Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το Minimum Effort αποτελεί μία δημιουργία του Στηβ Στιβακτή, γνωστού μας από την Σκιτσούχτρα, την Σπαζοραχούλα και το Εσμέ. Πριν περάσουν στο χαρτί, αυτά τα μεμονωμένα στριπάκια κυκλοφορούσαν κάθε μήνα στην σελίδα του στο Patreon. Όταν, λοιπόν, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι ωρίμασαν οι καιροί, ο Στηβ, συγκέντρωσε την συντριπτική πλειοψηφία αυτών των στριπ (όπως αναφέρει ο ίδιος μόνο λίγα έμειναν εκτός, λόγω του ότι δεν του άρεσαν ιδιαίτερα ή ότι δεν ήταν συμβατά με το φορμάτ του τεύχους) και τον Σεπτέμβριο του 2021 τα εξέδωσε σε ένα καλαίσθητο βιβλιαράκι. Η συγκεκριμένη δουλειά ουσιαστικά πρόκειται για ένα άτυπο ημερολόγιο του δημιουργού, από τις ημέρες του εγκλεισμού και της πανδημίας γενικότερα. Ξεκινάει από τον Μάιο του 2019, περνά από το 2020 και καταλήγει στο 2021. Μαζί του σε αυτό το ταξίδι είναι οι φίλοι του και πρώτη από όλους (και καλύτερη) είναι η Ρενέ, η χαριτωμένη σκυλίτσα του, με την οποία έχουν ζήσει πολλές ευτράπελες, χαριτωμένες και συγκινητικές καταστάσεις. Ο Στηβ περιγράφει σκηνές από την καθημερινότητά του, καθώς επίσης παραθέτει σκέψεις του τόσο για την κοινωνία, όσο και πιο προσωπικές. Πάντα με κέφι και διάθεση για αυτοσαρκασμό, αλλά και με οξυμένη την αίσθηση του προβληματισμού. Διαβάζοντας πρόσφατα το “Δεν είναι τίποτα: Ένα κομιξοημερολόγιο”, εντόπισα πολλές ομοιότητες όσον αφορά την δομή των δύο κόμικς. Έτσι μπορώ να πω ότι το αίσθημα της έκπληξης λόγω πρωτοτυπίας… πήγε περίπατο. :P Γενικά, πάντως, την βρήκα μία καλή δουλειά, που φέρνει τον δημιουργό πιο κοντά στο κοινό του, γεγονός ευχάριστο. Προτείνεται, λοιπόν, πρωτίστως σε αυτούς. Από το σχέδιο δεν μπορώ να πω ότι έμεινα με ανοιχτό το στόμα, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι επιτελεί στο ακέραιο την δουλειά του. Έχει λεπτομέρειες και βοηθάει τα μέγιστα να γίνει και οπτικά κατανοητή η ιδέα του κάθε στριπ. Αν θα έπρεπε να το χαρακτηρίσω, θα έλεγα ότι μοιάζει περισσότερο με πρόχειρο γελοιογραφικό σκίτσο. Το ασπρόμαυρο χρώμα, από την στιγμή που έχουμε μονοσέλιδα στριπάκια κι όχι ένα σενάριο με αρχή, μέση και τέλος, πιστεύω ότι είναι το ιδανικό. Η έκδοση, αν και μιλάμε για φανζίν, είναι πολυσέλιδη, με το χαρτί στο εσωτερικό να είναι απλό ματ, αλλά ικανοποιητικού πάχους. Χρώμα βρίσκουμε μόνο στα εξώφυλλα, τα οποία θα τα ήθελα λίγο πιο παχιά για να αποφεύγονται τα τσαλακώματα. Σαν συνοδευτικό υλικό θα πρέπει να συμπεριλάβουμε μία σελίδα, στο τέλος του κόμικ, στην οποία ο Στηβ δίνει πληροφορίες για την γέννηση του Minimum Effort, καθώς επίσης παραθέτει και τις ευχαριστίες του σε εκείνους που στήριξαν την δημιουργία του. Τέλος, να πούμε ότι το κόμικ διατίθεται δωρεάν στους υποστηρικτές του Στηβ στο Patreon. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Twitter Συνέντευξη του δημιουργού στην Lifo

