Αναζήτηση στην Κοινότητα

Και το έθιμο συνεχίζεται και φέτος από το Έθνος με την έκδοση του νέου ημερολογίου Αστερίξ την Κυριακή 10/1/16 (Εάν οι mods κρινουν ότι το θέμα πρέπει να πάει αλλού ή να καταργηθεί και να γίνει κάπου απλή καταχώρηση ελεύθερα... )

Παραπανω ψηφιζετε τους αγαπημενους σας δημιουργους που δραστηριοποιηθηκαν ή δραστηριοποιουνται στον χωρο των ευρωπαικων (γαλλοβελγικων,ιταλικων κ.α.) κομικς ή στον χωρο των λατινοαμερικανικων. Απο τους τεσσερις ομιλους Ε1-Ε4 περναν στην επομενη φαση οι 4 πρωτοι απο καθε ομιλο συν τον καλυτερο πεμπτο απο ολους τους ομιλους (4Χ4+1=17). Ψηφιζετε οσους θελετε. Σε περιπτωση που σε καποιον ομιλο κερδισει ο ΚΑΝΕΝΑΣ τοτε ο ομιλος αυτος χανει μια θεση που παει στους επιλαχοντες που θα προκυψουν στο τελος της ψηφοφοριας απο ολους τους ομιλους. Μην ξεχασετε να ασκησετε το εκλογικο σας καθηκον ( ) και στα : Αμερικανικα mainstream Ομιλοι Α1-Α4 Αμερικανικα mainstream Ομιλοι Α5-Α6 Disney D1-D2 και Manga M1-M2 Alternative και Underground U1-U2

Αφιέρωμα στον René Goscinny+τα 5 καλύτερα τεύχη του Στις 5 Νοεμβρίου του 1977, πεθαίνει σε ηλικία 51 ετών, ο γνωστός συγγραφέας και σεναριογράφος Ρενέ Γκοσινί. Έχει γράψει σειρές παιδικών βιβλίων και έχει δημιουργήσει το διάσημο μικρό Νικόλα. Κυρίως έχει αναδειχθεί από το έργο του ως σεναριογράφος σε περιοδικά κόμικ. Είναι ο δημιουργός του Αστερίξ και του Ιζνογκούντ (με τους Αλμπερ Ουντερζό και τον Ζαν Ταμπαρί ως σχεδιαστές αντίστοιχα) ενώ έγραψε ιστορίες για τον Λούκυ Λουκ από το 1955 μέχρι το 1977, συνεργαζόμενος με τον Μορίς δημιουργό του δημοφιλή ήρωα. Επιπλέον έχει δημιουργήσει και άλλους, λιγότερο γνωστούς ήρωες κόμικ όπως ο ινδιάνος Ούμπα-Πα και ο Ιωάννης Πιστόλε. Στην Ελλάδα έγινε γνωστός μέσα από διάφορες εκδόσεις που είχαν τα δικαιώματα διαφορετικών χαρακτήρων αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Μαμουθκόμιξ ξεκίνησε να συγκεντρώνει όλους τους τίτλους, με αποτέλεσμα να αναγνωριστεί ως ο κατεξοχήν εκδοτικός οίκος για κόμικ. Λοιπόν, αρκετά με τα βιογραφικά. Γιατί συζητάμε για τον Γκοσινί; Γιατί αξίζει να τον θυμόμαστε; Πρώτα και κύρια επειδή, για πάρα πολλούς, ήταν η πρώτη μας επαφή με την τέχνη των κόμικ. Οι ήρωες, τα μέρη και οι ιστορίες του σημάδεψαν την παιδική ηλικία πολλών και αποτέλεσαν την πρώτη εξοικείωση με αυτό το μέσο έκφρασης. Πολύ περισσότερο όμως, μέσα από τις ιστορίες του Γκοσινί καταλάβαμε κάποιοι ότι η σχέση μας με τα κόμικ δεν έχει ηλικιακό όριο και θα μας ακολουθεί συνέχεια, θα ξαναδιαβάζουμε για πάντα την ίδια ιστορία σε παραλλαγές και πάντα θα ανακαλύπτουμε κάτι νέο. Έτσι, το χαλιφάτο της μαγικής Βαγδάτης, το Τέξας και η Άγρια Δύση και το γαλατικό χωριό που αντιστέκεται και πάντα θα αντιστέκεται στον κατακτητή έγιναν κάτι παραπάνω από σκηνικά για ιστορίες. Επιπλέον, έξω από τις εκτιμήσεις των αναγνωστών, το έργο του Γκοσινί είχε μια αδιαμφισβήτητη συμβολή στην ανάπτυξη των κόμικ και ειδικά αυτού που θα λέγαμε «ευρωπαϊκή σχολή». Υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που διαπερνούν όλο το έργο του Γκοσινί, όπως είναι η επιλογή σκηνικών παρμένων από το άμεσο ή μακρινό παρελθόν, η έμφαση στο χιουμοριστικό χαρακτήρα του κόμικ έναντι της δράσης, η (άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο) συγκαλυμμένη κριτική σε σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα μέσα από ιστορικές αναλογίες, ακόμα και η δημιουργία, κατά περιπτώσεις, αντι ηρώων όπως ο Ιζνογκούντ, σε μία περίοδο που κάτι τέτοιο δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο. Ταυτόχρονα, όλα τα σενάρια του διατρέχονται από έντονο κοσμοπολιτισμό καθώς οι ήρωες ανοίγονται διαρκώς σε νέες χώρες με σεβασμό στους ιδιαίτερους πολιτισμούς και κουλτούρες και χωρίς διάθεση υποτίμησης, η οποία πάντα ενυπήρχε στον Ερζέ και τον ήρωα του Τεν Τεν που σφράγισε το ευρωπαϊκό κόμικ τα προηγούμενα χρόνια. Συνολικά, ο Γκοσινί δημιούργησε σε μία περίοδο που ανθούσε ξανά, μετά τη δεκαετία του ’30 το υπερ-ηρωικό κόμικ στην Αμερική και κατάφερε να διαμορφώσει ένα ξεχωριστό, ιδιαίτερο στυλ που καθόρισε την εξέλιξη αυτής της μορφής τέχνης στην Ευρώπη. Το στυλ αυτό διατήρησαν όσοι συνέχισαν να γράφουν ιστορίες μετά το θάνατο του για τους ήρωες που αυτός δημιούργησε αλλά και νέοι σχεδιαστές και σεναριογράφου που εισήγαγαν νέες ήρωες (για όσους μεγάλωσαν με Μαμουθκομιξ, η σύντομη σειρά Κόττον Κιντ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα διατήρησης των χαρακτηριστικών του Γκοσινί από νέους δημιουργούς). Στη συνέχεια παραθέτουμε τα πέντε κορυφαία τεύχη από Ιζνογκούντ, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ σε σενάριο Γκοσινί. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να τα διαλέξουμε και σίγουρα έχουν αδικηθεί πολλά. Είναι όμως ενδεικτικά του είδους των σεναρίων που έγραψε ο μεγάλος παραμυθάς και του ιδιαίτερου χιούμορ του. Ιζνογκούντ – Η μέρα των τρελών Χρειάζεται να σημειωθεί ότι ολόκληρη η σειρά ιστοριών του Ιζνογκούντ «αδικείται» καθώς ένα μεγάλο κομμάτι του χιούμορ της βασίζεται σε λογοπαίγνια και σε παραφθορές της γαλλικής γλώσσας που είναι δύσκολο έως αδύνατο να μεταφραστούν στα ελληνικά. Όποιος αναγνώστης κατέχει ιδιαίτερα καλά τα γαλλικά αξίζει να διαβάσει τις ιστορίες στο πρωτότυπο. Στις ιστορίες που έγραψε για τον γνωστό αντιπαθητικό βεζίρη που θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Γκοσινί κυρίως επέλεξε σύντομες ιστορίες έτσι ώστε σε κάθε τεύχος των πενήντα σελίδων, να χωράνε τέσσερις με πέντε ιστορίες. Το συγκεκριμένο τεύχος είναι ενδεικτικό του σουρεαλιστικού χιούμορ που ακολουθεί η σειρά αλλά και των παράλογων προσπαθειών του Ιζνογκούντ που είναι απόλυτα λογικό να αποτυγχάνουν. Στη σχετικά μεγαλύτερη κεντρική ιστορία, μαθαίνουμε ένα ακόμα εξωφρενικό έθιμο της Βαγδάτης, τη μέρα των τρελών όπου όλα λειτουργούν