Search the Community
Showing results for tags 'ποπαυ'.
-
Μια ενότητα ιστοριών του θρυλικού Bud Sagendorf σε μια ιδιαίτερα προσεγμένη έκδοση κλασικών περιπετειών του Ποπάυ αποδεικνύει πόσο σπουδαίος αλλά και πόσο παρεξηγημένος χαρακτήρας ήταν το ναυτάκι με την άγκυρα στο μπράτσο. Μπορεί για τις νεότερες γενιές αναγνωστών να μην αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς χαρακτήρες των κόμικς, αλλά κάποτε ήταν ένας σούπερ σταρ. Ο Ποπάυ δημιουργήθηκε πρώτη φορά το 1929 από τον Elzie Crisler Segar ως κομπάρσος στη σειρά Thimble Theater, μια χιουμοριστική ηθογραφία με οικογενειακές καταστάσεις η οποία είχε ξεκινήσει ήδη από το 1919 με πρωταγωνίστρια την Όλιβ Όϊλ. Ο σχεδόν μονόφθαλμος (pop eye), συχνά αφελής και μπρουτάλ ναυτικός που μασούσε τα «ανορθόγραφα», απλοϊκά λόγια του με την πίπα στο στόμα και τα τατουάζ με τις άγκυρες στα υπερδιογκωμένα μπράτσα, σταδιακά εκτόπισε τα υπόλοιπα μέλη της ιστορίας και κατέκτησε τον κεντρικό ρόλο δίνοντας μάλιστα το όνομά του και στον τίτλο της σειράς. Ήταν άλλωστε μια σκληρή εποχή λόγω του οικονομικού κραχ, της ποτοαπαγόρευσης και της αυξανόμενης βίας στις αμερικανικές μητροπόλεις οπότε, έστω και σε χιουμοριστικό πλαίσιο, οι γροθιές του Ποπάυ ήταν πιο ελκυστικές από τις οικογενειακές σαπουνόπερες. Ο Segar όμως πέθανε το 1938 πάνω στο απόγειο της καριέρας του και οι χαρακτήρες του θα έμεναν ορφανοί αν δεν υπήρχε ο σπουδαίος Bud Sagendorf (1915-1994) για να τους αναλάβει. Ο Bud Sagendorf Ήδη από τα 17 του χρόνια ήταν βοηθός του Segar ο οποίος τον εμπιστευόταν και του ανέθετε συχνά δύσκολες και απαιτητικές δουλειές. «Μέσα από αυτήν τη διαδικασία γνώρισε εκ βαθέων τον Segar, αφού πήγαινε συνεχώς στο σπίτι του από το πρωί ως το βράδυ. Έμαθε τα μυστικά της δουλειάς από τον καλύτερο, επειδή βρισκόταν καθημερινά στο ίδιο δωμάτιο με αυτόν για ατελείωτες ώρες. Ακόμα και όταν οι προθεσμίες ήταν ζόρικες, ο Segar πάντα έβρισκε χρόνο για να εξηγήσει στον βοηθό του για ποιον λόγο ακολουθούσε κάποια συγκεκριμένη διαδικασία στο σχέδιο ή στο σενάριο. Είχε την ευκαιρία να βρίσκεται μπροστά στη γέννηση πολλών σημαντικών χαρακτήρων και να ζήσει εκ των έσω μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους του μεγάλου δασκάλου. Ήταν μία βαθύτατα εκπαιδευτική εμπειρία που θα τον ακολουθούσε για ολόκληρη τη ζωή του» όπως επισημαίνει ο Γιώργος Ζωιτάς, υπεύθυνος έκδοσης της ιδιαίτερα προσεγμένης σειράς «Κλασικές Ιστορίες – Popeye», που αριθμεί ήδη τρεις τόμους ενώ προετοιμάζονται οι επόμενοι (εκδόσεις Μικρός Ήρως, μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης) με ιστορίες του Sagendorf από το 1969 ώς το 1976. Μετά τον θάνατο του Segar, ο Sagendorf ανέλαβε να σχεδιάζει τα παιχνίδια και όλα τα υπόλοιπα εμπορικά προϊόντα με τους χαρακτήρες του Thimble Theater μέχρι το 1948 όταν και του ανατέθηκε καθ’ ολοκληρίαν η δημιουργία ενός νέου περιοδικού αφιερωμένου στον αγαπημένο ναυτικό με τίτλο, τι άλλο, «Popeye». Η δημιουργική απογείωση όμως ήρθε το 1959, όταν ο Sagendorf ξεκίνησε το καθημερινό στριπ με τον Ποπάυ το οποίο δημοσιευόταν σε εκατοντάδες εφημερίδες. Σε αυτή τη σειρά επανήλθαν όλα τα αρχικά πρόσωπα του Segar και αναβαθμίστηκαν οι ρόλοι τους, ενώ προστέθηκαν και νέα πρόσωπα αλλά και αρκετά μεταφυσικά στοιχεία. Η θεματολογία έγινε σταδιακά όλο και πιο ενήλικη με έντονο τον κοινωνικό σχολιασμό και με επίκεντρο τις οικογενειακές σχέσεις ανάμεσα στον Ποπάυ και την αιώνια αρραβωνιαστικιά του Όλιβ, τον εύθραυστο και επαναστάτη θετό γιο του Ρεβυθούλη, τον απότομο και κακοποιητικό πατέρα του. Οι ιστορίες του Sagendorf από το 1969 και μετά που επέλεξαν οι εκδόσεις Μικρός Ήρως αντιστοιχούν ίσως στην ωριμότερη περίοδό του, τόσο σχεδιαστικά όσο και σεναριακά και η κυκλοφορία τους στα ελληνικά γίνεται με απόλυτο σεβασμό στο έργο του. Δεν είναι όμως μόνο η ορθή χρονολογικά δημοσίευσή τους με βάση τα πρωτότυπα που καθιστά τη σειρά μια μοναδική ευκαιρία προσέγγισης του έργου του μεγάλου διαδόχου του Segar αλλά και τα πλούσια επεξηγηματικά κείμενα, ο επιτυχής μεταχρωματισμός στα πρότυπα του επίσημου χρωματισμού από την King Features Syndicate, η γνωριμία με όλα τα πρόσωπα του θιάσου με την παράθεση των απαραίτητων βιογραφικών λεπτομερειών, τα ιστορικά σημειώματα πλαισίωσης και τοποθέτησης των κόμικς στην εποχή τους καθώς και η αποκατάσταση κάποιων λαθών και απροσεξιών που χαρακτήριζαν τις πρώτες μεταφράσεις και προσαρμογές στα ελληνικά. Τα εξώφυλλα του πρώτου και του δεύτερου τόμου. Ο Sagendorf συνέχισε να φιλοτεχνεί καθημερινά τον Ποπάυ ως το 1986 – ήταν ήδη 71 ετών – όταν και παρέδωσε τη σκυτάλη στον Bobby London και περιορίστηκε στο κυριακάτικο στριπ το οποίο με συνέπεια υπηρέτησε μέχρι τον θάνατό του το 1994. Η σειρά του Μικρού Ήρωα με τη φροντίδα του Γιώργου Ζωιτά υπενθυμίζει τη σπουδαιότητα του μεγάλου ψυχαγωγικού έργου του Bud Sagendorf, και το παραδίδει πλήρες και αποκατεστημένο στο ελληνικό κοινό και στην ιστορία της ένατης τέχνης. Και το σχετικό link...
-
Σαν σήμερα η πρώτη εμφάνιση του θρυλικού καρτούν, του πιο καλοσυνάτου, ηθικού και δυνατού υπερήρωα, που γεννήθηκε ένα βράδυ στο μυαλό του Elzie Segar υπό το φως μιας λάμπας πετρελαίου. Στις 17 Ιανουαρίου του 1929 κάνει την παρθενική του εμφάνιση ο πιο διάσημος ναυτικός καρτούν και κινουμένων σχεδίων σε μορφή εικονογραφημένου. Ο Ποπάυ, ο δημοφιλέστερος ναύτης στον κόσμο γίνεται σήμερα 94 ετών και μπορεί να είναι «δυνατός μέχρι το τέλος» όπως ο ίδιος λέει σε ένα από τα συνθήματά του, ωστόσο δεν φαίνεται να πλησιάζει στη γραμμή τερματισμού σύντομα! Ο Ποπάυ δημιουργήθηκε οκτώ μήνες πριν από το κραχ του χρηματιστηρίου τον Σεπτέμβριο του 1929. Στις 17 Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς, έκανε το ντεμπούτο του σε δεύτερο ρόλο σε μια σειρά κόμικς που δημοσίευσε η εφημερίδα της Νέας Υόρκης «Evening Journal», και τελικά έγινε ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας στο comic strip του EC Segar με τίτλο «Thimble Theatre» προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στους τότε πιτσιρικάδες. Οι θαυμαστές του αντισυμβατικού ναύτη που καπνίζει την πίπα του μπορεί να μην το γνωρίζουν αυτό, αλλά ο Popeye και η Olive Oyl βασίστηκαν σε πραγματικούς ανθρώπους που ζούσαν κοντά στο σπίτι του Segar. Το 1870 ο Γερμανός χημικός Erich von Wolf εξέτασε την ποσότητα σιδήρου που είχε το σπανάκι, καθώς κατέγραφε τα ευρήματά του κατά λάθος τοποθέτησε ένα δεκαδικό που αύξησε την περιεκτικότητα σιδήρου στο σπανάκι μετατρέποντάς το σε υπερτροφή, και αυτός ήταν και ο λόγος που ο Ποπάυ ξεκίνησε να τρώει σπανάκι όταν χρειαζόταν σούπερ δύναμη. Οι θαυμαστές του Ποπάυ περίμεναν με ανυπομονησία τη στιγμή που ο ναύτης θα απλώσει το χέρι του στην κονσέρβα με το σπανάκι για να γίνει υπερήρωας και να λύσει τα προβλήματά του. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ποπάυ γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία καθώς τα καρτούν εμψύχωναν και ανέβαζαν το ηθικό των Αμερικανών στρατιωτών, όμως κάποια από αυτά περιείχαν προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια για τους Ιάπωνες, οι οποίοι στα καρτούν αποκαλούνταν «Jap-pansies». Μετά τον θάνατο του δημιουργού του το 1938, διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν το σχεδιασμό του θρυλικού καρτούν προσθέτοντας τη δική τους πινελιά. Τρεις αχαιοί συμπολίτες μιλούν σήμερα στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» για τον πιο καλοσυνάτο, ηθικό και δυνατό υπερήρωα, που γεννήθηκε ένα βράδυ στο μυαλό του Elzie Segar υπό το φως μιας λάμπας πετρελαίου. Δημήτρης Μακρής, συλλέκτης:«Ο Ποπάυ είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ήρωες των κόμικς» «Ο Castor Oyl (ο αδερφός της Όλιβ) έψαχνε για έναν ναύτη για να διευθύνει το πλοίο του», λέει ο αρχειοφύλακας και συγγραφέας του Ποπάυ Φρεντ Γκραντινέτι, για τον εμβληματικό χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων. Ο φανταστικός ναύτης που τρώει σπανάκι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη ταινία κινουμένων σχεδίων τον Ιανουάριο του 1929. Αργότερα εμφανίστηκε σε τηλεοπτικά κινούμενα σχέδια, κόμικς, arcade και βιντεοπαιχνίδια. Μεγάλο μέρος των εμπορευμάτων του Ποπάυ που πλημμύρισε τα ράφια των καταστημάτων αμέσως μετά τη δημιουργία του έγιναν πολύτιμα συλλεκτικά αντικείμενα. Ο Grandinetti γράφει για τον Ποπάυ από το 1983 και δημοσιεύει σε διάφορα περιοδικά, εφημερίδες και ιστότοπους. Έχει επίσης συγγράψει πολλά βιβλία σχετικά με το θέμα, συμπεριλαμβανομένων των «Popeye the Collectible» και «Popeye: An illustrated Cultural History». Ο Ποπάυ είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ήρωες των κόμικς. Το κοινό τον αγάπησε γιατί ήθελε πάντοτε την νόμιμη τάξη και υπερασπιζόταν πάντοτε με σθένος την αρραβωνιαστικιά του Όλιβ όταν η ίδια βρισκόταν σε κίνδυνο. Κάθε φορά που βρισκόταν σε μπελάδες έτρωγε σπανάκι το οποίο του έδινε μια υπεράνθρωπη δύναμη για να υπερασπιστεί και να σώσει τελικά την αγαπημένη του. Ένα είδος ιππότη των κόμικς που υπερασπίζεται ακόμα και την πόλη από άλλους εχθρούς και όχι μόνο την Όλιβ από τον Βρούτο. Είναι ένας ήρωας που είναι διαρκώς ενάντια στο κακό και σε καμιά περίπτωση ο ίδιος δεν είναι παραβατικός. Όταν δει ότι πάνε να καταλάβουν την εξουσία, ότι πάνε να ληστέψουν τράπεζες, επεμβαίνει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τον αγαπήσει ο κόσμος γιατί είναι ηθικός, είναι τίμιος, δεν φαίνεται να έχει πάθη ιδιαίτερα, δεν πίνει, μόνο που καπνίζει την ναυτική του πίπα. Μετά από χρόνια μεταφέρθηκε στην τηλεόραση με τεράστια επιτυχία, ο κόσμος περίμενε τα κινούμενα σχέδια εκτός του τυπωμένου κόμικ του δημιουργού Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ. Αν από κάποιους ιθύνοντες κάποια επεισόδια χαρακτηρίστηκαν τοξικά – γιατί μην ξεχνάμε πρωτίστως ότι ο Ποπάυ απευθύνεται σε παιδιά – καλά έκαναν και τα απαγόρευσαν. Τα παιδιά είναι η πιο ευαίσθητη μερίδα της κοινωνίας μας και δεν είναι απαραίτητο να έχουν προσλαμβάνουσες από αμφιλεγόμενα ζητήματα. Θυμάμαι όταν έπαιζε ένα επεισόδιο στην τηλεόραση, αν είχε και άλλο επεισόδιο να προβάλει έβγαζε τον Ποπάυ στο κέντρο σαν μετάλλιο, σαν νόμισμα καπνίζοντας δυο φορές την πίπα του (με τον χαρακτηριστικό ήχο), όπου σήμαινε ότι έχει και άλλο επεισόδιο και οι τηλεθεατές χαίρονταν πολύ. Γιάννης Καραμπίτσος, σκηνοθέτης: Ποπάυ: «Ο περιπλανώμενος Ιουδαίος» Ο Ποπάυ ήταν ένα από τα πολλά διαβάσματά μου στην παιδική ηλικία μαζί με Μίκυ Μάους, Μπλεκ, Όμπραξ, Ζαγκόρ κ.λ.π. παιδική λογοτεχνία, κλασικά εικονογραφημένα κ.λ.π. Τα πάντα βασικά. Δημιούργημα του αμερικάνου σκιτσογράφου Έλζι Σίγκαρ (1894-1938) που το 1919 «ζωντανεύει» στο χαρτί ένα κόμικ για μια τυπική αμερικάνικη οικογένεια, την Όϊλ, στην οποία «εισχωρεί» 10 χρόνια μετά ο παρείσακτος μονόφθαλμος ναύτης, ο «περιπλανώμενος Ιουδαίος» (όπως και ο δημιουργός του) Ποπάυ, σύμβολο του πανίσχυρου περιθωριακού όπως σημειώνει και ο δάσκαλός μου Βασίλης Ραφαηλίδης, πρωτοξάδελφος του Σαρλό, που ξέρει να αντλεί δύναμη από την αδυναμία του και να παραμένει ο εαυτός του σε πείσμα όλων των αλλοτριωτικών μηχανισμών που δρουν γύρω του με όπλα το χιούμορ, το ήθος και το σπανάκι για το χατίρι της αγαπημένης του «δυναμικής ασχημούλας» Όλιβ και σε μάχη με τον ανταγωνιστή του Βρούτο. Εκφραστής της «διαφορετικότητας» ο Ποπάυ στα κόμικς, μέσω του μεγάλου καρτουνίστα Μαξ Φλάισερ στη δεκαετία του '30 «μεταφέρεται» στο κινούμενο σχέδιο, κατά πολλούς αποτέλεσε προπομπό των υπερηρώων παρ' όλη την «ιδιαιτερότητά του». Ο πολύ σημαντικός και αγαπημένος σκηνοθέτης Ρόμπερτ Άλτμαν σκηνοθετεί τον «Ποπάυ» το 1980, μια αμφιλεγόμενη όσον αφορά τις κριτικές αλλά σημαντική ταινία, και δημιουργεί ένα χωριό που μέχρι σήμερα είναι τουριστικό μέρος. Ο «Ποπάυ» αποτέλεσε την ιδανική πηγή διασκέδασης για παιδιά και όχι μόνο, με μεγάλη δημοφιλία που εκτίναξε και το σπανάκι στις πωλήσεις που δεν ήταν από την αρχή στον «μύθο», αλλά έτριβε το κεφάλι μιας κότας και έπαιρνε δύναμη από την τύχη της. Ένα από τα πιο γνωστά «απαγορευμένα» επεισόδια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ήταν αυτό με τίτλο «Seein’ Red, White ‘n Blue». Είναι το μοναδικό επεισόδιο στο οποίο ο Ποπάυ και ο Βρούτος ενώνουν τις δυνάμεις τους, μοιράζονται μία κονσέρβα σπανάκι για να δείρουν τους Ιάπωνες στρατιώτες που παρουσιάζονται σαν καρικατούρες με μεγάλα γυαλιά και πεταχτά δόντια, ενώ κάποια επεισόδια λογοκρίνονται επειδή οι Αφροαμερικάνοι παρουσιάζονται με εμφανώς ρατσιστικό τρόπο. Δεν ήταν αντιπροσωπευτικό το επεισόδιο και γιατί συνεργάζεται με τον Βρούτο ο Ποπάυ, αν και έχει ενδιαφέρον αυτό, και γιατί χρησιμοποιήθηκε η σειρά κάπως σαν προπαγάνδα. «Δικαιολογείται» λόγω της ιδιαιτερότητας της εποχής και των συνθηκών, και επειδή η έμφαση δινόταν στην ψυχαγωγία σε ένα μεγάλο βαθμό. Αυτό που μένει σήμερα είναι η ιδιαίτερη ποιότητα και απόλαυση που ξεχειλίζει από το ήθος, την καλοσύνη και το χιούμορ αυτής της δημιουργίας. Λεωνίδας Λιόλιος, υπεύθυνος lioliosbooks.gr, συλλέκτης «Ο κόσμος ταυτίστηκε με τον Ποπάυ γιατί ήταν αληθινός» Η γέννηση του Ποπάυ υποθετικά έγινε το 1929 από τον Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ, μετά από 10 χρόνια είχαν αρχίσει να φτιάχνονται στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης της Αμερικής αυτά τα κόμικς, μόνο που δεν είχαν ήρωα ακόμη τον Ποπάυ…Το 1929 πρωταγωνιστεί ο Ποπάυ γιατί είχε μεγάλη επιτυχία στον κόσμο. Ήταν μια δύσκολη χρονιά το 1929 λόγω της οικονομικής κρίσης στην Αμερική και η δημιουργία του Ποπάυ είχε μεγάλη επιτυχία, γιατί φτιάχτηκε πάνω στα πρότυπα που ήθελαν εκείνη την περίοδο οι δημιουργοί του. Στην Ελλάδα ήρθε το 1973 από τον Γιάννη Δραγούνη και έκανε μεγάλη επιτυχία, τον λάτρεψε ο κόσμος. Στον Β' παγκόσμιο πόλεμο φτιάχτηκαν κόμικς που προσπάθησαν να προσβάλουν τους Αφροαμερικάνους και τους Γιαπωνέζους, αυτό ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα και χρησιμοποιήθηκαν τα κόμικς Ποπάυ για να κερδίσουν τον πόλεμο οι Αμερικάνοι. Ο Ποπάυ δεν ήταν ακριβώς ένα δημιούργημα υπερήρωα γιατί ήταν μονόφθαλμος, χωρίς οδοντοστοιχία, με κακόηχη φωνή, φαινομενικά λοιπόν ήταν ένα καρτούν το οποίο φαινόταν αληθινό. Η δική μου θέση είναι η εξής: Τα κόμικς και όλα τα βιβλία που απευθύνονται και σε παιδιά θεωρώ ότι θα πρέπει να δίνονται σε αυτά φυσικά αλλά θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία με τους γονείς. Το διάβασμα των κόμικς ενδεχομένως να εγκλωβίσει την σκέψη των παιδιών και να προκύψουν προβλήματα που να μην καταλάβει κανείς. Οι γονείς θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί γιατί μπορεί τα κόμικ να έχουν ισχυρή επίδραση στα παιδιά. Έχω αναμνήσεις και βιώματα εδώ και 70 χρόνια που τώρα πια καταλαβαίνω την επίδρασή τους στον χαρακτήρα μου. Ένας ειδικός που είχε το περιοδικό Βαβέλ έγραψε ότι τα κόμικς αποτελούν ένα εκφραστικό μέσον της υπερβολής, είναι τέχνη που βασίζεται στο περιθώριο της επίσημης κουλτούρας και αυτό είναι το πρόβλημα. Όπως δήλωσα παραπάνω το καρτούν χρησιμοποιήθηκε κατά των Ιαπώνων και των Αφροαμερικάνων από τους Αμερικάνους, κάλλιστα αυτό μπορεί να μεταφερθεί και σε άλλες κοινωνικές ομάδες. Τα παιδιά θα πρέπει με την βοήθεια των γονιών να ερμηνεύουν και να αναλύουν τα κόμικς γιατί ο ρεαλισμός τους δεν είναι δεδομένος. Στα απαγορευμένα επεισόδια του Ποπάυ θα βάλω το πρόσημο πλην επομένως. Και το σχετικό link...
