Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'πέτρος χριστούλιας'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Εντός (και εκτός) των Τειχών Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Στα σύγχρονα κόμικς οι τσιμεντένιοι όγκοι των πόλεων, οι αφιλόξενοι κι επικίνδυνοι δρόμοι, τα σκοτεινά διαμερίσματα, οι βρόμικοι ακάλυπτοι γίνονται σκηνικά που επηρεάζουν καθοριστικά τις ανθρώπινες ζωές και τείχη που τις εγκλείουν αναπόδραστα. Οπως αυτή του πρωταγωνιστή στο «Intra Muros» (εκδ. Ενατη Διάσταση) των Τάσου Ζαφειριάδη και Πέτρου Χριστούλια. «Πρέπει να βγω έξω! Είμαι πλέον οργανικό μέρος του σπιτιού μου. Εγώ είμαι ο πυρήνας, και οι κατσαρίδες τα ριβοσώματα. Οι τοίχοι είναι η κυτταρική μου μεμβράνη - ημιπερατή. Το σπίτι μου είναι κύτταρο και ούτε καν είναι δικό μου. Το νοικιάζω… Απόπτωση!» μονολογεί ο πρωταγωνιστής του «Intra Muros». Εχοντας τη μορφή του Τάσου Ζαφειριάδη, ενός από τους πιο ευφυείς και παραγωγικούς δημιουργούς κόμικς της χώρας μας. Τα σχέδια υπογράφει ο Πέτρος Χριστούλιας, σε ακόμη μία σπουδαία συνεργασία των δύο καλλιτεχνών μετά τα «Χαρακώματα» και το «Σλαπ». Δεν πρόκειται, όμως, για μια καινούργια δουλειά, αλλά για τη συγκεντρωτική έκδοση των ιστοριών που δημοσιεύονταν στο περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας» και είχαν κυκλοφορήσει σε τόμο το 2010. Περιλαμβάνονται, ωστόσο, και αρκετές αδημοσίευτες, τότε, σελίδες αλλά και πλούσια «extras», προσχέδια, επεξηγηματικά σημειώματα, πειραματικά κι εναλλακτικά εξώφυλλα, σχέδια φίλων (Μαραγκός, Frogs and Dogs, Διαλυνάς, Κιουτσιούκης, Τσίλης, Κυριακάκης, Σταμπουλής, ακόμα και Moebius!). Η συνειδητοποίηση του εγκλεισμού συρρικνώνει ακόμη περισσότερο τον «τοσοδούλη» φυλακισμένο «εντός των τειχών» Στο επίκεντρο βρίσκεται η ατέρμονη αστική περιπέτεια ενός νέου ανθρώπου που πασχίζει να προσαρμοστεί σε μια εχθρική πόλη με όπλα του την καλπάζουσα φαντασία και την προσωπική, σουρεαλιστική μεταμόρφωση των αντικειμενικών δυσχερειών σε ατομικές λύσεις. «Η πόλη μου είναι βυθισμένη στην ομίχλη. Φεύγω για μεταπτυχιακό σε άλλη πόλη. Το σπίτι μου είναι ένα τεράστιο κύτταρο και το νοικιάζω. Απαίσιες πλατείες. Εμπορικά κέντρα. Κεραίες και ηλιακοί θερμοσίφωνες. Ακάλυπτοι και φωταγωγοί. Αχτένιστες ταράτσες. Καφές και διαδίκτυο. Φαγητό σε πακέτο. Κλιματιστικά που στάζουν. Εξαέρωση. Κρυμμένα μηνύματα. Αϋπνία. Φυγή στο φανταστικό. Ο κόσμος μεγαλώνει ή εγώ μικραίνω; Ή απλώς νιώθω ότι πρέπει να μεγαλώσω απ' την αρχή;» αναρωτιέται ο Ζαφειριάδης, συνοψίζοντας σε αυτές τις ρητορικές ερωτήσεις τα αδιέξοδα ενός ανθρώπου που νιώθει εγκλωβισμένος. Αλλά δεν το βάζει κάτω και επινοεί επαναληπτικά το προσωπικό του μικρο-σύμπαν. Το κατασκευάζει κάθε μέρα με διαφορετικό τρόπο ώστε να τον χωρά και να γίνεται υποφερτό. Επιστρατεύει την αστείρευτη φαντασία του και το ελεύθερο παιχνίδι, βρίσκει ερείσματα στις συμφιλιωτικές διαθέσεις με τον «κόσμο εκεί έξω» που κάθε άνθρωπος διαθέτει και που συνήθως ανταγωνίζονται σε μια άνιση διελκυστίνδα με την απάθεια, την απόσυρση ή ακόμα και το μίσος. Ο Μισέλ Ντε Σερτό στο βιβλίο του «Επινοώντας την καθημερινή πρακτική – Η πολύτροπη τέχνη του πράττειν» (εκδ. Σμίλη) υπερασπίζεται με σθένος τις υποτιμημένες και αχαρτογράφητες ως «ταπεινές και ανάξιες» πρακτικές επιβίωσης, που σχηματίζουν, ωστόσο, νησίδες ελευθερίας, μετατρέποντας την τάχα a priori και τελεσίδικη παθητικότητα του καταναλωτή σε δημιουργικότητα και επινοητικότητα. Σε αντιδιαστολή με τη σφοδρότητα της κριτικής του Φουκό απέναντι στη μικροφυσική της εξουσίας, όπως αναλύεται στο «Επιτήρηση και Τιμωρία», o Ντε Σερτό γράφει: « Αυτοί οι “τρόποι του πράττειν” συνιστούν τις χιλιάδες πρακτικές μέσω των οποίων οι χρήστες επανιδιοποιούνται τον χώρο που οργανώνεται από τις τεχνικές της κοινωνικοπολιτιστικής παραγωγής. Θέτουν ερωτήματα ανάλογα και αντίθετα με όσα πραγματεύεται το βιβλίο του Φουκό: ανάλογα, εφόσον το ζητούμενο είναι να διακρίνουμε τις σχεδόν μικροβιακές τελέσεις που θρασομανούν στο εσωτερικό των τεχνοκρατικών δομών και εκτρέπουν τη λειτουργία τους εφαρμόζοντας μια πληθώρα “τακτικών” αρθρωμένων πάνω στις “λεπτομέρειες” της καθημερινής πρακτικής· αντίθετα, εφόσον το ζητούμενο δεν είναι πια να διευκρινίσουμε πώς η βία της επιβεβλημένης τάξης μεταλάσσεται σε πειθαρχική τεχνολογία, αλλά να φέρουμε στο φως τις λαθραίες μορφές που προσλαμβάνει η σκόρπια, μαστορευτική και τακτικού τύπου δημιουργικότητα των ομάδων ή των ατόμων που έχουν πιαστεί εφεξής στα δίχτυα της “επιτήρησης”. Οι διαδικασίες αυτές και τα τεχνάσματα των καταναλωτών συνθέτουν, σε τελική ανάλυση, το δίκτυο μιας αντιπειθαρχίας». Από τις μεγαλύτερες αρετές του «Intra Muros» είναι ο αυτοσαρκασμός του αφηγητή του, που δεν διστάζει να παραλληλίσει το «δράμα» της καθημερινότητάς του με το ταξίδι του Οδυσσέα ή να παραβεί τις «ηθικές» του αξίες για μια σοκολάτα Στο πλαίσιο αυτών των πολύμορφων καθημερινών πρακτικών και τεχνασμάτων αντιπειθαρχίας και εναντίωσης στη νομοτέλεια, ο αυτοσαρκαστικά μικροσκοπικός -όχι όμως πάντα- πρωταγωνιστής του «Intra Muros» επανιδιοποιείται το ανθρωπογενές περιβάλλον της πόλης, μυρίζει τη ρίγανη στον μπαχτσέ της διπλανής πολυκατοικίας, παίρνει τη Θεσσαλονίκη ολόκληρη πάνω στο ποδήλατό του, εξαφανίζει από τον χάρτη την πλατεία Ομονοίας, κόβει βόλτες πάνω σε μαγικό ιπτάμενο χαλί, απολαμβάνει τα θερινά σινεμά, τα διατηρητέα κτίρια και το φθινοπωρινό ψιλόβροχο, ταξιδεύει στους λαβυρινθώδεις υπονόμους, φτιάχνει με το μυαλό του φανταστικούς αστερισμούς και αλυχτά στο σεληνόφως, συνομιλεί με τα αγάλματα και με τους εξωγήινους που σταμάτησαν πάνω απ’ τη γειτονιά. Δεν μένει όμως μόνο “intra muros”. “Γκρεμίζει” τα τείχη και βγαίνει έξω από τα φυσικά ή εγκεφαλικά σύνορα της πόλης. Συχνά-πυκνά οι ιστορίες αλλάζουν τίτλο και γίνονται Extra Muros. Ο Ζαφειριάδης ταξιδεύει ως εξερευνητής στη ζούγκλα, γίνεται σιωπηλός αστροναύτης κι αγναντεύει τον γαλάζιο πλανήτη, βυθίζεται στα Χαρακώματα του Μεγάλου Πολέμου, μεταμορφώνεται σε πιλότο και γαζώνει γερμανικά μαχητικά, μάχεται με τον δράκο για τα μάτια μιας πριγκίπισσας, γαντζώνεται στα αστέρια, παίζει φλογέρα στα πρόβατα και περιδιαβαίνει την πόλη χίλια χρόνια μετά. Οι αποδράσεις του, βέβαια, δεν έχουν πάντα αίσια κατάληξη. Επιβιβάζεται σε ρώσικο πύραυλο κι εκτοξεύεται από μια κονστρουκτιβιστική κατασκευή, όπως ο Πύργος του Τάτλιν, για να προσσεληνωθεί στο μάτι του φεγγαριού του Ζορζ Μελιές από το Ταξίδι στη Σελήνη, ψαρεύει αρβύλες στους πάγους δίπλα σε απορημένες φώκιες και τρέπεται σε φυγή μετά τη μονομαχία του στην Αγρια Δύση, μια και είναι τόσο μικροσκοπικός που δεν μπορεί να σηκώσει καν το πιστόλι. Στα φανταστικά αυτά ταξίδια “στο μυαλό του Τάσου Ζαφειριάδη”, ο ιδανικός συνεπιβάτης είναι τα καταπληκτικά σχέδια του Πέτρου Χριστούλια που εικονογραφεί την πόλη από κάθε οπτική γωνία: από ψηλά, από κάτω προς τα πάνω, από μπαλκόνια και ταράτσες, από πλατείες, πεζοδρόμια και παγκάκια. Αποδίδει κτίρια, δρόμους, γέφυρες, τοπόσημα και μνημεία άλλοτε ως καφκικά κι αβάσταχτα τσιμεντένια θηρία κι άλλοτε ως εύπλαστα, δαντελένια κι αέρινα κοσμήματα. Που μορφοποιούνται και σχηματοποιούνται στη βάση της προσωπικής διάθεσης και της ψυχολογίας του ανθρώπου εντός τους και δίπλα τους. Μνημεία και αγάλματα γίνονται τόποι «μαρτυρίου» και εξομολόγησης για τον ενοχικό πρωταγωνιστή. Η πλήρης έκδοση του «Intra Muros» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενατη Διάσταση «Λέγεται ότι ο Τζόις ισχυρίστηκε πως αν ποτέ το Δουβλίνο καταστρεφόταν, θα μπορούσε να ξαναχτιστεί ολόιδιο τούβλο προς τούβλο με βάση τον Οδυσσέα του. Επιτρέψτε μου να αναρωτηθώ ποια πόλη θα μπορούσε άραγε να χτιστεί από τις σελίδες του “Intra Muros”. Αν προσέξει κανείς την εικονογράφηση, θα δει ότι εμφανίζονται άλλοτε λεπτομέρειες της γειτονιάς των Εξαρχείων και άλλοτε του Πύργου Αθηνών στου Γουδή, εκεί όπου μέναμε για χρόνια ο Πέτρος κι εγώ αντιστοίχως. Από την άλλη, δεν λείπει ούτε η Μητέρα Θεσσαλονίκη. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, γιατί τη Θεσσαλονίκη λίγο-πολύ την κουβαλάω μέσα μου και δεν μπορώ να της ξεφύγω εύκολα […] Ολες οι πόλεις μοιάζουν σε κάποιο βαθμό, είναι παραλλαγές στο ίδιο θέμα – σ’ αυτό το αόρατο δίκτυο το οποίο επενδύουν το μπετόν και τα τούβλα και τα καλώδια και οι εμπειρίες μας» σημειώνει επιλογικά ο Τάσος Ζαφειριάδης. Και ακριβώς εδώ έγκειται η πλήρης αντίθεση του «Intra Muros» με την ατυχή και αποϊστορικοποιημένη υπεραπλούστευση του Ελύτη στην, περιέργως κι ανεξήγητα, τόσο δημοφιλή και αναπαραχθείσα φράση του: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις». Και πού είναι οι εμπειρίες μας; To «Intra Muros» είναι ένα μωσαϊκό από εμπειρίες, ένα ψηφιδωτό φτιαγμένο από πόλεις και όνειρα. Και αχαλίνωτη φαντασία. Τέτοια που ισοπεδώνει κάθε τείχος. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης, όπου περιλαμβάνονται και λινκ για τους δημιουργούς, αλλά και για την πρώτη έκδοση του έργου από την Ελευθεροτυπία.
  2. Η εκδήλωση αυτή δεν λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα αλλά στην Ιταλία, και συγκεκριμένα στη Ρώμη και την Art Gallery "Tricromia". Μας αφορά όμως άμεσα: H Ελλάδα της κρίσης μέσα από τα μάτια 6 Ελλήνων καλλιτεχνών: Μιχάλης Κουντούρης Πέτρος Χριστούλιας Soloup Θανάσης Δήμου Θανάσης Πέτρου Γιώργος Μπότσος To opening είναι στις 30 Σεπτεμβρίου. Δεν βλέπω κάπου πόσο θα διαρκέσει.
  3. «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα» Θα μπορούσες να τον πεις και Μπάτμαν, τον γνωστό Άνθρωπο-Νυχτερίδα. Άσχετα αν ο ίδιος λέγεται Καπετάν-νυχτερίδας. Έχει και αυτός ως κρησφύγετο ένα μέγαρο. Άσχετα αν δεν βρίσκεται στο Μπρίστολ Τάουνσιπ (12 χιλιόμετρα έξω από το Γκόθαμ Σίτι), αλλά στο Καβούρι (10 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα). Έχει επίσης έναν νεαρό βοηθό. Άσχετα αν δεν τον λένε Ρόμπιν, αλλά Δεκαοχτούρα (επειδή, ως τσιλιαδόρος, προειδοποιεί μιμούμενος τη φωνή του πουλιού). Φοράει και αυτός μια στολή παρόμοια με εκείνη του διάσημου μασκοφόρου εκδικητή. Άσχετα αν τον ρωτάνε μήπως είναι αδερφή, επειδή με αυτά τα ρούχα μοιάζει με «τοιούτο θεατρίνο». Τέλος, έχει χάσει και αυτός τους γονείς του όταν ήταν παιδί. Άσχετα αν αυτό δεν έγινε στο Γκόθαμ Σίτι αλλά στην Κοκκινιά, όταν τους έφαγε μπαμπέσικα κάποιος τζουτζές σε ένα σκοτεινό στενοσόκακο. Αυτά (και πολλά ακόμα) συμβαίνουν σε ένα κόμικς όπου όλα τα άσχετα, τελικά γίνονται σχετικά. Το άλμπουμ με τίτλο «Γυρνώ σαν Νυχτερίδα» υπογράφει ο Πέτρος Χριστούλιας και κυκλοφορεί σε μια καλαίσθητη έκδοση από την Jemma Press με την υποστήριξη της So Comic. Πρόκειται για μια σπαρταριστή ιστορία που μεταφέρει τους αναγνώστες στα μέσα του 20ού αιώνα, κάπου κοντά στο λιμάνι του Πειραιά και στην κακόφημη Τρούμπα. Εκεί όπου, σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού, συγκρούονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: το προλεταριάτο με τους αστούς και η Ανατολή με τη Δύση. Πώς προέκυψε η ιδέα αυτής της «ελληνοποίησης» που φέρνει σε επαφή, όπως γράφεις στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ, «τη σκληρή πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ελλάδας με την υπερηρωική φαντασία»; «Το δημιουργικό κίνητρο για αυτήν την ιστορία ήταν ακριβώς αυτή η δυναμική που δημιουργείται αν κάνεις αυτόν τον απροσδόκητο συνδυασμό. Αν τοποθετήσεις δηλαδή έναν χαρακτήρα αρχετυπικό από την ποπ κουλτούρα των αμερικάνικων κόμικς μέσα σε ένα πολύ πιο ρεαλιστικό πλαίσιο, που τοποθετείται μάλιστα σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο της Ελλάδας. Αυτό το παιχνίδι απελευθέρωσε συνειρμούς όπως τον χαρακτήρα ντυμένο Καπετάν-νυχτερίδα μέσα στην ταβέρνα νταλκαδιασμένο, αξύριστο και τύφλα από τη ρετσίνα, να ακούει την κομπανία που παίζει το τραγούδι "Γυρνώ σαν νυχτερίδα". Συστατικά μιας υπερηρωικής ιστορίας όμως είναι το ρομάντζο και η σύγκρουση με το κακό, που συνήθως έχει σχέση και με τον υπόκοσμο». Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε έναν υπόκοσμο τελείως διαφορετικό, ιδίως στην εποχή που αναφέρεται η ιστορία σου... «Όσον αφορά τον ελληνικό υπόκοσμο σύμφωνα με την κατά πολλούς αιρετική άποψη του Ηλία Πετρόπουλου που διαφαίνεται μέσα από το έργο του, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όπως σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου. Εδώ ο λαός τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι του δεν εμπιστεύθηκε ποτέ την κεντρική εξουσία για ιστορικούς λόγους. Πολλές φορές έβλεπε στον υπόκοσμο μια σχέση με τους περιθωριοποιημένους αγωνιστές εναντίον μιας εξουσίας που τους είχε επιβληθεί απ' έξω. Έτσι ο Καπετάν-νυχτερίδας προσπαθώντας να διεκδικήσει -παρά την αστική του καταγωγή- τον ρόλο του λαϊκού ήρωα στον Πειραιά του '50, είχε απέναντί του μια πολύ πιο γκρίζα πραγματικότητα από ό,τι οι υπερήρωες στην αμερικανική μητρόπολη. Εδώ οι ρόλοι του εχθρού και του συμμάχου δεν είναι πάντα καθαροί. Όσον αφορά το θέμα της ερωτικής ιστορίας, πάλι ο ήρωας αποδομείται. Δημιουργούνται αφορμές για αστείες καταστάσεις, αφού η αγαπημένη του Θοδώρα μοιάζει περισσότερο σαν να έχει βγει από τον κόσμο της "Στέλλας " του Κακογιάννη παρά με τους διεκπεραιωτικούς γυναικείους χαρακτήρες των παλιών αμερικάνικων υπερηρωικών κόμικς». Το άλμπουμ έχει ένα πλούσιο «σάουντρακ» από λαϊκά και ρεμπέτικα. Τι σε οδήγησε σε αυτά, πέρα από το σημειολογικά ενδιαφέρον κομμάτι του Δημήτρη Γκόγκου (Μπαγιαντέρα) που έδωσε και τον τίτλο; «Η μουσική της περιόδου ίσως να ήταν το απαραίτητο βιωματικό στοιχείο που έδεσε την ιστορία. Λέω βιωματικό γιατί πέρασα μια περίοδο, όταν έμενα στη Θεσσαλονίκη, που πήγαινα και άκουγα αυτή τη μουσική σε ταβέρνες της πόλης. Επέλεξα αυτήν την εποχή, στη μέση της τελευταίας περιόδου του ρεμπέτικου γιατί είχα μαζέψει υλικό από αυτήν μου την εμπειρία. Σε αυτά τα τραγούδια βρήκα επίσης πολύ όμορφες αφηγήσεις που έδεναν και προωθούσαν την πλοκή. Όπως "Τα νιάτα τα μπερμπάντικα" που συνεπής στον χαρακτήρα τραγουδάει η Θοδώρα και "Ο ζητιάνος της αγάπης" που παραγγέλνει για να χορέψει ο Νυχτερίδας. Όταν ξεφυλλίζω το βιβλίο τα ακούω μέσα μου και θα πρότεινα σε όποιον δεν τα έχει υπ’ όψιν του να τα ακούσει όταν πέσει πάνω τους διαβάζοντας την ιστορία». Παρουσίαση της έκδοσης Πηγή
  4. Το είχε αναφέρει εδώ ο Χριστούλιας, και τώρα έχουμε την πλήρη είδηση. Αυτή είναι η πρώτη Ελληνική μπύρα με κόμικς στην ετικέτα της! Πρωτότυπη δουλειά για την Marea με υπογραφή του γραφίστα Ανδρέα Ρεμούντη! Ο 44χρονος Ανδρέας Ρεμούντης είναι ένας γνωστός και επιτυχημένος γραφίστας της αθηναϊκής αγοράς. Ο ίδιος είναι εμπνευστής της πρώτης ελληνικής μπύρας που κυκλοφορεί και διατίθεται στα ράφια σουπερμάρκετ αλλά και σε ψαγμένες μπυραρίες «ενδεδυμένη» με κόμικς. Του Κώστα Τσαούση - newmoney.gr Πρότεινα στον Ανδρέα να λειτουργήσει ως storyteller. Το αποδέχθηκε. Ιδού το αποτέλεσμα- η προσωπική του διαδρομή, η ιδέα για τη μπύρα και το τελικό αποτέλεσμα: «Κεφαλονίτης, που έζησε παιδικά χρόνια στην Αυστραλία και σπούδασε γραφιστική στη Νέα Υόρκη. Επέλεξα, μέσα του 1990, να επιστρέψω στην Ελλάδα διότι πίστευα (και συνεχίζω να πιστεύω) ότι εδώ είναι καλύτερα, δημιουργικότερα. Ασχολήθηκα με εκδόσεις σχετικές με τον κινηματογράφο, και σχεδίασα το περιοδικό Κινηματογραφιστής, την ελληνική εκδοχή του American Cinematographer. Ακολούθησαν τα έντυπα, τα βιβλία και η εφημερίδα των κινηματογραφικών Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η εφημερίδα του Φεστιβάλ Αθηνών, τα δυο περιοδικά βιβλίου, Athens Review of Books και Books Journal, και πολλά πολλά ακόμα. Σε μεγάλο βαθμό, στη δουλειά μου, περιστοιχίζομαι από φίλους. Δυο απ’ αυτούς, αποφάσισαν να κάνουν μια μικροζυθοποιία – κυκλοφόρησαν την μπίρα Delphi και, ακολούθως, έψαχναν μια ιδέα για να λανσάρουν τη νέα ετικέτα τους, τη Marea. Η ονομασία της μπίρας εκείνης, ο τίτλος που παρέπεμπε στον ποιητή της θάλασσας Νίκο Καββαδία (έχει γράψει ομότιτλο ποίημα) και τα κόμικς του Ούγκο Πρατ με τον Κόρτο Μαλτέζε μου έδωσαν μια, πρωτότυπη ισχυρίζομαι, ιδέα: η νέα ετικέτα να κυκλοφορεί με ένα κόμικς στριπ με θέμα ναυτικό. Ρώτησα φίλους και αναζητήσαμε σχεδιαστή με αγγελία. Τα υπόλοιπα, στα ράφια μεγάλων σουπερμάρκετ και ψαγμένων μπιραριών. Με κάθε νέα παρτίδα, η ετικέτα αλλάζει, προστίθεται μια νέα ιστορία…». Οι δύο της μικροζυθοποιιας που παράγει τη μπίρα Marea είναι η κα Ντία Παπανικολάου και ο κ. Γιώργος Κωστόπουλος. Η εταιρεία έχει τις παραγωγικές της εγκαταστάσεις στην Δροσιά, μια περιοχή λίγο έξω από την Χαλκίδα, στη βοιωτική πλευρά της ευβοϊκής πρωτεύουσας. Η Marea είναι μια Double Malt Ale μπίρα, που παρασκευάζεται από 5 δημητριακά και διακρίνεται από τη μεστη της γεύση και το άρωμα εσπεριδοειδών και αποξηραμένων φρούτων. Διπλοζύμωτη αφιλτράριστη και απαστερίωτη, με βαθύ χρυσαφί χρώμα και πορτοκαλί ανταύγειες, συνδυάζει την ελαφρώς γλυκιά γεύση των δημητριακών με την πικράδα του λυκίσκου, αφήνοντας μια έντονη και με διάρκεια επίγευση. Τέλος, στην εφαρμογή του project συμμετείχαν ο δημοσιογράφος Ηλίας Κανέλης που είναι ο υπεύθυνος για το σενάριο και ο Πέτρος Χριστούλιας για τα κόμικς.
  5. Κάνοντας για το 2014 έναν εγχώριο εκδοτικό απολογισμό για τον χώρο των κόμικς, θυμόμαστε τις ελληνικές δημιουργίες. Η χρονιά που μας πέρασε άφησε δουλειές όμορφες, ενδιαφέρουσες και ολοκληρωμένες. Από αυτές επιλέξαμε τις αγαπημένες μας πέντε (κι ένα bonus track). Είναι ξεκάθαρο: το επίπεδο των δημιουργών στη χώρα μας έχει ανέβει. Το «Αϊβαλί» (εκδ. Κέδρος), το οδοιπορικό του Soloup στη μικρασιατική πόλη, ήταν μια μεγάλη έκπληξη, ιδίως αν αναλογιστούμε το μέχρι πρότινος γελοιογραφικό ύφος του δημιουργού. Ο Soloup αλλάζει το σχέδιο σε σχέση με ό,τι τον είχαμε συνηθίσει, ερευνά, διαβάζει, φωτογραφίζει, παντρεύει την παράδοση με τη σύγχρονη σκιτσογραφία, ακροβατεί ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν και, θέτοντας πρωταγωνιστές τρεις Ελληνες Αϊβαλιώτες συγγραφείς, τον Φώτη Κόντογλου, τον Ηλία Βενέζη, την Αγάπη Βενέζη–Μολυβιάτη κι έναν Τούρκο, τον Αχμέτ Γιορουλμάζ, και με φόντο ματωμένα κεφάλαια της ιστορίας, εστιάζει στο ανθρώπινο δράμα και συνθέτει ένα γκράφικ νόβελ (448 σελίδων!) που γοητεύει. Τα «Χαρακώματα – ιστορίες από την οδό Γάγγραινας» (εκδ. Jemma) των Τάσου Ζαφειριάδη και Πέτρου Χριστούλια έρχονται 100 χρόνια μετά την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι ένα κόμικς άλμπουμ που συλλέγει ολοσέλιδα στριπ με ιστορίες των Γάλλων στρατιωτών στο Δυτικό Μέτωπο. Εκεί, οι εγκλωβισμένοι στρατιώτες προσπαθούν να συμφιλιωθούν, όσο τους επιτρέπεται, με την εφιαλτική καθημερινότητα, έχοντας στο πλευρό τους έναν ισχυρό σύμμαχο: το χιούμορ. Καρτουνίστικο σχέδιο, διακωμώδηση της τραγικότητας, λεπτή ειρωνεία, αιφνιδιαστικές ατάκες και στο βάθος βομβαρδισμένα τοπία, αδέσποτες σφαίρες και λάσπες. Μικρά ανέκδοτα, βασισμένα σε ιστορικά ντοκουμέντα. Οι αναμετρήσεις με τους απέναντι, τους «Ξινολάχανους», διασκεδάζουν. Η «Παναγιά η Χελιδονού» (εκδ. Comicdom Press) είναι η διασκευή σε γκράφικ νόβελ του ομώνυμου διηγήματος της Γαλλίδας συγγραφέως Marguerite Yourcenar από τον Γιώργο Τσιαμάντα. Μέσα από τα όμορφα, γήινα και εναρμονισμένα με το ύφος της ιστορίας σχέδια του δημιουργού, ακολουθούμε τον καλόγερο Θεράπων που εγκαθίσταται κάπου μεταξύ Αχαρνών και Κηφισιάς και εξοργίζεται όταν βλέπει ότι οι κάτοικοι καλούν τους παλιούς θεούς. Καίει τις ελιές που ο κουφαλιασμένος κορμός τους κρύβει δαίμονες, γκρεμίζει αιωνόβια πλατάνια στη σκιά των οποίων στήνονται παγανιστικές γιορτές. Και αποφασισμένος να φυλακίσει μια για