Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'κριτικη'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Anton Duck

    ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ POPEYE

    Και ήρθε λοιπόν η ώρα που όλοι περιμέναμε! Χθες, στις 2 Αυγούστου του 2022 κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, ο πρώτος τόμος της σειράς "Κλασικές ιστορίες Popeye". Η σειρά αυτή έχει σκοπό να παρουσιάσει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μια φουρνιά από τις καλύτερες ιστορίες του Μπαντ Σάγκεντορφ (ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στριπ με τον Ποπάυ) στην αυθεντική πρωτότυπη μορφή τους. Ο Μπαντ Σάγκεντορφ είναι αυτός ο οποίος κατάφερε μέσα από εκατοντάδες κομικς και στριπς να αναδείξει τον Ποπάυ τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα. Το όνομα του το πρωτοείδαμε στην σειρά "Ποπάυ" (από την εκδοτική Δραγούνης Α.Ε.) καθώς ήτανε τοποθετημένο σε κάθε εξώφυλλο της σειράς για 2 ολόκληρές δεκαετίες. Οι ιστορίες του ξεχώριζαν στο περιοδικό λόγω της εφευρετικότητας και της επινοητικότητας του καθώς και του καλλιτεχνικού ταλέντου του. Όμως οι ιστορίες αυτές υπέστησαν αλλαγές αφού δεν μπορούσαν να φιλοξενηθούν στα περιοδικά κόμικς καθώς ήτανε φτιαγμένες για τα ημερήσια στριπ των αμερικανικών εφημερίδων. Ως εκ τούτου, οι ιστορίες του δεν εκδόθηκαν ποτέ στην σωστή τους μακρόστενη μορφή. Έτσι λοιπόν ο αγαπητός @ PhantomDuck μαζί με την εκδοτική Μικρός Ήρως αποφάσισε να εκδώσει τις ιστορίες αυτές με την αρχική μορφή τους. Αρκετά με τον πρόλογο ας περάσουμε στην παρουσίαση-κριτική... Η ΕΚΔΟΣΗ Μέγεθος: Λίγο μεγαλύτερο από τις Μπαμπαδοϊστορίες με ακριβείς διαστάσεις 21 X 19 εκ. Θεωρώ ότι είναι το καταλληλότερο μέγεθος για μια τέτοια έκδοση. Τα στριπς καθώς και τα άρθρα εφάπτονται τέλεια. Το μόνο πρόβλημα που ίσως θα μπορούσε να τεθεί είναι αυτό της τοποθέτησης το οποίο δεν το θεωρώ πολύ σημαντικό. Τιμή: Στα 22€ (με έκπτωση 19.80€ στο site του Μικρού ήρωα). Λίγο τσουχτερή η τιμή λόγω της κρίσης και της αύξησης της τιμής του χαρτιού αλλά νομίζω ότι τα αξίζει τα λεφτά του ειδικά τώρα που όλες οι εκδόσεις έχουν αυξήσει τις τιμές. Γραμματοσειρές: Έχουμε μια ποικιλία γραμματοσειρών. Θα ανεβεί σε λίγες μέρες μια πλήρης λίστα των γραμματοσειρών που χρησιμοποιήθηκαν. Λοιπές λεπτομέρειες: Οι τόμοι αποτελούνται από 232 σελίδες. Το χαρτί είναι λεπτό γυαλιστερό (σαν illustration μου φαίνεται) ενώ έχουμε μαλακό, εξίσου γυαλιστερό εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Οι ιστορίες, σύμφωνα με τον πρώτο τόμο, από τελούνται από περίπου 30-40 σελίδες η κάθε μια καθώς οι τόμοι συνοδεύονται με άρθρα γεμάτα πληροφορίες και επιμελημένα από τον ένα καλύτερο. ΟΙ ΤΟΜΟΙ Σύμφωνα με τον ίδιο τον επιμελητή θα έχουμε 6 τόμους στην σειρά και πιθανολογείται κάθε τόμος να κυκλοφορεί ανά 6 μήνες. Ο πρώτος τόμος είναι κοντά μας αρά περιμένουμε και την υπόλοιπη παρέα. Καλή απόλαυση του τόμου και να είναι καλοτάξιδος! Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & hudson.
