Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'κάντυ κάντυ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Το Candy Candy ήταν ότι η Πέππα το Γουρουνάκι, τη δεκαετία από το 1975 έως το 1985. Δηλαδή, το δημοφιλέστερο προϊόν στην κατηγορία 'κινούμενα σχέδια για παιδιά'. Εκεί τελειώνουν και οι ομοιότητες. Ότι είναι η Πέππα το γουρουνάκι για τα σημερινά παιδιά ήταν η Candy Candy για όσους γεννηθήκαμε από το 1975 και στη δεκαετία που ακολούθησε. Μια ματιά στο περιεχόμενο θα σε πείσει πως κάποιος έχει αδικηθεί τα μάλα, παρακολουθώντας μια άκρως σπαραξικάρδια ιστορία που προκαλούσε άγνωστα και αδιαχείριστα – ακόμα και για ενήλικες – συναισθήματα. Πριν προχωρήσουμε στη σύγκριση, θα χρειαστεί να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα, αφού δώσουμε το στιγμιότυπο που η Πέππα μιλάει με την Ελισάβετ – η οποία είχε κάνει το voice over. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ANIME, MANGA, CARTOON ΚΑΙ COMICS Για τους Ιάπωνες τα anime είναι τα κινούμενα σχέδια που σχεδιάζονται με το χέρι και δημιουργούνται από υπολογιστή, ανεξάρτητα από το στιλ ή την προέλευση – υπάρχουν από το 1917, στην πρώτη μορφή. Εκτός αυτής της χώρας, είναι τα κινούμενα σχέδια που δημιουργούνται στην Ιαπωνία. Όσα δημιουργούνται όπου αλλού λέγονται cartoon. Για την ιστορία, προέρχεται από την ιταλική λέξη “cartone” που σημαίνει μεγάλο φύλλο χαρτιού ή κάρτα. Τα κινούμενα σχέδια κυκλοφορούν στην Ιαπωνία από το 1917. Απέκτησαν χαρακτηριστικό στιλ τη δεκαετία του '60. Μετά βρήκαν το δρόμο τους για τις θεατρικές σκηνές, την τηλεόραση και τα media, πριν προστεθούν στα πρωτότυπα έργα οι προσαρμογές των ιαπωνικών μυθιστορημάτων, βιντεοπαιχνιδιών και comics. Comics είναι το μέσο που χρησιμοποιείται για να εκφράζει ιδέες με εικόνες που συχνά συνδυάζονται με κείμενο ή άλλες οπτικές πληροφορίες. Συνήθως έχουν τη μορφή ακολουθίας πάνελ εικόνων. Όλα αυτά στα λέω για να καταλάβεις πως έως ότου εμφανιστεί η Candy Candy στις οθόνες μας, δεν υπήρχαν οι υποκατηγορίες των manga που έχουμε σήμερα – ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Με τα νυν δεδομένα, το προϊόν αυτό ανήκει στην κατηγορία Shōjo που απευθύνεται σε έφηβες. Τη δεκαετία του '70 ήταν κινούμενα σχέδια. Και τότε τα κινούμενα σχέδια ήταν προϊόν για παιδιά – χωρίς να έχουν εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Αρκούσε που είχαν σχέδια που κινούνταν. Μόλις διαβάσεις την ιστορία της Candy Candy θα καταλάβεις πως ανάλογες ιστορίες βλέπεις παντού σήμερα, αλλά ως drama. Που απευθύνεται σε ενήλικες. Ας δούμε λοιπόν πώς μεγαλώσαμε όσοι έχουν 'πατήσει' τουλάχιστον τα 35. Η CANDY CANDY ΕΖΗΣΕ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Το Candy Candy ξεκίνησε ως μυθιστόρημα εννέα – λεπτών – βιβλίων που υπέγραφε η Kyouko Mizuki (το 2010 στην τελευταία επιμέλεια του Candy Candy The Final Story αποκάλυψε πως το πραγματικό της όνομα ήταν Nagita Keiko). Όταν το εικονογράφησε ο Yumiko Igarashi και ανέλαβε την παραγωγή η Toei Animation, κέρδισε τη θέση του στο ιαπωνικό περιοδικό Nakayoshi (απευθύνεται σε έφηβες) από το 1975 έως το 1979. Συνεχίζουμε. Όταν έγινε σειρά 115 επεισοδίων, η Candice (Candy) White κέρδισε την καρδιά όλων των παιδιών στην Ιαπωνία, τη Λατινική Αμερική, τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Η πολυπαθής ιστορία του πάμπτωχου ξανθού κοριτσιού, με τις φακίδες και τα τεράστια – εκφραστικά – μάτια που ό,τι και αν της συνέβαινε δεν έχασε ποτέ την πληθωρική της προσωπικότητα, ξεκινούσε με την εγκατάλειψη της στο ορφανοτροφείο Pony 's Home. Όπως έτρεχε πίσω από το αυτοκίνητο της οικογένειας που υιοθέτησε την καλύτερη φίλη της, Annie, η 6χρονη Candy (Candy) έπεσε πάνω σε ένα όμορφο έφηβο αγόρι που της είπε να μην κλαίει. Τον ονόμασε Πρίγκιπα του Λόφου, αφού δεν είχε μάθει το όνομα του. Στα 12 την πήρε η οικογένεια Leagan για να κάνει παρέα στην κόρη τους, Εliza, και στο γιο τους, Neil. Της φέρονταν πολύ άσχημα και ουσιαστικά έγινε υπηρέτρια όλων. Μια μέρα την κατηγόρησαν πως είχε κλέψει κάτι που ανήκε στη φαμίλια και την έστειλαν να δουλέψει στην φάρμα που είχαν στο Μεξικό. Την έσωσε ο William Ardlay, μοναδικός κληρονόμος πολύ πλούσιας οικογενείας (που υιοθέτησε κάποια στιγμή το κορίτσι μας) και ιδιοκτήτης του ομώνυμου κτήματος. Ήταν και ο θείος του πρώτου έρωτα της Candy (Candy), Αnthony Brown. Ήταν το πρώτο αγόρι που τη φρόντιζε κάθε μέρα και την προστάτευε, με τη σχέση να έχει πολλή αγάπη και ρομαντισμό έως ότου ο Anthony σκοτώθηκε σε δυστύχημα – τον πέταξε το άλογο στο οποίο επέβαινε, ενώ ήταν για κυνήγι αλεπούς. Μετά το θάνατο του αγαπημένου της, η Candy (Candy) επέστρεψε στο ορφανοτροφείο – όπου γύριζε πάντα όταν ήθελε να ηρεμήσει και να αποφασίσει το επόμενο βήμα της ζωής της. Εκεί την επισκέφτηκε ο γηραιότερος Ardlay για να την ενημερώσει πως θα φοιτούσε σε οικοτροφείο του Λονδίνου. Μέχρι το ταξίδι (έως την ενηλικίωση της) ο William Ardlay έγινε ο δάσκαλος της Candy (Candy). Πήγε στο Λονδίνο μαζί με τα ξαδέλφια του Anthony, Archie και Alistair, και φοίτησαν όλοι μαζί σε διάσημο σχολείο. Εκεί η Candy (Candy) γνώρισε τον Terrence Granchester. Ήταν το νόθο παιδί ενός Βρετανού Δούκα και Αμερικανίδας ηθοποιού του Broadway. Η πρώτη επαφή ήταν στο πλοίο για το ταξίδι στο Λονδίνο, όταν τον είδε να κλαίει. Τα δάκρυα του Terry εξαφανίστηκαν μόλις είδε το πρόσωπο του κοριτσιού. Ξανασυναντήθηκαν στο σχολείο. Έγινε ο δεύτερος έρωτας της. Διάφορες συνθήκες χώρισαν το ζευγάρι. Βασικά, η Eliza Leagan τους χώρισε, με ύπουλες