Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'σπύρος θεοχάρης'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Με το «1914-1922: Το Χρονικό της Μικρασιατικής Καταστροφής σε κόμιξ», οι δημιουργοί των Byzantine Tales αφηγούνται βήμα προς βήμα τα γεγονότα που οδήγησαν στην πιο τραυματική εμπειρία του νεότερου ελληνισμού. Σε περσινό μας αφιέρωμα, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, είχαμε παρουσιάσει τα σημαντικότερα ελληνικά κόμικς τα οποία καταπιάνονται με τα ιστορικά γεγονότα του 1922 (Καρέ Καρέ 26/9/2022). Στο αφιέρωμά μας δεν είχε προλάβει να συμπεριληφθεί ένα κόμικς το οποίο κυκλοφόρησε λίγες εβδομάδες μετά τη δημοσίευση του άρθρου και συγκαταλέγεται στις περσινές επετειακές εκδόσεις για τη συμπλήρωση της εκατονταετίας. Πρόκειται για το «1914-1922: Το χρονικό της Μικρασιατικής Καταστροφής σε κόμιξ» των Σπύρου Θεοχάρη και Χρυσαυγής Σακελλαροπούλου, του δημιουργικού διδύμου πίσω από τις εκδόσεις Byzantine Tales. Με τους δημιουργούς των Byzantine Tales, οι οποίοι από το 2019 φιλοδοξούν να μας γνωρίσουν πτυχές της ελληνικής Ιστορίας με τη μορφή των κόμικς, είχαμε κάνει μια πλούσια συζήτηση (βλ. «Ποπ βυζαντινές ιστορίες», Καρέ Καρέ 15/8/2022). Μέσα από αυτήν, είχαμε βρει εξαιρετικά ενδιαφέρουσα τη διαδικασία με την οποία οι δύο δημιουργοί συνδυάζουν την αγάπη τους για την Ιστορία και την τέχνη και είχαμε επισημάνει την αυστηρή ερευνητική μεθοδολογία που χαρακτηρίζει τη δουλειά τους. Το «Χρονικό της Μικρασιατικής Καταστροφής» των Byzantine Tales προσπαθεί να δώσει σε ένα ευρύ κοινό μια όσο γίνεται μεγαλύτερη εικόνα για την περίοδο, ανοίγοντας το κάδρο τόσο χρονικά (με σημείο εκκίνησης το 1914 και τις απαρχές του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου) όσο και χωρικά (εντάσσοντας το ελληνικό εθνικό ζήτημα στους διεθνείς συσχετισμούς). Βασισμένος σε έγκριτη βιβλιογραφία που παρουσιάζεται στο τέλος του βιβλίου, ο συγγραφέας Σπ. Θεοχάρης μας βοηθάει να κατανοήσουμε σε βάθος χρόνου όλο το διπλωματικό παρασκήνιο και το πολεμικό σκηνικό, τις αποφάσεις, τις ατυχείς συγκυρίες και τα δραματικά γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό που σε εμάς αποκαλείται «η μεγαλύτερη καταστροφή στην Ιστορία του ελληνισμού» και στη γείτονα γιορτάζεται ως εθνικοαπελευθερωτική νίκη. Ενώ η σχεδιάστρια Χρ. Σακελλαροπούλου «επιστρατεύει» τη γραφίδα της για να ανασυνθέσει σε τόνους του γκρίζου το τότε πολιτικό και κοινωνικό τοπίο, χρησιμοποιώντας πρωτογενές οπτικό υλικό από φωτογραφίες της εποχής. Από τις 256 σελίδες του βιβλίου, οι πρώτες 70 είναι αφιερωμένες στα