Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'εκδοσεις μικρος ηρως'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Το νέο κόμικς «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ» του Τζίμι-Κρις Αγκαράι δραματοποιεί τη ζωή του «Έλληνα Σαρλώ» και αναβιώνει μια χαμένη εποχή: εκείνη του ελληνικού βωβού κινηματογράφου. O κινηματογράφος και τα κόμικς είναι αδελφές τέχνες: γεννήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, συμπορεύτηκαν, αλληλοεπηρεάστηκαν και παραμένουν σε μόνιμη ζύμωση και επικοινωνία μέχρι σήμερα. Αυτή την επικοινωνία βλέπουμε συχνά από τις κινηματογραφικές box office υπερπαραγωγές της Marvel έως τα κόμικς που αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στον κινηματογράφο. Όμως, ποιος πραγματικά περίμενε ένα graphic novel για τον ελληνικό βουβό κινηματογράφο του Μεσοπολέμου; Αυτό ακριβώς το κόμικς είναι το «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ» του Δημήτρη (Τζίμι)-Κρις Αγκαράι που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μικρός Ήρωας, μια ευχάριστη φετινή εκδοτική έκπληξη. Από την 7η στην 8η και στην 9η Τέχνη Ο ασπρόμαυρος Μιχαήλ Μιχαήλ μεταπήδησε από τον κινηματογράφο στα κόμικς μέσω… θεάτρου: το κόμικς βασίστηκε στο μεγαλειώδες θεατρικό έργο «Οι Κωμικοί» των Δημήτρη Πιατά και Σάκη Σερέφα που παίζεται αυτή τη σεζόν από το ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη και το κόμικς κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με την παράσταση. Το κόμικς «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως Στις σελίδες του διαβάζουμε την πορεία του Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ, ενός νεαρού ηθοποιού που αποφασίζει να παίξει στις πρώτες ελληνικές κωμικές ταινίες του 1920. Εξελίσσεται σε πρωταγωνιστή γυρίζοντας ταινίες μιμούμενος το ίνδαλμά του, Τσάρλι Τσάπλιν, και διασκεδάζει το ελληνικό κοινό ως ο «Έλλην Σαρλώ». Η ιστορία του όμως δεν τελειώνει ευχάριστα σαν του Βρετανού κωμικού, με τον ίδιο να βυθίζεται στην αφάνεια και στη φτώχεια. Θαυμαστός περασμένος κόσμος Δεν πρόκειται για μια πυκνογραμμένη βιογραφία με εικόνες – όπως καταλήγουν να είναι πολλά βιογραφικά κόμικς. Αντίθετα, εστιάζει στη μυθοπλασία και σε μια πιο ελεύθερη απόδοση των αληθινών προσώπων του, βασισμένο στο θεατρικό έργο και παραμένοντας πιστό στην ιστορική πορεία των πραγμάτων. Παρέα με τον αισιόδοξο και γεμάτο ενέργεια Μιχαήλ, που τόσο προσπαθεί να γίνει ο Έλληνας Τσάπλιν, ζωντανεύει μια ολόκληρη κοινότητα ηθοποιών, θεατρικών σταρ, ερασιτεχνών σκηνοθετών και παραγωγών που μόλις μαθαίνουν να κάνουν σινεμά! Μέσα από τις κόντρες, τις φιλοδοξίες, τις μικρότητες και τα πάθη τους, ο αναγνώστης διαβάζει ολοζώντανους τους πιονέρους του ελληνικού κινηματογράφου, τόσα πολλά ξεχασμένα ονόματα με μόνο αναγνωρίσιμο εκείνο της – νέας τότε – Γεωργίας Βασιλειάδου! Με τη συνοδεία κατατοπιστικών ιστορικών κειμένων από τους Σερέφα και Γιάννη Σολδάτο, το κόμικς δεν αποτελεί απλά βιογραφία του Μιχαήλ αλλά ένα ταξίδι σε ένα ξεχασμένο κεφάλαιο του ελληνικού σινεμά. Ξεναγός στο ταξίδι είναι το πενάκι του νεαρού Αγκαράι όπου, αφού σκιαγράφησε την Αθήνα τού σήμερα («Σύμβουλος Ερωτικών Υποθέσεων», εκδ. Jemma Press), σκιαγραφεί εδώ την Αθήνα του Μεσοπολέμου. Με τα έξυπνα στημένα καρέ του, το ασπρόμαυρο «πινελάτο» σχέδιο και τις έντονες θεατρικές εκφράσεις των ηρώων του, μας δίνει μια ιστορία γεμάτη ζωντάνια, χιούμορ και μελαγχολία. Το δίπολο μνήμης – λήθης είναι το προφανές κεντρικό θέμα του graphic novel μαζί με εκείνο της κωμωδίας – τραγωδίας: πώς ένας επιτυχημένος κωμικός καταλήγει δυστυχισμένος, μόνος και ξεχασμένος; Γιατί πάνω από τα δύο δίπολα στέκει μοιραίος ο τόπος και ο χρόνος: η αβάσταχτη Ελλάδα του Μεσοπολέμου, η Ελλάδα που μέχρι και σήμερα υποβαθμίζει την Τέχνη. «Ο Μιχαήλ Μιχαήλ […] κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα μέλλον, μα δυστυχώς εδώ δεν είναι τόπος που μπορεί ν’ αναδειχθεί, γιατί του λείπει η υποστήριξη», γράφει ένα απόσπασμα άρθρου του 1924 που παρατίθεται σαν φάντασμα στο οπισθόφυλλο. Εκατό χρόνια μετά, σε πόσους σύγχρονους καλλιτέχνες δεν ταιριάζει αυτό το απόσπασμα; Το κόμικς έρχεται αναπάντεχα, ασπρόμαυρο και ηχηρό, να μιλήσει για την Τέχνη στην Ελλάδα, για τη διαχρονική της υποτίμηση. Και κάπως έτσι ο Μιχαήλ Μιχαήλ, που ακόμα και η ημερομηνία του θανάτου του είναι ανεξακρίβωτη, ανασταίνεται φέτος εις διπλούν, σε δύο τέχνες-αδελφές του σινεμά: στο θεατρικό σανίδι από τους Πιατά – Σερέφα και στις σελίδες των κόμικς από το πενάκι του Αγκαράι. «Πού να το φανταζόταν…». Και το σχετικό link...
  2. Μια συνέντευξη με τον δημοφιλή δημιουργό για comics, μουσική και φυσικά για "Hard Rock". Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως η σκηνή των comics στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην καλύτερη φάση που έχει βρεθεί ποτέ καθώς η παραγωγή έχει αυξηθεί αισθητά, φεστιβάλ πλέον γίνονται σε όλη την Ελλάδα και νέοι αξιόλογοι δημιουργοί εμφανίζονται κάθε χρόνο. Έχοντας αισίως κλείσει μια 20ετία φτιάχνοντας comics, ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εξάλλου το "Hard Rock", το οποίο ξεκίνησε να φτιάχνει το 2007 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, αποτελεί μία σπουδαία σειρά που μετρά πολλούς φανατικούς αναγνώστες, όχι μόνο στην Ελλάδα αφού έχει κυκλοφορήσει και στην Ιταλία. Comics του μπορείτε να βρείτε σε βιβλιοπωλεία και κομιξάδικα από τις εκδόσεις Jemma Press και Μικρός Ήρως. Στο τέλος του προηγούμενου έτους λοιπόν, οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως κυκλοφόρησαν δύο επετειακά άλμπουμ, όπου δεκαοχτώ καλλιτέχνες δημιούργησαν τις δικές τους μικρές αυτοτελείς ιστορίες, αφιερωμένες στα 70 χρόνια του "Μικρού Ήρωα". Με αφορμή την συμμετοχή του Τάσου Μαραγκού στον ένα από τους δύο τόμους με μια πρωτότυπη ιστορία, μιλήσαμε μαζί του για τον Μικρό Ήρωα, τα comics, τους Iron Maiden και πολλά άλλα. Τάσο καλησπέρα. Σε ευχαριστούμε πολύ για αυτήν τη συνέντευξη. Καλησπέρα. Εγώ ευχαριστώ. Ας ξεκινήσουμε από την πιο πρόσφατη δουλειά σου στο συλλογικό έργο για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τον χαρακτήρα, αλλά διάβαζες ποτέ Μικρό Ήρωα; Δεν διάβαζα γιατί όταν ήμουν πιτσιρίκι εκεί στα τέλη ‘80s – αρχές ‘90s που πήγαινα μόνος μου στο πρακτορείο Τύπου ή στο περίπτερο για να πάρω comics, πάντα με γοήτευαν τα εξώφυλλα του Μικρού Ήρωα γιατί μου άρεσαν τα χρώματα, η δράση κι όλο αυτό που από παιδιά το έχουμε στο μυαλό μας με τους κακούς ναζί, αλλά όταν το άνοιγα κι έβλεπα πως δεν είναι comics έλεγα πως εγώ θέλω κάτι σαν το Λούκι Λουκ, σαν το Αστερίξ κτλ. Οπότε δεν είχα ποτέ στο σπίτι κι ούτε οι δικοί μου διάβαζαν. Έκανες καθόλου έρευνα προκειμένου να κάνεις την ιστορία σου "Κόμικς, Κεμπάπ και Φάπες"; Ναι, έκανα έρευνα και από το βιβλίο που είχε βγει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα και από το internet για να δω ποιοι είναι οι κεντρικοί χαρακτήρες και ποιοι είναι οι κακοί, από τους οποίους τελικά διάλεξα τον πιο γνωστό, δηλαδή τον διαβολογερμανό ή αλλιώς Σεϊτάν Αλαμάν. Και πριν κάνω την ιστορία όμως είχα κάνει μια μικρή έρευνα, πιο πολύ στο οπτικό κομμάτι μιας και η ιστορία που έκανα για τον τόμο είναι με τους χαρακτήρες που είχα φτιάξει για την έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα. Δηλαδή, ο Σπίθας, η Κατερίνα και ο Γιώργος ως σύγχρονοι αντιφασίστες στη σημερινή εποχή περίπου, γιατί μπορεί να είναι και στα ‘90s, μπορεί και στις αρχές των ‘00s. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή να τους φέρεις στο σήμερα; Δεν θυμάμαι να σου πω πώς προέκυψε, δηλαδή αν το σκέφτηκα πολύ ή αν μου έσκασε ξαφνικά σαν ιδέα αλλά γενικά μου αρέσει όλη αυτή η κουλτούρα και η μουσική των skinheads, αν και είναι κάπως παρεξηγημένη. Δηλαδή, οι skinheads δεν ήταν φασίστες. Ως κίνημα ξεκίνησε από μαύρους στην Αγγλία που ακούγανε ska, φορούσαν παντελονάκια σηκωμένα, αρβύλες και τέτοια. Μετά μπήκανε κι άλλοι στο κόλπο, κι εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το υιοθέτησαν οι φασίστες. Δηλαδή άμα δεις σήμερα ξυρισμένο κεφάλι, μπουφαν fly και αρβύλα λες είναι skinhead φασίστας αλλά εντάξει, υπάρχουν και άλλα σημάδια για να τους καταλάβεις. Οπότε ήταν και μια προσπάθεια επανοικειοποίησης της κουλτούρας αυτής; Ναι, μάλιστα είχα λάβει κι ένα μήνυμα στο Instagram από έναν τύπο που μέχρι να του απαντήσω εξαφανίστηκε το μήνυμα και δεν ξέρω καν ποιος είναι, που μου έγραφε πως είναι skinhead πολλά χρόνια και είναι κακό που π.χ. στο "Hard Rock" ή σε κάποιο παλιότερο στριπάκι έχω βάλει έναν φασίστα να έχει το κλασσικό στυλ «τιράντα, ξυρισμένο κεφάλι, κολλητό παντελόνι και άρβυλα». Οπότε στο Μικρό Ήρωα τους έφτιαξα, όχι σαν skinheads γιατί θα ξεφεύγαμε πολύ από την κλασσική εικόνα τους, αλλά έτσι ώστε το στυλ τους να παραπέμπει εκεί. Ο Σπίθας μάλιστα φορά και μια κονκάρδα της SHARP (Skinheads Against Racial Prejudice) που είναι παγκοσμίως γνωστή αντιφασιστική ομάδα. Θεωρείς πως οι ιστορίες του Μικρού Ήρωα παραμένουν επίκαιρες στις μέρες μας; Δυστυχώς ναι, γιατί βλέπουμε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με την ακροδεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή οι φασίστες, που για πολλά χρόνια ήταν στις τρύπες τους βγήκαν έξω με την Χρυσή Αυγή, μετά είχαμε την αυταπάτη με την καταδίκη πως κάτι έγινε αλλά δεν έγινε τίποτα και πλέον η ακροδεξιά έχει ξαναφουσκώσει. Βλέπουμε δηλαδή πιτσιρίκια, και αυτό είναι το κακό, να υιοθετούν ένα προπολεμικό look φασιστικό, δηλαδή και με τα κουρέματα και με το πως ντύνονται, και οι ιδέες τους να είναι τελείως σάπιες. Είσαι από τους δημιουργούς που επιλέγουν να πάρουν θέση σε διάφορα ζητήματα, κάτι που πιθανά να δυσαρεστεί μέρος του κοινού σου. Αισθάνεσαι πως σου έχει στοιχίσει αυτό; Μπορεί και να μου έχει στοιχίσει αλλά δεν με ενδιαφέρει. Το θέμα είναι μην μου στοιχίσει πιο χοντρά. Δηλαδή θα ακουστεί λίγο κοινότοπο αλλά κόσμος σκοτώθηκε για τις ιδέες του. Άλλοι πολέμησαν, εκτελέστηκαν, κρεμάστηκαν, πήγαν σε ξερονήσια, τώρα για τα comics θα φοβόμαστε; Πάντως τα τελευταία χρόνια τα ιστορικά comics έχουν μπει δυναμικά στο εκδοτικό προσκήνιο. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Θα έκανα αν με ενδιέφερε πολύ κι ένιωθα πως θέλω να το κάνω. Μιλάμε φυσικά για μεγάλη έκταση, όχι π.χ. ένα short story. Αν ένιωθα πως γουστάρω πολύ και μπορώ να το κάνω, θα το έκανα. Για παράδειγμα, ένας από τους χαρακτήρες στο Hard Rock είναι ο Ραμόν που τον βλέπουμε στη Σύρο και μαθαίνουμε σιγά-σιγά πως είναι Ισπανός που πολέμησε στον Ισπανικό Εμφύλιο, μετά με την επικράτηση του Φράνκο πέρασε στη Γαλλία και συμμετείχε στην Αντίσταση κι ύστερα, με κάποιο τρόπο, κατέληξε στη Σύρο κι έμεινε εκεί. Αυτό λοιπόν θα ήθελα να το κάνω αλλά είναι ένα project που θέλει μελέτη, το αφήνω για την ώρα στην άκρη και ποτέ δεν ξέρεις. Τελευταία φορά που είχες μιλήσει στο Rocking ήταν το 2011. Πόσα έχουν αλλάξει από τότε όσον αφορά την πορεία σου ως δημιουργό; Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα για μένα προσωπικά, γιατί έχω αλλάξει σχεδόν τέσσερις πόλεις. Τότε ήμουν Θεσσαλονίκη, μετά από ένα χρόνο πήγα στο Βερολίνο που δεν μου έκατσε και μετά από εφτά μήνες πήγα στο Ρέθυμνο, από εκεί επέστρεψα στη Σύρο και μετά στην Αθήνα όπου βρίσκομαι τα τελευταία οχτώ χρόνια. Αλλά και σαν δημιουργός έχω κάνει πολλά πράγματα από τότε. Δηλαδή τότε έκανα τα τελευταία "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", μετά ήθελα να κάνω άλλα πράγματα οπότε συνέχισα το "ΚΡΑΚ" με μια άλλη ιστορία, ακολούθησαν πολλά στριπάκια, συνεργασίες με την Ελευθεροτυπία και με site, και μετά επέστρεψα στο "Hard Rock" που ανέβηκε λίγο και σε δημοτικότητα όταν βγήκε ο τόμος. Γενικώς έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Και η σκηνή των comics πόσο έχει αλλάξει; Η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς πιστεύω από τότε. Δηλαδή θυμάμαι όταν πρωτοέκανε το Comicdom CON Athens το φεστιβάλ στην Ελληνοαμερικανική Ένωση τριήμερο, η Παρασκευή ήταν τρόμος. Δηλαδή λέγαμε «πω πω, πήγε χάλια η Παρασκευή, θα πάει όλο χάλια» αλλά μετά το Σαββατοκύριακο ήταν σούπερ. Και μετά με τα χρόνια, ξαφνικά και την Παρασκευή άρχισε να μαζεύεται πολύς κόσμος. Και δεν είναι μόνο η αύξηση του κόσμου που ασχολείται αλλά και το ότι υπάρχουν και περισσότεροι δημιουργοί που βγάζουν πολύ καλές δουλειές. Υπάρχουν νέα παιδιά που κάνουν φοβερά πράγματα και δημιουργοί που δουλεύουν φουλ με εξωτερικό όπως ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Γιώργος Καμπάδαης, η Dani, έχουν αυξηθεί και τα Φεστιβάλ οπότε η σκηνή ανεβαίνει συνεχώς. Οπότε θα έλεγες πως τα comics στην Ελλάδα περνάνε μια περίοδο ακμής; Τι πιστεύεις πως συνετέλεσε σε αυτό; Ναι, ζούμε μια περίοδο ακμής και δυστυχώς σε λάθος εποχή. Γιατί αν αυτό συνέβαινε στα ‘90s λέμε τώρα, που εγώ δεν θα το είχα ζήσει γιατί ήμουν μικρός, θα ήταν πολύ καλύτερα γιατί τότε δεν υπήρχε το internet, δεν υπήρχαν τα social media και το έντυπο θα μπορούσε να πουλήσει περισσότερο. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δεν ξέρω αν είναι κάποια τάση ή αν έχει να κάνει με το πως ο κόσμος αντιμετωπίζει την pop κουλτούρα, και δεν μιλάω για τον κόσμο που ήταν άρρωστος με τα comics από μικρός, αλλά ο άσχετος που ξαφνικά ανακάλυψε τα comics, διάβασε κάποια ελληνικά, κόλλησε, άρχισε να στηρίζει τη σκηνή, δεν ξέρω να σου πω για ποιο λόγο γίνεται όλο αυτό, αλλά είναι καλό. Όσον αφορά το κοινό, θεωρείς πως έχει σπάσει η λογική του "τα comics είναι για παιδιά"; Περίπου. Κάποιοι ακόμη το πιστεύουν αυτό για τα μικυμάου που είναι μόνο για παιδιά και κάποιοι θα σου πούνε πως «ok, τα κομικς δεν είναι τόσο σημαντικά αλλά τα graphic novel είναι πολύ πιο καλά». Που είναι το ίδιο πράγμα δηλαδή. Το graphic novel είναι μια μορφή comic αλλά κάποιοι αποφεύγουν τη λέξη όπως ο διάολος το λιβάνι, γιατί υπάρχει όλη αυτή η ρετσινιά ότι τα comics είναι για τα παιδιά ή ότι είναι κάτι φτηνό ή λαϊκό, το οποίο στην τελική δεν είναι και κακό. Πόσο εύκολο είναι να ζήσει κάποιος από τα comics στην Ελλάδα; Δεν είναι καθόλου εύκολο. Εγώ δηλαδή που το έχω πετύχει το κάνω με νύχια και με δόντια, με συνεχόμενο άγχος, ανασφάλεια, τρέχοντας από Φεστιβάλ σε Φεστιβάλ γιατί από εκεί μπορούμε και βιοποριζόμαστε, και με το να βγάζω συνέχεια καινούργια πράγματα. Δηλαδή να, τώρα τελείωσε το Athens Con, λίγες μέρες ξεκούραση και μετά ξεκίνημα για το Comicdom CON, μετά για Κρήτη, και μετά το ίδιο πάλι. Θα μπορούσα να δουλεύω γραφίστας μιας και από εκεί ξεκίνησα, να έχω τώρα 20-25 χρόνια σε ένα γραφείο και να παίρνω φαντάζομαι έναν πολύ καλό μισθό σε μια ιδιωτική εταιρία, όμως αυτό που ζω δεν θα το άλλαζα. Πολλές φορές δηλαδή ακόμη και σήμερα δεν το συνειδητοποιώ ότι μπορώ και ζω από τα comics, με όλες τις δυσκολίες φυσικά, αλλά μπορώ. Το "Hard Rock" όλα αυτά τα χρόνια παραμένει μία βασική σταθερά. Θες να μας πεις πώς προέκυψε η αρχική ιδέα του comic; Δεν είμαι από αυτούς που θα σου πουν πως κάνουν comics όλη τους τη ζωή από μικρό παιδάκι. Δεν έκανα comics, έκανα ζωγραφιές. Πρώτη φορά έκανα comics το 1998 για μια εργασία στη σχολή γραφιστικής που έπρεπε να φτιάξω ένα μικρό έντυπο κι είχα κάνει κάτι με τον Batman, ένα χάλι τελείως. Και τότε είχα ενδιαφερθεί, είχα κάνει κάποια μαθήματα, διάβαζα και πολλά comics, μετά για κάποιο ηλίθιο λόγο που δεν αξίζει να αναφέρω για τρία χρόνια δεν έπιασα μολύβι, και μετά ήρθε το «9» που με έβαλε στη πρίζα να κάνω comics. Κι έτσι άρχισα να διαβάζω κάποια εναλλακτικά αμερικάνικα comics και άρχισε να ξεκλειδώνει κάπως το πράγμα στο μυαλό μου. Δηλαδή πως θέλω να κάνω μια ιστορία με τις μαλακίες που κάναμε ως έφηβοι, τρίτη λυκείου. Και τα κορίτσια, και τους μπάφους, και το metal, και το σχολείο, και τις αλητείες, και σκεφτόμουν πως θα το κάνω. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου, το 2005 νομίζω, ο πρώτος τόμος του Hate του Peter Bagge και όταν το διάβασα ήταν λες και με έλουσε φως στο πρόσωπο γιατί σκέφτηκα πως έτσι θα το κάνω. Γι’ αυτό και υπάρχει μεγάλη ομοιότητα με το "Hate" στα πρώτα "Hard Rock". Και μετά ήρθε και το "Love & Rockets" κι έτσι ξεκίνησα. Δηλαδή ήθελα να κάνω μια ιστορία που να έχει ενδιαφέρον αλλά να είναι ρεαλιστική. Να μην έχει ούτε υπερδυνάμεις, ούτε action, ούτε φοβερά τρελά πράγματα. Κι όταν έκανα το πρώτο "ΚΡΑΚ" που είχε μέσα το "Hard Rock", νόμιζα πως αυτό θα είναι μόνο, μία κι έξω. Μια ιστορία για την πρώτη φορά που κάνει σεξ ένας μαθητής τρίτης λυκείου στη Σύρο. Κι είδα που άρεσε στον κόσμο κι είπα κάτσε να κάνω κι ένα δεύτερο, κι ένα τρίτο και κύλισε. Κι έτσι λοιπόν φτάσαμε τώρα να δουλεύεις το έβδομο τεύχος του vol. 2 του "Hard Rock". Τι να περιμένουμε σε αυτό και πότε θα κυκλοφορήσει; Ναι, είμαστε στο 15ο ή 16ο επεισόδιο νομίζω. Το δουλεύω τώρα κι ελπίζω πως θα το έχω έτοιμο στο Comicdom Con Athens τον Μάιο στην Τεχνόπολη μιας και το καινούργιο τεύχος θα είναι διπλό και θα αποτελείται από 64 σελίδες κι όχι από 32 που ήταν τα προηγούμενα. Δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα γιατί θα είναι spoiler αλλά θα υπάρχει μια εξέλιξη του κεντρικού χαρακτήρα και θα έχει σίγουρα cliffhanger γιατί συνηθίζω να κλείνω τα τεύχη έτσι. Ελπίζω να αρέσει στον κόσμο γιατί εγώ είμαι ενθουσιασμένος όταν κλείνω το σενάριο καθώς αυτό είναι και το πιο αγχωτικό σημείο της όλης δουλειάς. Δηλαδή μπορεί τώρα να έχω ένα πάκο σελίδες που αγχώνομαι πως πρέπει να γεμίσουν με μολύβια, μελάνια, υπολογιστή κτλ. αλλά το σενάριο είναι το πιο απρόβλεπτο σκέλος, αφού μπορεί μια μέρα να βγάλεις δέκα σελίδες και την επόμενη μόνο μία γιατί έχεις κολλήσει. Ή να έχεις βάλει σημείωση πως εδώ δεν μου πάει καλά και πρέπει να βρω μια λύση για να κάνω το transition από μια σκηνή στην άλλη. Οπότε είναι σημαντικό που έχω τελειώσει το σενάριο και στην έκθεση Εν Αιθρία στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης μπορεί κανείς να δει και το έργο που έκανα, που είναι μια πρώτη ματιά στο εξώφυλλο. Δεν θα είναι αυτό ακριβώς αλλά είναι η βασική ιδέα του. Είχες εξαρχής στο μυαλό σου όλη την ιστορία; Δηλαδή είχες αποφασίσει από πόσα τεύχη θα αποτελείται το δεύτερο μέρος; Από πόσα δεν είχα αποφασίσει. Όταν το ξεκίνησα ήξερα πως θέλω να εξελιχθεί αλλά δεν ήξερα πως θα τελειώσει. Κάποια στιγμή ενώ είχα φτάσει στη μέση βρήκα και το τέλος. Φυσικά μέχρι να φτάσω εκεί μπορεί να μου έρθει κάποια καλύτερη ιδέα και να δω πως χρειάζομαι παραπάνω τεύχη. Με βάση αυτό που έχω για την ώρα στο μυαλό μου και μου αρέσει ως τέλος, πιστεύω πως θα βγει αυτό το τεύχος τώρα και μάλλον ένα ακόμη, που ή θα είναι μονό ή διπλό, κι εκεί θα τελειώσει ο δεύτερος κύκλος. Και μετά; Θα υπάρξει τρίτος; Μπορεί. Αλλά μεγαλώνουμε κιόλας. Δηλαδή σκέψου το ξεκίνησα στα 29 μου κι είμαι 47. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, και μικρότερα και μεγαλύτερα. Συνεπώς το Hard Rock θα πρέπει να μπει στην άκρη γιατί δεν αξίζει να ξεκινήσω τρίτο κύκλο, να βγάλω ένα τεύχος και μετά από δύο χρόνια άλλο τεύχος. Έχω και κάποιες ιδέες μήπως ο τρίτος κύκλος, αν τελικά όντως γίνει, δεν αποτελείται από τεύχη αλλά είναι μικρές ιστορίες του τύπου 80-100 σελίδες, μικρά βιβλιαράκια, με ένα κεντρικό θέμα, μια ιστορία που θα έχει αρχή – μέση – τέλος και προχωρά χρονολογικά. Δηλαδή, σκέφτομαι μήπως κάνω μια ιστορία για τον Δεκέμβρη του ’08 που είναι κάτι που μας σημάδεψε όλους, μήπως μετά κάνω ένα άλμα και είναι στο σήμερα όλοι οι χαρακτήρες. Θα δείξει. Τα τελευταία χρόνια επέστρεψες στις αυτοεκδόσεις με το "Kuro the Black Magik Kat". Πως προέκυψε αυτή σου η επιλογή και πόσο διαφέρει από το να συνεργάζεσαι με μια εκδοτική; Γενικά ξεκίνησα από τις αυτοεκδόσεις με το "Big Bang!" το 2004, 20 χρόνια πριν που ήταν μια συλλογική αυτοέκδοση, δηλαδή έτρεχα εγώ όλα τα γραφιστικά και τις περισσότερες ιστορίες και συμμετείχαν και κάτι άλλα παιδιά που ήταν φίλοι από τη Σύρο, το οποίο το συνέχισα και στη Θεσσαλονίκη όταν πήγα. Όταν μετά ξεκίνησα το "ΚΡΑΚ" το 2007, που ήταν η πρώτη επίσημη έκδοση από την Giganto Books τότε, ξέρεις την είχα ακούσει λίγο όπως όλοι την ακούνε κι έλεγα πως δεν θα κάνω τώρα fanzine. Οπότε από το 2007 έως και το 2015 δεν είχα βγάλει καμία αυτοέκδοση. Και ξαναέβγαλα στο πρώτο Athens Con το "Holy Shit Comix" το πρώτο, μετά έβγαλα κι άλλο, και μετά κάποια άλλα πιο μικρά και μου άρεσε όλο αυτό οπότε ξαναμπήκα στο τριπάκι. Είναι ωραία φάση να κάνεις τα πάντα μόνος σου, να πας στο τυπογραφείο, να τσεκάρεις το χαρτί αν βγαίνει καλά, και να ελέγχεις όλη τη διαδικασία. Φυσικά οικονομικά είναι πιο δύσκολο γιατί πρέπει να βάλω λεφτά και μετά να κανονίσω να πουληθούν αυτά τα κομμάτια για να πάρω τουλάχιστον πίσω τα λεφτά που έδωσα, και αν βγει και κάτι σε κέρδος. Τώρα, η ιστορία με το Kuro ξεκίνησε γιατί πήρα γάτα το 2017 και σιγά- σιγά μου σκάγαν ιδέες. Δηλαδή το πρώτο που έβγαλα ήταν αποκλειστικά για όσους στηρίζουν οικονομικά τη σελίδα μου στο patreon και παίρνουν κάποια δώρα. Αυτό ήταν το τεύχος #0 και λέω μετά να βγάλω το #1 στο Comics n' beer, το πρώτο Φεστιβάλ μετά τα lockdown και την πανδημία που είχε γίνει στην Κυψέλη. Και – κλασσικά – γάτες πήγε καλά, οπότε έβγαλα το και το επόμενο και τώρα είμαι στο τέταρτο. Παρακολουθείς τη διεθνή σκηνή των comics; Ναι, εκτός του ότι τα φτιάχνω είμαι κι άρρωστος με το να διαβάζω. Ποιο ήταν το τελευταίο comic που σου έκανε εντύπωση; Το "Monica" του Daniel Clowes. Διαβάζω πολλά όμως και μάλιστα πλέον τα σημειώνω. Δηλαδή πέρυσι το πήγα εντελώς μπακαλίστικα, τα σημείωνα σε τετράδιο αλλά φέτος τα έχω στον υπολογιστή και κρατάω λίστα με το τι διαβάζω όλη τη χρονιά και τα βαθμολογώ. Άλλα είναι στο 3,5/5 άλλα στο 2,5/5, αν και γενικά προσέχω τι αγοράζω, το Monica είναι το μόνο που έχει πάρει 5 αστεράκια. Είχα τσεκάρει από πριν τα reviews και μετά το διάβασα και είναι όντως τόσο καλό. Γενικά μου αρέσουν όλα τα comics του Clowes, αν και τώρα με το "Monica" πάλι στο τέλος ήμουν σε φάση δεν είμαι σίγουρος τι κατάλαβα. Οπότε άρχισα να ψάχνω και είδα πως άλλα κατάλαβε ο ένας, άλλα ο άλλος, όμως δεν ήταν αυτό το «δεν κατάλαβα τίποτα» αλλά με έκανε να θέλω να το ξαναδιαβάσω. Γενικά ο Clowes είναι το αντίθετο από τον Peter Bagge που μου άρεσε πολύ, δηλαδή το "Hate" το θεωρώ κορυφαίο comic αλλά όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχει βγάλει κάτι εξίσου αξιόλογο. Όπως π.χ. και το "Love & Rockets" το παίρνω, το διαβάζω, λέω ok, αλλά δεν είναι αυτό το πράγμα. Υπάρχουν νέοι δημιουργοί που σου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον; Ναι, π.χ. τώρα έχω παραγγείλει το "A Guest in the House" της Emily Carroll. Ένας άλλος δημιουργός που παίζει πολύ τα τελευταία χρόνια και μου αρέσουν κάποιες δουλειές του είναι ο Daniel Warren Johnson, που έχει φοβερό σχέδιο. Διάβασα δηλαδή το "Murder Falcon", το "Do A Powerbomb", το "Transformers" παρόλο που έγινε χαμός δεν με τράβηξε τόσο πολύ. Τα superhero τα παρακολουθείς; Ή τις ταινίες; Έχω δει αρκετές ταινίες αλλά τις τελευταίες δεν τις βλέπω γιατί είναι η μία χειρότερη από την άλλη. Οπότε βλέπω λίγο τα reviews, αν δω πως δεν λένε και πολλά προτιμώ να διαβάσω κάτι ή να ξαναδώ κάτι που μου άρεσε. Είμαι π.