Αναζήτηση στην Κοινότητα

Ο πιο αντισυμβατικός σκιτσογράφος της πόλης, ο Σταύρος Κιουτσιούκης, παρουσιάζει τα κορίτσια του και μιλά για τα έργα και τα φετίχ του... Έβαψαν τα νύχια τους, διάβασαν ότι είχαν πρόχειρο στη βιβλιοθήκη τους, ακόμη και ιστορίες με τον Δράκουλα ή βιβλία με λευκές σελίδες, χαϊδεύτηκαν με το σκυλάκι τους και βαρέθηκαν πολλές φορές. Κάπως έτσι πέρασαν τα κορίτσια στην καραντίνα, μέσα από το πενάκι του Σταύρου Κιουτσιούκη, του πιο αντισυμβατικού σκιτσογράφου της Θεσσαλονίκης, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει άνθρωποι του χώρου. Πρώην και «αποτυχημένος», σύμφωνα με την δική του άποψη φαρμακοποιός, ο Σταύρος Κιουτσιούκης έφτιαχνε σκίτσα από μικρός και στα 16 του χρόνια προχώρησε στην πρώτη αυτοέκδοση, από τον… οίκο του Zart (ο γνωστός ήχος που σας έρχεται στο νου)_corps. Έκτοτε έχει γίνει γνωστός για τις ιστορίες του με το Κίτρινο Αγόρι, τα Πατουσάκια και τα κορίτσια στην πιο ερωτική τους εκδοχή, ενώ παρουσιάζει στο «Έθνος της Κυριακής» μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά σκίτσα που δείχνουν «Πώς πέρασαν τα κορίτσια στην καραντίνα». «Δημιουργός κόμικ του ελαφρού ρεπερτορίου». Έτσι συστήνεται ο Στ. Κιουτσιούκης, που από όταν θυμάται τον εαυτό του σχεδιάζει cartoons, ενώ επιδίδεται στην ερωτική θεματολογία. «Ο ερωτικός φετιχισμός είναι κάτι που με απασχολεί πολύ. Υπάρχουν ερωτικοί φετιχισμοί που δεν συζητιούνται. Θέλω η δουλειά μου να αποπνέει ερωτισμό και χιούμορ. Υπάρχουν φορές που αυτολογοκρίνομαι, αλλά αυτό βοηθάει γενικά στην τέχνη μου. Στόχος μου είναι οι ιστορίες μου να προβληματίζουν και να διασκεδάζουν, δεν με απασχολεί η αισθητική του στριπτιτζάδικου», λέει ο δημιουργός στο «Έθνος της Κυριακής». Ο άνθρωπος που βιοπορίζεται από το φετίχ του είναι ένας πανέξυπνος τύπος, πρώην φαρμακοποιός, που τα πέντε χρόνια των σπουδών του βοήθησαν ώστε να δίνει σήμερα ονόματα στους ήρωές του. Όπως για παράδειγμα η Δόνα Κικατριδίνη της Ολατράνης – φαρμακευτικοί όροι, συστατικά φαρμάκων. Ο Σταύρος Κιουτσιούκης (φωτ. Νόπη Ράντη) Το motto του είναι «Χωρίς κορίτσι δεν υπάρχει ιστορία». Τα κορίτσια του Σταύρου Κιουτσιούκη είναι όμορφα, παθιάρικα, αγαπούν το σώμα τους, επιδεικνύουν τα απόκρυφα σημεία τους με τρόπο που δεν προκαλεί και κάποιες φορές τσαντίζονται. Και τότε όμως είναι όμορφα τα κορίτσια του. Το ημερολόγιο του 2019 ήταν «Το πιο τσαντισμένο ημερολόγιο της χρονιάς» και μέσα του είχε 12 κορίτσια τσαντισμένα και 12 καλούς λόγους, γιατί «η Marie Claire είναι μια γυναίκα με νεύρα. Εσύ…» Το πρώτο του κόμικ το έκανε στα 20 του χρόνια και ήταν το Κίτρινο Αγόρι, εμπνευσμένο από το Yellow Kid, ένα από τα πρώτα κόμικ που δημοσιεύτηκαν διεθνώς, στην Αμερική του 1895. Το Κίτρινο Αγόρι ήταν μια τριλογία 4 τόμων, οι τρεις ασπρόμαυροι και ο τέταρτος