Search the Community

Το «Secret life of Mara Gibb» του Prins Obi έχει για κεντρικό ήρωα ένα non-binary εξωγήινο που ξεκινά ένα αυτογνωσίας. Ο ήχος έχει ρίζες στην ψυχεδέλεια αλλά δεν μένει εκεί. Παίζει να είναι και η καλύτερη δουλειά του μετά τους Baby Guru. Tο 2025 ήταν μια αρκετά παραγωγική χρονιά για τον Prins Obi aka Γιώργο Δημάκη. Το “Secret life of Mara Gibb”, το νέο άλμπουμ του Αθηναίου μουσικού που μόλις κυκλοφόρησε από τη Same Difference, είναι το τέταρτο πρότζεκτ του για φέτος. Έχει κάνει ήδη έναν guerilla χιπ-χοπ δίσκο ως Dim Goblin, έναν ελληνόφωνο δίσκο σε συνεργασία με τον Γιώργο Καρναβά ως Γάμμα Γάμμα, την παραγωγή στην πρώτη προσωπική δουλειά της Άννα Παπαθανασίου (Puta Volcano), ένα EP με τίτλο «Elation», ενώ είναι έτοιμο να βγει και το σάουντρακ που συνέθεσε για την τελευταία ταινία του William Dafoe, τo Birthday Party, σε σκηνοθεσία Miguel Ángel Jiménez, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Πάνου Καρνέζη, στο οποίο ο Αμερικανός ηθοποιός παίζει έναν εφοπλιστή στα πρότυπα του Αριστοτέλη Ωνάση. Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον Obi. «Γίνεται χαμός από πρότζεκτ, για ποιο απ’ όλα θα πρωτομιλήσεις;» αστειευόμαστε ενώ προγραμματίζουμε τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Θα ήθελα να μου μιλήσει, φυσικά, για το «Mara Gibb», ίσως μία από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες δουλειές που έχει κυκλοφορήσει μετά τους Baby Guru, μια επική space όπερα για ένα non-binary εξωγήινο πλάσμα από ένα μακρινό πλανήτη που ξεκινά ένα μακρινό ταξίδι για να βρει τον εαυτό του. Αν και ο ίδιος το χαρακτηρίζει ως μια ambient δουλειά στην οποία προσπαθεί να κάνει μια μείξη King Crimson και Oneohtrix Point Never, συνομιλεί περισσότερο με έργα όπως το «Let’s star here» του Lil Yachty σε ένα πιο σύγχρονο αισθητικό πλαίσιο και αν πάμε ακόμη πιο παλιά, ηχητικά αποτίνει φόρο τιμής στο «Electric Lucifer» του Bruce Haack – που δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Οι ρίζες του «Mara Gibb» βρίσκονται στην ψυχεδέλεια, ένα μουσικό είδος στο οποίο ο Obi υπερέχει. Παράλληλα με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, και πέρα από τη μουσική – που είναι πραγματικά καλή –, αποφάσισε να ντύσει το άλμπουμ με εικόνες και να δημιουργήσει ένα συνοδευτικό κόμικ – την άλλη μεγάλη του αγάπη, όπως μου λέει – με τη βοήθεια του κομίστα Κώστα Παντούλα – να θυμίσουμε ότι είχαν ξανασυνεργαστεί για το εξώφυλλο του The Age of Tourlou – και του συγγραφέα και σκηνοθέτη Nikolai Hamel. Το εντυπωσιακό είναι ότι και τα δυο είναι τόσο δυνατές δουλειές που μπορεί να λειτουργήσουν ανεξάρτητα η μία από την άλλη. «Αρχικά ξεκίνησε σαν ένα χαλαρό ambient πρότζεκτ. Ήθελα να δοκιμάσω πράγματα που άκουγα εκείνη την περίοδο», αναφέρει ο Obi σχετικά με το πώς ξεκίνησε να γράφει το άλμπουμ. «Παράλληλα με το υλικό άρχισαν να μου δημιουργούνται εικόνες στο μυαλό, η ιστορία ενός non-binary εξωγήινου που αποδρά από τον πλανήτη του και ανακαλύπτει το παιδί μέσα του. Επικοινώνησα με δυο καλλιτέχνες που εκτιμούσα πολύ για διαφορετικούς λόγους και ήξερα ότι θα με βοηθήσουν, τον σκηνοθέτη και συγγραφέα Nikolai Hamel και τον Κώστα Παντούλα, που είναι κομίστας. Τους είπα το concept για το non-binary εξωγήινο πλάσμα και τους άρεσε πολύ. Με τον Nikolai αρχίσαμε