Αναζήτηση στην Κοινότητα

*Το άρθρο ΔΕΝ περιλαμβάνει Μίκη Θεοδωράκη. Ότι είναι ο Σούπερμαν για τη DC, ότι είναι ο Κάπτεν Αμέρικα για τη Marvel, αυτό είναι κι ο Μίκυ για τη Ντίσνεϋ: καλός, σημαντικός, βιτρίνα, αλλά... Ε, ας το παραδεχτούμε: ο ποντικός ή σ' εκνευρίζει, ή τον βαριέσαι. Παραείναι τέλειος, παραείναι έξυπνος, παραείναι σύμβολο. ΑΛΛΑ. Ο Μίκυ δεν είναι μόνο τα στρόγγυλα αυτιά, το κόκκινο παντελόνι, ο σταρ της "μάνας" του. Ο Μίκυ έχει υπάρξει πολύ ωραίος τύπος, κι αυτό συνέχεια το ξεχνάμε. Εδώ από κάτω λοιπόν, σου 'χω 18 Μίκηδες που... δεν γίνεται να μην τους λατρέψεις! Γιατί το αξίζουν... 18. Ο Μίκυ Πάντσα: Δον Κιχώτης Κάνει στην άκρη, κι από ξερόλας πρωταγωνιστής γίνεται η βοηθητική φωνή της λογικής. Ο Γκούφυ Κιχώτης θα τα 'βγαζε δύσκολα πέρα χωρίς το Σάντσο του... 17. Ο Μπομπ Κράτσετ: Χριστουγεννιάτικη Ιστορία Βιοπαλαιστής και μεροκαματιάρης, κι ωστόσο καταφέρνει να χαμογελάει. Παρά τα μεροκάματα του Σκρουτζ! Κουράγιο Κράτσετ, σήμερα το βράδυ, τρία φαντάσματα θα φροντίσουν την αύξησή σου... 16. Ο Σερ Μίκυ Μιξ: Τα Ημερολόγια του Σερ Μίκυ Κάτι ανάμεσα σε Πουαρό και Ιντιάνα Τζόουνς. Ο περίγελος του Λονδίνου! Ο μόνος ποντικός που 'χε ανακαλύψει την αλήθεια. Τα ημερολόγιά του, θησαυρός από μόνα τους... 15. Ο Σωματοφύλακας: Οι Τρεις Σωματοφύλακες Ένας για όλους, κι ο Γκούφυ με το Ντόναλντ για το Μίκυ! Ο Δουμάς θα 'ταν περήφανος για σας, παιδιά... 14. Ο Καπετάνιος: Steamboat Willie Ήταν ένα ποντίκι που οδηγούσε το ατμόπλοιο και σφύριζε. Και (πίστεψέ το ή όχι), έτσι άρχισαν όλα... 13. Ο Καντινιέρης: The Karnival Kid Η μαγική λέξη είναι: Χοτ Ντογκ. Με τη φωνή του ίδιου του Ουόλτ Ντίσνεϋ! 12. Ο Μίκυ Μάουσερ: Μητρόπολη Δυστοπία. Πλούσιοι και φτωχοί. Κι ένας νεαρός κληρονόμος που θέλει να προσφέρει αληθινό φως δικαιοσύνης στον άδικο κόσμο της Μητρόπολης. Ο Φριτζ Λανγκ έχει μόνο καλά να πει για σένα, Μίκυ παλικάρι μου. Χαλάλι σου το κορίτσι! 11. Ο Δόκτορας: Οι Ιατρικές Υποθέσεις του Δόκτορα Μάους Τι θέλετε; Όχι, λάθος, δεν υπάρχει κανένας Χάουζ εδώ (συμπάθα με ρε συ, Χιού Λόρι). Εδώ υπάρχει μόνο ο Μάους. Ο καλύτερος γιατρός του Μίκυ Σίτι αλλά... Άσε, περίπτωση λέμε... 10. O Tζιμ Μάουσκινς: Το Νησί των Θησαυρών Βρήκε το χάρτη του θησαυρού. Μπήκε σε μια περιπέτεια πιο μεγάλη απ' το μπόι του. Χρειάστηκε να χωθεί στο βαρέλι με τα μήλα ωστόσο, για να καταλάβει ο Τζιμ Μάουσκινς το μεγαλύτερο λάθος του: η πολλή παρέα με τον (Λονγκ) Πητ (Σίλβερ), βλάπτει σοβαρά την υγεία. Ή μήπως όχι; 9. Ο Δάντης: Η Κόλαση του Μίκυ Κάπως "χλιαρή" η Κόλαση στο Μίκυ Σίτι, αλλά ο Μίκυ-Δάντης, απίθανος! Έλα να σου πω φίλε Βιργίλιε Γκούφυ, πού πάμε όταν πεθαίνουμε... 