Ο Στηβ Στιβακτής και η Έλενα Γώγου υπογράφουν το ελληνικό «Brokeback Mountain» με πρωταγωνιστή τον βοσκό Κωνσταντή σε αναζήτηση του έρωτα. Η Σπαζοραχούλα «δημιουργήθηκε όταν, μιλώντας με τη Γεωργία Ζάχαρη, είπαμε πως “αν το Brokeback Mountain ήταν στημένο στην Ελλάδα, οι πρωταγωνιστές θα ήταν τσοπάνηδες με γίδια αντί για καυμπόηδες». Ε, το πράγμα από κει και πέρα ξέφυγε λίγο και το αποτέλεσμα το κρατάτε στα χέρια σας» διευκρινίζουν ο σεναριογράφος Στηβ Στιβακτής και η σχεδιάστρια Έλενα Γώγου για τη «Σπαζοραχούλα» τους (Εκδόσεις Jemma Press), μια απολαυστική, υπόγεια σαρκαστική και χιουμοριστική περιπέτεια αναζήτησης του έρωτα σε μια εναλλακτική ελληνική ύπαιθρο ή, καλύτερα, σε πολλές Ελλάδες που μπλέκονται η μια στην άλλη δημιουργώντας παρεξηγήσεις αλλά και ελπίδες. Πρωταγωνιστής είναι ο Κωνσταντής, ένας απογοητευμένος τσοπάνος στη Φρυκτωρία που κλαίει τη μοίρα του γιατί συνεχώς τον εγκαταλείπουν τα παλικάρια που περνούν από το χωριό του, επιλέγοντας να σώσουν πριγκίπισσες και να παντρευτούν βασιλοπούλες. Ο Παναής, ο Πραξιτέλης, ο Παντελεήμονας έχουν πληγώσει τον ευαίσθητο Κωνσταντή, που υποφέρει. Κι όμως, οι λεβέντες του χωριού, ο Τασούλης κι ο Νικολής, σφάζονται για πάρτη του. Αυτός όμως θέλει να βρει τον μεγάλο έρωτα που θα τον πάρει μια για πάντα μακριά απ’ το χωριό. Ψάχνει τον τέλειο άντρα, κάποιον για να γυρίσει μαζί του τον κόσμο, που θα τον μαγέψει τόσο που να χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του. Και τότε ακριβώς χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. Από το χωριό του στον «σαπέρα κόσμο», γεμάτο εκκλησίες, αρχαίες κολόνες, αγροτόσπιτα και ανεμογεννήτριες, ο Κωνσταντής πέφτει σε ρήγμα και μεταφέρεται στον κόσμο της Σπαζοραχούλας που σφύζει από περιπέτεια, κινδύνους, αλλά και επιλογές. Αυτός, με τη βοήθεια του πανέμορφου Πάρη, του «Παλλακίδου του Ήλιου», πρέπει απλώς να φανεί γενναίος, να ακολουθήσει την καρδιά του και να κάνει τη σωστή επιλογή. Μαζί θα διασχίσουν το φαράγγι του Τσουρουφλή, θα περάσουν τη σπηλιά των ηρώων και τη μονή Ανεμοδαρμένου μέχρι να φτάσουν στη λίμνη Γουργουλήθρα έξω από το δάσος του Πετρόδρακου όπου καταλήγει ο ποταμός Εύμορφος που σκίζει το άντρο των μαγισσών… Οι ανατροπές σ’ αυτήν την ευφυέστατη παρωδία περιπετειώδους ταξιδιού θα είναι συνεχείς και οι εχθροί θα παραμονεύουν πίσω από κάθε δέντρο, κάθε θάμνο, κάθε βράχο. Θα εμφανιστούν όμως και σύμμαχοι για να βοηθήσουν τον Κωνσταντή να βρει τον δρόμο του, να ξεφύγει από τις πλαγιές της Σπαζοραχούλας στις οποίες θα είναι για πάντα Αλλοκοσμίτης και να επιστρέψει στο χωριό του. Και όταν όλα θα φαίνονται χαμένα και η προδοσία θα του πληγώνει την καρδιά, μπορεί να φανεί ο έρωτας, ο αγνός και παντοτινός, εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Η «Σπαζοραχούλα ή το Μάτι της Μέδουσας» είναι γεμάτη ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα με αλληγορικό, αλλά ποτέ ανιαρά διδακτικό περιεχόμενο, για τις πολλές Αθήνες στις οποίες ζούμε και πώς μπορούμε να κινούμαστε από τη μια στην άλλη χωρίς εκπτώσεις και αναστολές στα όνειρά μας μέχρι να βρούμε αυτήν που μας ταιριάζει. Με τα πανέμορφα σχέδια της Γώγου και το τολμηρά ανατρεπτικό χιούμορ του Στιβακτή, το «Brokeback Mountain» ωχριά μπροστά στο βουκολικό τους κωμειδύλλιο. Και μπαίνουν τα θεμέλια για ακόμα περισσότερα ελληνικά και χιουμοριστικά «γουέστερν» απελευθέρωσης. Και το σχετικό link...