όσα προηγήθηκαν της απόβασης του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη: στην εμφάνιση των Νεότουρκων το 1908, στην αρχή των εθνοκαθάρσεων, στην πρώτη ρήξη του Ελευθέριου Βενιζέλου με τον βασιλιά, στη σφοδρότητα του Εθνικού Διχασμού που ακρωτηρίασε ανεπίσημα την Ελλάδα, στα τουρκικά «τάγματα εργασίας», στην αποστολή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία. Η αντίστροφη μέτρηση για την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και το χάος που επακολούθησε ξεκινάει μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920. Μια μαϊμού θα διαδραματίσει κι εκείνη τον δικό της καθοριστικό ρόλο στην ιστορία. Η αναδιοργάνωση των κεμαλικών, ο οπορτουνισμός των Μεγάλων Δυνάμεων και μια σειρά από τραγικά και ανίκανα πρόσωπα σε καίριες θέσεις θα συμβάλουν στην εξέλιξη ενός έργου που, ακόμα και αν το τέλος του είναι γνωστό, δεν παύει να διαβάζεται σαν θρίλερ. Το «Χρονικό» των Byzantine Tales δεν διαθέτει την κινηματογραφική οπτική του Θανάση Πέτρου, ούτε την αφηγηματική ματιά του Soloup στα δικά τους κόμικς για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μπορεί να διαβαστεί μάλλον υπό το πρίσμα ενός ιστορικού ντοκιμαντέρ, με την έννοια ότι αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός του: να παρουσιάσει τη μεγάλη εικόνα και την αλληλουχία των γεγονότων όσο πιο πιστά γίνεται, με σεβασμό στις ιστορικές πηγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι απουσιάζει η οπτική των «από κάτω», καθώς τέσσερις διαφορετικές ιστορίες μέσα από τα μάτια απλών ανθρώπων προσδίδουν μια μυθιστορηματική χροιά, παράλληλα με τις πολιτικοστρατιωτικές εξελίξεις. Το 1922 παραμένει μια εμβληματική και ταυτόχρονα κομβική χρονιά για τη νεότερη ελληνική Ιστορία, τόσο για τους λεγόμενους «παλαιοελλαδίτες» όσο και για τα εκατομμύρια των Ελλήνων με προσφυγική καταγωγή· παρ’ όλα αυτά, στην επίσημη εθνική ιστοριογραφία εξακολουθεί να επικρατεί μια αμηχανία ως προς την πλήρη αποτίμησή του. Όπως αναφέρεται και στον επίλογο του κόμικς, «θα περάσουν πολλές γενιές ακόμα ώστε να αντιληφθούμε πλήρως τις θετικές ή αρνητικές συνέπειες αυτής της καταστροφής. Η Ιστορία έως τώρα μας δίνει κάποιες ενδείξεις, ωστόσο κανένα μακροϊστορικό συμπέρασμα δεν γίνεται να γραφτεί σε μόλις 100 χρόνια». Και το σχετικό link...
  2. Indian

    ΟΙ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟΥ

    Ο χρόνος: 1812 μ.Χ.. Το μέρος: Ένα απομακρυσμένο πανδοχείο στην καρδιά της Ρωσίας. Μία ομάδα από Γάλλους στρατιώτες για να γλιτώσουν από την παγερή νύχτα και να ξαποστάσουν, επισκέπτονται το πανδοχείο κι εκεί η μοίρα τους επιφυλάσσει μία κατάληξη τραγικότερη από οποιαδήποτε οδυνηρή έκβαση ενός πολέμου. Το σκηνικό αλλάζει και συναντούμε τον γνωστό μας Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος βρίσκεται σε μία συγκέντρωση της υψηλής κοινωνίας στην Βιέννη κι εξιστορεί την ιστορία του πανδοχείου, όπως εκείνος την έζησε. Μία εξιστόρηση απόκοσμη και δραματική. Τα μέλη που απαρτίζουν την νεοφυή εκδοτική εταιρία που μας έχει χαρίσει πολλά αξιόλογα κόμικς, Byzantine Tales, ο Σπύρος Θεοχάρης (σενάριο) και η Χρυσαυγή Σακελλαροπούλου (εικονογράφηση), αφήνουν για λίγο την εποχή του Βυζαντίου, συνεχίσουν σε ιστορικά μονοπάτια, αλλά αυτή την φορά έρχονται στις αρχές του 19ου αιώνα, την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων και δημιουργούν μία ιστορία με δυνατή πλοκή κι ερμηνεία. Το σενάριο υπακούει στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο έχει ενταχθεί, ενώ παράλληλα αναδίδει αρώματα από τον τρόμο που χαρίζει ένα θρίλερ με horror στοιχεία. Πολλές από τις σκηνές που παρατίθενται στα καρέ είναι για γερά στομάχια και μας κάνει να αναλογιστούμε το πώς ο πόλεμος αλλάζει τον χαρακτήρα του ανθρώπου και του ξυπνάει τα αρχέγονα, ζωώδη ένστικτά του. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι οι διάλογοι χαρακτηρίζονται από λιτότητα και μάλιστα αρκετές σελίδες είναι “βουβές”, με αποτέλεσμα ένας βραδύνους όπως η ταπεινότητά μου, να δυσκολευτεί, προς στιγμήν, να βγάλει άκρη. Αν και σύντομο, λοιπόν, μπορώ να πω ότι μου άρεσε το συγκεκριμένο κόμικ και σίγουρα το προτείνω στους αναγνώστες που αρέσκονται σε τέτοιας θεματολογίας ιστορίες. Αποτελεί ένα αξιόλογο, σύντομο, ανάγνωσμα. Ο εικαστικός τομέας είναι πολύ ταιριαστός με την θεματολογία που πραγματεύεται το σενάριο, αν και μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν υπάρχει μεγάλη πλαστικότητα στις κινήσεις των πρωταγωνιστών. Παρόλα αυτά δεν το θεωρώ μεγάλο ψεγάδι. Ο χρωματισμός αποτελείται από τόνους του άσπρου και του μαύρου και δένει τέλεια με το mood, σε τέτοιο βαθμό που αισθάνεσαι την παγωνιά της στέπας σε κάθε καρέ. Εκδοτικά μιλάμε για ένα έντυπο που φέρει μεσαίο φορμάτ και ματ καλοτυπωμένες σελίδες, δεμένες με θερμοκόλληση. Το εξώφυλλο έχει ικανοποιητικό πάχος, αλλά προσωπικά θα το ήθελα λίγο πιο παχύ. Σαν συνοδευτικό υλικό βρίσκουμε μόνο μία σελίδα, μετά το πέρας του κόμικ, που φέρει την εικόνα του Αλέξανδρου Υψηλάντη και τεκμηριώνει τον ρόλο του στην συγκεκριμένη ιστορία, κάνοντας, με αυτόν τον τρόπο και μία σύνδεση με το graphic novel της εταιρίας που είναι αφιερωμένο (και) σε αυτόν.
