Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ηλίβατον'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Kabuki

    ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ

    ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Στον πρώτο τόμο, η μικρή Σατραπί μας αφηγείται την πολυτάραχη ιστορία του Ιράν από το Σάχη στην Ισλαμική επανάσταση και τον πόλεμο Ιράν - Ιράκ. Πως είδε και βίωσε, μέσα από τα παιδικά της μάτια τις πολιτικοκοινωνικές αλλαγές της χώρας της. Στο δεύτερο τόμο, έφηβη πια, πηγαίνει στην Ευρώπη, όπου ανακαλύπτει τη σκληρότητα και τις αντιφάσεις και του δυτικού τρόπου ζωής. Γυναίκα πια, γυρίζει στο Ιράν για να ξαναεπιστρέψει στο Παρίσι κάποια χρόνια αργότερα. Όχι, δεν είναι ιστορικό το κόμικ, ούτε αυτοβιογραφικό δράμα. Είναι ένα έργο με μεγάλες δόσεις γλυκόπικρου χιούμορ, νοσταλγίας, συγκινητικές στιμές και έντονες κορυφώσεις... Δεν ξεπέφτει σε ευκολίες του στυλ " λυπηθείτε μας δυτικοί", ούτε γίνεται μελό. Στόρυ με ρυθμό, που δεν γίνεται βαρετό ούτε στιγμή Είναι ένα κόμικ με πολύ τσαμπουκά, που αν μη τι άλλο είναι σε θέση να αποκαλύψει κομμάτια της "ανατολής" που απέχουν πραγματικά πολύ από τον κλισαρισμένο τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς, παιδιά του δυτικού κόσμου. Το σκίτσο είναι μίνιμαλ, σίγουρα δεν εντυπωσιάζει, υποστηρίζει όμως πολύ καλά την ιστορία. Και με ένα επιπλέον κέρδος για τον κόσμο των κόμικς...Μέσα από τη φωνή και το πενάκι μιας γυναίκας γεννημένης στο μουσουλμανικό κόσμο φτιάχνεται ένα κόμικ που χωρίς να είναι εύπεπτο, κατάφερε να κοινωνικοποιήσει πολύ περισσότερο το είδος και να διαβαστεί κι από πολύ κόσμο που ουδέποτε είχε ενδιαφερθεί ως τώρα για τα κόμικς. Κι έγινε επίσης ιδιαίτερα αγαπητό στο γυναικείο κοινό των κόμικς που μεγαλώνει όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα εξαντλήθηκε πολύ γρήγορα η πρώτη έκδοση και ακολούθησε σύντομα δεύτερη.΄ Βέβαια δεν είναι τυχαία η τόση επιτυχία του Περσέπολις σε Ευρώπη και Αμερική . Με τόσα που συμβαίνουν στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα και το Ιράν στο στόχαστρο είναι λογικό να παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον εκδοτικές κινήσεις με θέματα που έχουν να κάνουν με το Ιρανικό καθεστώς. Η ταινία κινουμένων σχεδίων που ακολούθησε, στο ίδιο κλίμα και σε παραγωγή της Σατραπί, το διέδωσε ακόμα περισσότερο. Προσωπικά μου άρεσαν πολύ και το κόμικ και η ταινία. Στη Γαλλία κυκλοφόρησε σε 4 τόμους και στην Αμερική σε 2 τόμους, όπου κατόπιν βγήκε και ολόκληρο σε ένα τόμο. Η ελληνική έκδοση είναι πολύ καλή, αλλά είναι και αρκετά ακριβή. Η Αμερικάνικη έκδοση είναι αρκετά φτηνότερη, για όποιον ενδιαφέρεται. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ MARJANE SATRAPI
  2. Πέθανε στις 2 Απριλίου ο Juan Gimenez, ένας πολύ μεγάλος σχεδιαστής, ένας σπουδαίος δημιουργός κόμικς. Ο Αργεντινός καλλιτέχνης είχε πρόσφατα επισκεφθεί την Ισπανία όπου κατά πάσα πιθανότητα μολύνθηκε με κορονοϊό. Πέθανε ύστερα από βραχεία νοσηλεία στη χώρα του σε ηλικία 77 ετών. Στην αρχή της καριέρας του εμπνεύστηκε από δημιουργούς όπως ο Hugo Pratt και ο Francisco Solano Lopez, ενώ μετέπειτα συνεργάστηκε με κορυφαίους σεναριογράφους όπως ο Carlos Trillo, ο Emilio Balcarce, ο Roberto Dal Pra κ.ά. Τα έργα του δημοσιεύτηκαν σε μεγάλα περιοδικά της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής, είχε κατ’ επανάληψη τιμηθεί με σημαντικά βραβεία και διακρίσεις μεταξύ των οποίων το βραβείο «Yellow Kid» του φεστιβάλ της Λούκα, ενώ είχε συμμετάσχει και στην εμβληματική ταινία animation «Heavy Metal» του 1981. Αναμφίβολα όμως, η σημαντικότερη δουλειά του που τον έκανε ευρύτερα γνωστό ήταν «Το Έπος των Μεταβαρόνων» που συνδημιουργούσε με τον Χιλιανό συγγραφέα Alejandro Jodorowsky από το 1992 ως το 2003 (δημοσιεύτηκε στα ελληνικά από το περιοδικό «9» από το 2000 έως το 2004 και κυκλοφόρησε σε αυτόνομες εκδόσεις από την «Ελευθεροτυπία»), μια τραγική και συνάμα επική ιστορία επιστημονικής φαντασίας και πολιτικής δυστοπίας. Ως φόρο τιμής και αποχαιρετισμό στον Juan Gimenez και στο ιδιαίτερα πλούσιο έργο του, το «Καρέ Καρέ» αναδημοσιεύει τον επίλογο του αείμνηστου Άγγελου Μαστοράκη, διευθυντή του περιοδικού «9», στην παρουσίασή του με τίτλο «Το Έπος των Μεταβαρόνων: τρεις βασικοί άξονες διήγησης και η δυναμική τους» από το συνέδριο «Αποχρώσεις δύο κόσμων: κόμικς και [επιστημονική] φαντασία» που πραγματοποιήθηκε στη Μυτιλήνη το 2005 (τα πρακτικά με τίτλο «Θέα από Ψηλά» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ηλίβατον): «Κι έπειτα ο τελευταίος Μεταβαρόνος, ο Ακατονόμαστος, θα λύσει όλα τα συμβόλαιά του και θα αποσυρθεί. Για ένα χρονικό διάστημα θα ασχοληθεί παίζοντας με τις τεράστιες δυνάμεις του, καταστρέφοντας ουράνια σώματα στις έρημες περιοχές του σύμπαντος. Ώσπου