Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η ιστορία της ανέρευσης μιας εξαφανισμένης αγάπης, σε ένα κόσμο που αγνοεί την ύπαρξη ενός άλλου που βρίσκεται ακριβώς από πάνω του, εκτός από λίγους εκλεκτούς. Με τον πάνω κόσμο πιθανόν να είναι ο δικός μας και ο κάτω αυτός της φαντασίας και των ξωτικών. Πολύ δυνατό εικαστικά κόμικ αλλά με εμφανή προβλήματα στατικότητας και σεναριακής εξέλιξης, το παρόν πόνημα απ' ότι καταλαβαίνω πρέπει να είναι η διπλωματική εργασία της δημιουργού. Το κόμικ όμως βγήκε το 2015 και η κόπια που έχω στην κατοχή μου είναι από την δεύτερη φετινή έκδοση, οπότε η δημιουργός μπορεί να έχει βελτιωθεί και στους δύο τομείς σε μεταγενέστερες δουλειές. Ακόμα και έτσι, το σενάριο μπορεί να ιδωθεί ως σουρεαλιστική καλλιτεχνική άδεια, οπότε αξίζει τον κόπο να ρίξετε μια ματιά. Το άλμπουμ ως ποιότητα έκδοσης στην Β' έκδοση είναι επίσης προσεγμένο, με ημιχαρτονέ εξώφυλλο και χοντρές σελίδες, με την πλαστικοποίηση του εξώφυλλου δυστυχώς να είναι προβληματική και να ξεφτίζει εύκολα. Αν θυμάμαι καλά, η δημιουργός μας είπε πως απλά δεν έγινε από το τυπογραφείο αλλά σε μεταγενέστερο χρόνο λόγω σφάλματος. Μπορείτε να βρείτε την δημιουργό στο artstation ενώ το κόμικ είναι διαθέσιμο για ανάγνωση και ψηφιακά σε "μπανάλ" ανάλυση στο issuu, για να μην σας αποθαρρύνει από το να το αγοράσετε σε έντυπη μορφή.

Σκιτσούχτρα- Όλες οι αστείες στιγμές της καθημερινότητας ενός κομίστα Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για την ταχεία ανάπτυξη του χώρου των αυτοεκδόσεων, οι οποίες έχουν κερδίσει με το σπαθί τους μια σημαντική θέση στο χώρο των ελληνικών comics. Παρά τις οικονομικές δυσκολίες που γεννάει η απόφαση για αυτοέκδοση ενός comic, αλλά και τις δυσχέρειες στη διακίνηση αυτών των έργων, αρκετοί είναι οι κομίστες που επιλέγουν να αναδείξουν το ταλέντο τους μέσα από αυτές τις απόλυτα προσωπικές δουλειές. Και συχνά το αποτέλεσμα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα comics των εκδοτικών οίκων. Μια τέτοια περίπτωση φανζινά είναι και ο Steve Stivaktis, ο οποίος έχει αποδείξει το ταλέντο του σε αυτοεκδόσεις που έχουν κάνει αίσθηση στο χώρο των ελληνικών comics, όπως είναι το περσινό Εσμέ. Η Σκιτσούχτρα του Steve δεν εμφανίζεται για πρώτη φορά. Είναι μια ιδέα του δημιουργού που ξεκίνησε να εκδίδεται ήδη απ’ το 2013 μέσα απ’ το comic «Ιδιοτρόπιο» και από τότε συνέχισε τις εμφανίσεις της στα επόμενα τεύχη του «Ιδιοτρόπιου», αλλά και σε αυτοτελή fanzines. Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία της, η οποία κλείνει έναν μεγάλο κύκλο (και ίσως ανοίγει έναν επόμενο), ονομάζεται «Σκιτσούχτρα Omnibus» και περιλαμβάνει όλα τα παλιότερα βήματα της Σκιτσούχτρας, εμπλουτισμένα από ολοκαίνουριες σελίδες, που γεμίζουν ένα πολύ προσεγμένο τεύχος με πολλά έγχρωμα στριπάκια. Ο Steve δημιουργώντας την Σκιτσούχτρα, βρήκε έναν πολύ δημιουργικό τρόπο να μιλήσει με χιούμορ και γερές δόσεις αυτοσαρκασμού για την καθημερινότητά του ως δημιουργού comics. Στις σελίδες του comic του πολλοί κομίστες θα εντοπίσουν στιγμές της ζωής τους. Η ίδια η Σκιτσούχτρα είναι ένα όν, το οποίο κατοικεί σε εγκεφάλους σκιτσογράφων και άλλων δημιουργών, η οποία ζει απ’ τη μιζέρια και την απογοήτευση των ξενιστών της. Κάθε δημιουργός την έχει συναντήσει σε στιγμές απογοήτευσης, άγχους και έλλειψης ιδεών. Στα στριπάκια του Steve θα συναντήσουμε όλους τους σατανικούς τρόπους που βρίσκει για να απογοητεύσει τον ξενιστή της, είτε γράφοντας ένα αρνητικό σχόλιο στο Facebook, είτε κλείνοντας το ρεύμα πριν αποθηκεύσει το έργο του στον υπολογιστή, είτε δείχνοντάς του άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες σε μικρότερη ηλικία απ’ αυτόν και γενικά με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο που μπορούμε να φανταστούμε. Μέσα απ’ τις σελίδες της Σκιτσούχτρας γνωρίζουμε καλύτερα τις πιο δύσκολες στιγμές στην καθημερινή ζωή ενός κομίστα. Γιατί υπάρχουν και τέτοιες. Το επάγγελμα του κομίστα μπορεί να είναι δημιουργικό και ίσως να μοιάζει σε εμάς τους αναγνώστες λίγο με χόμπι, αλλά στην πραγματικότητα για τους ίδιους τους κομίστες δεν σταματάει να είναι η δουλειά τους. Απ’ τα comicsκαι τα σκίτσα τους ζουν, πληρώνουν τους λογαριασμούς, προσπαθούν να κάνουν καριέρα. Και αυτό φυσικά φέρνει και όλα τα αρνητικά που κουβαλάει και κάθε άλλη δουλειά: άγχος, κούραση, πίεση, deadlines, κακοπληρωμένη δουλειά, ανεργία. Και όπως και κάθε άλλη δουλειά, η καθημερινότητα του κομίστα δημιουργεί μερικές φορές πολύ γέλιο. Αυτές τις στιγμές γέλιου αποτυπώνει στα στριπάκια του ο Steve, όλα τα τελευταία χρόνια που δημιουργεί τις ιστορίες της Σκιτσούχτρας, οι οποίες στο Omnibus είναι όλες μαζεμένες και παρατίθενται με χρονολογική σειρά. Έτσι μπορούμε να γνωρίσουμε τις αλλαγές τόσο στην εποχή και τη ζωή των σκισογράφων των τελευταίων ετών, όσο και τις αλλαγές στην επαγγελματική ζωή του ίδιου του Steve, αλλά και την εξέλιξη της καλλιτεχνικής του πένας, η οποία έχει αποδείξει και στο παρελθόν ότι είναι ιδιαίτερα ταλαντούχα. Ο Steve μέσα απ’ τα στριπάκια του μας δείχνει ότι τη Σκιτσούχτρα τη σχεδίαζε για να εκφράσει τα παράπονά του απ’ τα υπόλοιπα comics και σκίτσα του. Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ένα διάλειμμα με προχειροφτιαγμένα στριπάκια. Αντίθετα, ο Steve βρίσκει πολλούς διαφορετικούς δημιουργικούς τρόπους να αφηγηθεί αστείες ιστορίες απ’ την καθημερινότητά του, οι οποίες ήδη απ’ τις πρώτες σελίδες του comic μπορούν να κερδίσουν τον αναγνώστη. Πηγή

