Αναζήτηση στην Κοινότητα

ΠΡΟΣΟΧΗ: ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΠΕΡΙΕΧΕΙ SPOILERS ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟ ΚΟΜΙΚ Venom- Ήμασταν κάποτε (και) στρατιώτες Το Venom από τις εκδόσεις Οξύ είναι ουσιασικά η πρώτη (oλοκληρωμένη) ιστορία του run του Nick Remender με τον εμβληματικό κακό της Marvel, το σχετικά μακρινό πλεόν 2011. Το run αυτό, παρόλο που δεν έφτασε ποτέ τα επίπεδα του ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟΥ γεγονότος που διαφημιζόταν, κατάφερε και έδωσε μια διαφορετική, φρέσκια και, κυρίως, πρωτότυπη εκδοχή ενός τόσο αγαπημένου κακού όσο ο Venom, όπου επιτέλους κατάφερε να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό Anti- Spiderman. Ταυτόχρονα, ο Remender προικίζει τον χαρακτήρα του με μια ιδιαίτερα πολιτική χροιά. Η πρωτη ιστορία από αυτή την νέα εποχή δεν είναι η καλύτερη του run, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλή. Είναι μια επαρκής ιστορία. Ωστόσο, η αξία δεν βρίσκεται στην ποιότητα της per se, αλλά στο ότι βρίσκεται στο σημείο καμπής μεταξύ δύο εποχών. Eίναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του τέρατος Venom και του Venom στρατιώτη (Agent Venom). H εποχή του Eddie Brock σε αντιδιαστολή με αυτή του Flash Thompson. Μέσα στην ιστορία, με σύντομα αλλά περιεκτικά panel, flash backs και αλληπεπιδράσεις ο Remender σκιαγραφεί υποδειγματικά τον χαρακτήρα του Flash Thompson ως πρόθυμου στρατιώτη που παλεύει με τρία τέρατα, τον Venom, το παρελθόν του ως αλκοολικό, ως απογοήτευση στους ανθρώπους που τον στηρίζουν, κυρίως την κοπέλα του Betty αλλά και την αναπηρία του. Έτσι βλέπουμε τον Flash να αποτυγχάνει στην πάλη ενάντια και στα 3, άφού για να πολεμήσει το ένα, ζητά βοήθεια από τα άλλα δύο: για να νικήσει τον Venom θυμάται την Betty, για να σώσει την Betty ζητά την βοήθεια του Venom και για την αναπηρία του βρίσκεται στην ανάγκη και των δύο. Ο ίδιος δεν μπορεί να βρει λύση σε αυτό το τρίγωνο αναγκών/ θέλω/ καταστάσεων. Σαν την τέταρτη γωνία ενός τριγώνου, δεν υπάρχει θέση για τον ίδιο ούτε μέσα στην ίδια του την ζωή. Παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, εκτός των σκηνών δράσης είναι οι εσωτερικοί του μονόλογοι/ διάλογοι με το τέρας που τον περικλείε. Αυτό είναι άλλωστε, χωρίς αμφιβολία, και το καλύτερο κομμάτι του κόμικ. Ο Flash Thompson είναι ένας εντελώς διαφορετικός φορέας από τον Eddie Brock. Δεν έβαλε την στολή/ συμβιωτικό για να καταστρέψει ή να εκδικηθεί, αλλά για να προστατέψει (ακόμα και ξένες χώρες που δεν το ζήτησαν, πιστός στο ιμπεριαλιστικό δογμα και την θέσπιση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης που τηρούν οι ΗΠΑ). Έτσι ο δικός του έλεγχος πάνω στο συμβιωτικό οργανισμός είναι εντελώς άλλου τύπου: δεν έχουμε ταύτιση όπως στον Brock, που δεν φορούσε απλά τον Venom, αλλά ήταν ο Venom. Εδώ υπάρχει συνεχόμενη αντίθεση. Αποτελεί μια έξοχη ψυχαναλυτική αναπαράσταση της διαμάχης (ενός) Εγώ να κυριαρχήσει πάνω σε ένα (φαντασιακό) σώμα με ανάγκες και θέλω δικά του, το οποίο αναπλάθεται ελεύθερα βάσει αυτών των διαφορετικών επιθυμιών. Μέσα σε όλο αυτό το ούτως η άλλως περιοριστικό πλαίσιο πάλης, υπάρχει σε σημαντικό ρόλο και το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα που επιθυμεί να τον ελέγξει συνδιαστικά ως Flash-Venom (ή καλύτερα Agent Venom) ως Υπερεγώ. Το στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα γίνεται ο φορέας που όχι μόνο διαπλάθει αλλά και διαμορφώνει την ατζέντα του Agent Venom: παρεμβάσεις σε τρίτες χώρες, παρεμπόριο όπλων, διαμάχες με άλλους ήρωες όπως ο Spiderman είναι πλέον στις δραστηριότητες του άλλοτε πράκτορα της καταστροφής. Μια παγκόσμια κατάσταση εξαίρεσης όπου ο νόμος αναιρείται και δικαιολογείται η χρήση μυστικών όπλων, υπερστρατιωτών πίσως από τις γραμμές ενός (αιώνιου) εχθρού και το πυρ σε πολίτες. Μέσα σε όλο αυτό, η αιτιολογία δίνεται ξεκάθαρα, πίσω όμως από το προσωπείο της τρέλας (άρα με διατήρηση του δικαιώματος αναίρεσης της): Δόξα σοι ο Καπιταλισμός. Όσον αφορά το σχέδιο, ο Tony Moore ( Walking Dead) κάνει μια πολύ καλή δουλειά. Οι γραμμές του χαρίζουν πλαστικότητα και κίνηση, ενώ καταφέρνει να αποτυπώσει την ρευστότητα (κυριολεκτική και μεταφορική) του Agent Venom, ο οποίος συνεχώς διχάζεται μεταξύ θυμού και καθήκοντος, πολύ καλά. Ωστόσο δεν λείπουν και οι αμέλειες, λόγου χάρη η επιμονή John Raunch στα σκοτείνα χρώμα πολλές φορές σκιάζουν που ο αναγνώστης δε μπορεί να παρακολουθήσει τα πάνελ και το μοντάζ που έχει γίνει στις μάχες. Άλλο σημαντικό θέμα είναι η Υπερβολή των μαχών, η οποία έρχεται σε ευθεία αντίθεση με το κλειστοφοβικό και ψυχολογικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται οι χαρακτήρες. Όμως αυτό δεν είναι τόσο ελάττωμα όσο συνειδητή επιλογή. Απλά κάποιες φορές δουλεύει και κάποιες άλλες όχι. Αυτό ήταν το πλαίσιο του τότε Venom. Στην πορεία ακολούθησαν μερικές πολύ δυνατές στιγμές, όμως όλα ξεκίνησαν από εδώ. πηγή

Η δικαιοσύνη είναι τυφλή, λένε. Μία φράση με πολλές ερμηνείες ανά τους αιώνες, της οποίας τα γενέθλια εντοπίζονται, μάλλον, κάπου στην αρχαιότητα, όταν οι Αρχαίοι Έλληνες αποφάσισαν να εντάξουν στη μυθολογία τους μία τυφλή θεότητα, τη Θέμιδα. Η Θέμις, Justitia αργότερα – στη ρωμαϊκή περίοδο -, ήταν η θεά της δικαιοσύνης. Οι μυθογράφοι επέλεξαν να είναι τυφλή, ως δείγμα αντικειμενικότητας και αμεροληψίας στην κρίση της. Αιώνες περάσανε από τότε, και η δικαιοσύνη δε χάνει την ευκαιρία να μας αποδεικνύει, κατά καιρούς, πως είναι πράγματι τυφλή. Ίσως, με τα χρόνια να έγινε και ολίγον κουφή. Αναμφίβολα, τα επιτεύγματα του νομικού κόσμου στη σύγχρονη εποχή είναι ανεκτίμητα και προς τη σωστή κατεύθυνση, πάντα όμως θα υπάρχουν παραφωνίες που θα αμαυρώνουν το έργο της. Και αν μιλήσουμε για εκείνη με ευρεία έννοια, και όχι αποκλειστικά αυτήν εντός των δικαστικών αιθουσών, τότε η δικαιοσύνη μάλλον θα δικαιούταν επίδομα αναπηρίας. Εμπνευσμένος, ίσως, από το μύθο της θεάς Θέμιδας, ο βετεράνος Αμερικανός δημιουργός υπερηρωικών κόμικς, Stan Lee, με συνεργό του τον επίσης κορυφαίο δημιουργό Jack Kirby, δημιούργησε έναν ήρωα που ενσαρκώνει την έννοια της δικαιοσύνης, ή τουλάχιστον προσπαθεί. Αυτός δεν είναι άλλος από τον «Διάβολο του Χελς Κίτσεν», τον Ντερντέβιλ (Daredevil). Τη μέρα, φοράει το κοστούμι του και αγωνίζεται για το δίκαιο στις δικαστικές αίθουσες ως δικηγόρος, και τη νύχτα αγωνίζεται για το δίκαιο στους δρόμους της Νέας Υόρκης, φορώντας την κόκκινη στολή του. Και, όπως η θεά της δικαιοσύνης, είναι τυφλός. Η ιστορία του, λίγο-πολύ, είναι γνωστή στους κόλπους των κομιξόφιλων, ας κάνω όμως, για την πληρότητα της παρουσίασης, μία σύνοψη του origin του ήρωα. Ο Ματ Μέρντοκ (Matthew Murdock) ήταν ο γιος ενός παλαίμαχου μποξέρ, του Τζακ. Σε νεαρή ηλικία, ο Ματ ενεπλάκη σε ένα ατύχημα, στην προσπάθεια να σώσει έναν τυφλό παππού από μία βέβαια σύγκρουση με ένα φορτηγό, το οποίο μετέφερε ραδιενεργά υλικά. Για κακή του τύχη, στην προσπάθειά του να ελιχθεί, το φορτηγό «έχασε» ένα από τα κιβώτια και το περιεχόμενό του κατέληξε στο πρόσωπο του ήρωά μας, αφαιρώντας του την ικανότητα να βλέπει. Παράλληλα, το ατύχημα προκάλεσε την όξυνση όλων των υπόλοιπων αισθήσεών του, καλλιεργώντας μάλιστα την «αίσθηση ραντάρ» που αναπληρώνει με το παραπάνω την απώλεια της όρασης. Ο Ματ καταφέρνει και μπαίνει στο πανεπιστήμιο, σπουδάζει στη Νομική όπου γνωρίζεται και γίνεται κολλητός με τον Φόγκυ (Franklin Nelson), με τον οποίο αργότερα ανοίγουν ένα δικηγορικό γραφείο. Ωστόσο, φέρει μία βαθιά πληγή. Ο πατέρας του έχει μπλέξει με τον υπόκοσμο του μποξ, στην προσπάθειά του να μεγαλώσει το γιο του χωρίς να του λείπει τίποτα. Όταν συμφωνεί να χάσει έναν ακόμα στημένο αγώνα, βλέπει το γιο του στο κοινό, να τον υποστηρίζει. Μη θέλοντας να απογοητεύσει το γιο του που τον θαυμάζει, κερδίζει τον αγώνα, αντίθετα στη συμφωνία. Χάνει, όμως, τη ζωή του. Και ο Ματ ορκίζεται να εκδικηθεί όσους δολοφόνησαν άδικα τον πατέρα του. Η ιστορία του, μία ολοκληρωμένη εισαγωγή στο θρύλο του ήρωα με την κόκκινη στολή και τα κέρατα, παρουσιάζεται από τα έμπειρα και ταλαντούχα χέρια των Frank Miller και John Romita Jr. στο «Daredevil: The Man Without Fear». Πρόκειται ουσιαστικά για το origin του χαρακτήρα, μία ψυχογραφικού χαρακτήρα ιστορία που παρακολουθεί την εξέλιξη του Ματ Μέρντοκ, από την παιδική του ηλικία μέχρι τα πρώτα του βήματα ως Ντερντέβιλ. Το ατύχημα, ο θάνατος του πατέρα του που τον καθόρισε, η γνωριμία του με τον Φόγκυ αλλά και με το μεγαλύτερο ειδύλλιό του, την Ελληνίδα Ηλέκτρα. Η εκπαίδευση με τον επίσης τυφλό Στικ (Stick), αλλά και η δημιουργία της αέναης κόντρας με τον βασιλιά του υποκόσμου, Κίνγκπιν (Kingpin). Το όνομα Ντερντέβιλ και ο απόηχος που έχει στη συγκρότηση του ήρωα, κυριαρχεί σε όλη την ιστορία. Από μισητό παρατσούκλι των παιδικών χρόνων, γίνεται παράσημο για τον ατρόμητο ήρωα. Όντας η πρώτη έκδοση αποκλειστικά αφιερωμένη στον τυφλό υπερήρωα, οι Εκδόσεις Οξύ κυκλοφόρησαν στα ελληνικά την ιστορία «Daredevil: Ο Ατρόμητος», το Μάρτιο του 2017. Και μάλλον, ήταν η καλύτερη επιλογή για να ξεκινήσουν, αφού έχουμε μία συμπυκνωμένη μεν, εκτενή δε, εισαγωγή στις περιπέτειες του, σε μία ιστορία που πρωτοκυκλοφόρησε το 1993 με αφορμή τα 30α γενέθλια του ήρωα. Το καλλιτεχνικό δίδυμο των Frank Miller και John Romita Jr., εκ των οποίων ο πρώτος έδωσε στο παρελθόν μία νέα πνοή και υπόσταση στο μύθο του ήρωα (όπως θα δούμε παρακάτω), και ο δεύτερος είχε την καλλιτεχνική επάρκεια για να παρουσιάσει έναν κλασικό ήρωα με μία σύγχρονη οπτική, ήταν η καλύτερη επιλογή για αυτό το εγχείρημα. Εκτός από την προαναφερόμενη έκδοση, οι Εκδόσεις Οξύ τόλμησαν πρόσφατα ένα ακόμα εκδοτικό ρίσκο, κυκλοφορώντας το Daredevil των Frank Miller & Klaus Janson. Κατά πολλούς, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα runs του ήρωα, με τον Frank Miller στο σχεδιαστικό τιμόνι, αλλά όχι μόνο: πολύ συχνά η πλοκή της ιστορίας ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας του κορυφαίου δημιουργού με τον σεναριογράφο της εποχής Roger McKenzie. Όπως σημειώνεται στο οπισθόφυλλο της έκδοσης, ένας κλασικός ήρωας της Marvel επαναπροσδιορίζεται από έναν από τους μεγαλύτερους οραματιστές των κόμικς! Για τον Miller, η ενασχόληση με τον ήρωα ήταν μία μεγάλη πρόκληση, όπως δηλώνει ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου: «Πάντα με ενδιέφερε η ιδέα ενός ήρωα του οποίου η καθοριστική ιδιότητα είναι μια αναπηρία – ένας τυφλός πρωταγωνιστής σε ένα καθαρά οπτικό μέσο – και, το πιο σημαντικό, το Daredevil μου προσέφερε την ευκαιρία να σχεδιάσω τα τρομακτικά εγκληματικά κόμικς που πάντα ονειρευόμουν. Η προσωπικότητα του ήρωα αρχίζει να αποκρυσταλλώνεται στα τεύχη που κυκλοφόρησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στις αρχές του ’80, όπως και η θέση του στο σύμπαν της Marvel. Οι δευτερεύοντες αντίπαλοι του Spider-Man ανακτούν καίριο ρόλο στις ιστορίες του Daredevil, καθιστάμενοι βασικοί αντίπαλοι του «ντι-ντι», όπως αρέσκεται να τον αποκαλεί ο αραχνάνθρωπος «κολλητός» του. Με προεξέχοντα τον Κίνγκπιν, ο οποίος καταλήγει να είναι ένας από τους βασικούς ανταγωνιστές των ιστοριών του Ντερντέβιλ. Ο πιο εμβληματικός κακός, βέβαια, δεν είναι άλλος από τον Μπούλσαϊ (Bullseye). Ένας ψυχάκιας ήρωας με ακριβέστατο στόχο και τρομερή δύναμη, ώστε να μπορεί να διαπερνά κρανία εκτοξεύοντας μολύβια ή χάρτινα αεροπλανάκια. Η κόντρα του με τον Ντερντέβιλ κρατάει πολλά χρόνια, από την πρώτη του εμφάνιση το 1976. Στις ιστορίες του προαναφερθέντος τόμου, που κυκλοφορεί στα ελληνικά από το Δεκέμβριο του 2017, έρχεται πολλές φορές αντιμέτωπος με τον αγαπημένο μας ήρωα, ομολογώντας έμμεσα την ψύχωση που έχει μαζί του. Μάλιστα, χρησιμοποιεί την Μαύρη Χήρα (ένα από τα ερωτικά ενδιαφέροντα του Ματ Μέρντοκ), αλλά αργότερα και την Ηλέκτρα, σαν δόλωμα για να τραβήξει την προσοχή του. Το φινάλε του τεύχους #168 με τίτλο «Elektra» (περιλαμβάνεται στον τόμο Daredevil: Frank Miller & Klaus Janson. Εκτός από την εμφάνιση μεγάλων ονομάτων του σύμπαντος της Marvel, όπως η Μαύρη Χήρα, ο Μπούλσαϊ, ο Δρ. Όκταπους, ο Κίνγκπιν, ο Σπάιντερμαν και ο Χαλκ, θεωρώ πως το σημαντικότερο τεύχος της σειράς είναι το #168 με τίτλο «Ηλέκτρα». Ο Frank Miller δημιουργεί από το μηδέν μία εμβληματική ηρωίδα, όχι μόνο για τη σειρά, αλλά για το υπερηρωικό κόμικ γενικότερα. Όσο βλέπουμε την επανεμφάνισή της στη ζωή του -εκδικητή πλέον- Ματ, παρακολουθούμε μέσω αναδρομών στα φοιτητικά χρόνια του νεαρού πρωταγωνιστή την καθοριστική γνωριμία του με την Ελληνίδα, κόρη πρέσβη, Ηλέκτρα. Όπως και για τον ήρωά μας, έτσι και για την ηρωίδα, ο τραγικός θάνατος του πατέρα της σηματοδοτεί την εξέλιξή της σε μία ψυχρή πληρωμένη δολοφόνο. Παρά το σύντομο της ερωτικής τους περιπέτειας, το ψυχολογικό δέσιμο με τον Ντερντέβιλ είναι το μόνο τρωτό σημείο της. Ο Miller κατάφερε, με μόλις ένα κεφάλαιο, να καλλιεργήσει ένα από τα σημαντικότερα ειδύλλια στο χώρο της Ένατης Τέχνης. Η Ηλέκτρα δεν άργησε να αποκτήσει και τα δικά της κόμικς, όπως το κορυφαίο Elektra: Assassin. Ο Daredevil συνεχίζει να εκδίδεται μέχρι και σήμερα (#604). Κατά κοινή ομολογία, ωστόσο, η καλύτερη περίοδος του ήρωα ήταν όσο στο τιμόνι της σειράς βρέθηκε ο Frank Miller: με αφετηρία τον τόμο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά, μέχρι το Born Again των Miller και David Mazzuccheli. Από τα πιο πρόσφατα, μάλλον θα ξεχώριζα το Shadowland, που αποτέλεσε μάλιστα ένα μεγάλο crossover, με την εμφάνιση πολλών γνωστών ηρώων από άλλες σειρές, με τον ήρωα να υποκύπτει στη σκοτεινή του πλευρά. Άλλωστε, διαχρονικά, ο Daredevil ακροβατεί ανάμεσα στον υπερήρωα και τον αντιήρωα. Όπως πολύ εύστοχα έχει επισημάνει ο Frank Miller, ο Ντερντέβιλ έχει βασικά το υπόβαθρο ενός «κακού»: παρατημένο παιδί, μεγαλωμένο μόνο με τον πατέρα του, θύμα bullying στο σχολείο, ανάπηρος από ατύχημα, βιώνει τη δολοφονία του πατέρα του από τον υπόκοσμο… Αυτό που τον κράτησε μακριά από το σκοτεινό μονοπάτι, ήταν μάλλον η νομική του κατάρτιση και η προσήλωσή του στην έννοια της δικαιοσύνης. Η επιτυχία του ήρωα, δεν άργησε να οδηγήσει στη μεταφορά του και σε άλλα μέσα. Παρακάμπτοντας τα σύντομα περάσματα στη μικρή οθόνη με τη μορφή κινουμένων σχεδίων, η πρώτη δυναμική εμφάνιση του Daredevil στην οθόνη ήταν το 2003, στην ομότιτλη ταινία με πρωταγωνιστή τον Ben Affleck. Δύο χρόνια μετά, ήρθε και η ταινία Elektra. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω πως και οι δύο ταινίες δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν το μεγαλείο του DD. Αυτός που τα κατάφερε, ήταν ο Charlie Cox. Ο νεαρός ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην πολύ επιτυχημένη σειρά Daredevil, που ξεκίνησε από το Netflix το 2015, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Έχοντας παρουσιάσει ήρωες όπως ο Κίνγκπιν, ο Στικ, ο Punisher και η Ηλέκτρα μέχρι τη δεύτερη σεζόν, περιμένουμε εναγωνίως την τρίτη. Στο μεταξύ, υπάρχει και το The Defenders, για να μας δίνει μια γεύση. Και, ποιος ξέρει, ίσως σύντομα δούμε να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, σαν κομμάτι του βασικού Marvel Cinematic Universe… Πηγή: https://docmz.wordpress.com/2018/06/22/daredevil-justice-is-blind/