ανάποδα, οι κοινωνικοί ρόλοι αντιστρέφονται και οι αφέντες πρέπει να υπηρετούν τους σκλάβους. Καθώς ο Ιζνογκούντ προσπαθεί να κινήσει θεούς και δαίμονες για να ανατρέψει τον χαλίφη τη μέρα που έχει τη μικρότερη εξουσία από όλους θα έρθει αντιμέτωπος με τα πιο σουρεαλιστικά σκηνικά. Μαχαιροβγάλτες που φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους, μαγικά τζίνι που διατάζουν όποιον τρίψει το λυχνάρι τους και ένας στρατός που διοικείται από τους απλούς φαντάρους, οι οποίοι γράφουν μανιωδώς τα απομνημονεύματα τους για τη μέρα που υπήρξαν στρατηγοί. Το χάος κυριαρχεί καθώς ο Ιζνογκουντ αποφασίζει να κατεβεί την κοινωνική κλίμακα για να ενισχύσει την εξουσία του αλλά η στιγμή που θα γίνει ο πιο εξαθλιωμένος δούλος του χαλιφάτου (άρα και ο ανώτερος άρχοντας τη μέρα των τρελών) το έθιμο φτάνει στο τέλος του και ο Ιζνογκούντ πουλιέται δούλος. Είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα του κλίματος των ιστοριών του κακού βεζίρη όπου η απελπισία τον κυριεύει στο τέλος, όπως και τον αναγνώστη, καθώς ότι και να κάνει δεν βρίσκεται ποτέ μισό βήμα πιο κοντά στο να βλάψει τον καλό και αφελή χαλίφη Χαρούν ελ Πατσάχ. Λούκι Λουκ – Στη σκιά των ντέρικ Ο Λούκυ Λουκ βρίσκεται μακριά από το αγαπημένο του Τέξας και έρχεται αντιμέτωπος με την ουσία που θα παίξει τεράστιο ρόλο στην αμερικάνικη ιστορία, το πετρέλαιο. Διορίζεται έκτακτα σερίφης στην Τιτουσβιλ όπου ο πυρετός του μαύρου χρυσού έχει κυριέψει τους κατοίκους, έχει δημιουργήσει μια ταραχώδη κατάσταση και έχει δημιουργήσει ένα αποκρουστικό τοπίο όπου κυριαρχούν τα ξύλινα ντερικ, . Σε αυτές τις συνθήκες θα γνωρίσει τον συνταγματάρχη Ντρέικ (πραγματικό ιστορικό πρόσωπο, είναι ο πρώτος που κατόρθωσε να αντλήσει πετρέλαιο) και θα έρθει αντιμέτωπος με τον Μπάρυ Μπλαντ που αρνείται να σκάψει για να βρει πετρέλαιο αλλά εκφοβίζει τους άλλους κατοίκους για να παραδώσουν τις πετρελαιοπηγές του. Στην πορεία θα σώσει την πόλη από την πυρκαγιά που θα βάλουν οι μπράβοι του Μπλαντ, όμως δεν μπορεί να σώσει τους κατοίκους από τον εαυτό τους και τη μανία να βρουν πετρέλαιο. Κοιτάζοντας λίγο μελαγχολικά την Τιτουσβιλ καθώς φεύγει, επιστρέφει τρέχοντας στο καταπράσινο, για την ώρα Τέξας. Αστερίξ : Η κατοικία των Θεών Το πιο εντυπωσιακό επίτευγμα του Γκοσινί είναι η αξιοποίηση των ηρώων και των ιστοριών του για να ασκήσει κριτική σε σύγχρονα φαινόμενα. Η αξιοποίηση διαφόρων αναχρονισμών είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος για αυτό και το ανυπόταχτο γαλατικό χωρίο που τα βάζει με τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποτελεί το πιο πρόσφορο έδαφος. Έτσι, οι δύο ιστορίες Αστερίξ που ξεχωρίσαμε για αυτό το top-5 είναι ένας συνδυασμός των κλασικών γκαγκ βίας και γαλατικής μπούφλας με τις πιο σύνθετες απόπειρες των Ρωμαίων απέναντι στο γαλατικό χωριό. Στην ιστορία «η κατοικία των θεών» (που βγήκε σε ταινία πέρυσι) ο Καίσαρας αποφασίζει να χτίσει πολυκατοικίες στο δάσος γύρω από το γαλατικό χωριό και να το μετατρέψει σε προάστιο της Ρώμης, ελπίζοντας ότι θα ενσωματώσει τους Γαλάτες στο ρωμαϊκό τρόπο ζωής. Όταν ξεκινούν οι εργασίες, οι Γαλάτες αντιδρούν στην καταστροφή του δάσους και τα βάζουν με τους σκλάβους που κόβουν τα δέντρα. Χωρίς να αντιλαμβάνονται το συνολικό σχέδιο, αποφασίζουν εν τέλει να βοηθήσουν τους σκλάβους (αφού δεν φταίνε σε τίποτα, όπως παρατηρεί ο Πανοραμίξ) να ολοκληρώσουν τα κτήρια και να κατακτήσουν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, οργανώνοντας με τη βοήθεια του μαγικού ζωμού την πρώτη επιτυχημένη εργατική εξέγερση στην ιστορία. Μετά την ολοκλήρωση του συγκροτήματος, η έλευση των πρώτων κατοίκων απειλεί να μετατρέψει τους ανυπόταχτους Γαλάτες σε γραφικό αξιοθέατο για τους ενοίκους, οι οποίοι επισκέπτονται τακτικά το χωριό. Η λύση θα έρθει από το βάρδο του χωριού, τον Κακοφωνίξ που θα εκδιώξει τους κατοίκους με τη μελωδική φωνή του, ανοίγοντας το δρόμο για την ισοπέδωση των πολυκατοικιών. Σε μια στιγμή έμπνευσης, ο Γκοσινί μετατρέπει τον πειθαρχημένο ρωμαϊκό στρατό σε ενοίκους και γράφει μερικούς από τους καλύτερους διαλόγους του για μια άτυπη συνέλευση ιδιοκτητών ενώ ο απελπισμένος εκατόνταρχους βλέπει τους λεγεωνάριους του να συζητάνε για τις ώρες κοινής ησυχίας και τη φροντίδα του γκαζόν. Από ότι φαίνεται, μόνο μερικές γνήσιες γαλατικές μπούφλες μπορούν να σπάσουν την αποχαύνωση των προαστίων… Λούκυ Λουκ – Η εξαγορά των Ντάλτον Δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα μια ιστορία με τους πιο γνωστούς «κακούς» που δημιούργησε ο Γκοσινί. Ο Τζόε, ο Τζακ, ο Γουίλιαμ και ο Άβερελ έγραψαν ιστορία περισσότερο ως μια ομάδα γκαφατζήδων παρά ως πραγματικών, επικίνδυνων εχθρών του Λούκι Λουκ παρά τις διακηρυγμένες προθέσεις τους να τον «καθαρίσουν». Αν και κάθε μέλος της ομάδας είναι αρκετά μονοδιάστατο (ο Τζόε είναι οξύθυμος, ο Άβερελ τρώει πολύ και είναι αφελής και οι δύο μεσαίοι απλά θέλουν να υπάρχει ηρεμία στην οικογένεια) όλοι μαζί είναι μια από τις πιο επιτυχημένες ομάδες κακοποιών σε κόμικ. Η ιστορία αυτή ξεφεύγει από την πεπατημένη. Ένας γερουσιαστής συντάσσει ένα σχέδιο νόμου σύμφωνα με το οποίο κάποιοι παράνομοι θα αποφυλακίζονται υπό επιτήρηση και αν περάσουν ένα μήνα χωρίς να διαπράξουν κάποιο έγκλημα, θα κερδίσουν την ελευθερία τους. Προτού ψηφιστεί ο νόμος, καλείται να τον εξετάσει ο Λούκι Λουκ αποφυλακίζοντας πειραματικά τους πιο κακούς και αμετανόητους κακοποιούς της Δύσης, τους Ντάλτον. Οι ίδιοι αποδέχονται να συμμετάσχουν στο πείραμα και σχεδιάζουν να πειθαρχήσουν για ένα μήνα και να ζήσουν ως νομοταγείς πολίτες για να κερδίσουν την ελευθερία τους, χωρίς όμως να υπολογίζουν τις δυσκολίες της νέας τους ζωής. Πρέπει να υπομείνουν από το χλευασμό των κατοίκων που ξεπερνούν το φόβο τους για τους Ντάλτον μέχρι τον εξευτελισμό να πρέπει