Αναζήτηση στην Κοινότητα

Equidistance λοιπόν. Ένα (ακόμα) πόνημα της νεοσύστατης εκδοτικής εταιρείας που έχει για μπροστάρη τον αγαπητό μας καλλιτέχνη, τον… αδάμαστο Γιάννη Ρουμπούλια. Το συγκεκριμένο κόμικ, το οποίο φαίνεται να είναι σειρά, ακολουθεί τις ζωές δύο νεαρών ανθρώπων, που μπορεί να έχουν πολλά κοινά, έχουν όμως και μία βασική διαφορά. Βρίσκονται σε διαφορετικές χρονολογίες και… πλανήτες! Ο Μανού, ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι, το οποίο έχει διαγνωστεί από τα έξι του χρόνια με μία εκφυλιστική πάθηση των πνευμόνων και χρησιμοποιεί συμπυκνωτή οξυγόνου, ζει στο 2011 και περνάει πολλές ώρες στο σπίτι (μιας και δεν μπορεί να κάνει πολλά λόγω της ασθένειάς του), συντροφιά με τον κολλητό του τον Γιουτζίν. Στον αντίποδα, μεταφερόμαστε στο (φανταστικό) έτος 27 M.P., όπου βλέπουμε τον 21χρονο Έρλαντ να έχει μόλις απολυθεί από την δουλειά του κι έχει μπει σε μπελάδες, μιας και για να συνεχίσει να είναι ισότιμο μέλος της Εσπεριανής Ομοσπονδίας, πρέπει να εργάζεται σκληρά. Αυτό έχει επηρεάσει την ψυχολογία του και μάταια η μητέρα του θέλει να τον βοηθήσει, μιας κι εκείνος προσπαθεί να στηριχθεί μόνος του στα πόδια του. Όταν, λοιπόν, ύστερα από ένα ατυχές συμβάν (???) γίνεται μία έκρηξη στο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στο οποίο εργαζόταν ο Έρλαντ, φαίνεται ότι οι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι κόσμοι των δύο παιδιών θα ενωθούν και δεν θα αργήσουν να γνωριστούν… Παράλληλα ένας καθηγητής και το επιτελείο του βρίσκουν ένα μελανό σώμα, μέσα στα συντρίμμια της έκρηξης του εργοστασίου, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα είναι η αιτία να έρθουν κοντά αυτοί οι δύο κόσμοι. Έτσι ολοκληρώνεται το πρώτο μέρος της σειράς, που φέρει τον τίτλο “Καθρέφτες” και είναι δημιουργία του Αύγουστου Κανάκη και Ντέννι Γιατρά, γνωστοί για την συμμετοχή τους στην επιτυχημένη σειρά Διγενήc. Ομολογώ ότι το σενάριο μού κίνησε την περιέργεια κι ας μην δηλώνω φανατικός οπαδός της επιστημονικής φαντασίας. Οι δημιουργοί έπλασαν έξυπνα δύο σύμπαντα κι ένωσαν μαεστρικά το παρόν με το μέλλον. Αρκετά πρωτότυπη κίνηση θα έλεγα. Προσωπικά, όμως, νομίζω ότι η πλοκή ήθελε λίγη περισσότερη φροντίδα, μιας και η μεταφορά από τον έναν κόσμο στον άλλο, καθώς και η εισαγωγή ατόμων που δεν βγάζουν ιδιαίτερο νόημα (φαντάζομαι προς το παρόν), με κούρασαν λίγο και με μπέρδεψαν. Σίγουρα, πάντως, αυτό το πρώτο μέρος αφήνει τον αναγνώστη με πολλές απορίες. Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει και το γεγονός ότι υπάρχουν στοιχεία που χτυπούν τα στερεότυπα της ομοφοβίας. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα κόμικ που ακόμα δεν έχει αναδείξει τα αρώματά του, αλλά διαθέτει όλα τα προσόντα για κάτι μεγάλο. Προτείνεται στους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας και του μυστηρίου, σε εκείνους που αρέσκονται σε νεανικές ιστορίες και φυσικά στους… ανοιχτόμυαλους. Αυτό που επικρατεί στον εικαστικό τομέα είναι τα ζωηρότατα χρώματα που συνθέτονται από μία παλέτα που διαθέτει τον πλουραλισμό του ουράνιου τόξου. Μέσα σε αυτή την αισιόδοξη φιλοσοφία έχουμε ένα σχέδιο νεανικό και με έμφαση στις νέες τεχνολογίες, καθώς φαίνεται ότι έχει δουλευτεί με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πάντως υπάρχει λεπτομέρεια και κίνηση κι έτσι το αποτέλεσμα με κάλυψε. Συμπερασματικά δεν θα το αποκαλούσα αριστουργηματικό, αλλά εννοείται ότι το βρήκα κατά πολύ άνω του μετρίου. Η έκδοση έχει μέτριο μέγεθος και γερή κόλληση στην ράχη. Το χαρτί του εσωτερικού είναι γυαλιστερό και η εκτύπωση αποδίδει εξαιρετικά τα καρέ. Εντυπωσιακό είναι το εξώφυλλο, το οποίο έχει ματ background, αλλά οι κύριοι χαρακτήρες έχουν μία υπέροχη ανάγλυφη υφή. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο δύο σελίδες με τις βιογραφίες των δύο βασικών πρωταγωνιστών. Ας παραθέσουμε ένα σύντομο βίντεο από το κόμικ Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.

Το βυζαντινό έπος του Διγενή Ακρίτα γνωρίζει την πιο σύγχρονη και πρωτότυπη παραλλαγή του στη νέα σειρά κόμικς της Jemma Press. «Ο θαυμαστός Βασίλειος, το φως των ανδρειωμένων, / περί απελάτων ήκουσε ευγενικών και ανδρείων, / ότι κρατούν στενώματα και ποιούν αντραγαθίας / και ζήλος ήλθεν εις αυτόν να ιδή τους απελάτας. / Και έκατσεν και ευθείασεν ωραίον, τερπνόν λαβούτον, / επήρεν το και εξέβηκεν από τα γονικά του / και εις μίαν εκατέμαθεν και τας στενάς κλεισούρας». Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από την – πλησιέστερη προς το αρχικό κείμενο – παραλλαγή του μακρού έμμετρου αφηγήματος «Βασίλειος Διγενής Ακρίτης». Ένα έργο που γράφτηκε γύρω στα μέσα του 11ου αιώνα, εμπνευσμένο από τη ζωή των υπερασπιστών των άκρων (συνόρων) της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι θρύλοι, τα άσματα και οι παραδόσεις για τη δράση και τα κατορθώματα των ακριτών γνώρισαν μεγάλη διάδοση στις ακριτικές περιοχές του Πόντου και της Καππαδοκίας και από εκεί πέρασαν στην Κύπρο, την Κρήτη και την ηπειρωτική Ελλάδα. Το σύνολο αυτού του υλικού, που αποτέλεσε τον «ακριτικό κύκλο», οδήγησε στη σύνθεση του αρχαιότερου μνημείου της λόγιας νεοελληνικής γραμματείας, που κινείται ανάμεσα στο έπος και το ερωτικό μυθιστόρημα. Το έργο διηγείται τον βίο του ήρωα Διγενή Ακρίτη, που υπερασπίστηκε τα σύνορα του Βυζαντίου περί τον 9ο-10ο αιώνα, και αντανακλά την κυρίαρχη ιδεολογία (πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική) της