Τα χρώματα της Ίριδας: Οι Έλληνες κομίστες δηλώνουν... παρούσες Η Βάλια Σκουρτσή γράφει για τους Έλληνες κομίστες που δηλώνουν δημιουργικά τη διαφορετικότητά τους Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν κάθε μήνα, κάπου, κάποιος διοργανώνει ένα φεστιβάλ αυτό-εκδόσεων κόμικς. Συνήθως νέα παιδιά, αλλά και μερικοί παλιοί, με ευλάβεια, ταγμένοι στον χώρο του underground, βγαίνουν στη γύρα να πουλήσουν τα λίγα αντίτυπα της ιστορίας που χώρεσε όλο το ταλέντο και τις ανησυχίες τους και που ελπίζουν ότι θα γίνει το διαβατήριό τους για τη μυθική χώρα όπου οι καλλιτέχνες ζουν από τη δουλειά τους. Οι περισσότεροι αναλώνονται στο να φτιάξουν έναν σούπερμαν πιο σούπερ απ' τον Σούπερμαν ή ένα σύμπαν σαν αυτό των βιντεοπαιχνιδιών που τους έχει ολοκληρωτικά απορροφήσει από τα παιδικά τους χρόνια. Λίγοι είναι αυτοί που δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό, που προσπαθούν μέσα από τα κόμικς τους να πλησιάσουν τον εαυτό τους και να εξερευνήσουν τις αποκλειστικά δικές τους λέξεις, φόρμες και χρώματα. Κι ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που τολμούν να δηλώσουν, μέσα από αυτά, τη διαφορετικότητά τους. Μεγάλωσα την εποχή του unisex. Τη δεκαετία του '70 οι ήρωές μου, μουσικοί, ζωγράφοι, διανοούμενοι, φορούσαν συχνά ρούχα του αντίθετου φύλου. Αρκετοί από αυτούς δήλωναν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους και άλλοι απλά, στο πλαίσιο της σεξουαλικής απελευθέρωσης, δοκίμαζαν ανερυθρίαστα τους τότε απαγορευμένους καρπούς. Γι' αυτό και όταν, στα τέλη της δεκαετίας, πήγαμε με τον Ανταίο τον Χρυσοστομίδη ως συντάκτες του «Θούριου» να πάρουμε συνέντευξη από την ομάδα που μόλις ξεκινούσε να εκδίδει το «Αμφί» δεν περίμενα να συναντήσω «σωσίες» του Σταύρου Παράβα και του Χρόνη Εξαρχάκου. Η διαφορετική σεξουαλικότητα ήταν μέρος της διαφορετικότητας, ένας ακόμα σταθμός στο μόνο της ζωής της γενιάς του '60 ταξίδι, το ταξίδι της αυτοεξερεύνησης. Σχεδόν μισό αιώνα μετά, για την ελληνική κοινωνία είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Οι άνθρωποι που αρνούνται το φύλο με το οποίο γεννήθηκαν δεν γίνονται αποδεκτοί στην καθημερινότητά μας, όσο κι αν προσπαθεί ο νομοθέτης να τους εντάξει σ' αυτήν. Δίνουμε το πρώτο βραβείο στη φαντασμαγορία του αναδυόμενου φοίνικα της Κοντσίτα, αλλά παράλληλα οδηγούμε, με μεγάλες δόσεις χλευασμού, στη μιζέρια του περιθωρίου το Τζέισον-Αντιγόνη. Κάποιοι προσθέτουν μια πινελιά αλητείας στο δημόσιο πορτρέτο τους, δηλώνοντας ότι έχουν συνευρεθεί σεξουαλικά με άτομα του ίδιου φύλου κι άλλοι δεν αφήνουν να φανεί η σεξουαλική τους ταυτότητα παρά μόνο μετά τον θάνατό τους. Ευτυχώς, στον μικρόκοσμο των ελληνικών κόμικς η κατάσταση είναι διαφορετική. Τρανς, γκέι και λεσβίες συμμετέχουν ενεργά στη σκηνή, χωρίς κανείς να τους κοιτάει με μισό μάτι. Τολμούν να εκτίθενται, δημοσιεύοντας στιγμές από την προσωπική τους ζωή, και φέρουν στο στήθος