να φτάσει η στιγμή που θα αντιμετωπίσει το αδιέξοδο της ύπαρξής του. Θέλοντας να κλείσει τους λογαριασμούς του με την Κάστα θα ανακαλέσει τα ολογραφήματα των προγόνων του και θα τους καταραστεί. Θα αποφασίσει να μην καταστρέψει ποτέ ξανά κανένα είδος ζωής, επιστρέφοντας μετά από έναν πλήρη ανελικτικό κύκλο στην ισορροπία του προ-μεταβαρονικού παρελθόντος, στην ισορροπία των Καστάκα. Ο Ακατονόμαστος ανακαλύπτει τη μόνη δύναμη που μπορεί να τον επαναφέρει, αυτόν που είναι η υπέρτατη δύναμη της καταστροφής, πίσω στην υπηρεσία της ζωής. Τη Συμπόνια. Έτσι, επανασυνδέεται με το προαιώνιο προστατευτικό πνεύμα της φυλής του, το οποίο του ξαναζωντανεύει την απονεκρωμένη έως τότε Γεύση του, την πιο “σωματική” από τις αισθήσεις του. Με αυτή τη συμβολική κίνηση, το πνεύμα-τοτέμ των Καστάκα αποκαθιστά τον Ακατονόμαστο στην ανθρώπινή του ολότητα, του αποκαλύπτει το πραγματικό νόημα της αγάπης και επανακαθορίζει τα καθήκοντα της νέας του ελευθερίας. Και τότε, ο τελευταίος των Μεταβαρόνων συνειδητοποιεί ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του Πολεμιστή. Είναι η απελευθέρωση της Ανθρωπότητας από τις εξουσιαστικές δομές. Ο Ακατονόμαστος θα τις διαλύσει, θα τις καταστρέψει, θα τις εξαφανίσει. Για να φτάσουμε έτσι στο τελευταίο καρέ του Έπους, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πρώτο αρχικό καρέ το οποίο ανοίγει την ιστορία των Μεταβαρόνων. Είναι και τα δύο ολοσέλιδα. Στο πρώτο, ένα γιγαντιαίο Μεταμπούνκερ δεσπόζει μέσα σε μια εφιαλτική και κλειστοφοβική υπόγεια πόλη. Στο τελευταίο, το Μεταμπούνκερ ταξιδεύει, μικροσκοπικό ανάμεσα σε εκατομμύρια άστρα, με μια μοναδική φράση να το συνοδεύει: “Για να απελευθερωθούν όλοι οι Γαλαξίες”». Και το σχετικό link...
  3. totally_wired

    Ο ΜΠΟΞΕΡ

    Μια έκδοση που είχε μυριστεί ο φίλος Bladerunner, κυκλοφόρησε και φαίνεται αρκετά καλή. Πρόκειται για την ιστορία του Χερτζκο Χαφτ, ο οποίος είχε επιζήσει από το ολοκαύτωμα δίνοντας αγώνες box για τη διασκέδαση των Ναζί. Το κόμικ μας παρουσιάζει τις ιστορίες του στο στρατόπεδο αλλά και μετά στη συνέχιση της ζωής του. Η ιστορία φαίνεται να έχει ενδιαφέρον όπως όλες οι προσωπικές ιστορίες κάτω από αντίξοες συνθήκες. O Kleist είναι γνωστός στην Ελλάδα για τα κόμικ στη γνώση, δλδ την Αβάνα και το Κάστρο αλλά και για τη βιογραφία του Johnny Cash από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Το σχέδιο είναι στο ίδιο αδιάφορο-βαρετό στυλ που όμως την κάνει την δουλειά του. Στη φωτογραφία, το κάτω βιβλίο είναι από το Κάστρο. Η έκδοση πολύ καλή, τυπικά Ηλίβατον.
  4. Του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου Το μόνο που με μαγνητίζει στον Νικ Κέιβ είναι η κρυμμένη του νεότητα. Στην ηλικία των εξήντα χρόνων εξακολουθεί να κουβαλά την εποχή που τραγουδούσε στους Birthday Party –τότε που οι στίχοι του είχαν μια ακρίβεια λεπίδας– αλλά και τη σκοτεινή περίοδο του Βερολίνου, όταν σχημάτιζε τους Bad Seeds κι έγραφε τα καλύτερα τραγούδια του. Λες και σε κάποια γωνία του σώματός του έχει κουρνιάσει ένα ξεχασμένο σώμα που ακόμη ζει στο Λονδίνο ή πίσω από το Τείχος, κρυώνοντας. Τώρα, λοιπόν, που έχει ένα ωραίο σπίτι, μια όμορφη γυναίκα, μια νωπή τραγωδία κι έναν φλοιό ναρκισσισμού, τον οποίο έχει χτίσει προσεκτικά γύρω από τον εαυτό του, ο Ράινχαρντ Κλάιστ έρχεται να προσφέρει στους ακροατές του Κέιβ τη μυθοποίηση και την απομυθοποίηση που αξίζει σ’ έναν διάσημο ροκ τραγουδιστή. Ετσι, το «Mercy on me» κινείται σ’ εκείνο το τεντωμένο σχοινί όπου ισορροπούν οι καλές βιογραφίες: θαυμασμός από τον βιογράφο και ταυτόχρονη υπονόμευση του θαυμασμού. Γιατί ζητάμε από τους καλλιτέχνες να είναι λιγότερο τρωτοί από εμάς, μοιάζει ν’ αναρωτιέται ο Κλάιστ, ειδικά όταν πρόκειται για τον Κέιβ, που είχε πάντα την υπεροπτική επιθυμία ν’ ανεβαίνει στη σκηνή, η σκηνή να τρίζει κάτω από τα πόδια του, και μ’ ένα τίναγμα των χεριών να δημιουργεί μια δίνη γύρω του, με στόχο το κοινό να πέσει μέσα και να πνιγεί; Δεν είναι τυχαίο που το βιβλίο έχει φτιαχτεί σαν δίνη. Τα επεισόδια δεν τελειώνουν ποτέ –αντιθέτως επαναλαμβάνονται–, οι κοντινοί άνθρωποι του Κέιβ εμφανίζονται και εξαφανίζονται απότομα, για να εμφανιστούν ξανά στις επόμενες σελίδες, ενισχύοντας τη ζάλη του χρόνου, ενώ, καθώς προχωρά η ανάγνωση, η ελπίδα για μια ασφαλή γραμμικότητα, ευτυχώς, σβήνει και η αφήγηση της ζωής του μοιάζει περισσότερο με τη φαγωμένη ουρά ενός σκυλιού που δεν ξέρει τι έχει δαγκώσει. Ο Κλάιστ καταφέρνει ν’ αντιγράψει με λεπτομέρεια τη δημόσια εικόνα του Κέιβ, μα τη σκιτσάρει αντίστροφα, και την καταργεί, σαν ένας ανορθόδοξος οπαδός που έχει γυρίσει τον ναό ανάποδα, με τη μύτη του τρούλου να βλέπει στη γη. Ο Κέιβ δεν είναι μονάχα ένας καλός τραγουδιστής, είναι κι ένας δυνατός μαγνήτης που έλκει τους πιο χαρισματικούς μουσικούς δίπλα