8. Ο Μίκυ Χάρκερ: Δράκουλας Κάτι δεν πάει καλά μ' αυτό τον κόμη, καλή μου Βιλελμίνι... Έχω την εντύπωση ότι τρέφεται με... με χώμα! Εσύ, τι νέα; Τι εννοείς η Κλάραμπελ έγινε παντζάρι; Και ποιος στην ευχή είναι αυτός ο Γκούφυ Βαν Χέλσινγκ; 7. Ο Άρχοντας: Ο Άρχοντας των Μάγων Οι Γκάνταλφ τα βάφουν μαύρα, οι Ντάμπλντορ βάζουν τα κλάματα, οι Χαριποτέρηδες κρύβονται κάτω απ' τους αόρατους μανδύες. Όταν ο κόσμος απειλείται απ' τις δυνάμεις του κακού, ο Μίκυ, ο νεαρός μάγος απ' τη Μικυλάνδη, έρχεται και είναι άρχοντας! (Χωρίς δαχτυλίδια κι αηδίες). 6. Ο Μπίτνικ: Στο Δρόμο Μια ιστορία γεμάτη φιλία και χιλιόμετρα. Μια ιστορία γραμμένη "στο δρόμο". Προσωπικά, στο Μίκυ-Κέρουακ, απαντάω Μίκυ! Μην το πάρεις προσωπικά, Τζακ... 5. O Μικ: Καζαμπλάνκα Να δεις που απ' όλα τα μπαρ της πόλης, θα μπει στο δικό σου, Μικ... Και να θυμάσαι, Μικ: θα 'χετε για πάντα το Μίκυ Σίτι... 4. Ο Κόρτο: Μίκυ Μαλτέζε Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, από κόμικ να βάλω μόνο "Μίκηδες" που 'χουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά. Αλλά ρε συ, πώς να τον αφήσω τούτον εδώ απ' έξω; Ρε συ, ο Κόρτο. Ο Μίκυ. Ο Μαλτέζε! 3. O Μάγος: Φαντασία Ήταν ένας συνηθισμένος βαστάζος, μέχρι που... μπαγαπόντικας, "δανείστηκε" το καπέλο του μάγου. Από τότε, μπορεί να κάνει τα πάντα. Ότι βάλει ο νους σου. Λοιπόν, πόση Φαντασία έχεις; 2. Ο Οικοδεσπότης: Λέσχη του Μίκυ Θυμάσαι μια εποχή που, κάθε Σαββατοκύριακο ξυπνούσες κι έτρεχες με τις πιτζάμες να προλάβεις; Λίγα δημητριακά, λίγο χυμό, ουφ στο τσακ: "Ποιος την πόρτα μας ξαναχτυπά;". Ήταν η "Λέσχη", το πιο καυτό κλαμπ της πόλης. Κι εκεί μέσα, σε περίμενε ο πιο απίθανος οικοδεσπότης. (Πες το, Μάικ:) Ο Μίκυυυυυ Μάους! 1. Ο Ντετέκτιβ: Μίκυ Μυστήριο Ακόμα κι αν σου 'σπαγε τα νεύρα με το κόκκινο σορτς, όταν έβαζε την καμπαρντίνα γινόταν... άλλο ποντίκι! Στο Μίκυ Σίτι είναι ο εξυπνάκιας ανακατωσούρης που τα βγάζει πάντα πέρα. Κι όταν πατάει πόδι στο Νταρκ Σίτι ('Β Κύκλος), γίνεται σκληρός, γίνεται νουάρ, παραμένει εξυπνάκιας. Ο ντετέκτιβ που πάντα έψαχνε η Ντίσνεϋ, είναι η πιο διάσημη μούρη της... Υ.Γ. "Επιθεωρητής Μάους" και "Φάκελοι του Μίκυ", στην ίδια θέση, εδώ, για να χωρέσουν όλοι! Και το σχετικό link...

