Search the Community

Το αμερικανικό περιοδικό «The New Yorker» συμπλήρωσε 100 χρόνια έκδοσης με 80 χιλιάδες γελοιογραφίες να έχουν δημοσιευθεί στις σελίδες του! Πριν από 100 χρόνια ξεκίνησε ως ένα περιοδικό ποικίλης ύλης που φιλοδοξούσε να καταγράψει και να μεταδώσει τον παλμό της Νέας Υόρκης με ειδήσεις, ρεπορτάζ, καλλιτεχνικά θέματα, διηγήματα, ποιήματα κ.ά. Από το πρώτο κιόλας τεύχος του όμως, το ζεύγος των ιδρυτών του, ο Harold Ross και η σύζυγός του Jane Grant, ήθελαν να κυριαρχούν το χιούμορ και η εικόνα και ανέθεσαν σε κορυφαία ονόματα της τότε αμερικανικής γελοιογραφίας να φιλοτεχνούν σε εβδομαδιαία βάση αστεία σκίτσα με λακωνικές ατάκες που θα μπαίνουν ανάμεσα στα άρθρα και τα κείμενα. Η συνταγή λειτούργησε άψογα και σύντομα το The New Yorker κατέκτησε τους αναγνώστες, έχοντας εκατομμύρια πωλήσεις χωρίς να περιορίζεται στη μητρόπολη της ανατολικής ακτής. Και οι γελοιογραφίες όλο και αυξάνονταν. Το The New Yorker χαρακτηριζόταν πάντα για το εικαστικό του περιεχόμενο, τις υψηλής ποιότητας εικονογραφήσεις του, τα σύντομα κόμικς του, τα εξώφυλλά του που συχνά προκαλούσαν αντιδράσεις με την τόλμη τους, αλλά κυρίως για τις γελοιογραφίες του. Στον θηριώδη τόμο που κυκλοφόρησε το 2004 συνοδεία δύο CD περιλαμβάνονται όλες ανεξαιρέτως οι γελοιογραφίες (68.647) που είχαν δημοσιευτεί ως τότε στο περιοδικό, ενώ μέχρι σήμερα ανέρχονται σε περίπου 80 χιλιάδες. «Με στοιχειώνει η πιθανότητα να μας έχει ξεφύγει κάποια γελοιογραφία», σημειώνει ο Robert Mankoff, επιμελητής των γελοιογραφιών από το 1997 ως το 2017, στον πρόλογό του για το «The Complete Cartoons of The New Yorker», επισημαίνοντας ότι οι περισσότεροι αγοραστές του περιοδικού ξεκινούν την ανάγνωσή τους από τις γελοιογραφίες. Φυσικά, η πλειονότητα των έργων περιέχεται μόνο στα CD, ενώ στην έντυπη μορφή περιλαμβάνονται επιλεγμένες γελοιογραφίες με τρόπο που να δίνει το στίγμα κάθε εποχής. «Θέλαμε οι γελοιογραφίες για κάθε έτος και κάθε δεκαετία να αποτελούν ένα κωμικό στιγμιότυπο, έναν καθρέφτη της εποχής τους. Διαλέγοντας τα σκίτσα που ήταν πιο αντιπροσωπευτικά των τρόπων σκέψης, των επιθυμιών και των συμβάσεων που τα γέννησαν, επιθυμούσαμε να καταγράψουμε την ιστορία των γελοιογραφιών του The New Yorker και μαζί της ένα μέρος της πολιτιστικής ιστορίας. Εξασφαλίσαμε επίσης έναν γραπτό οδηγό για κάθε εποχή με τη συμμετοχή ορισμένων από τους πιο οξυδερκείς χρονικογράφους του πολιτισμού που εμφανίστηκαν στο The New Yorker. Οι στοχασμοί των συγγραφέων αυτών ήταν μια ιδιαίτερη απόλαυση για μένα. Είμαι μεγάλος θαυμαστής τους. Συχνά αναρωτιέμαι πού βρίσκουν τις ιδέες τους. Και σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους, διαβάζω πρώτα τα άρθρα», συμπληρώνει ο Mankoff. Peter Arno, 1925. «Εεεμ... δεν έτυχε να βρεις ένα απόλυτα εκθαμβωτικό κραγιόν εκεί κάτω ε;» Δεν ήταν εύκολο όμως να διατηρείται πάντα η υψηλή ποιότητα των γελοιογραφιών, όπως τονίζει στην εισαγωγή του ο επιμελητής του περιοδικού David Remnick. Αυτό απαιτούσε ατέλειωτες ώρες εργασίας μιας ειδικής ομάδας επαγγελματιών πάνω από τα εκατοντάδες σκίτσα που υποβάλλονταν κάθε εβδομάδα, απορρίψεις, διορθώσεις, συνεχή αλληλογραφία και τηλεφωνικές επαφές ώστε κάθε τεύχος να έχει το βέλτιστο δυνατό γελοιογραφικό υλικό. Με βάση τα θέματα που είχαν οι περισσότερες γελοιογραφίες κάθε περιόδου και το πνεύμα που χαρακτήριζε τις περισσότερες από αυτές, οι υπεύθυνοι του τόμου «βάφτισαν» κάθε δεκαετία με μία λέξη και επέλεξαν τον σημαντικότερο καλλιτέχνη της. Robert J. Day, 1944 Η πρώτη δεκαετία 1925-1934 χαρακτηρίζεται αναμφίβολα από την οικονομική κρίση που έπληττε τις ΗΠΑ, και η οποία αντανακλάται στις εκατοντάδες γελοιογραφίες με πικρό χιούμορ γύρω από τη φτώχεια, την ανεργία, τους άστεγους, τις αποτυχημένες κρατικές παρεμβάσεις αλλά και τις τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις. Ο καλλιτέχνης που αποτύπωσε ιδανικά το κλίμα της δεκαετίας ήταν ο Peter Arno (1904-1968), του οποίου οι εικονογραφήσεις συχνά γίνονταν εξώφυλλα στο The New Yorker. Ο Arno θεωρείται, όχι άδικα, ο πατριάρχης των γελοιογραφιών του The New Yorker και ο πιο επιδραστικός συνεργάτης του, καθώς το στιλ του και οι σύντομοι διάλογοι μεταξύ των χαρακτήρων του αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για δεκάδες μεταγενέστερους συναδέλφους του. Ήταν πρωτοπόρος του λεπτού, καυστικού χιούμορ με στόχο την υψηλή κοινωνία σατιρίζοντας τους μποέμ μεσήλικους, τους καλοντυμένους αριστοκράτες, τις σνομπ κυρίες με τις ακριβές γούνες, τα ακριβά τους πάρτι και τα πολυτελή