Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'παπάκι'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Σε λίγο συμπληρώνονται έξι δεκαετίες από τη γέννηση του πρώτου ‘παπιού’. Του δίτροχου Αδάμ που δίχως Εύα αλλά με σύντροφο την ιαπωνική τεχνολογία/εργασιομανία απέκτησε περισσότερα από 100 εκατομμύρια απογόνους, δημιουργώντας ένα είδος που κατέκλυσε κάθε γωνιά του πλανήτη! Ανεξαρτήτως γλώσσας, θρησκείας, ποιότητας δρόμων ή ποιότητας ζωής. Το ‘παπί’ είναι εκεί. Και ήρθε η ώρα να ειπωθεί η ιστορία του. Το ταξίδι στο χρόνο μας γυρίζει και λίγο νωρίτερα, όταν ο δαιμόνιος Soichiro Honda είχε έρθει στην Ευρώπη με το δεξί του χέρι, τον Takeo Fujisawa. Αν ο πρώτος ήταν ο Batman της μηχανολογίας, ο δεύτερος ήταν ο Robin που ασχολούνταν με τις πωλήσεις, τα οικονομικά και το μάρκετινγκ. Μαζί αποτελούσαν ένα δίδυμο που όπως αποδείχθηκε είδε πολύ μπροστά από την εποχή του. Έτη φωτός μπροστά. (AP Photo/K. Mori) Τότε λοιπόν δεν υπήρχε internet και ο καλύτερος τρόπος να ‘κατασκοπεύσεις’ τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, ήταν με τα ίδια σου τα μάτια. Είδαν λοιπόν από κοντά στη Γερμανία πόσο δημοφιλή ήταν τα μοτοποδήλατα, τι έκανε η γερμανική Kreidler ή η ιταλική Lambretta. Η έρευνα αγοράς μπόλιασε τις σκέψεις, καταλήγοντας σε συγκεκριμένη στρατηγική. Δεν ήθελαν ένα δίκυκλο για να πουλήσει στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Ήθελαν ένα δίκυκλο για να κατακτήσει τον κόσμο. Να πουλήσει τόσο σε χώρες με δρόμους χαλιά και επίδοξους αγοραστές με τσέπες γεμάτες όσο και σε τόπους ξεχασμένους από το Θεό όπου οι κακοτράχαλη δρόμοι θα αποτελούσαν καθημερινή δοκιμασία. Κάτι καινοτόμο μα και πρακτικό, αξιόπιστο μα και ικανό, όμορφο αλλά οικονομικό. Και το σημαντικότερο, εύκολο στη χρήση. Θέλετε να συμπυκνώσω τα παραπάνω σε λόγια του Fujisawa; Είπε λοιπόν στον Honda: Αν μπορέσεις να μου σχεδιάσεις ένα μηχανάκι με ισχύ γύρω στα 50cc, με κάλυμμα να κρύβει κινητήρα, κολάρα και καλώδια, εγώ θα μπορέσω να το πουλήσω. Δεν ξέρω πόσα noodle bars υπάρχουν στην Ιαπωνία αλλά στοιχηματίζω πως κάθε ένα από αυτά θα θέλει το μηχανάκι μας για να παραδίδει τις παραγγελίες. Και εγένετο το Super Cub, εγένετο το θρυλικό ‘παπί’ εγένετο το άτι του νεοέλληνα και η προέκταση του ντελιβερά. Το να πεις πως το πλάνο της Honda ήταν φιλόδοξο, θα είναι ταπεινότητα. Ξεκίνησαν με στόχο να παράγουν 30.000 μοτοσυκλέτες το μήνα, ενώ στην Ιαπωνία η συνολική μηνιαία παραγωγή δεν έφτανε ούτε στο ήμισυ! Στους πρώτους μήνες το όραμα έδειχνε δυσδιάκριτο, το project ήταν τεράστιο, τα προβλήματα αναπόφευκτα. Όμως ‘παπί’ ήταν, δεν κώλωσε. Και πολύ γρήγορα η ρότα των πωλήσεων γύρισε προς τα πάνω. Με σχεδόν κατακόρυφη πορεία. Το 1959 ιδρύθηκε η American Honda Motor Company για να πουλάει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το 1961 δημιουργήθηκε δίκτυο πωλήσεων στη Γερμανία, ακολούθησαν Βέλγιο, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, ο κόσμος όλος. (AP Photo/Itsuo Inouye) Τα