Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'πανάγος'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ακόμα κι όταν βλέπεις ότι δεν είναι «στραβός ο γιαλός» αλλά είναι εξόφθαλμο ότι «στραβά αρμενίζουμε», δεν είναι εύκολο να πας κόντρα στο ρεύμα «εν καιρώ πολέμου». Για τον Πανάγο (Πάνο Γερακάκη) δεν υπήρξαν τέτοια διλήμματα. Στο βιβλίο του με τον σαρκαστικό τίτλο «Το λέει η επιστήμη» ζωγραφίζει και γράφει τι από αυτά που (υποτίθεται πως) λέει η επιστήμη είναι «επιστήμη» και τι «τσαρλατανισμός». Ο Πανάγος (Πάνος Γερακάκης) δημιουργεί κόμικς εδώ και μερικά χρόνια. Μακριά από εκδοτικούς οίκους και δεσμεύσεις, τα φτιάχνει μόνος του, τα εκδίδει και τα πωλεί σε φεστιβάλ και σχετικές εκδηλώσεις. Ο «Ψυχαλάστρας» που ήδη αριθμεί τρία τεύχη ήταν η πρώτη μεγάλη δουλειά του με πρωταγωνιστή έναν παράξενο ψυχίατρο που καταλήγει στη φυλακή για να φέρει τα πάνω-κάτω σε έναν έτσι κι αλλιώς εύθραυστο μικρόκοσμο. Την περίοδο της καραντίνας, της κρατικής καταστολής και της καταπάτησης στοιχειωδών ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων οι περισσότεροι κράτησαν στάση αναμονής, ενώ υπήρξαν και πολλοί που βολεύτηκαν και τελικά πείστηκαν ότι η κοινωνική ειρήνη, η υπακοή στα κανάλια και σε διορισμένους επιστήμονες και εντέλει η υποταγή αποτελούν ύψιστες αξίες. Ο Πανάγος δεν πείστηκε για κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, όλο αυτό το διάστημα δημιουργούσε κόμικς σατιρίζοντας την κατάσταση. Και κυρίως τους διαμορφωτές της. Μιλήσαμε μαζί του και μας εξήγησε τη στάση του. Σε ένα κλίμα τρομοκρατίας και υποτιθέμενης ομοψυχίας ενάντια στον «αόρατο εχθρό», δεν αισθάνεσαι σαν τη «μύγα μες στο γάλα» με ένα τέτοιο βιβλίο; Όταν ξεκίνησα να φτιάχνω κόμικς γι' αυτή την κατάσταση ήταν ακριβώς για να ξεπεράσω την αίσθηση της μοναξιάς μέσα σε όλη αυτή την «ομοψυχία». Ήξερα ότι δεν είμαστε παρανοϊκοί τερατολόγοι όλοι όσοι στεκόμαστε ενάντια σε αυτή την κατάφωρη διολίσθηση προς τον ολοκληρωτισμό. Ήθελα να δείξω με τον τρόπο μου ότι υπάρχουν πολλές «μύγες μες στο γάλα», ότι το κατασκευασμένο δίπολο είτε «ψεκασμένος» είτε «με την επιστήμη» είναι ένα χυδαίο ψευδές ιδεολόγημα. Σε πολλά στριπ σου πρωταγωνιστεί ο frontman Τσιόδρας που παρουσιάστηκε ως ο καλός μπάτσος της υπόθεσης με πολλούς γκρούπις στην ελληνική κοινωνία. Ποια η άποψή σου για τον ρόλο του; Είναι γνωστός ο ιστορικός ρόλος του Τσιόδρα στο φιάσκο με τα εμβόλια του 2009 και την τότε τεχνητή υστερία για τη γρίπη. Με τον Covid o θεαματικός του ρόλος είναι αυτός του θρησκευτικού ποιμένα, του «προσώπου εμπιστοσύνης» που δεν ανήκει στο «φθαρμένο πολιτικό σύστημα» (ανήκει βέβαια στο εξίσου διεφθαρμένο φαρμακευτικό-καπιταλιστικό σύστημα). Συμβολίζει τον αντικειμενικό, πράο επιστήμονα που θα μας οδηγήσει μέσα από την «έρημο» της πανδημίας σαν Μωυσής. Το σοβαροφανές προφίλ του προβλήθηκε επίτηδες σε αντιπαράθεση με εικόνες φανατισμένου παπαδαριού και τάισε όλα τα αντανακλαστικά «σιγουριάς» που χρειαζόταν ο τρομοκρατημένος από τα ΜΜΕ κόσμος για να απαγκιάσει κάπου μες στην καταιγίδα τού τεχνικά και συστηματικά προκληθέντος σοκ. Είχε θεσμικότατο ρόλο στην πολιτική των λοκντάουν και στην όλη ολοκληρωτική διαχείριση που έχει ως αποτέλεσμα νεκρούς και