εστιατόρια όταν απ’ έξω βρίσκονταν εξαθλιωμένοι επαρχιώτες που αναζητούσαν την τύχη τους στη μεγαλούπολη. Η επόμενη δεκαετία (1935-1944) θα περίμενε κανείς ότι θα χαρακτηριζόταν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με δεδομένο ωστόσο ότι η εμπλοκή των ΗΠΑ ήταν καθυστερημένη και οι συνέπειες στο έδαφός τους πολύ μικρότερες από ότι στις ευρωπαϊκές χώρες, το βασικότερο θέμα των γελοιογραφιών ήταν το… αλκοόλ, η αύξηση της κατανάλωσής του και οι συνευρέσεις ανθρώπων σε διάφορες περιστάσεις συνοδεία ποτού. Η επόμενη δεκαετία (1945-1954) όμως έχει δύο σημαντικά θέματα να ξεχωρίζουν, από τη μια την τηλεόραση, που πλέον είχε εισβάλει σε όλα τα σπίτια παίζοντας καθοριστικό ρόλο στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία των Αμερικανών, αλλάζοντας αναπόδραστα τις κοινωνικές και οικογενειακές συνήθειες, και από την άλλη το γυμνό, που βοηθούσης της κυκλοφορίας του περιοδικού Playboy το 1953, γινόταν όλο και πιο τολμηρό στα έντυπα κάθε είδους, στις διαφημίσεις, τις κινηματογραφικές ταινίες και την τηλεόραση, αλλάζοντας κι αυτό με τη σειρά του τα ήθη και τα έθιμα. Roz Chast, 1998. «Σας παρουσιάζουμε το club "Το χάπι του μήνα"» Οι γελοιογραφίες της δεκαετίας 1955-1964 έχουν πιο συχνό θέμα τους τη νέα κουλτούρα του Ι.Χ. αυτοκινήτου, καθώς πλέον ήταν εφικτό για τη συντριπτική πλειονότητα των Αμερικανών να διαθέτει αμάξι με όλες τις συνέπειες που είχε αυτό στη διαμόρφωση των πόλεων, την ανάδειξη του αυτοκινήτου σε σύμβολο κοινωνικού στάτους κ.λ.π. Ο πιο εξέχων γελοιογράφος της δεκαετίας ήταν ο εμβληματικός Saul Steinberg (1914-1999) με το έντονο εικαστικό, συχνά σουρεαλιστικό, ύφος στα περισσότερα από 1.200 σκίτσα του που δημοσιεύτηκαν στο The New Yorker και τη λεπτή αλλά σαρκαστική κριτική του στον ταχύ εκμοντερνισμό των ΗΠΑ. Η δεκαετία 1965-1974 χαρακτηρίζεται από τη μεγάλη ποικιλία των γελοιογραφικών θεμάτων με πιο ξεχωριστό αυτό της κατάκτησης του Διαστήματος, των πρώτων αποστολών στη Σελήνη και του ανταγωνισμού μεταξύ ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης για την κυριαρχία στις εντυπώσεις πάνω από τη Γη. Στη δεκαετία 1975-1984 οι επιμελητές της έκδοσης επιλέγουν ως ιδιαίτερο θέμα τις γελοιογραφίες με σκυλάκια, καθώς σε πολλές από αυτές οι «καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου» γίνονται πρωταγωνιστές, συχνά συνομιλώντας με τους ιδιοκτήτες τους και σχολιάζοντας με σοφία και ειρωνεία την ανθρώπινη κατάσταση στην οποία προτιμότερη και ευκολότερη είναι η συγκατοίκηση και η βόλτα με ένα τετράποδο παρά με άλλον άνθρωπο. Με τη Roz Chast (γενν. 1954), την πρώτη τόσο επιτυχημένη γυναίκα γελοιογράφο του New Yorker να ξεχωρίζει, στη δεκαετία 1985-1994 κυριαρχεί η νέα επιχειρηματική και επαγγελματική κουλτούρα των Νεοϋορκέζων με το χιούμορ συχνά να επικεντρώνεται στα εξοντωτικά ωράρια, στις εύθραυστες σχέσεις μεταξύ συναδέλφων σε γραφεία μεγάλων εταιρειών, στις ομοιόμορφες αμφιέσεις τους, σε εργοδότες και αφεντικά που σκέφτονται μόνο το κέρδος κ.λ.π. Matthew Diffee, 2004 Τέλος, η δεκαετία 1995-2004 έχει βασικά της θέματα την πολιτική υπό την προεδρία του Μπιλ Κλίντον (1993-2001) και του Τζορτζ Μπους (2001-2009) και τα μεγάλα γεγονότα της εποχής (βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Σερβία, επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και το Ιράκ κ.ά.), αλλά και την είσοδο του internet στη ζωή μας με τις αλλαγές που επέφερε σε κάθε τομέα της. Το όνομα του γελοιογράφου που επιλέγουν οι άνθρωποι του The New Yorker για αυτή τη δεκαετία είναι αυτό του Bruce Eric Caplan με το μινιμαλιστικό στιλ και το συχνά σκοτεινό του χιούμορ με πρωταγωνιστές μπερδεμένους, νευρωτικούς ανθρώπους που φιλοσοφούν για τις υπαρξιακές τους ανησυχίες και το άγχος της καθημερινότητας. Οι δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του τόμου μέχρι σήμερα είναι αυτονόητο ότι μονοπωλούνται από την πολιτική με πρωταγωνιστικά πρόσωπα τον πρώτο μαύρο πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, την παραλίγο πρώτη γυναίκα πρόεδρο Χίλαρι Κλίντον και τον οδοστρωτήρα Ντόναλντ Τραμπ αλλά και τις πρόσφατες εξελίξεις με την Τεχνητή Νοημοσύνη. Σε κάθε περίπτωση, 100 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, το The New Yorker εξακολουθεί να φιλοξενεί στις έντυπες αλλά, πλέον, και στις ηλεκτρονικές σελίδες του πολλές γελοιογραφίες και να πρωτοπορεί τόσο θεματικά όσο και εικονογραφικά. Μια συλλογή γελοιογραφιών αυτού του πρώτου αιώνα της ζωής του θα ήταν πράγματι ενδιαφέρουσα. Και το σχετικό link...

