Αναζήτηση στην Κοινότητα

Την 1η Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2020 κι εν μέσω πανδημίας, το περιοδικό για θέματα μοτοσυκλέτας ΜΟΤΟ, ξεκινάει να κυκλοφορεί στο τεύχος #611 μία σειρά κόμικ, υπό τον τίτλο "Μπαντιλίκια". Δημιουργοί σε αυτό το πόνημα είναι ο Λάζαρος Αλεξάκης, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και είναι ο μόνιμος αρθρογράφος της τελευταίας σελίδας του περιοδικού από το 2005 κι ο γνωστός κομίστας Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, που έχει αναλάβει να οπτικοποιήσει τα λόγια. Ο καιρός ωρίμασε, λοιπόν, η απήχηση που είχε στο κοινό ήταν ικανοποιητική και ήρθε η ώρα η σειρά να περάσει σε μία αυτόνομη έκδοση, με το πρώτο τεύχος της οποίας να κυκλοφορεί στα περίπτερα της χώρας στα μέσα του Δεκεμβρίου 2021. Η συγκεκριμένη σειρά στηρίζει την θεματολογία της στις απανταχούσες δίτροχες ξεμυαλίστρες, που διαθέτουν μεγάλο, φανατικό και πιστό κοινό σε όλο τον κόσμο. Μέσα στις σελίδες, ο αναγνώστης θα διασκεδάσει με δισέλιδες, μονοσέλιδες, αλλά και με έκταση σε ένα καρέ γελοιογραφίες, που αφορούν τις μοτοσυκλέτες. Το σενάριο είναι αρκετά διασκεδαστικό κι έχει αξιόλογο χιούμορ, ενώ το σχέδιο είναι φρέσκο, ενισχύει το κωμικό στοιχείο του σεναρίου και μας προσφέρει μερικές απίθανες αναπαραστάσεις μοτοσυκλετών που κυριάρχησαν στους δρόμους τις προηγούμενες δεκαετίες. Η έκδοση είναι αρκετά προσεγμένη για ένα έντυπο που κυκλοφορεί στα περίπτερα. Έχει μεγάλο μέγεθος, ενώ την κόλληση την βρήκα μία χαρά. Το χαρτί είναι γυαλιστερό, με την εκτύπωση να δίνει εντυπωσιακή απόδοση στο σχέδιο και τον χρωματισμό. Στο συνοδευτικό υλικό θα πρέπει να εντάξουμε τις βιογραφίες των δημιουργών, οι οποίες φιγουράρουν στα "αυτιά" του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου, ενώ υπάρχει κι ένα "βιογραφικό" του θρυλικού περιοδικού, στο οποίο φιλοξενήθηκε η σειρά. Επίσης, θα βρούμε κι ένα εισαγωγικό σημείωμα, όπου οι δύο δημιουργοί γελοιογραφούν...τους εαυτούς τους. Τέλος, το τεύχος έρχεται και με ένα όμορφο δωράκι, το οποίο είναι ένα κίτρινο πανί πολλαπλών χρήσεων, που μπορεί να φορεθεί σαν μαντίλι, σαν μπαντάνα ή ακόμα και σαν φουλάρι. Η σελίδα της σειράς στο Facebook

Ο Μίκα, ένα μικρό παιδί, έχει αναγκαστεί από την μοίρα κι από την αναλγησία των πολιτικών, να αφήσει την χώρα του και να μεταναστεύσει στην Ακαταλαβούπολη, μία πόλη, που έχει μεγάλες ομοιότητες με την Αθήνα (δυστυχώς) κι όπως είναι φυσικό γνωρίζει την κοινωνική αποξένωση και περιθωριοποίηση. Μόνος του, χωρίς γονείς και με μόνη του συντροφιά τον σκύλο του τον Βάλκα, θα γνωριστεί με τον Φειδία, έναν καλλιτέχνη του δρόμου, ο οποίος θα τον βοηθήσει να πάρει κάποιες απαντήσεις στα διάφορα φιλοσοφικά ερωτήματα κι ανησυχίες που τον ταλανίζουν και θα του μάθει, με έναν αισιόδοξο τρόπο, το τι χρειάζεται για να επιβιώσει ένας παρίας, σε μία αφιλόξενη και δυστοπική πόλη. Το κόμικ αυτό, λοιπόν, μας έρχεται δια χειρός Λάζαρου Αλεξάκη, ο οποίος έχει επιμεληθεί το σενάριο και Κλήμη Κεραμιτσόπουλου που έχει αναλάβει την οπτική αποτύπωσή του. Αμφότεροι οι δημιουργοί με το παρόν πόνημά τους επιχειρούν ν΄ αποτυπώσουν με χιουμοριστικό (??) τρόπο τα κακώς κείμενα που διέπουν την εποχή μας, όσον αφορά το μεταναστευτικό, αλλά παράλληλα να δώσουν τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Και πιστεύω ότι το πετυχαίνουν όχι απλά στην εντέλεια, αλλά ακόμα περισσότερο. Ο χαρακτήρας του Μίκα, ενός παιδιού ορφανού, είναι ο ορισμός της εγκατάλειψης και της δυστυχίας, την ίδια ώρα που ο Φειδίας, σαν άλλος φιλόσοφος του δρόμου, προσπαθεί να του δώσει τα εφόδια για την νέα (κι επώδυνη) πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει από εδώ και στο εξής. Μέσα από τα ολοσέλιδα στριπ βγαίνουν μεγάλες αλήθειες στην επιφάνεια για τον τρόπο που η πλειοψηφία του κόσμου αντιδρά με τους ανθρώπους που δεν έχουν την “πολυτέλεια” μίας πατρίδας και μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης κι όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, οι αλήθειες αυτές… πονάνε… Κάθε μικρή ιστορία που πραγματεύονται οι σελίδες, είναι εξαιρετική, καμία δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους και στο τέλος πιστεύω ότι θα κάνει τον αναγνώστη να αφήσει το κόμικ με μία γλυκιά θλίψη. Προσωπικά το “Μίκα & Βάλκα” το βρήκα ένα εξαιρετικό κόμικ για την θεματολογία του και για τον τρόπο που την παραθέτει, ενώ υπήρχαν και κάποια καρέ (που αν και σαραντάρης πλέον), λόγω του πρόσφατου χαμού των γονιών μου, μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ομολογώ ότι είχε ΠΟΛΛΑ χρόνια να με επηρεάσει συναισθηματικά ένα κόμικ σε τέτοιο βαθμό. Πολλά μπράβο στους δημιουργούς. Εννοείται ότι προτείνεται σε όλους τους φιλελεύθερους κι ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους. Οι υπόλοιποι ας προσπεράσουν. Αυτό δεν κάνουν, άλλωστε? Ο εικαστικός τομέας φέρει την υπογραφή του έμπειρου κομίστα Κλήμη, επομένως ξέραμε εκ των προτέρων ότι θα απολαύσουμε ένα αξιόλογο σχέδιο, όπως κι έγινε. Όλα τα καρέ χαρακτηρίζονται από μεγάλη πλαστικότητα κινήσεων, ενώ αποτυπώνονται αριστοτεχνικά τα συναισθήματα του μικρού μας πρωταγωνιστή (τρόμος, ευχαρίστηση, απορία, θλίψη). Οι γραμμές του είναι καθαρές και οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου, δένουν άψογα με το σχέδιο. Εντυπωσιασμένος έμεινα κι από το μελάνωμα. Συμπερασματικά, λοιπόν, έχουμε ένα άρτιο δέσιμο σεναρίου και σχεδίου! Η έκδοση είναι λιτή, αλλά συμπαθητική. Το φορμάτ της είναι στενόμακρο και το λευκό χρώμα επικρατεί κατά κόρον στο εξώφυλλο, με μοναδική εξαίρεση ένα κόκκινο μπαλόνι, που κι αυτό έχει τον συμβολισμό του. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο τα social media του κόμικ και των δημιουργών, που βρίσκονται στο οπισθόφυλλο. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του τεύχους. Το “Μίκα & Βάλκα” στο Facebook Ο Λάζαρος Αλεξάκης στο Facebook Ο Κλήμης Κεραμιτσόπουλος στο Facebook

Μια εικόνα, 278 λέξεις Ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα. Μπορεί να είναι λίγο καθυστερημένη η αναφορά, καθώς το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2021, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να εκθειάσεις μια πολύ καλή δουλειά. Και το «Μίκα και Βάλκα», αυτοέκδοση σε σενάριο του Λάζαρου και σχέδια του Κλήμη, είναι πράγματι μια πολύ καλή δουλειά! Από κάθε άποψη. Πρωταγωνιστής είναι ο Μίκα, ένα μικρό προσφυγόπουλο χωρίς στέγη που περιφέρεται στους δρόμους της Αθήνας μαζί με τον σκύλο του, τον Βάλκα, αναζητώντας ζεστασιά, τροφή, μια προσωρινή κρυψώνα μα πάνω απ’ όλα μια ανθρώπινη επαφή. Αλλά δυστυχώς είναι ανεπιθύμητος παντού. Όλοι τον διώχνουν από πεζοδρόμια, εισόδους κτιρίων και μαγαζιών, βιτρίνες. Εκτός από έναν άλλον άστεγο, τον Φειδία, καλλιτέχνη του δρόμου και μόνο άνθρωπο που έχει τον χρόνο, τη διάθεση και την ανθρωπιά να πει δυο κουβέντες με ένα παιδί και να του προσφέρει λίγη αγάπη. Με ένα τέτοιο θέμα, το «Μίκα και Βάλκα» ακούγεται δραματικό, «βαρύ κι ασήκωτο» αλλά δεν είναι. Μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά και τις επικίνδυνες περιπλανήσεις του μικρού αγοριού σε μια εχθρική πόλη, με τους χρυσαυγίτες να απειλούν και τους «καθωσπρέπει» πολίτες να ξεσπούν εναντίον των «λαθρομεταναστών», υπάρχουν και αχτίδες αισιοδοξίας: ένα κόκκινο μπαλόνι, μια κουβέρτα που την πήρε ο αέρας, λίγοι πεταμένοι μαρκαδόροι, οι χαρούμενες φωνές από άλλα παιδιά. Με τις έξυπνες ατάκες του Λάζαρου και τα γλυκύτατα και τρυφερά σχέδια του Κλήμη, το «Μίκα και Βάλκα» είναι ένα ευχάριστο και απαραίτητο, χωρίς διδακτισμούς, μάθημα προς όσους στρέφουν το βλέμμα από αυτά τα παιδιά. Με μικρές δόσεις απελευθερωτικού χιούμορ και ορισμένες σπαρακτικές σκηνές. Όπως αυτή με τον μικρό Μίκα, κοιμισμένο σε ένα παγκάκι, να δέχεται απαλά στο κεφάλι του ένα φθινοπωρινό φύλλο που τον ξυπνά. Για να ανοίξει αυτός τα μάτια του και να ψιθυρίσει: «Μαμά...;»