να κάνουμε το story development και παράλληλα η ιστορία με βοηθούσε να προχωρήσω και το μουσικό κομμάτι. Για τη μουσική, αν και προτιμώ να την κάνω μόνος μου – τα τελευταία δυο άλμπουμ μου τα έγραψα ολομόναχος –, κάλεσα μια μουσικό που θαυμάζω πάρα πολύ, τη Saber Rider, να με βοηθήσει στην παραγωγή και έδωσε στο υλικό διαστάσεις που δεν είχα φανταστεί. Είναι από τους πιο χαρισματικούς μουσικούς που έχω γνωρίσει. Σταδιακά οδηγηθήκαμε στην ιδέα να είναι multimedia, να υπάρχει δηλαδή το άλμπουμ και παράλληλα να συνοδεύεται από ένα κόμικ. Οπότε, σιγά σιγά, άρχισε ο Κώστας να σχεδιάζει με καθοδήγηση δική μου και του Nikolai πάνω στην ιστορία που αναπτυσσόταν. Πήρε αρκετό χρόνο να πετύχουμε σωστά το character design, τα περιβάλλοντα τα οποία θα βρεθεί, τους πλανήτες κ.λ.π. Στο τέλος έγινε κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος επειδή το είχα απωθημένο να φτιάξω ένα κόμικ επιστημονικής φαντασίας που να έχει ανθρωπιστικές και προσωπικές προεκτάσεις. Είναι ένα έργο που ήθελα να κάνω από παιδί και χαίρομαι πολύ που ολοκληρώθηκε. Από μικρός διάβαζα πολύ “X-Men”. Υπήρχε ένα μπακάλικο στην Κινέτα, στο εξοχικό των παππούδων μου, και τα μόνα κόμικς που έφερνε ήταν το “X-Men” και το “Fantastic Four”. Τα παίρναμε με τον φίλο μου τον Spyro Rennt και τα ανταλλάσσαμε μεταξύ μας επειδή μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, αλλά σε διαφορετικό όροφο. O αγαπημένος μου ήρωας είναι ο Daredevil της Marvel. Tο “Mara Gibb” ήθελα να είναι σε πιο πειραματικό, sci-fi ύφος. Ο Κώστας μου έδωσε μερικά έργα του Moebius και μου είπε ότι ήθελε να κινηθεί προς τα εκεί. Δεν κόλλησε, όμως, στα ευρωπαϊκά κόμικς, του αρέσουν και οι καλές στιγμές των πιο mainstream κόμικς, της Marvel και της DC, οπότε έκανε μια μείξη όλων αυτών». – Μίλησέ μου λίγο για το Mara Gibb και την ιστορία του. Γιατί επέλεξες να είναι non-binary; Το Mara Gibb είναι ένα πλάσμα που δουλεύει στα ορυχεία του πλανήτη Bendex και βλέπει τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν τριγύρω του. Σε μια στιγμή διαύγειας λέει «θα μπω στο πρώτο πλοίο που φεύγει από τον πλανήτη και θα γυρίσω τον γαλαξία». Το διαγαλαξιακό ταξίδι, όμως, λειτουργεί περισσότερο σαν ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Με βάση τα πρώτα σχέδια του χαρακτήρα σκέφτηκα ότι δεν έπρεπε να του αποδώσω κάποιο φύλο. Δεν το νιώθαμε απαραίτητα θηλυκό ή αρσενικό, ήταν κάτι πιο ανοιχτό, πιο fluid. Το σχέδιο του Κώστα επηρεάστηκε πολύ και από τα μάτια της γάτας μου, της Yoda, όποτε μας βγήκε ένα πιο ουδέτερο, ελεύθερο πλάσμα. – Σε τι κοινό πιστεύεις ότι απευθύνεται ένα άλμπουμ με τέτοιους ήχους εν έτει 2025, σε μια εποχή που ο κόσμος δεν φαίνεται να ακούει μουσική όπως παλιότερα; Δεν έχω ιδέα. Οι κολλητοί μου σοκαρίστηκαν που κάθισα κι έκανα ένα concept album σε αυτό το μουσικό τοπίο που βιώνουμε, αλλά δεν νομίζω ότι επηρεάζομαι απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Ακολουθώ την έμπνευσή μου και το δημιουργικό μου ένστικτο στην εκάστοτε φάση της ζωής μου. Δεν παρακολουθώ τι συμβαίνει στην ελληνική σκηνή επειδή είμαι απομονωμένος στο σπίτι μου, αφοσιωμένος στη δουλειά μου το τελευταίο διάστημα και πολλές φορές δεν έχω επαφές. Ξέρω ότι ένα τέτοιο μουσικό πρότζεκτ μπορεί να πλατειάσει και να κουράσει, και αυτό προσπάθησα να το