Πρωτόλειο του νεαρού δημιουργού Καρλ Χρις, που μας μεταφέρει στο γιορτινό κλίμα των Χριστουγέννων του 2016. Κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2016 στην έκθεση ΑΣΤΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ Περιέχει τέσσερις ιστορίες. Στις τρεις πρωταγωνιστεί η κοτοπαρέα του Κύρου Τσήκεν, ενώ το καρέ συμπληρώνεται με μια ιστορία με τον Μπόμπο και τον Μπίμπο. Το άλμπουμ έχει μεγάλο μέγεθος και η εκτύπωση είναι ποιοτική.

Η ιστορία δύο ανήλικων αγοριών ,σε μία εναλλακτική ευρώπη του1923 ύστερα από 85 χρόνια πόλεμου.Ο σκληρός ΝΤΑΝΙΛ ΒΑΣΙΛΙΕΒΙΤΣ ΤΟΛΣΤΟΊ΄ και ο ΦΕΝΤΟΡ ΤΣΑΠΑΓΙΕΒ ζουν στό Ρωσικο ορθόδοξο οικοτροφείο του Αγίου Παύλου σε μία τετριμμένη καθημερινότητα.Ωσπου σαν αχτίδα φωτός έρχεται να διδάξει προσωρινά-για εναν μήνα-ανθρωπολογία και επιστήμες,Οκαθολικός καρδινάλιος Μπαρτολομέο,που είναι πρώην εγκληματιας πολέμου,και γλύτωσε την κρεμάλα κάνοντας συμφωνίεςμε τις νέες κυβερνήσεις, γνωστός και σαν Μαέστρος.Ο Μαέστρος δεν είναι ενας κοινότυπος ιερέας,κατανοεί τα παιδιά και ξέρει να ΄’’μιλάει’’ μαζί τους,κόντρα με τους άλλους στενόμυαλους ιερείς-καθηγητές. Αυτά συμβαίνουν στα δύο πρώτα κεφάλαια του τόμου με τίτλους στα ιταλικά il maestro και fiore nero(μαύρο λουλούδι).Στο τρίτο με τιτλο spago(σπάγγος), που με τη πρώτη ανάγνωση μπορεί να φαίνεται αταίριαστος αλλά στην συνέχεια αντιλαμβανόμαστε οτι δεν υπαρχει πιο κατάληλος,γινεται η ανατροπή.Ολα οσα ξέραμε αλλάζουν.Ηιστορία μόλις αρχίζει... Ο Γιάννης Δαλκίδης καταφέρνει να δημιουργήσει ενα μανγκα που δεν ...ειναι μανγκα, η καλυτερα ένα καθόλα ελληνικό μάνγκα, που ,εχει μεν καταβολές απο τη γνωστή Ιαπωνική φόρμα αλλά με το χαρακτηριστικό στυλ του ταλαντούχου δημιουργού.Κατά την γνώμη μου,πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά,που σε αφήνει με αγωνία ανυπομονωντας γιά το δεύτερο τόμο.Και όπως είπε ο κομίστας ‘’ακομα δεν είδατε τίποτα’’ελπίζω να μην περιμένουμε για πολυ. Το μόνο μείον που με κούρασε όταν το διάβαζα ήταν στο lettering,σε μερικα μπαλονάκια τα γράμματα ήταν πολύ μικρά και αχνά τυπωμένα,αλλα και πάλι ισως φταιώ εγώ ουκ γήρας έρχεται μόνο.Οσοι διστάζατε να πάρετε το RustBone μη το σκέφτεστε ,αγοράστε το,αξίζει τα 10 ευρώ του. Υ.Γ. Αλλη μια κριτική ματιά απο τον geokon712 μπορείτε να βρείτε εδω Μερικες σελίδες Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τον nikos99.

