Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'πνευματικά δικαιώματα'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Τους τελευταίους μήνες, για προσωπικούς επαγγελματικούς λόγους, ήρθα αντιμέτωπος με το ακανθώδες ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων και των δικαιωμάτων αναπαραγωγής και χρήσης των έργων τέχνης. Και απελπίστηκα προσπαθώντας να βγάλω άκρη για το τι ισχύει σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Εντέλει όχι άκρη δεν έβγαλα αλλά ούτε και κάποια στοιχειώδη συμπεράσματα. Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους που είναι σχεδόν αδύνατον να εφαρμόσεις την ίδια πρακτική σε δύο διαφορετικά έργα αν θέλεις να είσαι τυπικός, ηθικός και να μην μπλέξεις σε νομικά περίπλοκα μονοπάτια. Αν ας πούμε ζεις στις ΗΠΑ ξεμπερδεύεις εύκολα με ένα «fair use», ενώ στην Ευρώπη αυτό δεν σε κατοχυρώνει. Αν ο καλλιτέχνης έχει πεθάνει πριν από τουλάχιστον 70 χρόνια, το έργο του γίνεται public domain εκτός κι αν χρησιμοποιήσεις κάποια μεταγενέστερη οπτικοποιημένη εκδοχή του η οποία προστατεύεται από τα πνευματικά δικαιώματα αυτού που την απαθανάτισε. Άλλη δύσκολη κατάσταση είναι όταν ο καλλιτέχνης δεν είναι πια ιδιοκτήτης του έργου του το οποίο έχει πωληθεί σε κάποιον ιδιώτη ή σε κάποιον θεσμό (μουσείο, γκαλερί κ.λ.π.) ή έχει μεταβιβάσει την εμπορική εκμετάλλευση των αναπαραγωγών του έργου σε τρίτους, σε κληρονόμους ή σε οργανισμούς συλλογικής διαχείρισης. Τα ίδια και χειρότερα στην περίπτωση που οι δημιουργοί του έργου είναι περισσότεροι του ενός (π.χ. σεναριογράφος, σχεδιαστής, κολορίστας) και σχεδόν τραγικά όταν το έργο έχει δημοσιευτεί από εκδοτικό οίκο ή έχει εκτεθεί κάπου και αναπαραχθεί σε κατάλογο χωρίς να είναι προσυμφωνημένοι οι όροι της πνευματικής ιδιοκτησίας. Κι έτσι καταλήγεις να θες λόγου χάριν να σχολιάσεις ένα έργο του Nταλί ή του Πικάσο και να μην μπορείς να το αναδημοσιεύσεις αν βρίσκεσαι στην Ευρώπη, ενώ το έργο φιλοξενείται παντού στο διαδίκτυο και μπορείς να το επισκεφθείς με μια απλή πληκτρολόγηση. Κι αυτό ισχύει ακόμα και για διαφημίσεις, κινηματογραφικές ταινίες, αφίσες, φωτογραφίες. Θα περίμενε κανείς ότι στα κόμικς τουλάχιστον θα επικρατεί η κοινή λογική της εύκολης παραχώρησης αδειών χρήσης για δημοσιευμένα προ πεντηκονταετίας έργα αν ο σκοπός είναι η θεωρητική και ιστορική έρευνα ή η κριτική επισκόπηση. Αμ δε… Όταν έχουν κάνει κτήμα τους τα έργα οι μεγάλες εταιρείες, σου ζητάνε το… δεξί σου νεφρό για να αναπαραγάγεις ένα απλό καρεδάκι και να τους στείλεις το κείμενο που θα το συνοδεύει για να το εγκρίνουν μόνο αν είναι εγκωμιαστικό. Ευτυχώς, οι Έλληνες δημιουργοί και οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι είναι ακόμα ευγενείς, φιλικοί, λιγότερο απαιτητικοί και αρκετά έξυπνοι να επιτρέπουν τις αναπαραγωγές έργων από τα οποία δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτα πια σε οικονομικό επίπεδο. Αλλά μπορεί να κερδίσουν σε επίπεδο δημοσιότητας. Και έτσι ελπίζω να παραμείνουν. Και το σχετικό link...
  2. Ο πρώτος Σούπερμαν ήταν ένας φαλακρός και κακός ήρωας. Όταν μεταλλάχτηκε σε υπερήρωα, οι δημιουργοί του πούλησαν τα δικαιώματα για 130 δολάρια... Ο κακός Σούπερμαν Το 1933 ο απόφοιτος λυκείου Τζέρι Σίγκελ, εξέδωσε την αυτοτελή ιστορία «Η γέννηση του Σούπερμαν». Αφορούσε έναν φαλακρό και κακό τύπο με τηλεπαθητικές ικανότητες, τον οποίο υποτίθεται ότι δημιούργησε ένας επιστήμονας. Σύμφωνα με το σενάριο του κόμικ, ο κακός Σούπερμαν σκότωσε τον δημιουργό του και έβαλε μπρος να κατακτήσει τον κόσμο. Ο Σίγκελ μαζί με τον φίλο του Τζο Σούστερ που τον είχε βοηθήσει στο σχεδιασμό, το ξανασκέφτηκαν. Ο κόσμος δεν ήθελε κακούς με υπερφυσικές δυνάμεις, αλλά υπερήρωες με θετική δράση. Σε λιγότερο από έναν χρόνο