αποφύγω. Γενικά, έγινε ένα μαζεμένο άλμπουμ 35-36 λεπτών, σε κάθε κομμάτι προσπαθούμε να μπούμε στο ζουμί και στην ουσία της υπόθεσης που αφορά. Θέλαμε να είναι κάπως περιεκτικό, συλλεκτικό, χωρίς τα κακά του progressive rock των ’70s, τα μεγάλα σόλο, τη φλυαρία και την τεχνική επιδειξιομανία, και ελπίζω ότι το καταφέραμε. Επίσης, ήταν και ένας τρόπος να ασχοληθώ με πράγματα που ήθελα πολύ καιρό να δοκιμάσω. – Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα του «Mara Gibb»; Να ακολουθείς τα όνειρά σου και αυτό που σου λέει η καρδιά σου. Ακούγεται πάρα πολύ κλισέ, αλλά ίσως καμιά φορά είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο να ξεφύγεις από κοινωνικές συμβάσεις, προκαταλήψεις και την αντίληψη που έχουν οι άλλοι για σένα, να απελευθερωθείς από το τι πιστεύουν για σένα. Είναι και λίγο αυτοβιογραφικό επειδή, δύο μήνες πριν ξεκινήσω να γράφω το πρότζεκτ, πήρα την απόφαση να αφήσω την πρωινή δουλειά που με συντηρούσε και να αφοσιωθώ 24/7 στη μεγάλη μου αγάπη που είναι η μουσική. Η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη είναι ο κινηματογράφος και η τρίτη τα κόμικς. – Πόσο δύσκολο είναι να βιοποριστείς από τη μουσική σήμερα; Ήταν καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα όταν πρωτοξεκινούσες; Νομίζω ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βιοποριστείς από την τέχνη σου όσο προχωράει ο καιρός. Οι αμοιβές για τα live έχουν πέσει πάρα πολύ πλέον και οι δίσκοι δεν αποφέρουν έσοδα. Γι’ αυτό κάνω πάρα πολλά πράγματα για να επιβιώσω. Δεν το κρύβω ούτε ντρέπομαι γι’ αυτό, όσον αφορά το μουσικό κομμάτι πάντα. Τώρα πρέπει να βάλεις και το χέρι στην τσέπη για να στηρίξεις τα πρότζεκτ. Από την άλλη, πάντοτε συνέβαινε αυτό. Όλα πλέον τα κατευθύνει ο αλγόριθμος, τι πρέπει να πάει στο ευρύ κοινό και τι όχι. Από τη μεριά μου κάνω αυτό που με εκφράζει, αδιαφορώντας για τη μόδα και τα τρεντ, τα οποία παλιά κρατούσαν, αλλά τώρα αλλάζουν ανά πέντε μέρες και το attention span του κοινού είναι μηδαμινό. – Παρακολουθείς καθόλου τι γίνεται στα σόσιαλ μίντια; Δεν έχω ιδέα τι γίνεται, αλλά βλέπω ότι όλοι κάθονται πλέον και σκρολάρουν. Όσο και αν προσπαθούν με live και events, πλέον πέφτει στο κενό επειδή η προσφορά είναι πολύ μεγάλη. Έχει προκληθεί ένα χάος το οποίο προβλέπω ότι θα κουράσει τον κόσμο. – Τι σε τρομάζει περισσότερο σήμερα και πώς βλέπεις το μέλλον; Με τρομάζει η έλλειψη παιδείας και ευγένειας και το ότι ο κόσμος δεν έχει κάπου να πιστέψει πια. Βλέπω ότι πελαγοδρομούμε, υπάρχει έλλειψη νοήματος, κουλτούρας και στόχων, δεν έχουμε κάτι να μας εξυψώνει, να μας απομακρύνει από τις βασικές μας ανάγκες. Μας βλέπω εγκλωβισμένους σε έναν ατέρμονο κύκλο και στενοχωριέμαι λίγο. Κάποιος βέβαια μπορεί να είναι ικανοποιημένος με αυτό το μοτίβο ζωής, και δεν το κρίνω. Και φυσικά είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει γύρω μας σε παγκόσμιο επίπεδο. Την έχει πολύ ανάγκη ο κόσμος την απόδραση αυτή την περίοδο. Θέλει να ξεφύγει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, έστω κι αν δεν το συνειδητοποιεί. Αυτός όμως δεν είναι ένας από τους ορισμούς της τέχνης, ότι σε κάνει να ξεχνιέσαι και σε βάζει σε έναν διαφορετικό κόσμο, πιο σκοτεινό, πιο σέξι, πιο ουτοπικό, καλύτερο; Αυτή είναι μία από τις αποστολές της. Και το σχετικό link...

