Αναζήτηση στην Κοινότητα

Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες μέρες για την αυταρχική και εκδικητική απόφαση της υπουργού Πολιτισμού να εκδιώξει τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων από το υπέροχο κτίριο του Θησείου, στο οποίο στεγάζεται εδώ και αρκετές δεκαετίες, επειδή «τόλμησε» να διαθέσει τον χώρο για εκδηλώσεις που εξέθεταν την κυβερνητική πολιτική. Ελπίζουμε να ανατραπεί η απόφαση αυτή και υπό τις έντονες πιέσεις που ασκούν επαγγελματικοί σύλλογοι, σωματεία, κόμματα, φορείς, οργανώσεις και απλοί πολίτες και να συνεχίσει ο ΣΕΑ να ασκεί το έργο του σε έναν χώρο που είναι πάντα ανοιχτός και φιλόξενος στη διάδοση των ιδεών και στην καλλιέργεια διαλόγου. Στη δροσερή αυλή του κτιρίου του ΣΕΑ, αλλά και στο ευρύχωρο εσωτερικό του, έχουν πραγματοποιηθεί αμέτρητες εκδηλώσεις πολιτιστικού και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και είναι χρέος όλων να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στη χρήση των δημόσιων κτιρίων για δράσεις που υπερβαίνουν τα καθαρά επαγγελματικά ενδιαφέροντα των μελών των συλλόγων. Μια τέτοια σπουδαία εκδήλωση με τα κόμικς και την αρχαιολογία στο επίκεντρο πραγματοποιήθηκε πριν από εννέα χρόνια στο κτίριο του ΣΕΑ, και όσοι/όσες είχαμε παρευρεθεί θα τη θυμόμαστε για πάντα για την πρωτοτυπία της. Το Φεστιβάλ «Με Πενάκι και Σκαπάνη» έλαβε χώρα από τις 4 έως τις 6 Ιουλίου του 2014 με διοργανωτές τις εκδόσεις ΚΨΜ, το Comicon-Shop και τις εκδόσεις Ρενιέρη και τον ίδιο τον ΣΕΑ. Βασικό θέμα των περισσότερων κόμικς και των γελοιογραφιών που εκτέθηκαν τότε αλλά και των συζητήσεων που πραγματοποιήθηκαν ήταν η αρχαιολογία και η ιστορία, δοσμένες όμως με έναν εντελώς ιδιαίτερο και χιουμοριστικό τρόπο. Η κεντρική αφίσα του φεστιβάλ, που ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Μάριου Μεγαπάνου του Comicon-Shop ο οποίος είχε πεθάνει λίγο πριν από τα εγκαίνια, ήταν φιλοτεχνημένη από τον Malk, ενώ συμμετείχαν με έργα τους δεκάδες καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες και ήταν ιδιαίτερα μεγάλη η προσέλευση του κοινού. Η επιτυχία του τριήμερου αυτού οδήγησε στη συνέχεια του φεστιβάλ για ακόμη δύο χρονιές πάντα με τον ίδιο τίτλο, πάντα με μεγάλη συμμετοχή, πάντα στον χώρο του ΣΕΑ. Έναν χώρο-όαση στο κέντρο της Αθήνας που πρέπει να αγωνιστούμε για να παραμείνει ζωντανός. Και το σχετικό link...

