Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ο λύκος'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Είναι η άγρια φύση ανταγωνιστική στον άνθρωπο; Μήπως εχθρική; Πώς μπορεί το είδος μας να συνυπάρξει με τα άγρια ζώα χωρίς να καταστρέψει την ισορροπία; Τέτοια ερωτήματα θέτει «Ο Λύκος» του Jean-Marc Rochette σε μια καταπληκτική περιπέτεια επιβίωσης και αυτογνωσίας στις χιονισμένες Άλπεις. Ένας καταρρακωμένος από τη ζωή βοσκός με μόνη παρέα τον σκύλο του κάπου στις γαλλικές Άλπεις. Ένα κοπάδι πρόβατα. Ένας λύκος. Πλάσματα της φύσης σε μια εύθραυστη ισορροπία που μπορεί να διαταραχτεί μόνο από την πλευρά του ανθρώπου. Και αυτός όμως τι μπορεί να κάνει για να παραμείνει ζωντανός; Μέχρι πού μπορεί να φτάσει για να υπερασπιστεί τη ζωή του και τη μόνη περιουσία του, τα ζώα του; Πάνω σ’ αυτήν την κεντρική ιδέα ο Jean-Marc Rochette στήνει μια συναρπαστική ιστορία, γεμάτη αγωνία και συναίσθημα. Με δύο πρωταγωνιστές, έναν άνθρωπο και έναν λύκο, που ανταγωνίζονται για τα λιγοστά διαθέσιμα φυσικά προϊόντα σε ένα σκληρό και αφιλόξενο περιβάλλον. Οι δυο τους κάποτε θα συμμαχήσουν, κάποτε θα σεβαστούν τον αντίπαλο και θα τον βοηθήσουν σε μια ασυνείδητη προσπάθεια να διατηρήσουν την ισορροπία, και κάποτε θα ξεκινήσουν έναν ανελέητο αγώνα μέχρι θανάτου. Αυτόν τον αγώνα του βοσκού Γκασπάρ εναντίον του άγριου ζώου, ενός πανέξυπνου λύκου που έμεινε ορφανός από μικρός εξαιτίας του Γκασπάρ αλλά και επιβίωσε με τη βοήθειά του, αφηγείται ο Rochette με λιτά κείμενα και πολύ έξυπνα σχεδιασμένα καρέ που αποδίδουν ιδανικά το μεγαλείο της φύσης και την ομορφιά της αλλά και τους κινδύνους της, τον τρόμο του απρόβλεπτου και το δέος του Υψηλού που προκαλεί. Τα λόγια δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερα εκεί ψηλά, στις χιονισμένες πλαγιές, εκεί όπου μόνο οι πολύ αποφασισμένοι ή οι πολύ απελπισμένοι που δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν μπορούν να ζήσουν. Ακόμα κι εκεί όμως, ή ίσως ειδικά εκεί, είναι απαραίτητη μια άτυπη συμφωνία, χωρίς λόγια, ανάμεσα στους μεγαλύτερους εχθρούς προς όφελος και των δύο απέναντι στο περιβάλλον που είναι έτοιμο να τους κατασπαράξει, να τους καταπιεί. «Ο Λύκος» του Jean-Marc Rochette (εκδόσεις Utopia, μετάφραση: Κατερίνα Φράγκου, 110 σελίδες) είναι εντέλει ένα υπέροχο βιβλίο για τη φύση, την αρμονία που επιβάλλει σε όσους επιθυμούν να ζήσουν εντός της και τη σκληρότητα με την οποία θα αντιμετωπίσει όσους τολμήσουν να παραβούν τους προαιώνιους κανόνες της. «Η ιστορία αυτή μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με δύο από αυτούς. Ο πρώτος θυμίζει το στιλ του Χέμινγουεϊ, και αφορά την αρχέγονη πάλη ανάμεσα στον Άνθρωπό και στο Θηρίο, τη διαμάχη μεταξύ τους για το δικαίωμα να κυριαρχούν στη Γη ή τουλάχιστον να ζουν σε αυτήν. Δύναμη, θάρρος, τόλμη, υπέρβαση, σ’ έναν κόσμο απόλυτης βίας όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού. Ισχύει το «αυτός ή εγώ». Βλέπουμε ότι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Γκασπάρ αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Ωστόσο αισθανόμαστε επίσης ότι αυτή η σχέση μίσους και αντιπαλότητας με τον λύκο έχει διαμορφωθεί μέσα στον χώρο απελπισίας που προέρχεται από άλλες αιτίες: ο θάνατος του γιου του στο Μάλι, η γυναίκα του που δεν θα συνέλθει ποτέ από αυτό, η πίκρα για τον χαμό του σκύλου του και η πτώση του κοπαδιού από τα βράχια (έχουν πηδήσει στον γκρεμό), πράγμα που ο Γκασπάρ θεωρεί ότι πρόκειται για εκδίκηση του λύκου, ενώ πρόκειται για ένα απλό ατύχημα. Γιατί βέβαια οι λύκοι δεν εκδικούνται τους βοσκούς παρά μόνο στα παραμύθια…» αναφέρει το εκτενές και ιδιαίτερα ενδιαφέρον επιλογικό σημείωμα της ιστορίας. Η δεύτερη ανάγνωση όμως που μπορεί και πρέπει να έχει το βιβλίο είναι ακόμα πιο σημαντική. Γιατί αφορά την κοινή ζωή ανθρώπων και ζώων: «Αυτή τη ζωή που μοιράζονται, ο Γκασπάρ τη νιώθει κατάσαρκα: ο εαυτός του καθρεφτίζεται στο πληγωμένο από τον ίδιο ζώο, από τον πυροβολισμό του που προκάλεσε τη χιονοστιβάδα, που εξαιτίας της έσπασε το πόδι του. Δύο ζώα με την ίδια πληγή, δύο ζώα που υποφέρουν και δύο ζώα που θέλουν να επιβιώσουν. Δύο ζώα που τελικά αποδεικνύονται ικανά να συσχετιστούν με πιο πολύπλοκο τρόπο από αυτόν της απόλυτης βίας. Αυτό ακριβώς είναι και το κοινό τους στοιχείο». Όσο για τον αναγνώστη, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο εάν αποφασίσει, κάτι που γίνεται συχνά ασυνείδητα, ότι πρέπει να πάρει το μέρος κάποιου χαρακτήρα, ότι πρέπει να διαλέξει κάποιον για να ταυτιστεί μαζί του και να συναισθανθεί τον πόνο και την αγωνία του. Ο άνθρωπος και ο λύκος, ενταγμένοι μέσα στη φύση που τους φιλοξενεί αλλά τους προσφέρει τα αγαθά της με φειδώ, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο ένας αποτελεί το συμπλήρωμα του άλλου, ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου. Μπορούν να επιβιώσουν μόνο αν συμβιώσουν. Κάτι που φαίνεται αδύνατο από τη μια λόγω του εγωισμού του ανθρώπου και της υποτιθέμενης υπεροπλίας του (τεχνολογικά, νοητικά, λογικά) και από την άλλη λόγω της φύσης του σαρκοφάγου ζώου και της μεγάλης ικανότητάς του να προσαρμόζεται στο περιβάλλον του, να το ελέγχει, να έχει υπομονή και ένστικτο κυνηγού, να μην παρασύρεται από πάθη, να μην υποκύπτει σε ταραγμένες ψυχικές καταστάσεις όπως ο άνθρωπος. Εντέλει, «Ο Λύκος» του Rochette με την εσκεμμένα σαγηνευτικά ράθυμη εξέλιξή του που σχεδόν σε υπνωτίζει και σε βυθίζει στα απέραντα χιονισμένα τοπία αλλά διακόπτεται συχνά και από έντονες εκρήξεις, λειτουργεί στο συναίσθημα του αναγνώστη όπως και στον Γκασπάρ. Ανατρέπει τις βεβαιότητες και τις περί ανωτερότητας αυταπάτες απέναντι στα ζώα χωρίς να εξωραΐζει τη ζωή στη φύση και χωρίς να δίνει εύκολα διδάγματα και ηθικές οδηγίες. Και προτείνοντας πολλές ακόμα, δύσκολες, σύνθετες αλλά αναγκαίες επιλογές πέρα από τα διλήμματα του Γκασπάρ, όταν σχεδόν ενοχικά παραδεχόταν: «Ήταν μια λύκαινα. Μου είχε σκοτώσει 150 προβατίνες πέρσι. Ή αυτή θα ζούσε ή το κοπάδι μου. Έπρεπε να επιλέξω». Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.