αυτοκρατορίας. Αποτυπώνει, όμως, παράλληλα, και τις πολυεπίπεδες σχέσεις και διασταυρώσεις του χριστιανικού και του μουσουλμανικού κόσμου. Άλλωστε, το ευφυές προσωνύμιο του ήρωα ως «διγενή» αναφέρεται ακριβώς στη μικτή καταγωγή του, καθώς ήταν γιος της Ελληνοβυζαντινής αριστοκράτισσας Ειρήνης και του Αραβοσύρου εμίρη Μουσούρ. Το «Έπος του Διγενή Ακρίτη» αποδόθηκε ανά τους αιώνες σε διάφορες ελληνικές και σλαβικές παραλλαγές, ενώ ενέπνευσε δημοτικά τραγούδια και λογοτεχνικά έργα. Μεταφέρθηκε όμως και σε κόμικς, πρώτη φορά στη σειρά των Κλασσικών Εικονογραφημένων (τεύχος #1035). Η πιο πρόσφατη μεταφορά σε κόμικς του σπουδαίου αυτού έργου της δημώδους βυζαντινής λογοτεχνίας μάς έρχεται από τις εκδόσεις Jemma Press. Ο λόγος για τη σειρά «Διγενής», που από τις αρχές του 2022 μετράει ήδη τους δύο πρώτους της τόμους (οι επόμενοι τέσσερις θα κυκλοφορούν ανά εξάμηνο). Ο «Διγενής» είναι το αποτέλεσμα της καρποφόρας συνεργασίας τεσσάρων ταλαντούχων συντελεστών: των Κωνσταντίνου Δημητρίου και Κάλλιας Παπαδάκη, που έγραψαν το σενάριο, και των Αύγουστου Κανάκη και Ντέννι Γιατρά, που ανέλαβαν τη σχεδίαση και τον χρωματισμό. Πρόκειται για την πιο σύγχρονη, σε προσέγγιση και αφηγηματική ματιά, παραλλαγή του βυζαντινού έπους. Ο πρώτος τόμος, με τον τίτλο «Το σημάδι του Κάιν», μας εισάγει στο χρονικό πλαίσιο που δεν είναι άλλο από την ενδο-βυζαντινή μάχη της Αβύδου (989 μ.Χ.). Εκεί, μια μοιραία συνάντηση μας μεταφέρει 20 χρόνια πίσω, στην Καισάρεια, όπου παρακολουθούμε την πορεία του δεκαεξάχρονου αριστοκράτη Βασίλειου Μουσούρ από την αθωότητα στην εποχή του πυρός και του σιδήρου. Μια άτυχη στιγμή τινάζει στον αέρα εφηβικά όνειρα και «ενήλικες» πολιτικές φιλοδοξίες, ανοίγοντας στη συνέχεια (τόμος β’: «Πυρ και θείον») τον φαύλο κύκλο του αίματος. Ο «Διγενής» συνιστά έναν επιτυχή συνδυασμό των εξής παραγόντων: α. βαθιά κατανόηση της περιόδου (σε όλα τα ιστορικά, πολιτισμικά και θεολογικά της συμφραζόμενα), β. κινηματογραφικό storytelling, γ. καθαρή σχεδιαστική γραμμή, ρεαλιστική και ταυτόχρονα λιτή και δ. πανέμορφες παλέτες που εξυψώνουν τη σεναριακή δράση. Σε προηγούμενο αφιέρωμά μας («Ποπ βυζαντινές ιστορίες», Καρέ Καρέ 13-14/8/2022) είχαμε υποστηρίξει ότι η υπερχιλιετής περίοδος των ανατολικών Μέσων Χρόνων όχι απλώς δεν είναι το βαρετό μάθημα των σχολικών μας χρόνων, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μια σκόπιμα υποτιμημένη, πλην όμως ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για κάθε είδους δημιουργία, με σύγχρονα καλλιτεχνικά και εκφραστικά μέσα. Ο «Διγενής» των Δημητρίου, Παπαδάκη, Κανάκη και Γιατρά επιβεβαιώνει τον παραπάνω ισχυρισμό, διατηρώντας ακμαίο το ενδιαφέρον και τις προσδοκίες μας για τη συνέχεια. Και το σχετικό link...