Όταν καταπιάνεσαι με το "παλιό" σινεμά, τι διαμαντάρες γεννάς, μωρή Ντίσνεϋ; Υπάρχουν κάποιες ταινίες... κλασικές. Σινεφίλ ή ποπ, πάντως κλασικές. Ξέρεις, απ' αυτές που ΠΡΕΠΕΙ να τις έχεις δει. Αλλά συνήθως είναι παλιές ταινίες. Μερικές είναι ασπρόμαυρες. Μερικές έχουν ρυθμούς και "εφέ" άλλων εποχών. Ε, καταλαβαίνω να μην "αντέχεις" να τις δεις. Να τις διαβάσεις όμως; Όχι, όχι, δεν μιλάω για βιβλία, μην τρομάζεις. Κόμικ; Παπιά; Ποντίκια; Αν είσαι οκ μ' αυτά, έλα να σου δείξω κάτι. Ορίστε 10 κλασικές, 10 άχαστες, 10 ταινίες που πρέπει να δεις, αλλά μπορείς να τις διαβάσεις με σελίδες γεμάτες εικόνες και συννεφάκια. Κι αρχή, με την πιο εμβληματική απ' όλες. Γκουχ, γκουχ, κυρία ή κύριε (ο,τι είσαι), βουαλά: Μίκυ | Καζαμπλάνκα (Καζαμπλάνκα) Μια απ' τις καλύτερες "μεταφορές" του Μίκυ, μια απ' τις καλύτερες παρωδίες που σχεδιάστηκε ποτέ. Ασπρόμαυρη (προφανώς!), και σχεδόν ολόιδια: ο Μικ (!) έχει ένα μπαρ, κι εκείνη, απ' όλα τα μπαρ της γης μπαίνει στο δικό του. Το τέλος πειράξαμε λιγάκι γιατί δεν θα μπορούσε η Μίννι να φύγει τελικά με τον... Οράτιο (Χαλινάρη), αλλά κατά τα άλλα... Θες να το διαβάζεις, και να το ξαναδιαβάζεις. Παίξ' το ξανά ρε Σαμ Γκούφυ! Μίκυ | Μητρόπολη (Μετρόπολις) Γι' αυτήν εδώ (όπως και για την "Καζαμπλάνκα") τα 'χουμε ξαναπεί, μα ας τα ξαναπούμε: πλούσιος μα ονειρευτής Μίκυ, φτωχή κι επαναστάτρια Μίννι, στο δυστοπικό όνειρο του Φριτζ Λανγκ που παντρεύει την αρχαία Αίγυπτο με τη Βίβλο, και προφητεύει το τέρας του ναζισμού. Οι συμβολισμοί συχνά λείπουν, αλλά η ψυχούλα του "Μετρόπολις" είναι ατόφια εδώ. Με χρώμα και χαρτί... Θείος Σκρουτζ | Ο Πόλεμος των Άστρων (Star Wars) Ντάξει, άμα βγάλεις τον τίτλο απ' την κουβέντα, θέλει φαντασία για να μπορέσεις να δεις το Star Wars μέσα στον "Πόλεμο των Άστρων" του θείου Σκρουτζ. Ή μάλλον θέλει... υπομονή! Γιατί όλο το πρώτο μέρος και η αρχή του δεύτερου, είναι τα "κίτρινα γράμματα". Και μετά, ξαφνικά, αρχίζει... Έτσι! Ντόναλντ | Παπιοροκάδες (The Blues Brothers) Οι Blues Brothers. Με πάπιες! ΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ; You better think... Μίκυ | Ντόλτσε Βίτα (Γλυκιά Ζωή) Η "Γλυκιά Ζωή" του Φελίνι πρέπει να ξαναγυριστεί, για τα 50 χρόνια απ' το Όσκαρ της. Σκηνοθέτης αυτού του ριμέικ (βλέπε "Nine" για "8 1/2") ο Οράτιος Χαλινάρης. Μαστρογιάνι ο Μίκυ, Ανίτα Έκμπεργκ η Μίννι, και κάπου εκεί και το Μαύρο Φάντασμα. Ιταλική φινέτσα και νοσταλγικό ρετρό στα σκίτσα, ημι-αστυνομική πλοκή, κι η "προκλήσεις" του Φελίνι εδώ δίνουν τη θέση τους σ' ένα σπουδαίο και σημαντικό φινάλε. Α! Μην ξεχάσω. Αλλόκοτη εικόνα η Μίννι με το ξανθό, αλλά κι ένα τσικ ενήλικη, στο συντριβάνι... Υ.