Search the Community

Με αφορμή την νέα ταινία “Superman” του Τζέιμς Γκαν, ανατρέχουμε στις κορυφαίες ενσαρκώσεις και περιπέτειες του εμβληματικότερου όλων των (υπερ)ηρώων. Όπως συμβαίνει με κάθε ήρωα που γεννά δίχως σταματημό περιπέτειες επί σχεδόν 9 δεκαετίες, σε διαφορετικά μέσα, και από την πένα εκατοντάδων διαφορετικών δημιουργών, έτσι κι ο Σούπερμαν πάντα άλλαζε. Στο κόμικ-σταθμό All-Star Superman των Γκραντ Μόρισον και Φρανκ Κουάιτλι, ο Σούπερμαν πεθαίνει ύστερα από υπερβολική έκθεση στον Ήλιο της Γης, και προσπαθεί να φέρει εις πέρας μια ντουζίνα από υπεράνθρωπους άθλους – οι 12 άθλοι του Σούπερμαν, σα να λέμε – πριν αποδεχθεί τη μοίρα του. Εκείνη η σειρά 12 τευχών αντλούσε επιρροές και αναφορές από όλη την ιστορία του ήρωα, παρουσιάζοντας τον ίδιο αλλά και τις επιμέρους περιπέτειές του σαν ένα κολάζ διαφορετικών ιδεών, τόνων και προσεγγίσεων, μέσα από την πορεία δεκαετιών. Το All-Star Superman προτείνει την ιδέα πως δεν υπάρχει καθοριστική εποχή για τον Σούπερμαν, και δεν υπάρχει η σωστή εκδοχή του ήρωα – όλες υπήρξαν, άρα όλες υπάρχουν ταυτόχρονα. Είναι όλες, ταυτόχρονα ζωντανές. Παρ' όλα αυτά, η ιδέα της ελπίδας, του Μεγάλου Συμβόλου, μάλλον παραμένει ως κάτι το θεμελιώδες. Η εμβληματική πρώτη σελίδα εκείνου του κόμικ, που αφηγείται την πασίγνωστη πλέον ιστορία προέλευσης του ήρωα μέσα από 4 μόλις καρέ και 8 μόλις λέξεις, περιστρέφεται γύρω από την ιδέα της ελπίδας. (Και κανείς αναγνώστης του κόμικ δε μπορεί να ξεχάσει εκείνη τη σελίδα). Γύρω από αυτό τον άξονα έχουν γραφτεί αμέτρητες ιστορίες, για ένα σωρό διαφορετικές εποχές. Πάντα οι ιστορίες αυτές αντικατοπτρίζουν κάτι από την εποχή τους, από την απλούστατη πρώτη εμφάνιση στο Action Comics #1 του 1938, μέχρι το πιο σκοτεινό και πολύπλοκο crossover των 2020s – και, όπως λέει και το All-Star Superman, είναι όλες εξίσου αληθινές. Φτάνοντας όμως στις μεταφορές για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, είχε πάντα ενδιαφέρον να κοιτάζουμε ποιος ήταν ο Σούπερμαν που παίρναμε κάθε φορά. Τι είχε να πει, και μέσα από τι είδους ιστορίες; Εξώφυλλα παλιών τευχών ACTION COMICS, με τις πρώτες περιπέτειες του Σούπερμαν. Στο μέσον, το ιστορικό τεύχος ACTION COMICS #1 του 1938, με την πρώτη εμφάνιση του χαρακτήρα. Ο νέος Σούπερμαν δια χειρός Τζέιμς Γκαν έχει κάτι από την ειλικρίνεια των παλιών κινουμένων σχεδίων, αλλά και κάτι την συναισθηματική αμεσότητα του All-Star Superman. Όπως κι η κλασική μίνι σειρά του 2008, έτσι και το νέο Superman προσπαθεί να πει μια ιστορία που περιλαμβάνει περισσότερες, κι είναι όλες διαφορετικές σε setting και σε στόχευση. Κι είναι, πιο αξιοσημείωτα από οτιδήποτε άλλο, μια πλήρης αντιστροφή σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο άντρα από ατσάλι της μεγάλης οθόνης: Τον σκοτεινό, νιχιλιστή Σούπερμαν του Ζακ Σνάιντερ, που παραμένει η πιο ακραία ίσως αποχώρηση που έχει δει ο ήρωας μέχρι σήμερα. Πώς φτάσαμε λοιπόν στον σημερινό Σούπερμαν, όπως τον ερμηνεύει ο Ντέιβιντ Κόρενσουετ; Αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή σε μερικές ακόμα κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές που σημάδεψαν την πορεία του ήρωα – αλλά και την εποχή τους. Superman (1941) Τρία μόλις χρόνια μετά το ντεμπούτο του ήρωα στα κόμικς, τα Fleischer Studios (διάσημα για θρυλικά καρτούν όπως η Betty Boop κι ο Ποπάι) παρέδωσαν 17 περιπέτειες του Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων, τα οποία μέχρι και σήμερα θεωρούνται επαναστατικά. Η υφή των χαρακτήρων, η δυναμική δράση και η βαρύτητα που έχουν οι χαρακτήρες (σε αντίθεση με τις περισσότερες CGI live-action ταινίες που βλέπουμε ακόμα και σήμερα) δίνουν σε εκείνα τα καρτούν μια διαχρονική χροιά, ενώ παραμένουν σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Σε αυτές τις περιπέτειες, στη σκιά κιόλας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο μεγάλος αμερικάνος ήρωας αντιμετωπίζει ξεκάθαρους εχθρούς σε απλές πλοκές – δεν είναι καιρός για πολυπλοκότητες. Η μαγεία αυτής της παραγωγής βρίσκεται στη δράση και στην τεχνική όπου προσφέρονται καθαρά και σαφή σημεία θριάμβου. Superman (1948) Atom Man vs. Superman (1950) Δύο κινηματογραφικά σίριαλ συνολικής διάρκειας 4 ωρών και 15 κεφαλαίων το καθένα, αποτέλεσαν την πρώτη live-action μεταφορά του ήρωα, με τον Κερκ Άλιν στον ρόλο. Στο πρώτο έργο βλέπουμε την προέλευση του Σούπερμαν, ενώ στο δεύτερο κάνει και το ντεμπούτο του στην οθόνη ο Λεξ Λούθορ. Καμία εκ των δύο δεν είναι πλέον essential θέαση, με επαναλαμβανόμενες πλοκές για να γεμίζει ο χρόνος και επαναχρησιμοποίηση υλικού. Όμως έχουν την ιστορική τους σημασία. Όχι μόνο επειδή αποτέλεσαν τακτικό ραντεβού για τους θεατές στη σκοτεινή αίθουσα, επεισόδιο μετά το επεισόδιο, αλλά και για το πώς θεμελίωσαν – σε live action κίνηση πλέον – την εικόνα και την αίσθηση του Σούπερμαν με την καλοσυνάτη του ενέργεια προσκόπου. Ένα είδος δηλαδή μη εγωιστικής, ανοιχτόκαρδης καλοσύνης που ο κόσμος είχε ανάγκη να βλέπει σε εκείνη την πρώιμη μεταπολεμική περίοδο. Superman (1978) Superman II (1980) Superman II: The Donner Cut (2006) Η πρώτη blockbuster era του Σούπερμαν έρχεται στα τέλη των ‘70s, με την καλύτερη μέχρι ακόμα και σήμερα εκδοχή του στο σινεμά. Μια τρομερά φιλόδοξη παραγωγή – με τον σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Ντόνερ να γυρίσει το μεγαλύτερο μέρος του σίκουελ αμέσως μετά την παραγωγή του πρώτου φιλμ, και προτού αυτό κυκλοφορήσει – που μπορεί να συνάντησε εν τέλει μεγάλα προβλήματα, όμως έθεσε κάποια στάνταρ για το τι σημαίνει μεγαλεπήβολο κινηματογραφικό πρότζεκτ. Και σε έναν ήρωα σαν τον Σούπερμαν, δεν θα άξιζε τίποτα λιγότερο από αυτό. Οι δύο ταινίες του Ντόνερ διαθέτουν έναν εμβληματικό πρωταγωνιστή (Κρίστοφερ Ριβ ο αιώνιος Σούπερμαν), μια συναρπαστική Λόις Λέιν παιγμένη από τη Μάργκο Κίντερ κι έναν ορεξάτο villain στο πρόσωπο του Λεξ Λούθορ του αξεπέραστου Τζιν Χάκμαν, κλασικές πλοκές, στιγμές και ατάκες (από το «kneel before Zod» του Τέρενς Σταμπ μέχρι την πτήση γύρω από τον πλανήτη Γη που γυρνάει πίσω τον χρόνο). Αλλά πάνω από όλα, αποτελούν ιδανική έκφραση των ιδεών και των μέσων της χολιγουντιανής μηχανής για την παραγωγή ονείρων που ξεπερνούν την καθημερινότητα. Η πρώτη ταινία υποσχόταν πως θα πιστέψετε πως ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει, κι η εμπειρία ήταν αυτή ακριβώς. Στην μετάβαση από το counter culture των ‘70s στην περίοδο νοσταλγίας των ‘80s, μέσα και από μια μεταβαλλόμενη εικόνα του τι είναι και πώς μοιάζει ένα Μεγάλο Αμερικάνικο Μπλοκμπάστερ, ο Σούπερμαν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή – καλώς ή κακώς. Κι αν το σίκουελ εν τέλει έφυγε από τα χέρια του Ντόνερ και ολοκληρώθηκε όπως-όπως από τον διακεκριμένο βρετανό σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Λέστερ μέσα από εκτεταμένα reshoots, τουλάχιστον δεκαετίες αργότερα μπορέσαμε να έχουμε επιτέλους ολοκληρωμένο το σίκουελ όπως αρχικά το είχε οραματιστεί ο Ντόνερ, μέσα από μια εξαιρετική home video κυκλοφορία. Superman III (1983) Superman IV: The Quest for Peace (1987) Μπαίνοντας βαθιά στα ‘80s και με τον Ριβ ακόμα στον ρόλο, το franchise χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Ο Ρίτσαρντ Λέστερ επιστρέφει επισήμως πλέον για να σκηνοθετήσει το τρίτο φιλμ, με τον Ρίτσαρντ Πράιορ σε κεντρικό ρόλο, ενώ το καταγέλαστο 4ο διαθέτει την επιστροφή την Κίντερ και του Χάκμαν μέσα όμως σε ένα εντελώς camp πλαίσιο με μεγάλο αντίπαλο έναν πυρηνικό μασίστα – μια ταινία όχι και τρομερά ανόμοια με το Rocky IV και την κατεύθυνση και εκείνου του franchise. Η ‘80s διάθεση απλούστευσης σε συνδυασμό με την πυρηνική απειλή έχουν σαν αποτέλεσμα έναν Σούπερμαν που δεν γεννά κανέναν θαυμασμό και δεν έχει τίποτα να προσφέρει στο κοινό. Lois & Clark: The New Adventures of Superman (1993) Η επόμενη μεγάλη επιστροφή γίνεται μέσα από την ‘90s σειρά του ABC, η οποία όμως πλέον εστιάζει περισσότερο στην καθημερινή, «ανθρώπινη» πλευρά του ήρωα και βασίζεται σε πιο σύγχρονης αισθητικής κόμικς όπως του Τζον Μπερν – ο οποίος ανέλαβε τον ήρωα το 1986 και τον καθόρισε όσο ίσως κανείς άλλος. Στη σειρά, η έμφαση πέφτει στην καθημερινότητα του Κλαρκ Κεντ, στην περιπέτεια και το ρομάντζο με την Λόις Λέιν (στο ρόλο η Τέρι Χάτσερ), με μια διαρκή αγωνία για το αν θα αποκαλυφθεί η αληθινή του ταυτότητα, και με την εξισορρόπηση του (αληθινού) Κλαρκ με τον (ρόλο) Σούπερμαν. Όλα αυτά είναι παντελώς ‘90s πράγματα, με λιγοστές πολιτικές και ηθικές έγνοιες σε μια Δύση που πίστεψε τότε πως τα είχε ξεπεράσει όλα. Πολύ φαν και watchable, σε κάθε περίπτωση – από τις σειρές που ένιωθες πως έπαιζε διαρκώς η τηλεόραση, και πάντα θα καθόσουν να χαζέψεις. Superman: The Animated Series (1996) Μετά την επιτυχία του Batman: The Animated Series (που παραμένει σπουδαίο μέχρι και σήμερα), ο Μπρους Τιμ ανέλαβε να μεταφέρει και τον Σούπερμαν σε μορφή κινουμένων σχεδίων. Φανταστικά χρώματα μια φουτουριστικής Μετρόπολις και ωραίες σκηνές δράσης που εξερευνούν όλη την πινακοθήκη αντιπάλων του ήρωα μέσα από ανάλαφρες και διασκεδαστικές περιπέτειες, συνθέτουν μια από τις απόλυτες μεταφορές Σούπερμαν. Εδώ τονίζεται ξανά ο ηρωισμός και η ελπίδα που ενσταλάζει ο ήρωας στον κόσμο, με τη δράση να παίρνει ξανά κεντρικό ρόλο. Με δική του αισθητική ταυτότητα και με απόλυτη επιτυχία στην αποστολή του, αυτό το Animated Series παραμένει στον αφρό των εκδοχών του Σούπερμαν στην οθόνη. Smallville (2001) Η έτερη μεγάλη τηλεοπτική πτήση του Σούπερμαν διαφοροποιείται από κάθε άλλη διασκευή, εστιάζοντας – όπως έλεγε κι ο άκρως επεξηγηματικός τίτλος – στα Χρόνια της Νιότης. Ή αλλιώς, ο Κλαρκ πριν βάλει τη μπέρτα και τη στολή και γίνει Σούπερμαν. Εφηβικό δράμα γεμάτο νεανικές αγωνίες, με τον νεαρό Σούπερμαν και τον νεαρό Λεξ Λούθορ ως φίλοι-πριν-γίνουν-εχθροί στο Smallville, με τη Λάνα πριν την Λόις (και μετέπειτα την ίδια τη Λόις), και με μια εφηβική ελπίδα και αίσθηση δραματικότητας να διαπερνά το μύθο. Εδώ ο ήρωας μπαίνει αποφασιστικά στα ‘00s κάνοντας το δικό του κομμάτι σε μια σύντομα κυρίαρχη μανία με ιστορίες προέλευσης και πρίκουελ, με ιστορίες που επεξηγούν και αναλύουν κάθε απειροελάχιστο κομμάτι ενός μύθου. Προς τιμήν του, δεν ενδιαφέρεται τόσο για αυτό (στις πρώτες σεζόν ειδικά) όσο για το να πει μια εφηβική ιστορία μέσα από το πρίσμα του αγνότερου των υπερηρώων – κι αυτό το καταφέρνει, τίμια. Έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μια εποχή τεράστιας ακμής για το είδος του teen drama στην τηλεόραση. Ο Σούπερμαν θα τη γλίτωνε; Superman Returns (2006) Διχαστικό στην εποχή του, διχαστικό μέχρι ακόμα και σήμερα, το legacy sequel του Μπράιαν Σίνγκερ με τον Κέβιν Σπέισι (να μια ακολουθία λέξεων που δε θέλω ποτέ μου να ξαναγράψω) παίρνει την οδό ενός νοσταλγικού, ανοιχτόκαρδου φιλμ, με εντονότατες μεσσιανικές αναφορές αλλά και έμφαση στο διαπροσωπικό δράμα ανάμεσα στον Σούπερμαν, την Λόις, και τον τωρινό σύντροφό της. Εδώ έχουμε ξανά έναν Σούπερμαν που σταματά ληστείες, έναν Σούπερμαν που τον απασχολεί η προέλευση και η κληρονομιά του – μέσα από ένα τρομερά συγκινητικό κομμάτι που αφορά τον γιο του, με υπέροχη επαναχρησιμοποίηση των λέξεων του Μάρλον Μπράντο από την πρώτη ταινία. Φτάνοντας, ιστορικά μιλώντας, σε μια περίοδο ηρεμίας πριν την καταστροφή, η ταινία έμοιαζε ήδη στην εποχή της πολύ παλιομοδίτικη. Σήμερα, σαν ιστορία τουλάχιστον, μοιάζει οριακά με μουσειακό κομμάτι, με ένα αξιοπερίεργο αντικείμενο έξω από την εποχή του. Όμως – και παρά το δυστυχώς αδιάφορο κάστινγκ του – παραμένει ένα πολύ όμορφο και συναισθηματικό φιλμ, με ωραίες ιδέες και ένα αληθινό αξιοπερίεργο φινάλε. Για την ακρίβεια μάλιστα, η τότε εντελώς παράξενη και οριακά ακατανόητη απόφαση να αποτελέσει αυτό το φιλμ απευθείας σίκουελ μόνο των δύο πρώτων φιλμ του Ντόνερ (του ‘78 και του ‘80) θα γινόταν τα επόμενα χρόνια κάτι σαν νόρμα. Καθώς τα διαρκή σίκουελ γίνονταν μονόδρομος και η νοσταλγία δημιουργών και κοινού για τα έργα με τα οποία είχαν μεγαλώσει θα οδηγούσε την ποπ κουλτούρα σε μια διαρκή τάση επιστροφής και αυτοαναφορικότητας, τέτοια legacy sequels θα γυρίζονταν δεκάδες τα επόμενα χρόνια. Λίγο θα ήταν καλύτερα από αυτό. Man of Steel (2013) Batman v Superman: Dawn of Justice (2016) Zack Snyder’s Justice League (2021) Αν ήταν διχαστικό το Superman Returns, τότε τι να πούμε και για το DCEU του Ζακ Σνάιντερ. Γενικά… δύσκολος ο 21ος αιώνας για τον Σούπερμαν. Ως ριζική αντίθεση στη νοσταλγία εκείνου του φιλμ, και γυρισμένες πλέον σε μια πολύ πιο σκοτεινή εποχή, οι ταινίες του Σνάιντερ φέρνουν στο προσκήνιο έναν Σούπερμαν για την εποχή του μεγάλου νιχιλισμού. Αυτός (με τον Χένρι Κάβιλ, σκοτεινό και στιβαρό στο ρόλο) είναι ένας Σούπερμαν που εκτελεί εν ψυχρώ, που ζυγίζει την προέλευσή του, που πεθαίνει στην κορύφωση ενός πολύ σκοτεινού και πολιτικά αμφιλεγόμενου δεύτερου μέρους – το Batman v Superman παραμένει μια αδικημένη ταινία, έχοντας αποτυπώσει κάτι από τη σύγχυση και την οργή μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο σκοτάδι, μέσα κι από την σκιαγράφηση και τις πράξεις των δύο μεγάλων ηρώων της. Στο εξαιρετικό Zack Snyder ’s Justice League (η Ιστορία ας αγνοεί πλήρως το άθλιο, Φρανκενστάιν κατασκεύασμα Justice League του 2017), ο Σούπερμαν υπάρχει περισσότερο δια της τρανταχτής απουσίας του, κατά την οποία ο κόσμος μοιάζει να χάνεται στην κόλαση. Με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο, είναι σαν ο Σνάιντερ μέσα από αυτή την τριλογία να καταφέρνει να εντοπίσει τελικά την ελπίδα που χαρακτηρίζει τον Σούπερμαν – ακόμα κι αν για να το κάνει τον έχει μεταμορφώσει σε κάτι γκροτέσκο, όπως ακριβώς και τον κόσμο-αντικατοπτρισμό γύρω του. Εκ των υστέρων, δεν μοιάζει και πολύ παράξενο ότι ο Σούπερμαν των ‘10s έμοιαζε κάπως έτσι, σε ταινίες-ρέκβιεμ. My Adventures with Superman (2023) Μετά από μερικά χρόνια απόστασης από τα έργα του Σνάιντερ (το δικό του Justice League ολοκληρώθηκε το ‘21 για το HBO max, αλλά στην ουσία η τελευταία ταινία κυκλοφόρησε το ‘17), η διάθεση μπαίνοντας στα ‘00s είναι εμφανώς μια απόσταση από εκείνο το σκοτάδι, και μια επαναφορά στην πολύχρωμη αισιοδοξία και αγνότητα που παραδοσιακά χαρακτήριζε τον ήρωα. Το στυλ πλέον είναι επηρεασμένο από anime (επειδή είμαστε στα ‘20s!), αλλά ευρύτερη λογική είναι πολύ παραδοσιακή. Καθαρή, ορμητική δράση, γρήγορες περιπέτειες, αναφορές στους εμβληματικούς προκατόχους Superman: The Animated Series και το Superman των Fleischer Studios, σε συνδυασμό με ένα πολύ μοντέρνο στυλ αφήγησης. Απολαυστικό και αισιόδοξο – σαν ανάσα που παίρνεις αφού έχεις κρατήσει πολύ ώρα την αναπνοή σου. Superman (2025) Το οποίο μας φέρνει στην καινούρια, κατά Τζέιμς Γκαν εκδοχή του ήρωα, η οποία όπως σημειώναμε και στην κριτική μας, έχει το βλέμμα στα Silver Age κόμικς και στις κλασικές καρτούν περιπέτειες. Υπάρχει μια πολύ έντονη αίσθηση «επιστροφής» στα βασικά, αλλά αυτό δεν γίνεται με συντηρητικό ή αντιδραστικό τρόπο – αν μη τι άλλο μάλιστα η ταινία έχει μια κάποια πολιτική τοποθέτηση, έστω με έναν παλιομοδίτικα Σούπερμαν τρόπο. Με μεγαλομανείς κακούς, με μίσος για το Άλλο, και με καταπιεστικά έθνη (και villains) που επιτίθενται σε αδύναμους, με τον Σούπερμαν μόνη γραμμή άμυνας για το Καλό. Με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο Γκαν θέλει ξανά ο ήρωας να εκπροσωπεί ευθέως την ελπίδα. Και μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να μπορέσουμε να κρίνουμε αυτή την ταινία στο πλαίσιο της εποχής της, στο πώς εκφράζει ή αντιτίθεται σε κυρίαρχες τάσεις, αλλά και μόνο καταφέρνοντας να εκφράσει κάτι αρχετυπικό και διαχρονικό μέσα από την ταινία του, ο σκηνοθέτης πέτυχε κάτι αξιοσημείωτο – παρά τα όποια προβλήματα του φιλμ. Ο Σούπερμαν τελικά, ακόμα και στις πιο σκοτεινές του στιγμές, πάντα την ελπίδα κατέληγε να συμβολίζει – αλλά σπάνια έχει γίνει αυτό με πιο σαφή και ευθύ τρόπο, από ότι εδώ. Ο Γκαν θέλει, παραδόξως, ο δικός του Σούπερμαν να έχει κάτι από πολλούς άλλους Σούπερμαν. Ίσως είναι η επιρροή του All-Star Superman που λέγαμε παραπάνω, ή ίσως κι αυτός να είναι τελικά ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το legacy στον 21ο αιώνα. Σε κάθε όμως περίπτωση, τη ελπίδα δεν ξεριζώνεται από αυτόν τον ήρωα. Αυτή είναι η παντοτινή του κληρονομιά. Και το σχετικό link...