Αυτός είναι ο άνθρωπος πίσω από το ιδιαίτερο cover της νέας προσωπικής δουλειάς του frontman των Baby Guru, που κυκλοφορεί στις 22/4. O πρίγκιπας της ψυχεδελικής σκηνής της Αθήνας και frontman των Baby Guru, Prins Obi, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το δεύτερο LP του μετά το εξαιρετικό «Notions» του 2014, πάντα με τους Dream Warriors στο πλευρό του (την μπάντα του που πλαισιώνεται επίσης από μέλη των Baby Guru). Αυτό που εδώ και κάποιους μήνες, απ' όταν ο Obi άρχισε να τιζάρει την επερχόμενη δουλειά του, έχει εντυπωσιάσει είναι το ιδιαίτερο cover του LP. Ο Prins Obi κάθεται σε έναν σωρό διαφόρων «επιρροών», τις οποίες αγκαλιάζει η τεράστια, σαν θόλος, κόκκινη κάπα του, βασιλεύοντας στην εποχή του τουρλού, την εποχή που όλοι είναι λίγο απ’ όλα, ακούν λίγο απ’ όλα, αγαπούν και μισούν ό,τι υποδεικνύουν τα trends στο Facebook και στο Twitter. Ο κομίστας Κώστας Παντούλας και προσωπικός φίλος του Prins Obi άκουσε ένα βράδυ τον δίσκο, κατάλαβε την πολυσημία της νέας του δουλειάς και εμπνεύστηκε αμέσως αυτή την εικόνα. «Με τον Obi γνωριζόμαστε από το 2008 μέσω του αδερφού μου του Αποστόλη (ο Bitman από τους Word of Mouth). Με είχε προσεγγίσει επειδή ήθελε να φιλοτεχνήσω το εξώφυλλο του δίσκου μιας παλαιότερης μπάντας στην οποία ανήκε. Λόγω της κοινής μας ενασχόλησης με τα κόμικς και την geek κουλτούρα, καθώς και του ενθουσιασμού μας με το πεδίο της επιστημονικής φαντασίας βρήκαμε μια κοινή γλώσσα. Καθώς και οι δύο είμαστε δημιουργοί, προέκυψε και η συνεργασία μας για το εξώφυλλο. Μετά από καιρό συναντηθήκαμε, μου μίλησε για τον καινούργιο, προσωπικό του δίσκο και του ζήτησα αμέσως να τον ακούσω. Το ίδιο βράδυ, λοιπόν, άκουσα όλο το υλικό και κατάλαβα τον ενιαίο χαρακτήρα και την πολυσημία του από το πρώτο άκουσμα. Γνωρίζοντας τον Obi αλλά και τις επιρροές του μουσικά και όχι μόνο, κατά την ακρόαση του άλμπουμ άρχισαν να σχηματίζονται μπροστά μου εικόνες από αστρικά σκάφη και comic book χαρακτήρες. Τέλος, είδα τον Prins Obi, στο εξώφυλλο, να κάθεται πάνω σε όλα αυτά, να μπαίνει πάνω και από τον ακροατή σαν πρίγκιπας, και στο οπισθόφυλλο να ταπεινώνεται από τον ακροατή σαν γυμνός βασιλιάς. Με το πέρας της ακρόασης του περιέγραψα ακριβώς την εικόνα που σχηματίστηκε στο μυαλό μου κι ενθουσιάστηκε». Ο θρόνος των επιρροών από τον οποίο επιβλέπει το βασίλειο του τουρλού ο Prins Obi είναι ένα συνονθύλευμα των αναφορών και των δύο δημιουργών. Μάλιστα, μέσα στο βουνό κρύβονται πολλά αγαπημένα τους πράγματα. «Κάπου είναι κρυμμένο ένα Alien, ένα όπλο από το "Space 1999" και πανγαλαξιακά όντα από το Marvel Universe (κυρίως επιρροές