βασικά συστατικά της επιτυχίας ήταν η αντοχή και η απόδοση του ισχυρού τετράχρονου κινητήρα 50cc (σε αντίθεση με τους δίχρονους κινητήρες που ήταν η τάση της εποχής), η μοναδική σχεδίαση με χαμηλό πλαίσιο τύπου ραχοκοκαλιάς, ο φυγοκεντρικός συμπλέκτης χωρίς μανέτα και η μεγάλη, προστατευτική ποδιά. Από πλαστικό, αυτή ήταν η κίνηση ματ που έκανε τη διαφορά. Η σχεδιαστική καθώς υπήρξε ένα ακόμα στοιχείο που συντέλεσε καθοριστικά στην επιτυχία των πωλήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Οι Γιάνκηδες ακόμα δεν είχαν ξεχάσει το Pearl Harbor, πώς θα αποδέχονταν ένα βομβαρδισμό από μηχανάκια made in Japan; Χρειάστηκε ένα διαφημιστικός Δούρειος Ίππος που αποτελεί case study ακόμα και σήμερα. Αυτός ήταν η διαφημιστική καμπάνια την οποία ξεκίνησε το 1963, με τη Grey Advertising να πατάει σε μία ιδέα ενός σπουδαστή του UCAL. Ονόμασε την καμπάνια «Γνωρίζεις τους πιο καλούς ανθρώπους πάνω σε μία Honda», και ουσιαστικά προσέλκυσε νέο κοινό στον δίτροχο κόσμο, αντί να προσπαθήσει να ‘κλέψει’ τους κατόχους μοτοσυκλετών. Έπεισε πως όχι απλά είναι ασφαλής (λέμε τώρα) τρόπος μετακίνησης αλλά και πως οι μοτοσυκλέτες δεν είναι μόνο για ‘bad to the bone’ παιδιά. Μάλιστα έφτασε σε σημείο να δημιουργηθεί και άτυπη κόντρα με τη Harley Davidson στην οποία έμενε η ρετσινιά πως αποτελούσε επιλογή των παρανόμων και των αμφιβόλων προθέσεων αναβατών! Ενδεικτικό της επιτυχίας της είναι πως αυτή η καμπάνια κράτησε 12 ολόκληρα χρόνια ενώ ήταν τέτοια η απήχηση που είχε, που οι Beach Boys που τότε ήταν ‘πρώτο όνομα στη μαρκίζα’ έγραψαν ένα δημοφιλές τραγούδι με τίτλο ‘Little Honda’. Σήμερα φαντάζει σαν πληρωμένη διαφήμιση αλλά στην τότε, αγνή ακόμα εποχή, ήταν απλά η προσπάθεια των Brian Wilson και Mike Love να κερδίσουν κι αυτοί κάτι από την επιτυχία της Honda. Από τότε και μέχρι να φτάσουμε στο σημερινό ορόσημο των 100 εκατομμυρίων πωλήσεων, υπήρξαν πολλές βελτιώσεις αλλά η βασική φιλοσοφία του παπιού παρέμεινε ίδια. Πλέον το Super Cub παράγεται σε 16 εργοστάσια, σε 15 χώρες σε όλο τον κόσμο. Πωλείται και οδηγείται σε περισσότερες από 160 αγορές, με την ελληνική να είναι φυσικά μία από αυτές. Και όλοι ξέρουμε πόσο επιτυχημένο είναι και στα μέρη μας. Αναμφίβολα σημάδεψε τα ‘80s, πρωταγωνίστησε στις βιντεοταινίες, ήταν το επίσημο μέσο μεταφοράς της νεολαίας και όχι μόνο. Γέμιζε το χώρο στάθμευσης έξω από τις ντισκοτέκ και τα πεζοδρόμια έξω από τα ‘ουφάδικα’. Αποτελούσε απαραίτητο ‘αξεσουάρ’ κάθε επαναστάτη χωρίς αιτία, έγινε ακόμα και προεκλογικό σύνθημα που θα θυμούνται οι παλαιοί. «Καλύτερα παπάκι, παρά τον Μητσοτάκη», φώναζαν οι ΠΑΣΟΚτζήδες όταν πριν τις εκλογές του 1985 ο πρόεδρος της ΝΔ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έταζε μείωση στις τιμές των αυτοκινήτων. Φανταζόταν άραγε ο Soichiro Honda καταλήγοντας στην ιδέα του Super Cub πως θα επηρέαζε τόσο τις μετακινήσεις στον πλανήτη και μάλιστα για τόσες δεκαετίες; Τι θα έλεγε ο Fujisawa που είχε απλά φανταστεί ένα μηχανάκι που να