Όταν ξυπνάνε οι νεκροί σχεδιάζουν την εκδίκησή τους. Και ξεκινούν το ταξίδι τους με βαρκάρη τον Χάρο για να συναντήσουν έναν αποστασιοποιημένο Θεό (;) και να απαλλάξουν τους ανθρώπους από την παρουσία του. Το underground κίνημα του τέλους της δεκαετίας του 1960 στα αμερικανικά κόμικς και λίγο αργότερα σε πολλά ευρωπαϊκά απέδειξε ότι η «σχεδιαστική αρτιότητα» είναι μια αυταπάτη, αυτό που έχει σημασία είναι η αφήγηση και ο τρόπος που το σχέδιο υπηρετεί το σενάριο και αντιστρόφως. Με μια καθυστέρηση σε σχέση με τις εικαστικές τέχνες, στα κόμικς εισέβαλαν το dada και ο σουρεαλισμός μαζί με μια απίστευτη σκληρότητα, συχνά συνοδευμένη με μια αλλόκοτη ψυχρότητα, ένα στέγνωμα από συναισθήματα. Το περιοδικό «Raw» του Art Spiegelman τη δεκαετία του 1980 συνέβαλε καθοριστικά στην εμπέδωση μιας τέτοιας τάσης, δημοσιεύοντας έργα μιας νεοπαγούς για τα κόμικς «art brut». Ο Gary Panter με τον Jimbo σε μια μεταμοντέρνα και μεταλλαγμένη Θεία Κωμωδία, οι βίαιες και τραχιές εικόνες του Mark Beyer, τα παραμορφωμένα πρόσωπα και σώματα του Savage Pencil, οι αντικαρτουνίστικοι ψυχεδελικοί κόσμοι του Jim Woodring, διαμόρφωσαν ένα νέο «Ποπ Αλλόκοτο» σύμπαν, όπως εύστοχα το ονομάζουν οι Θανάσης Μουτσόπουλος και Χριστόφορος Μαρίνος στο ομότιτλο βιβλίο τους («Ποπ Αλλόκοτο», εκδ. Futura, 2003). Χαρακτηριστικά, ο Θανάσης Μουτσόπουλος γράφει για τον Savage Pencil: «Μέσα από τα χαοτικά σκαριφήματά του, τη βία, τη βρομιά, τη μουτζούρα, μπορεί να δει κανείς και ένα σίγουρο φλέγμα. Τι είδους χαρακτήρες είναι οι σταθεροί ήρωές του όπως ο Dead Duck ή ο Mr. Inferno δύσκολο να τους περιγράψεις, αλλά μια κοινοτοπία που μπορεί να βοηθούσε είναι “κάτι σαν ζωάκια του Disney μετά από ανεπανόρθωτη ψυχική διαταραχή”. Ή ίσως, μονοκοντυλιές ψυχασθενών με εμμονές γύρω από την ποπ κουλτούρα. Ή νορμάλ αμερικάνικο κόμικ στριπ που μεταλλάχτηκε μέσα σε λουτρό από ψυχοδηλωτικά φάρμακα. Ή το φλέγμα των Monty Python μέσα από τον punk προκρούστη και μια χαλασμένη πένα. Ή…». Μια τέτοια περιγραφή ταιριάζει ιδανικά και στα κόμικς της, μεταξύ άλλων και εικαστικής καλλιτέχνιδος, Σταυρούλας Παπαδάκη, τόσο σε αυτά που έχουν προηγηθεί («Μόνες στο Σπίτι», «Το Φονικό Κουνέλι», «Μέσα στον Σπασμένο Καθρέφτη» κ.ά.) όσο και στο πιο πρόσφατο με τίτλο «Όταν Ξυπνάνε οι Νεκροί…» σε σενάριο του Θόδωρου Πανάγου (εκδόσεις Ρενιέρη / comicon-shop). Η Παπαδάκη πλάθει μια ιστορία που ξεκινά με το ξύπνημα δύο νεκρών και συνεχίζεται με το οδοιπορικό τους σε ένα αφιλόξενο και εχθρικό περιβάλλον με προορισμό τον Κόσμο, τον Άρχοντα του Σύμπαντος και σκοπό την εξόντωσή του για λόγους εκδίκησης. Το ταξίδι αυτό, γεμάτο ψυχαναλυτικές προεκτάσεις και επιτηδευμένους διαλόγους για τη ζωή, την ψυχή, τον θάνατο, με βαρκάρη τον Χάρο στα νερά του Αχέροντα δεν θα είναι ανέφελο και θα οδηγήσει σε συγκρούσεις με τους συνεπιβάτες στη βάρκα, σε απρόσμενες συναντήσεις, σε απογοητεύσεις αλλά και σε χαρές. Οι χαρακτήρες, σχεδιασμένοι επιμελώς σχηματικά και ατημέλητα, με τριγωνικά κεφάλια, με πρόσωπο αρκούδας ή κουνελιού, περιπλανώνται σε αναζήτηση κάποιου υποτιθέμενου ανώτερου πλάσματος. Μέχρι την πλήρη απομυθοποίησή του και την «ανάσταση» των νεκρών. «O Κόσμος πήγαινε πακέτο με τα όπλα, πέθανε αυτός, πέθαναν κι αυτά», λέει ένας μονόφθαλμος «αναστημένος» με πρισματικό κεφάλι. Για να έρθει η λύτρωση και η έλευση του Ανθρώπου. Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει από τον Θανάση Μουτσόπουλο, αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης και Θεωρίας του Πολιτισμού, παρουσία της δημιουργού, στο καφέ του Νομισματικού Μουσείου της Αθήνας (Πανεπιστημίου 12), την Κυριακή 11 Ιουλίου και ώρα 19.30 (είσοδος ελεύθερη). Και το σχετικό link...