πάντα τις Νύμφες, χτίζει στην είσοδο της σπηλιάς τους μία εκκλησία. Η «Θαυμαστή καμήλα» (εκδ. Ικαρος) είναι ένα κόμικς παραμύθι του διάσημου Ευγένιου Τριβιζά όπως το σχεδίασε ο Νίκος Κούτσης, όπου η αιώνια παιδική αφέλεια του πρώτου ταίριαξε με το έντονο σχεδιαστικό ταμπεραμέντο του δεύτερου. Ο Νίκος Κούτσης αγαπάει και σχεδιάζει τους σούπερ ήρωες, όμως η προσγείωσή του στον παραμυθένιο κόσμο μοιάζει ομαλή και είναι ξεκάθαρο πως απόλαυσε τη συνεργασία. Μέσα από ζωντανά σχέδια, ζωηρούς χρωματισμούς και ανατολίτικες μυρωδιές, ακολουθούμε τη σύντομη και διδακτική ιστορία μιας όμορφης, ντελικάτης και ματαιόδοξης καμήλας που ήθελε να γίνει πιο όμορφη, με οποιοδήποτε κόστος. Τα «Κουραφέλκυθρα» του Αντώνη Βαβαγιάννη (εκδ. Jemma) με την πρώτη ματιά, τουλάχιστον στο σχεδιαστικό τους κομμάτι, δεν σου γεμίζουν το μάτι. Απλοϊκές γραμμές, ναΐφ χαρακτήρες, άγαρμπο στήσιμο που θυμίζουν ένα κακέκτυπο του Southpark. Και όμως, αυτό το βιβλίο συλλέγει κάποια από τα πιο έξυπνα στριπάκια που έχουμε διαβάσει εδώ και καιρό. Αποστομωτικά λογοπαίγνια, γελοιογραφίες, υπερβολές, ανέκδοτα και χοντράδες. Ο θείος Αιμίλιος όταν ανοίγει το στόμα του δεν λέει να το κλείσει, η μαθήτρια δημοτικού Ζοζεφίνα έχει εξωπραγματικές απορίες (ο Βαβαγιάννης στο επάγγελμα είναι δάσκαλος), ο πελάτης εστιατορίου βρίσκει συνεχώς κάτι στη σούπα του (ένας φόρος τιμής στον παλιό, καλό Αρκά). Ενα πανηγύρι παρωδίας τραγελαφικών καταστάσεων και τελικής ατάκας. Τέλος, και εμβόλιμα σε αυτή την πεντάδα των ελληνικών κόμικς, τη χρονιά που πέρασε, ήρθε μία σημαντική έκδοση που μας βοηθά να κατανοήσουμε τη μαγεία, αλλά και το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής της αφηγηματικής τέχνης. Στα ελληνικά είδαμε το σημαντικό «Κατανοώντας τα κόμικς» του Scott McCloud (εκδ. Webcomics, μτφ. Νίκος Καμπουρόπουλος, πρώτη έκδοση 1993), ντοκιμαντέρ με τη μορφή κόμικς που προσδιορίζει, αναλύει και αποδομεί… τα κόμικς. Στημένο με ιδιοφυή και θαρραλέο τρόπο, είναι ένα ανάγνωσμα που αφήνει να φανούν νέα δεδομένα στον τρόπο που διαβάζουμε και αξιολογούμε μια κόμικς ιστορία, ένα εγχειρίδιο για νέους δημιουργούς, ένα εργαλείο για όσους διδάσκουν το κόμικς (αποτελεί βασική βιβλιογραφία στο σχετικό τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών) και μια υπενθύμιση πως οι δυνατότητες των κόμικς είναι απεριόριστες. Ιδού και το σχετικό λινκ.
  6. Ένας παραμυθάς απ’ τη Χαλκίδα Ο Πέτρος Χριστούλιας μιλάει για το επάγγελμα του κομίστα, αλλά και για τη ζωή στη Χαλκίδα Όπου και να επιλέγαμε να συναντήσουμε τον κομίστα και εικονογράφο Πέτρο Χριστούλια, ένα είναι σίγουρο: η Χαλκίδα δεν θα μπορούσε να λείπει από τη συζήτηση. Γι” αυτό και αποφασίσαμε να τον επισκεφτούμε στην πόλη του -και συγκεκριμένα στο αγαπημένο του καφέ-, ώστε να μιλήσουμε μαζί του στο καθημερινό του περιβάλλον και να τον φωτογραφίσουμε εκεί ακριβώς που αγαπά να ζει και να δημιουργεί. «Εχω ήδη δύο χρόνια που έφυγα από την Αθήνα και ζω στη Χαλκίδα, στο μέρος από όπου κατάγομαι και μεγάλωσα», μας εξηγεί καθώς ο σερβιτόρος φέρνει τα ποτά μας. Συγκεκριμένα, όπως λέει, όταν τελείωσε το σχολείο έφυγε για Θεσσαλονίκη ώστε να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Στη συνέχεια μετακόμισε στην Αθήνα και τα Εξάρχεια, όπου έζησε και δούλεψε περίπου για μία επταετία, για να αποφασίσει τελικά πρόσφατα να επιστρέψει στη γενέτειρά του. «Δυστυχώς με την κρίση ξεκίνησε να χάνεται το urban στοιχείο από το κέντρο της πόλης. Η γοητεία που μου ασκούσε το αστικό τοπίο χάθηκε, και τη θέση της πήρε η ασχήμια κι ένα πρόσωπο πολύ σκληρό». Η απόφαση να μετακομίσει μία… ώρα πιο βόρεια από το κέντρο της Αθήνας δεν ήταν δύσκολη, αφού πάντοτε διατηρούσε δεσμούς με τη Χαλκίδα. Την επισκεπτόταν συχνά, μια και συνεργαζόταν με το Εργαστήρι Τέχνης της πόλης, ενώ εκεί εξέδωσε και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σελίδες και σκίτσα από την ιστορία της Χαλκίδας» το 1997. «Το Εργαστήρι Τέχνης, που ιδρύθηκε πριν από 35 χρόνια από τον δήμαρχο Γιάννη Σπάνο και τους ζωγράφους Χαρίκλεια και Δημήτρη Μυταρά, είναι για μένα, αλλά και όλα τα παιδιά που μεγάλωσαν εδώ, πνεύμονας πολιτισμού. Κι αυτό κυρίως εξαιτίας των σημαντικών καθηγητών που δίδασκαν και διδάσκουν», υποστηρίζει. Ο ίδιος εξάλλου πέρασε από εκεί ως μαθητής και επέστρεψε λίγα χρόνια αργότερα για να διδάξει -τι άλλο;- κόμικ. «Αγαπάω τη διδασκαλία, να μεταδίδω πράγματα. Το τμήμα κόμικ που έχω αναλάβει τώρα αποτελείται από ενήλικες και έφηβους. Για την ακρίβεια είμαστε 12 με 15 άτομα που φέρνουμε εις πέρας ομαδικά πρότζεκτ». Η σχέση του με τα παιδιά είναι άριστη και θεωρεί μάλιστα πως η ζωγραφική είναι κάτι έμφυτο. «Τα παιδιά πάντα θα έχουν την ανάγκη να παρατηρήσουν, να μάθουν, να ζωγραφίσουν», τονίζει. «Αυτό που χρειάζονται είναι το κατάλληλο ερέθισμα». Ετσι, για να καταφέρει να τραβήξει την προσοχή μικρών και μεγάλων, ανέλαβε την περασμένη χρονιά να διασκευάσει ο ίδιος ένα διήγημα του Νίκου Τριανταφυλλόπουλου, αναγνωρισμένου επιμελητή του Παπαδιαμάντη, το οποίο είχε σχέση με τη Χαλκίδα. Στη συνέχεια ανέθεσε στους μαθητές του να το εικονογραφήσουν. Το αποτέλεσμα ήταν ένα εξαιρετικό εικονογραφημένο παιδικό παραμύθι που λίγους μήνες αργότερα κυκλοφόρησε και στα βιβλιοπωλεία. Συνεχίζοντας την κουβέντα μαζί του, καταλαβαίνουμε από πρώτο χέρι ότι δεν πρόκειται για έναν κομίστα που σχεδιάζει ιστορίες κλεισμένος στο καβούκι του. Αντιθέτως, ο Πέτρος εικονογραφεί παιδικά βιβλία -η μεγάλη του αγάπη-, σχεδιάζει επιτυχημένες ιστορίες όπως «Τα χαρακώματα» και το «Σλαπ», φτιάχνει μικρά στριπάκια για την ετικέτα της μπίρας Marea, μέχρι και αφίσες όπως αυτές της καλοκαιρινής εκστρατείας του Future Library. Αυτή την περίοδο μάλιστα ασχολείται με τον επόμενό του ήρωα -υπερήρωα για την ακρίβεια- που ακούει στο όνομα «Καπετάν Νυχτερίδας» και ζει στην Τρούμπα τη δεκαετία του ’50. «Ο ήρωας θυμίζει γνωστά στερεότυπα από αντίστοιχους σούπερ ήρωες αλλά στην ουσία είναι αστός που βρίσκεται στο λούμπεν και χαμηλοταξικό περιβάλλον της Τρούμπας. Ερωτεύεται τη Θοδώρα, μία τραγουδίστρια σε ταβέρνα, και προσπαθεί να κερδίσει το ενδιαφέρον της νικώντας τη γοητεία που ασκεί σε αυτή το περιθώριο. Στα μάτια της είναι κατ” αρχήν φλώρος», λέει χαμογελώντας, «αλλά τελικά διαπιστώνει ότι είναι πιο εύκολο να τη ρίξει στο κρεβάτι παρά να την κερδίσει πραγματικά». Αυτόματα αναρωτιέται κανείς γιατί την εποχή των χολιγουντιανών παραγωγών, των σκοτεινών υπερηρώων και της ψηφιακής επανάστασης, ο Πέτρος διαλέγει έναν ήρωα που δεν ταιριάζει όχι μόνο με την εποχή μας, αλλά και με την ηλικία του. «Θέλω να πιστεύω», απαντά, «από ειλικρίνεια. Η έμπνευσή μου ξεκινά από τη σχέση που είχα ως φοιτητής με τη μουσική της εποχής. Είχα συγκεντρώσει αρκετές πληροφορίες για την κατάσταση που επικρατούσε, και προσπαθώντας να είμαι ειλικρινής στη δουλειά μου, χρησιμοποίησα αυτό το background, το οποίο βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Πήρα τα στερεότυπα της υπερηρωικής φαντασίας, φυσικά με έναν χιουμοριστικό τρόπο, και τα τοποθέτησα μέσα στον ρεαλισμό της μεταπολεμικής Ελλάδας. Και απ’ ό,τι φαίνεται αυτό το δίπολο έδεσε». Οσο αντισυμβατικός όμως και αν είναι ο υπέρηρωας του Πέτρου, δεν παύει να είναι ένας ακόμη υπερήρωας. «Μπορεί να μην τους χρειαζόμαστε καθόλου στην πραγματικότητα τους σούπερ ήρωες, στα κόμικ όμως η ύπαρξή τους είναι απαραίτητη. Ο δημιουργός χρειάζεται μια εμβληματική εικόνα, μια φιγούρα που περνά στη συλλογική συνείδηση. Και στη δική μου περίπτωση πρόκειται για ένα στερεότυπο που χρησιμοποιώ σαν όχημα για να πάω σε μια ιστορία και μια εποχή που έχει να κάνει με τις δικές μου προσωπικές εμμονές». Πέρα από τον «Καπετάν Νυχτερίδα», ο Πέτρος συνεχίζει να σχεδιάζει το «Σλαπ», μια εξαιρετική δουλειά σε σενάριο του Τάσου Ζαφειριάδη και του Λουκά