Γελοιογράφοι από τις ΗΠΑ, και όχι μόνον, σχολιάζουν με το πενάκι τους τη δυσοίωνη επανεκλογή Τραμπ στην αμερικανική προεδρία. Τελικά δεν ήταν ντέρμπι, όπως ισχυρίζονταν αρκετές δημοσκοπήσεις. Οι πρόσφατες αμερικανικές εκλογές της 5ης Νοεμβρίου 2024 επαλήθευσαν αυτό που πολλοί και πολλές προέβλεπαν, δηλαδή μια αδιαμφισβήτητη ηγεμονική νίκη των Ρεπουμπλικανών. Και είναι αυτός ακριβώς ο «κοκκινισμένος» χάρτης των ΗΠΑ (από το κόκκινο, βέβαια, του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος) που επιβεβαιώνει την ολική επαναφορά του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία. Μένει να δούμε τι σημαίνει μια δεύτερη προεδρική θητεία του σε συνθήκες αρκετά διαφορετικές από εκείνες του 2016. Μέχρι τότε όμως, μπορούμε απλώς να δούμε ενδεικτικά κάποιες πολιτικές γελοιογραφίες, ανάμεσα στις χιλιάδες, οι οποίες κατέγραψαν τις πρώτες εντυπώσεις για τον εκλογικό του θρίαμβο. Burkhard Mohr, «Handelsblatt» Αρχικά, δεν είναι κάτι καινούργιο ότι ο εκκεντρικός, απρόβλεπτος, ρατσιστής, σεξιστής, μισογύνης, φασίζων (ή και καθαρόαιμος φασίστας) δισεκατομμυριούχος, καταδικασμένος από τη Δικαιοσύνη για δεκάδες κακουργήματα, έχει προσφέρει στο παρελθόν άπειρο υλικό στους ανά τον κόσμο γελοιογράφους λόγω της αλλοπρόσαλλης πολιτείας του και της ιδιόρρυθμης προσωπικότητάς του. O Γερμανός Burkhard Mohr απεικονίζει στην «Handelsblatt» τον πλουσιότερο άνθρωπο του πλανήτη Ίλον Μασκ, ιδιοκτήτη του «Χ» και χορηγό επικοινωνίας της εκστρατείας του Τραμπ, ως το… βαρύ του πυροβολικό. David Horsey, «The Seattle Times» Μόνο που αυτή τη φορά ο γελοιογραφικός Τραμπ δεν ήταν απλώς και μόνον ο γραφικός πορτοκαλής κλόουν του 2016. Πλέον το horror στοιχείο υπερτερεί του κωμικού, όπως μας δείχνει η γελοιογραφία του David Horsey από τη «Seattle Times» με μια οικογένεια να εισέρχεται με το τρενάκι του τρόμου στο ορθάνοιχτο στόμα του Τραμπ, με μια επιγραφή να τους καλωσορίζει πάλι στο «Trump ’s House of Horror». Patrick Chapatte, «Le Temps» Ενώ ο Patrick Chapatte από την Ελβετία απεικονίζει στη «Le Temps» το Άγαλμα της Ελευθερίας να έχει απαγχονιστεί χρησιμοποιώντας ως θηλιά την κόκκινη γραβάτα του Τραμπ. Daniel Boris, «Cartoon Movement» «Λυπάμαι, Σαμ. Ο καρκίνος σου επέστρεψε», αναφέρει ο γιατρός στον σοκαρισμένο θείο Σαμ σε σκίτσο του Daniel Boris που δημοσιεύτηκε στο «Cartoon Movement», κρατώντας την αρνητική… διάγνωση της επανεκλογής του Τραμπ. Chris Britt, «San Fransisco Chronicle» Σε άλλο σκίτσο, αυτό του γελοιογράφου της «San Francisco Chronicle» Chris Britt, ο γνωστός για την εξτρεμιστική του ρητορική και ανώτερος σύμβουλος του Τραμπ Στέφεν Μίλερ, φαίνεται να οδηγεί στην απέλαση δύο ανεπιθύμητες «μετανάστριες»: τη Δικαιοσύνη και την Ελευθερία. Christo Komarnitski, «Cartoon Movement» «Θα θέλατε την Ουκρανία μαζί με τις πατάτες σας;», ρωτάει ο Τραμπ με τη στολή του υπαλλήλου των Μακντόναλντς, τον Βλαντιμίρ Πούτιν στο σκίτσο του Βούλγαρου Christo Komarnitski, προδιαγράφοντας, τρόπον τινά, το ενδεχόμενο ξεπούλημα της Ουκρανίας στις κατακτητικές ορέξεις της Ρωσίας μετά από τρία χρόνια πολυδάπανης ευρωαμερικανικής στήριξης. Jack Ohman, «Tribune Content Agency» Τέλος, ο Jack Ohman επιλέγει με τη γελοιογραφία του να καταδείξει τη σημαντικότερη αρνητική συνέπεια της επανεκλογής Τραμπ, η οποία δεν είναι άλλη από την ολοκληρωτική απόρριψη εκ μέρους του των διεθνών συμφωνιών για την επιβράδυνση της κλιματικής αλλαγής. Και το σχετικό link...