Γ. Κι ένα με Μίννι "Χριστίνα Μαρκάτου" και Μίκυ "Αντώνη" θέλουμε, ακούτε ρε; Φάντομ Ντακ | Οι Κυνηγοί της Ξεχασμένης Κιβωτού (Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού) Δυο χρόνια πριν έρθει στον κόσμο της Ντίσνεϋ ο Ιντιάνα Γκούφυ, ο Μπρούνο Κοντσίνα ταίριαξε τις μπότες του καθηγητή Τζόουνς μ' εκείνες του Φάντομ Ντακ. Και κάπως έτσι, ο Φάντομ γίνεται Ιντιάνα, η Ντέιζι γίνεται Μάριον, και μπορεί να μην έχει "ναζί" για κακούς (πώς θα μπορούσε;) μα έχει... Τζον Ρόμπαξ! Πιστό στην ταινία (χωρίς "ιερά θαύματα" ωστόσο), και απολαυστικό όσο κι η "σάρκινη" περιπέτεια του Ίντι... Φάντομ Ντακ | Περιπέτεια στην Ινδία (O Ιντιάνα Τζόουνς κι ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού) Όπως το προηγούμενο, αλλά πιο αστείο και με καλύτερο ρυθμό. Μπορεί ο δεύτερος Ιντιάνα να είναι η (κατά γενική ομολογία) χειρότερη ταινία από τις τρεις, όμως ο δεύτερος Φάντομ στην ίδια περιπέτεια είναι υπέροχος! Κι ακόμα καλύτερος είναι ο Σκρουτζ, που έρχεται να μπει στη θέση της Γουίλι (και του μικρού Κινέζου). Βλέπεις, μπορεί να μην έχει τις ξανθιές μπούκλες της τραγουδίστριας (ούτε την όρεξη για χαβαλέ του πιτσιρίκου), αλλά πίστεψέ με, τα καταφέρνει καλύτερα κι απ' τους δυο. (Χρήμα στη μέση, αφού...). Μουργόλυκοι | Η Μεγάλη Απόδραση (Η Μεγάλη Απόδραση) Μια απ' τις κορυφαίες ταινίες απόδρασης, μια απ' τις καλύτερες αντιναζιστικές ταινίες, η επική (και τόσο) "Μεγάλη Απόδραση" του Τζον Στέρτζες, στα χέρια... των Μουργόλυκων; Κι όμως! Μπορεί να μην έχει ναζί, ούτε ήρωες πολέμου, όμως η νέα ετούτη φυλακή είναι εξίσου μεγάλη και ζόρικη όπως και της ταινίας. Κι οι Μουργόλυκοι αποφασισμένοι. Γίνεται; Αν έχεις Στιβ ΜακΚουίν, όλα γίνονται, παίδες. Εσείς όμως, μόνο τον 176-167 έχετε. Και χωρίς μηχανή... Μίκυ | Οι Πολεμιστές της Άπω Ανατολής (Οι 7 Σαμουράι) Σ' όποια λίστα με τις κορυφαίες ταινίες όλων των εποχών κι αν κοιτάξεις, κάπου θα υπάρχουν οι "Σαμουράι" του Κουροσάβα. Ε, απ' την Ιαπωνία της Ντίσνεϋ θα λείπανε; Μόνο που είναι 3 μονάχα... Μας κάνουν; Εννοείται! Μίκυ | Λα Στράντα Λίγο πιο φλου, ακολουθεί μονάχα ένα μικρό μέρος της Λα Στράντα, αφού στην "πραγματικότητα" όλα συμβαίνουν σε ταινία που γυρίζει στο όνειρό του ο Φεντερίκο Φελίνι! Ωστόσο, ο Τρελός-Μίκυ είναι εδώ, η Τζελσομίνα-Μίννι (που την πουλάει η μάνα της η... Κλάραμπελ!) είναι εδώ, ο Μαύρος Πιτ-Τζαμπανό, είναι εδώ. Και όλοι τους, είναι σχεδιασμένοι σε ρετρό σκίτσο, αφού... κλασική ταινία. Όσκαρ! Και το σχετικό link...

