Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'αρχαιολογία'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Αστερίξ εναντίον αρχαιολόγων Aγαλμα του Βερσανζετορίξ στην Αλέσια και δεξιά, το χωριό της Γκεργκόβια |CreativeProtagon/Shutterstock Ένας νέος πόλεμος έχει ξεσπάσει στη Γαλλία για την τοποθεσία όπου ο Βερσανζετορίξ, ο γενναίος Γαλάτης που ενέπνευσε τον ήρωα του αγαπημένου γαλλικού κόμιξ, νίκησε θεαματικά τον στρατό του Καίσαρα - «Υποπτη» η τοποθέτηση ηλιακών συλλεκτών Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ και οι ρωμαϊκές λεγεώνες του κατέκτησαν τα εδάφη που είναι τώρα γνωστά ως Γαλλία, Βέλγιο και Ελβετία, αρχηγός της αντίστασης ήταν ένας αδάμαστος γαλάτης πολεμιστής. Με άλλα λόγια, ο πραγματικός Αστερίξ, ο ήρωας των λατρεμένων γαλλικών κόμικς, ήταν ο Βερσανζετορίξ, αρχηγός της φυλής των Αρβέρνι, ο οποίος ένωσε τους Γαλάτες και κέρδισε μια θεαματική νίκη επί του Καίσαρα στη Μάχη της Γκεργκόβια, το 52 π.Χ. Σήμερα, ωστόσο, υπάρχει μικρή αίσθηση ενότητας μετά την απόφαση της κυβέρνησης του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν να χαρακτηρίσει το πεδίο μάχης στην περιοχή της Ωβέρνης, της κεντρικής Γαλλίας, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, γράφει στους Times ο Ανταμ Σέιτζ, ανταποκριτής της βρετανικής εφημερίδας στο Παρίσι. Οι επικριτές λένε ότι οι υπουργοί του Μακρόν έχουν παρασυρθεί από μια «αρχαιολογική απάτη», καταγράφοντας τη λάθος τοποθεσία, και ισχυρίζονται ότι το πραγματικό πεδίο μάχης σχεδιάζεται να καλυφθεί από ηλιακούς συλλέκτες. Από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές της κυβέρνησης επιμένουν ότι πρόκειται για την κατάλληλη τοποθεσία και καταγγέλλουν τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου ως «αφόρητη» επίθεση κατά της επιστήμης, από θεωρητικούς αρχαιολογικών συνωμοσιών. Ο «Αστερίξ» των Ρενέ Γκοσινύ & Αλμπέρ Ουντερζό είναι εμπνευσμένος από τον γενναίο γαλάτη πολέμαρχο Βερσαζετορίξ Η συζήτηση είναι ιδιαίτερα έντονη, επειδή ο Λοράν Βοκιέ, ο κεντροδεξιός επικεφαλής του περιφερειακού συμβουλίου της Οβέρν-Ρον-Αλπ, σχεδιάζει ένα Μουσείο Γαλατικού Πολιτισμού χρηματικού ύψους 40 εκατ. ευρώ στον καταγεγραμμένο χώρο. Ο 47χρονος Βοκιέ, που φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Μακρόν στην προεδρία, πιστεύει ότι το μουσείο του θα βοηθήσει στην ενίσχυση του πατριωτικού αισθήματος σε μια εποχή που απειλείται από την πολιτική ορθότητα, την ακύρωση του πολιτισμού και τη μετανάστευση. Η πιο λεπτομερής αφήγηση για τη Μάχη της Γκεργκόβια προέρχεται από τον ίδιο τον Καίσαρα, ο οποίος έγραψε γι’ αυτήν στον «Γαλατικό πόλεμο», τα απομνημονεύματά του για τη θριαμβευτική εκστρατεία του κατά των Γαλατών. Περίπου 36.000 Ρωμαίοι απωθήθηκαν από μια ακόμη μεγαλύτερη δύναμη υπό την ηγεσία του Βερσαζετορίξ, προσφέροντας στους Γαλάτες την καλύτερη στιγμή τους. Ωστόσο, ο Καίσαρας τους εκδικήθηκε λίγους μήνες αργότερα, στη μάχη της Αλεσίας· τους νίκησε και προσάρτησε τη Γαλατία στη Ρώμη, για αιώνες. Τα κόμιξ του Αστερίξ, γράφει ο Σέιτζ στους Times, διαδραματίζονται την περίοδο μετά τη μάχη της Αλεσίας, όταν υπήρχαν θύλακες αντίστασης προς τους κυρίαρχους Ρωμαίους. «Σκεφτόμασταν τον Βερσαζετορίξ… όταν εφηύραμε τον Αστερίξ μας», είχε πει κάποτε ο Ρενέ Γκοσινί, ο αείμνηστος δημιουργός του «χάρτινου» ήρωα. Ο Βερσαζετορίξ παραδίδει τα όπλα του στον Ιούλιο Καίσαρα μετά τη μάχη της Αλεσίας (52 π.Χ.), σε μια αμφισβητούμενη, φανταστική απεικόνιση του 1899 από τον Λιονέλ Ρουαγιέ (Wikipedia/ Musée CROZATIER du Puy-en-Velay) Το 1560, γράφει ο Στέιτζ στους Times, ο Γκαμπριέλε Σιμεόνι, ένας Φλωρεντινός ουμανιστής, ισχυρίστηκε ότι είχε εντοπίσει το πεδίο μάχης της Γκεργκόβια δίπλα στο χωριό Μερντόν, κοντά στην πόλη Κλερμόν-Φεράν. Και τώρα, ο Βοκιέ θέλει να χτίσει το μουσείο του κοντά στο χωριό, το όνομα του οποίου άλλαξε σε Ζεργκοβί τον 19ο αιώνα, για «να μεταδώσει την υπερηφάνεια της ιστορίας» στις μελλοντικές γενιές. Πρόσφατα, ένα διάταγμα που υπεγράφη από τον υπουργό Περιβάλλοντος Κριστόφ Μπεσί, κατέταξε το πεδίο της μάχης ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς. Ωστόσο, η Patrimoine-Environnement, μια εθνική ένωση πολιτιστικής κληρονομιάς, τρομοκρατήθηκε. Λέει πως οι αρχαιολόγοι της κυβέρνησης απέτυχαν να διερευνήσουν τους μακροχρόνιους ισχυρισμούς ότι το πραγματικό πεδίο μάχης βρισκόταν τέσσερα χιλιόμετρα μακριά, στο Κοτ-ντε-Κλερμόν. Οι επικριτές πιστεύουν ότι οι αξιωματούχοι φοβούνται να αμφισβητήσουν την επίσημη τοποθεσία των πέντε αιώνων για να μην αναστατώσουν την τοπική τουριστική οικονομία. «Είναι μια αρχαιολογική απάτη» λέει ο Κλεμπέρ Ροσιγιόν, ένας ακτιβιστής για την πολιτιστική κληρονομιά, επιμένοντας ότι «η τοποθεσία που ανακάλυψε ο Σιμεόνι δεν είναι η σωστή. Είναι αδύνατον η μάχη να έγινε εκεί». Η διάταξη των στρατευμάτων στη μάχη της Γκεργκόβια, το 52 π.Χ. Με κίτρινο χρώμα το γαλατικό στρατόπεδο, με ροζ το ρωμαϊκό (Wikimedia Commons) Ο Ροσιγιόν υποστηρίζει ότι η τοπογραφία του επίσημου πεδίου μάχης δεν ανταποκρίνεται στην αφήγηση του Καίσαρα, ενώ δεν διαθέτει παροχή νερού, απαραίτητη για όσους στρατούς θα στρατοπέδευαν εκεί. Επισημαίνει ότι το ζήτημα είναι επείγον λόγω των σχεδίων να τοποθετηθούν ηλιακοί συλλέκτες σε 120 στρέμματα γης στο Κοτ-ντε-Κλερμόν. Και τονίζει ότι «πρέπει να προστατεύσουμε το πραγματικό πεδίο μάχης». Ο Ροσιγιόν και η οργάνωση Patrimoine-Environnement έχουν προσφύγει στα δικαστήρια, σε μια προσπάθεια να ακυρωθεί το τρέχον καθεστώς πολιτιστικής κληρονομιάς, με την ελπίδα ότι θα ξαναγραφτεί, για να καλύψει αυτό που πιστεύουν ότι είναι το πραγματικό πεδίο μάχης. Στο μεταξύ, ο δήμαρχος του Κλερμόν-Φεράν, Ολιβιέ Μπιανκί, δεν είναι ευχαριστημένος: «Θα προτιμούσα να μη γίνει η δεύτερη μάχη της Γκεργκόβια» λέει. «Έχουμε τη συναίνεση των αρχαιολόγων. Είναι απαράδεκτο να αμφισβητείται διαρκώς η επιστημονική γνώση». Πηγή
