Search the Community
Showing results for tags 'δημητρα αδαμοπουλου'.
-
Από το οπισθόφυλλο "Τον Δράκουλα τον γνωρίζετε όλοι. Αυτό που πιθανόν να μην γνωρίζετε, είναι πως ο σκοτεινός άρχοντας των απέθαντων έχει επισκεφθεί την χώρα μας και μάλιστα έχει εγκατασταθεί εδώ. Στο Dracula M.G.D.(My Greek Drama) η Αλεξία Οθωναίου και η Δήμητρα Αδαμοπούλου περιγράφουν τις περιπέτειες του Δράκουλα στην χώρα μας καθώς ο πρίγκηπας των βρυκολάκων έχει να αντιμετωπίσει τον πιο θανάσιμο εχθρό...την Ελληνική πραγματικότητα! Η συλλογή που κρατάτε στα χέρια σας περιέχει μια επιλογή από τα καθημερινά στριπ που δημοσιεύτηκαν διαδικτυακά στο socomic.gr καθώς και καινούργιο αδημοσίευτο υλικό που δημιουργήθηκε αποκλειστικά γι'αυτή την έκδοση." Μια σχεδόν ολόκληρη σελίδα για μια γεύση από το χιούμορ και την εικονογράφηση του εν λόγω άλμπουμ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & totally_wired.
- 12 replies
-
- 32
-
- jemma press
- 2014
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Όταν η «Ορέστεια» του Αισχύλου γίνεται κόμικ Η έκθεση «Oresteia Reversed» συγκεντρώνει 23 σύγχρονους καλλιτέχνες. Καλλιτέχνες από τον χώρο των κόμικς, καλλιτέχνες με αφετηρία τις εικαστικές τέχνες, επανεξετάζουν έννοιες όπως το Δίκαιο, η Δικαιοσύνη, η Πόλις, ο Πολίτης, η Αυτοδικία, η Νέμεσις, η Ύβρις, η Δημοκρατία, η Ισονομία και Ισοτιμία, η Προσωπική και Συλλογική Ευθύνη. Η έκθεση κόμικς «Oresteia Reversed» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης από την Τρίτη 10 έως την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου, συγκεντρώνει 23 σύγχρονους καλλιτέχνες οι οποίοι δημιουργούν πρωτότυπες ιστορίες από την τριλογία του Αισχύλου Ορέστεια, με έμφαση στις Ευμενίδες. «Οι συμμετέχοντες δημιουργοί πειραματίζονται με χρώματα, έντονες φωτοσκιάσεις, ρεαλιστικό και υπερρεαλιστικό σχέδιο, αποδομούν την τραγωδία και εντοπίζουν σε αυτή διαχρονικά ζητήματα, τα οποία μεταφέρουν στο σήμερα και στο φανταστικό μέλλον μέσα από τις δικές τους ιστορίες. Οι νέες ιστορίες καθρεφτίζουν σε συχνές περιπτώσεις το σύγχρονο Ορέστη και υπενθυμίζουν ότι οι ίδιοι προβληματισμοί παραμένουν αέναοι μέσα στη κοινωνία και σε πολλές περιπτώσεις τη δομούν» σημειώνει η ιστορικός τέχνης Νικόλ Λεβέντη. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ρενέ Αγγελίδου (Fokshee), Δήμητρα Αδαμοπούλου, Δημήτρης Αναστασίου, Θωμάς Βαλιανάτος, BLEΣΣΕD, Γιάννης Γαλαίος, Γεωργία Ζάχαρη, Αυγή Κανάκη, Βάλια Καπάδαη, Θανάσης Καραμπάλιος, Θωμάς Κεφάλας, Kristanz, Δέσποινα Μανώλαρου, Γιώργος Μικάλεφ, Mekl, Μάριος Μπόρας, No Budget Epics, Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου (Poisoner), Βαγγέλης Παππάς, Νίκος Τσουκνίδας - Μαρία Καραζάνου, Στέλλα Στεργίου, Νίκος Τσουκνίδας, Ρομπέρτα Γιαϊτζόγλου Watkinson. Info Εγκαίνια: Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου στις 19:30. Ώρες λειτουργίας: καθημερινά και Σαββατοκύριακα 18:00-22:00. Είσοδος Ελεύθερη Επιμέλεια: Καλλιόπη Λιαδή, Εικαστικός, Καλλιτεχνική Σύμβουλος του Προγράμματος. Η έκθεση αποτελεί μέρος των δράσεων του ερευνητικού και καλλιτεχνικού προγράμματος Μεγάλες Αφηγήσεις - Η Επιστροφή το οποίο διερευνά τη συνάντηση της Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας με τις Πολιτικές Επιστήμες. --- Πηγή
-