μπορείς να οδηγείς με το ένα χέρι και να κρατάς με το άλλο την παραγγελία, πως εκτός από τους απανταχού ντελιβεράδες, στο μύθο του ‘παπιού’ θα υποκλίνονταν άπαντες; Από τον Σταμάτη τον Γαρδέλη σε σχεδόν Οσκαρικές ταινίες μέχρι τον Τάκη τον Τσουκαλά σε αμέτρητες πορείες προς την έδρα του αντιπάλου; Μάλλον όχι. Αλλά το Super Cub κατέκτησε τα πάντα, εντός και εκτός έδρας. Και στην Ιαπωνία αλλά και στον κόσμο ολόκληρο. Σούζα το παπάκι… ΠΗΓΗ
  2. Indian

    Τα θρυλικά παπάκια των 80s

    «Μάνα φεύγω, έχω ραντεβού για καφέ με τα παιδιά» «Μην αργήσεις. Εσώρουχο άλλαξες; Κάλτσες;» «Ναι ρε μάνα. Όλα τα άλλαξα, φεύγω». «Κοίτα μη τυχόν και ανέβεις σε παπάκι. Δε θέλω παρέες με τέτοιους». «Γιατί ρε μάνα, κέρατα έχουν;» «Αυτό που σου λέω. Με αυτά σκοτώνονται τα παιδιά και κλείνουν τα σπίτια» Ο διάλογος κλασικός. Μετά τα εσώρουχα και τις κάλτσες, η έννοια της μάνας στη δεκαετία του ’80, ήταν τα παπάκια. Αυτά τα ανεπανάληπτα και πλέον all time classic 50άρια μηχανάκια. Στις ηλικίες 16 ως 25, οι πωλήσεις έκαναν θραύση. Οι μύθοι της εποχής, σχετικά με αυτούς που τα καβαλούσαν και τα ατυχήματα στους δρόμους, ήταν ατελείωτοι. «Μάνα, θα αγοράσω μηχανάκι». «Όχι παιδί μου, μην μου το κάνεις αυτό (τράβηγμα μαλλιών). Φοβάμαι, σε παρακαλώ. Κάνε υπομονή να πάρεις αυτοκίνητο». Και αυτός ο διάλογος κλασικός. Όλοι ήθελαν ένα παπάκι γιατί ήταν μόδα, δεν απαιτούσε ιδιαίτερες οδηγικές ικανότητες, ήταν φθηνό και «σήκωνε» πολλές τροποποιήσεις στον κινητήρα και τη γενική εμφάνιση. Η αγορά τους γινόταν με λίγα λεφτά προκαταβολή και μετά γραμμάτια, ενώ η απόκτηση διπλώματος μοτοποδηλάτου ήταν εύκολη υπόθεση και άμα λάδωνες τους εξεταστές ευκολότερη. Το προσωνύμιο «παπί» δεν είναι απολύτως διευκρινισμένο πως το απέκτησε. Οι απόψεις είναι ότι είτε λόγω του θορύβου του, είτε λόγω της εμφάνισής του. Το πιθανότερο είναι ότι πήρε το όνομα από τον ήχο πα-πα-πα, που έκανε μόλις αφαιρούσες την εξάτμιση από το μοτέρ. Τα πειραγμένα Τα Super Club 50cc και οι οδηγοί τους, είχαν ένα ιδιαίτερο στιλ. Ο αναβάτης, μόλις αγόραζε το παπάκι, έριχνε άλλα τόσα λεφτά για να το κάνει «αγριόπαπια». Έβγαζε αμέσως τους καθρέπτες και τη σχάρα. Έβγαζε την ποδιά. Έκοβε τα φτερά. Άσπριζε την πινακίδα για να ξεφεύγει από τα μπλόκα ή την έκοβε για να μην ενοχλεί στη σούζα, και «πείραζε» τον κινητήρα για να το κάνει 72cc. Σταδιακά, τα κυβικά ανέβαιναν και άλλαζαν οι ρόδες, η σέλα, τα φλασάκια, και οτιδήποτε άλλο «φορούσε» το εργοστασιακό μηχανάκι. Ακολουθούσε πάντα η σχετική μόστρα του «γκαζιού» μπροστά από καφετέριες και πλατείες και σε ορισμένες περιπτώσεις παίζονταν στοιχήματα σε κόντρες με παπάκια. Ο θρύλος λέει ότι κάποιοι έκαιγαν κηροζίνη και πέταγαν στις κόντρες στην περιφερειακή στην Κατεχάκη. Πάντως, αρκετοί άφηναν την ποδιά επάνω και κολλούσαν διάφορα αυτοκόλλητα, εκεί ή στο φανάρι, με χαρακτηριστικότερο αυτό που απεικόνιζε τον λύκο. Το στράβωμα των ποδιών Ένας οδηγός «πάπιας» που σεβόταν τον εαυτό του, έπρεπε να ξέρει να στήνεται σε αυτό. Το