Ο συνδιευθύνων σύμβουλος της DC Studios, που σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο της νέας ταινίας με τον θρυλικό υπερήρωα, συζητά για τις δυσκολίες και τις προκλήσεις της επανεκκίνησης του franchise και για όλα εκείνα που κάνουν τον εν λόγω χαρακτήρα τόσο αγαπητό αλλά και τόσο «ανθρώπινο». Γιατί αποφασίσατε να ξεκινήσετε τη σειρά ταινιών της DC Studios με ένα φιλμ για τον Σούπερμαν; Ο Σούπερμαν είναι η αρχή των πάντων. Είναι ο πρώτος υπερήρωας. Είναι ένας εξαιρετικά σημαντικός χαρακτήρας για το σύμπαν της DC. Υπάρχει μια τριάδα: ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Wonder Woman. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε δει πολύ περισσότερο τη Wonder Woman και τον Μπάτμαν τα τελευταία χρόνια από όσο τον Σούπερμαν, οπότε ένιωσα ότι πρέπει να ξεκινήσουμε τη νέα εποχή της DC Studios με το καλύτερό μας χαρτί. Και αυτός είναι ο Σούπερμαν. Ποια ήταν η στιγμή που καταλάβατε πώς να προσεγγίσετε την ιστορία του; Ήταν στις πρώτες κιόλας σελίδες (του σεναρίου). Είχα δοκιμάσει πολλές διαφορετικές ιδέες, αλλά η στιγμή που με άγγιξε ήταν όταν φαντάστηκα τον Σούπερμαν χτυπημένο, στο έδαφος, σε ένα μέρος που μοιάζει με την Αρκτική. Και τότε εμφανίζεται ο Κρύπτο – ένα σκυλί που είναι λίγο σκανταλιάρικο – και προσπαθεί να παίξει μαζί του, αλλά στην πραγματικότητα τον τραυματίζει περισσότερο. Έπειτα μπαίνει στο Οχυρό της Μοναξιάς, όπου βρίσκονται και τα ρομπότ Σούπερμαν. Παράλληλα, βλέπουμε τον Λεξ Λούθορ και το πώς κινεί τα νήματα με διάφορους ανθρώπους που δουλεύουν για εκείνον. Εκεί ήταν που κατάλαβα προς τα πού πήγαινε η ιστορία. Είχα προσπαθήσει για χρόνια να «ξεκλειδώσω» την αφήγηση του Σούπερμαν και τότε όλα πήραν μορφή. Το όραμά σας περιλαμβάνει κάτι ασυνήθιστο για το είδος των κόμικς σήμερα: το να δημιουργήσεις μια ιστορία για έναν «καλό» ήρωα. Από πού πηγάζει αυτό; Όταν ανέλαβα τους Φύλακες του γαλαξία, ήξερα ότι είχαμε περάσει 25 χρόνια με απαισιόδοξες ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπου όλα ήταν αληθινά επειδή ήταν σκοτεινά. Αισθανόμουν όμως ότι υπήρχε χώρος για το χρώμα. Κάτι σαν την παλαιάς κοπής φαντασία, που είχε χαθεί από τον κινηματογράφο. Ο Σούπερμαν είναι ένας χαρακτήρας όσο το δυνατόν πιο καλός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος. Είναι καλοκάγαθος, αλλά το να είσαι απόλυτα καλός δεν σημαίνει ότι πάντα κάνεις το σωστό με βάση τη λογική. Η ταινία έχει να κάνει με έναν χαρακτήρα απόλυτα καλό σε έναν κόσμο που δεν είναι καλός, και πιστεύω πως αυτό δεν το βλέπουμε συχνά. Πλέον όλοι είναι αντιήρωες και, όταν κάποιος φαίνεται καλός, υπάρχει η τάση να τον κοροϊδεύουμε ή να τον θεωρούμε αφελή. Αλλά αυτός ο χαρακτήρας είναι ευγενής, όμορφος, δεν έχει πάντα δίκιο, κάνει λάθη. Με συγκινεί, γιατί αυτό που προσπαθεί να πει η ταινία είναι το γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τον Σούπερμαν. Είναι επειδή μπορεί να ρίξει γροθιά σε πλανήτες ή να σηκώσει ουρανοξύστες; Δεν νομίζω. Τον αγαπάμε για την έμφυτη καλοσύνη του, για την ανθρώπινη πλευρά του – παρόλο που είναι εξωγήινος – και για το γεγονός ότι δεν έχει πρόβλημα να είναι αισιόδοξος, ευάλωτος και να ελπίζει. Πότε ερωτευτήκατε για πρώτη φορά τον εν λόγω χαρακτήρα; Ήταν μέσα από τα κόμικς ή τις παλαιότερες ταινίες; Πάντα μου άρεσε. Ως παιδί ήμουν ιδιαίτερα δεμένος με τα κόμικς της οικογένειας του Σούπερμαν: με τον Σούπερμαν, τη Σούπεργκερλ, τον Κρύπτο και όλη την παρέα. Ήμουν επίσης μεγάλος θαυμαστής της ταινίας του Ρίτσαρντ Ντόνερ ως παιδί· η μουσική, τα πάντα με συγκλόνισαν. Ήταν η εποχή που άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο σημαντικός είναι για μένα ο κινηματογράφος, διαφορετικά απ’ ό,τι για τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου. Ο Νίκολας Χουλτ στον ρόλο του «κακού» Λεξ Λούθορ. Πώς πιστεύετε ότι έχει αλλάξει ο χαρακτήρας με τα χρόνια και ποιες ήταν οι κύριες επιρροές για τη δική σας εκδοχή του Σούπερμαν; Οι δυνάμεις του Σούπερμαν έχουν αλλάξει δραστικά με τα χρόνια· άλλοτε αυξάνονται, άλλοτε μειώνονται. Όταν πρωτοεμφανίστηκε, ήταν απλώς ένας πολύ δυνατός τύπος που μπορούσε να πηδήξει πάνω από κτίρια, αλλά δεν πετούσε. Μπορούσε να δώσει δυνατές γροθιές, αλλά δεν ήταν άτρωτος. Οι σφαίρες εξοστρακίζονταν από πάνω του, αλλά αυτό ήταν το όριο. Με τα χρόνια, γινόταν όλο και πιο δυνατός, μέχρι που τη δεκαετία του ’70, πριν από την εποχή του Τζον Μπιρν [σ.σ. δημιουργός κόμικς], έφτανε στο σημείο να αλλάζει την τροχιά πλανητών με μια γροθιά ή, όπως στην πρώτη ταινία, να γυρίζει τον χρόνο πίσω. Υπήρχαν στιγμές που ήταν τόσο παντοδύναμος, που δεν μπορούσα να τον νιώσω ως έναν ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Αλλά τότε συνέβησαν δύο πράγματα: Πρώτον, διάβασα το All-Star Superman του Γκραντ Μόρισον, που ήταν τρομερά επιδραστικό για μένα. Ερωτεύτηκα τον χαρακτήρα μέσα από αυτό το κόμικ – και δεν ήμουν παιδί τότε. Το All-Star Superman μου έδειξε πως η δύναμη του Σούπερμαν είναι μέρος της γοητείας του. Ήταν ένας ευγενικός, γεμάτος αυτοπεποίθηση τίμιος τύπος που πάντα έκανε το σωστό, και αυτό ήταν που τον έκανε ενδιαφέροντα. Ο Γκραντ τού έδωσε μια πλευρά που αγάπησα: την έμφυτη καλοσύνη του. Αυτή η πλευρά έγινε το θεμέλιο για τον Σούπερμαν της δικής μου ταινίας. Στην ταινία μας έκανα τον Σούπερμαν λιγότερο παντοδύναμο. Δεν γυρίζει τον χρόνο πίσω. Δεν γρονθοκοπεί πλανήτες. Είναι πολύ δυνατός, μπορεί να σηκώσει έναν ουρανοξύστη, αλλά δεν είναι άτρωτος. Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε έναν Σούπερμαν που αιμορραγεί. Με το που το φαντάστηκα αυτό, σκέφτηκα: «Πώς φτάσαμε εδώ;». Για να παρουσιάσετε στον κόσμο το όραμά σας, επιλέξατε τον Ντέιβιντ Κορένσουετ. Τι ήταν αυτό που τον έκανε τον ιδανικό Σούπερμαν και Κλαρκ Κεντ; Νομίζω ότι όποιος δει την ταινία θα καταλάβει γιατί ο Ντέιβιντ Κορένσουετ είναι ο Σούπερμαν. Τον είχα δει στην ταινία Pearl του φίλου μου Τι Γουέστ και σκέφτηκα πως αυτός ο τύπος πρέπει να κάνει οντισιόν για τον Σούπερμαν. Πήρα την πρώτη παρτίδα με βίντεο-οντισιόν και υπήρχαν περίπου 30 Σούπερμαν και 30 Λόις. Ανάμεσά τους, την πρώτη μέρα ήταν η Ρέιτσελ Μπροσνάχαν για τη Λόις και ο Ντέιβιντ Κορένσουετ για τον Σούπερμαν. Περίμενα ότι θα έβρισκα τη Λόις πιο εύκολα, επειδή δεν περιορίζεται τόσο από τη φυσική εμφάνιση όσο εκείνος. Φοβόμουν ότι δεν θα βρω τον σωστό Σούπερμαν. Ευτυχώς, είδα τον Ντέιβιντ να διαβάζει και ήταν εξαιρετικός. Μία από τις βασικές σκηνές της οντισιόν ήταν μια διαφωνία μεταξύ Σούπερμαν και Λόις για τη θέση του στον κόσμο. Ο Ντέιβιντ ήταν φανταστικός· όταν δείτε αυτή τη σκηνή στην ταινία, θα καταλάβετε ότι πρόκειται για έναν εκπληκτικό ηθοποιό που τυχαίνει επίσης να μοιάζει και να ακούγεται σαν τον Σούπερμαν. Είναι και στην πραγματική ζωή λίγο «τετράγωνος», όπως εκείνος. Ακούει παλιά τζαζ και σουίνγκ μουσική. Ο «νέος» Σούπερμαν, Ντέιβιντ Κορένσουετ. Η δυναμική μεταξύ Σούπερμαν/Κλαρκ και Λόις είναι κεντρική στην ιστορία σας. Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τη δική σας Λόις; Πιστεύω ότι η Λόις έχει ένα παρελθόν πολύ πιο ταραχώδες από αυτό του Σούπερμαν, κάτι που λέει πολλά, αφού ο δικός του πλανήτης εξερράγη και εκείνος στάλθηκε εδώ ως βρέφος. Αλλά πέρα από αυτό το γεγονός, ο Σούπερμαν μεγάλωσε με δύο υπέροχους ανθρώπους που τον αγάπησαν πολύ και ήταν το καμάρι τους. Αντίθετα, το παρελθόν της Λόις ήταν λίγο πιο τρελό. Είναι σκληρή. Λατρεύω τη Μάργκοτ Κίντερ στην ταινία του Ντόνερ, αλλά εκεί ήταν πιο παθητική. Ήταν ερωτευμένη με τον Σούπερμαν, κι εκείνος ήταν απλώς ο… Σούπερμαν. Στην ταινία μας βλέπετε ότι η Λόις είναι αντάξια του Σούπερμαν και καταλαβαίνετε γιατί ένας τόσο δυνατός, καλός και κουλ τύπος θα ερωτευόταν εκείνη. Είναι ιδεαλίστρια και έχει ακεραιότητα, αλλά δεν πιστεύει απαραίτητα στην καλοσύνη. Και μέσα από τη σχέση τους, με τη σοφία της Λόις και την καθαρότητα του Σούπερμαν, δημιουργείται κάτι πολύ όμορφο. * Ο νέος Superman, που επανεκκινεί τον μύθο του ήρωα, κυκλοφορεί από την Πέμπτη 10/7 στις ελληνικές αίθουσες. Ευχή και κατάρα Από τα τέλη των ’70s μέχρι σήμερα, και από τον Κρίστοφερ Ριβ μέχρι τον Χένρι Κάβιλ, η κινηματογραφική ιστορία του Σούπερμαν είναι γεμάτη εισπρακτικούς θριάμβους, μεγάλες αστοχίες και ακόμα μεγαλύτερες ατυχίες. Όπως εύστοχα επισημαίνει ο Τζέιμς Γκαν, ο Σούπερμαν είναι ο αρχετυπικός υπερήρωας· ο «υπεράνθρωπος», όπως μεταφράζεται και το όνομά του από τα αγγλικά. Όταν αυτή η κομίστικη ενσάρκωση της ανώτερης οντότητας παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό του σινεμά, ήταν λογικό να γοητεύσει. Το Superman (1978) του Ρίτσαρντ Ντόνερ εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό μιας δεκαετίας όπου ο κόσμος είχε αρχίσει πια να μαθαίνει την ιδέα των μπλοκμπάστερ φαντασίας σαν Τα σαγόνια του καρχαρία του Στίβεν Σπίλμπεργκ ή τον Πόλεμο των άστρων του Τζορτζ Λούκας. Και εκείνος όμως, ο πρόδρομος των σημερινών υπερηρωικών franchise δεν είχε τυχαίους συντελεστές: Ο Μάριο Πούζο, συγγραφέας του Νονού, υπέγραφε το σενάριο, ενώ στο καστ συναντά κανείς γίγαντες σαν τον Μάρλον Μπράντο (Τζορ-Ελ) και τον Τζιν Χάκμαν (Λεξ Λούθορ) δίπλα στον Σούπερμαν-Κρίστοφερ Ριβ. Το εμβληματικό σκορ της ταινίας είναι φυσικά του Τζον Γουίλιαμς, ενώ τα πρωτοποριακά ειδικά εφέ ανάγκασαν την ακαδημία να απονείμει ειδικό Όσκαρ, αφού η σχετική κατηγορία δεν είχε ακόμη καθιερωθεί. Με μπάτζετ 55 εκατομμύρια δολάρια ήταν επιπλέον η ακριβότερη ταινία που είχε γίνει ποτέ, ενώ η επιτυχία της γέννησε μέσα στην επόμενη δεκαετία τρία σίκουελ, όλα με τον ίδιο πρωταγωνιστή. Κυρίως όμως εδραίωσε τον καλτ κινηματογραφικό μύθο του Σούπερμαν σε ένα κοινό πολύ ευρύτερο από τους πιτσιρικάδες και τους «σπασίκλες», που ασχολούνταν τότε με τα κόμικς. Όσοι γεννήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970, σε μια εποχή που ο Ψυχρός Πόλεμος και ο παγκόσμιος συναγερμός των πυρηνικών κρατούσε ακόμα καλά, είδαν στον Σούπερμαν έναν ελπιδοφόρο ήρωα, πιο φωτεινό από τον Μπάτμαν και πιο ενωτικό από – για παράδειγμα – τον Κάπτεν Αμέρικα. Η Μαργκό Κίντερ με τον Κρίστοφερ Ριβ από το Superman του 1978. Και οι επόμενες γενιές όμως είχαν τους δικούς τους Super-men. Η δεκαετία του 1990 καλύφθηκε με το τηλεοπτικό Λόις και Κλαρκ, το οποίο είδαμε και στα μέρη μας σε ατελείωτες μεσημεριανές επαναλήψεις. Το επίσης τηλεοπτικό Smallville σημείωσε τεράστια επιτυχία από το 2001 μέχρι το 2011, εστιάζοντας στα νεανικά χρόνια του ήρωα με έντονα στοιχεία εφηβικής κομεντί. Παράλληλα, ο Σούπερμαν επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη με το πολυσυζητημένο Superman Returns (2006) του Μπράιαν Σίνγκερ. Το 2013 πλέον, και με τη Warner να θέλει να απαντήσει στους ανερχόμενους υπερήρωες της Marvel-Disney, κυκλοφορεί το Άνθρωπος από ατσάλι του Ζακ Σνάιντερ, με τον Κρίστοφερ Νόλαν να βάζει το χέρι του στο σενάριο και τον Χένρι Κάβιλ να πείθει στον κεντρικό ρόλο, έχοντας στο πλευρό του και την Έιμι Άνταμς ως Λόις Λέιν. Αυτός ήταν ίσως και ο τελευταίος αξιόλογος Σούπερμαν που είδαμε στη μεγάλη οθόνη, αφού οι μεταγενέστερες συμμετοχές σε υπερηρωικά franchise (Batman v Superman, Justice League κ.ο.κ.) αποδείχθηκαν κατώτερες του αναμενομένου. Όπως βέβαια συμβαίνει με τους περισσότερους καλτ μύθους, έτσι και ο κινηματογραφικός Σούπερμαν έχει παραγάγει τους δικούς του… θρύλους. Ένας από τους πιο γνωστούς έχει να κάνει με την περίφημη «κατάρα» που συνοδεύει τόσο όσους ενσαρκώνουν τον ήρωα, όσο και το ευρύτερο περιβάλλον παραγωγής των συγκεκριμένων ταινιών. Όλα ξεκίνησαν με δύο από τους πρώτους Σούπερμαν: Τον Τζορτζ Ριβς, ο οποίος ερμήνευσε τον ρόλο στο σχετικά χαμηλού προϋπολογισμού Superman and the Mole Men του 1951, όπως και σε μια σχετική τηλεοπτική σειρά, όμως η ταύτισή του με τον ήρωα τον εμπόδισε να βρει άλλες δουλειές στο μέλλον. Το 1959, λίγες μέρες πριν από τον γάμο του, ο Ριβς βρέθηκε νεκρός με ένα πιστόλι δίπλα του, με τις Αρχές να κάνουν λόγο για αυτοκτονία. Σκηνή από το Batman v Superman: Η αυγή της δικαιοσύνης (2016) με τον Χένρι Κάβιλ. Και ο Κρίστοφερ Ριβ όμως δεν γλίτωσε από την «κατάρα». Επίσης, κουβαλώντας το σημάδι της τυποποίησης σε όλη τη μετέπειτα καριέρα του, έμεινε παράλυτος από τον λαιμό και κάτω έπειτα από ένα ιππικό ατύχημα το 1995. Ο θάνατος τον βρήκε τελικά το 2004, μόλις στα 52 του χρόνια. Από εκεί και έπειτα, αρκετά λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά περιστατικά που σημειώθηκαν στον περίγυρο του Σούπερμαν συνδέθηκαν με τη μεταφυσική, ωστόσο η κάπα του ήρωα αποδεικνύεται σταθερά πιο θελκτική από τις δεισιδαιμονίες. Ο Σούπερμαν είναι άλλωστε άτρωτος… Και το σχετικό link...