-
Στο τεύχος #51 του αμερικάνικου περιοδικού Ποπαϋ (Ιανουάριος- Φεβρουάριος 1960), σ' ένα μαλακόδετο, με άριστο για την εποχή χρωματισμό, 36 σελίδων τεύχος της σειράς "Popeye" της Dell, το οποίο κοστολογούνταν 0,10 σεντς η πρώτη ιστορία(η οποία είχε σχεδιαστεί από τον bud sagendorf(όπως κι όλες οι υπόλοιπες του τεύχους)),είχε τίτλο "The giant" και είχε πρωταγωνιστές τον Ποπαϋ, τον βασιλιά Μπλόζο κι έναν νέο χαρακτήρα, τον Georgie the giant*. Αρχικά, ο αναγνώστης, έβλεπε έναν χαρακτήρα κακό, ο οποίος ποδοπατούσε την χώρα του βασιλιά Μπλόζο- την Σπανακοβία. Αργότερα, όμως φαίνεται ότι δεν είναι κακός. Είναι απλά τεράστιος με αποτέλεσμα να δημιουργεί αρκετά προβλήματα. Η ιστορία έχει αίσιο τέλος για όλους τους ήρωες. Στην δεύτερη ιστορία του τεύχους, πρωταγωνιστούσαν οι:Όλιβ, Μπρούτο, Πόλντο και εννοείται ο Ποπαϋ. Η τρίτη ιστορία, ως συνήθως, σαν πρωταγωνιστές είχε τον Σαπό και τον δόκτωρ Ουότεσναζλ. Το τεύχος #52 του αμερικάνικου περιοδικού Ποπαϋ (Φεβρουάριος-Μάρτιος 1960), φιλοξενούσε τρεις ιστορίες δια χειρός bud sagendorf. Η πρώτη ήταν μία ιστορία με την Όλιβ, τον Ποπαϋ και την sea-hag. Η τρίτη ήταν μία με τον Σαπό και τον παλαβό νοικάρη του δόκτωρ Ουότεσναζλ. Η δεύτερη; Η δεύτερη, με τίτλο "Week-end guest" ήταν μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον Ποπαϋ, τον Ρεβυθούλη κι έναν ακόμη χαρακτήρα όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ακόμα ονόματι Georgie the giant . Σ' αυτήν την ιστορία, παρουσιάζεται ως ένας χαριτωμένος και καλοκάγαθος γίγαντας, ο οποίος όμως δημιουργεί συνέχεια προβλήματα στον Ποπαϋ, εξ' αιτίας του μεγέθους του. Αυτή λοιπόν, ήταν η δεύτερη εμφάνιση του συμπαθητικού γίγαντα. Μετά, αφού άρεσε στον κόσμο ο sagendorf τον χρησιμοποίησε ξανά και ξανά σε πολλές ιστορίες. Στους Ιταλούς, άρεσε τόσο που αποφάσισαν να τον χρησιμοποιήσουν κι αυτοί στις ιστορίες τους με λίγο αλλαγμένη την εμφάνισή του και διαφορετικό όνομα. Το όνομα που τού έδωσαν ήταν Γκρισσίνο. Μάλιστα, ήταν τόσο δημοφιλής που απέκτησε τον δικό του τίτλο στις 6/6/1974, από τον εκδοτικό οίκο Metro Graphic Editions. Ήταν όλο έγχρωμο και η τιμή του έφτανε τις 200 λιρέτες. Αυτό που δεν γνωρίζω, είναι το αν έχουν δημοσιευτεί ιστορίες του Georgie the giant στην Ελλάδα. Το σίγουρο, είναι πως ο Γκρισσίνο σίγουρα γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και πάμπολλες ιστορίες του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς(ίσως ασχοληθώ με αυτό το θέμα στο μέλλον). *Η ιστορία "The giant" δημοσιεύτηκε ξανά στις 19 Οκτωβρίου του 2016 στο τεύχος #51 της σειράς "Popeye Classics" της IDW σ' ένα μαλακόδετο τεύχος με ωραίους χρωματισμούς και 36 σελίδες στην τιμή των 4,99 δολαρίων και τον Φεβρουάριο του 2018 στο τεύχος #11 της σειράς της IDW "Popeye Classics (hardcover)" σ' έναν τόμο με σκληρό εξώφυλλο, υπέροχο χρωματισμό και 164 σελίδες, στην τιμή των 29,99 δολαρίων. Ο βασιλιάς Μπλόζο δια χειρός E. C. Segar. Ο βασιλιάς Μπλόζο δια χειρός Βud Sagendorf Ο βασιλιάς Μπλόζο δια χειρός Bruce Ozella Georgie the giant Γκρισσίνο Σύνδεσμοι: http://www.guidafumettoitaliano.com/guida/testate/testata/3402 , https://popeye.fandom.com/wiki/Georgie_the_Giant, https://comicstrades.wordpress.com/category/ποπάυ/,
- 2 replies
-
- 6
-
- ποπαυ
- bud sagendorf
-
(and 3 more)
Tagged with:
-
Ο αληθινός "Ποπάυ" ήταν ένας καβγατζής συμπολίτης του δημιουργού του χάρτινου ήρωα – Η ιστορία πίσω από το... σπανάκι και τα απαγορευμένα επεισόδια της δημοφιλούς σειράς κινουμένων σχεδιών. Εκθέματα από αφιερωματική έκθεση στον Ποπάυ από το Μουσείο Τηλεόρασης και Ραδιοφώνου στη Νέα Υόρκη Υπήρξε από τους πρώτους αντισυμβατικούς υπερήρωες στην ιστορία των κόμικς που κατάφερε να προκαλέσει ντελίριο ενθουσιασμού στους τότε πιτσιρικάδες. Ο Ποπάυ, ένας καλόκαρδος σκληροτράχηλος ναύτης που του άρεσε να καπνίζει πίπα και να τρώει σπανάκι (το οποίο τού χάριζε υπερφυσικές δυνάμεις), αγκαλιάστηκε θερμά από τους αναγνώστες από το πρώτο κιόλας καρέ παρά το γεγονός ότι δεν είχε τη συνηθισμένη όψη του υπερήρωα: Είναι μονόφθαλμος, χωρίς δόντια και κοντός με κακόηχη φωνή και υπερτροφικά του χέρια (που κάτω από τους αγκώνες τα κοσμούσαν δυο τατουάζ με άγκυρες), αμόρφωτος και παραπονιάρης. Και όμως αυτή είναι η πιο σημαντική του νίκη παρά οι μονομαχίες με τον Βρούτο, δεδομένου ότι από το 1929 οπότε πρωτοεκδόθηκαν οι περιπέτειές του, μέχρι σήμερα προβάλλει ένα νέο πρότυπο ήρωα και τον ενστερνισμό της διαφορετικότητας. Ας πιάσουμε όμως την ιστορία του από την αρχή: Ο Ποπάυ «γεννήθηκε» από το πενάκι του Αμερικανού Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ. Από το 1919 σχεδίαζε καθημερινά σκιτσάκια τα οποία δημοσιεύονταν αποκλειστικά σε εφημερίδες. Κάθε μέρα εμφανιζόταν μια σειρά με 4-5 εικόνες και η ιστορία πάντα συνεχιζόταν την επόμενη μέρα. Ο Ποπάυ έκανε το ντεμπούτο του στις 17 Ιανουαρίου του 1929 σε μία σειρά κόμικς της νεοϋορκέζικης εφημερίδας Evening Journal. Η σειρά αυτή μετρούσε ήδη δέκα χρόνια ζωής με πρωταγωνιστές την – μετέπειτα αρραβωνιαστικιά του – Όλιβ Όιλ, τον αδελφό της Κάστορ και τον αγαπημένο της Χαμ Γκρέιβι. Ο Ποπάυ εμφανίστηκε σ' έναν δευτερεύοντα ρόλο και αμέσως κέρδισε την αγάπη των αναγνωστών. Σταδιακά ο Σίγκαλ άρχισε να του δίνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους μέχρι που έγινε ο κεντρικός ήρωας, κέρδισε την Όλιβ, και τελικά η σειρά πήρε το όνομά του. Μετά το θάνατο του δημιουργού του το 1938, διάφοροι άλλοι καλλιτέχνες ανέλαβαν το σχεδιασμό του, προσθέτοντας τη δική τους πινελιά. Ο σκιτσογράφος Hy Eisman δουλεύει πάνω στα σχέδια της σειράς κινουμένων σχεδίων του Ποπάυ Στον κινηματογράφο ο Ποπάυ πρωτοεμφανίστηκε το 1933, στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Οι περιπέτειες του Ποπάυ του ναυτικού». Η καριέρα του στη μεγάλη οθόνη έμελλε να είναι ακόμη πιο ένδοξη απ' ότι στις εφημερίδες. Μάλιστα το 1938 ανακηρύχθηκε ως ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκι Μάους. Ο Β' Παγκόσμιος και τα "απαγορευμένα" επεισόδια Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο Ποπάυ γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, καθώς τα καρτούν του εμψύχωναν και ανέβαζαν το ηθικό των Αμερικανών στρατιωτών. Αρκετά από αυτά περιείχαν προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια για τους Ιάπωνες, οι οποίοι στα καρτούν αποκαλούνταν "Jap-pansies" και απεικονίζονταν με τεράστια δόντια και πολύ χοντρά γυαλιά. Ένα από τα πιο γνωστά «απαγορευμένα» επεισόδια της εποχής εκείνης ήταν αυτό με τίτλο «Seein’ Red, White ‘n Blue». Είναι το μοναδικό επεισόδιο στο οποίο ο Ποπάυ και ο Βρούτος ενώνουν τις δυνάμεις τους και μοιράζονται μία κονσέρβα σπανάκι για να δείρουν ένα… συμφωνημένο εχθρό, δηλαδή τους Ιάπωνες στρατιώτες. Επίσης, σήμερα κάποιοι τηλεοπτικοί σταθμοί λογοκρίνουν τα μέρη εκείνων των επεισοδίων όπου οι Αφρο-αμερικάνοι παρουσιάζονται με εμφανώς ρατσιστικό τρόπο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου άλλαξε επίσης και η γκαρνταρόμπα του Ποπάυ. Ο Ποπάυ άρχισε να εμφανίζεται με μια άσπρη στολή ναύτη, αντί για το κλασικό καπέλο καπετάνιου και μαύρο πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια. Η ναυτική στολή συνόδευσε τον Ποπάυ καθ' όλη τη διάρκεια της σειράς από εκεί και πέρα, μέχρι και μετά το τέλος του πολέμου. Ο Ποπάυ στην Ελλάδα Τον Ποπάυ πρωτοέφερε στην Ελλάδα το 1956 ο εκδότης του περιοδικού κόμικς «Γέλιο και Χαρά». Γύρω στα μέσα του 1973 ο Ιωάννης Δραγούνης (Πηδάλιο Πρεσς) πήρε την άδεια και δημοσίευσε εκ νέου τις περιπέτειές του σ’ ένα περιοδικό, το οποίο λατρεύτηκε αμέσως από τα παιδιά και έγινε το αντίπαλο δέος του Μίκυ. Ήταν τόσο δημοφιλές που μέχρι και οι πωλήσεις του σπανακιού, του λαχανικού που τροφοδοτούσε τη δύναμή του αυξήθηκαν. Τα περισσότερα από τα εξώφυλλά του στην Ελλάδα, όπως κι αυτό το επετειακό για την 28η Οκτωβρίου, τα φιλοτέχνησε ο σκιτσογράφος και καλλιτέχνης, Άκης Αβαγιανός. 5 πράγματα που πρέπει να ξέρεις 1. Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΠΑΫ Ο Ποπάυ όσο περιέργο και αν φαίνεται βασίζεται σε έναν πραγματικό άνθρωπο εν ονόματι Φρανκ Φίγκελ. Το ίδιο βέβαια και η Όλιβ Όιλ, που βασίστηκε στη γειτόνισσα του Σίγκαρ Ντόρα Πάσκελ, και ο Πόλντο που βασίστηκε στον Γουίλιαμ Σούκερ. Ο πολωνικής καταγωγής Φίγκελ γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1868 στο Τσέστερ του Ιλινόις, μια πόλη 5.000 κατοίκων. Έμενε σε ένα σπιτάκι με τη μάνα του κοντά στο δημοτικό κοιμητήριο και ήταν ο νταής της πόλης, ένας σκληροτράχηλος τύπος που δεν χαριζόταν σε κανέναν. Μια γειτόνισσα τον περιγράφει ως εξής: «Ψηλό, δυνατό, πάντα έτοιμο για καβγά και πάντα νικητή». Τα καμώματά του ήταν θρυλικά στο Τσέστερ και όλοι διηγούνταν την ιστορία όπου του την είχαν πέσει πέντε αλήτες να τον δείρουν, πήραν όμως ένα καλό μάθημα που θα το θυμόταν για όλη τους τη ζωή! Ο Φρανκ ή «Rocky» όπως τον ήξεραν όλοι, εργαζόταν σε ένα μπαρ της πόλης. Όταν σχόλαγε και έχοντας καταναλώσει μερικά ποτηράκια έβγαζε μια καρέκλα δίπλα στην εξώπορτα του μαγαζιού, και με την πίπα πάντοτε κρεμασμένη στο στόμα έπαιρνε έναν υπνάκο. Γινόταν όπως ήταν φυσικό αντικείμενο πειράγματος από τα παιδιά της γειτονιάς, τα οποία κοντοζύγωναν, ούρλιαζαν στο αυτί του και μετά τρέπονταν σε φυγή. Ο Φρανκ ξυπνούσε αλαφιασμένος και πάντα με τις γροθιές του υψωμένες, πανέτοιμος για άλλον έναν καβγά. Μόνο που δεν υπήρχε αντίπαλος, καθώς τα πιτσιρίκια είχαν ήδη φτάσει στην άλλη γωνιά. Κυκλοφορούσαν μάλιστα και πολλές λαϊκές διηγήσεις για την υπεράνθρωπη δύναμή του, την οποία δοκίμαζε βέβαια σε όσους τολμούσαν να τον αντιμετωπίσουν. Στο φύλλο της τοπικής εφημερίδας («Chester Herald Tribune») με ημερομηνία 28 Μαρτίου 1947 υπάρχει δημοσιευμένος ένας επικήδειος για τον Φίγκελ, από τον οποίο μαθαίνουμε ότι πέθανε ήρεμα στο σπίτι του στις 24 του μήνα στα 79 του χρόνια. Γλυπτό του Ποπάυ στο καζίνο "Encore Boston Harbor" στο Έβερετ της Μασαχουσέτης 2. ΓΙΑΤΙ ΣΠΑΝΑΚΙ; Στις ιστορίες των κόμικς ο Ποπάυ δεν είχε το σπανάκι να τον δυναμώνει, ούτε είχε την υπεράνθρωπη δύναμη με την οποία τον έχουμε συνηθίσει όλοι. Όταν βρισκόταν σε δύσκολες καταστάσεις έτριβε συνεχώς το κεφάλι μιας κότας και έτσι έπαιρνε την τύχη της και γινόταν λίγο πιο δυνατός. Το σπανάκι εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1932. Ο δημιουργός διάλεξε το σπανάκι εξ αιτίας της υψηλής περιεκτικότητάς του σε σίδηρο. Η λατρεία του Ποπάυ για το σπανάκι συνέβαλε στην αύξηση της κατανάλωσης του λαχανικού κατά 33%. Δύο αγάλματα του Ποπάυ έχουν στηθεί σε δύο πόλεις, στο Ιλινόις απ’ όπου κατάγεται ο Σιγκάρ και στο Αρκάνσας, το οποίο αυτοαποκαλείται ως «Παγκόσμια Πρωτεύουσα Σπανακιού». Η μάρκα «Popeye Spinach» εξακολουθεί να είναι η δεύτερη με μεγαλύτερες πωλήσεις στη χώρα. 3. ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ Το 1937, στην πόλη Crystal City στο Τέξας, έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος του Ποπάι, το πρώτο άγαλμα προς τιμήν ενός χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων στην ιστορία. Γιγαντιαίο γκραφίτι του Ποπάυ διαφημίζει... σπανάκι στην πόλη Σαλίνας της Καλιφόρνια 4. ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΠΟΠΑΫ Τον Δεκέμβρη του 1980 γίνεται η πρεμιέρα της ταινίας Popeye. Πρόκειται για μια μουσική κωμωδία, πάντα βασισμένη στη σειρά του Elzie Segar, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπιν Ουίλιαμς (Ποπάυ) και τη Shelley Duvall (Όλιβ). Η ταινία γυρίστηκε στη Μάλτα και για τις ανάγκες του φίλμ χρειάστηκε να δημιουργηθεί ένα παραθαλάσσιο χωριό. Η κατασκευή ξεκίνησε το 1979 με συνεργείο 165 ανθρώπων. Χρειάστηκαν εκατοντάδες κορμοί και σανίδες που εισήχθησαν από την Ολλανδία, ενώ τα ξύλινα βότσαλα που χρησιμοποιήθηκαν για τις σκεπές εισήχθησαν από τον Καναδά. Επιπλέον 8 τόνοι καρφιών και 2 χιλιάδες γαλόνια μπογιάς χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του ξύλινου χωριού. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι η ταινία είχε ανάμεικτες κριτικές, το Popeye Village παραμένει ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο. Είναι ανοιχτό για το κοινό επτά ημέρες την εβδομάδα. Υπάρχουν παραστάσεις, μουσεία θεματικά, σπίτια παιχνιδιού όπου τα παιδιά μπορούν να αναρριχηθούν και να εξερευνήσουν το χωριό. Ernie Schuchert, left, nephew to J. William Schuchert, the inspiration for Wimpy, a character from the Popeye comic strip, and Laurie Randall, right, co-owner of Spinach Can Collectibles and the Popeye Museum, pose inside the museum in downtown Chester, Ill., Wednesday, Jan. 14, 2004. Saturday, Jan. 17, is the 75th anniversary of Popeye the Sailor Man's comic-strip debut. 5. ΟΙ ΝΕΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΠΑΫ * Το ουσιαστικό "wimp" (δειλός, άτολμος, λαπάς) προέρχεται από το επίθετο του J. Wellington Wimpy (στα ελληνικά "Πόλντο"), του απαθούς, υπέρβαρου φίλου του Ποπάυ που λατρεύει τα χάμπουργκερ. "Wimpy ’s" ονομάζεται και μία εξαιρετικά δημοφιλής αλυσίδα φαστφουντάδικων στην Αγγλία. * Το ουσιαστικό "jeep" προέρχεται από το όνομα του κατοικίδιου (κάτι σαν σκύλος) του Ποπάυ, τον Eugene the Jeep, ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε το 1936. Τέσσερα χρόνια αργότερα εμφανίστηκε το πρώτο στρατιωτικό τζιπ. Οι Αμερικάνοι αρχικά το έλεγαν "GP" (προφέρεται "τζι-πι") από τα αρχικά των λέξεων "General Purpose" (= Γενικής Χρήσης), αλλά γρήγορα καθιερώθηκε ως "jeep", ίσως εξαιτίας του σκύλου (;) του Ποπάυ. Οι Αμερικάνοι στρατιώτες κατά τον Β΄ ΠΠ ήταν εξοικειωμένοι με τη σειρά λόγω των συχνών προβολών του κόμικς στα στρατόπεδα προς εξύψωση του ηθικού τους. * Το ουσιαστικό της αργκώ "goon" (= εγκληματίας, τραμπούκος) προϋπήρχε του Ποπάυ, αλλά εξαιτίας της "Οικογένειας Γκουν" (κάτι περίεργα στην όψη πλάσματα) στο κόμικς απόκτησε και την έννοια του "παράξενου" ή/και του "χαζούλη". * Το ουσιαστικό "dufus" (εναλλακτική ορθογραφία: "doofus") προέρχεται από το όνομα του ανιψιού του Ποπάυ, τον Dufus (στα ελληνικά: "Ρεβυθούλης"), ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε κατά τη δεκαετία του ’60, και στην καθομιλούμενη σημαίνει "ανόητος, βλάκας, ηλίθιος". Και το σχετικό link...
-
Κρυμμένο στην Μάλτα θα βρείτε και το χωριό του Ποπάυ, εσείς ξέρατε ότι υπάρχει; Πραγματικά εμείς δεν το γνωρίζαμε ότι ο Popeye, το γνωστό ναυτάκι από τα καρτούν των παιδικών μας χρόνων, είχε κάπου στον πραγματικό κόσμο το δικό του χωριό. Κι όμως κρυμμένο στην Μάλτα υπάρχει και το χωριό του ήρωα Ποπάυ… Πρόκειται για το Sweethaven Village που αποτελεί ένα αρκετά ενδιαφέρον μέρος για οικογενειακές διακοπές και είναι ένα από τα σημαντικότερα τουριστικά αξιοθέατα στην μαγευτική Μάλτα. Πρακτικά, το χωριό του Popeye είναι ένα θεματικό πάρκο διασκέδασης εμπνευσμένο βέβαια από τον γνωστό χαρακτήρα κινουμένων σχεδίων. Πως προέκυψε όμως αυτό το μαγευτικό μέρος; Ουσιαστικά πρόκειται για τις εγκαταστάσεις που κατασκευάστηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από την Paramount Pictures και την Walt Disney Production για τα γυρίσματα της ταινίας Popeye (1980) με πρωταγωνιστή τον Robin Williams, που βασίστηκε στο γνωστό κόμικ. Για να χτιστούν, μάλιστα, τα ξύλινα σπίτια για τις ανάγκες της ταινίας μεταφέρθηκε ξυλεία από την Ολλανδία και τον Καναδά, καθώς η Μάλτα δε διαθέτει δάση. Το Sweethaven Village είναι ένα πραγματικό “θεματικό πάρκο” για τους φίλους του Ποπάυ. Εκεί θα βρείτε όλους τους ήρωες του αγαπημένου κόμικ, ενώ μπορείτε να επισκεφθείτε τα σπίτια και να πάρετε μέρος σε διάφορες δραστηριότητες. Μέχρι, πάντως, να το επισκεφθείτε, πάρτε μία γεύση από αυτό στο παρακάτω photostory… αλλά και στο video που ακολουθεί στη συνέχεια… Πηγή
-
Ολίγα για πώληση κι από μένα. Σε παρένθεση η κατάσταση κάθε τεύχους. Τα περισσότερα είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Όποιος θέλει μπορεί να ζητήσει φωτογραφία. Mε μπλε είναι τα κρατημένα, με κόκκινο όσα πωλήθηκαν. ΓΑΛΛΟΒΕΛΓΙΚΑ (ΜΑΜΟΥΘ) ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ "Η ΚΡΥΦΗ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ" (8) - 5€ ΚΟΤΤΟΝ ΚΙΝΤ #6 "ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΤΣΑΚΑΛΙ" (9) - 2.50€ ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ "Η ΑΜΑΞΑ" σκληρόδετη έκδοση (8) - 5€ ΩΡΙΩΝ #1 "Η ΙΕΡΗ ΛΙΜΝΗ" (9) - 3€ ΩΡΙΩΝ #2 "H ΣΤΥΞ" (9) - 3€ ΩΡΙΩΝ #3 "Ο ΦΑΡΑΩ" (9) - 3€ ΥΠΕΡΗΡΩΙΚΑ THE INVINCIBLE IRON MAN: ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΕΦΙΑΛΤΕΣ (9) - 6€ ΚΙΝGDOM COME: ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΙΤΑΝΩΝ (9) - 6€ SUPERMAN GODFALL: Η ΠΤΩΣΗ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ (7) - 4€ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL #2: IRON MAN EXTREMIS (8-9) - 5€ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL #6: X-MEN ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ (8-9) - 6€ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL #8: THE INCREDIBLE HULK ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ (8-9) - 6€ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL #13: WOLVERINE (8-9) - 6€ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL #17: ΤΗΕ ΙΝCREDIBLE HULK ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΧΑΛΚ, ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ (8-9) - 6€ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GRAPHIC NOVELS ΤΗΣ MARVEL #21: ΤΗΕ ΙΝCREDIBLE HULK ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΧΑΛΚ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ (8-9) - 6€ Ξενόγλωσσα: BLAKE & MORTIMER #2 "The Mystery of the Great Pyramid, Part 1" εκδόσεις Cinebook (9) - 6€ BLUEBERRY #1 "Chihuahua Pearl" εκδόσεις Epic Graphic Novel (9) - 20€ BLUEBERRY #2 "Ballad for a Coffin" εκδόσεις Epic Graphic Novel (9) - 15€ BLUEBERRY #3 "Angel Face" εκδόσεις Epic Graphic Novel (9) - 15€ BLUEBERRY #4 "The Ghost Tribe" εκδόσεις Epic Graphic Novel (9) - 20€ * Mόνο για Θεσσαλονικείς ή όσους μπορούν να τα παραλάβουν από Θεσ/νίκη. Ελάχιστο κόστος αγοράς είναι τα 10€ και η συναλλαγή γίνεται χέρι με χέρι, κάπου προς τα Ανατολικά κατά προτίμηση ή έστω κέντρο. ** Κρατήσεις ισχύουν για 10 μέρες το πολύ. Αν παρέλθει αυτό το διάστημα, το προϊόν αποδεσμεύεται. 25/8/2021
- 9 replies
-
- 10
-
- ποπαυ
- largo winch
-
(and 4 more)
Tagged with:
-
Θαλασσινοί ήρωες που τους λάτρεψαν μικροί και μεγάλοι, κάτι τελευταίοι τύποι του λιμανιού φορτωμένοι χούγια, όμορφοι και λάγνοι ή άπλυτοι ξεδοντιάρηδες, με αμέτρητα στραβά κι ανάποδα, που αντί να τα κρύψουν καταφέρνουν να τα μετατρέψουν σε σαγηνευτικές αρετές! Κάποιες φορές βρωμοκοπούν αλκοόλ, άλλοτε πάλι το στομάχι τους τραγουδά φάλτσα από τη πείνα, μα κι όταν πιάσουν την καλή, γεμίσουν από ρευστό οι τσέπες τους, δεν φοβούνται να το δείξουν, ακόμη και να το μοιραστούν και να ξεμείνουν ρέστοι! Είναι οι φανταστικοί χάρτινοι ναυτικοί, ήρωες της 9ης τέχνης, ατσαλάκωτοι πρωταγωνιστές σε κόμικς που ξέφυγαν από το μπλοκ του σχεδιαστή τους, ζωντάνεψαν, όρμησαν και κατέκτησαν ολάκερο τον πλανήτη. Μπορεί να κατηγορήθηκαν για προπαγάνδα, να έγραψαν για αυτούς τα μύρια όσα, όμως υπήρχαν περασμένες δεκαετίες που οι εβδομαδιαίες εκδόσεις, των περιοδικών που είχαν το όνομά τους, δεν προλάβαιναν να σταθούν στα περίπτερα και ξεπουλούσαν με σχεδόν αστέγνωτα μελάνια. Όχι δεν πρόκειται για αληθινούς ναυτικούς, ούτε για ιστορικά πρόσωπα που μπαινόβγαιναν σε κείμενα και μυθιστορήματα, αλλά στους φανταστικούς ήρωες που είχαν τον πιο κεντρικό ρόλο σε ζωγραφιστά παραμύθια που σχεδόν ζωντάνεψαν! Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν τουλάχιστον είκοσι παγκόσμιοι χαρακτήρες. Περισσότερο γνωστοί, οι αμερικάνοι Don Winslow (1934-1955) και η Captain Kate (1967-1972), ο καπετάνιος Lance O'Casey και οι περιπέτειες του στις Νότιες θάλασσες, ο υπερήρωας Aquaman (Βασιλιάς των 7 θαλασσών 1941-1962), ο ξεδοντιάρης εγγλέζος Jonah (1958-1964), o Moby Duck από την οικογένεια του Ντόναλντ Ντακ, ο γλυκός ιταλός πειρατής Πεπίτο (1949-1972), η πειρατίνα Σπινγκάρτα και ο Καλαμέλος, από τις ναυτικές ιστορίες του Τιραμόλα (1948-1992), ο Captain Haddock Archibald στον Τεν-Τεν, ο πειρατής Captain Pugwash, ακόμη ένας Βέλγος ο Cori, de Scheepsjongen, o Βίκινγκ Eric de Noorman, ο Ολλανδός Kapitein Rob, ο γερο-Νικ ο ναύτης, δεκάδες εκδόσεις φανταστικών κόμικ προπαγάνδας που αφορούσαν το πολεμικό ναυτικό, τόσο των ΗΠΑ όσο και της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και φυσικά από τους πιο διάσημους ο Ποπάυ και πιο πρόσφατα ο μοναδικός Corto Maltese! Ο ναυτικός-σύμβολο Πιο γνωστός από όλους ένας τύπος μονόφθαλμος, δύστροπος, οξύθυμος, γκρινιάρης, ζηλιάρης και ταυτόχρονα καλόκαρδος, καθαρόαιμος θαλασσινός με τεράστιες άγκυρες χαραγμένες στα μπράτσα, που φορά μόνιμα ένα άσπρο ναυτικό καπελάκι, ενώ η σβησμένη πίπα στα χείλια του είναι σύμβολο μαγκιάς! Ο Ποπάυ κάνει την εμφάνιση του στην Αμερική στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, το 1929, αμέσως καταφέρνει να αποκτήσει φανατικούς θαυμαστές, ο ίδιος αποτελεί κομμάτι της λαϊκής τάξης, ένας άξεστος ναυτικός, όμως όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, για τον ίδιο ή για τους φίλους του, «καθαρίζει» με τα μπράτσα του! Έχει το σπανάκι του, αυτό του δίνει δύναμη και τον μεταμορφώνει σε ανίκητο. Για να έχουμε μια εικόνα της δύναμης του κόμικ, ο Ποπάυ κατάφερε να αυξήσει την κατανάλωση σε σπανάκι, μεταξύ 1931 και 1936, κατά 33%. Αν και το φυτό δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλές στους νέους, ξαφνικά απέκτησε αναγνωρισιμότητα ως σούπερ τροφή και έγινε το τρίτο πιο δημοφιλές φαγητό για τα παιδιά, μετά το παγωτό και την γαλοπούλα. Το 1937 η πόλη Crystal City, στο Τέξας, έγινε η «πρωτεύουσα για το σπανάκι όλου του κόσμου» και στον Ποπάυ από ευγνωμοσύνη έστησαν το άγαλμα του! Ξεφυλλίζοντας ένα τεύχος δεν δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε τη φωνακλού Όλιβ, η γυναίκα του Ποπάυ είναι ξερακιανή και γεμάτη νεύρο, να μην ξεχνάμε και το παιδί, που δεν είναι δικό τους αλλά ζει μαζί τους, είναι ο φασκιωμένος Pεβυθούλης, ακολουθεί ο Πόλντο, ο αχόρταγος και βουλιμικός φίλος του Ποπάυ, αλλά και ο μπεκρούλιακας παππούς του. Ο Ποπάυ μοιάζει με βάτραχο κι είναι άξεστος, ωστόσο κατάφερε να ταυτιστεί με τον μέσο αναγνώστη, έγινε ο πρόδρομος των σούπερ ηρώων, αφού με τις μπουνιές του πετυχαίνει το στόχο, «λύνει» όλα τα προβλήματα με τον βασικό εχθρό του, έναν άλλο ναυτικό, τον χοντρό, ασουλούπωτο και κακό Βρούτο, αυτός ήταν το μεγάλο λαμόγιο, που όμως κέρδισε τόσους φίλους που στο τέλος είχε δικό του περιοδικό! Ένας κόσμος υπερβολικής βίας, παραβατικότητας και καταστροφής, για κάποιον περίεργο λόγο κατάκτησε όλο τον πλανήτη. Όλες οι απαντήσεις μάλλον κρύβονται στην φροϋδική εκτίμηση για το ανθρώπινο είδος! Ο Ποπάυ εκπροσωπεί κατά κάποιον τρόπο όλους τους ανθρώπους που ζουν με δυσκολίες, ίσως μάλιστα να έχουν ειδικές ανάγκες, αλλά δεν το βάζουν κάτω, στην πιο κρίσιμη στιγμή γίνονται υπερ-άνθρωποι και παλεύουν με όποιο μέσο διαθέτουν. Μετά το 1938 και τον πρόωρο θάνατο του δημιουργού του ήρωα, του Elzie Crisler Segar, οι κωμικές περιπέτειες του Ποπάυ συνέχισαν στα χέρια διαφόρων σχεδιαστών-συγγραφέων, στη χώρα μας εμφανίστηκε το 1973, από τις εκδόσεις Δραγούνη, μέχρι το 1996 όπου και σταμάτησε οριστικά η κυκλοφορία, συνολικά εκδόθηκαν 1.114 τεύχη. Ο αλκοολικός καπετάν Μπακαλιάρος Διαφορετική αλλά ενδιαφέρουσα φανταστική ναυτική φιγούρα, που κατέκτησε τον κόσμο, είναι ο συνταξιούχος καπετάνιος Haddock Archibald, που έζησε και εξακολουθεί να τριγυρνά μέσα στις περιπέτειες του δημοσιογράφου Τεν-τεν (1929-1983). Πρόκειται για μια δημιουργία του Βέλγου καλλιτέχνη και σκιτσογράφου Georges Remi, περισσότερο γνωστός από την υπογραφή του ως Hergé. Ο καπετάν Haddock (που σημαίνει μπακαλιάρος) δεν ξεκίνησε από την αρχή της σειράς, μπήκε στο ένατο βιβλίο του Τεν-τεν, αλλά σύντομα ξεπέρασε στη δημοτικότητα ακόμη και τον κύριο χαρακτήρα, τον Τεν-τεν, κι έτσι απέκτησε ένα πολύ πιο σημαντικό ρόλο σε όλα τα μετέπειτα βιβλία. Είναι ο καλύτερος φίλος του Τεν-τεν, πάντoτε απεικονίζεται με μαύρα μαλλιά και μούσι, φορά καπέλο καπετάνιου, ένα μπλε ζιβάγκο πουλόβερ, με μια μικρή άγκυρα στο στήθος (μερικές φορές φοράει ένα μαύρο σακάκι), μαύρο παντελόνι και μαύρα δερμάτινα μποτάκια. Είναι καπνιστής αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι ο αλκοολισμός (προτιμά το ουίσκι και ειδικά τη μάρκα Loch Lomond), και σε πρώτη ανάγνωση μοιάζει με ανθρώπινο ναυάγιο. Μετά από τη συνάντηση και τη φιλία με τον Τεν-τεν, το θέμα με το ποτό μειώνεται, αλλά δεν εξαφανίζεται και φτάνουν λίγα ποτηράκια για να γίνει πύραυλος, μπορεί να βάλει φωτιά στη βάρκα του αλλά τότε ξεχνάει το τραύλισμα που τον βασανίζει! Ο καπετάν Μπακαλιάρος έχει θεαματικά ξεσπάσματα, είναι παρορμητικός, οξύθυμος, γενναιόδωρος και ευαίσθητος που δεν διστάζει να δώσει ακόμη και τη ζωή για τον φίλο του Τεν-τεν. Ο αξεπέραστος Κόρτο Μαλτέζε Ο δημιουργός του έργου δούλεψε σκληρά, πάντρεψε αληθινά γεγονότα και πρόσωπα κλειδιά της ιστορίας με τον φανταστικό ήρωα του και διάλεξε να ονομάσει το έργο του ως «graphic novels», δηλαδή νουβέλες γραφικών, παρά να να το χαρακτηρίσει ως ένα απλό κόμικς! Για τους λίγους, που δεν έχουν γνωριστεί με τον Κόρτο Μαλτέζε, να πούμε ότι αυτός είναι ο πρωταγωνιστής μιας σειράς σχεδίων που γεννήθηκαν τη δεκαετία του '60, από τον Ιταλό συγγραφέα και διάσημο σχεδιαστή κόμικς Hugo Eugenio Pratt. Ο Κόρτο Μαλτέζε, δηλαδή ο «Μαλτέζος σβέλτος», ήταν ναυτικός, τυχοδιώκτης, πειρατής, εξερευνητής και κυνηγός θησαυρών! Με τις περιπέτειες του έχουν μαγευτεί γενιές νέων σε όλο τον κόσμο και δεν σταμάτησαν, εξακολουθούν να ταξιδεύουν ακόμη και σήμερα. «Με πια πολιτική γραμμή τραβά ο Κόρτο Μαλτέζε;» Με αυτό το ερώτημα καταπιάστηκε ο σημειολόγος-φιλόσοφος Umberto Eco, προσπάθησε να καταλάβει, ίσως και με μια δόση ειρωνίας, κάτι που πολλοί προσπάθησαν εξηγήσουν ως προπαγάνδα: τον πολιτικό ορίζοντα του καπετάν Κόρτο Μαλτέζε. Αρκετοί έχουν προσπαθήσει, περισσότερο ή λιγότερο προκλητικά, κάποιοι λοιπόν υποστηρίζουν ότι ο Κόρτε Μαλτέζε ανήκει στα αριστερά κι ύστερα έρχονται οι άλλοι, εκείνοι που τους αμφισβητούν και πιστεύουν ότι ο Κόρτο είναι καπετάνιος, ναυτικός. Εκείνη την εποχή η βάση της βρετανικής ναυτικής παράδοσης περιστρέφεται γύρω από τέσσερις λέξεις-κλειδιά: τον έλεγχο, την πειθαρχία, την ιεραρχία και τη τύχη. Για αυτούς λοιπόν, ο Κόρτο πατάει γερά πάνω σε αυτούς τους κανόνες. Τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις ανήκουν κάθε φορά στον αναγνώστη και ο Κόρτο Μαλτέζε έχει την πρόθεση να «δεθεί» με τον κάθε έναν ξεχωριστά! Γιος μιας τσιγγάνας πόρνης, γνωστής με το όνομα η «Νίνα του Γιβραλτάρ» και ενός Εγγλέζου ναυτικού, γεννήθηκε στη Βαλέτα της Μάλτα, στις 10 Ιουλίου 1887, οι περιπέτειες του ξεπερνούν τους απλούς μύθους! Τα ταξίδια του ξεκινούν την αυγή του 20ού αιώνα, σε ηλικία 18 ετών περνά από την Αίγυπτο και συνεχίζει σε άγνωστες χώρες της Ασίας. Το 1904 βρέθηκε και τα είπε με τον λογοτέχνη Τζάκ Λόντον, λίγο αργότερα ήταν παρόν στον ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο και γνώρισε τον Ρώσσο μυστικιστή και μάγο Ρασπούτιν! Το 1905 ταξίδεψε στην Χιλή, έπειτα κατέβηκε την Αργεντινή, εκεί γνωρίστηκε με διάσημους ληστές τραίνων και τραπεζών: τον Butch Cassidy, τον Sundance Kid και την Etta Place. Με αμείωτο ρυθμό συνεχίζει τις αποστολές του και συναντά πολύ γνωστά ιστορικά πρόσωπα, όπως ο ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο Έρμαν Έσσε, ο δραματουργός Ευγένιος Ο' Νήλ. Ταξιδεύει ασταμάτητα για 30 χρόνια, οι περιπέτειες του ολοκληρώνονται στην Ισπανία, όταν βρέθηκε το 1936, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ο Κόρτο κατατάσσεται στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, μια ομάδα με μπροστάρη τον ποιητή και κομμουνιστή John Cornford (πρόκειται για το γιο του Άγγλου ποιητή Frances Cornford Croft, εγγονό του Δαρβίνου) που στάθηκε στο πλευρό των Ισπανών κομμουνιστών, όμως από τότε χάθηκαν μια για πάντα τα ίχνη του Κόρτο. Αλήθειες, υπονοούμενα, συμβολισμοί και ένας παράξενος μυστικισμός στα όρια της υπερβολής ξεπηδούν μέσα από το ζωγραφισμένο χαρτί! Είναι γεγονός ότι πατέρας-σχεδιαστής του Κόρτο Μαλτέζε, ο Hugo Pratt, ήταν Μασόνος στη Βενετία και επίσης είναι αλήθεια ότι οι εσωτερικοί συμβολισμοί του Τεκτονισμού είναι πολύ διαδεδομένοι. Την απάντηση στο ερώτημα εάν είναι τέκτονας δίνει ο ίδιος ο καπετάνιος που απαντά κοφτά: «Όχι. Όχι! Ελπίζω πως είμαι απλά ένας ελεύθερος ναυτικός» και όπως ο ίδιος περιγράφει τον χαρακτήρα του: «Δεν είμαι ήρωας, μου αρέσει να ταξιδεύω και δεν μου αρέσουν οι κανόνες, όμως ακολουθώ μονάχα έναν, να μην προδώσω τους φίλους... Έψαξα πολλές φορές για θησαυρούς, χωρίς ποτέ να βρω ούτε έναν, συνεχίζω , μπορείτε να υπολογίζετε λιγάκι ακόμη σε μένα!» Τα κόμικ για τους μυημένους δεν είναι ρηχό ψέμα, οι πρωταγωνιστές τους είναι ζωντανοί, μοιάζει να έρχονται από μια άλλη, εντελώς διαφορετική, ξένη διάσταση και έχουν τη δύναμη να ρουφήξουν μέσα τους το δικό μας κόσμο, αρκεί η φαντασία του αναγνώστη να μην έχει συρματοπλέγματα. Οι χάρτινοι ναυτικοί, ήρωες ή αντι-ήρωες, κακομούτσουνοι τύποι ή ανθρωπόμορφα πλάσματα, στα σίγουρα είναι γνήσια παιδιά της θάλασσας, έχουν το θάρρος να εκφράζουν κάθε πτυχή των σκέψεων, των ονείρων και των στόχων τους, ακόμη και τα σφάλματα τους γίνονται μάθημα σε μικρούς και μεγάλους, μάλιστα στην εποχή του σκληρού 2ου Παγκοσμίου Πολέμου οι χαρακτήρες των θαλασσινών κόμικ έκαναν σκληρή προπαγάνδα και περνούσαν υποδόρια μηνύματα με την πιο «αθώα» μέθοδο! «Ο κόσμος των κόμικς πέθανε, παρασύρθηκε μαζί με την φευγάτη εποχή του», υποστηρίζουν κάποιοι που αμφιβάλλουν για τη δυναμική των χάρτινων ηρώων που δεν γνωρίζουν ούτε και ενδιαφέρονται για το πιο διάσημο μέτρο της εποχής μας, το politically correct, ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι που εξακολουθούν να πιστεύουν στην ασύστολη και άμετρη μαγεία τους. Σε όλους εμάς απομένει να διαλέξουμε το δρόμο και το χρώμα της χάρτινης θάλασσας που θα μας περιβάλει. Το σίγουρο είναι ότι, αν και δεν θα βραχεί ούτε μια στάλα το κορμί μας, η ψυχή και όλο το είναι θα γεμίσουν με την πιο δροσερή αύρα αρμύρας. Και το σχετικό link...