  3. Μια συζήτηση με τους δημιουργούς των Byzantine Tales για την Ιστορία, το Βυζάντιο και τους τρόπους που εμπνέονται για τα κόμικς τους. Ο Σπύρος Θεοχάρης είναι απόφοιτος Αγγλικής Φιλολογίας. Η Χρυσαυγή Σακελλαροπούλου από μικρή έχει παρακολουθήσει μαθήματα ζωγραφικής. Οι δύο νεοεμφανιζόμενοι δημιουργοί στον χώρο των κόμικς έκαναν το ντεμπούτο τους πέρσι υπό τον τίτλο «Byzantine Tales», με δύο αυτοεκδόσεις για τη Θεοφανώ και τον Δ. Υψηλάντη, ενώ στη συνέχεια εξέδωσαν τα γκράφικ νόβελ για τον Βασίλειο Β’. Τους πρωτοσυναντήσαμε στο Artists Alley του Comicdom Con Athens 2022. Πρόσφατα συζητήσαμε μαζί τους για τα κόμικς, το Medieval Fantasy, τη διδασκαλία της Ιστορίας, αλλά και για τις αλήθειες και τους μύθους γύρω από το Βυζάντιο. Οι δύο συνομιλητές μας έχουν μεράκι για όσα κάνουν και αυτό βγαίνει προς τα έξω. Δηλώνουν ενθουσιασμένοι από τη γνωριμία τους με την ελληνική σκηνή κόμικς, η οποία όπως μας είπαν «δυστυχώς δεν έχει την προβολή που της αξίζει, παρότι διαθέτει εξαιρετικά ταλαντούχους σχεδιαστές και αφηγητές». Ο Σπύρος έχει μελετήσει πολλή Ιστορία. Επίσης είναι φανατικός αναγνώστης κόμικς, κυρίως της DC και της Marvel, κάτι που τον έχει βοηθήσει στο storytelling. Οι πρώτες σκέψεις του γεννήθηκαν το 2015, σε μια εποχή όπου παρακολουθούσε ανελλιπώς Game of Thrones και είχε εντρυφήσει στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Τον ενθουσίασαν ο «Ερωτόκριτος» των Γούση-Παπαμάρκου-Ράγκου και το «1800» του Καραμπάλιου. Αναρωτήθηκε γιατί στην Ελλάδα, με την τόσο πλούσια βυζαντινή παράδοση, δεν έχουμε μια Medieval Fantasy pop culture. Έριξε την ιδέα για τη «Θεοφανώ» στη Χρυσαυγή. Και κάπως έτσι προέκυψαν οι «Byzantine Tales». Ξεφυλλίζοντας τα κόμικς τους, απευθύνθηκα στην ομότεχνή μου: ● Ποια διαδικασία ακολουθείς κατά τη δημιουργία; Σε τι υλικό βασίζεσαι; Ποιες οι δυσκολίες; Χ.Σ.: «Αρχικά λαμβάνω ένα draft σενάριο από τον Σπύρο, καθώς και σχετικό υλικό. Έπειτα από συζήτηση για την ανάπτυξη των σκηνών, προχωράω στο πάνελινγκ, σε προσχέδιο, μελάνωμα και ψηφιακό χρωμάτισμα. Βελτιώνομαι διαρκώς, παρακολουθώντας και δουλειές άλλων καλλιτεχνών. Στο σκηνοθετικό κομμάτι με βοηθάει πολύ και ο κινηματογράφος. Δεν δυσκολεύομαι τόσο στην αποτύπωση των προσώπων και των ενδυμάτων όσο στο αρχιτεκτονικό σχέδιο». Θεοφανώ. Μια βυζαντινή ιστορία (2021) ● Μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω τι ενδιαφέρει σήμερα ένα νέο παιδί τι έγινε το… 971 μ.Χ. Τι έχει να του προσφέρει η Ιστορία; Σ.Θ.: «Και τι δεν έχει να του προσφέρει! Πρώτον, ας θυμηθούμε το γνωστό ρητό ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Π.