Ο Σούπερμαν φτάνει στην Αμερική ως μωρό από έναν κατεστραμμένο πλανήτη. Μεγαλώνει στο Κάνσας από μια αγροτική οικογένεια και παλεύει μια ζωή να ισορροπήσει δύο ταυτότητες. Πρόκειται για μια αφήγηση που επαναλαμβάνεται επί 87 χρόνια – αλλά η πρόσφατη δήλωση του σκηνοθέτη της νέας ταινίας «Superman» προκάλεσε αντιδράσεις: ο ήρωας είναι μετανάστης. «Ο Σούπερμαν είναι η ιστορία της Αμερικής», δήλωσε ο Τζέιμς Γκαν στους Times of London. «Ένας μετανάστης που ήρθε από αλλού και βρήκε θέση σε αυτή τη χώρα. Κυρίως όμως, είναι μια ιστορία που λέει πως η βασική ανθρώπινη καλοσύνη είναι μια αξία που έχουμε χάσει». Η δήλωση έγινε την ώρα που η διοίκηση Τραμπ εντείνει τις επιχειρήσεις απέλασης μεταναστών. Τα δεξιά μέσα έσπευσαν να αντιδράσουν. Το Fox News χαρακτήρισε την ταινία «Superwoke», ενώ η πρώην σύμβουλος του Τραμπ, Κέλιαν Κόνγουεϊ, δήλωσε: «Δεν πάμε σινεμά για να μας κάνουν μάθημα ιδεολογίας». Ο Ντιν Κέιν, που υποδύθηκε τον ήρωα στη σειρά «Lois & Clark», προειδοποίησε ότι οι αναφορές στη μετανάστευση μπορεί να αποδειχθούν πολιτικό λάθος. Ωστόσο, το κοινό έχει άλλη άποψη. Η ταινία της Warner Bros έκανε άνοιγμα 122 εκατ. δολαρίων και παραμένει στην κορυφή του box office. Και όπως σημειώνουν ειδικοί της ποπ κουλτούρας, η ιδέα του Σούπερμαν ως μετανάστη μόνο καινούργια δεν είναι. «Η αφήγηση του Σούπερμαν ως μετανάστη, ακόμη και ως πρόσφυγα, υπάρχει από την αρχή», λέει ο Ντάνι Φίνγκεροθ, συγγραφέας του Superman on the Couch. Η πρώτη ιστορία, το 1938, δείχνει τον Καλ-Ελ να στέλνεται στη Γη από έναν καταδικασμένο πλανήτη. «Δεν είναι μετανάστης από επιλογή. Είναι πρόσφυγας. Έρχεται, αφομοιώνεται και γίνεται όσο πιο “Αμερικανός” γίνεται», σημειώνει. Το ίδιο συνέβη και με τους δημιουργούς του: ο Τζέρι Σίγκελ και ο Τζο Σούστερ ήταν παιδιά Εβραίων μεταναστών, που διέφυγαν από την άνοδο του αντισημιτισμού στην Ευρώπη. Γνωρίζοντας τι σημαίνει να είσαι ξένος, έπλασαν έναν ήρωα που πολεμά για τους αδύναμους, τις γυναίκες, τους εργάτες και τους καταπιεσμένους – πολύ πριν οι ΗΠΑ μπουν στον πόλεμο κατά των ναζί. Η ταύτιση με τον Σούπερμαν παραμένει ζωντανή. Από ακαδημαϊκά πάνελ μέχρι καμπάνιες όπως το #SupermanIsAnImmigrant, η ιστορία του χρησιμοποιείται για να μιλήσει για τις εμπειρίες μεταναστών και προσφύγων στην Αμερική. «Δεν μπορείς να πολιτικοποιήσεις την αλήθεια», έγραψαν οι συντελεστές της εκστρατείας. «Ο Σούπερμαν είναι “παράνομος αλλοδαπός” εδώ και 87 χρόνια». Για τον Χοσέ Αντόνιο Βάργκας, πρώην «άνθρωπο χωρίς χαρτιά» και ιδρυτή του οργανισμού Define American, η νέα ταινία άνοιξε ξανά έναν διάλογο: «Άνθρωποι που ποτέ δεν μου μιλούσαν για τη μετανάστευση, τώρα μου μιλούν. Αυτό είναι τεράστιο». Βέβαια, η μεταναστευτική ταυτότητα του ήρωα δεν τονίζεται πάντα. Ο Φίνγκεροθ υπενθυμίζει ότι η εξήγηση της καταγωγής του αρχικά ήταν ένα απλό σεναριακό τρικ, για να δικαιολογηθούν οι υπερδυνάμεις του. Άλλες εποχές τον έδειχναν να κατάγεται από το Κάνσας ή αλλού, ανάλογα με τις ανάγκες της ιστορίας. Αυτό όμως που δεν αλλάζει είναι η δυνατότητα του ήρωα να μιλάει στους πάντες. «Οι υπερήρωες είναι outsiders», λέει ο Φίνγκεροθ. «Και η δύναμη των μύθων τους είναι πως όλοι μπορούν να δουν τον εαυτό τους μέσα τους». Ίσως γι’ αυτό προκαλούν ακόμα τόσο πάθος. Την περασμένη εβδομάδα, η διοίκηση Τραμπ ανήρτησε στο διαδίκτυο μια παραλλαγή της αφίσας της νέας ταινίας, όπου ο πρόεδρος εμφανιζόταν σαν Σούπερμαν. Αλλά λίγες ημέρες αργότερα, σε ανάρτηση του υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας, το σύμβολο που συνδέθηκε με τους μετανάστες δεν ήταν ο Άνθρωπος από Ατσάλι – ήταν ο εξωγήινος ET, με το σύνθημα: «GO HOME». Πηγή: CNN Και το σχετικό link...

Τι θα γινόταν αν ο Σούπερμαν εμφανιζόταν σήμερα στον κόσμο; Αν ξαφνικά μαθαίναμε την ύπαρξή του ανάμεσά μας, τι θα γινόταν, πραγματικά; Είναι μια φαινομενικά χαζή ερώτηση. Αλλά νομίζω ότι έχει νόημα, γιατί αν καθίσει κανείς να καλοσκεφτεί τις πιθανές απαντήσεις, μπορεί να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα που δεν αφορούν έναν φανταστικό, ψεύτικο κόσμο, αλλά τον αληθινό, δικό μας. Ας το σκεφτούμε λίγο, λοιπόν. Την ιστορία του Σούπερμαν, φυσικά, την ξέρουν όλοι, καθότι έχει εξιστορηθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο (σε 5 ραδιοφωνικές παραγωγές, σε 4 θεατρικές παραγωγές, σε πάνω από 50 κινηματογραφικές ταινίες, σε περίπου 30 τηλεοπτικές σειρές, σε πάνω από 30 videogames, σε πάνω από 10 βιβλία, σε 9 παιχνίδια και τρενάκια λούνα-παρκ και, φυσικά, σε χιλιάδες τεύχη περιοδικών κόμικ) σε όλες τις γλώσσες του κόσμου εδώ και 87 χρόνια. Εν τάχει, η ιστορία θέλει ένα μικρό βρέφος ονόματι Καλ Ελ να φτάνει ως ασυνόδευτο προσφυγάκι στη Γη μετά την καταστροφή του πλανήτη του, και το ζευγάρι ανθρώπων που το βρίσκει να κάνει ακριβώς αυτό που θεωρούν αδιανόητο οι ρατσιστές: να το πάρει σπίτι του. Όπως κάνουν όλοι οι μετανάστες, ο Καλ Ελ ήρθε για να μας πάρει τις δουλειές (έγινε δημοσιογράφος) και, κυρίως, για να αλλοιώσει τον πολιτισμό μας, καθότι κάποια στιγμή, στα 30-35, εμφανίστηκε στον κόσμο ως Σούπερμαν, ένα πανίσχυρο και αθάνατο ον, που μπορεί να πετάει, να βγάζει φωτιές από τα μάτια και να κάνει, γενικά, ό,τι θέλει. Η ιστορία αυτή γεννήθηκε σε μια εποχή πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων και, όπως οι περισσότερες παρόμοιες ιστορίες, αντανακλούσε τα διακυβεύματα εκείνης της εποχής. Σχεδόν όλοι οι διάσημοι υπερήρωες εμφανίστηκαν κυρίως στις δεκαετίες του ’30 και του ’40 (Σούπερμαν, Μπάτμαν, Κάπτεν Μάρβελ, Γουόντερ Γούμαν, Κάπτεν Αμέρικα), σε έναν κόσμο που φλεγόταν από έναν παγκόσμιο πόλεμο και την έκρηξη αισιοδοξίας που ακολούθησε, και μετά τη δεκαετία του 1960 (Σπάιντερ-Μαν, Χαλκ, Άϊρον-Μαν, Θορ, Χ-ΜΕΝ κ.λ.π.), την εποχή του ψυχρού πολέμου και την εξάπλωση των πυρηνικών όπλων. Την ιστορία του Σούπερμαν ειδικά την έγραψαν δύο παιδιά Εβραίων προσφύγων που είχαν φύγει για να γλιτώσουν την καταπίεση της τσαρικής Ρωσίας – κι αυτό έχει από μόνο του σημασία. Αλλά ίσως το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι αυτές οι ιστορίες, οι σχετικά παρόμοιες μεταξύ τους, και στις οποίες κανείς μπορεί να φορτώσει ιδεολογικές και πολιτικές χροιές κατά βούληση, στην πραγματικότητα ήταν παραμύθια για παιδιά. Με πλοκές γεμάτες τρύπες, παράδοξες και αυθαίρετες παραδοχές, υποτυπώδεις χαρακτήρες και συχνά νηπιακού επιπέδου διαλόγους, ήταν ένα είδος τέχνης που είχαν αρκετά κακή φήμη για πολύ καιρό, κατά την ταπεινή μου γνώμη δικαιολογημένα. Πολλά στοιχεία της ιστορίας του Σούπερμαν, ας πούμε, δεν έβγαζαν ποτέ κανένα νόημα – κι αυτό από μόνο του είναι θέμα για μια άλλη συζήτηση – αλλά ίσως το σημαντικότερο από όλα είναι το τι θεωρούσαν οι εμπνευστές της ότι θα γινόταν μετά την εμφάνισή του στον κόσμο. Η εκδοχή της ιστορίας τους για έναν ιδανικό ήρωα με αξίες το ίδιο στιβαρές με τα μπράτσα του, μια ενσάρκωση του Καλού που υποτάσσει τη θεϊκή ισχύ του στην υπηρεσία μιας ευγνωμονούσας και αθώας ανθρωπότητας είναι, φυσικά, ένα αφελές παιδικό παραμύθι, εμποτισμένο ως το μεδούλι από την ιουδαιοχριστιανική ηθική. Ο πραγματικός κόσμος λειτουργεί αρκετά διαφορετικά. Ο Σούπερμαν του παραμυθιού, λοιπόν, είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής με μυαλό. Φανταστείτε να υπήρχε κάτι τέτοιο εκεί έξω. Φανταστείτε να εμφανιζόταν μια Τρίτη ένα viral βιντεάκι στα social media που να δείχνει έναν άνθρωπο με κάπα, μπλε κορμάκι και κόκκινο βρακάκι να κατεβαίνει από τον ουρανό και να μπαίνει σε ένα φλεγόμενο κτίριο για να σώσει ένα γατάκι, χωρίς να του καεί ούτε μια τριχούλα. Το πρώτο πράγμα που θα έλεγαν όλοι, βέβαια, θα ήταν «α καλά, ΑΙ είναι». Αλλά μετά, αν εμφανίζονταν κι άλλα βιντεάκια, και επιβεβαιωνόταν ότι αυτό το πράγμα υπάρχει στ’ αλήθεια, και ότι δεν είναι μόνο ανθεκτικό στη φωτιά, αλλά στα πάντα, και επίσης ότι έχει απεριόριστη δύναμη και πετάει και φωτιές από τα μάτια, τότε θα γίνονταν μερικά άλλα πράγματα. Οι θεωρίες συνωμοσίας θα εμφανίζονταν αμέσως, και θα ήταν πολλές. Από πού εμφανίστηκε αυτό το πράγμα; Μάλλον κάποιος θα το έφτιαξε. Ίσως η κυβέρνηση. Ή ο Τζορτζ Σόρος. Ποιος είναι πίσω από τον Σούπερμαν; Ποιος κινεί τα νήματα; Πόσες ημέρες (ώρες;) θα χρειάζονταν μέχρι να εμφανιστούν φανατικοί πιστοί που θεωρούν τον Σούπερμαν τον Ιησού που επέστρεψε, ή που απλά θα τον λάτρευαν ως Θεό; Σε πόσες εβδομάδες η λατρεία του Σούπερμαν θα γινόταν η μεγαλύτερη θρησκεία του κόσμου, με τους πιο φανατισμένους οπαδούς; Τι θα έκαναν οι κυβερνήσεις; Ποιες θα προσπαθούσαν να τον δωροδοκήσουν για τις βοηθήσει, ποιες θα προσπαθούσαν να τον ελέγξουν ή να τον εξοντώσουν; Εδώ και δεκαετίες τα κράτη του κόσμου έχουν υπογράψει συμφωνίες και συνθήκες για να ελέγξουν κάπως τη διάχυση των πυρηνικών όπλων (μόνο εννέα χώρες έχουν τέτοια σήμερα). Τι θα έκαναν με ένα ον με πολλαπλάσια καταστροφική δύναμη και δικό του, ανεξάρτητο μυαλό; Πολλά από αυτά τα θέματα, για να πούμε την αλήθεια, έχουν αντιμετωπιστεί σε σενάρια διαφόρων κόμιξ με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν. Αλλά νομίζω ότι όλα υποβαθμίζουν την επίπτωση της εμφάνισης ενός τέτοιου όντος στον κόσμο. Ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι βασισμένος σε διάφορες βασικές, θεμελιώδεις παραδοχές, κάποια πράγματα που ισχύουν εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Για παράδειγμα, ότι τα φυσικά όρια του ανθρώπινου σώματος είναι πεπερασμένα, ότι πρέπει να τρώμε φαγητό, να αφοδεύουμε και να κοιμόμαστε, ότι δεν μπορούμε να επιβιώσουμε αν κάνει υπερβολικά πολλή ζέστη ή υπερβολικά πολύ κρύο ή αν η σύσταση του αέρα δεν είναι ακριβώς αυτή που χρειαζόμαστε και ότι, όπως και να ’χει, ακόμα κι αν όλα είναι ιδανικά, αργά ή γρήγορα, πεθαίνουμε. Η έλευση ενός Σούπερμαν θα καταργούσε όλες αυτές τις παραδοχές μονομιάς. Εδώ θα είχαμε ξαφνικά ανάμεσά μας ένα άλλο έλλογο πλάσμα για το οποίο δεν ισχύει τίποτε από όλα αυτά. Δεν θα λογιζόταν ως άνθρωπος, αλλά ως ανθρωπόμορφος Θεός. Εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν θυσιαστεί ή εκτελεστεί στον κόσμο μας στο όνομα φανταστικών, θεωρητικών Θεών που περιγράφονται μόνο σε αρχαία κείμενα. Τι θα γινόταν αν εμφανιζόταν ένας πραγματικός Θεός μπροστά μας; Πόσο καιρό θα χρειαζόταν ολόκληρο το οικοδόμημα του ανθρώπινου πολιτισμού για να καταρρεύσει; Πέρα από τη θεωρητική άσκηση καθ' αυτήν, βεβαίως, η σκέψη αξίζει να γίνει και προληπτικά, για έναν άλλο λόγο: πώς θα υποδεχθεί η ανθρωπότητα την έλευση μιας AGI, αν προκύψει; Στην πραγματικότητα, βεβαίως, νομίζω ότι αν όντως εμφανιζόταν ο Σούπερμαν ανάμεσά μας, κάτι άλλο θα γινόταν. To 1986 κυκλοφόρησε ένα άλλο κόμικ με υπερήρωες, γραμμένο από τον συγγραφέα Άλαν Μουρ (που έχει γράψει και μια ωραία ιστορία με το Σούπερμαν). Το κόμικ λεγόταν “Watchmen” και, λέγοντας μια ιστορία από μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου οι ΗΠΑ είχαν κερδίσει τον πόλεμο του Βιετνάμ και μια ομάδα συνταξιούχων υπερηρώων προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο, άγγιζε θέματα όπως η λογοδοσία στον δημόσιο χώρο, η ατομική ευθύνη και η υποταγή στην εξουσία. Είναι ένα πολύ ωραίο έργο. Ένας από τους υπερήρωες της ιστορίας, ο πιο δυνατός από όλους, λέγεται Ντόκτορ Μανχάταν. Ύστερα από ένα πείραμα που πήγε εντελώς στραβά, ο Ντόκτορ Μανχάταν λούστηκε με δόσεις ραδιενέργειας που τον μετέτρεψαν σε ένα αθάνατο πλάσμα με σχεδόν απεριόριστες δυνάμεις. Νομίζω ότι αυτό θα έκανε κι ο Σούπερμαν, αν υπήρχε. Το ίδιο που έκανε κι ο Ντόκτορ Μανχάταν στο “Watchmen”: έφυγε. Σκεφτείτε το εξής: τι να την κάνει κανείς την ανθρωπότητα; Τι το ζηλευτό ή το ιδιαίτερο έχει η Γη; Τι το τόσο πιο φοβερό ή αξιοθαύμαστο έχει το είδος Homo sapiens από το είδος Octopus vulgaris, ας πούμε; Είμαστε δύσκολο, περίεργο είδος. Στρυφνοί, περίεργοι, απαιτητικοί, αχόρταγοι, κακομαθημένοι. Όποια αξία υπάρχει στον κόσμο μας και τις ζωές μας, είναι η αξία που δίνουμε ο ένας στον άλλο, η αξία της συνύπαρξης σε ένα μέρος που συνδιαμορφώνουμε και απολαμβάνουμε μαζί. Όπως για εμάς δεν έχει καμία αξία μια μυρμηγκοφωλιά, έτσι και για έναν Θεό όπως ο Σούπερμαν ή ο Ντόκτορ Μανχάταν, δεν έχει καμία αξία η Γη, οι πόλεις μας, ή εμείς. Θα έφευγε. Αυτό νομίζω ότι θα συνέβαινε. Αν υπήρχε ο Σούπερμαν, δεν θα καθόταν να ασχοληθεί με τα μυρμήγκια. Δεν ξέρω αν θα κατέστρεφε τη μυρμηγκοφωλιά πριν φύγει, αλλά θα έφευγε, και θα έψαχνε, όπως όλοι, να βρει ομοίους του, για να φτιάξει μια κοινωνία, για να βρει το νόημα, για να ζήσει. Και το σχετικό link...