μεταμόρφωσαν τον Σούπερμαν σε έναν καλό ήρωα με εξωγήινη καταγωγή, μυστική ταυτότητα και ιδιοκτήτη σπηλιάς κάπου μακριά. Ο Σούπερμαν βγάζει μαλλιά Οι δύο νεαροί προσπαθούσαν για χρόνια να δημοσιεύσουν τις ιστορίες τους, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν. Τελικά, κάποιος από την DC Comics τους συμβούλεψε να ξανασχεδιάσουν τον Σούπερμαν και να φτιάξουν μια ιστορία 13 σελίδων. Έτσι, ο Σούπερμαν έγινε όμορφος. Έβγαλε μαλλιά, απέκτησε μπέρτα και στολή με κόκκινο και μπλε χρώμα, ενώ για έναν ανεξήγητο λόγο, όπως όλοι οι υπερήρωες, έβαλε και αυτός το μαγιό του πάνω από το κολάν! Η νέα εμφάνιση προκάλεσε ενθουσιασμό.... Θα δημοσιευόταν στο πρώτο τεύχος του Action Comics, που σήμερα είναι το ιερό δισκοπότηρο για τους συλλέκτες, καθώς κοστίζει περισσότερα από δύο εκατομμύρια δολάρια το κάθε αντίτυπο. Μετά την επιτυχία οι δύο νέοι προσελήφθησαν από την DC Comics με υψηλούς μισθούς. Δεν έπαιρναν χρήματα όμως για τα πνευματικά δικαιώματα του Σούπερμαν, τα οποία είχαν παραχωρήσει για 130 δολάρια στον εργοδότη τους. Η εταιρεία τους έλεγε διάφορες δικαιολογίες όταν ζητούσαν περισσότερα λεφτά, λόγω των μεγάλων πωλήσεων που έκανε ο ήρωάς τους. Επίσης, τους είπαν τη φράση «ουδείς αναντικατάστατος» όταν τους απέλυσαν το 1947, οπότε και οι δημιουργοί του υπερήρωα στράφηκαν εναντίον της DC Comics. Από τότε μέχρι σήμερα διεξάγεται δικαστικός αγώνας μεταξύ των δύο πλευρών, αρκετές από τις οποίες έχουν κερδίσει οι Σίγκελ και Σούστερ και στη συνέχεια, μετά το θάνατό τους τη δεκαετία του ΄90, συνέχισαν τη διαμάχη οι συγγενείς τους.... Λογόκριναν τον Σούπερμαν Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η κυβέρνηση των ΗΠΑ απαγόρευσε την κυκλοφορία ενός τεύχους για εθνικούς λόγους. Ο Σούπερμαν προσπαθούσε να σταματήσει τον Λεξ Λούθορ που ήταν έτοιμος να κάνει χρήση ατομικής βόμβας και να καταστρέψει τη γη. Οι στρατιωτικοί θεώρησαν ότι το κόμικ θα πρόδιδε το σχέδιο κατασκευής της βόμβας που βρισκόταν σε εξέλιξη και αργότερα θα κατέστρεφε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.... Αριστερά ο Τζό Σούστερ και δίπλα του ο Τζέρι Σίγκελ... Τον Ιανουάριο του 1993, ο ανίκητος και αειθαλής Σούπερμαν πέθανε μετά από μάχη με το τέρας Doomsday. Το κόμικ που κυκλοφόρησε σκόρπισε τη θλίψη και όλοι φοβούνταν πλέον για την τύχη του πλανήτη. Κανείς από τους άλλους υπερήρωες δεν μπορούσε να διασφαλίσει την παγκόσμια ειρήνη. Ποιος Σπάιντερμαν και π0ιος Μπάτμαν; Μερικούς μήνες αργότερα όμως, ο Σούπερμαν εμφανίστηκε και πάλι στην κοινωνία ταλαιπωρημένος με μακριά μαλλιά για να βάλει τα πράγματα και πάλι σε τάξη. Τρία χρόνια αργότερα παντρεύτηκε επιτέλους με τη δημοσιογράφο Λόις Λέιν, την οποία έσωνε από βέβαιο θάνατο σχεδόν σε κάθε τεύχος. Ο Σούπερμαν στην υπηρεσία του τουρισμού Τον Σούπερμαν τον χρησιμοποίησαν ακόμη και για την προσέλκυση τουριστών. Αν και όλοι ξέρουν ότι η φυσική έδρα του υπερήρωα στη γη είναι η φανταστική Μετρόπολις, το Ιλινόις προσφέρθηκε να γίνει η πατρίδα του. Με τη βοήθεια της DC Comics και του Αμερικανικού Κογκρέσου, το 1972 έγινε επίσημα η πατρογονική γη του υπεράνθρωπου, με σκοπό να αυξηθεί ο τουρισμός. Η εφημερίδα της πόλης ονομάστηκε επίσης Metropolis Planet προς τιμήν της Daily Planet, στην οποία δούλευε ο δημοσιογράφος Κλάρκ Κεντ και σχετικά ονόματα από το κόμικ δόθηκαν σε πλατείες και μουσεία. Τοποθετήθηκαν παντού αγάλματα του Σούπερμαν, κάθε χρόνο διοργανώνονται φεστιβάλ και οι αστυνομικοί της Μετρόπολις έραψαν στο μανίκι τους σήμα με τη εικόνα του υπερήρωα εν πτήση.... Το σήμα της αστυνομίας στο Ιλινόις!... Πηγή Αφιέρωμα στον Σούπερμαν Άρθρο για τον Jerry Siegel Ένα άλλο άρθρο σχετικά με δημιουργούς και πνευματικά δικαιώματα, που αναφέρεται και στους Siegel και Schuster