Το πέμπτο λεύκωμα απο την Ετήσια έκθεση Comix της Φοιτητικής Εβδομάδας του Α.Π.Θ. (Απρίλιος 2005).. To λεύκωμα που ονομάζεται ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ είναι το κλασικό ετήσιο που βγαίνει για κάθε έκθεση και περιέχει 35 ιστορίες comix ελλήνων δημιουργών, σε 116 σελίδες (μαζί με τα εξώφυλλα).. Σε αυτήν την Φοιτητική Εβδομάδα (2005) βγήκε ακόμα ένα λεύκωμα με Έλληνες και Ιταλούς δημιουργούς, με τίτλο Παιχνίδι Μελάνης - Gioco Di China. Ομαδοποίηση Λευκωμάτων Εκθέσεων Κόμικς Φοιτητικής Εβδομάδας Α.Π.Θ.

Ψυχαλάστρας – Ένα noir fanzine με ψυχαναλυτικό θέμα Ο Ψυχαλάστρας είναι το πιο πρόσφατο fanzine του Πανάγου (κατά κόσμον Παναγιώτη Γερακάκη), τον οποίο τον γνωρίσαμε με τον περσινό fanzine του «Άσχημη Νύχτα», αλλά και μέσα απ’ τις σελίδες του Μπλε Κομήτη #4, όπου σκίτσαρε την ιστορία «Παρίσι χειμώνας 1788». Ο Πανάγος με τον Ψυχαλάστρα επιμένει στη μορφή της αυτοέκδοσης, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει ανέβει ως είδος και στην ελληνική comic σκηνή. Πολλοί καλλιτέχνες επιλέγουν να πουν τις ιστορίες τους σε fanzines και σε αυτοεκδιδόμενα comics, αναλαμβάνοντας το κόστος της παραγωγής και τη δυσκολία της διακίνησης. Βέβαια εξασφαλίζουν με αυτό τον τρόπο την απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία, αφού δεν σχεδιάζουν με τα κριτήρια κάποιου εκδότη για το έργο τους, αλλά μόνο με βάση τη δικιά τους δημιουργικότητα. Έτσι λοιπόν ο Πανάγος είναι κι αυτός ένας από τους πολλούς σκιτσογράφους που επιλέγουν να εκδώσουν οι ίδιοι τα comics τους και να έρθουν πιο άμεσα σε επικοινωνία με το κοινό τους. Μάλιστα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι παράλληλα με την αύξηση των αυτοεκδόσεων έχει βελτιωθεί αισθητά και η συνολική εικόνα των περισσότερων από τα αυτοεκδιδόμενα comics, τα οποία συχνά ξεχωρίζουν και στο κοινό, αλλά και στα βραβεία comics. Στο νέο του comic ο Πανάγος διηγείται μια ενδιαφέρουσα noir ιστορία. Ο εγκληματίας είναι ένας ψυχολόγος serial – killer, ο οποίος αντί να βοηθάει τους ασθενείς του, τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Αντί για διαγνώσεις, εκδίδει κατηγορίες, οι οποίες μέσα απ’ τον έλεγχο που έχει ο Ψυχαλάστρας -ως ειδικός- τρελαίνουν τους πελάτες του, που τελικά οδηγούνται στην αυτοκτονία. Η αστυνομία γνωρίζει την τακτική του από τα σημειώματα αυτοκτονίας που αφήνουν τα θύματά του, όμως δεν μπορεί να τον εντοπίσει, επειδή συνεχώς αλλάζει τον τόπο του γραφείου του. Τελικά ο ντετέκτιβ που αναλαμβάνει την υπόθεση θα βρει μια λύση, αφού αποτύχει οι παρακολούθηση όλων των εναλλακτικών μεθόδων θεραπείας στις οποίες πίστευε ότι θα τον εντόπιζε. Ο Πανάγος στο comic του φτάνει στα ακραία όριά τους την επιστήμη της ψυχανάλυσης, αλλά και κάποια πολιτικά σχόλια, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσει ως πρώτη ύλη της comic ιστορίας του. Με αυτόν τον τρόπο για παράδειγμα η φροϊδική θεωρία μπορεί να τρελάνει έναν ψυχαναλυόμενο, ο οποίος θα νιώσει ντροπή για το οιδιπόδειο σύμπλεγμά του και θα οδηγηθεί στην αυτοκτονία, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αντίστοιχες θεωρίες. Έτσι ο Πανάγος φτιάχνει μια ενδιαφέρουσα παρωδία ενός ψυχαναλυτή serial – killer με αυτή την πρωτότυπη σκέψη. Όμως κάπου στο τέλος της ιστορίας φαίνεται αυτό το τράβηγμα απ’ τα μαλλιά της πραγματικότητας να λειτουργεί αρνητικά στην ιστορία και αξίζει να ειπωθούν δύο λόγια γι’ αυτό (ακολουθούν spoilers!). Η λύση του ντετέκτιβ για να συλλάβει τον Ψυχαλάστρα είναι να βρει κάποιον να στείλει για δόλωμα. Όμως επειδή όσους αστυνομικούς έχει στείλει μέχρι στιγμής τους κυρίευσε η τρέλα του Ψυχαλάστρα και ή αυτοκτόνησαν ή πήγαν σε ψυχιατρείο, ο ντετέκτιβ έπρεπε να βρει κάποιον που να μην επηρεάζεται από την κριτική των άλλων. Κι εδώ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του comic, αφού ο Πανάγος επιλέγει να ενσαρκώσει αυτόν τον απόλυτο «σταρχιδιστή» ασθενή στον «απόλυτο δημόσιο υπάλληλο». Έτσι στο comic βλέπουμε η αντίφαση ότι ενώ υπάρχει μια αναμφισβήτητα πολιτικά ορθή κριτική για το πελατειακό κράτος του ΠΑΣΟΚ, αυτή τελικά καταλήγει να αναπαράγει το φαινομενικά αντίστροφό της, όπου στην πραγματικότητα είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή την νεοφιλελεύθερη αντίληψη που προσπαθεί να μας πείσει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι όλοι τεμπέληδες και ανίκανοι και πρέπει τελικά να απολυθούν. Ας μην ξεχνάμε, δε, ότι στα χρόνια των μνημονίων έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές αντίστοιχα ρητορικά τεχνάσματα, αυθαίρετα πολιτικά συμπεράσματα και καρικατούρες της πραγματικότητας, προκειμένου να κατηγορήσουν ολόκληρους λαούς ως «τεμπέληδες» και «P.I.G.S.», ενώ τελικά ο κερδισμένος από όλα αυτά είναι το κεφάλαιο και τα αφεντικά, που έχουν κατακρεουργήσει τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Έτσι λοιπόν η λύση του comic ίσως αξίζει έναν πολιτικό προβληματισμό και στο αναγνωστικό κοινό, αλλά και στον ίδιο τον καλλιτέχνη, για τις επεκτάσεις αυτού του πολιτικού σχολίου που κάνει μέσα απ’ τις σελίδες του comic του. Πάντως αξίζει να ξαναπούμε ότι διατηρεί το ενδιαφέρον της η αρχική ιδέα του Πανάγου, ενώ και το ασπρόμαυρο καρτουνίστικο σχέδιο με τους μωβ χρωματισμούς (σε σκοτεινό νουαρικό φόντο) είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πολυτέλεια για ένα fanzine. Πηγή