από τον Steve Ditko και τον Jim Starlin). Αυτές, και πολλές άλλες, είναι δικές μου επιλογές. Βέβαια, αφού μιλάμε για Age of Tourlou, παραγγείλαμε από το ίδιο μενού με τον Obi. Πολλές από τις επιλογές είναι δικές του. Ακούγοντας τον δίσκο, προσπάθησα να βγάλω την ένταση, την αφαίρεση και την ωριμότητα της δουλειάς του Γιώργου». Όσοι επισκέφτηκαν την documenta, συγκεκριμένα την έκθεση στο Ωδείο Αθηνών, θαύμασαν, ανάμεσα στα διάφορα εκθέματα, το έργο του Daniel Knorr «Βιβλίο Καλλιτέχνη», το οποίο είναι από τα πιο πολυπαιγμένα στο Instagram. Το βουνό του Knorr από σκουπίδια της Αθήνας θυμίζει λίγο το εξώφυλλο. Ο ίδιος o Obi πόσταρε στην επίσημη σελίδα του στο Facebook φωτογραφία του έργου, αστειευόμενος με αυτήν τη χαριτωμένη σύμπτωση. Ο Κώστας Παντούλας σχολιάζει: «Έψαξα να το βρω, καθώς δεν το γνώριζα, και καταλαβαίνω ότι μπορεί να μπερδέψει η ομοιότητα με το σχήμα του βουνού, όμως πέρα από αυτό, δεν υπάρχει κάτι άλλο κοινό ανάμεσα στα δύο έργα. Βασική μου επιρροή στο σχέδιο ήταν ο George Perez και ο τρόπος που χειρίζεται αυτό το "τουρλού" των χαρακτήρων και της ωραίας υπερβολής για το super hero genre». «Νιώθω ότι επαναφέραμε κάτι από τις παλιές καλές εποχές του βινυλίου, τη συνεργασία καλλιτέχνη και μουσικού – αναλογική μουσική, χρώμα και σχέδιο στο χαρτί για να ντύσουν αυτή την όμορφη δουλειά. Το πιο σημαντικό πάντοτε είναι το περιεχόμενο του δίσκου, αλλά, αν συνοδεύεται από μια όμορφη εικόνα, αποκτά μια δεύτερη αύρα», λέει ο κομίστας για να περιγράψει τη δική του συμβολή στη γενική αισθητική του δίσκου. Ο κομίστας Κώστας Παντούλας. – Έχεις ξανασχεδιάσει εξώφυλλο για δίσκο; Παλιότερες δουλειές μου περιλαμβάνουν εξώφυλλα για τη συλλογή «Γεροντοπείσματα»του Δημήτρη Καρρά με συμμετοχές του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, του Νικήτα Κλιντ, του Σωκράτη Μάλαμα και πολλών άλλων. Επίσης, έχω κάνει δουλειά για τους Hattie Green, Ex-Girlfriend's Perfume κ.ά. Ποτέ δεν λέω όχι σε καλές δουλειές, πόσω μάλλον όταν θα δω τη δική μου τυπωμένη σε βινύλιο. – Διαβάζοντας το βιογραφικό σου, είδα πολλά προσωπικά πρότζεκτ και συνεργασίες. Αυτή την περίοδο με τι ασχολείσαι; Πρόσφατες δουλειές μου στο σχέδιο με σεναριογράφους από το εξωτερικό είναι τα «Lost in Space (AGP)», «Dead and Forgotten», «Sharks on a Train», «Decay of Sanity». Αυτό το διάστημα όμως ξεκινάω μαζί με τον συνεργάτη μου τη λειτουργία ενός site (www.ad4art.com), σκοπός του οποίου είναι να φέρνει σε επικοινωνία καλλιτέχνες με εταιρείες και ανεξάρτητους σεναριογράφους (ιδιώτες), ώστε να διευκολύνει καλλιτέχνες σε όλον τον κόσμο στην εύρεση εργασίας. Και το σχετικό link...