ως παράσημο τη διαφορετικότητά τους. Θα τα βρείτε δύσκολα, γιατί ακόμα δεν έχουν αποκτήσει τη θέση τους στα κομιξάδικα και στα βιβλιοπωλεία της χώρας, όμως αξίζει να τα ψάξετε. Μαλάκα Λεσβίες! Η Σμαράγδα, γνωστή στον χώρο ως Σμαρ, περπάταγε μια μέρα με την κοπέλα της στον δρόμο, όταν εκείνη γύρισε και τη φίλησε. Ένας πιτσιρικάς που τις είδε φώναξε «μαλάκα, λεσβίες!». Αυτή η κουβέντα χάρισε τίτλο και υπόσταση σε αυτό που χρόνια πολλά τριβέλιζε το μυαλό της. Κάθισε κι έφτιαξε μια σειρά από γελοιογραφίες με τραγελαφικά επεισόδια που είχε ζήσει, ούσα λεσβία, στην Ελλάδα. Η Σμαράγδα ζωγράφιζε κόμικς από την εποχή του σχολείου. Είχε μια παρέα κοριτσιών που έφτιαχναν εναλλάξ ιστορίες με τους εαυτούς τους και τις αντάλλαζαν για να γελάνε. Με μια άλλη κοριτσοπαρέα αργότερα είχε εκδώσει ένα φανζίν με ταξιδιωτικά κόμικς. Το «Μαλάκα Λεσβίες!» ήταν η ευκαιρία της να απαντήσει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό σε όλα αυτά τα ανεκδιήγητα ομοφοβικά και σεξιστικά σχόλια που εκτόξευαν άγνωστοι και φίλοι περιχαρακωμένοι πίσω από τη στερεοτυπική αντίληψη της κοινωνίας. Το πρώτο τεύχος πήγε καλά, αγκαλιάστηκε εξίσου από γκέι και στρέιτ, και τώρα η Σμαρ έχει ήδη έτοιμο το πέμπτο. Τα τέρατα στη ντουλάπα Όταν ο Στηβ Στιβακτής ήταν ακόμα κορίτσι, πολύ μικρό, στα γόνατα της γιαγιάς του, εκείνη του έμαθε να ζωγραφίζει μαργαρίτες. Δεν σταμάτησε ποτέ να ζωγραφίζει και, όταν ήρθε η ώρα των Πανελλαδικών, διάλεξε να σπουδάσει κόμικ, εικονογράφηση και δημιουργική γραφή. Εδώ και δέκα χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με την εικονογράφηση βιβλίων για παιδιά και εκπαιδευτικούς, όμως αυτό που του δίνει περισσότερη χαρά είναι να αυτοεκδίδει και να ταξιδεύει από φεστιβάλ σε φεστιβάλ. Τα πρώτα queer κόμικς του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Antivirus». Από τότε έχει εκδώσει πολλά με τίτλους ευρηματικούς («Ιδιοτρόπιο», «Σκιτσούχτρα», «Σαχλοπαίγνια», «Λάθος στο Πρακτορείο Νάνων») και μεγάλες δόσεις καυστικού χιούμορ. Προσωπικά, το αγαπημένο μου είναι το πολιτικά ανορθόδοξο «Τα τέρατα στη ντουλάπα». Πηγή: www.lifo.gr Τα τέρατα στη ντουλάπα Όταν ο Στηβ Στιβακτής ήταν ακόμα κορίτσι, πολύ μικρό, στα γόνατα της γιαγιάς του, εκείνη του έμαθε να ζωγραφίζει μαργαρίτες. Δεν σταμάτησε ποτέ να ζωγραφίζει και, όταν ήρθε η ώρα των Πανελλαδικών, διάλεξε να σπουδάσει κόμικ, εικονογράφηση και δημιουργική γραφή. Εδώ και δέκα χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με την εικονογράφηση βιβλίων για παιδιά και εκπαιδευτικούς, όμως αυτό που του δίνει περισσότερη χαρά είναι να αυτοεκδίδει και να ταξιδεύει από φεστιβάλ σε φεστιβάλ. Τα πρώτα queer κόμικς του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Antivirus». Από τότε έχει εκδώσει πολλά με τίτλους ευρηματικούς («Ιδιοτρόπιο», «Σκιτσούχτρα», «Σαχλοπαίγνια», «Λάθος στο Πρακτορείο Νάνων») και μεγάλες δόσεις καυστικού χιούμορ. Προσωπικά, το