Η δεύτερη προσπάθεια της Δήμητρα Νικολαΐδη, μετά το εξαιρετικό Guess! εμφανίστηκε στο Comicdom του 2018. Το συγκεκριμένο κόμικ κινείται σε διαφορετικό σεναριακό ύφος, αφού τα φαντασιακά στοιχεία υποχωρούν, χωρίς όμως να εκλείψουν και δίνουν τη θέση τους σε μια εκ πρώτης όψεως ρεαλιστική αφήγηση. Ηρωίδα της ιστορίας είναι η Αθηνά, χορεύτρια, η οποία δεν ικανοποιείται πλέον από την τέχνη της και επιστρέφει στο χωριό της γιαγιάς της προσπαθώντας να βρει τον εαυτό της σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδιαβάσει σε σεναριακό επίπεδο, αλλά το σχέδιο της Νικολαϊδη, καθώς και τα χρώματα είναι πραγματικά υπέροχα. Θεωρώ ότι αξίζει την προσοχή σας, αν και δεν με ενθουσίασε τόσο όσο η προηγούμενη δουλειά της - απουσίαζε εξάλλου και το στοιχείο της έκπληξης. Πιστεύω πάντως, ότι η προσπάθεια διαφοροποίησης από το ντεμπούτο της είναι αξιοσημείωτη και δείχνει ότι η καλλιτέχνις επιθυμεί να εξελιχθεί. Παραθέτω ένα δείγμα από το κόμικ Μια σύντομη αναφορά στο κόμικ, μπορείτε να βρείτε σε αυτό το άρθρο. Κατά τη γνώμη μου, η Νικολαΐδη είναι μια δημιουργός, την οποία αξίζει να παρακολουθούμε

Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχε δημιουργηθεί στην Αθήνα το Ultra Splatter Club, με μέλη φαν ταινιών τρόμου, υπερφυσικού, φανταστικού αλλά και των ανάλογων βιβλίων φυσικά. Κάποια στιγμή τα μέλη αποφάσισαν να εκδώσουν και ένα ανάλογο φανζίν, και εγένετο Splatterzine. Με αφιερώματα σε ταινίες και δημιουργούς τρόμου αλλά και σε κάποιους serial killers, κριτικές, συνεντεύξεις κλπ. Απ' όσο γνωρίζω κυκλοφόρησαν 4 τεύχη συνολικά και σταμάτησαν εκεί, πιθανόν λόγω και του ντόρου με την υπόθεση των σατανιστών της Παλλήνης (το αναφέρει το 4ο τεύχος). Το περιοδικό είχε μια υποτυπώδη σχέση με τα κόμικς, αρχικά λόγω δύο στριπ του Φρίξου Κοκκώνη που υπήρχαν στο 1ο τεύχος (μπορείτε να τα δείτε εδώ), ενώ και το εξώφυλλο του 3ου τεύχους προέρχεται από το σκίτσο Lilith του κομίστα Russ Heath...