να δουλέψουν κανονικά. Θα φτάσουν στο σημείο να ανοίξουν τράπεζα, αφού με «τράπεζες ασχολούμαστε» όπως θα παραδεχθεί ο Τζοε. Φτάνουν μέχρι το σημείο να ανοίγουν το χρηματοκιβώτιο με το κλειδί και εγκαταλείπουν τον παραδοσιακό δυναμίτη προς μεγάλη απογοήτευση του Άβερελ. Το πείραμα θα αποτύχει παταγωδώς ενώ οι Ντάλτον θα εκτεθούν λόγω της βιασύνης τους να επιστρέψουν στην παρανομία. Ο Γκοσινί διατηρεί εδώ το βασικό μοτίβο : όλα αλλάζουν και διορθώνονται εκτός από τον γνήσιο, αποφασισμένο «κακό». Μέσα σε αυτό το κλισέ όμως θα δώσει μια εξαιρετική ιστορία, αποδεικνύοντας τη μεγάλη του δημιουργικότητα, εντός και εκτός πλαισίων. Αστερίξ : Οβελίξ και Σία Πρόκειται για την τελευταία ιστορία του Αστερίξ που έγραψε ο Γκοσινί πριν το θάνατο του και μάλλον είναι η καλύτερη. Το σενάριο είναι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Ο Κάιους Τεχνοκράτιους, ειδικός σύμβουλος του Καίσαρα, αποφασίζει ότι δεν έχει κανένα νόημα η προσπάθεια στρατιωτικής κατίσχυσης επί του ανυπόταχτου χωριού. Αντ’ αυτού προτείνει τη σταδιακή διαφθορά τους μέσω της εισαγωγής του χρήματος στις ζωές των Γαλατών για να διασπάσουν τη συνοχή τους. Οι Ρωμαίοι αρχίζουν να αγοράζουν μανιωδώς μενίρ , το οποίο γίνεται το πρώτο αγαθό του χωριού που αποκτά εμπορευματική διάσταση, αν και κανείς δεν γνωρίζει σε τι χρησιμεύει όπως θα παραδεχθεί στην πορεία ο δρυΐδης Πανοραμίξ. Έτσι, ο Οβελίξ, από κατασκευαστής μενίρ που τα ανταλλάσει με αγριογούρουνα, γίνεται ο πρώτος καπιταλιστής του χωριού, προσλαμβάνει εργάτες και κάνει μαθήματα προσαρμογής στην αστική ζωή, τα οποία παραδίδει ο Τεχνοκράτιους. Η συνέχεια είναι καταιγιστική και ευφυέστατη με τους Γαλάτες να αλλάζουν τελείως τον τρόπο ζωής τους στην προσπάθεια να ανταποκριθούν στην αυξανόμενη ζήτηση των Ρωμαίων για μενίρ. Τη λύση θα δώσει ο σοφός Πανοραμίξ με μία έκλαμψη μαρξιστικής διάνοιας : δίνει μαγικό ζωμό σε όλο το χωριό για να ενισχύσει την παραγωγή μενίρ και να προκαλέσει κρίση υπερσσυσώρευσης στη ρωμαϊκά αγορά. Την κρίση δεν κατορθώνει να αποτρέψει ούτε η πρώιμη εφεύρεση της διαφήμισης από τους Ρωμαίους ενώ ταυτόχρονα δημιουργούνται αγορές μενίρ ανταγωνιστικές με το γαλατικό. Η τελική λύση όμως θα έρθει από την επαναστατική βία των εξαγριωμένων Γαλατών που στείλουν τον Τεχνοκράτιους από εκεί που ήρθε. Πηγή Αφιέρωμα στον Gosciny

Δεν προσθέτει κάτι πολύ φοβερό σε πληροφοριακό επίπεδο αλλά είναι ένα ωραιο κειμενο με αναμνήσεις. Μου άρεσε που επικεντρώνεται στα ταξίδια του Αστεριξ και του Οβελιξ. Τα ταξίδια του Αστερίξ Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Τη μια είμαστε μικρά παιδιά και μέχρι να χαρούμε τα παιδικά μας χρόνια, ξεκινά η ανάληψη ευθυνών και χάνεται όλη η αθωότητά τους. Τα παιχνίδια σταματάνε, τα κόμικς μαζεύονται και τη θέση τους παίρνουν τα βιβλία. Έτσι κάπως τυχαία, έπεσαν στα χέρια μου τα παλιά κόμικς του Αστερίξ, που μάζευα μικρός και για λίγο πάλι ένιωσα παιδί!! Γυρίζοντας τις σελίδες των διαφόρων τευχών, άρχισα να παρατηρώ τα πολλά ταξίδια που έκανε ο ήρωας μου και ζήλεψα, βλέποντας ότι έχει πάει σε μέρη που εγώ δεν έχω επισκεφτεί ακόμη. Άρχισα λοιπόν να τσεκάρω όλη τη συλλογή μου και να συγκεντρώνω τις χώρες, τις οποίες έχει επισκεφτεί ο παμπόνηρος Γαλάτης. Ούτε λίγο, ούτε πολύ έχει επισκεφτεί 13 χώρες. Βέβαια οι χώρες είναι σίγουρα παραπάνω, απλά σε κάποια από τα τεύχη δεν γίνεται κάποια αναφορά και ο προορισμός του είναι ασαφής. Από τις υπόλοιπες, τα περισσότερα ταξίδια τα έχει κάνει στην Ευρώπη, επισκεπτόμενος 9 χώρες. Λογικό αν λάβουμε υπόψιν τον τότε γνωστό κόσμο. Έτσι ταξίδεψε στην Αγγλία, για να βοηθήσει τον μακρινό ξάδερφό του, Ομορφοθώραξ, στο αγώνα του ενάντια στους Ρωμαίους και βρήκε την ευκαιρία μαζί με τον Οβελίξ, να παίξουν και ένα αγώνα ράγκμπι Στο δε τελευταίο κόμικ που κυκλοφόρησε, ταξίδεψε μέχρι και τη Σκωτία. Μμμμ, μήπως να το αγόραζα και αυτό το τεύχος ;; Στην Ιταλία και στη Γαλλία έκανε πολλά ταξίδια, σε διάφορες από τις περιπέτειες του. Στο » Ο Αστερίξ μονομάχος » πήγε στη Ρώμη και στο φημισμένο Circus Maximus, ενώ στα » Ο Γύρος της Γαλατίας » και «Η ασπίδα της Αρβέρνης» , ταξίδεψε ανά την Γαλλική επικράτεια. Σε μια από τις πρώτες περιπέτειες του, έφτασε ως τη Γερμανία, στην προσπάθειά του να σώσει το Δρουϊδη Πανοραμίξ, στο «Ο Αστερίξ και οι Γότθοι. Πάλι ταξίδεψε εκτός Γαλλίας για να πάει στο Βέλγιο, όπου και συνάντησε 2 άλλους γνώριμους ήρωες ( Δίδυμοι αδερφοί Ντυπόν). Ταξιδιάρικη ψυχή ο Αστερίξ, δεν έχανε χρόνο και με την πρώτη ευκαιρία, έφευγε για νέες περιπέτειες. Ταξίδεψε επίσης στην Ελβετία και στην Ισπανία. Σε κάθε ένα από τα τεύχη, παρουσιάζονταν και χαρακτηριστικά γνωρίσματα της χώρας που επισκεπτόταν, δίνοντας έτσι μια ευκαιρία στον αναγνώστη να πάρει μια γεύση από τους εκάστοτε προορισμούς. Έτσι στην Ελβετία γνωρίζουμε το τραπεζικό σύστημα, το παραδοσιακό φοντύ και στη Ισπανία γίνεται σαφής αναφορά στο Δον Κιχώτη του Θερβάντες. Δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει και η Ελλάδα από τους προορισμούς του. Στο «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες», ο Γαλάτης ήρωας μου, ταξίδεψε Αθήνα, έφαγε σουβλάκια, ήπιε κρασί, τραγούδησε και χόρεψε Ελληνικούς χορούς, πριν πάει στην αρχαία Ολυμπία, για να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες. Εκεί μάλιστα βγήκε και Ολυμπιονίκης, καθώς ο Ρωμαίοι αθλητές βρέθηκαν ντοπαρισμένοι, κάνοντας χρήση του μαγικού ζωμού! Πάντα μέσα από το κόμικ οι συγγραφείς περνούσαν μηνύματα και το ευ αγωνίζεσθαι ήταν πάντα επίκαιρο. Φεύγοντας από την γηραιά ήπειρο, αλλά παραμένοντας στη Μεσόγειο, ταξίδεψε ως λεγεωνάριος στη Βόρειο Αφρική, χωρίς ωστόσο να αποκαλύψει τον προρισμό του. Ηταν η δεύτερη φορά που ταξίδευε στην περιοχή, αφού κάποια χρόνια νωρίτερα, στην Αιγυπτο, βοήθησε την Κλεοπάτρα να κερδίσει το στοίχημα, που είχε βάλει με τον Ιούλιο Καίσαρα και είχε την ευκαιρία στο ταξίδι του να θαυμάσει τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, τη Σφίγγα και τις πυραμίδες. Συνέχεια είχε η μέση Ανατολή και τα Ιεροσόλυμα, που επισκέφτηκε ο Αστερίξ, σε ένα ταξίδι πραγματική Οδύσσεια ( Η οδύσσεια του Αστερίξ . Προκειμένου να βρει ένα από τα πολύτιμα συστατικά του μαγικού ζωμού, τα έβαλε με τον καλύτερο μυστικό πράκτορα των Ρωμαίων, μια σαφή παραπομπή στον Σον Κόνερι και τον χαρακτήρα που ενσάρκωσε ,τον James Bond. Βέβαια, ο τότε γνωστός κόσμος ήταν πολύ μικρός για τον θαρραλέο Γαλάτη, με αποτέλεσμα μετά την Ευρώπη και την Αφρική να φύγει για μέρη πιο εξωτικά. Στο «Ο Αστερίξ και η Χαλαλίμα», πετώντας πάνω σε μαγικό χαλί, φτάνει ως τη γη του Γάγγη, την μακρινή Ινδία, σε μια από τις πιο εξωτικές περιπέτειες του. Συνοδός του, ο βάρδος Κακοφωνίξ, που με τα ενοχλητικά του τραγούδια, προκάλεσε τον ερχομό των μουσώνων, φέρνοντας τη βροχή στο, χτυπημένο από την ξηρασία, βασίλειο του μαχαραγιά Ράτζα Τινάφτα. Όλοι όσοι θέλετε κάποια στιγμή να ταξιδέψετε στις Ηνωμένες πολιτείες, μάθετε ότι ο Αστερίξ πήγε και εκεί καιρό πριν ο Κολόμβος ανακαλύψει την Αμερική. Σε μια ευφάνταστη περιπέτεια συναντήθηκε με ινδιάνους, απήχθη από Βίκινγκς, μέχρι να επιστρέψει ξανά στο Γαλατικό χωριό. Όλα τα ταξίδια όμως έχουν ένα τέλος. Απαραίτητο τέλος, ώστε αργότερα, μια νέα αρχή να φέρει ένα καινούργιο ταξίδι. Έτσι και ο Γαλάτης ήρωας πάντα, μετά από κάθε ταξίδι, γυρνούσε στο χωριό του, εκεί στις όχθες της Αρμονικής και κάτω από τον ουρανό, που τόσο φοβάται μην πέσει στο κεφάλι του, στήνεται το παραδοσιακό τσιμπούσι. Μια γιορτή που δίνει ένα τέλος στην ιστορία του, μέχρι την επόμενη περιπέτεια, το νέο ταξίδι… πηγή

Περιμένοντας τη "Δημοκρατία". Όταν η αρχαιότητα γίνεται κόμικς Οι περιπέτειες του El Jabato, του ήρωα που δημιούργησε το 1958 ο ισπανός Βίκτορ Μότα σε συνεργασία με τον σχεδιαστή Φρανθίσκο Νταρνίς, ήταν μια από τις δημοφιλέστερες σειρές ελληνορωμαϊκής περιπέτειας στην Ελλάδα. Η Δημοκρατία του Αλέκου Παπαδάτου, του Αβραάμ Κάουα και της Αννί ντι Ντονά μόλι κυκλοφόρησε. Ώσπου να βυθιστούμε στην εικονογραφημένη αφήγηση των απαρχών του δημοκρατικού πολιτεύματος, αξίζει τον κόπο μια μικρή επανάληψη στα κόμικς που φιλοξενούν στα καρέ τους εικόνες και κείμενα εμπνευσμένα από τον κόσμο της αρχαιότητας. Αναδημοσίευση από το Books' Journal, 58. Το αγαπημένο βιβλίο της Ελίζαμπεθ Μάρστον Χολογέυ ήταν μια κριτική έκδοση των ποιημάτων της Σαπφώς του 1885, σε μετάφραση και επιμέλεια του Χένρυ Θόρντον Ουώρτον. Το είχε πάντα μαζί της ώς το τέλος της ζωής της και διάβαζε τους στίχους της αρχαίας ποιήτριας στα ελληνικά, που είχε διδαχθεί στο ιστορικό κολέγιο θηλέων Μάουντ Χόλυοουκ. Η συμβολή της στη διαμόρφωση της Γουώντερ Γούμαν, που δημιούργησε ο ιδιόρρυθμος σύζυγός της, Ουίλλιαμ Μούλτον Μάρστον, το 1941, δεν θα πρέπει να ήταν αμελητέα, όμως μάταια θα αναζητήσει κανείς κάποιον σοβαρό απόηχο της παιδείας της στις περιπέτειες της ηρωίδας, πέρα από μάλλον γραφικά επιφωνήματα του τύπου «Suffering Sappho!» Η σύντομη προσωπική ενασχόλησή της με τα κόμικς, όταν επιχείρησε να αναλάβει την επίβλεψη των περιπετειών της ηρωίδας μετά το θάνατο του συζύγου της το 1947, θα μπορούσε να θεωρηθεί η πιο μεγάλη χαμένη ευκαιρία για μια γόνιμη συνάντηση της Ένατης Τέχνης με την κλασική παιδεία. Πάνω από εβδομήντα χρόνια αργότερα, η προοπτική μιας τέτοιας συνάντησης φαντάζει πιο ουτοπική από ποτέ. Κανείς δεν φαίνεται να περιμένει πια κάτι τόσο εντυπωσιακό σαν τη δημιουργία μιας ηρωίδας του μεγέθους της Γουώντερ Γούμαν, με πρώτη ύλη μια στέρεη φιλολογική παιδεία παλαιάς κοπής. Δύσκολα φτιάχνονται τόσο μεγάλοι ήρωες και οι κλασικές σπουδές έχουν αλλάξει πολύ από εκείνη την εποχή. Και μέσα σ’ αυτές τις εφτά δεκαετίες, τα κόμικς εξερεύνησαν την αρχαιότητα με πολύ διαφορετικούς τρόπους, όχι απαραίτητα λιγότερο ενδιαφέροντες. THE RUINS OF ONE’ A THEM ANCIENT THEATERS… Οι κανόνες του παιχνιδιού συνοψίζονται εύστοχα σε ένα καρέ μιας περιπέτειας του Λοχία Φιούρυ, με τίτλο The Grandeur that was Greece –δανεισμένο από ένα ποίημα του Ε.Α. Πόε–, η οποία δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 1966. Στην ιστορία αυτή, σε κείμενα του Ρόυ Τόμας και σχέδιο του Ντικ Άγιερς, οι ριψοκίνδυνοι κομάντος έρχονται στην κατεχόμενη Ελλάδα για να δώσουν ένα χεράκι στους ντόπιους αντιστασιακούς. Φτάνοντας στο μέρος όπου θα συναντήσουν τους αντάρτες, ένας από τους άντρες της μονάδας αναφωνεί με έντονα αμερικάνικη προφορά: «Ε, λοχία... Τι σόι μέρος είν’ αυτό; Πού μας πάνε αυτοί οι τύποι; Αυτά τα ερείπια μοιάζουν μ’ εκείνα τα αρχαία θέατρα, για τα οποία διάβαζα στο γυμνάσιο!» Αν η Έβδομη Τέχνη, από τα πρώτα της κιόλας βήματα, αναζήτησε έμπνευση στην ιστορία του ελληνορωμαϊκού κόσμου, η Ένατη στάθηκε πολύ πιο επιφυλακτική. Για το σύντροφο του Λοχία Φιούρυ, ο οποίος ανήκει στη γενιά που μεγάλωσε στα χρόνια του μεσοπολέμου, τα αρχαία ερείπια δεν παραπέμπουν στην Καμπίρια, τους άθλους του Μασίστα ή τον Ραμόν Νοβάρο στο ρόλο του Μπεν Χουρ, αλλά σε διαβάσματα από τα μαθητικά του χρόνια· και μάλιστα, όχι τόσο στην αρχαία γραμματεία, αλλά στα σχολικά εγχειρίδια και στους πιο πρόσφατους συγγραφείς και ποιητές που, όπως ο Ε.Α. Πόε, έγραψαν για τη «δόξα» της Ελλάδας και το «μεγαλείο» της Ρώμης. Ίσως γι’ αυτό ακριβώς, ακόμα και σήμερα, οι δημιουργοί που καταπιάνονται με τα κόμικς ελληνορωμαϊκής θεματολογίας νιώθουν την ανάγκη να αναφερθούν στη διδακτική τους διάσταση, ακόμα και όταν θέλουν, απλά και μόνο, να υπογραμμίσουν την απουσία της. Η γενιά αυτή, η πρώτη γενιά που μεγάλωσε διαβάζοντας κόμικς, ήταν σχετικά εξοικειωμένη με την κλασική παιδεία, όμως φαίνεται πως προτίμησε να αναζητήσει αλλού τους ήρωες και τους μύθους της. Η περίπτωση του Τεντέν, ενός από τους πιο εμβληματικούς ήρωες του μεσοπολέμου, είναι χαρακτηριστική. Έπειτα από τα πρώτα του ταξίδια στη Χώρα των Σοβιέτ, στην Αμερική των γκάνγκστερ και των καουμπόυδων και στο Κονγκό της αποικιοκρατίας, ο ήρωας του Ερζέ ξεκινά για μια μεγάλη περιπέτεια που θα τον οδηγήσει από την Ευρώπη στην Άπω Ανατολή, στο δίπτυχο που απαρτίζεται από τα Πούρα του Φαραώ και τον Μπλε Λωτό: παρ’ όλο που το πρώτο μέρος περιλαμβάνει ένα πέρασμα από την Αίγυπτο –μια σεκάνς η οποία αποτελεί ίσως την αρχετυπική περιπέτεια αρχαιολογικής φαντασίας στα κόμικς–, ο Τεντέν αγνοεί τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Στην επόμενη περιπέτειά του, Το Σπασμένο Αυτί, που άρχισε να δημοσιεύεται τον Δεκέμβριο του 1935, θα σαλπάρει για τη Νότια Αμερική αναζητώντας ένα είδωλο της –φανταστικής– πρωτόγονης φυλής των Αρουμπάγια, που έχει κλαπεί από το «Εθνογραφικό Μουσείο». Πρόκειται για απλή σύμπτωση, όμως ο Ερζέ και ο ήρωάς του έχουν πολύ ευαίσθητες κεραίες: λίγους μήνες νωρίτερα, ο Κλωντ Λεβί-Στρως είχε σαλπάρει κι εκείνος για τη Βραζιλία. Για τη γενιά του Τεντέν, το χτες ήταν αλλού, όμως οι ήρωες της επόμενης γενιάς θα νιώσουν σαφώς πιο άνετα στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Η Γουώντερ Γούμαν, η οποία υποτίθεται ότι είναι κόρη της Βασίλισσας των Αμαζόνων, αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση, αφού, για το δημιουργό της, η αναφορά στην ελληνική μυθολογία ήταν μόνο μια επίφαση λογιοσύνης για τη διάδοση, με δήθεν διδακτικό ύφος, των ιδιότυπων φεμινιστικών απόψεών του: στη δεκαετία του 1970, η Γκλόρια Στάινεμ αναγνώρισε την προσφορά της ηρωίδας, όχι στη διάδοση της αρχαιογνωσίας, αλλά στην ιστορία του φεμινιστικού κινήματος, με ένα αφιέρωμα στο πρώτο τεύχος του Ms. και την έκδοση μιας ανθολογίας από τις κλασικές της περιπέτειες. Λιγότερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι περιπέτειες δημοφιλών ηρώων, όπως ο Σούπερμαν ή οι Ντακ του Γουώλτ Ντίσνεϋ, σε αρχαιοπρεπές ντεκόρ, ή κάποιες διασκευές των ομηρικών επών χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις. Αξίζει, πάντως, τον κόπο να επισημάνουμε τη βίαιη και αισθησιακή αρχαιότητα που απεικονίζει, με σχεδιαστικό στυλ το οποίο χρωστάει πολλά στον Άλεξ Ρέυμοντ και τον Μπερν Χόγκαρθ, ο Αλ Γουίλλιαμσον στις ιστορίες που φιλοξένησε στις σελίδες του το βραχύβιο Valor της EC Comics το 1955, αλλά και τις δύο διασκευές του Μπεν Χουρ από τον Τζο Ορλάντο για τη σειρά των Classics Illustrated το 1958 και τον Ρας Μάνινγκ για τον πολυσυλλεκτικό τίτλο FourColorComics το 1959: αν όχι για άλλο λόγο, επειδή η ταινία του Γουίλλιαμ Γουάιλερ είναι ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στα ευρωπαϊκά περιπετειώδη κόμικς με φόντο την αρχαιότητα. Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΓΑΛΑΤΩΝ Στην Ευρώπη, τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Το 1948, άρχισαν να δημοσιεύονται στο Tintin οι περιπέτειες του νεαρού Γαλάτη Αλίξ, σε κείμενα και σχέδια του Ζακ Μαρτέν. Η πορεία του έφηβου ήρωα είναι αντίστροφη από την πορεία του Τεντέν: η πρώτη του περιπέτεια είναι μια οδύσσεια που τον οδηγεί από τις εξωτικές ανατολικές παρυφές του αρχαίου κόσμου στη Ρώμη του Καίσαρα, λίγο μετά την κατάκτηση της Γαλατίας. Αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στη ρεαλιστική απεικόνιση του ρωμαϊκού κόσμου, ο Ζακ Μαρτέν καταφέρνει να κάνει την αρχαιότητα των σχολικών εγχειριδίων να φαντάζει τουλάχιστον εξ ίσου εξωτική και συναρπαστική με τον κόσμο του Τεντέν – και σαφώς πιο σκοτεινή. Η διδακτική διάσταση της σειράς αναδείχτηκε κυρίως σε παράλληλες εκδόσεις όπως τα Ταξίδια του Αλίξ στη δεκαετία του 1990, όμως ο επιφανειακός ακαδημαϊσμός της λεγόμενης καθαρής γραμμής είναι λιγότερο παρωχημένος απ’ όσο φαίνεται: το 2010, η σειρά τουριστικών οδηγών Lonely Planet επέλεξε τον Αλίξ ως ξεναγό των αναγνωστών στη Ρώμη. Το 1959, μια δεκαετία μετά το ντεμπούτο του Αλίξ, ο Ρενέ Γκοσινύ και ο Αλμπέρ Υντερζό κινήθηκαν σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση με τις περιπέτειες του Αστερίξ. Η ακρίβεια στην αναπαράσταση της ίδιας ιστορικής περιόδου είναι εντελώς προσχηματική, αφού η σειρά είναι προσανατολισμένη στην παρωδία και τη σάτιρα: οι ιστορίες του Αστερίξ υποτίθεται ότι διαδραματίζονται στην εποχή του Αλίξ, όμως ο κόσμος του είναι ο κόσμος των δημιουργών και των αναγνωστών του. Κορυφαία στιγμή σ’ αυτό το παιχνίδι δεξιοτεχνικών αναχρονισμών είναι ίσως η Ασπίδα της Αρβέρνης του 1967, μια περιπέτεια στην οποία οι ήρωες αναζητούν την ασπίδα του Βερκιγγετόριγα, η τύχη της οποίας αγνοείται μετά την ήττα του στην Αλεσία και την ολοκλήρωση της ρωμαϊκής κατάκτησης της Γαλατίας. Ένας αγώνας δρόμου ξεκινά για την ανεύρεση ενός κειμηλίου που έχει διαμετρικά αντίθετη σημασία για τους νικητές και για τους ηττημένους: για τους μεν, η ασπίδα συμβολίζει ένα θρίαμβο, για τους δε το πνεύμα της αντίστασης, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται επειδή οι Γαλάτες δεν θέλουν ούτε καν να θυμηθούν πού βρίσκεται το μέρος όπου υπέστησαν την οριστική ήττα τους... Η πλοκή παραπέμπει πρωτίστως στην ιστοριογραφική και αρχαιολογική διαμάχη γύρω από τον εντοπισμό της Αλεσίας, η οποία ξεκίνησε από τα μέσα του 19ου αιώνα και τις έντονα ιδεολογικά φορτισμένες ανασκαφές υπό την αιγίδα του Ναπολεοντα Γ’, και συνεχίζει να αναζωπυρώνεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Δύσκολα, όμως, μπορεί κανείς να αντισταθεί στον πειρασμό να μην αναγνωρίσει μια χιουμοριστική αναφορά στο πρόσφατο παρελθόν και σε μια συμφιλιωτική ανάγνωση της ιστορίας του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, από τη στιγμή, μάλιστα, που αφετηρία της αφήγησης είναι η επίσκεψη του αρχηγού του γαλατικού χωριού στο Βισύ, μια πόλη που δεν φημίζεται μόνο για τα ιαματικά λουτρά της: οι Γαλάτες του Γκοσινύ προτιμούν να γιορτάζουν τη νίκη τους στη Γκεργκοβία παρά να θυμούνται την ήττα τους στην Αλεσία, όπως ακριβώς οι σύγχρονοί του προτιμούν να γιορτάζουν τη νίκη τους στην πρώτη παγκόσμια σύρραξη παρά να θυμούνται την ήττα τους στη δεύτερη. Οι δημιουργοί δεν φαίνεται πως είχαν την πρόθεση να κάνουν τίποτα περισσότερο από το να σπάσουν πλάκα, όμως το χιούμορ τους είναι πιο καίριο από όσο φαντάζονταν. Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1966, ο αμερικανός ιστορικός Ρόμπερτ Πάξτον είχε εκδώσει στο Πρίνστον τη διδακτορική του διατριβή με θέμα το καθεστώς του Βισύ, η οποία πυροδότησε έντονο δημόσιο διάλογο στη Γαλλία και συνέβαλλε στην ανάπτυξη μιας πιο κριτικής προσέγγισης εκείνης της περιόδου. Η Ασπίδα της Αρβέρνης έχει ελάχιστα να διδάξει στους μαθητές οποιασδήποτε βαθμίδας για την αρχαιότητα, μπορεί, όμως, να αποτελέσει ένα εξαιρετικά χρήσιμο ερέθισμα για προβληματισμό πάνω στον τρόπο με τον οποίο γράφεται η ιστορία. ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΩΝΙΟ Τρεις δεκαετίες αργότερα, η αφήγηση της μάχης των Θερμοπυλών στους 300 του Φρανκ Μίλλερ, που κυκλοφόρησαν σε συνέχειες το 1998, θα μπορούσε, αν όχι να δικαιώσει τους χειρότερους φόβους όσων ανησυχούν για την κρίση της κλασικής παιδείας, τουλάχιστον να δώσει την εντύπωση μιας θεαματικής οπισθοδρόμησης. Αν μη τι άλλο, η προσέγγισή του αμερικανού δημιουργού απέχει παρασάγγας από την ευφυέστατη σάτιρα της Ασπίδας της Αρβέρνης, η οποία, σε τελική ανάλυση, αφορά την ανάμνηση μιας ηρωικής ήττας σαν τις Θερμοπύλες... Ευτυχώς, όμως, πρόκειται μάλλον για μεμονωμένο περιστατικό, αφού λίγο νωρίτερα είχαν κυκλοφορήσει στη Γαλλία δύο πολύ διαφορετικές δουλειές που ανανέωσαν ριζικά τα κόμικς ελληνορωμαϊκής θεματολογίας, με απρόσμενο κοινό παρονομαστή το Σατυρικόν του Πετρώνιου. Το 1997, λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία των 300, στον πρώτο τόμο του Μουρήνα, σε σχέδιο του Φιλίπ Ντελαμπύ, ο οποίος πέθανε πρόωρα το 2014, ο παραγωγικότατος Ζαν Ντυφώ άρχισε να αφηγείται μια περιπέτεια που διαδραματίζεται έναν αιώνα μετά την εποχή του Αλίξ, στα χρόνια του Νέρωνα, δίνοντας στο συγγραφέα του Σατυρικού το ρόλο ενός έμπιστου φίλου τού κεντρικού ήρωα. Οι οχτώ πρώτοι τόμοι καλύπτουν την άνοδο του Νέρωνα στην εξουσία και την καταστροφή της Ρώμης, ενώ, στις τελευταίες σελίδες του ένατου, που κυκλοφόρησε το 2013, οι ήρωες ξεκινούν για το συμπόσιο που παραθέτει κάποιος γνωστός του Πετρώνιου, ονόματι Τριμαλχίων... Την προηγούμενη χρονιά, το 1996, ο Μπλυτς άρχισε να δημοσιεύει στο (À Suivre), το Péplum, ένα αφήγημα εντελώς διαφορετικό από την προηγούμενη δουλειά του για το αμιγώς χιουμοριστικό Fluide Glacial. Ο τίτλος –που δηλώνει, στα γαλλικά, την κινηματογραφική υπερπαραγωγή ελληνορωμαϊκής περιπέτειας– είναι εν μέρει παραπλανητικός: με κύριο άξονα το Σατυρικόν, ο γάλλος δημιουργός παρασέρνει τον αναγνώστη σε μια ζοφερή οδύσσεια, ελάχιστα επική και όχι ιδιαίτερα αρχαιοπρεπή, με επεισόδια εμπνευσμένα από πολλές κι ετερόκλητες πηγές. Με τον Μουρήνα, το ιστορικό εικονογραφημένο αφήγημα με φόντο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο στο ύφος του Ζακ Μαρτέν γίνεται πιο βίαιο και πιο σκοτεινό. Με το Péplum, η αρχαιότητα των κόμικς μπολιάζεται με την ανάμνηση από αναγνώσματα και θεάματα που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια της αρχαίας γραμματείας, για να γίνει όχημα για την έκφραση μιας καθαρά προσωπικής ευαισθησίας. ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΗΡΩΕΣ Τα τελευταία χρόνια, έχουν κυκλοφορήσει αρκετά κόμικς που εμπνέονται με πολύ διαφορετικούς τρόπους από την ιστορία και τη λογοτεχνία της αρχαιότητας, από την Atalante του Κρις (2000-2015), μια σειρά ηρωικής φαντασίας που ξεκίνησε στο πλαίσιο της Αργοναυτικής Εκστρατείας, ή τη βίαιη GreekStreet (2009-2010) του Πήτερ Μίλιγκαν και του Νταβίντε Τζανφελίτσε, όπου μεταφέρεται το καστ της μυθολογίας στο σύγχρονο Λονδίνο, ώς την εικονογραφημένη εκδοχή του πλατωνικού Συμποσίου από τον Ζοάν Σφαρ (2002), τα μάνγκα ευρωπαϊκής κοπής SaveMePythie (2014) της Έλσα Μπραντς και την πολύ προσωπική αφήγηση της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη από τον Ζαν Αραμπάτ στο Ulysse. Les Chants du retour (2014). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν δυο δουλειές που υπογράφουν δημιουργοί με γερές και σύγχρονες κλασικές σπουδές. Η Βαλερί Μανζέν, που έχει σπουδάσει παλαιογραφία στην EcoledesChartes, είχε στο ενεργητικό της, μεταξύ άλλων, τον κύκλο των Χρονικών της Γαλαξιακής Αρχαιότητας, μια σειρά αφηγηματικών αυτοσχεδιασμών πάνω σε μοτίβα δανεισμένα από την αρχαία ιστορία και γραμματεία, με φόντο ένα ντεκόρ διαστημικής όπερας. Χάρη στις σπουδές και τις προηγούμενες δουλειές της, ήταν το ιδανικό πρόσωπο για να γράψει τα σενάρια για νέες περιπέτειες με πρωταγωνιστή τον εμβληματικό ήρωα του Ζακ Μαρτέν στη σειρά Alix Senator (2012-2014), σε εικονογράφηση του Τιερύ Ντεμαρέ, ο οποίος έχει εργαστεί και ως σκηνογράφος στην Comédie-française. Αν τις περισσότερες φορές, οι ήρωες των κόμικς γεννιούνται ενήλικοι και, μόνο στην συνέχεια, ο δημιουργός τους ή κάποιος ομότεχνός του καταπιάνεται με την αφήγηση των νεανικών τους περιπετειών, αυτή τη φορά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: ο έφηβος ήρωας είναι πλέον ένας ώριμος συγκλητικός στα χρόνια του Αυγούστου. Η σεναριογράφος είναι αρκετά εξοικειωμένη με τους αφηγηματικούς κώδικες του είδους και καταφέρνει να δώσει πιο σύγχρονο τόνο στις ώριμες περιπέτειές του, χωρίς εν τούτοις να τη μετατρέψει σε απομίμηση μιας πιο «ενήλικης» σειράς, όπως ο Μουρήνας. Και ταυτόχρονα, η παιδεία της τής επιτρέπει να εντάξει τον ώριμο Αλίξ σε ένα νέο ιστορικό πλαίσιο, αρκετά διαφορετικό από εκείνο της σειράς του Ζακ Μαρτέν. Από την πλευρά της, η Μπλαντίν Λε Καλέ, λέκτορας λατινικών στο πανεπιστήμιο Paris-Est Créteil και συγγραφέας γνωστή στο ελληνικό από το Σκηνικό Γάμου και τη Μπαλάντα της Λίλας Κ. (κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πόλις), άρχισε να αφηγείται, το 2013, σε συνεργασία με τη σχεδιάστρια Νάνσυ Πένια, μια εικονογραφημένη βιογραφία της Μήδειας, ο δεύτερος τόμος της οποίας κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιανουάριο. Η διπλή της ιδιότητα της επιτρέπει μια πλήρη εποπτεία των αρχαίων πηγών και της υπαγορεύει μια ενδιαφέρουσα αφηγηματική προσέγγιση: η Μήδεια της είναι μια γερασμένη γυναίκα, πολλές φορές αιωνόβια, που αφηγείται την ιστορία της ζωής της, αλλά και τη γέννηση του ίδιου της του μύθου, με φόντο έναν αρχαϊκό κόσμο πριν από τον Τρωικό Πόλεμο και τα ομηρικά έπη. Χωρίς την παραμικρή διδακτική πρόθεση ή ακαδημαϊκή φιλοδοξία, η Μπλαντίν Λε Καλέ δεν διστάζει να αφήσει τη φαντασία της να συμπληρώσει τα διαβάσματά της, για να δώσει μια νέα και προσωπική εκδοχή του μύθου. Το κοινό σημείο ανάμεσα στον Alix Senator και τη Μήδεια είναι πως οι δημιουργοί τους ξεφυλλίζουν με την ίδια άνεση μια κριτική έκδοση κάποιου αρχαίου κειμένου και ένα εικονογραφημένο αφήγημα. Οι δύο αυτές δουλειές μάς θυμίζουν ότι οι εικονογραφημένες σελίδες ελληνορωμαϊκής έμπνευσης είναι κάτι περισσότερο από μια υποκατηγορία του ιστορικού κόμικς: από τις πιο σαχλές ώς τις πιο λόγιες, από τις πιο κεφάτες μέχρι τις πιο σκοτεινές, οι σελίδες αυτές βασίζονται σε αναγνώσματα και εικόνες που δημιουργοί και αναγνώστες –όπως άλλωστε η σύζυγος του δημιουργού της Γουώντερ Γούμαν– γνώρισαν στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο και όχι μόνο· οι σελίδες αυτές αναπαριστούν έναν κόσμο για τον οποίο δημιουργοί και αναγνώστες έχουν διαβάσει πολλά. Δεν είναι ανάγκη να θυμίσουμε τα αμέτρητα παραθέματα από την αρχαία και τη σύγχρονη γραμματεία, αλλά και από τον κινηματογράφο, στις περιπέτειες του Αστερίξ. Στο τέλος κάθε τόμου του Μουρήνα, όπου οι μορφές του Σενέκα, του Πετρώνιου και του Πέτρου κινούνται σε ένα ντεκόρ που θυμίζει τον Μπεν Χουρ και τον Μονομάχο, ο Ζαν Ντυφώ νιώθει την ανάγκη να παραθέσει τη βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε για να αντλήσει πληροφορίες για το στήσιμο ενός πειστικού ιστορικού σκηνικού. Πιο διακριτικός, ο Μπλυτς δεν επισημαίνει ρητά τις πηγές του όταν εικονογραφεί μια σκηνή από τον Ιούλιο Καίσαρα του Σαίξπηρ ή όταν παραθέτει αυτούσια τα αποσπάσματα από το Σατυρικόν στα οποία στηρίζονται τα καρέ του, όμως ο σχετικά πληροφορημένος αναγνώστης δεν δυσκολεύεται να παρακολουθήσει το διάλογο του δημιουργού με τα κείμενα και τις εικόνες που μοντάρισε για να αφηγηθεί την οδύσσεια του ήρωά του. Η Μπλαντίν Λε Καλέ δεν παραλείπει να ευχαριστήσει, μεταξύ άλλων, τον Ευριπίδη, τον Οβίδιο και τον Σενέκα, ενώ, από την πλευρά της, η Νάνσυ Πένια δεν κρύβει το χρέος της στον Όουεν Τζόουνς και την Grammar of Ornament και παραδέχεται την επίδραση της Άρ Νουβώ ή και του Μπερν Χόγκαρθ στις σελίδες της. Κι ο Ζαν Αραμπάτ, που προσκαλεί τον Ζαν-Πιερ Βερνάν στο ρόλο ενός σοφού σχολιαστή στην εικονογραφημένη αφήγηση της επιστροφής του Οδυσσέα, κλείνει τον Ulysse του με τα λόγια του Όθωνα, του βιβλιοθηκάριου στο Βαθύ της σύγχρονης Ιθάκης: Ξέρετε ποιος είναι ο πραγματικός τόπος του Οδυσσέα; Πού είναι στ’ αλήθεια η θέση του; Σε μια βιβλιοθήκη! Στις καλύτερες στιγμές τους, αυτά τα κόμικς είναι –αναπόφευκτα κι απροσδόκητα– διακειμενικά παιχνίδια με αναμνήσεις από ένα τεράστιο σώμα κειμένων και εικόνων, που ξεπερνά κατά πολύ την αρχαία γραμματεία. Είναι, με άλλα λόγια, ίσως ό,τι πιο συναρπαστικό και πιο φιλόδοξο μπορεί να πετύχει μια τέχνη που στηρίζεται στο παιχνίδι με τις λέξεις και τα σχέδια. Πηγή

ειδα διαφημιση στην TV οτι απο αυτη την Κυριακη 22/3 ξεκινανε να δινουν νεα τευχη Asterix, δλδ τευχη που δεν εχουν ξαναβγαλει σε προσφορα στο παρελθόν. αυτη την Κυριακη θα εχει το "o Αστερίξ στην Κορσική"

Ιστορικά κόμικς με νέους δημιουργούς «Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους», η τελευταία περιπέτεια του Αστερίξ, που έγραψε και σχεδίασε ο Αλμπέρ Ουντερζό και συναντήθηκε και με... εξωγήινους. «Ο Αστερίξ στους Πίκτους» είναι η πρώτη περιπέτεια του αγαπημένου Γαλάτη πολεμιστή, σχεδιασμένη μετά τη συγκατάθεση του Albert Uderzo και την οικογένειας Goscinny από νέους δημιουργούς, τον Jean-Yves Ferri στα κείμενα και τον Didier Conrad στα σχέδια. Μόνο στο εξώφυλλο συνέβαλε ο Ουντερζό. Αυτή τη φορά ο Αστερίξ και ο Οβελίξ ταξιδεύουν στη Σκωτία των Κελτών, βοηθούν στα πολλά προβλήματά τους τους Πίκτους, συναντούν το μυστηριώδες τέρας μιας λίμνης και βέβαια γίνονται για ακόμη μία φορά εμπόδιο στα επεκτατικά σχέδια των Ρωμαίων του Ιούλιου Καίσαρα. Κι όμως, σαν να μην είναι όπως παλιά. Ο Γκοσινί ίσως να μην το ήθελε έτσι, όταν το 1959 μαζί τον Ουντερζό, σκαλίζοντας τις μεγάλες περιόδους της Ιστορίας, αναζητώντας τη νέα τους θεματολογία, τους ήρθε η ιδέα για το ανυπότακτο γαλατικό χωριό. «Βρισκόμαστε στο 50 π.