ενέργειες – μπλέκοντας την Candy (Candy) σε ένα σκάνδαλο με το οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση. Για να προστατεύσει τη φήμη της Candy (Candy) και για να μην αποβληθεί, ο Terry εγκατέλειψε το κολέγιο και κυνήγησε το όνειρο του να γίνει ηθοποιός. Την έξοδο πέρασε λίγο αργότερα και η Candy (Candy). Και οι δύο ταξίδεψαν για τις ΗΠΑ. Όχι όμως, παρέα. Η Candy (Candy) εκπαιδεύτηκε για να γίνει νοσηλεύτρια στο Σικάγο, την εποχή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Terry ασχολήθηκε με την υποκριτική στη Νέα Υόρκη. Σε θεατρικό θίασο γνώρισε τη Susana. Ο έρωτας της για τον Terry έφτασε στο σημείο να τον σώσει – κατά τη διάρκεια ατυχήματος που της προκάλεσε αναπηρία και κατέστρεψε την καριέρα της. Έπαθε κατάθλιψη και έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, αφού δεν ήθελε να είναι βάρος για κανέναν. Ο Terry, που εξακολουθούσε να αγαπά την Candy (Candy) αισθανόταν υπεύθυνος και για να εξαφανίσει τις τύψεις του, έμεινε με τη Susana. Απόφαση που πήρε χωρίς να μιλήσει με την Candy (Candy), η οποία ήταν βέβαιη για αυτήν την εξέλιξη. Η πρωταγωνίστρια επέστρεψε στο Σικάγο για να συνεχίσει τη ζωή της. Από τύχη, έγινε η νοσοκόμα και φροντίστρια του William Ardlay, ο οποίος είχε πάθει αμνησία μετά την έκρηξη βόμβας σε τρένο για την Ιταλία. Οι δυο τους αποφάσισαν να συγκατοικήσουν. Όταν ο Ardlay ξαναβρήκε τη μνήμη μου, αποκάλυψε την πραγματική του ταυτότητα στην Candy (Candy): ήταν ο Πρίγκιπας του Λόφου. Η σχέση τους πέρασε στο επόμενο επίπεδο. Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ Στην ιταλική εκδοχή (που δεν έλαβε την έγκριση των δημιουργών), η Candy (Candy) συναντήθηκε με τον Terry σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό και αποφάσισαν να περάσουν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους. Παρεμπιπτόντως, το happily ever after το ήθελε και η Nagita Keiko, αλλά όχι και ο εικονογράφος, με την εταιρία παραγωγής του anime (Toei Animation). Παρεμπιπτόντως, από το 1998 έως το 2001 οι τρεις αυτές πλευρές αντάλλασσαν μηνύσεις για να διευκρινιστεί το πού ανήκει το anime. Οι δικαστές κατέληξαν ότι κατά 50-50 ανήκε στη Mizuki και την εταιρία παραγωγής. Στο Final Story του 2010, η Candy (Candy) διάβασε στην εφημερίδα πως η Susane είχε πεθάνει από χρόνια ασθένεια, και σε έναν απροσδιόριστο χρόνο έλαβε ένα σημείωμα που είχε για υπογραφή τα αρχικά TG. Δεν επιβεβαιώνεται ποτέ αν ανήκουν στον ηθοποιό θεάτρου Terry Graham, που είναι ο έρωτας της Candy (Candy) μετά την αποκήρυξη του πατέρα του και τη διαγραφή του οικογενειακού επιθέτου. Το μυθιστόρημα τελειώνει με την Candy (Candy) να είναι 30 χρόνων και να ζει με τον άνδρα που αγαπά – χωρίς να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του ή το όποιο στοιχείο μπορεί να βοηθήσει στο να καταλάβουμε ποιος είναι. Υπάρχει αφήγηση μέσω των πολλών γραμμάτων που είχε γράψει προς τον Anthony, αλλά δεν τα έστειλε ποτέ και στα οποία αναφέρεται σε όλη τη ζωή της. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη για το αν η Candy (Candy) είναι παντρεμένη ή όχι, αν εργάζεται ή αν έχει οικογένεια. Το μόνο που αναφέρεται είναι πως ζει πολύ χαρούμενη, με τον άνδρα που αγαπά. Η ΠΕΠΠΑ ΤΟ ΓΟΥΡΟΥΝΑΚΙ ΖΕΙ ΖΩΗ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΗ Το σημερινό go to προϊόν για παιδιά αναφέρει τα εξής στην προώθηση του: “Η Πέππα είναι ένα αξιαγάπητο, αναιδές γουρουνάκι που ζει με τον μικρό της αδερφό Τζορτζ, τη Μαμά Γουρουνάκι και τον Μπαμπά Γουρουνάκι. Τα αγαπημένα πράγματα της Πέππα περιλαμβάνουν τα παιχνίδια, το ντύσιμο, τις μέρες έξω και τα άλματα σε λασπώδεις λακκούβες. Οι περιπέτειες της τελειώνουν πάντα αισιόδοξα με δυνατά γέλια”. Κατατάσσεται στην κατηγορία “κινουμένων σχεδίων προσχολικής ηλικίας” και είναι βρετανικής προελεύσεως. Η πρώτη προβολή έγινε το Μάιο του 2014. Πλέον μεταδίδεται σε περισσότερες από 180 χώρες, έχει μεταγλωττιστεί σε 40 γλώσσες και κάνει θραύση στο YouTube. Τα κέρδη των animators Neville Astley και Mark Baker και του παραγωγού Phil Davies που το 2000 ήταν άνεργοι και αποφάσισαν να εστιάσουν σε συνεργασία που θα λάτρευαν τα παιδιά, ξεπερνούν το 1.000.000.000 ευρώ. Τα κέρδη για τους γονείς είναι ανυπολόγιστα, καθώς μέσω της θεματολογίας η Πέππα μαθαίνει στα παιδιά βασικά πράγματα για τη ζωή, την κοινωνία και την καθημερινότητα, με τρόπο που είναι απλός και κατανοητός. Δηλαδή, βοηθάει τα παιδιά να διαμορφώσουν προσωπικότητα, κατανοώντας τα βασικά. Κάθε επεισόδιο διαρκεί περίπου πέντε λεπτά και έχει για πρωταγωνίστρια το ανθρωπόμορφο θηλυκό γουρουνάκι και την οικογένεια της. Guests είναι συνομήλικοι που απεικονίζονται ως άλλα είδη ανθρωπόμορφων ζώων. Οι χαρακτήρες κοκκινίζουν όταν ντρέπονται και εκφράζουν συναισθήματα όπως λύπη, ευτυχία, εκνευρισμό, αμηχανία και σύγχυση. Πράγματα που τον καιρό της Candy Candy έμεναν στη σφαίρα του ανεξήγητου. Φορούν ρούχα, ζουν σε σπίτια (εξαιρουμένων των οικογενειών κουνελιών και τυφλοποντικων που ζουν σε λαγούμια – τα οποία είναι επιπλωμένα σαν σπίτια) και οδηγούν αυτοκίνητα, αλλά εξακολουθούν να εμφανίζουν ορισμένα χαρακτηριστικά των ζώων που απεικονίζουν. Για παράδειγμα, η οικογένεια της Πέππα ρουθουνίζει, όπως κάθε γουρούνι. Τα επεισόδια τείνουν να περιλαμβάνουν τις καθημερινές δραστηριότητες ενός παιδιού (από την επίσκεψη στους παππούδες, το παιχνίδι στην παιδική χαρά έως το ποδήλατο και το σχολείο). Yπάρχει αναφορά και σε ό,τι άλλο αφορά την κοινωνία, με τις συστάσεις να γίνονται με τον τρόπο που είναι κατάλληλος