-
- 9
-
- Captain Haddock Archibald
- Τεν-Τεν
- (and 8 more)
-
Από το Μπλεκ και το Αγόρι, τον Μίκι Μάους και τον Ποπάυ μέχρι την... Βαβούρα, το G-Weekend «κατεβάζει» από το πατάρι των αναμνήσεων τα περιοδικά με τα οποία μεγάλωσες. «ΚΑΤΕΡΙΝΑ» Ήταν η επανάσταση για τα κορίτσια των περασμένων δεκαετιών! Το πρώτο εβδομαδιαίο περιοδικό το οποίο απευθύνονταν κυρίως σε έφηβες κοπέλες! Η τιμή του πρώτου τεύχους στις 23 Ιουνίου 1973 ήταν οι 5 δραχμές και έφτασε να πωλείται στα μέσα της δεκαετίας του ’90 με 400 δραχμές. Ένα περιοδικό το οποίο απευθύνονταν σε κορίτσια ηλικίας 14 έως 16 ετών και το οποίο πήρε το όνομά του από την Κατερίνα Ρώσσιου-Ανεμοδουρά, σύζυγος του γιου του Στέλιου Ανεμοδουρά, Γιώργου Ανεμοδουρά! Χρονιά με τη χρονιά η ύλη του περιοδικού άλλαζε, αν και υπήρχαν στάνταρ στήλες με την καθιερωμένη -της εποχής- αλληλογραφία, εικονογραφημένες και μη ιστορίες, αλλά και θέματα ποικίλης ύλης και τα οποία αφορούσαν αποκλειστικά τις… κοριτσίστικες ανησυχίες. Φυσικά είναι από τα λίγα περιοδικά που «έζησαν» με την πάροδο του χρόνου, ενώ τα παλιά τεύχη είναι από τα πιο διαχρονικά που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. «ΜΑΝΙΝΑ» Η Μανίνα έκανε θραύση στη δεκαετία του '80 αποτελώντας το αντίπαλο δέος της Κατερίνας. Η ιστορία της «Έμμα» καθήλωνε τις κορασίδες και αποτελούσε τον βασικό λόγο αγοράς του περιοδικού. Ακόμα και τα αγόρια της οικογένειας έριχναν κλεφτές ματιές στις αφίσες της Μανίνας. Κυκλοφόρησε το 1972 και η έκδοση ανεστάλη το 1992. Απευθυνόταν κυρίως σε κορίτσια ηλικίας 8-15 ετών και αρχικά περιελάμβανε πολλές εικονογραφημένες ιστορίες από ξένους εκδοτικούς οίκους. Με την πάροδο του χρόνου προστέθηκαν στην ύλη του διάφορα ένθετα αφιερώματα αλλά και πολλές προσφορές. Οι ιστορίες άγγιζαν σύγχρονα θέματα της καθημερινότητας που είχαν κοινωνικές προεκτάσεις και απέφευγαν τις ακρότητες. Στο γεγονός αυτό οφείλονταν η επιτυχία που γνώρισε το περιοδικό, επιτυγχάνοντας στην κορύφωσή του τον αριθμό των 140.000 αντιτύπων κάθε εβδομάδα. «ΜΠΛΕΚ» Το… Ευαγγέλιο των αγοριών τη δεκαετία’80! Κάθε Τετάρτη γινόταν χαμός στα ψιλικατζίδικα αφού όλοι (ελάχιστες οι εξαιρέσεις) έδιναν το χαρτζιλίκι τους για να απολαύσουν το ανανεωμένο και ποικίλης ύλης, Μπλεκ! Να διαβάσουν για το παιδί-πάνθηρα. Τις ιστορίες του τερματοφύλακα-γιατρού, Μπεν Λήπερ. Τα γκολ του Τζίμι Γκραντ. Κούτσα-κούτσα προς τη δόξα. Τον γάτο. Τον Ρόι των Ρόβερς. Τον Μπλεκ, τον Ρόντι και τον καθηγητή Mυστήριο. Και ένα σωρό ακόμα ιστορίες που μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Και φυσικά το περιοδικό ήταν εμπλουτισμένο με πλούσια και πρωτότυπα δώρα για την εποχή. Σιδερότυπα, αφίσες, χαλκομανίες, αυτοκόλλητα, χαρτοκοπτικές, αφιερώματα, άλμπουμ με χαρτάκια τα οποία κολλούσαν με.. UHU. Το περιοδικό ήρθε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ωστόσο το μεγάλο «μπαμ» έγινε στα… χρυσά 80’s όπου γνώρισε και τη μεγαλύτερη άνθιση με την ανανεωμένη μορφή του. «ΣΟΥΠΕΡ ΚΑΤΕΡΙΝΑ» Στα τέλη της δεκαετίας του '70 έκανε την εμφάνιση της η «Σούπερ Κατερίνα» αποτελώντας προέκταση της «Κατερίνας». Σε αντίθεση με την τελευταία, η «Σούπερ Κατερίνα» κυκλοφορούσε κάθε μήνα, ενώ διαβάζονταν και από μεγαλύτερες ηλικίες. Η «Σούπερ Κατερίνα» ήταν σε μεγαλύτερες διαστάσεις σε σχέση με τα υπόλοιπα περιοδικά τσέπης και φιλοξενούσε θέματα ομορφιάς, μόδας, υγείας, αλλά και ρεπορτάζ για τους σταρ της εποχής. Στο πρώτο εξώφυλλο της «Σούπερ Κατερίνας» εμφανίστηκε ο Τζον Τραβόλτα κάνοντας το περιοδικό να πουλήσει στην Αθήνα περίπου 70.000 αντίτυπα και άλλα τόσα στην επαρχία. Αναφέρεται ότι από εκεί εμφανίστηκε μετά και η ατάκα των παιδιών «Είναι σούπερ!». Οι σελίδες αρχικά ήταν ασπρόμαυρες, εκτός από τα κεντρικά σαλόνια που τα κοσμούσαν αφίσες, ενώ κάποια κεντρικά θέματα κάποιες φορές ήταν έγχρωμα. Το 1980 η «Σούπερ Κατερίνα» βγάζει για πρώτη φορά σιδερότυπα τα οποία σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Το 1989 η «Σούπερ Κατερίνα» γίνεται έγχρωμη (από 50 έγχρωμες σελίδες γίνονται 180, το σύνολο του περιοδικού). Τον πρώτο καιρό το εφηβικό περιοδικό, αν και κυρίως για κορίτσια, απευθυνόταν και στα δύο φύλα, αλλά στην πορεία, το 1995, η Κατερίνα Ανεμοδουρά αποφάσισε να το στρέψει αποκλειστικά στο κοριτσίστικο εφηβικό κοινό. Συχνά το περιοδικό συνοδεύονταν από δώρα, όπως βραχιόλια, κολιέ και τσιμπιδάκια για τα μαλλιά. «ΒΑΒΟΥΡΑ» Μία λέξη μπορούσε να χαρακτηρίσει το συγκεκριμένο περιοδικό! Γέλιο! Γέλιο και μόνο γέλιο. Πρωτοήρθε στην Ελλάδα το 1981 και από τη στιγμή που έγινε εβδομαδιαίο και μετά, κυκλοφορούσε κάθε Παρασκευή. Όπως βλέπετε και στον υπότιτλο του πρωτοσέλιδου ήταν το «εβδομαδιαίο περιοδικό της πλάκας» και σχεδόν όλοι ξεκινούσαν την ανάγνωσή του από το τέλος. Η «Οδός Τρέλας 13» ήταν… όλα τα λεφτά και φιλοξενούνταν πάντα στο οπισθόφυλλο του περιοδικού, ενώ οι εσωτερικές σελίδες ήταν ασπρόμαυρες με… ξεκαρδιστικές ιστορίες. Για την ακρίβεια μεταφράσεις από τα Αγγλικά περιοδικά Beano, Buster, ενώ δεν έλειπαν και αναδημοσιεύσεις από Ισπανικά κόμικς, όπως οι Zippy y Zappe. Η Βαβούρα «άγγιξε» τα 400 τεύχη και ανάμεσα στις ιστορίες που ξεχώριζαν ήταν και η Τρίξι που εξαφανίζεται, ο βουλομάτης, ο φίτσουλας, ο Πόνγκο, ο Βρωμιάρης, ο άτυχος, Σουήνι, o υπερφυσικός μπεμπές, οι πλούσιοι, τα αεριωθούμενα παπούτσια, ο χερούκλας και πολλές ακόμα… «ΑΓΟΡΙ» Το περιοδικό «Αγόρι» έχει περάσει πλέον στη σφαίρα του «θρύλου». Κατά γενική ομολογία μαζί με τον «Μπλεκ» αποτελούν τα πιο δημοφιλή περιοδικά της εποχής. Δεν νοείται να γαλουχήθηκες στα 80's και να μην ξεφύλλισες το «Αγόρι». Εκεί θα είδες τις πρώτες αφίσες των Iron Maiden, τα άρθρα του Γιάννη Κουτουβού, συναρπαστικά ποδοσφαιρικά κόμικς, ποδοσφαιρικές αφίσες και χαλκομανίες. Εκεί διαβάσαμε και μία από τις πιο πιασάρικες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Εκείνη του «Γκρεγκ του Κανονιέρη», ο οποίος από εξαιρετικά αδύναμος ποδοσφαιριστής γινόταν σταρ παγκόσμιας κλάσης όταν έτρωγε τα μαγικά χόρτα. Πρωτοεκδόθηκε ως «Δυναμικό Αγόρι» στις 26 Ιουλίου 1975 μέχρι τον Μάιο του 1977 και εν συνεχεία έως τις αρχές της δεκαετίας του '90 με τον τίτλο «Αγόρι». Στο περιοδικό παρουσιάστηκαν σειρές κόμικς όπως τα «Ελ Ζαμπάτο», «Δικαστής Ντρεντ» και ο «Ρόι της Ρόβερς» που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία. Στο «Αγόρι» επίσης διάβαζες τα: «Τζόνυ Ρεντ», «Φρικιά», «Ο Πολεμιστής του Κομπιούτερ», «Σλέιν», «Τζακ ο Τίγρης», «Τζίμυ ο Κεραυνός», «Το 13ο Πάτωμα», «Νταν Ντέαρ (Νταν ο Τολμηρός), «Η Προσωπίδα του Κακού», «Ιβανόης», «Πέτρος ο Νεκροθάφτης». «ΣΕΡΑΦΙΝΟ» Ένα… ανθρωπόμορφο καγκουρό (αν και για κάποιους ήταν… ανθρωπόμορφος σκύλος) έμελλε να κερδίσει τις καρδιές των παιδιών (κυρίως) την δεκαετία του ’70. Ο Σεραφίνο ήταν δημιούργημα του Ιταλού σχεδιαστή Egidio Gherlizza (πιο γνωστός ως Τσιαμπίνο) και αποτελούσε έναν φτωχό, άστεγο και… πεινασμένο ήρωα, πλην όμως κι έναν καλόκαρδο (με την καλή έννοια) αλήτη. Αν και υπήρχαν ιστορίες που έβγαζαν γέλιο, η γενική αίσθηση που άφηνε το εν λόγω περιοδικό ήταν μελαγχολική και στενάχωρη. Πάντα μοιραζόταν το φαγητό που έβρισκε με τους… υπόλοιπους φτωχούς φίλους του, ενώ ήταν χαρακτηριστική η αδυναμία του στα… κοτόπουλα. Οι περισσότερες σελίδες ήταν ασπρόμαυρες, ενώ οι περισσότερες ιστορίες είχαν ως meeting point τα χαρτόκουτα κάτω από τη γέφυρα όπου ήταν το «σπίτι» του Σεραφίνο. Το περιοδικό ήταν εβδομαδιαίο και κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη, ενώ στην Ελλάδα έμεινε μέχρι το 1992. Ουσιαστικά μέχρι τη στιγμή που… αποσύρθηκε ο δημιουργός του από την ενεργό δράση, έγραφε πολύ λιγότερες ιστορίες και τρία χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή. «ΓΚΟΛ» H Ελληνικές Εκδόσεις ΕΠΕ κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του '80 το περιοδικό «Γκολ» με αμιγώς ποδοσφαιρικές ιστορίες. Οι ποδοσφαιρόφιλοι της εποχής το στήριξαν απολαμβάνοντας τις πρωτότυπες ιστορίες του. Το πρώτο τεύχος το οποίο συνέπεσε παραμονές Eυρωμπάσκετ '87 φιλοξενούσε συνέντευξη του «Ευρωκόουτς», Κώστα Πολίτη που δήλωνε πως στόχος της Εθνικής είναι η 5η θέση! Το «Γκολ» μας λείπει, καθώς εκεί διαβάσαμε για σειρές κόμικς όπως ήταν «Ο Γρουσούζης», η «Ιστορία του Ίαν Ρας», για τον «Θρύλο-Βραζιλιάνο κυνηγό Αγκοστίνο Ντα Σίλβα», το φτωχόπαιδο «Τουίστι», τον «Κιντ Κοξ», «οι 11 Φυλακισμένοι», «Ταξιαρχία του Σαίνη», «Νίπερ» και «η βολίδα του Ρόι». Δεν ξεχνάμε επίσης την συνέντευξη του Νίκου Αναστόπουλου που τότε αγωνιζόνταν στην Αβελίνο». «ΠΟΠΑΫ» Από τους πιο παλιούς ήρωες των παιδικών -και όχι μόνο- χρόνων. Ο Ποπάυ πήρε το όνομά του επειδή το ένα του μάτι ήταν κλειστό (Pop-eye) και συντρόφευε την πιτσιρικαρία στην Ελλάδα από τη δεκαετία του '70 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90 απαριθμώντας 1.114 τεύχη! Ο γνωστός και μη εξαιρετέος ναύτης ήταν φυσικά ο ήρωας του εν λόγω κόμικ, έχοντας ως σήμα... κατατεθέν τη δύναμη που έπαιρνε από το σπανάκι. Στο πλευρό του είχε την αγαπημένη του Όλιβ, την οποία... ορέγονταν και ο μεγάλος του αντίπαλος, Μπρούτο. Έχοντας στο πλευρό του τη μητέρα του, την γριά μάγισσα! Από το κόμικ του Ποπάυ γνωρίσαμε και τον αχόρταγο Πόλντο που καταβρόχθιζε το ένα χάμπουργκερ μετά το άλλο (πάντα από... κέρασμα!) δίνοντας και το στίγμα για την... λαίλαπα των φαστ φουντ που θα ακολουθούσε. Φυσικά, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στον καλοκάγαθο γίγαντα Γκρισίνο, στον Ρεβυθούλη, στη φυλή των σατανικών νάνων ονόματι 'Μινγκς', στον τηλεπαθητικό του σκύλο, τον Τζιπ, όπως επίσης και στους... γονείς του Ποπάυ. Σχεδιαστής του ήταν ο Αμερικανός Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ και έκανε... ντεμπούτο το 1929 μέσα από τις σελίδες των εφημερίδων. «ΤΙΡΑΜΟΛΑ» Ο Τιραμόλα ήταν ένας χαρακτήρας κόμικ, ο οποίος είχε σώμα φτιαγμένο από καουτσούκ με αποτέλεσμα να εκτείνει τα μέλη του κατά το δοκούν! Εξ ου και η φράση σε όποιον εντυπωσίαζε με τις δεξιότητες του: «Ο Τιραμόλα είσαι;». Έτσι μάλιστα αποκαλούσαν τον Νίκο Βαμβακούλα! Επρόκειτο για ένα απλό σχέδιο, με μαύρες γραμμές για σώμα, οβάλ πρόσωπο, έναν κύλινδρο για μύτη και ημίψηλο καπέλο. Τα κόμικς του Τιραμόλα κυκλοφόρησαν στην Ιταλία για αρκετά χρόνια και υπήρχαν στην αγορά μέχρι τη δεκαετία του '80. Στη δεκαετία του '90 το κόμικ έγινε ξανά της μόδας και κυκλοφόρησε από άλλες εκδόσεις, με νέες ιστορίες και μοντέρνο σχέδιο, χωρίς όμως επιτυχία. Στην Ελλάδα το περιοδικό πρωτοκυκλοφόρησε το 1970, από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά. Στο περιοδικό εμφανίζονταν εκτός από τον Τιραμόλα και άλλοι ήρωες, όπως οι Πέπο και Κάρλο, ο λύκος Πουγκατσώφ, ο ινδιάνος Καριμπού και ο υπερήρωας Μίστερ Ματζέστικ. «ΤΡΟΥΕΝΟ» Μαζί με το Μπλεκ και το Αγόρι συμπλήρωνε την τριάδα των αγορίστικων περιοδικών που είχαν εφάμιλλη ύλη. Βέβαια υστερούσε σε σχέση με τα άλλα δύο (Μπλεκ, Αγόρι, Τρουένο η δική μου σειρά) ωστόσο περιείχε αυτοτελείς ιστορίες και δώρο μία αφίσα. Ο Τρουένο ήταν ο βασικός ήρωας του περιοδικού, ένας ιππότης στον ευρωπαϊκό μεσαίωνα έχοντας στο πλάι του την Σίγκριντ, τον Κρίσπιν και τον Γολιάθ. Συνήθως ήταν εκείνος που κοσμούσε το εξώφυλλο, αν και μερικές φορές έμπαιναν «σφήνα» ποδοσφαιριστές, καλλιτέχνες ή κάποια άλλη ιστορία. Από τις καλές ιστορίες ήταν ο Δικαστής Ντρεντ, ο Στρατιώτης Φάντασμα, ο Φτερωτός Τζάκσον, ο Υπερφυσικός Μπεμπές, ο Μεγάλος Ντετέκτιβ, ενώ πρωτοεμφανίστηκε στο Τρουένο και ο ποδοσφαιριστής Μπίλι Ντέην (πριν... μετακομίσει στο Γκολ) και τα μαγικά παπούτσια του Μπίλι. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1977 και σταμάτησε στις αρχές της δεκαετίας του '90. «ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ & ΟΜΠΡΑΞ» Το δημοφιλές περιοδικό Περιπέτεια φιλοξενούσε ιστορίες του Λοχαγού Μαρκ αλλά και του Όμπραξ σε διαστάσεις τσέπης. Οι περιπέτειες του Μαρκ εκδόθηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία σε τρεις τουλάχιστον ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ιταλία φυσικά ("Il Commandante Mark") και στη Γαλλία ("Captain Swing") ως αυτόνομη έκδοση και στην Ελλάδα, αρχικά από τις εκδόσεις Φλεβοτόμου (Κάπτεν Σουίνγκ) και στη συνέχεια από τις εκδόσεις του Στ. Ανεμοδουρά στα έντυπα "Όμπραξ" (1971) και "Περιπέτεια" (1983). Ο Μαρκ είναι ένας μελαχρινός και μυώδης αξιωματικός του στρατού των Αμερικανικών αποίκων που μάχονται για την ελευθερία. Το άντρο του βρίσκεται στη Λίμνη Οντάριο και είναι ένα φρούριο χτισμένο πάνω σε μικρή νησίδα, στο κέντρο της λίμνης. Στον αγώνα του, πλαισιώνεται από δυο βασικούς συμπρωταγωνιστές, τον ινδιάνο Θλιμμένο Μπούφο και τον γενειοφόρο Μίστερ Μπλουφ, που τον συνδράμουν στις διάφορες περιπέτειες του. Το στρατόπεδο των "Λύκων" προστατεύεται από το μικρό στόλο που έχει επικεφαλής τον πρώην πειρατή «Καπετάν-Γάντζο», ενώ η μνηστή του Λοχαγού Μαρκ ονομάζεται «Μπέτυ» και ζει στο φρούριο, μαγειρεύοντας νόστιμα πιάτα για τον αγαπημένο της και τους υπόλοιπους μαχητές. Ουσιαστικά ο Μαρκ είναι ορφανός, καθώς ο πατέρας του, προσπαθώντας να τον σώσει από ένα ναυάγιο όταν ήταν μωρό, πνίγηκε και ο Μαρκ μεγάλωσε στα χέρια πατριού, που του δίδαξε γραφή, ανάγνωση και τον εκπαίδευσε στη χρήση όπλων, με συνέπεια να εξελιχθεί σε δεινό ξιφομάχο. Μετά το θάνατο και του πατριού του, ο Μαρκ εντάχθηκε στον αμερικανικό στρατό και έγινε ένας από τους ηγέτες των επαναστατών. O «Όμπραξ» ήταν εβδομαδιαίο περιοδικό κόμικς που πρωτοκυκλοφόρησε στην Ελλάδα στα μέσα του 1971 και η έκδοσή του διακόπηκε 4,5 χρόνια αργότερα. Το 1983 μάλιστα επανέλαβε ουσιαστικά την έκδοση του περιοδικού με νέο εβδομαδιαίο τίτλο (σαν «Περιπέτεια» πλέον), του οποία η έκδοση συνεχίστηκε (τόσο με επταήμερη συχνότητα, όσο και υπό μορφή μηνιαίων τόμων) έως και τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στις ΗΠΑ, κοντά στα Μεξικανικά σύνορα, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Αναφέρεται σε ένα δυναμικό κοκκινομάλη πιστολέρο, ο οποίος βρίσκεται σε συνεχείς μυστικές αποστολές εναντίον κάθε είδους εγκληματιών. Χρησιμοποιεί εκπληκτικές μεταμφιέσεις, οι οποίες ξεγελούν εχθρούς και φίλους. Στο πλευρό του έχει δύο πιστούς συντρόφους, έναν αριστοκράτη χαρτοπαίκτη που ονομάζεται «Βαρώνος» και τον αιωνίως πεινασμένο και άξεστο «Φαγάνα». «ΜΙΚΙ ΜΑΟΥΣ» Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε όλον τον κόσμο που να μην έχει ξεφυλλίσει ένα «Μίκι Μάους» ή να μην ξέρει τι εστί... Μίκι Μάους. Ο πιο διάσημος χαρακτήρας που έκανε την εμφάνισή του τον Νοέμβριο του 1928 χάρη στη πένα του Ουόλτ Ντίσνεϊ. Το κόμικ ήρθε στην Ελλάδα την 1η Ιουλίου 1966 από τις εκδόσεις Τερζόπουλου και έμελλε να γνωρίσει τεράστια επιτυχία. Η πρώτη του τιμή ήταν στις 3 δραχμές και περιείχε 52 σελίδες. Τον Μίκι συντρόφευε μια ολόκληρη παρέα χαρακτήρων, όπως η Μίνι, ο Γκούφη, ο Πλούτο, ο Ντόναλντ, οι Χιούη-Λιούι-Ντιούι, η Κλάρα, ο Γκαστόνε, ο Θείος Σκρουτζ, ο Κύρος Γρανάζης, η Μάτζικα Ντε Σπελ, ο Μαύρος Πητ, ο Φέθρυ, οι Μουργόλυκοι, ο Ρόμπαξ και πολλοί ακόμα. Στην Ελλάδα η συμπλήρωση των 2.000 γιορτάστηκε με διάφορες εκδηλώσεις, ενώ στα 40 χρόνια (30 Ιουνίου 2006), εκδόθηκε ένα ακόμη συλλεκτικό τεύχος, 548 σελίδων. Τον Σεπτέμβριο του 2013 κυκλοφόρησε το τελευταίο τεύχος, ενώ τον Ιούνιο του 2014 έγινε η επανακυκλοφορία με την τιμή του σήμερα να βρίσκεται στο 1,90€. «ΠΙΝΟΚΙΟ» Το εβδομαδιαίο εικονογραφημένο περιοδικό «Πινόκιο» περιελάμβανε ιστορίες του γνωστού ήρωα που η μύτη του μεγαλώνει όταν λέει ψέματα. Το περιοδικό γνώρισε 4 εκδοτικές περιόδους ξεκινώντας από το 1975, ενώ οι 2 τελευταίες (91' και 04') είναι τετράχρωμες. Μια εναλλακτική εκδοτική προσπάθεια που είχε πολλούς υποστηρικτές. «ΣΟΥΠΕΡ ΜΙΚΙ» Το «Σούπερ Μίκι» σε αντίθεση με το «Μίκι Μάους» κυκλοφορούσε σε μεγάλο μέγεθος με τις ιστορίες του να αφορούν τον Μίκι Μάους, τον Ντόναλντ Ντακ, τον Σκρουτζ και τους Μουργολύκους. Στο «Σούπερ Μίκι» μπορούσες να βρεις σπαζοκεφαλιές, παιχνίδια γνώσεων, quiz, Sudoku, διαγωνισμούς και κρυπτόλεξα. «ΣΟΥΠΕΡ ΜΠΟΫ» Από τα λιγότερο γνωστά περιοδικά της δεκαετίας του '80. Για την ακρίβεια κυκλοφόρησαν 88 τεύχη από το 1983 μέχρι και το 1985. Συνήθως στο εξώφυλλο υπήρχαν ιστορίες με αυτοκίνητα, ενώ μεγάλο μερίδιο έκλεβαν οι Ντιουκς και το Star Wars. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπήρχε ιστορία «η επιστροφή του Τζεντάι» (ναι, 'των Τζεντάι' είναι το σωστό, αλλά μέσα στις σελίδες έτσι το έγραφαν) ενώ από τις must ιστορίες ήταν «οι Κάσερς», τα... πρωτοεμφανιζόμενα στην Ελλάδα «Στρουμφάκια», όπως και «οι Οδοστρωτήρες». Οι αφίσες φιλοξενούσαν περισσότερο μηχανοκίνητα, ενώ είχε επανακυκλοφορήσει ως δώρο μαζί με το Μπλεκ στα τέλη της δεκαετίας του '80. Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε τη κυκλοφορία και πολλών ακόμα περιοδικών, όπως τα Κλασικά, το Κόμιξ, τον Μικρό Σερίφη, το Αλμανάκο, τον Σούπερμαν, τον Σπάιντερμαν, τον Μπόζο, την Πάτι, τον Φελίξ, το σατιρικό MAD, το Πεπίτο, το Βαβέλ, τους Τομ και Τζέρι, την Μικρή Λουλού, τον Ζαγκόρ, τον Κόναν και πολλά ακόμα... ΥΓ: Για να σας προλάβουμε: Επίτηδες δεν έχουμε συμπεριλάβει τον Ερικ Καστέλ, τον Λούκι Λουκ, τον Αστερίξ, το Storm που ήταν κλασσικότατα κόμικς της εποχής. Απλά η επιλογή έγινε για τα εικονογραφημένα τσέπης (όπως τα αποκαλούσαν) ενώ οι εκδόσεις των συγκεκριμένων ήταν αρκετά μεγάλες! Περιμένουμε τις δικές σας προτιμήσεις για τα περιοδικά που σημάδεψαν τα δικά σας παιδικά χρόνια. Και το σχετικό link... Σημείωση δική μου. Το άρθρο έχει κάποια λαθάκια, όπως ότι το Σούπερ Μίκυ περιείχε Sudoku (!), ότι οι ιστορίες Κασέρς και Οδοστρωτήρες στο Σούπερ Μπόϋ είναι διαφορετικές (η ίδια ιστορία ήταν), Ο Ρόι των Ρόβερς στο Μπλεκ κλπ...
-
Μετά τη μεγάλη επιτυχία του προηγούμενου αποσπάσματος του Ποπάυ, συνεχίζουμε το πρόγραμμα μας με μια ακόμη εξαιρετική περιπέτεια του θρυλικού ναύτη. ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Από το τεύχος #931 της 24ης Απριλίου 1991 Να ξανασημειώσω ότι γενικώς ο Ποπάυ δεν μου αρέσει. Πολύ ξύλο και άνοστες ιστορίες. Επέλεξα να σκανάρω τη συγκεκριμένη ιστορία ακριβώς γιατί ξεφεύγει λίγο από το συνηθισμένο μοτίβο. Πάλι υπάρχει ξύλο, πάλι ο Ποπάυ και ο Μπρούτο αποδεικνύουν ότι είναι κεφάλες. Τουλάχιστον όμως δείχνει αρκετές από τις ομορφιές των Παρισίων (μεταξύ των οποίων και το καμπαρέ Μουλέν Ρουζ).
-
Η πρωτότυπη ιταλική σειρά του Ποπάυ που ξεκίνησε να κυκλοφορεί στην Ιταλία τον Δεκέμβριο του 1963. Σχεδιαστής ο Pierluigi Sangalli. Οι πιο πολλές ιστορίες του Ελληνικού Ποπαυ που εκδόθηκε από τον Δραγούνη το 1973 ήταν από την συγκεκριμένη σειρά (εκτός βέβαια των ιστοριών του Bud Sangendorf, του Segar και κάποιων άλλων λίγων εξαιρέσεων. Η αρίθμηση κρατούσε για 1 χρόνο και το επόμενο έτος ξεκινούσε από την αρχή. Πιο κάτω ανέβασα το 2ο τεύχος της σειράς που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1963. Στο τέλος του 1964 η αρίθμηση σταμάτησε και ξαναξεκίνησε από την αρχή τον Ιανουάριο του 1965 και συνεχιζόταν με αυτόν τον τρόπο έως τα μέσα του 1970 όπου έγινε ενιαία. Το τεύχος Νο 3 Μάρτιος 1967 Το τεύχος Νο 4 Μάρτιος 1964 Το τεύχος Νο 12 Δεκέμβριος 1965 Το τεύχος Νο 10 Οκτώβριος 1965 Το τεύχος Νο 10 Σεπτέμβριος 1964 Το τεύχος Νο 3 Φεβρουάριος 1964 Το τεύχος Νο 5 Απρίλιος 1964 Το τεύχος Νο 7 Ιούνιος 1964 Το τεύχος Νο 9 Αύγουστος 1964 Το Νο 4 Απρίλιος 1965 Το Νο 9 Σεπτέμβριος 1965 Το Νο 6 Ιούνιος 1965 Το Νο 9 Σεπτέμβριος 1966 Το Νο 10 Οκτώβριος 1966
- 3 replies
-
- 17
-
- popeye
- pierluigi sangalli
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Η μία και μοναδική φορά που ο Ποπάυ συμμάχησε με τον Βρούτο. Τα ρατσιστικά σχόλια κατά των μαύρων, γιατί επέλεξαν το σπανάκι, που του έχουν στήσει αγάλματα και πως κατάφερε από κομπάρσος να γίνει ήρωας;... Ο Ποπάυ είναι ο πιο διάσημος ναυτικός καρτούν και κινουμένων σχεδίων και αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Χαρακτηριστικά του γνωρίσματα το άσπρο του καπελάκι, η πίπα που κάπνιζε συνέχεια, τα υπερτροφικά του χέρια, που κάτω από τους αγκώνες τα κοσμούσαν δυο τατουάζ με άγκυρες. Όταν βρισκόταν σε μπελάδες έτρωγε σπανάκι το οποίο του έδινε μια υπεράνθρωπη δύναμη για να υπερασπιστεί και να σώσει τελικά την αγαπημένη του Όλιβ. Παρότι κοντός, αμόρφωτος, με ιδιόμορφη εμφάνιση και κακόηχη φωνή, πολλοί τον θεωρούν ως τον πρόδρομο των υπερηρώων που κυριάρχησαν αργότερα στα κόμικς. Στους υπόλοιπους κύριους χαρακτήρες του κόμικ περιλαμβάνονταν η ψηλόλιγνη και μεγάλη αγάπη του Ποπάυ, Όλιβ και ο εχθρός του ο Μπλούτο που αργότερα άλλαξε το όνομά του σε «Βρούτος».... Ο σκιτσογράφος Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ... Ο Ποπάυ «γεννήθηκε» από το πενάκι του Αμερικανού Έλζι Κράισλερ Σίγκαρ. Από το 1919 σχεδίαζε καθημερινά σκιτσάκια τα οποία δημοσιεύονταν αποκλειστικά σε εφημερίδες. Κάθε μέρα εμφανιζόταν μια σειρά με 4-5 εικόνες και η ιστορία πάντα συνεχιζόταν την επόμενη μέρα. Δέκα χρόνια αργότερα έβαλε τον Ποπάυ σε μια άλλη σειρά κόμικ της νεοϋορκέζικης εφημερίδας «Evening Journal» που ονομαζόταν «Thimble Theatre». Σε αυτό το κόμικ πρωταγωνιστές ήταν η Όλιβ Όιλ, ο αδελφός της Κάστορ και ο μέχρι τότε αγαπημένος της Χαμ Γκρέιβι. Ο δημιουργός ήθελε να βάλει τους κεντρικούς χαρακτήρες της σειράς να κάνουν ένα ταξίδι στα παράλια της Αφρικής και ο Ποπάυ ήταν ένας κομπάρσος ο οποίος τους βοήθησε ως καπετάνιος του πλοίου που θα τους πήγαινε εκεί. Παρόλο που δεν ήταν ο «πρωταγωνιστής» γρήγορα κέρδισε την αγάπη των αναγνωστών. Ο Σίγκαρ άρχισε να του δίνει όλο και μεγαλύτερους ρόλους, μέχρι που έγινε ο κεντρικός ήρωας και τελικά η σειρά πήρε το όνομά του. Στα πρώτα κόμικ της σειράς η Όλιβ είχε σχέση με ένα χαρακτήρα που ονομαζόταν, Γκρέιβι, όμως λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που γνώρισε ο Ποπάυ, ο χαρακτήρας του Γκρέιβ βγήκε από το κόμικ και τη θέση του στην καρδιά της Όλιβ πήρε ο Ποπάυ.... Αν και το δημιούργημα του έγινε παγκοσμίως γνωστό, ο ίδιος πέθανε πάμπτωχος και απογοητευμένος γιατί δεν είχε προνοήσει να κατοχυρώσει έγκαιρα τα πνευματικά του δικαιώματα. Μετά τον θάνατο του πολλοί σχεδιαστές συνέχισαν το έργο του μέχρι και σήμερα.... Η υπεράνθρωπη δύναμή του Ποπάυ... Στις ιστορίες των κόμικς ο Ποπάυ δεν είχε το σπανάκι να τον δυναμώνει ούτε είχε την υπεράνθρωπη δύναμη με την οποία τον έχουμε συνηθίσει όλοι. Όταν βρισκόταν σε δύσκολες καταστάσεις έτριβε συνεχώς το κεφάλι μιας κότας και έτσι έπαιρνε την τύχη της και γινόταν λίγο πιο δυνατός. Το σπανάκι εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1932. Ο δημιουργός διάλεξε το σπανάκι εξ αιτίας της υψηλής περιεκτικότητάς του σε σίδηρο. Η λατρεία του Ποπάυ για το σπανάκι συνέβαλε στην αύξηση της κατανάλωσης του λαχανικού κατά 33%. Δύο αγάλματα του Ποπάυ έχουν στηθεί σε δύο πόλεις, στο Ιλινόις απ’ όπου κατάγεται ο Σιγκάρ και στο Αρκάνσας, το οποίο αυτοαποκαλείται ως «Παγκόσμια Πρωτεύουσα Σπανακιού». Η μάρκα «Popeye Spinach» εξακολουθεί να είναι η δεύτερη με μεγαλύτερες πωλήσεις στη χώρα. Ο Ποπάυ στην τηλεόραση Το 1933 ο Ποπάυ έκανε την εμφάνιση του στην τηλεόραση με την σειρά α κινουμένων σχεδίων «Οι περιπέτειες του Ποπάι του ναυτικού». Η καριέρα του ήρωα στα τηλεοπτικά δρώμενα ήταν ακόμα πιο ένδοξη με αποτέλεσμα το 1938 να ανακηρυχτεί ως ο πιο δημοφιλής χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων στις ΗΠΑ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκι Μάους. Οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες δανείστηκαν τη φωνή αρκετών ηθοποιών κατά τη διάρκεια της σειράς. Τη φωνή του Ποπάυ αρχικά έκανε ο Red Pepper Sam. Όμως, εξαιτίας του ευέξαπτου χαρακτήρα του και της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του η Paramount αναγκάστηκε να τον απολύσει. Τη θέση του πήρε ο Jack Mercer, ο οποίος κατάφερε να εκφράσει τον Ποπάυ με τον καλύτερο τρόπο. Ορισμένοι τηλεοπτικοί σταθμοί «λογόκριναν» τα πρώτα επεισόδια της σειράς και τα επεξεργάζονταν καθώς περιείχαν ρατσιστικές αναφορές για τους Αφροαμερικανούς.... Ο Ποπάυ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η σειρά κινουμένων σχεδίων του Ποπάυ χρησιμοποιήθηκε ως μέσο προπαγάνδας. Αρκετά επεισόδια περιείχαν προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια για τους Γιαπωνέζους, οι οποίοι αποκαλούνταν ‘Jap-pansies’, ενώ απεικονίζονταν με τεράστια δόντια και πολύ χοντρά γυαλιά. Από τα πιο γνωστά «απαγορευμένα» επεισόδια της εποχής εκείνης ήταν αυτό με τίτλο «Seein’ Red, White ‘n Blue». Είναι το μοναδικό επεισόδιο στο οποίο ο Ποπάυ και ο Βρούτος ενώνουν τις δυνάμεις τους και μοιράζονται μία κονσέρβα σπανάκι για να δείρουν έναν «κοινό» εχθρό: τους γιαπωνέζους στρατιώτες. Κατά τη διάρκεια του πολέμου ο Ποπάυ άλλαξε ρούχα. Άρχισε να εμφανίζεται με μια άσπρη στολή ναύτη, αντί για το κλασικό καπέλο καπετάνιου και μαύρο πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια. Η ναυτική στολή συνόδευσε τον Ποπάυ καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς, ακόμη και όταν τελείωσε ο πόλεμος. Μετά το τέλος του Ποπάυ στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η King Features Syndicate κυκλοφόρησε μία άλλη σειρά Ποπάυ, η οποία ωστόσο δε γνώρισε την ίδια επιτυχία. Το 1980 ο δημοφιλής ηθοποιός Ρόμπιν Γουίλιαμς ζωντάνεψε τον Ποπάυ στην μεγάλη οθόνη στην ομώνυμη ταινία. Για τα γυρίσματα της ταινίεα δημιουργήθηκε το 1979 το «χωριό του Ποπάυ» σε ένα ψαροχώρι της Μάλτας, που σήμερα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής. Δείτε εδώ ένα επεισόδιο από τη σειρά: ... https://youtu.be/lwSJ9nWCi5I?t=15 Πηγή Εξαιρετική παρουσίαση του Ποπάυ από τον PhantomDuck Αφιέρωμα στον E.C. Segar επίσης από τον PhantomDuck Παρουσίαση της ιστορικής έκδοσης του Δραγούνη από τον crc. Παρουσίαση της τελευταίας ελληνικής έκδοσης του Ποπάυ από τον totally_wired
-
-
Πακετακι για ολα τα γουστα, πολλα απο τα τευχη ειναι σε μετρια κατασταση, καποια αλλα (λιγα) ειναι απο καλη εως πολυ καλη κατασταση! Εχουμε και λεμε: Η οδυσσεια του Asterix (Μαμουθ) Ο Asterix Στην Ισπανια (Μαμουθ) Το δωρο του Καισαρα (Ψαροπουλος) Λουκυ Λουκ: Συρματα στα λιβαδια & Ο δικαστης (Μαμουθ) Παρα Πεντε #22,25,26 (το τελευταιο χωρις εξωφυλλο) Βαβελ #56,86,98 Μικρο Παρα Πεντε #11 Μικυ Μαους #2038 Τα φιλαρακια #76 Ποπαυ τομος #260 (τευχη #1107,1108,1109) Μονο σε πακετο 7€ 5€
- 6 replies
-
- 16
-
- Asterix
- Λουκυ Λουκ
-
(and 5 more)
Tagged with:
-
Δεν είναι ακριβώς άρθρο, αλλά πιο πολύ ανάμνηση, ίσως υπέρ το δέον νοσταλγική, αλλά δεν πειράζει . Το ποστάρω όμως εδώ, επειδή πιστεύω ότι ταιριάζει καλύτερα σε αυτή την ενότητα. Δεν ξέρω εάν το κείμενο έχει δημοσιευθεί κι αλλού πιο πριν, αλλά το βρήκα στην ιστοσελίδα την οποία αναφέρω. Εμείς που γεμίζαμε ντουλάπες με τεύχη κόμικς Λένε πως όσοι γυρνάνε στα παλιά είναι «παλιάνθρωποι». Όσοι όμως έχουν γεννηθεί τις δεκαετίες 70 και 80 θα ξέρουν καλά πως τα παλιά χρόνια, δεν μπορούν να βγουν από τη ζωή τους τόσο εύκολα. Είναι που οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, καταλαμβάνουν πολύ χώρο. Κυριολεκτικά! Σε αντίθεση με τη σημερινή ζωή των νέων που μπορούν να χωρέσουν όλες τους τις αναμνήσεις και τις εφηβικές τους ανησυχίες μέσα σ’ ένα φλασάκι ή έναν σκληρό δίσκο, οι δικές μας, γεμίζουν ντουλάπες ολόκληρες. Αρκεί μια βόλτα στο πατρικό μας σπίτι, το σπίτι των παιδικών μας χρόνων, για να διαπιστώσουμε πως δύο πράγματα ήτανε εκείνα που καταλάμβαναν το μεγαλύτερο χώρο στα εφηβικά μας δωμάτια. Τα λούτρινα κουκλάκια και τα έντυπα κόμικς. Μεγαλώσαμε και τα αρκουδάκια δε μας λείπουν, αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τα κόμικς. Με τα κόμικς, ταξιδέψαμε σε ιστορίες, που μέχρι και σήμερα θυμόμαστε. Στις ιστορίες του Ποπάυ, του Μικρού Ήρωα, του Λούκι Λουκ, του Μπλεκ, του Μίκυ Μάους, του Τιραμόλα και πολλών ακόμη ηρώων. Ήρωες τυπωμένοι σε σελίδες, να ζουν μέσα σε μικρές ιστορίες που εξελισσότανε σε τρία ή τέσσερα καρέ και που οι ατάκες τους ήτανε κλεισμένες, μέσα σε συννεφάκια κειμένου. Μικρές, μα τόσο διασκεδαστικές! Ζει ακόμη μες στο κεφάλι μας ο Σεραφίνο. Δεν ήταν υπερήρωας με υπερσύγχρονα όπλα, ούτε καν όμορφος, έξυπνος ή δυνατός. Ήταν φτωχός, λίγο τεμπέλης και περιπλανιόταν στα σοκάκια της πόλης του, μονίμως πεινασμένος. Όταν τελικά κατάφερνε να βρει κάτι φαγώσιμο, το μοιραζόταν μαζί με τους άστεγους φίλους του και στήνανε γλέντια σε πεζοδρόμια και γέφυρες. Φτωχός μα ηθικός. Ένας ήρωας που ζούσε την κάθε του μέρα σαν τελευταία και κάθε πρωί ξεκινούσε ξανά για την επιβίωση. Σας θυμίζει κάτι; Ο Ποπάυ από την άλλη, ο μονόφθαλμος ναύτης και δημοφιλής «χάρτινος ήρωας» εκείνων των δεκαετιών, με την άσβεστη αγάπη του για την ψηλόλιγνη Όλιβ, μας έκανε όλους σαν παιδιά ν’ αναθεωρήσουμε την άποψή μας για το σπανάκι. Ήμασταν όλοι πεπεισμένοι πως το σπανάκι μας κάνει πιο δυνατούς και πιο καλλιεργημένους αφού τον Ποπάυ τον προίκιζε με ικανότητες, όπως αυτές ενός χορευτή ή ενός μουσικού. Στην Αμερική μάλιστα, οι πωλήσεις στο σπανάκι αυξήθηκαν κατά 30%. Συλλέγαμε σαν τρελοί όσο το δυνατόν περισσότερα τεύχη από κόμικς μπορούσαμε και προτιμούσαμε να θυσιάσουμε το χαρτζιλίκι του σχολείου, κρατώντας το καθημερινά για να μαζέψουμε εκείνες τις 100 δραχμές που χρειαζότανε για ν’ αποκτήσουμε ένα ακόμη τεύχος. Ποιος γονιός δεν αναφώνησε «Θα τα πετάξω, αν δεν βρεις μέρος να τα βάλεις» αγανακτισμένος από το χώρο που έπιαναν στο δωμάτιό μας; Εμείς όμως αγοράζαμε κι άλλα! Κάθε φορά που ανοίγαμε με το χέρι μας, εκείνο το μανταλάκι που κρατούσε το νέο τεύχος, στο περίπτερο της γειτονιάς νιώθαμε ενθουσιασμένοι που η ντουλάπα μας, θα γέμιζε κι άλλο. Κι ακόμη νιώθουμε. Νιώθουμε ευγνωμοσύνη που πέρασαν από τα χέρια μας αυτά τα έντυπα. Μας φαίνεται απίστευτο, που κάποιοι τα θεωρούν παιδικές ασχολίες, ενώ εμείς κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά στην παιδική μας ντουλάπα, αρπάζουμε ένα και ξεκινώντας να το ξεφυλλίζουμε διαπιστώνουμε πως δεν έχουμε ξεχάσει ούτε μία από εκείνες τις ιστορίες. Κάποιοι μάλιστα παραμένουν μέχρι και σήμερα λάτρεις, αλλά και συλλέκτες των κόμικς και κάποιοι άλλοι, εμπνευσμένοι από την «ένατη τέχνη» όπως την αποκαλούν, συνεχίζουν να επιμένουν να δημιουργούν ιστορίες και νέους ήρωες σε χαρτί. Οι νεότεροι από εμάς, μπορούν να πάρουν μια γεύση από τα «ξεπερασμένα» πια κόμικς, αν τα αναζητήσουν στο διαδίκτυο, αφού οι συλλέκτες τους έχουν δημιουργήσει ψηφιακές βιβλιοθήκες γεμάτες από τα εξώφυλλα των πιο διάσημων κόμικς εκείνων των δεκαετιών. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την αίσθηση του να κρατάς ένα τεύχος στο χέρι σου, να το ξεφυλλίζεις, να βυθίζεσαι σε κάθε ιστορία όπου κι αν βρίσκεσαι. Να θυμάσαι πως τα συννεφάκια γεμάτα από τις ατάκες των χάρτινων ηρώων ήτανε εκείνα που σ’ έκαναν όταν ήσουν παιδί να ξεχνιέσαι, να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις. Οι ζωγραφισμένοι σε χαρτί ήρωες, που δε μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από εκείνη την κιτς ντουλάπα του δωματίου μας στο πατρικό μας σπίτι, γεμάτη από αυτοκόλλητα, αφίσες και κόμικς, πολλά κόμικς, που συνεχώς θα βρίσκουμε δικαιολογίες για να μην πετάξουμε ποτέ. «Παλιάνθρωποι» είναι εκείνοι που δεν κρατούν οτιδήποτε αποδεικνύει πως οι ήρωες μιας εποχής, υπήρξαν απλοί, ηθικοί και γεμάτοι αθωότητα. Επιμέλεια Κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Πωλίνα Πανέρη Δείτε και το βιντεάκι που είναι στην ιστοσελίδα. https://youtu.be/ebXB0lBoaQ0 Πηγή
-
H πρώτη έκθεση στην ιστορία με πρωτότυπα έργα του Ποπάυ από τον θρύλο Hy Eisman. Η έκθεση θα περιλαμβάνει πρωτότυπες κόμικ εικονογραφήσεις στριπ από τα έτη 2008 έως 2012. Ο πολυβραβευμένος Hy Eisman γεννήθηκε στις 27 του Μαρτίου του 1927, στο Paterson, NJ. Ξεκίνησε την καριέρα του όταν δημιούργησε ένα κόμικ για την σχολική του εφημερίδα. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το στρατό, ο Eisman εργάστηκε ως καλλιτέχνης φάντασμα για το δημοφιλές τότε Kerry Drake κόμικ. Σύντομα η πένα του βρέθηκε στη βιομηχανία κόμικς, και σχεδίασε για διάφορους εκδότες και τίτλους όπως Nancy, The Munsters, Τομ και Τζέρι και τη Little Lulu. Η καριέρα του ως σκιτσογράφος απογειώθηκε το 1967, όταν άρχισε να σχεδιάζει το Little Iodine. Αυτός ήταν που πραγματικά έδωσε νέα πνοή στις περιπέτειες της. Το 1986 άρχισε να σκιτσάρει τα Katzenjammer Kids, το αρχαιότερο στον κόσμο συνεχές κόμικ. Το 1994, ο Eisman αναλαμβάνει το κυριακάτικο στριπ του Popeye ........τα υπόλοιπα στην έκθεση που γίνεται στην Van Der Plas Gallery από τις 02 Οκτωβρίου έως την 31η Οκτωβρίου 2015.