του. Είναι γεγονός πως κάποιες φορές τους αφαίμαξε, ωστόσο φαίνεται πως δεν έχει σταματήσει να πληρώνει το τίμημα, αφού είναι φυλακισμένος εσαεί στο κουκούλι που έχει πλέξει για τον εαυτό του. Το δίχτυ Σε ένα σκίτσο της σελίδας 312, σχοινιά σαν χορδές φεύγουν από τα δάχτυλά του και ενώνονται με τ’ αυτιά των ακροατών του, και παρόλο που δείχνει πως τους καθοδηγεί, όπως ένας μαριονετίστας τις κούκλες, η αλήθεια είναι διαφορετική. Μπλεγμένος στο ίδιο του το δίχτυ, μοιάζει ανίκανος να σπάσει τα σχοινιά και να τρέξει πίσω, στους χαμένους φίλους που πρόδωσε, στους τόπους που έζησε και εγκατέλειψε και, κυρίως, στην παιδική του ηλικία, που ούτως ή άλλως έχει εξατμιστεί. Διάβασα το graphic novel και μετά ξεκίνησα να το διαβάζω από το τέλος προς την αρχή, κρύβοντας ανάμεσα στις σελίδες κομμάτια από τις δικές μου αναμνήσεις – ένα απόγευμα που αγόρασα το «Tender Prey» μαζί με τον πατέρα μου, ένα ταξίδι στην Ανδαλουσία ακούγοντας το «Let Love In», τη συναυλία στο Περιστέρι στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Και ύστερα φαντάστηκα τους τυχερούς, που βρέθηκαν στη συναυλία της 16ης Νοεμβρίου, να βλέπουν, για μια στιγμή, τον Κέιβ να κουβαλά όλες τις ηλικίες του πάνω στη σκηνή, και αυτός να τους αρπάζει και να τους σπρώχνει πίσω στην πρώτη αθηναϊκή του εμφάνιση, τον Σεπτέμβριο του ’82, για ν’ αναποδογυρίσουν παρέα αυτό που ήταν κάποτε ένα κανονικό πάρτι γενεθλίων, ανάβοντας τα κεράκια της τούρτας, που είναι, εδώ και καιρό, σβησμένα. Μια τούρτα γενεθλίων πεταμένη σ’ ένα σκουπιδότοπο βέβαια. ΠΗΓΗ: Καθημερινή 27/12/2017
  5. Kabuki

    NICK CAVE: MERCY ON ME

    Οι βιογραφίες καλλιτεχνών και διασήμων πάσης φύσεως είναι πολύ δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια, τόσο στα κόμικς, όσο και στα βιβλία και τον κινηματογραφο. Προσωπικά δεν είμαι φαν του είδους. Συνήθως είναι είτε αγιογραφίες, είτε δαιμονοποιήσεις, είτε βαρετές. Ευτυχώς η συγκεκριμένη δεν ήταν! Ήταν ένα παράξενο γοητευτικό μείγμα από τραγούδια, αναμνήσεις, στιγμιότυπα της ζωής ενός καταραμένου ποιητή και θραύσματα μύθων . To κόμικ κυκλοφόρησε με αφορμή τα 60α γενέθλια του Cave και κυκλοφόρησε λίγο καιρο πριν την συναυλία του στην Αθήνα. Εξαιρετική κίνηση της εκδοτικής να μας δώσει αυτό το ξεχωριστό κόμικ , που - πιστέψτε με - μπορούν να το απολαύσουν όχι μόνο οι φανς του Cave, αλλά και πολλοί άλλοι -όσοι αγαπούν τέτοιου ειδους κόμικς γενικά, κί οχι τα βιογραφικά συγκεκριμένα. Ο Kleist ζωντανεύει τα τραγούδια του Cave στο χαρτί με μεγάλη ευρηματικοτητα και ευαισθησία και μας κάνει κοινωνούς ενός κόσμου όμορφα δαιμονικά πλασμένου Σας συμβουλεύω να το διαβάσετε υπό τους ήχους των Folsom Prison Blues, Shivers, Jangling Jack, Pleasure Is The Boss, Junkyard, King Ink, A Dead Song, Love Letter, Cabin Fever, Mutiny In Heaven, Tupelo, Swampland, The Mercy Seat, Mercy, Hallelujah, Red Right Hand και Higgs Boson Blues που ακούγονται και στο κομικ. Έχει περάσει η εποχή που ήμουν μεγάλη φαν του Cave - ακόμα γουστάρω τα τραγούδια του φυσικά, αλλά δεν πωρώνομαι πλέον τοσο. Ως ακραία προσωπικότητα είχε σίγουρα υλικό να δώσει - ήταν όμως κι ο Kleist που με εντυπωσίασε σ'αυτό το κόμικ με το ταλεντο του, εξίσου με τον Cave. Ωρα να εξερευνήσω τις υπόλοιπες δημιουργίες του - κυκλοφορούν ήδη στα ελληνικά ο Johnny Cash κι ο Μποξερ, η Αβάνα (που δε μου είχε κανει τόση εντύπωση - θα την ξανατσεκαρω ομως) κι ο Κάστρο Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ Σχετικό άρθρο
  6. Συνέντευξη του Ράϊνχαρτ Κλάϊστ στην Ξένια Κουναλάκη (Καθημερινή) Ράινχαρντ Κλάιστ: «Ο Νικ Κέιβ είναι ένα είδος Θεού» Ο Ράινχαρντ Κλάιστ είναι Γερμανός συγγραφέας κόμικς και αγαπάει τον Νικ Κέιβ. Μετά τον Τζόνι Κας και τον Ελβις Πρίσλεϊ αποφάσισε να αφιερώσει το επόμενο βιβλίο του στον Αυστραλό μουσικό, ο οποίος έδωσε τις –ροκ– ευλογίες του στο εγχείρημα. Το «Mercy on me» μεταφράστηκε από τον Γιώργο - Ικαρο Μπαμπασάκη και κυκλοφορεί στη χώρα μας από τις εκδόσεις Οξύ. Στη γραπτή συνέντευξή του με την «Κ», ο Κλάιστ εξηγεί αν πρόκειται για βιογραφία, αγιογραφία ή επιστημονική φαντασία. – Τι είναι στο βιβλίο σας αληθινό, τι είναι αποκύημα της φαντασίας σας και ποιο υλικό έχετε αντλήσει από τα τραγούδια του; Παίζει κάποιο ρόλο αυτή η αναλογία; – Στην πραγματικότητα καμία: το ροκ εν ρολ ανέκαθεν αναφερόταν σε θρύλους και μύθους. Υπάρχουν πραγματικά γεγονότα στο βιβλίο αλλά και πολλά τα οποία εμπνεύστηκα. Οταν διηγούμαι κάτι για τον Νικ Κέιβ, πρέπει να δείξω από πού προέρχεται και πώς εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. Εικονογραφημένα τραγούδια του αφηγούνται κομμάτια της βιογραφίας του. Ετσι πετυχαίνω κάποια απόσταση. Ο αναγνώστης, όμως, παίρνει μια αίσθηση της ιστορίας. Νομίζω πως έτσι προσεγγίζω περισσότερο τον Κέιβ από ό,τι αν αράδιαζα μία σειρά από