Τσουκνίδα. Για τους μη γνωρίζοντες, είναι ένα κόμικ σε συνέχειες που αποτελείται πάντα από τρία καρέ με έντονο το στοιχείο της επανάληψης. Ο ένα χαρακτήρας λέει ένα κλισέ και μέχρι το τρίτο καρέ έχει προλάβει να φάει… σφαλιάρα. «Η ιστορία παρωδεί τον τρόπο που γίνεται ο διάλογος στην Ελλάδα και δεν είναι τίποτα άλλο από μία επανάληψη μεταξύ της αναμάσησης της έτοιμης πληροφορίας και της βίας». Οσο για τη δουλειά του στην μπίρα Marea, που σημειωτέον παρασκευάζεται στην Εύβοια, εξηγεί ταπεινά πως δεν έκανε κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που κάνει συνήθως. «Η εταιρεία γνώριζε τη δουλειά μου και ήρθε σε επαφή μαζί μου. Ηταν δική τους η ιδέα να μπει για πρώτη φορά μια ιστορία κόμικ σε ετικέτα μπίρας. Εγώ απλά ανέλαβα την εικονογράφηση σε σενάρια του δημοσιογράφου Ηλία Κανέλλη». Αναπόφευκτα η κουβέντα πηγαίνει και στον χώρο του ελληνικού κόμικ γενικότερα. Η άποψη ότι ο κλάδος αναπτύσσεται σταθερά τα τελευταία χρόνια βρίσκει και τον ίδιο σύμφωνο, χωρίς να παραγνωρίζει βέβαια πως παραμένουμε μία πολύ μικρή αγορά σε σχέση με το εξωτερικό. «Στο παρελθόν δεν υπήρχαν πολλοί Ελληνες δημιουργοί. Υπήρχε βέβαια η «Βαβέλ» με τον πειραματικό της χώρο, ο Αρκάς, ο Γιάννης Καλαϊτζής και ορισμένοι άλλοι που άφησαν το δικό τους στίγμα». Η μεγάλη στροφή παρατηρεί πως πραγματοποιείται μετά την κυκλοφορία του «9» της «Ελευθεροτυπίας». «Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια δημιουργήθηκε μια γενιά που έδωσε στον χώρο μεγάλη και σημαντική παραγωγή. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και παίζει φυσικά και το Comicdom, που είναι ένα συνέδριο λίγο πιο κοντά στα αμερικάνικα πρότυπα. Ετσι πλέον βλέπει κανείς μια σκηνή πολύ πιο ενεργή και να γίνονται παραγωγές, εκδόσεις, αλλά και αυτοεκδόσεις. Ολο αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι για τον χώρο». Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως οι κομίστες περνούν μια ζωή χαρισάμενη. Υπάρχουν πολλές δυσκολίες, οι οποίες ωστόσο ξεπερνιούνται αν έχεις ανοιχτούς τους ορίζοντές σου. «Ο κομίστας είναι ένα ακόμη ελεύθερο επάγγελμα όπως πολλά άλλα. Το θετικό είναι πως σου επιτρέπει να ασχοληθείς με μία ευρεία γκάμα πραγμάτων για να εξασφαλίσεις τα προς το ζειν. Αλλά να ασχολείσαι αποκλειστικά με τα κόμικ στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο», συμπληρώνει και καταλήγει: «Αν όμως έχεις χρόνο, όρεξη και πάνω από όλα αγάπη για τη δουλειά, μπορείς να ζήσεις από αυτή». Το λινκ εδώ. Αφιέρωμα στον Πέτρο Χριστούλια
  7. lunatic

    ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΜΕΛΑΝΟΥΠΟΛΕΩΝ

    Εδώ έχουμε μια εικονογραφημένη έκδοση η οποία περιέχει 4 ιστορίες που εκτυλίσσονται όπως μαρτυρά και ο τίτλος σε πόλεις και μάλιστα μελανουπόλεις!! Οι ιστορίες είναι οι εξής:1.Ο ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΛΟΙ, 2.LAZARUS & ΤΟ ΜΠΟΥΚΑΛΙ, 3.Η ΚΟΠΕΛΑ ΤΩΝ 47 ΜΟΙΡΩΝ, 4.ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ "Στους δρόμους των «Mελανουπόλεων», ο χρόνος σταματά με το απλό γύρισμα ενός διακόπτη πίσω από ένα παλιό ρολόι. Η τελειότητα αποτυπώνεται στο πρόσωπο μιας νεαρής κοπέλας όταν ο ήλιος το φωτίζει υπό γωνία 47ο. Ο ωκεανός ξεβράζει αντικείμενα τέχνης και μια παρέα αναλαμβάνει να σταματήσει τη διαμάχη δύο επιβλητικών πύργων. Στους δρόμους των «Μελανουπόλεων» η καθημερινότητα αποκτά μια παραμυθένια διάσταση." Με το που το άρχισα να το διαβάζω η πρώτη μου αίσθηση ήταν ότι δεν μου έκανε κλικ αλλά καθώς το συνέχισα με αισιοδοξία, στο τέλος της ανάγνωσης μου άφησε μια πάρα πολύ ικανοποιητική αίσθηση!!!Τελικά μου άρεσε πάρα πολύ και έκανα καλά που το συνέχισα παρόλη την αρχική γεύση!! :) Μία έκδοση που ξεφεύγει από τα κόμικς, με απλό λόγο και εικόνες που με το συνδυασμό τους σε βάζουν σε μια ταξιδιάρικη διάθεση,σαν να παίρνεις το ρόλο των ηρώων στις ιστορίες...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.