  2. Από το οπισθόφυλλο: Το "Παιχνίδι της μίμησης" ήταν το πάθος του Άλαν Τιούρινγκ. "Το παιχνίδι παίζεται με τρεις παίκτες. Εναν άνδρα, μια γυναίκα και έναν κριτή σε ένα χώρο μακριά από τους άλλους δύο". Δεν είναι παρά ένας τρόπος για να διαπιστωθεί πόσο κοντά στην ανθρώπινη σκέψη είναι η τεχνητή νοημοσύνη των υπολογιστών, τονίζει ο σεναριογράφος Jim Ottaviani. Στo πολυσέλιδο κόμικ ξεδιπλώνεται η ζωή του Άλαν Τιούρινγκ τον καιρό του ΔΠ πολέμου με αναδρομές στην παιδική του ηλικία, μέσα από συνεντεύξεις ανθρώπων που τον έζησαν από κοντά. Άγνωστες πτυχές του εαυτού του μας αποκαλύπτονται μέσα από αναμνήσεις τρίτων. Ο Άλαν Τιούρινγκ παρουσιάζεται σαν ένας άνθρωπος διανοούμενος, με χιούμορ, αθλητικός και απελευθερωμένος στις σεξουαλικές του προτιμήσεις το οποίο όμως πλήρωσε με τη ζωή του. Μυστήριο παραμένει το τέλος του ακόμα και σήμερα. Ατύχημα ή αυτοκτονία; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ενώ το κόμικ αφήνει ανοιχτά και τα δύο ενδεχόμενα αν και η αλήθεια του συγγραφέα κλίνει προς τη δεύτερη εκδοχή. Πάντως, το μισοφαγωμένο μήλο που βρέθηκε δίπλα στο κρεβάτι του ενισχύει το μυστήριο και τον θρύλο που το συνδέει με το λογότυπο της γνωστής Apple. Και ένα μικρό δείγμα του περιεχομένου: Πρόκειται για ένα χορταστικό graphic novel, με πολλές αναδρομές σε διαφορετικές ηλικιακές φάσεις της ζωής του σπουδαίου μαθηματικού, πρωτοπόρου επιστήμονα των υπολογιστών και κρυπτογράφου Άλαν Τιούρινγκ κατά την προπολεμική, πολεμική και μεταπολεμική περίοδο. Η ιδιαιτερότητα της αφήγησης μέσω συνεντεύξεων από τους οικείους του, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αινιγματική. Ειδικά η μόνιμη παρουσία ενός τρίτου προσώπου στο ρόλο του κριτή/ανακριτή ενισχύει την αίσθηση πως είμαστε και εμείς μέρος του παιχνιδιού, καλούμενοι να αποφασίσουμε ποια αλήθεια υπερισχύει.. Η ταινία - Το Παιχνίδι της Μίμησης (2014) Jim Ottaviani: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη Ο κρυπτογράφος που «παίζει» ακόμη, άρθρο του Σάκη Ιωαννίδη
  3. Τιμή καταλόγου: 18€ Όταν έπεσε αυτή η έκδοση στα χέρια μου για παρουσίαση την φοβήθηκα, όχι για αυτά που θα διάβαζα, αλλά για το κατά πόσο θα έστεκε σαν κόμικ, κάτι που προφανώς φόβισε πολλούς από τους «τολμηρούς αναγνώστες» της παρέας μας, αν κρίνω από τους σχεδόν 20 μήνες που πέρασαν από την έκδοση του, μέχρι τελικά να βρει την πορεία του προς το φόρουμ. Το κέρδισε το στοίχημα; Και ναι και όχι κατά την γνώμη μου. Ο Ντάριλ Κάνινγκχαμ είχε αναθέσει εξαρχής στον εαυτό του ένα αρκετά δύσκολο έργο: Δεν αρκέστηκε στο προσπαθήσει να εξηγήσει στο απλό κοινό το πως δουλεύει το όλο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αλλά και να προσπαθεί να βρει όλα τα αίτια και τις παραμέτρους που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε τώρα. Για να το κάνει αυτό, χώρισε την έκδοση σε τρεις ενότητες. Στην πρώτη, βιογραφεί την Άυν Ραντ. Γνωστή κυρίως στους Αμερικάνους - και ξώφαλτσα και σε μας - λόγω της διασκευής του βιβλίου της Atlas Shrugged (Ο Άτλας Επαναστάτησε) πρόσφατα σε ταινίες αλλά και ως έμμεση επιρροή για το άλμπουμ 2112 των Rush, η Ραντ είναι υπεύθυνη για το φιλοσοφικό σύστημα του Αντικειμενισμού, ένα σύστημα που ο Κάνινγκχαμ πιστεύει πως επηρέασε βαθύτατα τον τρόπο σκέψης των υπεύθυνων της οικονομίας της Αμερικής (που φυσικά αντιγράφτηκε και από τα άλλα έθνη) ή απλά τους έδωσε δικαιολογία για να πράξουν χωρίς τύψεις. Υπόψη πως ο αντικειμενισμός (και συνακολούθως, η συνολική κοσμοθεωρία της Ραντ), έχει επανειλημμένα κατακριθεί ως εγωκεντρικός και ενάντια στο σύνολο και το κράτος πρόνοιας, προασπίζοντας το ατομικό δικαίωμα έναντι του κοινού καλού1. Ο Κάνινγκχαμ δεν λέει κάτι καινούργιο εδώ πέρα. Δεν υπάρχει ρετροσπέκτιβα στην Ραντ που να έχω διαβάσει εδώ και 20 χρόνια που να μην λέει ότι αναφέρεται και στο Σούπερκραχ, το πως δηλαδή, παρόλους τους ισχυρισμούς της για το