γεγονότα. – Γνωριστήκατε με τον Νικ Κέιβ; Πώς σας φάνηκε σε προσωπικό επίπεδο; – Ναι, ο Νικ ήταν εξαρχής θετικός. Αγαπάει τα κόμικς και είχε διαβάσει το graphic novel μου για τον Τζονι Κας. Με βοήθησε πάρα πολύ. Ειδικά στην ανάπτυξη των πρώτων ιδεών και σκέψεων, συνέβαλε διαρκώς να απομακρύνομαι από τα αδιάφορα γεγονότα. Μου είπε κάποια στιγμή: Κάνεις κόμικς, μπορείς να κάνεις τα πάντα, να εκτοξευθείς στο Διάστημα. Κι αυτό έκανα. – Ζηλεύετε λίγο τη μετα-πανκ περίοδο που έζησε ο Κέιβ στο Δυτικό Βερολίνο πριν από την πτώση του Τείχους; – Ηρθα για πρώτη φορά στο Βερολίνο το 1996. Εκείνη την εποχή το Βερολίνο περιβαλλόταν από μυθική αίγλη. Προσγειώθηκα στην τέκνο σκηνή, επομένως ο Κέιβ και οι φίλοι του ήταν πολύ μακριά μου. Τώρα βλέπω την περίοδο εκείνη με πόνο, αφού όλα ήταν δυνατά, υπήρχε μια έκρηξη δημιουργικότητας και στο Βερολίνο μπορούσε κανείς να ζήσει τσάμπα. Ολα αυτά έχουν παρέλθει. Ξέρω, όμως, από φίλους μου που έζησαν τη συγκεκριμένη εποχή: Δεν ήταν όλα υπέροχα. Πολλοί έφυγαν καθ’ οδόν. – Θα δίνατε το Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Νικ Κέιβ; Ή μήπως ακολουθεί ένα κόμικ για τον Μπομπ Ντίλαν; – Οχι, το παραδέχομαι δημοσίως, ο Ντίλαν δεν είναι πολύ του γούστου μου. Ακόμη κι αν είναι ένας έξοχος αφηγητής ιστοριών όπως και ο Κέιβ. Δεν θα έδινα, όμως, ούτε το Νομπέλ στον Κέιβ. Νομίζω ότι θα το μισούσε. – Πώς σκεφτήκατε να εικονογραφήσετε μια βιογραφία για τον Κέιβ; Πιστεύετε ότι είναι τόσο σημαντικός όσο ο Ελβις ή ο Τζονι Κας; Ή μήπως κρύβεται πίσω από αυτά τα ονόματα το προσωπικό μουσικό σας γούστο; – Φυσικά είμαι οπαδός. Ωστόσο, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος. Ο Νικ Κέιβ είναι ένας υπέροχος αφηγητής στη μουσική του, η οποία είναι ιδιαίτερα παραστατική. Οταν μάλιστα είχα την ευκαιρία να του προτείνω προσωπικά το εγχείρημα και συμφώνησε, η απόφαση ελήφθη. – Ακούτε ακόμη και τα νέα του άλμπουμ (π.χ. το «Skeleton tree»); Ή αγαπάτε μόνο το πρώιμο έργο του; – Ακούω τα πάντα εκτός από το παλιό υλικό των Birthday Party. Στη διάρκεια της δουλειάς μου, όμως, δεν μπορώ να ακούσω πολύ Κέιβ. Η μουσική του μού αποσπάει την προσοχή, δεν μπορώ να την ακούω παράλληλα. – Σε πόσες συναυλίες του έχετε πάει και ποια ήταν η καλύτερη; – Νομίζω επτά, η καλύτερη ήταν σίγουρα στο Greenville Festival το 2013. Ημουν με μερικούς φίλους εκεί. Ξαφνικά ξέσπασε κακοκαιρία και η συναυλία έπρεπε να διακοπεί. Κατάφερα, όμως, να συναντήσω για πρώτη φορά τον Νικ Κέιβ backstage με φόντο τη θεομηνία. Ετσι πρέπει να ξεκινήσει το κόμικς με τον Νικ Κέιβ, σκέφτηκα. – Δεν πολυκατάλαβα το τέλος του κόμικς. Εννοείτε ότι μέσω CERN πραγματοποιεί ένα ταξίδι στον χρόνο και καταλήγει στο μέλλον; – Είναι ένα ταξίδι στην απαρχή της καλλιτεχνικής δημιουργίας, στην οποία βασίζεται ο κόσμος. Εκείνος, ως καλλιτέχνης, δημιουργεί κόσμους, ανθρώπους και όταν μιλάει για τον εαυτό του, διαμορφώνει και αυτόν. Στο κόμικς μου λοιπόν οι ήρωές του ζωντανεύουν και αντιπαρατίθενται μαζί του, τον ρωτούν γιατί τους σκότωσε. Ως δημιουργός του κόσμου ο Κέιβ, όπως και κάθε καλλιτέχνης, είναι ένα είδος Θεού στο δικό του σύμπαν. Το μποζόνιο του Χιγκς, το οποίο αποκαλείται και σωματίδιο του Θεού, όπως περιγράφω στο βιβλίο μου, είναι η πρώτη σπίθα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Νικ αναζητεί και μπαίνει στον επιταχυντή των σωματιδίων τη στιγμή που γύρω του ξεσπά η Αποκάλυψη. Οπως συμβαίνει και στο ομώνυμο τραγούδι. – Κάποιες στιγμές το βιβλίο σας θυμίζει ταινία του Τζιμ Τζάρμους. Οι δυο τους είναι, άλλωστε, φίλοι. Μήπως επηρεαστήκατε από τον σκηνοθέτη; – Λιγότερο από τον Τζάρμους, αν και οι ταινίες του μου αρέσουν πολύ. Περισσότερο από τον Κρίστοφερ Νόλαν, όσον αφορά την ασυνήθιστη αντιμετώπιση του χρόνου. Εμπνέομαι συχνά από ταινίες και τις αναλύω για να βρω πώς μπορώ να αφηγηθώ ορισμένες σκηνές. Τα κόμικς μου θέλω να προβάλλονται στο μυαλό των αναγνωστών σαν καλή ταινία. ΠΗΓΗ: Καθημερινή
  7. Το νέο graphic novel «Nick Cave, Mercy On Me», από την πένα του διάσημου Γερμανού κομίστα Reinhard Kleist, μια ιδιαίτερη και ασυνήθιστη βιογραφία του μεγάλου μουσικού, στιχουργού και συγγραφέα Nick Cave, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηλίβατον και Οξύ (συνέκδοση). Τη μετάφραση από τα γερμανικά έχει κάνει ο Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης. Για τη δημιουργία της έκδοσης, ο ίδιος ο Cave ήταν αυτός που έδωσε στον Γερμανό κομίστα βιογραφικές πληροφορίες και δημιουργικές συμβουλές, ενώ σε δήλωσή του, σχολιάζοντας το τελικό αποτέλεσμα, είπε: «ο Reinhard ξέφυγε από τις συμβάσεις του graphic novel, δημιουργώντας ένα περίπλοκο, ψυχρό και απολύτως περίεργο ταξίδι στο σύμπαν του Cave. Είναι πιο κοντά στην αλήθεια απ’ ό, τι κάθε άλλη βιογραφία, αυτό είναι σίγουρο!». Το βιβλίο καλύπτει την παιδική ηλικία του διάσημου μουσικού, την εποχή με τους «The Birthday Party» και εκείνη με τους «The Bad Seeds» αλλά και τη μάχη του με τα ναρκωτικά. Ωστόσο, δεν είναι η ακρίβεια απόδοσης των γεγονότων, αλλά η πίστη με την οποία υπηρετεί την αφήγηση μιας ιστορίας αυτό που ξεχωρίζει στη δουλειά του Kleist. Επιπλέον, καταλυτικό ρόλο παίζει η ιδιαίτερη σχέση του Kleist με τη μουσική γενικότερα, πράγμα που αποδεικνύεται μέσα από τα πολλά εξώφυλλα δίσκων που κατά καιρούς έχει επιμεληθεί. Η κυκλοφορία του βιβλίου γίνεται λίγο πριν από τη μεγάλη συναυλία του θρυλικού Αυστραλού τραγουδοποιού και του συγκροτήματός του «The Bad Seeds» που θα γίνει στην Αθήνα, στις 16 Νοεμβρίου. ΠΗΓΗ