έγχρωμος. Σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου το Κίτρινο Αγόρι αντιμετωπίζει τη ζωή με πρωτόφαντη αισιοδοξία, – «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», είναι ο τίτλος μιας ιστορίας – και όλη η σειρά έχει αρκετό μαύρο χιούμορ. Ωστόσο εκείνο που τον σύστησε ακόμη περισσότερο στο ευρύ κοινό είναι τα «Πατουσάκια», μικρά, ερωτικά, φετιχιστικά σχέδια για τις πατούσες των γυναικών, τις οποίες και λατρεύει – όπως και ο Quentin Tarantino. «Είμαι πελματολάγνος, τι να κάνω; Δεν το έκρυψα ποτέ», ομολογεί. Η «Πίτσα Πεπερόνι» είναι μια ενδιαφέρουσα έκδοση που και αυτή σχολιάστηκε πολύ. Ο Στ. Κιουτσιούκης αποδόμησε έξι γνωστά παραμύθια για σύγχρονες πριγκίπισσες που δεν ζουν σε κάστρα, ούτε τις κυνηγούν δράκοι, αλλά επίσης δεν αποζητούν τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Η Κοκκινοσκουφίτσα είναι μια κοπέλα που κάνει delivery με το μηχανάκι της φορώντας κόκκινο κράνος, η Ωραία Κοιμωμένη είναι σούπερ ήρωας, η Χιονάτη κρύβεται από την κακιά μητριά της που βρίσκει νέα δηλητήρια για να την εξοντώσει και ο Πήτερ Παν… δεν υπήρξε ποτέ. Είναι δημιουργός παραδοσιακός όχι μόνο ως προς την θεματική του, αλλά και ως προς την τεχνική, αφού σχεδιάζει τα σκίτσα πρώτα σε χαρτί με πινέλο και μετά τα χρωματίζει στον υπολογιστή. Πριν και από αυτό βέβαια γράφει τα κείμενα. Του αρέσει να παίρνει ιδέες από την καθημερινότητα, από μικρά και μεγάλα γεγονότα, αλλά σχεδόν ποτέ δεν υιοθετεί ιδέες που του δίνουν οι άλλοι. Γενικά δεν τα πάει καλά με τα… κατά παραγγελία. Γι΄ αυτό και σε κάποιες δουλειές του, όπως την «Πίτσα Πεπερόνι», αναθέτει την εικονογράφηση σε άλλους – την συγκεκριμένη σε 6 κοπέλες. «Μου αρέσει να στέλνω κρυφά μηνύματα, διασκεδάζω αφάνταστα να σκέφτομαι αυτούς που τους αφορά και θα τα διαβάσουν. Μου αρέσει επίσης να μιλάω για μεγάλα γεγονότα και σημαντικά πράγματα υπογείως. Έχει μια γοητεία όλο αυτό» μας λέει, προσθέτοντας πως ιδανικά θα ήθελε να έχει ζήσει την γαλλο-βελγική σχολή κόμικ των δεκαετιών ΄70-΄80. Άλλωστε χρωστάει το ότι ασχολήθηκε με το κόμικ στον Γάλλο Μαρσέλ Γκοτλίμπ, τον δημιουργό των δύο κορυφαίων γαλλικών σατιρικών περιοδικών κόμικ για ενηλίκους, του Fluide Glacial και του Hara Kiri. Υπό έκδοση βρίσκεται το νέο του κόμικ που με τίτλο «Φέτος θα πάω διακοπές» – είχε κλείσει πριν την πανδημία του κορωνοϊού –, αφορά σε ένα ερωτικό τρίγωνο με ένα αγόρι και δύο κορίτσια, που ναυαγούν σε ένα ερημονήσι. «Αγαπώ πολύ τα κορίτσια. Τα σέβομαι και θέλω να τα αποθεώνω. Προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου να δείξω τα θέλω τους, απέναντι στα δικά μας θέλω, αλλά και να σεβαστώ τις επιθυμίες τους. Όχι, δεν μου αρέσει να μου λένε ότι τα κόμικς μου είναι girly. Προτιμώ να τα χαρακτηρίζουν girls friendly», αναφέρει ο δημιουργός. Και το σχετικό link...