για παιδιά. Εξ ου και η προσθήκη ομοφυλόφιλου ζευγαριού στο storyline. Υπάρχει αφηγητής που κάνει πιο ευχάριστο κάθε επεισόδιο, ενισχύοντας τη δράση (φωνάζει 'πρόσεχε' όταν η Πέππα οδηγεί ποδήλατο, χωρίς να κοιτάζει πού πηγαίνει), τη συμπόνοια (όταν κλαίει ένα παιδί, ακούς ένα “ω, αγάπη μου”) και το χιούμορ. Η πέραση που είχε η Πέππα την πρώτη διετία της πανδημίας οδήγησε σε φαινόμενο που έχει δικό του hashtag (#PeppaEffect) και έχει χαρακτηριστεί ως σύνδρομο (Peppa-pig syndrome): αφορά τους Αμερικανούς γονείς που μια μέρα διαπιστώνουν πως τα παιδιά τους μιλούν με βρετανική προφορά. Της Πέππα. Προ lockdown ένα μικρό παιδί παρακολουθούσε τηλεόραση μια ώρα την ημέρα. Κατά τα lockdown έγιναν έξι οι ώρες της κάθε ημέρας, με τις περισσότερες να αφορούν το γουρουνάκι. Γιατροί ενημέρωσαν πως η επίδραση δεν αναμένεται να είναι μακροπρόθεσμη ή να αφήσει μόνιμο χούι στην ανάπτυξη της ομιλίας των παιδιών. Και το σχετικό link...
  2. Ένα απόγευμα με την Κάντυ Κάντυ Η Ματίνα Καρρά, η ελληνική φωνή της Χιονάτης, της Εσμεράλδας, της Μάγιας της μέλισσας και της Κάντυ Κάντυ μοιράζεται τις αναμνήσεις της από την αθέατη πλευρά της τηλεόρασης Κάθε φορά που ένα βαρύ δάκρυ λαμπίριζε και άφηνε το υπερμέγεθες μάτι της Κάντυ Κάντυ, αυτή που πλάνταζε ήταν η Ματίνα Καρρά. Αν έχεις ανοίξει την τηλεόρασή σου πρωί ή μεσημέρι τα τελευταία τριάντα χρόνια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις ακούσει την φωνή της. Ξεκινώντας σαν παιδί-θαύμα από ένα διαγωνισμό στην Νίκαια, συνέχισε στο πλευρό μεγάλων πρωταγωνιστών του θεάτρου, έκανε κινηματογράφο και, από την στιγμή που μπήκε στον χώρο της μεταγλώττισης, έντυσε ηχητικά την τηλεοπτική μνήμη των περισσότερων Ελλήνων. Παίδευε τον Τέρρυ και τον Άντονυ, έτρεχε στο Μικρό σπίτι στο Λιβάδι, ήταν η «έξυπνη και πονηρήηη η Μάγια», η Χάιντη, η Μικρή Λουλού, η Πίπη η Φακιδομύτη, η Μαρία της Γειτονιάς, η κυρία Σιμένα, η Μαρουλίτα και πολλές άλλες. Αυτή είναι η δική της ιστορία: — Γιατί γίνατε ηθοποιός; Η μαμά μου αγαπούσε πάρα πολύ το θέατρο. Ήθελε να παίξει. Στην εποχή της, όμως, ήταν πάρα πολύ δύσκολο να αφήσουν μια κοπέλα να το κάνει. Το θεωρούσαν ανήθικο επάγγελμα. Και εκείνη ούτε το ζήτησε ποτέ. Όμως τραγούδαγε, χόρευε, το αγαπούσε. Εγώ από τότε που γεννήθηκα, μόλις άκουγα μουσική, κουνιόμουν ολόκληρη, είχα έναν ρυθμό καταπληκτικό. — Πώς ξεκινήσατε; Γεννήθηκα στην Νίκαια, στον Πειραιά. Εκεί υπήρχε ένα θέατρο βαριετέ, το Κεντρικό. Έπαιζε επιθεώρηση, όπως ήταν τότε, με τα νούμερα, το ακροβατικό, το χορευτικό, τα τραγούδια. Μια χρονιά αποφάσισαν να κάνουν διαγωνισμό ταλέντων, με πιτσιρίκια. Οχτώ χρονών πήγα, τραγούδησα και χόρεψα και βγήκα πρώτη. To «Mambo Italiano» είπα. Τσαπερδόνα. — Και μετά τη νίκη; Με θεώρησαν μεγάλο ταλέντο και με κράτησαν όλη τη σεζόν στο θέατρο. Κάθε βράδυ με πήγαινε η μαμά μου. Ήμουν πια μέσα στον θίασο. Άρχισα και μπαλέτο και το ένα έφερε το άλλο. Χόρεψα στην Αΐντα, τραγούδησα στην Κάρμεν, έκανα την Ισμήνη στο Ηρώδειο με τον Μινωτή στον Οιδίποδα Τύραννο στα δέκα μου. Ήμουν από τα λεγόμενα παιδιά-θαύματα. Πριν τελειώσω τη σχολή Θεοδοσιάδη είχα περάσει απ’ τον Κουν, απ’ τον Αλεξανδράκη. Βγάζοντας τη σχολή έπαιξα με τον Διαμαντόπουλο, με τον Φωτόπουλο, με τον Μυράτ και την Ζουμπουλάκη, με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ, με τον Χορν, τη Λαμπέτη, με τον Αλεξανδράκη και την Γαληνέα, με τον Γιάννη Φέρτη, στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος, στο Εθνικό, στο Μουσούρη. Ήμουν πάντα η νέα, η ενζενί του θιάσου. Παράλληλα έκανα κινηματογράφο και πάρα πολύ ραδιόφωνο. — Πώς έγινε η αρχή με τη μεταγλώττιση; Ξεκίνησα να ντουμπλάρω σε ταινίες. Τα χρόνια αυτά γινόταν το γύρισμα και στη συνέχεια οι ηθοποιοί ντούμπλαραν τους εαυτούς τους. Με είχαν φωνάξει λοιπόν να ντουμπλάρω κάποιες ελληνίδες ηθοποιούς και το είχα κάνει εύκολα και καλά. Το 1979 ξεκίνησα στο στούντιο Κρος, στην Ιπποκράτους τις μεταγλωττίσεις. Η πρώτη δουλεία που έκανα ήταν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. — Τη Λώρα κάνατε; Όχι. Τη Μαίρη. Και το μωρό. Και μίλαγα και με τον εαυτό μου. Είχε αγκαλιά αυτή το μωρό, μίλαγε το μωρό, μίλαγε και η Μαίρη. — Και μετά; Στην συνέχεια, στην ΕΡΤ, αρχίζει η Πίπη η Φακιδομύτη. Κάνω οντισιόν, η φωνή μου ταίριαζε στην ηθοποιό που την έπαιζε και με παίρνουν. Από εκεί και μετά ήμουν σχεδόν σε όλες τις σειρές της ΕΡΤ. Άρχισε και η ιδιωτική τηλεόραση και το είδος είχε μεγάλη ζήτηση. Δούλευα πάρα πολύ και παντού. Ήμασταν πολύ πιο λίγοι οι ηθοποιοί σε σχέση με τώρα. Όταν ξεχωρίζαμε και τους κάναμε τη δουλειά μας αρπάζανε. — Τι χαρακτηριστικό πιστεύετε πως έχει η φωνή σας; Όλοι αναφέρονταν σε εμένα ως «η γλυκιά φωνή». Πιστεύω πως έχει κάτι το εφηβικό, το κοριτσίστικό αλλά μπορεί να γίνεται και γυναικεία. — Η Κάντυ πότε ξεκινάει; Το 1983 στην ΕΡΤ1. — Τι αντιδράσεις έχετε όταν αναγνωρίζουν την φωνή σας; Όταν ο κόσμος καταλαβαίνει ότι εγώ έκανα τη Κάντυ αντιδρά απίστευτα. Είμαι από τις περιπτώσεις των ηθοποιών που έχουν ακούσει πολύ όμορφα πράγματα που με έχουν συγκινήσει. Και εξακολουθώ να ακούω. Ειδικά τα νέα παιδιά τρελαίνονται! Μια φορά ήταν να κάνω μια διαφήμιση. Μπαίνω στο στούντιο να γράψω και όταν ο ηχολήπτης μαθαίνει ότι είμαι η Κάντυ γονατίζει να μου φιλήσει τα χέρια. Δεν θα το ξεχάσω. — Κάνατε τη φωνή της Κάντυ στις παρέες; Αυτό που κάνω, μπορώ να το κάνω μόνο την ώρα που δουλεύω. Όταν έχω το σκίτσο, είμαι εκεί και προσπαθώ να ταυτιστώ μαζί του αφήνοντας εμένα στην άκρη. — Στη μεταγλώττιση των κινουμένων σχεδίων