Ο Μίκι και ο Σούπερμαν στη «Μητρόπολη» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Πριν από ενενήντα χρόνια προβλήθηκε στη Γερμανία η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ, ένα εξπρεσιονιστικό, πρωτοποριακό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας με πολιτικές προεκτάσεις. Δύο κόμικς, ένα παλαιότερο με πρωταγωνιστή τον Σούπερμαν και ένα πρόσφατο με τον Μίκι Μάους αποτίνουν φόρο τιμής στην αξέχαστη εμβληματική ταινία. Δεν είναι λίγες τα τελευταία χρόνια οι περιπτώσεις που οι δημιουργοί κόμικς προσαρμόζουν στις σελίδες τους γνωστές κινηματογραφικές ταινίες τροποποιώντας καταλλήλως τα σενάριά τους. Στη συντριπτική πλειονότητά τους οι κόμικς εκδοχές επιδιώκουν, και το επιτυγχάνουν, να υπενθυμίσουν στο κοινό κάποια σπουδαία ταινία, να συνομιλήσουν μαζί της μέσω μιας διαφορετικής τέχνης, να την επαναφέρουν και να τη διατηρήσουν στην επικαιρότητα. Οι βαθμοί της καλλιτεχνικής ελευθερίας ως προς την πιστότητα σε σχέση με το πρωτότυπο ποικίλλουν, από τις απλές μεταφορές έως τις τολμηρές αναπλαισιώσεις κι από τις παρωδίες έως τα υποτιθέμενα σίκουελς. Μία από τις αφίσες της ταινίας του 1927 Η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ σε σενάριο της Τέα φον Χάρμπου, πάνω σε ένα προγενέστερο ομότιτλο βιβλίο της, ένα εξαιρετικό δείγμα του ασπρόμαυρου, βωβού, κινηματογραφικού γερμανικού εξπρεσιονισμού, που προβλήθηκε πρώτη φορά το 1927, έχει γνωρίσει ώς τώρα την απόλυτη καταξίωση στην Ιστορία της Τέχνης και έχει ενταχθεί από το 2001 στη λίστα της UNESCO με τα σημαντικότερα έργα που καταγράφουν την ιστορία της ανθρωπότητας με σκοπό τη διάδοση και τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της διαφορετικότητας. Δεν έτυχε, ωστόσο, της ίδιας υποδοχής στην εποχή της, καθώς μάλλον ξένισε κοινό και κριτικούς με τη μεγάλη διάρκειά της και το πολύπλοκο σενάριό της. Κατηγορήθηκε επιπλέον και για κομμουνιστική προπαγάνδα καθώς αποτελεί μια σφοδρή κριτική στον αυταρχισμό της εξουσίας και στην άνευ όρων ανάπτυξη με θύματα τον κόσμο της εργασίας, καλώντας έμμεσα τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου σε μαζικό ξεσηκωμό. Οι αλλαγές στο μοντάζ, όμως, στις οποίες προχώρησε ο Λανγκ, αλλά και οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία με την άνοδο των ναζιστών έκαναν την ταινία όλο και πιο γνωστή και ιδιαίτερα δημοφιλή. Το θέμα της άλλωστε (μια απολυταρχική, φουτουριστική κοινωνία υπό καθεστώς απόλυτης καταπίεσης των εργαζομένων, όπου οι εργάτες ζούνε στα κατώτερα επίπεδα ενώ οι πλούσιοι περνούν μια ξένοιαστη ζωή στα ανώτερα) παραμένει πάντα επίκαιρο και συμβολικό. Αυτήν την επικαιρότητα υπενθυμίζουν δύο πολύ σπουδαία κόμικς με τον τίτλο «Μητρόπολη». Το πρώτο σε σχέδια του Ted McKeever και σενάριο των Randy και Jean-Marc Lofficier και Roy Thomas κυκλοφόρησε το 1996 στο πλαίσιο της σειράς Elseworlds της DC και