χ. από αυτούς που μου άρεσε πολύ το τελευταίο "Batman" ενώ δεν μου αρέσουν τόσο πολύ αυτά με τον Christian Bale. Και παρόλο που ο Robert Pattinson μου είχε ξενίσει σαν επιλογή, και όχι λόγω "Twilight", μου άρεσε πολύ. Αλλά το αγαπημένο μου είναι το "Batman Returns". Τώρα με τα υπερηρωικά comics δεν ασχολούμαι πολύ. Μόνο Batman αλλά ο Batman δεν είναι υπερήρωας, ένας ψυχάκιας είναι που ξέρει καλό καράτε κι έχει πολλά λεφτά και gadgets. Superman για παράδειγμα δεν με τράβηξε ποτέ. Παρόλο δηλαδή που ο Λευτέρης από το Jemma Books & Comics μου προτείνει καμιά φορά comics και μπορεί να μου έχει πει να διαβάσω κάποιο Superman, δεν με τραβάει καθόλου ο ήρωας. Punisher π.χ. που κι αυτός δεν είναι υπερήρωας έχω διαβάσει καλά πράγματα αλλά πλέον τα Spider-Man ή τα X-Men που τα γούσταρα ως παιδάκι δεν με τραβάνε καθόλου. Τώρα γίνεται χαμός με τα manga και τα anime. Είσαι fan; Διαβάζω αλλά τα πολύ κλασσικά. Δηλαδή το Akira θεωρώ πως είναι στην κορυφή των πάντων και κοιτάει όλα τα comics από ψηλά. Είναι δηλαδή το top δημιούργημα και σεναριακά και σχεδιαστικά. Μου αρέσει φουλ ο Junji Ito και γενικά μου αρέσουν τα τρόμου ή κάτι παλιά των ‘60s, π.χ. τώρα διαβάζω το "Kitarō" που είναι ωραίο. Αλλά αυτά τύπου "Naruto" ή το "One Piece" που έχουν 100 τόμους, δεν τα πολυπιάνω. Αλλά γίνεται χαμός με αυτά. Βιώνουμε manga πανζουρλισμό. Και δεν είναι μόνο τα πιτσιρίκια. Και από ελληνικά; Κοίτα, υπάρχουν δημιουργοί που μου αρέσουν όπως ο Aldo Shabani που μου αρέσει πολύ το σχέδιο του αλλά δεν έχει κάτσει να κάνει κάτι πιο μεγάλο. Μετά εντάξει, η Dani είναι φοβερή αλλά έχει πλακωθεί τώρα στα εξώφυλλα, και καλά κάνει, και μου άρεσε και το "Zawa" του Διαλυνά. Αλλά κάθε χρόνο παίρνω και διαβάζω και αυτοεκδόσεις. Μου έχει ξεφύγει ένα για το οποίο έχω ακούσει τα καλύτερα, το "Ντανταϊστικό Κοκτέιλ" του Αρη Τ., το οποίο θέλω να το διαβάσω αλλά δεν το έχω βρει γιατί έγινε χαμός κι εξαφανίστηκε. Όμως πλέον κυκλοφορούν τόσα πολλά και τα περισσότερα κυκλοφορούν στο Comicdom CON όπου δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, κάτι που εννοείται από τη μία είναι καλό γιατί είναι η δουλειά μου αλλά, από την άλλη, θα ήθελα να πάω σε ένα Φεστιβάλ και να μην κάνω τίποτα. Τελευταία φορά το έκανα το 2018 στο Athens Con που δεν είχα ούτε καινούργια δουλειά, ούτε τραπέζι, κι είχα βγάλει το εισιτήριό μου κι είχα πάει κανονικά βόλτα. Δηλαδή στο Comicdom από τότε που ξεκίνησε το Artists Alley δεν έχω πια χρόνο. Μου έχει λείψει. Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι βιογραφίες μουσικών σε comics. Θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο; Ναι, θα έκανα αλλά αυτό απαιτεί φοβερή έρευνα. Για το "Hard Rock" δεν χρειάζεται να ψάξω και πολλά και ούτε με ενδιαφέρει να δείξω πως ήταν π.χ. η Αθήνα το 2001. Κάτι τέτοιο όμως θα ήθελε πολύ ψάξιμο. Υπάρχει κάποιος δημιουργός του οποίου την ιστορία θα ήθελες να κάνεις; Κοίτα, θα γούσταρα να κάνω Ramones γιατί ήμουν για χρόνια ραμονάκιας κι ακόμη τους θεωρώ σπουδαία μπάντα, αλλά τους έχω ακούσει τόσο πολύ που πλέον δεν μπορώ. Θα έκανα κάτι με τους Iron Maiden γιατί στα ‘90s ήμουν κολλημένος μαζί τους αλλά τα πρώτα χρόνια, μέχρι εκεί που έσκασε ο Dickinson. Δηλαδή παρόλο που πιτσιρικάς τον γούσταρα και τα "Number of the Beast", "Powerslave", "Piece of Mind" είναι αλμπουμάρες, πριν καν γίνει όλη αυτή η ιστορία με το καπνογόνο δεν τον άντεχα. Ok, ήταν βλαμμένος και ο Paul Di Anno, αλλά πήγαμε στο live του που έσκασε με το καροτσάκι και ο τύπος είναι respect μέχρι την τελευταία ρανίδα. Κι ο Robert Johnson θα μου άρεσε γιατί πιστεύω σε αυτόν βασίστηκε όλο το rock’ n’ roll και όλη αυτή η ιστορία με το rock που είναι σατανικό. Δηλαδή αν ακούσεις και πρώιμους Rolling Stones το βλέπεις πως όλα στα blues πατάνε. Οπότε στο ερώτημα Beatles ή Rolling Stones είσαι με τους Stones; Ναι, όχι πως μου αρέσουν πολύ κι αυτοί. Δηλαδή δεν θα πήγαινα ποτέ σε συναυλία τους και τζάμπα να μου έλεγαν να πάω αλλά τους προτιμώ. Θυμάμαι δηλαδή όταν έφτιαχνα το πρώτο "ΚΡΑΚ" τον Απρίλιο του 2007, άκουγα τη δισκογραφία τους αλλά μέχρι τα μέσα των ‘60s. Οι Beatles πάλι δεν μου άρεσαν ποτέ. Όχι πως τους μισώ αλλά δεν μου είπαν ποτέ κάτι. Στο πρώτο τεύχος του "Hard Rock" το 2006 ο Μάρκος φορούσε μπλούζα Slayer. Στα πιο πρόσφατα τον βλέπουμε με μπλουζάκι Husker Du. Αυτή η μετάβαση είναι κάτι που αντικατοπτρίζει και τη δική σου εξέλιξη ως ακροατή; Όχι απαραίτητα. Μπορεί π.χ. να έχει να κάνει με το τι ακούω εκείνο τον καιρό. Θυμάμαι δηλαδή εκεί στο τέταρτο επεισόδιο με την πενταήμερη που φοράει Cramps γιατί τότε άκουγα πολύ rockabilly, psychobilly και τέτοια πράγματα. Ή μετά σε ένα τεύχος φορούσε μπλούζα Lou Reed. Να, τώρα στο σενάριο έχω σημείωση πως μέσα στο επεισόδιο πρέπει να φορά τέσσερα διαφορετικά μπλουζάκια γιατί υπάρχει και μια χρονική μετάβαση. Ή θα κάνω κανένα poll στο Instagram ή θα αποφασίσω εγώ ποιες μπάντες θα φοράει. Ίσως να έχεις και δίκιο βέβαια σε αυτό που λες για τα γούστα μου γιατί όταν εγώ άκουγα metal άκουγα μόνο metal. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο, σε φάση «όλες οι άλλες μουσικές δεν αξίζουν τίποτα, είναι όλα σκατά». Και μετά σιγά- σιγά μπήκε το punk, είχαν σκάσει και οι Nirvana πιο πριν, λίγο Bodycount, και μεγαλώνοντας άκουσα και ηλεκτρονική μουσική αλλά όχι techno, house κτλ. αλλά π.χ. και τώρα ακούω Pertubator που παίζει νταρκίλα καλή. Παρακολουθείς τις μουσικές εξελίξεις; Όχι πολύ. Ό,τι περνάει από τα social media και ό,τι πιάσει το ραντάρ μου. Ανυπομονώ να ακούσω το καινούργιο Judas Priest γιατί βαράνε ακόμη ωραία. Γενικά, με τους Iron Maiden ήμουν πάρα πολύ πορωμένος σε φάση δεν φορούσα άλλο μπλουζάκι, ήξερα τα πάντα, δίσκους, σημαίες, αυτοκόλλητα, ό,τι έφερνε το δισκάδικο στη Σύρο πήγαινα και το αγόραζα. Όλο αυτό μέχρι το 1993 που έφυγε ο Dickinson, το οποίο ήταν μαχαιριά. Δεν είχα ακούσει τους δίσκους που είχαν βγάλει μετά με τον Bayley και από τότε, ενώ τα έχω ακούσει τα άλμπουμ, δεν βρίσκω κάτι να με τραβάει. Δηλαδή και το τελευταίο που βγήκε, το "Senjutsu", δεν μου έκανε. Δεν ξέρω τώρα αν είναι σωστό κι αυτό που λέω αλλά μου μοιάζει πιο progressive κάπως. Ok, είναι 60 χρονών αλλά κι ο Rob Halford 70 χρονών είναι και βγάζει heavy metal. Θα ήθελα πολύ να βγάλουν ένα άλμπουμ που να έχει λίγη από τη ζωντάνια των παλιών άλμπουμ. Δηλαδή, θα ήταν μαγκιά να πουν οι Maiden στον Dickinson κάνε εσύ τώρα τα δικά σου αυτά τα "The Mandrake Project" πως τα λένε, να γκρινιάζεις για τα καπνογόνα και να βγάλουν ένα τελευταίο άλμπουμ μιας και είναι μεγάλοι άνθρωποι, με τον Di Anno σε καροτσάκι, σε κρεβάτι, σε οτιδήποτε είναι ο άνθρωπος, να κάνουν και μια περιοδεία μαζί και γεια σας. Οπότε ποιο είναι το τελευταίο άλμπουμ που σου άρεσε πολύ; Ξέρεις τι γίνεται; Πλέον ακούω περισσότερο κομμάτια. Το Metallica π.χ. νόμιζα θα είναι καλό με τα πρώτα τραγούδια που έβγαλαν αλλά το υπόλοιπο δεν μου άρεσε. Τώρα, το Judas Priest που σου είπα πιστεύω θα είναι καλό. Τις προάλλες άκουσα μια ωραία μπάντα με πιτσιρίκια, τους Speed of Light, και είπα «υπάρχει ελπίδα» γιατί ήταν μικρά και βαρούσαν υπέροχα. Σε συναυλίες πας; Ποια ήταν η τελευταία συναυλία που πήγες; Πήγα Jazz Sabbath τον Δεκέμβριο. Γενικά προτιμώ τις πιο μικρές. Δηλαδή είχα πάει και στους Iron Maiden στο ΟΑΚΑ και όλο αυτό το τεράστιο πράγμα δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ. Μου αρέσει να βλέπω συναυλίες σε πιο μικρούς, κλειστούς χώρους παρόλο που κάποια ξέρεις πως δεν γίνεται να τα δεις εκεί. Για να επιστρέψουμε όμως και στο οπτικό κομμάτι, ποιο εξώφυλλο δίσκου θα ήθελες να έχεις σχεδιάσει; Δεν ξέρω συγκεκριμένο εξώφυλλο αλλά για συγκρότημα θα σου πω πάλι Iron Maiden, γιατί αυτοί ήταν και ο λόγος που ζωγράφιζα στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Δηλαδή όλο τον Eddie έκανα και κάτι ζόμπι στα θρανία. Διάφορα εγχώρια συγκροτήματα τον τελευταίο καιρό επιλέγουν ως promotional αφίσα ή εξώφυλλο σχέδια δημιουργημένα από AI. Πώς βλέπεις αυτή την επιλογή τους; Χάλια επιλογή. Δηλαδή καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, και δεν είμαι σίγουρος αν το κάνουν τα συγκροτήματα ή αυτός που διαχειρίζεται το image τους, αλλά είναι κάτι που προσβάλει τους καλλιτέχνες. Είναι σαν πω εγώ πως θέλω να κάνω το "Hard Rock" ταινία και θέλω να έχει μέσα original heavy metal μουσική, και να μην πάω να πληρώσω τη μπάντα να βγάλει κομμάτια αλλά να βάλω το A.I. να κάνει κάτι στην τύχη. Ε, δεν θα το έκανα αυτό. Δηλαδή, βρείτε γνωστούς σας, πληρώστε κάτι. Στην τελική εγώ προτιμώ να κλέψεις ένα σχέδιο δικό μου και να φτιάξεις την αφίσα σου παρά να το κάνεις με A.I. Πιστεύεις πως, μέσω ενός νομικού πλαισίου, μπορεί να μπει ένα φρένο στην επέλαση του AI ή απλώς καθυστερούμε το αναπόφευκτο; Σιγά μην μπει φρένο. Η φάση φαίνεται πως θα γίνει δυστοπία. Δηλαδή, θα μας επηρεάσει το A.I. σε όλα τα επίπεδα τα επόμενα χρόνια. Και όχι μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι επειδή θα χάσουμε τις δουλειές μας κι όλο αυτό. Για παράδειγμα, είχε κυκλοφορήσει μια φωτογραφία του Πάπα Φραγκίσκου με ένα φουσκωτό μπουφάν σαν ράσο και το είχαν πιστέψει όλοι. Και ναι, ok, φαινόταν πολύ αληθοφανές αλλά ψάξε ρε φίλε λίγο. Πιστεύω τα επόμενα χρόνια που όσο πάει το μηχάνημα θα εξελίσσεται, θα έχουμε θέμα και με ειδήσεις και με άλλα πράγματα και φυσικά, και καλλιτεχνικά από τη στιγμή που είναι πιο εύκολο και πιο φτηνό για τον άλλο. Δηλαδή οι μεγάλες εταιρίες τύπου Marvel ή DC μπορεί να τσιμπήσουν και πουν πως θα κάνουν ένα comic με Α.Ι. εικόνες. Για την ώρα δεν θα τους πήγαινε καλά αλλά στο μέλλον δεν ξέρω πως θα πάει. Κλείνοντας, τι θα συμβούλευες κάποιον επίδοξο δημιουργό που θέλει να ασχοληθεί με τα comics; Να ασχοληθεί. Να το κάνει και ας μην του φαίνεται πως θα πάει καλά. Όταν ξεκίνησα να κάνω comics δεν υπήρχε η ιδέα του θα το κάνω επαγγελματικά ή θα ζήσω από αυτό. Ήταν αστεία όλα αυτά. Εντάξει, το «9» είχε ξεκινήσει καλά και πλήρωνε τους δημιουργούς αλλά τώρα είναι διαφορετικά που βλέπουν πως όντως κάποιοι ζούμε από αυτό. Μην περιμένουν όμως αυτό να γίνει αμέσως. Αλλά να το κάνουν κι ας φάνε και άκυρα από περιοδικά ή από εκδοτικούς, να κάνουν αυτοεκδόσεις και να σχεδιάζουν ασταμάτητα μέχρι να τους κοπεί το χέρι. Μην περιμένουν δηλαδή πως θα βγάλουν μια ιστορία ή ένα fanzine και θα πάει γαμάτα. Κι αν βγάλουν ένα που θα πάει γαμάτα, να κάνουν το επόμενο που θα πάει ακόμη καλύτερα. Και μετά, αν θέλουν κάνουν την μετάβαση σε μια εκδοτική ή στο εξωτερικό. Αλλά το θέμα είναι να μην μασήσουν και να κάνουν πράγματα συνέχεια. Και ας μην είναι δημοφιλή. Μπορεί μετά να γίνουν ή να μην γίνουν ποτέ και να μην φτάσουν στην πρώτη θέση. Αλλά εμένα η πρώτη θέση πάντα με τρόμαζε. Το να είσαι ο καλύτερος κάπου έχει μοναξιά και ανασφάλεια μην σου φάνε την πρωτιά. Καλύτερα να είσαι στην τρίτη ή στην τέταρτη θέση. Δεν σου λέω να είσαι στη δέκατη πέμπτη, αλλά να υπάρχουν και κάποιοι που κάνουν καλύτερα πράγματα από σένα. Πολύ συχνά σκέφτομαι μεγάλους δημιουργούς σαν τον Moebius που θα είχαν γνώση ποιοι είναι και δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Θα ήθελα να είμαι ευχαριστημένος εγώ με αυτό που φτιάχνω και να αρέσει και στον κόσμο. Σε όσο πιο πολύ, τόσο πιο καλά. Σε ευχαριστώ πολύ Τάσο. Εγώ ευχαριστώ. * Η φωτογραφία είναι του Κωστή Γωγιού από το Comicdom CON Athens 2018. Και το σχετικό link...
  3. Anton Duck

    ΚΛΑΣΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ POPEYE

    Και ήρθε λοιπόν η ώρα που όλοι περιμέναμε! Χθες, στις 2 Αυγούστου του 2022 κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, ο πρώτος τόμος της σειράς "Κλασικές ιστορίες Popeye". Η σειρά αυτή έχει σκοπό να παρουσιάσει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μια φουρνιά από τις καλύτερες ιστορίες του Μπαντ Σάγκεντορφ (ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στριπ με τον Ποπάυ) στην αυθεντική πρωτότυπη μορφή τους. Ο Μπαντ Σάγκεντορφ είναι αυτός ο οποίος κατάφερε μέσα από εκατοντάδες κομικς και στριπς να αναδείξει τον Ποπάυ τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα. Το όνομα του το πρωτοείδαμε στην σειρά "Ποπάυ" (από την εκδοτική Δραγούνης Α.Ε.) καθώς ήτανε τοποθετημένο σε κάθε εξώφυλλο της σειράς για 2 ολόκληρές δεκαετίες. Οι ιστορίες του ξεχώριζαν στο περιοδικό λόγω της εφευρετικότητας και της επινοητικότητας του καθώς και του καλλιτεχνικού ταλέντου του. Όμως οι ιστορίες αυτές υπέστησαν αλλαγές αφού δεν μπορούσαν να φιλοξενηθούν στα περιοδικά κόμικς καθώς ήτανε φτιαγμένες για τα ημερήσια στριπ των αμερικανικών εφημερίδων. Ως εκ τούτου, οι ιστορίες του δεν εκδόθηκαν ποτέ στην σωστή τους μακρόστενη μορφή. Έτσι λοιπόν ο αγαπητός @ PhantomDuck μαζί με την εκδοτική Μικρός Ήρως αποφάσισε να εκδώσει τις ιστορίες αυτές με την αρχική μορφή τους. Αρκετά με τον πρόλογο ας περάσουμε στην παρουσίαση-κριτική... Η ΕΚΔΟΣΗ Μέγεθος: Λίγο μεγαλύτερο από τις Μπαμπαδοϊστορίες με ακριβείς διαστάσεις 21 X 19 εκ. Θεωρώ ότι είναι το καταλληλότερο μέγεθος για μια τέτοια έκδοση. Τα στριπς καθώς και τα άρθρα εφάπτονται τέλεια. Το μόνο πρόβλημα που ίσως θα μπορούσε να τεθεί είναι αυτό της τοποθέτησης το οποίο δεν το θεωρώ πολύ σημαντικό. Τιμή: Στα 22€ (με έκπτωση 19.80€ στο site του Μικρού ήρωα). Λίγο τσουχτερή η τιμή λόγω της κρίσης και της αύξησης της τιμής του χαρτιού αλλά νομίζω ότι τα αξίζει τα λεφτά του ειδικά τώρα που όλες οι εκδόσεις έχουν αυξήσει τις τιμές. Γραμματοσειρές: Έχουμε μια ποικιλία γραμματοσειρών. Θα ανεβεί σε λίγες μέρες μια πλήρης λίστα των γραμματοσειρών που χρησιμοποιήθηκαν. Λοιπές λεπτομέρειες: Οι τόμοι αποτελούνται από 232 σελίδες. Το χαρτί είναι λεπτό γυαλιστερό (σαν illustration μου φαίνεται) ενώ έχουμε μαλακό, εξίσου γυαλιστερό εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο. Οι ιστορίες, σύμφωνα με τον πρώτο τόμο, από τελούνται από περίπου 30-40 σελίδες η κάθε μια καθώς οι τόμοι συνοδεύονται με άρθρα γεμάτα πληροφορίες και επιμελημένα από τον ένα καλύτερο. ΟΙ ΤΟΜΟΙ Σύμφωνα με τον ίδιο τον επιμελητή θα έχουμε 6 τόμους στην σειρά και πιθανολογείται κάθε τόμος να κυκλοφορεί ανά 6 μήνες. Ο πρώτος τόμος είναι κοντά μας αρά περιμένουμε και την υπόλοιπη παρέα. Καλή απόλαυση του τόμου και να είναι καλοτάξιδος! Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & hudson.
  4. Γεννήθηκε στα Τίρανα, μεγάλωσε στην Αθήνα και ξεχωρίζει με τα σχέδιά του. Ο Δημήτρης-Κρις Αγκαράι είναι σχεδιαστής κόμικς, γραφίστας και εικονογράφος, γεννημένος το 1994 στα Τίρανα της Αλβανίας και μεγαλωμένος στην Αθήνα. Από νεαρή ακόμη ηλικία έδειξε το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική και τη δημιουργία ιστοριών. Σπούδασε γραφιστική και αυτοδίδακτα αφοσιώθηκε στις εικονογραφήσεις και τα κόμικς. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το τμήμα κόμικς στη Σχολή Βακαλό, με δάσκαλο τον Νίκο Κούτση. Ξεκινώντας με αυτοεκδόσεις όπως τα «Αλληγορία», «Reading the Song» και «SHAME – ερωτικές ιστορίες καραντίνας», είναι ενεργός στον χώρο των κόμικς από το 2016. Έχει συνεργαστεί με περιοδικά κόμικς όπως τα «Epifany» (Phase Productions) και «Ρίγη» (εκδόσεις Ρενιέρη), ενώ έχει συμμετάσχει και σε ανθολογίες όπως το «Athens the Comicbook» και το «Εποχές για ήρωες». Σημαντική για εκείνον υπήρξε και η εμπειρία του ως βοηθός σκηνοθέτη για το Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Το αστέρι της Λιλιπούπολης» της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα. Η δουλειά του έγινε ευρέως γνωστή μέσω των social media, και κυρίως μέσα από μία σειρά σχεδίων που απεικονίζουν αγαπημένους χαρακτήρες ελληνικών σειρών. Το 2023 κυκλοφόρησε το graphic novel «Σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» (Jemma Press), ενισχύοντας το καλλιτεχνικό του αποτύπωμα στον χώρο των κόμικς. Το νέο σας graphic novel «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ – Ο Έλληνας Σαρλώ» από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, είναι βασισμένο στο θεατρικό έργο «Οι κωμικοί» των Δημήτρη Πιατά και Σάκη Σερέφα, που έκανε πρεμιέρα από το ΚΘΒΕ μόλις τον Ιανουάριο του 2024. Γνωρίζατε από πριν τους συντελεστές του έργου και το ετοιμάζατε παράλληλα ή πρόκειται για μια δουλειά που σας βγήκε πολύ αυθόρμητα και γρήγορα αφότου είδατε την παράσταση; Ένα απόγευμα πέρυσι το καλοκαίρι με κάλεσε ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς, εκδότης του Μικρού Ήρωα, για να μου προτείνει να συνεργαστούμε. Μου πρότεινε λοιπόν να διασκευάσουμε το θεατρικό έργο των Δημήτρη Πιατά και Σάκη Σερέφα «Οι κωμικοί», με πρωταγωνιστή τον Μιχαήλ Μιχαήλ. Ενθουσιάστηκα με την ιδέα. Μου φάνηκε πολύ πρωτότυπο να κάνουμε αυτήν την «παντρειά» των τεχνών, ένα θεατρικό να γίνει κόμικς. Διαβάζοντας και το έργο συμφώνησα κατευθείαν. Τους συντελεστές δεν τους γνώριζα προσωπικά, αλλά γνωριστήκαμε με τον Δημήτρη Πιατά εκ των υστέρων και υπήρξε μια συνεννόηση για τη διασκευή του θεατρικού σε σενάριο, ο οποίος ήταν ανοιχτός σε αλλαγές και διαφοροποιήσεις που προέκυπταν. Σε αυτό το στάδιο η παράσταση δεν είχε ακόμη πραγματοποιηθεί και ο κύριος στόχος μας ήταν να ολοκληρώσω το κόμικς εγκαίρως ώστε να την συνοδεύει. Προς το παρόν βρίσκομαι στην Αθήνα και δεν έχω ακόμη παρακολουθήσει την παράσταση που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη. Ελπίζω όμως να μπορέσω να ανέβω και σύντομα γιατί ανυπομονώ να την δω! Τι είναι αυτό που κάνει το συγκεκριμένο έργο ιδανικό για να μεταφερθεί σε graphic novel; Ποιες είναι οι εικόνες που σας έκαναν να ξεκινήσετε να σχεδιάζετε; Νομίζω ο ίδιος ο Μιχαήλ Μιχαήλ κάνει το έργο ιδανικό για graphic novel. Ένας ξεχασμένος ηθοποιός που αναγεννάται στις σελίδες αυτού του κόμικς και θα βρίσκεται πλέον στις βιβλιοθήκες μας. Μου έδωσαν έμπνευση παλιές φωτογραφίες της Αθήνας και ανθρώπων της εποχής με τα κουστούμια τους και τα καπέλα τους, όπως και όλη αυτή η «Τσάρλι Τσάπλιν» αισθητική. Αντλείτε συχνά τα θέματά σας από τον ελληνικό κινηματογράφο. Ήταν άλλωστε μερικά σχέδια που απεικονίζουν παλιούς Έλληνες ηθοποιούς τα οποία μοιραστήκατε με το κοινό μέσω των social media, αυτά που σας έκαναν αρχικά γνωστό. Ποιοι Έλληνες ηθοποιοί σας άρεσαν περισσότερο μεγαλώνοντας; Δεν θα έλεγα τόσο τον ελληνικό κινηματογράφο, αλλά κυρίως από την τηλεόραση. Από μικρή ηλικία βλέπαμε ελληνικές σειρές στο σπίτι όπως το «Είσαι το ταίρι μου», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Δύο ξένοι» κ.ά. Αυτές οι σειρές πάντα μου μετέδιδαν μια αίσθηση ηρεμίας και νοσταλγίας και για αυτόν τον λόγο ξεκίνησα να σχεδιάζω fan arts με διάφορους εμβληματικούς χαρακτήρες. Κατάλαβα ότι ο κόσμος τα αγαπάει πολύ! Είχα σχεδιάσει μια αστεία ιδέα με τους χαρακτήρες του «Κωνσταντίνου και Ελένης» σαν χαρακτήρες από παιχνίδι ρόλων («Dungeons & Dragons») που έγινε viral. Με τον φίλο και συνεργάτη καλλιγράφο Αριστοτέλη Γιαπράκα είχαμε φτιάξει fan arts με αγαπημένους χαρακτήρες και τις αγαπημένες μας ατάκες τους! Αναφορικά με τους ηθοποιούς ξεχωρίζω την εξαιρετική Ντίνα Κώνστα, τον Νίκο Σεργιανόπουλο, τον Άρη Σερβετάλη και τον αγαπημένο μου Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Έχετε εργαστεί και ως βοηθός σκηνοθέτη για το Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Το αστέρι της Λιλιπούπολης» της Ρεγγίνας Καπετανάκη και του Βασίλη Ρίσβα. Πώς ήταν αυτή σας η εμπειρία και πώς άλλαξε την εικόνα σας για το θέατρο και την πραγματική ζωή των ηθοποιών; Ήταν μια μοναδική εμπειρία για εμένα. Το να βρίσκομαι στα παρασκήνια μιας παράστασης και να συμβάλλω στην υλοποίησή της ήταν κάτι ανεκτίμητο, ειδικά όταν πρόκειται για τη «Λιλιπούπολη». Ήταν μια γλυκιά παράσταση για μικρούς και μεγάλους, με φοβερές ερμηνείες και τη μουσική του Δημήτρη Μαραγκόπουλου – σε έπιανε δέος! Παραδέχτηκα τόσο πολύ τους ηθοποιούς, το πώς μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά... να παίζουν, να τραγουδάνε, να χορεύουν! Έβλεπα την κούρασή τους αλλά και το πώς αυτή έσβηνε μαγικά στη σκηνή. Συνειδητοποίησα πως είναι κάτι που πρέπει να αγαπάς πραγματικά για να μπορείς να το κάνεις. Τελειώσατε όχι πολλά χρόνια πριν τη Σχολή Βακαλό με δάσκαλο τον Νίκο Κούτση. Φαντάζομαι πως το ενδιαφέρον σας για τα κόμικς προϋπήρχε. Σε ποια πράγματα σας βοήθησε η Σχολή; Υπάρχουν πράγματα που δεν θα τα είχατε μάθει ποτέ εμπειρικά; Πρώτη φορά που σχεδίασα κόμικς ήταν στο Γυμνάσιο. Από τότε συνεχώς το έψαχνα, μελετούσα και σχεδίαζα αρκετά. Η γενιά μου και οι επόμενες γενιές είμαστε τυχεροί στο θέμα της γνώσης γιατί μπορούμε να τη βρούμε πανεύκολα! Βέβαια το ίντερνετ είναι κάπως χαοτικό, γι’ αυτό ένας δάσκαλος μπορεί να σε βοηθήσει. Κακά τα ψέματα, το να σχεδιάζεις κόμικς είναι κάτι δύσκολο. Πέρα από γνώσεις σχεδιαστικές θα πρέπει να γνωρίζεις και λίγη σκηνοθεσία, και αν θες να κάνεις και δικές σου ιστορίες να ξέρεις από σενάρια. Με λίγα λόγια να έχεις την αντίληψη για το πώς να πεις μια ιστορία. Οπότε θεωρώ πως ένας δάσκαλος μπορεί να σου δώσει κάποιες βάσεις και τρόπους σκέψης που εμπειρικά ίσως να μην μπορέσεις να τις ανακαλύψεις, ή τουλάχιστον θα σου πάρει περισσότερο χρόνο. Έχετε εκδώσει προηγούμενη δουλειά σας μόνος σας, όπως τα κόμικ «Αλληγορία», «Reading the Song» και «SHAME – ερωτικές ιστορίες καραντίνας». Συνεργαστήκατε αυτή τη φορά με τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, πώς θα λέγατε ότι προτιμάτε να δουλεύετε, ανεξάρτητα ή με κάποιον εκδοτικό; Από το 2016 κινούμαι στον χώρο των κόμικς ξεκινώντας στον χώρο των αυτοεκδόσεων με τους τίτλους που ανέφερες. Πέρυσι το 2023 κυκλοφόρησε η πρώτη μου εκδοτική δουλειά, ο «Σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» από την Jemma Press, και φέτος ο «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ» από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Νομίζω ότι προτιμώ να δουλεύω με εκδοτικούς, κυρίως για να φεύγει ένα βάρος από μένα και να μπορεί η δουλειά μου να φτάσει σε περισσότερο κόσμο. Οι αυτοεκδόσεις κόμικς συνήθως είναι με λιγότερο τιράζ, για περιορισμένο κοινό το οποίο το συναντάς κυρίως στα φεστιβάλ κόμικς. Ποιοι σχεδιαστές κόμικ σας έχουν επηρεάσει περισσότερο; Έχετε κάποιους που συνεχίζετε να θεωρείτε «αγαπημένους»; Δεν είμαι σίγουρος αν έχω καλλιτέχνες που με καθόρισαν. Θα έλεγα ότι είμαι με τα φεγγάρια μου. Αυτήν την περίοδο ξεχωρίζω τους Matteo Scalera (υπέροχα σχέδια), Reinhard Kleist (λατρεύω τα μελάνια του), Alberto Breccia (επίσης τρομερά μελάνια) και τον σχεδιαστή του αγαπημένου μου κόμικ «Blacksad», τον Juanjo Guarnido! Τι ετοιμάζετε αυτή την περίοδο; Υπάρχει κάποια νέα δουλειά σας που σκέφτεστε να κυκλοφορήσετε φέτος; Για την ώρα δεν ετοιμάζω κάτι. Θέλω να ξεκουραστώ μετά τον «Μιχαήλ Μιχαήλ». Όμως να με ακολουθήσετε στα social (@jimmy_chris_ag) για να μαθαίνετε τα νέα πρώτοι. Και το σχετικό link...