Στην ατομική του έκθεση στο Μεσολόγγι με τίτλο «Ελεύθεροι Εμβολιασμένοι», ο γνωστός Έλληνας γελοιογράφος παρουσιάζει έργα του των τελευταίων δεκαπέντε ετών. Ο Δημήτρης Γεωργοπάλης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς εγχώριους γελοιογράφους της νεότερης γενιάς. Με το χιουμοριστικό του ύφος, συνδυασμένο με μια σαφή πολιτική οπτική, ανήκει στους πλέον παραγωγικούς δημιουργούς. Σήμα κατατεθέν του, η ιδιαίτερη καρτουνίστικη τεχνοτροπία του και τα ζωηρά χρώματα των σκίτσων του, με κάποιες επιδράσεις από την παλιότερη ειδίκευσή του στη βυζαντινή αγιογραφία. Ο Γεωργοπάλης γεννήθηκε στην Κέρκυρα και σπούδασε Οικονομικά. Ακολούθησε όμως το όνειρό του να ασχοληθεί επαγγελματικά με το σκίτσο. Έχει δουλέψει ως πολιτικός γελοιογράφος στην «Απογευματινή», ενώ πολλά από τα σχέδιά του έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά «Αντί», «Μότο Τρίτη», «Γαλέρα», «Επιλογή» και στον ειδησεογραφικό ιστότοπο real.gr. Εχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις γελοιογραφίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, έχοντας αποσπάσει διεθνή βραβεία και τιμητικές διακρίσεις. Από το 2008 εργάζεται ως γελοιογράφος και εικονογράφος στη «Real Νews». Αντιπροσωπευτικά δείγματα της δουλειάς του θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν όσοι και όσες επισκεφθούν το Μεσολόγγι στη διάρκεια του καλοκαιριού. Πρόκειται για γελοιογραφίες, καθώς και για καρικατούρες/πορτρέτα, που δημιουργήθηκαν την τελευταία δεκαπενταετία και τα οποία θα παρουσιαστούν σε μια αναδρομική έκθεση με τον τίτλο «Ελεύθεροι Εμβολιασμένοι» – παράφραση των «Ελεύθερων Πολιορκημένων» που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός για την ηρωική πόλη όπου φέτος το καλοκαίρι θα φιλοξενηθεί η έκθεση. Όπως διαβάζουμε στο δελτίο Τύπου: «Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια μοιάζει σαν μια κατάρα να μας κρατά από το πόδι και να μη μας αφήνει να πετάξουμε. (…) Μία η οικονομική κρίση, μία η πανδημία και μία αυτός ο πόλεμος στην Ουκρανία… Το “ζην επικινδύνως” στην πράξη. Μια δύσκολη εποχή που απαιτεί από τους ανθρώπους αντοχή και υπομονή. Μια εποχή που το χιούμορ γίνεται αντίδοτο, φάρμακο, βάλσαμο στην ψυχή». Κάποια έργα έρχονται από μακριά, ενώ κάποια είναι πολύ φρέσκα. Αρκετά από αυτά «κινήθηκαν» στα σόσιαλ μίντια, ενώ άλλα βραβεύτηκαν και διακρίθηκαν σε διεθνείς διαγωνισμούς. Μέσα από τους «Ελεύθερους Εμβολιασμένους» θα έχουμε την ευκαιρία, εκτός των άλλων, να παρατηρήσουμε την εξέλιξη του δημιουργού όλη αυτή τη μακρά περίοδο, από την παραδοσιακή στην ψηφιακή τεχνική. Πάντα όμως με αποτυπωμένο το διαχρονικό χιούμορ και ταλέντο του. 📌 «Ελεύθεροι Εμβολιασμένοι» Γκαλερί Τύρβη, Ελευθερίου Βενιζέλου 20, Μεσολόγγι, τηλ. 2631024141 Εγκαίνια: Σάββατο 2/7/22, ώρα 20.00. Διάρκεια έκθεσης: 2 Ιουλίου – 29 Αυγούστου Και το σχετικό link...

Το λευκό λακαρισμένο οβάλ τραπέζι από ξύλο οξιάς, στηριζόμενο σε τρεις κοίλες ξύλινες βάσεις, τοποθετήθηκε στο Κρεμλίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1990 επί προεδρίας Γέλτσιν. Κάθε πόλεμος της μοντέρνας εποχής διαθέτει τα δικά του εμβληματικά φωτογραφικά ντοκουμέντα. Σε αυτά καταγράφονται τα επιμέρους γεγονότα που τον απαρτίζουν: διπλωματικές συσκέψεις, στρατιωτικές επιχειρήσεις, βομβαρδισμοί πόλεων, συνάψεις συνθηκών κ.ο.κ. Η κρίση που ξέσπασε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2014, αλλά κλιμακώθηκε επικίνδυνα με την επίθεση της Ρωσίας στις 24 Φεβρουαρίου 2022, διαθέτει τις δικές της χαρακτηριστικές φωτογραφίες. Σκηνές φρίκης από το Κίεβο, τη Μαριούπολη, την Μπούτσα κ.λ.π. έχουν αποτυπωθεί σε φωτογραφίες φλεγόμενων κτιρίων, πτωμάτων ανάμεσα σε συντρίμμια, μαζικών ενταφιασμών και πλήθους προσφύγων να εγκαταλείπουν τις πατρογονικές εστίες τους. Άλλες φωτογραφίες, όπως π.χ. του Ουκρανού πρόεδρου Ζελένσκι στις ποικίλες εμφανίσεις του, των μαχητών του νεοναζιστικού Αζόφ ή των ρωσικών τανκ με το «Ζ», θα εξακολουθήσουν για πολλές δεκαετίες να διχάζουν, να χρησιμοποιούνται εκατέρωθεν για προπαγανδιστικούς σκοπούς και να τροφοδοτούν τους πολέμους της μνήμης. Κάποια από τα πιο διάσημα στιγμιότυπα αυτού του πολέμου ωστόσο δεν προέρχονται μόνο από τα πεδία των μαχών ή τις βομβαρδισμένες πόλεις, αλλά και από το αποστειρωμένο περιβάλλον του Κρεμλίνου. Εκεί όπου ο Βλαντίμιρ Πούτιν συναντούσε ξένους αξιωματούχους τις παραμονές της εισβολής στην Ουκρανία. Σήμα κατατεθέν αυτών των άκαρπων συναντήσεων κορυφής το τεράστιο τραπέζι στο οποίο ο Ρώσος πρόεδρος καθόταν απέναντι – και σε αξιοσημείωτη απόσταση – από τους φιλοξενούμενούς του. Αυτό το μακρύ (μήκους 6 μέτρων), ιταλικής κατασκευής, λευκό λακαρισμένο οβάλ τραπέζι από ξύλο οξιάς, στηριζόμενο σε τρεις κοίλες ξύλινες βάσεις, τοποθετήθηκε στο Κρεμλίνο στα τέλη της δεκαετίας του 1990 επί προεδρίας Γέλτσιν. Ήταν μοιραίο να γίνει γνωστό ανά την υφήλιο στις αρχές του 2022 κατά τις συναντήσεις του Πούτιν με παγκόσμιους ηγέτες, μεταξύ των οποίων ο Μακρόν, ο Σολτς και ο Γκουτιέρες. Οι εικασίες που έγιναν για την εικόνα του Ρώσου ηγέτη καθισμένου σε τόσο μεγάλη απόσταση από τους ξένους ομολόγους του, με ένα γιγάντιο τραπέζι να παρεμβάλλεται ανάμεσά τους, έκαναν λόγο για την προσπάθεια του πρώτου να επιδείξει τη δύναμή του, να προβάλει την εξουσία του και να περάσει ένα μήνυμα σνομπισμού απέναντι στους δυτικούς. Πιθανόν όμως η αποστασιοποίηση αυτή να μην εμπεριέχει κανένα πολιτικό μήνυμα και να σχετίζεται με τον φόβο του Πούτιν να μην προσβληθεί από covid. Όπως και να 'χει, οι μετέπειτα εξελίξεις έδωσαν μια νέα σημασιοδότηση στο «μακρύ τραπέζι» του Πούτιν. Υπό το πρίσμα της στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία, που ξεκίνησε λίγες μέρες μετά, το εν λόγω έπιπλο ερμηνεύτηκε ως σύμβολο παράνοιας, αδιαλλαξίας και αυτοκρατορικής επιδειξιμανίας. Συζητήθηκε, σχολιάστηκε και έγινε το αντικείμενο αναρίθμητων memes και γελοιογραφιών. Γελοιογραφιών όπως αυτής του Steven Camley από τη σκοτσέζικη «Herald» που το απεικονίζει ως «τραπέζι για δύο» (Ρωσία και Λευκορωσία), καθώς ο Πούτιν έχει ξεμείνει από φίλους. Ή εκείνης του Λετονού Gatis Šļūka από το Caglecartoons.com, με τον Πούτιν να το χρησιμοποιεί ως διάδρομο για τα τανκς του. Σε σκίτσο του στην ελβετική «Le Temps» ο Chappatte τοποθετεί απέναντι από τον Πούτιν ένα κουμπί για πυρηνικά, βάζοντας τους στρατηγούς του να ψελλίζουν ότι «θα αισθάνονταν πιο άνετα με ένα μακρύτερο τραπέζι», ενώ o Seyran Caferli από το Αζερμπαϊτζάν δείχνει τις φλόγες να πλησιάζουν τον Ρώσο ηγέτη από τη μια άκρη του τραπεζιού στην άλλη. Τέλος, ο Ben Jennings από τη βρετανική «Guardian» σχεδιάζει με τον πλέον σουρεαλιστικό τρόπο την απομάκρυνση του Πούτιν από τον κόσμο. Και το σχετικό link...