  8. Kabuki

    ΚΕΝΤΗΜΑΤΑ

    Τιμή εκδότη: 12 ευρώ Από το οπισθόφυλλο: Εννέα γυναίκες από το Ιράν, από τρείς γενιές, μιλούν για άντρες, έρωτες και σεξ, γύρω από το σαμοβάρι. Πίνοντας τσάι, μοιράζονται μυστικά κι αγωνίες, διηγούνται ιστορίες για την αγάπη, την προδοσία, τις προκαταλήψεις. Άλλοτε τρυφερές και αστείες, άλλοτε πικρές και σκληρές, όπως οι ιστορίες των γυναικών σ’ όλον τον κόσμο. Aν ανακάλυψαν πολλοί με τα Περσέπολις ότι δεν είναι όλες οι μουσουλμάνες ίδιες, πειθήνιες και απροβλημάτιστες, με το νέο αυτό βιβλίο μένουν ακόμη περισσότερα να αποκαλυφθούν. Τί λένε αυτές οι γυναίκες μεταξύ τους, πως μοιράζονται τα μυστικά, τους έρωτες, τις πληγές και τη δύναμή τους πίνοντας τσάι οπίου, μετά το μεσημεριανό φαγητό. Μια δυνατότητα συνεύρεσης και επικοινωνίας με πολύ πιο αμβλυμένα τα στοιχεία του ανταγωνισμού και του ατομισμού που έχουμε συνηθίσει εμείς εδώ. Κι εκεί, την ώρα που τα «λένε», οι άντρες τους είναι απλά παράπλευροι ήρωες των ιστοριών τους, δεν έχουν καμια δύναμη πάνω τους. Αυτά αποτυπωμένα με το κλασσικό μίνιμαλ σχέδιο της Σατραπί. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ MARJANE SATRAPI
  9. Γροθιές στα κρεματόρια Συντάκτης:Γιάννης Κουκουλάς Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί πέθαναν αμέτρητοι άνθρωποι υπό φριχτές συνθήκες. Κάποιοι όμως επέζησαν. Ο Χέρτζκο Χαφτ ήταν ένας από αυτούς. Το κατάφερε (και) με τις γροθιές του. Ο Ράινχαρντ Κλάιστ στον «Μποξέρ» αφηγείται τη σκληρή και γεμάτη πάθος ζωή του Ο Γερμανός Ράινχαρντ Κλάιστ θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς που εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια φιλοτεχνεί σπουδαία έργα με μεγάλη διεθνή επιτυχία. Περισσότερο γνωστός είναι για τις βιογραφίες του που αφορούν ιστορικές προσωπικότητες παγκοσμίως αναγνωρισμένες. Στο «Elvis», σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες, καταπιάστηκε με τη ζωή του βασιλιά του ροκ εν ρολ, Ελβις Πρίσλεϊ. Στο «Cash – I see a Darkness» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ) έδωσε μια σκοτεινή διάσταση στην πολυτάραχη ζωή του τραγουδιστή της κάντρι, Τζόνι Κας, και στο ημιβιογραφικό «Lovecraft», ασχολήθηκε με το έργο του μετρ της φανταστικής λογοτεχνίας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Μετά το ταξίδι του στην Κούβα, δημιούργησε το «Castro» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γνώση), ένα βιβλίο για τη ζωή του προσφάτως εκλιπόντος Κουβανού επαναστάτη, ενώ στο «An Olympic Dream» αφηγήθηκε την περιπέτεια και την τραγική κατάληξη της Σομαλής αθλήτριας Σάμια Γιουσούφ Ομάρ κατά την προσπάθειά της να φτάσει μέσω θαλάσσης στην Ευρώπη για να συνεχίσει την καριέρα της και να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον «Μποξέρ» (εκδόσεις Ηλίβατον, μετάφραση: Γεωργία Τσάκωνα), όμως, για πρώτη φορά επιλέγει να μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή ενός λιγότερο διάσημου προσώπου. Ενός προσώπου που δεν έγινε πρωτοσέλιδο, δεν απέκτησε πλούτη και δόξα, δεν άσκησε εξουσία, δεν άλλαξε τον κόσμο. Κατόρθωσε όμως να επιβιώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μεταφερθεί η ζωή του σε πολλά βιβλία. Φυσικά δεν βγήκε αλώβητος. Ο Κλάιστ, με τις βίαιες σκηνές μποξ μέχρι θανάτου και την ανατριχιαστική ηδονή των Γερμανών αξιωματικών μπρος στο αποτρόπαιο θέαμα, δημιουργεί μια αφόρητη ατμόσφαιρα φρίκης «Η αληθινή ιστορία του Χέρτζκο Χαφτ, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος» είναι ο υπότιτλος του «Μποξέρ» που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη βιογραφία του Χαφτ που έγραψε ο μεγαλύτερος γιος του, Αλαν Σκοτ Χαφτ, ύστερα από μια σειρά συνεντεύξεων που του πήρε το 2002, πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο διάστημα αυτό, ο Χαφτ μιλούσε σπάνια για όλα όσα πέρασε ως αιχμάλωτος των ναζί και με λιγοστές λεπτομέρειες. Σύμφωνα με τον γιο του ήταν ευερέθιστος και νευρικός, δεν σήκωνε αντιρρήσεις, θύμωνε με το παραμικρό. Δεν ήθελε να ανασύρει στη μνήμη του την κτηνωδία και τη φρίκη που αντιμετώπισε. Ούτε να θυμάται τα πρόσωπα της οικογένειάς του και τους