Ναι, ο θάνατος του Stan Lee στις 12 Νοεμβρίου 2018, πριν από λίγες μέρες δηλαδή, είναι μεγάλη υπόθεση. Κι αυτό γιατί η ζωή του ήταν μεγάλη υπόθεση, η δουλειά του ήταν μεγάλη υπόθεση, η κληρονομιά του θα συνεχίσει να είναι μεγάλη υπόθεση. Θα χρειαζόταν να πάμε πολλές δεκαετίες πίσω, από την αρχή της Golden Age των κόμιξ στα τέλη των 30s όταν ο Lee πρωτοέπιασε αυτήν την δουλειά μέχρι το τέλος της Silver Age τις αρχές των 70s που τρόπον τινά σηματοδοτείται (και) από την απόσυρσή του απ’ το γράψιμο μηνιαίων τίτλων το 1972. Σ’ αυτό το διάστημα, όμως, ο Lee δημιούργησε από κοινού με τους συναδέλφους του Jack Kirby και Steve Ditko μια σειρά χαρακτήρων που άλλαξαν το πρόσωπο της λαϊκής κουλτούρας: Spider-Man, X-Men, Iron Man, Thor, Hulk, Fantastic Four. Φυσικά, το ζήτημα είναι πρωτίστως το τι έκανε μ’ αυτούς τους χαρακτήρες ο Lee, πώς τους χειρίστηκε και πώς τους συνέδεσε με το κοινωνικό και ιστορικό τους περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το Lee έφερε το γράψιμο των υπερηρώων κοντά στην άμεση εμπειρία, τους έκανε fun και relatable, έσκυψε το αυτί του στο έδαφος και άκουσε αυτά που είχαν να πουν οι αμερικάνικοι κοινωνικοί αγώνες των 60s και 70s, ξεπέρασε τα όρια της επιβεβλημένης λογοκρισίας της εποχής του. Ο Stan Lee δεν δημιούργησε απλώς ένα μάτσο διάσημους χαρακτήρες της pop κουλτούρες. Δημιούργησε εν μέρει ο ίδιος αυτό που γνωρίζουμε σήμερα σαν pop κουλτούρα. Αυτή είναι μια κληρονομιά που σ’ έναν βαθμό ξεπεράστηκε ιστορικά, βέβαια. Η Marvel των επόμενων δεκαετιών δεν είναι η Marvel του Stan Lee των 60s. Οι δημιουργοί που ήρθαν με φόρα έξω από τα όρια των Big Two έφεραν έναν αέρα αποδόμησης και ανανέωσης που ήταν απολύτως αναγκαίος. Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως πρόκειται για βιομηχανία, κι η δημόσια εικόνα του Lee είναι επίσης μια από της πηγές αυτής της pop βιομηχανίας. Ήταν ο superstar των κόμιξ, κι αυτό για τους αδικημένους του κλάδου (σαν τον Kirby, αλλά και αμέτρητους οριακά ανώνυμους δημιουργούς), τον έφερνε ενίοτε και στη θέση του supervillain. Το ότι διαμόρφωσε την pop κουλτούρα, δηλαδή, δεν είναι ούτε αυτό μια απλή υπόθεση – κάθε άλλο. Όλα αυτά, μαζί, σχηματίζουν την εικόνα όχι ενός μύθου αλλά ενός σημαντικού ανθρώπου – σημαντικού αδιαμφισβήτητα, αλλά ανθρώπου. Μπορεί να είμαστε υπερβολικά μικροί σε ηλικία και να μην έχει γνωρίσει κανείς μας σε πραγματικό χρόνο κι από πρώτο χέρι τις ιστορίες του Stan Lee στα κόμιξ των 60s, αλλά γνωρίζουμε καλά ότι το καλλιτεχνικό το dna ακόμα κυκλοφορεί μέσα στις ιστορίες που μας διασκεδάζουν και μας συγκινούν. Αυτές τις μέρες, λοιπόν, απευθυνθήκαμε σε 4 δημιουργούς κόμιξ (την Ευγενία Κουμάκη, τον Θανάση Πετρόπουλο, την Δήμητρα Αδαμοπούλου, τον Ηλία Κυριαζή) κι 1 κωμικό που ξέρουμε ότι τον αγαπούσε πολύ (τον Διονύση Ατζαράκη) και τους ζητήσαμε να μας πουν δυο λόγια για τον Stan Lee. Το έκαναν – και τους ευχαριστούμε. Ευγενία Κουμάκη «Ο Stan Lee για μένα ήταν περισσότερο μια ιδέα, ένα σύμβολο. Δεν μεγάλωσα διαβάζοντας υπερηρωικά κόμικ, αλλά μεγαλώνοντας μελέτησα την ιστορία των αμερικάνικων κόμικ και των κόμικ γενικότερα, και έφτασα να καταλάβω πόσο μεγάλη ήταν η συνεισφορά του μέσω της συνεργασίας του με δημιουργούς όπως ο Kirby και ο Ditko. Έβαλε ανθρώπινες πτυχές σε υπερηρωικά κόμικ, οδηγώντας την βιομηχανία προς μια πιο πολύπλοκη απόδοση των χαρακτήρων, απομακρυνόμενος από την απλουστευμένη ηθική απόδοση των υπερηρώων των κόμικ της άμεσης μεταπολεμικής εποχής των κόμικ. Παρά την προβληματικότητα σε κάποιες πτυχές της καριέρας του, αυτή η κληρονομιά παραμένει μέχρι σήμερα, με δημιουργούς που συνεχίζουν να εξερευνούν την ανθρωπότητα μέσω της υπερανθρωπότητας, αντιμετωπίζοντας