σακατεμένους. Έχει βαμμένα τα χέρια του με αίμα. Εξ ου και το ακαταλόγιστο που ψηφίστηκε. Σε άλλα στριπ πρωταγωνιστούν ο Μητσοτάκης και ο Χαρδαλιάς. Με τη σάτιρα ποιου απ' όλους το απολάμβανες περισσότερο; Ο Μητσοτάκης ήταν το κεντρικό πρόσωπο σε μια μίνι σειρά μου που δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό του Red 'N' Noir με τίτλο «Το διάγγελμα του Σαββάτου». Μου άρεσε η φόρμα αφήγησης του διαγγέλματος σε συνδυασμό με την ειρωνεία γι' αυτή τη διαρκή κατάσταση του «εκτάκτου». Σαν φιγούρα είναι κορεσμένη και αν δεν ήταν τα διαγγέλματα θα τον είχα χρησιμοποιήσει λιγότερο. Δεν είναι προσωποκεντρικό το ζήτημα, ξεπερνάει πρόσωπα και κόμματα, χωρίς να σημαίνει ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν έχει βαριά και αιματοβαμμένη ευθύνη απέναντι στην ιστορία. Ο Χαρδαλιάς έχει περισσότερο ενδιαφέρον σαν αυστηρή «πατρική» φιγούρα που μας «τραβούσε το αυτί». Ο απόλυτος νεοέλληνας καουμπόι που θα τα βάλει με τον ιό. Δεν χαρίζεσαι όμως ούτε στους απαθείς τηλεθεατές. Τελικά τι ήταν χειρότερο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο; Η κυβερνητική δράση ή η απάθεια των πολιτών; Χειρότερη πάντα η δράση της εξουσίας, άρα της κυβέρνησης. Πιο τραγική είναι η απάθεια του κόσμου γιατί ο ολοκληρωτισμός που θα τον καταπιεί χτίζεται μέρα μεσημέρι μπροστά στα μάτια του. Δεν παριστάνω τον ανυπόταχτο φωστήρα, αμφιταλαντεύομαι, ανησυχώ και ενίοτε πανικοβάλλομαι. Αλλά προσπαθώ να μην εγκαταλείψω την κριτική σκέψη η οποία έγινε ορατό ότι έχει ήδη χαθεί από μεγάλο κομμάτι αυτού που χαρακτηρίζεται προοδευτικός κόσμος. Αυτό ήταν για μένα το χειρότερο: η στάση μεγάλου μέρους της Αριστεράς και του α/α χώρου (όχι όλοι, όχι πάντα, υπάρχουν φωτεινότατες εξαιρέσεις). Από «ναι μεν, αλλά» μέχρι απόλυτα συναινετική και σε σχέση ανταγωνισμού με τα σκληρά μέτρα που έπαιρνε η κυβέρνηση. Καταντήσαμε να την εγκαλούν επειδή δεν μας «έκλεισε μέσα αρκετά» ή δεν επέβαλε αρκετή «υποχρεωτικότητα» όπως θα έκαναν ο Λένιν, οι κομμουνάροι, ο Μαλατέστα. Πνεύματα που καλούσαν από τον άλλο κόσμο για να μας δείξουν «πώς γίνεται σωστά η δουλειά». Με το βιβλίο αυτό φαντάζομαι πως γνωρίζεις ότι δεν θα είσαι αρεστός σε μια μερίδα ανθρώπων που επέλεξαν την κοινωνική και υγειονομική ειρήνη. Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό; Με πληγώνει πολύ όταν τσακωνόμαστε με ανθρώπους που αγαπάω και γνωρίζω προσωπικά. Όσον αφορά τους αναγνώστες, σχεδόν δύο χρόνια εκφασισμού, εκβιασμών, φακελώματος, τρομοκρατίας με έκαναν να αφήσω τις ντροπές. Σέβομαι την αντίθετη άποψη όποιου με αναγνωρίζει ως ισότιμο συνομιλητή και σέβεται και τη δική μου. Δεν με ενδιαφέρει όμως αν θα χάσω κόσμο που δεν τους αρέσουν αυτά που λέω. Είναι δικαίωμά τους. Όπως δικαίωμά μου είναι να μιλάω ανοιχτά, καθαρά και δυνατά. Γι' αυτό ξεκίνησα αυτή τη σειρά κόμικς. Ήταν μια απελευθέρωση και μια σανίδα σωτηρίας. Κάτι σαν φωτοβολίδα ενός ναυαγού που τη ρίχνει μες στη νύχτα για να τη δουν άλλοι ναυαγοί και να ρίξουν κι αυτοί φωτοβολίδες. Ίσως κάποια στιγμή έτσι να φωτιστούν τα νερά μέσα στα οποία ναυαγήσαμε και να δει περισσότερος κόσμος ότι δεν είναι ιαματικά όπως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε. Είναι βούρκος. Και το σχετικό link...