χ. αντιμετωπίσαμε την πανδημία του κορονοϊού σαν κάτι πρωτόγνωρο, ενώ αν γνωρίζαμε ότι όλη η Ιστορία είναι μια αλληλουχία πανδημιών ίσως να αντιμετωπίζαμε την κατάσταση διαφορετικά. Η ανθρώπινη φύση είναι η ίδια, οπότε ίδια και τα λάθη. Δευτερευόντως, πρέπει ως πολίτες να γνωρίζουμε πώς φτάσαμε να έχουμε την όποια ταυτότητα. Γιατί χρησιμοποιούμε κάποιες τουρκικές λέξεις, γιατί είναι αυτά τα σύνορα της χώρας ή γιατί βαφτιζόμαστε χριστιανοί και όχι κάτι άλλο». Χ.Σ.: «Εγώ στα σχολικά μου χρόνια δεν τα πήγαινα καθόλου καλά με την Ιστορία λόγω του “παπαγαλίστικου” τρόπου διδασκαλίας. Αργότερα κατάλαβα ότι μαθαίνοντάς τη σωστά δεν θα παρασυρθείς από ιδεολογικές χρήσεις της που οδηγούν στον φανατισμό. Ότι δεν θα σου τη μάθουν άτομα που κινούνται στον χώρο της παρα-ιστορίας…». 1821. Η αρχή της Επανάστασης (2021) Σ.Θ.: «Το εκπαιδευτικό μας σύστημα ενδιαφέρεται κυρίως να προβάλει το εθνικό αφήγημα. Η διδασκαλία της Ιστορίας καταλήγει να είναι τραυματική εμπειρία. Ένα σωστό μάθημα θα έπρεπε να ωθεί τα παιδιά από μόνα τους στην αναζήτηση της γνώσης με συγκεκριμένη μεθοδολογία». ● Η κουβέντα μας επικεντρώθηκε στο Βυζάντιο. Ρώτησα τον Σπύρο γιατί του κέντρισε το ενδιαφέρον. Σ.Θ.: «Στο Πανεπιστήμιο είχα ξεκινήσει να διαβάζω ακαδημαϊκά βιβλία που με έκαναν να δω το Βυζάντιο με άλλο μάτι. Θυμάμαι ότι ως δευτεροετής πήρα ένα βιβλίο του διάσημου βυζαντινολόγου Σίριλ Μάνγκο. Διαβάζοντας μου έκανε εντύπωση πόσα λάθος στερεότυπα υπάρχουν για αυτή την περίοδο. Έχοντας μεγαλώσει σε διαπολιτισμικό περιβάλλον λόγω μικτής καταγωγής, είχα τη δυνατότητα να υιοθετήσω μια άλλη οπτική για το ελληνικό πολιτισμικό αφήγημα. Βασίλειος Βασιλεύς: 1. Ορκος πίστης (2021) Συνειδητοποίησα ότι ενώ βάζουμε στην κορυφή τους αρχαίους – και δικαιολογημένα –, πιο πολλά έχουμε κληρονομήσει από το Βυζάντιο (τη σύγχρονη μορφή της ελληνικής, τη μικρογράμματη γραφή, τη χριστιανική πίστη, τη λαϊκή τέχνη κ.ά.). Η διατήρηση των κεκτημένων του αρχαίου κόσμου, ό,τι διασώθηκε μεταξύ 2ου και 4ου μ.Χ. αιώνα με τις εισβολές, τους εμφυλίους κ.λ.π., οφείλεται καθαρά στους Βυζαντινούς – ενώ από τον 7ο αιώνα μπαίνει στην εξίσωση και ο αραβικός κόσμος. Αλλά και ο καταλύτης για την ευρωπαϊκή Αναγέννηση και τη διαμόρφωση του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού υπήρξαν οι Βυζαντινοί λόγιοι που μετανάστευσαν στην Ιταλία. Η ειρωνεία είναι ότι ενώ η Δύση μέχρι πρόσφατα σνόμπαρε το Βυζάντιο – και στην Ελλάδα κάναμε το ίδιο από μιμητισμό – πλέον η πιο αξιόλογη ακαδημαϊκή βιβλιογραφία προέρχεται από Δυτικούς». Η κυριαρχία του νόθου (2022) ● «Γιατί το Βυζάντιο», λοιπόν; Σ.Θ.: «Κατ' αρχάς είναι μια απίστευτα παρεξηγημένη περίοδος. Ας ξεκινήσουμε από το ίδιο το όνομα. Το λεγόμενο Βυζάντιο είναι η συνέχεια της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αποφεύγουμε στα χείλη των χαρακτήρων μας τη χρήση των όρων “Βυζαντινός” και “Βυζαντινή Αυτοκρατορία” γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μιλάμε για ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονταν ως Ρωμαίοι, τη δε χώρα τους την αποκαλούσαν Ρωμανία. Το όνομα “Ρωμιός” διατηρήθηκε μέχρι και τον 20ό αιώνα. Από άποψη αφήγησης, το Βυζάντιο έχει πάρα πολύ “ψωμί”, μπορεί κανείς να βγάλει μυθιστορήματα, γκράφικ νόβελ, ταινίες. Ολόκληρη η βυζαντινή ιστορία διαβάζεται σαν μυθιστόρημα. Και είναι ανεξάντλητη, μιλάμε για 1.100 χρόνια Ιστορίας». Χ.