όλο και πιο πολύπλοκα θέματα, συναισθηματικά, κοινωνικά και ακόμα και πολιτικά. Σ’ ευχαριστώ Stan Lee, για την αρχή σε μία τάση που ελπίζω να μην έχει τέλος». [Facebook | Website] Θανάσης Πετρόπουλος «Αυτές οι γραμμές είναι από κάποιον που δεν του άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι υπερήρωες, παρότι πάντα λάτρευε τα κόμικς. Που προτιμούσε πάντα τους ”ανθρώπινους” χαρακτήρες με τα ελαττώματα, τα μειονεκτήματα και τις αδυναμίες τους. Αλλά ακριβώς γι’αυτό οφείλω, σαν χρόνιος αναγνώστης πρώτα απ’όλα, να παραδεχτώ τη γιγαντιαία και ανεκτίμητη συμβολή αυτού του τεράστιου δημιουργού στο να συνδυάσει ακριβώς αυτά τα δύο. Το ελάχιστο, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε έναν από τους ανθρώπους που, όπως τους χαρακτήρες του, από ”περιθωριακούς” μας έκανε να νιώσουμε ”υπερήρωες”». [Facebook] Δήμητρα Αδαμοπούλου «Θα το πω: έμαθα σε μεγάλη ηλικία ποιος είναι ο Stan Lee. Από μικρή διάβαζα κυρίως ευρωπαϊκά κόμικς και μεγαλώνοντας πιο νταρκ ή πιο εναλλακτικά, οπότε με υπερήρωες δεν είχα και πολλή σχέση. Μου άρεσε όμως από παιδί ο Spiderman, αφενός γιατί ήταν μικρός σε ηλικία και αφετέρου γιατί μου άρεσε το σώμα του (wink wink). Δεν ήταν τόσο μάτσο και φουσκωτός όσο οι υπόλοιποι γνωστοί του συναφιού και αυτό για μένα ήταν ένα συν. Αργότερα έμαθα όχι μόνο το ποιος ήταν ο Stan αλλά και το ότι δημιούργησε τους X-Μen εμπνευσμένος από τα αποτρόπαια ρατσιστικά γεγονότα που συνέβαιναν τη δεκαετία του ’60 στην Αμερική. Οι μεταλλαγμένοι που τους κατατρέχουν λόγω της διαφορετικότητας τους ήταν ένας συμβολισμός για τους αφροαμερικανούς. Οι επιθέσεις και οι πορείες διαμαρτυρίας και τα εγκλήματα κατά των μεταλλαγμένων πολύ συχνά ήταν κοπιαρισμένα από πραγματικά γεγονότα της εποχής. Ο καθηγητής Xavier που ήταν κατά της βίας ήταν ο αντίστοιχος Martin Luther King και ο Magneto ήταν ένας συμβολικός Malcom X. Γνωρίζοντας πλέον αυτό, και βλέποντας πλέον ως δασκάλα το πόσα παιδιά αγαπούν τους ήρωες αυτούς, βλέπω το πόσο σημαντικό ήταν τελικά όλο αυτό το σύμπαν που δημιούργησε. Ακόμα κι αν πλέον έχουν αλλάξει οι συμβολισμοί, η μάχη είναι η ίδια: κάθε παιδί (και κάθε άνθρωπος βασικά) μάχεται για να το αποδεχτούν, για να ταιριάξει, για να αντιμετωπίσει bullies, για να αντέξει μια σκληρή πραγματικότητα στο σπίτι, στον κόσμο ή στο σχολείο. Οπότε οι ήρωες αυτοί μιλάνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά του. Και ναι, θα μου πεις, αλλά υπάρχει ένα μανιχαϊστικό πρότυπο καλού-κακού που δε βοηθάει. Όχι ακόμα κι αυτό έχει εξελιχθεί. Οι υπερήρωες πλέον γερνάνε, έχουν ελαττώματα και αμφισβητούν τον εαυτό τους. Αλλά ακόμα και να μην ήταν έτσι, οι X-Men, οι Avengers, ο Hulk, ο Spiderman δώσανε ένα καταφύγιο, μια παρηγοριά αλλά και εμπνεύσανε εσωτερική δύναμη σε πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, γιατί καμιά φορά απλώς you need a hero. Και γι αυτό το λόγο δεν έχω παρά να σεβαστώ τον μουστάκια παππού με το πονηρό βλέμμα και να πω κι εγώ R.I.P. Stan, σε ευχαριστούμε». [Website | Instagram] Ηλίας Κυριαζής «‘Nuff said.» [Website | Instagram] Διονύσης Ατζαράκης «Αν θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα πω ότι για καιρό έβλεπα τον Stan Lee με σχετική επιφύλαξη. Είχε την τάση να εμφανίζεται παντού, σχεδόν με το ζόρι, σε ταινίες, comics, animation, για χρόνια έπαιρνε αποκλειστικό credit για χαρακτήρες που συν-δημιούργησε, και γενικότερα υπήρχε πάντα η συζήτηση για το μέγεθος της συνεισφοράς του, συγκριτικά με