αντίθετο, η προσωπική της ζωή και ψυχολογικές διαθέσεις επηρέασαν τα όσα πίστευε και πως στην πράξη μόνο ιδεώδεις δεν ήταν. Το μόνο που ίσως αποτελεί νέο για μένα είναι πως ανάμεσα στους πρώιμους υποστηρικτές της ήταν και ο γνωστός μας Άλαν Γκρηνσπαν, πρόεδρο της Ομοσπονδιακής τράπεζας των ΗΠΑ από το 1987 έως και το 2006 και πρόσωπο-κλειδί σε πολλά από όσα περιγράφονται. Το σχέδιο σε αυτή την ενότητα, κακότεχνο πέρα από όποια δικαιολογία ύφους και ούτε καν πρωτότυπο ακόμα και έτσι, κάνει τουλάχιστον την δουλειά του στο να συνοδέψει τα περιγραφόμενα γεγονότα, χωρίς όμως να μπορεί να τα εμπλουτίσει με οπτική αφήγηση. Η δεύτερη ενότητα με τον τίτλο Το Κραχ είναι αυτή όπου μπαίνει στο ζουμί ο δημιουργός, εξηγώντας πως άρχιζαν οι τράπεζες, επενδυτικές και μη, να βρίσκουν ολοένα και πιο ευφάνταστους τρόπους να βγάλουν χρήμα από ζημιογόνους κατά τα άλλα καταστάσεις. Tζογάροντας τα, μεταθέτοντας χρέη σε άλλους, με options, hedge funds, credit default swaps, ανταλλαγή χρέους από δολάρια και γιεν σε ευρώ (η Ελληνική περίπτωση με την Goldman Sachs), κ.τ.λ. και με ταυτόχρονες - επιτυχείς - προσπάθειες της μείωσης της κρατικής παρεμβατικότητας και των νομοθετικών ρυθμίσεων. Εδώ είναι που φαίνεται και η αδυναμία του Κάνινγκχαμ ως κομίστα. Ξεκινάei πάλι με κάποια επάρκεια, αλλά όσο πιο σύνθετα γίνονται τα πράγματα που περιγράφονται, τόσο το σχέδιο δυσκολεύει να υποδείξει αυτό που λέει το κείμενο, καταφεύγοντας σε κλισεδιάρικα κολπάκια (χαμογελαστά κτήρια, ειρωνικά τσιτάτα που άνετα θα έβρισκε κανείς στο facebook, πανοραμικά της πόλης, γιατί έτσι κ.τ.λ.). Ο αναγνώστης λοιπόν βασίζεται καθαρά στο πολύ καλά δομημένο κείμενο του συγγραφέα, που όμως επειδή ακριβώς είναι απλοποιημένο για να γίνει κόμικ, κάπου μπορεί να χαθεί. Και αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ τώρα: Ποιος ο λόγος να διαλέξει κανείς να παρουσιάσει ένα τέτοιο φλέγον θέμα σε κόμικ αν δεν σκοπεύει να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του μέσου; Δεν λέω να κάνει σύνθετο σχέδιο, μιας και αυτό είναι το στυλ του, αλλά να δώσει περισσότερο βάση στο τι παρουσιάζουν τα καρέ, τουλάχιστον. Η τρίτη και τελευταία ενότητα ονομάζεται Η Εποχή του Εγωισμού, και εδώ ο δημιουργός προσπαθεί να δέσει και υπερθεματίσει τα όσα ανάλυσε στα άλλα κεφάλαια. Αναλύεται το κυνήγι του κέρδους ως αυτοσκοπός, το να μην νοιώθει κανείς υπόλογος, να λείπει η εμπάθεια και το κράτος πρόνοιας (περιγράφονται περιστατικά στην Αγγλία, την χώρα του δημιουργού). Προσπαθεί επίσης, χωρίς να τα καταφέρει και πολύ καλά είναι η αλήθεια, να χωρίσει τους ανθρώπους σε κατηγορίες και ανάλογα με το πολιτικά τους πιστεύω και το πόσο συντηρητικοί ή προοδευτικοί είναι και πως αυτό επηρεάζει την όλη στάση τους σε καυτά ζητήματα, αναφέροντας κάποιες στατιστικές και έρευνες που έχουν γίνει. Κάνει και μια ισχνή προσπάθεια να αναλύσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε φιλοσοφίας προς χάρη αντικειμενικότητας, αλλά δεν του βγαίνει, και το ξέρει. Η έκδοση συμπληρώνεται με έναν πρόλογο, σχόλια διάφορων μέσων για το GN, καθώς και με βιβλιογραφία και γλωσσάρι όρων. Καταλήγοντας, θα έλεγα πως είναι ένα κόμικ που πρέπει να διαβάσετε όλοι κάποια στιγμή στην ζωή σας. Απέχει από το ιδανικό αλλά έχει πράγματα να πει και θέματα να αναλογιστεί ο καθένας, ότι και να πιστεύει. Ναι, είναι στρατευμένο και ναι η κόμικ φόρμα δεν ήταν και τόσο χρήσιμη τελικά, ενώ η όλη "γνωμάτευση" βασίστηκε στην νοοτροπία ενός λαού, που ναι μεν τα ξεκίνησε όλα αυτά αλλά δεν αρκεί κατά την γνώμη μου για να περιγράψει επαρκώς την κατάσταση παγκοσμίως, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε. Αυτός που τα κατάφερε άψογα στον ρόλο του πάντως ήταν ο Αβραάμ Κάουα, με μια στρωτή και κατανοητή μετάφραση. 1. Σαφώς και το απλουστεύω. Δεν θα αντικαταστήσω την wikipedia ή όπου αλλού θέλετε να το ψάξετε για να κρίνετε μόνοι σας.