Αφιέρωμα της Εστίας στην ιστορία της γελοιογραφίας στην Ελλάδα, καθώς και στα γελοιογραφικά έντυπα/ γελοιογράφους της εποχης. estia.pdf Bonus δωράκι 55 γελοιογραφίες απο το Εθνικόν Ημερολόγιον Βρετού, Τόμ. 9, Αρ. 1 (1869) geloiografiai.pdf Πηγή: Πλειάς Ελληνικά Περιοδικά 19ου Αιώνα

Πιστεύω πως θα άξιζε μια παρουσίαση στα έργα του δημοσιογράφου,γελοιογράφου Νίκου Τσαβολάκη. Συμπολίτης ,τον είχα γνωρίσει προσωπικά και έφυγε νωρίς από τη ζωή. Αν κάποιος φίλος μπορεί να βρεί την βιογραφία του και να ανεβάσει σελίδες του θα βοηθούσε. Εγώ έχω 2 συλλογές του, τα γελοιογραφήματα και το "Στα 40 αρχίζει η ζωή" Φωτογραφία από εξώφυλλο βιβλίου του που δεν έχω: Βιβλία που έχει γράψει: Εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας Η ζωή εν τάφω Ζητείται ιδέα για εξώφυλλο Α-ΩΧ Ο πύργος της μίζας Έχω 3 βιβλία του αλλά δυστυχώς στα 2 όποια σκίτσο μου άρεσε μικρός, το έσκιζα και το κόλλαγα κάπου.. Έχω ανέπαφο το "Στα 40 αρχίζει η ζωή", ένα βιβλίο που προσπαθεί να βγάλει γέλιο από ένα τόσο δύσκολο κεφάλαιο της ζωής.. κάποια σκίτσα του βιβλίου το βιβλίο του γελοιογραφήματα τα έχει χωρίσει σε θεματικές ενότητες Η Αθήνα μας Αρχαίο πνεύμα αθάνατο Οικονομία Παιδεία Διακιοσύνη Αυτά τα απίθανα μωρά Γεμίσαμε ιεροσυλους η ζωή εν τάφω

Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ Η ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙ Η εποχή του Δημητριάδη και του <<Θησαυρού>> Στην ελληνική μεταπολεμική γελοιογραφική σκηνή μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’50 κυριαρχούν οι πολιτικές γελοιογραφίες του Φωκ. Δημητριάδη και οι κοινωνικού περιεχομένου γελοιογραφίες που δημοσιεύονται στα λαϊκά περιοδικά, κυρίως στα περιοδικά <<Θησαυρός>> και <<Ρομάντζο>> . Είναι μια εποχή όπου ευδοκιμεί η εξωστρεφής γελοιογραφία. Τα θέματα πολιτικών και κοινωνικών γελοιογραφιών είναι κατ’ εξοχήν λαϊκότροπα, το χιούμορ που αποπνέουν εγγίζει περισσότερο την αισθητική του Καραγκιόζη, η λαϊκή σάτιρα εκφράζεται ποικιλοτρόπως με εμφανή και αισθητώς χοντροκομμένα συστατικά. Ακόμη και ο κορυφαίος Φ. Δημητριάδης δεν αποφεύγει τοιούτου είδους συστατικά, όπως είναι το παρδαλό κατσίκι, που συνοδεύει τις γελοιογραφίες του όταν σατιρίζει τον Κ.Τσαλδάρη ή η θρυλική – πάντως όχι αρκούντως πνευματώδης - κότα που συνοδεύει τον Κ.Τσάτσο. Άλλες εκφάνσεις αυτής της λαϊκίζουσας μορφής γελοιογραφίας είναι οι κοιλαράδες οπαδοί του κόμματος των βαρελοφρόνων, οι ευτραφείς διευθυντές που κρατούν στα γόνατά τους τις καλλίγραμμες γραμματείς, οι σύζυγοι που περιμένουν με τον κόπανο ανά χείρας τον μπερμπάντη σύζυγο, οι ερεθιστικές λουόμενες στις πλαζ, οι κακές πεθερές κλπ. Στα σκίτσα εκ του εξωτερικού που αναδημοσιεύονται στα ελληνικά περιοδικά επικρατούν ανάλογα θέματα με πρωταγωνιστές τους Γάλλους γελοιογράφους Albert Dubout, Peynet, Fortune κ.ά. Από τον Dubout φαίνεται να έχει επηρεαστεί, αρχικώς, ο Αρχέλαος, ο οποίος με τη σειρά του δημιούργησε σχολή με πλήθος γελοιογράφων να τον ακολουθούν. Ένας από εκείνους που, στα πρώτα σκίτσα του, είναι εμφανώς επηρεασμένος από τον Αρχέλαο είναι και ο Κ.Μητρόπουλος. Ο <<Ταχυδρόμος>> χτυπάει… Κάπου εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 με αρχές της δεκαετίας του ’60, το περιοδικό <<Ο Ταχυδρόμος>> κάνει άνοιγμα προς τους Έλληνες γελοιογράφους και συγκεντρώνει μια πλειάδα ταλαντούχων δημιουργών, οι οποίοι δίνουν νέα τροπή στην ελληνική γελοιογραφία . Έχουν ήδη δημοσιευθεί σκίτσα του S.Steinberg, του ΒOSC και άλλων μοντέρνων ξένων γελοιογράφων, τα οποία κομίζουν μια νέα αίσθηση του χιούμορ προτείνοντας την αφαιρετικότητα στο σχέδιο και την απομάκρυνση από τον ακατάσχετο βερμπαλισμό και την χοντροκομμένη σάτιρα. ( Ο S. Steinberg , που πέθανε το 1999, ρουμάνικης καταγωγής, θεωρείται ο φιλόσοφος του γελοιογραφικού σκίτσου. Έλεγε ότι πρώτα έμαθε να σχεδιάζει και μετά να γράφει. Είναι παράξενο πόσο δραστικά η γελοιογραφία μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο, τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε σε ποικίλες καταστάσεις. Από τις γελοιογραφίες εμποτιζόμαστε ανεπαισθήτως με μιαν άλλη αίσθηση για τη ζωή μέσα από το παιγνιώδες και συνάμα, πολλές φορές, διαβρωτικό χιούμορ που αυτές αποπνέουν.) Η τριπλέττα Κ.Μητρόπουλος, Μποστ, ΚΥΡ Στον Ταχυδρόμο ο Κ.Μητρόπουλος ενστερνίζεται τα διδάγματα της μοντέρνας γραφής των παραπάνω γελοιογράφων, αλλάζει ριζικά το στυλ του – οι γελοιογραφίες του που δημοσιεύονταν στην <<Αθλητική ηχώ>> πόρρω απέχουν από αυτές του Ταχυδρόμου - και δημιουργεί μια μεγάλη σειρά επιτυχημένων γελοιογραφιών έκτοτε, που έχουν δημοσιευθεί οι περισσότερες στις εφημερίδες <<Νέα>>, <<Βήμα>>, και στο περιοδικό <<Εποχές>>. Στον Ταχυδρόμο εμφανίζονται και δυο άλλοι ακόμη γελοιογράφοι που θα χαράξουν νέους δρόμους για την ελληνική γελοιογραφία. Ο Μποστ. (Μέντης Μποσταντζόγλου) και ο ΚΥΡ (Γιάννης Κυριακόπουλος). Ο πρώτος είναι ως τότε γνωστός σκιτσογράφος, έχει κάνει πλήθος εικονογραφήσεις και γελοιογραφίες επί σειρά ετών, αλλά μόλις το 1958 εικονογραφώντας τα <<Βιβλικά χαμόγελα>> και τις <<Σταυροφορίες>> του Νίκου Τσιφόρου, τολμά εκείνα τα ανορθόγραφα έμμετρα κείμενα, τα οποία συνοδεύουν τα «βυζαντινίζοντα» σκίτσα του. Η συνέχεια είναι καταιγιστική: <<Ταχυδρόμος>>, <<Ομάδα>>, <<Εκλογή>>, <<Αυγή>>, <<Αντί>> κ.α. γεμίζουν από τα ευφυή ευρήματά του και τα σκίτσα που τα συνοδεύουν. Ο Μποστ ανυψώνει την λαϊκή εικονογράφηση μέσω της γλώσσας χρησιμοποιώντας μια εφευρετική, χαριτωμένη, παιγνιώδη και ανορθόγραφη, αλλά βαθυστόχαστη, γραφή. Ο ΚΥΡ εισήγαγε τη γραμμή και το πνεύμα του Steinberg με χαρισματικό τρόπο στον χώρο της ελληνικής γελοιογραφίας. Δεν μιμείται, δεν αντιγράφει, απλώς μεταφέρει στα καθ’ ημάς με άφθονη δόση ταλέντου και ανεξάντλητη επινοητικότητα το νέο πνεύμα του γελοιογραφικού σκίτσου το οποίο ξεπερνά τα στενά τοπικά όρια και αποκτά παγκόσμια ισχύ. Στις γελοιογραφίες του ΚΥΡ υποβόσκει το στοιχείο εκείνο το οποίο δημιουργεί το ξάφνισμα και το, εν συνεχεία, ξέσπασμα του γέλιου ή την ιλαρότητα που δημιουργεί τούτο το ξάφνισμα. Ο ΚΥΡ είναι ο κατ’ εξοχήν ανατρεπτικός Έλληνας γελοιογράφος. Κλασσικές έχουν μείνει οι γελοιογραφίες <<μαύρου χιούμορ>>, τις οποίες έκανε στα πρώτα του βήματα στον <<Ταχυδρόμο>>. Και πάντοτε φαίνεται ότι γνωρίζει καλώς και τηρεί την αρχή πως κάνω χιούμορ σημαίνει κατά πρώτον ότι σατιρίζω τον εαυτό μου με οποιαδήποτε ιδιότητα κι αν τον θεωρώ – ως άνθρωπο, ως πολίτη, ως κάτοικο μιας χώρας κλπ. Σήμερα, ο ΚΥΡ έχει γίνει ένας θιασάρχης που διακινεί τον θίασό του από ανθρωπάκια – ένας Γαΐτης της γελοιογραφίας – τα οποία διαλέγονται και αποφθέγγονται με ευφρόσυνη διάθεση και έξυπνες ατάκες, αντικριστά το ένα με το άλλο σαν τις φιγούρες του Καραγκιόζη – ενός Καραγκιόζη όμως που υπερβαίνει τα όρια της απλοϊκής λαϊκής σάτιρας. Οι άλλοι του <<Ταχυδρόμου>> Ακολουθεί μια πλειάδα προικισμένων γελοιογράφων που δημοσιεύουν στον <<Ταχυδρόμο>> κομίζοντας έναν καινούργιο χιουμοριστικό άνεμο, ξεπερνώντας κατά πολύ το λαϊκίζον πνεύμα και απλοποιώντας τη γραμμή και τη μορφή του σκίτσου χωρίς τούτο να γίνεται λιγότερο γελαστικό. Στην ποιοτική αυτή άνθηση της ελληνικής γελοιογραφίας μέσω του <<Ταχυδρόμου>> μεγάλο ρόλο ασφαλώς έπαιξε και η συντακτική ομάδα του περιοδικού, εκείνοι δηλαδή που έκαναν την επιλογή τών προς δημοσίευση γελοιογραφιών, προφανώς άνθρωποι ευρείας αντιλήψεως που έχουν κατανοήσει την αξία και τη σημασία του χιούμορ. (Να σκεφτεί ακόμη κανείς ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν εφημερίδες και περιοδικά τα οποία απέφευγαν τα σκίτσα ως να επρόκειτο για τατουάζ στο σώμα τους.) Στον <<Ταχυδρόμο>> βλέπουμε να δημοσιεύουν γελοιογραφίες (η σειρά είναι αλφαβητική) : η Βαφία Άννα , ο Καλαμάρας Αντώνης, ο Κυριακούλης Αντώνης, ο Κυριτσόπουλος Αλέξης, ο Λογοθέτης Γιάννης (ΛΟΓΟ), ο Μαρουλάκης Νίκος, ο Παναγιωτάκης Γιώργος, ο Παπαναγόπουλος Παν. , ο Σκουλάκης Δήμος (Dimos), ο Σταματάκης Δημήτρης, ο Τσέλιος και άλλοι. Εδώ, πρέπει να αναφερθεί και ο Γιάννης Καλαϊτζής, ο οποίος έκανε μερικά σκίτσα και στον <<Ταχυδρόμο>>, είχε όμως ουσιαστικά ξεκινήσει την γελοιογραφική του καριέρα από την <<Πανσπουδαστική>> και δημοσίευε γελοιογραφίες στην <<Αυγή>>, στη <<Δημοκρατική Αλλαγή>> και στο περιοδικό <<Δρόμοι Ειρήνης>>. Ο Καλαϊτζής έγινε ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των γελοιογράφων του <<Ταχυδρόμου>> και εκείνων που ξεκίνησαν από το <<Αντί>>. (Καίτοι δεν υπάρχουν σαφή διαχωριστικά όρια θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι η πλειοψηφία των γελοιογράφων του <<Ταχυδρόμου>> ακολουθεί την κοινωνική ή την κοινωνικοπολική καλούμενη γελοιογραφία ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των γελοιογράφων του <<Αντί>> δημιουργεί σαφώς πολιτικές γελοιογραφίες.) Η Άννα Βαφία με την εξόχως λεπταίσθητη γραμμή της και το εξίσου λεπτό χιούμορ εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Ο Αντώνης Καλαμάρας δεν υπάρχει στη ζωή, έδωσε όμως πολλαπλά δείγματα μιας ιδιαίτερα χαρακτηριστικής γραμμής στο σκίτσο του και δημοσίευσε πάντοτε επιτυχημένες και γελαστικές γελοιογραφίες. Έκανε πολλές γελοιογραφίες κοινωνικού περιεχομένου σε άλμπουμ και περιοδικά και επίσης πολλές πολιτικές στις εφημερίδες <<Μεσημβρινή>>, <<Ελευθεροτυπία>>, <<Εξόρμηση>> και <<Καθημερινή>>. Ο Αντώνης Κυριακούλης εγκατέλειψε σχεδόν την γελοιογραφία και διακρίθηκε σε άλλους παραπλήσιους εικαστικούς τομείς , όπως είναι η σκηνογραφία κ.ά. Ο Αλέξης Κυριτσόπουλος μπορεί να πει κανείς ότι στο σκίτσο πλησίασε περισσότερο την απλοποιημένη γραμμή του James Thurber, έκανε αρκετές έξυπνες αφαιρετικές γελοιογραφίες χωρίς λόγια και, αργότερα, ασχολήθηκε με την ζωγραφική και την εικονογράφηση (εξώφυλλα βιβλίων της <<Εστίας>>, δίσκων του Σαββόπουλου) . Ο Γιάννης Λογοθέτης (ΛΟΓΟ) δημοσίευσε σκίτσα με υπεραπλουστευμένη γραμμή – φαίνονται και σ’ αυτόν οι αντιλήψεις περί σκίτσου του S.Steinberg. Στο σκίτσο του ΛΟΓΟ όμως οι οξείες γωνίες αντικαθίστανται από καμπύλες και καθώς περνά ο καιρός, συνεχώς πλησιάζει να συγγενεύει με τον Sine παρά με τον Steinberg. Ακόμη οι φιγούρες του ΛΟΓΟ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ότι είναι οι καλλιεργημένοι απόγονοι εκείνων του Σταμ. Πολενάκη. Ο Νίκος Μαρουλάκης δημοσίευσε πολλές γελοιογραφίες κοινωνικού περιεχομένου κατά προτίμηση χωρίς λόγια. Η γραμμή του είναι λιτή, αλλά σε όλες τις γελοιογραφίες του περισσεύει το υψηλού επιπέδου χιούμορ. Δημοσίευσε το πρωτότυπο λεύκωμα <<γυρίστε σελίδα, παρακαλώ>> και επίσης ένα λεύκωμα με γελοιογραφίες του που δημοσιεύθηκαν σε διάφορα ευρωπαϊκά έντυπα και στο περιοδικό <<Αντί>>. Έζησε για χρόνια στη Γερμανία και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα έκανε πολιτικές γελοιογραφίες στην εφημερίδα <<Παρόν>> και ασχολήθηκε με την εικονογράφηση παιδικών βιβλίων. Ακόμη δημοσίευσε και μια σειρά κόμικ με θέμα τους μεγάλους εξερευνητές και εφευρέτες στο ένθετο <<Ερευνητές>> της <<Καθημερινής>>. Ο Δήμος Σκουλάκης (Dimos) συνέχισε να κάνει γελοιογραφίες μέχρι την δεκαετία του 80 στον <<Ταχυδρόμο>> και στην <<Εξόρμηση>> , ενώ παράλληλα διακρίθηκε στην ζωγραφική, την οποία υπηρετεί με επιτυχία ως τα σήμερα. Τα σκίτσα του, τα οποία διέκρινε η σταθερότητα της γραμμής, απέφευγαν τα πολλά λόγια και ήσαν οξείς επικριτές του κατεστημένου. Ο Δημήτρης Σταματάκης πέθανε νωρίς πολύ νέος. Πρόλαβε να εκδώσει ένα μικρό λεύκωμα με γελοιογραφίες μαύρου χιούμορ. Η σχολή του <<Αντί>>: Το ντουέτο Ιωάννου, Καλαϊτζής Η ομάδα των γελοιογράφων του περιοδικού «ΑΝΤΙ» εμφανίζεται ορμητικά μετά την μεταπολίτευση και εγκαινιάζει, όπως έχει δηλώσει και ο Γιάννης Καλαϊτζής σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Βαβέλ», την νέα ελληνική γελοιογραφία, κατ’ αντιστοιχία με τον νέο ελληνικό κινηματογράφο. Στην ομάδα αυτή πρωτοστατούν ο Γιάννης Ιωάννου και ο Γιάννης Καλαϊτζής. Και οι δυο δίνουν βάθος πεδίου στα σκίτσα τους, σχεδόν ποτέ δεν κάνουν γελοιογραφίες χωρίς λόγια, κάθε άλλο μάλιστα. Κάνουν γελοιογραφίες και κόμικ με ξέφρενους ρυθμούς, ο μεν Καλαϊτζής είναι περισσότερο υπερβατικός, το χιούμορ του εγγίζει την σφαίρα του παραλόγου, ο δε Ιωάννου είναι πιο προσγειωμένος. Όχι μόνο στο πνεύμα των γελοιογραφιών τους, αλλά ακόμη και στην γραμμή του σχεδίου τους. Ο Ιωάννου δημιούργησε σχολή και πολλοί νέοι γελοιογράφοι έκτοτε επηρεάστηκαν και από το σκίτσο του και από τις ιδέες του. Εκτός από το «Αντί» δημοσίευσε στο «Ποντίκι» για να καταλήξει στο «ΕΘΝΟΣ». Έχει εκδώσει ολόκληρη σειρά από γελοιογραφικά λευκώματα. Ο Καλαϊτζής συνεχίζει στην «Ελευθεροτυπία», ενώ ενδιαμέσως έχει εκδώσει τρία βιβλία με κόμικ : «Τσιγγάνικη ορχήστρα» , «Μαύρο είδωλο της Αφροδίτης» και «Τυφών». Αυτό το τελευταίο ο κριτικός της λογοτεχνίας Δ.