ανθρώπους όπως ο Jack Kirby και ο Steve Ditko, που δεν είχαν ποτέ αντίστοιχη mainstream αναγνώριση. Επίσης, αντί να διασκεδάζω με τα cameo του στις ταινίες, περισσότερο αγχωνόμουν υποσυνείδητα για το αν θα τα βγάλει και θα πει σωστά τα λόγια του. Με εξαίρεση το cameo στο Amazing Spider-Man που ήταν ότι καλύτερο. Η αλήθεια είναι όμως πως ήταν ένας απίστευτα δημιουργικός άνθρωπος. Και ήταν 100% iconic. Από την εμφάνιση, μέχρι το ντύσιμο και τα catchphrases. Η συναναστροφή του και η επικοινωνία με τους fans όλα αυτά τα χρόνια -έγραφε ο ίδιος το editorial στα comics για δεκαετίες, και το γεγονός ότι ήθελε να συμμετέχει και να εμπλέκεται ενεργά σε οτιδήποτε αφορούσε τη Marvel, ήταν μόνο κάποιοι από τους λόγους που ο Stan κέρδισε αυτό το legendary στάτους του. Δε μπορείς παρά να σεβαστείς απεριόριστα το πάθος για δουλειά και τον παιδικό ενθουσιασμό που ωθούν έναν άνθρωπο 95 χρονών να τρέχει στα set για να του γυρίσουν σκηνές και να ζητάει έξτρα πλάνα και έξτρα ατάκες κάθε φορά (λέει, αγαπημένο του cameo ήταν στο Age of Ultron, γιατί είχε δύο σκηνές αντί για μία. Σνιφ!). Και φυσικά, ότι και να λέμε, διαμόρφωσε τα comics όπως είναι σήμερα. Χωρίς αυτόν δεν θα είχαμε χαρακτήρες όπως ο Hulk, ο Doctor Strange, o Thor και ο Spider-Man αλλά ούτε και το τέλειο meme που κυκλοφορεί τελευταία, με την κοπέλα που πόσταρε φωτογραφία Stan Lee με λεζάντα RIP, και τον τύπο που έγραψε σε comment: «συλλυπητήρια κούκλα, παππούς;». Για όλα αυτά και πολλά ακόμα, σε ευχαριστούμε Stan! Είσαι ο καλύτερος Stan που ξέρω. Με διαφορά». [Facebook | YouTube] Και το σχετικό link...
- 4 replies
-
- 9
-
- marvel
- ευγενία κουμάκη
- (and 6 more)
-
Η ταλαντούχα δημιουργός Δήμητρα Αδαμοπούλου συνεχίζει με άκρως αυτοβιογραφική διάθεση και μας χαρίζει ακόμα ένα άλμπουμ βγαλμένο από την ζωή. Το τρίτο άλμπουμ του True Story είναι γεγονός και πρωτοεμφανίστηκε στο ComicDom Con Athens 2018. Από τις τρανταχτές διαφορές που μπορούμε να εντοπίσουμε είναι κατά πρώτον το μέγεθος,το οποίο επιστρέφει στο στενόμακρο φορμάτ και μοιάζει περισσότερο με το πρώτο άλμπουμ της σειράς και φυσικά η αλλαγή εκδοτικής "στέγης",καθώς δεν φέρει την σφραγίδα της JEMMA,αλλά εμφανίζεται πλέον ως αυτοέκδοση. Για τα στριπάκια που περιέχονται δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Σεναριακά είναι κεφάτα,με αρκετά να είναι kinky,ενώ το σχέδιο συμβάλει μεν στην ενίσχυση του κωμικού στοιχείου,αλλά είναι διεκπεραιωτικό. Όποιος έχει διαβάσει τα δύο προηγούμενα True Stories θα μπει αμέσως στο νόημα. Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί με την σειρά να πούμε ότι θα βρουν σε κάθε σελίδα και μία μικρή χιουμοριστική ιστορία που πηγάζει από την καθημερινότητα της δημιουργού και σίγουρα αρκετές από αυτές τις έχουμε ζήσει κι εμείς προσωπικά. Το True Story on-line στην ιστοσελίδα του socomic.gr Η παρουσίαση των δύο προηγούμενων άλμπουμ του True Story
- 4 replies
-
- 8
-
- 2018
- αυτοέκδοση
-
(and 2 more)
Tagged with:
-