Λιγότερη έμφαση στο κόμικ σε αυτόν τον δεύτερο τόμο της σειράς Secret Hero Society και περισσότερη στις κάθε είδους γραφικές παραστάσεις. Επίσης και το σκίτσο των κόμικ έχει απλοποιηθεί και μοιάζει με αυτό που θα ζωγράφιζε ένα παιδί μικρής ηλικίας (που έχει χάρισμα στη ζωγραφική όμως)! Αν σας άρεσε το πρώτο, πιστεύω πως θα σας αρέσει και το δεύτερο... και πλέον περιμένουμε να δούμε και το τρίτο! EDIT: Βγήκε και ο 3ος τόμος!

Τιμή καταλόγου: 10€ "Φανταστείτε πως ήταν ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν και η Γουάντερ Γούμαν μαθητές στο σχολείο! Καλωσήλθατε σε μια βόλτα στον υπερηρωικό κόσμο της DC όπως δεν τον έχετε ξαναδεί! Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν, η Γουόντερ Γούμαν, σας καλούν να τους κάνετε παρέα σε μια εποχή πριν γίνουν οι ήρωες που όλοι αγαπάμε σήμερα. Στον πρώτο τόμο της σειράς, Η παρέα της δικαιοσύνης, θα συντροφεύσετε τους ήρωές μας στην πρώτη τους μέρα στο καινούργιο σχολείο, θα δείτε πως η τριάδα της DC (Ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν και η Γουόντερ Γούμαν), συναντήθηκε για πρώτη φορά και θα βιώσετε μαζί τους την πρώτη τους περιπέτεια, καθώς ανακαλύπτουν ένα τρομερό μυστικό για το νέο τους σχολειό. Σε σενάριο του Derek Fridolfs και σχέδιο του Dustin Nguyen (και οι δύο προτεινόμενοι για βραβείο Eisner για τη δουλειά τους στο Lil’ Gotham), η σειρά DC SECRET HERO SOCIETY χρησιμοποιεί κλασσικό σχέδιο κόμικ, αλλά και ημερολογιακές εισαγωγές, doodles και πολλά άλλα ευρήματα για να επαναπροσδιορίσει τους κλασσικούς ήρωες για ένα νεότερο κοινό. Τα DC SECRET HERO SOCIETY είναι το ιδανικό εφαλτήριο για να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά τον κόσμο των κόμικς και να μάθουν πως είναι να μπορείς να έχεις τη δύναμη να πετάς ή να λύνεις το οποιοδήποτε μυστήριο αλλά να παραμένεις παιδί." Από το οπισθόφυλλο: "Ο Μπρους Γουέιν γίνεται δεκτός στην Ακαδημία Ντουκάρντ, ένα ιδιωτικό γυμνάσιο που αναλαμβάνει την εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών. Γρήγορα όμως διαπιστώνει πως κάτι δεν πάει καλά: οι συμμαθητές του έχουν υπερφυσικές ικανότητες, και το σχολείο όχι μόνο ενθαρρύνει την κακή συμπεριφορά αλλά την ανταμείβει κιόλας! Ο Μπρους κάνει παρέα με τον Κλαρκ Κεντ και την Νταϊάνα Πρινς, που είναι κι αυτοί καινούριοι στο σχολείο και εξίσου προβληματισμένοι. Οι τρεις τους θα δημιουργήσουν μια ομάδα για να ανακαλύψουν ποιος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά... -------------- Γεμάτο με ωραία θεματάκια, π.χ. Αγώνας Κλαρκ Κεντ εναντίον Λεξ Λούθορ για Πρόεδρος της τάξης! Πολύ συμπαθητικό βιβλιαράκι, μικρού μεγέθους αλλά αρκετά χοντρό, ασπρόμαυρο, μου θυμίζει κάπως τις εκδόσεις τύπου "Το ημερολόγιο ενός Σπασίκλα" μόνο που εδώ η ιστορία προχωράει με κόμικς αντί με κείμενο, που τα χωρίζουν φωτογραφιούλες, καρικατούρες, σημειώσεις, γράμματα, χάρτες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν το είχα όταν ήμουν παιδί θα είχα ξετρελαθεί με κάτι τέτοιο! EDIT: Βγήκε και 2ος τόμος! EDIT: Βγήκε και 3ος τόμος!