Είναι πολύ συνηθισμένο για έναν δημιουργό κόμικς, όταν σκαρώνει μια ιστορία να αφοσιώνεται σε αυτήν μέχρι να την ολοκληρώσει. Ο Σταύρος Κιουτσιούκης λειτουργεί εντελώς διαφορετικά. Τιμώμενος καλλιτέχνης στο πρόσφατο φεστιβάλ του Comicdom, παρουσίασε τρεις νέες δουλειές του με υπέροχα σχέδια και εντελώς διαφορετικές θεματικά. Από τους πιο παραγωγικούς και ανήσυχους νέους καλλιτέχνες των ελληνικών κόμικς, ο σαραντάχρονος Σταύρος Κιουτσιούκης έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να πλάθει ιστορίες ασταμάτητα, κινούμενος σε διαφορετικά σεναριακά είδη, συνήθως με το χιούμορ στο επίκεντρο. Μια από τις λίγες «σταθερές» στο έργο του είναι οι ρετρό αναφορές με διάθεση αυτοϋπονόμευσης και παρωδίας και η διαρκής επιστροφή στον πιο διάσημο χαρακτήρα του, το ευάλωτο, άτυχο, ετοιμοθάνατο, αλλά διόλου ψοφοδεές «Yellow Boy», με τις «περιπέτειες» του οποίου από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου κυκλοφορούν πέντε τόμοι («Οι θλιβερές περιπέτειες του Yellow Boy», «Οι ακόμα πιο θλιβερές περιπέτειες του Yellow Boy», «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», «Το κουρέλι τραγουδάει ακόμη», «Θέλεις να πεθάνω;»). Πού και πού γράφει σενάρια για άλλους δημιουργούς, όπως έπραξε με τη γλυκύτατη και γεμάτη ευαισθησία «Τσαλακωμένη ουρά» που σχεδίασε η Έφη Θεοδωροπούλου και με την «Pizza Peperoni» σε συνεργασία με έξι διαφορετικές σχεδιάστριες, σταθερά δημιουργεί για την ιστοσελίδα socomic.gr, ενώ συμμετείχε και σε πειραματικές, ομαδικές απόπειρες σχολιασμού της φύσης και των δυνατοτήτων των κόμικς, όπως αυτή του «The Very Closed Circle». Στο πρόσφατο φεστιβάλ του Comicdom ήταν ο τιμώμενος καλλιτέχνης και σχεδίασε την αφίσα παρουσιάζοντας μια μικρή έκθεση με ορισμένα αντιπροσωπευτικά έργα του, φιλοτεχνεί τη σειρά «Γιαχνί» με μικρές ιστορίες εμπνευσμένες από την ταβέρνα «Το Κουρμπέτι», ενώ η παρουσία του σε εκδηλώσεις, ομιλίες και άλλες εξωστρεφείς δραστηριότητες είναι αδιάκοπη, ιδιαίτερα από τότε που έκλεισε το φαρμακείο του στη Θεσσαλονίκη για να δοθεί ολοκληρωτικά στην τέχνη του. Με όλα αυτά πού να βρεθεί χρόνος για κάτι άλλο; Και όμως, τρία νέα έργα του κυκλοφόρησαν σχεδόν ταυτόχρονα πριν από λίγες μέρες και μάλιστα εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Το «Έχεις πεθάνει για μένα» (εκδόσεις Ένατη Διάσταση) αποτελεί «μια παράξενη ιστορία, η ενέργεια της οποίας πηγάζει από