Αλήθειες που πονάνε Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Οι αυτοβιογραφικές ιστορίες είναι συχνά λυτρωτικές για τις/τους δημιουργούς τους. Αποκαλύπτουν πολλά για τα μύχια πάθη τους, τα μυστικά και τα ψέματά τους, τις αυταπάτες τους, τις ανάγκες τους, τα απραγματοποίητα όνειρα και τις ματαιωμένες επιθυμίες τους. Η εξωτερίκευση και η δημοσιοποίηση όλων όσα ανήκουν κατά σύμβαση στην αυστηρά (από ποιον καθορισμένη, οριοθετημένη και αρραγή σφαίρα του ιδιωτικού απειλεί την πολυδιαφημισμένη, τάχα, βαθύνοια που χαρακτηρίζει –και καλά– τους εσωστρεφείς και τους λιγόλογους. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και το underground ξέσπασμα των κινημάτων χειραφέτησης και απελευθέρωσης, τα αυτοβιογραφικά κόμικς-εξομολογήσεις από πρωτοπόρους δημιουργούς, όπως ο Robert Crumb, ο Justin Green κ.ά., αμφισβήτησαν αυτή τη διάκριση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο. Από τότε αυτά τα κόμικς αποτέλεσαν ένα διακριτό είδος της ένατης τέχνης που τα επόμενα χρόνια κέρδιζε όλο και περισσότερους καλλιτέχνες. Ο Art Spiegelman, ο Joe Sacco, ο Chester Brown, ο Jeffrey Brown, η Alison Bechdel, ο Craig Thompson μοιράστηκαν με την ανθρωπότητα αυτά που τους συνέβαιναν. Ή, τουλάχιστον, έτσι εξέλαβαν οι αναγνώστες τα έργα τους και τα κατέταξαν ειδολογικά και αυτό είναι που έχει σημασία ανεξαρτήτως των προθέσεων των δημιουργών. Πολλές φορές, οι αυτοβιογραφικές ή «αυτοβιογραφικές» εξιστορήσεις αφορούν θέματα με μεγάλο ενδιαφέρον για τον εξωτερικό παρατηρητή: πολέμους, πολιτικές κρίσεις, εγκλήματα, προσωπικές τραγωδίες κ.λπ. Αλλες πάλι, τα θέματα φαίνονται κοινότοπα αλλά αποκτούν ενδιαφέρον από τη μαεστρία του αφηγητή (βλ. Harvey Pekar). Και άλλες, οι ιστορίες επικεντρώνονται σε καθημερινές πράξεις και πρακτικές που κάνουν τη ζωή βασανιστικά επαναλαμβανόμενη αν δεν αντιμετωπίζονται με χιούμορ. Τέτοιες ιστορίες εύκολα μπορούν να εκπέσουν στην αυτοαναφορικότητα και την ανία για τον αναγνώστη αν δεν είναι αυτοσαρκαστικές. Η Δήμητρα Αδαμοπούλου φαίνεται να το ξέρει καλά αυτό και να το εφαρμόζει με απόλυτη επιτυχία στη σειρά «True Story». Στον δεύτερο τόμο της σειράς που μόλις κυκλοφόρησε (εκδόσεις Jemma Press, πρώτη δημοσίευση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα socomic.gr) εξακολουθεί να καταγράφει με χιούμορ τις αστικές περιπέτειές της σε μικρά και μεγάλα σπαρταριστά επεισόδια καθημερινής επιβίωσης. «Αγωνίες, ίντριγκες, δράση κ.λπ. δεν πρόκειται να συναντήσετε εδώ μέσα, αλλά σίγουρα σε πολλές περιπτώσεις θα συναντήσετε τον εαυτό σας και την καθημερινή σας ταλαιπωρία καθώς περιδιαβαίνετε τον μάταιο τούτο κόσμο», πληροφορεί το οπισθόφυλλο του «True Story». Και είναι εύστοχο και ακριβές, μια και ό,τι ζει η χάρτινη Δήμητρα (υποθέτουμε και η αληθινή Δήμητρα) κάπου, κάπως, κάποτε το έχουν ζήσει και οι αναγνώστες της. Μέσα στην παράνοια της καθημερινότητας, τέτοια γεγονότα ξεχνιούνται. Τα καταπίνει η ρουτίνα, τα αλέθει η αυταπάτη μιας υποτιθέμενης μεγαλύτερης εικόνας που είναι πιο σημαντική από αποσπασματικά polaroids. Το «True Story» ζουμάρει σε αυτά τα στιγμιότυπα, τα μεγεθύνει και τα διατηρεί στην επικαιρότητα για να διασκεδάσει μαζί τους με έναν αυτοκριτικά υπαρξιακό τρόπο που συνοψίζεται στη φράση της πρωταγωνίστριάς του: «Σάμπως όλη μας η ύπαρξη δεν είναι ένα αστείο που δεν πιάνουμε;». Πηγή
-
- 11
-
- Δήμητρα Αδαμοπούλου
- Jemma
-
(and 1 more)
Tagged with:
-
Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο : Άλλο ένα κόμικ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις JEMMA στο ComicDom Con 2016...!Είναι εξολοκλήρου δημιουργία της Δήμητρας Αδαμοπούλου και κυκλοφόρησε κι αυτό πρώτα σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα Socomic.gr...!Τα στριπάκια που περιέχονται είναι πολύ λιτά σε σχεδιασμό και θυμίζουν έντονα fanzine παρά ένα κόμικ του εμπορίου...!Επίσης η διαφορά με τα υπόλοιπα κόμικ της JEMMA για εφέτος,είναι ότι το True Story είναι το μόνο που κυκλοφόρησε σε στενόμακρο φορμά...!
-
Το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ κάνει την πρώτη του εκδοτική κίνηση στον χώρο των κόμικς. Το πιο κρύο καλοκαίρι είναι μια πολύ όμορφη και προσεγμένη σε όλα τα επίπεδα έκδοση, κάτι που δεν έχουμε συνηθίσει σε έντυπα που διανέμονται δωρεάν. Η έκδοση περιλαμβάνει τρεις ιστορίες κόμικς, οι οποίες είναι βασισμένες σε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων, όπως τις κατέγραψαν σε συνεντεύξεις οι Μύριαμ Κλαπή (Βερολίνο), Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου (Αθήνα) και Αλίκη Κοσυφόγλου (Αθήνα). Οι ιστορίες είναι τυχαίες, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις. Την διασκευή των συνεντεύξεων σε κόμικ και την εικονογράφηση εκαναν οι Δήμητρα Αδαμοπούλου, Θανάσης Πέτρου και Γιώργος Τραγάκης, γνωστοι και καταξιωμένοι δημιουργοί και οι τρεις. Στην έκδοση συμπεριλαμβάνονται επίσης, το ποίημα της Ηλέκτρας Αλεξανδροπούλου "Ιδού εγώ", το κείμενο του Μιχάλη Παναγιωτάκη (Δημοσιογράφου-Αναλυτή) "10 σημεία για τη γεωπολιτική συγκυρία της προσφυγικής κρίσης" και το κείμενο του Κωστή Τσιτσελίκη (Καθηγητή στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας-Προέδρου της Ελληνικής ένωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου) "Μεταναστευτικές πολιτικές στην Ελλάδα και την Ευρώπη: Ξέρουμε τι (δεν) θελουμε;". Το εξώφυλλο ειναι φωτογραφία του Μάριου Λώλου. Αξίζει να αναφερθεί πως η εκτύπωση έγινε στο ΚΕΘΕΑ ΣΧΗΜΑ+ΧΡΩΜΑ του οποίου η δράση, ειναι το λιγότερο αξιέπαινη και ενδιαφέρουσα. Σε προσωπικό επίπεδο, το βρήκα καταπληκτικό σε σκέψη και εκτέλεση. Χαίρομαι να βλέπω τέτοιες εκδόσεις, θα χαρώ να μπει σε όσο περισσότερα σχολεία γίνεται, μιας και όπως με πληροφόρησε η υπεύθυνη της έκδοσης Ιωάννα Μεϊτάνη, ειναι ενας βασικός στόχος της έκδοσης αυτής. Για αντίτυπα, επικοινωνήστε με το παράρτημα Ελλάδας στο 2103613769. Η έκδοση είναι επίσης διαθέσιμη στο διαδίκτυο http://rosalux.gr/publications
- 15 replies
-
- 32
-
- γιωργος τραγακης
- ιδρυμα ροζα λουξεμπουργκ
- (and 4 more)
-
Ο Σύρος πρόσφυγας, στην ιστορία του Γιώργου Τραγάκη, διασχίζει χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρει μια ασφαλή γη Ο φράκτης στον Εβρο μετά από έναν χρόνο «Αριστερά» παραμένει στη θέση του. Οι πρόσφυγες πνίγονται στο Αιγαίο ή αντιμετωπίζονται σαν ανθρώπινα σκουπίδια στα σύνορα διάφορων ευρωπαϊκών κρατών. Όσοι καταφέρνουν να φτάσουν στον προορισμό τους αντιμετωπίζουν νέες δυσκολίες. Τρεις Ελληνες δημιουργοί μεταφέρουν σε κόμικς τις περιπέτειες των ανθρώπων που διάλεξαν να ζήσουν και αγωνίστηκαν για να το πετύχουν. «Ιδού εγώ Ο Μετανάστης, ο Ξένος, ο Εξόριστος, ο Πρόσφυγας, ο Απατρις, ο Εκτοπισμένος αυτός που δεν θέλετε να δείτε αυτός που δεν έχει όνομα αυτός που πέρασε τη θάλασσα αυτός που άφησε πίσω του τη λεπτή κόκκινη γραμμή αυτός που φέρνει τους νεκρούς του μαζί του, πάνω του, μέσα του αυτός που δεν ήθελε να πολεμήσει…» Έτσι ξεκινά το σπαρακτικό ποίημα της Ηλέκτρας Αλεξανδροπούλου με τίτλο «Ιδού Εγώ», που «προλογίζει» την έκδοση «Το πιο κρύο καλοκαίρι – Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων» του ελληνικού παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το βιβλίο, με εξώφυλλο του Μάριου Λώλου, περιλαμβάνει τρεις συγκλονιστικές αφηγήσεις προσφύγων μεταφερμένες σε κόμικς από ισάριθμους Ελληνες δημιουργούς, καθώς και κείμενα του Μιχάλη Παναγιωτάκη («10 σημεία για τη γεωπολιτική συγκυρία της προσφυγικής κρίσης») και του Κωστή Τσιτσελίκη («Μεταναστευτικές πολιτικές στην Ελλάδα και την Ευρώπη: Ξέρουμε τι (δεν) θέλουμε;»). Οι δυο νεαροί Αφγανοί, στην ιστορία της Δ. Αδαμοπούλου, ετοιμάζονται για το μεγάλο ταξίδι. Ό,τι και να πάρουν μαζί τους δε θα είναι αρκετό. Στο εισαγωγικό τους σημείωμα, οι Martin Schirdewan, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Γραφείου του Ιδρύματος, και Ιωάννα Μεϊτάνη, συντονίστρια του παραρτήματος στην Ελλάδα, επισημαίνουν: «Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων που συναντήσαμε στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Είναι ιστορίες τυχαίες, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις. Διαλέξαμε να τις μετατρέψουμε σε κόμικς για να ξεγελάσουμε τη δραματικότητα χωρίς να χάσουμε τη λεπτομέρεια της αφήγησης. Τα βασικά πρόσωπα των ιστοριών μας είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν ίσως να είναι μέλη της οικογένειάς μας, φίλοι μας, γείτονες. Είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που στο κοντινό μέλλον θα γίνουν οι συνάνθρωποί μας στις κοινωνίες μας, στους τόπους μας. Ας τους υποδεχτούμε». Τις συνεντεύξεις των προσφύγων πήραν οι Μύριαμ Κλαπή, Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου και Αλίκη Κοσυφολόγου και τη μεταφορά σε κόμικς ανέλαβαν οι Γιώργος Τραγάκης, Θανάσης Πέτρου και Δήμητρα Αδαμοπούλου. Πρωταγωνιστές στην ιστορία της Αδαμοπούλου («Προς τη Δύση») είναι ο Σαΐντ και ο Αλαμντάρ, δυο παιδικοί φίλοι από το Αφγανιστάν, δεκαέξι και δεκαεφτά χρόνων αντίστοιχα, που για να ξεφύγουν από τις επιθέσεις των Ταλιμπάν ο πρώτος και από την έκρυθμη κατάσταση στο Πακιστάν όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια ο δεύτερος περπατούσαν επί ενάμιση μήνα μέχρι να φτάσουν στα τουρκικά παράλια, από εκεί στην Ελλάδα και εντέλει στη Φρανκφούρτη και στο Όσλο. Απόσπασμα από το κόμικς της Δήμητρας Αδαμοπούλου «Θα ήθελα να τους γνωρίσω από κοντά, όχι τόσο για τη δουλειά μου αλλά σε προσωπικό επίπεδο, γιατί από το κείμενο της συνέντευξής τους που μου δόθηκε είδα πόσο δυνατοί άνθρωποι είναι και πόσο κουράγιο έχουν παρά τα όσα έχουν περάσει. Ο ένας από αυτούς μάλιστα ταξίδεψε μόνος του, δεκαέξι χρόνων παιδί. Πώς βρίσκεις δύναμη στα δεκαέξι σου να ξεκινήσεις τέτοιο ταξίδι και να αρχίσεις μια καινούργια ζωή σε μια ξένη χώρα χωρίς καν να μιλάς τη γλώσσα; Είναι απίστευτο το ότι το πέτυχε και ταυτόχρονα διατηρούσε το χιούμορ του και έλεγε αστεία καθώς του έπαιρναν τη συνέντευξη! Σέβομαι και θαυμάζω απεριόριστα αυτά τα παιδιά» τονίζει στην «Εφ.Συν.» η Δήμητρα Αδαμοπούλου. Η εικοσιτετράχρονη Χίμπα, στην ιστορία του Θανάση Πέτρου, φτάνει στη Μυτιλήνη για να συνειδητοποιήσει ότι νέα προβλήματα μόλις αρχίζουν Στην ιστορία του Θανάση Πέτρου («Ακόμα λίγους μήνες»), παρακολουθούμε την περιπέτεια της εικοσιτετράχρονης Χίμπα που έφυγε μαζί με την κόρη της από το Χαλέπι αρχικά και από τη Δαμασκό στη συνέχεια για να συναντήσει τον σύζυγό της στη Γερμανία. Περπάτημα στην Τουρκία, φουρτουνιασμένο Αιγαίο, μούσκεμα στη Μυτιλήνη με βοήθεια μόνο από τους εθελοντές, Αθήνα, Βελιγράδι και ύπνος στα πάρκα, νηστικοί και ταπεινωμένοι σε Ουγγαρία, Αυστρία, Μόναχο, Βερολίνο. Πώς είναι δυνατό να αποδοθεί σε κόμικς ένα τέτοιο ταξίδι επιβίωσης; Και σε ποιες λεπτομέρειες πρέπει να εστιάσει ο δημιουργός; «Δεν ήταν και τόσο εύκολη δουλειά, μια και έπρεπε να προκύψει ένα σενάριο που να σέβεται την πρωτότυπη αφήγηση και να είναι προσαρμοσμένο στους ρυθμούς και στις ανάγκες που έχουν τα κόμικς ως μέσο. Έδωσα μεγαλύτερο βάρος στο να δημιουργήσω μια αίσθηση ενιαίας ατμόσφαιρας, είτε πρόκειται για την ηλιόλουστη Λέσβο είτε για τη βροχερή Γερμανία» επισημαίνει ο Θανάσης Πέτρου. Απόσπασμα από το κόμικς του Θανάση Πέτρου Ένας ανώνυμος σαραντάχρονος Σύρος από τη Δαμασκό αφηγείται τη δική του βασανιστική πορεία στην ιστορία του Γιώργου Τραγάκη («Το πιο κρύο καλοκαίρι»). Η γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του έμειναν πίσω μέχρι αυτός να προετοιμάσει το έδαφος για να τους υποδεχθεί. Συλληφθείς αρχικά από τη συριακή αστυνομία κατά τις πρώτες διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος, κυνηγημένος στη συνέχεια από τον ISIS, διέσχισε σε άθλιες συνθήκες τη Συρία και την Τουρκία και με βάρκα έφτασε στην Ελλάδα για να καταλήξει αρχικά στην Ουγγαρία και μετά στο Αϊζενχούτενστατ. Παρά τα προβλήματα και τις συνεχείς προσβολές και ταπεινώσεις, προτιμά, περιμένοντας να γίνει δεκτή η αίτηση ασύλου του, να κλείσει την αφήγησή του λέγοντας για κάποιους από τους Γερμανούς που τον βοηθούν να ενταχθεί: "Γνώρισα μερικούς ανθρώπους που μας φέρονται σαν αδέρφια. Είναι απλοί, καλοί, ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι". Για τους Ελληνες θα μπορούσε να λεχθεί κάτι τέτοιο; «Δυστυχώς σε όλη την Ευρώπη έχουμε αυτό που, εύκολα θα λέγαμε, μεγάλη ποικιλία ψυχοσυνθέσεων με απεριόριστα απρόβλεπτη συμπεριφορά. Είμεθα ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο» απαντά στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Τραγάκης. Το τέλος του τεράστιου ταξιδιού μπορεί να είναι αίσιο για λίγους. Όχι για όλους. Aπόσπασμα από τη συμμετοχή του Γιώργου Τραγάκη. Πώς μπορεί, όμως, μια τέτοια έκδοση με εξαιρετικής ποιότητας έργα τέχνης να συμβάλει στη βελτίωση των ζωών των προσφύγων; Σε ποιους απευθύνεται και ποιος είναι ο στόχος των τριών δημιουργών κόμικς που συμμετέχουν; «Η βοήθεια προς τους πρόσφυγες δεν είναι ανάγκη να γίνεται πάντα απευθείας και να είναι μόνο οικονομική. Η έκδοση προσπαθεί να επικοινωνήσει ένα θέμα που σε πολλούς μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό όσο σε άλλους» επισημαίνει ο Γιώργος Τραγάκης. Και ο Θανάσης Πέτρου συμπληρώνει: «Το βιβλίο προσπαθεί να κάνει γνωστές στο ευρύ κοινό τις ταλαιπωρίες που βιώνουν άνθρωποι οι οποίοι διεκδικούν το αυτονόητο, να ζουν δηλαδή σε ένα ασφαλές περιβάλλον μακριά από τον πόλεμο. Δείχνει, επιπλέον, ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους "εξωπραγματικούς", η Χίμπα είναι μια κοπέλα που σπούδαζε γραφιστική στο πανεπιστήμιο. Ελπίζω να το διαβάσουν και άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τα κόμικς». «Το πιο κρύο καλοκαίρι» με τις ιστορίες των Γιώργου Τραγάκη, Θανάση Πέτρου και Δήμητρας Αδαμοπούλου, σε εξώφυλλο του Μάριου Λώλου, κυκλοφορεί από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ Τέλος, η Δήμητρα Αδαμοπούλου δηλώνει ότι στόχος της είναι οι νέοι και όλοι όσοι δεν κατανοούν το πρόβλημα που βρίσκεται πίσω από τις αιτίες της προσφυγιάς: «Θα ήθελα να διαβάσουν αυτήν την ιστορία οι νέοι κυρίως άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι πρόσφυγες δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν από το να θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο. Για να δουν ότι οι πρόσφυγες έχουν κι εκείνοι οικογένεια και φίλους και μια ολόκληρη ζωή που καταστράφηκε πίσω στην πατρίδα τους. Και ότι αυτά που πέρασαν για να φτάσουν ώς εδώ εμείς τα βλέπουμε μόνο στις ταινίες. Θέλω να τη διαβάσουν νέοι άνθρωποι που βλέπουν τον πρόσφυγα ως κάτι μακρινό και απειλητικό και να μπουν λίγο στη θέση αυτών των ανθρώπων, να καταλάβουν, όχι με τη λογική αλλά με το συναίσθημα». «Το πιο κρύο καλοκαίρι - Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων» διατίθεται δωρεάν από το Παράρτημα Ελλάδας του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η έκδοση είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο, ενώ για αντίτυπα επικοινωνήστε με το Ίδρυμα (τηλ. 210 3613769, Καλλιδρομίου 17, 10680, Αθήνα). Και το σχετικό link...
-
- 13
-
- Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ
- Θανάσης Πέτρου
- (and 6 more)