Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'αρκας'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Η Ανατολική Σήραγγα στην άκρη της Αποικίας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Εσφαλμένα, μια μερίδα αναγνωστών είχε ταξινομήσει και κατατάξει κάποτε τον Αρκά στην ευρεία Αριστερά. Λίγο τα έντυπα στα οποία δημοσιεύονταν τα έργα του («Βαβέλ», «Παρά Πέντε», «Ελευθεροτυπία» κ.ά.), λίγο η θεωρούμενη ως εναλλακτική κουλτούρα των κόμικς, λίγο το ιδιότυπο χιούμορ του, και ο Αρκάς, αυθαίρετα, είχε γίνει «δικός μας» σε έναν κόσμο μανιχαϊστικών διπόλων. Τα τελευταία χρόνια αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να αποτινάξει από πάνω του αυτή τη «ρετσινιά». Σε σημείο που έγινε, άθελά του ίσως, σημαία της «άλλης πλευράς» (πόσο αστεία ακούγεται η διάκριση σε αυτές τις πλευρές όταν οι πόλοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ…) Ωστόσο, η έννοια του διπόλου ήταν πάντα το βασικό εργαλείο των απολαυστικών ιστοριών του. Ο σεξουαλικά καταπιεσμένος Κόκκορας και το ακόλαστο Γουρούνι μπον βιβέρ, ο διανοούμενος Ισοβίτης και ο κυνικός Μοντεχρήστος, ο μπαμπάς-σπουργίτι και ο σκληρός γιος του, ο αφελής Καστράτο και η επαναστάτρια Λουκρητία… Σε κάθε ιστορία του Αρκά υπήρχε ένα δίπολο και ανάμεσα στους πόλους στηνόταν ένας ολόκληρος μύθος, τέτοιος που να ταυτίζεσαι με το θύμα και να το λυπάσαι, αλλά να ζηλεύεις ενοχικά τον θύτη. Στην «Αποικία» (εκδόσεις Γράμματα), το δίπολο άλλαξε. Ο ένας πόλος, ο Λαυρέντης, είναι ο ευκολόπιστος και άοκνος εργάτης που καταπίνει αμάσητα όλα όσα του σερβίρει το καθεστώς, πιστεύοντας πως υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό, και ο άλλος πόλος, ο Προκόπης, είναι ο αντικαθεστωτικός και υποψιασμένος μέρμηγκας που ειρωνεύεται τον Λαυρέντη, αμφισβητεί ανοιχτά τις εντολές της Μεγάλης Μητέρας, που συμβολίζει τον πατερούλη Στάλιν, και των φερέφωνών της, που παρουσιάζονται μόνο ως «φωνές» από διάσπαρτα μέσα στις σήραγγες μεγάφωνα, και προσδοκά την ανατροπή. Οι παραλληλισμοί με τη Σοβιετική Ενωση επί σταλινισμού είναι παραπάνω από προφανείς και η ευκολία με την οποία ο Αρκάς προβαίνει στην έμμεση πολιτική κριτική του εκπλήσσει τον εξοικειωμένο με το έργο του αναγνώστη που είχε συνηθίσει, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, σε πιο πολυσύνθετους χαρακτήρες και πιο ενδιαφέροντα κοινωνικά σχόλια, που δεν εξαντλούνται στην πολυφορεμένη τα τελευταία χρόνια αναθεωρητική εξομοίωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό ως -τάχα- δυο όψεων των ίδιων ολοκληρωτικών πρακτικών και μεθόδων. Με δεδομένη, ωστόσο, τη μαεστρία του Αρκά στα λογοπαίγνια και στις φαρμακερές ατάκες αλλά και την αξία που αποκτά η σιωπή συνδυασμένη με τις γκριμάτσες των χαρακτήρων, η «Αποικία» έχει και σημεία που θυμίζουν το παλιό, καλό χιούμορ του Αρκά. Μέχρι εκεί όμως. Για όσους, πιθανώς, ελπίζουν ότι θα ανακαλύψουν νέα «όπλα» στην αντικομμουνιστική εκστρατεία τους, δεν θα τα βρουν εδώ. Είναι όλα παλιά και μεταχειρισμένα, με ωραίο περιτύλιγμα όμως. Επιλεκτικές ευαισθησίες ↳ Πάνω: Η Πύλη του Αουσβιτς γίνεται Ανατολική Σήραγγα στην «Αποικία» του Αρκά και από ναζιστικό κολαστήριο μετατρέπεται σε τόπο εξορίας των αντιφρονούντων εργατών. Κάτω, από αριστερά: Η Πύλη από τον Κ. Γρηγοριαδη («Εφ. Συν.») και από τον Soloup (εφημερίδα «Ποντίκι») σε σκίτσα που προκάλεσαν αντιδράσεις Απ’ ό,τι φαίνεται, παραφράζοντας τον Οργουελ, «όλες οι αποστάσεις είναι ίσες αλλά μερικές είναι πιο ίσες από τις άλλες». Ταιριάζει απόλυτα στην επιλεκτική ευαισθησία όσων θίγονται από τη χρήση εικόνων του Ολοκαυτώματος για σκοπούς που δεν σχετίζονται άμεσα με αυτό. Πολλοί ισχυρίζονται ότι καμιά χρήση τέτοιας εικόνας δεν είναι επιτρεπτή γιατί σχετικοποιεί το απόλυτο έγκλημα και το συγκρίνει με άλλα, ανόμοια, διαφορετικής κλίμακας. Κρατούν, λοιπόν, τις ίδιες αποστάσεις από κάθε τέτοια εικόνα που έχει ενταχθεί τροποποιημένη σε νέα συμφραζόμενα, ανεξαρτήτως σκοπού. Ισως μπορεί κανείς να συμφωνήσει ως προς το ότι η γελοιογραφική εγγενής υπερβολή, ορισμένες φορές, μπορεί να ξεπεράσει τα ανεκτά όρια κάποιων -χωρίς φυσικά αυτό να στερεί το δικαίωμα του εκάστοτε δημιουργού να ξεπερνά τα «όρια», εσκεμμένα ή μη- καθώς και ότι η πύλη του Αουσβιτς είναι μια τόσο έντονα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη εικόνα που πολύ δύσκολα μπορεί να αξιοποιηθεί out of context, αλλά θα ήταν αναμενόμενη αυτή η ευαισθησία αν επιδεικνυόταν σε κάθε περίπτωση. Το 2015, για παράδειγμα, ο Soloup στο «Ποντίκι» μετέτρεψε την πύλη σε είσοδο για Ελληνες που ετοιμάζονταν να τη διαβούν υπό την απειλή του περίστροφου του Σόιμπλε, με την επιγραφή να έχει αλλάξει από το ναζιστικό και εφιαλτικό «Η Εργασία Απελευθερώνει» σε «There is No Alternative». Τότε, κάποιοι είχαν ξεσπαθώσει και η εφημερίδα «Bild» είχε βρει την ευκαιρία να επιτεθεί στον γελοιογράφο και σε όσους διαπράττουν αντίστοιχα «εγκλήματα». Για άγνωστους λόγους, ίσως γιατί δεν το πήραν χαμπάρι, δεν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, ωστόσο, όταν ο ίδιος δημιουργός στο πολυβραβευμένο βιβλίο του «Αϊβαλί» είχε εντάξει την πύλη του Αουσβιτς σε μια σπαρακτική σύνθεση μαζί με εικόνες του Γκόγια από τη συγκλονιστική σειρά χαρακτικών «Οι Συμφορές του Πολέμου» και εικόνες που παραπέμπουν στις φρικαλεότητες του Γκουαντάναμο. Τον περασμένο Ιούλιο, επίσης, ο γελοιογράφος Κώστας Γρηγοριάδης, για ένα έργο του που δημοσιεύτηκε στην «Εφ.Συν.», βρέθηκε στο στόχαστρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών γιατί παρουσίασε την καγκελόπορτα με την επιγραφή να έχει αλλάξει για ακόμη μία φορά και να έχει γίνει «Το 12ωρο Απελευθερώνει», ως ένα ειρωνικό σχόλιο για την απόφαση της αυστριακής κυβέρνησης να θεσμοθετήσει τη δωδεκάωρη ημερήσια εργασία. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, όμως, για την ανιστόρητη χρήση της πύλης από τον Αρκά στην «Αποικία». Ανιστόρητη γιατί, αν μη τι άλλο, μετατρέπει την επιγραφή της σε «Ανατολική σήραγγα», τόπο όπου στέλνονται τα αντικαθεστωτικά μυρμήγκια του ιδιότυπου «κομμουνιστικού» καθεστώτος της αποικίας. Κι έτσι, κατά τον Αρκά, οι κομμουνιστές που φυλακίζονταν μαζί με τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και άλλες ομάδες στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εξισώνονται με τους θύτες τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι κοιτώνες των μυρμηγκιών-εργατών, όχι μόνο των αντιφρονούντων αλλά όλων, παραπέμπουν επίσης στους απάνθρωπους θαλάμους όπου στοιβάζονταν οι μελλοθάνατοι στα ναζιστικά κολαστήρια. Αυτό φυσικά δεν ενόχλησε ορισμένους από τους θιγμένους σε προηγούμενες περιπτώσεις, γιατί στο πλαίσιο του ιστορικού αναθεωρητισμού τους, είναι πολύ βολική η εξομοίωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ευαισθησίες και οι ευθιξίες περί σχετικισμού και εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος πάνε περίπατο. Η κριτική της συμφοράς στην Αριστερά Σε πρόσφατο άρθρο-βιβλιοπαρουσίαση με τον «στρατευμένο», πιασάρικο και ισοπεδωτικό τίτλο «Η αριστερά ως συμφορά» στο «The Athens Review of Books» (τεύχος Ιουνίου 2018), ο Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας και ένας από τους πρώτους Ελληνες που ασχολήθηκαν με τη θεωρία των κόμικς («Συνηγορία της Παραλογοτεχνίας», «Κόμικς - Τέχνη και Τεχνικές της Εικονογραφήγησης», «Πώς Πάνε στον Παράδεισο του Αρκά;» κ.ά.), κατορθώνει σε λίγες σελίδες και με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά να περιγράψει ολόκληρη την ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης με έναν δικό του, απολύτως αυθαίρετο, τρόπο ανάγνωσης, να αποθεώσει τον Αρκά και τα αυτοσαρκαστικά ανέκδοτα των Σοβιετικών πολιτών για τη χώρα τους, να συμπεράνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Αριστερά είναι συνώνυμο της συμφοράς, να τα συνδέσει όλα αυτά με τον ΣΥΡΙΖΑ, η επίθεση στον οποίο απ’ ό,τι φαίνεται είναι και ο βασικός στόχος του άρθρου, το οποίο τελικά «καταφέρνει» να ενοχοποιήσει τον Λένιν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να βγάλει λάδι τους ναζί. «Κανείς δεν μπορεί να πει αν η τύχη της Ρωσίας θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που ο Λένιν συνέκλινε σε μια κυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες Εσέρους και τους Μενσεβίκους, με τους οποίους άλλωστε είχε ξεκινήσει από κοινού, αντί να ανατρέψει την κυβέρνηση Κερένσκι. Ισως, τότε, ο εκσυγχρονισμός της τεράστιας και βαθιά συντηρητικής χώρας να είχε πάρει άλλους δρόμους. Μαζί και του υπόλοιπου κόσμου. Αντ’ αυτών, η υπόσχεση ευδαιμονίας και ειρήνης έφερε μια νέα συμφορά κι έναν ακόμη πόλεμο – τον τρομερότερο όλων», αναφέρει στον επίλογό του ο Πέτρος Μαρτινίδης. Με άλλα λόγια, αν ο Λένιν είχε συμβιβαστεί τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, δεν θα γινόταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Ποιος Χίτλερ και ποιοι ναζί, ποια Βαϊμάρη και ποιος φασισμός; Ο Λένιν έφταιγε! Ο παραλληλισμός, μάλιστα, με το σήμερα αφορά ευθέως τον ΣΥΡΙΖΑ που κατά τον αρθρογράφο θα μπορούσε να συνεργαστεί με Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις παλαιότερα ώστε να αποφευχθεί η σημερινή κατάσταση. Με δυσθυμία, δυσκολεύεται να αποφασίσει ο Πέτρος Μαρτινίδης αν όλα αυτά τα δεινά οφείλονται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αριστερό» κόμμα και άρα έφερε την έμφυτη στην Αριστερά «συμφορά» ή αν πρέπει να τον εγκαλέσει γιατί είπε ψέματα και δεν φέρθηκε «αριστερά». Πέρα του ασυνάρτητου της σκέψης και της κριτικής του αρθρογράφου στο συγκεκριμένο θέμα, εδώ γίνονται ορατές και αντιληπτές οι αφανείς ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που στο όνομα της Αριστεράς, εφάρμοσε μια τέτοια πολιτική που δίνει λαβές σε κάποιους να ξιφουλκούν όχι μόνο εναντίον του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και κάθε αριστερής προοπτικής. Στο πλαίσιο αυτό ο Μαρτινίδης αν και προχωρεί σε μια «μεγαλόψυχη» αναγνώριση του αυταρχισμού και της διαφθοράς της εξουσίας, βρίσκει την ευκαιρία με αφορμή τον ΣΥΡΙΖΑ να τσουβαλιάσει την Αριστερά σε πρακτικές που μόνο έξω από τις διακηρύξεις της βρίσκονται. Γράφει: «Για μια ακόμη φορά, η αριστερά λειτούργησε ως συμφορά. Επειδή αρνήθηκε το μόνο πεδίο στο οποίο έχει πράγματι διαπρέψει ιστορικά: τον έλεγχο του εγγενούς αυταρχισμού και της μόνιμης διαφθοράς της εξουσίας.» Ολα αυτά με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά… Φυσικά ο δημιουργός κόμικς δεν ευθύνεται για τις αυθαίρετες ερμηνείες των δυνατοτήτων και των επιδόσεων της Αριστεράς από τρίτους, ούτε για τα λογικά χάσματα της σκέψης τους. Φέρει όμως έμμεσα την ευθύνη των «διδαγμάτων» που προκύπτουν από την ανάγνωση του έργου του και μόνο αυτού. Αν και πολύ φοβάμαι, ότι αυτά τα «διδάγματα» είναι αποτελέσματα ανάλογων λογικών χασμάτων και αυθαιρεσιών. Πηγή
  2. Είναι ο Αρκάς ο καλύτερος Έλληνας; Κράτησε στάση λογικής και ευαισθησίας σε όλες τις κρίσιμες στιγμές Εμπνεύστηκα τον τίτλο από ένα κομμάτι του Μάνου Βουλαρίνου για τον κ. Αμβρόσιο. Και επειδή τις τελευταίες μέρες συνέβησαν πολύ άσχημα πράγματα, θέλησα να γράψω λίγες αράδες για κάποιον που μου φαίνεται ο καλύτερος από όλους μας. Τα σκίτσα του για την πρόσφατη συμφορά είχαν την απλότητα και τη δύναμη που διακρίνουν το μεγάλο ταλέντο και το ακλόνητο ήθος. Όχι ότι είχα καμιά αμφιβολία· δεν είχα. Ο Αρκάς, τον οποίον δεν γνωρίζω προσωπικά, μας συνόδευσε στη ζωή για περισσότερα από τριάντα πέντε χρόνια: του οφείλουμε ― του οφείλω― γέλια μέχρι δακρύων· σκηνές χαράς, φιλίας και συντροφικότητας. (Με θυμάμαι να χτυπιέμαι κυριολεκτικά στο πάτωμα· θυμάμαι άλλους να χτυπιούνται κυριολεκτικά στο πάτωμα.) Γουρούνια, κόκορες, ισοβίτες, καλοί λύκοι (και, υποθέτω, αμαρτωλές Κοκκινοσκουφίτσες), θεοί, προφήτες και άγγελοι, δύστροπα πουλάκια και ερωτομανείς γάτες· όλες οι υπέροχες ανατροπές που μας θύμιζαν, ξανά και ξανά, ότι δεν ήμασταν μόνοι κι ότι ο κόσμος δεν περπατούσε ανάποδα. Και προπάντων μάς πρόσφεραν εκείνο το καθησυχαστικό αίσθημα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μονάχα οι μοχθηροί και οι ανόητοι που κάνουν τόσο θόρυβο (και τόσο κακό), αλλά και οι ευφυείς, οι αστείοι, οι ανθρώπινοι, οι γεμάτοι φαντασία που μεταμορφώνουν τη ζωή μας σε κάτι άξιο να βιωθεί. Ο Αρκάς κράτησε στάση λογικής και ευαισθησίας σε όλες τις κρίσιμες στιγμές· έβλεπε και βλέπει ό,τι άλλοι απλώς κοιτάνε. Δεν ξέρω αν απολαμβάνει της τιμής που αξίζει· έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι δεν δίνει δεκάρα. Αν έχει όμως κάποια σημασία για όλους εμάς και για την ίδια την υπόθεση της αξιοκρατίας ― αν έχει κάποια σημασία ― θα ήθελα να μάθει ότι, εκτός από τα προαναφερθέντα γέλια, υπήρξε καταλύτης μεγάλης φιλίας και μεγάλων ερώτων· σημείο αναφοράς και imaginary friend. Για όλα τούτα, τον ευχαριστώ· δεν είμαι φυσικά η μόνη· εκφράζω το συναίσθημα πολλών, πάρα πολλών, ανθρώπων που πασχίζουν, άλλοτε με ελπίδα κι άλλοτε αποκαμωμένοι, να βρουν τη φωτεινή ρωγμή. Πηγή
  3. H περίπτωση του Αρκά και το τέλος της γελοιογραφίας όπως την ξέραμε Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης και βασανιστικά προβλέψιμης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming» Θυμάμαι κάποτε που μπορεί να διαφωνούσαμε με κάποιους για τα πάντα, υπήρχαν όμως κάποιες ελάχιστες και πολύτιμες σταθερές αξίες υπεράνω κριτικής και υπεράνω υποκειμενικών, αισθητικών και (μικρο)πολιτικών, κριτηρίων. Μία από αυτές ήταν τα κόμικς, τα καρτούν, οι γελοιογραφίες, το έργο, το πνεύμα και η αντίληψη του Αρκά από την εποχή της «Βαβέλ» ακόμα. Είχε να κάνει και λίγο, υποθέτω, με το πέπλο μυστηρίου γύρω από τη «μυστική» του ταυτότητα (αλάνθαστο τρικ ανά τους αιώνες, που σε γλιτώνει από τις φθορές της διασημότητας), κυρίως όμως είχε να κάνει με το διεισδυτικό, αβίαστο και ανέμελα ασεβές χιούμορ, τη δημιουργία και τη συντήρηση εμπνευσμένων αρχετυπικών χαρακτήρων και με την αίσθηση ενός εικονογραφικού/αφηγηματικού σύμπαντος που παρέμενε οικουμενικό χωρίς να είναι «αλλού», διαφεύγοντας ως διά μαγείας σχεδόν από το εσωστρεφές και κλειστοφοβικό νεοελληνικό σύστημα παραγωγής σάτιρας. Μεγάλη δουλειά αυτό το τελευταίο, αν μπορείς να το καταφέρεις χωρίς ίχνη κανιβαλισμού ξένων επιρροών. Ως γνωστόν, τα τελευταία χρόνια ο Αρκάς έχει επιλέξει, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που παραδόθηκαν για λόγους προσωπικούς ή βιοποριστικούς στους αφόρητους περιορισμούς που επιβάλλει ένα ακραία διχαστικό κλίμα, την οδό της στράτευσης και της απολύτως προβλέψιμης κατεύθυνσης στις ατάκες των κεντρικών χαρακτήρων του, και ειδικά αυτού του μέσου καθημερινού τυπάκου που κουνάει το δάχτυλο, «καυτηριάζοντας» αποκλειστικά τις κωμικοτραγικές ανακολουθίες της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν έχει και πολλή πλάκα αυτό όμως και, όπως και να το κάνουμε, αντικειμενικά είναι εντελώς άχαρο να χαϊδεύεις τα πιο στοιχειώδη αντιπολιτευτικά ένστικτα, χωρίς καν τον κόπο μιας λίγο πιο βαθιάς υπονόμευσης, έστω και μόνο του συγκεκριμένου στόχου. Περνάνε από μπροστά μου στα social media τα καρτούν του, τα κοιτάω, υπομειδιώ και λίγο, όχι λόγω ευθυμίας αλλά μάλλον λόγω συγκατάβασης για τη –μη χαρακτηριστική κάποτε για τον ίδιο– λαϊκίστικη κοινοτοπία που συχνά τα διακρίνει (ούτε ο Κώστας Μητρόπουλος στα πιο πασοκοσυντηρητικά του τέτοιο πράγμα, που κάποτε εκπροσωπούσε ακριβώς το αντίθετο από τον Αρκά ή τον Γ. Ιωάννου), και συνεχίζω τη μέρα μου πιο κατηφής. Μπορεί να το έχει πάρει προσωπικά αυτό με την παρούσα κυβέρνηση (κακό πράγμα όμως η λογική του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για έναν καρτουνίστα), η οποία σαφώς έχει οδηγήσει πολύ καλό κόσμο στα κάγκελα. Τέλος πάντων, με γεια του με χαρά του, και δικαίωμά του. Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης. Έχω κρατήσει μια λίγο παλιότερη (4-5 χρόνια;) γελοιογραφία του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή», όπου απεικονίζεται χωρίς λόγια ο Τσίπρας στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή που έχει τη μορφή του Μαρξ και έχει σηκώσει το περίστροφο στον κρόταφό του, όχι επειδή είναι τόσο ιδιοφυής ή σπαρταριστή αλλά επειδή προσκαλεί στο αστείο έναν μέσο κοινό παρονομαστή που δεν έχει παραδοθεί σε κάποια αεροστεγή ατζέντα, όπως έκαναν και οι γελοιογραφίες του ΚΥΡ κάποτε. Το ίδιο το είδος της γελοιογραφίας έτσι κι αλλιώς έχει περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, έρμαιο της γενικής παθογένειας των έντυπων μέσων, και λειτουργεί πλέον ως συλλογή από προμελετημένα memes, συχνά ανέμπνευστα, κακόβουλα και μοχθηρά. Οι ατέλειωτες γελοιογραφίες με τη Μέρκελ ή τον Σόιμπλε σε κατάσταση λυσσασμένου παροξυσμού και ντυμένους με ζαρτιέρες και στολή Ες-Ες (που θύμιζαν το σκετς του Σεφερλή με τίτλο «Αδέλφω Χίτλερ») είναι μόνο ένα παράδειγμα και ίσως το πιο ήπιο στην πραγματικότητα. Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming», ενώ δίπλα ο τυπάκος επιχειρεί να αρθρώσει ανέκδοτο που και καλά δεν προσβάλλει δυνητικά κανέναν («είσαι πολύ ξινός, είπε η ντομάτα στο λεμόνι»). Τι να πεις... Ούτε ως γενικό σχόλιο περί επιδερμικού και υποκριτικού δικαιωματισμού δεν στέκεται. Εξάλλου, τα ρατσιστικά, σεξιστικά κ.λπ. αστεία δεν τα απαγορεύει κάποια σύγχρονη Ιερά Εξέταση (βρομάει ο τόπος από δαύτα), απλώς είναι «εύκολα», κακόβουλα, μαλακισμένα και φανερώνουν παντελή έλλειψη χιούμορ. Και επίσης, ήθελα να 'ξερα, όλοι αυτοί που τυραννιούνται τόσο βάναυσα στη χώρα μας από τις στυγνές επιταγές της «πολιτικής ορθότητας» έχουν κοιτάξει τα πρωτοσέλιδα των εθνοχριστιανικών ξεκωλοφυλλάδων που κρέμονται στα περίπτερα και στάζουν ξεφτίλα, παρακμή και χουντίλα; Έχουν χαζέψει τη «δημόσια» –μη συνδρομητική, τέλος πάντων– τηλεόραση (κρατικοδίαιτη και ιδιωτική, αλλά εν προκειμένω κυρίως τη δεύτερη, η ΕΡΤ κουβαλά άλλου τύπου βαριές αμαρτίες) για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι το μήνυμα που περνά το μέσο στον κόσμο, που, ελλείψει άλλων επιλογών, παρακολουθεί εκπομπές απίστευτης χυδαιότητας, τρομολαγνείας, μικροαστικής ηθικολογίας μετεμφυλιακού τύπου και εκφασισμού; Πηγή
  4. Από το "Γιατρέ έχω ένα βάρος" του Ισοβίτη του Αρκά.
  5. Από τις Χαμηλές πτήσεις, του Αρκά.
  6. Βασιλεύς των κόμικς

    Ο ΑΡΚΑΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

    Ο Αρκάς άλλαξε για μια ακόμη φορά στέγη μετακομίζοντας στο Πρώτο θέμα. Ήταν θέμα χρόνου η εφημερίδα να εκμεταλλευτεί τον δημιουργό που απέκτησε. Έτσι από αυτήν την Κυριακή 30/7/17 θα δίνει και από ένα άλμπουμ. Πέντε χρόνια περάσαν από τότε που έκανε το ίδιο και το Έθνος. Σκληρόδετο με γυαλιστερό εξώφυλλο, σε μεγαλύτερες διαστάσεις από τα κανονικά άλμπουμ, με όμορφα χρώματα, αλλά αν θυμάμαι καλά γιατί αυτήν την στιγμή δεν έχω μπροστά μου την έκδοση του Έθνους, δεν έχει τις ιλουστρασιόν σελίδες, αλλά χοντρές σελίδες.Το κακό είναι βέβαια ότι δεν έβαλε καινούργιο άλμπουμ αλλά αυτό με το οποίο ξεκίνησε η προηγούμενη σειρά. Έπρεπε να συνεχίσει την σειρά και όχι να την επαναλάβει. Είναι αμφίβολο αν έχει απήχηση αφού ήδη το κοινό που αγαπά Αρκά την έχει ήδη στην βιβλιοθήκη του. Πρέπει στα σίγουρα να συμπληρωθούν τα υπόλοιπα άλμπουμ που λείπουν. Ένα από τα θετικά αυτής της εκδόσεως είναι ότι το λογότυπο της εφημερίδος είναι στο οπισθόφυλλο και όχι μπροστά όπως του Έθνους. Παρουσίαση των άλμπουμ που εκδόθηκαν από το Έθνος εδώ Στο επόμενο από την ίδια σειρά ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ το ΣΠΟΥΡΓΙΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ . Από ότι φαίνεται ίσως ακολουθήσει την σειρά που κυκλοφόρησαν την πρώτη φορά, υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα να κυκλοφορήσουν και αυτά που δεν εκδόθηκαν από την έκδοση του 2012 . Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα την Lilian.
  7. Από την επίτομη έκδοση του Ισοβίτη, του Αρκά.
  8. Από το επετειακό Άλμπουμ της ΒΑΒΕΛ, 20 χρόνια Αρκάς.
  9. leonidio

    ΤΑ ΜΑΥΡΑ

    Ένατο άλμπουμ του Αρκά μέσα σε 14 μήνες. Τα έχουμε ξαναγράψει, ας μην τα γράψω ξανά. Κάποιες, λίγες, γελοιογραφίες είναι καλές, κάποιες άλλες μέτριες. Νομίζω ότι ο Αρκάς πρέπει να επαναπροσδιορίσει την πορεία του. Ορίστε και δύο δείγματα από το Ίντερνετ: Ονομαστική τιμή: 5,00 ευρώ
  10. Indian

    ΑΡΚΑΣ - "Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων"

    ΑΡΚΑΣ "Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων" Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς 2ος χρόνος Θέατρο Σημείο Από 5 Οκτωβρίου 2017 Γιαγιά Ιουλία «Τα έχω 400! Η φίλη μου η Ελπινίκη είναι δέκα χρόνια μικρότερη μου και δε θυμάται ούτε το όνομα του άντρα της.» Στέλλα «Αλτσχάιμερ;» Γιαγιά Ιουλία «Οχι, Χαρίλαος» Οι ήρωες του ΑΡΚΑ, μετά τις sold out εμφανίσεις τους, ξεπηδούν για 2η χρονιά μέσα από τις σελίδες των κόμικς και ανεβαίνουν από τις 5 Οκτωβρίου στο θέατρο Σημείο, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγορά. Η "Ζωή Μετά", ο "Ισοβίτης", οι «Χαμηλές Πτήσεις», ο "Καστράτο", το "Μαλλί με Μαλλί" πρωταγωνιστές στην ξεκαρδιστική παράσταση «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», που θα φέρει λυτρωτικό γέλιο στα χείλη κάθε πικραμένου. Ο Μπαμπάς Σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το "τέρας" που έχει για γιο. Ο Ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο Θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ, μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντά, καθώς συγκάτοικος της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ' ένα κομμωτήριο, οι γλώσσες κόκαλα δεν έχουν και κόκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί. Τέλος, στην κόλαση και στον παράδεισο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα είπαν. Ζωή μετά υπάρχει, αλλά κάτι μας θυμίζει από τα πριν. Στη «Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων», τα κείμενα και οι χαρακτήρες του αγαπημένου σκιτσογράφου ζωντανεύουν, σχολιάζοντας με λιτό αλλά καυστικό τρόπο την καθημερινότητα του σύγχρονου Έλληνα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τους φόβους, τους πόθους και τις μεταφυσικές του ανησυχίες. Μια παράσταση που απευθύνεται με τόλμη σε όλους όσοι αγαπούν τον ΑΡΚΑ και δε φοβούνται να κοιτάξουν με σαρκασμό το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Συγγραφέας: ΑΡΚΑΣ Θεατρική Διασκευή / Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αγοράς Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης Κοστούμια: Κωνσταντινιά Βαφειάδου Σκηνικά: Δημήτρης Αγοράς - Μαρία Κακάρογλου Κίνηση: Αντιγόνη Γύρα Φωτισμοί: Anti Steve Βοηθός Σκηνοθέτη: 'Ελενα Τυρέα Γραφιστική Επιμέλεια/ Σχεδιασμός Αφίσας: Σοφία Αποστολοπούλου Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας Κομμώσεις: Γιώργος Νικολαΐδης Με τους: Δημήτρη Αγορά, Έλενα Αρβανίτη, Αλέξη Βιδαλάκη, Δημήτρη Κανέλλο, Στέφανο Κοσμίδη, Μαρία Μπαλούτσου, Χαρά Τσιτομενέα Μέρες και ώρες παραστάσεων Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:15 Κυριακή στις 18:15 Διάρκεια: 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) Τιμές Εισιτηρίων Γενική είσοδος: 15,00 ευρώ Μειωμένο: 12,00 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων/ ΑμΕΑ) Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 10 ευρώ Ατέλειες: 5,00 ευρώ ΠΡΟΦΟΡΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ αγοράστε τα εισιτήριά σας στην εκπτωτική τιμή προπώλησης: 12€ URL: http://arkas-theatro.gr/ FB: Ζωή Μετά Χαμηλών Πτήσεων/ΑΡΚΑΣ Παραγωγή κινητήρας Ερεχθείου 22, Ακρόπολη | Τηλ: 2109248328 | www.kinitiras.com Email: info@kinitiras.com FB: Kinitiras ΠΗΓΗ
  11. Από το 3ο μέρος του Ισοβίτη (Γιατρέ έχω ένα βάρος) του Αρκά.
  12. