Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ο σκοτεινός ιππότης επιστρέφει'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. TDKR: Είναι τελικά ο Batman φασίστας; Το κείμενο αυτό, με κάποιες αλλαγές, είχε διαβαστεί στο αφιέρωμα των Reflections at Death disco για τα 30 χρόνια μιας από τις σημαντικότερες ιστορίας του Batman, το The Dark Knight Returns του Frank Miller. Αν κάτσει κανένας να δει το BvS, και προσπαθήσει να το δει ως πολιτική αλληγορία, είναι η ιστορία όπου δύο πολυεκατομμυριούχοι προσπαθούν να στοχοποιήσουν και εξοντώσουν έναν πρόσφυγα που έγινε διάσημος γιατί φέρθηκε ηρωικά. ΟΚ, καταλαβαίνω ότι θα πεταχτεί κάποιος ότι είμαι φανμπόης της Μάρβελ και δε θα έλεγα κάτι κακό για τις ταινίες της, ότι ήταν πιστό στα κόμιξ και ότι ο Batman ξεγελάστηκε από τον Lex Luthor. Κάπου εδώ ξέρουμε ότι δεν ξέρει από τα κόμιξ, γιατί είναι δουλειά του Superman να ξεγελιέται για να δείρει τον Batman. Με άλλα λόγια, ο Snyder έκανε τον Batman πιο φασίστα και από τον Frank Miller. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα… Αλλά, μισό λεπτό, είναι φασίστας ο Batman του Frank Miller; Και πιο συγκεκριμένα, ο Batman του παλιου, καλού Frank Miller; Δηλαδή, όχι αυτός ο Frank Miller… Θυμάμαι, όταν το The Dark Knight Returns είχε βγει για δεύτερη φορά στα Ελληνικά, πίσω στο 2008, διάβαζα μία κριτική σε γνωστό περιοδικό για κόμιξ που μπορεί να συνοψιστει ως: “Ο Frank Miller είναι φασίστας αλλά, εντάξει τώρα, το The dark knight returns είναι σημαντικό κόμιξ”. Τόσο σημαντικό που, την πρώτη φορά που βγήκε στα Ελληνικά ήταν από τις εκδόσεις Παρά Πέντε. Για όσους δε γνωρίζουν την ιστορία των Ελληνικών κόμιξ, το Παρά Πέντε ήταν περιοδικό που προέκυψε όταν οι δύο εκδότες της Βαβέλ τα έσπασαν και, αν και πιο προσανατολισμένο στα κόμιξ ως περιοδικό, είχε κι αυτό παρόμοια αριστερή ιδεολογία. Επίσης, διαβάζοντας άρθρα για τα τριάντα χρόνια σε γνωστά geekοσάητ υπήρχε ένα απίστευτο θάψιμο για τον Φρανκ Μίλλερ, σε βαθμό που τον αποκαλούσαν “Αυτός που έκανε τον Batman φασίστα”. Αυτό που με μπερδεύει είναι ότι και ο συγγραφέας του άρθρου και ο Frank Miller είναι Αμερικάνοι. Και, ενώ στην Ευρώπη φασίστες λέμε τους μελανοχιτώνες του Μουσολίνι, στην Αμερική η έννοια αυτή έχει κάποιες σημαντικές διαφορές, όπως εξάλλου και όλη η πολιτική νοοτροπία. Οι διαφορές στο τι θεωρούμε προοδευτικό και τι συντηρητικό είναι τεράστιες σε σχέση με την Ευρώπη. Επίσης, σε μεγάλο βαθμό οι κριτικές για το Dark Knight Returns είναι αναδρομικές, από όλους όσους διαβάσαμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας The Dark Knight Strikes Again (που είναι όχι μόνο κατώτερο του πρώτου, αλλά έχει ξεφύγει για τα καλά σε ακροδεξιά μονοπάτια), το All Star Batman ή, ακόμα χειρότερα, το Holy Terror. Είναι κοινή παραδοχή ότι, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ο Miller «ξέφυγε» και, από εκεί που κρατούσε κάποια προσχήματα (να σας θυμίσω ότι είναι ο άνθρωπος που έκανε τους 300) πλέον πέρασε στο άκρο. Ας πάρουμε λοιπόν μοναχά το The Dark Knight Returns και ας το αναλύσουμε κομμάτι-κομμάτι. Ο ρόλος του Batman στο Dark Knight Returns Η βασική διαφορά προόδου και συντήρησης, διάβαζα κάπου, είναι το δίπολο ελπίδα-φόβος. Οι προοδευτικοί ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον και οι συντηρητικοί φοβούνται ότι θα χάσουν αυτά που έχουν. Και στο tdkr δεν υπάρχει ίχνος ελπίδας. Από την πρώτη μέχρι και σχεδόν την τελευταία σελίδα ο φόβος κυριαρχεί. Υπάρχει η συμμορία των μεταλλαγμένων, που τρομοκρατεί το Gotham, η εγκληματικότητα, η απελπισία και το φάντασμα του ψυχρού πολέμου. Μόνη ελπίδα είναι η επιστροφή του Μπαμπούλα, του ανθρώπου νυχτερίδα που κάνει τους εγκληματίες να τον φοβούνται περισσότερο. Ο οποίος, με τη σειρά του, δεν κάνει τα όσα κάνει από ελπίδα για το μέλλον (αυτό είναι το alter ego του, ο φιλάνθρωπος εκατομμυριούχος Bruce Wayne, που παλεύει να συγκρατήσει το κτήνος μέσα του) αλλά από το φόβο του για το σκοτάδι. O Miller κάνει με τoν Batman ότι έκανε και με τον Daredevil, παίρνει έναν ήρωα και τον μετατρέπει σε έναν φοβισμένο ράκος που ο κόσμος του καταρρέει και αυτός αντιδρά. Αυτή είναι και η σημαντικότερη συμβολή του Miller στο χαρακτήρα του Batman. Το θέμα είναι ότι αυτό το στοιχείο, ο φόβος, ήταν ανέκαθεν κομμάτι της ταυτότητας του Batman. Στο tdkr ο φόβος του μέσου ανθρώπου για τον Batman είναι αυτό που έκανε τους υπερήρωες να αναγκαστούν να βγουν σε σύνταξη και να κρύβονται. Η ελπίδα όμως… η ελπίδα όχι μόνο δε χωράει στο Gotham, αλλά είναι δηλητήριο. Ο Miller δεν χάνει αφορμή να λοιδωρήσει τους προοδευτικούς για τις απόψεις του. Για παράδειγμα, οι γονείς της Carrie, της καινούριας Robin, δεν εμφανίζονται ποτέ. Είναι μόνο δύο μπαλονάκια από χίπιδες που μαστουρώνουν και σχολιάζουν τα όσα βλέπουν στην τηλεόραση, χωρίς να γνωρίζουν ότι η κόρη τους πολεμάει το έγκλημα. Οι επιτροπές γονέων (που τότε αντιπροσωπεύονταν από τη δημοκρατική Tiper Gore και ζητούσαν λογοκρισία στα κόμιξ) είναι υπεύθυνες για την εξαφάνιση των υπερηρωών (και, στο σενάριο του Robocop 2, που έγραψε ο Miller παίζουν πάλι παρόμοιο ρόλο, αφού δεν αφήνουν με τις παρεμβάσεις τους τον Robocop να κάνει τη δουλειά του). Αλλά η επιτομή του πώς θεωρεί τους προοδευτικούς μάστιγα, που δεν καταλαβαίνουν την Αλήθεια είναι οι δύο ψυχίατροι. Σε ένα από τα πιο έξυπνα καρέ του κόμικ, το γνωστό Άσυλο του Άκραμ έχει μετονομαστεί σε σπίτι για όσους έχουν συναισθηματικά προβλήματα. Οι προοδευτικοί αυτοί ψυχολόγοι αφήνουν έναν-έναν τους εχθρούς του Batman να φύγουν από τα κελιά τους, υποτίθεται θεραπευμένοι. Κάτι που οδηγεί σε εκατόμβες θυμάτων, αφού δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο ο φόβος μπορεί να αντιμετωπίσει το έγκλημα. Ακόμα και η νεολαία, που συνήθως αντιπροσωπεύει την ελπίδα, εδώ εμφανίζεται ως η συμμορία των Μεταλλαγμένων, πάνκηδες έφηβοι, εθισμένοι στη βία με ψυχοπαθή, εγκληματική συμπεριφορά. Αφού ο Batman τους κατατρομοκρατεί, πολλοί από αυτούς υιοθετούν την ταυτότητα των γιών της Νυχτερίδας και η τυφλή βία τους στρέφεται κατά του εγκλήματος. Σίγουρα ο Miller καταλαβαίνει πολύ καλά τη νοοτροπία των ακραίων ομάδων. Αλλά και πάλι, η οπτική του είναι τουλάχιστον αντιδραστική. Ακόμα και στο τέλος, που μέσα από το βαθύτερο σκοτάδι προβάλει μία υποψία ελπίδας, αυτό γίνεται γιατί όλοι οι τρόμοι έχουν πια υλοποιηθεί και δεν υπάρχει να πάμε πιο κάτω. Είναι εμφανές λοιπόν ότι μιλάμε για ένα βαθύτατα συντηρητικό έργο στην καρδιά του, ο φόβος κυριαρχεί. Δηλαδή το The Dark Knight Returns είναι ένα ακροδεξιό σκουπιδόχαρτο; Πιθανότατα να διαβάζετε τόση ώρα και να φαντάζεστε ότι ο εκσκαφέας δουλεύει κανονικά και σε λίγο θα θάψω το graphic novel κάπου στα έγκατα της γης. Για αυτό και οφείλω εδώ να τονίσω κάτι απίστευτα προοδευτικό που έκανε ο Μιλλερ στο tdkr τόσο για την εποχή του και που είναι, δυστυχώς, προοδευτικό ακόμα και σήμερα. Και μιλάω φυσικά για τον χαρακτήρα της Carrie Kelly. Η Carrie λοιπόν είναι μία έφηβη που καταλήγει βοηθός του Batman στον αγώνα του κατά του εγκλήματος. Όμως, σε αντίθεση με ότι περιμένατε, δεν γίνεται η Batgirl αλλά η Robin. ΟΚ, είναι ακόμα κορίτσι, όχι γυναίκα, αλλά δεν υπάρχει στιγμή που θα αμφισβητήσει κανείς ότι είναι η Robin, ανεξαρτήτως φύλου. Ο ίδιος ο Batman σχολιάζει ότι είναι ισάξια με τον Dick Grayson και τον Jason Todd, και όλα αυτά δίχως να την εμφανίζει ούτε σαν αγόρι ή σαν σεξουαλικό αντικείμενο. Την επόμενη φορά που θα διαβάσετε για σεξισμό στα σύγχρονα υπερηρωικά κόμιξ, να θυμάστε ότι υπάρχει ένας «φασίστας» που μάλλον έκανε μάλλον κάτι σωστά πίσω στο 1986. Επίσης, κι εδώ να κάνω άλλη μία παρένθεση: Δε θυμάμαι να υπάρχουν ούτε ρατσιστικά μηνύματα. Αντίθετα, υπάρχει μία στιγμή που σατιρίζει τον ρατσισμό, δείχνοντας μας τη συνέντευξη ενός πολίτη που εύχεται μετά τους εγκληματίες ο Μπατμαν να δείρει και τους ομοφυλόφιλους. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουμε για τον φασίστα. Μέχρι που φτάνουμε στον ανδρόγυνο ληστή με τις σβάστικες στις ρόγες… Ή στον εντελώς ανδρόγυνο Joker και μπερδευόμαστε. Ειδικά στον/ην πρώτο/η όμως έχουμε ένα από τα πιο κλασικά τρικ των ακραίων ομάδων (το ίδιο που γίνεται και με τους Μεταλλαγμένους), ο αντίπαλος παρουσιάζεται απάνθρωπος, με σκοπό να δικαιολογήσει τα όσα ο ήρωας θα κάνει για να τον σταματήσει. Δεν είναι πχ τυχαίο που δεξιοί youtubers που μιλάνε για κόμιξ μιλάνε για τους «περίεργους» που προσλαμβάνονται από τη βιομηχανία των κόμιξ (και τα καταστρέφουν για τους «φυσιολογικούς ανθρώπους»). Καλά τα όσα είπαμε υπέρ του Miller, ας ξαναρχίσουμε το θάψιμο. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά το πρώτο που πρόσεξα διαβάζοντας το tdkr είναι τα άπειρα μικρά πάνελ. Μιλάμε ο Miller χωράει κάτι 25-δες πάνελ σε κάθε σελίδα με κεφάλια να μιλάνε συνεχώς. Αυτό είναι ένα απίστευτο εφέ, τόσο για να συμπιέσει την ιστορία, όσο και για να μας δείξει μία κοινωνία όπου κυριαρχούν τα τηλεοπτικά παράθυρα, με τα κεφάλια που μιλάνε συνέχεια. Μην ξεχνάμε, μεγάλο μέρος της αφήγησης είναι δελτία ειδήσεων και talk shows. Ταυτόχρονα όμως τα πολλά μικρά πάνελ λειτουργούν και συμβολικά, για ένα από τα κυρίαρχα νοήματα του graphic novel. Αν προσέξετε, τα μεγάλα πάνελ μας τα φυλάει για τον Batman και τον Superman. Γιατί, νοηματικά, το tdkr