  5. Βασιλεύς των κόμικς

    ROY OF THE ROVERS

    Τιμή εφημερίδος : 3,90€ Ακόμα μια φορά ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς και οι εκδόσεις του κάνουν την έκπληξη με τον δεύτερο ποδοσφαιρικό τίτλο που εκδίδουν. Άλλος ένας γνώριμος ήρωας από τα παλιά από την δεκαετία του 1970 μετά από 40 σχεδόν χρόνια σε δικό του περιοδικό. Για μια ακόμα φορά ένας χάρτινος ήρωας που γνωρίσαμε μέσα από τις σελίδες του ΖΑΓΚΟΡ (1972) του Στέλιου Ανεμοδουρά περνά στα χέρια του εγγονού του. Ο ΡΟΥ ΡΕΥΣ, ο Βρετανός ξανθομάλλης σέντερ φορ και αρχηγός των Ρόβερς μαζί με τον φίλο του «Μπλάκι» Γκρέϊ και ο σύλλογός τους σε περιπέτειες που έκαναν διάσημο τον ήρωα όχι μόνο στην Αγγλία αλλά και σε άλλες χώρες . Η ακεραιότητα του χαρακτήρα του και η δυναμικότητα του τον έκαναν σύμβολο και πρότυπο για εκατοντάδες παιδιά και όχι μόνο. Οι ιστορίες του δημοσιεύθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία μέσα από τις σελίδες του εβδομαδιαίου περιοδικού Tiger (11 Σεπτεμβρίου 1954 - 1975) και στη συνέχεια του Roy of the Rovers (1976 - 20 Μαρτίου 1993). Στα μέσα της δεκαετίας του '90 η σειρά εμφανίσθηκε σε μηνιαία έκδοση, για να κλείσει στο περιοδικό "Match of the Day" το 2001. Στο Tiger comic, με αρχή στα 1970 δημοσιεύθηκαν αρκετές συνέχειες της σειράς "Roy Race's Schooldays", που ήταν μια εκ των υστέρων προσπάθεια να αναπαραχθεί η νεανική ηλικία των δυο βασικών χαρακτήρων του κυρίως κόμικ. Στην Ελλάδα εκτός απο το Ζαγκόρ οι περιπέτειες του δημοσιεύτηκαν και στον ΜΠΛΕΚ , στον ΝΕΟ ΜΠΛΕΚ αλλά και στο ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΑΓΟΡΙ και στο ΤΡΟΥΕΝΟ του Νίκου Δεληγιώργη. Το Κόμικ δίνεται με την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ σαν ένθετο, στον απόηχο του ομοϊδεάτικου κόμικς ΕΡΙΚ ΚΑΣΤΕΛ που δίνεται με το ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΘΝΟΣ. Το κόμικ δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί στα άλμπουμ γιατί το χαρτί, αν και ιλουστρασιόν (γυαλιστερό στην λαϊκή), είναι αρκετά λεπτό. Μάλλον πρόκειται στο μέλλον να πουληθεί σαν αυτόνομο γιατί αναγράφει στην πίσω πλευρά την τιμή των 3,90 ευρώ ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον comicos
  6. Το νέο κόμικ άλμπουμ του ντετέκτιβ Μπλάκσαντ «Τα Πάντα Καταρρέουν (Δεύτερο Μέρος)» κυκλοφορεί στα ελληνικά γεμάτο ίντριγκα και ερωτήματα για το σήμερα. Το φθινόπωρο του 2023, η επιστροφή δύο ηρώων τάραξε ευχάριστα τα ευρωπαϊκά (και όχι μόνο) κόμικς: η επιστροφή του Αστερίξ στο άλμπουμ «Η Λευκή Ίριδα» και του Μπλάκσαντ στο 2ο μέρος της ιστορίας «Τα Πάντα Καταρρέουν». Ο νουάρ γάτος των κόμικς Από την πρώτη του εμφάνιση το 2003, ο μαύρος γατόμορφος ντετέκτιβ Τζον Μπλάκσαντ περιπλανιέται σε μια μεταπολεμική Αμερική ανθρωπόμορφων ζώων λύνοντας μυστήρια, αποδίδοντας δικαιοσύνη και μπλέκοντας σε αδιέξοδους έρωτες. Η σειρά συνδυάζει τα ανθρωπόμορφα ζώα των κόμικς και της Ντίσνεϊ (κάθε ζώο και τύπος ανθρώπου) με τη νουάρ αισθητική και με κοινωνικοπολιτικά ζητήματα όπως ο ρατσισμός, η διαφθορά, ο πυρηνικός φόβος κι ο μακαρθισμός, αποδομώντας το αμερικανικό όνειρο και αντανακλώντας σύγχρονα προβλήματα. Με το αριστουργηματικό σενάριο και σχέδιο των Ισπανών δημιουργών του, Juan Díaz Canales και Juanjo Guarnido, ο Μπλάκσαντ δικαίως χαρακτηρίστηκε «ο σπουδαιότερος ήρωας ευρωπαϊκών κόμικς του 21ου αιώνα». Το ελληνικό κοινό τον πρωτογνώρισε στο περιοδικό «9» της «Ελευθεροτυπίας». Το 2020 οι Εκδόσεις Μικρός Ήρως τον επανέφεραν στα ελληνικά ράφια, με έναν συγκεντρωτικό τόμο των ιστοριών του σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Το 2021 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το πρώτο μέρος της νέας ιστορίας «Τα Πάντα Καταρρέουν», η οποία ολοκληρώθηκε με το δεύτερο μέρος της τον περασμένο Νοέμβριο. Και τα δύο μέρη κυκλοφορούν στη χώρα μας από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως σε μετάφραση Τατιάνας Ραπακούλια. Οι δύο δημιουργοί επέστρεψαν στον ήρωά τους οκτώ χρόνια μετά το τελευταίο του κόμικ (αναμφίβολα η πιο αδύναμη από τις ιστορίες τους) παρουσιάζοντας μια περιπέτεια σε δύο μέρη, διπλάσια σε έκταση από τις προηγούμενες. Ένα επίφοβο comeback γεμάτο μεγάλες προσδοκίες, ένα στοίχημα που εν τέλει απέδωσε μία από τις καλύτερες περιπέτειες του ντετέκτιβ μέχρι σήμερα. Το πορτρέτο μιας μητρόπολης Στο πρώτο μέρος ο Μπλάκσαντ προσλαμβάνεται από τον Κένεθ Κλαρκ, πρόεδρο του συνδικάτου εργαζομένων του μετρό, για την προστασία του από έναν πληρωμένο δολοφόνο της μαφίας. Σύντομα ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει πως η υπόθεση είναι πολύ πιο περίπλοκη απ’ ότι φαίνεται και αποφασίζει από πείσμα να φτάσει ως το τέλος της. Το δεύτερο μέρος ξεκινά από το αγωνιώδες τέλος του πρώτου όταν ο φίλος του ντετέκτιβ, ρεπόρτερ Γούικλι, ενοχοποιείται για φόνο και ένας παλιός έρωτας εμφανίζεται στο προσκήνιο. Τα μυστήρια της ιστορίας λύνονται και όλα οδηγούνται σε ένα καταιγιστικό φινάλε. Όλη η ιστορία είναι ένα πορτρέτο της Νέας Υόρκης του ’50: ηθοποιοί που αγωνίζονται να μεταδώσουν την τέχνη τους, εργάτες του μετρό που παραγκωνίζονται από τα μεγάλα συμφέροντα και παλεύουν για την επιβίωσή τους, ο σκοτεινός ρόλος της μαφίας, οι υψηλές τάξεις που ενδιαφέρονται μόνο για το φαίνεσθαι και τον πλουτισμό τους ενώ ταυτόχρονα γυναίκες ανεξαρτήτως τάξης υποβαθμίζονται από άνδρες υψηλότερου κοινωνικού στάτους. Από τις υπόγειες σήραγγες μέχρι τις γέφυρες-λεωφόρους, όλη η πόλη είναι ένα μεγάλο ταμπλό συμφερόντων και συγκρούσεων: οι έχοντες που ποδοπατούν τους μη έχοντες. Βασικός ανταγωνιστής είναι ο εργολάβος Σόλομον, ο γερακόμορφος «πρωτομάστορας» της πόλης που οικοδομεί μια τιτάνια γέφυρα με το όνομά του, εξυπηρετώντας τις πλούσιες συνοικίες και υποβαθμίζοντας τον ρόλο του μετρό. «Το να γεμίσεις την πόλη με λεωφόρους και να εξαρθρώσεις το δίκτυο μαζικών μεταφορών δεν έχει καμία σχέση με ανάπλαση», λέει ο Κένεθ για τον Σόλομον – μια πρόταση τόσο οικεία στον Έλληνα αναγνώστη! Στόχος του να αφήσει ένα έργο που θα απαθανατίσει το όνομά του και δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα για να το πετύχει. «Η λήθη δεν είναι θέμα αξίας ή φιλοδοξίας, αλλά χρόνου (…) γιατί τελικά τα πάντα καταρρέουν» θα πει ο κυνικός μα πάντα με αίσθηση του δικαίου Μπλάκσαντ. Τα πάντα καταρρέουν; Πατριαρχία, ταξική πάλη, αστικοποίηση, συντροφικότητα, τα ζητήματα που θίγει το κόμικ είναι πολλά. Κι όμως συνδυάζονται αρμονικά χάρη στο συγγραφικό ταλέντο του Díaz Canalez που στήνει το πιο περίπλοκο νουάρ του έως τώρα. Σε αυτό συντελεί και το σχέδιο του Guarnido που παραμένει σε τρομερά ύψη και βυθίζει τον αναγνώστη στη ζωόμορφη πόλη του και στις μαγευτικές του ακουαρέλες. Οι Ισπανοί δημιουργοί παραδίδουν ξανά ένα πολυεπίπεδο, αγωνιώδες και επίκαιρο μυστήριο το οποίο – άθελά του – θυμίζει τόσο έντονα σκηνικά της Ελλάδας των μεγαλοεργολάβων, των αντεργατικών πολιτικών και των δημόσιων έργων που καταρρέουν! Το άλμπουμ διαβάζεται απνευστί, απαραίτητα όμως μετά την ανάγνωση του πρώτου μέρους του. Το κόμικ «Blacksad #7 – Τα Πάντα Καταρρέουν (Δεύτερο Μέρος)» κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Όπως λοιπόν προοικονομεί ο τίτλος τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στην αλήθεια και στον χρόνο: τα πάντα καταρρέουν. Το μόνο που δεν καταρρέει ακόμα είναι το φλογερό δίδυμο Díaz Canalez – Guarnido που κρατά ψηλά την ποιότητά του εδώ και 20 χρόνια. Ακόμα κι αν αργήσει μια νέα ιστορία του, ο Μπλάκσαντ σίγουρα επέστρεψε! Και το σχετικό link...
  7. Στο κλείσιμο της χρονιάς, επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε δέκα ελληνικά κόμικς που κυκλοφόρησαν και ξεχώρισαν μέσα στο 2023. «Σύμβουλος ερωτικών υποθέσεων» Jimmy-Chris Agarai Τοποθετώντας στο κέντρο της ιστορίας του τον κατ’ επάγγελμα «σύμβουλο ερωτικών υποθέσεων» Σεβαστιανό Κανελά, ο Τζίμι-Κρις Αγκαράι δημιουργεί ένα κόμικς με νουάρ αισθητική και πλείστες πολιτικοκοινωνικές αναφορές. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας αναλαμβάνει να κάνει τα πάντα ώστε ο πελάτης του να κάνει τον ερωτικό του στόχο πραγματικότητα, στήνοντας έτσι τις καταστάσεις και ρυθμίζοντας τις συνθήκες, με κίνητρα σίγουρα όχι άδολα και τρόπους σε καμία περίπτωση θεμιτούς. Ώσπου μια μέρα ο Σεβαστιανός θα έρθει αντιμέτωπος με μια υπόθεση που θα τον επιστρέψει στα εφηβικά του χρόνια και θα ανοίξει για αυτόν μια μαύρη τρύπα από την οποία δεν θα μπορέσει να γλιτώσει. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 104 «Κουραφέλκυθρα: Omnibus III» Αντώνης Βαβαγιάννης Τα «Κουραφέλκυθρα» βέβαια δεν χρειάζονται συστάσεις. Πρόκειται για τη μακροβιότερη διαδικτυακή σειρά κόμικστριπ, της οποίας τα επεισόδια συγκεντρώνουν τεράστιο αριθμό λάικ και αναδημοσιεύσεων. Ταυτόχρονα είναι η σειρά με την ευρύτερη αναγνωρισιμότητα και εκτός του σταθερού και φανατικού κοινού των κόμικς. Ο ιθύνων νους πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα» είναι ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο οποίος φέτος κυκλοφόρησε το τρίτο Omnibus με στριπάκια από το 2019 ώς τις αρχές του 2023, για να έχουμε και στις βιβλιοθήκες μας τον κύριο Κλιάφα, την οικογένεια Δαπόντε και λίγο... Γιάννη Οικονομίδη. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 240 «The Working Deadline» Πάνος Ζάχαρης Ο τρίτος τόμος της σειράς «Working Dead» του Πάνου Ζάχαρη. Μονοσέλιδες αυτοτελείς ιστορίες χιλιάδων χρόνων ταξικής καταπίεσης (και λίγων μικρών εξεγερσιακών αναλαμπών) συγκεντρώνονται σε αυτό το άλμπουμ, δημιουργώντας μια τριλογία γλυκόπικρου χιούμορ για τις οδυνηρές σχέσεις μεταξύ κυρίων και δούλων, αφεντικών και εργατών, κεφαλαίου και μισθωτής εργασίας. Οι βαθιές ιστορικές γνώσεις του σκιτσογράφου για τα θέματα τα οποία πραγματεύεται καθώς και η πολιτική του στράτευση, καθιστούν την τριλογία ένα πλήρες πολιτικοϊδεολογικό μανιφέστο σε μορφή κόμικς. ● Εκδόσεις Τόπος Αριθμός σελίδων: 88 «Μεφίστο» Δημήτρης Καμένος O Δημήτρης Καμένος συνομιλεί με ένα από τα μεγαλύτερα έργα της δυτικής λογοτεχνίας, τον «Φάουστ» του Γκέτε, για να δημιουργήσει μια παρωδία και να μιλήσει για το σήμερα. Ο «Μεφίστο» είναι επομένως κάτι πολύ παραπάνω από μια παρωδία του «Φάουστ». Το έργο του αναπαράγει τον γνωστό αρχέγονο μύθο του ανθρώπου που πούλησε την ψυχή του στον Διάβολο. Το «Μεφίστο» δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο Καρέ Καρέ. Ο τόμος όπου συγκεντρώθηκαν όλα τα επεισόδια διακρίνεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο με τίτλο «Ένα ιατρικό σίριαλ», οι ήρωές μας περιφέρονται στην Κόλαση, έναν απέραντο τόπο γεμάτο δαίμονες-γιατρούς και δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία, προκειμένου να βρουν θεραπεία για την κατά φαντασίαν ασθένεια του Φάουστ. Στο 2ο μέρος («Ο άσωτος υιός») η περιπλάνηση μεγαλώνει καθώς, προκειμένου ο Μεφίστο να δώσει έστω μία στιγμή αληθινής ευτυχίας στον Φάουστ, τον περιφέρει σε νεανικές μπιραρίες, στο μεγάλο καρναβάλι και στην Αυλή του Μεγάλου Αλέξανδρου. ● Εκδόσεις Χαραμάδα Αριθμός σελίδων: 128 «Στη σκιά του Ολύμπου» Θανάσης Καραμπάλιος, Νίκος Σταυριανός Ο σεναριογράφος και σχεδιαστής της σειράς «1800» Θανάσης Καραμπάλιος και ο νέος δημιουργός Νίκος Σταυριανός, συμπράττουν δημιουργικά και μας αφηγούνται ιστορίες και θρύλους από τα χωριά της Ελασσόνας «στη σκιά του Ολύμπου». Τέσσερις ιστορίες για έναν κόσμο αρχαϊκό, κατάφορτο από παγανιστικά κατάλοιπα και μαγικές πρακτικές. Έναν κόσμο γεμάτο νεράιδες, στοιχειά και αρχαίες ειδωλολατρικές συνήθειες που επιβίωσαν μέσα και έξω από τον χριστιανισμό. ● Εκδόσεις Jemma Press Αριθμός σελίδων: 64 «Ποτ Πουρί» Tasmar Ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) συγκεντρώνει σε ένα «ποτ πουρί» τα σκίτσα που έφτιαξε την περίοδο 2019-2023, καταγράφοντας τη δυστοπία της εποχής μας. Μιας εποχής κατά την οποία ζήσαμε πανδημία, lockdown, μαφιόζικες εκτελέσεις, αστυνομική καταστολή, γυναικοκτονίες, πυρκαγιές, πλημμύρες, πολέμους στη γειτονιά μας, υποκλοπές, κρατική δολοφονία στα Τέμπη και τόσα άλλα που καθιστούν δυσοίωνες τις προβλέψεις για το μέλλον. Άλλωστε το «Ποτ Πουρί» είναι «μια ανθολογία σκίτσων λίγο πριν το τέλος του κόσμου». ● Εκδόσεις Μικρός Ήρως Αριθμός σελίδων: 144 «Ζοrμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιοτάτη» Soloup Ο γνωστός σκιτσογράφος Soloup (Αντώνης Νικολόπουλος) διασκευάζει με τη γλώσσα των κόμικς ένα από τα πιο εμβληματικά και πολυδιαβασμένα μυθιστορήματα του Νίκου Καζαντζάκη, το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά». Στο ογκώδες αυτό βιβλίο 500 σελίδων επαναπροσεγγίζει τον Ζορμπά και μας επαναφηγείται τον καζαντζακικό ήρωα μακριά από τα εθνοκεντρικά στερεότυπα, για τα οποία σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται και η κινηματογραφική μεταφορά του 1964. Ο Soloup μάς παρουσιάζει όχι τον «γραφικό Έλληνα», αλλά έναν άνθρωπο που αναζητά την ελευθερία. ● Eκδόσεις Διόπτρα Αριθμός σελίδων: 520 «Καπετάν Μιχάλης» Παναγιώτης Πανταζής Στον δεύτερο τόμο του εκδοτικού προγράμματος της Διόπτρας για τα 140 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Καζαντζάκη, ο Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan) φέρνει σε πέρας με επιτυχία ένα φιλόδοξο εγχείρημα: τη μεταφορά του έργου «Καπετάν Μιχάλης» σε κόμικς. Με φόντο τα γεγονότα που οδήγησαν τους χριστιανούς της Κρήτης στην επανάσταση του 1889 απέναντι στους οθωμανούς, ο Καπετάν Μιχάλης, με τη φήμη του αγριμιού, αναζητάει την ελευθερία σε ακόμη έναν τομέα. ● Εκδόσεις Διόπτρα Αριθμός σελίδων: 168 «Τ’ Αμπελοκηπιώτικα της Αθήνας» Θανάσης Πέτρου Μετά τα «Νεαπολίτικα», ο πολυτάλαντος και υπερπαραγωγικός Θανάσης Πέτρου μάς ξεναγεί στους Αμπελόκηπους της Αθήνας, όπου έζησε για κάποια χρόνια ως – εκ Θεσσαλονίκης – εσωτερικός μετανάστης. Σε αυτό το εξαιρετικά καλοδουλεμένο λεύκωμα ο Πέτρου καταγράφει, κατόπιν υποδειγματικής έρευνας, την ιστορία, την αρχιτεκτονική και την ανθρωπογεωγραφία μιας ολόκληρης συνοικίας, προσφέροντας στο αναγνωστικό κοινό μια δουλειά που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τις εργασίες πολλών αθηναιογράφων, δημοσιογράφων και ρεκτών της τοπικής ιστορίας. ● Εκδόσεις Oblik Αριθμός σελίδων: 194 «Μικρός Ήρως» – Επετειακή έκδοση Α' και Β' τόμος Συλλογικό Το 2023 ασφαλώς ανήκει στον Μικρό Ήρωα. Και αυτό γιατί φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου τεύχους «Μικρός Ήρως» των Στέλιου Ανεμοδουρά και Βύρωνα Απτόσογλου, του εικονογραφημένου περιοδικού με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων αναγνωστών. Έτσι, μετά τη μεγάλη έκθεση εικονογράφησης στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και την έκδοση του πολυτελούς άλμπουμ αφιερωμένου στα 70 χρόνια (1953-2023), οι εκδόσεις Μικρός Ήρως μάς ετοίμασαν και δύο έγχρωμα άλμπουμ 100 σελίδων έκαστο, με μικρές αυτοτελείς ιστορίες από δεκαοχτώ Έλληνες καλλιτέχνες που αποτίουν φόρο τιμής στον Γιώργο Θαλάσση, τον Σπίθα και την Κατερίνα – τους μικρούς ήρωες που έγραψαν και εκείνοι το δικό τους χάρτινο έπος της Εθνικής Αντίστασης. ● Εκδόσεις Μικρός Ήρως Αριθμός σελίδων: (Α’ τόμος) 106, (Β’ τόμος) 108 Και το σχετικό link...