Σ.: «Η παρεξήγηση του Βυζαντίου βρίσκεται στο ότι πολύς κόσμος το αντιμετωπίζει ως κάτι σκοταδιστικό, με θρησκευτικές παρωπίδες». ● Δεν ήταν θεοκρατικό; Θ.Χ.: «Ο κόσμος νομίζει ότι όλα τότε ήταν σεβάσμια, αλλά στην καθημερινότητά του ο μέσος Βυζαντινός άνθρωπος δεν είχε σχέση με τον τρόπο ζωής των μοναχών. Ήταν μια κοινωνία που είχε και τα μοναστήρια της, αλλά είχε και τα καπηλειά της. Υπήρχαν οι θρησκευόμενοι, αλλά και οι αδιάφοροι. Εκτός από αγιογραφίες και ψαλμωδίες υπήρχε κοσμική τέχνη και κοσμική λογοτεχνική παραγωγή, χειρόγραφα με μυθολογικές απεικονίσεις. Έχουμε την τάση να συγχέουμε τη θρησκευτικότητα του Βυζαντίου με ό,τι διαμορφώθηκε μετά το 1453. Στην Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης δεν ίσχυε ο Καισαροπαπισμός της Δύσης. Οι αυτοκράτορες ανεβοκατέβαζαν πατριάρχες. Η θρησκευτική εξουσία, αν και είχε επιρροή κατά καιρούς, δεν ήταν ποτέ πάνω από την πολιτική». ● Στο ερώτημά μου αν υπήρξε μια σκοτεινή περίοδος δολοπλοκιών και δολοφονιών που πισωγύρισε τον πολιτισμό, ο Σπύρος ήταν σαφής: «Το Βυζάντιο δεν ήταν σίγουρα κάτι το ιδεατό. Φυσικά συνέβαιναν πολλά από τα αρνητικά που του καταλογίζονται, αλλά σε ποια εποχή από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα δεν συμβαίνουν; Αυτές είναι διαχρονικές καταστάσεις και η μονομανής επίκληση του “Μεσαίωνα” για ό,τι δεν μας αρέσει είναι ανιστορική. Αν αναλογιστούμε τι υπήρχε εκείνη την εποχή (μεταξύ 4ου και 15ου αιώνα) στην περιφέρεια, θα αντιληφθούμε ότι το Βυζάντιο ήταν ένας πολιτισμός μακράν πιο προηγμένος και εκλεπτυσμένος». Ως προς την αγαπημένη τους βυζαντινή περίοδο, οι δύο συν-δημιουργοί μάς παραπέμπουν αναφανδόν στον 10ο και 11ο αιώνα: «Είναι μια περίοδος ακμής, η πρώιμη μακεδονική αναγέννηση. Η τέχνη βρίσκεται στα πάνω της. Τα πιο σημαντικά βυζαντινά μνημεία στον ελλαδικό χώρο προέρχονται από εκείνη την εποχή. Μια μεγάλη παραγωγή ψηφιδωτών, κυρίως στην Κωνσταντινούπολη, συντελείται τότε. Επίσης επανανακαλύπτεται η αρχαία Ελλάδα, με την οποία οι μορφωμένοι Βυζαντινοί συνδέουν την υπόστασή τους. Τότε γίνονται και πολλές αντιγραφές αρχαίων χειρογράφων». ● Όσο για τα μελλοντικά τους πλάνα; Σ.Θ.: «Σκοπεύουμε να επεκταθούμε και σε άλλα κομμάτια της Ιστορίας (π.χ. στην αρχαία Ελλάδα), αλλά και στη μυθολογία. Μας ενδιαφέρει να κάνουμε το Βυζάντιο πιο ποπ, την Ιστορία πιο ψυχαγωγική». 📌 Θα τους βρείτε στο instagram: byzantine__tales, στο facebook: Byzantine Tales και στον ιστότοπο www.byzantinetales.com Και το σχετικό link...