Daredevil- Ο Frank Miller και η επανεφεύρεση ενός χαρακτήρα Εδώ στο Smassing Culture αγαπάμε τον Frank Miller και δεν το κρύβουμε. Στο Dark Knight Returns, το Sin City και πολλά άλλα έργα του, έθεσε τις βάσεις για μία ριζική αλλαγή στην τέχνη των κόμικ και το πέρασμα της στην πιο ώριμη αλλά και σκοτεινή, περίοδο τους που συνδέθηκε με τη δεκαετία του ‘80. Πρόδρομος αυτών των, κλασικών πλέον, κόμικ υπήρξε η δουλειά του Miller στη Marvel στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ξεκινώντας από σχεδιαστής στο κόμικ Spectacular Spider-Man, πέρασε στη συνέχεια στη σειρά του Daredevil, αρχικά στο σχέδιο και στην πορεία ανέλαβε όλο τον τίτλο. Ο Miller αναβάπτισε τον τυφλό υπερ-ήρωα και από δευτεροκλασάτο χαρακτήρα τον μετέτρεψε σε ήρωα πρώτης γραμμής, δείχνοντας τα πρώτα δείγματα από το τεράστιο ταλέντο του στο σχέδιο και, κατά βάση στο σενάριο. Η ελληνική έκδοση του Daredevil έρχεται από τις εκδόσεις Οξύ για να μας διηγηθεί αυτή την πορεία. Πρόκειται για μία συλλογή 16 τευχών, τα 2 του Spectacular Spider-Man που δούλεψε ο Miller και τα πρώτα 14 που έκανε για τον Daredevil, ξεκινώντας από το ιστορικό τεύχος υπ αριθμόν 158 που κυκλοφόρησε πρώτη φορά τον Μάιο του 1979. Υπάρχουν πολλές ιστορικές «πρωτιές» μέσα σε αυτά τα τεύχη: η πρώτη εμφάνιση της Elektra, η πρώτη εμφάνιση του Kingpin ως βασικού εχθρού του Daredevil και πολλά άλλα. Πρωταγωνιστής όλων των ιστοριών είναι, φυσικά, ο άνθρωπος χωρίς φόβους, ο Daredevil που θα αντιμετωπίσει μία σειρά αντιπάλων από πιο δευτερεύοντες (όπως ο Gladiator) μέχρι παραδοσιακούς εχθρούς του Spider-Man (που ο Miller παραδέχεται ότι προσπαθούσε να κλέψει). Στο επίκεντρο όλων είναι ο Bullseye, ο πληρωμένος δολοφόνος που αναπτύσσει εμμονή με τον Daredevil και προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι ανώτερος του. Η παρουσία του συνενώνει με έναν τρόπο όλες τις ιστορίες και θέτει διαρκώς τα πιο δύσκολα διλήμματα στον Daredevil, τον φέρνει στα όρια των δυνάμεων του αλλά και των ηθικών αρχών του. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εύκολη η ζωή του κατά τα άλλα. Ο Matt Murdock προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην καριέρα του ως δικηγόρος, τη ζωή του με ανθρώπους που τον βλέπουν ως έναν ανυπεράσπιστο τυφλό και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως Daredevil, προσπαθώντας να προστατεύσει τις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Νέας Υόρκης. Όσο περισσότερο διαβάζουμε, η πόλη παίρνει τη θέση της ως συμπρωταγωνίστρια. Δεν είναι απλά ένα σκηνικό μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται οι περιπέτειες. Ο Miller παίζει συνέχεια με την αντίφαση ανάμεσα στις πολλαπλές πραγματικότητες που συνυπάρχουν μέσα στην αμερικάνικη μεγαλούπολη. Πανοραμικά πλάνα στους ουρανοξύστες και close up στα γκέτο και στις υποβαθμισμένες συνοικίες, εντυπωσιακά κτήρια που στο εσωτερικό τους συνεδριάζουν οι μαφίες της πόλης. Μέσα στις αντιφάσεις και ο ίδιος ο Daredevil: ως Matt Murdock κυνηγάει τη δική του θέση μέσα στην «υψηλή κοινωνία» ενώ οι βραδινές περιπέτειές του του θυμίζουν ότι η πόλη δεν είναι μόνο η βιτρίνα της. Με αυτό τον τρόπο, ο Miller ξεκινάει τη μεγάλη συνάντηση noir αστυνομικού και υπερηρωικού κόμικ, η οποία επηρεάζει βαθύτατα το είδος μέχρι και σήμερα. Ο Daredevil βγάζει τη στολή, γίνεται ντεντέκτιβ μέσα στον υπόκοσμο, γνωρίζει χαρακτήρες και, το κυριότερο, έρχεται μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις όπου τα πράγματα δεν είναι άσπρο-μαύρο. Το κόμικ κορυφώνεται με την εμφάνιση του Kingpin –ο οποίος εντάσσεται πλέον στις ιστορίες του Daredevil και όχι τόσο του Spider-Man– που φέρνει ανακατατάξεις μέσα στη μαφία. Ο κλασικός «κακός» αποκτά βάθος μέσα από το σενάριο του Miller και μας δίνει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και αντιφατικούς χαρακτήρες της Marvel. Αυτή η ανανέωση του Kingpin τον καθορίζει μέχρι σήμερα και επηρέασε την εξαιρετική ερμηνεία του Vincent d’ Onofrio στην πρώτη σεζόν της σειράς του Daredevil. Ο αναγνώστης θα προσέξει καρέ και γωνίες που μεταφέρθηκαν στη σκηνοθεσία αλλά και λεπτομερείς εκφράσεις του Kingpin που έδωσαν έμπνευση στις πιο δυνατές σκηνές του D’Onofrio (Daredevil, The Magnificent Seven) Συνολικά, το τεύχος του Daredevil είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα πώς έρχεται η αναγέννηση ενός ήρωα και του περιβάλλοντος του και αξιοποιούνται δυνατότητες που δεν είχαν βγει στην επιφάνεια. Στην εισαγωγή που προηγείται των ιστοριών, διαβάζουμε ένα σύντομο κείμενο του Miller που λέει ότι τον ενδιέφερε «ένας τυφλός πρωταγωνιστής σε ένα καθαρά οπτικό μέσο» όπως τα κόμικ. Βρήκε, συνεπώς, μία νέα οπτική για τον ήρωα, την πόλη του και τους αντιπάλους του και δημιούργησε μία επιτυχημένη σειρά που αντηχεί με διαφορετικούς τρόπους μέχρι σήμερα. Έχει πολλά να μάθει από αυτή τη διαδικασία η ίδια η Marvel που ανακοινώνει το ένα relaunch χαρακτήρων μετά το άλλο, υπόσχεται, εναλλάξ, νέα ξεκινήματα και επιστροφές στο παλιό ενώ, κατά βάση, παραμένει εγκλωβισμένη στη μετριότητα. Πηγή

Κατά πως φαίνεται, η συνεργασία της Οξύ με το Έθνος της Κυριακής, καλά κρατεί. Έτσι στο Έθνος αυτής της Κυριακής, έχουμε ακόμα μια προσφορά βιβλίων, που αν κρίνω από το 1 στην αρίθμηση της ράχης, μάλλον πρόκειται για κάποια νέα σειρά της Οξύ, που θα δίνεται μαζί με την εφημερίδα. Μένει μόνο να δούμε αν τεκμηριωθούν τα λεγόμενα, υπομονή μέχρι την επομένη Κυριακή.

Θα ήθελα την πολύτιμη βοήθεια των μελών! Βλέπω ότι η εφημερίδα Έθνος δίνει σήμερα και βιβλίο του Edgar Allan Poe. Είναι εύκολο να μας πει κάποιος που πήρε την εφημερίδα, ποιες ιστορίες περιέχονται? (Και αν αξίζει σαν έκδοση ή είναι φτηνοδουλειά)

Ο Θάνατος του Στάλιν- Μια ίσως διδακτική αντίδραση Το «Ο Θάνατος του Στάλιν» των Fabien Nury (σενάριο) και Thierry Robin (σχέδιο), το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα προκαλούσε συζητήσεις. Σχεδόν ελάχιστα μετά την έκδοση του έγινε ταινία και βρέθηκε να δημιουργεί εντάσεις, συζητήσεις, διαφωνίες, ακόμα και… απαγορεύσεις, όπως στην Ρωσία, όπου η μεταφορά του απαγορεύτηκε. Ανεξάρτητα από το γεγονός αυτό,έτσι και αλλιώς το να αντιπαραβάλει κανείς την Ρωσία του Πούτιν με την Σοβιετική Ένωση είναι ένα λογικό άλμα που μόνο κακεντρέχεια, αν όχι και αφέλεια, φανερώνει, τόσος ντόρος κάτι δείχνει. Το μόνο σίγουρο είναι ο Στάλιν, σαν ηγέτης, προσωπικότητα, ακόμα και φυσική παρουσία, ακόμα ενοχλεί και συνεχίζει να γίνεται στόχος. Το ίδιο το κόμικ δεν κάνει καμία προσπάθεια να εκφράσει κάποιον αντίλογο στις πολιτικές πράξεις του Στάλιν ή για τις αιτίες οι οποίες τις προκάλεσαν. Αντίθετα, βυθίζεται στην απόπειρα του να περιγράψει με τα πιο μελανά χρώματα τις τελευταίες στιγμές του ηγέτη της ΕΣΣΔ, με γκροτέσκα υπερβολή, πένθιμη υπόβολή και σκόπιμη συσκότιση της ιστορικής αλήθειας, υπό τον μανδύα της αληθοφάνειας. Το σενάριο του Nury παρουσιάζει ,με μια υποψία χιούμορ, ένα σκηνικό απόλυτου τρόμου, στο οποίο δρούσαν τα υψηλόβαθμα κλιμάκια του Κομμουνιστικού Κόμματος αλλά και ο περίγυρος του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν κατά τις αρχές του 1950. Τα ανώτερα στελέχη παρουσιάζονται ως διεφθαρμένα ανθρωπάρια που μάχονται με πισωμαχαιρώματα και γραφειοκρατικά τερτίπια για το ποιος θα βρεθεί πιο κοντά στη καρέκλα του ηγέτη. Ο σεναριογράφος πλάθει μια εικόνα που, όπως διατυμπανίζει και ο ίδιος δεν είναι αληθινή αλλά η οπτικής της ειλικρινής, έννοια οξύμωρη όταν μετατρέπει επίτηδες το χάος της κηδείας του Στάλιν σε ωμή εκτέλεση σοβιετικών πολιτών, πράξη η οποία εμπεριέχει το λιγότερο δόλο, μία μόνο από τις πολλές παραχαράξεις που γίνονται στο όνομα της διακωμώδησης. Ωστόσο, το σενάριο του κόμικ δεν αποτελεί μια ανάξια αναφοράς αστική αντίδραση. Όταν ακούγονται οι κλασσικές και πλέον γραφικές ερωτήσεις για το πόσους έστειλε στα γκούλαγκ ο κομμουνισμός, ελάχιστοι θα μνημονεύουν το » Ο Θάνατος του Στάλιν» Αντίθετα, με τον δικό του, κωμικό (λιγότερο) – τραγικό (περισσότερο) τρόπο και, μάλλον άθελα του, το κόμικ αναδεικνύει ένα ουσιαστικό πρόβλημα, αυτό της απομάκρυνσης της βάσης του κόμματος, των απλών πολιτων που μάτωσαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον του φασισμού, των ανθρώπων που ύψωσαν την κόκκινη σημαία πάνω στο Ράιχσταγκ και των διοικητικών, επαγγελαμτικών στελεχών. Η γραφειοκρατία τίθεται εδώ όπως είναι: η μάστιγα κάθε μεγάλου πολιτικού σχηματισμού, μια τυραννία της εξουσίας του κανενός. Οι ασάφειες, η απανθρωποίηση των κομματικών σχέσεων και το ενδιαφέρον για το γράμμα και όχι το πνεύμα των αποφάσεων, όπως επίσης και οι προσωπικές αψιμαχίες και ανταγωνισμοί που είναι φυσικό (και πολλές φορές γόνιμο) να υπάρχουν σε κάθε πραγματικά δημόσιο χώρο, μπαίνουν στο επίκεντρο και, αναδεικνύουν, μέσα σε όλη την αντιδραστικότητα των δημιουργών του graphic novel, μια αλήθεια που ακόμα και όσοι ανήκου στην άλλη μερά οφείλουν να αναγνωρίσουν: πως ο καπιταλισμός έχει αποδείξει ότι μια χαρά τα πάει χωρίς δημοκρατία. Αντίθετα ο κομμουνισμός χωρίς πραγματική, ανθρώπινη δημοκρατία που πάλλεται, δε μπορεί να προχωρήσει. Σκηνογραφικά και σχεδιαστικά, ο Robin όχι απλά ακολουθεί κατά πόδας τον Nury αλλά ενταντικοποιεί και τις καταδίκες του σοβιετικού τρόπου ζωής. Κυρίαρχα χρώματα το μαύρο και το γκρι, ενώ οι φιγούρες των ανθρώπων σταθερά απάνθρωπες και απωθητικές, θυμίζοντας περισσότερο κακούς σε ταινία Β διαλογής παρά ιστορικά πρόσωπα. Από αυτή την άποψη, το casting της ταινίας ήταν αρκετά καλύτερο. Και πάλι όμως, σε μια απόπειρα να προσεταιριστεί το λαικό έρεισμα, οι εργάτες που τραγουδούν την Διεθνή οδεύοντας αυθόρμητα προς την Μόσχα μοιάζου παράταιρα ηρωικοί, μια σταγόνα ανθρωπιάς σε έναν ημιφωτισμένο δωμάτιο που έκλεινε στους τοίχους του όλη την Σοβιετική Ένωση. Επιπλέον, τα καρέ διαφορετικού σχήματος δίνουν μια ανάστατη χρονικότητα στην ροή της ιστορίας, σάμπως ο ρυθμός να ταράζεται και αυτός. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις ακανθώδεις συνθήκες, δεν χάνεται το μέτρο και η αίσθηση της πορείας που έχει η ιστορία βαυκαλιζόμενη πως ακολουθεί την Ιστορία. Σε κάθε περίπτωση, το «Ο Θάνατος του Στάλιν» αξίζει να διαβαστεί για αυτή την προβληματική που θέτει. Και, αν μπορεί τελικά να αξιοποιηθεί σαν μια συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση, ας γίνει. Πηγή

To έχει μάλλον η μοίρα μου να ανεβάζω JRJ . Anyway η έκδοση είναι η συνηθισμένη πλέον Οξύ, και μπορώ να πω ότι παρόλο που οι σελίδες είναι πολύ περισσότερες από προηγούμενες εκδόσεις η ράχη είναι μια χαρά στοιβαρή και με πολύ καλό άνοιγμά. Το μόνο ελάττωμα που έχει είναι πως θέλω τον Thor, ΘΩΡ και όχι Θορ( Μεγάλε Καμπανά...) Οσον αφορά το story arc , είναι ένα από τα καλά κατά την γνώμη μου που επέζησαν εκείνης της εποχής στα μέσα του 90 μέχρι τις αρχές του 2000, οπου κυριαρχούσε μια υπερβολική υπερβολή. τόσο στο σχέδιο όσο και στο σενάριο των υπερηρωικών κόμικς. Θεωρώ δε, πως ήταν η εποχή εδραίωσης του John Romita Jr ως ένας από τους κύριους εκφραστές στο σχέδιο του υπερηρωικού στις συνειδήσεις των αναγνωστών.Αλλοι τον λατρεύουν, άλλοι λατρεύουν να τον μισούν.αλλά όλοι πλέον αναγνωρίζουν την δουλειά του. Παρουσίαση από Public blog:

Του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου Το μόνο που με μαγνητίζει στον Νικ Κέιβ είναι η κρυμμένη του νεότητα. Στην ηλικία των εξήντα χρόνων εξακολουθεί να κουβαλά την εποχή που τραγουδούσε στους Birthday Party –τότε που οι στίχοι του είχαν μια ακρίβεια λεπίδας– αλλά και τη σκοτεινή περίοδο του Βερολίνου, όταν σχημάτιζε τους Bad Seeds κι έγραφε τα καλύτερα τραγούδια του. Λες και σε κάποια γωνία του σώματός του έχει κουρνιάσει ένα ξεχασμένο σώμα που ακόμη ζει στο Λονδίνο ή πίσω από το Τείχος, κρυώνοντας. Τώρα, λοιπόν, που έχει ένα ωραίο σπίτι, μια όμορφη γυναίκα, μια νωπή τραγωδία κι έναν φλοιό ναρκισσισμού, τον οποίο έχει χτίσει προσεκτικά γύρω από τον εαυτό του, ο Ράινχαρντ Κλάιστ έρχεται να προσφέρει στους ακροατές του Κέιβ τη μυθοποίηση και την απομυθοποίηση που αξίζει σ’ έναν διάσημο ροκ τραγουδιστή. Ετσι, το «Mercy on me» κινείται σ’ εκείνο το τεντωμένο σχοινί όπου ισορροπούν οι καλές βιογραφίες: θαυμασμός από τον βιογράφο και ταυτόχρονη υπονόμευση του θαυμασμού. Γιατί ζητάμε από τους καλλιτέχνες να είναι λιγότερο τρωτοί από εμάς, μοιάζει ν’ αναρωτιέται ο Κλάιστ, ειδικά όταν πρόκειται για τον Κέιβ, που είχε πάντα την υπεροπτική επιθυμία ν’ ανεβαίνει στη σκηνή, η σκηνή να τρίζει κάτω από τα πόδια του, και μ’ ένα τίναγμα των χεριών να δημιουργεί μια δίνη γύρω του, με στόχο το κοινό να πέσει μέσα και να πνιγεί; Δεν είναι τυχαίο που το βιβλίο έχει φτιαχτεί σαν δίνη. Τα επεισόδια δεν τελειώνουν ποτέ –αντιθέτως επαναλαμβάνονται–, οι κοντινοί άνθρωποι του Κέιβ εμφανίζονται και εξαφανίζονται απότομα, για να εμφανιστούν ξανά στις επόμενες σελίδες, ενισχύοντας τη ζάλη του χρόνου, ενώ, καθώς προχωρά η ανάγνωση, η ελπίδα για μια ασφαλή γραμμικότητα, ευτυχώς, σβήνει και η αφήγηση της ζωής του μοιάζει περισσότερο με τη φαγωμένη ουρά ενός σκυλιού που δεν ξέρει τι έχει δαγκώσει. Ο Κλάιστ καταφέρνει ν’ αντιγράψει με λεπτομέρεια τη δημόσια εικόνα του Κέιβ, μα τη σκιτσάρει αντίστροφα, και την καταργεί, σαν ένας ανορθόδοξος οπαδός που έχει γυρίσει τον ναό ανάποδα, με τη μύτη του τρούλου να βλέπει στη γη. Ο Κέιβ δεν είναι μονάχα ένας καλός τραγουδιστής, είναι κι ένας δυνατός μαγνήτης που έλκει τους πιο χαρισματικούς μουσικούς δίπλα του. Είναι γεγονός πως κάποιες φορές τους αφαίμαξε, ωστόσο φαίνεται πως δεν έχει σταματήσει να πληρώνει το τίμημα, αφού είναι φυλακισμένος εσαεί στο κουκούλι που έχει πλέξει για τον εαυτό του. Το δίχτυ Σε ένα σκίτσο της σελίδας 312, σχοινιά σαν χορδές φεύγουν από τα δάχτυλά του και ενώνονται με τ’ αυτιά των ακροατών του, και παρόλο που δείχνει πως τους καθοδηγεί, όπως ένας μαριονετίστας τις κούκλες, η αλήθεια είναι διαφορετική. Μπλεγμένος στο ίδιο του το δίχτυ, μοιάζει ανίκανος να σπάσει τα σχοινιά και να τρέξει πίσω, στους χαμένους φίλους που πρόδωσε, στους τόπους που έζησε και εγκατέλειψε και, κυρίως, στην παιδική του ηλικία, που ούτως ή άλλως έχει εξατμιστεί. Διάβασα το graphic novel και μετά ξεκίνησα να το διαβάζω από το τέλος προς την αρχή, κρύβοντας ανάμεσα στις σελίδες κομμάτια από τις δικές μου αναμνήσεις – ένα απόγευμα που αγόρασα το «Tender Prey» μαζί με τον πατέρα μου, ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία ακούγοντας το «Let Love In», τη συναυλία στο Περιστέρι στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Και ύστερα φαντάστηκα τους τυχερούς, που βρέθηκαν στη συναυλία της 16ης Νοεμβρίου, να βλέπουν, για μια στιγμή, τον Κέιβ να κουβαλά όλες τις ηλικίες του πάνω στη σκηνή, και αυτός να τους αρπάζει και να τους σπρώχνει πίσω στην πρώτη αθηναϊκή του εμφάνιση, τον Σεπτέμβριο του ’82, για ν’ αναποδογυρίσουν παρέα αυτό που ήταν κάποτε ένα κανονικό πάρτι γενεθλίων, ανάβοντας τα κεράκια της τούρτας, που είναι, εδώ και καιρό, σβησμένα. Μια τούρτα γενεθλίων πεταμένη σ’ ένα σκουπιδότοπο βέβαια. ΠΗΓΗ: Καθημερινή 27/12/2017

Οι βιογραφίες καλλιτεχνών και διασήμων πάσης φύσεως είναι πολύ δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια, τόσο στα κόμικς, όσο και στα βιβλία και τον κινηματογραφο. Προσωπικά δεν είμαι φαν του είδους. Συνήθως είναι είτε αγιογραφίες, είτε δαιμονοποιήσεις, είτε βαρετές. Ευτυχώς η συγκεκριμένη δεν ήταν! Ήταν ένα παράξενο γοητευτικό μείγμα από τραγούδια, αναμνήσεις, στιγμιότυπα της ζωής ενός καταραμένου ποιητή και θραύσματα μύθων . To κόμικ κυκλοφόρησε με αφορμή τα 60α γενέθλια του Cave και κυκλοφόρησε λίγο καιρο πριν την συναυλία του στην Αθήνα. Εξαιρετική κίνηση της εκδοτικής να μας δώσει αυτό το ξεχωριστό κόμικ , που - πιστέψτε με - μπορούν να το απολαύσουν όχι μόνο οι φανς του Cave, αλλά και πολλοί άλλοι -όσοι αγαπούν τέτοιου ειδους κόμικς γενικά, κί οχι τα βιογραφικά συγκεκριμένα. Ο Kleist ζωντανεύει τα τραγούδια του Cave στο χαρτί με μεγάλη ευρηματικοτητα και ευαισθησία και μας κάνει κοινωνούς ενός κόσμου όμορφα δαιμονικά πλασμένου Σας συμβουλεύω να το διαβάσετε υπό τους ήχους των Folsom Prison Blues, Shivers, Jangling Jack, Pleasure Is The Boss, Junkyard, King Ink, A Dead Song, Love Letter, Cabin Fever, Mutiny In Heaven, Tupelo, Swampland, The Mercy Seat, Mercy, Hallelujah, Red Right Hand και Higgs Boson Blues που ακούγονται και στο κομικ. Έχει περάσει η εποχή που ήμουν μεγάλη φαν του Cave - ακόμα γουστάρω τα τραγούδια του φυσικά, αλλά δεν πωρώνομαι πλέον τοσο. Ως ακραία προσωπικότητα είχε σίγουρα υλικό να δώσει - ήταν όμως κι ο Kleist που με εντυπωσίασε σ'αυτό το κόμικ με το ταλεντο του, εξίσου με τον Cave. Ωρα να εξερευνήσω τις υπόλοιπες δημιουργίες του - κυκλοφορούν ήδη στα ελληνικά ο Johnny Cash κι ο Μποξερ, η Αβάνα (που δε μου είχε κανει τόση εντύπωση - θα την ξανατσεκαρω ομως) κι ο Κάστρο Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ Σχετικό άρθρο

Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ στην Ξένια Κουναλάκη (Καθημερινή) Ράινχαρντ Κλάιστ: «Ο Νικ Κέιβ είναι ένα είδος Θεού» Ο Ράινχαρντ Κλάιστ είναι Γερμανός συγγραφέας κόμικς και αγαπάει τον Νικ Κέιβ. Μετά τον Τζόνι Κας και τον Ελβις Πρίσλεϊ αποφάσισε να αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του στον Αυστραλό μουσικό, ο οποίος έδωσε τις –ροκ– ευλογίες του στο εγχείρημα. Το «Mercy on me» μεταφράστηκε από τον Γιώργο - Ικαρο Μπαμπασάκη και κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Οξύ. Στη γραπτή συνέντευξή του με την «Κ», ο Κλάιστ εξηγεί αν πρόκειται για βιογραφία, αγιογραφία ή επιστημονική φαντασία. – Τι είναι στο βιβλίο σας αληθινό, τι είναι αποκύημα της φαντασίας σας και ποιο υλικό έχετε αντλήσει από τα τραγούδια του; Παίζει κάποιο ρόλο αυτή η αναλογία; – Στην πραγματικότητα καμία: το ροκ εν ρολ ανέκαθεν αναφερόταν σε θρύλους και μύθους. Υπάρχουν πραγματικά γεγονότα στο βιβλίο αλλά και πολλά τα οποία εμπνεύστηκα. Οταν διηγούμαι κάτι για τον Νικ Κέιβ, πρέπει να δείξω από πού προέρχεται και πώς εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. Εικονογραφημένα τραγούδια του αφηγούνται κομμάτια της βιογραφίας του. Ετσι πετυχαίνω κάποια απόσταση. Ο αναγνώστης, όμως, παίρνει μια αίσθηση της ιστορίας. Νομίζω πως έτσι προσεγγίζω περισσότερο τον Κέιβ από ό,τι αν αράδιαζα μία σειρά από γεγονότα. – Γνωριστήκατε με τον Νικ Κέιβ; Πώς σας φάνηκε σε προσωπικό επίπεδο; – Ναι, ο Νικ ήταν εξαρχής θετικός. Αγαπάει τα κόμικς και είχε διαβάσει το graphic novel μου για τον Τζονι Κας. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ειδικά στην ανάπτυξη των πρώτων ιδεών και σκέψεων, συνέβαλε διαρκώς να απομακρύνομαι από τα αδιάφορα γεγονότα. Μου είπε κάποια στιγμή: Κάνεις κόμικς, μπορείς να κάνεις τα πάντα, να εκτοξευθείς στο Διάστημα. Κι αυτό έκανα. – Ζηλεύετε λίγο τη μετα-πανκ περίοδο που έζησε ο Κέιβ στο Δυτικό Βερολίνο πριν από την πτώση του Τείχους; – Ηρθα για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 1996. Εκείνη την εποχή το Βερολίνο περιβαλλόταν από μυθική αίγλη. Προσγειώθηκα στην τέκνο σκηνή, επομένως ο Κέιβ και οι φίλοι του ήταν πολύ μακριά μου. Τώρα βλέπω την περίοδο εκείνη με πόνο, αφού όλα ήταν δυνατά, υπήρχε μια έκρηξη δημιουργικότητας και στο Βερολίνο μπορούσε κανείς να ζήσει τσάμπα. Ολα αυτά έχουν παρέλθει. Ξέρω, όμως, από φίλους μου που έζησαν τη συγκεκριμένη εποχή: Δεν ήταν όλα υπέροχα. Πολλοί έφυγαν καθ’ οδόν. – Θα δίνατε το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Νικ Κέιβ; Ή μήπως ακολουθεί ένα κόμικ για τον Μπομπ Ντίλαν; – Οχι, το παραδέχομαι δημοσίως, ο Ντίλαν δεν είναι πολύ του γούστου μου. Ακόμη κι αν είναι ένας έξοχος αφηγητής ιστοριών όπως και ο Κέιβ. Δεν θα έδινα, όμως, ούτε το Νομπέλ στον Κέιβ. Νομίζω ότι θα το μισούσε. – Πώς σκεφτήκατε να εικονογραφήσετε μια βιογραφία για τον Κέιβ; Πιστεύετε ότι είναι τόσο σημαντικός όσο ο Ελβις ή ο Τζονι Κας; Ή μήπως κρύβεται πίσω από αυτά τα ονόματα το προσωπικό μουσικό σας γούστο; – Φυσικά είμαι οπαδός. Ωστόσο, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος. Ο Νικ Κέιβ είναι ένας υπέροχος αφηγητής στη μουσική του, η οποία είναι ιδιαίτερα παραστατική. Οταν μάλιστα είχα την ευκαιρία να του προτείνω προσωπικά το εγχείρημα και συμφώνησε, η απόφαση ελήφθη. – Ακούτε ακόμη και τα νέα του άλμπουμ (π.χ. το «Skeleton tree»); Ή αγαπάτε μόνο το πρώιμο έργο του; – Ακούω τα πάντα εκτός από το παλιό υλικό των Birthday Party. Στη διάρκεια της δουλειάς μου, όμως, δεν μπορώ να ακούσω πολύ Κέιβ. Η μουσική του μού αποσπάει την προσοχή, δεν μπορώ να την ακούω παράλληλα. – Σε πόσες συναυλίες του έχετε πάει και ποια ήταν η καλύτερη; – Νομίζω επτά, η καλύτερη ήταν σίγουρα στο Greenville Festival το 2013. Ημουν με μερικούς φίλους εκεί. Ξαφνικά ξέσπασε κακοκαιρία και η συναυλία έπρεπε να διακοπεί. Κατάφερα, όμως, να συναντήσω για πρώτη φορά τον Νικ Κέιβ backstage με φόντο τη θεομηνία. Ετσι πρέπει να ξεκινήσει το κόμικς με τον Νικ Κέιβ, σκέφτηκα. – Δεν πολυκατάλαβα το τέλος του κόμικς. Εννοείτε ότι μέσω CERN πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον χρόνο και καταλήγει στο μέλλον; – Είναι ένα ταξίδι στην απαρχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην οποία βασίζεται ο κόσμος. Εκείνος, ως καλλιτέχνης, δημιουργεί κόσμους, ανθρώπους και όταν μιλάει για τον εαυτό του, διαμορφώνει και αυτόν. Στο κόμικς μου λοιπόν οι ήρωές του ζωντανεύουν και αντιπαρατίθενται μαζί του, τον ρωτούν γιατί τους σκότωσε. Ως δημιουργός του κόσμου ο Κέιβ, όπως και κάθε καλλιτέχνης, είναι ένα είδος Θεού στο δικό του σύμπαν. Το μποζόνιο του Χιγκς, το οποίο αποκαλείται και σωματίδιο του Θεού, όπως περιγράφω στο βιβλίο μου, είναι η πρώτη σπίθα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νικ αναζητεί και μπαίνει στον επιταχυντή των σωματιδίων τη στιγμή που γύρω του ξεσπά η Αποκάλυψη. Οπως συμβαίνει και στο ομώνυμο τραγούδι. – Κάποιες στιγμές το βιβλίο σας θυμίζει ταινία του Τζιμ Τζάρμους. Οι δυο τους είναι, άλλωστε, φίλοι. Μήπως επηρεαστήκατε από τον σκηνοθέτη; – Λιγότερο από τον Τζάρμους, αν και οι ταινίες του μου αρέσουν πολύ. Περισσότερο από τον Κρίστοφερ Νόλαν, όσον αφορά την ασυνήθιστη αντιμετώπιση του χρόνου. Εμπνέομαι συχνά από ταινίες και τις αναλύω για να βρω πώς μπορώ να αφηγηθώ ορισμένες σκηνές. Τα κόμικς μου θέλω να προβάλλονται στο μυαλό των αναγνωστών σαν καλή ταινία. ΠΗΓΗ: Καθημερινή

Το νέο graphic novel «Nick Cave, Mercy On Me», από την πένα του διάσημου Γερμανού κομίστα Reinhard Kleist, μια ιδιαίτερη και ασυνήθιστη βιογραφία του μεγάλου μουσικού, στιχουργού και συγγραφέα Nick Cave, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηλίβατον και Οξύ (συνέκδοση). Τη μετάφραση από τα γερμανικά έχει κάνει ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης. Για τη δημιουργία της έκδοσης, ο ίδιος ο Cave ήταν αυτός που έδωσε στον Γερμανό κομίστα βιογραφικές πληροφορίες και δημιουργικές συμβουλές, ενώ σε δήλωσή του, σχολιάζοντας το τελικό αποτέλεσμα, είπε: «ο Reinhard ξέφυγε από τις συμβάσεις του graphic novel, δημιουργώντας ένα περίπλοκο, ψυχρό και απολύτως περίεργο ταξίδι στο σύμπαν του Cave. Είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ’ ό, τι κάθε άλλη βιογραφία, αυτό είναι σίγουρο!». Το βιβλίο καλύπτει την παιδική ηλικία του διάσημου μουσικού, την εποχή με τους «The Birthday Party» και εκείνη με τους «The Bad Seeds» αλλά και τη μάχη του με τα ναρκωτικά. Ωστόσο, δεν είναι η ακρίβεια απόδοσης των γεγονότων, αλλά η πίστη με την οποία υπηρετεί την αφήγηση μιας ιστορίας αυτό που ξεχωρίζει στη δουλειά του Kleist. Επιπλέον, καταλυτικό ρόλο παίζει η ιδιαίτερη σχέση του Kleist με τη μουσική γενικότερα, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα από τα πολλά εξώφυλλα δίσκων που κατά καιρούς έχει επιμεληθεί. Η κυκλοφορία του βιβλίου γίνεται λίγο πριν από τη μεγάλη συναυλία του θρυλικού Αυστραλού τραγουδοποιού και του συγκροτήματός του «The Bad Seeds» που θα γίνει στην Αθήνα, στις 16 Νοεμβρίου. ΠΗΓΗ

Οι Εκδικητές αντιμετωπίζουν με την βοήθεια των Φρουρών του Γαλαξία την νέα σύνθεση της ομάδας υπερκακών Ζόντιακ και τον Θάνο, ο οποίος για άλλη μια φορά παίρνει στα χέρια του τον κοσμικό κύβο, σε αυτή την πέμπτη φορά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξυ υπερηρωικός τόμος της Μάρβελ, μόλις ο πρώτος όμως που έχουμε μια κανονική περιπέτεια υψηλών οκτανίων, καθώς και ο πρώτος με ιστορία από τη τρέχουσα δεκαετία. Ο τόμος συλλέγει τα πρώτα 8 τεύχη του Avengers Assemble που είχε βγει στις ΗΠΑ το 2012 με αφορμή την πρώτη ταινία των Εκδικητών και που για αυτό τον λόγο, η σύνθεση της ομάδας περιλάμβανε τα ίδια μέλη με την ταινία. Σε αυτή την ιστορία είχαμε την εκ νέου συνεργασία μεταξύ Brian Bendis και του Mark Bagley που στην χώρα μας τους έχουμε συναντήσει παρέα στο Ultimate Spider-Man. Η σειρά είχε κρατήσει για 25 τεύχη και ένα Annual, αλλά εφόσον μετά το όγδοο τεύχος άλλαξε δημιουργική ομάδα και κατεύθυνση, ο παρόν τόμος στέκεται αυτόνομος, παρόλο που αφήνει στο τέλος στοιχεία για μετέπειτα μυθιστορηματική εκμετάλλευση ως συνήθως. Η έκδοση της Οξύ είναι εξίσου καλή και στιβαρή με τόσες πολλές σελίδες όπως είναι και με τα άλμπουμ με λιγότερες τελικά, οπότε δεν θα σας απασχολήσει αυτός ο τομέας. Θα βρείτε τον τόμο και στην βιβλιοθήκη της Λέσχης Φίλων Κόμικς.