αγαπημένο μου είναι το πολιτικά ανορθόδοξο «Τα τέρατα στη ντουλάπα». Ο Ποέας Ο Δημήτρης από την Αμοργό έπαιζε φανατικά παιχνίδια στο κομπιούτερ του και είχε διαλέξει για το άβατάρ του το όνομα Φιλοκτήτης. Ψάχνοντας την ιστορία του Φιλοκτήτη ανακάλυψε τον πατέρα του, τον Ποίαντα ‒στα αγγλικά Poeas‒, και υιοθέτησε το εύηχο όνομα με τις πολλές ερμηνείες για να υπογράφει τις αυτοεκδόσεις του. Γράφτηκε σε μια σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών, αλλά την παράτησε μετά το πρώτο εξάμηνο γιατί του έκαιγε τον ελεύθερο χρόνο του. Ετών 20, πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο του κόμικ και το πρώτο του sketchbook. Το δεύτερο είναι γεμάτο σχέδια γυμνών ανδρών και γκέι ζευγαριών. Από τα μοντέλα, άλλοι είναι φίλοι του κι άλλους τους ανακάλυψε ψαρεύοντας εικόνες στο Διαδίκτυο. Τίτλος του άλμπουμ: «Πλήττω». Πηγή: www.lifo.gr Ο Ποέας Ο Δημήτρης από την Αμοργό έπαιζε φανατικά παιχνίδια στο κομπιούτερ του και είχε διαλέξει για το άβατάρ του το όνομα Φιλοκτήτης. Ψάχνοντας την ιστορία του Φιλοκτήτη ανακάλυψε τον πατέρα του, τον Ποίαντα ‒στα αγγλικά Poeas‒, και υιοθέτησε το εύηχο όνομα με τις πολλές ερμηνείες για να υπογράφει τις αυτοεκδόσεις του. Γράφτηκε σε μια σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών, αλλά την παράτησε μετά το πρώτο εξάμηνο γιατί του έκαιγε τον ελεύθερο χρόνο του. Ετών 20, πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο του κόμικ και το πρώτο του sketchbook. Το δεύτερο είναι γεμάτο σχέδια γυμνών ανδρών και γκέι ζευγαριών. Από τα μοντέλα, άλλοι είναι φίλοι του κι άλλους τους ανακάλυψε ψαρεύοντας εικόνες στο Διαδίκτυο. Τίτλος του άλμπουμ: «Πλήττω». Γιορτή αίματος Η Έλενα Γώγου από την Πάτρα, μηχανολόγος στο επάγγελμα, αρέσκεται να φτιάχνει ιστορίες με νεκροζώντανους και βαμπίρ. Μέχρι στιγμής έχει εκδώσει δύο κόμικς με πολύ αίμα και περιπέτεια. Και τα δύο έχουν τη γεύση κλασικών παραμυθιών με happy end, μόνο που στο τέλος ο πρίγκιπας βρίσκει τον πρίγκιπα των ονείρων του και η δέσποινα, τη δέσποινά της. Στο πρώτο, το «Undead», οι δύο πρωταγωνίστριες κλείνουν την ιστορία με ένα παθιασμένο φιλί γεμάτο υποσχέσεις και στο δεύτερο, το «Bloodfest: Bad Blood», που χρηματοδοτήθηκε μέσω καμπάνιας στο Διαδίκτυο, οι δύο αρσενικοί ήρωές της, ένας κυνηγός βαμπίρ κι ένα βαμπίρ που δεν φοβάται το φως, καταλήγουν στο κρεβάτι. Ο αυτοδημιούργητος κύριος Σάξον Ο κύριος Σάξον ήταν κάποτε η Έλλη Μόκα. Εικονογραφούσε παιδικά βιβλία και συμμετείχε ενεργά στο site και τις εκδηλώσεις της ομάδας Comicdom που οργανώνει κάθε χρόνο το γνωστό φεστιβάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Σήμερα δηλώνει τρανς σκιτσογράφος από τον Πειραιά που πνίγει τον πόνο του σε αγγλικές παμπ. Έχει φτιάξει αρκετά κόμικς στο παρελθόν, αλλά τον τελευταίο καιρό ασχολείται κυρίως με το χρωματισμό κόμικς σελίδων και με τη δημιουργία διαφημιστικού υλικού για ΛΟΑΤΚΙ ομάδες. Πηγή: lifo.gr