φίλους που έχασε στα χρόνια του πολέμου. Ολοι όμως «βρίσκονταν» πάντα δίπλα του. Γι’ αυτό και πάντα υποσχόταν απολογητικά στον γιο του ότι «μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Και του τα είπε. Ανθρωποι και γεγονότα ξεχύθηκαν στις αφηγήσεις του όταν τις ξεκλείδωσε ο γιος του. Μεταφέρθηκαν αρχικά στο βιβλίο με τίτλο «Χάρι Χαφτ: επιζήσας του Αουσβιτς, διεκδικητής του τίτλου από τον Ρόκι Μαρτσιάνο» που πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ το 2006 και εν συνεχεία κυκλοφόρησε στη Γερμανία με τίτλο «Χάρι Χαφτ: μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Ο Κλάιστ το προσάρμοσε σε κόμικς το 2011, πρωτοδημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung και έκτοτε έχει αποσπάσει βραβεία σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Βιογραφικά κόμικς για το Ολοκαύτωμα έχουν υπάρξει κι άλλα. Ο «Μποξέρ» όμως έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς ο πρωταγωνιστής του επιβιώνει με όπλο τις γροθιές του. Ο Πολωνοεβραίος Χέρτζκο βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ηλικία μόλις 15 ετών. Πόζναν, Στσέλιν, Αουσβιτς, Γιάβοζνο ήταν μερικοί από τους σταθμούς του εφιάλτη του. Βασανίστηκε, δούλεψε, έχτισε, έθαψε, έριξε νεκρά κορμιά σε φούρνους. Μέχρι που οι Γερμανοί αξιωματικοί τον επέλεξαν για διασκεδαστή τους. Τον έχρισαν «πυγμάχο» και τον υποχρέωσαν να «αγωνίζεται» εναντίον συγκρατούμενών του για να στοιχηματίζουν. Κι αυτός νικούσε συνεχώς σε μάχες ανάμεσα σε σκελετωμένους μελλοθάνατους. Με έπαθλο την επιβίωση κι ένα κομμάτι ψωμί. Ο Χέρτζκο κατόρθωσε να αντέξει μέχρι τη λήξη του πολέμου και να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή. Το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να ρίχνει γροθιές. Στα χρόνια του πολέμου τις έριχνε για να επιβιώσει. Εις βάρος της ζωής των αντιπάλων του. Στη Νέα Υόρκη έγινε επαγγελματίας μποξέρ και τις έριχνε για τα χρήματα και τη δόξα. Αλλά και για να ακουστεί το όνομά του ώστε να επανασυνδεθεί με τον έρωτά του. Μέχρι που, κατά τα λεγόμενά του, η μαφία τον απείλησε με τη ζωή του αν τολμούσε να νικήσει τον θρυλικό Ρόκι Μαρτσιάνο. Μια πυγμαχική καριέρα έληξε άδοξα και ένας μποξέρ έμαθε να επιβιώνει ως μανάβης. Με λίγα λόγια και πολλές θαμμένες μνήμες. Ο ρυθμός που δίνει ο Κλάιστ στη συγκλονιστική ιστορία του Χέρτζκο είναι καθηλωτικός. Και γίνεται ακόμη πιο έντονος από τη γνώση του αναγνώστη ότι αυτά που παρακολουθεί είναι προσωπικές αφηγήσεις. Η επιλογή των εξπρεσιονιστικών ασπρόμαυρων σχεδίων που θυμίζουν χαρακτικά και γίνονται ιδιαίτερα σκοτεινά και τρομακτικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό κλίμα που επιδεινώνεται από τις βίαιες σκηνές μποξ. Τα παραμορφωμένα σώματα των αιμόφυρτων ηττημένων θυμάτων όπως και των αποστεωμένων νεκρών από τις κακουχίες, οι συχνά ιδεοτυπικά σχεδιασμένοι ναζί βασανιστές, οι εξαντλητικές πορείες θανάτου με οδοιπόρους ανθρώπους-σκιές, σχεδόν χωρίς εξωτερικά χαρακτηριστικά, συνθέτουν μια παγωμένη ατμόσφαιρα που μυρίζει θάνατο. Και «ενοχλεί» τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Για να τον ωθήσει να υποψιαστεί. Σε αυτό συντελεί και το εξαιρετικό επίμετρο του Μάρτιν Κράους για την πυγμαχία και άλλες αθλητικές «δραστηριότητες» στους καταυλισμούς των εκτοπισμένων και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση με επίκεντρό της έναν διαλυμένο άνθρωπο που δεν ήταν άγιος. Και κατόρθωσε να βγει ζωντανός. Αλλά ποτέ πια ίδιος με τον αθώο έφηβο που ήταν όταν άρχιζε ο πόλεμος. Στο εμβληματικό για τη σύγχρονη ιστορία της ένατης τέχνης και βραβευμένο με Πούλιτζερ «Maus» (εκδόσεις Zoobus), ο Art Spiegelman καταγράφει μέσω μαγνητοφωνήσεων και μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή του Πολωνοεβραίου πατέρα του, Vladek, στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Δίνοντας τον υπότιτλο «Ο πατέρας μου αιμορραγεί Ιστορία» στον πρώτο τόμο επιλέγει να εστιάσει στα βιογραφικά στοιχεία. Στον δεύτερο τόμο, ωστόσο, ο υπότιτλος «Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματά μου», που «εκφέρεται» από ένα εσκεμμένα ασαφές πρώτο πρόσωπο (τον βασανισμένο πατέρα που λυτρώνεται μέσω της αφήγησης; τον καλλιτέχνη γιο που «εκμεταλλεύεται» τον επιζήσαντα; τον εκ του ασφαλούς αναγνώστη και θεατή μιας θηριωδίας αποκαλύπτει τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα του έργου που ελίσσεται επιδέξια μεταξύ βιογραφίας, αυτοβιογραφίας, Ιστορίας, μυθοπλασίας και ντοκουμέντου. «Δεύτερη Γενιά» (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού άλμπουμ του Michel Kichka, με υπότιτλο: «Αυτά που δεν έχω πει στον πατέρα μου». Ο Βελγοϊσραηλινός δημιουργός αφηγείται και αυτός τη ζωή του Εβραίου πατέρα του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά επιλέγει μέσω αυτής να αυτοβιογραφηθεί και