  3. Δέκα φορές που την «έφεραν» σε καρτουνίστες Οι περιπέτειες των δημιουργών που έγιναν ορόσημα στην καταπάτηση πνευματικής ιδιοκτησίας Ένα από τα παλιότερα θέματα που αντιμετωπίζουν οι καρτουνίστες της οικουμένης είναι τα πνευματικά δικαιώματα της δουλειάς τους και οι μάχες για την κατοχύρωσή τους. Εδώ και δεκαετίες, σεναριογράφοι και σχεδιαστές εργάζονται σε ένα ιδιόμορφο καθεστώς ελεύθερου επαγγελματία, πουλώντας κατευθείαν στον εκδότη το έργο τους, κάτι που φέρνει συχνά προβλήματα στην κατοχύρωση των πνευματικών παιδιών τους. Κι έτσι δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο ένας καρτουνίστας να σκαρώνει έναν δημοφιλέστατο σουπερήρωα που δρέπει εκατομμύρια στην αγορά, αφήνοντας τον δημιουργό του να τον βλέπει παραπονεμένο χωρίς δίφραγκο στην τσέπη. Και βέβαια η πρακτική της άρνησης των δικαιωμάτων στους δημιουργούς δεν είναι καθόλου παράνομη, μιας και τα συμβόλαια που υπογράφουν το ισχυρίζονται αυτό ρητά! Με αυτά υπόψη, οι δύο μεγάλοι παίκτες της αγοράς, οι DC Comics και Marvel Comics, έχουν συχνά-πυκνά νομικές περιπέτειες με τους δημιουργούς των ιστοριών τους και οι παρακάτω δέκα στέκουν εδώ ζοφερός σταθμός… Bill Finger: Οι νομικές μάχες για την πατρότητα του Batman Οι νομικές περιπέτειες μεταξύ του Bill Finger και της DC Comics παραμένουν σταθμός στο θέμα που μας ενδιαφέρει. Αν και εδώ βασικός ανταγωνιστής δεν ήταν η DC, αλλά ο συνιδρυτής του Batman και συνεργάτης του Bill Finger, Bob Kane. Κι αυτό γιατί ο όρος συνιδρυτής προσλαμβάνεται εδώ με τη χαλαρή σημασία του, καθώς ο «The Bat-Man» που σχεδίασε ο Kane το 1939 δεν έμοιαζε σε τίποτα με τον δημοφιλέστατο ήρωα: φορούσε κόκκινη στολή! Ήταν ο Finger που ανασχεδίασε δραστικά τον μαυροφορεμένο πλέον ήρωα και του έδωσε τα αγαπημένα του γκατζετάκια, όπως το Batmobile, τα βασικά στοιχεία της ζωής του, ακόμα και τον αρχικακό Joker. Παρά το γεγονός όμως ότι δημιούργησε πρακτικά όλο το σύμπαν του Batman και έγραψε κάθε σχεδόν ιστορία του ήρωα στη δεκαετία του 1940, ο Finger δεν μπορούσε να κατοχυρώσει κανένα πνευματικό δικαίωμα του Batman, κι αυτό γιατί ο Kane στο συμβόλαιό του με την DC φιγούραρε ως ο αποκλειστικός δημιουργός του σουπερήρωα, στερώντας έτσι από τον σχεδόν πραγματικό δημιουργό του Finger κάθε κέρδος από τον ανάρπαστο χαρακτήρα. Κι αν η DC Comics δεν ήταν στην περίπτωση αυτή ο κακός, ο Bill Finger την πάτησε με την ιστορία και την πάτησε χοντρά… Alan Brennert: Η μαμά του Batgirl Ο μακροχρόνιος συνεργάτης της DC Comics έχει αφήσει τη σφραγίδα του τόσο στα κόμικς του Batman όσο και στην τηλεοπτική σειρά της Wonder Woman. Δική του ιδέα ήταν εξάλλου η Barbara Kean Gordon, η γυναίκα του διοικητή της αστυνομίας της Γκόθαμ, η οποία εισέβαλε στο σύμπαν του Batman το 1981. Ο δημιουργός λοιπόν ισχυρίστηκε τον Ιούλιο του 2014 ότι δεν κατοχύρωσε κανένα δικαίωμα για τον χαρακτήρα, ο οποίος αναμένεται να εμφανιστεί στο τηλεοπτικό πρόγραμμα «Gotham», με την DC Comics να ανταπαντά ότι δεν τα δικαιούταν, καθώς ο χαρακτήρας του κομίστα ήταν συνοδευτικός λέει της κόρης της, Barbara Gordon, του γνωστού μας Batgirl. Καθώς είχε δηλαδή το ίδιο όνομα, επάγγελμα και εμφάνιση με την κόρη, η μαμά ήταν απλό παράγωγο του Batgirl, οπότε δεν υπήρξε καν πνευματική δουλειά, σύμφωνα τουλάχιστον με τους δικηγόρους της DC. Και η πλάκα εδώ είναι ότι μιλάμε για ψίχουλα, καθώς τα δικαιώματα για την Barbara Kean Gordon ήταν μόλις 45 δολάρια το επεισόδιο, σε ένα franchise που αξίζει πλέον εκατομμύρια… Marv Wolfman: Τίνος είναι ο Blade; Ήταν το 1973 όταν οι Marv Wolfman και Gene Colan δημιούργησαν τον (βρικόλακα) κυνηγό βρικολάκων Blade και 25 χρόνια αργότερα ο χαρακτήρας εμφανίστηκε σε δική του κινηματογραφική ταινία. Ως απάντηση, ο Wolfman μήνυσε τη Marvel