μιλάει για μεγάλους άντρες, ηρωικούς, πέρα από τους κοινούς φραγμούς, που κάνουν την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια, από παρουσιαστές δελτίων, αστυνομικούς μέχρι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν, αλλά και της αντιτίθενται ενεργά. Αυτή η ασυμμετρία μικρού και μεγάλου ανθρώπου διατρέχει ολόκληρο το Graphic Novel και, πέρα από το ότι είναι πάγιο θέμα στα υπερηρωικά κόμιξ, είναι κομμάτι της Αμερικάνικης δεξιάς σκέψης, όπως τουλάχιστον αυτή διαμορφώθηκε από τη συγγραφέα Ayn Rand και το κίνημα του Objectivism. Έχουμε δηλαδή έναν αυτόνομο άνθρωπο, εδώ τον Batman, που παίρνει ως ορθολογική απόφαση να αντισταθεί σε ένα, λάθος όπως φαίνεται, σύστημα εξουσίας. Από την άλλη έχουμε ένα σύστημα που παραπαίει. Ο πρόεδρος είναι μία καρικατούρα του Reagan, που θεωρείται ένας από τους πιο αντιδραστικούς προέδρους των ΗΠΑ. Παρουσιάζεται όμως σαν ένα ανδρείκελο που κινείται παρασκηνιακά, όπως και όλος ο κρατικός μηχανισμός. Οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένα και ανίκανα ανθρωπάκια που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον απλό πολίτη, παρά να παρασιτούν εις βάρος του. Και όλα αυτά υπό τη Δαμόκλειο Σπάθη ενός πυρηνικού πολέμου. O Batman λειτουργεί εκτός νόμου και, προς το τέλος, καταλήγει να στρατολογεί τους πρώην εχθρούς του ενάντια σε αυτό που θεωρεί μεγαλύτερο κακό. Και συγκρίνετέ το με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν πραγματικές ακραίες ομάδες ανά τον κόσμο για να στρατολογήσουν μέλη. Στο χωρίο μου λένε κάτι για καλύτερες προθέσεις και κόλαση και ο Batman του tdkr είναι ακριβώς αυτό. Διαβάζοντας το tdkr βλέπεις μία διαδρομή όπου ένας φιλελεύθερος άνθρωπος που θέλει να κάνει το καλό εντός του συστήματος (τον Bruce Wayne της αρχής), καταλήγει σε έναν αγαθό τύραννο που αναγκάζεται να πάρει σκληρές αποφάσεις και να κάνει συμβιβασμούς στο τέλος του graphic novel. Και αυτό δεν είναι σάτιρα, είναι ένα γνήσιο character arc που βγάζει απόλυτο νόημα εντός του πλαισίου της ιστορίας. Η παρουσία του Superman, ως αυτού που δουλεύει εντός του συστήματος, τονίζει ακόμα παραπάνω την μετεξέλιξη αυτή. Με άλλα λόγια, ο Batman στο tdkr δεν είναι φασίστας. Καταλήγει φασίστας. Και αυτό το κάνει παίρνοντας μία σειρά από αποφάσεις, τόσο ορθολογικές όσο και συναισθηματικές. Και αυτό είναι που κάνει το tdkr ένα τόσο σημαντικό και επίκαιρό έργο, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Μας περιγράφει τον εκφασισμό μιας κοινωνίας που καταρρέει, μας βάζει σε ένα πλαίσιο όπου η αυτοδικία είναι η μόνη λύση ενώ το σύστημα καταρρέει. Είναι ίσως η καλύτερη ιστορία Batman που γράφτηκε ποτέ. Όπως και το Killing Joke, αποδομεί τον ήρωα και ρίχνει φως σε μία διάσταση που υπήρχε ως τότε στο σκοτάδι. Και μιλάω τόση ώρα για μία μόνο πτυχή του ‘έργου – αν αυτό δεν είναι απόδειξη του βάθους που έχει και του πόσο καλό ανάγνωσμα είναι τότε δεν ξέρω τι είναι. Αν δεν το έχετε διαβάσει, ή αν δεν το έχετε διαβάσει πρόσφατα, αξίζει αναμφίβολα μία φρέσκια ανάγνωση. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.