Τιμή: 5€ Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Κόναν του Βάρβαρου...? Φυσικά...! Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Πόναν του Μάρμαρου...? Όχι...? Αυτόν ακριβώς τον θρύλο έρχεται να μας διδάξει ο καθ ύλην αρμόδιος σε τέτοια θέματα, Γιάννης Ρουμπούλιας...! Ο σπουδαίος δημιουργός έφτιαξε μία ιστορία με την μορφή αυτοέκδοσης και την κυκλοφόρησε στο ComicDom 2017...! Πρόκειται για μία ασπρόμαυρη παρωδία του Κόναν...! Όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο δημιουργός, η ιδέα του Πόναν υπήρχε στο μυαλό του από το Λύκειο και τώρα που ωρίμασαν οι καιροί, βγήκε στην επιφάνεια...! Η έκδοση θυμίζει fanzine, αλλά γενικά είναι αρκετά προσεγμένη...! Έχει καλής ποιότητας σελίδες και η βιβλιοδεσία έχει γίνει με συνδετήρες...! Στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου υπάρχει ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Πόναν, από τον Μάνο Λαγουβάρδο...! Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρουμπούλια

Μια συλλογή με 7 παλιότερες δουλειές της Ευγενίας από το 2012 μέχρι το 2015, δεύτερη κυκλοφορία για το Comicdom Con 2016. Σε αυτό το τευχάκι μπορείς να διακρίνεις δύο πράγματα: την εξέλιξη και το ταλέντο της! Οι ιστορίες είναι κάπως άνισες, αυτό όμως είναι φυσικό αν σκεφτείς ότι έχουν δημιουργηθεί σε διάστημα 3 χρόνων. Αν και την βασική ιστορία την έχω ήδη, το τευχάκι το αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη!

Η νέα δουλειά της Ευγενίας είναι... του κ*λου Όχι, όχι! Δεν καταλάβατε καλά... Στη νέα δουλειά της Ευγενίας βασικός πρωταγωνιστής είναι ένας κ*λος. Συγκεκριμένα ο κ*λος του Τζακ, που αποφάσισε να γίνει γνωστός δείχνοντάς τον! Ένα αρκετά ευχάριστο τευχάκι με πολύ καλή ροή και όμορφο σχέδιο, που με έκανε να χαμογελάσω αρκετές φορές! Στα συν και το εντελώς γραφίστικο εξώφυλλο!

Τιμή: 2 ευρώ Κυκλοφόρησε σε 69 αριθμημένα αντίτυπα και σε τρία διαφορετικού χρώματος εξώφυλλα και περιλαμβάνει αυτόνομη την συμμετοχή του Tasmar για την έκθεση Once Upon A Horny Time, η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 1ου AthensCon, όπου γνωστοί δημιουργοί διασκεύαζαν γνωστά παραμύθια στην δική τους, ερωτική εκδοχή. Η ιστορία περιλαμβάνεται ως μονοσέλιδη και στον κατάλογο της έκθεσης. Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους germanicus & comicsking

Η Ρέιτσελ επιστρέφει στην γενέτειρα της μητέρας της, το Shallowfirth, αναζητώντας απαντήσεις και διαπιστώνει πως αυτή η μικρή πόλη της Αγγλίας δεν είναι αυτό που φαίνεται. Η πόλη έχει μάγισσες και φαντάσματα και όλοι υποψιάζονται πως για όλα ευθύνεται ο ιδρυτής της πόλης. Αυτό είναι λίγο-πολύ το ρεζουμέ του πρώτου τεύχους της σειράς του Dennis Yatras, ο οποίος υπογράφει ως Kinmeran την δουλειά του. Μην ανησυχείτε, δεν αποκάλυψα παραπάνω απ' όσα λέει και η σύνοψη στο οπισθόφυλλο, αν και είναι η αλήθεια πως τα όσα συμβαίνουν στο πρώτο τεύχος είναι σχετικά λίγα, μιας και μέχρι να μας συστήσει τους βασικούς παίκτες ο δημιουργός, το τεύχος έχει τελειώσει. Η μίξη Twin Peaks με Supernatural όμως είναι καλογραμμένη, και σε συνδυασμό με το εξαιρετικό σχεδίο που μου θύμισε μια μίξη Terry Moore με Frank Cho, κρατάει το ενδιαφέρον και την αναμονή για το δεύτερο τεύχος ενεργή. Μόνο παράπονο το χαρτί που χρησιμοποιήθηκε, το οποίο τσακίζει υπερβολικά εύκολα.

Η αυτοέκδοση που έβγαλε ο meliss στα πλαίσια της συμμετοχής του στο Comicdom Con Athens 2018 (αν και μερικά κομμάτια έφτασαν μέχρι και το 3ο Comiczineweekend. ). Όπως περιγράφει και ο δημιουργός, πρόκειται για στριπάκια βασισμένα σε διάφορες ιδέες που του έρχονταν σε άναρχη σειρά και μορφή και τα οποία αποφάσισε να τις κάνει κόμικ. Τα αποτελέσματα είναι αναλόγως χαώδη, αλλά με ευχάριστο τρόπο. Σίγουρα αρκετός κόσμος μπορεί να βρει μέσα στις σελίδες του πράγματα που έχει βιώσει, δει, σκεφτεί ή ακόμα και πράγματα που ίσως έχουν περάσει μέσω της μορφής ανεκδότων. Το κόμικ διατέθηκε σε 120 αριθμημένα αντίτυπα μόλις. Η πρώτη σελίδα του κόμικ.

Ένα ακόμη κόμικ άλμπουμ του Μπάμπη Ιωαννίδη και σχέδιο του Σεβαστιανού Ντζόκα (Δεν είμαι σίγουρος για την ορθογραφία του επώνυμου). Μια σειρά από έγχρωμα στριπάκια γραμμένο στα αγγλικά. Επειδή δεν είναι στα ελληνικά ίσως η θέση του δεν είναι εδώ, αλλά βλέπω και άλλα αγγλικά στην ίδια ενότητα. Φαντάσματα που συμπεριφέρονται ανθρώπινα και καθρευτίζουν τη δική μας ζωή. Όμορφο σχέδιο, άσε που τα φαντάσματα θυμίζουν προφυλακτικά. Γράφει Νο1 και έτσι ίσως δούμε σύντομα και δεύτερο άλμπουμ. Θα έλεγα ότι το δεύτερο μισό ήταν πολύ καλύτερο από το πρώτο. Ήθελαν λίγο ζέσταμα.

Σκιτσούχτρα: Ουσι.θ ['skitsuxtra'] Πλάσμα του σκότους που ζει στους εγκεφάλους των καλλιτεχνών και ευθύνεται για όλα τα δεινά που τους συμβαίνουν. Επίσης, χαρακτήρας του Steve Stivaktis ο οποίος έχει απλώσει τα πλοκάμια του στα 4 τεύχη του ιδιοτρόπιου, την πρώτη, γραμμένη με Ελληνικούς χαρακτήρες, αυτούσια πρωταγωνιστική έκδοση, και την παρούσα, που βγήκε το 2017. Φέτος, έβαλε και χρώμα στην ζωή της. Στα ίδια στάνταρ με τα προηγούμενα, η Σκιτσούχτρα παρενοχλεί τον δημιουργό της με διάφορους, αστείους τρόπους. Σελίδα δείγμα.

Το ασπρόμαυρο δωδεκασέλιδο κόμικς της Ευαγγελίας Καλύβα είναι ένα μικρό απόσπασμα εμπνευσμένο από την συμμετοχή της στο Dungeons & Dragons campaign με το οποίο απασχολείται εδώ και δύο χρόνια. Είναι η πρώτη φορά που δουλειά της μπαίνει στο τυπογραφείο, και από ότι φαίνεται πρόκειται να ασχοληθεί με το κόμικς και τα παρεμφερή σε σταθερή βάση και όχι μια παροδική ''εκτόνωση'' γιατί είναι σπουδάστρια στο Εργαστήριο Εικονογράφησης Κόμικς και Animation και στο Εργαστήριο Γραφικών Τεχνών της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Ωραίο σχέδιο με τις απαραίτητες σκιές για να αποδοθεί το κείμενο όσο καλύτερο μπορεί. Τα έγχρωμα pin arts πολύ πιο καλύτερα σχεδιασμένα, η απόδοση στο χρώμα δουλεμένη άριστα ώστε να κάνει τα σχέδια να φαίνονται ωραιότερα. Κάτι μου λέει ότι η Ευαγγελία θα μας απασχολήσει στο μέλλον, αρκεί να βρει μία ιστορία με καλή πλοκή. Δεσποινίς Καλύβα καλή τύχη. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε με την Ευαγγελία για σχόλια απορίες μπορείτε στο: e-mail vagelioka@gmail.com f.b. www.facebook.com/vageliokali/ ins. www.instagram.com/vageliokal Το παρών τεύχος εμφανίστηκε στο comicdom-con 2018 το τριήμερο 20-22 Απριλίου . 　 ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Για το GreekComics: Βασιλεύς των Κομικς. Σελίδες δείγμα. Και αφιέρωση ,συμπτωματικά σχεδιασε το στέμα που προτιμώ σαν αβατταρ 　

Θα μου πεις: “άλλη μια παρωδία του Κόναν και των κόμικς ηρωικής φαντασίας”. Δεν θα έχεις δίκιο όμως! Πρώτον γιατί το σχέδιο του Κώστα Κυριακάκη πάντα τα σπάει. Δεύτερον γιατί το σενάριο είναι πολύ αστείο, χωρίς περιττά μπερδέματα και αλλανταλλισμούς. Τολμώ να πω: χτυπάει κατάμουτρα τον (όντως εξαιρετικό) Πόναν τον Μάρμαρο και τον βάζει κάτω. Τρίτον, θέλει και τρίτον; Φτάνουν τα δύο παραπάνω. Στο εξώφυλλο γράφει νάμπερ γουάν. Κάνε Θέ μου να έχει και συνέχεια!

Μια εκρηκτική συνεργασία ανάμεσα σε δύο διαμετρικά αντίθετους κομικίστες. Η Διονυσία Δεδούση με το γλυκό, παιχνιδιάρικο σχέδιό της εικονογραφεί δύο μικρά σενάρια του ανατρεπτικού Βαγγέλη Χατζηδάκη (βλ. Phat Comicz). Η σύμπραξη υπήρξε επιτυχημένη κατά τη γνώμη μου αφού απέδωσε δύο αστεία και λίγο σουρεάλ παραμύθια ιστορημένα με απαλά χρώματα και χαριτωμένα σχέδια. Στην πραγματικότητα το τευχάκι είναι άλλη μια από εκείνες τις οριακές περιπτώσεις που λες “είναι κόμικς, για δεν είναι;” αφού αποτελείται από ολοσέλιδα καρέ. Συνολικά: ωραίο, έχει την πλάκα του, πάρτε το. Η Διονυσία Δεδούση έχει βελτιωθεί στο σχέδιο. Ο Βαγγέλης Χατζηδάκης δεν επιδέχεται περαιτέρω βελτίωσης - είναι ήδη ο τέλειος άνδρας (ελπίζω να τα διαβάζει αυτά και να με ξανακάνει comicz)