Μια νέα ιστορία του Σούπερμαν πιάνει το νήμα της ύπαρξής του από την αρχή και το ξετυλίγει, προσαρμόζοντας τη δράση στο σήμερα και ξανασυστήνοντας τον απόλυτο υπερήρωα στο αναγνωστικό κοινό. Ο Σούπερμαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι ένα από τα ισχυρότερα brand names της εποχής μας. Παγκοσμίως γνωστός ως ο πρώτος υπερήρωας, δεν έχει πάψει, παρά τα χρόνια που πέρασαν από την πρώτη του εμφάνιση, να συγκινεί τους ανθρώπους με τη γενναιότητά του και τις ικανότητές του. Από το 1938 έχει πάρει μέρος σε αμέτρητες περιπέτειες στα κόμικς, στον κινηματογράφο, στα κινούμενα σχέδια, ενώ η μορφή του έχει αποτυπωθεί σε προϊόντα κάθε είδους, από μπλουζάκια, παιχνίδια και παζλ μέχρι εσώρουχα, διαφημιστικά φυλλάδια και αφίσες. Ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν δημιουργηθεί πολλές ρηξικέλευθες εκδοχές του που εκσυγχρονίζουν τον χαρακτήρα και το προφίλ του, ενώ έχουν διατυπωθεί αρκετά εναλλακτικά σενάρια για την προέλευσή του, τα παιδικά του χρόνια, τους απογόνους του, τη ζωή του στο παρελθόν και το μέλλον, σε άλλους τόπους, άλλες διαστάσεις, άλλα σύμπαντα. Ίσως γι’ αυτό, η ιστορία με τον ιδιαιτέρως «τίμιο» τίτλο «Superman – Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος» να φαντάζει ως μια σανίδα σωτηρίας σε έναν ωκεανό αναρίθμητων πειραματισμών, επιτηδευμένων προκλήσεων, τολμηρών αναθεωρήσεων κ.λ.π. Αυτή τη σανίδα τη ρίχνει στους αναγνώστες ένας από τους πιο έμπειρους σεναριογράφους υπερηρωικών κόμικς, ο 78χρονος σήμερα Marv Wolfman, που ξαναπιάνει τα πράγματα από την αρχή και αφηγείται μια ολοκληρωμένη ιστορία με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν από τα νιάτα του μέχρι την καθιέρωσή του στη Μητρόπολη. Πρόκειται για μια νέα βιογραφία του υπερανθρώπου από τα χρόνια του Smallville μέχρι τη στιγμή που θα γίνει εξώφυλλο στον Ημερήσιο Πλανήτη, την εφημερίδα στην οποία εργαζόταν ως Κλαρκ και συνεργαζόταν με την αιώνια αγαπημένη του, Λόις. Το βασικό θέμα της ιστορίας όμως είναι η άφιξη του Κλαρκ στη Μητρόπολη, η προσαρμογή του, η προσπάθειά του να βρει δουλειά ως δημοσιογράφος και ταυτόχρονα οι εσωτερικές του συγκρούσεις και οι δισταγμοί του να φορέσει τη στολή με το «S» στο στήθος και να ξεχυθεί στους αιθέρες. Γιατί το πιο ενδιαφέρον στοιχείο των περισσότερων υπερηρωικών ιστοριών είναι ο τρόπος με τον οποίο, παντοδύναμοι κατά τα άλλα χαρακτήρες, συνδυάζουν τη διπλή τους ταυτότητα. Άλλοι απαρνούνται τη μια τους φύση, την ανθρώπινη, και άλλοι μετανιώνουν για την άλλη, την υπερηρωική. Ο Σούπερμαν, έστω και προερχόμενος από άλλον πλανήτη, αφοσιωμένος στην αποστολή του, πασχίζει να ισορροπήσει και να συμβιβάσει και τις δυο. Και όσο η Μητρόπολη είναι αφιλόξενη και απειλείται από τρομοκράτες τόσο ο Κλαρκ θα βρίσκει παρηγοριά στους απλούς ανθρώπους και θα συνεχίζει να σώζει τον κόσμο αλλά και να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός, συνεσταλμένος και μετρημένος λόγω της απειρίας του. «Ήθελα να παρακολουθήσω έναν νεαρό Κλαρκ Κεντ να αντιμετωπίζει μόνος του την πρώτη του περιπέτεια. Ο Κλαρκ δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ τις δυνάμεις του με τον τρόπο που θα έκανε τώρα. Ήταν ακόμα πρωτόβγαλτος ήρωας. Κάποιος που πρέπει να αποδείξει στον εαυτό του ότι θα μπορούσε να είναι ο μεγάλος ήρωας όπου προοριζόταν να γίνει. Και αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να αποτύχει. Εκκωφαντικά. Μαθαίνεις από τα λάθη σου, όμως όταν έχεις σούπερ δυνάμεις σαν του Κλαρκ, πρέπει να σιγουρευτείς πως τα λάθη σου δεν θα είναι κι αυτά σούπερ. Μια λάθος κίνηση από κάποιον που μπορεί να λυγίσει ατσάλι με τα γυμνά του χέρια θα μπορούσε να φέρει την καταστροφή», γράφει ο Wolfman στην εισαγωγή του. Στο εγχείρημά του για την αφήγηση μιας καθαρής, παραδοσιακής ιστορίας, ο βετεράνος σεναριογράφος έχει την αμέριστη συμπαράσταση του σχεδιαστή Claudio Castellini που καταφέρνει να αποφύγει τους εντυπωσιασμούς και να επικεντρωθεί στα πρόσωπα και τα συναισθήματά τους, ενώ η εξαιρετικά πλούσια έκδοση συνοδεύεται από εκτενή κείμενα του Wolfman, το αρχικό σενάριο του πρώτου τεύχους και όλα τα βήματα της διαδικασίας (στήσιμο, σκίτσα, μολύβια, μελάνια, χρώματα, εξώφυλλα κ.ά.) μέχρι το τελικό αποτέλεσμα. Όλο αυτό το υλικό συνθέτει μια, αν μη τι άλλο, χορταστική ματιά πάνω στον Σούπερμαν. Αν και δεν προσθέτει τίποτα νέο ή πρωτοποριακό στον μύθο του, είναι μια ειλικρινής προσέγγιση του χαρακτήρα με έμφαση στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του, ιδιαίτερα της νεότητάς του. Η ιστορία αυτή ήταν προγραμματισμένο από την DC να κυκλοφορήσει σε τέσσερις συνέχειες το 2009. Για διάφορους λόγους όμως, η έκδοση καθυστέρησε δέκα ολόκληρα χρόνια και εντέλει πραγματοποιήθηκε με τη μορφή ενός ενιαίου τόμου (190 σελίδες) που κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Και το σχετικό link...

Aπό την προηγούμενη εβδομάδα, η είδηση στην επονομαζόμενη βιομηχανία των κόμικς είναι πως ο θρυλικός Σούπερμαν αποκαλύπτεται ως μπαϊσέξουαλ. Συγκεκριμένα, η DC ανακοίνωσε στις 11 Οκτωβρίου 2021, ημέρα που στις ΗΠΑ γιορτάζεται ως «Coming Out Day», ότι στην τρέχουσα σειρά ιστοριών του Σούπερμαν «Superman: Son of Kal-El», σε σενάριο του Τομ Τέιλορ και σχέδιο του Τζον Τιμς, ο γιος του Σούπερμαν – που ακούει στο όνομα Τζον Κεντ, μας συστήθηκε το 2015 και έχει πάρει το χρίσμα από τον πατέρα του ως ο «νέος Σούπερμαν» – θα αναπτύξει μια ρομαντική σχέση με ένα άλλο αγόρι σε ιστορία που θα κυκλοφορήσει τον προσεχή Νοέμβριο. Τα νέα είναι αναμφισβήτητα σπουδαία. Το coming out του Σούπερμαν, ίσως του πιο αρχετυπικού Αμερικανού σούπερ ήρωα, αυτού που συμβολίζει επακριβώς πώς φαντάζονταν οι Αμερικανοί την τέλεια εκδοχή ανθρώπου, είναι μια σημαντική στιγμή, ακόμα και σε μια περίοδο κατά την οποία πολλά κόμικς έχουν αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και συχνά καταπιάνονται με φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα. Έχουμε δει τα περασμένα χρόνια και άλλους ήρωες να αποκαλύπτονται ως μη στρέιτ. Μια εκδοχή του Ρόμπιν, του βοηθού του Μπάτμαν, ερωτεύτηκε έναν άνδρα φίλο του το 2016, ο χαρακτήρας της DC Aqualad αποκάλυψε ότι είχε αγόρι, ενώ πρόσφατα είδαμε σε ένα νέο κόμικς του Άκουαμαν έναν μαύρο γκέι χαρακτήρα. Τώρα βλέπουμε μια βερσιόν του γιου του Σούπερμαν να έχει οικολογικές ευαισθησίες και να είναι αμφιφυλόφιλος. Όλες αυτές οι εξελίξεις δείχνουν δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η πρόοδος μιας βιομηχανίας. Από τη δεκαετία του 1950, οπότε και θεσπίστηκε με πρωτοβουλία του Κογκρέσου ο «Comics Code Authority», ένας μηχανισμός στις ΗΠΑ με σκοπό να θέσει κανόνες για το τι θα μπορούσαν να απεικονίσουν τα κόμικς, βλέπουμε τη βιομηχανία των κόμικς να μη διστάζει στην απεικόνιση της διαφορετικότητας. Το δεύτερο είναι ότι όλο και περισσότεροι αναγνώστες μπορούν να δουν πλέον τον εαυτό τους στα κόμικς που διαβάζουν. Όπως δήλωσε μάλιστα και ο σεναριογράφος Τομ Τέιλορ σε συνέντευξη που παραχώρησε, «ο Σούπερμαν ανέκαθεν ήταν σύμβολο δικαιοσύνης, αλήθειας και ελπίδας. Σήμερα αυτός ο ήρωας συμβολίζει κάτι ακόμα: πολλοί περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να δουν τον εαυτό τους στον δυνατότερο σούπερ ήρωα των κόμικς». Η ανακοίνωση της DC, ότι ο υιός Σούπερμαν Τζον Κεντ θα δώσει ένα φιλί με έναν ρεπόρτερ ονόματι Τζέι Νακαμούρα, φυσικά και προκάλεσε αντιδράσεις εκτός από ενθουσιασμό. Οι υπερσυντηρητικοί διερωτήθηκαν γιατί η εταιρεία αποφασίζει να «χαλάσει» τον ήρωα. «Τι ακολουθεί; Μήπως να τον κάνουν και Μεξικανό; Δεν μπορούν απλώς να φτιάξουν δικούς τους χαρακτήρες;» διερωτήθηκε ένα χρήστης στο Twitter. Όταν όμως η κατεύθυνση είναι: περισσότερη ελευθερία στη συνείδηση, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι η συμπερίληψη. Είμαστε άλλωστε τα πρότυπά μας – και πρότυπα που δεν απεικονίζουν συνολικά μια κοινωνία ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Το γεγονός ότι ο χαρακτήρας Τζον Κεντ θα εξακολουθεί να είναι στρέιτ στο τηλεοπτικό σόου που «τρέχει» αυτή την περίοδο στις ΗΠΑ («Superman and Lois»), και οι δηλώσεις του σεναριογράφου Τέιλορ πως μπορεί σε ένα παράλληλο σύμπαν ο χαρακτήρας να ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του, θα μπορούσαν να κάνουν κάποιον να πει ότι τις μεγάλες στιγμές που κάποιος χαρακτήρας των υπερηρωικών συμπάντων «κάνει coming out» υπάρχει αστερίσκος. Στην περίπτωση του Ρόμπιν, δεν ήταν ομοφυλόφιλος ο πρωτότυπος Ρόμπιν αλλά ο Τιμ Ντρέικ Ρόμπιν, ο τρίτος χαρακτήρας που έπαιξε τον ρόλο του βοηθού και συνεργάτη του ανθρώπου-νυχτερίδα. Στην περίπτωση του Σούπερμαν, δεν είναι queer ο αυθεντικός Σούπερμαν αλλά ο γιος του που μας συστήθηκε πρόσφατα. Ωστόσο, όλη αυτή η εναρμόνιση «σε παράλληλα σύμπαντα» με το κύμα του προοδευτισμού, αν και φαίνεται σε πολλούς (και είναι) ημίμετρα, κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Όπως είπε και ο Τομ Τέιλορ: «Πάντα πίστευα ότι όλοι πρέπει να έχουμε ήρωες και να βλέπουμε τους εαυτούς μας να καθρεφτίζονται σε αυτούς. Το να κάνει come out ο δυνατότερος σούπερ ήρωας των κόμικς είναι τρομερά ενθαρρυντικό, παρήγορο και δίνει δύναμη σε πολλούς ανθρώπους». Προς το παρόν λοιπόν, το κοινό θα πάρει ό,τι έχει να του δώσει η DC, περιμένοντας για τον δικό του, πλήρως queer σούπερ ήρωα να καταφθάσει από έναν μακρινό πλανήτη συνταράζοντας τη Γη. Και το σχετικό link...