Κούρτροβικ το συγκαταλέγει στη λογοτεχνική σοδειά του 1997 μαζί με την «Μικρά Αγγλία>> της Ιωάννας Καρυστιάνη και την «Συκοφαντία του αίματος» του Βασίλη Μπούτου.(Εφημ.ΝΕΑ). Οι άλλοι Στο «Αντί» στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δημοσιεύουν επίσης σκίτσα και οι Γήσης Παπαγεωργίου , Γρηγόρης (Εμμανουήλ). Ο Παπαγεωργίου ειδικεύεται κυρίως στα γελοιογραφικά πορτραίτα με τα οποία συνέχισε αργότερα στην «Ελευθεροτυπία». Με δική του επιμέλεια εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΑΣΤΡΑΙΑ ο τόμος : ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟΙ του 20ου αιώνα 1901- 1999. Ενας άλλος σκιτσογράφος που δημοσιεύει στο «Αντί» μετά την μεταπολίτευση και κρατά επιμελώς την ανωνυμία του – μία φορά υπογράφει ένα σκίτσο με τη λέξη <<Ανώνυμος>> - είναι ο Δ.Κρανιώτης. Τα σκίτσα του Κρανιώτη, προπομποί των σκίτσων του Δημήτρη Χαντζόπουλου, που κάνει κι αυτός τα πρώτα του βήματα από το περιοδικό «Αντί», είναι ανθρωπάκια χωρίς χέρια που σχεδιάζονται μόνο με το περίγραμμα τους με μονοκονδυλιές και συνομιλούν σαν να έχουν μέσα τους ταινίες μαγνητοφώνου. Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος, ο οποίος κάνει την εμφάνισή του στο «Αντί» το 1980 και συνεχίζει μέχρι σήμερα στα «ΝΕΑ» σχεδιάζει επίπεδα ανθρωπάκια με παχιές γραμμές και μονοκονδυλιές. Ο Χαντζόπουλος εισάγει έναν εξόχως εγκεφαλικό τρόπο στην παρουσίαση των χιουμοριστικών του θεμάτων. Προσωποποιεί εν αφθονία τα αντικείμενα και τα σκίτσα του βρίθουν από ανατροπές πραγματολογικές και εννοιολογικές. Στα περισσότερα εμφιλοχωρεί το στοιχείο της έκπληξης, ένα είδος ξαφνίσματος το οποίο περισσότερο εντυπωσιάζει παρά δημιουργεί γελαστική διάθεση. Χρησιμοποιεί ακόμη εν πολλοίς τα λογοπαίγνια. Την δεκαετία του ’80 δημοσιεύουν σκίτσα στο «Αντί» και οι: Γ.Σ. (Γιώργος Σεργάκης), Νίκος Σιδέρης – δημοσίευσε γελοιογραφίες και στην εφημερίδα <<ΝΕΑ>> , αλλά πέθανε νεώτατος- , Γ.Ματορίκος, Σόνια Μητραλιά, Ιοσίφ κ.ά. Ίσως στο «Αντί» (τ.258, 13/4/1984) να έχει δημοσιευτεί και η πλέον πρωτότυπη ελληνική γελοιογραφία. Την σκιτσάρουν και την υπογράφουν δύο γελοιογράφοι: ο Γ.Σ.(Γ. Σεργάκης) και ο Δ. Χαντζόπουλος. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δημοσιεύονται στο «Αντί» γελοιογραφίες του Γ.Ματορίκου και αργότερα από το 1990 γελοιογραφούν οι Γ.Φιλδισάκος και Χ.Παπανίκος. Την δεκαετία του 1990 και μέχρι τα σήμερα εμφανίζονται από τις σελίδες του περιοδικού οι γελοιογράφοι: Κώστας Κουφογιώργος, Ανδρέας Πετρουλάκης και Τάσος Αναστασίου. Και οι τρεις δημοσιεύουν πολιτικές γελοιογραφίες με μακροσκελείς, συνήθως, διαλόγους. Ο Αναστασίου τελευταίως κάνει γελοιογραφίες και στα <<ΝΕΑ>>, ο Πετρουλάκης στην <<Καθημερινή>> , ο Κουφογιώργος στην <<Εποχή>>. Η ιστορία, αν ποτέ γραφτεί… Σήμερα, η σχολή της γενιάς του <<Ταχυδρόμου>> τείνει να ξεπεραστεί, χωρίς να μπορεί να αποφανθεί κανείς ότι τούτο είναι και θετικό βήμα προόδου. Υπάρχει η τάση της πλημμυρίδας του σκίτσου από φούσκες και φουσκίτσες με λόγια και διαλόγους. Ούτε τα έξυπνα πολιτικά βέλη της σχολής του «Αντί» εκτοξεύονται. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς το σκίτσο – αν τούτο φαίνεται – για να εννοήσει την γελοιογραφία, τα λόγια υποκαθιστούν τη οποιαδήποτε γελαστικότητα του θέματος. Υπάρχει κι εδώ η επίδραση του Altan, του Volinski ή του Plantu. Η ιστορία, αν ποτέ γραφτεί κάποια τεκμηριωμένη ιστορία της ελληνικής γελοιογραφίας, θα δείξει. Δημοσιεύθηκε στον τόμο ΜΔ’ ΕΠΤΑ ΗΜΕΡΕΣ της εφημερίδας «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» με τίτλο: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ , ΔΥΟ ΑΙΩΝΕΣ ΣΑΤΙΡΑΣ. Από εδώ