  4. Η απαρχή των υπολογιστών Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Λένε πως οι μαθηματικοί είναι παράξενοι άνθρωποι. Ιδιαίτερα οι πρωτοπόροι της θεωρίας. Ενας από αυτούς ήταν και ο Αλαν Τιούρινγκ. Πέθανε μόλις 42 χρόνων. Αλλά με το υπέροχο μυαλό του πρόλαβε να συμβάλει καθοριστικά στην επιστήμη των υπολογιστών, στην τεχνητή νοημοσύνη, στην αποκωδικοποίηση. Και στη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου «Θα πρέπει να διαβάσετε λοιπόν το δικό μας “Παιχνίδι της Μίμησης” ως καθαρή και αντικειμενική ιστορία; Μάλλον όχι. […] Είναι, λοιπόν, αληθοφανή τα όσα παραθέσαμε στο βιβλίο αυτό; Πιστεύω πως ναι…» αναφέρει ο Jim Ottaviani, σεναριογράφος μιας εξαιρετικής βιογραφίας, σε ελεύθερη απόδοση, ενός από τους σημαντικότερους μαθηματικούς της Ιστορίας. Το «Παιχνίδι της Μίμησης» (εκδόσεις Κριτική, μετάφραση Στάμος Τσιτσώνης), σε σχέδια του Leland Purvis, ωστόσο, δεν αξιώνει και δεν διεκδικεί να θεωρηθεί μια ακριβής και λεπτομερής βιογραφία. Και το κάνει απολύτως συνειδητά και με την απόλυτη ειλικρίνεια των δημιουργών του. Αλλωστε, θα ήταν αδύνατη η «ακρίβεια» στη βιογραφία ενός ανθρώπου που καταπιάστηκε με θέματα ακατανόητα στη συντριπτική πλειονότητα των αναγνωστών, μεγάλο μέρος της έρευνάς του διεξήχθη σε μυστικά εργαστήρια και κρυφές εγκαταστάσεις του Στρατού, ενώ η προσωπική του ζωή λόγω της ομοφυλοφιλίας του –που με θάρρος, ποτέ δεν έκρυψε– έμεινε πάντα στη σκιά λόγω του συντηρητικού κλίματος της εποχής και της υποκριτικής αυστηρότητας των θεσμών με τους οποίους συνεργαζόταν. Παρ’ όλα αυτά, οι Ottaviani (συγγραφέας, μεταξύ άλλων, των βιογραφιών σε κόμικς των φυσικών Richard Feynman και Niels Bohr) και Purvis (υποψήφιος για βραβεία Ignatz και Eisner κατά το παρελθόν) προσπαθούν –και το επιτυγχάνουν– να είναι ακριβείς στα αντικειμενικά στοιχεία (π.χ. την επίσκεψη του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσόρτσιλ στις εγκαταστάσεις που εργαζόταν ο Τιούρινγκ κατά τη διάρκεια του πολέμου, το πώς ήταν σχεδιασμένες και πώς λειτουργούσαν αυτές, τη στελέχωσή τους από επιστημονικό και διοικητικό προσωπικό, τη διασφάλιση του άκρως απόρρητου περιεχομένου των εργασιών κ.λπ.) και πάνω σ' αυτά προσθέτουν λεπτομέρειες που δεν μπορούν να εξακριβωθούν χωρίς αυτό να έχει μεγάλη σημασία, καθώς τους ενδιαφέρει πρωτίστως να αποδώσουν το πνεύμα της εποχής. Ως προς αυτό, το βιβλίο τους χαρακτηρίζεται από πληρότητα και αληθοφάνεια. Οπως επισημαίνει εύστοχα ο μεταφραστής του βιβλίου στο επίμετρό του: «Η σημαντική αυτή βιογραφική αναπαράσταση του Αλαν Μάθισον Τιούρινγκ από τους Jim Ottaviani και Leland Purvis δεν διεκδικεί στοιχεία αντικειμενικότητας. Αντιθέτως, οι δημιουργοί δηλώνουν ευθαρσώς και παραστατικά τη θέση τους, δεν διστάζουν να συνάψουν σε ορισμένες περιγραφές τους με δόκιμο τρόπο φανταστικά στοιχεία ενώ παράλληλα προσφέρουν μια διαφορετική οπτική (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στη ζωή αυτού του πρωτοπόρου θεωρητικού, του οποίου οι ιδέες συνέβαλαν και συμβάλλουν στην ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης και των υπολογιστών». Ο Αγγλος Αλαν Τιούρινγκ (1912–1954), ιδιοφυΐα στα μαθηματικά και ιδιαίτερα στους τομείς της Λογικής, της Κρυπτογραφίας και της Επιστήμης των Υπολογιστών, αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην έρευνα της τεχνητής νοημοσύνης και την κατασκευή των πρώιμων υπολογιστών μηχανών, ενώ υπήρξε κορυφαίο στέλεχος της επιστημονικής ομάδας της βρετανικής κυβέρνησης που αποκωδικοποιούσε και αποκρυπτογραφούσε τα σήματα των ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η πρωτοποριακή του έρευνα, όμως, και τα εντυπωσιακά αποτελέσματά της, λόγω του απορρήτου της φύσης τους, δεν αποκαλύφθηκαν παρά δεκαετίες αργότερα. Μεταπολεμικά, βάσει ενός απάνθρωπου και αναχρονιστικού νόμου, κατηγορήθηκε το 1952, δικάστηκε και καταδικάστηκε για «σεξουαλική διαστροφή» απλώς επειδή ήταν ομοφυλόφιλος χωρίς να προσπαθήσει καν να υπερασπίσει τον εαυτό του απέναντι στον πουριτανισμό και στην ποινικοποίηση του έρωτα. Στην ποινή φυλάκισης που αντιμετώπιζε, του προσφέρθηκε ως εναλλακτική λύση η ορμονική «θεραπεία» για τη μείωση της λίμπιντο. Επέλεξε να υποστεί το βασανιστήριο των ενέσεων με οιστρογόνα με καταστροφικές συνέπειες στο σώμα του, στη ζωή του και το έργο του. Το 1954 βρέθηκε νεκρός, με τις πιθανότητες να αυτοκτόνησε και να έπεσε θύμα δηλητηρίασης από χημικές ουσίες που χρησιμοποιούσε στο οικιακό του εργαστήριο να είναι μοιρασμένες. Δίπλα του βρέθηκε ένα μισοφαγωμένο μήλο που οδήγησε ορισμένους από τους βιογράφους του στην υπόθεση ότι σκηνοθέτησε τον θάνατό του έτσι ώστε να παραπέμπει στη δηλητηρίαση της Χιονάτης από την κακιά μάγισσα, μια και η Χιονάτη ήταν το αγαπημένο του παραμύθι. Τις επόμενες δεκαετίες το έργο του έτυχε καθολικής αναγνώρισης και το 2009, έπειτα από πίεση μιας ad hoc επιτροπής για την αποκατάσταση της μνήμης του, ο τότε πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους της βρετανικής κυβέρνησης («Λυπούμαστε. Σου άξιζαν πολύ περισσότερα» ήταν η κατακλείδα της δήλωσής του), ενώ η βασίλισσα Ελισάβετ του απένειμε χάρη το 2013, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά τον θάνατό του με το ακόλουθο κείμενο που βασίζεται στο Βασιλικό Προνόμιο Χάριτος (Royal Prerogative of Mercy): «Τώρα γνωρίζετε ότι εμείς, εξετάζοντας τα περιστατικά τα οποία ταπεινά παρουσιάστηκαν σε Εμάς, Είμαστε στην ευχάριστη θέση να επεκτείνουμε τη Χάρη και το Ελεός Μας προς τον προαναφερθέντα Αλαν Μάθισον Τιούρινγκ και να του απονείμουμε τη μετά θάνατον Απεριόριστη Χάρη Μας, σε σχέση με τις αναφερθείσες καταδίκες». Βιογραφίες όπως αυτή των Ottaviani και Purvis, με την εκτενή βιβλιογραφία και τις πλούσιες σημειώσεις, όχι μόνο ρίχνουν φως στο έργο ενός σπουδαίου επιστήμονα και το κάνουν προσιτό στο ευρύ και ανεξοικείωτο με τα μαθηματικά κοινό αλλά –κι αυτό είναι πιο σημαντικό– αναπλάθουν και υπενθυμίζουν με τον πιο ευσύνοπτο και παραστατικό τρόπο μια πολύ πρόσφατη περίοδο της Ευρώπης γεμάτη πολέμους και βία. Και με την ομοφυλοφιλία να θεωρείται έγκλημα. Πηγή Η ταινία - Το Παιχνίδι της Μίμησης (2014) Jim Ottaviani: συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη Ο κρυπτογράφος που «παίζει» ακόμη, άρθρο του Σάκη Ιωαννίδη