  4. germanicus

    THEOPHANO

    Η ιστορία της αυτοκράτειρας Θεοφανώς μητέρας του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου. Σε μέγεθος BD και χορταστική με τις 140 έγχρωμες σελίδες της. Στα Αγγλικά. Ευτυχώς που υπάρχει και το podcast Byzantium and Friends του εξαιρετικού καθηγητή Καλδέλλη. Τέλη Οκτώβρη, στο 35ο podcast, είχε μια συνομιλία με τους 2 δημιουργούς, Σπύρο Θεοχάρη και Χρύσα Σακελλαροπούλου, γύρω από το κόμικ. Όπως ήταν αναμενόμενο, επί τόπου έπεσε η παραγγελία στο Amazon και έφυγαν από την πιστωτική μου $26 συν τα ταχυδρομικά (από Αγγλία φυσικά η παραγγελία). Η Θεοφανώ είναι μια τρομερά ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, που έζησε στην ενδοξότερη περίοδο της Μακεδονικής Δυναστείας. Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής είναι κάποια από τα ονόματα που εμφανίζονται στο κόμικ. Είναι μια femme fatale που έχει συνδεθεί με φόνους, με πραξικοπήματα και με ανατροπές. Είναι μια γυναίκα που ξεκίνησε από τα χαμηλότερα στρώματα της Βυζαντινής κοινωνίας για να καταλήξει να φορέσει την πορφύρα. Εάν είχε γράψει για αυτή ένας Προκόπιος ή είχε ανεβάσει παράσταση στις προ-κρισης glory days μια Ντενίση, πιθανότατα να την ήξερε ο κόσμος όπως ξέρει την Θεοδώρα Τι έκανε από τα όσα της καταλογίζουν? Μάλλον απειροελάχιστα Είναι όμως τρομερά αγαπημένο μοτίβο της Ρωμαϊκής ιστοριογραφίας (διότι Ρωμαίοι ήταν οι άνθρωποι, που απλώς τύγχανε να μιλάν Ελληνικά) το να αποδίδουν τα χείριστα σε κάποιες από τις γυναίκες που είναι δίπλα στην εξουσία. Για παράδειγμα η Λίβια, η σύζυγος του Αύγουστου, για όσους θυμούνται τη βρεταννική σειρά I Claudius. Το κόμικ αυτό καθαυτό έχει τα καλά του, έχει τα κακά του. Σεναριακά είναι κατά 95% πιστό στην ιστορία όπως μας έχει μεταφερθεί. Έχει κάποιες μικροαλλαγές, καθαρά για δραματικούς λόγους, οι οποίες δε νομίζω πως ενοχλούν έναν history buff. Δεν με χάλασαν εμένα έστω. Εμφανίζονται άτομα που είναι διάσημα (σε έναν history buff... ) και βοηθάνε στην κατανόηση της ίδιας της ιστορίας. Πόσων ετών ήταν ο Βασίλειος Λεκαπηνός ή ο Βάρδας Σκληρός όταν συνέβησαν όσα συνέβησαν Το πρόβλημά είναι ότι καλύπτει 20 χρόνια ιστορίας. Τις προάλλες πέτυχα μια ατάκα του Ταραντίνο. Έλεγε ότι κάτι για όλη τη ζωή του Ελβις Πρίσλεϋ δεν θα ήταν ταινία. Ταινία θα ήταν κάτι για μια ημέρα από τη ζωή του. Η μέρα που πήγε στη Sun Records ή ακόμα καλύτερα η αμέσως προηγούμενη μέρα με την ταινία να τελειώνει όταν