  2. GeoTrou

    ΨΥΧΑΛΑΣΤΡΑΣ

    Ο Ψυχαλάστρας είναι η δεύτερη αυτοέκδοση του Πανάγου (κατά κόσμον Παναγιώτης Γερακάκης) και κυκλοφόρησε στο Comicdom Con του 2018. Ο Επιθεωρητής έχει αναλάβει την πιο δύσκολη υπόθεση της καριέρας του. Να πιάσει τον ψυχολόγο Χαλάστρα, ο οποίος οδηγεί με δόλιο τρόπο τους ασθενείς του στην αυτοκτονία ή τη δολοφονία κοντινών προσώπων. Θα τα καταφέρει ή ο Χαλάστρας θα πνίξει όλη την πόλη στο αίμα; Η κεντρική ιδέα και τα θέματα που θίγει έχουν ενδιαφέρον. Ο Πανάγος κάτι πάει να πει, αλλά τελικά δεν το λέει δυνατά. Από άποψη σχεδίου, έχει τις στιγμές του, όχι πολύ λαμπρές, αλλά τις έχει. Η μωβ μονοχρωμία, παρότι μπορεί να χτυπήσει άσχημα σε πολλούς, ταιριάζει με το κλίμα. Νομίζω ότι για όσους παρακολουθούν την σκηνή των φανζίν αξίζει να το διαβάσουν. Οι υπόλοιποι μπορούν και να προσπεράσουν.
  3. Είναι γεγονός ότι η οικονομική στενότητα που βιώνουμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια δεν έχει επηρεάσει μόνο τις ζωές μας αλλά και το χώρο του πολιτισμού. Έτσι, σήμερα παρά ποτέ, είναι ακόμα πιο δύσκολη η έκδοση βιβλίων και κόμικ, φαινόμενο που συνδέεται αρκετά και με τη αναδιαμόρφωση των πραγμάτων στο χώρο των μεγάλων εκδοτικών οίκων. Ο κατακλυσμός των βιβλιοπωλείων από best sellers, η παρακμή των εφημερίδων και του έντυπου υλικού εν γένει, η αβάσταχτη ελαφρότητα των blockbuster, αλλά και η αλλαγή στο χώρο των media με τη ταυτόχρονη διαμόρφωση μονοπωλίων στο internet έχει ως αποτέλεσμα, όπως αναφέρει ο Andre Schiffrin, κορυφαία μορφή στον εκδοτικό χώρο, να χαθεί η ισορροπία μεταξύ του πολιτισμού και του κέρδους. Ωστόσο, όπως λέει και το γνωστό ποίημα του Γ. Ρίτσου “η ζωή τραβάει την ανηφόρα” με αποτέλεσμα η οικονομική κρίση να μην μπορεί να σβήσει την ανάγκη μικρών και μεγάλων δημιουργών να έρθουν σε επαφή με το κοινό. Έτσι, στην εποχή μας κάνουν την εμφάνισή τους fanzines και αυτοεκδόσεις που διακινούνται μέσα από φεστιβάλ, εκδηλώσεις, εκθέσεις και άλλες μορφές συλλογικής εξώστρεφης δράσης, προτάσσοντας παράλληλα το δικό τους μανιφέστο ενάντια στην παρακμή και διατρανώνοντας την ανάγκη για πολυφωνία και ανεξαρτησία από οικονομικά συμφέροντα και δημόσιες σχέσεις. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναβρασμού και αναδιαμόρφωσης γεννήθηκε και το κόμικ “Άσχημη νύχτα”, το οποίο με ιδιαίτερο χιούμορ και σχέδιο που παραπέμπει στην παράδοση του περιοδικού MAD κατά τη δεκαετία του ’60 με έκανε να γελάσω με τη ψυχή μου. Πρόκειται για μία ολιγοσέλιδη δημιουργία σε αυτοέκδοση του σχεδιαστή Πανάγου (Παναγιώτης Γερακάκης), τον οποίο πρωτογνώρισα μέσα από fanzine του “Ψυχαλάστρας”. Πιο συγκεκριμένα, η “Άσχημη Νύχτα” περιλαμβάνει σύντομες ιστορίες, που αποδομούν πολλούς ήρωες της pop κουλτούρας, περσόνες της καθημερινής ζωής, αλλά και διακεκριμένες προσωπικότητες στο χώρο της επιστήμης και του πολιτισμού. Έτσι, μέσα από τις σελίδες της ερχόμαστε σε επαφή με τον Milo Manara, τον Sigmund Freud που αποκεφαλίζεται εν ψυχρώ και για αδιερεύνητους λόγους από τον Κόναν τον βάρβαρο, τον Darth Vader, την Παναγία και τον Ιωσήφ, τον Νεύτωνα, τον κόσμο του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, τον