Η απάντηση της DC Comics στους Ultimate τίτλους της Marvel με 10 χρόνια καθυστέρηση. Μια νέα προσέγγιση του γνωστού μύθου παρουσιάζεται εκ του μηδενός χωρίς να συνδέεται με όλα εκείνα τα στοιχεία των προηγούμενων reboot. O J. M. Straczynski, ένας από τους πιο ικανούς συγγραφείς του χώρου, γράφει μια ιστορία-εισαγωγή του εξωγήινου που μεταναστεύει στον πλανήτη μας. Ο νέος Clark Kent γεμάτος ανασφάλειες νοιώθει ξένος στην κοινωνία και προσπαθεί να βρει τη θέση του, με όλες εκείνες τις μελαγχολίες που θα περίμενε κανείς να τον χαρακτηρίζουν αν εμφανιζόταν σήμερα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς. Και η καλύτερη ευκαιρία για να αυτοπαρουσιαστεί στον πλανήτη είναι στη μέση μιας εισβολής εξωγήινων. Μιας εξωγήινης φυλής που σχετίζεται με το κρυπτόνιο παρελθόν του ήρωά μας. Το σκίτσο του Shane Davis είναι αρκετά φρέσκο. Με λεπτομέρεια και δυναμισμό, είναι σχετικά ευχάριστο. Το χρώμα περιορίζεται σε γήινες αποχρώσεις, μια περίεργη απόφαση κατ’ εμέ. Έχει τα φόντα ο σκιτσογράφος να προχωρήσει αρκετά και να διαπρέψει στο χώρο. Φαντάζομαι οι εκδότες της Marvel τον περιμένουν στη στροφή για να τον αρπάξουν. Η άλλη φρέσκια ιδέα είναι ότι γράφτηκε ως ένα μεγάλο κόμικ και όχι ως 5-6 διαφορετικά κεφάλαια. Βασικά θυμίζει σενάριο ταινίας, μια ιδέα που ίσως του ανοίξει τις πόρτες και στον κινηματογραφικό Superman. Η ροή, οι πράξεις, οι κορυφώσεις θυμίζουν δίωρη ταινία. Μόνο σε καλό θα μπορούσε να βγει κάτι τέτοιο. Τελικά αξίζει να το αγοράσω; Ναι, αλλά το λέω με μισή καρδιά. Έχω χορτάσει από Superman, δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να με τραβήξει. Πολύ περισσότερο μια νέα προσέγγιση της αρχής του μύθου. Υπάρχουν λεπτομέρειες που το κάνουν να διαφέρει, στο σύνολο δεν δίνει και πολλά καινούργια πράγματα. Έναν μύθο τέτοιου βεληνεκούς είναι δύσκολο να τον κουμαντάρεις. Για μετριότητες προσφέρεται. Εκεί είναι και η παγίδα. Σε πωλήσεις πήγε πολύ καλά, και αναμένεται το δεύτερο βιβλίο. Ο Straczynski παράτησε όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του για να αφοσιωθεί στο επόμενο κεφάλαιο. Σίγουρα θα το αγοράσω. Για τρίτο βιβλίο δύσκολα θα με «υποχρεώσει» να το δοκιμάσω. Παρουσίαση του σεναριογράφου εδώ. Αφιέρωμα της μεγαλύτερης δημιουργίας του εδώ. Η Ελληνική έκδοση από την Anubis εδώ. Αλλα εργα του που εχουν παρουσιαστει στο GC : The Amazing Spider-man : Civil War Thor The Amazing Spider-man : Back In Black Spider-man The Other : Εξελιξη ή Θανατος Silver Surfer : Requiem Rising Stars Midnight Nation Supreme Power Bullet Points BEFORE WATCHMEN - NITE OWL Αφιερωμα στην τηλεοπτικη σειρα Babylon 5

150 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πρώτη κυκλοφορία του «Μέσα απ’ τον Καθρέφτη» του Λιούις Κάρολ, τη συνέχεια από την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Η Αλίκη μπορεί να έζησε εκεί «μέσα» ένα ακόμα παραμύθι αλλά για τον πιο διάσημο υπερήρωα τα πράγματα ήταν διαφορετικά. «Μπορείς να ρίξεις μια ματιά στον διάδρομο του Σπιτιού Μέσα στον Καθρέφτη αν αφήσεις τελείως ανοιχτή την πόρτα του σαλονιού μας. Κι όσο μπορείς να δεις, είναι ίδιος με τον δικό μας διάδρομο – ξέρεις όμως, πιο κάτω μπορεί να’ ναι πολύ διαφορετικός. Αχ Κίττυ, τι καλά που θα ’ταν να μπορούσαμε να περάσουμε μέσα στο Σπίτι του Καθρέφτη! Σίγουρα θα υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα εκεί μέσα!» * Πριν από 150 χρόνια ο Λιούις Κάρολ «έστελνε» την Αλίκη σε έναν ακόμα άγνωστο κόσμο, στο μαγικό και αχανές σύμπαν που απλώνεται μέσα από τον καθρέφτη, εκεί που όλα μπορεί να είναι τόσο όμορφα, όπως τα φανταζόταν η ονειροπόλα μικρούλα, αλλά μπορεί και όχι. Ο καθρέφτης μπορεί να είναι φίλος όταν η αλήθεια που δείχνει αρέσει στον καθρεφτιζόμενο αλλά μπορεί να γίνει και εχθρός όταν η αλήθεια είναι σκληρή. Όπως ο ειλικρινής καθρέφτης της κακιάς βασίλισσας που δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια εξοργίζοντας τη ζηλιάρα, πρώην ομορφότερη «σ’ ολόκληρη τη χώρα» και πλέον δεύτερη, στη σκιά της νεότερης Χιονάτης. Ένα τέτοιο ευτελές αντικείμενο που άλλοτε μπορεί να πριμοδοτεί τη φιλαυτία μας και άλλοτε να ανατρέπει αναπάντεχα την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο, πότε παραμορφώνοντας τον κόσμο και πότε την εικόνα μας, έγινε «φετίχ» από τους δημιουργούς υπερηρωικών κόμικς σε παλαιότερες δεκαετίες εξάπτοντας τη φαντασία για το πόσο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα εκεί «μέσα». Ιδιαίτερα στις ιστορίες του Σούπερμαν, γενάρχη των υπερηρώων, σε περιόδους που εξωγενείς παράγοντες (βλ. λογοκρισία και αυστηροί περιορισμοί τις δεκαετίες του 1950 και του 1960) επέβαλαν την απονεύρωση των σεναρίων, ο καθρέφτης έγινε το ιδανικό μέσο για να στηθούν αστείες ή/και εξωφρενικές ιστορίες σε εναλλακτικούς και παραμορφωμένους κόσμους. Σε πολλές από αυτές ο Σούπερμαν γινόταν ο ίδιος το θύμα του καθρέφτη, σε άλλες ήταν η άτυχη Λόις Λέιν αυτή που έβλεπε τον κόσμο να αλλάζει. Στο «The Truth Mirror», μια ιστορία του 1960 από τους Jerry Siegel και Curt Swan, ο μαγικός καθρέφτης αποκαλύπτει πάντα την αλήθεια, ακόμα και τη μυστική ταυτότητα του Σούπερμαν. Κι επειδή η αλήθεια μπορεί να πονάει, ο συνετός υπερήρωας καταστρέφει τον καθρέφτη πετώντας τον στη λάβα ενός ενεργού ηφαιστείου και μονολογώντας: «Σε λάθος χέρια, ένας καθρέφτης της αλήθειας μπορεί να γίνει επικίνδυνος». Δυο χρόνια νωρίτερα, σε μια ιστορία των Otto Binder και Kurt Schaffenberger που τσαλαπατά κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας όταν αυτή δεν είχε ακόμα επινοηθεί και καταστείλει το χιούμορ, η Λόις εκτίθεται κατά λάθος στις ραδιενεργές ακτίνες μιας συσκευής που βοηθά την ανάπτυξη των φυτών. Κι έτσι αντί για το φυτό χοντραίνει η Λόις, καταρρακώνεται, ταπεινώνεται, γίνεται αντικείμενο χλευασμού και αναπολεί τα περασμένα μεγαλεία σε παραμορφωτικό καθρέφτη που την δείχνει αδύνατη. Φυσικά τη λύση θα δώσει και πάλι ο Σούπερμαν που θα επαναφέρει τη Λόις στην πρότερη μορφή της, αφού αυτή προλάβει όμως να καταβροχθίσει ό,τι μπορεί μέχρι το οριστικό come back. Θύμα ενός ψεύτικου καθρέφτη πέφτει ο Σούπερμαν και το 1963 σε μια ιστορία των Leo Dorfman και Curt Swan, όταν οι κακοποιοί ανακαλύπτουν τη διπλή ταυτότητα του υπερήρωα και ετοιμάζονται να τον εξοντώσουν όσο είναι μεταμφιεσμένος στην ανθρώπινη μορφή του. Χιουμοριστικές εκδοχές με καθρέφτες είχαν χρησιμοποιηθεί όμως από το 1948, όταν ο Win Mortimer παρουσίασε τον Σούπερμαν μαζί με τον ανταγωνιστή Μπάτμαν και τον Ρόμπιν να εκπλήσσονται αντικρίζοντας τα είδωλά τους σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη. Μαγικός είναι ο καθρέφτης που ρουφάει τον Μπάτμαν το 1961 και τον επιστρέφει παραμορφωμένο. Έτσι, στην ιστορία των Jerry Coleman και Jim Mooney σε εξώφυλλο του Dick Dillin, ο Σούπερμαν δεν ανησυχεί πια για τον εαυτό του αλλά για τον άσπονδο φίλο του. Από τους Leo Dorfman και Curt Swan το 1969, ένας μαγικός καθρέφτης βάζει σε πειρασμούς τη Λόις: αν θέλει να παντρευτεί τον Σούπερμαν και να κάνει παιδιά μαζί του θα πρέπει να μπει στον κόσμο του καθρέφτη. Το τίμημα είναι ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να επιστρέψει στον πραγματικό κόσμο. Ευτυχώς θα τα καταφέρει να επιστρέψει ο Σούπερμαν το 1971, στην ιστορία των Robert Kanigher και Werner Roth, όταν μπαίνοντας στον μαγικό καθρέφτη παραμορφώνεται τόσο πολύ που το κεφάλι του αντικαθίσταται από ένα πελώριο μάτι. Εξίσου παρανοϊκή είναι και η ιστορία των Otto Binder και George Papp του 1968 σε εξώφυλλο του Neal Adams όταν εν μέσω εξωγήινων, αστεροειδών και του Γουλιέλμου Τέλλου (!) οι γονείς του Κλαρκ Κεντ μεταμορφώνονται σε νέους παρά τη θέλησή τους και το συνειδητοποιούν οδυνηρά μπροστά σε έναν καθρέφτη. Μια τέτοια συνειδητοποίηση ανησυχεί τον Σούπερμαν και το 1982, σε μια ιστορία των Cary Bates και Curt Swan σε εξώφυλλο των Rich Buckler και Terry Austin, με εκδίκηση εξωγήινων, καταστροφικά υπερόπλα και πλαστές μνήμες. Όταν ο υπερήρωας αντικρίζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, κάτι δεν πάει καλά. Αυτό που βλέπει τον τρομάζει γιατί του θυμίζει κάτι που δεν θα έπρεπε να συμβαίνει... 150 χρόνια από τις περιπέτειες της Αλίκης «Μέσα απ’ τον Καθρέφτη», οι καθρέφτες των σύγχρονων υπερηρωικών παραμυθιών δεν αποτελούν πια την είσοδο σε μαγικούς κόσμους αθωότητας και φαντασίας. Είναι πιο «ειλικρινείς» και πιο «ρεαλιστές» από τους παλιούς καθρέφτες. Δείχνουν τα πράγματα πιο σκληρά κι επικίνδυνα. Και έχουν δίκιο. * Απόσπασμα από το «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων & Μέσα απ’ τον Καθρέφτη» του Λιούις Κάρολ σε μετάφραση Παυλίνας Παμπούδη, εκδόσεις Printa, 2007. Και το σχετικό link...

SOS: Ζητούνται τεύχη Μπλεκ τρίτης περιόδου,πλήρη με ένθετα, μεταξύ τευχών 413-446 !! Όποιος έχει ή μπορεί να βοηθήσει ,παρακαλώ ας επικοινωνήσει μαζί μου !!! Στο παρόν , συγκεντρώνω όλες μου τις αναζητήσεις. Παρακαλώ τα μέλη να ρίξουν μια ματιά μήπως μπορούν να συμβάλλουν στη συρρίκνωση της λίστας :). Τα παρακάτω τεύχη τα αγοράζω ή τα ανταλλάζω με άλλα που έχω!! Κόμικς ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ 1) ΥΠΕΡΗΡΩΪΚΑ : ΧΟΥΛΚ 13 ΟΔΥΣΣΕΙΑ 2001: 3(ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ), 4 ΒΑΡΒΑΡΟΙ: 6. ΜΑΡΒΕΛ STAR COMICS: 16,20,22,23,24,25,26,31,51,45. JLA (Modern Times) # 10 . ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ (Πέργαμος): 42 (αντικατ). 2) ΑΓΟΡΙ σειρά Γ (1989-1992) 120-150-170 Δραχμών (Πλήρη): 40(678),46(684),50,52(690),54(692),56(694),58(696),60(698),64(702),66(704),84(722),85(723),91(729),100, 103,123(761),127(765). 3) Μπλέκ Γ περιόδου: 413 έως και 446 πλήρη με ένθετα. Μπλέκ Γ περιόδου ΤΟΜΟΣ: 229,230 (πλήρεις). 4) ΤΡΟΥΕΝΟ σειρά Β (1989) 80-100-150 δραχμών : 9(215),11,13(219),16(222),19(225), 27,28,29,45,48,54,57, 64,65,71,72,73,74,75,76,77,78,79, 80,81,82. 5)ΑΣΤΡΑΠΗ (1985): Όπου ** τα ψάχνω μόνο με την αφίσα τους. 6,9*,10*,14*, 18*,20*,23*,27,29,30*. 6) ΚΡΑΚ COMICS : 4,7,8. 7) ΠΑΡΑ ΠΈΝΤΕ : 56,57,59. 8) KONAN ΜΟDERN TIMES: 6,9,10,11,12,13 ή οι σχετικοί τόμοι! 9) ΚΟΝΑΝ Ο ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ Modern times: 2,3 ή ο τόμος Επίσης, αν και δεν αποτελούν κόμικς , αναζητώ παλαιά sticker albums στην ελληνική γλώσσα , σε καλή / πολύ καλή κατάσταση, με αυτοκόλλητα, και συγκεκριμένα τα εξής : - BOOMER TEAM (άλμπουμ με χαρτάκια ή μόνο χαρτάκια). - ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ (άλμπουμ με χαρτάκια ή μόνο χαρτάκια). - ΚΑΝΤΥ ΚΑΝΤΥ # 2 (Panini) Για τα παραπάνω άλμπουμς εκτός από αγορά, τα ανταλλάζω επίσης με "καλά" κομμάτια κόμικς που διαθέτω, όπως πχ. Μάρβελ Καμπανά δεκαετίας 70. Ευχαριστώ!!!