  8. Με αφορμή τη συμμετοχή του στην επετειακή έκδοση του Μικρού Ήρωα, μιλήσαμε με τον γνωστό σκιτσογράφο για την ακροδεξιά, τον Αλισάνογλου και τους Ράδιο Αρβύλα αλλά και για τον πατέρα του, τον μεγάλο λαϊκό συνθέτη, Θόδωρο Δερβενιώτη. Μια αφορμή είναι το σκίτσο. Για εμένα για να πιάσω κουβέντα μαζί του και για εκείνον για να πιάσει κουβέντα με τους αναγνώστες του. Θέματα συζήτησης; Τα πάντα. Απ’ την πολιτική και τον κοινωνικό προβληματισμό μέχρι την πλάκα για την πλάκα. Αυτήν τη φορά ο Σπύρος Δερβενιώτης, ένας από τους πλέον καταξιωμένους δημιουργούς κόμικ, έβαλε τον μαρκαδόρο πάνω στο χαρτί κατά παραγγελία (δεν τον πειράζει να το λέμε έτσι, θα το δείτε) και σχεδίασε μία ιστορία με κεντρικό πρόσωπο τον Μικρό Ήρωα. Είναι ένας από τους 18 καλλιτέχνες που παίρνουν μέρος στην επετειακή έκδοση για τα 70 χρόνια απ’ τη μέρα που ο Γιώργος Θαλάσσης συστήθηκε στο ελληνικό κοινό. Νέα σενάρια, νέες ιστορίες με τον Μικρό Ήρωα για να εορταστεί αυτή η καθοριστική στιγμή για την ελληνική ποπ κουλτούρα και με αυτήν την αφορμή είπαμε μερικές κουβέντες στο τηλέφωνο. Θες να μου πεις δυο λόγια γι’ αυτήν την προσπάθεια; Είναι μια επετειακή έκδοση για τα 70 χρόνια από το πρώτο τεύχος του Μικρού Ήρωα, εις διπλούν μάλιστα, καθώς είναι δύο τόμοι. Πλειάδα σύγχρονων σκιτσογράφων δίνουν ο καθένας τη δική του οπτική πάνω στον γνωστό ήρωα. Η ιδέα ήρθε απ’ τον Λεωκράτη Ανεμοδουρά, τον εγγονό του Στέλιου Ανεμοδουρά που έγραφε τον Μικρό Ήρωα, και συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα έναν εκδοτικό με το ίδιο όνομα. Η δική μου προσέγγιση ήταν να τον φέρω στο σήμερα. Τον έχεις φέρει να ζει δέκα χρόνια πριν, στο 2013; Ναι, και από ότι είδα όχι μόνο εγώ αλλά τουλάχιστον άλλοι δύο συνάδελφοι είχαν την ίδια ιδέα. Ήθελα να τον φέρω στο σήμερα, να δέσω την ιστορία και με μια σημερινή συγκυρία, να δημιουργήσω ένα κουβάρι διαχρονίας. Και διότι η αλήθεια είναι ότι μέσα μου οι ιδέες έπεφταν βροχή γύρω απ’ το “αν ήταν σήμερα εδώ, τι θα γινόταν;”. Δηλαδή ένα από τα πράγματα το οποίο ήταν ελάσσονος σημασίας αλλά μείζονος απόδοσης για μένα, ήταν ότι ένας Γιώργος Θαλάσσης που θα ζούσε μέχρι σήμερα θα είχε ακούσει και το τραγούδι που γράφτηκε γι’ αυτόν από τον Κηλαηδόνη. Ήθελα να τον βάλω να αντιδρά σε αυτό. Τον έχεις φτιάξει ηλικιωμένο δηλαδή, 70-80 χρονών; Ναι, ακολούθησα τη χρονολογία, δηλαδή πόσο χρονών θα ήταν σήμερα με δεδομένου του πόσο ήταν όταν διαδραματίζονταν οι περιπέτειες του πρώτη φορά. Κάποιο σπόιλερ; Για παράδειγμα με τι ασχολείται; Ε, στην ηλικία του είναι συνταξιούχος. Ναι, αλλά πώς τον φαντάστηκες να έχει φτάσει μέχρι το σήμερα; Έχει αλλαξοπιστήσει; Ζει από ΕΣΠΑ π.χ.; Η αλήθεια είναι ότι μέσα σε μια ιστορία δέκα σελίδων θα έπρεπε να είμαι τηλεγραφικός. Όλα αυτά θα είχαν απαντηθεί αν το έκανα σε σαράντα σελίδες. Πάντως, όσον αφορά το θέμα της ιστορίας, από την πρώτη σελίδα κιόλας δείχνει να υπάρχει μια προσέγγιση μεταξύ του Θαλάσση και μιας ακροδεξιάς ομάδας, η οποία όπως όλες βαφτίζεται “πατριωτική”. Από εκεί ξεκινάει το νήμα της αφήγησης. Οπότε θα τεθούν αυτά τα ερωτήματα: τι είναι πατριωτικό, τι πρέπει να είναι πατριωτικό, τι είναι εθνικιστικό και τι πρέπει να λέγεται εθνικιστικό σε αντίθεση με το πατριωτικό. Σύνταξη Εθνικής Αντίστασης θα παίρνει; Ε, προφανώς θα ‘χει πάρει. Επί Παπανδρέου. Πάντως ο Μικρός Ήρωας δεν είχε ιδεολογικό πρόσημο στην εποχή του, το είχε αποφύγει ο συγγραφέας του – ούτε κομμουνιστής ούτε ΕΔΕΣ… Ήταν πατριώτης, ναι. Εσύ του έχεις δώσει κάποιο ιδεολογικό πρόσημο; Όχι, κανένα. Όταν πρωτοείπα την ιδέα στον Λεωκράτη, μου είπε ότι “το μόνο που δεν θέλω είναι να κάνεις κάτι που δεν θα έκανε και ο συγγραφέας”, και τον διαβεβαίωσα ότι δεν ήταν ούτε στους σκοπούς ούτε στην ιστορία κάτι τέτοιο. Όταν ανακοινώθηκε αυτή η ιστορία υπήρξαν αντιδράσεις από ακροδεξιούς που μπήκαν και σχολίαζαν, οι οποίοι δεν είχαν διαβάσει ακόμα την ιστορία, και μου χρέωναν ιδεολογική ατζέντα. Ας το διαβάσει κάποιος και ας βγάλει τα συμπεράσματά του. Μου κάνει εντύπωση… Δηλαδή υπήρξαν ακροδεξιοί που θεωρούσαν ότι αυτός ο ήρωας π.χ. μπορεί να τους εκφράζει; Να τους ανήκει κιόλας; Γενικά είναι λίγο μπερδεμένο να είσαι ακροδεξιός στην Ελλάδα δεδομένου ότι η μισή σου καρδιά ανήκει στους ναζί κατακτητές. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να θεωρούσαν ότι ο Θαλάσσης είναι δικός τους. Νομίζω ότι η ιστορία που έχω γράψει θα το απαντήσει και αυτό. Τον σημερινό νέο τον αφορά ο Μικρός Ήρωας; Νομίζω ότι δεν τον ξέρει καν τον Μικρό Ήρωα αλλά από εκεί και πέρα, και τον σημερινό νέο όπως και όλους τους νέους, τον νοιάζει το που θεωρεί ότι ανήκει, ποια είναι η συλλογικότητα του και τι είναι αυτό που την απειλεί. Αυτή είναι μια διαχρονική ανησυχία γενικά κάθε κοινότητας. Για παράδειγμα αν σκέφτεται με όρους έθνους και πατρίδας, τον νοιάζει και τι θεωρεί ο ίδιος ως έθνος και πατρίδα, γιατί πατρίδα για αυτόν μπορεί να είναι οι φίλοι, το σπίτι, η διαδικτυακή του ομάδα, δηλαδή το που ορίζει ο καθένας ότι ανήκει. Και μαζί μ’ αυτό, ορίζει και από τι θέλει να την προστατεύσει, ποιον θεωρεί εχθρό του. Απλά αναρωτιέμαι αν ένας 20χρονος θα πάει μέχρι το βιβλιοπωλείο για να αγοράσει κάτι που θα αφορά τον Μικρό Ήρωα. Νομίζω ότι μια επετειακή έκδοση το τελευταίο που έχει ως στόχο είναι τι θα κάνει αυτός που δεν έζησε τη χρυσή εποχή αυτού που περιγράφει. Για παράδειγμα, αν βγει μια έκδοση επετειακή με τα Σπάιντερμαν της δεκαετίας του ‘60 κ.τ.λ., δεν νομίζω ότι θα ρωτήσουμε τι λέει στον σημερινό νέο ο Σπάιντερμαν. Κυρίως πάει σ’ αυτούς που τον έζησαν, συγκινήθηκαν και μεγάλωσαν με τις περιπέτειές του και θέλουν να κρατήσουν αναμμένο το κεράκι της μνήμης του. Όσο σκίτσαρες, το γεγονός ότι έπρεπε να πατήσεις πάνω σε κάτι που ήδη υπήρχε σε περιόρισε κάπως; Βρήκες μήπως τρόπο να το κάνεις λίγο πιο δικό σου ή όποιος το δει θα πει “αυτό είναι ίδιο με τον Θαλάσση του ‘50” π.χ.; Όχι, δεν είναι καθόλου ίδιο με τον Θαλάσση του ‘50 για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί δεν προσπάθησα καν, δηλαδή το να προσπαθήσεις να σχεδιάσεις σαν τον Απτόσογλου είναι προσβολή και για κείνον. Το δεύτερο είναι ότι ο “Μικρός Ήρωας” δεν ήταν κόμικ, ήταν εικονογραφημένες ιστορίες που σημαίνει ότι όντως δεν υπάρχει ένα πιστό template να πρέπει να πατήσεις πάνω του για να φαίνεται true. Αλλά και να υπήρχε, πάλι δεν θα είχε κανένα νόημα να ζωγραφίσω όπως τη δεκαετία του ‘50 ή του ‘60, γιατί είτε ξέρει είτε δεν ξέρει κάποιος τον ήρωα, η ιστορία μου απευθύνεται στα σημερινά μάτια, τα οποία έχουν εκπαιδευθεί σε μια σημερινή ας την πούμε ομοβροντία εικόνων – από την τηλεόραση, από τον κινηματογράφο, από τα κόμιξ κ.τ.λ. Προφανώς λοιπόν δεν μπορείς να τους πλασάρεις κάτι το οποίο φτιάχτηκε για άλλα μάτια μίας άλλης δεκαετίας. Εσύ θυμάσαι την πρώτη φορά που διάβασες τον Μικρό Ήρωα; Λοιπόν, εξομολόγηση: δεν έχω διαβάσει ποτέ Μικρό Ήρωα. Λογικά όμως τώρα θα διάβασες για τις ανάγκες του κόμικ, έτσι; Κοίταξε, και να μην έχεις διαβάσει ποτέ Μικρό Ήρωα, έχοντας ζήσει σ’ αυτή τη χώρα είσαι περιτριγυρισμένος απ’ αυτόν, είναι μέρος της συλλογικής μνήμης. Είναι σαν μην έχεις δει ποτέ Ζορό ή Ταρζάν. Παρόλα αυτά ξέρεις τι είναι. Για τις ανάγκες του σεναρίου κοίταξα τα βασικά εγκυκλοπαιδικά που έπρεπε, δηλαδή πόσο χρονών ήταν, ποιο είναι το πραγματικό όνομα του Σπίθα κ.τ.λ. Τον έχεις τοποθετήσει πάντως στο 2013, στη βαθιά κρίση. Μπορούμε να πούμε τι ρόλο παίζει το πολιτικό γίγνεσθαι στην ιστορία, μέχρι ενός σημείου, να μην κάνουμε σπόιλερ. Π.χ. βλέπω ότι και ο Σπίθας έχει “πεθάνει”. Εστιάζω πολύ στο σκέλος της ανόδου της ακροδεξιάς. Το ‘13 ήταν στο απόγειο της δυναμικής της. Απ’ την άλλη το ότι ο Σπίθας έχει πεθάνει είναι ένα απότοκο της κρίσης – και ας μη λέγεται – γιατί είναι ένας υπέρβαρος άνθρωπος, με βεβαρημένη υγεία και εδώ έβαλα μια προσωπική πινελιά από εκείνα τα χρόνια. Δυστυχώς, εγώ τότε πήγα σε κηδείες πολλών ανθρώπων των οποίων η ζωή άλλαξε άρδην από τη μία μέρα στην άλλη. Και αρκετοί ήταν και δημοσιογράφοι της παλιάς φρουράς της Ελευθεροτυπίας. Όταν η εφημερίδα κύλησε στο λουκέτο, πολλοί άνθρωποι βρέθηκαν σε μια βαθιά υπαρξιακή κατάθλιψη. Ο υπέρβαρος φίλος μας λύγισε, ας το πούμε κάπως έτσι. Άσχετο αλλά επειδή είδα ένα σχόλιο σου κάπου στο Facebook εναντίον του Ράδιο Αρβύλα για αυτό που έκαναν στο Αλισάνογλου (εγώ είμαι με αυτούς που λένε ότι κακώς πειράχτηκε) θέλω να σε ρωτήσω το εξής: αν στο Ράδιο Αρβύλα πάρουν δύο σελίδες απ’ αυτό που σχεδίασες τώρα και το σατιρίσουν ή κάνουν πλάκα με αυτό στην εκπομπή τους, θα σε ενοχλήσει; Εμένα προσωπικά δεν θα με ενοχλήσει αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι από ποια σκοπιά κάνεις τι. Καταρχάς να βγάλουμε μια τεράστια παρεξήγηση απ’ τη μέση. Δεν απαγόρευσε ποτέ κανένας στο Ράδιο Αρβύλα να κάνει οτιδήποτε. Το γεγονός ότι υπήρξε αντίδραση βαφτίζεται ως “μα γιατί; Υπάρχουν όρια στη σάτιρα;”. Κάτσε ρε φίλε, αν εσύ που κάνεις τη σάτιρα ξεκινάς απ’ το αξίωμα ότι όλα επιδέχονται κριτικής, τότε και εσύ πρέπει να δεχτείς κριτική για τη σάτιρά σου. Οπότε δεν καταλαβαίνω τα μυξοκλάματα. Και πάμε τώρα στην ουσία. Έχει σημασία τι κάνεις και γιατί, από ποια θέση προς ποια θέση, πού βάζεις το κανόνι σου και πού στοχεύεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θέλω να το τονίσω όσο γίνεται πιο πολύ με κεφαλαία γράμματα, έχουμε ένα ιδιωτικό κανάλι που μπορούμε να πούμε με σχετικά μεγάλη βεβαιότητα ότι έχει ως σκοπό της ζωής του να πολεμήσει κάθε έννοια πνευματικότητας. Αυτό μπορεί να το δει κανείς στο περιεχόμενό του, μπορεί να το δει στις επιλογές του, ποια κουλτούρα προτείνει κ.τ.λ. Και από αυτό το κανάλι εσύ διαλέγεις να βάλεις στο στόχαστρο όχι κάποιον ισχυρό, γιατί δεν σε παίρνει, αλλά έναν άκακο που κατά τη γνώμη σου διαβάζει ποίηση με στόμφο; Ε, συγγνώμη, είσαι φάουλ. Απλά πέρασε προς τα έξω – και απ’ τα status που διάβασα – ότι εκ προοιμίου δεν μπορείς να κάνεις πλάκα με την ποίηση. Εμένα αυτό με βρήκε εντελώς αντίθετο. Αυτό νομίζω είναι υπερβολή, δεν νομίζω ότι οι ίδιοι εννοούσαν αυτό αλλά δεν μπορώ και να μιλήσω εκ μέρους τους. Προφανώς και μπορείς να κάνεις πλάκα και με την ποίηση. Μάλιστα, αναφέρθηκε και η σατιρική σελίδα “Ελύτης, ο ποιητής του Αιγαίου”, αλλά αυτή αφορούσε έναν ποιητή ο οποίος έχει τις δάφνες μίας πολυβραβευμένης πορείας, είναι θεσμικός, και έτσι οριακά μπορείς να πεις κι εδώ ότι έγινε μία σάτιρα προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω. Ωραία, έκαναν αυτήν τη σάτιρα (πετυχημένη/αποτυχημένη, όπως θέλει τη βλέπει ο καθένας, εγώ αποτυχημένη την είδα) αλλά μου φαίνεται ότι έρχεται από τόσο παλιά μέσα στον χρόνο αυτός ο τρόπος που “κορόιδεψαν” την ποίηση, ότι δηλαδή είναι ο κλασικός τρόπος με τον οποίο μια ζωή διακωμωδούν τους ποιητές (από τον Βέγγο στο “Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο” μέχρι σήμερα), που αυτό το γεγονός τον έχει κάνει κάπως αδύναμο αυτόν τον τρόπο. Είναι τόσο κλασικό και τόσο τετριμμένο που δεν ένιωσα ότι έκαναν κάτι κακό σε κάποιον, δηλαδή ήταν ο κλασικός τρόπος με τον οποίο “κοροϊδεύουν” την ποίηση και πια είναι τελείως αποδυναμωμένος αυτός. Υπάρχουν 600 αποχρώσεις, για παράδειγμα η σάτιρα του Βέγγου εντάσσεται σε μια λαϊκή περιρρέουσα πλάκα, κατά την οποία το μη απλό και κατανοητό ήταν εξοβελιστέο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν και σωστό. Αυτή ήταν η άμυνα του αμόρφωτου (με την καλή έννοια “του αμόρφωτου”, δεν είναι ψόγος γιατί τότε δεν είχαν όλοι τη δυνατότητα να μορφωθούν), απέναντι σε κάτι που τους ξεπερνούσε. Τώρα έχουμε 2023. Και το ξαναλέω για να είμαι στην ουσία του πράγματος. Δεν ήταν π.χ. ένας youtuber, ένας τράπερ, ένας οτιδήποτε ο οποίος κάνει πλάκα. Ήταν ένα από τα πέντε κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας τα οποία καταστρέφουν κάθε έννοια πνευματικότητας, προβάλλουν δηλαδή αξίες, αισθητική και ιδεολογία, η οποία πάει κόντρα σε οτιδήποτε είναι ανθρώπινο. Και απ’ αυτό το κάστρο πολεμάς έναν ποιητή; Είναι τόσο απλό για μένα. Τα υπόλοιπα είναι Facebook σάλτσες. Αν θες να μου πεις κάποια πράγματα για σένα. Πόσα άλμπουμ έχεις βγάλει μέχρι σήμερα; Δεκαπέντε; Ε, κάπου τόσα ναι. Είναι η πρώτη, η δεύτερη φορά που κάνεις κάτι – αν πω κατά παραγγελία, θα σου ακουστεί άσχημο; Όχι καθόλου, το έχω κάνει πολλές φορές. Θες να μου δώσεις παραδείγματα; Καλούμαστε συχνά να συνεισφέρουμε τη ματιά μας σε διάφορους σκοπούς. Και με το περιοδικό Γαλέρα έχουμε κάνει κατά παραγγελία έργα για θεματικές εκθέσεις. Επίσης κατά παραγγελία ήταν και το “Βάλ’ τους Χ – Ο Μαύρος Χάρτης της Αθήνας”, που ήταν μια πρωτοβουλία χαρτογράφησης των χώρων της Αθήνας όπου είχαν γίνει χτυπήματα της Χρυσής Αυγής. Aυτοί που το έφτιαξαν είχαν παραγγείλει στον καθένα μας να εικονογραφήσει μία απ’ αυτές τις επιθέσεις. Όταν αποδέχομαι μία παραγγελία σημαίνει και ότι συμφωνώ μαζί της. Εσύ είσαι αφοσιωμένος στο πολιτικό σκίτσο, έτσι; Γιατί πιστεύεις σε τράβηξε τόσο πολύ αυτό και όχι κάποιο άλλο είδος; Mε τράβηξε και άλλο είδος. H εργογραφία μου περιλαμβάνει και μη πολιτικά έργα, στα οποία ίσως η πολιτική να μπαίνει από την πίσω πόρτα ή και καθόλου. Απλώς μεγαλώνοντας σε μια περίοδο όπου η πολιτική ήταν πανταχού παρούσα, οι εφημερίδες έμπαιναν στο σπίτι και οι γελοιογράφοι ήταν ο αφρός του αφρού, όλα αυτά δεν μπορούσαν να σε αφήσουν ανεπηρέαστο, ήταν μέρος της καθημερινότητάς σου. Οπότε η δύναμη που μου ασκούσε με έκανε να θέλω να μπορώ και εγώ να ασκήσω αυτήν τη δύναμη. Το έχεις σπουδάσει κάπου; Όχι, τότε δεν υπήρχαν καν σχολές. Και νομίζω κανένας γελοιογράφους από αυτούς που γνωρίζουμε δεν σπούδασε αυτό το αντικείμενο. Άλλοι έχουν σπουδές αρχιτεκτονικής, κάποιοι άλλοι νομικής και έχουμε και τον Πετρουλάκη ο οποίος είναι γιατρός. Γελοιογράφοι έρχονται από κάθε άλλη τέχνη εκτός από τη ζωγραφική. Εσύ πότε κατάλαβες ότι έχεις βρει το δικό σου στιλ και είπες ότι “από αυτήν τη δουλειά και μετά είμαι εγώ, πριν από αυτή τη δουλειά κάπως έψαχνα τον εαυτό μου”. Θέλω να πιστεύω ότι ακόμα δεν είμαι εγώ. Είμαι οι αναφορές μου, είμαι αυτά που αφομοιώνω, και για αυτό σχεδόν καμία δουλειά μου δεν μοιάζει με την άλλη. Ίσως το ενοποιητικό μου στοιχείο – πέρα από το πολιτικό σκίτσο – είναι που έχω βρει μια δική μου γραμμή, στην οποία κατέληξα θέλοντας και μη, χωρίς να πατήσω σε έναν σκιτσογράφο, να πω “θέλω να ζωγραφίσω σαν τον τάδε”. Έπαιρνα την ουσία τους δηλαδή την οπτική τους, το πνεύμα τους, την προσέγγισή τους αλλά όχι τη γραμμή τους. Απλά επειδή οι περισσότεροι σκιτσογράφοι έχουν τον δικό τους τρόπο να ζωγραφίζουν, ο οποίος είναι και άμεσα αναγνωρίσιμος απ’ αυτούς που είναι εξοικειωμένοι με τα κόμικς. Κοίταξε, εμένα σε κάποιες δουλειές με αναγνωρίζεις από μακριά, σε κάποιες δουλειές όχι γιατί έχω κάνει πολλές τεχνοτροπίες. Ειδικά στα κόμικς αλλάζω τεχνοτροπία ανάλογα τις ανάγκες κάθε δουλειάς, δηλαδή αυτό που έχω κάνει στον Μικρό Ήρωα δεν μοιάζει με κάτι άλλο δικό μου. Και αυτό που έκανα στο “YESTERNOW” και στο “SHARK NATION” επίσης δεν μοιάζει με τίποτα που να είχα ξανακάνει. Άλλες δουλειές μου μοιάζαν λίγο περισσότερο με τις γελοιογραφικές μου οπότε εκεί έβλεπες ότι ο τρόπος που μπορώ να σχεδιάσω γελοιογραφικά μία ανθρώπινη φιγούρα είναι ίδιος. Αλλά στις ιστορίες που έχουν ανάγκη από άλλου είδους ατμόσφαιρα, αλλάζει και η γραμμή μου. Και εκεί ίσως να μην μπορεί κανένας να με αναγνωρίσει. Με τη μουσική είχες σκεφτεί να ασχοληθείς; Ποτέ. Με τον Θόδωρο Δερβενιώτη τι σχέση έχετε, συγγνώμη κιόλας. Ο πατέρας μου. Και πώς και δεν επηρεάστηκες; Ένα καλοκαίρι που ήμουν 15-16 χρονών, κάναμε εκατέρωθεν μια τίμια προσπάθεια να μου μάθει μπουζούκι, αλλά μέσα σε τρεις βδομάδες το παρατήσαμε και οι δυο σιχτιρισμένοι και δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ για αυτό. Ο πατέρας σου πώς το είδε το γεγονός ότι θα ζήσεις σκιτσάροντας; Αν είναι πολύ προσωπική ερώτηση, ας μην το πούμε, εντάξει. Όχι, δεν πειράζει. Είναι μια προσωπική ερώτηση που θα τη βάλω μάλιστα και σε ένα βιβλίο που θα βγάλω για εκείνον. Το βιβλίο έχει γραφτεί, είναι εν αναμονή εκδόσεως. Ο πατέρας μου είχε τον φόβο, ο οποίος δεν ήταν παράλογος, ότι αυτή η δουλειά δεν έχει σταθερότητα. Και προσπαθούσε να με πείσει να βρω έναν τρόπο να έχω μία ασφάλεια. Από εκεί και πέρα δεν μπορούσε να πει και πολλά, διότι ακολουθούσα το δικό του παράδειγμα χωρίς όμως να ακολουθώ ακριβώς το δικό του παράδειγμα. Είχε κάνει το ίδιο; Και ναι και όχι. Από τη μία ο ίδιος “ευτύχησε” να ενταχθεί σε ένα κραταιό δισκογραφικό σύστημα που μπορούσε να ανταμείψει τους δημιουργούς του – τους συνθέτες, τους τραγουδιστές, τους πάντες. Απ’ την άλλη η σκιτσογραφία εξαρτιόταν απ’ το αν θα είσαι σε μια εφημερίδα γιατί μόνο εκεί υπήρχε ικανή αμοιβή και σταθερότητα. Οι εφημερίδες ήταν λίγες και η προσφορά εργασίας για αυτές μεγάλη, και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καταφέρει ποτέ να ενταχθώ σε μια απ’ αυτές. Οπότε οι υπόλοιπες σκιτσογραφικές δουλειές ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα gig economy. Βρήκες, δεν βρήκες, παραγγελίες, πελάτες, τέτοια. Ήξερε ότι όπως κάθε δουλειά θα ‘χει τα πάνω αλλά θα ‘χει και τα κάτω της και προσπαθούσε απλώς να με προειδοποιήσει για αυτό. Από εκεί και πέρα δεν μπορούσε να κάνει και πολλά γιατί έβλεπε ότι ήμουν όλη μέρα με έναν μαρκαδόρο και ένα χαρτί στο χέρι, δεν μπορούσε να μου το ξεκολλήσει με το ζόρι. Φαντάζομαι ότι θα σε καταλάβαινε και ως έτερος καλλιτέχνης, άσχετα αν ασχοληθήκατε με διαφορετική τέχνη. Μωρέ ήμασταν ξένοι στην ίδια στέγη, ας το πούμε έτσι. Εγώ δεν καταλάβαινα καθόλου τον κόσμο του, ούτε μπορούσα να μεταβολίσω τη μουσική ούτε να καταλάβω τις αναφορές του γιατί ξεριζώθηκε απ’ το χωριό του και ήρθε στη ζούγκλα της Αθήνας. Εγώ μεγάλωσα στην Αθήνα, ήξερα μόνο αυτήν τη ζούγκλα, δεν είχα ιδέα απ’ την αγροτική ζωή. Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε σε τίποτα βασικό. Αλλά κάπου στο βάθος υπήρχε μια αλληλοεκτίμηση. Δεν είχαμε προστριβές. Απλώς ήμασταν άλλοι κόσμοι. Οπότε στο σπίτι σου μεγαλώνοντας έρχονταν καλλιτέχνες όπως ο Καζαντζίδης, ο Κολοκοτρώνης, η Πόλυ Πάνου; Τους έβλεπες αυτούς τους ανθρώπους; Δεν έρχονταν γιατί ο Θόδωρος Δερβενιώτης διαχώριζε με πολύ αυστηρό τρόπο την προσωπική από την επαγγελματική ζωή. Όταν έμπαινε στο σπίτι, έβγαινε το κοστούμι, έμπαινε η φανέλα, και δεν έμπαινε κανείς άλλος. Η σχολή του όμως ήταν πέρασμα. Όταν ήμουν μικρός πήγαινα από εκεί και έβλεπα τους πάντες – από τους αδερφούς Κατσάμπα μέχρι τον Βουτσά. Ο Καζαντζίδης ξημεροβραδιαζόταν εκεί. Τελευταία φορά που τον είδα στο σπίτι μου ήταν στον σεισμό του ‘81, όταν ο πατέρας μου είχε αναγκαστικά μετατρέψει το σπίτι μας σε σχολή και έκανε σε εμάς τα ραντεβού του. Τότε ο Καζαντζίδης ήταν απών απ’ τη δισκογραφία λόγω της διαμάχης του με τον Μάτσα οπότε ερχόταν και συζητούσαν, και μεσολαβούσε ο Δερβενιώτης να βρεθεί μία λύση. Και έτσι απλά έβλεπες τον Καζαντζίδη στο σπίτι σου. Άλλη μια συνηθισμένη ημέρα για σένα. Τώρα πια όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι θρύλοι αλλά τότε καλώς ή κακώς ήταν άνθρωποι με κοντά παντελονάκια και φανέλες, με λάστιχα στο χέρι να ποτίζουν τις αυλές τους κ.τ.λ. Δεν υπήρχε το φωτοστέφανο. Ήταν λαϊκοί – απ’ τον λαό για τον λαό. Όλες οι μεγάλες τραγουδίστριες που σήμερα ξέρουμε (η Πόλυ Πάνου, η Γιώτα Λύδια) ήταν κορδελιάστρες, μοδίστρες, παντρεμένες από μικρές… Ήταν λαϊκές κοπέλες, και που με μια καλή φωνή βγήκαν στη δισκογραφία. Και αυτή δεν είχε τότε την αίγλη που έχει σήμερα ένα σταρ σύστεμ, που έχει παρατρεχάμενους, στυλίστες, “να μιλήσετε με τη γραμματέα μου”… Τότε το σήκωνες εσύ το τηλέφωνο. Έχεις γράψει κάποιο κόμικ σχετικό με το τραγούδι, με τις εικόνες σου; Όχι και ο λόγος που δεν το ‘χω κάνει (ο οποίος όσο τον σκέφτομαι δεν είναι και πολύ σοβαρός), είναι ότι από ένα τέτοιο κόμικ θα λείπει το βασικό: ο ήχος. Θα μου πεις “στο βιβλίο σου δεν θα λείπει ο ήχος”; Ναι, θα λείπει, αλλά εκεί βάζεις μια εγκυκλοπαιδική πληροφορία που δεν θα τη βάλεις στο κόμικ γιατί θα το σκοτώσεις. Το βιβλίο τι είναι; Βιογραφία; Ναι, είναι η βιογραφία του πατέρα μου μέσα απ’ τα μάτια του γιου του. Και το σχετικό link...
  9. Με δύο νέα βιβλία οι εκδόσεις Μικρός Ήρως του Λεωκράτη Ανεμοδουρά, προέδρου της Ακαδημίας Ελληνικών Κόμικς και εγγονού του εμπνευστή και συγγραφέα των περιπετειών του «Μικρού Ήρωα» Στέλιου Ανεμοδουρά, συνεχίζουν να τιμούν τα εβδομήντα χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του ιστορικού περιοδικού. Είχε προηγηθεί πριν από λίγους μήνες η επετειακή έκδοση «Ο Μικρός Ήρως, 70 Χρόνια» σε κείμενα και επιμέλεια του Γιώργου Βλάχου με έργα δεκάδων Ελλήνων δημιουργών κόμικς και εικονογράφων, μια έκδοση που συνοδεύτηκε και από μια μεγάλη έκθεση όλων των έργων. Τα δύο νέα βιβλία περιέχουν συνολικά 16 ιστορίες κόμικς φιλοτεχνημένες από τους Δημήτρη Κάσδαγλη, Γιώργο Βλάχο, Κώστα Φραγκιαδάκη, Βασίλη Γκογκτζιλά, Μάνο Λαγουβάρδο, Γιώργο Μελισσαρόπουλο, Δήμητρα Νικολαΐδη, Αγγελική Σαλαμαλίκη, Κωνσταντίνο Σκλαβενίτη, Γαβριήλ Τομπαλίδη, Νίκο Κούτση, Σπύρο Δερβενιώτη, Δημήτρη Καμένο, Θανάση Καραμπάλιο, Θανάση Πετρόπουλο, Γιάννη Ρουμπούλια, Τάσο Μαραγκό, Νίκο Τσουκνίδα και ανανεώνουν το ενδιαφέρον για το Παιδί-Φάντασμα που μαζί με την Κατερίνα και τον Σπίθα κατατρόπωναν τους ναζί κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Αθήνα. Ορισμένοι από τους δημιουργούς μάλιστα, καλλιτεχνική αδεία, μεταφέρουν τη δράση στη σύγχρονη εποχή και με πανέξυπνους τρόπους κάνουν τα δικά τους πολιτικά σχόλια μιλώντας για τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής, για τους απογόνους των λαδέμπορων του ’40, για τον ρατσισμό και τον φασισμό κ.ά. Αυτό εξόργισε τους ακροδεξιούς που σωρηδόν ξεχύθηκαν στα social media των εκδόσεων για να μιλήσουν για «κόκκινο φασισμό», να κατακεραυνώσουν τους «αναρχοάπλυτους», τους «κομμουνιστοσυμμορίτες», τη «γουόκ κουλτούρα» και τους «ΛΟΑΤΚΙ», αυτούς που «υπηρετούν Αραβόφωνους χιμπατζοπατριάρχες και σκουρόχρωμους αγαπητικούς» και να χαρακτηρίσουν τους καλλιτέχνες ως «αργόσχολα γίδια», «χανουμάκια», «αναρχομπάχαλα», «πρόβατα», «προβληματικά σκουπίδια που μισούν την πατρίδα μας», «αριστερούς τενεκέδες», «ανώμαλους», «εθνομηδενιστές» και άλλα τέτοια καλώντας τους «να αγοράσουν σαμπουάν και σαπούνια» και δίνοντας «ραντεβού στο Γράμμο και στο Βίτσι». Περισσότερο τους εξόργισαν ιστορίες όπως αυτή του Τάσου Μαραγκού, με τον Σπίθα να απολαμβάνει το κεμπάπ του έχοντας προηγουμένως ξυλοφορτώσει έναν ναζιστή έξω από ένα αραβικό εστιατόριο, και του Σπύρου Δερβενιώτη με τον 83χρονο Γιώργο Θαλάσση να ξεσκεπάζει την εγκληματική δράση μιας νεοναζιστικής οργάνωσης. Γιατί αν ζούσε σήμερα ο Γιώργος Θαλάσσης θα ήταν σίγουρα αντιναζιστής. Κι αυτό δεν το αντέχουν. Και το σχετικό link...