-
Η ιστορία του… Ποπάυ Ο πιο διάσημος ναύτης καρτούν όλων των εποχών Ο Ποπάυ, ο διάσημος ναύτης των κόμικ και κινουμένων σχεδίων, έκανε το ντεμπούτο του τον Ιανουάριο του 1929. Αρχικά ήταν ένας από τους πολλούς χαρακτήρες καρτούν που περιέχονταν στη σειρά κόμικ του Elzie Segar με τίτλο «Thimble Theater». Ο Ποπάυ (Popeye the Sailor) ήταν ένας μονόφθαλμος, 34χρονος ναύτης, με ημι-παραμορφωμένη εμφάνιση και ένα... «θεματάκι» στην ομιλία του, ο οποίος γεννήθηκε κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Στους υπόλοιπους κύριους χαρακτήρες του κόμικ περιλαμβάνονταν η ψηλόλιγνη –και μεγάλη αγάπη του Ποπάυ- Όλιβ (Olive Oyl) και ο εχθρός του Bluto (αργότερα το όνομά του άλλαξε σε ‘Brutus’, δηλαδή Βρούτος). Στα πρώτα κόμικ της σειράς η Όλιβ είχε σχέση με ένα χαρακτήρα που ονομαζόταν Ham Gravy, όμως σύντομα τέθηκε «εκτός δράσης», λόγω της εξαιρετικής δημοτικότητας που γνώρισε ο Ποπάυ. Η Όλιβ προσβάλλει και επικρίνει τον Ποπάυ συχνά και σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε να πει κανείς ότι... δεν του φέρεται και με τον καλύτερο τρόπο, γράφει ο ηθοποιός και κωμικός Eddie Deezen στο neatorama.com, ο οποίος έχει «δανείσει» τη φωνή του σε πολλούς διάσημους χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων. Σε περισσότερα από ένα καρτούν, η Όλιβ τον χτυπά, όμως αυτός δε σταματά στιγμή να την αγαπά. Όσο για το... «μονόφθαλμος», δεν είναι ξεκάθαρο αν όντως έχει ένα μάτι, ή απλά αλλήθωρος, πάντως τουλάχιστον σε ένα καρτούν ο Βρούτος τον αποκαλεί «μονόφθαλμο νάνο». Ο χαρακτήρας του Ποπάυ έγινε πολύ σύντομα διάσημος, με αποτέλεσμα η σειρά κόμικ να μετονομαστεί σε «Thimble Theater starring Popeye» και αργότερα απλά «Popeye». Βέβαια, ο περισσότερος κόσμος τον γνωρίζει από την... τηλεοπτική μεταφορά της σειράς καρτούν και τη «γέννηση» του Ποπάυ ως κινούμενο σχέδιο! Η πρώτη εμφάνιση του Ποπάυ στο... γυαλί έγινε το 1933, σε ένα καρτούν της Paramount με τίτλο « Popeye the Sailor». Ορισμένοι τηλεοπτικοί σταθμοί σήμερα επεξεργάζονται τα πρώτα κομμάτια της σειράς κινουμένων σχεδίων του Ποπάυ, καθώς –όπως αναφέρει ο αρθρογράφος- περιείχαν ρατσιστικές αναφορές για τους Αφροαμερικανούς. Παρόμοια ρατσιστικά στερεότυπα για Αφροαμερικανούς υπάρχουν και σε άλλα μεταγενέστερα καρτούν του Ποπάυ, τα οποία επίσης υπόκεινται σε επεξεργασία από ορισμένους τηλεοπτικούς σταθμούς. Η «τακτική» αυτή, άλλωστε, ήταν κοινή και σε άλλα καρτούν της εποχής, καθώς επίσης και σε ραδιοφωνικές εκπομπές, ταινίες και άλλες μορφές τέχνης. Τα «κλασικά» καρτούν του Ποπάυ ξεκίνησαν το 1933 και διήρκεσαν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Η σειρά κινουμένων σχεδίων της Paramount studios γνώρισε μεγάλη δόξα χάρη στο χαρακτήρα του Ποπάυ, σε αυτές τις δεκαετίες. Τη φωνή του Ποπάυ αρχικά (1933-1935) του τη χάρισε ο Red Pepper Sam. Όμως εξαιτίας του ευέξαπτου χαρακτήρα του και της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς του η Paramount αναγκάστηκε να τον απολύσει. Τη θέση του πήρε ο Jack Mercer, ο οποίος θεωρείται ότι κατάφερε να «εκφράσει» τον Ποπάυ με τον καλύτερο τρόπο. Και οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες (Ποπάυ, Όλιβ και Βρούτος) δανείστηκαν τη φωνή αρκετών ηθοποιών κατά τη διάρκεια της σειράς. Στο κόμικ, η δύναμη του Ποπάυ αρχικά προερχόταν από το... τρίψιμο του κεφαλιού μιας κότας. Όμως στην πορεία (μέχρι το 1932) τη θέση της πήρε το –γνωστό σε όλους μας- σπανάκι! Το σπανάκι χάριζε στον Ποπάυ, όχι μόνο υπεράνθρωπη δύναμη, αλλά τον «προίκιζε» και με ικανότητες, όπως αυτές ενός χορευτή ή με γνώσεις μουσικής με αποτέλεσμα να παίζει και πιάνο! Τα καρτούν του Ποπάυ έγιναν τόσο δημοφιλή τα χρόνια της Ύφεσης, που οι πωλήσεις στο σπανάκι στις ΗΠΑ αυξήθηκαν κατά ένα τρίτο. Η μάρκα «Popeye Spinach» εξακολουθεί να είναι η δεύτερη με μεγαλύτερες πωλήσεις στη χώρα. Σε ένα καρτούν, ο Ποπάυ λέει στα ανίψια του ότι είναι απόγονος του Ηρακλή και πως ο πρόγονός του αντλούσε αρχικά τη δύναμή του εισπνέοντας σκόρδο. Ο ίδιος έπεσε σε ένα χωράφι με σπανάκι και κάπως έτσι «γεννήθηκε» η αγάπη του για το συγκεκριμένο φυτό. Σε ελάχιστα καρτούν ο Ποπάυ δεν τρώει καθόλου σπανάκι. Σε ένα επεισόδιο ο Ποπάυ ταΐζει με τη βία σπανάκι στο Βρούτο, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να τον δείρει και κάπως έτσι «ξύπνησαν» τα αισθήματα της Όλιβ γι’ αυτόν. Τα καρτούν της Paramount ήταν τόσο δημοφιλή, που το 1937 στην πόλη Crystal City του Τέξας ανεγέρθη ένα επίσημο άγαλμα του Ποπάυ. Ήταν η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία που ένας ήρωας καρτούν γινόταν άγαλμα σε μια πόλη. Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ο Ποπάυ γνώρισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, ενώ τα καρτούν ανέβαζαν και το ηθικό των Αμερικανών. Αρκετά από αυτά περιείχαν προσβλητικά και ρατσιστικά σχόλια για τους Γιαπωνέζους. Οι Γιαπωνέζοι αποκαλούνταν ‘Jap-pansies’ ενώ απεικονίζονταν με τεράστια δόντια και πολύ χοντρά γυαλιά, προσθέτει ο αρθρογράφος. Ένα από τα πιο γνωστά «απαγορευμένα» επεισόδια της εποχής εκείνης ήταν αυτό με τίτλο «Seein' Red, White 'n Blue». Είναι το μοναδικό επεισόδιο στο οποίο ο Ποπάυ και ο Βρούτος ενώνουν τις δυνάμεις τους και μοιράζονται μία κονσέρβα σπανάκι, για να δείρουν ένα... συμφωνημένο εχθρό, δηλαδή τους γιαπωνέζους στρατιώτες. Κατά τη διάρκεια του πολέμου άλλαξε επίσης και η γκαρνταρόμπα του Ποπάυ. Ο Ποπάυ άρχισε να εμφανίζεται με μια άσπρη στολή ναύτη, αντί για το κλασικό καπέλο καπετάνιου και μαύρο πουκάμισο με τα σηκωμένα μανίκια. Η ναυτική στολή συνόδευσε τον Ποπάυ καθόλη τη διάρκεια της σειράς από εκεί και πέρα, μέχρι και μετά το τέλος του πολέμου. Μετά το τέλος του Ποπάυ στα τέλη της δεκαετίας του 1950, η King Features Syndicate κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 μία άλλη σειρά Ποπάυ, η οποία ωστόσο δε γνώρισε την ίδια επιτυχία. πηγή Αν και παλιότερο, ειναι ωραιο αρθρο και οι πληροφορίες που δινει ειναι καλές. Έψαξα και δεν εχει ποσταριστει, νομίζω...
-
-
Σε τυχαία αναζήτηση στο διαδίκτυο,βρήκα σε ένα Blog μια άποψη για τον Ποπάυ.Δεν ξέρω αν σας ενδαιφέρει και αν βρίσκεται στο σωστό μέρος.Παρακαλώ να γίνουν οι κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις... ''Σας παρουσιάζω την πιο προβληματική οικογένεια και κοινωνία της 9ης τέχνης! Καλώς ήλθατε στον διαταραγμένο κόσμο του Ποπάυ! Θυμάμαι που τον διάβαζα μικρός, από τις τότε εκδόσεις Δραγούμη που έβγαζε πολλά κόμικς τύπου Μάχη, Πόλεμος και άλλα φιλειρηνικά... Ανάμεσά τους και ο βατραχομούρης, μονόφθαλμος ναυτικός που για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου άρεσε πάντα να διαβάζω, αν και μου προκαλούσε διαταραχές... Ήταν το πρώτο παιδικό ( ; ) κόμικ (πριν ακόμα πέσει στα χέρια μου το πιο ανατρεπτικό και "γεια σου" Αντιρίξ-Συμφωνίξ), στο οποίο μπορούσες να διαβάσεις εκφράσεις όπως: "Άντε στο διάβολο κι οι δυο σας"!!! (Ναι, παιδικό, είπαμε!!!!) Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα μια παρόμοια φράση, κοίταξα γύρω μου φοβισμένος, σαν να την είχα ξεστομίσει εγώ! Τις πραγματικές διαταραχές, όμως, μου τις προκάλεσε το τραγικά παρακμιακό περιβάλλον στο οποίο κινούνταν οι ιστορίες του Ποπάυ, το οποίο ήταν ένα κράμα προβληματικών σχέσεων, εγκληματικής συμπεριφοράς, οικογενειακής βίας, ελευθέρων ηθών και πολλά άλλα που θα ζήλευε κι ο Ταραντίνο!!!... Ας τα πάρουμε με τη σειρά! Ο Ποπάυ είναι ο μπρατσωμένος, ηλιοκαμμένος ναυτικός με το ένα μάτι (εξ' ου και το Pop-eye! Έπρεπε να φτάσω στα 20 μου για να το συνειδητοποιήσω αυτό και για να καταλάβω γιατί είχε μονίμως το ένα μάτι κλειστό!) Φοβερό πρότυπο ήρωα για παιδικό κόμικ! Ειδικά αν λάβουμε υπ' όψην το γεγονός ότι για να λύσει τις διαφορές του, αρχίζει τις κλωτσοπατινάδες!!! Μαγικό του σύνεργο, το σπανάκι, που το τρώει και αποκτά υπερφυσική δύναμη (πάλι καλά που δίνει κι ένα ωφέλιμο, διατροφικό μήνυμα το κόμικ ανάμεσα στα άλλα παλαβά!) Πολλές φορές, ειδικά αν είναι δεμένος, ρουφάει το σπανάκι από την πίπα του! (Αυτός ο συνδυασμός πίπας-πρασινάδας οδηγεί στο εύλογο ερώτημα: "Βρε, μήπως δεν είναι σπανάκι αυτό που ρουφάει ο τύπος";; χαχα!!) Σκηνές απείρου κάλλος, λοιπόν, όταν ο Ποπάυ διαλύει αυτοκίνητα επειδή γρατζουνίσανε το δικό του ή αρχίζει στα κιουσπέκια τον αντίζηλο Βρούτο, που διεκδικεί την μορφονιά ξυλόκοτα Όλιβ! Και ερχόμαστε στην Όλιβ! Τι στο καλό του βρήκανε του σαφρακιασμένου και σφάζονται στην ποδιά της, ένας Θεός ξέρει!!! Η Όλιβ Όιλ (ελαιόλαδο, δηλαδή, μην ξεχνάμε ότι ο Ποπαύ είναι Ιταλός, τουτέστιν μεσογειακός τύπος!) είναι σαν ένα σκουπόξυλο με κότσο. Τσιρίζει όλη την ώρα, περιφέρει τα μακρόστενα μέλη της από καρέ σε καρέ και σκυλοβρίζει τον Ποπάυ και τον Ρεβυθούλη (τραγική περσόνα αυτού του κόμικ), ενώ ανά δύο επεισόδια, παρατάει τον αρραβωνιαστικό της για να πάει με το βουβαλόπαιδο - Βρούτο που έχει πιο ωραίο αυτοκίνητο! Εναλλάσσεται ανάμεσα στους δύο αντίζηλους, αναλόγως με το ποιος προσφέρει τα περισσότερα, σαν πλειστηριασμός ένα πράμα... Βέβαια, εμείς στο χωριό μας αλλιώς τις αποκαλούμε αυτές, αλλά τέλος πάντων... Η Όλιβ έχει το σύνδρομο "δεν είμαι όμορφη, σκυλιάζω όλη μέρα" και δεν διστάζει να τραβήξει μπουνίδια στον Ποπάυ αν τολμήσει να γυρίσει το μάτι του (το ένα και μοναδικό) σε άλλη γυναίκα! Βέβαια, επειδή είναι λίγο σκωτοπρήχτρα, τρώει κι αυτή τις γροθιές της από τον άντρακλα ναύτη που εισάγει με καταπληκτικό τρόπο την ενδο-οικογενειακή βία στον κόσμο των κόμικ! Ο Ρεβυθούλης. Η τραγική περσόνα που αναφέραμε πριν... Τραγική για διάφορους λόγους... Πρώτα απ' όλα, πρόκειται για ένα κοντοπίθαρο πλάσμα απροσδιορίστου ηλικίας που... κυκλοφορεί ακόμα φασκιωμένο σαν την κάμπια! Πώς να μην έχεις παιδικά τραύματα όταν έχεις μάθει να μιλάς, να γράφεις και να κάνεις τόσα άλλα, αλλά εξακολουθείς να ντυνεσαι από τα Jumbo Bebe;;; Δεύτερο και τραγικότερο... ο Ρεβυθούλης είναι επίσης και απροσδιορίστου συγγένειας! Η Όλιβ και ο Ποπάυ δεν είναι παντρεμένοι, αλλά ο Ρεβυθούλης ζει μαζί με την Όλιβ σαν να είναι γιος της... Κοινώς, μην το πείτε πουθενά, αλλά κάτι μου λέει ότι είναι ψιλονόθο!!! Άλλη μια παγκόσμια πρωτοτυπία στον χώρο των κόμικ! Είχαμε παντού τους ανύπαρκτους γονείς και παπάκια, σκυλάκια, ζωάκια γενικότερα που ζούνε μόνο με... θείους! Τώρα, όμως, έχουμε και την πλήρη απομυθοποίηση της οικογένειας, καθώς ο Ρεβυθούλης αποτελεί το πρώτο μπάσταρ... εμ... νόθο καρτούν! Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη πιο πολύ, αφού αποκαλεί την Όλιβ και τον Ποπάυ με το μικρό τους... (Πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι αδελφός της Όλιβ... αλλά αυτό δεν έχει εξακριβωθεί σε καμία απολύτως ιστορία) Ο παππούς και η γιαγιά, πλαισιώνουν χαριτωμένα τις ιστορίες... Και οι δύο έχουν την ίδια ακριβώς φάτσα με τον Ποπάυ, επιβεβαιώνοντας το ρητό "είδα από πού πήρες την ομορφιά"!!! Το παράδοξο είναι ότι ο παππούς είναι πατέρας του Ποπάυ και η γιαγιά είναι.... γιαγιά του! Δηλαδή, μητέρα του παππού!!! Ας καταπιούμε το γεγονός ότι για 120χρονη, μια χαρά κρατιέται, αυτή τη στριμάδα γιατί την έχει; Σε κάθε ιστορία της, όλο γκρινιάζει και πρήζει τα συκώτια του παππού. Τα οποία συκώτια είναι ήδη πρησμένα και στα πρόθυρα κίρρωσης, μια και ο παππούς είναι μεθύστακας εκ πεποιθήσεως! Άλλο ένα πρότυπο ζωής, προσφορά του Ποπάυ!!! Ο παππούς σε κάθε επεισόδιο βουτάει κρασιά από το κελάρι της ξερακιανής Όλιβ, η οποία του τραβάει κι αυτουνού κάνα μπουνίδι, εν μέσω χαριτωμένων κοσμητικών, όπως "παλιομπεκρούλιακα, καταραμένε" και διάφορα τέτοια! Πού και πού, ρίχνει κι αυτός μερικές ψιλές στην Όλιβ, που γενικά τις τρώει απ' όλους, επιβεβαιώνοντας από πού πήρε τα γονίδια ο γιόκας του! Άλλες φορές, ο κρασοπότης ήρωας, κάνει διάφορες κομπίνες για να κλέψει κρασιά από αφελείς ταβερνιάρηδες ή απλώς κάνει συνέχεια τράκα... Στον αντίποδα του μπεκρόγερου, είναι ο λαίμαργος, υπέρβαρος Πόλντο, οικογενειακός φίλος με μεγάλη οικειότητα. Τόσο μεγάλη, που όλη την ώρα αδειάζει το ψυγείο της Όλιβ ή τρώει τα πάντα κρυφά από το κελάρι της! Ο Πόλντο καταπίνει τα σάντουιτς σαν να είναι κουφέτα, ενώ έχει μετατραπεί σε γευσιγνώστη, αφού ξεχωρίζει κάθε υλικό! Συνεργάζεται συνήθως με τον παππού σε ψιλοπαράνομες "δουλειές"... Κοινώς, κλέβουν ασύστολα και ξεδιάντροπα φαγητά και ποτά από μαγαζιά και σπίτια... Ο Βρούτος είναι το παιδοβούβαλο με το μούσι, που έχει χάσει τα λογικά του μπροστά στην νεραϊδένια θωριά της Όλιβ... Κάνει τα πάντα για να της τραβήξει το ενδιαφέρον. Όταν αυτό δεν πιάνει, τραβάει την ίδια από το μαλλί, καθώς δεν διστάζει να την απαγάγει για να την κάνει δική του! (ε, ναι... στην προσπάθεια πάνω της τραβάει κι αυτός κάνα σκαμπίλι, μην ξεσυνηθίζει κιόλας!!!) Ο Βρούτος, όμως, είναι ένας εγκληματίας κι ένας βάρβαρος, γι' αυτό πάντα τρώει τ' αλατιού από τον βατραχομούρη σπανακοφάγο και καταλήγει στα σίδερα! Έχει όμως σύμμαχό του τη μητέρα του! Μία τρυφερή, ευαίσθητη ύπαρξη που λατρεύει τον γιο της (φαίνεται από τις μπουνιές που του δίνει κι αυτή, συνοδευόμενες πάντα από ατάκες τύπου "Χοντρό βόδι", "Κρετίνε" κτλ) και ακούει στο όνομα... Κακίστρω! Το καλύτερο; Η μητέρα του είναι μάγισσα!!! Ζει με τον χοντροβλ... εμ, τον αγαθό γιο της σε έναν πύργο έξω από την πόλη και κάνει διάφορα ξόρκια για να καταστρέψει τον Ποπάυ ή να κατακλέψει την πόλη! Η εμφάνισή της, βέβαια, θυμίζει κάτι από ενενηντάχρονη γιαγιά σε χωριό, καθώς είναι ντυμένη με μαύρα ρούχα και τσεμπέρι, ενώ η φάτσα της, με το πεταχτό, τριχωτό σαγόνι φέρνει σε κάτι από πρώην αθλήτρια της Σοβιετικής Ένωσης που πλακώθηκε στην τεστοστερόνη!!! Αυτοί είναι οι κεντρικοί ήρωες σε αυτό το σύμπαν βίας, αλκοολισμού, λαιμαργίας, κατεστραμμένων σχέσεων και παραβατικότητας!!! Δεν ξέρω πόσα παιδιά γαλουχήθηκαν με τα σοφά διδάγματα αυτού του περιοδικού που διδάσκει το πανάρχαιο γνωμικό: "Με τη βία, όλα είναι δυνατά"! Αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα, όποτε τύχει να το διαβάσω, κοιτάζω γύρω μου μ' εκείνο το ένοχο, παιδικό βλέμμα!!! :)'' Πηγή:http://peslac.pblogs.gr/tags/popay-gr.html
- 10 replies
-
- 15
-
- Ποπάυ
- Ρεβυθούλης
-
(and 1 more)
Tagged with: