Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'αυτοεκδοση'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Indian

    ΤΟ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ

    Ο Πανάγος Γερακάκης, ο δημιουργός του Ψυχαλάστρα, τον Σεπτέμβριο του 2021 φέρνει σε επαφή με το κοινό του ακόμα μία δουλειά, υπό τον τίτλο ΤΟ ΛΕΕΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ. Το συγκεκριμένο κόμικ αποτελείται από στριπάκια που το καθένα εκτείνεται σε μία σελίδα και στηρίζουν το σενάριό τους από την πρόσφατη πανδημία που βίωσε (κυρίως) η χώρα μας με τον COVID-19. Ο Πανάγος, ορμώμενος από την κρατική διαχείριση αυτής της πανδημίας, κριτικάρει και σατιρίζει με δυναμισμό και νεύρο τα κακώς κείμενα και ίσως με αυτόν τον τρόπο, εκτός από την επιδίωξη του χιούμορ, να θέλει να τονίσει τα λάθη και τις παραλήψεις που (πιθανώς) και να έγιναν. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι κάπως αγοραία, δεν χαϊδεύει, σε καμία περίπτωση, αυτιά, ενώ στο στόχαστρό του, έχουν μπει δύο από τους βασικούς πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, ο Πρωθυπουργός κι ο Λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας. Προσωπικά μου άρεσε η προσέγγιση αυτή, αλλά ομολογώ ότι υπήρχαν κι αρκετές στιγμές που αισθάνθηκα λίγο άβολα. Ο λόγος ήταν πρωτίστως η φρασεολογία, αλλά και η υπερβολή που υπάρχει σε αρκετά από τα στριπάκια. Παραδέχομαι, πάντως, ότι μιλάμε για μία δουλειά που δεν μασάει τα λόγια της και συμπορεύεται με το δημόσιο αίσθημα που επικρατούσε τα προηγούμενα χρόνια. Προτείνεται σε άτομα της ίδιας ιδεολογίας ή και ουδέτερης πολιτικής άποψης. Οι υπόλοιποι, καλύτερα να μην το αγγίξουν καν! Το σχέδιο εστιάζει σε λιτά καρέ, που όμως περιλαμβάνουν όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες, ενώ παράλληλα αφήνουν το σενάριο να παίξει το παιχνίδι του ανενόχλητο. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι παρατηρούμε ένα συνεχόμενο zoom-out και, σε συνδυασμό με τα πολλά καρέ που συνήθως έχει η κάθε σελίδα, έχουμε σώματα σχετικά μικροκαμωμένα και δυσανάλογα. Χρωματικά υπάρχει μία εναλλαγή από μία γήινη παλέτα σε παλ χροιά. Πρωτότυπη και ξεκούραστη στο μάτι. Η έκδοση έχει μέτριο προς μικρό μέγεθος και είναι δεμένη με κόλληση στην ράχη. Το χαρτί στο εσωτερικό έχει πολύ καλή υφή κι εκτύπωση, ενώ το εξώφυλλο είναι χαρτονένιο και σχετικά λεπτό. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, παρά μόνο μερικά στοιχεία επικοινωνίας με τον δημιουργό. Τέλος, να αναφέρουμε ότι μερικά από τα στριπάκια που περιέχονται στο συγκεκριμένο έντυπο, έχουν δημοσιευτεί και ηλεκτρονικά στην σειρά Το διάγγελμα του Σαββάτου. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Θα παρακαλούσα να κρατήσουμε την παρουσίαση μακριά από πολιτικά σχόλια. Οποιοδήποτε τέτοιο σχόλιο θα διαγράφεται.
  2. Indian

    ΤΖΟΝΥ ΤΕΣΛΑ ΜΠΙΓΚΙΝΣ

    Ο Φώτης Τσελεπατιώτης, γνωστός από την σειρά φανζίν που κυκλοφόρησε μετέπειτα με τον τίτλο ΠΕΧΡΑ, μας χάρισε το 2019 ακόμα μία δημιουργία του, που ονομάζεται ΤΖΟΝΥ ΤΕΣΛΑ ΜΠΙΓΚΙΝΣ. Το συγκεκριμένο κόμικ αφηγείται τις περιπέτειες του υπερήρωα Τζόνυ Τέσλα και του πιστού (τις περισσότερες φορές ) βοηθού του, του Πούσικατ-Μπόι. Ο Τζόνυ, ένα ορφανό παιδί το οποίο υιοθέτησε ένας μεγάλος επιστήμονας και του έδωσε το επώνυμό του, έγινε μέρος ενός πειράματος κι από τότε μετατράπηκε σε μία ανεξάντλητη πηγή ηλεκτρικής ενέργειας, ικανή να ηλεκτροδοτήσει ολόκληρη την Νότια Τσουπίλα, την πόλη του. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, ο φίλος μας αποφάσισε να γίνει ο υπερασπιστής της περιοχής του από κάθε κακόβουλο εισβολέα του αχανούς διαστήματος. Σε αυτόν τον αγώνα έχει σύμμαχο τον Πούσικατ-Μπόι, έναν γάτο, ο οποίος δαγκώθηκε από έναν ραδιενεργό άνθρωπο κι απέκτησε πρωτόγνωρες δυνάμεις για αιλουροειδές! Σε αυτό το τεύχος, λοιπόν, περιγράφονται αρκετές διαμάχες και μονομαχίες των πρωταγωνιστών με διάφορους αδίστακτους villains που φέρουν (κι αυτοί) ευφάνταστες υπερδυνάμεις, οι οποίες μπορεί να μην προκαλούν ρίγος στους αναγνώστες, σίγουρα, όμως, προκαλούν χαμόγελα! Αν και ξεκίνησα κάπως μουδιασμένος την ανάγνωση αυτού του κόμικς, μιας και είχα διαβάσει πρώτα την ΠΕΧΡΑ, που δεν μου άφησε και την καλύτερη επίγευση, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα ευχάριστα. Ο Φώτης χτίζει ένα τίμιο σύμπαν κι εκεί εντάσσει δύο αξιόλογες μορφές του υπερηρωικού-χιουμοριστικού χώρου, στις οποίες μάλιστα δίνει ρεαλιστικά χαρακτηριστικά, δεν τις παραθέτει απλά για να ξεκινήσει την δράση, αλλά αποδεικνύει ότι έχει δουλέψει αρκετά με αυτές πριν τις τοποθετήσει στην… αρένα. Όσον αφορά την δράση, αυτή είναι γεμάτη και συνδυάζεται άψογα με το κωμικό στοιχείο και τις αγοραίες συμπεριφορές. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία αυτοέκδοση που με κάλυψε και πιστεύω ότι πέτυχε τον σκοπό της, που ήταν να διασκεδάσει και να σατιρίσει τον κόσμο της Marvel και της DC. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους του είδους, αλλά κι εκείνους που θέλουν να διαβάσουν κάτι ανάλαφρο, αλλά και με συνοχή. Σε μία πρώτη ανάγνωση, αυτό που συνειδητοποιούμε από τον εικαστικό τομέα είναι τα πυκνοσχεδιασμένα καρέ που ίσως να σταθούν η αφορμή να κουράσουν το μάτι. Σε μία δεύτερη (και πιο προσεκτική) ανάγνωση αυτό που προσωπικά μου έμεινε είναι η επιμονή του δημιουργού στην λεπτομέρεια, ιδίως στην απόδοση των villains. Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου εδώ νομίζω ότι δουλεύουν τέλεια, την ίδια ώρα που και το μελάνωμα είναι πολύ όμορφο. Προσωπικά, λοιπόν, θα ήθελα να δω το σχέδιο του Φώτη και σε κάποιο περισσότερο “σοβαρό” κόμικ. Νομίζω ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Όσον αφορά την ποιότητα η έκδοση έχει όλα α στοιχεία για να χαρακτηριστεί ένα μέτριο φανζινάκι. Το χαρτί στο εξώφυλλο μπορεί να έχει πανέμορφα χρώματα, αλλά είναι λεπτό σαν τσιγαρόχαρτό, ενώ οι εσωτερικές σελίδες είναι ματ κι εξίσου λεπτές. Τουλάχιστον η εκτύπωση είναι ικανοποιητική. Το δέσιμο των 36 σελίδων έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε. Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Facebook Ο λογαριασμός του δημιουργού στο Instagram Ο λογαριασμός της Zombiecake Comix στο Instagram Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.
  3. germanicus

    ΤΣΟΝΤΟΚΟΜΙΚ

    Αυτοέκδοση από τον Απρίλη του 2019. 10 τετρασέλιδες ερωτικές ιστορίες από 10 γυναίκες δημιουργούς. Περιεχόμενα 1ου τόμου Big Love - Έλενα Γ. (Έλενα Γώγου) Φιλότεχνοι - Γεωργία Ζάχαρη Satyr - Roberta Γιαϊτζόγλου Watkinson Netflix & Chill - Poisoner (Αλκυόνη Παπακωνσταντοπούλου) Ρομαντισμούλης - Lussaki (Λουκία Τζωρτζοπούλου) Έρχομαι - Στέλλα Στεργίου Gay Porn - Darina Miroshnichenko Saturnidae - Σ.Π. (Σιαδώρα Παπαθεοδώρου) Το Απέναντι Μπαλκόνι - Σμαρ Το Μπεκ - Ραφαέλλα Κόνη Πρόσθετα έχει 3 σελίδες με μίνι βιογραφικά των δημιουργών, με λινκς στα fb και insta τους καθώς και ένα δισέλιδο Μπίνγκο από τη Στέλλα Στεργίου. Λόγω του δεσίματος του κόμικ, αλλά και του ότι έχουμε 10 ιστορίες με 10 διαφορετικές τεχνοτροπίες, δεν μπορώ να σκανάρω υλικό από μέσα. Αντ'αυτού ένα κολλάζ που έχουν ανεβάσει στο φβ με καρέ από κάθε ιστορία για να πάρετε μια ιδέα. Μην παρασύρεστε από το απαλό ροζ. Το κόμικ μέσα είναι ξεκάθαρα α/μ. Πριν από πολλά χρόνια, προ GC, ο Valt σκάναρε και διαμοίραζε κομιξάκια σε γνωστό τορρεντάδικο εκείνης της εποχής. Πέραν από τα τυπικά, σκανάριζε και τσοντούλες (λχ Comics Erotica). Μια διαπίστωση που είχε κάνει ήταν πως τις τσόντες τις κατέβαζαν κυρίως γυναίκες Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το τι θα πίστευε κανείς αναλογιζόμενος τα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι τσόντες, σε κόμικ ή σε ταινίες, είναι ένα ανδρικό σπορ. Νομίζω πως αυτή η ανθολογία στοχεύει και εκεί. Πέραν του να κάνουν τον χαβαλέ τους οι δημιουργοί, να θυμίσουν/τονίσουν/ενημερώσουν ότι ο ερωτισμός δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τους άνδρες και ότι το γλύψιμο, τα ερωτικά βοηθήματα και οι φαντασιώσεις αρέσουν σε πάρα πολλούς ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου Όπως κάθε ανθολογία, άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι. Το σχέδιο διαφέρει. Και οι ιστορίες διαφέρουν. Άλλες έχουν έντονο το χιουμοριστικό στοιχείο, άλλες το ερωτικό, άλλες το χυδαίο. Well, είναι μια ανθολογία Με κοινό τόπο το σεξ Έχει λόγο ύπαρξης? Ναι. Πρωτοφανώς για εμένα (που έχω θέμα με τα κόμικ με το μεγάλο νόημα ή την οιαδήποτε πολεμική) η αξία του στο να πει ότι το ερωτικό κόμικ (και όχι μόνο) αφορά και τις γυναίκες προσπερνά την οιαδήποτε καλλιτεχνική αξία του κάθε έργου της ανθολογίας. Βέβαια, ασχέτως του άμα αρέσει ή δεν αρέσει το κάθε στυλ, είναι καλοδουλεμένες δουλειές. Αυτές τις μέρες, Απρίλης 2021, ρολλάρει μια καμπάνια στο Kickstarter για την έκδοση του 2ου τόμου με τίτλο "Αθήνα ένα μεγάλο κρεββάτι". Ήθελαν να μαζέψουν 7506 ευρώ, έχουν ήδη μαζέψει 11332 και κάποια από τα καλούδια έχουν καπαρωθεί. φβ επίσημο σάητ
  4. Indian

    LE ΠΕΡΙΠΤΕΡΑΣ

    Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το επάγγελμα του περιπτερούχου είναι ιδιαιτέρως κουραστικό, επικίνδυνο και κυρίως ανθυγιεινό για την ψυχολογία. Το τελευταίο οφείλεται στους απανταχού περίεργους πελάτες, τους οποίους είναι αναγκασμένοι να διαχειρίζονται οι περιπτεράδες. Μερικές από τις κατηγορίες αυτών των μυστήριων πελατών είχε την ιδέα να παραθέσει ο Κωνσταντίνος Παππάς, στο πόνημά του “Le Περιπτεράς”. Ο δημιουργός, με περίσσεια ειλικρίνεια, αλλά και… καφρίλα, περιγράφει ένα καθημερινό οκτάωρο ενός τέτοιου επαγγελματία, τους διαλόγους που έχει με το κοινό και φυσικά τα ευτράπελα που ακολουθούν. Εννοείται ότι έχουμε να κάνουμε με σκηνές υπερβολής, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι εντελώς αναληθείς. Όπως και να έχει, πάντως, διαθέτουν χιούμορ. Το σχέδιο έχει λεπτομέρεια και οι γραμμές λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Μου άρεσε αρκετά, αλλά ακόμα περισσότερο μου άρεσαν τα backgrounds και η απόδοση των γειτονιών της Αθήνας. Το ασπρόμαυρο χρώμα είναι, πιστεύω, το καταλληλότερο για μία τέτοια δουλειά, ενώ και η χειρόγραφη γραμματοσειρά είναι πολύ ταιριαστή. Η έκδοση είναι μικρή το δέμας και δεμένη με καρφίτσα. Δεν κρύβει κάποια μεγάλη πολυτέλεια, αλλά σίγουρα έχει γίνει με κέφι και μεράκι. Οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ και με ικανοποιητικό πάχος, το ίδιο και το εξώφυλλο. Στην εσωτερική πλευρά του εξώφυλλου ο δημιουργός ευχαριστεί τους αναγνώστες που επένδυσαν στο κόμικ του, ενώ στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου έχουμε τα στοιχεία επικοινωνίας του. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.
  5. GreekComicFan

    ΕΤΕΡΟΝ ΕΚΑΤΕΡΟΝ: ΦΙΝΕΤΣΑ Κ' ΑΠΟΓΝΩΣΗ

    Ανθολογία κόμικς με εναλλασσόμενους καλλιτέχνες. Περιέχει τις δουλειές των Nanco, This Scum is an Artist, Gemo, Αλεξία Λουγιάκη, PaperMan ΠΜ κ.α. Μπορείτε να δείτε μερικές σελίδες δείγμα στο μπλογκ τους. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση των τευχών.
  6. Indian

    CHIMERES

    Με την αυγή του 2004, μία ομάδα ανθρώπων, με την ονομασία Chimeres, δημιούργησαν ένα μικρό περιοδικό, υπό την μορφή αυτοέκδοσης, στο οποίο αποτύπωναν στο χαρτί οποιαδήποτε ιδέα ένιωθαν την ανάγκη να μοιραστούν με τους υπόλοιπους. Το έντυπο φαίνεται ότι μακροημέρευσε, καθώς από το 2004 που ήταν το έτος πρώτης κυκλοφορίας, ολοκλήρωσε τον κύκλο του το 2019, με την κυκλοφορία του να θεωρείται ακανόνιστη! Μέσα από τις σελίδες του ο αναγνώστης μπορούσε να διαβάσει ποιήματα, μικρά πεζογραφήματα, σκίτσα, κριτικές ταινιών και γενικότερα οποιαδήποτε ελεύθερη ιδέα ήθελαν τα μέλη να εκφραστεί. Κι εννοείται ότι ο καθένας, ο οποίος ήθελε να γίνει μέλος, μπορούσε να το κάνει. Η ομάδα, όμως, δεν επαναπαύτηκε μόνο σε αυτή την κίνηση. Ενάμιση χρόνο μετά δημιούργησαν ένα blog και το 2009, στην αναζήτηση για πιο διαδραστική επαφή με το κοινό, μπήκαν και στις συχνότητες του διαδικτυακού ραδιοφώνου. Και το εγχείρημα κορυφώθηκε με την δημιουργία φυσικής έδρας! Όσον αφορά την έκδοση, αυτή έχει μικρό μέγεθος και το εξώφυλλο έχει χαρτονένια υφή, με το αρνητικό της υπόθεσης να είναι το υπερβολικά λεπτό πάχος του. Οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ, αλλά καλοτυπωμένες, την ίδια ώρα που επικρατούν οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα. Ακόμα ένα αξιοσημείωτο είναι ότι το παρόν φανζίν διανεμόταν δωρεάν, χέρι με χέρι και μάλιστα σε σημεία διανομής ακόμα και στην επαρχία! Το πού ακριβώς, μας το αποκαλύπτει ο κατάλογος που υπάρχει στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου. Η καθαρή κι οργανωμένη δουλειά που κάνουν τα παιδιά, αποτυπώνεται και στον κατάλογο με τα προηγούμενα τεύχη του περιοδικού, τα οποία διατίθενται ΟΛΑ σε μορφή PDF! Τα τεύχη, λοιπόν, μπορείτε να τα βρείτε ΕΔΩ. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία δουλειά που είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι έχει γίνει με μεράκι και κέφι.
  7. Indian

    DON’T PANIC… PLEASE…

    Το 2007 ένας δημιουργός με το παρατσούκλι Nefeloumpa, αγνώστων λοιπών στοιχείων, κυκλοφόρησε το πρώτο του fanzine υπό τον αγγλικό τίτλο “Don’t Panic… Please…”. Το κόμικ ξεκινάει με ένα παλικαράκι το οποίο προπονείται στο γιογιό, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον νταή του σχολείου του, με τον οποίο φαίνεται να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς. Μόλις βεβαιώνεται ότι είναι απόλυτα προετοιμασμένος, το ραντεβού κλείνεται στο προαύλιο του σχολείου, όπου, με την παρουσία και των υπόλοιπων συμμαθητών του, η μεγάλη αναμέτρηση θα αρχίσει. Και φυσικά το, κατά τα άλλα, αθώο αυτό παιχνίδι, θα παίξει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση. Όπως καταλάβατε, πρόκειται για ένα κόμικ που έχει κοινωνικές προεκτάσεις και περιγράφει με σαφήνεια την ενδοσχολική βία και το bullying που επικρατεί στις ημέρες μας. Το σενάριο στήνει μία αξιοπρεπή σκηνή κι εντείνει την αγωνία για την κατάληξη. Το αρνητικό είναι ότι στις ελάχιστες σελίδες που έχει στην διάθεσή του δεν προλαβαίνει να “αναπνεύσει” κι έτσι έχουμε μία μικρή εισαγωγή, για να ακολουθήσει η σκηνή με την μονομαχία και το φινάλε. Ο δημιουργός δεν φροντίζει να μας δώσει περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς φτάσαμε σε αυτή την διαμάχη, αλλά και το τι μέλλει γενέσθαι για την συνέχεια. Ουσιαστικά, λοιπόν, όλη η δουλειά επικεντρώνεται σε ένα μεμονωμένο γεγονός, χωρίς να εισάγεται ο αναγνώστης σωστά στην φιλοσοφία που θέλει να περάσει η πλοκή. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία καλή συγγραφική προσπάθεια, με φρέσκο και νεανικό ύφος, επικεντρωμένη σε ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι έφηβοι, αλλά με πολλές ελλείψεις στις αφήγηση. Μου άρεσε, αν και με άφησε με την αίσθηση του ανικανοποίητου. Ο εικαστικός τομέας είναι αρκετά άγουρος και στατικός, αλλά τουλάχιστον αποτυπώνει σωστά αυτό που θέλει να “πει” το σενάριο. Τα backgrounds είναι δοσμένα με το σταγονόμετρο, μιας και η πλειοψηφία των καρέ εστιάζει στους πρωταγωνιστές. Το ασπρόμαυρο χρώμα είναι κατάλληλο για την συγκεκριμένη περίπτωση γιατί κρύβει αρκετές ατέλειες, ενώ και το μελάνωμα δεν ήταν κι ό,τι καλύτερο. Γενικά, λοιπόν, το σχεδιαστικό κομμάτι χωλαίνει κάπως, αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στο μέλλον (μιας και πρόκειται για την πρώτη καλλιτεχνική δουλειά του δημιουργού). Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά που κάνει εντύπωση με την απλότητά της. Το μέγεθός της είναι σχετικά μικρό, το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα, ενώ τα εξώφυλλα έχουν χαρτονένια υφή. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ και με ικανοποιητικό πάχος. Στην εσωτερική πλευρά του οπισθόφυλλου ο δημιουργός δίνει τις ευχαριστίες του σε εκείνους που βοήθησαν στο παρόν κόμικ, ενώ δεν παραλείπονται και διάφορα links ιστοσελίδων και λογαριασμών στα social medias. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.
  8. Indian

    TAKE IT SLOWWW

    Ένα κόμικ το οποίο έχει διττό ρόλο, τόσο εκπαιδευτικό, όσο και χιουμοριστικό, δίνει στο αναγνωστικό κοινό η Κατερίνα Μποτίνη. Ο λόγος για το “Take it slowww”, μία αυτοέκδοση που έχει για πρωταγωνιστή τον Χοσέ, έναν νεαρό βραδύποδα, ο οποίος περνώντας την φιλοσοφία που διέπει το είδος του, μας ξεναγεί στο φυσικό του περιβάλλον, την ζούγκλα, και μας περιγράφει διάφορες ευτράπελες καταστάσεις, αλλά και την συμβίωσή του με τα υπόλοιπα είδη του ζωικού βασιλείου. Συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι είναι διάφορα ζώα της περιοχής, με επικεφαλής τον Καρλίτο, έναν γουρλομάτη τάρσιο και τον Τίτο, έναν αιμοσταγή, αλλά παρεξηγημένο ιαγουάρο. Εννοείται, βέβαια, ότι βασικό ρόλο παίζει και η… τύχη, η οποία δείχνει απλόχερα την εύνοιά της στον Χοσέ, σε σημείο ο φίλος μας να έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με ένα γνωστό μας παπί. Η Κατερίνα, ντύνει το κόμικ της με χιουμοριστικά γκαγκ, αλλά παράλληλα δεν παραλείπει να παρουσιάζει και στοιχεία επιμορφωτικά, καθώς πραγματοποιούνται πολλές αναφορές στην δημιουργία και την ζωή αυτών των θηλαστικών, τα οποία θα τα βρείτε ενδιαφέροντα (αν δεν τα έχετε ήδη) όταν το διαβάσετε. Στον αντίποδα των εντυπώσεων, έχουμε να κάνουμε με πυκνογραμμένα καρέ (ακόμα και 13 στην σελίδα!), που μερικές φορές φέρνουν δυσκολία κατά την ανάγνωση, ενώ το κόμικ δεν διαθέτει μία σταθερή ομοιομορφία, καθώς ενώ ξεκινάει ένα γκαγκ, διακόπτεται στην επόμενη σελίδα, για να συνεχίσει στην μεθεπόμενη! Γενικά την βρήκα μία καλή και πρωτότυπη δουλειά, που ψυχαγωγεί και ταυτόχρονα μαθαίνει τον αναγνώστη. Σίγουρα, όμως, θα της άξιζε λίγη περισσότερη φροντίδα. Το σχέδιο είναι πολύ εκφραστικό, αν κι έχει κι αυτό τις ατέλειές του. Διαθέτει πολλές λεπτομέρειες, που δείχνουν πανέμορφες στα μεγάλα καρέ, αλλά στα μικρά ασφυκτιούν και είναι αρκετές οι φορές που κουράζουν το μάτι. Τα φανταχτερά χρώματα είναι πανταχού παρόντα κι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εικαστικού τομέα. Μου άρεσαν πάρα πολύ, αλλά ίσως δεν θα τα ήθελα τόσο ζωντανά, τουλάχιστον σε ένα κόμικ. Εκδοτικά έχουμε να κάνουμε με ένα έντυπο που έχει στενόμακρο φορμάτ, κόλληση στην ράχη και πολύ καλής ποιότητας γυαλιστερό χαρτί στο εσωτερικό. Η εκτύπωση είναι εξαιρετική, αλλά η γραμματοσειρά που έχει χρησιμοποιηθεί… ζαλίζει! Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι το παρόν κόμικ κυκλοφορεί τόσο στην Ελληνική, όσο και στην Αγγλική γλώσσα. Ας παραθέσουμε κι ένα άρθρο για το κόμικ, αλιευμένο από το Smassing Culture. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.
  9. Βασιλεύς των κόμικς

    ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΡΙΖΑ

    Το περιοδικό πρίζα είναι μία ασπρόμαυρη δημιουργία της Κ.Βούλγαρη με χιουμοριστικά κομιξάκια.Μπόλικο υλικό είχε έτοιμο στα συρτάρια της,έτσι ετοίμασε 4 τευχάκια με αρκετές σελίδες το καθένα.Το σχέδιο πρωτόλειο δε μου άρεσε και τόσο,αλλά όχι ότι με ‘χάλασε’ κιόλας.Τα κείμενα δε άλλα έξυπνα άλλα ηθελαν ακόμα δουλειά.Σχετικά καλά κομιξάκια,και εύχομαι στο μέλλον το σχέδιο της Κατερίνας να ωριμάσει και ενώ έχει ωραίες ιδέες να της δουλέψει λίγο προς το φινάλε τους.(Αυτή η κριτική έγινε διαβάζοντας το 1ο τεύχος τά άλλα έπονται.)Στο 1ο τεύχος βασικές μεγάλες ιστορίες είναι οι:Ο Τουίτυ πρέπει να πεθάνει, το :Ενα κλουφί ανθρώπου και :1/5 αιώνα και 2 μονοσέλιδα με γενικο τίτλο Τα φτωχά κόμικς.
  10. Indian

    ΤΑΞΙΔΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΣΤΡΑ

    Η Παναγιώτα Τσιμπαλίδη, με την παρούσα αυτοέκδοσή της επιχειρεί να μας πάει βόλτα και πιο συγκεκριμένα ένα “Ταξίδι πάνω από τα άστρα”. Όλα ξεκινάνε όταν μία μητέρα με το παιδάκι της απολαμβάνουν τον περίπατό τους στο πάρκο. Κάθονται, λοιπόν, σε ένα παγκάκι και μετά από παρότρυνση της μαμάς, το παιδί συγκεντρώνεται, αφήνει την φαντασία του να καλπάσει και τότε συμβαίνει κάτι εξωπραγματικό. Το μπαλόνι που κρατάει στα χέρια του κι έχει την μορφή ενός γάτου, “ζωντανεύει” και πετάει μαζί με τον μικρό στα άστρα και στον κόσμο της φαντασίας! Ο αναγνώστης, λοιπόν, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας αυτού του πρωτότυπου ταξιδιού κι εξερευνά μαζί τους μυθικές διαστάσεις, όνειρα, αλλά κι εφιάλτες. Αν μη τι άλλο, έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία που διέπεται από μεγάλα (για να μην πω τεράστια) ποσά φαντασίας. Η Παναγιώτα δημιουργεί έναν ονειρικό κόσμο, που θα τον ζήλευε ακόμα κι ο Sandman, που δεν είναι πάντα υγιής και χαρούμενος, αλλά (όπως συμβαίνει με τα όνειρα) υπάρχουν και σημεία, που είναι δυσάρεστα κι αγχωτικά. Το σενάριο χρησιμοποιεί το παιδί και την γάτα-μπαλόνι σαν βασικό οδηγό για την εξέλιξη του μύθου κι από εκεί και πέρα η πλοκή δημιουργεί μία άτυπη ανθολογία από διάφορα συμβάντα που υποτίθεται ότι πραγματοποιούνται σε έναν ονειρικό-αστρικό κόσμο. Δυστυχώς, όμως, αυτές οι μίνι ιστορίες της ανθολογίας δεν έχουν κάποιο κοινό σημείο, με αποτέλεσμα να χάνεται κάπως η ροή (και ίσως και το ενδιαφέρον), αλλά και η ομαλή συνέχεια της ιστορίας. Επίσης, να πούμε ότι ένα μη ευκαταφρόνητο μέρος της ιστορίας αποτελείται από μονοσέλιδα σκίτσα, άριστα αποκυήματα φαντασίας, αλλά χωρίς κάποια συνοχή με την υπόθεση. Εν κατακλείδι, την συγκεκριμένη αυτοέκδοση την βρήκα τίμια, εκτίμησα την φαντασία και τον σκοπό της ύπαρξής της, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ικανοποιήθηκα πλήρως κι αυτό ίσως να οφείλεται στο ότι μου αρέσει να διαβάσω πιο… επίγεια κόμικς (με εξαίρεση βέβαια τα υπέρ ηρωικά). Όσον αφορά το σχέδιο αυτό περνάει από πολλές και διάφορες βαθμίδες. Ο σχεδιασμός των καρέ στις σελίδες που έχουν κόμικς κυμαίνεται από μέτριος, μέχρι καλός. Όμως στις σελίδες με τα σκίτσα, η καλλιτεχνική μαεστρία της δημιουργού απογειώνεται και το τελικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό! Οι αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου δένουν απόλυτα με το σχέδιο, ιδίως με τα σκίτσα, τα οποία εμφανίζουν πανέμορφες σκιάσεις, κάνοντάς τα να μοιάζουν με γκραβούρες εποχής. Η ποιότητα της έκδοσης είναι αρκετά καλή για φανζίν. Η ράχη διαθέτει κόλληση, ενώ το πάχος του εξώφυλλου είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα. Το χαρτί στο εσωτερικό εξίσου καλό σε πάχος, αλλά οι σελίδες είναι ματ. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να θεωρήσουμε μία σελίδα που περιέχει ένα σύντομο βιογραφικό της δημιουργού, τους λογαριασμούς της στα social medias (σε διάφορες μεριές ), καθώς κι ευχαριστίες της. Ας παραθέσουμε και το portfolio της δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους.
  11. ramirez

    ΝΤΑΡΝΤΑΝΑ: Η ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ

    Όπως σε κάθε Comicdom Con τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος ο Γιάννης Ρουμπούλιας εξέδωσε ένα κομικσάκι-παρωδία του κόσμου του Κόναν, παρόμοιας τεχνοτροπίας με την τριλογία του Πόναν του Μάρμαρου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το περιοδικό είναι καθαρή τσόντα και όχι το σύνηθες sword & sorcery περιβάλλον. Πρωταγωνίστρια προφανώς είναι η πολεμίστρια Νταρντάνα που πολεμά όχι για πλούτη ή δόξα, αλλά για τη σεξουαλική της ικανοποίηση. Απλά έχετε το υπ' όψιν πριν ξεφυλλίσετε αυτό το κόμικ, γιατί μαντεύω πως θα δούμε κι άλλα τεύχη απ' αυτή τη σειρά...
  12. Ο Σταύρος Κιουτσιούκης επιστρέφει στον χώρο των φανζίν με το νέο του πόνημα, που φέρει τον τίτλο “Ο καταρράκτης και το πιο γ@μημένα όμορφο κακό του κόσμου”. Πρόκειται για ένα βουκολικό παραμύθι, το οποίο έχει για πρωταγωνίστρια μία νεαρή βοσκοπούλα, που βόσκει τις… γάτες της ανέμελα στα λαγκάδια. Μία ωραία πρωία, μία από τις γάτες του κοπαδιού ξεφεύγει από την προσοχή της και περνάει την νοητή γραμμή που χωρίζει τα αθώα βοσκοτόπια από τους μυστηριώδεις αμμόλοφους, στους οποίους κανείς δεν τολμά να μπει. Η κοπέλα, λοιπόν, αναγκάζεται να περάσει στο αφιλόξενο έδαφος, με απώτερο σκοπό να εντοπίσει το απολωλός αιλουροειδές και να το επιστρέψει στην σιγουριά των πράσινων λιβαδιών. Όσο, όμως, είναι μέσα στην περιοχή των αμμόλοφων, φτάνει σε έναν επιβλητικό καταρράκτη, που φέρει το σχήμα… αιδοίου κι εκεί θα συμμετάσχει σε μία ερωτική περιπέτεια άνευ προηγουμένου. Εύκολα, λοιπόν, εξάγεται το συμπέρασμα ότι μιλάμε για ένα σενάριο, το οποίο μπορεί να φέρει την υπογραφή του “ερωτικού” Κιουτσιούκη, παραδέχομαι, όμως, ότι πρωτοτυπεί, όσον αφορά την περιγραφή. Αυτή την φορά έχουμε μπροστά μας ένα παραμύθι, με πολλά στοιχεία φολκλόρ και παράλληλα αντλεί μεγάλες δόσεις από μεταφυσική φαντασία. Η πλοκή, τουλάχιστον μέχρι τα μισά, εντείνει την περιέργεια και μία κάποια αγωνία στον αναγνώστη, αλλά όσο οδηγούμαστε προς το φινάλε, ο δημιουργός εκκινεί το σεξουαλικό στοιχείο και δίνει το σήμα κατατεθέν του. Η ιστορία ολοκληρώνεται αναμενόμενα και με μπόλικο χιούμορ. Επίσης, νομίζω ότι μπορούμε να εκτιμήσουμε τους διαλόγους, οι οποίοι είναι αρκετά περιγραφικοί και πομπώδεις, συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στην άνθηση της κωμικής υφής. Τέλος, αρκετά καλή βρήκα και την σκηνοθετική άποψη που αποτυπώνει ο καλλιτέχνης, κατά την οποία όλο το παραμύθι αφηγείται από τον ίδιο τον δημιουργό μέσα σε ένα μπαρ. Εν κατακλείδι, είναι ένα κόμικ με γρήγορη υπόθεση και πλοκή, το οποίο πιστεύω ότι θα αρέσει στους θαυμαστές του Κιουτσιούκη. Σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο μας έχει προσφέρει ο “Μίστερ Πατουσάκια”, αλλά διαβάζεται γρήγορα, χωρίς ενοχές και φυσικά νομίζω ότι είναι περιττό να πούμε ότι είναι ακατάλληλο για ανηλίκους. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα και γι΄ αυτόν δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι φέρει την σφραγίδα του δημιουργού. Το σχέδιο είναι χαρακτηριστικό, με μεγάλα καρέ, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, αλλά με όμορφη πλαστικότητα στους χαρακτήρες και τα τοπία. Το χρώμα αποτελείται από γήινες αποχρώσεις και είναι ξεκούραστο στο μάτι. Η έκδοση, για τα επίπεδα του φανζίν, είναι αρκετά τίμια. Το εξώφυλλο έχει υφή χαρτονιού και είναι αρκετά παχύ, το ίδιο και οι εσωτερικές σελίδες. Η εκτύπωση είναι ιδανική και τα χρώματα αποδίδονται πανέμορφα. Συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει. Αφιέρωμα στον Σταύρο Κιουτσιούκη
  13. Indian

    ΠΑΝΚΙΣΑ ΙΩΑΝΝΑ: ΕΝΑ ΔΥΣΤΟΠΙΚΟ ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ

    Νομίζω ότι όλοι έχουμε ακουστά την Πάπισσα Ιωάννα, τόσο από το μυθικό πρόσωπο, όσο κι από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Εμμανουήλ Ροΐδη. Ε, ήρθε η ώρα να μάθουμε και για την… Πάνκισα Ιωάννα! Ο λόγος για ένα κόμικ που κυκλοφόρησε, υπό την μορφή αυτοέκδοσης, τον Ιούνιο του 2021 κι αριθμούσε 120 αντίτυπα, ενώ επανεκδόθηκε και τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Η πλοκή εκτυλίσσεται (πρωτίστως) στην Αθήνα του 2137 μ.Χ. όπου όλα δείχνουν να έχουν μετατραπεί σε ένα δυστοπικό τοπίο. Δύο φίλοι συζητάνε και η κουβέντα έρχεται στην Πάνκισα Ιωάννα, μία γυναίκα που ξεσήκωσε τα πλήθη και ξεκίνησε μία ολόκληρη επανάσταση, προκειμένου να εξαλειφθούν οι ανισότητες, οι παρωπίδες και οι σκουριασμένες απόψεις. Η “κάμερα” της αφήγησης, λοιπόν, επιστρέφει στο 2027, όπου ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει την πρωταγωνίστρια εν τη γενέσει της και σε πλήρη δράση, έπειτα από τον χαμό ενός φίλου και συμμαθητή της. Το σενάριο του πρώτου τεύχους, δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό τον υπότιτλο που υπάρχει στο εξώφυλλο. Πρόκειται για ένα δυστοπικό μελόδραμα, με δόσεις συγκίνησης, αλλά κι αγανάκτησης για τα τεκταινόμενα και το κατεστημένο. Οι πρωταγωνιστές αποτελούν την λεγόμενη “μειοψηφία”, που δεν είναι αρεστή από τους υπόλοιπους ανθρώπους που θεωρούν εαυτούς “φυσιολογικούς”. Η πλοκή δεν χαϊδεύει αυτιά, βλέπει τα γεγονότα από την πλευρά των μειονοτήτων, ενώ παράλληλα διαθέτει δυνατές σκηνές κι ένταση. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι στην προσπάθεια να καυτηριάσει τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας, η ιστορία βγάζει λίγη περισσότερη υπερβολή από όσο πιστεύω ότι θα έπρεπε. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι πετυχαίνει τον σκοπό της, που είναι η απόπειρα της αφύπνισης των μαζών. Ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να θίξουμε είναι η περιγραφή των συνηθειών και του τρόπου ζωής της Ιωάννας και γενικά των μελών της Πανκ κοινότητας, που γίνεται από το σενάριο. Όπως κάθε εποχή έχει και τα αποκαλούμενα Μποέμ στοιχεία, έτσι κι εδώ περιγράφεται η ανέμελη κι “αλήτικη” καθημερινότητά τους. Κι όπως είναι φυσικό, σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτές οι συνήθειες έρχονται σε αντίθεση με τους “καθωσπρέπει” ανθρώπους. Η σκηνοθεσία χωρίζει την ιστορία σε άτυπα κεφάλαια, τα οποία έχουν κλιμακούμενη ροή, η οποία μέχρι την κορύφωσή της χαρίζει στον αναγνώστη σκηνές συγκίνησης κι αγανάκτησης. Στο φινάλε, όμως, έχουμε μία περίεργη ανατροπή, γνωρίζουμε ένα μέλος της οικογένειας της Ιωάννας (που από το οποίο μάλλον κληρονόμησε τα γονίδια της ανυποταξίας ), η πλοκή γίνεται πιο κωμική κι ολοκληρώνει το πρώτο μέρος, αφήνοντας ανοιχτούς λογαριασμούς και υποσχέσεις για ένα δεύτερο τεύχος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα πόνημα που απευθύνεται στην Πανκ κοινότητα, αλλά και στα… ανοιχτά μυαλά. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι θα νιώσουν κάπως άβολα κατά την ανάγνωση. Ο εικαστικός τομέας είχε τις στιγμές του, αλλά στην πλειοψηφία του θα τον χαρακτήριζα άγουρο. Οι περιγραφές που δίνονται στους θιασώτες της Πανκ κοινότητας νομίζω ότι έχουν ρεαλισμό, αλλά πιστεύω ότι υπάρχει στατικότητα κι ανομοιομορφία στην απόδοση των σωμάτων και των λοιπών χαρακτηριστικών. Το χρώμα είναι ασπρόμαυρο και το μελάνωμα το βρήκα καλό. Όσον αφορά την έκδοση, αυτή μάλλον φαίνεται να τα έχει πάει καλά, αν κρίνουμε ότι το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε στην αρχή σε 120 αντίτυπα, τα οποία εξαντλήθηκαν κι ακολούθησε και δεύτερη έκδοση, που αριθμούσε άλλα 100. Οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν καλή υφή, ενώ εκείνες που αποτελούν τα εξώφυλλα είναι πέραν του δέοντος λεπτές, με αποτέλεσμα το τεύχος να είναι επιρρεπές στα τσαλακώματα. Βέβαια, δεν νομίζω ότι θα πρέπει να έχουμε πολλές απαιτήσεις από μία αυτοέκδοση. Η βιβλιοδεσία έχει γίνει με καρφίτσα. Το συνοδευτικό υλικό επικεντρώνεται στις διαφημίσεις της επονομαζόμενης εταιρίας “Blessed Zines”, αλλά και του περιοδικού που φέρει τον τίτλο “Έτερον Εκάτερον”. Στο εσωτερικό μέρος του οπισθόφυλλου αναφέρεται ότι θα κυκλοφορήσει και δεύτερο τεύχος της “Πάνκισας Ιωάννας”, καθώς επίσης περιέχονται και οι λογαριασμοί των social medias των συντελεστών. Τέλος, να πούμε ότι το logo της Πάνκισας Ιωάννας το φιλοτέχνησε ο Kamaris Junk (κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε ). Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  14. Indian

    BALKANOIA

    “BALKANOIA”, λοιπόν. Ένας τίτλος ο οποίος προέρχεται από τον συνδυασμό των λέξεων “Balkan” (Βαλκάνια) και “Paranoia” (Παράνοια). Αυτό το όνομα θέλησαν να δώσουν στο κόμικ τους ο Σάββας “the Pack” Αμπατζίδης κι ο Θωμάς Κεφαλάς (ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του στα κόμικς με την ανθολογία “Ιστορίες από κάτω”), και οι δύο γνωστοί από την σπουδαία αντιρατσιστική συλλογική προσπάθεια “Βάλ’ Τους Χ – Ο Μαύρος Χάρτης Της Ρατσιστικής Βίας”, και μέσα σε αυτό να καταγράψουν τα κακώς κείμενα που συναντάμε στην χώρα μας. Η παρούσα δουλειά αποτελεί ένα σύνολο τεχνών και τεχνικών, καθώς διαθέτει σελίδες με σχέδια του ενός καρέ, σελίδες με σκίτσα που φιλοξενούν κι από ένα απόφθεγμα-σκέψη των δημιουργών και φυσικά μερικές σελίδες με κόμικς, όπως αυτά που γνωρίζουμε. Αυτός ο πλουραλισμός των στοιχείων που εμφανίζονται, μπορεί να ακολουθεί μία ίδια γραμμή πλεύσης, αλλά δεν έχει άμεση σχέση το ένα με το άλλο, δημιουργώντας, με αυτόν τον τρόπο, μία άτυπη ανθολογία. Στην ημερήσια διάταξη της σάτιρας (ή του μένους) των δημιουργών εννοείται ότι βρίσκεται η Αστυνομία και η Εκκλησία. Δύο θεσμοί που πάντοτε ήταν υπό… αφορισμό, ειδικά από την νεολαία της εκάστοτε εποχής. Οι δύο δημιουργοί, θέλοντας να κάνουν κτήμα τους το δεύτερο συνθετικό του τίτλου του έργου τους, λειτουργούν με απόλυτη… ψυχεδέλεια, αλλά και πικρία για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα τους, αλλά και οι γειτονικές χώρες (μιας κι αναφέρονται στα Βαλκάνια γενικότερα). Ο λόγος τους καυστικός, χωρίς να αποφεύγονται οι βωμολοχίες και με μία μεγάλη οργή, η οποία ελπίζω στην πορεία ν’ αποδειχθεί εποικοδομητική κι όχι απλές φωνές χωρίς ουσία. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που προσωπικά δεν μου έκανε κλικ, όχι γιατί δεν ενστερνίζομαι τα πιστεύω των δημιουργών (όχι βέβαια σε βαθμό οργής), αλλά γιατί δεν είχε κάτι περισσότερο ή καινούργιο να μου δώσει, που δεν το έχουν κάνει άλλοι (και μάλιστα πάρα πολλοί) κομίστες με τις δικές τους αυτοεκδόσεις. Προτείνεται, λοιπόν, στους λάτρεις της underground σκηνής, στον οργισμένο νεαρόκοσμο και φυσικά στους… απαισιόδοξους. Ο εικαστικός τομέας έχει να επιδείξει μία σειρά από έγχρωμα σχέδια, που διαθέτουν τίμια τεχνοτροπία, σε βαθμό να τα χαρακτηρίσω εφάμιλλα αρκετών “επαγγελματικών”. Υπάρχουν, βέβαια κι ασπρόμαυρες δημιουργίες (τις οποίες περισσότερο τις συναντάμε στις σελίδες με τα κόμικς), εξίσου αξιόλογες και με επιμονή στο μελάνωμα. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, το εικαστικό μέρος, στην συνείδησή μου, νίκησε το σεναριακό. Η έκδοση έχει το μέγεθος μίας κόλλας Α4 και το δέσιμο έχει γίνει με την κλασική (και φθηνή ) καρφίτσα. Το εξώφυλλο είναι κάπως αδύνατο για την ιδιότητά του, με αποτέλεσμα το έντυπο να είναι επιρρεπές στο τσαλάκωμα. Από την άλλη, οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν ικανοποιητικό πάχος και καλή εκτύπωση των σχεδίων και των χρωμάτων. Στα εσωτερικά μέρη τόσο του εξώφυλλου, όσο και του οπισθόφυλλου, βρίσκουμε έναν πρόλογο κι έναν επίλογο αντίστοιχα, επιμελημένο από τους δύο δημιουργούς, καθώς επίσης και τους λογαριασμούς τους στα γνωστά social media. Τέλος, εντύπωση κάνει η φροντίδα, με την οποία τα παιδιά έχουν περιβάλει το δημιούργημά τους, το οποίο το έχουν μέσα σε διάφανη ζελατίνα, με την συνοδεία δύο αυτοκόλλητων, εμπνευσμένων από το κόμικ τους. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους. Το τεύχος καταχωρήθηκε στην ενότητα των "Εντύπων", μιας και στην ύλη του δεν περιέχεται ο ελάχιστος αριθμός σελίδων με κόμικ που απαιτείται.
  15. Indian

    ΤΟ ΧΩΡΙΟ

    Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο και προσεγμένο άλμπουμ από τον Αποστόλη Ιωάννου, το οποίο κυκλοφόρησε επίσημα σαν fanzine στο Comicdom Con 2015...! Για την έκδοση αυτή, ο δημιουργός στηρίχτηκε στο crowdfunding και έλαβε μεγάλη απήχηση από το κοινό...! Το "Χωριό" είναι ένα άλμπουμ-φόρος τιμής από τον Ιωάννου στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Φήκη, ένα χωριό έξω από τα Τρίκαλα...! Στην Φήκη λοιπόν αποφάσισε να εγκατασταθεί και μέσω αυτού του graphic novel μας περιγράφει την ζωή στην Ελληνική επαρχία...! Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι όποιος έχει περάσει τα καλοκαίρια του με την γιαγιά και τον παππού στο χωριό, θα βρει πάρα πολλές ομοιότητες με τις περιγραφές αυτού του άλμπουμ...! Στην αρχή του άλμπουμ έχουμε έναν πρόλογο από τον Τάσο Ζαφειριάδη, ενώ στο τέλος έχουμε τα ονόματα όσων συνέβαλαν με την συνδρομή τους στην δημιουργία του...! Την γραφιστική επιμέλεια την έχει κάνει ο Νίκος Τσιώλης, ενώ την εκτύπωση την έκανε η εταιρεία Βογιατζόγλου...! Πληροφορίες για την καμπάνια...!
  16. Indian

    FLOOD

    Ακόμα μια από τις πολλές αυτοεκδόσεις (ένα γεγονός που μας γεμίζει αισιοδοξία για το μέλλον) θα δει τον δρόμο για το τυπογραφείο το 2022, αυτή την φορά υπό την επιμέλεια του Νίκου Μπράτου. Ο λόγος για το "Flood", ένα κόμικ που έρχεται να μας κάνει να αναρωτηθούμε για την ίδια την καθημερινότητα που περνάμε. Βασικός πρωταγωνιστής του έργου είναι ένας άνδρας, ο οποίος δείχνει να πνίγεται στην ρουτίνα τόσο του εργασιακού τομέα, όσο και στις κοινωνικές του συναναστροφές, το τσιμέντο της πόλης, αλλά και στην υποκρισία των συνανθρώπων του. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να βουλιάζει ολοένα και περισσότερο στην κατάθλιψη, μην μπορώντας να βρει διέξοδο από τα υπαρξιακά του προβλήματα. Ο Μπράτος, λοιπόν, φανερά επηρεασμένος από την λεγόμενη underground σκηνή της Ένατης Τέχνης, δημιουργεί ένα κόμικ δυσοίωνο, καθώς κι έναν βασικό χαρακτήρα, με τον οποίο ο καθένας (άλλος λίγο, άλλος περισσότερο) μπορεί να ταυτιστεί ή τουλάχιστον να βρει πολλά κοινά σημεία που συναντά και στην δική του καθημερινότητα. Το σενάριο, για μερικές σελίδες (ευτυχώς λίγες) ξεκινάει αόριστα, αλλά μετά συγκεκριμενοποιεί την πλοκή, βάζοντας τον αναγνώστη αμέσως στο νόημα. Η κατάθλιψη που βιώνει ο πρωταγωνιστής έχει αποδοθεί εξαιρετικά, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας να μοιάζει περισσότερο ρεαλιστικός, από ότι μια ξερή αποτύπωση σε ένα κομμάτι χαρτί. Επίσης υπάρχουν αρκετές σελίδες με σκέψεις, οι οποίες αποτυπώνουν την "ταραχή" που επικρατεί στο μυαλό του φίλου μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σενάριο να χωρίζεται σε δύο άτυπα μέρη, με το ένα να ανήκει στην σφαίρα του υποσυνείδητου και το άλλο να κινείται σε πιο ρεαλιστικά μοτίβα. Όσον αφορά το φινάλε, αυτό μοιάζει να είναι λυτρωτικό, αλλά προσωπικά με άφησε με απορίες και μια μικρή γεύση ανολοκλήρωσης στο στόμα… Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα "ψαγμένο" πόνημα, με κοινωνικές προεκτάσεις τόσο για το σύνολο, όσο και τον άνθρωπο μεμονωμένα, που σίγουρα επιδέχεται περισσότερες από μία αναγνώσεις και φυσικά προτείνεται μόνο στους λάτρεις της "υπόγειας" σκηνής και σε αυτούς που αρέσκονται να διαβάζουν την συγκεκριμένη "βαριά" θεματολογία. Οι υπόλοιποι, που αναζητούν κάτι ανάλαφρο και κέφατο, νομίζω ότι δεν θα περάσουν καλά… Ο εικαστικός τομέας συμπληρώνει άψογα την ψυχεδέλεια που θέλει να περάσει με την απαισιοδοξία του το σενάριο. Ο αναγνώστης βρίσκει πολλά καρέ που είναι φλου και περιγράφουν το υποσυνείδητο του πρωταγωνιστή, την ίδια ώρα που βρίσκουμε κι αρκετά καρέ που χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό. Και στις δύο περιπτώσεις έχει αποτυπωθεί στο χαρτί μια καλή φαντασία από τον δημιουργό, με μερικές εξαιρέσεις όπου η συγκεκριμένη φαντασία δείχνει να μην έχει χαλιναγωγηθεί σωστά. Μικρό το κακό, πάντως, αν αναλογιστούμε πόσο δύσκολο είναι το διακύβευμα να οπτικοποιηθεί ένα σενάριο που διαχειρίζεται σκέψεις. Χρωματικά η ιστορία διαθέτει ποικιλία, με επικρατέστερες παλέτες αυτές του καφέ, του κόκκινου και του μαύρου. Μου άρεσε, επίσης, η τεχνοτροπία του χρωματισμού, η οποία έμοιαζε με αυτή της ακουαρέλας. Οφείλω να ομολογήσω, όμως, ότι μετά από μερικές σελίδες ανάγνωσης, άρχισαν να κουράζονται τα πανέμορφα και τσακίρικα μάτια μου. Η έκδοση κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, που όχι μόνο βάζει κάτω πολλά φανζίν, αλλά κι εκδόσεις περιπτέρου. Το δέσιμο των σελίδων έχει γίνει με κόλλα, ενώ το χαρτί τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στο εσωτερικό, είναι πολυτελές, παχύ και με εξαιρετική εκτύπωση των χρωμάτων. Δεν γνωρίζω πόσο κάνει, αλλά μάλλον αξίζει τα λεφτά της. Εκτός από ένα ξερό "2022-2023" κι έναν λογαριασμό στο Instagram ο κύριος Μπράτος δεν μας έδωσε κάποιο άλλο συνοδευτικό υλικό… Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  17. Indian

    TALES

    Η Βασιλική Δάφνη, μετά το μικρό και χιουμοριστικό της πόνημα “Η ταβέρνα του ακρωτηριασμένου δράκου”, επιστρέφει με ακόμα μία αυτοέκδοση, αυτή την φορά πιο “σοβαρή” και με περισσότερο σασπένς. Ο λόγος για το “TALES”, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Τσέστερ, ένας φέρελπις κι ανερχόμενος αφηγητής παραμυθιών. Κάποια ημέρα, ο Τσέστερ δέχεται μία απρόσμενη πρόσκληση που τον γεμίζει ανείπωτη χαρά. Ο ίδιος ο Βασιλιάς της περιοχής τον καλεί, προκειμένου να αφηγηθεί ένα από τα παραμύθια του, συνοδεία μουσικής, για να διασκεδάσει τους αυλικούς του. Ο φίλος μας, λοιπόν, επιστρατεύει όλο του το θάρρος και παρουσιάζεται στο παλάτι, όπου την επομένη το βράδυ θα δώσει την παράσταση της ζωής του. Εκείνο το βράδυ έρχεται και γεμάτος ενθουσιασμό, ξεκινάει να αφηγείται ένα παραμύθι, στο οποίο μία νεαρή βασίλισσα, μεταμορφώθηκε σε χρυσό ελάφι, από έναν σφετεριστή μάγο κι εκδιώχτηκε από το παλάτι της, περιφερόμενη πλέον στο δάσος, μέχρι που την ανακάλυψε ένα όμορφο παλικάρι, το οποίο πήρε την απόφαση να την βοηθήσει να λυθούν τα μάγια και να επιστρέψει στον θρόνο της. Τότε ο μάγος οργίστηκε, σημειώθηκαν ταραχές κι όλο εκείνο το σκηνικό αποτυπώθηκε σε έναν πίνακα. Τελειώνοντας την εξιστόρηση, ο Βασιλιάς δεν δείχνει μεγάλη ικανοποίηση. Την ίδια ώρα η νεαρή πριγκίπισσα, γεμάτη έκπληξη, θα πει στον Τσέστερ ότι ένας τέτοιος πίνακας υπάρχει στα υπόγεια του παλατιού! Όταν, όμως, οι φίλοι μας πηγαίνουν να τον δουν, η έκπληξή τους θα μετατραπεί σε τρόμο, μιας κι ο φρουρός που είχε σκοπιά εκεί κείτεται νεκρός κι ο πίνακας έχει εξαφανιστεί! Τόσο ο Τσέστερ, όσο και η πριγκίπισσα καταδιώκονται κι ένα μεγάλο ανθρωποκυνηγητό ξεκινά. Η Βασιλική, λοιπόν, πιστή στο συγγραφικό μοτίβο που έχει υιοθετήσει, με ιππότες, πριγκίπισσες και μεσαιωνικά κάστρα, δημιουργεί αυτή την φορά μία ιστορία άξια λόγου, με συνοχή, όμορφη δομή και… μεγάλο ενδιαφέρον. Μπορεί το σενάριο να φανερώνει αμέσως τον villain και τα κίνητρά του, από την άλλη όμως δημιουργεί μία πλοκή νουάρ και με έντονο το στοιχείο της δράσης και της αγωνίας για την συνέχεια. Η σκηνοθεσία είναι άρτια δομημένη, με μοναδικές παραφωνίες, τις διάφορες απότομες εισόδους χαρακτήρων, για τους οποίους η δημιουργός δεν φροντίζει να μας τους συστήσει σωστά. Η πλοκή είναι γρήγορη, δεν φλυαρεί στο ελάχιστο και μας βάζει κατευθείαν στο νόημα της κατεύθυνσης που επιχειρεί να περάσει η δημιουργός. Οι βασικοί χαρακτήρες (τόσο οι καλοί, όσο και οι κακοί) διαθέτουν δυνατές προσωπικότητες και ξεχωρίζουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Τόσο ο τίτλος, όσο και το φινάλε, υπόσχονται ότι η ιστορία θα συνεχιστεί και προσωπικά ανυπομονώ γι’ αυτό. Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία δουλειά που βρίσκεται πολύ άνω του μετρίου και σίγουρα μπορεί να συγκριθεί με πολλές άλλες από τις λεγόμενες “επαγγελματικές”. Προτείνεται σε εκείνους που τους αρέσει να διαβάζουν κόμικς που αναφέρονται στην συγκεκριμένη εποχή, αλλά και ιστορίες με δυνατή πλοκή, ένταση κι αγωνία. Ένας τέτοιος συνδυασμός είναι και το “TALES”. Ο εικαστικός, τομέας, σε σχέση με την “Ταβέρνα του ακρωτηριασμένου δράκου”, εμφανίζει περισσότερη ωριμότητα και πρόοδο. Τόσο τα εξαιρετικά αποδοσμένα τοπία, όσο και η πλαστικότητα στις κινήσεις, δίνουν μεγάλη πνοή στο κόμικ και βοηθούν στην καλύτερη ανάδειξη αυτού που θέλει να περάσει το σενάριο. Όσον αφορά τον χρωματισμό, η παλέτα που έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον είναι εκείνη του πυρόξανθου, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο μία “γλύκα” στα καρέ και μία χαλαρωτική θαλπωρή στο μάτι. Προσωπικά, πάντως, θα προτιμούσα μία μεγαλύτερη ποικιλία χρωμάτων για να αποφύγουμε το φαινόμενο της μονοτονίας. Και πάμε τώρα στα της έκδοσης. Κι εδώ, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με μία πολύ όμορφη δουλειά, πάντα σε σύγκριση με την προηγούμενη εκδοτική προσπάθεια της Βασιλικής. Το μέγεθος είναι περίπου όσο μία κόλλα Α4 και η ποιότητα του χαρτιού είναι άψογη. Το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ και υπόσχεται να αντέξει αρκετές αναγνώσεις. Όσον αφορά το δέσιμο του εντύπου, στην αρχή την πάτησα, γιατί νόμιζα ότι έχει γίνει με κόλλα κι ο λόγος ήταν ότι με μία πρώτη ματιά φαίνεται ότι υπάρχει μία κλασική ράχη ορθογώνιου σχήματος. Τελικά αποδείχτηκε ότι οι σελίδες είναι ενωμένες με καρφίτσα. Σαν συνοδευτικό υλικό μπορούμε να εντάξουμε μία σελίδα με ευχαριστίες της δημιουργού, αρκετά πρωτότυπη θα έλεγα, μιας και μας εμφανίζει εκείνους που ευχαριστεί σκιτσαρισμένους, μέσα σε καρέ. Επίσης βρίσκουμε ένα απόφθεγμα του J. R. R. Tolkien από τον “Άρχοντα των δακτυλιδιών” και μία φωτογραφία της Βασιλικής με ένα ομοίωμα του Henri de Toulouse-Lautrec. Εικάζω ότι η παρούσα δουλειά έχει γίνει μετά την “Ταβέρνα του ακρωτηριασμένου δράκου” κι ο λόγος είναι ότι εδώ υπάρχει μία αναφορά στην συγκεκριμένη ταβέρνα. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  18. Indian

    Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΠ' ΤΟ ΜΠΡΑΧΑΜΙ

    Το παρόν κόμικ περιγράφει την μεγάλη περιπέτεια της Κατερίνας, μίας κοπέλας που αρέσκεται να πουλάει και να χρησιμοποιεί φυτικές ναρκωτικές ουσίες, κάπου στην περιοχή του Μπραχαμίου. Η πρωταγωνίστρια βρίσκεται με την παρέα της σε μία πλατεία, όταν κάνει την εμφάνισή της η Αστυνομία. Η παρέα λακίζει κι εκείνη παίρνει το μηχανάκι της και φεύγει γκαζώνοντας. Ύστερα από μία τραγική της απροσεξία πέφτει μπροστά στις ρόδες ενός αυτοκινήτου κι όταν ξυπνάει, συνειδητοποιεί ότι βλέπει μπροστά της τον… Χάρο, ο οποίος της αποκαλύπτει ότι την περιμένει η Κόλαση! Η φίλη μας διαβαίνει τις πύλες του Κάτω Κόσμου, διαπιστώνει την εκεί γραφειοκρατία και γνωρίζει έναν “συνάδελφό” στον τομέα τής… φούντας! Εκείνος, θα την φέρει σε επαφή με τον ίδιο τον Εωσφόρο, με τον οποίο θα συνάψουν μία συμφωνία. Έτσι, θα επιστρέψει στην ζωή, με την προϋπόθεση να “σπρώχνει” εκεί την πραμάτεια του ίδιου του Διαβόλου! Αυτή, λοιπόν, είναι η υπόθεση της ιστορίας, της οποίας ο συγγραφέας κρατάει καλά μυστική την ταυτότητά του, καθώς δεν αναφέρεται πουθενά το όνομά του. Η ιδέα του σεναρίου, ομολογώ ότι με κράτησε και μου κίνησε την περιέργεια για την συνέχεια. Στην πλοκή υπάρχει δράση, αλλά και μία μικρή ανατροπή, όσον αφορά το ποιόν του νέου φίλου της Κατερίνας. Επίσης η σκηνοθεσία κρύβει επαγγελματισμό, καθώς παρουσιάζει όμορφες εναλλαγές σκηνών και τοπικών πλαισίων. Από εκεί και πέρα οι διάλογοι κρύβουν αγοραία γλώσσα κι ελευθεριάζουσα ορολογία, αυτό που λέμε… της πιάτσας. Παραδέχομαι ότι δεν αισθάνθηκα βολικά, διαβάζοντας κάποιες εκφράσεις (λέτε να είμαι πουριτανός? ), αλλά πιστεύω ότι έχει γίνει η κατάλληλη επιλογή, για ένα τέτοιου είδους σενάριο. Το φινάλε, ουσιαστικά, ολοκληρώνει το βασικό origin και (φαντάζομαι) ξεκινάει την κεντρική ιστορία, οπότε (πάλι φαντάζομαι ότι) θα έχουμε και συνέχεια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα μεταφυσικό κόμικ, με αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία από την σύγχρονη εποχή κι αλητεία, το οποίο προτείνεται στους οπαδούς του λεγόμενου underground στοιχείου και φυσικά όχι σε μικρούς αναγνώστες. Όσοι, λοιπόν, δεν πληρούν τις συγκεκριμένες προϋποθέσεις, καλύτερα να προσπεράσουν ή να το διαβάσουν με δική τους ευθύνη. Ο εικαστικός τομέας με ικανοποίησε. Το σχέδιο, μπορεί να είναι καρικατουρίστικο (που συνήθως μου αρέσει μόνο σε γελοιογραφίες), αλλά διαθέτει επιμονή στην λεπτομέρεια, έχει πλαστικότητα και είναι αρκετά καθαρό. Το χρώμα αποτελείται από τόνους του άσπρου και του μαύρου, κατάλληλα για το σενάριο, το οποίο έχει κληθεί να “οπτικοποιηθεί”. Τα μελανώματα είναι σωστά, ενώ αυτό που επικρατεί κατά κράτος είναι το μαύρο, μία λογική κίνηση, από την στιγμή που η πλειοψηφία της υπόθεσης εκτυλίσσεται στην Κόλαση. Η ασπρόμαυρη ηρεμία διακόπτεται μόνο από τα εξώφυλλα, καθώς κι από την τελευταία σελίδα της ιστορίας, που αποτελείται από ένα ολοσέλιδο καρέ. Η έκδοση, που κυκλοφορεί σε 100 αριθμημένα αντίτυπα, έχει μεγάλο φορμάτ, ενώ η ποιότητα του χαρτιού τόσο στα εξώφυλλα, όσο και στα ενδότερα, είναι τίμια σε πάχος και σε πολυτέλεια. Η εκτύπωση είναι μία χαρά, ενώ το δέσιμο των σελίδων μεταξύ τους, έχει γίνει με καρφίτσα. Το συνοδευτικό υλικό, γι’ ακόμα μία φορά σε φανζίν, με απογοητεύει. Η “εκδοτική” αποκαλείται “Comics και strips από την αλάνα”, ενώ δεν ξέρουμε πολλά για τον δημιουργό. Το μόνο εξτραδάκι, που εντόπισα βρίσκεται στο εσωτερικό του εξώφυλλου και δεν είναι άλλο από έναν λογαριασμό στο Instagram (το οποίο παραπέμπει στον Φοίβο Πίκαζη, που διαθέτει και λογαριασμό στο twitter), ένα e-mail και μία σελίδα στο Facebook. Έτερο ουδέν. Το συμπέρασμα ότι το κόμικ κυκλοφόρησε το 2022 το εξάγω από την ημερομηνία στην αίτηση εγγραφής που κάνει η Κατερίνα στον Κάτω Κόσμο (01/2022). Μου την δίνει που πρέπει να γίνω ντετέκτιβ για να ικανοποιώ το “βίτσιο” μου να μην μένω μόνο στην στείρα ανάγνωση ενός κόμικ. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  19. Δύο νέοι δημιουργοί, ο Κώστας Φιριππίδης και η Ναταλία Κοκώση, στις αρχές του 2022, έδωσαν στο αναγνωστικό κοινό μια ωδή στο… σιχαμερό! Ο λόγος για το "Οι Λος Σαχλαδόρες και η αναζήτηση του ιερού κωλόχαρτου", μία περιπέτεια σε μορφή αυτοέκδοσης, στην οποία πρωταγωνιστούν δύο παιδιά, ο Κάρφας και η Φράτζα. Όλα ξεκινούν όταν ο Κάρφας πηγαίνει στην τουαλέτα για να ενεργηθεί κι όταν τελειώνει με την ανάγκη του, διαπιστώνει ότι το χαρτί υγείας έχει τελειώσει! Ρωτάει την Φράτζα, λοιπόν, αν υπάρχουν άλλα χαρτιά στο σπίτι, για να πάρει αρνητική απάντηση. Η επόμενη λύση, που είναι να κάνει μπάνιο, καταρρίπτεται, επειδή έχει στερέψει και το νερό! Αφού φοράει προσωρινά μια μεγάλη πάνα, φεύγουν και οι δύο για να πάνε ν' αγοράσουν χαρτιά. Δυστυχώς και πάλι η ατυχία τους χτυπά αλύπητα, καθώς το μαγαζί που τα πουλάει είναι κλειστό. Ούτε ο Ντόναλντ τέτοια τύχη! Αποφασίζουν, λοιπόν, να προβούν στην ύστατη ενέργεια, που είναι να κλέψουν το ιερό χαρτί, που έχει στην κατοχή του ο γερο-Τζένκινς, ένας μονόχνοτος άνθρωπος, που με το μόνο που καταπιάνεται είναι οι επισκέψεις στην τουαλέτα! Για να φτάσουν, όμως, στο ιερό χαρτί υγείας, θα πρέπει να περάσουν από τρεις μεγάλες δοκιμασίες, εξίσου σιχαμερές! Όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για ένα κόμικ το οποίο απευθύνεται σε γερά στομάχια, καθώς περιέχει πολλές σκηνές κι εκφράσεις, που ίσως να φέρουν αναγούλα ή και δυσφορία στους ευαίσθητους. Το σενάριο, μπορεί να είναι υπερβολικό, τονίζοντας πολύ τον συγκεκριμένο τομέα, παρόλα αυτά μας χαρίζει μια κλιμακωτή ροή σκηνών περιπέτειας και δράσης. Η πλοκή, θυμίζει βιντεοπαιχνίδι, όπου οι πρωταγωνιστές καλούνται να περάσουν την μία πίστα μετά την άλλη, και μάλιστα με εκθετικά αυξανόμενη δυσκολία. Στους διαλόγους κρύβονται πολλά λογοπαίγνια (επάνω στην ίδια θεματολογία), όχι πάντα εύστοχα. Η σκηνοθεσία μου άρεσε, καθώς δένει αξιόλογα την πλοκή. Το φινάλε το βρήκα κάπως απλοϊκό σεναριακά, αλλά η στάση του villain με άφησε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Εν κατακλείδι, κρατάω την έξυπνη σεναριακή ιδέα των παιδιών, την οποία θα ήθελα να την διοχέτευαν σε κάτι λιγότερο… μυρωδάτο! Το σχέδιο θα το χαρακτήριζα άγουρο και κάπως επίπεδο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν εκτίμησα την προσπάθεια. Τα καρέ ήταν καθαρά και δεν μπέρδευαν τον αναγνώστη, ενώ και η φαντασία σε πολλά σημεία παρέμενε… αχαλίνωτη (όπως πχ στην σύλληψη του σχεδιασμού των "ποπομυριστών")! Ο χρωματισμός, από την άλλη ομολογώ ότι μου άρεσε περισσότερο. Τα χρώματα ήταν πολλά κι έντονα, αλλά όχι μόνο δεν κούρασαν το μάτι, απεναντίας έδιναν μια νότα αισιοδοξίας! Πρωτότυπο ήταν και το γέμισμα των καρέ, καθώς μοιάζει να έχει περαστεί με μαρκαδόρο, αφήνοντας άσπρα σημεία χωρίς να έχουν χρωματιστεί. Από την στιγμή που δεν είναι σε λίγα καρέ, αλλά στο σύνολο του κόμικ, εικάζω ότι πρόκειται για την σχεδιαστική τεχνοτροπία της καλλιτέχνιδας. Προσωπικά μου άρεσε αυτή η προσέγγιση. Η έκδοση ποιοτικά ξεπερνάει τα χαμηλά επίπεδα που έχουν συνήθως τα φανζίν. Έχει κόλληση στην ράχη, το εξώφυλλο είναι παχύ, ενώ στο εσωτερικό μέρος του εξώφυλλου και του οπισθόφυλλου βλέπουμε διάφορα σχέδια των δύο πρωταγωνιστών, όπως στα κόμικς της Μαμούθ. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι εξαιρετικής υφής κι εκτύπωσης, ενώ από έξτρα υλικό βρίσκουμε μόνο τα credits στην αρχή και μια σελίδα στο τέλος με δύο QR codes, που παραπέμπουν στα social medias των "Λος Σαχλαδόρες"! Όλε! Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους!
  20. Indian

    Ο ΑΣΧΗΜΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ

    Η Κατερίνα Μεραμβελιωτάκη, γνωστή από τα κόμικς της “Φθινόπωρο”, “Οι πότες της λάσπης” και “Για πότες ιππότες”, φέρνει στους φίλους κι αναγνώστες της ακόμα μία δημιουργία της, με τίτλο “Ο άσχημος ιππότης”. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η Κατερίνα μένει πιστή στο δόγμα της που είναι η μεσαιωνική εποχή και ο Ιπποτισμός! Το κόμικ, που εμφανίζεται υπό την μορφή αυτοέκδοσης, τοποθετείται χρονικά στον Μεσαίωνα, όπου βρίσκουμε έναν ιππότη, ο οποίος έχει κάποια δυσμορφία στο πρόσωπο και την καλύπτει με μία μάσκα σαν το πρόσωπο του Joker! Αυτός ο ιππότης, κάποια στιγμή θα βρεθεί να κάνει σκοπιά με έναν συνάδελφό του στην είσοδο του δάσους, ένα χειμωνιάτικο σούρουπο, όταν θα ακούσουν μερικούς περίεργους ήχους ανάμεσα στα δέντρα. Ξεκινώντας, λοιπόν, την έρευνα θα εντοπίσουν και πατημασιές επάνω στο χιόνι, που δηλώνουν ότι κάτι περίεργο παραμονεύει στις σκιές… Το σκηνικό θα αλλάξει και θα μας μεταφέρει σε ένα καπηλειό, όπου ο ιππότης που είχε σκοπιά με τον “άσχημο” κάθεται με τους συναδέλφους του και περιγράφει το περιστατικό, δίνοντας στον εαυτό του όλα τα εύσημα για την κατάληξη της περιπέτειας. Αυτή του η έπαρση, εξοργίζει τον “άσχημο” ιππότη, που κάθεται σε ένα διπλανό τραπέζι γιατί εκείνος γνωρίζει ότι τα γεγονότα διαδραματίστηκαν αλλιώς… Πρόκειται για μία όμορφη ιστορία, που με κράτησε, αν και είχε κάποιες συγγραφικές ατέλειες. Η παρουσία του άσχημου πρωταγωνιστή και η απομόνωσή του από το υπόλοιπο σύνολο της δύναμης των ιπποτών, ίσως να είναι μία αντίδραση της δημιουργού προς κάθε τι ρατσιστικό. Η πλοκή ξεκινάει δυναμικά, με μία σκηνή μυστηρίου κι αγωνίας, αλλά στην συνέχεια αποφασίζει να αλλάξει γραμμή πλεύσης. Μία κεντρική σκηνή γίνεται το μήλο της Έριδος κι “αναπαράγεται” αρκετές φορές, υπό διαφορετική οπτική κάθε φορά. Ενώ περίμενα να με κουράσει αυτή η τακτική, παρόλα αυτά την απόλαυσα. Το φινάλε είναι ανατρεπτικό και δίνει στοιχεία για τους δύο ιππότες, που με εξέπληξαν! Εν κατακλείδι η πλάστιγγα γέρνει προς την θετική πλευρά, όσον αφορά το σενάριο, από το οποίο όμως θα ήθελα περισσότερη έκταση και ίσως μερικές παραπάνω επεξηγηματικές λεζάντες. Το σχέδιο είναι ασπρόμαυρο, πολύ ταιριαστό στο χαρτί και με εξαιρετικό μελάνωμα. Τόσο τα τοπία, όσο και οι πανοπλίες των ιπποτών είναι δοσμένα στην εντέλεια και με πολλές λεπτομέρειες. Η μοναδική παραφωνία (για εμένα) είναι η ροζ απόχρωση του χαρτιού, που χαλούσαν λίγο την όμορφη αποτύπωση του σκίτσου. Πιστεύω, λοιπόν, ότι αυτή η τεχνική ήταν λίγο αχρείαστη στην προκειμένη περίπτωση. Εκδοτικά, το κόμικ φιλοξενείται σε ένα μικρό φορμάτ και είναι δεμένο με καρφίτσα. Οι σελίδες στο εσωτερικό έχουν ματ χαρτί, στην απόχρωση του ροζ, όπως έγραψα και πιο πάνω, ενώ το πάχος του εξώφυλλου είναι ικανοποιητικό κι αποτελεί το μοναδικό έγχρωμο μέρος του τεύχους. Συνοδευτικό υλικό και ημερομηνία κυκλοφορίας?... σας ακούω να ρωτάτε. Ούτε κατά διάνοια! Αυθαίρετα, λοιπόν, το καταχωρώ στην ενότητα ">2020" κι όταν βρεθεί κάποια πληροφορία, κάνουμε τις διορθώσεις. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του τεύχους!
  21. Indian

    ΣΤΟΙΧΕΙΟ

    Ένα μικρό αγόρι τρέχει στον αγρό, με κατεύθυνση τον αχυρώνα, όπου παίρνει στα χέρια του ένα δρεπάνι. Αν και τρομαγμένο, ο λόγος που το χρειάζεται είναι για να σώσει τον φίλο του, ο οποίος βρίσκεται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, κοντά στην λίμνη, το οποίο το έχει καταλείψει μία σκοτεινή κι άκρως σατανική οντότητα, που ψυχαγωγείται με το να προκαλεί πόνο κι αρέσκεται να τρώει ανθρώπινη σάρκα! Αν μη τι άλλο, του παιδιού το λέει η καρδιά του. Θα καταφέρει, όμως, να σώσει τον φίλο του και προπαντός να μείνει κι εκείνος ζωντανός? Όπως και να το κάνουμε, με το να τα βάζει κάποιος με έναν δαίμονα, που έρχεται από τα τρίσβαθα της κόλασης, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ο Γιώργος Κόλλιας, πιστός στο ραντεβού του με το Comicdom Con Athens, δίνει και πάλι το συγγραφικό του “παρών”, με το κόμικ του “Στοιχειό”, το οποίο έκανε ντεμπούτο τον Απρίλιο του 2022. Ο δημιουργός μένει προσηλωμένος σε μία θεματολογία, που μάλλον είναι και η αγαπημένη του. Γι’ ακόμα μία φορά το μεταφυσικό στοιχείο είναι στην ημερήσια διάταξη, μόνο που αυτή την φορά έχω την εντύπωση ότι η δομή του είναι περισσότερο horror από τις προηγούμενες δουλειές του (αναφέρομαι στα “An I for an Eye” και “Unseen Vision”). Ίσως γι’ αυτό, άλλωστε, στο εξώφυλλο υπάρχει ο χαρακτηρισμός “+15”. Η ιδέα, πάνω στην οποία στηρίχθηκε το “Στοιχειό” σίγουρα δεν είναι σημερινή, αλλά παρόλα αυτά κατάφερε να με κρατήσει στις σελίδες του κόμικ. Αν και σύντομη, η ιστορία, αποτυπώνει τίμια τον θρίλερ χαρακτήρα της και δημιουργεί αρκετές δυνατές σκηνές, δομημένες με μία πολύ ικανοποιητική σκηνοθεσία. Οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες (το παιδί κι ο δαίμονας) έχουν ισχυρές προσωπικότητες και είναι καλοδουλεμένοι. Δυστυχώς, ο σύντομος χαρακτήρας της ιστορίας στέκεται τροχοπέδη στο να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί αρτιότερα η πλοκή, με αποτέλεσμα στο φινάλε να διακρίνουμε μία μικρή βιασύνη. Αν είχε περισσότερες σελίδες στην διάθεσή της, πιστεύω ότι ο δημιουργός έχει τα φόντα για να εμπνευστεί και να φτιάξει κάτι πολύ κοντά σε ένα μεστό graphic novel. Το φινάλε, είναι ακόμα μία απόδειξη της ευφυούς σκηνοθετικής άποψης, καθώς καταφέρνει να πει στον αναγνώστη ότι όλα τα γεγονότα που διάβαζε μέχρι εκείνη την στιγμή, δεν συνέβησαν στον παρόντα χρόνο, αλλά… στο μακρινό παρελθόν. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα κόμικ που ανεβάζει εκθετικά την δημιουργική ωρίμανση του καλλιτέχνη και πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί από τους φίλους των horror κόμικς. Δεν έχει τον πλουραλισμό των σκηνών και των ανατροπών που θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, αλλά σίγουρα έχει αυτό το κάτι, που θα σας κάνει να εκτιμήσετε την προσπάθεια. Αυτό που αλλάζει στον εικαστικό τομέα, σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα κόμικς του δημιουργού, είναι ότι εδώ έχουμε μία πολύχρωμη παλέτα κι όχι τους κλασικούς τόνους του άσπρου και του μαύρου. Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου, αλλά μου σχηματίστηκε η εντύπωση ότι το σχέδιο “έπεσε” κάπως σε απόδοση. Σε καμία περίπτωση δεν είναι άσχημο, αλλά νομίζω ότι ο Κόλλιας ξετυλίγει καλύτερα το εικαστικό του ταλέντο, όταν σχεδιάζει με “ασπρόμαυρη” φιλοσοφία κι όμορφο μελάνωμα. Εδώ, διέκρινα πολλές γωνίες και ίσως λιγότερες λεπτομέρειες. Όπως και να έχει, πάντως, δεν ήταν και το πεταματού. Η έκδοση, για φανζίν, είναι καλή ποιοτικά, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα κόμικ. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι πολυτελές, ενώ και το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ, με αποτέλεσμα το έντυπο να αντέχει σε πολλές αναγνώσεις. Ένα μικρό παράπονο διατηρώ για τα διάφορα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη που γίνονται εύκολα αντιληπτά, ακόμα και με μία φευγαλέα ανάγνωση. Μία καλύτερη επιμέλεια, στον συγκεκριμένο τομέα, κρίνεται επιτακτική. Το συνοδευτικό υλικό όσο πάει και λιγοστεύει από κόμικ σε κόμικ. Εδώ, το μόνο που έχουμε είναι μία διαφήμιση των δύο προηγούμενων πονημάτων του δημιουργού, καθώς και δύο QR codes, που παραπέμπουν στους λογαριασμούς του στα social media. Μην ψάχνετε γι’ άλλο εξτραδάκι. Θα χάσετε τον καιρό σας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  22. Indian

    UNSEEN VISION

    Το “Unseen Vision” είναι μία ακόμα προσωπική δημιουργία του Γιώργου Κόλλια και ουσιαστικά πρόκειται για το άτυπο sequel του “An I for an Eye”. Κυκλοφόρησε τον αμέσως επόμενο χρόνο από αυτό, δηλαδή το 2021, στα πλαίσια του Comicdom Con Athens, το οποίο διοργανώθηκε τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το σενάριο μάς περιγράφει την κατάσταση που έχει επέλθει ο στρατιώτης που τον είχαμε δει στο προηγούμενο κόμικ, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα κι αντιμετωπίζει πάμπολλα προβλήματα, ψυχικής φύσης. Ο συγκεκριμένος στρατιώτης, ένας από τους πολλούς που είδαν τον συγκεκριμένο και ουρανοκατέβατο “οφθαλμό”, πάσχει από πολλές παραισθήσεις, τις οποίες διαπιστώνει κι ο αναγνώστης, έχει ξεχάσει ακόμα και το όνομά του, ενώ αυτό που θυμάται καλά είναι ότι ευθύνεται για την στυγερή δολοφονία της όμορφης φίλης του. Μάταια οι θεράποντες ιατροί προσπαθούν να του πουν ότι όχι μόνο δεν είναι δολοφόνος, αλλά… δεν έχει καν κορίτσι! Μέσα σε όλη αυτή την παράνοια, όμως, κάτι εξωγήινο παραμονεύει στις σκιές κι έχει μεγάλη όρεξη για παιχνίδια, αλλά και πολυσυμπαντικά πλάνα (όπως εκείνο αναφέρει)… Η παρούσα ιστορία, λοιπόν, κι από την στιγμή που πρόκειται για sequel, λογικό είναι να έχει παρόμοια θεματολογία με το προηγούμενο κόμικ. Το μεταφυσικό στοιχείο, με σωστά ποσά φαντασίας βρίσκεται σε όλες τις σελίδες της πλοκής, η οποία εμφανίζεται άρτια σκηνοθετικά, καθώς δημιουργεί σκηνές με ανατροπές κι ένταση. Σε σχέση με το “An I for an Eye”, εδώ έχουμε μία πιο μεστή ροή, χωρίς να κάνει κοιλιά, ενώ το φινάλε δείχνει προς τα που θέλει ο δημιουργός να κατευθυνθεί. Από το τέλος, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι θα ακολουθήσει και τρίτο μέρος. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία δουλειά που δεν θα χάσετε τον καιρό σας αν την διαβάσετε, όλοι εσείς οι φίλοι των Sci-Fi σεναρίων, ενώ και οι φίλοι του Κόλλια, σίγουρα θα διαπιστώσουν μία συγγραφική ωρίμανση, σε σχέση με έναν χρόνο πριν. Τουλάχιστον εγώ αυτό αντιλήφθηκα. Σχεδιαστικά η ιστορία κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη, τα οποία είναι αρκετά αξιόλογα. Για την ακρίβεια, πέραν του δέοντος! Το σχέδιο αποδίδει με μεγάλο ρεαλισμό τους χαρακτήρες, αλλά και τις σκηνές, ενώ συμβάλλει τα μέγιστα στην σωστή σκηνοθεσία και την εναλλαγή των σκηνών. Κι αν στο “An I for an Eye” ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής, εδώ κοντράρεται στα ίσια με το σενάριο, όχι γιατί είναι λιγότερο καλό, αλλά επειδή το σενάριο, δείχνει καλύτερο σε αυτή την ιστορία. Εννοείται, φυσικά, ότι το ασπρόμαυρο χρώμα συμπληρώνει άξια τον εικαστικό τομέα. Κι εδώ ο ποικίλος χρωματισμός, πιστεύω ότι θα ήταν περιττός. Η έκδοση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την προηγούμενη δουλειά του δημιουργού. Το εξώφυλλο είναι καλαίσθητο και με όμορφες διαβαθμίσεις του πράσινου και για να πω την αλήθεια, στην αρχή μού φάνηκε ότι ο τύπος ήταν ο Green Lantern! Χαρτί κι εκτύπωση ήταν αξιόλογα γι’ αυτοέκδοση, ενώ για έξτρα υλικό δεν θα βρούμε τίποτα, εκτός από μία σελίδα με ευχαριστίες του δημιουργού. Υπάρχουν, όμως, και τρεις απολύτως λευκές σελίδες, που μάλλον μπήκαν για να διατηρήσει το τεύχος τον σωστό αριθμό. Χτυπούν περίεργα (όχι, όμως, άσχημα) στο μάτι, αλλά τουλάχιστον μπορεί να χρησιμοποιηθούν για κάποιο fan art του δημιουργού. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  23. Indian

    10 TO GO

    Πρόκειται για ένα φανζίν, που στηρίζεται επάνω σε μία ιδέα του (δικού μας) Μέλανδρου Γκανά και περιγράφει μία παρέα φίλων, που επισκέπτονται μία υπαίθρια συναυλία (στην οποία λαμβάνει μέρος η μπάντα που έχει δώσει το όνομα της στο κόμικ), η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ένα πρωτότυπο φεστιβάλ για κόμικς! Το σενάριο, αρκετά σύντομο, πραγματεύεται την πορεία της παρέας μέχρι τον χώρο της συναυλίας και στην συνέχεια εξιστορεί την γλυκιά "αλητεία" που διέπει τα μέλη της, καθώς αυτό που αποζητούν, για να ξεφύγουν από την ωχρή καθημερινότητα, είναι να κάνουν ένα τσιγάρο (όχι από τα κανονικά) με σκοπό να χαλαρώσουν, να κάνουν κεφάλι και ν' απολαύσουν, μετέπειτα, την μουσική. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται, από την στιγμή που μιλάμε για μίας τέτοιας θεματολογίας φανζίν, είναι αρκετά αγοραία κι ελευθεριάζουσα, απελευθερωμένη από τα μη και τα πρέπει. Γλώσσα που μιλούν στις παρέες. Μπορεί να με ξένισε λίγο, αλλά εκτιμώ την ειλικρίνεια και τον ρεαλισμό της. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα φανζίν, που δεν θα το πρότεινα σε μικρούς αναγνώστες (για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω), ενώ πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν περισσότερο οι άνθρωποι παρόμοιας ιδιοσυγκρασίας με τους πρωταγωνιστές. Το σχέδιο μού άρεσε, αν και δεν θα το χαρακτήριζα γεμάτο. Οι χαρακτήρες είναι αποδοσμένοι με γελοιογραφικό ύφος, ενώ περισσότερους πόντους (για εμένα) παίρνουν τα backgrounds. Αυτό που επικρατεί στον χρωματισμό είναι οι τόνοι του άσπρου και του μαύρου, ενώ οι πολύχρωμες εντάσεις κάνουν την εμφάνισή τους μεμονωμένα και σε επιλεγμένα καρέ. Έξυπνη σύλληψη! Το μέγεθος της έκδοσης είναι μικρό, αλλά το χαρτί, χωρίς να έχει κάποια πολυτέλεια, μου άρεσε (σαν υφή). Στο εσωτερικό του εξώφυλλου αναγράφονται τα credits εκείνων που συνέβαλαν στην δημιουργία της ιστορίας, ενώ δεν θα βρούμε κάτι άλλο από συνοδευτικό υλικό. Αν μπορεί ο @ Melandros , ας μας πει περισσότερες πληροφορίες για το φανζίν (με πρώτη και καλύτερη την ημερομηνία κυκλοφορίας του). Προς το παρόν, βάζω την έκδοση στην ενότητα “2010 – 2019” κι αν προκύψει διαφορετική ημερομηνία, το μεταφέρουμε στην σωστή ενότητα. Αν δεν κάνω λάθος (και πρόκειται για άλλο συγκρότημα ), μπορείτε να ακούσετε τα τραγούδια των “10 TO GO” ΕΔΩ.
  24. Indian

    ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΑΦΗΣΩ

    “Έπρεπε να σε αφήσω”. Αυτή είναι η πικρή σκέψη που έκανε ο πρωταγωνιστής μετά την αχάριστη στάση που κράτησε απέναντί του η όμορφη πειρατίνα που βρέθηκε στο διάβα του. Καλύτερα, όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ένας ατρόμητος πειρατής, ο οποίος κυνηγάει αιμοδιψή τέρατα που αναδύονται από τις βαθιές θάλασσες, σώζει κυριολεκτικά από του Χάρου τα δόντια, μία όμορφη γυναίκα, της οποίας η ζωή κρεμόταν από μία κλωστή. Εκείνη, λοιπόν, βιώνοντας μία βαριά κατάθλιψη, του ζητάει να ζήσει στο πλευρό του, σαν μέλος του πληρώματος. Εκείνος δέχεται κι όχι μόνο την εντάσσει στο τσούρμο του, αλλά προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να της φτιάξει το κέφι και να την κάνει να δει την ζωή με μία πιο αισιόδοξη ματιά. Ο καιρός περνά κι ενώ εκείνη συνέρχεται, μέσα στο μυαλό της φύεται ο σπόρος της πλεονεξίας και του εγωισμού… Τα “Masterpolypragmon Studios” σε συνεργασία με τον Μάρκο Παππά, δημιουργούν ένα φανζίν, που ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μία άλλη εποχή, κάπως διαφορετική από αυτήν που ξέρουμε. Οι πειρατές έχουν μία παραλλαγμένη φύση, σε σχέση με αυτά που γνωρίζουμε γι΄ αυτούς. Ειδικά ο πρωταγωνιστής (του οποίου το όνομα αγνοούμε) δείχνει πολύ καλοσυνάτος και με έντονο το αίσθημα της βοήθειας προς τον πλησίον του. Σε αντίθεση με την εγωίστρια γυναίκα της παρέας (που ούτε εκείνης γνωρίζουμε το όνομα), είναι η προσωποποίηση του καλού κι όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, η προδοσία είναι κάτι περισσότερο από δεδομένη κι αναμενόμενη. Εκτός, λοιπόν, από στοιχεία περιπέτειας και δράσης, το κόμικ βγάζει έναν ρεαλισμό στην περιγραφή των σχέσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, με αποτέλεσμα η πλοκή να παίρνει και κοινωνικές προεκτάσεις. Η όμορφη πειρατίνα, μπορεί στην αρχή να προκαλεί τον οίκτο μας, στην πορεία αλλάζει άρδην τον χαρακτήρα της και μετατρέπεται σε έναν θλιβερό villain, που τον τυφλώνουν τα πλούτη. Η αντίδραση του “καλού” στο φινάλε, μπορεί να είναι αναμενόμενη, ήταν όμως οι ενδεικτικότερη και η πιο έξυπνη. Το τέλος, όταν εκείνο έρχεται, αφήνει μία θλίψη στον συναισθηματικό αναγνώστη. Αυτό, όμως, που προκαλεί την μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι όλα αυτά που περιγράψαμε είναι αποτυπωμένα στο χαρτί με την χρήση ποιητικών διαλόγων, που κάνουν μάλιστα κι ομοιοκαταληξία! Και δεν μιλάμε για δύο κουβέντες. Μιλάμε για ΟΛΟΥΣ τους διαλόγους του κόμικ! Πραγματικά οι εμπνευστές αυτής της τεχνικής αξίζουν συγχαρητήρια. Εν κατακλείδι, πρόκειται για μία ιστορία που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και με συγκίνησε. Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να υπήρχε περισσότερη έκταση στην πλοκή και να μην είναι τόσο βιαστική, αλλά κι έτσι πρόλαβε να πει αυτά που ήθελε. Όσον αφορά τον εικαστικό τομέα, αυτός μας χαρίζει ένα σχέδιο άνισο, καθώς οι χαρακτήρες εμφανίζονται παραμορφωμένοι και διαφορετικοί στην όψη, από καρέ σε καρέ. Προσωπικά (και μιας και μιλάμε για αυτοέκδοση) με κάλυψε, χωρίς να με ενθουσιάσει. Αντίθετα, έχουμε μία ενδιαφέρουσα παλέτα παστέλ χρωμάτων, που βγάζουν ζωντάνια και κάνουν αρκετά καρέ να μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής. Δικαιολογημένα, πιστεύω, ότι αποτελεί το δυνατότερο σημείο του τομέα αυτού. Την έκδοση την βρήκα αρκετά τίμια κι αξιόλογη, για φανζίν. Το εξώφυλλο (εκτός από ένα ωραίο σχέδιο και χρωματισμό) είναι αρκετά παχύ, ενώ και οι εσωτερικές σελίδες είναι γυαλιστερές, με καλή εκτύπωση και ικανοποιητικό πάχος. Το δέσιμο έχει γίνει με καρφίτσα. Δυστυχώς, συνοδευτικό υλικό δεν υπάρχει, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε ούτε καν την ημερομηνία κυκλοφορίας του κόμικ. Αυθαίρετα το τοποθετώ στην ενότητα ">2020" και σε περίπτωση που υπάρξουν περισσότερες πληροφορίες το συζητάμε. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
  25. Indian

    ΕΓΩ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

    Το "Εγώ στα όνειρά μου" είναι μια ακόμα αυτοέκδοση του Ιωσήφ Φαντέλ, ο οποίος μας έχει χαρίσει και το πολύ ωραίο κόμικ με τίτλο "Η ζωή των ανθρώπων". Ουσιαστικά πρόκειται για μία ανθολογία που αποτελείται από εξαιρετικά σύντομες ιστορίες, τέσσερις τον αριθμό, οι οποίες είναι εμπνευσμένες από τα όνειρα και τους μύθους. Αυτές φέρουν τους εξής τίτλους: ● "Ψυχοστασία" ● "Κάποτε στην Αμερική" ● "Η Γαλάτεια" ● "Τα γενέθλια" (από την οποία είναι φιλοτεχνημένο το εξώφυλλο) Η κάθε μια τους έχει διαφορετική θεματολογία κι εποχή (η τρίτη αναφέρεται στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η δεύτερη στο Far West, η τέταρτη στην σημερινή εποχή, ενώ η πρώτη δεν έχει κάποιο σαφές χρονολογικό πλαίσιο), αλλά αυτό που επικρατεί είναι το μεταφυσικό και το μυστηριώδες. Λογικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, μιας και μιλάμε για… όνειρα και μύθους. Με εξαίρεση την δεύτερη (που μαζί με την τελευταία είναι και οι πιο "γήινες"), η οποία δημιουργήθηκε από την συνεργασία του Ιωσήφ με την Βέρα Καρτάλου (που επιμελήθηκε το σενάριο), οι υπόλοιπες είναι εξ ολοκλήρου γεννήματα της φαντασίας του δημιουργού. Προσωπικά μου άρεσε η συγκεκριμένη ανθολογία κι όλες τις ιστορίες που την απαρτίζουν τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Το αρνητικό είναι ότι όλες έχουν σύντομη διάρκεια, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν να χτίσουν τον μύθο με άνεση. Δεν είναι βιαστικές ή αφήνουν τον αναγνώστη με απορία, απλά έχουν γρήγορη πλοκή. Σίγουρα, λοιπόν, αν είχαν (όλες τους) περισσότερες σελίδες στην διάθεσή τους, θα μιλούσαμε σε άλλη βάση. Το σχέδιο το βρήκα αρκετά καλό, αλλά όχι τέλειο. Έχει δοθεί η απαραίτητη λεπτομέρεια τόσο στα backgrounds, όσο και στους χαρακτήρες, με δυνατότερο σημείο την εστίαση στα πρόσωπα. Καλή δουλειά έχει γίνει στις σκιάσεις, ενώ και το χρώμα αποτελείται από μία μεστή παλέτα, κατάλληλη για το εκάστοτε σενάριο. Το αρνητικό που βρήκα εδώ είναι ο πολύ μουντός φωτισμός που υπάρχει σχεδόν σε όλο το κόμικ και κουράζει λίγο το μάτι του αναγνώστη. Η έκδοση, με εξαίρεση το πέραν του δέοντος, λεπτό εξώφυλλο, είναι πολύ τίμια. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι καλή ποιότητας και η εκτύπωση είναι ιδανική. Σαν συνοδευτικό υλικό έχουμε μία σελίδα που αποτελεί το βιογραφικό του δημιουργού (το οποίο είναι μεν χαριτωμένο και χιουμοριστικό, αλλά δεν θα το αποκαλούσαμε λεπτομερές), καθώς κι ένα ολοσέλιδο σχέδιο της Δάφνης Κεσκινίδου. Το κόμικ θα κλείσει με την διαφήμιση της "Ζωής των ανθρώπων". Τέλος, να σημειώσουμε ότι στο εξώφυλλο αναγράφεται ένα “Edition 2” το οποίο με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για δεύτερη έκδοση του φανζίν. Γι’ αυτό τον λόγο το ανεβάζω στην βάση σαν Β’ έκδοση. Αν υπάρξει κάποια άλλη πληροφορία, το συζητάμε. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.