έχει πρωταγωνιστή του τον Κλαρκ, που με βάση τις «προφητείες» της εργάτριας Λόις θα γίνει ως Σούπερμαν ο καταλύτης για να σταματήσει η εκμετάλλευση των εργατών από τους πλούσιους. Στο πρωτότυπο σενάριο, βέβαια, η Μαρία προσπαθεί υπό απόλυτη μυστικότητα να οργανώσει τους εργάτες ώστε να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, να αντιδράσουν και να επιδιώξουν το γεφύρωμα του χάσματος ανάμεσα στο «μυαλό» και τα «χέρια» της κοινωνίας τους με μεσολαβητή την καρδιά τους. Στη «Μητρόπολη» των Elseworlds, γέφυρα γίνεται ο Σούπερμαν που εξολοθρεύει τη Μαρία-ρομπότ, σώζει την πραγματική και αποθεώνεται από τους εργάτες που σιγά σιγά συνειδητοποιούν τη θέση τους και ξεσηκώνονται. Ο πραγματικός Σούπερμαν, άλλωστε, σχετιζόταν έμμεσα με την ταινία του Λανγκ από την πρώτη του παρουσία στα κόμικς το μακρινό 1938, μια και οι δημιουργοί του, Jerry Siegel και Joe Shuster, επέλεξαν να ονομάσουν την πόλη στην οποία ζει ο Κλαρκ Κεντ «Μητρόπολη» προς τιμήν του μοναδικού αυτού φιλμ. Πιο πρόσφατη είναι η «Μητρόπολη» των Fransesco Artibani και Paolo Mottura. Κυκλοφόρησε μόλις πέρυσι σε συνέχειες στο ιταλικό περιοδικό Topolino και αυτόνομα πριν από δύο μήνες σε μια πολυτελή έκδοση που τον προηγούμενο Νοέμβριο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις Καθημερινές Εκδόσεις. Με τον εύστοχα παραποιημένο τίτλο «Metopolis» και πρωταγωνιστή της τον Μίκι Μάους (γνωστό ως Topolino στα ιταλικά) με το όνομα Μικ Μάουσερ, ακολουθεί αρκετά πιστά το σενάριο της ταινίας του 1927, με τη διαφορά ότι όλοι οι κεντρικοί χαρακτήρες προέρχονται από τον κόσμο των ιστοριών του Disney: H Μαρία είναι η Μίνι Μάους, οι ομοιόμορφοι εργάτες έχουν τη μορφή του Γκούφι και ο αδίστακτος, μοχθηρός προστάτης της τάξης και του καθεστώτος δεν είναι άλλος από τον Μαύρο Πιτ. Τα σχέδια του Mottura είναι εντυπωσιακά και σε ορισμένα σημεία γίνονται τόσο σκοτεινά και εξπρεσιονιστικά που παραπέμπουν ευθέως στα σκηνικά και στα εφέ της «Μητρόπολης». «Ημουν παιδί όταν είδα για πρώτη φορά λίγες σκηνές από την ταινία "Metropolis" του Φριτς Λανγκ, σε ένα πασίγνωστο βίντεο κλιπ στο οποίο οι μουσικοί πετούσαν ανάμεσα στους ουρανοξύστες της Μητρόπολης. Θυμάμαι ακόμα πόσο δέος και θαυμασμό ένιωσα! Ηθελα να κάνω κι εγώ αυτό το απίστευτο ταξίδι. Τρεις δεκαετίες αργότερα τα κατάφερα σχεδιάζοντας αυτή την ιστορία», σχολιάζει ο Mottura στο προλογικό σημείωμα της ελληνικής έκδοσης. Και ο Artibani συμπληρώνει: «Ενενήντα χρόνια μετά την πρεμιέρα της ταινίας, η πόλη και οι κάτοικοί της έχουν ακόμα μοναδική οπτική δύναμη. Εξερευνήσαμε τους δρόμους της με δέος και σεβασμό και ο Paolo έδωσε για άλλη μια φορά καταπληκτική δουλειά. Σκοπός μου ήταν να κάνω τους ήρωες μιας βωβής ταινίας να μιλήσουν… Ελπίζω οι φωνές τους, χάρη στον Μίκι, τον Γκούφι και τη Μίνι να σας φανούν οικείες». Ενενήντα χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, η «Μητρόπολη» του Φριτς Λανγκ εξακολουθεί, λοιπόν, να συγκινεί και να γοητεύει όχι μόνο τους θεατές στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο αλλά και τους αναγνώστες των κόμικς μέσω των ευφυώς επικαιροποιημένων εκδοχών της. Που γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέρουσες και πολιτικά τολμηρές κι ελπιδοφόρες με λόγια όπως αυτά του Μίκι στον επίλογο με το happy end της... ντισνεϊκής «Μητρόπολης»: «Από σήμερα θα αλλάξουν τα πάντα! Τα ωράρια θα μειωθούν και οι μισθοί θα αυξηθούν. Κανείς δεν θα δουλεύει πια σε ανήλιαγα υπόγεια και όλοι θα έχουν άφθονο ελεύθερο χρόνο! Μόνο έτσι θα ξαναγεννηθεί η πόλη και θα μπορέσει να υποδεχτεί όλους εκείνους που θέλουν να μοιραστούν τα κοινά αγαθά που έχει να μας προσφέρει χωρίς αδικίες και αποκλεισμούς». Πηγή

Θεωρήθηκε, απολύτως δίκαια, ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στον χώρο των κόμικς. Δημιούργησε ορισμένες από τις πιο εμβληματικές σειρές όπως η «Χωματερή» και η «Μητρόπολη». Και κάποια στιγμή, αθόρυβα αποσύρθηκε. Το όνομά του δεν ξεχάστηκε ποτέ. Σήμερα, μετά από πολυετή απουσία, ο Λέανδρος επιστρέφει. Στους παροικούντες την ελληνική σκηνή των κόμικς, το όνομα του Λέανδρου είναι συνώνυμο ενός θρύλου. Κι αυτό γιατί κατόρθωσε στα λίγα χρόνια της δημιουργίας του να φιλοτεχνήσει ορισμένα συγκλονιστικά έργα με μοναδική μαεστρία. Λέγεται πως όταν ο μεγάλος Moebius αντίκρισε για πρώτη φορά τα κόμικς του Λέανδρου, καλεσμένος στο Φεστιβάλ της Βαβέλ, εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που ζήτησε να τον γνωρίσει και δήλωσε αστειευόμενος: «Αυτόν ή θα τον κάνω φίλο μου ή θα τον σκοτώσω». «Ο Παρίας» (Βαβέλ, 1999) και «Με Μεγάλωσαν Σκυλιά» (Babelart, 2009) Ξεκίνησε την καριέρα του από τη «Βαβέλ» το 1996, όπου δημιούργησε μικρές ιστορίες με τη μητρόπολη και την αστική βία στο επίκεντρο. Πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριές του ήταν συνήθως πρόσωπα του κοινωνικού και οικονομικού περιθωρίου, «αταίριαστες» φιγούρες σε έναν κόσμο που επιζητεί την κομφορμιστική ομοιομορφία, μορφές που κινούνται στα όρια της παραβατικότητας, έξω από κάθε συμβατικότητα, στις παρυφές της «σκοτεινής πλευράς» της πόλης ή εντελώς βουτηγμένες μέσα της. Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος της συλλογής πολλών εξ αυτών των ιστοριών σε ενιαίο τόμο από τη «Βαβέλ»: «Με Μεγάλωσαν Σκυλιά» (εκδ. Babelart, 2009). Τέτοια πρόσωπα πρωταγωνιστούν και στον «Παρία» (εκδ. Βαβέλ, 1999), ένα μίνι graphic novel-ύμνος στην εξεγερσιακή βία και εύγλωττο οπισθόφυλλο: «Δεν έχω πατρίδα, δεν έχω πίστη, δεν έχω λαό, δεν έχω σπίτι, δεν έχω μέλλον. Είμαι αθώος […] Ο Παρίας γεννήθηκε για να ξαναπεθάνει. Ο Παρίας δεν είναι άτομο, είναι φαινόμενο. Είναι άκληρος, μόνος, άσχημος, τρελός, παιδί, ηλίθιος, αδερφή, γυναίκα, πρεζάκιας, ζητιάνος, σκυλί αδέσποτο, ο τελευταίος των τελευταίων, ο πιο κάτω κι απ’ τους κάτω…». Απόσπασμα από τον «Παρία» Το 2000 ξεκινά τη συνεργασία του με το περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας» όπου δημιουργεί τη σειρά «Μητρόπολη» με μικρές αυτοτελείς ιστορίες, ποτισμένες από πικρό χιούμορ και τίτλους όπως «Ο Μικρός Σατανάς», «Πανικός στα Σχολεία», «Η Επίθεση του 10μετρου Ποντικού», «Ζούνε Ανάμεσά μας», «Ο Τιμωρός» κ.