Άγιο Βασίλη, τον Mad Max, αρχαίους φιλοσόφους που επιδίδονται σε σεξουαλικά όργια, το λανθάνον occult που περιβάλει τα Στρουμφάκια και που φαίνεται να αγνοούμε, τον Batman, την Ελληνίδα μάνα, αλλά και με μία προσωπική ιστορία του σχεδιαστή. Οι παραπάνω απρόβλεπτες, ξεκαρδιστικές, σουρεαλιστικές καταστάσεις έχουν ως στόχο αφενός την πρόκληση γέλιου μέσα από την αποδόμηση παραδεδεγμένων και κλασσικών μοντέλων κι αφετέρου την προσέγγιση πολλών κοινωνικών προβλημάτων όπως είναι ο σεξισμός, η ομοφοβία και το πρότυπο του “ματσό” αρσενικού, ο ρατσισμός και ο εθνικισμός ως αποτέλεσμα μιας λούμπεν φιλοσοφίας του κόσμου, η δεισιδαιμονία και ο τοπικισμός, ο εργασιακός μεσαίωνας που δεν λέει να τελειώσει, μια επερχόμενη περιβαλλοντική καταστροφή και πολλά άλλα που εντάσσονται σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες. Πολύ περισσότερο, η “Άσχημη Νύχτα” θέτει στο μικροσκόπιο την ίδια την ελληνική κοινωνία και καταφέρνει μέσα από το χιούμορ να μας φέρει σε επαφή με την άσχημη πλευρά της. Έξυπνο, ευρηματικό, με ευαισθησία και πολιτικό περιεχόμενο, το κόμικ Άσχημη Νύχτα φαίνεται να πραγματώνει τους λόγους για τους οποίους η αυτοέκδοση σήμερα είναι πηγή ελευθερίας και αντίστασης! smassingculture.gr
  4. Ψυχαλάστρας – Ένα noir fanzine με ψυχαναλυτικό θέμα Ο Ψυχαλάστρας είναι το πιο πρόσφατο fanzine του Πανάγου (κατά κόσμον Παναγιώτη Γερακάκη), τον οποίο τον γνωρίσαμε με τον περσινό fanzine του «Άσχημη Νύχτα», αλλά και μέσα απ’ τις σελίδες του Μπλε Κομήτη #4, όπου σκίτσαρε την ιστορία «Παρίσι χειμώνας 1788». Ο Πανάγος με τον Ψυχαλάστρα επιμένει στη μορφή της αυτοέκδοσης, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει ως είδος και στην ελληνική comic σκηνή. Πολλοί καλλιτέχνες επιλέγουν να πουν τις ιστορίες τους σε fanzines και σε αυτοεκδιδόμενα comics, αναλαμβάνοντας το κόστος της παραγωγής και τη δυσκολία της διακίνησης. Βέβαια εξασφαλίζουν με αυτό τον τρόπο την απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία, αφού δεν σχεδιάζουν με τα κριτήρια κάποιου εκδότη για το έργο τους, αλλά μόνο με βάση τη δικιά τους δημιουργικότητα. Έτσι λοιπόν ο Πανάγος είναι κι αυτός ένας από τους πολλούς σκιτσογράφους που επιλέγουν να εκδώσουν οι ίδιοι τα comics τους και να έρθουν πιο άμεσα σε επικοινωνία με το κοινό τους. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παράλληλα με την αύξηση των αυτοεκδόσεων έχει βελτιωθεί αισθητά και η συνολική εικόνα των περισσότερων από τα αυτοεκδιδόμενα comics, τα οποία συχνά ξεχωρίζουν και στο κοινό, αλλά και στα βραβεία comics. Στο νέο του comic ο Πανάγος διηγείται μια ενδιαφέρουσα noir ιστορία. Ο εγκληματίας είναι ένας ψυχολόγος serial – killer, ο οποίος αντί να βοηθάει τους ασθενείς του, τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Αντί για διαγνώσεις, εκδίδει κατηγορίες, οι οποίες μέσα απ’ τον έλεγχο που έχει ο Ψυχαλάστρας -ως ειδικός- τρελαίνουν τους πελάτες του, που τελικά οδηγούνται στην αυτοκτονία. Η αστυνομία γνωρίζει την τακτική του από τα σημειώματα αυτοκτονίας που αφήνουν τα θύματά του, όμως δεν μπορεί να τον εντοπίσει, επειδή συνεχώς αλλάζει τον τόπο του γραφείου του. Τελικά ο ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την υπόθεση θα βρει μια λύση, αφού αποτύχει οι παρακολούθηση όλων των εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας στις οποίες πίστευε ότι θα τον εντόπιζε. Ο Πανάγος στο comic του φτάνει στα ακραία όριά τους την επιστήμη της ψυχανάλυσης, αλλά και κάποια πολιτικά σχόλια, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει ως πρώτη ύλη της comic ιστορίας του. Με αυτόν τον τρόπο για παράδειγμα η φροϊδική θεωρία μπορεί να τρελάνει έναν ψυχαναλυόμενο, ο οποίος θα νιώσει ντροπή για το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του και θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αντίστοιχες θεωρίες. Έτσι ο Πανάγος φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα παρωδία ενός ψυχαναλυτή serial – killer με αυτή την πρωτότυπη σκέψη. Όμως κάπου στο τέλος της ιστορίας φαίνεται αυτό το τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της πραγματικότητας να λειτουργεί αρνητικά στην ιστορία και αξίζει να ειπωθούν δύο λόγια γι’ αυτό (ακολουθούν spoilers!). Η λύση του ντετέκτιβ για να συλλάβει τον Ψυχαλάστρα είναι να βρει κάποιον να στείλει για δόλωμα. Όμως επειδή όσους αστυνομικούς έχει στείλει μέχρι στιγμής τους κυρίευσε η τρέλα του Ψυχαλάστρα και ή αυτοκτόνησαν ή πήγαν σε ψυχιατρείο, ο ντετέκτιβ έπρεπε να βρει κάποιον που να μην επηρεάζεται από την κριτική των άλλων. Κι εδώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του comic, αφού ο Πανάγος επιλέγει να ενσαρκώσει αυτόν τον απόλυτο «σταρχιδιστή» ασθενή στον «απόλυτο δημόσιο υπάλληλο». Έτσι στο comic βλέπουμε η αντίφαση ότι ενώ υπάρχει μια αναμφισβήτητα πολιτικά ορθή κριτική για το πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ, αυτή τελικά καταλήγει να αναπαράγει το φαινομενικά αντίστροφό της, όπου στην πραγματικότητα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή την νεοφιλελεύθερη αντίληψη που προσπαθεί να μας πείσει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι όλοι τεμπέληδες και ανίκανοι και πρέπει τελικά να απολυθούν. Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι στα χρόνια των μνημονίων έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές αντίστοιχα ρητορικά τεχνάσματα, αυθαίρετα πολιτικά συμπεράσματα και καρικατούρες της πραγματικότητας, προκειμένου να κατηγορήσουν ολόκληρους λαούς ως «τεμπέληδες» και «P.I.G.S.», ενώ τελικά ο κερδισμένος από όλα αυτά είναι το κεφάλαιο και τα αφεντικά, που έχουν κατακρεουργήσει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Έτσι λοιπόν η λύση του comic ίσως αξίζει έναν πολιτικό προβληματισμό και στο αναγνωστικό κοινό, αλλά και στον ίδιο τον καλλιτέχνη, για τις επεκτάσεις αυτού του πολιτικού σχολίου που κάνει μέσα απ’ τις σελίδες του comic του. Πάντως αξίζει να ξαναπούμε ότι διατηρεί το ενδιαφέρον της η αρχική ιδέα του Πανάγου, ενώ και το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο σχέδιο με τους μωβ χρωματισμούς (σε σκοτεινό νουαρικό φόντο) είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πολυτέλεια για ένα fanzine. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.