  2. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού. Όπως θα καταλάβετε, σχετίζεται άμεσα με τις πρόσφατε ανασκαφές στην Αμφίπολη (δείτε και τη συζήτηση εδώ). Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι εκτός από το γνωστό σε όλους μας Τεν Τεν, γίνεται και εκτενής αναφορά στο κόμικ Le Tombeau d'Alexandre, του οποίου το αγγλικό scanlation μας προσέφερε ο GreekComicFan εδώ. Στο εσωτερικό του μνημειακού τάφου. Σκηνή από την κόμικς σειρά των Isabelle Dethan, Julien Maffre, Le Tombeau d’Alexandre.. Delcourt Τα κόμικς έχουν προβληματισθεί ιδιαίτερα για τον τρόπο παρουσίασης των αρχαιολογικών ανακαλύψεων. Το παρελθόν ασκεί γοητεία, η προσέγγιση της οποίας είναι πάντα μια πρόκληση για τους αφηγητές. Ακόμα κι αν, για να δείξουν μια ανασκαφή (όπως π.χ. αυτή στην Αμφίπολη) μπορεί να καταφεύγουν στα κλισέ - τα παιχνίδια με τα οποία δεν είναι κατ' ανάγκην καταδικαστέα. [TBJ] «Ο αρχαιολόγος δεν είναι Ιντιάνα Τζόουνς», έγραφε ο Ηλίας Κανέλλης στα Νέα (8/9/2014), αναφερόμενος στον τρόπο που το υπουργείο Πολιτισμού διαχειρίζεται τη δημοσιότητα των ανασκαφών στην Αμφίπολη και έχει απόλυτο δίκιο: παρ’ όλο που στην πράξη είναι αδύνατον να αποφύγει κανείς τα στερεότυπα, η επιλογή τέτοιου στερεοτύπων στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι τουλάχιστον άστοχη. Όμως τα παιχνίδια με τα κλισέ δεν είναι κατ’ ανάγκην καταδικαστέα. Στον χώρο των κόμικς, τα στερεότυπα περί αρχαιολογίας συγκαταλέγονται ανάμεσα στους πιο συναρπαστικούς αφηγηματικούς τόπους, ήδη από την δεκαετία του 1930 και τα Πούρα του Φαραώ του Ερζέ που δημοσιεύτηκαν σε συνέχειες από τα τέλη του 1932 ως τις αρχές του 1934. Στα πρώτα κιόλας καρέ, ο Τεντέν συναντά έναν αφηρημένο αρχαιολόγο που ζει στον κόσμο του και πηγαίνει στην Αίγυπτο για να ανακαλύψει τον τάφο ενός φαραώ, αψηφώντας την αναπόφευκτη κατάρα που απειλεί όσους τον αναζητούν. Η σύντομη σεκάνς στην καρδιά του τάφου στα Πούρα του Φαραώ αποτελεί σημείο αναφοράς στην ιστορία των κόμικς αρχαιολογικής φαντασίας. Αξίζει τον κόπο να σταθούμε στην εικόνα των αρχαιολόγων που αναζήτησαν τον περίφημο αυτό τάφο και κατέληξαν κι εκείνοι σε σαρκοφάγους: η τραγική μοίρα τους, που δεν οφείλεται σε υπερφυσικές δυνάμεις, είναι μια ειρωνική παρωδία της αρχαίας ιερουργίας της οποίας αναζητούσαν τα απομεινάρια. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επόμενη μεγάλη περιπέτεια του Τεντέν. Το Σπασμένο Αυτί, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά από τα τέλη του 1935 ως τις αρχές του 1937, δεν έχει άμεση σχέση με την αρχαιολογία: αναζητώντας ένα είδωλο της φανταστικής φυλής των Αρουμπάγια που εκλάπη από το Εθνογραφικό Μουσείο, ο ήρωας καταλήγει στη Νότια Αμερική, στη ζούγκλα του επίσης φανταστικού ποταμού Μπαντουραγιάλ· εκεί, ένας Άγγλος εξερευνητής, ο οποίος έχει εγκαταλείψει τον πολιτισμό, του αποκαλύπτει την ιστορία του ειδώλου. Η περιπέτεια έχει έμμεση αλλά στενή σχέση με τον προβληματισμό για την φύση και την αποστολή της αρχαιολογίας, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ένα πραγματολογικό στοιχείο και μια χρονική σύμπτωση. Αφ’ ενός, ο ευρωπαίος που συναντά ο Τεντέν στα βάθη της ζούγκλας είναι, κατά πάσα πιθανότητα, εμπνευσμένος από τον ιδιόρρυθμο εξερευνητή και αρχαιολόγο Πέρσυ Φώσετ, ο οποίος είχε εξαφανιστεί το 1925, αναζητώντας μια χαμένη αρχαία πόλη, κάτι ανάμεσα στην Ατλαντίδα και το Ελ Ντοράντο, στα βάθη της ζούγκλας της Βραζιλίας· από την άλλη, το Σπασμένο Αυτί δημοσιεύτηκε την εποχή που ο Βάλτερ Μπένγιαμιν έγραφε και επεξεργαζόταν το δοκίμιό του για την Τέχνη στην εποχή της τεχνολογικής του αναπαραγωγιμότητας. Ο εκκεντρικός Φώσετ χάθηκε αναζητώντας αρχαίες χίμαιρες μοντέρνας κοπής σε μια σχεδόν απεγνωσμένη προσπάθεια να βρει κάποια τελευταία άγνωστη γωνιά σε έναν κόσμο που είχε πια εξερευνηθεί και ανασκαφεί εξονυχιστικά, σε μια εποχή που τόσο η κληρονομιά των αρχαίων και των «αγρίων», όσο και η καλλιτεχνική δημιουργία των νεοτέρων, έχουν μπει για τα καλά στην εποχή της βιομηχανικής αναπαραγωγής των έργων τέχνης. Ο Ερζέ δεν μπορούσε φυσικά να γνωρίζει τι έγραφε εκείνη την εποχή ο Μπένγιαμιν, όμως το χιουμοριστικό εύρημα του αποδίδει, ίσως όχι εντελώς ασυνείδητα, αυτό που επιχειρεί να αναλύσει ο μεγάλος στοχαστής· πάντως ο αναγνώστης δεν μπορεί να μην συσχετίσει την περίπτωση του Φώσετ και την εμπορευματοποίηση της τέχνης σε μαζική κλίμακα. Από τους αρχαιολόγους στις σαρκοφάγους στα Πούρα του Φαραώ ως τα πολλαπλά βιομηχανικά αντίγραφα του ειδώλου στο Σπασμένο Αυτί, ορίζεται, κατά κάποιον τρόπο, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται η μυθοπλασία αρχαιολογικής έμπνευσης – αλλά και τα στερεότυπα που συσχετίζονται με την αρχαιολογική επιστήμη – σε μια εποχή που το αρχαιολογικό εύρημα, το οποίο έχει χάσει προ πολλού την αίγλη του ως αισθητικό πρότυπο, χάνει και την «αύρα» του ως έργο τέχνης. Προσπερνώντας πολλές άλλες εκδοχές της εικονογραφημένης αρχαιολογικής μυθοπλασίας, από τις ανακαλύψεις των Ντακ του Καρλ Μπαρκς και το αριστουργηματικό Μυστήριο της Μεγάλης Πυραμίδας του Ε.Π. Ζακόμπς ως τις δουλειές που μεταφέρουν στα καρέ των κόμικς το ύφος και την θεματολογία των μπεστ σέλερ του Νταν Μπράουν, αξίζει να σταθούμε, αναμένοντας νεότερα για την πρόοδο των ανασκαφών στην Αμφίπολη, στον τρίτομο Τάφο του Αλέξανδρου, σε κείμενα της Ιζαμπέλ Ντετάν και σχέδιο του Ζυλιέν Μαφρ, που κυκλοφόρησε από το 2008 ως το 2012. Πρόκειται για μια ατμοσφαιρική περιπέτεια εποχής που διαδραματίζεται το 1858 στην Αίγυπτο, με ήρωες μια ομάδα Γάλλων αρχαιοκάπηλων οι οποίοι Όταν κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος του Τάφου του Αλέξανδρου, η αρχαιολογική περιπέτεια στο στυλ των ταινιών με τον Ιντιάνα Τζόουνς ήταν μάλλον παρωχημένη: είχε περάσει πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα από την πρώτη προβολή των Κυνηγών της Χαμένης Κιβωτού και μια δεκαετία από την κυκλοφορία του πρώτου παιχνιδιού με την Λάρα Κροφτ. Από την άλλη, ο προβληματισμός για την πολύπλευρη ιδεολογική – και όχι μόνο – φόρτιση των αρχαιολογικών ανακαλύψεων έχει περάσει από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα στον δημόσιο διάλογο και τις στήλες των εφημερίδων ή των περιοδικών ευρείας κυκλοφορίας. Αυτούς ακριβώς τους προβληματισμούς αξιοποιεί, με δεξιοτεχνικό τρόπο, η σεναριογράφος, τοποθετώντας τους στο επίκεντρο μιας πραγματικά συναρπαστικής περιπέτειας, από την οποία δεν λείπουν ούτε μια αισθηματική πλοκή, ούτε μια κάποια δόση χιούμορ: ο αναγνώστης παρακολουθεί τον ανταγωνισμό μεταξύ αποικιοκρατών – ο κακός δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένας αδίστακτος Άγγλος καθηγητής – με φόντο την συγκρότηση ενός αιγυπτιακού εθνικισμού. Τα στερεότυπα του χτες έχουν αντικατασταθεί από τις κοινοτοπίες μιας σύγχρονης ιστορικής βουλγκάτας: όμως, παρά τις αναπόφευκτες σχηματοποιήσεις, αυτή η βουλγκάτα είναι ένα καλό εμβόλιο για τις παθολογίες που επισημαίνει ο Ηλίας Κανέλλης. Αν είναι αναγκαίο να χειριστεί κανείς κοινοτοπίες και στερεότυπα, ως στέλεχος υπουργείου ή ως δημιουργός κόμικς, είναι προτιμότερο να διαλέξει κανείς κοινοτοπίες και στερεότυπα που έχουν ευρετικό δυναμικό, όπως στην περίπτωση του Σπασμένου Αυτιού, ή, όπως στην περίπτωση του Τάφου του Αλέξανδρου, να παραπέμπουν σε μια ιστοριογραφία που προκαλεί το ενδιαφέρον χωρίς να καλλιεργεί ανεδαφικές και αντιεπιστημονικές ιδεοληψίες. Αν όχι για άλλο λόγο, επειδή η αρχαιολογική μυθοπλασία – και η ίδια η αρχαιολογία – μπορεί να συναρπάζει χωρίς να φανατίζει. Βιβλιογραφικές παραπομπές: Hergé, Les Cigares du Pharaon, Casterman, 2010 (1η δημοσίευση: 1932-1934, 1η έκδοση: 1934). Hergé, L’Oreille cassée, Casterman, 2010 (1η δημοσίευση: 1935-1937, 1η έκδοση: 1937). Isabelle Dethan, Julien Maffre, Le Tombeau d’Alexandre, Delcourt, 2008, 2010, 2012. Βάλτερ Μπένγιαμιν,Το έργο τέχνης στην εποχή της τεχνολογικής του αναπαραγωγιμότητας, μετάφραση: Φώτης Τερζάκης, Επέκεινα, 2013 και Για το έργο τέχνης, μετάφραση: Αντώνης Οικονόμου, Πλέθρον, 2013. Το λινκ εδώ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.