Σούπερμαν: 80 χρονών και ούτε μία άσπρη τρίχα «Σε όλη την ιστορία της λογοτεχνίας υπάρχουν λίγοι μόνο φανταστικοί χαρακτήρες, γνωστοί σε κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί αυτού του πλανήτη. Ο εργάτης στο Ιρκούτσκ μπορεί να μην έχει ακούσει για τον Άμλετ. Ο πιτσιρίκος στο Περναμπούκο μπορεί να μην ξέρει ποιος είναι ο Ρασκόλνικωφ. Η χήρα στην Τζακάρτα μπορεί να αναρωτιέται ακούγοντας το όνομα του Δον Κιχώτη ή του Τζέι Γκάτσμπι. Αλλά σχεδόν κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί σε αυτόν τον πλανήτη γνωρίζει τον Σούπερμαν.» Με αυτά τα λόγια ο συγγραφέας ε.φ., Χάρλαν Τζέι Έλισον, χαιρέτισε τον περασμένο Απρίλιο την επέτειο των 80 χρόνων από την πρώτη εμφάνιση του Σούπερμαν. Σε αυτά τα σφριγηλά 80 χρόνια ζωής στα κόμικς (και όχι μόνο), ο διάσημος ήρωας κατάφερε να επιβληθεί ως εικονική παρουσία, όπως ο Μίκυ Μάους, ο Σέρλοκ Χολμς, ο Ταρζάν, ή ο Ρομπέν των Δασών. Ο Σούπερμαν υπήρξε δημιούργημα δύο 17χρονων μαθητών λυκείου: του Τζέρι Σίγκελ (σενάριο) και του Τζο Σούστερ (σχέδιο). Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο (επίσης πρώτο) τεύχος του περιοδικού Action Comics, τον Απρίλιο του 1938, και η επιτυχία του ήταν… ακαριαία. Ο εξωγήινος από τον πλανήτη Κρύπτον, μάλιστα, υπήρξε ο βασικός αίτιος για την εκρηκτική ανάπτυξη της βιομηχανίας των κόμικς στις ΗΠΑ, τις δεκαετίες ’40-’50. Η δράση του σύντομα εξαπλώθηκε πέραν των τυπωμένων σελίδων. Το 1940 έγινε ραδιοφωνικό σίριαλ, ακολούθησε μια τηλεοπτική σειρά και κατόπιν έγινε κινούμενο σχέδιο. Μεταφέρθηκε εννιά φορές –μέχρι σήμερα– στη μεγάλη οθόνη, έγινε μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, με τίτλο το διάσημο σλόγκαν ‘‘It’s a Bird… It’s a Plane… It’s Superman!’’), χώρια το τεράστιο εμπόριο της εικόνας του σε παιχνίδια, αναμνηστικά, διακοσμητικά, ρούχα, βιντεογκέιμ κ.λπ. Η επικράτηση του Σούπερμαν στο πεδίο της λαϊκής μυθολογίας πυροδότησε διάφορες πολιτικές, κοινωνιολογικές, ή ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις του φαινομένου. Οι κριτικές αναλύσεις περιλαμβάνουν, μεταξύ πολλών άλλων, την ταυτότητά του ως «Υπερασπιστή της Αλήθειας, της Δικαιοσύνης και του Αμερικανικού Τρόπου Ζωής» (ιδίως του τελευταίου). Επιχειρούν ερμηνείες της διπλής ταυτότητας του Σούπερμαν/Κλαρκ Κεντ. Εξετάζουν τα –χωρίς ανταπόκριση– αισθήματα της Λόις Λέιν για τον ανέραστο Σούπερμαν και την παράλληλη αδιαφορία της για τον κρυφά ερωτευμένο μαζί της, αδέξιο alter ego του υπερήρωα, Κλαρκ Κεντ, με ενδιαφέρουσες διαφορές μεταξύ φροϋδικών και γιουνγκιανών αναλύσεων. Ο κατάλογος είναι μακρύς και πολυεπίπεδος, φθάνοντας μέχρι τα ερωτήματα σχετικά με την γκέι κουλτούρα και τους μάτσο υπερήρωες. «Καλώς ήλθατε σε μια σημαντική καμπή στη ζωή του Σούπερμαν»: Τον Δεκέμβριο του 1996, η DC κυκλοφόρησε ένα πανηγυρικό Άλμπουμ γάμου του ήρωα (στα επόμενα τεύχη επανήλθε στη μονήρη κανονικότητά του). Όπως όλοι οι μύθοι και τα παραμύθια, έτσι και οι ιστορίες του Σούπερμαν ξεκίνησαν από έναν δημιουργό (στην προκειμένη περίπτωση, δύο), αλλά εμπλουτίστηκαν και τροποποιήθηκαν από πολλούς. Στη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής τού ήρωα, οι υπεύθυνοι της έκδοσης , οι σεναριογράφοι και οι σχεδιαστές που εναλλάχθηκαν στην παραγωγή, χρειάστηκε να εφευρίσκουν διαρκώς νέα τεχνάσματα, προκειμένου να συντηρούν το ενδιαφέρον του παγκόσμιου αναγνωστικού κοινού. Ανταγωνίζονταν με αυτά που είχαν δημοσιευτεί στο περιοδικό τον προηγούμενο μήνα, τον προηγούμενο χρόνο, με αυτά που δημιουργούσαν οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους στον εκδοτικό κολοσσό της DC. Στο πέρασμα των χρόνων, όλο αυτό το πολυάνθρωπο επιτελείο παντρολόγησε και χώρισε τον Σούπερμαν αρκετές φορές, τον πέθανε και τον ανέστησε άλλες τόσες. Ο Κρυπτονίτης, το ραδιενεργό μέταλλο από τα συντρίμμια του γενέθλιου πλανήτη του, αποδείχθηκε ο πιο θανάσιμος αντίλογος στις ακαταμάχητες υπερδυνάμεις του. Το ίδιο και η γκαλερί των φοβερών αντιπάλων του, γεμάτη σκοτεινά πορτρέτα: από τον παράφρονα Λεξ Λούθορ μέχρι τον… γλωσσοδέτη δαίμονα Mister Mxyzptlk. Η επίδραση που άσκησε ο Σούπερμαν στην παγκόσμια κοινότητα ήταν σχεδόν καταλυτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το όνομά του, που ενέπνευσε πολλές λέξεις ενταγμένες σήμερα στο διεθνές γλωσσικό τοπίο. Αν και η παλαιότερη αναφορά βρίσκεται στον τίτλο του θεατρικού έργου του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, Man and Superman (1903), μια κωμωδία χαρακτήρων με ήρωα τον Δον Ζουάν, το όνομα «κατακυρώθηκε» στον χάρτινο ήρωα. Χάρη σε αυτόν, «βαπτίστηκαν» υπερήρωες οι επίγονοι στα κόμικς, ενώ έγινε αφορμή για τη δημιουργία αρκετών νεολογισμών, αλλά και εντελώς καινούριων λέξεων. Το πρόθεμα Σούπερ (στα καθ’ ημάς Υπέρ) συναντάται παντού: από τη βενζίνη των αυτοκινήτων και τα Σούπερ Μάρκετ, μέχρι τις δύο Υπερδυνάμεις. «Ο Σούπερμαν δεν βρίσκεται στην κορυφή επειδή τυχαίνει να είναι ο παλαιότερος υπερήρωας», έχει πει ο Βρετανός σχεδιαστής Γκάρι Φρανκ. «Είναι ακόμα εδώ γιατί είναι ένας σπουδαίος υπερήρωας. Είναι αυτός που διαμόρφωσε και καθόρισε, τελεσίδικα, το είδος στο οποίο πρωταγωνιστεί χρόνια τώρα. Κι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί, αν αποτελούσε μια μέτρια ιδέα». (εικονογράφηση: αρχείο Α. Μαλανδράκη) Πηγή

Ο Μίκι και ο Σούπερμαν στη «Μητρόπολη» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Πριν από ενενήντα χρόνια προβλήθηκε στη Γερμανία η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ, ένα εξπρεσιονιστικό, πρωτοποριακό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας με πολιτικές προεκτάσεις. Δύο κόμικς, ένα παλαιότερο με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν και ένα πρόσφατο με τον Μίκι Μάους αποτίνουν φόρο τιμής στην αξέχαστη εμβληματική ταινία. Δεν είναι λίγες τα τελευταία χρόνια οι περιπτώσεις που οι δημιουργοί κόμικς προσαρμόζουν στις σελίδες τους γνωστές κινηματογραφικές ταινίες τροποποιώντας καταλλήλως τα σενάριά τους. Στη συντριπτική πλειονότητά τους οι κόμικς εκδοχές επιδιώκουν, και το επιτυγχάνουν, να υπενθυμίσουν στο κοινό κάποια σπουδαία ταινία, να συνομιλήσουν μαζί της μέσω μιας διαφορετικής τέχνης, να την επαναφέρουν και να τη διατηρήσουν στην επικαιρότητα. Οι βαθμοί της καλλιτεχνικής ελευθερίας ως προς την πιστότητα σε σχέση με το πρωτότυπο ποικίλλουν, από τις απλές μεταφορές έως τις τολμηρές αναπλαισιώσεις κι από τις παρωδίες έως τα υποτιθέμενα σίκουελς. Μία από τις αφίσες της ταινίας του 1927 Η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ σε σενάριο της Τέα φον Χάρμπου, πάνω σε ένα προγενέστερο ομότιτλο βιβλίο της, ένα εξαιρετικό δείγμα του ασπρόμαυρου, βωβού, κινηματογραφικού γερμανικού εξπρεσιονισμού, που προβλήθηκε πρώτη φορά το 1927, έχει γνωρίσει ώς τώρα την απόλυτη καταξίωση στην Ιστορία της Τέχνης και έχει ενταχθεί από το 2001 στη λίστα της UNESCO με τα σημαντικότερα έργα που καταγράφουν την ιστορία της ανθρωπότητας με σκοπό τη διάδοση και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της διαφορετικότητας. Δεν έτυχε, ωστόσο, της ίδιας υποδοχής στην εποχή της, καθώς μάλλον ξένισε κοινό και κριτικούς με τη μεγάλη διάρκειά της και το πολύπλοκο σενάριό της. Κατηγορήθηκε επιπλέον και για κομμουνιστική προπαγάνδα καθώς αποτελεί μια σφοδρή κριτική στον αυταρχισμό της εξουσίας και στην άνευ όρων ανάπτυξη με θύματα τον κόσμο της εργασίας, καλώντας έμμεσα τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου σε μαζικό ξεσηκωμό. Οι αλλαγές στο μοντάζ, όμως, στις οποίες προχώρησε ο Λανγκ, αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία με την άνοδο των ναζιστών έκαναν την ταινία όλο και πιο γνωστή και ιδιαίτερα δημοφιλή. Το θέμα της άλλωστε (μια απολυταρχική, φουτουριστική κοινωνία υπό καθεστώς απόλυτης καταπίεσης των εργαζομένων, όπου οι εργάτες ζούνε στα κατώτερα επίπεδα ενώ οι πλούσιοι περνούν μια ξένοιαστη ζωή στα ανώτερα) παραμένει πάντα επίκαιρο και συμβολικό. Αυτήν την επικαιρότητα υπενθυμίζουν δύο πολύ σπουδαία κόμικς με τον τίτλο «Μητρόπολη». Το πρώτο σε σχέδια του Ted McKeever και σενάριο των Randy και Jean-Marc Lofficier και Roy Thomas κυκλοφόρησε το 1996 στο πλαίσιο της σειράς Elseworlds της DC και έχει πρωταγωνιστή του τον Κλαρκ, που με βάση τις «προφητείες» της εργάτριας Λόις θα γίνει ως Σούπερμαν ο καταλύτης για να σταματήσει η εκμετάλλευση των εργατών από τους πλούσιους. Στο πρωτότυπο σενάριο, βέβαια, η Μαρία προσπαθεί υπό απόλυτη μυστικότητα να οργανώσει τους εργάτες ώστε να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, να αντιδράσουν και να επιδιώξουν το γεφύρωμα του χάσματος ανάμεσα στο «μυαλό» και τα «χέρια» της κοινωνίας τους με μεσολαβητή την καρδιά τους. Στη «Μητρόπολη» των Elseworlds, γέφυρα γίνεται ο Σούπερμαν που εξολοθρεύει τη Μαρία-ρομπότ, σώζει την πραγματική και αποθεώνεται από τους εργάτες που σιγά σιγά συνειδητοποιούν τη θέση τους και ξεσηκώνονται. Ο πραγματικός Σούπερμαν, άλλωστε, σχετιζόταν έμμεσα με την ταινία του Λανγκ από την πρώτη του παρουσία στα κόμικς το μακρινό 1938, μια και οι δημιουργοί του, Jerry Siegel και Joe Shuster, επέλεξαν να ονομάσουν την πόλη στην οποία ζει ο Κλαρκ Κεντ «Μητρόπολη» προς τιμήν του μοναδικού αυτού φιλμ. Πιο πρόσφατη είναι η «Μητρόπολη» των Fransesco Artibani και Paolo Mottura. Κυκλοφόρησε μόλις πέρυσι σε συνέχειες στο ιταλικό περιοδικό Topolino και αυτόνομα πριν από δύο μήνες σε μια πολυτελή έκδοση που τον προηγούμενο Νοέμβριο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις Καθημερινές Εκδόσεις. Με τον εύστοχα παραποιημένο τίτλο «Metopolis» και πρωταγωνιστή της τον Μίκι Μάους (γνωστό ως Topolino στα ιταλικά) με το όνομα Μικ Μάουσερ, ακολουθεί αρκετά πιστά το σενάριο της ταινίας του 1927, με τη διαφορά ότι όλοι οι κεντρικοί χαρακτήρες προέρχονται από τον κόσμο των ιστοριών του Disney: H Μαρία είναι η Μίνι Μάους, οι ομοιόμορφοι εργάτες έχουν τη μορφή του Γκούφι και ο αδίστακτος, μοχθηρός προστάτης της τάξης και του καθεστώτος δεν είναι άλλος από τον Μαύρο Πιτ. Τα σχέδια του Mottura είναι εντυπωσιακά και σε ορισμένα σημεία γίνονται τόσο σκοτεινά και εξπρεσιονιστικά που παραπέμπουν ευθέως στα σκηνικά και στα εφέ της «Μητρόπολης». «Ημουν παιδί όταν είδα για πρώτη φορά λίγες σκηνές από την ταινία "Metropolis" του Φριτς Λανγκ, σε ένα πασίγνωστο βίντεο κλιπ στο οποίο οι μουσικοί πετούσαν ανάμεσα στους ουρανοξύστες της Μητρόπολης. Θυμάμαι ακόμα πόσο δέος και θαυμασμό ένιωσα! Ηθελα να κάνω κι εγώ αυτό το απίστευτο ταξίδι. Τρεις δεκαετίες αργότερα τα κατάφερα σχεδιάζοντας αυτή την ιστορία», σχολιάζει ο Mottura στο προλογικό σημείωμα της ελληνικής έκδοσης. Και ο Artibani συμπληρώνει: «Ενενήντα χρόνια μετά την πρεμιέρα της ταινίας, η πόλη και οι κάτοικοί της έχουν ακόμα μοναδική οπτική δύναμη. Εξερευνήσαμε τους δρόμους της με δέος και σεβασμό και ο Paolo έδωσε για άλλη μια φορά καταπληκτική δουλειά. Σκοπός μου ήταν να κάνω τους ήρωες μιας βωβής ταινίας να μιλήσουν… Ελπίζω οι φωνές τους, χάρη στον Μίκι, τον Γκούφι και τη Μίνι να σας φανούν οικείες». Ενενήντα χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ εξακολουθεί, λοιπόν, να συγκινεί και να γοητεύει όχι μόνο τους θεατές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο αλλά και τους αναγνώστες των κόμικς μέσω των ευφυώς επικαιροποιημένων εκδοχών της. Που γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και πολιτικά τολμηρές κι ελπιδοφόρες με λόγια όπως αυτά του Μίκι στον επίλογο με το happy end της... ντισνεϊκής «Μητρόπολης»: «Από σήμερα θα αλλάξουν τα πάντα! Τα ωράρια θα μειωθούν και οι μισθοί θα αυξηθούν. Κανείς δεν θα δουλεύει πια σε ανήλιαγα υπόγεια και όλοι θα έχουν άφθονο ελεύθερο χρόνο! Μόνο έτσι θα ξαναγεννηθεί η πόλη και θα μπορέσει να υποδεχτεί όλους εκείνους που θέλουν να μοιραστούν τα κοινά αγαθά που έχει να μας προσφέρει χωρίς αδικίες και αποκλεισμούς». Πηγή