Από το 'Fight Club' στον Clive Barker: Η ιστορία των Εκδόσεων Οξύ Μια αναδρομή στην ιστορία, τους συγγραφείς και τις σπουδαίες κυκλοφορίες μιας εκδοτικής που κάποτε προσπάθησε να δει τα πράγματα αλλιώς. Πριν λίγο καιρό έτυχε να με φέρει ο δρόμος έξω από ένα από τα πολλά bazaar βιβλίου που έχουν ξεπηδήσει τα τελευταία χρόνια στις μεγάλες πόλεις, με αρκετή ώρα στη διάθεση μου για σκότωμα. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια βόλτα ανάμεσα στα Ξεχασμένα Βιβλία, αυτά που κανείς δε θέλει πια. Σίγουρα έχετε μπει σε ένα από αυτά τα bazaar βιβλίου. Στημένοι διάδρομοι που σε καθοδηγούν σε μια διαδρομή ανάμεσα από τραπέζια γεμάτα βιβλία ένα βήμα πριν την πολτοποίηση, δίπλα σε άλλους αναγνώστες που χαϊδεύουν εξώφυλλα, με καλαθάκια όπως μπαίνεις για να στοιβάξεις αυτά που θέλεις και ταμείο στο τέλος για να πληρώσεις. Αν μπεις, θα βγεις μόνο στο τέλος του λαβυρίνθου, αφού έχεις δει όλα τα κιτς εξώφυλλα με τις stock φωτογραφίες, τα φανταχτερά παιδικά εικονογραφημένα και τα πάμπολλα βιβλία που δεν είχες ιδέα πως μπορεί κάποιος κάποτε να είχε εκδώσει. Συνήθως σε αυτά τα bazaar κάθε εκδοτικός έχει το δικό του σημείο με τα βιβλία του μαζεμένα κοντά-κοντά. Κι αφού πέρασα μπροστά από τους δεκάδες εκδοτικούς που υπήρχαν/υπάρχουν μόνο και μόνο για να επανεκδίδουν κλασικά μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας (να έχει μετρήσει κάποιος άραγε σε πόσες διαφορετικές εκδόσεις κυκλοφορεί το ‘Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ’) και πριν φτάσω στα ειδικού ενδιαφέροντος αναγνώσματα (who knew πως στην Ελλάδα έχουμε τόσα πολλά μέντιουμ και πως έχουν γράψει και βιβλίο κιόλας), βρήκα τις Εκδόσεις Οξύ. Οι Εκδόσεις Οξύ δημιουργούνται τον Σεπτέμβριου του 1996 από τους Νίκο Χατζόπουλο και Πάρι Κούτσικο. Σκοπός τους είναι να φέρουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μεταφράσεις ξενόγλωσσων βιβλίων που πατούν το πόδι τους για πρώτη φορά στη χώρα μας. Ταυτόχρονα, δίνουν από τις πρώτες κιόλας εκδόσεις τους μεγάλο βάρος στην ίδια την έκδοση: Όμορφα, μοναδικά εξώφυλλα και προσεγμένες συνολικά εκδόσεις. Ο εκδοτικός παίρνει το όνομα του από το περιοδικό Οξύ που προϋπάρχει και η αρχή γίνεται με το ‘Trainspotting’ του Irvine Welsh, λίγο πριν η ταινία του Danny Boyle βγει στα σινεμά και γίνει ένα παγκόσμιο χιτ. Εξαιτίας του, το Οξύ θα εκδώσει στη συνέχεια αρκετά βιβλία που σχετίζονται με τον κινηματογράφο. Λίγο αργότερα βγαίνει ‘Ο άρχοντας του ψεύδους’ του Graham Masterton, εκκινώντας τη σειρά ‘Κόλαση’ (μετέπειτα ‘Σκοτάδι’) που θα δει μεγάλα έργα της λογοτεχνίας του τρόμου να βρίσκουν τα ράφια των ελληνικών βιβλιοπωλείων, συνδυάζοντας στο νου των αναγνωστών το όνομα Οξύ με αυτό το, σίγουρα παραγνωρισμένο στη χώρα μας, είδος λογοτεχνίας για την επόμενη 15ετία. Ο Masterton θα αγαπηθεί πολύ από τον εκδοτικό: Συνολικά 11 βιβλία του θα εκδοθούν μέσα στα επόμενα χρόνια. Το 2003 το Οξύ βρίσκεται στη μέση της μοναδικής υπόθεσης απαγόρευσης βιβλίου στη χώρα μας από το 1981 και μετά (για το ‘120 Μέρες στα Σοδόμα’ του Ντε Σαντ εκείνη τη φορά). Αιτία το σατιρικό κόμικς ‘Η ζωή του Ιησού’ του Αυστριακού Gerhard Haderer, που βγαίνει στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, και οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε στους κόλπους της εκκλησίας. Ο εισαγγελέας ζητά την κατάσχεση του βιβλίου από 4 βιβλιοπωλεία της Αθήνας στο οποίο κυκλοφορεί (Πολιτεία, Πρωτοπορία, Comicon, Χριστάκης) και η αστυνομία μπουκάρει και μαζεύει κάθε αντίτυπο που βρίσκει μπροστά της. Η εκκλησία μέσα από τα επίσημα χείλη της Αρχιεπισκοπής εγκρίνει την απόφαση και μερικές μέρες μετά ο Haderer, ο εκδότης του Οξύ Νίκος Χατζόπουλος και οι ιδιοκτήτες των 4 βιβλιοπωλείων καταδικάζονται από το Πλημμελειοδικίο Αθηνών σε 6μηνη φυλάκιση για την πράξη της καθύβρισης θρησκευμάτων δια του Τύπου. Ο συγγραφέας του έργου μας κράζει παγκοσμίως, η κοινότητα των ελλήνων και ξένων δημιουργών κόμικς είναι έξαλλη με τη λογοκρισία, τη δικαστική απόφαση ακολουθεί διεθνής σάλος και τελικά, περισσότερο από 2 χρόνια μετά, ο δημιουργός αθωώνεται και το βιβλίο επιστρέφει στα βιβλιοπωλεία. Το Οξύ στοχεύει σε ένα νεαρότερο, ανοιχτό σε νέες αναγνωστικές εμπειρίες, κοινό. Φέρνει, εκτός των Masterton και Welsh, έργα συγγραφέων όπως ο Clive Barker, ο Iain Banks, ο Neil Gaiman, ο Jim Crace, ο Christos Tsiolkas, ο Chuck Palahniuk, ο Russell Banks, ο George Pelecanos και άλλοι. Συγγραφείς που το έργο τους δεν είχε βρει αποδοχή στη χώρα μας ή απλά δεν είχε φτάσει ποτέ μέχρι τώρα στα χέρια των ελλήνων αναγνωστών. Ακόμα, συστήνει στο κοινό και έλληνες συγγραφείς, που πειραματίζονται και παραδίδουν ενδιαφέροντα και ξεχωριστά βιβλία. Συνολικά οι Εκδόσεις Οξύ εκδίδουν περισσότερους από 80 τίτλους που εντάσσονται στη λογοτεχνία τρόμου (μια καλή λίστα για να πάρετε μια γεύση αλλά σίγουρα ημιτελής βρίσκεται εδώ). Αυτή τη συλλογή, μια μικρή αλλά σημαντική κοινότητα αναγνωστών-φανς του τρόμου, αναζητά να ολοκληρώσει μιας και αρκετοί από τους τίτλους δε βρίσκονται πια σε κυκλοφορία. Ακόμη, δεκάδες τίτλοι, από κόμικς μέχρι και δοκίμια εκδίδονται στα χρόνια που ο εκδοτικός λειτουργεί με τις μηχανές στο φουλ. Όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως θα ήθελαν οι Εκδόσεις Οξύ και ένα κομμάτι των ελλήνων αναγνωστών. Ο τρόμος δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει ένα αξιόλογο κομμάτι της βιβλιοαγοραστικής πίτας στη χώρα μας. Αρκετοί από τους τακτικούς αναγνώστες αντιμετωπίζουν το είδος σαν μέρος της “παραλογοτεχνίας”, όπως συμβαίνει και με άλλα δημοφιλή είδη λογοτεχνίας μακριά από την Ελλάδα, όπως η επιστημονική φαντασία, το φανταστικό, η εναλλακτική ιστορία, σχεδόν το σύνολο δηλαδή αυτού που ονομάζουμε Speculative Fiction. Πολλές από τις εκδόσεις του Οξύ δεν είχαν την αποδοχή που οι άνθρωποι του περίμεναν. Τα περισσότερα κεντρικά βιβλιοπωλεία δεν έδωσαν ποτέ ιδιαίτερη σημασία στα βιβλία των ειδών που υπηρέτησαν οι Εκδόσεις Οξύ. Αρκετοί αναγνώστες δε γνωρίζουν σήμερα ποια βιβλία σημαντικών συγγραφέων κυκλοφόρησαν στα ελληνικά από τον εκδοτικό. Οι όμορφες εκδόσεις του δεν εκτιμήθηκαν, σε μια εποχή που το “καλό ελληνικό εξώφυλλο βιβλίου” ήταν απλά ένα αστειάκι μεταξύ αναγνωστών. Οι καλές μέρες του εκδοτικού πέρασαν λίγο πριν την άνοδο των βιβλιοφιλικών social media που σήμερα μας επιτρέπουν να μάθουμε τα πάντα για τις νέες κυκλοφορίες, να χαζέψουμε εξώφυλλα, να διαβάσουμε γνώμες, αυτά δηλαδή που επιτρέπουν σήμερα σε βιβλία να γίνουν viral ακόμη και σε χώρες με μικρό αναγνωστικό δυναμικό όπως η Ελλάδα. Σταδιακά όλο και λιγότερα νέα βιβλία άρχισαν να εμφανίζονται από τη genre γωνιά του Οξύ. Από το 2012 και μετά, οι εκδόσεις αφιερώθηκαν σχεδόν αποκλειστικά σε βιβλία που σχετίζονται με τη μουσική και ταξιδιωτικούς οδηγούς, με μερικούς αστρολογικούς οδηγούς και βιβλία για πολεμικές τέχνες να διανθίζουν ακόμη το κατάλογο τους. Η προσπάθεια μάλλον απέτυχε. Ίσως φταίει η κρίση, τα περιορισμένα αναγνωστικά γούστα των ελλήνων αναγνωστών, ίσως απλά μερικές προσπάθειες να είναι καταδικασμένες να ζήσουν μόνο για περιορισμένο χρόνο. Όμως το Οξύ είναι ακόμη εδώ. Από πέρυσι προσπαθεί να φέρει στην Ελλάδα μερικούς τίτλους κόμικς σε τευχάκια, όπως το ‘Fight Club 2’ του Chuck Palahniuk που ολοκληρώθηκε σε 10 μέρη και τα πολύ πρόσφατα ‘Δράκουλας’ και ‘Σέρλοκ Χολμς: Δαίμονας του Λίβερπουλ’ των Leah Moore, John Reppionκαι ‘James Bond 007: Επιχείρηση Vargr’ των Warren Ellis, Jason Masters. Έχει ανακοινωθεί επίσης μια συνεργασία με τη Marvel και το πρώτο κόμικς που θα βγει σύντομα είναι μια ιστορία του Doctor Strange με τίτλο ‘Ο όρκος’. Τα κόμικς βρίσκονται σε αποκλειστικότητα στα Public, με τα οποία ο εκδοτικός συνεργάζεται στενότατα πλέον, κι αποτελούν το νέο στοίχημα του Οξύ που δείχνει έτσι σημάδια ζωής μετά από καιρό. Το αν θα πετύχει, μένει να το δείξει η ιστορία. Εμείς είπαμε να σας δείξουμε μερικές από τις παλιές εκδόσεις τους, έτσι σαν ένα γρήγορο ξεφύλλισμα του καταλόγου τους, για να μάθετε λίγα περισσότερα πράγματα για αυτούς και να αναζητήσετε κάποια από τα βιβλία που μπορεί να υπάρχουν ακόμη απόθεμα σε βιβλιοπωλεία και bazaar βιβλίου. ΒΙΒΛΙΑ 4 ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟ ΟΞΥ Clive Barker Συνολικά 7 από τα έργα του Barker κυκλοφόρησαν από τον εκδοτικό, αλλά ξεχωρίζουν 3 από τα σπουδαιότερα έργα του. Το ‘Hellraiser’ (2006), η νουβέλα με τον πρωτότυπο τίτλο ‘The Hellbound Heart’ από την οποία προέρχεται η ταινία ‘Hellraiser’ του 1987. Το ‘Καμπάλ’ (2000, ‘Kabal’), μια ιστορία με πρωταγωνιστή τον τσακισμένο Μπουν, που περιπλανείται ψάχνοντας το θάνατο πεπεισμένος πως έχει διαπράξει φρικτούς φόνους χωρίς ο ίδιος να θυμάται τίποτα. Η περιπλάνηση του αυτή τον φέρνει στη Μηδία, μια νεκρόπολη στην οποία θα συναντήσει κάποια μυστηριώδη πλάσματα, τη Γενιάς της Νύχτας. Όμως τον Μπουν ακολουθεί η αστυνομία και άνθρωποι της καθημερινότητας του και η συνάντηση όλων δε θα έχει καλό τέλος. Το ‘Ο κλέφτης του πάντοτε’ (1996, ‘The Thief of Always’), για το Σπίτι των Γιορτών, που υπάρχει εδώ και χίλια χρόνια και υποδέχεται αμέτρητα παιδιά για να πραγματοποιήσει κάθε τους επιθυμία, με ένα μικρό μόνο αντίτιμο, και τον μικρό Χάρβεϋ Σκοτ που είναι ο επόμενος που θα βρεθεί στο εσωτερικό του. Graham Masterton Από τα 11 βιβλία του συγγραφέα που έχουν βγει μέχρι και σήμερα από το Οξύ, ξεχωρίσαμε 3: ‘Ο παρίας’ (1997, ‘The Pariah’), για έναν αρχαίο δαίμονα που στοιχειώνει το Γκράνιτχεντ, μια μικρή κωμόπολη της Μασαχουσέτης. Η δύναμη του δαίμονα βρίσκεται εγκλωβισμένη στο κουφάρι ενός βυθισμένου πλοίου στα βάθη του Ατλαντικού και απειλεί να βγει ξανά στην επιφάνεια, για να βυθίσει τον κόσμο ολόκληρο σε μια αιώνια νύχτα. ‘Δαιμονισμένη ταξιαρχία’ (2007, ‘The Devil in Gray’), για τους αποτρόπαιους φόνους που διαπράττει κάποιος που μοιάζει να έρχεται από το παρελθόν, κάποιος όχι ακριβώς πεθαμένος μα όχι κι ακριβώς ζωντανός, που δεν μπορεί να πεθάνει αλλά μπορεί μόνο να παγιδευτεί, που επέστρεψε για να ολοκληρώσει την αποστολή του. ‘Τρομερή ομορφιά’ (2011, ‘A Terrible Beauty’), εκεί που οι θρύλοι της Ιρλανδίας θα ζωντανέψουν όταν η αστυνόμος Κέιτι Μαγκουάιρ θα ανακαλύψει έναν ομαδικό τάφο 11 γυναικών που θάφτηκαν πριν από 80 χρόνια και νέα θύματα θα αρχίσουν να εμφανίζονται, δολοφονημένα με τον ίδιο τρόπο, συνεχίζοντας μια τρομερή, απόκρυφη παράδοση. Chuck Palahniuk Από τους συγγραφείς που αγάπησαν πολύ οι Εκδόσεις Οξύ, από τις οποίες κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ένα μεγάλο κομμάτι του έργου του. Ξεχωρίζουν τα ‘Fight Club’ (2000), το βιβλίο που οδήγησε το 1999 στη δημοφιλή κινηματογραφική μεταφορά του David Fincher, ‘Ο επιζών’ (2002, ‘Survivor’), για τον Φροντιστή Μπράνσον, τον τελευταίο επιζώντα μιας αίρεσης που αφηγείται στο μαύρο κουτί ενός Μπόινγκ 747 τη ζωή του πριν αυτό συγκρουστεί στο έδαφος και ‘Πνιγμός’ (2009, ‘Choke’), την ιστορία ενός άντρα που είναι εθισμένος στο σεξ και ξεγελά κόσμο σε ακριβά εστιατόρια κάνοντας πως πνίγεται, με σκοπό να πάρει λεφτά από όσους τον “σώζουν” για να καλύψει τα έξοδα νοσηλείας της μητέρας του που πάσχει από Αλτσχάιμερ. Neil Gaiman Παρότι μόνο 5 βιβλία του συγγραφέα εκδόθηκαν από το Οξύ, αυτά αποτελούν από τα σημαντικότερα έργα του μέχρι σήμερα. Ξεχωρίζει το αριστουργηματικό ‘Ο πόλεμος των θεών’ (2004, ‘American Gods’), το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα που περιμένουμε να δούμε και στην τηλεόραση σε λίγο καιρό, αλλά και τα ‘Το σπίτι στην ομίχλη’ (2003, ‘Coraline’) και ‘Το βιβλίο του νεκροταφείου’ (2011, ‘The Graveyard Book’). Στο πρώτο, η μικρή Κοραλάιν ανοίγει μια πόρτα στο σπίτι της που οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο με ζωντανά παιχνίδια και κλεμμένες ψυχές από τον οποίο θα προσπαθήσει να ξεφύγει και να σώσει τον εαυτό της και τους γονείς της. Στο δεύτερο, ο Gaiman διασκευάζει το ‘Βιβλίο της ζούγκλας’ του Rudyard Kipling σε ένα μακάβριο, περιπετειώδες παραμύθι με φόντο το ξεχασμένο νεκροταφείο στο οποίο θα μεγαλώσει ο μικρός πρωταγωνιστής Καν. 10 ΒΙΒΛΙΑ ΤΡΟΜΟΥ ‘Ένοχες απολαύσεις’ της Laurell K. Hamilton (2003) Η Ανίτα Μπλέικ της Hamilton, η πρωταγωνίστρια ενός από τα μεγαλύτερα best-sellers με βρυκόλακες που ξεπήδησαν τη δεκαετία του ‘90, ήρθε και στα ελληνικά. Σε αυτό το πρώτο βιβλίο της σειράς (που έχει φτάσει τα 25 μυθιστορήματα και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα), οι αναγνώστες γνωρίζουν την Ανίτα, μια νεκρομάντις και κυνηγό βρυκολάκων που τιμωρεί όσους παραβιάζουν το νόμο. Η Εκτελέστρια ξεκινά να εξιχνιάσει τις δολοφονίες αθώων βρυκολάκων, έρευνα που θα τη φέρει μπροστά στον Ζακ Κλοντ, τον πανίσχυρο βρυκόλακα που θα γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός της και ο μεγαλύτερος εραστής της. ‘Το στοίχειωμα’ του Richard Matheson (2002) Τα μέλη 2 αποστολών που έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν να εξερευνήσουν την έπαυλη Μπελάσκο οδηγήθηκαν στο θάνατο ή την τρέλα από τα όσα συνάντησαν στο εσωτερικό της. Τώρα, 20 χρόνια μετά, μια νέα ομάδα είναι έτοιμη να προσπαθήσει την τύχη της και η δύναμη που κρύβεται μέσα στο σπίτι είναι έτοιμη για να κάνει δικούς της τους 4 ξένους που αποτελούν τη νέα αποστολή. ‘Νεκροσκόπος’ του Brian Lumley (1999) Υπάρχουν 2 άνθρωποι που μπορούν να επικοινωνούν με τους νεκρούς. Στη μια πλευρά βρίσκεται ο Μπόρις Ντραγκοσάνι, που δουλεύει για τις μυστικές υπηρεσίες της Σοβιετικής Ένωσης και αντλεί τη νεκρομαντική δύναμή του από τον Θιμπόρ Φέρεντσι, έναν πανίσχυρο βρυκόλακα. Στην άλλη βρίσκεται ο Χάρι Κίο, ο μοναδικός άνθρωπος που στέκεται εμπόδιο στα σχέδια του Ντραγκοσάνι για παγκόσμια κυριαρχία, προστάτης ζωντανών και νεκρών, που για να τον προστατέψουν θα κάνουν τα πάντα, ακόμη και το να σηκωθούν από τους τάφους τους. Και τα 5 βιβλία της σειράς ‘Νεκροσκόπος’ είχαν κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Οξύ. ‘Το κορίτσι της διπλανής πόρτας’ του Jack Ketchum (1998) Το πιο γνωστό βιβλίο του Ketchum αφορά μια ανατριχιαστική ιστορία για την Αμερικανική ζωή στα προάστια, εκεί που η έφηβη Μεγκ και η αδερφή της Σούζαν βρίσκονται παγιδευμένες σε ένα σκοτεινό υπόγειο, αιχμάλωτες της απόμακρης θείας τους, το μυαλό της οποίας καταπίνει η τρέλα. Αυτή η τρέλα θα μολύνει και τους 3 γιους της και τελικά ολόκληρη τη γειτονιά, εκτός από ένα αγόρι που στέκεται ανάμεσα στα 2 κορίτσια και τους σκληρούς, αποτρόπαιους θανάτους τους. ‘Θεσπέσιο πτώμα’ της Poppy Z. Brite (1999) O serial killer Άντριου Κόμπτον, δραπέτης από τη φυλακή, που ποθεί νεαρά αγόρια και ο έκφυλος αριστοκράτης Τζέι Μπάιρν ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μετατρέψουν τους φόνους τους σε μια ακραία μορφή δολοφονικής ερωτικής τέχνης. Τώρα, το νέο θήραμα τους είναι ένας νεαρός Βιετναμέζος, ο Τραν, αλλά υπάρχει κάποιος που μπαίνει εμπόδιο στα σχέδια τους, ο πρώην εραστής του Τραν, ένας συγγραφέας/ραδιοφωνικός παραγωγός που πεθαίνει από AIDS. ‘Εργοστάσιο εφιαλτών’ του Thomas Ligotti (1999) Συλλογή διηγημάτων στην οποία ο Ligotti χρησιμοποιεί την ικανότητα του στο να μπλέκει γοτθικά στοιχεία με κοσμικό τρόμο και σουρεαλισμό με λυρισμό, προσφέροντας μέσα από πυχτό, γεμάτο γράψιμο, μερικές από τις καλύτερες ιστορίες της μοντέρνας λογοτεχνίας τρόμου. ‘Αχυράνθρωποι’ του Michael Marshall (2007) 68 άνθρωποι σκοτώνονται μέσα σε ένα γεμάτο κόσμο φαστφουντάδικο. Ένα κορίτσι απάγεται και κινδυνεύει να πεθάνει. Ένας νεαρός βρίσκει στην πολυθρόνα του νεκρού πατέρα του, την ώρα που πενθεί για το θάνατο και των 2 γονιών του, ένα μυστηριώδες σημείωμα. Αυτές οι 3 ιστορίες κάπως συνδέονται και οι Αχυράνθρωποι βρίσκονται στο κέντρου του μυστηρίου και κάποιος πρέπει να τους σταματήσει, αλλά ποιοι είναι και τι θέλουν; Γιατί σκοτώνουν; ‘Εργοστάσιο σφηκών’ του Iain Banks (2009) Ένα νοσηρό μυθιστόρημα για ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, τον Φρανκ, ο οποίος μεγαλώνει σε ένα απομονωμένο νησί στη Σκωτία, έχει ήδη σκοτώσει 3 παιδιά πριν φτάσει στα 10 του χρόνια και διεξάγει σαμανικές τελετές δικής του έμπνευσης, όταν ο Έρικ, ο μεγαλύτερος αδερφός του δραπετεύει από μια ψυχιατρική κλινική και αποφασίζει να γυρίσει στο σπίτι του. Το μυθιστόρημα είναι το πρώτο έργου του Iain Banks και εκδόθηκε το 1984. ‘Άλλοι’ του James Herbert (2003) Ο ντετέκτιβ Νίκολας Ντίσμας έχει γεννηθείπαραμορφωμένος, αλλά και με ένα σπάνιο ψυχικό χάρισμα. Τώρα ο Ντίσμας αναλαμβάνει να ανακαλύψει την αλήθεια για ένα μωρό που εξαφανίστηκε πριν 18 χρόνια ή που ίσως και να μην υπήρξε ποτέ. Μέσα από την αναζήτηση του θα βρεθεί σε ένα παράξενο μέρος που υποτίθεται πως είναι οίκος ευγηρίας, εκεί που θα μάθει το σκοτεινό μυστικό των Άλλων και θα λύσει το αίνιγμα της ίδια τους της ύπαρξης. ‘Ζόμπι’ της Joyce Carol Oates (2002) Η Αμερικανίδα συγγραφέας μας παρουσιάζει τον Κουέντιν Π., τον πιο αληθοφανή, τρομακτικό ψυχοπαθή δολοφόνο της λογοτεχνίας. Ένα ταξίδι στο μυαλό ενός serial killer, καθώς το μυθιστόρημα βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του ήρωα του, που βγαίνει από τη φυλακή όπου βρίσκεται για σεξουαλικά εγκλήματα και το πως περνά από το βιασμό στο φόνο κατ’ εξακολούθηση. 10 ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΤΑΙΝΙΕΣ Οι Εκδόσεις Οξύ είχαν πάντα έναν ισχυρό δεσμό με τον κινηματογράφο και κυκλοφόρησαν αρκετά μυθιστορήματα που τις μεταφορές τους είδαμε στο σινεμά. Να μερικά από αυτά: ‘Trainspotting’ του Irvine Welsh (1996) που έγινε η ταινία ‘Trainspotting’ (1996) του Danny Boyle ‘Το γλυκό πεπρωμένο’ του Russell Banks (2000) που έγινε η ταινία ‘The Sweet Hereafter’ (1997) του Atom Egoyan ‘Η λεπτή κόκκινη γραμμή’ του James Jones (1999) που έγινε η ταινία ‘The Thin Red Line’ (1998) του Terrence Malick ‘Κατά μέτωπο’ του Christos Tsiolkas (1999) που έγινε η ταινία ‘Head On’ (1998) της Ana Kokkinos ‘Ring’ της Kōji Suzuki (2005) που έγινε η ταινία ‘Ring’ (1998) του Hideo Nakata ‘Ρέκβιεμ για ένα όνειρο’ του Hubert Selby Jr. (2001) που έγινε η ταινία ‘Requiem for a Dream’ (2000) του Darren Aronofsky ‘Το μυστικό της γέφυρας’ του Thornton Wilder (2005) που έγινε η ταινία ‘The Bridge of San Luis Rey’ (2004) της Mary McGuckian ‘Ζωντανός θρύλος’ του Richard Matheson (2001) που έγινε η ταινία ‘I Am Legend’ (2007) του Francis Lawrence ‘Άσε το κακό να μπει’ του John Ajvide Lindqvist (2010) που έγινε η ταινία ‘Let the Right One In’ (2008) του Tomas Alfredson ‘Μεθυσμένο ημερολόγιο’ του Hunter S. Thompson (2005) που έγινε η ταινία ‘The Rum Diary’ (2011) του Bruce Robinson 15 ΑΚΟΜΗ ΤΙΤΛΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΑΞΕΤΕ ‘Μανουέλ: ο μικρός μαύρος μάγος’ του Βασίλη Μπαμπούρη (2010), ‘Ο Ντρέιντιν, ερωτευμένος’ του Jeff VanderMeer (1998), ‘Η σαρωτική έκρηξη’ τουGeorge Pelecanos (2000), ‘Οι κλέφτες’ του Jim Thompson (1997), ‘Η μουσική του αίματος’ του Greg Bear (1999), ‘Η νεράιδα των δοντιών’ του Graham Joyce (2001), ‘Αμνός: Το Κατά Σκαμπιήλ, παιδικού φίλου του Ιησού, Ευαγγέλιο’ του Christopher Moore (2007), ‘Εξαγνισμός’ του Jim Crace (2000), ‘Greek Psycho’ του Νίκου Βλαντή (2004), ‘Μία στις χίλιες’ του William S. Burroughs (1997), ‘Ο μικρός Λάβκραφτ’ του José Oliver (2011), ‘Ο φυσιογνωμιστής’ του Jeffrey Ford (2001), ‘Η χρυσή ακτή’ του Kim Stanley Robinson (1998), ‘Johnny Cash’ τουReinhard Kleist (2009), ‘Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης’ του Tim Burton (2009). >>Πηγή >>Νέες κυκλοφορίες από τις εκδόσεις Οξύ [greekcomics] >>Παρουσίαση «ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ» >>Παρουσίαση «JAMES BOND 007 – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ VARGR» >>Παρουσίαση «Fight Club 2»

ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ Σειρά, OΞΥ - ΚΟΛΑΣΗ Tιμή : 17,80 € Το Μεγάλο Θέαμα είναι ακόμα μια μεταφορά βιβλίου του Clive Barker σε κόμικ, που βγαίνει απο τις εκδόσεις ΟΞΥ, μετά τον Κλέφτη Του Πάντοτε και το Hellraiser. Το βιβλίο αυτό στην Ελλάδα θα βγεί σε τέσσερα μέρη (ενώ στο Αμέρικα έχει βγεί σε 12 τεύχη) και είναι το πρώτο βιβλίο της Τριλογίας Της Τέχνης , με δεύτερο το Αείπολη και με ενα τρίτο βιβλίο που ακόμα δεν έχει γραφτεί (ούτε καν τίτλος βιβλίου δεν υπάρχει, όπως μας λέει ο ίδιος ο C. Barker στο εισαγωγικό σημείωμα που έγραψε ειδικά για αυτήν την έκδοση). Πάρα πολύ καλή έκδοση, σε καλό χαρτί και με εξτρα τα εξώφυλλα απο τα πρώτα 6 τεύχη του εξωτερικού (και με κάποιες παραλλαγές απο τα εξώφυλλα αυτά). Τέλος να γράψουμε πως το βιβλίο είχε εκδοθεί απο τις εκδόσεις Bell το 2004. Αντιγράφω απο το εξώφυλλο : Το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα, αυτό το επικό ταξίδι στη χώρα της φαντασίας από τον μετρ του τρόμου Clive Barker, έχει διαβαστεί και αγαπηθεί από χιλιάδες αναγνώστες σε ολόκληρο τον κόσμο. Τώρα, οι εκδόσεις Οξύ με χαρά παρουσιάζουν στο ελληνικό κοινό τη θαυμάσια διασκευή του σε κόμικ. Η εξαιρετική δουλειά των Chris Ryall, Gabriel Rodriguez και Jay Fotos -της ομάδας που δημιούργησε και το Land of the Dead, με αφορμή την ομώνυμη ταινία του George Romero- δίνει μια νέα διάσταση σε αυτήν τη μοναδική ιστορία, που μιλάει για την πάλη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό. Όλα αρχίζουν στο τμήμα επιστροφών του ταχυδρομείου της Νεμπράσκα, απ’ όπου ο Ράντολφ Τζάφι ξεκινά τη μεγάλη του αναζήτηση για την Τέχνη, πυροδοτώντας έτσι μια τρομερή μάχη ανάμεσα στις δυνάμεις του φωτός και του σκότους. Πρόκειται για μια ιστορία που μιλάει για τη φαντασία, τον τρόμο και την αγάπη, ενώ έχει αποδοθεί στη νέα της μορφή με θαυμαστή λεπτομέρεια και ξετυλίγεται με ένα ρυθμό σχεδόν υπνωτιστικό, που κρατάει τον αναγνώστη μαγεμένο ως το τέλος. Σε αυτό τον πρώτο τόμο περιλαμβάνονται επίσης τα εξώφυλλα που έχουν φιλοτεχνήσει ο Rodriguez και ο Barker, καθώς και μια εισαγωγή, γραμμένη από τον Barker ειδικά για αυτή την έκδοση. Comicvine --- Το μέλος Bonadrug πρόσθεσε ΕΔΩ: Το Μεγάλο Μυστικό θέαμα , το μυθιστόρημα , κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις BELL πριν από 15 περίπου χρόνια. Φανταστικό. Απολαυστικό. Από τα καλύτερα BELL όλων των εποχών. Η συνέχεια Αείπολη κυκλοφόρησε επίσης από τις εκδόσεις BELL (σνιπ) Edit: Αυτό που γράφει ο Μάνος πως το βιβλίο βγήκε το 2004 από τα BELL δεν είναι απόλυτα ακριβές. Στα μέσα της δεκαετίας του 90 είχε βγει σε μορφή BELL περιπτέρου και το 2004 βγήκε σε πιο κυριλέ έκδοση, παρόμοια με αυτή που βγαίνει ο Μαύρος Πύργος του Stephen King. Το μέλος Dr Paingiver πρόσθεσε ΕΔΩ: Το πρώτο βιβλίο του Clive Barker που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα, είναι το "Ο υφαντόκοσμος" (Α' έκδοση Bell 1989). Ακολούθησαν "τα βιβλία του αίματος Ι", από τις εκδόσεις "Τριτων" το 1994. Το μεγάλο μυστικό θέαμα κυκλοφόρησε από την Bell σε έκδοση τσέπης το 1995. Ο υφαντόκοσμος έκανε δεύτερη έκδοση το 1997. Ακολούθησε η "Αείπολη" το 1996, το "αρχαίο μυστήριο" ( Bell 1999) και οι συνέχειες των "βιβλίων του αίματος".

Πρόλογος: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης Tιμή: 17,50€ Απ'τις 14 Ιουλίου στις εκδόσεις "Οξύ" κυκλοφόρησε ένα graphic novel του Reinhard Kleist με την βιογραφία του κιθαρίστα Johnny Cash! Ορισμένες πληροφορίες απο'δω: Τζόνι Κας, ο διασημότερος τραγουδιστής κάντρι όλων των εποχών, επαναστάτης και είδωλο των μουσικόφιλων κάθε γενιάς. Ο βραβευμένος κομίστας Ράινχαρντ Κλάιστ αφηγείται με εντυπωσιακές εικόνες την πολυτάραχη ζωή του «άντρα με τα μαύρα»: από τη θρυλική συναυλία στις Φυλακές Φόλσομ και τα προβλήματα της δεκαετίας του ’60, μέχρι την εντυπωσιακή επάνοδό του στο πλευρό του παραγωγού Ρικ Ρούμπιν. Ένα συναρπαστικό βιβλίο, που σκιαγραφεί με μοναδικό τρόπο τον άνθρωπο Τζόνι Κας και τα τραγούδια του. ΚΡΙΤΙΚΕΣ «Με πολλές λεπτομέρειες και ερμηνείες, ο Ράινχαρντ Κλάιστ πλησιάζει όσο πιο κοντά γίνεται στην πολύπλοκη προσωπικότητα του Τζόνι Κας.» Franz Dobler, δημοσιογράφος και βιογράφος του Cash, στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης «Συγκινητικό σαν γκόσπελ, σκληρό σαν ροκαμπίλι και ρομαντικό σαν μπαλάντα.» Matthias Heine, Die Welt επίσης μπορείτε να διαβάσετε εδώ κι εδώ. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον The_Sandman.

από δελτίο τύπου: ============= Τιμή 12,51€ Πρόκειται για ενα webcomic που εκδόθηκε το 2009, με συμπαθητικό μαύρο χιούμορ, μου θύμισε μικρό κθούλου, Emily the strange και Lenore. Διαβάζεται πολύ ευχάριστα, αλλά δεν ενθουσιάστηκα κιόλας. Στην ισπανική έκδοση υπάρχει και 2ος τόμος, αλλά δεν υπονοείται τίποτα για συνέχιση του τίτλου στην ελληνική έκδοση. Λόγω αναλογίας τιμής - μικρού μεγέθους, αν δεν είχα πέσει σε κρίση υπερκαταναλωτισμού χτές στο μπαζάρ του οξύ, μάλλον δεν θα το έπαιρνα πριν βγει σε κάποιου τύπου προσφορά. Δεν το μετάνιωσα πάντως (είπα μηπως κάνω και καμια παρουσίαση )... προσθέτω και 2 ενδεικτικές σελιδούλες το webcomic η ισπανική σελίδα και η σελίδα από comixpedia

Το θρυλικό «Fight Club» γίνεται graphic novel Για το «Fight Club 2» ο Τσακ Παλάνιουκ συνεργάστηκε με τον διάσημο σχεδιαστή κόμικς Κάμερον Στιούαρτ. Αναρχία. Χάος. Σαπούνι. Με λίγα λόγια «Fight Club». Κάπου εδώ, βέβαια, παραβαίνουμε τον πρώτο και τον δεύτερο κανόνα («απαγορεύεται να μιλάς για το Fight Club»), όμως έχουμε καλό λόγο, μια και κρατάμε στα χέρια μας το graphic novel, το οποίο αποτελεί συνέχεια του εμβληματικού μυθιστορήματος –και της ακόμη πιο εμβληματικής ταινίας– του Τσακ Παλάνιουκ, που σημάδεψε μία τουλάχιστον γενιά, αναδεικνύοντας θέματα ταμπού για την τότε δυτική κοινωνία. Να τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά. Το 1999 ο Ντέιβιντ Φίντσερ μεταφέρει με ιδιοφυή τρόπο το βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα στη μεγάλη οθόνη, με πρωταγωνιστές τον Εντουαρτ Νόρτον, τον Μπραντ Πιτ και την Ελενα Μπόναμ Κάρτερ. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, η σκηνοθεσία του Φίντσερ καταιγιστική, το μουσικό σκορ αξέχαστο. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για το σενάριο, γεμάτο με ατάκες και διαλόγους που πέρασαν κατευθείαν στην ποπ κουλτούρα και χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό χιλιάδων ανθρώπων, κάπου δίπλα σε εκείνους του «American Beauty» και του «Trainspotting». Και μπορεί στα Οσκαρ του 2000 να αγνοήθηκε επιδεικτικά, ωστόσο το φιλμ σήμερα θεωρείται (από ειδικούς και μη) αριστούργημα και ένα από τα κορυφαία της τελευταίας εικοσαετίας. Σύγχρονος κώδικας Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ο Τσακ Παλάνιουκ αποφασίζει να κυκλοφορήσει τη συνέχεια της ιστορίας του Τάιλερ Ντέρντεν και των λοιπών χαρακτήρων - πολλοί είπαν ότι το έκανε απλώς για τα χρήματα, όμως αυτό κατά τη γνώμη μας λίγη σημασία έχει. Εκείνο που παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον είναι πως αντί να γράψει ένα ακόμη μυθιστόρημα, αυτός επιλέγει ένα διαφορετικό κώδικα: αυτόν του graphic novel. Ενα νέο μέσο λοιπόν, για έναν νέο κόσμο. Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το «Fight Club», παρόλο τον καλτ χαρακτήρα του, ήταν ένα έργο με εκπληκτική κοινωνική οξυδέρκεια. Γραμμένο το 1996, περιγράφει με ωμό τρόπο την παρακμιακή τάση του σύγχρονου δυτικού κόσμου, απογυμνώνοντας ζητήματα όπως ο καταναλωτισμός, ο κοινωνικός κομφορμισμός και τα δεινά της παγκοσμιοποίησης. Το σίκουελ συνεπώς θα ταίριαζε να είναι βγαλμένο κατευθείαν από το σήμερα, για να μην πούμε από το... αύριο. «Το σημερινό κοινό που απευθύνεται το “Fight Club” και ειδικά οι νεότεροι, είναι ταυτισμένο με την ιδέα της εικόνας, η οποία κυριαρχεί παντού στη ζωή του. Από αυτή την άποψη, είναι έξυπνο από μέρους του συγγραφέα, να κυκλοφορήσει τη συνέχεια της ιστορίας σε αυτή τη μορφή αφού έτσι απευθύνεται και σε κόσμο, ο οποίος δεν θα διάβαζε ποτέ το βιβλίο» μας λέει ο κ. Νίκος Χατζόπουλος, επικεφαλής των εκδόσεων «Οξύ», οι οποίες κυκλοφορούν την ελληνική μετάφραση του νέου graphic novel. Αυτή μάλιστα, σε αντίθεση με τη συνήθη για τη χώρα μας πρακτική του συνολικού τόμου, θα κυκλοφορήσει κανονικά σε δέκα μηνιαία τεύχη, ακριβώς όπως γίνεται και με το αμερικανικό πρωτότυπο. Τι περιλαμβάνει όμως το καινούργιο «Fight Club»; Σπεύδοντας να προμηθευτούμε το τεύχος #0 (πρόκειται για ένα μικρό teaser που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος με τα προηγούμενα) αλλά έχοντας προλάβει να ρίξουμε και μια ματιά στο πρώτο μέρος της κανονικής ιστορίας -ο κ. Χατζόπουλος μας βοήθησε σε αυτό- θα λέγαμε πως το πράγμα έχει... ενδιαφέρον. Ο Παλάνιουκ, μαζί με τον διάσημο σχεδιαστή κόμικς Κάμερον Στιούαρτ, πιάνει το νήμα της ιστορίας του αφηγητή μας (ο χαρακτήρας του Ε. Νόρτον στην ταινία) δέκα χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου μέρους κι ενώ εκείνος είναι πια παντρεμένος με τη Μάρλα Σίνγκερ. «Ελεγχόμενος» χάρη στα χάπια που του χορηγούνται αφειδώς, ο πρωταγωνιστής ζει μια συνηθισμένη ζωή, με τη δουλειά, τη σύζυγο και το παιδί του. Ωστόσο, η Μάρλα αρχίζει να νοσταλγεί το παλιό alter ego του, τον θρυλικό δηλαδή Τάιλερ Ντέρντεν και όπως καταλαβαίνετε το πράγμα δεν θα αργήσει να πάρει άγρια τροπή... Η πραγματική πρόκληση σχετικά το «Fight Club 2» είναι αν αυτό μπορεί να πιάσει τον παλμό του σήμερα. Η Αμερική αλλά και ο κόσμος ολόκληρος, άλλαξε άρδην ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου, για να διαμορφωθεί ξανά μετά την πρόσφατη οικονομική κρίση· είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα λειτουργήσουν οι ήρωες του Παλάνιουκ, μέσα σε αυτό το καινούργιο περιβάλλον. Το πρώτο δείγμα, πάντως, μοιάζει γνήσια «φαϊτκλαμπικό»: σε ένα καρέ ο αφηγητής λέει στη Μάρλα «Σ’ αγαπώ». Εκείνη απαντά «Πάρε το χάπι σου». Τον «δρόμο» πάντως για το πώς θα έμοιαζε ένα σύγχρονο «Fight Club» έδειξε το «Mr. Robot», η καλύτερη μάλλον τηλεοπτική σειρά του περασμένου καλοκαιριού, η οποία αποτίει φόρο τιμής στο έργο των Παλάνιουκ και Φίντσερ, ενώ παράλληλα μεταφέρει τον Τάιλερ Ντέρντεν στον κόσμο της σύγχρονης τεχνολογίας και των χάκερ. ​​Την αποκλειστική διάθεση της πρώτης έκδοσης του «Fight Club 2» έχει το Public. Στα υποκαταστήματά του μπορεί κανείς να βρει το τεύχος #0, ενώ το τεύχος #1 θα έχει επίσης κυκλοφορήσει μέχρι τις 20 Νοεμβρίου. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης

Οι περιπέτειες του Viagraman (+ 49 "παρενοχλήσεις"). Πρόκειται για ένα comic book απ’ τις εκδόσεις ΟΞΥ, με τις ιστορίες του Viagraman, ενός υπερήρωα που μπορεί να αναλάβει και την πιο δύσκολη σεξουαλική αποστολή μόλις καταναλώσει ένα χάπι Viagra. Περιέχει 78 έγχρωμες μονοσέλιδες ιστορίες χωρίς λόγια, όχι όμως μόνο με τον Viagraman αλλά και με άλλες καταστάσεις (ή παρενοχλήσεις όπως λέει ο τίτλος) που αφορούν σεξουαλικά ζητήματα. Δημιουργός του άλμπουμ αυτού είναι ο Ufuk Uyanik, ενώ η μετάφραση έγινε απευθείας από τα Τούρκικα από την "Εκδοτική Ομάδα ΟΞΥ". Είναι διαστάσεων 16Χ24 εκατοστών και κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2000 (ISBN : 960-8068-41-Χ / 978-960-8068-41-4). Η επίσημη τιμή κυκλοφορίας είναι 10 €. Οι εκδοτική αναφέρει στο site της:

Tιμή: 12.80 ευρώ Υπόθεση: To Λεβιάθαν (ή αλλιώς το 8ο Θαύμα του Κόσμου) είναι το μεγαλύτερο υπερωκεάνειο στον κόσμο.Χωράει 30.000 άτομα και πάνω του είναι χτισμένη ολόκληρη πόλη.Ξεκινάει το 1928 απο την Αγγλία για να πάει στην Αμερική και στο δρόμο χάνεται. Το Λεβιάθαν ταξιδεύει για 20 χρόνια χωρίς να φτάνει πουθενά.Έτσι το πλοίο μετατρέπεται σε μια πόλη που διοικείται απο τους επιβάτες της Α θέσης και στα κάτω πατώματα βλέπει κανείς εγκληματικότητα,βία και φτώχια. Όλα θα αλλάξουν όταν οι επιβάτες της Α θέσεις αρχίζουν να δολοφονούνται ένας ένας.Τα εγκλήματα καλείται να λύσει ο αρχιφύλακας Αυρήλιος Λαμέντ. Το κόμικ πρωτοδημοσιεύτηκε στο 2000AD σε συνέχειες στα τεύχη 1351-1360.Μετά τη βασική ιστορία υπήρξαν και 3 stand alone ιστορίες (με γενικό τίτλο Tales of the Leviathan) στα τεύχη 1465 και 1466 του 2000AD.Στον τόμο αυτό είναι όλες οι παραπάνω ιστορίες. Προσωπικά θεωρώ οτι είναι απο τα καλύτερα κόμικς που διάβασα τώρα τελευταία.Ο συγγραφέας του το περιέγραψε ως: Agatha Christie meets Silent Hill.Δεν ξέρω αν συμφωνώ 100% μ'αυτό,πάντως αν σας αρέσουν τα νουάρ-αστυνομικά σε συνδιασμό με horror καταστάσεις τύπου Λάβκραφτ θα σας αρέσει πολύ. Περισσότερες πληροφορίες: OXY.gr και wikipedia Το εξώφυλλο είναι από τον Melandros.

Πρόκειται αναμφίβολα για το πιο διάσημο "κόμικ" της δεκαετίας στην Ελλάδα. Κυκλοφόρησε το 2002 από τις εκδόσεις Οξύ σε μετάφραση Πέρη Ορφανίδη αλλά έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια (2005) για να γίνει κανονική διανομή και πώλησή του από τα βιβλιοπωλεία. Παπάδες, εθνοσωτήρες και πατριδοκάπηλοι το κυνήγησαν με την ίδια μανία που κυνήγησαν τον "Πειρασμό" του Σκορσέζε και πέτυχαν προσωρινά έστω την απαγόρευση της κυκλφορίας του. Τελικά μετά από δυο δικαστήρια το άλμπουμ του Χάντερερ κυκλοφορεί (από το 2005) κανονικά. Ωστόσο άλλο είναι το ζήτημα. Η Ζωή του Ιησού είναι κόμικ; Για μένα το θέμα είναι ξεκάθαρο. Δεν είναι κόμικ. Αν είναι αυτό κόμικ τότε όλα τα εικονογραφημένα παιδικά βιβλία είναι κόμικ. Ωστόσο δεν θα βρείτε ούτε ένα άρθρο που να μη το θεωρεί κόμικ ενώ και όλα τα βιβλιοπωλεία το πουλάνε στο ράφι με τα κόμικς. Για όσους είναι άσχετοι με την έκδοση και τη φασαρία που έγινε γύρω από αυτή, παραθέτω μερικά links: Εκδόσεις Οξύ - παρουσίαση του έργου και απόψεις αναγνωστών Ιός Ελευθεροτυπίας - Η ΔΙΚΗ ΕΝΟΣ ΣΑΤΙΡΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:Ο Χριστός ξαναλογοκρίνεται (Α΄Μέρος) Ιός Ελευθεροτυπίας - Η ΔΙΚΗ ΕΝΟΣ ΣΑΤΙΡΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:Ο Χριστός ξαναλογοκρίνεται (Β΄μέρος) Ιός Ελευθεροτυπίας - ΤΑ «ΣΑΤΑΝΙΚΑ» ΣΚΙΤΣΑ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ: Ο Χάντερερ στην πυρά ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ - Μια Γαλέρα για τον Χάντερερ, Ελευθεροτυπία, 12/4/2005 ΤΑ ΝΕΑ - Σκοταδισμός - Έξι μήνες φυλάκιση σε ένα κόμικ! ΓKEPXAPNT XANTEPEP H άλλη «σύμπλευση» Εκκλησίας και δικαστών TΟ EΦETEIΟ BPHKE «KAΘAPΟ» TΟN ΣKITΣΟΓPAΦΟ TΟY «IHΣΟY» Τα σκίτσα που εμπνεύστηκαν 22 Ελληνες καλλιτέχνες για να συμπαρασταθούν στον Γκέρχαρντ Χάντερερ Το εξώφυλλο και οι σελίδες που παραθέτω έχουν σκαναριστεί από τον 22kommatia και έχουν ανέβει σε ελληνικό τράκερ από τον Mazzetass στις 25/10/2007. Μπορείτε να διαπιστώσετε μόνοι σας αν η ζώη του Ιησού του Χάντερερ είναι, όχι βλάσφημη, αλλά αν είναι....κόμικ!

Φαίνεται να έχει ολιγοσέλιδες ιστορίες ενός χαρακτήρα ονόματι PitBull (some info στο οπισθόφυλλο). Φαίνεται να έχει και 11 σέλιδο κείμενο. Φαίνεται να κλείνει με 4 μονοσέλιδες ιστορίες δύο χαρακτήρων ονόματι Bob the artist and Chip the finger pc. Φαίνεται να είναι χιουμοριστικό. Όλα αυτά τα φαίνεται, γιατί δεν άντεξα πάνω από 6 σελίδες. Πιθανότατα να απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο target group (καλλιτέχνες και τους γνώστες περί της περιρέουσας ατμόσφαιρας/κλίματος/καταστάσεων/συνθηκών). Το συγκεκριμένο target group ίσα-ίσα που το έχω "ξύσει" λόγω κάτι κολλητών... Αν δεν είχα ακούσει και 2 κουβέντες από αυτούς, ούτε που θα καταλάβαινα ότι μάλλον κάνει χιούμορ.... περίπου Παραθέτω μια 2σέλιδη ιστοριούλα για να πάρετε μια γεύση. Το σκίτσο (ή είναι φτιαγμένο με κάποια άλλη μέθοδο?... δεν το αποκλείω) προσωπικά μου φέρνει πολύ σε αμερικάνικο underground... Θυμίζω ότι ως γνήσιο τέκνο των 80'ς είμαι απίστευτα προκατειλημμένος με τους Έλληνες δημιουργούς όποτε μου δημιουργείται έστω η αίσθηση/υποψία ότι πάνε να κάνουν κουλτούρα για την κουλτούρα

Και μιας και δημιουργήθηκε και αυτή η ενότητα, καιρός να παρουσιάσουμε και μερικά βιβλία που περιμένανε καιρό την σειρά τους, γιατί δεν ''κολλούσαν'' θα μπορούσαμε να πούμε κάπου άλλού (εκτός άμα πήγαινε στα βιβλία). Το Φραγγέλιο είναι το πρώτο βιβλίο του πρόωρα χαμένου Βασίλη Αρναούτογλου (έφυγε απο κοντά μας στα 36 του χρόνια απο ανακοπή καρδιάς, στις 17 Απριλίου 2005). Ένα σκοτεινό βιβλίο όπως διαβάζουμε και απο την σελίδα του εκδοτικού οίκου, μια γραφική νουβέλα, η οποία σκοπό της έχει να συμπυκνώσει προβληματισμούς του συγγραφέα και απόψεις του σχετικά με την επόμενη χιλιετηρίδα, που σύμφωνα με τον ίδιο προβλέπεται σκοτεινή. Πάρα πολύ καλή εκδοση, σε καλό χαρτί, ενώ μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε πως το βιβλίο κυκλοφόρησε στην σειρά Ασύρματος. Άλλο βιβλίο του Βασίλη Αρναούτογλου, οι Έκπτωτοι Άγγελοι..

Δεν πρόκειται για καθαρόαιμο comic, αλλά για ένα συνδυασμό κειμένων και σκίτσων, σε μια απόλυτη αιθητική κόμικ όμως. Το βιβλίο εντάσσεται στη μυθολογία των κόμικς Sandman, του σημαντικότερου ίσως κόμικ της δεκαετίας του 1990, δημιουργίας του Gaiman, ο οποίος στους Κυνηγούς των Ονείρων προχωρά ένα βήμα πέρα από την αισθητική που καθιέρωσε το έργο του, αποφασίζοντας να συνεργαστεί με τον δημοφιλέστερο σύγχρονο Ιάπωνα ζωγράφο. Στην αρχαία Ιαπωνία, ένας μοναχός και μια αλεπού ερωτεύονται, ενώ την ίδια ώρα ο τοπικός άρχοντας καταστρώνει καταχθόνια σχέδια για να απαλλαχθεί από το φόβο που τον κατατρύχει. Όταν οι δρόμοι τους διασταυρώνονται, η αλεπού παγιδεύεται στα όνειρα του μοναχού κι εκείνος για να τη σώσει αναγκάζεται να ταξιδέψει στον ονειρόκοσμο του Μορφέα, του Βασιλιά των Ονείρων. Με φόντο την αρχαία Ιαπωνία, ο Gaiman υφαίνει ένα μαγευτικό παραμύθι για την αγάπη, την αφοσίωση, την απληστία και την προδοσία, και ο Amano το εικονογραφεί με τους αισθησιακούς και υποβλητικούς πίνακές του. Οι κυνηγοί των ονείρων τιμήθηκαν με το βραβείο Bram Stoker 1999 και το βραβείο Will Eisner 2000, ενώ προτάθηκε και για το βραβείο Hugo 1999.