να «εξομολογηθεί» στον πατέρα του και στους αναγνώστες τα δικά του βιώματα από την τόσο στενή του σχέση με έναν επιζήσαντα. Ως εκπρόσωπος της «δεύτερης γενιάς», των άμεσων απογόνων δηλαδή όσων γλίτωσαν από τα κρεματόρια του Αουσβιτς, περιγράφει τις σημαντικές στιγμές της παιδικής και νεανικής του ηλικίας υπό το βάρος της στενής συνύπαρξης με κάποιον που έζησε τη φρίκη και βγήκε ζωντανός. Στο «The Property» η Ισραηλινή Rutu Modan, χρησιμοποιώντας στοιχεία από το οικογενειακό της περιβάλλον και τις δύο Πολωνοεβραίες γιαγιάδες της, αφηγείται μια φανταστική ιστορία με μια ηλικιωμένη γυναίκα που επισκέπτεται τη Βαρσοβία δεκαετίες μετά τον πόλεμο για να διεκδικήσει ένα κτίριο που ισχυρίζεται ότι της ανήκε, για να ξυπνήσουν έτσι παλιές, οδυνηρές μνήμες. Στο «Auschwitz» o Pascal Croci αξιοποιεί εικόνες και μαρτυρίες κρατουμένων στο Αουσβιτς Μπιρκενάου για να συνθέσει ένα εφιαλτικό άλμπουμ για την καθημερινότητα σε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πηγή
  10. Dr Paingiver

    ΤΡΕΙΣ ΣΚΙΕΣ

    Τον Cyril Pedrosa πολλοί από μας μάλλον τον γνωρίζουν. Είναι ο σκιτσογράφος του Shaolin & Moussaka. Ξεχάστε όμως οτιδήποτε γνωρίζετε γι αυτόν. Εδώ, ο Pedrosa, με αφορμή μιά πραγματική ιστορία, γράφει και "σκηνοθετεί" μιά πολύ δυνατή και ταυτόχρονα πολύ θλιβερή ιστορία. Δύο γονείς χάνουν το παιδί τους σε πολύ μικρή ηλικία. Τελικά.... μπορείς να αποφύγεις το αναπόφευκτο; Αυτό είναι το τραγικό ερώτημα που τίθεται σε αυτή την ιστορία. Μήπως προσπαθώντας να το αποφύγεις καταλήγεις σε σκοτεινά μονοπάτια χωρίς επιστροφή; Η απάντηση είναι πάντα μία και είναι γνωστή σε όλους εκτός από αυτούς που βιώνουν το δράμα. Διαβάστε το! Μιά κυκλοφορία έκπληξη που αξίζει την προσοχή σας. Κριτικές-δημοσιεύσεις: Ενα αλληγορικό γκράφικ νόβελ παραμύθι για την απώλεια... [Γιαννακόπουλος Σπύρος, www.kathimerini.gr, 19/09/2015]
  11. Ο Μποξέρ: Η αληθινή ιστορία του Χέρτζκο Χαφτ, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος Συγγραφέας: Reinhard Kleist Αγγλικός τίτλος: The Boxer: The True Story of Holocaust Survivor Harry Haft Τίτλος στο πρωτότυπο: Der Boxer - Die wahre Geschichte des Hertzko Haft Εξώφυλλο ξένης έκδοσης: Περίληψη στα ελληνικά: Το είδα στην σελίδα isbn.nlg.gr. Το isbn παραχωρήθηκε στις 4/11/2016. Διαβάστε κριτικές στο Goodreads. Δείτε λίγες σελίδες του στο Amazon. Λογικά θα κυκλοφορήσει σύντομα, γιατί έχουν βάλει μέχρι και τιμή (15€). Και υπάρχουν λεπτομέρειες της έκδοσης (200 σελίδες, 24χ17 cm).
  12. Ενα αλληγορικό γκράφικ νόβελ παραμύθι για την απώλεια... ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ Σε έναν τόπο μακρινό, σε μια εποχή αλλοτινή κάπου κοντά στον Μεσαίωνα, σε μια παραδεισένια κοιλάδα διαδραματίζεται το γκράφικ νόβελ «Τρεις σκιές». CYRIL PEDROSA Τρεις Σκιές Mετ.: Γεωργία Τσάκωνα Εκδ. Ηλίβατον Οι «Τρεις Σκιές» είναι ένα γκράφικ νόβελ εξαιρετικό. Από κάθε οπτική. Είναι ένα από τα καλύτερα που έχουμε δει να εκδίδονται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Ενα αλληγορικό παραμύθι για την απώλεια, που με έξοχο τρόπο συνέθεσε ο Γάλλος δημιουργός με τις πορτογαλικές ρίζες Cyril Pedrosa. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ελληνικό κοινό συναντά τον Pedrosa. Σχέδιά του είχαμε δει σε εγχώρια έκδοση το 2005 στο κόμικς «Shaolin & Moussaka» (εκδ. Μαμουθκόμιξ), ένα διαστημικό γουέστερν, έπος ατελείωτου χαβαλέ, σουρεάλ δομής, με χιούμορ α λα Monty Python, σε σενάριο David Chauvel (από τον Chauvel πρόσφατα είδαμε την προσεγμένη διασκευή σε κόμικς του κλασικού «Το Νησί των Θησαυρών» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, εκδ. Πατάκη). Εχει επίσης εργαστεί στο επιτελείο των γαλλικών στούντιο της Ντίσνεϊ, όπου συμμετείχε στη δημιουργική ομάδα των ταινιών «Η Παναγία των Παρισίων» και «Ηρακλής». Και μετρά διάφορες αξιόλογες προσωπικές δουλειές, μία από αυτές και οι «Τρεις Σκιές» (πρώτη έκδοση στα γαλλικά το 2007). Σε έναν τόπο μακρινό, σε μια εποχή αλλοτινή κάπου κοντά στον μεσαίωνα, σε μια παραδεισένια κοιλάδα ζουν ευτυχισμένοι ο Γιοακίμ και οι γονείς του. Το αγροτόσπιτό τους βρίσκεται ανάμεσα σε λόφους, απομονωμένο, μακριά από τον κόσμο, τη βαβούρα του και τα βάσανά του. Κι όλα κυλούν ξέγνοιαστα για την τριμελή οικογένεια, μέχρι που από το πουθενά εμφανίζονται οι Τρεις Σκιές. Τρεις ανθρωπόμορφες σκιές, ακάλεστες, ανατριχιαστικές και με άγνωστες προθέσεις, που επίμονα περιτριγυρίζουν την οικογένεια. Αλίμονο, οι τρεις σκιές έχουν έρθει για τον Γιοακίμ. Οι Τρεις Σκιές γεννήθηκαν από ένα πραγματικό γεγονός που βίωσε ο δημιουργός όταν στενοί του φίλοι έχασαν το παιδί τους σε μικρή ηλικία. Στις «Τρεις Σκιές» η χαρά εναλλάσσεται με τη λύπη, και η οδύνη με τη γαλήνη. Οι γονείς είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να σώσουν το παιδί τους, με οποιοδήποτε κόστος γι’ αυτούς. Η θέλησή τους είναι γιγαντιαία, πεισματικά αρνούνται να παραδεχτούν το αναπόφευκτο της μοίρας. Μέσα στην απόγνωσή τους θα εμπιστευτούν οποιονδήποτε τους πουλήσει -πανάκριβα!