  10. Ο σπουδαίος εικονογράφος μιλάει για το νέο επετειακό τεύχος και τη φρέσκια ματιά στους χαρακτήρες του ιστορικού αναγνώσματος. Ο σχεδιαστής κόμικ Δημήτρης Κάσδαγλης μιλάει για την επετειακή έκδοση του «Μικρού Ήρωα» (2023), ένα συλλεκτικό άλμπουμ δεκαοχτώ Ελλήνων καλλιτεχνών σε δύο μέρη, στο πρώτο εκ των οποίων έχει επιμεληθεί ο ίδιος το εξώφυλλο. Ο Δημήτρης μιλάει για την πρώτη του γνωριμία με τον «Μικρό Ήρωα» ως παιδί, την ιστορία του κόμικ και το λόγο που συνεχίζει να κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού, 70 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του. Ο πρώτος τόμος του εκατοντασέλιδου άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 26 Οκτωβρίου και ο δεύτερος θα κυκλοφορήσει στις 14 Δεκεμβρίου από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως. Πρώτα απ’ όλα, ειδικά για τις γενιές σαν τη δική μου που αγνοούν ίσως την ύπαρξη καν του αναγνώσματος «Μικρός Ήρως» (1953), μπορείς να μας πείτε δύο λόγια για αυτό; Πρόκειται για ένα πολύ δημοφιλές περιοδικό ανάγνωσμα για παιδιά, του οποίου φέτος γιορτάζουμε τα 70 χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία, τον Φεβρουάριο του 1953. Κυκλοφόρησε σε συνεχόμενη εβδομαδιαία έκδοση για 16 χρόνια. Αυτό μεταφράζεται σε 798 τεύχη, γραμμένα αποκλειστικά από τον Στέλιο Ανεμοδουρά και εικονογραφημένα κυρίως από τον Βύρωνα Απτόσογλου. Οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι τρία ορφανά Ελληνόπουλα, ο Γιώργος Θαλάσσης, η Κατερίνα και ο Σπίθας, που τα βάζουν με τις Δυνάμεις του Άξονα την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι περιπέτειές τους ξεκινούν από την Κατοχική Αθήνα, σύντομα όμως θα γυρίζουν όλο τον κόσμο για να αγωνιστούν για την Ελευθερία. Τι σας τράβηξε αρχικά και σε τι ηλικία, στον «Μικρό Ήρωα»; Πείτε μας λίγο για την εμπειρία σας όταν το αγοράζατε και τι θυμάστε από εκείνη την εποχή. Το εξώφυλλο! Τον «Μικρό Ήρωα» τον γνώρισα στην τρίτη του επανέκδοση, αυτή των 100 τόμων, η οποία είχε ένα πολύ χαρακτηριστικό πορτραίτο των τριών πρωταγωνιστών, κοινό σε όλα της τα εξώφυλλα. Πήγαινα στο Δημοτικό, ήταν η εποχή που διάβαζα οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου, με το χαρτζιλίκι μου να πηγαίνει σχεδόν αποκλειστικά για κόμικς. Κάθε φορά που πήγαινα στο περίπτερο για… κατάθεση τους έβλεπα να με κοιτάζουν από το ράφι. Θυμάμαι την απογοήτευσή μου όταν τελικά αγόρασα έναν τόμο και συνειδητοποίησα εκ των υστέρων ότι δεν ήταν κόμικ! Η απογοήτευση δεν κράτησε πολύ. Μπορεί το ανάγνωσμα να φάνταζε ξεπερασμένο για τη δική μου εποχή, τη δεκαετία του 1980, όμως οι μικροί ήρωες του Ανεμοδουρά με είχαν βρει στη σωστή ηλικία και η γραφή του θα με κέρδιζε από τις πρώτες σελίδες. Έγινα φανατικός αναγνώστης. Οι τρεις πρωταγωνιστές των ιστοριών αγωνίζονται συχνά απέναντι σε Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους κατακτητές με φασιστικές ιδεολογίες. Έπαιξε αυτή η θεματολογία κάποιο ρόλο στο ενδιαφέρον σας για το περιοδικό; Ποια είναι η σχέση σας με την Ελλάδα και την εθνική μας ταυτότητα και ποια απέναντι στα συγκεντρωτικά καθεστώτα; Ήμουν πολύ μικρός για να παίξει. Για εμένα ήταν απλώς οι «κακοί» και με κάτι τέτοιους… αγκυλωτούς τα έβαζαν ο Ιντιάνα Τζόουνς, ο Κάπταιν Αμέρικα… ο Φασισμός ήταν κάτι που είχε γίνει παλιά και τον είχαμε αφήσει πίσω μας. Ώσπου ξυπνάς μια Δευτέρα πρωί και βλέπεις Χρυσαυγίτες στη Βουλή. Τότε αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως η γοητεία μιας φασιστικής ιδεολογίας είναι διαχρονική και πόσο επίφοβο είναι να μην πάρεις τον κίνδυνο αυτό εγκαίρως στα σοβαρά. Γεννήθηκα Έλληνας, όμως παράλληλα με θεωρώ πολίτη του κόσμου, με την ελληνικότητά μου να με χαρακτηρίζει, όχι να με διαχωρίζει από το σύνολο. Είναι αδιαμφισβήτητο μέρος της ταυτότητάς μου, τη βιώνω ως κομμάτι υγιούς εξωστρέφειας και όχι κομπλεξικής άμυνας, θυμώνω με το πώς εγχώριοι «αγκυλωτοί» την καπηλεύονται. Με την καταπίεση δεν τα πηγαίνω καθόλου καλά, πόσο μάλλον με τα καθεστώτα που την επιβάλλουν. Τρομάζω με την ευκολία που η Ανθρωπότητα ξεχνάει και επαναλαμβάνει τα λάθη της. Έχουμε πολλά να ξαναμάθουμε ακόμα. Όπως ξέρουμε, κυκλοφόρησε ο πρώτος και αναμένεται ο δεύτερος επετειακός τόμος για τα 70 χρόνια του «Μικρού Ήρωα», με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών και βέβαια τη δική σας. Πείτε μας δυο λόγια για τη συμμετοχή σας σε αυτές τις επετειακές εκδόσεις. Ήμουν ο δημιουργός που επιλέχτηκε να εικονογραφήσει το εξώφυλλο του πρώτου τόμου και συμμετέχω με μια ιστορία στον δεύτερο. Το εξώφυλλο είναι εμπνευσμένο από εμβληματικό πορτραίτο των πρωταγωνιστών στα εξώφυλλα των τόμων, ζωγραφισμένο από τον Βύρωνα Απτόσογλου. Ήθελα να είναι σαφής η αναφορά, αλλά η απόδοση των χαρακτήρων να γίνει με φρέσκια ματιά. Ανάλογο ήταν το σκεπτικό πίσω από την ιστορία που έφτιαξα για τον δεύτερο τόμο. Την ήθελα νοσταλγική για τους παλιούς αναγνώστες, αλλά να λειτουργεί και ως εισαγωγή στον κόσμο του Μικρού Ήρωα για τους καινούργιους. Εδώ το προσπάθησα δίνοντας μια άλλη ερμηνεία στο προσωνύμιο Παιδί-Φάντασμα, τίτλο που είχαν δώσει οι εχθροί του στο Γιώργο Θαλάσση. Η θεματολογία του «Μικρού Ήρωα» ήταν πάντα κάπως σκληρή, σαν μια ταινία με τον Λι Μάρβιν ίσως, με πολεμικό χαρακτήρα και πολλά θύματα και από τις δύο πλευρές. Παρόλα αυτά, οι νέες περιπέτειες που εμπεριέχονται εδώ είναι κάπως σκληρότερες, γραφικότερες αν θέλετε από εκείνες του αρχικού αναγνώσματος. Γιατί πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό; Στην περίπτωση του «Μικρού Ήρωα», η θεματική είναι τέτοια που επιβάλλει μια σκληρή γραφική προσέγγιση, μιλάμε για περιπέτειες που διαδραματίζονται εν καιρώ πολέμου. Οι νέες ιστορίες ούτως ή άλλως απευθύνονται σε ένα κοινό που είναι ήδη αρκετά εξοικειωμένο με την απεικόνιση σκηνών βίας. Γραφικότερες πάντως υποθέτω πως τις κάνει να φαίνονται το μέσο, το ότι παρουσιάζονται δηλαδή σε μορφή κόμικ. Τα κόμικς είναι συνδυασμός λόγου και εικόνας όπου δεν αρκείσαι στην περιγραφή, δίνεις και οπτική πληροφορία. Ποιο από τα δυο υπερτερεί, είναι στην ευχέρεια και στο ταλέντο του εκάστοτε δημιουργού. Βέβαια και στην πρώτη έκδοση υπήρχε εικονογράφηση, εκεί όμως το κείμενο είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Προσωπικά πιστεύω ότι οι εικόνες που δημιουργεί με τη φαντασία του ο αναγνώστης διαβάζοντας μια περιγραφή, είναι πολύ πιο έντονες και αποτελεσματικές από το να τις δει αποτυπωμένες. Με αφορμή την ιστορία που είχα να κάνω, ξαναδιάβασα το καλοκαίρι που μας πέρασε τα πρώτα 40 περίπου τεύχη. Μου έκανε εντύπωση το πόσο σκληρή μπορούσε να γίνει η γραφή του Ανεμοδουρά, όμως τo 1953 οι πρώτοι αναγνώστες είναι παιδιά που είχαν γεννηθεί στα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Είχαν βιώματα και αναμνήσεις από τα όσα περιγράφονται. Όλα τα παραπάνω βέβαια ο συγγραφέας κατάφερνε να τα εξισορροπεί με την παιδική αγνότητα των πρωταγωνιστών και το χιούμορ που έφερνε στις ιστορίες ο Σπίθας. Εικονογραφείτε, από όσο ξέρουμε, κυρίως βιβλία για παιδιά. Ωστόσο, στις ιστορίες του «Μικρού Ήρωα» εμπεριέχεται μεγαλύτερη πολιτική συνείδηση και ίσως ωριμότητα. Είναι αυτή μία στροφή στην καριέρα σας; Στροφή στην καριέρα μου θα ήταν να το γυρίσω στο τραγούδι! To χαίρομαι που η δουλειά μου είναι φιλική για παιδιά. Όσο αφηγούμαι με εικόνες όμως, είτε πρόκειται για βιβλίο για παιδιά, κόμικ ή αφίσα, στοχεύω για το ευρύτερο δυνατό κοινό. Κάθε δουλειά την αντιμετωπίζω με σεβασμό στο κείμενο που πάω να αποδώσω εικονογραφικά από τη μια, και στον αναγνώστη από την άλλη. Στον αναγνώστη κάθε ηλικίας, άντε και στο παιδί μέσα του! Όσον αφορά τώρα συγκεκριμένα στον «Μικρό Ήρωα», ο Γιώργος Θαλάσσης των 798 τευχών είναι ένας χαρακτήρας παγωμένος στο χρόνο: Ζει και αγωνίζεται σε έναν κόσμο εν καιρώ πολέμου, με το Καλό και το Κακό αντιδιαμετρικά και ξεκάθαρα, δίχως γκρίζες ζώνες και διλήμματα. Δεν προλαβαίνει να αναπτυχθεί πολιτικά και να ωριμάσει. Χαίρομαι που 70 χρόνια μετά, δίνεται η ευκαιρία σε δημιουργούς όχι μόνο να τιμήσουν το έργο των Ανεμοδουρά και Απτόσογλου με νέες ιστορίες – αυτό ήδη το έχουν κάνει εξαιρετικά άλλωστε ο Γιώργος Βλάχος και ο Κώστας Φραγκαδιάκης τα τελευταία χρόνια, αλλά να τολμήσουν να προχωρήσουν τους χαρακτήρες παρακάτω. Ποιο είναι το επόμενο πρότζεκτ που σχεδιάζετε; Τώρα που ζεστάθηκα με τον «Μικρό Ήρωα», λέω ξεκινήσω μια μικρή ιστορία σε κόμικ που θα ήθελα να κυκλοφορήσει στο ερχόμενο Comicdom Con. Θέλω σίγουρα να κάνω κάτι και με τις Παραμυθοκόρες, τις φίλες μου τις αφηγήτριες παραμυθιών που κάνουμε εργαστήρια κόμικς για παιδιά μαζί. Ιδανικά, θα ήθελα να ξαναεπισκεφτώ τον κόσμο του «Μικρού Ήρωα». Έκανα το εξώφυλλο του πρώτου τόμου, είχα μια ιστορία στον δεύτερο, περιμένω να τριτώσουν οι τόμοι και να δω τι θα κάνω εκεί! Και το σχετικό link...
  11. Retroplaymo

    ΕΡΙΚ ΚΑΣΤΕΛ

    Ποτέ η μαγεία των κόμικς δεν συνδυάστηκε τόσο επιτυχημένα με το ποδόσφαιρο! Πότε ένας χάρτινος ποδοσφαιρικός ήρωας δεν χαρακτηρίστηκε ως μια από τις καλύτερες μεταγραφές ενός συλλόγου! Ο Γάλλος δεξιοτέχνης εξτρέμ με το νούμερο 7 είναι και πάλι κοντά μας στο καλύτερο ποδοσφαιρικό κόμικς του κόσμου: Ο Ερίκ Καστέλ, το νέο αστέρι των "Μπλαουγκράνα", είναι ο πιο δημοφιλής, ο πιο διάσημος και ο πιο αγαπημένος ποδοσφαιριστής της 9ης Τέχνης! Μετά την απότομη διακοπή της σειράς του 1985, ο Ερίκ Καστέλ είναι ξανά κοντά μας, από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως και την εφημερίδα Έθνος της Κυριακής. Όμορφη έκδοση, ωραίο illustration χαρτί, προσεγμένο σχέδιο και γενικά μια πολύ καλή έκδοση σε όλα της! Αφιέρωμα του Λευτέρη Ταρλαντέζου και η πρώτη σελίδα της ιστορίας: "Ο Ερίκ και οι Παμπλίτος". Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους: comicsking, Indian, GreekComicFan, Dr Paingiver, nquees & leonidio. ================================ Τον Ιούλιο του 2019, η εκδοτική κυκλοφορεί ξανά την σειρά, αυτή την φορά σε τόμους των οποίων τα εξώφυλλα είναι επιμελημένα από την Αγγελική Σαλαμαλίκη. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο του τόμου τον: ftsgr
  12. Ο Τάσος Μαραγκός (Tasmar) συγκεντρώνει σε ένα «Ποτ-πουρί» τα σκίτσα που έφτιαξε την περίοδο 2019-2023, καταγράφοντας τη δυστοπία των καιρών μας. «Τι έκανες πριν από το τέλος του κόσμου;» Aυτή θα μπορούσε να είναι μια ατάκα μεταξύ των πρωταγωνιστών του «Μετά την καταστροφή», του – κατά τη γνώμη μου – ευφυέστερου άλμπουμ που κυκλοφόρησε ποτέ ο Αρκάς. Όμως ο Αρκάς, όπως τον γνωρίσαμε κάποτε, δεν υπάρχει πια. Επιπλέον, η εποχή των «παχειών αγελάδων» έχει παρέλθει οριστικά και η δυστοπία δεν αποτελεί πια ένα μακρινό σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Βρίσκεται εδώ, διαπερνά την καθημερινότητά μας, ορίζει τις ζωές μας. Η δυσώδης αποφορά που αναδίδει αυτό το σύστημα δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Και τι δεν ζήσαμε, ειδικά την τελευταία τετραετία: πανδημία, lockdown, μαφιόζικες εκτελέσεις, απίστευτης αγριότητας καταστολή, γυναικοκτονίες σε σχεδόν καθημερινή βάση, πυρκαγιές, πλημμύρες, πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας, υποκλοπές, κρατική δολοφονία στα Τέμπη και τόσα, μα τόσα άλλα… Με την κλιματική αλλαγή και τα απειλητικά σύννεφα του πολέμου να συντομεύουν δραματικά τον χρονικό ορίζοντα βιωσιμότητας σε παγκόσμιο επίπεδο, το ερώτημα «Τι έκανες πριν από το τέλος του κόσμου;» λαμβάνει πλέον ηθικά χαρακτηριστικά. Ο σκιτσογράφος Tasmar (κατά κόσμον Τάσος Μαραγκός) ανήκει σε εκείνη την κατηγορία δημιουργών που όχι απλώς δεν μασάνε τα λόγια τους και δεν συμβιβάζονται με τον ζόφο που μας περιβάλλει, αλλά «ακονίζουν» το πενάκι τους και διασώζουν κάτι από τον «υπέρ αδυνάτων» ρόλο της γελοιογραφίας. Κάπως έτσι λοιπόν, καταγράφοντας ανά τακτά διαστήματα τις αυθόρμητες αντιδράσεις του από τις αναρίθμητες αφορμές που του έδινε η επικαιρότητα, ο δημιουργός του «Hard Rock», στο διάστημα από τον Οκτώβριο του 2019 μέχρι και τον Μάρτιο του 2023, έφτιαξε πολλές δεκάδες σκίτσων, τα οποία κατά βάση ανέβαζε στα social media του. Αρκετά από αυτά τα σκίτσα τα συγκέντρωσε στο τελευταίο του αλμπουμάκι 144 σελίδων με τον τίτλο «Ποτ-πουρί – Μια ανθολογία σκίτσων λίγο πριν το τέλος του κόσμου» (εκδόσεις Μικρός Ήρως), προσθέτοντας ένα πολύτιμο τετρασέλιδο παράρτημα με σχολιασμό και σημειώσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Tasmar λαμβάνει θαρραλέα θέση απέναντι στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Η έντονη κοινωνική κριτική, ο μαχητικός αντιφασισμός, η αλληλεγγύη προς τους αδύναμους, η απέχθεια προς κάθε λογής ακροδεξιούς, ρατσιστές, σεξιστές και λοιπούς σκοταδιστές, διατρέχουν κάθε σελίδα των κόμικς του. Όπως δεν είναι και η πρώτη φορά που κυκλοφορούν συλλογές αμιγώς πολιτικών σκίτσων του [παλιότερα άλμπουμ του: «Όλα είναι κόμικξς!» (Jemma Press, 2013) και «Αδέσποτα σκίτσα» (ΚΨΜ, 2016)]. Στο «Ποτ-πουρί» ο νυν πρωθυπουργός έχει την… τιμητική του. Ο happy traveler, ο εθνικός μας τουρίστας, ο κληρονομικώ δικαίω γόνος με το επιτηδευμένα ξεγυμνωμένο δασύτριχο στήθος του και την κούπα με το καφεδάκι στο χέρι, είναι ο απόλυτος αρνητικός πρωταγωνιστής της ζωής μας και κατ’ επέκταση της ανθολογίας του Tasmar. Ένας πρωταγωνιστής ωστόσο που δεν μας επιβλήθηκε δικτατορικά, αλλά εξελέγη δημοκρατικά (και προσφάτως επανεξελέγη πανηγυρικά), επιβραβευόμενος εν τέλει από τη σιωπηρή πλειοψηφία των «φιλήσυχων νοικοκυραίων» της διπλανής πόρτας. Και δίπλα στον «Μεσσία»/Predator που εζήλωσε τη δόξα του Ερντογάν, παρελαύνει όλος ο εσμός των πρόθυμων υπηρετών του: αυλικών, μισθοφόρων και λοιπών αναλώσιμων (μεγαλοδημοσιογράφοι, παπάδες, δικαστές, ΜΑΤατζήδες, Χατζηδάκης, Άδωνις, Μπαλάσκας, ποικιλόμορφα μπογδανοειδή). Όπως καταλήγει και ο Γιάννης Κουκουλάς στο προλογικό του σημείωμα: «Με τόση απελπισία τριγύρω, ο Μαραγκός νιώθει την ανάγκη να μπει κι ο ίδιος στη “σκηνή”. Μας κοιτά κατάματα δίπλα στη γατούλα του και μοιράζεται μαζί μας το “Ημερολόγιό” του που δεν είναι διαφορετικό από τις εμπειρίες της κοινής μας δυστοπίας. Όχι μοιρολατρικά, ωστόσο […] δείχνοντάς μας πως υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Επικίνδυνοι, αλλά όμορφοι». Και το σχετικό link...
  13. Στο δεύτερο μέρος των «Μπαμπαδοϊστοριών» (Βραβείο Καλύτερου Διαδικτυακού Κόμικ 2023), ο Νικόλας Στεφαδούρος παρουσιάζει, με ιδιαίτερα χιουμοριστικό τρόπο, την καθημερινότητα με την προσχολικής ηλικίας κόρη του. Αν αγαπήσατε τις «Μπαμπαδοϊστορίες» του Νικόλα Στεφαδούρου, είναι βέβαιο ότι θα λατρέψετε και το comeback τους. Πρωταγωνίστρια που κλέβει πάλι την παράσταση, η κορούλα του δημιουργού. Η οποία βέβαια δεν είναι πλέον το μωρό που γνωρίσαμε στο πρώτο αλμπουμάκι. Δεν φοράει πια πάνες, δεν πίνει γάλα από μπιμπερό, δεν έχει ανάγκη από νανούρισμα στην αγκαλιά των γονιών της για να κοιμηθεί. Στο δεύτερο αλμπουμάκι της σειράς, η ηρωίδα μας έχει εξελιχθεί σε ένα ατίθασο ανθρωπάκι, ένα αξιαγάπητο νήπιο που του αρέσουν οι φιγούρες δράσης, η μπάλα και το μπαλέτο, ενώ όπως είναι φυσιολογικό για ένα παιδί προσχολικής ηλικίας, έχει ερωτήσεις… πολλές ερωτήσεις. Όπως «γιατί υπάρχουν παιχνίδια μόνο για κορίτσια;», «γιατί πρέπει να τα κάνω στην τουαλέτα;» και… «γιατί ο Άγιος Βασίλης είναι κρίπουλας και με βλέπει όταν κοιμάμαι;». Με τον γνωστό τρυφερό και συνάμα σπιρτόζικο τρόπο του, ο Νικόλας Στεφαδούρος (μετρ του αυτοβιογραφικού κόμικς, όπως απέδειξε με την εξαιρετική του «Αλεξάνδρεια», εκδ. Webcomics) στα σχεδόν 70 στριπάκια του καταθέτει την καθημερινή εμπειρία του ως μπαμπάς, πλάι στις παράλληλες ιδιότητές του ως συζύγου, ιδιοκτήτη γάτας και επαγγελματία δημιουργού κόμικς. Μια εμπειρία γεμάτη χαρές, γέλια, συγκινήσεις, αλλά και αναπόφευκτες στιγμές θυμού και αμηχανίας. Ένα πακέτο με όλες τις ευθύνες, τις δυσκολίες, αλλά και τη συναισθηματική πληρότητα που μπορεί να προσφέρει σε έναν άνθρωπο η γονεϊκότητα, με την προϋπόθεση η ιδιότητα αυτή του γονέα να αποτελεί επιλογή αγάπης και όχι προϊόν κοινωνικού καταναγκασμού. Και με τη διαρκή υπενθύμιση ότι το να είσαι «μπαμπάς» συνεπάγεται πολλά περισσότερα πράγματα από τη βιολογική παράμετρο. Ο μπαμπάς των «Μπαμπαδοϊστοριών» δεν έχει κάποιο manual για το πώς να είναι… μπαμπάς. Όσο περνάει ο καιρός μαθαίνει. Δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές, ενώ όσοι ισχυρίζονται ότι τις κατέχουν – χωρίς όμως οι ίδιοι να μεγαλώνουν παιδιά – καλύτερα να τις κρατήσουν για τον εαυτό τους! Ο μπαμπάς των «Μπαμπαδοϊστοριών» είναι γλυκός, τρυφερός, ευαίσθητος αλλά και πειραχτήρι, ενώ τα κόμικς (όπως και ο… Πατούνγκας Μπιμπίνγκης) αποτελούν συχνά τον κοινό τόπο επικοινωνίας με το παιδί του. Λαχταριστό εξτραδάκι του βιβλίου, οι… guest μπαμπάδες: Λάμπρος Φισφής, Ζήσης Ρούμπος, Πέτρος Χριστούλιας, Τόμεκ, Κλήμης Κεραμιτσόπουλος, Φάνης Μόσχας, Πάνος Ζάχαρης και Πέτρος Μπάλτας. Τα στριπάκια των «Μπαμπαδοϊστοριών» πρωτοδημοσιεύτηκαν στο neoigoneis.gr, ενώ βραβεύτηκαν ως καλύτερο διαδικτυακό κόμικ 2023. Το δεύτερο βιβλίο της σειράς κυκλοφορεί, όπως και το πρώτο, από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Και το σχετικό link...
  14. Στο μέλλον όταν είσαι άνεργος κα οι μόνες δουλειές δεν και τόσο της προκοπής κάνεις θελήματα ,όχι τα συνηθισμένα αλλά...τα επικίνδυνα και παράνομα.Ενας τέτοιος τύπος είναι και ο 30χρόνος Τζέις ένα αμετανόητο καθαρματάκι ,εγωιστης που κοιτάει μόνο το δικό του συμφέρον και το πως θα περάσει καλά .Ωσπου μια μέρα φορτωνεται τον 13χρόνο ετεροθαλή αδερφό του.Θα γίνει επιτέλους υπεύθυνος ; ή οχι ; Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία που διαδραματίζεται σε 5 τεύχη που εδώ στην Ελλαδα εκδίδονται σε ένα τόμο (που είναι το συνηθές) Μία ιστορία που κατορθώνει να συνδιάσει την δράση με το χιούμορ αλλά και τον δεσμό δύο διαφορετικών αδερφων ,μια σχέση που πραγματεύεται την απώλεια και την οικογένειας . Το σενάριο του ΚΙRKBRIDE αλλά και το σχέδιο με το υπέροχο χρώμα του Νίκου Κούτση απογειώνει τό κόμικς.Το άλμπουμ συμπλήρωνεται με μικρές ιστορίες με την συμβολή των Λαγουβάρδο ,Κωνσταντόπουλο, Καμπούρη και Δημόπουλο,έξτρα σχέδια από τον Νίκο και με εισαγωγικό σημείωμα και βιογραφίες συντελεστών απο τον αγαπητό μου φίλο Γ.Τομπαλίδη . Η έκδοση στα γνωστά πρότυπα των εκδόσεων Μ.Η. .Επιτέλους και λίγο IMAGE που έχουμε πήξει σε D.C & MARVEL Λεοκράτη θέλουμε κ άλλα τέτοια . Η έκδοση επίσημα κυκλοφορεί την 1 Σεπτεμβρίου αλλά μπορεί να το παραγγείλετε από τώρα στο e-shop της εταιρίας .Στην ταυτότητα του κόμιξ-αλμπουμ γράφει για ημερομηνία κυκλοφορίας τον Απρίλιο του φετινου έτους προφανώς για το Comicdom-con και το Thecon που αναβλήθηκαν λόγω επιδημίας ,ετσι αναστέλλειγια τώρα μήπως και το Comicdom-con γινόταν τώρα . Καλή αναγνωση ΓΙΑ ΤΟ GREEKCOMICS ΒΑΣΙΛΕΥΣ των ΚΟΜΙΚΣ
  15. Το βιβλίο του Stan Lee και του Moebius είναι γεμάτο από τέτοια φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παράνοια από την τυφλή πίστη στη σωτηρία μέσω της εναπόθεσης της ελπίδας σε κάποιον αυτόκλητο Σωτήρα. Αυτήν την παρανοϊκή στάση ζωής, τις αντιφάσεις της και τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί περιγράφει δραματικά το The Silver Surfer – Παραβολή, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως (μετάφραση: Γαβριήλ Τομπαλίδης). Το εμβληματικό έργο στην ιστορία των υπερηρωικών κόμικς αποτελεί το προϊόν της συνεργασίας δύο θρύλων, του Stan Lee και του Moebius. Ο πρώτος θεωρείται, όχι άδικα, ο πατέρας και εμπνευστής του σύμπαντος της Marvel από τη δεκαετία του 1960 (Spider-Man, Fantastic Four, X-Men κ.ά.), ενώ ο δεύτερος επηρέασε όσο λίγοι την εξέλιξη των ευρωπαϊκών κόμικς (Blueberry, Ίνκαλ, Αεροστεγές Γκαράζ κ.ά.). Η γνωριμία τους το 1988 οδήγησε σε μια βαθιά φιλία που επιστεγάστηκε με μια απρόσμενη εμφάνιση του πιο τραγικού χαρακτήρα του Stan Lee, του αιώνιου και ανέστιου ταξιδευτή Silver Surfer. Σύμφωνα με το σενάριο, η άφιξη του Γκαλάκτους ενεργοποιεί τον Silver Surfer που προσπαθεί να τον εμποδίσει από το να καταστρέψει τη Γη. Το έργο του είναι δύσκολο καθώς οι άνθρωποι, πασχίζοντας να προσαρμοστούν στη νέα συνθήκη και να δώσουν νέο νόημα στην ύπαρξή τους, μετατρέπουν τον εισβολέα Γκαλάκτους σε νέο θεό τους με τη βοήθεια ενός παράφρονα ιεροκήρυκα. Πώς μπορεί να τους πείσει ο Silver Surfer ότι πρέπει να χειραφετηθούν και να πάψουν να πιστεύουν σε Σωτήρες όταν οι ίδιοι δεν θέλουν να «σωθούν»; Το βιβλίο είναι γεμάτο από τέτοια φιλοσοφικά και υπαρξιακά ερωτήματα, άλλα που θέτει με τη γνωστή του λυρική επιτήδευση ο Silver Surfer και άλλα που προκύπτουν από τους διαλόγους με τον κυνικό Γκαλάκτους. Τον τόνο όμως δίνουν τα υπέροχα σχέδια του Moebius. Όχι τόσο αυτά με τις σκληρές μάχες και τις σκηνές καταστροφής που είναι εντυπωσιακά μεν, αναμενόμενα δε, αλλά αυτά με τις εκφράσεις των ανθρώπων μπρος στην καταστροφή. Ιδιαίτερα αυτών που γεμάτοι θρησκευτικό μίσος και φανατισμό είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τον νέο Θεό τους. Μέχρι να έρθει ένας νέος. Κι άλλος ένας. Κι ακόμα ένας. Και πάει λέγοντας. Με τη ζωή να προχωρά με όλο και πιο ευφάνταστους και πανίσχυρους θεούς. Πάνω στα πτώματα των «απίστων». Και το σχετικό link...