θα έμπαινε μέσα στη δισκογραφική για να υπογράψει. Κάπως έτσι και εδώ. Ο σεναριογράφος το γνωρίζει και προσπαθεί να το χειριστεί βάζοντας έναν τρίτο να αφηγείται την ιστορία της. Αυτός ο τρίτος όμως εμφανίζεται στην αρχή και στο τέλος. Στο ενδιάμεσο έχεις ξεχάσει πλήρως ότι υπάρχει. Εγώ έστω Οπότε ενώ δεν είναι τιγκαρισμένο με τα αφηγηματικά πλαίσια των Κλασικών Εικονογραφημένων, ως σύνολο θυμίζει πάρα πολύ το στυλ των Ελληνικών δημιουργιών της σειράς. Εικαστικά. Το εξώφυλλο είναι εξαιρετικό. Το ντεκουπάζ είναι κι αυτό πάρα πολύ καλό. Η μελέτη που έχει γίνει για το πως ήταν το παλάτι του Βουκολέωντα, τα ρούχα, τα μνημεία κ.ο.κ. είναι προφανέστατη. Τα πρόσωπα είναι πάρα πολύ καλοσχεδιασμένα, οι χαρακτήρες διακριτοί παρά το πλήθος τους. Τα σώματα όμως έχουν πρόβλημα. Ήταν έντονη μέσα μου η εντύπωση ότι αυτό ήταν το πρώτο κόμικ που φτιάχνει η δημιουργός, οπότε το χέρι είναι σφιχτό σε αυτό το σκέλος. (άνετα μπορεί να φταίει η προκατάληψή μου διότι δεν έχω ακούσει το όνομά της σε κόμικ. ως προς την εντύπωση αυτό όμως. διότι υπήρχε θέμα εκεί. και πραγματικά πιστεύω ότι 5-10 κόμικ μετά, θα δούμε πολύ καλύτερα πράγματα). Συνολικά. Κάποιος πυροβολημένος όπως εγώ με το Βυζάντιο θα περάσει μια χαρά. Για τους υπόλοιπους θα το πρότεινα με άνεση ως κόμικ για έφηβους. Κάτι σαν μια μοντέρνα εκδοχή των Κλασσικών Εικονογραφημένων. Πραγματικά μοντέρνα όμως Όχι απλά μια κυριλέ επανέκδοση υλικού των 50ς Δυστυχώς λόγω του δεσίματος (χοντρό με ράχη), δεν μπορώ να σκανάρω υλικό από μέσα. Υπάρχει όμως site καθώς και facebook για όποιον θέλει να δει πράγματα. Παραθέτω κάποιες από τις φωτογραφίες από εκεί. Και επειδή είναι ένα κόμικ που σέβεται τον εαυτό του, στο τέλος έχει 4 σελίδες με πολύ καλές ιστορικές σημειώσεις. Έξτρα πόντοι για απεικόνιση τειχογραφίας σε εκκλησία της Καπαδοκίας με το Νικηφόρο Φωκά της οποίας η ύπαρξη μου διέφευγε Ήξερα μόνο την απεικόνιση από το χειρόγραφο του Σκυλιτζή. Επί του παρόντος το κόμικ θα το βρείτε μόνο μέσω Amazon. Οι δημιουργοί πάντως καταβάλουν προσπάθειες να το βγάλουν και στα Ελληνικά. Όταν ξεμπερδέψουν με τα γραφειοκρατικά των ελληνικών ISBN.... φβ της δημιουργού ΥΓ Ακούστε το podcast με τη συζήτηση του Καλδέλλη και των δημιουργών... όχι μόνο Μίκυμάο. βαζιβαζούκοι. === edit και εδώ είναι το τόπικ για την Ελληνική έκδοση Οπότε αυτό εδώ κλειδώνει και η όποια συζήτηση θα γίνεται εκεί
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.