- λίγη ελπίδα. Και μπλέκουν σε μια χαοτική οδύσσεια, προσπαθώντας να δεχτούν αυτοί τα πυρά αντί του παιδιού. Βαθύτατα συγκινητικός, άλλοτε παραμυθένιος και άλλοτε εφιαλτικός, ο Pedrosa δημιουργεί εικόνες άξιες θαυμασμού. Χρησιμοποιώντας με επιδεξιότητα το λευκό, το μαύρο και τις σκληρές αντιθέσεις, απεικονίζει με ευστοχία τις ανθρώπινες εκφράσεις, σκέψεις και συναισθήματα. Σκηνοθετεί και συνταιριάζει με μαεστρία τα καρέ, σε ένα λαμπρό δείγμα sequential art, που εγκλωβίζει το μάτι και τις αισθήσεις του αναγνώστη και ξεδιπλώνει με ευθύτητα την ιστορία, μια ιστορία που διαβάζεται με μια ανάσα (και που γυρνάς πίσω τις σελίδες για να χαρείς ξανά τις ζωγραφιές). Ισως φταίνε οι πορτογαλικές ρίζες του, ίσως η προϋπηρεσία του στην Ντίσνεϊ, αλλά ο Pedrosa ξεφεύγει από τα αυστηρά μοτίβα της γαλλοβελγικής σχολής κόμικς. Οι γραμμές του είναι ατίθασες, ζωηρές, έχουν κάτι από τα παλιά καλά γοτθικά σκηνικά του Τιμ Μπάρτον, και φέρνουν στον νου τον Αμερικανό ομότεχνό του Craig Thompson, δημιουργό των «Blankets» (εκδ. ΚΨΜ) και «Habibi» (εκδ. Pantheon Books), ειδικά στον τρόπο που κάνει τις γραμμές των προσώπων και στα παιχνιδίσματα του σχεδίου όταν γίνεται η υπέρβαση στο παράλογο, το ονειρικό, το μη ρεαλιστικό. Οι θαυμάσιες εικόνες έχουν τον πρώτο λόγο στο κόμικς. Και συνοδεύονται διακριτικά από λέξεις. Σχεδόν ακούς τον πατέρα να πονάει, να πασχίζει για τον γιο του, τη μητέρα να εκλιπαρεί για βοήθεια. Ο ίδιος ο γιος, από ένα σημείο κι έπειτα, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να κρυφτεί από τις Σκιές (ένας παραλληλισμός με κάποια ανίατη ασθένεια , και πρώτος αυτός δέχεται στωικά τη μοίρα. Και ο Pedrosa, τόσο σε εικαστικό επίπεδο, όσο και στο σύνολό του, δημιουργεί ένα αριστουργηματικό αφήγημα χαρμολύπης. Πηγή Παρουσίαση της έκδοσης.
  13. Σελιδοποίηση/Εξώφυλλο: Παυλίνα Αλεξανδροπούλου Επιμέλεια κειμένων και έκδοσης: Γεωργία Τσάκωνα Εικόνες εξωφύλλου:Philippe Druillet (Chaos), Soloup (Black Bastard) Τον Μάιο του 2005, η ομάδα ιστορικής και θεωρητικής μελέτης των κόμικς Iconotopia, σε συνεργασία με το Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, διοργάνωσε το 2ο Συνέδριο Κόμικς με τίτλο Αποχρώσεις Δύο Κόσμων: Κόμικς και [Επιστημονική] Φαντασία. Αυτή τη φορά ο χαρακτήρας του συνεδρίου ήταν διεθνής και πέρα από τους πολλούς Έλληνες δημιουργούς και ομιλητές που συμμετείχαν, την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους σημαντικοί δημιουργοί από το εξωτερικό. Συγκεκριμένα ο Jeff Smith (Bone), ο Bryan Talbot (Grandville), o Brian Bolland (Judge Dredd, Camelot 3000), o Τhierry Smolderen (σεναριογράφος του Gipsy) και ο Θεσσαλονικιός, αλλά μόνιμος κάτοικος, εδώ και πολλά χρόνια, της Καταλανίας, Γιώργος Κωνσταντίνου. Πέντε χρόνια μετά, οι εκδόσεις Ηλίβατον, κυκλοφορούν αυτή εδώ τη συλλογή δοκιμίων η οποία συγκεντρώνει, κατά κάποιο τρόπο, τα πρακτικά αυτού του συνεδρίου. Για να είμαστε ακριβείς, δεν πρόκειται ακριβώς για «πρακτικά συνεδρίου» αλλά για επιλεγμένα δοκίμια που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των κόμικς του φανταστικού και όχι μόνο. Τα κείμενα αγγίζουν από κλασσικά κόμικς θέματα διαφόρων σχολών και χωρών προέλευσης και επεκτείνονται σε ευρύτερα πολιτισμικά προϊόντα όπως η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος, η ζωγραφική, το animation και τα βιντεοπαιχνίδια. Οι συγγραφείς των δοκιμίων αυτών προέρχονται επίσης από πολλούς χώρους: δημιουργοί κόμικς, ακαδημαϊκοί, ερευνητές, δημοσιογράφοι, μεταπτυχιακοί φοιτητές, εκδότες. Ο τόμος, ο οποίος προλογίζεται από τον Γιάννη Κουκουλά, χωρίζεται σε τέσσερα μέρη: Δημιουργία, Ανάγνωση, Ανάλυση, Αντανάκλαση. Οι εκδόσεις Ηλίβατον έκαναν πολύ καλή δουλειά στην παραγωγή και στο στήσιμο του βιβλίου και το τελικό αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Στο τέλος θα βρείτε επίσης ένα παράρτημα με βιβλιογραφικές πληροφορίες για τις ελληνικές εκδόσεις των κόμικς που αναφέρονται στα κείμενα και κυκλοφόρησαν μετά το 2005. Δεν είναι ελαφρύ ανάγνωσμα, καθώς τα περισσότερα κείμενα απαιτούν προσεκτική ανάγνωση, αλλά δίνει, αναμφίβολα, την ευκαιρία στον αναγνώστη να προσεγγίσει με έναν άλλο τρόπο την ανάγνωση των κόμικς. Καθώς είμαι αναμεμειγμένος στην παραγωγή αυτού του βιβλίου, δεν θεωρώ πρέπον να επεκταθώ στην αξιολόγηση της συγκεκριμένης έκδοσης οπότε αν κάποιος από τους συμφορουμίτες το διαβάσει, ας μπει στον κόπο να γράψει δυο λόγια. Παραθέτω εξώφυλλο/οπισθόφυλλο καθώς και τις σελίδες των περιεχομένων για να πάρετε μια εικόνα του τι μπορείτε να διαβάσετε.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.