  16. Όταν ο Ιούλιος Βερν αποφάσισε να τοποθετήσει την ιστορία του στο υπόβαθρο της Ελληνικής Επανάστασης, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι αιώνες αργότερα το μυθιστόρημά του «Το Αιγαίο στις φλόγες» (L’Archipel en feu) θα αποτελούσε αντικείμενο διασκευής από Έλληνες δημιουργούς, σε μία τέχνη οριακά άγνωστη εκείνη την εποχή: αυτήν των κόμικς. Τα περισσότερα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν έχουν ένα κοινό γνώρισμα: η δράση, η πλοκή, ολόκληρη εν τέλει η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από ένα διαφορετικό κάθε φορά ταξίδι. Αυτό είναι το όχημά του για να εξερευνήσει μια μεγάλη ποικιλία ερεθισμάτων που εξάπτουν το ενδιαφέρον του, μεταδίδοντας τις γνώσεις του και το αποτέλεσμα της εξαντλητικής μελέτης του στο νεανικό αναγνωστικό κοινό, όπου κυρίως απευθύνεται. Άλλοτε μας ταξιδεύει με την πένα του στον πυρήνα του πλανήτη («Ταξίδι στο κέντρο της Γης», 1864), άλλοτε στο διάστημα («Από τη Γη στη Σελήνη», 1865), άλλοτε στον βυθό της θάλασσας («20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα», 1869) και άλλοτε σε έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο περιμετρικά της υδρογείου («Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες», 1873). Παρ’ όλο που είναι περισσότερο γνωστός για την επίδραση του έργου του στο είδος της επιστημονικής φαντασίας, καθώς αγαπούσε να γράφει για αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια, πολύ πριν από την εφεύρεση του αεροπλάνου και πόσο μάλλον του διαστημόπλοιου, συχνά οι περιπέτειές του τοποθετούνταν σε γεωγραφικά και ιστορικά πλαίσια πέρα για πέρα αληθινά. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και το μυθιστόρημα που έγραψε το 1884 και, όπως προδίδει ο τίτλος του, τοποθετείται στην πατρίδα μας, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης. Ο λόγος για τη νουβέλα «Το Αιγαίο στις φλόγες» (πρωτότυπος γαλλικός τίτλος: L’Archipel en feu), που διαδραματίζεται λίγο πριν και λίγο μετά την εμβληματική ναυμαχία του Ναβαρίνου, η οποία έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1827 και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην έκβαση του αγώνα για την ανεξάρτητη Ελλάδα. Ωστόσο, δεν εστιάζει ιδιαίτερα στην ίδια τη ναυμαχία, παρά τη χρησιμοποιεί για να εξυπηρετήσει την υπόλοιπη αφήγηση και να επηρεάσει εμμέσως την εξέλιξη της πλοκής. «Όπως όλα τα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν, ντύνει και σ’ αυτό την πλοκή του με ακριβείς ιστορικές, γεωγραφικές και τεχνικές πληροφορίες, αν και σε σύγκριση με άλλα μυθιστορήματά του μάλλον φτωχικές σε πλήθος θα μπορούσαν να θεωρηθούν», σημειώνει στην εισαγωγή της πρόσφατης διασκευής σε κόμικς ο σεναριογράφος Γιώργος Βλάχος. Ενδιαφέρον παρουσιάζει όμως ακόμη μία πληροφορία που συνοδεύει την αρχική δημοσίευση του πρωτότυπου έργου στα ελληνικά: «Το “Αιγαίο στις φλόγες”, αμέσως μετά τη δημοσίευσή του στη Γαλλία, δημοσιεύτηκε πρώτη φορά και στα ελληνικά σε συνέχειες από τον Ιούλιο 1884 έως τον Ιανουάριο 1885 σε καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών […] “Καιροί”. Οι κάτοικοι του Οίτυλου συνέταξαν μανιφέστο ζητώντας τη διακοπή της δημοσίευσης και το “σκάνδαλο” προκάλεσε τη δημοσίευση πολλών άρθρων σε εφημερίδες, ειδικά αντιπολιτευόμενες τον Τρικούπη. Ο Βερν υποχρεώθηκε να δικαιολογηθεί επικαλούμενος την ιστορική αλήθεια των ντοκουμέντων και τον δεδηλωμένο ένθερμο φιλελληνισμό του». Ποια η σύνδεση του μυθιστορήματος με το Οίτυλο, έναν παραδοσιακό οικισμό στην ανατολική Μάνη, και γιατί το μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν προκάλεσε τη μήνη των κατοίκων του; Τις απαντήσεις μάς δίνει η πλοκή του βιβλίου. Ιστορική μυθοπλασία Όπως προαναφέρθηκε, αν και έργο μυθοπλασίας, το έργο χαρακτηρίζεται από ιστορική ακρίβεια στις αναφορές του. Μία ενδιαφέρουσα ιστορία γεμάτη ίντριγκα, οικογενειακά δράματα, πάθη, έρωτες και πόλεμο, συντίθεται με λεπτομέρειες που ο Βερν αντλεί από προσεκτική μελέτη για την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Δεν γνωρίζει μόνο το γενικό πλαίσιο και τα σημαντικά γεγονότα του Αγώνα, αλλά δείχνει να έχει μελετήσει σε βάθος τη γεωγραφία της περιοχής, τις ιδιαιτερότητες των περιοχών του ελλαδικού χώρου στις οποίες τοποθετεί τη δράση, αλλά και τα πολυποίκιλα αντικρουόμενα συμφέροντα. Με βάση τα παραπάνω, οι χαρακτήρες που πλάθει, αν και φανταστικοί, θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει στην πραγματικότητα. Καθοριστικό πρόσωπο του έργου αποτελεί ο Μανιάτης πειρατής και εξωμότης με καταγωγή από το Οίτυλο της Μάνης, ο Νικόλας Στάρκος, που δεν διστάζει να προδώσει τον αγώνα των συμπατριωτών του για την ανεξαρτησία, προκειμένου ο ίδιος να κερδίσει πλούτη, δόξα και μια όμορφη γυναίκα. Αυτό φαίνεται να προκάλεσε την αντίδραση των κατοίκων της περιοχής, παρ’ όλο που ιστορικά οι Μανιάτες αναδείχτηκαν σε εξαιρετικής αγριότητας πειρατές, με αποτέλεσμα τον 18ο αιώνα η Μάνη να ζει αποκλειστικά από τις πειρατικές επιδρομές. Άλλωστε το Οίτυλο συνήθιζαν να το ονομάζουν «Μεγάλο Αλγέρι», γιατί στα παζάρια του πραγματοποιούνταν αγοραπωλησίες λαφύρων αλλά και δουλεμπόριο. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα παρατηρήσει ότι, παραμένοντας πιστός στην ιστορική πραγματικότητα, ο Βερν δεν επιθυμεί να στερήσει από τους ντόπιους το χαρακτηριστικό του πατριωτισμού. Γι’ αυτό – αλλά και για λόγους πλοκής – επιλέγει να δώσει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του και στη μητέρα του αδίστακτου πειρατή, αναδεικνύοντας μάλιστα τη σημασία των ιδανικών της Ελληνικής Επανάστασης, αφού η Ανδρονίκη Στάρκου απαρνείται τον γιο της αδυνατώντας να δεχτεί τις επιλογές του, και ρίχνεται με αυταπάρνηση στον Αγώνα. Τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας συνεχίζονται. Ο Γάλλος αξιωματικός του Ναυτικού υποπλοίαρχος Ανρί ντ’ Αλμπαρέ, επιφανής φιλέλληνας, πολέμησε ως εθελοντής για την Ελληνική Ανεξαρτησία και διακρίθηκε για τον ηρωισμό του. Ερωτεύτηκε και αρραβωνιάστηκε στην Κέρκυρα την Αντζελίνα Ελιζούντο, όμορφη και δυναμική κόρη ενός πάμπλουτου Δαλματού τραπεζίτη. Το γεγονός όμως ότι η μεγάλη του περιουσία οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στις σκοτεινές και ύποπτες συναλλαγές του με τον πειρατή Στάρκο, πυροδοτεί σειρά από εξελίξεις που επηρεάζουν την εξέλιξη του έρωτα τον δύο νεαρών. Ο Στάρκος εκβίαζε τον πατέρα της Αντζελίνας πως θα αποκαλύψει σε όλους την προέλευση της περιουσίας του αν δεν συμφωνήσει να του δώσει την κόρη του σε γάμο. Τέλος, σημαντικός είναι και ο ρόλος του Κωνσταντή, ομογάλακτου αδελφού της μητέρας της Αντζελίνας, ενός γιγαντόσωμου νησιώτη και αφοσιωμένου φύλακα-αγγέλου της κοπέλας και ταυτόχρονα βοηθού του πατέρα της, αλλά και του πειρατή Σακρατίφ, της μυστηριώδους πειρατικής υπερδύναμης που κινεί τα νήματα στο πέλαγος. Από τη λογοτεχνία στα κόμικς Στη διασκευή τους, η οποία κυκλοφόρησε σε δύο συνέχειες (2021-2022) από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως, οι Γιώργος Βλάχος (σενάριο) και Θανάσης Καραμπάλιος (σχέδιο/χρώμα) καταφέρνουν να μεταφέρουν με έναν ολόφρεσκο τρόπο μια ιστορία γραμμένη σχεδόν δύο αιώνες πριν σε ένα διαφορετικό μέσο, σεβόμενοι ταυτόχρονα και το πρωτότυπο υλικό και τους κανόνες της γλώσσας των κόμικς. Εκτός από τον φυσικό τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η πλοκή και οι διάλογοι, αξιοποιώντας στο έπακρο το επιπλέον εργαλείο της εικόνας, διανθίζεται με πινελιές όπως η χρήση των διαφορετικών ανά περιοχή ντοπιολαλιών, δίχως όμως να γίνεται γραφικό ή παλιομοδίτικο. Η χρήση διαλέκτων που απαντούν στην επί μακρόν ενετοκρατούμενη Κέρκυρα, στη Μάνη, στα νησιά του Αιγαίου, αλλά και όρων ναυτικής ορολογίας, σέβεται την ιστορική ακρίβεια χωρίς να λειτουργεί εις βάρος του αναγνώστη, ενώ τακτικά εξηγούνται με υποσημειώσεις. Σε ότι αφορά το σχέδιο, ο Θανάσης Καραμπάλιος δεν θα μπορούσε παρά να είναι η καταλληλότερη επιλογή, δεδομένου ότι έγινε γνωστός από την πρώτη του μεγάλη επιτυχία με τη σειρά «1800» (Εκδόσεις Jemma Press), η οποία αναφέρεται στο ίδιο περίπου χρονικό και ιστορικό πλαίσιο. Ειδικότερα, το σχέδιο του Καραμπάλιου χαρακτηρίζεται από έντονο δυναμισμό και λεπτομέρεια, τόσο στα χαρακτηριστικά των ηρώων όσο και στο περιβάλλον τους. Εκτός από σκηνοθέτης είναι ταυτόχρονα και ενδυματολόγος – πράγμα που προϋποθέτει μπόλικη μελέτη, αν λάβει κανείς υπόψη την εποχή και τους πολλούς διαφορετικούς ρόλους με ιδιαίτερες φορεσιές που συναντάμε στο έργο, όπως την υψηλή κοινωνία και τους ναυτικούς της υπό βρετανική κατοχή Κέρκυρας ή τους Μανιάτες πειρατές. Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες ιδιαίτερες γνώσεις που απαιτούνται για να αποδοθούν πιστά οι εναλλασσόμενες υπαρκτές γεωγραφικές τοποθεσίες, οι διαφορετικές αρχιτεκτονικές τεχνικές της εκάστοτε περιοχής, οι διαφορετικοί τύποι πλοίων σε μια αμιγώς υδάτινη περιπέτεια. Ήδη η συγκεκριμένη διασκευή κερδίζει μία ξεχωριστή θέση στη διαρκώς αυξανόμενη παραγωγή ελληνικών κόμικς που αντλούν την έμπνευσή τους από κλασικά έργα λογοτεχνίας. Και το σχετικό link...
  17. Με αφορμή την έκθεση για τη συμπλήρωση 70 ετών από την πρώτη περιπέτεια του Στέλιου Ανεμοδουρά, το «Κ» σκαλίζει την ιστορία των θρυλικών εκδόσεων. Τέτοιες μέρες του 1953 εμφανίζεται στα πρακτορεία Τύπου και στα περίπτερα της χώρας το πρώτο τεύχος με μια ιστορία με τίτλο Ελεύθερος σκλάβος. Είναι η αρχή μιας πορείας 15 ετών που χάρισε στον Μικρό Ήρωα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των Ελλήνων αναγνωστών. Σήμερα, μετά 70 χρόνια, οι τωρινές εκδόσεις Μικρός Ήρως τιμούν την κληρονομιά του Στέλιου Ανεμοδουρά με μια έκθεση στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, με τη συμμετοχή 45 νέων και διακεκριμένων καλλιτεχνών που δημιούργησαν επί τούτω ένα μονοσέλιδο έργο εμπνευσμένο από τις περιπέτειες του Μικρού Ήρωα. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα κυκλοφορήσει επίσης ένα λεύκωμα με πληροφορίες, δηλώσεις επώνυμων αναγνωστών και αδημοσίευτο υλικό. Από το 1953 λοιπόν μέχρι το 1968, με εβδομαδιαίες πωλήσεις στα 15.000 φύλλα (χώρια η παραναγνωσιμότητα), 798 τεύχη που «στρογγυλοποιήθηκαν» με δύο ανέκδοτα έργα το 1995, 25.536 σελίδες με τις περιπέτειες του «Παιδιού-Φάντασμα» Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του Σπίθα ενάντια στους Γερμανούς. Φρέσκος διάλογος που «κουμπώνει» σε κάθε ήρωα, λιτή και κατανοητή γλώσσα μακριά από «ξύλινους» πατριωτισμούς αρκούσαν για να συνεπάρουν αναγνώστες από διαφορετικές γενιές, ενώ οι εικονογραφήσεις του Βύρωνα Απτόσογλου ενίσχυσαν τη βαρύτητα των ιστοριών και οι χαρακτήρες του μεταφέρθηκαν στο θέατρο και ενέπνευσαν τραγουδοποιούς. Η Στέλλα Στεργίου φαντάστηκε τους τρεις ήρωες χαλαρούς. Σε αντίθεση με τις διαδοχικές εικόνες και τα κειμενικά συννεφάκια των κόμικς, στον Μικρό Ήρωα συναντούσε κανείς πυκνό κείμενο που συνδυαζόταν με τις εικονογραφήσεις. «Φαντάζομαι πως στο βάθος της καρδιάς του ο κυρ Στέλιος θα ήθελε πολύ να ήταν κόμικ ο Μικρός Ήρως, για να μιμηθεί τους Αμερικανούς, αλλά δεν νομίζω ότι γινόταν. Είχε πολλή δράση και χρειαζόταν ήδη μεγάλη μαστοριά για να κυκλοφορήσει σε στιλ “κλασικών εικονογραφημένων”», μας λέει ο γνωστός εικονογράφος Αλέκος Παπαδάτος που συμμετέχει στην έκθεση. «Στα μάτια των παιδιών ο Μικρός Ήρως ήταν κάτι πάρα πολύ σύγχρονο, κάτι πάρα πολύ φρέσκο. Ήταν ένα περιοδικό που κόμιζε μια καινούργια αισθητική νοοτροπία, η οποία όφειλε πολλά στο αμερικανικό παλπ από συγγραφική και εικονογραφική πλευρά», αναφέρει ο Νίκος Φιλιππαίος, ακαδημαϊκός και ερευνητής πάνω στα λαϊκά αναγνώσματα, σε συνέντευξη που έδωσε στον Νικόλα Ζηργάνο για τους σκοπούς της έκθεσης. «Απευθυνόταν καθαρά σε παιδιά και εφήβους, ενώ η θεματολογία του ήταν κατά κάποιον τρόπο ψευδοϊστορική, παρουσιάζοντας μια ομάδα τριών παιδιών η οποία πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των Γερμανών». Έργο του Κώστα Παντούλα, εμπνευσμένο από τα εξώφυλλα του Βύρωνα Απτόσογλου. Γιώργος, Σπίθας, Κατερίνα Στο εξώφυλλο εκείνου του πρώτου τεύχους βλέπουμε τον Γιώργο Θαλάσση να ακινητοποιεί με μια ιαπωνική λαβή έναν Γερμανό στρατιώτη που ετοιμάζεται να μαστιγώσει μια νεαρή γυναίκα και το παιδί της. «Είναι νύχτα. Μια ξάστερη, γλυκειά ανοιξιάτικη νύχτα. […] Μα οι κάτοικοι της Αθήνας δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους. Ξέρουν ότι μέσα στη γλυκειά νύχτα παραμονεύει ο θάνατος. Δεν είναι ελεύθεροι! Είναι σκλάβοι που στενάζουν κάτω από την μπόττα του σκληρού Γερμανού και το μαστίγιο του νικημένου Ιταλού». Οι Γερμανοί κυνηγούν και πυροβολούν έναν Έλληνα πράκτορα και ένα νεαρό παιδί «δώδεκα ή δεκατριών χρονών, με μαύρα μαλλιά, γεροδεμένο σώμα και πονηρό προσωπάκι», που γνωρίζει ξένες γλώσσες και πολεμικές λαβές και καλείται να φέρει εις πέρας την τελευταία του επιθυμία: να αποκτήσει έναν κατάλογο με ονόματα Ελλήνων αντιστασιακών που βρίσκεται στα χέρια ενός ταγματάρχη των Ες-Ες. Έτσι συστήνει τον Γιώργο Θαλάσση ο Στέλιος Ανεμοδουράς ή μάλλον ο «Θάνος Αστρίτης», όπως υπογράφει στο τέλος κάθε ιστορίας. «Κατά έναν τρόπο, ο Γιώργος Θαλάσσης συνδυάζει την ιδανικότερη εικόνα ενός Ελληνόπουλου της Κατοχής που είναι ατρόμητο, δίνει τη ζωή του για την πατρίδα», αναφέρει ο Στέλιος Ανεμοδουράς το 1984 σε αδημοσίευτη συνέντευξη που συμπεριλαμβάνεται στο επετειακό λεύκωμα που επιμελήθηκε ο Γ. Βλάχος. «Τα αισθήματά του είναι ευγενέστατα, ακόμη και τον χειρότερο εχθρό του, τον πιο κακούργο, όταν τον έχει στα χέρια του, δεν τον αγγίζει, δεν τον χτυπά και βέβαια, δεν τον σκοτώνει ποτέ. […] Γενικά, ήταν ένας ήρως που ήταν πάνω σε ένα πολύ υψηλό βάθρο για τα παιδιά εκείνης και της σημερινής εποχής». Στο ίδιο τεύχος γνωρίζουμε και τον Σπίθα, «ένα αιώνια πεινασμένο παιδί» με στρογγυλή μύτη και πλατύ χαμόγελο, ένα αγαθό άτομο και πιστό σύντροφο του Γιώργου Θαλάσση. «Εκείνος στον οποίο βασίστηκε η επιτυχία» του Μικρού Ήρωα, όπως αναφέρει ο δημιουργός του. Για τις εικονογραφήσεις του Μικρού Ήρωα ο Στέλιος Ανεμοδουράς έδινε σκίτσα από αμερικανικά κόμικς στον νεαρό εικονογράφο Βύρωνα Απτόσογλου, για να εμπνευστεί. Στα επόμενα τεύχη συστήνεται η Κατερίνα, το «Κορίτσι-Φάντασμα», που «είχε όλη εκείνη τη δύναμη που έχει μια γυναίκα όταν αγαπά και την πατρίδα της και τον άνθρωπο με τον οποίο συνεργάζεται». Η υπερβολική συμπάθεια που διακατείχε τη σχέση της με τον Γιώργο Θαλάσση άφηνε πάντοτε υπόνοιες για κάτι ερωτικό. Η Στέλλα Στεργίου, μία από τους εικονογράφους που συμμετέχουν στην έκθεση, εμπνεύστηκε για το έργο της από τα αισθηματικά υπονοούμενα και παρουσίασε τους δύο ήρωες να χαλαρώνουν από μια περιπέτεια και να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο, με την Κατερίνα να δείχνει την αγάπη της αγνά και με βλέμμα ντροπαλό. «Πάντοτε απορούσα αν είναι ή αν δεν είναι ζευγάρι. Καιγόμουν να μάθω», μας λέει. Και δεν είναι η μόνη, καθώς εκείνα τα χρόνια έφταναν στα γραφεία των εκδόσεων γράμματα αναγνωστών που επιθυμούσαν διακαώς να μάθουν για το μέλλον των ηρώων και για το αν παντρεύτηκαν. Πάντως, οι τρεις τους απάρτιζαν μια ακατανίκητη ομάδα που κατατρόπωνε και εξουδετέρωνε αντιπάλους, όπως η Φροϊλάιν Χ, ο Σεϊτάν Αλαμάν, ο Κόρακας, ο Γιαχαμούτο Κοτούλα, ο Τζαναβάρ και άλλοι πολλοί ακόμη. Η Στέλλα γνώρισε τον Μικρό Ήρωα στην εφηβεία της μέσα από σκόρπια τεύχη που ανακάλυψε τυχαία στο πατρικό της. «Ήταν η πρώτη επαφή με κάτι που έμοιαζε ενήλικο», μας λέει. Ο κύριος Στέλιος ο προϊστάμενος Πριν από τον Μικρό Ήρωα, ο Ανεμοδουράς ασχολιόταν με το πρότζεκτ του Υπερανθρώπου, αμερικανικής έμπνευσης, και στο επόμενο βήμα του ήθελε ένα αμιγώς ελληνικό ανάγνωσμα. Όταν μοιράστηκε την ιδέα του άκουσε διάφορες αντιρρήσεις. «Ο συνεταίρος μου τότε αντέδρασε, διότι πίστευε ότι ήταν πολλοί οι γερμανόφιλοι στην Ελλάδα […] και ότι θα μας έδερναν κιόλας γιατί θα γράφαμε εναντίον τους», αναφέρει το ’84. Ωστόσο δεν τον άκουσε. Έσκαψε στις αναμνήσεις του, θυμήθηκε καλαμπούρια και συνεργασίες με κομάντος που προκαλούσαν σαμποτάζ στα γερμανικά μεταγωγικά πλοία στις Κυκλάδες, περιστατικά με συλλαλητήρια Βουλγάρων στη Θεσσαλονίκη που έφτασαν στα αυτιά του και έχτισε αυτές τις ιστορίες με συχνές αλλαγές συναισθημάτων και υπερβολή. «Χωρίς υπερβολή δεν γίνεται τίποτα», συνήθιζε να λέει. Τα τραύματα της Κατοχής και του Εμφυλίου ήταν νωπά στην Ελλάδα του ’50. Στο διχαστικό κλίμα της εποχής, οι ιστορίες του Μικρού Ήρωα εξέπεμπαν ανθρωπιά, θάρρος, αλληλεγγύη για τον καταπιεσμένο και μίσος απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή αυταρχικότητας. «Υπήρχαν οι μνήμες από τη δεκαετία του ’40, οπότε κατά κάποιον τρόπο, ο Μικρός Ήρως θύμιζε στα παιδιά αυτά την παιδική τους ηλικία, αλλά προσπαθούσε λιγάκι να ηρεμήσει τα μετεμφυλιακά πνεύματα, που ήταν πάρα πολύ οξυμένα πολιτικά και κοινωνικά, και να συμφιλιώσει τα παιδιά και τους εφήβους με την τραυματική μνήμη του ’40», συνεχίζει ο κ. Φιλιππαίος. Σκίτσο του Στέλιου Ανεμοδουρά (1917-2000), που υπήρξε η ψυχή και το μυαλό πίσω από τον Μικρό Ήρωα. «Από τον Μικρό Ήρωα πληροφορηθήκαμε ότι μπορεί να υπάρχει ένας κρυμμένος ασύρματος (“εδώ Κάιρο, εδώ Κάιρο”) που συντονίζει τους μαχητές της Δημοκρατίας εναντίον των εισβολέων», λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος στον Νικόλα Ζηργάνο. Ο Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός είχε γνωρίσει τον Ανεμοδουρά ως προϊστάμενό του την περίοδο που έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ στον Ελεύθερο Τύπο το 1963. «Αισθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση. Εγώ, ο νεαρός συντάκτης, κι ο προϊστάμενός μου να έχουμε περάσει μέσα από ηρωικές καταστάσεις, να έχουμε διασχίσει φλόγες, να έχουμε διαφύγει πυροβολισμών και, αντί να καθόμαστε τώρα σε ένα τραπέζι και να συζητάμε […] πώς θα ειδοποιήσουμε τους Συμμάχους για την επικείμενη προδοσία π.χ. […] με έστελνε ο κύριος Στέλιος, παραδείγματος χάριν, να φέρω στοιχεία που να δείχνουν ότι παρανόμως η πεθερά του τάδε ενωμοτάρχου κατέχει άδεια περιπτέρου ενώ δεν τη δικαιούται, ή να πάω στο Αστεροσκοπείο Αθηνών να μου εξηγήσουν τι είναι αυτές οι Αλκυονίδες μέρες. Αυτό με έκανε να σεβαστώ ιδιαίτερα αυτόν τον άνθρωπο […]. Ενώ άναψε φλόγες μέσα στις ψυχές των εφήβων για τόσο πολλά χρόνια, ήταν ένας απλός, σεμνός δημοσιογράφος». Πέρα από το έμφυτο ταλέντο της διήγησης των ιστοριών, τους καλοδουλεμένους διαλόγους και τη δημοσιογραφική του ακεραιότητα, το στοιχείο για το οποίο ξεχώριζε ο Ανεμοδουράς ήταν η επαφή του με τα παιδιά. Το πώς έπιανε το πνεύμα και την σπιρτάδα τους και τη μετέφερε στο χαρτί. Διάβαζε στον γιο του τις ιστορίες που έγραφε και, άμα παρατηρούσε πως δεν ανταποκρινόταν στα αστεία του κειμένου, την έγραφε ξανά. «Είχα μια εμπιστοσύνη ότι αυτό το οποίο θα διαβάσει ένα παιδί και θα του αρέσει, θα αρέσει σε όλα τα παιδιά». Ακόμα και στα παιδιά πέρα από τη γενιά στην οποία αρχικά απευθυνόταν. Στιγμιότυπο από τις διακοπές του Στέλιου Ανεμοδουρά και της συζύγου του, Κατερίνας, στη Ρώμη. «Όπου κι αν είσαι, θα ’χεις γεράσει» Τη δεκαετία του ’80, ο πατέρας του Φοίβου Δεληβοριά μιλούσε για τον Μικρό Ήρωα σαν να ήταν το «ιερό δισκοπότηρο», θυμάται ο ίδιος στη συνέντευξη που έδωσε για την επέτειο. «Το ’87 λοιπόν, προς μεγάλη χαρά του πατέρα μου, βγαίνουν πάλι σε ανατυπώσεις τα τευχίδια του Μικρού Ήρωα σε τόμους σε εξαιρετικές εκδόσεις, και εγώ λαχταράω να τα πάρω και γίνομαι φανατικότερος του πατέρα μου. Ο πατέρας μου διάβασε δυο τρία για να θυμηθεί πώς ήταν, μπήκα κι εγώ όμως πολύ στο παιχνίδι και θυμάμαι ότι ένα ολόκληρο καλοκαίρι, στη Νέα Μάκρη όπου παραθερίζαμε, αδημονούσα και εγώ και οι φίλοι μου, παρότι ήμασταν άλλης κουλτούρας και άλλης γενιάς, για να βγει ο επόμενος τόμος», θυμάται ο Δεληβοριάς, που θεωρεί ότι οι περιπέτειες εκείνες τον διαμόρφωσαν κατά την εφηβεία του. Εικονογράφηση του Θανάση Καραμπάλιου, που συμμετέχει στην έκθεση για τον Μικρό Ήρωα. Εκτός από τις ιστορίες του Ανεμοδουρά, μεγάλο ρόλο έπαιξε και ο Μικρός Ήρωας του Λουκιανού Κηλαηδόνη, ένα τραγούδι του 1976 που γράφτηκε για τις ανάγκες της παράστασης του Ελεύθερου Θεάτρου Το τραμ το τελευταίο, με θέμα την παιδική ηλικία των πρωταγωνιστών. «Το αγαπούσε πάρα πολύ αυτό το τραγούδι ο Λουκιανός», λέει για τους σκοπούς της έκθεσης η κόρη του, Μαρία Κηλαηδόνη. «Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι το έλεγε πάντα ως ανκόρ […], το τελευταίο τραγούδι που έλεγε πριν τελειώσει η βραδιά στις μεγάλες συναυλίες του, κι ο κόσμος σηκωνόταν και ερχόταν μπροστά και γινόταν κάτι πολύ μεγάλο, ένας ωραίος χαμός». Οι στίχοι του Κηλαηδόνη είχαν αγγίξει πολλούς αναγνώστες του Μικρού Ήρωα, έφερναν στον νου κάτι νοσταλγικό, καθώς είχαν περάσει οκτώ χρόνια από την τελευταία έκδοση. «Έχει μια απλότητα ο στίχος του, που με δυο τρεις λέξεις νομίζεις ότι έγραψε το πιο εύκολο τραγούδι του κόσμου. Δεν είναι έτσι όμως. Η εικονοποιία του είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη και πάρα πολύ απλή, αλλά έχει πάρα πολύ αίσθημα από πίσω και γι’ αυτό πάρα πολλά στάδια ανάγνωσης. Νομίζω ότι αυτό έχει και η λαϊκή παιδική λογοτεχνία του Ανεμοδουρά», επισημαίνει ο Δεληβοριάς. Ο Αλέκος Παπαδάτος εμπνεύστηκε το σχέδιό του από τον κωμικό χαρακτήρα του Σπίθα. Τις επανεκδόσεις ακολούθησαν οι θεατρικές μεταφορές, με την πιο πρόσφατη στο ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη τη σεζόν 2012-13, με 17.515 θεατές να έχουν παρακολουθήσει τις 90 παραστάσεις. Ο Αλέκος Παπαδάτος δεν ξεχνάει την απόπειρα μεταφοράς των περιπετειών της θρυλικής τριάδας σε animation μεγάλου μήκους. «Τη δεύτερη φορά που ζητήσαμε χρηματοδότηση, μας πρότειναν από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου να κάνουμε τον Γ. Θαλάσση οικολόγο-ακτιβιστή που πολεμάει τους κακούς καπιταλιστές. Ευτυχώς που δεν έγινε ποτέ αυτή η ταινία». Μάλλον για κάποιον λόγο γίνονται όλα. Ο Μικρός Ήρως μπορεί να μην έγινε ταινία μεγάλου μήκους ή κινούμενο σχέδιο, αλλά οι εκδόσεις που φέρουν το όνομά του και η προσπάθεια του Λεωκράτη Ανεμοδουρά, οι συλλεκτικοί τόμοι, η έκθεση για τα 70 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία και οι ενέργειες γύρω από αυτήν διαψεύδουν τον Κηλαηδόνη. «Όπου κι αν είσαι, θα ’χεις γεράσει / μικρέ μου ήρωα, Γιώργο Θαλάσση». Ο Μικρός Ήρως δεν γερνάει ούτε στα εβδομήντα του ούτε και στα εκατό του χρόνια. INFO Η έκθεση για τα 70 χρόνια του Μικρού Ήρωα θα φιλοξενηθεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από τις 21 μέχρι τις 28/02, καθημερινά, 6-10 μ.μ., Πειραιώς 206, Ταύρος, mcf.gr Και το σχετικό link...
  18. Το «ελληνικό» βιβλίο του Ιουλίου Βερν, μακριά από στερεότυπα και κορώνες. Ο Ιούλιος Βερν παραμένει ένας από τους αγαπημένους συγγραφείς της παιδικής και προεφηβικής μου ηλικίας. Συνδέεται με άπειρα μεσημέρια κάτω από την κληματαριά στο χωριό το καλοκαίρι, να χάνομαι στις ιστορίες του και να φαντάζομαι πώς θα ήταν οι ήρωές του. Ήταν μεγάλη μου χαρά και έκπληξη μαζί όταν ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς μου πρότεινε να συνεργαστούμε για το συγκεκριμένο κόμικς. Κατ’ αρχάς, δεν ήξερα το βιβλίο. Δεν το είχα διαβάσει ποτέ. Μετά σκέφτηκα, μήπως στην εποχή του TikTok ο Βερν θεωρείται παιδικός; Ή και ξεπερασμένος ακόμα; Ο γύρος του κόσμου πλέον γίνεται με ένα κλικ στο κινητό μας. Αποφάσισα να απαντήσω θετικά αφού διάβασα το σενάριο του Γιώργου Βλάχου. Το πρωτότυπο βιβλίο το διάβασα μετά, ήθελα να έχω την οπτική του και τον τρόπο γραφής του ανθρώπου που ήταν να συνεργαστώ. Ο Βλάχος έκανε μια πολύ καλή απόδοση του έργου του Βερν και κυρίως του πνεύματος που έχει το βιβλίο του. Και για το βιβλίο αυτό θα μιλήσω από τη σκοπιά του σκιτσογράφου και όχι του σεναριογράφου. Οι ήρωες του Βερν μέσα από τη ματιά του Βλάχου απέκτησαν καινούργιο ενδιαφέρον. Έγιναν πιο προσιτοί σ’ εμένα. Η ντοπιολαλιά που χρησιμοποιείται στο κείμενο τους απέδωσε μια ελληνικότητα, καλώς εννοούμενη, μακριά από σοβινισμούς και εθνικιστικές κορώνες που ο Βερν δεν μπορούσε να δει. Το να σχεδιάζω τον πειρατή Νικόλα Στάρκο, που αν και είναι ο villain της υπόθεσης παραμένει ο πιο γοητευτικός χαρακτήρας της ιστορίας, ήταν μια μεγάλη πρόκληση. Έπρεπε να μην μοιάζει με τον Τζόνι Ντεπ ή κάποιον άλλο στερεοτυπικό πειρατή, αλλά και να μην παραπέμπει στον Κανάρη ή στον Μιαούλη. Ο σύντροφός του, ο Σκόπελος, είναι ένας χαρακτήρας πονηρός, αδίστακτος και ικανότατος ναυτικός, ένας «κακός» Οδυσσέας του 1827. Και όλη αυτή η ιστορία διαδραματίζεται στους ξερόβραχους του Οιτύλου στους βρετανικούς Κορφούς (Κέρκυρα) και στα σκλαβοπάζαρα της Άσπρης Θάλασσας (Αιγαίο Πέλαγος). Το κόμικς ως μέσο είναι μαγικό. Είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο κινηματογράφος των φτωχών. Αν θες να πεις μια ιστορία και δεν έχεις τα χρήματα, μπορείς να το κάνεις με ένα χαρτί, μελάνι και αρκετές ώρες εργασία με το οικονομικό κόστος στο ελάχιστο. Το κόμικς είναι ένας τρόπος ακόμα να πεις ιστορίες, και αυτό προσπάθησα να κάνω ακολουθώντας το σενάριο και τις οδηγίες του συνεργάτη μου: να σας ταξιδέψουμε στην εποχή που το Αιγαίο ήταν τυλιγμένο στις φλόγες. * Ο Θανάσης Καραμπάλιος είναι σκιτσογράφος Και το σχετικό link...
  19. Το βιβλίο του Ιουλίου Βερν που προκάλεσε αντιδράσεις στη χώρα μας, μεταφέρθηκε σε κόμικ για πρώτη φορά παγκοσμίως από τις ιστορικές εκδόσεις Μικρός Ήρως. Μια συζήτηση με τους συντελεστές του. To περίφημο βιβλίο του Ιουλίου Βερν "Αρχιπέλαγος στις Φλόγες" έγινε κόμικ για πρώτη φορά, σε προσαρμογή σεναρίου από τον Γιώργο Βλάχο και σε σκίτσα του Θανάση Καραμπάλιου, και πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε ο δεύτερος τόμος του. Τα γεγονότα του έργου του Βερν (πρωτότυπος τίτλος L’ Archipel en Feu, 1884) διαδραματίζονται το 1827, την εποχή της ναυμαχίας του Ναβαρίνου, η οποία έγειρε την πλάστιγγα προς την πλευρά της ανεξαρτησίας του νεοελληνικού κράτους από την οθωμανική αυτοκρατορία. Στη μεταφορά του βιβλίου στο κόμικ "Το Αιγαίο Στις Φλόγες", η ιστορία συναντά τις μνήμες σε μια συναρπαστική περιπέτεια έρωτα και προδοσίας από τη Μάνη μέχρι την Κρήτη, που εξυμνεί τη συμμετοχή των Φιλελλήνων στον Αγώνα του '21 τονίζοντας αξίες όπως η τιμή, η φιλία και η ανιδιοτέλεια. Με το δεύτερο τεύχος η ιστορία πλέον ολοκληρώνεται, και με αφορμή την κυκλοφορία αυτή από τις θρυλικές Εκδόσεις Μικρός Ήρως, το NEWS 24/7 είχε την ευκαιρία να μιλήσει με τους συντελεστές για το έργο καθεαυτό, τις δυσκολίες της ολοκλήρωσής του, αλλά και για τον ιδιαίτερο κόσμο του Ιούλιου Βερν που συνεχίζει να (μας) εμπνέει. Απαντώντας στην ερώτηση σχετικά με το πώς προέκυψε η ιδέα για τη συνεργασία για την υλοποίηση του έργου, ο Θανάσης Καραμπάλιος λέει: "Εγώ ήρθα τελευταίος στο συγκεκριμένο project. Ήταν μία ιδέα του Λεωκράτη Ανεμοδουρά και του Γιώργου Βλάχου. Όταν επικοινώνησε μαζί μου ο Λεωκράτης η χαρά μου ήταν διπλή, θα συνεργαζόμουν με τις εκδόσεις "Μικρός Ήρως" και πάνω σε ιστορία του Ιουλίου Βερν. Πως να πεις όχι σε αυτό;". Από τη δική του μεριά, ο Γιώργος Βλάχος παρατηρεί πως η έκδοση δεν συσχετίζεται με τους εορτασμούς για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, παρότι η υπόθεση του μυθιστορήματος συμπίπτει χωροχρονικά με τον Ξεσηκωμό. Όπως αναφέρει, "Ο Βερν είναι διαχρονικά ένας δημοφιλέστατος συγγραφέας στο νεανικό κοινό καθώς τα έργα του ως μυθιστορήματα έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες, ενώ και σαν κόμικς έχουν διασκευαστεί τα περισσότερα από αυτά. Το "Αρχιπέλαγος στις Φλόγες" (όπως είναι ο αυθεντικός του τίτλος) δεν έχει ποτέ διασκευαστεί σε κόμικ ή σε graphic novel παγκοσμίως, μήτε είναι από τα πιο γνωστά έργα του Γάλλου συγγραφέα. Αν λοιπόν πρέπει να αναζητηθεί μια απάντηση για το πώς προέκυψε η συνεργασία για τη δημιουργία του κόμικς, αυτή είναι ότι αναζητήθηκε ένα έργο του Βερν με προοπτικές διεθνούς καριέρας. Και ίσως το πιο ιδανικό για Έλληνες δημιουργούς θα ήταν να επιλεγεί κάποιο που να έχει σχέση με Ελλάδα και ελληνική ιστορία. Προσωπικά για μένα, δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο". Σχετικά με το βασικό μήνυμα του αρχικού βιβλίου του Βερν, οι δύο συντελεστές αναφέρουν στο NEWS 24/7: "Δεν θα έλεγα ότι ο Βερν περνάει κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό μήνυμα. Μιλάει κυρίως για τη δύναμη της αγάπης αλλά και για την αίσθηση του χρέους απέναντι σε κάτι πιο υψηλό από τον εαυτό μας. Είτε αυτό είναι ο αγώνας για την ελευθερία, ή η εξιλέωση για αμαρτίες παιδιών και γονέων", αναφέρει ο Θ. Καραμπάλιος. Για τον Γιώργο Βλάχο, αν θα μπορούσαμε να πιστώσουμε κάποιο μήνυμα στο όλο έργο, αυτό θα ήταν "πέρα για πέρα ανθελληνικό". "Στο σενάριο του graphic novel δεν πέρασαν ιστορικά γεγονότα πέρα από αυτά που αναφέρονται στο μυθιστόρημα και αυτά αρκετά συνοπτικά λόγω της μορφής του κειμένου (κόμικ με ελλειπτική γραφή). Οι… "ανθελληνικές" γεύσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι περιγραφές της ενασχόλησης των Μανιατών με την πειρατεία (και τα σκλαβοπάζαρα Χριστιανών επί ελληνικού εδάφους) στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, του Ξεσηκωμού και στα πρώτα χρόνια ζωής του ελεύθερου ελληνικού κράτους. Επ’ αυτών οι διαμαρτυρίες των Μανιατών προς τον Ιούλιο Βερν ότι τους αδικεί, έφτασαν ως και τα πρωτοσέλιδα ελληνικών και γαλλικών εφημερίδων της εποχής. Κατόπιν, ο κύριος ελληνικής καταγωγής πρωταγωνιστής υπήρξε πέρα για πέρα αρνητικός ήρωας και τέλος, στα σχετικά με την πολιορκία της Χίου από τον Φαβιέρο, η Ιστορία καταγράφει παρουσία Ελλήνων ατάκτων που κατατάχτηκαν στις δυνάμεις του Φαβιέρου απλώς και μόνο για να λαφυραγωγήσουν (Στο μυθιστόρημα απλώς περιγράφονται σαν γλετζέδες και μάλλον αδιάφοροι για την πολεμική τους αποστολή)". Σε κάθε περίπτωση, όπως τονίζει ο ίδιος, στο εν λόγω έργο δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα "εθνικοπατριωτικής αξίας και μάλιστα θετικό". Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισε ο καθένας σας στη μεταφορά της ιστορίας, τόσο ως προς το σενάριο όσο και ως προς τη σκιτσογραφία - απεικόνιση των ηρώων; "Το πρόβλημα θα ήταν πως να αποφύγω τα παγκόσμια στερεότυπα σχετικά με την εικόνα της πειρατείας (Τζόνι Ντεπ, Μαυρογένης) και να μην πέσω στην παγίδα των δικών μας στερεοτύπων, ότι οι πειρατές θα πρέπει να μοιάζουν με τον Μιαούλη ή τον Κανάρη. Προσπάθησα να παντρέψω στοιχεία και από τα δύο με έμφαση στον χαρακτήρα της Μεσογείου", λέει ο σκιτσογράφος Θ. Καραμπάλιος. Από τη δική του μεριά, ο Γ. Βλάχος που ανέλαβε το σενάριο απαντά: "Η οικονομία στη δομή ενός σεναρίου κόμικ που βασίζεται σε μυθιστόρημα αντιμετωπίζει περισσότερες δυσκολίες από ένα σενάριο με πρωτότυπη πλοκή, που δεν βασίζεται δηλαδή σε προγενέστερο λογοτεχνικό πόνημα. Το προσαρμοσμένο σενάριο (adaptation) δεσμεύεται: α] να "χωρέσει" σε συγκεκριμένο αριθμό σελίδων την έκταση του πρωτοτύπου, β] στους ήδη συγγραφικά διαμορφωμένους χαρακτήρες να μοιράσει ρόλους και διαλόγους που δεν θα "προδίδουν" τα πρωτότυπά τους και γ] ο λόγος να εξυπηρετεί τη δομική ροή του κόμικ χωρίς ποσοτικά – τουλάχιστο – να λειτουργεί σε βάρος της εικόνας η οποία εξ ορισμού έχει τον πρώτο λόγο στην τελική μορφή του έργου είτε ως comic, είτε ως graphic novel. Βέβαια, κάποιες "ατασθαλίες" και κάποιες μικρές παρεκκλίσεις θεωρούνται θεμιτές "συγγραφική αδεία", εφ’ όσον θετικοποιούν το τελικό αποτέλεσμα, χωρίς να προδίδουν τις προθέσεις και τη σύλληψη του συγγραφέα". Η "Εκάβη" του Βερν Σχετικά με τον χαρακτήρα του έργου που τους γοήτευσαν περισσότερο, οι δύο συντελεστές απαντούν: "Αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Στάρκος. Είναι ένας αρκετά σκοτεινός τύπος αλλά βαθύτατα ανθρώπινος μέσα στην κακία του" (Θανάσης Καραμπάλιος). "Τυπικά δεν υπάρχει κάποιος από τους κύριους χαρακτήρες που θα διεκδικούσε τον τίτλο του απόλυτου πρότυπου προς μίμηση. Κλασικό μυθιστόρημα ρομαντισμού με ιστορικό υπόβαθρο και μανιχαϊστικής δομής χαρακτήρες. Μα, ωστόσο στους δεύτερους χαρακτήρες θα μπορούσα να ξεχωρίσω την Ανδρονίκη, τη μάνα – όχι μητέρα, τη μάνα του πειρατή Νικόλα Στάρκου. Γνήσια Ελληνίδα ηρωίδα, πολέμησε στον Ξεσηκωμό και αντιμετώπισε τον γιο της σαν εχθρό στις θάλασσες. Τον έδιωξε από το σπίτι και τον αποκήρυξε, ήξερε το μυστικό του μα δεν το πρόδιδε και στη τελευταία τους συνάντηση και τελική τους αναμέτρηση, η μάνα σπάραξε πάνω από το άψυχο σώμα του σαν την Εκάβη της τραγωδίας... Να, γιατί αυτόν τον χαρακτήρα διαλέγω. Κι από ότι φαίνεται, τον ίδιο είχε διαλέξει και ο... Βερν! Στο εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης του μυθιστορήματός του, πρώτο πλάνο είναι η μορφή της που ορθώνει το πολεμικό ανάστημά της, κρατώντας κι ανεμίζοντας την ελληνική σημαία" (Γιώργος Βλάχος). Ποιο είναι το αγαπημένο έργο του καθενός σας από την εργογραφία του Ιούλιου Βερν, και για ποιο λόγο; "Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Μέρες, γιατί μέσα από ένα βιβλίο άνοιγε ένα παράθυρο σε όλον τον πλανήτη για μένα, καθώς ήταν ένα βιβλίο που διάβασα στο δημοτικό. Επίσης υπήρχε και μια πολύ ωραία σειρά κινουμένων σχεδίων για το συγκεκριμένο βιβλίο εκείνη την εποχή" (Θανάσης Καραμπάλιος). "Δεν είναι εύκολο να ξεδιαλέξω ποιο από τα μυθιστορήματα του Βερν θα χαρακτήριζα ως πιο αγαπημένο (πρώτα-πρώτα δεν τα έχω διαβάσει όλα, αν και όλα έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά σε περισσότερες από μία μεταφράσεις). Με κριτήριο το μήνυμα που μπορεί κανένας να διακρίνει πίσω από την υπόθεση θα ξεχώριζα δυο για τους αντίστοιχους κύριους χαρακτήρες τους και για τις σχεδόν παρόμοιες ιδέες που πρεσβεύουν. Ο πλοίαρχος Νέμο από το μυθιστόρημα "20.000 λεύγες (ταξίδι) κάτω από τη θάλασσα". Είναι ένας ουμανιστικών σκέψεων άνθρωπος, που προσπαθεί να συμβάλλει στην παγκόσμια απελευθέρωση των ανθρώπων από τα καταπιεστικά καθεστώτα. Πολωνικής καταγωγής στην πρώτη γραφή του μυθιστορήματος και Ινδός στην επόμενη για λόγους... διπλωματικής λογοκρισίας! Στη θέση της τσαρικής Ρωσίας που είχε αρχικά στο στόχαστρό του, ο εκδότης του τον υποχρέωσε να βάλει την αυτοκρατορική Αγγλία (για αυτό τον έκανε και Ινδό). Στη Ρωσία που ήταν σύμμαχος της Γαλλίας και είχε σημαντικές πωλήσεις θα κακοφαινόταν, αλλά στην Βρετανία που δεν είχε πωλήσεις και παραδοσιακά βρισκόταν σε αντιπαλότητα με τη Γαλλία, δεν τον ενδιέφερε! Ο άλλος είναι ο "Ματίας Σαντόρφ" από το ομώνυμο μυθιστόρημα, που διέπεται από τις ίδιες φιλελεύθερες αρχές. Ο ήρωας, ο κόμης Ματίς Σαντόρφ, είναι Ούγγρος ευγενής που με την μορφή του πάμπλουτου δόκτορα Άντεκιρττ αγωνίζεται για την απελευθέρωση της χώρας του από τον ζυγό των Αψβούργων της Αυστρίας. Είναι μια εκδοχή του Κόμη Μόντε Κρίστο αλά Βερν!" (Γιώργος Βλάχος). Κόμικ και Ιστορία. Γιατί ταιριάζουν τόσο πολύ (με ουκ ολίγα πρόσφατα παραδείγματα εν Ελλάδι); "Στην Ελλάδα όντως υπάρχει μια στροφή προς το ιστορικό κόμικς. Αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται σε δύο παράγοντες. Πολλοί από τους δημιουργούς έχουν βαρεθεί τους υπερήρωες και βρίσκουν περισσότερο ενδιαφέρον στην ιστορία μας. Δεύτερο παράγοντα θεωρώ τη δεκαπενταετή κρίση που διανύουμε, η οποία εκτός από οικονομική είναι και πολιτισμική και ταυτότητας. Κάνοντας τη σύνδεση-σύγκριση παρόντος-παρελθόντος, προσπαθούμε να ετεροπροσδιορίσουμε τη θέση μας ως δημιουργοί στη σύγχρονη κατάσταση" (Θανάσης Καραμπάλιος). "Γιατί το κόμικ εικονογραφεί τη δράση, την περιπέτεια, την πλοκή. Μόνον τότε ως αφήγημα έχει πιθανότητες να γίνει επιτυχία. Έργα με αποκλειστικά ανάπτυξη φιλοσοφικού περιεχόμενου, ως κόμικ δεν θα είχαν καμιά τύχη. Και η Ιστορία από μόνη της είναι δράση, περιπέτεια, πλοκή. Ακόμα κι αν πρέπει να μιλήσει για τη φιλοσοφία και τα επιτεύγματα της. Ας πούμε, ένας διάλογος του Πλάτωνα, o Κριτίας λόγου χάρη, έχει ίντριγκα και Ατλαντίδα που τύφλα να έχουν τα ταξίδια του Γκιούλιβερ!" (Γιώργος Βλάχος). Και οι δυο σας έχετε μελετήσει ιδιαίτερα την προεπαναστατική περίοδο αλλά και εκείνη που ακολούθησε την Επανάσταση του '21. 200 χρόνια μετά, οι γνωστοί εθνικοί μύθοι και τα στερεότυπα, συνεχίζουν να επιβιώνουν. Πώς πιστεύετε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε την Ιστορία μας, και πού έχουν γίνει τα μεγαλύτερα λάθη; "Χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Να σκύψουμε πάνω στα γεγονότα και τις συνθήκες και να τις μελετήσουμε από όλες τις σκοπιές. Εκεί ίσως δούμε ότι ούτε όλοι οι Έλληνες πολέμησαν μαζί, αλλά ούτε και κοινή αντίληψη περί της ελευθερίας και της σύστασης, του ελληνικού κράτους, υπήρχε" (Θανάσης Καραμπάλιος). "Όντως η προεπαναστατική περίοδος, όσο και τα χρόνια της Επανάστασης και μετά, εξέθρεψαν αρκετούς εθνικούς μύθους και τα στερεότυπα της δημιουργίας τους εξακολουθούν να επιβιώνουν με ισχύ γεγονότος στο ιστορικό γίγνεσθαι. Προσωπικά δεν έχω συναντήσει στα διαβάσματά μου κάποιο έθνος, κάποιο λαό που αντιμετωπίζει την Ιστορία του με συλλογική αντικειμενικότητα αποκλείοντας τους μύθους της συλλογικής μνήμης. Όσο για το πού έχουν γίνει τα μεγαλύτερα λάθη, είναι μια ερώτηση προς αυτούς που διαχειρίζονται πολιτικά και κοινωνικά τις συνέπειες αυτών των λαθών και στους ιστορικούς που σπουδάζουν και αναλύουν την Ιστορία" (Γιώργος Βλάχος). Τέλος, σχετικά με το πώς πρέπει να σταθούμε ως κοινωνία απέναντι στο φάντασμα του εθνικισμού-ρατσισμού στην Ελλάδα από εδώ και στο εξής, ο Θανάσης Καραμπάλιος απαντά: "Δυστυχώς πολλοί πιστέψανε ότι με το ναζισμό - εθνικισμό - ρατσισμό - φασισμό κ.λ.π. ξεμπερδέψαμε με μια καταδικαστική απόφαση που έστειλε τους ηγέτες του ναζιστικού μορφώματος της χρυσής αυγής στη φυλακή. Αυτήν την περίοδο έχουν αρχίσει και προσπαθούν να ξανασηκώσουν κεφάλι. Άρα ως κοινωνία κινηματικά αλλά και προσωπικά, ο καθένας από εμάς πρέπει να πάψει να ανέχεται τον λόγο τους, και όταν λέω πάψει εννοώ να υπάρχει παρέμβαση κάθε είδους και μορφής ώστε να μην τους ξαναδώσουμε χώρο. Ο φασισμός - ναζισμός - εθνικισμός κ.λ.π. είναι λαϊκίστικο κίνημα. Γιατί είναι κίνημα. Άρα κατά τη γνώμη μου η απάντηση στο δρόμο, στον χώρο εργασίας, στα σωματεία παντού". Από τη δική του μεριά, ο Γιώργος Βλάχος σημειώνει πως το ίδιο το κόμικ προφανώς και δεν σχετίζεται με το ζήτημα του εθνικισμού και του ρατσισμού όπως βιώνεται σήμερα, ωστόσο όπως λέει "μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι αντικείμενο μεγάλης συζήτησης", με κάποια επόμενη αφορμή. Το ιστορικό πλαίσιο Αρχικά το μυθιστόρημα του Βερν δημοσιεύθηκε σε συνέχειες από τις 29 Ιουνίου έως τις 3 Αυγούστου 1884 στην παρισινή εφημερίδα Les Temps (Οι Καιροί) και μέσα στην ίδια χρονιά εκδόθηκε και σε βιβλίο. Αμέσως μετά τη δημοσίευση του στη Γαλλία, δημοσιεύθηκε πρώτη φορά και στα ελληνικά σε συνέχειες από τον Ιούλιο 1884 έως τον Ιανουάριο 1885, σε καθημερινή εφημερίδα των Αθηνών που λεγόταν επίσης "Καιροί". Οι κάτοικοι του Οίτυλου φέρονται να συνέταξαν μανιφέστο ζητώντας τη διακοπή της δημοσίευσης και το "σκάνδαλο" προκάλεσε τη δημοσίευση πολλών άρθρων σε εφημερίδες, ειδικά αντιπολιτευόμενες τον Τρικούπη. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν "κατά των ψεμάτων" του μυθιστορήματος, σημειώνοντας ότι "κανένας Οιτυλιώτης δεν είχε ατιμαστεί κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ανεξαρτησία παίρνοντας μέρος σε πράξεις πειρατείας, που από το Γάλλο συγγραφέα αποδίδονται σ’ αυτόν το Στάρκο, το όνομα του οποίου είναι εντελώς άγνωστο στους Οιτυλιώτες". Κατά την εκδοχή της ελληνικής εφημερίδας "Καιροί", που δημοσίευσε το έργο, στην πραγματικότητα δεν έγιναν μαζικές λαϊκές συνελεύσεις, αλλά η πρωτοβουλία των αντιδράσεων αποδιδόταν σε έναν άνδρα ονόματι Ηλίας Ζαγκλής ή Στεφανόπουλος, ο οποίος ζούσε επί είκοσι χρόνια στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου όπου και διατηρούσε βιβλιοπωλείο, και είχε προσωπικά κίνητρα για να λάβει της ευμενείας του ίδιου του Τρικούπη. Οι κατηγορίες για πειρατεία, που αμφισβητήθηκαν από τους Μανιάτες, προέρχονταν από τα έγγραφα που συμβουλεύθηκε ο Βερν: Το "L’ Univers pittoresque" του Ντιντό και "Το Ταξίδι στην Ελλάδα" του Ανρί Μπελ, τα οποία εμφανίσθηκαν στην επιθεώρηση "Le Tour du monde" το 1876 και τα οποία παρέθετε ο Ιούλιος Βερν στο πρώτο κεφάλαιο. Σε κάθε περίπτωση ο Βερν υποχρεώθηκε να δικαιολογηθεί, επικαλούμενος την ιστορική αλήθεια των ντοκουμέντων και τον "δεδηλωμένο ένθερμο φιλελληνισμό του". Όλα τα βιβλία του Ioύλιου Βερν γράφονται πάνω στη ραχοκοκαλιά ενός ταξιδιού, ενώ ο ίδιος θεωρείται πατέρας της "γεωγραφικής μυθοπλασίας". Σε ένα από αυτά τα ταξίδια του λοιπόν πρωταγωνιστεί η ελεύθερη Ελλάδα που αρχίζει να αναδύεται μέσα από τις στάχτες τεσσάρων αιώνων σκλαβιάς. Η πάταξη της πειρατείας και των σκλαβοπάζαρων στο Αιγαίο είναι μια από τις προτεραιότητες του νεογεννηθέντος κράτους. Η ιστορία αρχίζει μια δύο μέρες πριν από την καθοριστική ναυμαχία του Ναβαρίνου, όπου οι Μεγάλες Δυνάμεις έβαλαν τέλος στη ναυτική κυριαρχία του οθωμανικού στόλου στα ελληνικά παράλια. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, με τα σκηνικά της δράσης να εναλλάσσονται από το μανιάτικο Οίτυλο στην αγγλοκρατούμενη Κέρκυρα, τα ανελέητα κυνηγητά και τα φοβερά σκλαβοπάζαρα, εκτυλίσσεται μια ναυτική περιπέτεια στο Αρχιπέλαγος που κυριολεκτικά φλέγεται από τις ομοβροντίες των κανονιών και τα ρεσάλτα των πειρατικών τσούρμων. Το Who is Who των συντελεστών του κόμικ Γιώργος Βλάχος Δημοσιογραφεί από το 1974 κυρίως σε περιοδικά ποικίλης ύλης και γράφει βιβλία και λεξικά αναφοράς ποικίλων γνωστικών πεδίων από το 1988. Η θεματολογία του στα τελευταία 20 χρόνια, γράφοντας είτε σε περιοδικά είτε αναρτώντας τα σε εξειδικευμένα προσωπικά του blogs, είναι η ιστορία του λαϊκού εντύπου στην Ελλάδα. Εστιάζει δε στα παιδικά αναγνώσματα του ’50 και του ’60 από τα οποία έχει προσωπικά βιώματα ως αναγνώστης τους. Το δίτομο λεξικό του Μικρός Ήρως – Το Λεξικό (2005), αναφορά στο θρυλικό ανάγνωσμα, υπήρξε κατά κάποιο τρόπο η ασφαλιστική δικλείδα εκτόνωσής του στο ότι δεν μπόρεσε να γράψει τον ίδιο τον... Μικρό Ήρωα! Έκτοτε έχει γράψει (σε εικονογράφηση Κώστα Φραγκιαδάκη) εννέα νέες ιστορίες του Μικρού Ήρωα, μία εκ των οποίων (Το Αεροδρόμιο-Φάντασμα) σε μορφή κόμικ. Θανάσης Καραμπάλιος Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παλαιόκαστρο Ελασσόνας. Από μικρός του άρεσε να διαβάζει και να ζωγραφίζει κόμικς. Είναι ο δημιουργός της σειράς 1800 που πλέον αποτελείται από πέντε βιβλία. Συμμετείχε στην έκθεση και στο βιβλίο Βάλ’ τους Χ – Ο Μαύρος Χάρτης της Ρατσιστικής Βίας και σε άλλες εκθέσεις κόμικ. Εργάζεται ως εικονογράφος-κομίστας. Ζει στη Λάρισα με την οικογένειά του. Διαβάστε απόσπασμα από το πρώτο μέρος, εδώ. Και το σχετικό link...