Comics για τα δικαιώματα του χαρακτήρα του, καθώς η φίρμα τον χρησιμοποίησε χωρίς την άδειά του και δίχως να βάλει φυσικά το χέρι στην τσέπη. Ο Wolfman έχασε αναπάντεχα την πολύκροτη δίκη το 2000 όταν το δικαστήριο ισχυρίστηκε ότι η κατοπινή χρήση του χαρακτήρα από τη Marvel ήταν επαρκώς διαφορετική από την αυθεντική δημιουργία του Wolfman, κι αυτό για να του στερήσει κάθε δικαίωμα στην πατρότητα του ήρωα. Το μόνο που κατάφερε να αποσπάσει ο δημιουργός ήταν το «βασισμένο σε χαρακτήρα του Wolfman» που εμφανίστηκε τελικά στην πρώτη ταινία του Blade, όχι όμως και στα σίκουελ ή τις τηλεοπτικές σειρές του… Bill Mantlo: Έτσι σταματάς να πληρώνεις δικαιώματα Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τις αρχές του 1980, ο κομίστας ήταν το μεγάλο όνομα της Marvel Comics, δουλεύοντας κυριολεκτικά σε όλους τους δημοφιλείς ήρωες της φίρμας, από τον Spider-Man και τον Hulk μέχρι και τον Iron Man. Όλα όμως άλλαξαν τον Ιούλιο του 1992, όταν ο Mantlo έπεσε θύμα σε μια περίεργη επίθεση που τον άφησε με βαριές εγκεφαλικές κακώσεις, κάτι που κατέληξε σε μακροχρόνια νοσηλεία. Χρωστούσε πλέον πολλά σε νοσήλια και τότε ξεκίνησαν οι περιπέτειές του με τις ασφαλιστικές, με τη Marvel Comics όχι μόνο να μην τον υποστηρίζει πουθενά αλλά και να καρπώνεται πλέον με αυθάδεια τους καρπούς των χαρακτήρων του χωρίς να του δίνει μία. Την ώρα δηλαδή που η εταιρία έβγαζε εκατομμύρια από τη δουλειά του στο «Guardians of the Galaxy», όπου εμφανίστηκε άλλος ένας δικός του χαρακτήρας (Rocket Raccoon), ο Mantlo τα έφερνε βόλτα μόνο χάρη στους εράνους των θαυμαστών του και τις αγαθοεργίες των συναδέλφων του… Joe Simon: Η χαμένη μάχη για τον Captain America Με την τελευταία ταινία του Captain America να έχει μαζέψει περισσότερα από 700 εκατ. δολάρια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χαρακτήρας είναι σήμερα από τους πλέον δημοφιλείς του πλανήτη. Και παρά ταύτα, η περιουσία του Joe Simon δεν θα δει δεκάρα τσακιστή από όλα αυτά! Ένας από τους κορυφαίους κομίστες της λεγόμενης Χρυσής Εποχής των Κόμικς, ο Simon συνυπέγραψε τη δημιουργία μιας μακράς σειράς από ανάρπαστους ήρωες (συνήθως με τον μακροχρόνιο συνεργάτη του Jack Kirby). Ένας από δαύτους ήταν ο Captain America, ο οποίος ντεμπούταρε ήδη από το 1940. Το πρώτο χτύπημα στους Simon και Kirby ήταν όταν τους πέταξαν έξω από τον Captain America, μην αναφέροντας καν τα ονόματά τους στα κόμικς που πουλούσαν περισσότερα από 1 εκατομμύριο αντίτυπα τον μήνα! Οι νομικές περιπέτειες του δημιουργού δεν είχαν κυριολεκτικά τέλος και ο ίδιος επιχείρησε να επανακτήσει τα δικαιώματα του ήρωά του το 1966, το 1967 και τελευταία φορά το 1999, σκόνταφτε ωστόσο πάντα πάνω στους πανίσχυρους δικηγόρους της Marvel Comics… Steve Gerber: Πώς χάνεις έναν ήρωα που εμπνεύστηκες εσύ Η νομική μάχη του Steve Gerber με τη Marvel Comics είναι σωστός πονοκέφαλος. Ο δημιουργός δούλευε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στο κόμικς της Marvel «Man-Thing», ιστορίες τρόμου δηλαδή με άλλες διαστάσεις που μετέφεραν απόκοσμα τέρατα άλλων κόσμων στη σημερινή γη. Ένα από τα πλάσματα αυτά ήταν μια ομιλούσα πάπια, ο Howard the Duck. Ο χαρακτήρας έγινε σύντομα ο αγαπημένος του κοινού και ανεξαρτητοποιήθηκε, με τον Gerber να υπογράφει όλες τις ιστορίες του, αν και η Marvel τον απέσυρε τελικά από τη σειρά (του!) το 1978 γιατί έχανε λέει τις προθεσμίες. Το 1980 ο δημιουργός μήνυσε τη φίρμα για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, έχοντας στο πλευρό του σύσσωμη την κοινότητα των αμερικανών σκιτσογράφων, με πολλούς δημιουργούς (όπως ο «πολύς» Jack Kirby) να κυκλοφορούν κόμικς με ήρωα τον Gerber για να χρηματοδοτηθεί έτσι η πανάκριβη δικαστική διαμάχη του. Όπως όμως είναι πια