Έφηβοι πρόσφυγες στέλνουν συγκινητικά μηνύματα μέσα από κόμικς Να εκφράσουν μέσω των κόμικς τις σκέψεις τους για τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν, αλλά και για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα και τη διαφορετικότητα, κάλεσαν 40 έφηβους πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη η μη κυβερνητική οργάνωση ΑΝΤΙΓΟΝΗ και η οργάνωση καλλιτεχνών ADDARΤ. Και η προσέγγιση αυτή δεν ήταν πάντα εύκολη, καθώς στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας στα Λαγκαδίκια για παράδειγμα, οι έφηβοι Αφγανοί δεν ήξεραν τι είναι τα κόμικς, πρόβλημα που ξεπεράστηκε με τις υπερδυνάμεις του ...Σούπερμαν, τον οποίο οι νεαροί πρόσφυγες γνώριζαν καλά. Σε άλλες περιπτώσεις, τα παιδιά ήταν στην αρχή επιφυλακτικά και διστακτικά, καθώς καλούνταν να πάρουν μέρος σε εργαστήρια με μια θεματική που τους θύμιζε όσα στερούνταν... Τα προβλήματα όμως ξεπεράστηκαν και τα παιδιά απόλαυσαν τη διαδικασία. Το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με τίτλο "Ξαναπές το με κόμικς", υλοποιήθηκε με βάση τα εργαστήρια "Πες το με κόμικς" που πραγματοποιήθηκαν από τις δύο οργανώσεις την περασμένη χρονιά σε δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης, με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μαθητές Ε' και ΣΤ' δημοτικού, από τρία δημοτικά σχολεία της ανατολικής Θεσσαλονίκης και δύο τη δυτικής Θεσσαλονίκης είχαν συμμετάσχει σε εργαστήρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σε συναντήσεις δημιουργικής γραφής, έφτιαξαν σενάρια και δημιούργησαν τα δικά τους κόμικς. Από τα εργαστήρια είχαν προκύψει πέντε θεματικά έντυπα κόμικς με θέματα δικαιώματα του παιδιού, ξενοφοβία και ρατσισμός, δικαιώματα και αναπηρία και σχολικός εκφοβισμός και σχολική βία. Το πρόγραμμα είχε ξεκινήσει τον Δεκέμβριο του 2015 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2016 με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. "Κρατήσαμε την ίδια ιδέα αλλά προχωρήσαμε με άλλη λογική αυτή τη φορά, είχαμε να κάνουμε με έφηβες και εφήβους. Ο στόχος δεν ήταν η ευαισθητοποίηση, στόχος ήταν τα παιδιά μέσα από τις ιστορίες που θα δημιουργούσαν να μεταφέρουν δικά τους μηνύματα για δικαιώματα που πολύ πιθανόν στερούνται, παρά απολαμβάνουν" εξήγησε στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ "Πρακτορείο FM 104,9" η υπεύθυνη για τα εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχολεία και του προγράμματος "Πες το με κόμικς" της οργάνωσης ΑΝΤΙΓΟΝΗ - Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για τον Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία, Αθανασία Τέλλιου. Στον κύκλο εργαστηρίων "Ξαναπές το με κόμικς", το οποίο χρηματοδοτείται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, συμμετείχαν έφηβοι και έφηβες που τους τελευταίους μήνες ζουν στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας Προσφύγων στα Λαγκαδίκια Θεσσαλονίκης και στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο στη Σίνδο Θεσσαλονίκης. Κόμικς στα αραβικά και τα φαρσί Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι στις δομές που δουλεύουν με τα παιδιά απηύθυναν μια πρόσκληση και όσοι ενδιαφέρονταν δήλωσαν συμμετοχή στα εργαστήρια. Στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας στα Λαγκαδίκια συμμετείχαν 15 παιδιά και τέσσερις εκπαιδευτές και εκπαιδεύτριες. Στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο, στη Σίνδο ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση 25 παιδιά, τα οποία χωρίστηκαν σε δύο ομάδες ανάλογα με τη μητρική τους γλώσσα, δηλαδή δημιουργήθηκε μία ομάδα με έφηβους που μιλούν αραβικά και μία ομάδα για έφηβους που μιλούν την περσική (φαρσί). Στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας στα Λαγκαδίκια, όπου φιλοξενούνται έφηβοι από το Αφγανιστάν οι εκπαιδευτές συνάντησαν αρχικά δυσκολία να εξηγήσουν τι είναι το κόμικ. "Στην πρώτη συνάντηση γνωριμίας, όταν ρωτούσαμε ποιο είναι το αγαπημένο σας κόμικ, πολλοί απαντούσαν ποιος είναι ο αγαπημένος τους κωμικός, μιλούσαν για ένα άτομο, το οποίο το είχαν δει να κάνει σάτιρα στην τηλεόραση" είπε η κ. Τέλλιου. Ένας όμως ήρωας κόμικ ήταν γνωστός σε όλους και φυσικά επιστρατεύθηκε για την πρώτη επαφή με τον κόσμο των εικονογραφημένων ιστοριών. "Όλοι ήξεραν τον Σούπερμαν και μέσα από τον Σούπερμαν κατάλαβαν τι είναι κόμικ. Έτσι κάπως ξεκινήσαμε να λέμε ότι υπάρχουν διάφοροι ήρωες και ότι γύρω από το χαρακτήρα τους μπορούν να δημιουργηθούν διαφορετικές ιστορίες και ότι και όσοι συμμετείχαν στα εργαστήρια μπορούσαν να δημιουργήσουν νέους, δικούς τους ήρωες" τόνισε. Οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα, όπως ανέφερε, ήταν στην αρχή επιφυλακτικοί και διστακτικοί και διατύπωσαν ενστάσεις για το θέμα των εργαστηρίων, τα δικαιώματα, δεν μπορούσαν να δεχθούν και να πάρουν μέρος σε εργαστήρια με μια θεματική που τους θύμιζε όσα στερούνταν. "Η προσέγγιση ήταν διαφορετική σε σχέση με τα εκπαιδευτικά εργαστήρια που πραγματοποιούνται στα σχολεία, επιδίωξή μας ήταν να φθάσουμε σε ένα μήνυμα βαθύτερο από την απλή ευαισθητοποίηση. Στην αρχή συναντήσαμε δισταγμό και αρνητισμό από τα παιδιά. Όσο γνωριζόμασταν νομίζω ότι καταφέραμε να συγκροτήσουμε ομάδα, να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και καταλάβαμε και με ποιον τρόπο θέλουμε να συνεργαστούμε, για τον ίδιο σκοπό τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων, όσο αυτή μπορεί να επιτευχθεί μέσα από ένα κόμικ" επισήμανε η κ. Τέλλιου. Τα εργαστήρια έχουν ολοκληρωθεί, έχουν συγκεντρωθεί όλα τα σενάρια και οι καλλιτέχνες της ADDART φτιάχνουν τα storyboard, θα ετοιμαστούν τα τεύχη και θα εκτυπωθούν στα ελληνικά και στη συνέχεια και στις μητρικές γλώσσες των παιδιών για να έχουν την ιστορία τους και να τη διαβάζουν στη γλώσσα που μιλούν. Το πρόγραμμα "Ξαναπές το με κόμικς", τόνισε η υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων της οργάνωσης ΑΝΤΙΓΟΝΗ ήταν μία εμπειρία που άλλαξε εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους. "Αλλάξαμε και εμείς σαν προσωπικότητες, επειδή οι ιστορίες που μετέφεραν σε εμάς τα παιδιά ήταν πολύ δυνατές. Ήρθαμε κοντά με τα βιώματα των παιδιών, πήραμε πολλές ιδέες για το πόσο σημαντικό είναι να κινητοποιηθούμε για να αλλάξουμε καταστάσεις και συνθήκες δύσκολες" υπογράμμισε. Εγώ το πρωτοδιάβασα εδώ, αλλά σύμφωνα με το άρθρο η αρχική πηγή είναι το ΑΠΕ/ΜΠΕ

Ιανουάριος 1933, Κλίβελαντ. Οι Τζέρι Σίγκελ (Jerry Siegel) και Τζο Σάστερ (Joe Shuster) ήταν ακόμα μαθητές στο λύκειο, όταν δημιούργησαν τον χαρακτήρα του Σούπερμαν (Superman), ο οποίος θεωρείται ο πρώτος υπερήρωας που παρουσιάστηκε στο κοινό ως κόμικ. Οι 2 έφηβοι είχαν μεγάλη φαντασία. Ο Σίγκελ σε ένα διάλειμμα στο σχολείο, εμπνεύστηκε από έναν συμμαθητή του, τον Σάστερ και έγραψε μια μικρή ιστορία, με τίτλο «The Reign of The Superman», που σήμαινε «Η Κυριαρχία του Σούπερμαν». Την επόμενη μέρα, ο Σίγκελ το δημοσίευσε σε ένα μικρό περιοδικό που εξέδιδε και λεγόταν «Science Fiction». Η πρώτη εκδοχή του Σούπερμαν... Προσχέδιο για το »The Reign of the Superman» Ο ήρωας της ιστορίας, ο Σούπερμαν παρουσιαζόταν ως ένας περιπλανώμενος άνδρας, ο οποίος απέκτησε υπερδυνάμεις, ύστερα από την έκθεσή του σε ένα πειραματικό χημικό φάρμακο. Ο νεαρός, ενθουσιασμένος με την εξέλιξη της ζωής του, άρχισε να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για προσωπικό όφελος και για ψυχαγωγία. Στην πορεία έχασε τις δυνάμεις του, έμεινε άστεγος και ζούσε ντροπιασμένος, αφού όλοι τον ήξεραν ως «κακό» (villain). Το περιοδικό δεν πούλησε και το κοινό δεν ενθουσιάστηκε, ούτε με τον πρωταγωνιστή, ούτε με την κατάληξη του. Οι 2 συμμαθητές όμως συνέχισαν να γράφουν μικρές παρόμοιες ιστορίες, τις οποίες κυκλοφόρησαν σε ένα βιβλίο που έφερε την ονομασία «Popular Comics». Το δίδυμο ονειρευόταν πως μια μέρα θα γίνονταν διάσημοι και επαγγελματίες συγγραφείς. Η εμπειρία τους ωστόσο ήταν μικρή. Η μεταγενέστερη εκδοχή του ήρωα Το πρωτοσέλιδο του κόμικ »Action Comics #1» (1938). Το 1934, ο Σίγκελ δημιούργησε έναν καινούργιο χαρακτήρα, αλλά του έδωσε την ίδια ονομασία με τον προηγούμενο. Σούπερμαν. Αυτή τη φορά, ο Σούπερμαν ήταν ένας ηρωικός άνδρας, δεν είχε υπερδυνάμεις και φορούσε απλά και καθημερινά ρούχα. Ο Σίγκελ έδειξε το έργο του στο Σάστερ και αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε κόμικ. Του έδωσαν την ονομασία «The Superman» και το παρουσίασαν σε αντιπρόσωπο του εκδοτικού οίκου «Humor Publishing». Αν και στην αρχή έδειξε κάποιο ενδιαφέρον για το βιβλίο, η εταιρεία αποσύρθηκε από τη βιομηχανία των κόμικς και έτσι η συμφωνία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο Σίγκελ ήταν πεπεισμένος ότι κανείς δεν θα δεχόταν να αναλάβει το βιβλίο, επειδή εκείνος και ο Σάστερ ήταν νέοι, άπειροι και άσημοι. Η λύση ήταν μια. Να διακόψει τη συνεργασία με τον φίλο του και να βρει έναν επαγγελματία καλλιτέχνη για να τον αντικαταστήσει. Όταν όμως ο Σάστερ έμαθε τι σκόπευε να κάνει ο Σίγκελ, εξοργίστηκε. Πήρε το κόμικ και το έκαψε. Το μόνο που απέμεινε ήταν το εξώφυλλο. Η φιλία τους έληξε άδοξα και ο Σίγκελ αναζήτησε άλλους σχεδιαστές. Το 1935, ήρθε σε επαφή με το Ράσελ Κίτον, με τον οποίο εξέλιξαν τον χαρακτήρα του Σούπερμαν. Στις ιστορίες τους υπήρχαν κατακλυσμοί, καταστροφή πλανητών, εκρήξεις, ενώ ο Σούπερμαν είχε πλέον υπερδυνάμεις και είχε ταξιδέψει στον χρόνο. Ήταν ρωμαλέος και είχε αλεξίσφαιρο σώμα. Είχε υιοθετηθεί από τον Σαμ και τη Μόλι Κέντ, οι οποίοι τον παρότρυναν να χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για το καλό των ανθρώπων. Το έργο τους απορρίφθηκε από τους εκδοτικούς οίκους. Ο Κίτον απογοητεύτηκε και παραιτήθηκε. Η τελική διαμόρφωση του γνωστού χαρακτήρα Ο Σίγκελ συμφιλιώθηκε με τον παιδικό του φίλο, το Σάστερ και αποφάσισαν να προσπαθήσουν ξανά και να γράψουν από την αρχή την ιστορία του Σούπερμαν. Η επιμονή τους ήταν τόσο μεγάλη, που ξενυχτούσαν για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να τα καταφέρουν. Η ιστορία άλλαξε και πάλι ριζικά. Αυτή τη φορά, ο Σούπερμαν έγινε εξωγήινος. Ο πλανήτης καταγωγής του λεγόταν Κρύπτον (Krypton) και φορούσε ένα ιδιαίτερο κοστούμι, με μια κόκκινη κάπα, που στο στήθος αναγραφόταν ένα «S». Ο Κλάρκ Κέντ, όπως ήταν το γήινο όνομά του, ήταν δημοσιογράφος, ενώ προσποιούνταν πως ήταν δειλός και άτολμος. Ήταν ερωτευμένος παράφορα με τη συνάδελφό του Λόις Λέιν, η οποία δεν μπορούσε όμως να αντιληφθεί, ότι ο Σούπερμαν και ο Κέντ ήταν το ίδιο πρόσωπο. Το ερωτικό ειδύλλιο ήταν πάντα μια αποτελεσματική συνταγή. Ο Σίγκελ και ο Σάστερ έγραψαν πολλές περιπέτειες με το Σούπερμαν, ενώ υπέγραψαν συμβόλαιο με την «National Allied Publications». Ο εκδοτικός οίκος ωστόσο, ήθελε να τις δημοσιεύσει σε εφημερίδες και όχι σαν κόμικ. Για ακόμη μια φορά τους απέρριψαν. Η συνεργασία με τη «DC Comics» Ο Σούπερμαν ως μέλος της »Justice League» Τότε υπήρξε η σκέψη να στραφούν στην εταιρεία «Detective Comics», τη γνωστή «DC Comics» και να δείξουν τη δουλειά τους. Το Μάρτιο του 1938, οι Σάστερ και Σίγκελ πούλησαν όλα τα δικαιώματα του χαρακτήρα στη «DC», για 130 δολάρια. Είχαν πλέον απογοητευτεί και πίστευαν ότι ο Σούπερμαν δεν θα γινόταν ποτέ επιτυχία. Τουλάχιστον θα έβλεπαν τον χαρακτήρα που είχαν δημιουργήσει με τόσο κόπο, επιτέλους να δημοσιεύεται. Ο Σούπερμαν έκανε το ντεμπούτο τους ως κόμικ τον Απρίλιο του 1938 στην ανθολογία «Action Comics #1». Η σειρά έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία. Ένα χρόνο αργότερα, η «DC Comics» κυκλοφόρησε κι άλλη σειρά, που ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στον Σούπερμαν και ονομαζόταν «Superman». Η ζήτηση από το κοινό ήταν πρωτοφανής. Με το πέρασμα των χρόνων, ο Σούπερμαν έγινε αγαπημένος ήρωας και εκτός από τα δικά του κόμικ, εμφανίστηκε και σε σειρές με ομάδες υπερηρώων, όπως ήταν η «Justice League of America» και η «World’s Finest Comics» Τη δεκαετία του 1950, τα κόμικς με το Σούπερμαν παρουσίασαν μια μικρή πτώση στις πωλήσεις, αλλά το 1987 υπήρξε ανάκαμψη. Το «Superman #75», έχει πουλήσει περισσότερα από 6 εκατομμύρια αντίτυπα και θεωρείται ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών. Από το 1938, μέχρι και το 2008 υπήρξαν πολλές δικαστικές διαμάχες του Σίγκελ με τη «DC Comics» σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα του Σούπερμαν. Η εταιρεία έχει προσφέρει πολλές χιλιάδες δολάρια για να διευθετηθεί το ζήτημα. Η «DC» τελικά δικαιώθηκε και έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα για το Σούπερμαν μέχρι το 2033. Ο μόνος περιορισμός είναι, ο χαρακτήρας να μην υποστεί αλλοιώσεις, αλλά να απεικονίζεται ακριβώς έτσι, όπως παρουσιάστηκε στο κοινό το 1938. Η φιγούρα του Σούπερμαν της εταιρείας »Hot Toys» Η διεύρυνση του Σούπερμαν και σε άλλους τομείς Η «DC» έχει διευρυνθεί, εκτός από τα κόμικς, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, ενώ έχει συνάψει συμφωνία και με την εταιρεία «Hot Toys», η οποία παρασκευάζει συλλεκτικές φιγούρες και αντίγραφα χαρακτήρων από το σινεμά. Καθόλου άσχημα για μια ιστορία που δημιούργησαν δυο πιτσιρικάδες και απορρίφθηκε τόσες φορές. Πηγή

Θέλεις να γίνεις υπερήρωας; Εξωσκελετοί σαν τη στολή του Iron Man, γάντια που χαρίζουν ικανότητες σαν του Σπάιντερμαν και φακοί που χαρίζουν υπερόραση σαν του Σούπερμαν είναι μόνο μερικές από τις τελευταίες προτάσεις που ετοιμάζονται να βγουν από τα ερευνητικά εργαστήρια Σπάει ταμεία σε όλον τον κόσμο η νέα ταινία των «Εκδικητών», της παρέας των υπερηρώων που ενώνουν κάθε φορά τις δυνάμεις τους για να σώσουν την ανθρωπότητα. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία της βιομηχανίας των κόμικς και της μεγάλης οθόνης το ενδιαφέρον του κοινού για τους κάθε είδους υπερήρωες. Κάθε ταινία που κυκλοφορεί με πρωταγωνιστή κάποιον υπερήρωα κάνει και νέο ρεκόρ εισιτηρίων. Μπάτμαν, Σούπερμαν, Σπάιντερμαν, Iron Man, X-Men, Οι Εκδικητές, Οι 4 Φανταστικοί και πολλοί άλλοι υπερήρωες, είτε μόνοι τους είτε συνεργαζόμενοι, ασκούν παγκόσμια γοητεία. Ανέκαθεν οι υπερήρωες κέντριζαν τη φαντασία μικρών και μεγάλων και πολλοί θα ήθελαν να έχουν κάποια υπερδύναμη. Τον τελευταίο καιρό εταιρείες και ερευνητικές ομάδες σε όλον τον κόσμο αναπτύσσουν εξαρτήματα και συστήματα που προσδίδουν υπερδυνάμεις, με ορισμένα από αυτά να διατίθενται ήδη στους ενδιαφερομένους. H στολή του Iron Man Οσοι θέλουν να βιώσουν όσα και ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ (και δεν είναι λίγοι) μπορούν πολύ εύκολα να αποκτήσουν μια στολή σαν αυτήν που φορά ο Iron Man. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να μπουν στο διαδικτυακό κατάστημα της Amazon και να κάνουν κλικ στον εξωσκελετό Kuratas που κατασκεύασε η ιαπωνική εταιρεία Suidobashi Heavy Industry. Πρόκειται για μια μηχανική στολή που διαθέτει 30 μοτέρ, μπορεί να ελέγχεται ακόμη και από ένα κινητό τηλέφωνο και διατίθεται σε 16 χρώματα για κάθε γούστο. Βέβαια για να φορέσει κάποιος τη στολή του Iron Man θα πρέπει να διαθέτει την ίδια οικονομική επιφάνεια με τον υπερήρωα αφού κοστίζει περίπου 1,3 εκατ. δολάρια. Παράλληλα οι επιστήμονες του αμερικανικού στρατού κατασκευάζουν ένα υδραυλικό σύστημα υψηλής πίεσης, έναν εξωσκελετό που θα αυξάνει δραματικά τη δύναμη, την ευκινησία και την αντοχή των στρατιωτών. Το TALOS (Tactical Assault Light Operator Suit), όπως ονομάζεται η στολή, θα μπορεί ακόμη και να εξοστρακίζει σφαίρες. Αν το TALOS βγει από τα στρατιωτικά πεδία, θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί από εργάτες που λειτουργούν βαριά μηχανήματα. Επίσης η ειδική μονάδα SOCOM του αμερικανικού στρατού έχει ζητήσει από επιστήμονες να κατασκευάσουν μια στολή στα πρότυπα εκείνης του Iron Man η οποία να κάνει χρήση νανοτεχνολογίας. Η ερευνητική ομάδα που ασχολείται με το αίτημα της μονάδας βρίσκεται ακόμη στο στάδιο της διερεύνησης για το αν μπορεί να αναλάβει το εγχείρημα. Γίνε Σπάιντερμαν Ερευνητές του Πανεπιστημίου Στάνφορντ ανέπτυξαν μια τεχνολογία αναρρίχησης εμπνευσμένοι από την ικανότητα που έχουν οι σαύρες γκέκο οι οποίες μπορούν να περπατούν κυριολεκτικά σε κάθε επιφάνεια ακόμη και ανάποδα. Η τεχνολογία ενσωματώνεται σε ειδικά γάντια και επιτρέπει σε έναν άνθρωπο να αναρριχάται κατακόρυφα σε γυάλινες επιφάνειες. Κατά τη διάρκεια των δοκιμών ένας εθελοντής με βάρος 70 κιλά τοποθέτησε στα χέρια και στα πόδια του τα ειδικά γάντια του συστήματος και κατάφερε να αναρριχηθεί κατακόρυφα για τέσσερα μέτρα σε μια γυάλινη επιφάνεια. Τα γάντια χρησιμοποιούν τις ίδιες μοριακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν τα γκέκο για να περπατούν πάνω σε ταβάνια. Τα γκέκο διαθέτουν στα πόδια τους χιλιάδες μικροσκοπικά τριχίδια που προκαλούν μια ηλεκτροστατική δύναμη γνωστή ως δύναμη Van de Waals. Αυτή η δύναμη υποχρεώνει τα γειτονικά μόρια να έλκονται, με τελικό αποτέλεσμα τα τριχίδια να κολλάνε σφιχτά σε οποιαδήποτε επιφάνεια. Ακολουθώντας την ίδια αρχή οι ερευνητές δημιούργησαν μικροπλακίδια τα οποία ονόμασαν «μικροέμβολα». Αυτά, όπως τα τριχίδια, προκαλούν τη δύναμη Van de Waals και, σύμφωνα μάλιστα με τους ερευνητές, η ισχύς της στα γάντια είναι μεγαλύτερη από ό,τι στα γκέκο. Με απλά λόγια, κάποιος με τα ειδικά γάντια μπορεί να κολλάει σε επιφάνειες καλύτερα από ό,τι ένα γκέκο! Ατρωτος σαν τον Γούλβεριν Η Υπηρεσία Ανάπτυξης Προηγμένων Τεχνολογιών του αμερικανικού στρατού (DARPA) χρηματοδοτεί ένα νέο ερευνητικό πρόγραμμα ονόματι ElectRx. Στόχος είναι η δημιουργία μικροσκοπικών εμφυτευμάτων που θα ελέγχουν και θα παρακολουθούν τη λειτουργία των ζωτικών οργάνων ενός ανθρώπου και σε περίπτωση που διαπιστωθεί κάποιο πρόβλημα θα αναλαμβάνουν δράση για να γίνεται άμεσα αποκατάσταση του προβλήματος. Οταν διέρρευσε η είδηση για το εν λόγω πρόγραμμα, κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να δημιουργήσουν στρατιώτες που θα μοιάζουν με τον... Γούλβεριν, τον δημοφιλή ήρωα των X-Men που μπορεί να αυτοθεραπεύεται. Μια σημαντική αλλά άγνωστη στο ευρύ κοινό ανθρώπινη λειτουργία είναι η λεγόμενη νευροδιαμόρφωση (ή νευροτροποποίηση), ένα σύστημα ενδοεπικοινωνίας των νευρώνων με το οποίο διευκολύνονται η παρακολούθηση και ο έλεγχος του οργανισμού. Ο τομέας της τεχνητής νευροδιαμόρφωσης στοχεύει στην αλλαγή της λειτουργίας του κεντρικού νευρικού συστήματος με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία. Η τεχνική περιλαμβάνει την ηλεκτρική διέγερση συγκεκριμένων περιοχών στο νευρικό σύστημα και την τοπική παροχή υγρών μέσα από τον νωτιαίο μυελό ή τις εγκεφαλικές κοιλίες. Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί κάποιες συσκευές τεχνητής νευροδιαμόρφωσης αλλά είναι υπερβολικά μεγάλες για να χρησιμοποιηθούν ως εμφυτεύματα. Οι ερευνητές του προγράμματος ElectRx προσπαθούν να κατασκευάσουν εμφυτεύματα νευροδιαμόρφωσης τόσο μικρά που θα μπορούν να τοποθετούνται στις απολήξεις των νευρώνων. Αν διαπιστωθεί ότι κάποιο ζωτικό όργανο αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα (π.χ., αν έχει κάνει την εμφάνισή της μια λοίμωξη), ένα τέτοιο εμφύτευμα θα διεγείρει το νευρικό σύστημα έτσι ώστε να ξεκινά άμεσα η διαδικασία (αυτο)θεραπείας. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η διαδικασία εμφύτευσης θα είναι απλή και θα γίνεται με τρόπο ανάλογο όπως μια ένεση. Οπως είναι ευνόητο, εκείνοι που θα λάβουν πρώτοι αυτά τα εμφυτεύματα, αν τελικά επιτευχθεί η δημιουργία τους, θα είναι αμερικανοί στρατιώτες που βρίσκονται σε εμπόλεμες περιοχές. Η όραση του Σούπερμαν Εκτός από το να πετά, εκτός από την υπερφυσική δύναμή του, μία ακόμη από τις εκπληκτικές ικανότητες του Σούπερμαν είναι η πραγματικά σούπερ όρασή του με την οποία μπορεί να βλέπει ακόμη και μέσα από τοίχους. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και του Πολυτεχνείου της Λωζάννης (EDFL) τροποποίησαν ένα ζευγάρι κοινών φακών επαφής. Οι ερευνητές ενσωμάτωσαν στους φακούς επαφής έναν δακτύλιο μεγέθυνσης και όταν κάποιος φορά γυαλιά παρόμοια με αυτά που φοράμε στις ταινίες 3D βλέπει τα πάντα μεγεθυσμένα κατά περίπου τρεις φορές. Ο δακτύλιος μεγέθυνσης διαθέτει μικροσκοπικούς καθρέφτες αλουμινίου οι οποίοι κάνουν το φως των αντικειμένων που βρίσκονται μπροστά από κάποιον να αναπηδά περίπου τέσσερις φορές μέσα στον δακτύλιο προτού η εικόνα τους φτάσει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού. Οταν τελικά φτάσει στον αμφιβληστροειδή, η εικόνα έχει μεγεθυνθεί κατά περίπου τρεις φορές. Πηγή. Ευχαριστώ τον bonadrug, που μου επεσήμανε το άρθρο. Και μη σας μπαίνουν ιδέες.

Ο πολύ γνωστός οικονομολόγος φέρνει ως παραδείγμα τους δύο θρυλικούς ήρωες, για να καταλήξει σε κάποια παρατήρηση σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Το δια ταύτα βρίσκεται στην τελευταία παράφραφο. Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Γεννήθηκαν στη μέση της μεγάλης ύφεσης του Μεσοπολέμου, όταν η ελπίδα βολόδερνε και η οικουμένη, μετρώντας αμέτρητα θύματα της φτώχειας, ισορροπούσε στο κατώφλι της «μεγάλης σφαγής» που σύντομα θα κόστιζε εκατομμύρια ψυχές. Ο Σούπερμαν (έκδοση 1938) και ο Μπάτμαν (έκδοση 1939) ήταν η αντίδραση του αμερικανικού φαντασιακού μετά την κατάρρευση και λίγο πριν από την καταστροφή. Πρώτα γεννήθηκε ο εξωγήινος υπεράνθρωπος. Ο Από Μηχανής Θεός. Ένας λαθρομετανάστης από τον πλανήτη Κρύπτον (που, σαν μια Σομαλία ή ένα Αφγανιστάν, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη). Ένα «ξένο» παιδί που μεγάλωσε ανάμεσά μας, κρύβοντας την καταγωγή του, έως ότου ο ίδιος ανακάλυψε ότι διέθετε τις υπερ-δυνάμεις που μπορούν να μας προστατεύσουν από το κακό που κρύβουμε μέσα μας και το οποίο απειλεί την κοινωνία μας – που είναι, καλώς ή κακώς, η μόνη κοινωνία που το ξένο αυτό παιδί ξέρει και αγαπά. Η συνειδητοποίηση της δύναμής του να αλλάξει, ή, τουλάχιστον, να προστατεύσει τον κόσμο ήταν το άκρον άωτον της ανάτασης: η πτήση προς τα πάνω, με το χέρι προτεταγμένο να καταλήγει σε γροθιά και το σώμα του να ίπταται με υπερηχητική ταχύτητα προς τα ουράνια (από όπου είχε έρθει). Λίγο-λίγο ανέπτυξε κι άλλες δυνάμεις, υπερ-όραση, υπερ-ακοή, τις οποίες ενέταξε άμεσα στην υπηρεσία μας – στην υπηρεσία του πολέμου εναντίον του κακού ή εναντίον των δεινών που στην καθημερινότητα του μέσου Αμερικανού αναγνώστη έφερνε η κρίση του Μεσοπολέμου. Ο Μπάτμαν ήταν η αντίδραση τόσο στην κρίση όσο και στη χίμαιρα του Από Μηχανής Θεού – του Σούπερμαν. Κι εκείνος τα έβαζε με τα δεινά που προκάλεσε η αφροσύνη των ανθρώπων. Όμως ο Μπάτμαν ήταν «δικό μας» παιδί, γέννημα-θρέμμα της αμαρτωλής Γκόθαμ Σίτι. Για την ακρίβεια, ήταν γόνος ισχυρής οικογένειας της πόλης, που όμως ξεκληρίστηκε επειδή δεν συμβιβάστηκε με το κακό. Αντίθετα με τον Σούπερμαν, ο Μπάτμαν ήταν γεμάτος αντιθέσεις. Η μετατροπή του σε υπερ-ήρωα είναι ακριβώς η αντίθετη του Σούπερμαν. Εκεί που ο Σούπερμαν αναδεικνύεται υπερ-ήρωας μέσα από την ανώτατη μορφή ανάτασης, ο Μπάτμαν... πέφτει μέσα στη σπηλιά. Η πτώση αποτελεί για τον Μπάτμαν την πηγή της δύναμης και την ουσία της φύσης του. Ο μεγάλος του εχθρός, ο Τζόκερ, κι αυτός καθορίζεται από μια πτώση (σε καζάνι με χημικά που τον παραμορφώνουν). Το ίδιο και ο Πένγκουιν, ο οποίος χάνεται στους υπονόμους για να επανεμφανιστεί χρόνια μετά την «πτώση» του ως εχθρός των υπέργειων. Το ίδιο και η Κάτγουμαν, που γίνεται Κάτγουμαν όταν το αφεντικό της (εργαζόταν ως γραμματέας) την πετάει από παράθυρο ουρανοξύστη. Η πτώση και η προς-τα-κάτω κίνηση, αντίθετα με την ανάταση του Σούπερμαν, αποτελεί την απαρχή και την πεμπτουσία του Μπάτμαν. Ανάταση - πτώση. Σούπερμαν - Μπάτμαν. Εξωγενής αισιοδοξία - ενδογενής προβληματισμός. Ενώ ο Σούπερμαν αντιπροσωπεύει την απεγνωσμένη πίστη στον Από Μηχανής Θεό, που θα διώξει το κακό και θα μας προστατεύσει (ακόμα και από τους εαυτούς μας), ο Μπάτμαν αντανακλά την παραδοχή ότι εν καιρώ κρίσης απλές λύσεις δεν υπάρχουν. Οι πραγματικά επικίνδυνοι κακοί στην ιστορία του Σούπερμαν είναι είτε παρανοϊκοί εγκληματίες, είτε εξωγήινοι από τον πλανήτη του Σούπερμαν, που μόνο ο ίδιος μπορεί να εξουδετερώσει – χωρίς εμείς ούτε να φταίμε ούτε και να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Αντίθετα, ο Μπάτμαν βασανίζεται με τους δαίμονές του. Ο Πένγκουιν κι ο Τζόκερ είναι κι αυτοί θύματα της Γκόθαμ Σίτι και του συστήματος εξουσίας που σπέρνει την αδικία, το έγκλημα, τη διαφθορά. Ιδίως ο Πένγκουιν, έχει ισχυρό λόγο να μισεί, να διψά για εκδίκηση, όπως κι ο Μπάτμαν άλλωστε. Είναι όλοι τους αμφιλεγόμενες «προσωπικότητες» που δεν αφήνουν περιθώρια για άσπρες-μαύρες λύσεις τύπου Σούπερμαν. Αντίθετα με τους παρανοϊκούς που αντιμετωπίζει ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν καλείται να τα βάλει με διανοούμενους κακούς. Ο Τζόκερ, του οποίου το παραμορφωμένο (εξαιτίας του Μπάτμαν) πρόσωπο παραπέμπει στην τραγωδία του παλιάτσου (που καλείται να κάνει τους άλλους να γελούν όσο εκείνος υποφέρει, κάτω από το ζωγραφιστό γέλιο της μάσκας), κάποια στιγμή (στην ταινία DarkKnight) λέει στον συνεργό του Τούφεϊς: «Σκοπός μου είναι να εισαγάγω λίγη αναρχία. Να ανατρέψω την καθεστηκυία τάξη. Να προσδώσω λίγο χάος στο καθετί. Ξέρεις τι καλό έχει το χάος; Είναι δίκαιο!» Σε μια «καθεστηκυία τάξη» καθόλα βάναυση και άδικη, η ρήση του Τζόκερ δεν είναι απορριπτέα ως παρανοϊκή. Όταν η επικρατούσα τάξη είναι εξαιρετικά άδικη, το χάος δίνει στον ανίσχυρο, στον αδικημένο, μια ευκαιρία, μια ελπίδα να πάρει το αίμα του πίσω. Είναι ο μεγάλος ισοπεδωτής. Ο «κακός» της ιστορίας έχει, λοιπόν, τα δίκια του, τον πόνο του, τη λογική του – μια λογική που μπορεί να οδηγεί σε εγκλήματα κατά αθώων, αλλά που ο καλός Μπάτμαν πρέπει να πασχίσει για να καταρρίψει με δικά του, δυσεύρετα λογικά επιχειρήματα. Βαθιά διανοούμενος «κακός», o Ρίντλερ πειραματίζεται με τα όρια του λόγου του, δίνοντας στον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει ό,τι χειρότερο, υπό τον όρο ότι μπορεί, πριν το κάνει, να το εκφράσει με τη μορφή ενός έξυπνου αινίγματος, μιας ιδιαίτερης σπαζοκεφαλιάς. Όταν ο δρ Τζόναθαν Κρέιν κάνει την εμφάνισή του ως ένας ακόμα εχθρός του Μπάτμαν (με το ψευδώνυμο Σκέρκροου-Σκιάχτρο) σκοπό δεν έχει ούτε να κλέψει, ούτε να πλουτίσει, ούτε να αποκτήσει εξουσία. Κι όταν αποφάσισε να κάνει το «μεγάλο κόλπο», ψέκασε όλη την Γκόθαμ Σίτι με το «αέριο του φόβου» (feargas) μόνο και μόνο από... ερευνητικό ενδιαφέρον: για να δει πώς θα αντιδράσουν στον γενικευμένο φόβο οι ισχυροί και οι ανίσχυροι, οι ένοχοι και οι αθώοι, οι έξυπνοι και οι ηλίθιοι. Κάποια στιγμή, την ώρα που ο Σκέρκροου ψεκάζει τον νιχιλιστή δολοφόνο Ζαζ με το «αέριο του φόβου», του λέει: «Το μόνο που πρέπει να φοβάσαι είναι ο ίδιος σου ο φόβος» Δεν είναι τυχαία η φράση αυτή. Είναι παρμένη από την πρώτη ομιλία του Φ. Ρούσβελτ, τότε που εν έτει 1933 αναλάμβανε την Προεδρία των ΗΠΑ με στόχο να δαμάσει την κρίση, απελευθερώνοντας τους πολίτες από τον φόβο – ακριβώς το αντίθετο από αυτό που έκανε ο Σκέρκροου. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στη δική μας Γκόθαμ Σίτι, όπου ο φόβος χρησιμοποιείται ως μέσο γενικής καταστολής σε μια κοινωνία όπου το χάος του Τζόκερ έχει αρχίσει να κερδίζει πόντους στα μάτια, και στην ψυχή, πολλών απεγνωσμένων. Στη δική μας Γκόθαμ Σίτι η ελπίδα ενός Σούπερμαν, ενός Από Μηχανής Θεού, είτε αυτός είναι η κ. Μέρκελ, είτε ένας δικός μας εθνικός ήρωας που θα τα λύσει όλα για λογαριασμό μας με τρόπο μαγικό, τροφοδοτεί την κρίση. Στο μεταξύ, το χάος του Τζόκερ, τα αινίγματα του Ρίντλερ και ο φόβος του Σκέρκροου ζουν και βασιλεύουν. Μπάτμαν μπορεί να μη διαθέτουμε. Έχουμε όμως υποχρέωση να έρθουμε συλλογικά, όπως ο Μπάτμαν έκανε ατομικά, αντιμέτωποι με τους δαίμονές μας σε μια προσπάθεια να κρατήσουμε το χάος στο περιθώριο και να δαμάσουμε τον φόβο. Πηγή: www.lifo.gr Εδώ το λινκ Μπάτμαν εναντίον Σούπερμαν. Toυ Γιάνη Βαρουφάκη Η αδιέξοδη πίστη σ' έναν Από Μηχανής Θεό και η υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τους δαίμονές μας. Πηγή: www.lifo.gr

Ψηφίζετε το αγαπημένο! Αν κάποια είναι ίδια ψηφίζετε αυτό που σας αρέσει καλύτερα!