Search the Community

Χρόνια τώρα, κάθε Νοέμβρη επανέρχεται η γνωστή γκρίνια από δεξιούς και ακροδεξιούς κύκλους για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου. Μια γκρίνια που συνοδεύεται από μια διαφορετικού βαθμού αμφισβήτηση αναφορικά με την αναγκαιότητα της γιορτής, ανάλογα με το επίπεδο «δεξιοσύνης» του καθενός. Οι απλοί δεξιοί επαναλαμβάνουν το «έλα μωρέ, ποιος τα θυμάται αυτά τώρα», οι νοικοκυραίοι αναδεικνύουν τον κίνδυνο των επεισοδίων πέριξ της αμερικανικής πρεσβείας και της πλατείας Εξαρχείων, οι ακραιφνείς φασίστες αναμασούν το ενοχικό δίπτυχο «δεν συνέβη τίποτα το ’73 κι αν συνέβη δεν υπάρχουν αποδείξεις», οι πιο εστέτ κριτικάρουν το «λαϊκίστικο κιτς» του εορτασμού, οι σταρχιδιστές παραπονιούνται γιατί κλείνει το μετρό και δυσκολεύονται να κατέβουν στην Ερμού για ψώνια και για κοκτέιλ στην πλατεία Κολωνακίου, οι αναθεωρητές της Ιστορίας φτάνουν να επιρρίπτουν ευθύνες στους εξεγερμένους ακόμα και για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. «Αν νοιάζονταν για τις σπουδές τους οι φοιτητές του ’73 κι αν κοιτούσαν τη δουλειά τους, τίποτα δεν θα είχε συμβεί», «τι να κάνει κι ο καημένος ο στρατός, εντολές εκτελούσε», «ε, δεν θα επιτρέψομεν και την αναρχίαν», «φέρτε μας τα ονόματα των νεκρών», «αφού στον Μαστοράκη αποδείχτηκε όλη η αλήθεια» και άλλα τέτοια. Η αλήθεια είναι πως τα πρώτα χρόνια από την επίσημη θέσπιση του εορτασμού τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ, μέσα στο κλίμα ενθουσιασμού για «τον θρίαμβο του Σοσιαλισμού» τον Οκτώβριο του 1981, να καθιέρωσε τη γιορτή για να την πνίξει στο αίμα λίγα χρόνια αργότερα, αλλά οι αμφιβολίες ήταν έντονες από την αρχή. Και σε πιο δύσκολη θέση έρχονταν πάντα τα Σώματα Ασφαλείας, καθώς πραγματική αποχουντοποίηση δεν συνέβη ποτέ. Οι ίδιοι άνθρωποι που επί επταετίας και καραμανλικής Δεξιάς έδερναν κόσμο για «τρεις κι εξήντα», καλούνταν τώρα να καταθέσουν στεφάνι στο Πολυτεχνείο και να φορέσουν το προσωπείο του δημοκράτη. Την αμφιθυμία αυτή εκφράζει ιδανικά η ειρωνική γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου πριν από 40 χρόνια δημοσιευμένη στο περιοδικό «Σχολιαστής» και στον τόμο «Το Γνήσιο 1984». Υπενθυμίζοντας ότι αν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι που πρέπει να εφαρμόσουν κάτι, δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ. Και το σχετικό link...