  20. Τιμή Καταλόγου: 14€ . Ο Λεωκράτης Ανεμοδουράς μας έκανε ενα ωραίο χριστουγεννιάτικο δώρο, μία έκπληξη που δεν την περιμέναμε. Μακριά από τους συνηθισμένους Ιταλούς ήρωες διαλέγει έναν Ισπανόφωνο γνώριμο μας χαρακτήρα με ολοκαίνουργια περιπέτεια, τον Κόρτο Μαλτέζε. Ο Κόρτο Μαλτέζε, ο θρυλικός περιπλανώμενος ναυτικός που έχει αναγάγει σε τέχνη το ''ζην επικινδύνως'', επιστρέφει με ένα graphic novel που θα σας οδηγήσει σε ένα αξέχαστο ταξίδι! Η πρώτη Σταυροφορία, η ιστορία ενός μαγικού καθρέφτη και ένα μυθικό βασίλειο μεταξύ Αφρικής και Ινδίας, οδηγούν τον Κόρτο Μαλτέζε σε ένα ταξίδι αναζήτησης που αρχίζει από τη Βενετία και περνά από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Εκεί συναντά τον φίλο του ποιητή, Κ.Π. Καβάφη, μέσα σε ένα ασταθές και βίαιο πολιτικό περιβάλλον. Ο Καβάφης τον βοηθά στη συνέχιση της αναζήτησής του και ο Κόρτο Μαλτέζε σώζει τον Ουίνστον Τσόρτσιλ. Λαθρέμποροι, στρατιωτικοί, επαναστάτες και η γοητεία της Αφρικής, οδηγούν τον Κόρτο Μαλτέζε στη συγκλονιστική κατάληξη της ιστορίας και στην κατανόηση του πραγματικού νοήματός της. Αυτή είναι η υπόθεση του graphic novel ''Εκουατόρια'', με ήρωα τον Κόρτο Μαλτέζε, των J. D. Canales (σενάριο) κ’ R. Pellejero (σχέδιο & χρώμα). Ο «μικρός Μαλτέζος», δημιούργημα του σπουδαίου Hugo Pratt (1927 - 1995), έζησε σημαντικά ιστορικά γεγονότα και συνάντησε μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της εποχής του. Είναι δε ένας ήρωας που ενσαρκώνει τον σκεπτικισμό του δημιουργού του σε θέματα πολιτικής, θρησκείας και εθνικών διαφορών. Ο Κόρτο Μαλτέζε, όχι τυχαία, στιγμάτισε ανεξίτηλα τα κόμικς των περασμένων δεκαετιών! Το άλμπουμ συνοδεύεται με ένα αφιέρωμα του Λευτέρη Ταρλαντέζου για τον Κόρτο Μαλτέζε και τον δημιουργό του, Hugo Pratt (1927 - 1995). ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
  21. 1825. Ελληνοτουρκικος πόλεμος ,ο αμύθητος θησαυρός του Μ.Αλεξάνδρου κρυμμένος στα βουνά του ΚΑΦΙΡΙΣΤΑΝ ,μια φυλακή με το όνομα ΧΡΥΣΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΚΑΝΔΗΣ ,τυχοδιόκτες από διάφορα μέρη του κόσμου αναμεσά τους και ο ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ ...και η περιπέτεια αρχίζει . Μετά απο τις τρείς εκδόσεις της ΜΑΜΟΥΘ το 1993 το 1995 και το 2013 του συγκεκριμένου άλμπουμ στην νέα εποχή έχουν αναλάβει οι εκδόσεις Μ.ΗΡΩΣ να επανεκδόσουν τις περιπέτειες του γνωστού τυχοδιώκτη ΚΟΡΤΟ ΜΑΛΤΕΖΕ ,για να τον γνωρίσουν και οι νέοι αναγνώστες (εκτός βέβαια αν είναι σαν τον LAZZ 33 και τον ξέρουν πριν αρχίσουν να μιλάνε ,μπορεί και από το μαιευτήριο ) σειρά έχει και το ΧΡΥΣΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΚΑΝΔΗΣ κατά πολλους το καλύτερο άλμπουμ του ΚΟΡΤΟ .Για άλλη μια φορά πραγματικά γεγονότα αναμειγνύονται με μυθοπλασία . Κυκλοφορεί σαν ένθετο στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ του Σαββάτου σε τρία μέρη .Σαν αυτόνομο θα τιμάται 4,90 ενώ με την εφημερίδα 3,90..Φαίνεται ότι η συνεργασία εκδοτικής -εφημερίδος έχει αποδώσει και για αυτό συνεχίζεται . Το άλμπουμ συνοδεύεται με ένα μικρό άρθρο για τα γεγονότα της εποχής . ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΑΛΟ ΚΥΝΗΓΙ ΘΗΣΑΥΡΟΥ ΓΙΑ ΤΟ GREEKCOMICS ΒΑΣΙΛΕΥΣ των ΚΟΜΙΚΣ
  22. Ο θρυλικός ήρωας του Ούγκο Πρατ ζωντανεύει μέσα από την πένα του Ισπανού διαδόχου του, Χουάν Ντίαθ Κανάλες, ο οποίος φέρνει τα κλασικά κόμικς στη νέα εποχή και μιλάει στο «Κ» με αγάπη και σεβασμό για τις ιστορίες που μας μεγάλωσαν. Ο Χουάν Κανάλες «Ποια βιβλία έχουν μια θέση στη μνήμη σας;» Αυτή την ερώτηση έθεσε η εφημερίδα Le Monde και από τις απαντήσεις 17.000 Γάλλων προέκυψε η λίστα των 100 βιβλίων του 20ού αιώνα, η οποία δημοσιεύτηκε την άνοιξη του 1999. Ανάμεσα στα μυθιστορήματα του Καμί, του Τζόις και του Προυστ, βρίσκεται και το όνομα του Ιταλού κομίστα Ούγκο Πρατ με την Μπαλάντα της αλμυρής θάλασσας, την πρώτη περιπέτεια του Κόρτο Μαλτέζε, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Il Sergente Kirk στο τέλος της δεκαετίας του ’60 και κυκλοφόρησε ως αυτοτελής ιστορία λίγα χρόνια αργότερα. Κατά κάποιον τρόπο δηλαδή, έχει την ίδια ηλικία με τον Χουάν Ντίαθ Κανάλες, τον Ισπανό δημιουργό στον οποίο ανατέθηκε από το ίδρυμα που διαχειρίζεται τα δικαιώματα του Πρατ να συνεχίσει τον μύθο των ιστοριών του. «Είναι τεράστια η ευθύνη, αλλά ευτυχώς η χαρά και ο ενθουσιασμός αυτής της αποστολής υπερτερούν», μου λέει ο ίδιος και σχολιάζει τη «γενναιοδωρία» του Πρατ να «αφήσει ανοιχτή την πόρτα για τους επόμενους». Ξεκινάμε την κουβέντα από το προφανές. Διάβαζε Κόρτο Μαλτέζε μικρός; «Ήμουν 14 χρονών όταν τον ανακάλυψα, ενώ έψαχνα παλιά κόμικς με τον μεγάλο μου αδερφό. Στην αρχή δεν μου άρεσε». Γιατί; «Μου φαινόταν πολύ “φλύαρο” και όχι ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένο. Τότε προτιμούσα πολύχρωμες εικόνες και απλές ιστορίες και απέφευγα να τον διαβάσω. Όταν τελικά το έκανα, ερωτεύτηκα το σύμπαν του Πρατ για πάντα». Με θητεία στο animation και έχοντας στο βιογραφικό του το παγκόσμιο μπεστ σέλερ Blacksad, μια σειρά graphic novel με ήρωα μια ανθρωπόμορφη γάτα σε νουάρ στιλ Ρέιμοντ Τσάντλερ, ο Κανάλες έχει πλέον ολοκληρώσει τρεις καινούργιες ιστορίες με τον Κόρτο Μαλτέζε, σε συνεργασία με τον σχεδιαστή Ρουμπέν Πεγεχέρο, οι οποίες κυκλοφορούν και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Μάλιστα το Εκουατόρια επανακυκλοφόρησε πρόσφατα σε μια εμπλουτισμένη έκδοση. Ο Κόρτο Μαλτέζε σχεδιασμένος από τον Ρουμπέν Πεγεχέρο, πιστό αντίγραφο του ήρωα που δημιούργησε στο τέλος της δεκαετίας του ’60 ο Ούγκο Πρατ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΧΘΕΣ Ο Κόρτο Μαλτέζε λοιπόν. Γιος μιας Τσιγγάνας από τη Σεβίλλη και ενός ναυτικού από την Κορνουάλη, γεννήθηκε στη Βαλέτα, στην καρδιά της Μεσογείου, παιδί της θάλασσας και του fin de siècle, με έμφυτη λαχτάρα για περιπέτεια. Στις ιστορίες τον γνωρίζουμε ενήλικο, σε τυχαίες στιγμές των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα. Ο κόσμος του είναι ένας χαμένος κόσμος, είναι ο κόσμος του χθες όπως θα έλεγε ο Τσβάιχ, αλλά πώς συνδέεται με το παρόν; Πώς γίνεται επίκαιρος 100 χρόνια μετά; «Ένας καλός φίλος και σπουδαίος μελετητής του Κόρτο Μαλτέζε, ο κομίστας Άνχελ ντε λα Κάγιε, λέει πως κάθε φορά που γράφουμε για κάτι ιστορικό και γεγονότα που συνέβησαν στο παρελθόν, μιλάμε τελικά για το παρόν μας. Ο Κόρτο Μαλτέζε δεν νομίζω ότι αποτελεί εξαίρεση». Το εξώφυλλο από το Εκουατόρια Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 υπήρξε βασικό στοιχείο στην κουλτούρα της κομίστικης κοινότητας, ειδικά στην Ευρώπη, ενώ παράλληλα έγινε ένα σύμβολο με τεράστια αισθητική (και εμπορική) αξία. Συζητάμε τι τον έκανε τόσο επιτυχημένο. «Υπάρχουν πολλοί λόγοι», λέει ο Κανάλες. «Πρώτα απ’ όλα, ο Κόρτο Μαλτέζε είναι κάποιος που όλοι θα ήθελαν να έχουν φίλο: είναι έξυπνος, κουλ, αστείος και πιστός. Επίσης, ζει περιπέτειες σε εξωτικά μέρη, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, γεγονός που εξάπτει τη φαντασία μας. Και το πιο σημαντικό είναι ότι οι ιστορίες του είναι γεμάτες λογοτεχνία, πολιτισμό, μαγεία, πολιτική και ιστορία». Καρέ από το Εκουατόρια, συγκεκριμένα από τη συνάντηση του Κόρτο με τον Καβάφη. Στο Εκουατόρια ο Κόρτο φτάνει κάποια στιγμή στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας και προς μεγάλη μου έκπληξη τον βλέπω να συναντάει τον φίλο του, όπως λέει, Κωνσταντίνο Καβάφη. «Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη γνώση για την ποίηση του Καβάφη μέχρι που έγραψα το σενάριο», λέει ο Κανάλες. «Ευτυχώς πλέον έχω αποκτήσει αρκετή εξοικείωση. Είναι το υπέροχο πλεονέκτημα του να είσαι αφηγητής μιας ιστορίας, μαθαίνεις συνέχεια». Εν προκειμένω φαίνεται ότι έμαθε αρκετά, φτάνοντας στο σημείο να σχολιάσει τις εκδοτικές πρακτικές του ποιητή (που δεν δημοσίευε τα ποιήματά του), ενώ παραθέτει στίχους από το ποίημα Η πόλις και, παραδόξως, ένας από αυτούς («Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες») δένει αρμονικά με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου που έχει ο μονίμως εν κινήσει Κόρτο Μαλτέζε. Όλες οι παλιές και νέες ιστορίες του Κόρτο Μαλτέζε κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως. Ο ΚΟΡΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ Διαβάζοντας τα καινούργια κόμικς, και με σημαντική χρονική απόσταση από τις τελευταίες ιστορίες του Πρατ, δεν βρίσκω σημαντικές διαφοροποιήσεις ούτε στο σχέδιο ούτε στο ύφος της αφήγησης. Ο Κανάλες και ο Πεγεχέρο έχουν σεβαστεί το υλικό τους και έχουν προχωρήσει «ξεπατικώνοντας» τις βασικές αρχές. Αυτό που ίσως αλλάζει είναι ότι ο ρομαντικός μποέμ ήρωας του Πρατ στον 21ο αιώνα προσλαμβάνεται ως ένα μετα-χίπστερ πρότυπο. Θα μπορούσε εύκολα να αφομοιωθεί από κάποιο αθηναϊκό μπαρ με τη βίντατζ αισθητική του, το τσιγάρο του, το επιλεκτικό του βλέμμα, τη στιλιζαρισμένη κοσμοπολίτικη ιδιοσυγκρασία και τις αρετές του μοντέρνου αντιήρωα. Επιστρέφοντας στην ιστορία του Εκουατόρια και στην Αλεξάνδρεια, εκτός από τον Καβάφη, ο Κόρτο γνωρίζει τον νεαρό Βρετανό πολιτικό Γουίνστον Τσόρτσιλ που επισκέπτεται την πόλη – μάλιστα του σώζει τη ζωή. Αυτή ήταν μια πάγια σεναριακή τακτική του Πρατ, ο οποίος έβαζε τον ήρωά του να συναντιέται με ένα σωρό υπαρκτά πρόσωπα της εποχής του, από τον Χέμινγουεϊ μέχρι τον Στάλιν. Αυτή την ανάμειξη μυθοπλασίας και πραγματικότητας ο Κανάλες τη συνεχίζει στις νέες ιστορίες, αλλά την εφαρμόζει και στο Blacksad. «Πράγματι», παραδέχεται. «Ως αναγνώστης πάντα θαύμαζα τον τρόπο που ο Πρατ συνδύαζε τη μυθοπλασία με ιστορικά πρόσωπα ή γεγονότα. Είναι ένα είδος αφήγησης που προσπαθώ να χρησιμοποιώ κι εγώ. Η ιδέα στο Blacksad ήταν να αναμείξω τον μύθο, ένα από τα αρχαιότερα λογοτεχνικά είδη, με το νουάρ, ένα από τα σύγχρονα». Αυτή τη στιγμή ετοιμάζει παράλληλα το έβδομο Blacksad, ένα βιογραφικό graphic novel για την Αμερικανίδα μουσικό Τζούντι Σιλ, μια κομίστικη sci fi περιπέτεια και φυσικά έναν ακόμα Κόρτο Μαλτέζε, τον τέταρτο δικό του – και το ταξίδι συνεχίζεται. Και το σχετικό link...
  23. Εκατό χρόνια μετά το τραγικό 1922, η μικρασιατική εκστρατεία, ο ξεριζωμός και ο Γολγοθάς της προσφυγιάς ξαναζωντανεύουν μέσα από πέντε αξιόλογα ιστορικά κόμικς. Απόσπασμα από το «Αϊβαλί» του Soloup Ένας αιώνας συμπληρώθηκε από τη Μικρασιατική Καταστροφή – όπως ονομάστηκε η κορύφωση των κεμαλικών διωγμών και το ξερίζωμα του χριστιανικού πληθυσμού της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου. Ένα τραύμα χαραγμένο στο συλλογικό ασυνείδητο, με την εικόνα της φλεγόμενης Σμύρνης να συμβολίζει όσο καμία άλλη τον ενταφιασμό του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού. Μακριά από εθνικιστικές μονομέρειες, η αφορμή 100 χρόνων από την καταστροφή του μικρασιατικού ελληνισμού προσφέρεται για μελέτη και αναστοχασμό: στοιχεία απαραίτητα για την καλλιέργεια ιστορικής συνείδησης, που παραμένει το ζητούμενο σε μια εποχή όπου ο φανατισμός συνυπάρχει με (και τροφοδοτείται από) την αφασία ενός άχρωμου, λοβοτομημένου παρόντος. Ως ελάχιστη συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε πέντε αξιόλογες ελληνικές εκδόσεις οι οποίες αφηγούνται με τη γλώσσα των κόμικς τα γεγονότα της εποχής εκείνης. «Αϊβαλί» (εκδ. Κέδρος) Το «Αϊβαλί» του Soloup έχει γράψει τη δική του εκδοτική ιστορία. Πολυβραβευμένο και πολυμεταφρασμένο, το μνημειώδες γκράφικ νόβελ 440 σελίδων μάς μιλάει για το δράμα και την αξιοπρέπεια των απλών ανθρώπων στη δίνη του 1922, για την ανθρώπινη περιπέτεια στα άγρια κύματα της ιστορίας. Ο Soloup ταξιδεύει από τη Μυτιλήνη στο Αϊβαλί. Συναντάει ανθρώπους της «άλλης πλευράς». Ξεψαχνίζει ιστορικά αρχεία. Και αφήνει τέσσερις Αϊβαλιώτες, τρεις Έλληνες κι έναν Τούρκο, να αφηγηθούν την ιστορία τους: τον Φώτη Κόντογλου, τον Ηλία Βενέζη, την Αγάπη Βενέζη-Μολυβιάτη και τον Αχμέτ Γιορουλμάζ. Μέσω αυτών μας ξανασυστήνει την Ανατολή: την «καθ’ ημάς», αλλά και των «άλλων». Τη Μικρασία των αρχαίων, βυζαντινών και νεότερων λογίων Ελλήνων που περήφανα έφεραν στην κουλτούρα τους οι πρόσφυγες του ’22, αλλά και την πατρίδα των τόσο άγνωστων και τόσο οικείων μας γειτόνων, με τους οποίους τόσες οδυνηρές μνήμες μας χωρίζουν, αλλά και τόσοι αιώνες συνύπαρξης μας ενώνουν. «1922 – Το τέλος ενός ονείρου» (εκδ. Ίκαρος) Ως συνέχεια του βιβλίου «Οι όμηροι του Γκαίρλιτς», το κόμικς του Θανάση Πέτρου ακολουθεί κάποιους από τους ήρωες στην πορεία προς τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πρόκειται για την πιο αριστοτεχνικά αποδοσμένη σύνοψη των δύο χρόνων στρατιωτικών επιχειρήσεων που προηγήθηκαν της εισόδου των κεμαλικών στρατευμάτων στη Σμύρνη. Καρέ από το «1922» του Θανάση Πέτρου Κεντρικός πρωταγωνιστής ο Σμυρνιός Γιώργης Αμπατζής που, μετά την επάνοδό του από το Γκέρλιτς της Γερμανίας, κατατάχτηκε στον ελληνικό στρατό. Τον συναντάμε τον Αύγουστο του 1920, δεύτερο χρόνο μετά την έναρξη της ελληνικής κατοχής της ζώνης της Σμύρνης, να προελαύνει προς Ανατολάς με τον λόχο του, διασχίζοντας την Αλμυρά Έρημο. Μέσα από τη βασανιστική αυτή πορεία, που ξεκίνησε για την αντιμετώπιση των ανταρτών του Κεμάλ, παρακολουθούμε την καθημερινότητα των Ελλήνων στρατιωτών. Μια καθημερινότητα γεμάτη κακουχίες, στερήσεις, αιφνιδιαστικές επιθέσεις, πολύνεκρες μάχες και ελάχιστες στιγμές ψυχαγωγίας. Ο διχασμός ανάμεσα στους στρατιώτες είναι κυρίαρχος, ενώ οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα (π.χ. ήττα Βενιζέλου στις εκλογές της 1ης/14ης Νοεμβρίου 1920, δημοψήφισμα για την επιστροφή του βασιλιά) εντείνουν την αποσάθρωση του στρατεύματος. Τα αλλοπρόσαλλα και χιμαιρικά σχέδια που εκπόνησε η αντιβενιζελική κυβέρνηση οδηγούν σε στασιμότητα. Ειδικά μετά την αποτυχία της εκστρατείας προς την Άγκυρα, το καλοκαίρι του 1921, το ηθικό των φαντάρων κάμπτεται. Ο Πέτρου δεν... χαρίζει κάστανα στην ελληνική πλευρά: τα έκτροπα Ελλήνων στρατιωτών σε βάρος του άμαχου τουρκικού πληθυσμού (σφαγές, τρομοκρατία, βιασμοί) είναι διάχυτα στην αφήγηση, ενώ από την άλλη δεν λείπουν στιγμές πονοψυχίας προς τον πληγωμένο αντίπαλο. Το «Τέλος ενός ονείρου» ολοκληρώνεται με τη μεγάλη τουρκική αντεπίθεση της 13ης/26ης Αυγούστου 1922, τη διάλυση του μετώπου Εσκί Σεχίρ-Αφιόν Καραχισάρ, την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού και την πανικόβλητη μαζική φυγή των αγροτικών ελληνικών πληθυσμών από την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας προς τη Σμύρνη. «1923 – Εχθρική πατρίδα» (εκδ. Ίκαρος) …και από τη γενική υποχώρηση πριν από την καταστροφή, μεταφερόμαστε στον Πειραιά και στα περίχωρά του τον Σεπτέμβρη του ’22, αμέσως μετά την καταστροφή. Η ίδια η καταστροφή είναι αποτυπωμένη στις συνέπειές της: στο χάος που έχει φτάσει στην Ελλάδα σαν ωστικό κύμα. Στα αντίσκηνα που έχουν καταλάβει κάθε πεζοδρόμιο, κάθε πλατεία, κάθε δημόσιο χώρο. Στα μάτια των εξαθλιωμένων προσφύγων που κατακλύζουν τη νέα, αφιλόξενη πατρίδα. Απόσπασμα από το «1923» του Θανάση Πέτρου Από τα «εξωτικά» τοπία της Ανατολίας με τα τζαμιά, τις παλαιοχριστιανικές εκκλησίες και τα σπαράγματα αρχαίων ναών, ο Θ. Πέτρου μάς πάει στα πρόχειρα παραπήγματα και τους μαχαλάδες που στήνονται όπως-όπως για να στεγάσουν χιλιάδες ανθρώπους. Η αντιμετώπιση από τους ντόπιους, τους «παλαιοελλαδίτες», είναι στις περισσότερες περιπτώσεις υποτιμητική έως εχθρική. Κάποιοι πρόσφυγες για να επιβιώσουν κάνουν μεροκάματα μεταφέροντας κάρβουνο. Μια νεαρή προσφύγισσα εξαναγκάζεται σε πορνεία. Εν τω μεταξύ ο εξανθηματικός τύφος θερίζει. Στο φόντο όλων αυτών, ο αναβρασμός της επαναστατικής κυβέρνησης Πλαστήρα, η ανακήρυξη της Αβασίλευτης, τα γεμάτα ένταση συλλαλητήρια. «Μανώλης» (εκδ. Μικρός Ήρως) Το παιδικό βίωμα του ξεριζωμού και της προσφυγιάς πραγματεύεται το γκράφικ νόβελ σε σχέδια του Antonin Dubuisson, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Alain Glykos με τίτλο «Ο Μανώλης απ’ τα Βουρλά». Πρόκειται για την ιστορία του μικρού Μανώλη από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας που έχασε βίαια την παιδική του ηλικία όταν οι Τσέτες εισέβαλαν στην περιοχή. Άφησε το πολυπολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε μέσα σε συνθήκες ολέθρου και αιματοχυσίας, για να ταξιδέψει υπό δυσχερείς συνθήκες σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με τελικό προορισμό τη Γαλλία. Ο Alain Glykos επί της ουσίας παραθέτει τις αφηγήσεις του πρόσφυγα πατέρα του, οι οποίες μοιάζουν με τις αφηγήσεις εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς: «Όταν μπάρκαρα με τη γιαγιά μου από τη Μικρά Ασία, ο πατέρας μου μάλλον είχε ήδη πεθάνει. Κανείς δεν ήξερε τι είχε απογίνει το πτώμα του. Η θάλασσα ήταν κόκκινη απ’ το αίμα. H μάνα και τ’ αδέρφια μου πήραν άλλο καράβι…». «1922-2022: Ανακαλύπτοντας τα ίχνη ενός ξεριζωμού» (εκδ. Σύγχρονη Εποχή) Απόσπασμα από το «1922-2022: Ανακαλύπτοντας τα ίχνη ενός ξεριζωμού» του Θανάση Καραμπάλιου Αν και δεν πρόκειται αμιγώς για κόμικς, το βιβλίο που επιμελήθηκε η «Διατμηματική Επιτροπή της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις μικρότερες ηλικίες της νεολαίας» χρησιμοποιεί το μέσο και την αισθητική των κόμικς, διά χειρός Θανάση Καραμπάλιου. Έχοντάς τη δομή εκπαιδευτικού εγχειριδίου (στα χνάρια της προηγούμενης έκδοσης του 2020, με τίτλο «Κι όμως, κινείται»), απευθύνεται σε παιδιά 10+, διαβάζεται όμως εξίσου ευχάριστα και από ενηλίκους που αναζητούν μια άλλη προσέγγιση της Μικρασιατικής Καταστροφής πέρα από το αμήχανο αστικό αφήγημα. Ο Καραμπάλιος, γνωστός για την προσήλωσή του στην ιστορική ακρίβεια, όπως μας έχει συνηθίσει στη βραβευμένη σειρά «1800», εικονογραφεί την τραγωδία του πολέμου και της προσφυγιάς ως κομμάτι της γενικότερης διεθνούς κατάστασης με το τότε ελληνικό κράτος ως θύτη και ως θύμα στη σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Με λύπη πληροφορηθήκαμε την αναβολή άφιξης του José Muñoz στη Θεσσαλονίκη λόγω προβλήματος υγείας. Η ομάδα του The Comic Con εκφράζει ευχές για ταχεία ανάρρωση στον σπουδαίο Αργεντινό δημιουργό, ώστε σύντομα να επανέλθει υγιής στην καθημερινή του ζωή και μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν το κοινό της Θεσσαλονίκης να μπορέσει να του μεταφέρει και από κοντά την αγάπη του. Και το σχετικό link...
  24. Οι Ζο, Ζετ και Ζοκό, τρεις από τους λιγότερο γνωστούς ήρωες του δημιουργού τού Τεντέν, Hergé, κυκλοφορούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο «Στρατόπλοιο Η.22». Ο Βέλγος κομίστας Hergé, κατά κόσμον Georges Remi, είναι παγκοσμίως γνωστός ως ο δημιουργός του Τεντέν. Ο νεαρός δημοσιογράφος με το μικρό τσουλούφι και το λευκό σκυλάκι του Μιλού, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου λύνοντας μυστήρια και εξαρθρώνοντας εγκλήματα, κάνοντάς τον έναν από τους πιο δημοφιλείς, αγαπημένους μα και αμφιλεγόμενους ήρωες κόμικς του κόσμου. Λιγότερο γνωστό όμως είναι πως ο Hergé είχε δημιουργήσει κι άλλους ήρωες εκτός από τον Τεντέν και την παρέα του. Ήρωες όπως οι σκανδαλιάρηδες Quick & Flupke δημιουργήθηκαν παράλληλα με τον νεαρό ρεπόρτερ αλλά δεν απέκτησαν την ίδια δημοφιλία, χωρίς όμως να στερούνται γοητείας. Μια από αυτές τις σειρές έχουμε τη χαρά να δούμε πρώτη φορά στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη, το 1ο άλμπουμ των Ζο, Ζετ και Ζοκό με τίτλο «Το Στρατόπλοιο Η.22». Ο Ζο κι η Ζετ Λεγκράντ είναι τα δύο παιδιά του μηχανικού και αεροναυπηγού κυρίου Λεγκράντ και της κυρίας Λεγκράντ που, μαζί με τον κατοικίδιο χιμπαντζή τους Ζοκό, μπλέκουν σε μεγάλες περιπέτειες. Δημιουργήθηκαν το 1936, όταν οι εκδότες του Hergé από τη συντηρητική καθολική γαλλική εφημερίδα Coeurs Vaillants ζήτησαν να φτιάξει μια σειρά πιο «προσγειωμένη» και «οικογενειακή» από τις συχνά βίαιες περιπέτειες του Τεντέν. Ο Βέλγος σχεδιαστής, έχοντας μόνο εκείνους ως βήμα στη γαλλική αγορά, τους έκανε τη χάρη και δημιούργησε την οικογένεια Λεγκράντ με τόπο δράσης το Παρίσι. Η σειρά όμως δεν ευδοκίμησε να έχει παραπάνω από 5 άλμπουμ λόγω φόρτου εργασίας του δημιουργού. Το άλμπουμ «Το Στρατόπλοιο Η.22» που μας παρουσιάζεται στα ελληνικά απαρτίζεται από τα δύο συνεχόμενα τεύχη «Η Διαθήκη του κυρίου Παμπ» και «Προορισμός: Νέα Υόρκη» που πρωτοδημοσιεύτηκαν το 1938 και 1939. Ο εκκεντρικός εκατομμυριούχος κ. Παμπ πεθαίνει και αφήνει 10 εκατομμύρια δολάρια κληρονομιά σε όποιον κατασκευάσει το πρώτο αεροπλάνο που θα καλύψει την απόσταση Παρίσι-Νέα Υόρκη με ταχύτητα 1.000 χιλιομέτρων την ώρα. Ο κύριος Λεγκράντ κατασκευάζει το αεροσκάφος «Στρατόπλοιο Η.22» αλλά διάφοροι σκοτεινοί ανταγωνιστές προσπαθούν να το σαμποτάρουν. Οι Ζο και Ζετ, μαζί με τον Ζοκό, βοηθούν τον πατέρα τους ενάντια στους σαμποτέρ και καταλήγουν μάλιστα να πιλοτάρουν το σκάφος και να χαθούν στις τέσσερις γωνιές της Γης! Το «Στρατόπλοιο Η.22» είναι μια κλασική γαλλοβελγική ιστορία περιπέτειας. Διατηρεί κάθε στοιχείο που κάνει τα κόμικς του Hergé ξεχωριστά (όπως τη χρήση της «καθαρής γραμμής») και αποτελεί σίγουρα ένα ξεχωριστό απόκτημα για κάθε λάτρη του Βέλγου δημιουργού και του Τεντέν. 📌 «Το Στρατόπλοιο Η.22» με τους Ζο, Ζετ και Ζοκό κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως σε μετάφραση Γαβριήλ Τομπαλίδη. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.