ά. Λίγους μήνες αργότερα εγκαινιάζει έναν νέο τίτλο με ιστορίες που λαμβάνουν χώρα σε μια «Χωματερή» (σε ενιαίο τόμο κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις της «Ελευθεροτυπίας», 2007) και πρωταγωνιστές τους θαμώνες της. Κατσαρίδες, μυρμήγκια, αρουραίοι, σκουλήκια, σκουπιδοφάγοι γλάροι κι ένα ανθρώπινο κρανίο, ως γκροτέσκες αντανακλάσεις όλων όσα συμβαίνουν στον «καθωσπρέπει» κόσμο του φωτός, διαγκωνίζονται για ένα κομμάτι μουχλιασμένο ψωμί και διαγωνίζονται για την πιο φαρμακερή ατάκα, ανάμεσα στα απόβλητα, τα απορρίμματα, όλα όσα περίσσεψαν κι όσα δεν χώρεσαν στην πλαστή ευδαιμονία «εκεί έξω». Εξώφυλλα του Λέανδρου από τη «Βαβέλ» (2006) και από το περιοδικό «9» (2000) Με τη λήξη της «Χωματερής», ο Λέανδρος αναλαμβάνει το σενάριο της σειράς «Σε Βλέπω», σε σχέδια του Ηλία Κυριαζή, μια καυστική παρωδία του αλήστου μνήμης Big Brother και πρωταγωνιστές τους εθελουσίως εγκλείστους σε ένα σπίτι υπό διαρκή τηλεοπτική παρακολούθηση. Το 2007, διαδεχόμενος τον Κυρ στις σελίδες της «Ελευθεροτυπίας», δημιουργεί για λίγους μήνες τη σειρά «Η Ζωή στην Αστική Δημοκρατία», ίσως την πιο άμεσα πολιτική και αιχμηρά χιουμοριστική απόπειρά του, στα χρόνια της δεύτερης θητείας του Κώστα Καραμανλή, με πρωταγωνιστές τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου και trash φιγούρες όπως τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο. Μετά την «Ελευθεροτυπία» θα ακολουθήσουν κάποιες σποραδικές εμφανίσεις έργων του στην αντιεξουσιαστική εφημερίδα «Βαβυλωνία» και μια μεγάλη έκθεση στο 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Αθήνας. Κάπου τότε το κοινό των κόμικς άρχισε να χάνει τα ίχνη του και να τον αναζητά όλο και περισσότερο. «Μα πού χάθηκε αυτός ο Λέανδρος;», και κυρίως «γιατί εξαφανίστηκε;» είναι μερικές κατ’ επανάληψη διατυπωμένες ερωτήσεις απ’ όσους αναγνώριζαν το μοναδικό του ταλέντο, την ικανότητά του να αποδίδει ιδανικά την αστική καταχνιά και την απαισιοδοξία όπως το πέτυχαν εμβληματικές μορφές των ευρωπαϊκών κόμικς, ο Pazienza, ο Liberatore, ο Moebius, να αφηγείται με μελανά χρώματα, άλλοτε με αγανακτισμένο χιούμορ, άλλοτε με ασυγκράτητη οργή τη βία της εξουσίας απέναντι στη ζωή και να υπερασπίζεται όσους τους μεγάλωσαν σκυλιά, τους Παρίες αυτού του κόσμου κι όσους συνωστίζονται στις Χωματερές. Για τους τελευταίους, έχει να πει πολλά ακόμη… Απόσπασμα από την πρώτη «Χωματερή» (περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας», 2001) Και το σχετικό link...