Τιμή: 6 € Κεντρικός χαρακτήρας στο παραμύθι αυτό είναι η πριγκίπισσα Έλενα, κόρη του βασιλιά των Αθηναίων Αγαθοκλή. Ο Αγαθοκλής ήθελε να φτιάξει την πιο όμορφη εκκλησία στον κόσμο, και πλήρωσε μια περιουσία για να το πετύχει. Στην πρώτη της λειτουργία, όμως, καυχήθηκε μπροστά σε όλο τον κόσμο για το κατόρθωμά του, και έτσι ο Άρχοντας του Πλάγιου Κόσμου έκανε την εμφάνισή του. Για να τον τιμωρήσει για την αλαζονεία του, τον διέταξε να στείλει τις 3 κόρες του σε αναζήτηση του Εσμέ, του πιο όμορφου πτηνού του κόσμου, και να το βάλει να τραγουδήσει γι' αυτόν. Είχε μόνο έναν μήνα διορία, αλλιώς η εκκλησία του θα γκρεμιζόταν, και θα συνέβαινε το ίδιο κάθε φορά που θα ήθελε να την ξαναχτίσει. Οι 3 κόρες ξεκινάνε λοιπόν, με τις ελπίδες όλων στις 2 μεγαλύτερες, μιας και η Έλενα ήταν η πιο μαλθακή. Αγανακτώντας όμως η Έλενα που δεν της είχαν εμπιστοσύνη, στο κρίσιμο σταυροδρόμι επιλέγει προς μεγάλη έκπληξη των αδερφών της τον "Δρόμο που δεν Γυρίζει", που ήταν και ο πιο δύσκολος. Στον δρόμο της συναντάει πρώτα τον Αχιλλέα Τριγενή, έναν Κρητίκαρο πολεμιστή που μιλάει μόνο με Μαντινάδες (15σύλλαβους στίχους), και στη συνέχεια την Αντιγόνη, μια επιστήμονα / μάγισσα που ήρθε από κάποιον άλλον κόσμο, και οι οποίοι την βοηθάνε στην αποστολή της. Αν η υπόθεση σας θυμίζει κάτι, είναι γιατί υπάρχει ένα παραμύθι που οι 3 γιοι ενός βασιλιά αναζητούν το πουλί Εσμέ, με τον μικρότερο από τους τρεις που είναι πιο προκομμένος να φέρνει σε πέρας την αποστολή. Ο δημιουργός Steve εμπνεύστηκε από τις διηγήσεις της γιαγιάς του Αδαμαντίας για να φτιάξει το κόμικ αυτό, το οποίο τελικά του βγήκε αρκετά διαφορετικό από το original παραμύθι. Το χιούμορ σπάει την ένταση σε πολλά σημεία, ενώ το δράμα, η φαντασία και η περιπέτεια εναλλάσσονται. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη έκδοση 130 σελίδων, που στο τέλος ακολουθείται από πολλές πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία του κόμικ και μπόλικα σκίτσα. Η τιμή του πάρα πολύ λογική συγκριτικά με τον όγκο του, και εύχομαι κάποια στιγμή να κυκλοφορήσει και σε έγχρωμο που θα του πήγαινε πολύ. Ο δημιουργός το αφιερώνει στη γιαγιά του. -------- Το 2018 το κόμικ επανεκδόθηκε με κάποιες αλλαγές στο κείμενο. Ευχαριστούμε τον tik για το εξώφυλλο της επανέκδοσης.

Ήταν τότε που έχασε την ψυχή του. Σε μια εποχή παράξενη, σε τόπους ξένους, μόνος. Ήταν τότε που κατάλαβε: χωρίς ψυχή, ήταν όντως μόνος. --------------------------------- Από τις αυτοεκδόσεις που μου κίνησαν το ενδιαφέρον στο φετινό comicdom. Πλούσιο σχέδιο, με εκφραστικότητα στα πρόσωπα , καλή σκηνοθεσία και ροή. Το σενάριο το βρήκα ικανοποιητικό, καλύτερο από όσο περίμενα. Σίγουρα θα τιμήσω και τις άλλες δυο προσεγμένες εκδόσεις του, τις Σκέψεις και Τη Μικρή Αστερούλα Μια σελίδα από το εσωτερικό

Τιμή: 10.40 € Το Bloodfest: Bad Blood αποτελεί την δεύτερη προσπάθεια της Έλενας Γώγου στον χώρο των κόμικς. Μετά το τρίτευχο Undead που πρωτοεμφανίστηκε στο Comicdom του 2015, τον περασμένο Φεβρούαριο ξεκίνησε καμπάνια συλλογής χρημάτων στην πλατφόρμα Indiegogo για να μπορέσει να τυπώσει το ήδη ολοκληρωμένο webcomic της "Bloodfest: Bad Blood" το οποίο ανέβαζε στην ηλεκτρονική πλατφόρμα Tapas από τις 3/6/2016 μέχρι 16/12/2017. Το κόμικ είναι αγγλόφωνο, έγχρωμο στις 74 σελίδες. Στην τυπωμένη έκδοση των 92 σελίδων, πέρα από την ιστορία περιέχονται κάποια extra με προσχέδια χαρακτήρων, storyboards, την διαδικασία δημιουργίας μιας σελίδας από την αρχή μέχρι το τέλος κ.α. Εδώ το topic για την καμπάνια στο φόρουμ. Το κόμικ μας τοποθετεί σε ένα κελί μαζί με τον Nate, ένα υβρίδιο ανθρώπου-βρικόλακα που κρατά τα πλεονεκτήματα και των δύο και τα μειονεκτήματα κανενός, και δύο κυνηγών βρυκολάκων, του Bernard και της Dani. Αν και αρχικά είναι καχύποπτοι οι μεν για τον δε, αναγκάζονται να συνεργαστούν για να μπορέσουν να αποδράσουν από αυτή τη "φυλακή" που ανήκει στην Vampire Mob ονόματι Brotherhood, την μεγαλύτερη εγκληματική οργάνωση βρικολάκων στον πλανήτη. Κατά την διάρκεια της απόδρασης έρχονται αντιμέτωποι με διαφόρων ειδών και δυσκολίας εχθρούς, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν και το κατάλληλο exposition για να σε εισάγουν στην ιστορία η οποία φαίνεται πως θα συνεχιστεί σε δεύτερο τεύχος κάποια στιγμή. Ξεκάθαρες επιρροές από Blade, όπως έχει πει και η ίδια. Δεν ξετρελάθηκα. Πολυφορεμένο είδος οι βρικόλακες, θεματολογία που αποτελεί την εύκολη λύση όταν θέλεις να κάνεις τρόμο γρήγορα και εγγυημένα. Το θέμα είναι πως εν έτι 2018 πρέπει να παραδώσεις κάτι πραγματικά καλό ώστε να το κάνεις να διαφέρει από τα άπειρα μέτρια έργα εκεί έξω με δαγκανιάριδες. Δεν μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο καταφέρνει να ξεχωρίσει. Θα 'λεγα καλύτερο από τον μέσο όρο των ελληνικών αυτοεκδόσεων σίγουρα, μεγάλο και με μια κάποια αρχή/μέση/τέλος, αλλά δεν συγκινεί. Το σκίτσο φαίνεται υποσχόμενο αλλά θέλει μπόλικη δουλειά ακόμα, ειδικά στα συμπληρωματικά περιβάλλοντα.

Φανζίν που έκανε την εμφάνισή του στον πάγκο των Εκδόσεων του Κάμπου στο Comicdom Con 2018. Είναι το ντεμπούτο το Θωμά Κεφαλά, ο οποίος κάνει το σενάριο και το σχέδιο. Γραφιστική επιμέλεια, ο δικός μας Βασίλης "Sandman" Φωτσεινός. Επτά ιστορίες μαύρες, κυνικές, μίζερες θα έλεγαν κάποιοι (και πιθανώς θα είχαν δίκιο), συνοδευόμενες από τρία pin-up. Όμως υπάρχει κάτι ενδιαφέρον στο εγχείρημα αυτό. Το artwork, που μεταβάλλεται λιγότερο ή περισσότερο από story σε story, είναι μια μείξη Robert Crumb και Thomas Ott. Μου φάνηκε αναπάντεχα καλό και με σημαντικά περιθώρια εξέλιξης. Σεναριακά, είναι ακριβώς το είδος του (ελληνικού) κόμικ που πολλοί λατρεύουν να κράζουν, αν και περιέχει μερικές δυνατές σκηνές, με αποκορύφωμα τη βουβή «Βόλτα». Γιατί είπα ότι παρουσιάζει ενδιαφέρον; Αν ο Κεφαλάς το προχωρήσει σοβαρά, τότε πιστεύω ότι μπορεί να κάνει εντυπωσιακά πράγματα, οπότε αυτό θα είναι το πρώτο κόμικ ενός (πολύ;) αξιόλογου δημιουργού. Αν το αφήσει ή δεν το πάρει στα σοβαρά, τότε το κόμικ αυτό θα χαθεί κάτω από τη σκόνη. Όπως και να 'χει, αξίζει να του ρίξετε μια ματιά, υπό τους ήχους του Thee Most Exalted Potentated Love των Cramps.

Κάποια αγόρια δεν κοιτάνε τα κορίτσια στο στήθος ή στα οπίσθια... αλλά στα πόδια. Έτσι και ο ανώνυμος πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας, ο οποίος ελκύεται από τα πόδια της επίσης ανώνυμης κοπέλας του καφέ που επισκέπτεται καθημερινά. Ένα «αυστηρώς ακατάλληλον» φανζίν από τον μετρ Σταύρο Κιουτσιούκη, αφιερωμένο στην ποδολαγνεία. Πρωτοεμφανίστηκε στο τρίτο The Comic Con, σε μια απλή, αλλά καλαίσθητη έκδοση με πολύ ωραίο χαρτί. Ευχάριστο κομιξάκι, με το γνωστό ύφος του Σταύρου Κιουτσιούκη. Νομίζω θα αρέσει όχι μόνο στους φαν του, αλλά και στους ομοιοπαθείς. Από τα κόμικς που μας πάνε μερικά (ή πολλά) χρόνια πίσω, κάνοντας μας να ρίξουμε ένα-δύο ενοχικά βλέμματα τριγύρω, προτού το πετάξουμε στην τσάντα μας.

Το νέο (ή μήπως να πω το πρώτο, σε έντυπη τουλάχιστον μορφή; ) κομιξάκι της ταλαντούχου Ειρήνης Σκούρα είναι γεγονός. Πολύ προσεγμένη έκδοση με ωραίο σχέδιο, άψογο τυπογραφικά (αν και μικρό) - ένα τευχάκι που χαίρεσαι να κρατάς στα χέρια σου. Επίσης τα αμερικάνικά που μιλάνε μου φαίνονται άψογα. Περιέχει σύντομες και αστείες περιπέτειες Αμερικανίδας (ή Αμερικάνας; ) σερβιτόρας σε diner εθνικής οδού. Τα σεναριάκια του μονοσέλιδων στριπς δεν με κέρδισαν, λίγο αναμενόμενο το χιούμορ, λίγο αμερικάνικο μου φάνηκε, κάπως έτσι. Συνολικά πάντως πολύ ωραίο. Πιστεύω ότι η δημιουργός με το ένα μάτι κοιτάζει υπερατλαντικά.