πώς λειτουργούσατε ως ηθοποιός; Δεν είχαμε την πολυτέλεια να βλέπουμε τη σειρά από πριν. Μας έδιναν ένα επεισόδιο, το κείμενο, μισή ώρα πριν αρχίσουμε. Άρχιζε η προβολή και με μια πρόβα ξεκινούσαμε να γράφουμε. — Μπορεί να ζήσει κανείς κάνοντας αυτό το επάγγελμα; Δεν πληρωθήκαμε ποτέ πολύ καλά. Είναι αδύνατον να ζήσει κανείς μόνο από τις μεταγλωττίσεις. Ειδικά τώρα. — Τι ικανότητες πρέπει να έχει ένας μεταγλωττιστής; Πρέπει να έχεις ταλέντο και να μπορείς να σταθείς. Η μεταγλώττιση είναι πολύ δύσκολη και ειδική δουλειά. Στα κινούμενα σχέδια οι κινήσεις υπάρχουν ήδη, οπότε πρέπει να προσαρμόσεις το παίξιμό σου στις κινήσεις του σκίτσου. Και με μια πρόβα μόνο. Αυτό θέλει τσακάλια, θέλει αετούς. Πρέπει να είσαι γρήγορος και έξυπνος. Σε ένα μικρόφωνο όλοι, όρθιοι, να πλασάρεσαι να ακουστείς. Έχεις να καταλάβεις τον χαρακτήρα που κάνεις. Να του δανείσεις τη φωνή σου, αλλά σε κάποιο συγκεκριμένο ρυθμό. Χρειάζεται συγχρονισμός και έμπνευση. Οι μεταγλωττίσεις σειρών με κανονικούς ηθοποιούς είναι ακόμα πιο δύσκολες. Εκεί πρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου τελείως και να γίνεις ένα με αυτόν. Κακός ηθοποιός είναι αυτός; Κακός πρέπει να γίνεις και εσύ. Δεν είναι καθόλου εύκολο, γι’ αυτό και πολλοί, αξιολογότατοι ηθοποιοί πέρασαν απ' τον χώρο της μεταγλώττισης και τελικά είπαν «όχι, ευχαριστώ». — Από την ιστορία της Κάντυ τι σας έχει μείνει; Έχουν περάσει τόσα χρόνια και έχω κάνει τόσα πολλά πράγματα που τα έχω ξεχάσει. Θυμάμαι μόνο μια πολύ γλυκιά ανάμνηση ενός πλάσματος από τα πιο υπέροχα πράγματα που μπορεί να έχει γεννήσει η φύση: καλό, γλυκό, τρυφερό, ερωτικό που το κατατρέχανε, του έβαζαν τρικλοποδιές. Και ότι ερωτεύτηκε. Αυτό ήταν πολύ όμορφο. — Τι σας άρεσε περισσότερο από όσα έχετε κάνει; Τα κλασικά του Disney. Η Χιονάτη, η Εσμεράλδα στην Παναγία των Παρισίων, η Πεντάμορφη και το Τέρας. Τα έχω κάνει όλα. Τα μόνα που δεν μου άρεσαν πολύ ήταν κάτι τύπου Dragonball, όταν η βία μπήκε πια πολύ έντονα στο σκίτσο. Το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν σταματήσω και για το οποίο είμαι περήφανη, είναι τα παραμύθια του Όσκαρ Ουάιλντ στις εκδόσεις Άγκυρα. — Στην Κάντυ, που ήταν γιαπωνέζικό και είχε τόσο διαφορετική αισθητική τι σας είχε κάνει εντύπωση; Ήταν λίγο τραβηγμένο, δεν είχε καμία σχέση με τα ελληνικά. Όλα ήταν πανέμορφα. Οι γιαπωνέζοι είχαν μια μανία στα σκίτσα τους να τα κάνουν όλα τέλεια, να τα εξιδανικεύουν. Έβλεπες κάτι κούκλες με κάτι ματάρες και μαλλιά υπέροχα. — Στον γιο σας διαβάζατε ποτέ ιστορίες και παραμύθια; Επειδή δεν ήμουν ποτέ στο σπίτι, παρά μόνο έναν χρόνο όταν τον γέννησα και τον μεγάλωσε η γιαγιά του, όχι. Η μαμά μου του διάβαζε τα παραμύθια. Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.