στυλ απαιτούσε από τον οδηγό να κάθεται στη σέλα όσο πιο μπροστά μπορούσε. Τα γόνατα να είναι κολλητά και στους μασπιέδες, τα πόδια στραβά προς τα μέσα με τις φτέρνες προς τα έξω. Το κράνος ήταν «ξενέρωτο», καθώς η μοδάτη χαίτη έπρεπε να ανεμίζει. Το παντελόνι μπάγκι ή ψαράδικο και ελαφρώς τραβηγμένο προς τα πάνω, για να φαίνεται η άσπρη κάλτσα και το μαύρο Sebago ή sea and city. Τις μπότες και τα δερμάτινα τύπου perfecto τα φορούσαν αυτοί που είχαν μεγάλες μηχανές. Αργότερα οι παπάκηδες τους μιμήθηκαν. Το μπουφάν αρχικά ήταν στρατιωτικό, τύπου flight και αργότερα έγινε φουσκωτό. Η σούζα, η κολιά και λοιπά τσαλιμάκια στις δύο ρόδες, ήταν «υποχρεωτικά μαθήματα». Το ίδιο και οι μηχανικές γνώσεις επί όλων των τμημάτων του παπιού. Όσο πιο πειραγμένο και φτιαγμένο εξωτερικά ήταν ένα παπάκι, τόσο πιο περπατημένος φαινόταν ο οδηγός του. Ένα καλό παπί έπρεπε οπωσδήποτε να κάνει θόρυβο. «Σούζα ρε, κάνε ψαράκι, σανίδωσέ το» ήταν η διαρκής προτροπή στους οδηγούς, που ευχαρίστως εκτελούσαν. Και δως του πέρα δώθε, βρουμ βρουμ με πειραγμένες εξατμίσεις. Η τέχνη του συνοδηγού Όσο για τον συνοδηγό, έπρεπε να είναι ελαφρώς προς τα πίσω, με τα χέρια και τα πόδια κρεμασμένα και όχι ακουμπισμένα πίσω στους μασπιέδες. Ο εκπαιδευμένος συνοδηγός ήταν απαραίτητος, για τη φιγουράτη «δικάβαλη σούζα», καθώς ήξερε να τραβάει και να κρατάει σταθερά τον οδηγό προς τα πίσω. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που εξομοίωναν τους οδηγούς με το ιδιαίτερο στιλ, με «άτομα που έχουν μπλέξει», ή μέλη φοβερών και τρομερών συμμοριών. Τη δεκαετία του ’90, η άποψη για τα παπάκια άλλαξε. Οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι και η έλλειψη πάρκινγκ, έστρεψαν πολλούς σε μια φθηνή και αξιόπιστη λύση. Το παπάκι ήταν ότι έπρεπε, ευέλικτο, δεν έκαιγε και πολλή βενζίνη, ενώ το πάρκαρες σε δευτερόλεπτα. Η ταχύτητα και η ενεργητική ή παθητική ασφάλειά του παπιού, δεν ήταν ποτέ τα «προσόντα» του, αλλά πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο και διαχρονικό όχημα. Η προέλευση Τα παπάκια της Honda και της Yamaha κυκλοφόρησαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο από την Ιαπωνία, που προσπαθούσε να ανακάμψει. Η είσοδός τους στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά ήταν πολύ δύσκολη. Κανείς δεν εμπιστευόταν ακόμη ένα ιαπωνικό προϊόν. Ήταν όμως μια λύση, για αυτούς που δεν ήθελαν μεγάλου κυβισμού μηχανές, αλλά ένα ελαφρύ δίκυκλο, για να εξυπηρετούνται σε μικρές αποστάσεις. Τη δεκαετία του ’60 άρχισαν να κάνουν τις πρώτες σημαντικές πωλήσεις και σταδιακά καθιερώθηκαν. Με αυτό το θρυλικό μηχανάκι άρχισαν πολλοί να εκπαιδεύονται στην οδήγηση με δύο ρόδες και να αγαπούν τις μηχανές. Ακόμη και αυτοί που δεν είχαν χαίτη ή ψαράδικο παντελόνι. Στην Ελλάδα έκανε θραύση τη δεκαετία του ’80. Σήμερα παράγεται και από άλλες εταιρείες, σε διάφορα σχέδια και κυβικά και αποτελεί ακόμη εγγύηση για τις μετακινήσεις. ΠΗΓΗ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.