τους αυτοσχεδιαστικούς πειραματισμούς, την απουσία ντεκουπάζ, τους σουρεαλιστικούς διαλόγους και την άναρχη διαδοχή σκηνών πλαισιωμένων από μια αυστηρά οριοθετημένη σκηνοθεσία», όπως επισημαίνει ο Πάνος Κρητικός, προλογίζοντας την έκδοση. Στην ιστορία συμμετέχουν γκάνγκστερ και ζόμπι χωρίς να δίνονται και πολλές πολλές εξηγήσεις για την εξέλιξη του σεναρίου, φέρνοντας στον νου τα κόμικς του Daniel Clowes και λειτουργώντας σαν ένα κόμικς ανάλογο, με μπόλικο χιούμορ στη θέση του ψυχολογικού τρόμου, των δυσερμήνευτων αλλά γοητευτικών ταινιών του David Lynch. Επιπλέον, το «Έχεις πεθάνει για μένα» αποτελεί και μια συνομιλία με το έργο του Γιώργου Τσούκη, που παλαιότερα είχε συνεργαστεί με τον Κιουτσιούκη, αν και εδώ και χρόνια έχει αποσυρθεί από τα κόμικς, ίσως ως μια προτροπή για να επιστρέψει και να εξακολουθήσει να δημιουργεί σπουδαίες δουλειές. Σε εντελώς διαφορετικό στιλ, το «Πώς να βγείτε ένα χάλια ραντεβού, ειδικά αν είστε ιπποπόταμος» (εκδόσεις Zart-Corps) είναι μια σύντομη ιστορία που περιγράφει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος της, με όλα τα στραβά και τα ανάποδα που μπορεί να συμβούν σε ένα ραντεβού (ή, καλύτερα, σε κάθε ραντεβού;) ενώ τέλος, τα «Πατουσάκια» (εκδόσεις Jemma) είναι μια ακόμη απόπειρα φιλοτέχνησης μιας σοφτ πορνογραφίας μετά τον «Δεξιοτέχνη» και τη «Νικολέτ» του Κιουτσιούκη. Πρωταγωνιστούν, εν είδει φετίχ, δεκάδες γυναικεία πέλματα σε ατέλειωτες στάσεις, σε ένα στιλ που παραπέμπει σε παλαιότερες εποχές, όταν τα αγόρια-έφηβοι μάθαιναν τη γυναικεία ανατομία μόνο από τα φτηνά πορνοπεριοδικά που κυκλοφορούσαν κρυφά κάτω από τα θρανία. Όπως επισημαίνει ο Λευτέρης Σταυριανός στον πρόλογό του: «Είναι σίγουρο πως αν ο Κιουτσιούκης δημιουργούσε στα ’60s ή στα ’70s θα μιλούσαμε σήμερα για έναν μεγάλο δημιουργό των ερωτικών κόμικς. Εξάλλου, ήταν εποχές που ο κόσμος καύλωνε με στυλ, και το στυλ είναι κάτι που ο Σταύρος το έχει στο τσεπάκι!» Επειδή, πράγματι, ο Κιουτσιούκης είναι δεξιοτέχνης του στιλ, κάθε νέα του δουλειά είναι ενδιαφέρουσα και ευπρόσδεκτη. Κι επειδή τα θέματά του ποικίλλουν σε ακραίο βαθμό, από την αγωνία ενός ιπποπόταμου σε ραντεβού μέχρι τις γυναικείες πατούσες ως ερωτογενείς ζώνες, δεν γίνεται ποτέ βαρετός. Αντιθέτως, ανανεώνεται με κάθε νέο του βιβλίο, συμβάλλοντας με τις αδιάκοπες δράσεις του στη διαρκή ανανέωση των ελληνικών κόμικς. Και το σχετικό link...