Χ. Ολη η Γαλατία βρίσκεται υπό ρωμαϊκή κατοχή… Ολη; Οχι! Κάπου στην Αρμορική, ένα μικρό χωριό αντιστέκεται στους εισβολείς…». Κι όταν ρωτούν τον Γκοσινί: «Στο σχολείο, κάνατε λατινικά;», εκείνος απαντά: «Οχι… Οι Ρωμαίοι μου μιλούν λες και διαβάζουν τις σελίδες του λεξικού Larousse με τα λατινικά γνωμικά». Ο Ρενέ Γκοσινί ήταν ένας επαγγελματίας χιουμορίστας. Εργατικός και με μεγάλη φαντασία. Δημιουργός πολλών ηρώων, ανάμεσά τους ο διαχρονικά ξεκαρδιστικός μικρός Νικόλας, σεναριογράφος σε κόμικ τίτλους όπως o Λούκυ Λουκ σε σχέδια του Μορίς και o Ιζνογκούντ σε σχέδια του Ταμπαρί. Ομως ο πιο σπουδαίος ήρωάς του είναι ο Αστερίξ. Τα κόμικς όπου πρωταγωνίστησε έγιναν κλασικά, θεμέλιο για τη μετέπειτα εξέλιξη της γαλλοβελγικής σχολής κόμικς. Ο Γκοσινί, μελετώντας Ιστορία -στο δοκίμιο «Αστερίξ και Ιστορία» (εκδ. Μαμουθκόμιξ) που υπογράφουν οι πανεπιστημιακοί διδάκτορες της Ιστορίας Sunnyva van der Vegt και Rene van Royen φαίνεται το εν πολλοίς τεκμηριωμένο ιστορικό υπόβαθρο του κόμικ- έχτισε ένα σύμπαν ευφάνταστων ηρώων. Ταίριαξε καταστάσεις και δρώμενα της εποχής, διατήρησε ισορροπία στις γκάφες, στα λογοπαίγνια, στη δράση, στις παρεξηγήσεις. Οι χαρακτήρες του ήταν κρυστάλλινοι. Και οι ιστορίες που έγραφε απογειώνονταν χάρη στη σχεδιαστική δεινότητα του Ουντερζό. Μία από τις πιο άρτιες συνεργασίες κειμενογράφου και σχεδιαστή στην ιστορία των κόμικς. Ο Ουντερζό μόνος Αλίμονο, ο Ρενέ Γκοσινί έφυγε νωρίς από τη ζωή. Πόσο τραγικό: η καρδιά του δεν άντεξε ένα ιατρικό τεστ κόπωσης. Ηταν το 1977 και η ηλικία του ήταν μόλις 51 ετών. Ο Αλμπέρ Ουντερζό συνέχισε τον Αστερίξ. Εγραφε τα σενάρια, βελτιώθηκε αισθητά στο σχέδιο, όμως η απουσία του συνεργάτη του άρχισε να γίνεται εμφανής, όταν ο Ουντερζό σταδιακά παραβίαζε τους κανόνες απίθανου και υπερβολής που είχε ορίσει ο Γκοσινί. Συναντήσαμε ακόμη και εξωγήινους! Κάποιος είχε γράψει: «τα κόκαλα του Γκοσινί θα τρίζουν» αναφερόμενος στο τελευταίο του έργο «Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους» (2005) - όπου και οι εξωγήινοι. Ο τίτλος υπονοούσε ότι θα ήταν η τελευταία περιπέτεια που θα σχεδίαζε. Η επιβεβαίωση ήρθε το 2011 με την επίσημη ανακοίνωση από τον Ουντερζό ότι κρεμάει τα πενάκια του. Η νέα γενιά Και τώρα, σειρά έχουν οι Jean-Yves Ferri και Didier Conrad που παρουσιάζονται φιλόδοξοι και διαβασμένοι και αναλαμβάνουν να ανανεώσουν μια βαριά κληρονομιά. Αυτό όμως που παρουσιάζουν, αν και σχεδιαστικά, σε γενικές γραμμές και με λίγες καινοτομίες, είναι πιστό στο ύφος παλαιότερων τευχών, δεν είναι το κόμικ που διαβάσαμε ξανά και ξανά σε σημείο που αποστηθίσαμε κάθε ατάκα, κάθε σκηνή. Οι χαρακτήρες είναι κάπως διαφορετικοί. Ο καινούργιος Αστερίξ σαν να στερείται της παλιάς του δυναμικής και γοητείας. Σαν να υπάρχει μια εύκολη καταφυγή σε χαζοχαρούμενα και επαναλαμβανόμενα αστειάκια. Ομως δεν παύει να ξυπνά μνήμες και να μας κάνει να νοσταλγούμε. Οπως συμβαίνει με τις νέες περιπέτειες του Λούκυ Λουκ, χωρίς τον Μορίς, «πατέρα» του Λούκυ Λουκ. Ο Βέλγος δημιουργός έφυγε από τη ζωή το 2001, αλλά το χιουμοριστικό έπος της Αγριας Δύσης με αυτούς τους γκροτέσκους χαρακτήρες, εδώ και μια δεκαετία βρίσκει συνέχεια στα σχέδια του Achde. Και πρόσφατα είδαμε στα ελληνικά το «Λούκυ Λουκ εναντίον Πίνκερτον» σε σενάρια των Daniel Pennac & Tonino Benacquista (υπάρχουν κάποια που ακόμη δεν έχουν μεταφραστεί) όπου ο φτωχός και μόνος καουμπόι έρχεται αντιμέτωπος με τη μητροπολιτική αστυνομία, και για άλλη μια φορά οι Ντάλτονς κλέβουν την παράσταση. Ομως και πάλι, δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα, Ρενέ Γκοσινί. πηγή

Σα νέος στο φόρουμ δεν μπορώ να προσανατολιστώ ακόμη....Υπάρχει νήμα Αστερίξ κάπου; και αν ναι σε ποια κατηγορία; και αν όχι σε ποια κατηγορία πρέπει να ανοιχθεί;

Ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με αυτή τη συζήτηση.

Από την προχθεσινή Καθημερινή, ένα αρθράκι για το καινούριο τεύχος του Αστερίξ. Επειδή οι περισσότεροι δεν θα το διαβάσετε (αποκλείεται!), να και ένα απόσπασμα που μπορεί να ενδιαφέρει:

Η κόρη του δημιουργού κατηγορεί τους συνεχιστές του κόμικς ότι ξεπούλησαν τα ιδανικά των Γαλατών «Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι» επιμένει με κάπως παραλλαγμένα λόγια η κόρη του δημιουργού του Αστερίξ, Σιλβί Ουντερζό, κατηγορώντας τους συνεχιστές του κόμικς ότι ξεπούλησαν τα ιδανικά των Γαλατών στους χειρότερους εχθρούς τους, τους επιχειρηματίες και τους κεφαλαιοκράτες. Γράφοντας προχθές στην εφημερίδα «Λε Μοντ», η Σιλβί άφηνε να εννοηθεί ότι ο 81χρονος εικονογράφος πατέρας της αναγκάστηκε να αρνηθεί «όλες τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσε: ανεξαρτησία, αδελφοσύνη, ευθυμία και αντίσταση» αφότου πούλησε το μερίδιό του στις εκδόσεις Αλμπέρ Ρενέ και τους έδωσε την εξουσιοδότηση να συνεχίσουν τη σειρά μετά τον θάνατό του. Το τελευταίο ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα από την εταιρεία. Η απόφασή του αυτή θεωρεί η Σιλβί πως πρόδωσε το πνεύμα του μικροκαμωμένου πολεμιστή που ακινητοποιεί τις ορδές των δύσμοιρων Ρωμαίων με τη βοήθεια του μαγικού ζωμού. «Η πρώτη νίκη του εισβολέα έναντι των ακατάβλητων Γαλατών είναι το μοναδικό σενάριο που κανένας ως τώρα δεν έχει τολμήσει να φανταστεί», γράφει η Σιλβί Ουντερζό. «Δηλώνω αντίσταση εναντίον ίσως των χειρότερων εχθρών του Αστερίξ, των ανθρώπων του κεφαλαίου και της βιομηχανίας. Μοιάζει σαν οι πύλες του γαλατικού χωριού να άνοιξαν διάπλατα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία», συνεχίζει. Ο Αλμπέρ Ουντερζό δημιούργησε τον Αστερίξ το 1959 μαζί με τον μετέπειτα συγγραφέα Ρενέ Γκοσινί. Η σειρά των κόμικς αποτελεί μία από τις πιο επιτυχημένες της γαλλικής εκδοτικής ιστορίας, με 33 εικονογραφημένα βιβλία που έχουν πουλήσει περισσότερα από 325 εκατομμύρια αντίτυπα στον κόσμο και έχουν μεταφραστεί σε 107 γλώσσες και διαλέκτους. Υπάρχει ακόμα το εμπορικό φραντσάιζ, ένα θεματικό πάρκο έξω από το Παρίσι κι οκτώ ταινίες με τους Γαλάτες ήρωες που εξακολουθούν να αποφέρουν εκατομμύρια ευρώ τον κάθε χρόνο. Η Σιλβί Ουντερζό τώρα ισχυρίζεται ότι οι εκδόσεις Αλμπέρτ Ρενέ (σε αυτή την εταιρεία η ίδια διατηρεί το 40%) έχουν πολιορκηθεί από την εκδοτική αυτοκρατορία «Ασέτ Λιβρ», η οποία έχει αγοράσει το υπόλοιπο 60% από τον πατέρα της και από την κόρη του Γκοσινί. Η κόρη του Γκοσινί, Αν, η οποία επίσης συμφώνησε στη συνέχιση του Αστερίξ, επιβεβαίωσε ότι ο Ουντερζό αρχικά ήταν απρόθυμος να δώσει τη συγκατάθεσή του, αλλά το έκανε για χάρη του Αστερίξ, ο οποίος επέζησε και μετά τον θάνατο του δικού της πατέρα το 1977. πηγη: ethnos.gr / Σοφία Στυλιανού