κατανοητό, η παντοδύναμη Marvel κέρδισε για άλλη μια φορά, αναγκάζοντας τον Gerber σε εξωδικαστικό συμβιβασμό, στον οποίο αποποιήθηκε τελικά κάθε δικαίωμα για τον ήρωά του… Gary Friedrich: Η χαμένη πατρότητα του Ghost Rider Η ιστορία αυτή δεν είναι πολύ γνωστή, είναι όμως εξίσου εξοργιστική. Κι αυτό γιατί όχι μόνο η Marvel κέρδισε τελικά τη νομική μάχη, αλλά έτριψε και σαδιστικά χοντρό αλάτι στις ανοιχτές πληγές του δημιουργού! Ήταν τον Αύγουστο του 1972 όταν η Marvel Comics κυκλοφόρησε το κόμικς που παρουσίαζε για πρώτη φορά στο κοινό τον απόκοσμο σουπερήρωα που θα έμενε γνωστός ως Ghost Rider! Δημιουργία του Friedrich, ο κομίστας μήνυσε τη Marvel το 2007 για 21 περιπτώσεις παραβίασης πνευματικής ιδιοκτησίας, την ώρα που η φίρμα ήταν στα γυρίσματα της κινηματογραφικής ταινίας του Ghost Rider. Το συμβόλαιο του Friedrich του έδινε τα αποκλειστικά δικαιώματα του χαρακτήρα του έπειτα από 30 χρόνια, έχασε όμως κατά παράδοξο τρόπο(!) τη δικαστική μάχη από τη Marvel το 2011, όταν η εταιρία αποφάσισε να αντεπιτεθεί και τον ανάγκασε να πληρώσει 17.000 δολάρια για παράνομη εμπορική χρήση του δικού του χαρακτήρα! Αληθινό και αρκούντως εξοργιστικό… Alan Moore: Οι περιπέτειες των Watchmen Οι τελευταίες τρεις ιστορίες μας είναι οι πλέον διαβόητες σε ολόκληρη την ιστορία των κόμικς. Είναι πλέον θρύλοι της βιομηχανίας κόμικς, όπως εξάλλου και ο Alan Moore, ένα από τα πολύ μεγάλα ονόματα της σύγχρονης εποχής των κόμικς. Η εμβληματική δουλειά του δημιουργού στη δεκαετία του 1980 εκσυγχρόνισε μια σειρά από δημοφιλείς χαρακτήρες, από τον Batman μέχρι και τον Superman, την ίδια ώρα που σε αυτόν οφείλουμε εν πολλοίς το περίεργο σύμπαν των Watchmen! Οι περιπέτειες του δημιουργού με την DC Comics κλιμακώθηκαν το 2009, όταν η φίρμα σκάρωνε την υπερεπιτυχημένη εισπρακτικά ταινία, κι αυτό γιατί στο συμβόλαιο με την DC δηλωνόταν ρητά ότι αν η φίρμα δεν χρησιμοποιούσε τους χαρακτήρες του Moore (και του συνεργάτη του σκιτσογράφου David Gibbons) σε διάστημα ενός έτους, όλα τα δικαιώματα της χρήσης τους θα επέστρεφαν στους δημιουργούς. Κάτι που δεν τήρησε φυσικά η εταιρία συγκεντρώνοντας τη μήνη του κομίστα, ο οποίος δήλωσε εξοργισμένος: «Καταφέρατε να με βάλετε στο περιθώριο, κι έτσι δεν πρόκειται να ξαναδουλέψω ποτέ για σας»! Η DC μάλιστα, ρίχνοντας αλάτι στις πληγές του θρυλικού κομίστα, όχι μόνο έκανε την ταινία παρά τη θέλησή του (και δεν του έδωσε δεκάρα τσακιστή), αλλά αργότερα έριξε στην αγορά και μια σειρά από κόμικς πάλι με τη δουλειά του Moore («Before Watchmen»)… Jerry Siegel και Joe Shuster: Οι δημιουργοί του Superman που έχασαν τα δικαιώματα του σουπερήρωα Ήταν το 1938 όταν οι Jerry Siegel και Joe Shuster έγραψαν και σχεδίασαν έναν ήρωα που ερχόταν ολοταχώς να γίνει σύμβολο των κόμικς: μιλάμε φυσικά για τον πανίσχυρο Superman! Τι πήραν οι δύο δημιουργοί για τον ανάρπαστο σουπερήρωα; Μα 130 δολάρια ακριβώς! Τόσα τους πλήρωσε η National Comics Publications, ο πρόδρομος της DC Comics, για τα δικαιώματα του χαρακτήρα. Παρά το γεγονός ότι το μυθικό δίδυμο συνέχισε να παράγει τις ιστορίες του ήρωα, η αμοιβή τους ήταν το λιγότερο εξευτελιστική, κι έτσι το 1947 οι Siegel και Shuster βρέθηκαν στο δικαστήριο για την ακύρωση του συμβολαίου τους με τη National Comics και την πλήρη επιστροφή των δικαιωμάτων του Superman σε αυτούς. Όσο παράδοξο κι αν μοιάζει, έχασαν! Κατέληξαν έτσι σε εξωδικαστικό συμβιβασμό και πήραν συνολικά 94.000 δολάρια για το βαρύ πυροβολικό των κόμικς, περνώντας έτσι το υπόλοιπο της ζωής τους βουτηγμένοι στη φτώχεια: ο Shuster πέθανε το 1992 «τυφλός και μόνος», όπως ήταν οι τίτλοι των εφημερίδων, ενώ ο Siegel προσπάθησε για άλλη μια φορά να αποκτήσει τα πνευματικά δικαιώματα της δουλειάς του το 1973, αν και έμελλε να χάσει και πάλι. Και ήταν η γενική κατακραυγή του κόσμου αλλά και η κολοσσιαία εκστρατεία της κοινότητας των δημιουργών κόμικς που ανάγκασαν τελικά την DC να δώσει στους Siegel και Shuster ετήσια αποζημίωση για τη δουλειά τους, τη δουλειά τους δηλαδή που γιγάντωσε την DC Comics και τη μετέτρεψε σε παγκόσμιο κολοσσό… Jack Kirby: Έτσι τιμάς έναν θρύλο των κόμικς Ήταν στη δεκαετία του 1980 όταν ο μυθικών διαστάσεων κομίστας συμβούλευε τα φιντάνια του χώρου να ακολουθήσουν άλλες καριέρες, καθώς «τα κόμικς θα σας ραγίσουν την καρδιά». Κι αυτό γιατί ο Jack Kirby, ο «Ντα Βίντσι των κόμικς», όπως τον αποκαλούσαν, το έζησε αυτό στο πετσί του. Ο θρύλος όχι μόνο εμπνεύστηκε την κατηγορία των αισθηματικών κόμικς, αλλά συνυπέγραψε και μια σειρά δημοφιλέστατων ηρώων, όπως οι Captain America, Fantastic Four, Incredible Hulk, Mighty Thor, Avengers, X-Men, και πολλούς πολλούς ακόμα! Επειδή όμως η Marvel Comics θεώρησε βολικά τη δουλειά του έργο εξωτερικού συνεργάτη, του αποστέρησε με το νομικό αυτό τερτίπι κάθε έννομο συμφέρον από τη μνημειώδη δουλειά του! Παρά το γεγονός ότι οι δύο πλευρές ήρθαν σε φιλικό διακανονισμό τον Σεπτέμβριο του 2014, η συμφωνία ήταν αρκούντως πενιχρή και ήρθε πολύ αργά για τον άνθρωπο που πρωτοπόρησε όσο κανείς στη σύγχρονη βιομηχανία των κόμικς: ο Jack Kirby είχε φύγει από τη ζωή 20 χρόνια νωρίτερα… Να και το λινκ. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε...
  4. Ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της εφημερίδας Free Sunday της 1-2/11/2014. Το ποστάρω από το σάιτ της εφημερίδας. Φυσικά δεν αναφέρεται κυρίως ή αποκλειστικά στα κόμικς, αλλά επειδή η εταιρεία Disney έχει κομβικό ρόλο στο άρθρο, όπως φαίνεται και από τον τίτλο, αλλά και επειδή αναφέρεται σε καταστάσεις που απασχολούν όλους μας, νομίζω ότι έχει θέση στην αρθρογραφία και αξίζει να του ρίξετε μια ματιά. Οι πνευματικοί πειρατές τα βάζουν με τον Μίκυ Μάους Της Άννας Ζαρίφη Οι σύγχρονοι πειρατές πατούν σε μια μακρά αμερικανική παράδοση αντιγραφής για το κοινό όφελος, υποστηρίζει το βιβλίο «Copyright Wars», που γράφει την ιστορία της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων σε Ευρώπη και Αμερική. Ο πρώτος που τους αποκάλεσε πειρατές ήταν ο Μαρκ Τουέιν. Εκδότες που αντέγραφαν βιβλία για τα οποία δεν είχαν την άδεια από τους συγγραφείς τους. Μια πρακτική που συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα από αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους που εξέδιδαν βρετανικά βιβλία χωρίς καμία άδεια. Ακόμα πιο εντυπωσιακή δραστηριότητα, αυτή των στενογράφων που αντέγραφαν θεατρικά έργα που ανέβαιναν στο Λονδίνο και μετά έβρισκαν το δρόμο τους για το Μπρόντγουεϊ. Η διατλαντική διελκυστίνδα για τα πνευματικά δικαιώματα κρατάει αιώνες, και μπορεί σήμερα η διαμάχη να αφορά κυρίως εκδότες και εταιρείες τεχνολογίας, όμως δεν είναι παρά μια ακόμη σελίδα στο μακρύ βιβλίο των copyright wars. Η σχεδόν ενστικτώδης διάκριση του τι είναι σωστό στην αναλογική και τι στην ψηφιακή σφαίρα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας συζήτησης για τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Η νομοθεσία για την προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων δεν ήταν ποτέ αυστηρότερη, ενώ την ίδια στιγμή, κάθε λεπτό της κάθε ημέρας, εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν ή χρησιμοποιούν αντίγραφα περιεχομένου: κείμενα, ήχους και εικόνες, των οποίων δεν είναι οι δημιουργοί. Σύμφωνα με μια οργάνωση που ονομάζεται Tru Optik, σχεδόν 10 δισεκατομμύρια αρχεία, συμπεριλαμβανομένων ταινιών, τηλεοπτικών εκπομπών και παιχνιδιών, είχαν «κατέβει» μόλις σε ένα τρίμηνο του 2014. Η Tru Optik εκτιμά ότι περίπου το 94% αυτών των downloads ήταν παράνομο. Το νομοθετικό πλαίσιο απλώς δεν συμβαδίζει με την τεχνολογία και την πραγματικότητα. Η παλιά ιστορία της προστασίας των αντιγραφών Όμως το θέμα της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας δεν είναι καινούργιο και δεν προέκυψε επειδή η είσοδος στην ψηφιακή εποχή επιτρέπει σε όλους τους χρήστες να αντιγράφουν και να αναπαράγουν με ελάχιστα μέσα. Αυτό είναι και το κύριο σημείο του βιβλίου «Copyright Wars», που περιγράφει τη μακρά ιστορία της αντιγραφής υλικού. Η διαμάχη ανάμεσα στην έννοια των πνευματικών δικαιωμάτων στην αναλογική εποχή και σε αυτήν στην ψηφιακή εποχή είναι απλώς το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε ένα ζήτημα που χάνεται στην ιστορία και το οποίο φέρνει στο προσκήνιο τη διαφορά ανάμεσα στον τρόπο που οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν το θέμα. Ο καβγάς, λέει ο συγγραφέας του Πίτερ Μπόλντουιν, δεν αφορά πραγματικά τις μεγάλες αλλαγές που έφερε η τεχνολογία. Αφορά αυτό καθαυτό το δικαίωμα κάποιου να αντιγράφει. Κι αυτό γιατί η άλλη πλευρά της προστασίας του δικαιώματος της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι, πρώτα απ’ όλα, το δικαίωμα να δημιουργείς αντίγραφα. Πρώτα απ’ όλα προστατεύτηκαν, τι άλλο, τα βιβλία, με νομοθεσία που πρωτοπέρασε στη Βρετανία το 1710 με την ψήφιση ενός νόμου γνωστού και ως «Καταστατικό της Anne». Γεγονός παραμένει ότι μόλις αγοράσετε ένα βιβλίο, μπορείτε να του κάνετε πολλά πράγματα, να το πουλήσετε σε κάποιον άλλο, να το σκίσετε, να το κάψετε, να γράψετε φοβερά κακές κριτικές γι’ αυτό… ένα μόνο δεν μπορείτε, να το αντιγράψετε. Το δικαίωμα αυτό ανήκει στον συγγραφέα του βιβλίου και στους κληρονόμους του. Στις Ηνωμένες Πολιτείες ο λόγος της ύπαρξης πνευματικών δικαιωμάτων είναι γραμμένος στο Σύνταγμα. Το άρθρο 1 δίνει στο Κογκρέσο την εξουσία «να προωθήσει την πρόοδο των επιστημών και χρήσιμων τεχνών, εξασφαλίζοντας για περιορισμένο χρόνο σε συγγραφείς και εφευρέτες το αποκλειστικό δικαίωμα στα αντίστοιχα γραπτά και ανακαλύψεις τους». Με το νόμο του Copyright του 1790, η διάρκεια των πνευματικών δικαιωμάτων επεκτείνεται στα 14 χρόνια και μπορεί να ανανεωθεί για άλλα 14, μετά τα οποία το έργο γίνεται δημόσια περιουσία. Ακριβώς επειδή τα πνευματικά δικαιώματα και τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας χορηγούνται με σκοπό «να προωθήσουν την πρόοδο των επιστημών και των χρήσιμων τεχνών», το Σύνταγμα υπαγορεύει ένα χρονικό όριο σχετικά με το δικαίωμα της αντιγραφής. Μετά τη λήξη της διάρκειας προστασίας, ένα έργο δεν μπορεί να έχει πια πνευματικά δικαιώματα. Γίνεται ένα δημόσιο αγαθό στην ανοιχτή αγορά, όπου μπορεί να αναπαραχθεί φτηνά, κι αυτό επιταχύνει τη διανομή της γνώσης. Εκατονταετείς πόλεμοι δικαιωμάτων O όρος «δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας» επεκτάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες σε διάφορα διαστήματα από το 1790. Το 1831 τα πνευματικά δικαιώματα μπορούσαν να ανανεώνονται για 42 χρόνια από τη στιγμή της δημοσίευσης, το 1909 το διάστημα έφτασε τα 56 χρόνια. Το 1976 ο νόμος ξαναγράφτηκε, ώστε να προστατεύει τα πνευματικά δικαιώματα για 50 χρόνια μετά το θάνατο του δημιουργού, και διάφορες τυπικές διατυπώσεις χαλάρωσαν. Που σημαίνει ότι πλέον οτιδήποτε και τα πάντα έχουν πνευματικά δικαιώματα. Αν το έχετε δημιουργήσει, δεν έχει σημασία πόσο ασήμαντο είναι, σας ανήκει, κι αν κάποιος άλλος κάνει αντίγραφα, μπορείτε να κάνετε μήνυση. Τι νόημα έχει, όμως, ρωτάει ο συγγραφέας και ιστορικός Πίτερ Μπόλντουιν; Σήμερα, λόγω του ισχυρού λόμπι που άσκησαν μεγάλα στούντιο και εταιρείες όπως η Disney, η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του δημιουργού συν 70 επιπλέον χρόνια. Για τα εταιρικά έργα, η πνευματική ιδιοκτησία διαρκεί 120 χρόνια από τη δημιουργία ή 95 έτη μετά τη δημοσίευση. Γνωστός και ως νόμος «Mickey Mouse» (ακριβώς επειδή λόγω του νόμου ο διάσημος ποντικός προστατεύεται ακόμh), είναι ένα από αυστηρότερα νομοθετικά πλαίσια σε ισχύ και σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση με την αμερικανική αντίληψη. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η ιστορία της νομοθεσίας ενάντια στην πνευματική πειρατεία χαρακτηρίζεται από δύο σχολές. Αυτή που ο Μπόλντουιν αποκαλεί αγγλο-αμερικανική αντίληψη περί περιορισμένης διάρκειας προστασίας και προώθησης της ιδέας του δημόσιου αγαθού και η, αυστηρότερη, ευρωπαϊκή αντίληψη, που βασίζεται στην ιδέα της αντικειμενικής περιουσίας με σαφή ηθική διάσταση. Οι διαφορές άρχισαν να εμφανίζονται προς το τέλος του 19ου αιώνα με την ίδρυση της Ένωσης της Βέρνης, που δημιουργήθηκε για να ρυθμίσει τους διεθνείς νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Ο Μπόλντουιν αποδίδει την ευρωπαϊκή σύλληψη των πνευματικών δικαιωμάτων ως ηθικό δικαίωμα στην επιθυμία χωρών όπως η Γαλλία και η Γερμανία να διεκδικούν την πολιτιστική τους ανωτερότητα. Η αυστηρή προστασία των δικαιωμάτων των καλλιτεχνών φάνταζε ως ένας τρόπος για να απορρίψουν την εμπορευματοποίηση του πολιτισμού και της κουλτούρας μέσω χαλαρών νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων. Ο Μπόλντουιν συντάσσεται με σημαντικό αριθμό Αμερικανών νομικών που πιστεύουν ότι, με internet ή χωρίς, το σημερινό επίπεδο της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων είναι υπερβολικό. Μέχρι να φτάσει η στιγμή που τα περισσότερα έργα γίνονται δημόσια αγαθά, έχουν χάσει όλη την ουσιαστική αξία τους για το κοινό. Και προφανώς ο προστατευτισμός δεν προωθεί το δημόσιο καλό, επιμένουν. Σύμφωνα με την Όρλι Λόμπελ, καθηγήτρια Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο, όταν η ανθρώπινη δημιουργικότητα μονοπωλείται τεχνητά και πέρα από τη λογική, ο ίδιος ο σκοπός της προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας, που είναι η προώθηση της προόδου στις τέχνες και τις επιστήμες, ανατρέπεται. Όταν η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων που χορηγούνται σήμερα, χορηγείται κατ’ ουσίαν για έναν ολόκληρο αιώνα, το πεδίο εφαρμογής της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων μετατρέπεται σε μία από τις πιο επίμαχες περιοχές του νόμου. Ο καβγάς αφορά συχνά το τι συνιστά παράνομη αντιγραφή και τι δίκαιη χρήση. Αν και οι αλλαγές και οι δυνατότητες που έφερε η ψηφιακή τεχνολογία είναι πρωτόγνωρες και μοιάζουν να πρωταγωνιστούν στην τρέχουσα συζήτηση για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, η ίδια η συζήτηση είναι παλιά. Ως καταναλωτές επιθυμούμε περισσότερες επιλογές, νέους τρόπους για να έχουμε πρόσβαση σε περιεχόμενο και νέες τεχνολογίες που παρέχουν ευελιξία και δυνατότητες επιλογής. Αυτό σημαίνει ότι οι παραδοσιακοί πάροχοι περιεχομένου χάνουν κάποιον έλεγχο. Τα μεγάλα δίκτυα πολέμησαν τον ερχομό του VCR (το αναλογικό βίντεο που σήμερα μοιάζει ήδη αρχαίο) και του DVR κι έχασαν. Τελικά, αυτές οι νέες τεχνολογίες οδήγησαν στην κερδοφόρα (για ένα αξιόλογο χρονικό διάστημα τουλάχιστον) πρακτική της πώλησης ταινιών στον καταναλωτή, παρά τους φόβους που είχαν εκφράσει τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο ότι θα κατέστρεφαν τη βιομηχανία. Οι επικρατούσες βιομηχανίες θα υποστηρίζουν πάντοτε ότι νέες μορφές πρόσβασης θα οδηγήσουν τον κλάδο τους στην καταστροφή, όμως σύμφωνα με πολλούς Αμερικανούς νομικούς, στην πράξη, οι τεχνολογικές εξελίξεις ανοίγουν νέα επιχειρηματικά μοντέλα και νέες μορφές ανταγωνισμού και κέρδους. Το λινκ είναι εδώ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.