  5. Ο κρυπτογράφος που «παίζει» ακόμη ΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΤΖΙΜ ΟΤΑΒΙΑΝΙ Το παιχνίδι της μίμησης - Ο Αλαν Τιούρινγκ αποκωδικοποιείται σχέδιο: Λίλαντ Πέρβις μτφρ.: Στάμος Τσιτσώνης εκδ. Κριτική, σελ. 248 «Το παιχνίδι παίζεται με τρεις παίκτες. Εναν άνδρα, μια γυναίκα και έναν κριτή σε ένα χώρο μακριά από τους άλλους δύο». «Στο δωμάτιο κάποιου σπιτιού;». «Για παράδειγμα». Ετσι ξεκινάει το βιογραφικό graphic novel «Το παιχνίδι της μίμησης», που επιχειρεί να «αποκωδικοποιήσει» τη ζωή και την προσωπικότητα του σπουδαίου μαθηματικού και κρυπτογράφου Αλαν Τιούρινγκ και κυκλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Κριτική. Επιστρέφοντας από το Μπλέτσλεϊ Παρκ το 2007, που αποτέλεσε το μυστικό στρατηγείο των Bρετανών κρυπτογράφων και αναλυτών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σπίτι του Τιούρινγκ για αρκετά χρόνια, ο βραβευμένος συγγραφέας Τζιμ Οταβιάνι αποφάσισε να μεταφέρει καρέ καρέ την αινιγματική ζωή του μεγάλου επιστήμονα. «Αρχισα να γράφω τις πρώτες ιδέες στην πτήση της επιστροφής και όταν προσγειώθηκα είπα στον ατζέντη μου ότι το επόμενο βιβλίο μου θα είναι για τον Τιούρινγκ, ασχέτως εάν θα ήθελε κάποιος να το εκδώσει», τονίζει στην «Κ». Aν και στους περισσότερους ο Βρετανός επιστήμονας είναι γνωστός για την εργασία του στην αποκωδικοποίηση των μυστικών μηνυμάτων που αντήλλασσαν οι γερμανικές δυνάμεις στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η μεγαλύτερη ίσως συνεισφορά του είναι στην ανάπτυξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών και της τεχνητής νοημοσύνης. Αλλωστε, το «Παιχνίδι της μίμησης» δεν είναι παρά ένας τρόπος για να διαπιστωθεί πόσο κοντά στην ανθρώπινη σκέψη είναι η τεχνητή νοημοσύνη των υπολογιστών. Στο πολυσέλιδο κόμικς παρακολουθούμε τη ζωή του Αλαν Τιούρινγκ πριν από την κήρυξη του πολέμου, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη του με αναδρομές στην παιδική του ηλικία, μέσα από «συνεντεύξεις» των ανθρώπων που τον γνώρισαν και φυσικά της μητέρας του. «Χρησιμοποίησα αυτήν την τεχνική αφήγησης ώστε εκείνος που κάνει τις συνεντεύξεις να προσπαθεί να βγάλει την αλήθεια για το ποιος ήταν ο Τιούρινγκ, όπως θα γινόταν στο πραγματικό “Παιχνίδι της μίμησης”. Ολοι είχαν την προσωπική τους άποψη για το ποιος ήταν και για έναν σύγχρονο αναγνώστη ο Τιούρινγκ είναι περισσότερο μια κατασκευή αναμνήσεων που έχουν άλλοι για εκείνον παρά ένας πραγματικός άνθρωπος», τονίζει ο κ. Οταβιάνι. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί έναν άνθρωπο με χιούμορ, παθιασμένο με την επιστήμη του, δρομέα μεγάλων αποστάσεων που δεν φοβόταν να διεκδικήσει το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής σεξουαλικού προσανατολισμού, το οποίο πλήρωσε με τη ζωή του. «Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι και θα είναι υπό απειλή όσο δεν φερόμαστε σωστά ως κοινωνία ή όσο εκλέγουμε ηγέτες που πιστεύουν ότι τα τα προνόμια που απολαμβάνουν δεν πρέπει να μοιράζονται με όλους. Αυτή είναι η κατάσταση στην Αμερική σήμερα», σημειώνει ο συγγραφέας. Το εικαστικό κομμάτι ανέλαβε να υλοποιήσει ο διακεκριμένος εικονογράφος Λίλαντ Πέρβις. Σε ένα κόμικς ο σκιτσογράφος έχει ταυτόχρονα τους ρόλους του σκηνοθέτη, του χορογράφου, του αρχιτέκτονα και του σκηνογράφου ισορροπώντας, όπως επισημαίνει, μεταξύ ρεαλισμού και εκφραστικότητας. «Η ιστορική ακρίβεια έχει μεγάλη σημασία. Για κάθε μικρή αναφορά που γίνεται πρέπει να “σκάψω” δύο φορές βαθύτερα για να συμπληρώσω τα κομμάτια της πληροφορίας που χρειάζομαι. Οπως για τις στολές, τη μόδα, τα αυτοκίνητα, τις πινακίδες, ακόμη και το χτένισμα των χαρακτήρων», επισημαίνει ο κ. Πέρβις. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο ο Τζιμ Οταβιάνι περιγράφει τις συνθήκες και τον τρόπο με τον οποίο ο σπουδαίος μαθηματικός έφυγε από τη ζωή. Ηταν ατύχημα ή αυτοκτονία; Κατά την εκτίμηση του συγγραφέα, η αλήθεια είναι πιο κοντά στη δεύτερη εκδοχή, αν και το τέλος του βιβλίου αφήνει αρκετά ενδεχόμενα ανοιχτά. «Noμίζω πως ο Τιούρινγκ ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβει ότι είχε παγιδευτεί σε μια απίστευτη κατάσταση και τόσο αποφασιστικός ώστε να επιλέξει μια λύση, αν και τραγική», σημειώνει. Το 2009, ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν εξέδωσε μια δήλωση απολογίας προς τον Αλαν Τιούρινγκ εκ μέρους της κυβέρνησης και μόλις το 2013 η βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ απένειμε χάρη μετά θάνατον για τις καταδίκες του. Πάντως, το μισοφαγωμένο μήλο που βρέθηκε δίπλα στο κρεβάτι του ενισχύει το μυστήριο και τον θρύλο που το συνδέει με το λογότυπο της γνωστής Apple. Αν και ο σχεδιαστής του αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση, ο Τζιμ Οταβιάνι εκτιμά πως καμιά φορά τα πράγματα λειτουργούν στο υποσυνείδητό μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ισως ήταν το τελευταίο παιχνίδι που ακόμη παίζει μαζί μας ο μεγάλος κρυπτογράφος. Πηγή
  6. Σταχυολογώ: ..... Η γραφή είναι και η ίδια ένα κόμικ, πολύ αφαιρετικό βέβαια. Πως αλλιώς γεννήθηκε το αλφάβητο; Τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά και (πιο συγκαλυμμένα) τα κινέζικα ιδεογράμματα μας υπενθυμίζουν σαφώς αυτή την καταγωγή του. Στην κινέζικη γραφή η λέξη καλός είναι μια γυναίκα μ' ένα παιδί, ενώ ένα άλογο στο άνοιγμα μιας πόρτας σημαίνει ξαφνική διακοπή, και αν αυτό που προβάλλει μέσα από την πόρτα δεν είναι άλογο αλλά το φεγγάρι, έχουμε το ιδεόγραμμα για την ησυχία. Όλα αυτά είναι εικόνες που δημιουργούν ιστορίες. Η αίσθηση του κόμικ δεν είναι άσχετη με τον πόθο επιστροφής σε μια πιο αρχέγονη έκφραση, πιο άμεση και ριγηλή από αυτή που μας σπρώχνουν αποστεωμένες γλωσσικές συμβάσεις και λέξεις. Είναι (ενν. τα κόμικ) πολύ περισσότερο μια απόπειρα να ξαναγίνει ο λόγος διάφανος ως τις ρίζες του. Η εικόνα δεν είναι το αντίθετο του λόγου. Είναι η μήτρα του. Ολόκληρο το άρθρο:
  7. Τίτλος: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΚΟΜΙΚΣ Εκδότης: ΚΡΙΤΙΚΗ Έτος κυκλοφορίας: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2000 (1η), 2006 (2η, αυτή παρουσιάζεται) Συγγραφέας: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΠΕΛΟΣ Σελίδες: 219 (+20 χωρίς αρίθμηση) Σχήμα: 20 x 14 εκ. ISBN 978-960-218-205-5 www.kritiki.gr Θέμα του βιβλίου είναι η παρουσίαση του ελληνισμού και της ελληνικότητας στα Κλασικά Εικονογραφημένα, ιδιαίτερα σε εκείνα που είχαν αποκλειστικά θέματα παρμένο από την ελληνική μυθολογία και Ιστορία, δημιουργίες Ελλήνων συγγραφέων και εικονογράφων. Περιεχόμενα: -Θεωρητικές προσεγγίσεις (κόμικς, κόμικς και πολιτική, σημειολογία και κόμικς, ιδεολογικός κώδικας, διαχείριση της μνήμης) -"Πάρεργον" (πρόλογοι και εξώφυλλα, η έννοια του κλασικού) -Το έργο -Επίλογος -Επίμετρο: πρόλογοι των νεώτερων κόμικς -Βιβλιογραφία -Εικόνες Το βιβλίο κατά την ταπεινή μου άποψη δεν είναι καλογραμμένο. Έχει εκείνη την ξύλινη γλώσσα του ακαδημαίσμού και την ασαφή γλώσσα της επιστήμης. Λέει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα ως προς το θεωρητικό υπόβαθρο (σε επίπεδο 70%) αφήνοντας τη συγκεκριμένη αναλυση των Κλασικών Εικονογραφημένων στο 30%. Ξεκινάει από την αρχή, περί λογοτεχνίας, περί πολιτικής, περί της αντιμετώπισης των κόμικς στη χώρα μας (υπαινίσσεται κάτι περί αριστεράς ως προς την αντιμετώπιση των κόμικς στη χώρα μας ή πάλι τα έπινα εκείνο το βράδυ; ), περί της έννοιας του κλασικού, περί της σημειολογίας και σε μια παράγραφο εξηγεί πώς να διαβάζουμε τους άξονες στις εικόνες των κόμικς και σε τι αποσκοπούν (οπτικές γωνίες, αποστάσεις μεταξύ των ηρώων, πώς υποδηλώνεται πού θα γίνει η δράση στο επόμενο καρέ κλπ.), περί ιστορικότητας και υποδοχής της ιστοριογραφίας στη χώρα μας, μπλα μπλα μπλα. Τα λέει όμως τόσο δυσνόητα που ειλικρινά πήδαγα σελίδες. Να σας αναφέρω ένα απλό παράδειγμα για να μη σας ζαλίζω κι εσάς: (σελ. 196) "Τα σώματα γίνονται προκλητικά, αθλημένα με μια περίφροντη μέριμνα δόμησης (body building) και ένδυσης που παίζει με τη διαπλοκή του ορατού και του κρυμμένου, στο όριο του διακρινόμενου ή του διαγραφόμενου". Ή (σελ. 88) "Το μυθικό σημαινόμενο (η έννοια) απορροφά "την ιστορία που διαρρέει έξω από τη μορφή" κατά τη διαδικασία πτώχευσης του νοήματος, στο βαθμό που η έννοια "είναι ταυτόχρονα ιστορική και τατική-είναι το κίνητρο που κάνει το μύθο να ειπωθεί". Σε απλά ελληνικά; Τέσπα. Ωραία και καλά για να δούμε τι γράφει για τα Κλασικά Ειικονογραφημένα. Καταρχάς για μένα μεγάλη παράλειψη είναι που ΔΕΝ υπάρχει λίστα των τευχών που έχουν αφιερωθεί στην ελληνική μυθολογία και Ιστορία. Για ποια τεύχη μιλάμε;Αναφέρει γενικά για Οδύσσεις και ήρωες του 21, για ελληνική μυθολογία και τραγωδίες Ευριπίδου αλλά τίποτα συγκεκριμένο. Το προσπερνώ κι αυτό. Αναλύει τη γραμματοσειρά και την αισθητική των εξωφύλλων, τα οπισθόφυλλα με τους μεγάλους κλασικούς του είδους (ευκαιρία να αναλύσουμε στα αλαμπουρνέζικα την έννοια του κλασικού), μιλάει για τα χρώματα και για το στήσιμο των καρέ. Ξεχωριστά αναφέρεται η περίπτωση του Ερωτόκριτου που κατατεμαχίστηκε για να χωρέσει σε ένα κόμικ και οι τραγωδίες του Ευριπίδη. Αναφέρεται στις γραμμές του Βαλασάκη και στα κείμενα της Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη. Αναφέρεται ακόμη και σε περιπτώσεις λογοκρισίας για λόγους δημοσίας αιδούς (οι αρχαίοι Έλληνες ήρωες εμφανίζονται γυμνοί αλλά τα επίμαχα σημεία καλύπτονται) ή στην περίπτωση της Θεογονίας λόγω των αιμομιξιών η ιστορία παίρνει άλλες οδούς, πιο σεμνότυφες. Στο επίμετρο παρουσιάζονται επιπλέον συνοπτικά οι Κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς (Ακοκαλίδη και Αποστολίδη), ο Πλούτος (Ψαρόπουλου-Βλαχουτσάκου) και σε μια παράγραφο η Μυθολογία του Τσιφόρου. Σε γενικές γραμμές, αρκετά καλό θεωρητικό υπόβαθρο (αν εξαιρέσεις τον βερμπαλισμό) και ελάχιστη ανάλυση γύρω από το συγκεκριμένο θέμα. Tέλος πάντων έχουμε ένα καλό ιστορικό και θεωρητικό πλαίσιο αλλά εγώ σαν αναγνώστης που μεγάλωσα με τα Κλασικά Εικονογραφημένα θα προτιμούσα περισσότερο ζουμί, (π. χ. τα βιβλία που κυκλοφόρησαν με τίτλο "Αστερίξ και η Αθήνα" και "Αστερίξ και Ιστορία" είναι η καλύτερη επιστημονικά τεκμηριωμένη ανάλυση γύρω από ένα συγκεκριμένο κόμικ). Κριτική του Θανάση Α. Βασιλείου στο ΔΙΑΒΑΖΩ (τ. 424, Δεκέμβρης 2001):
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.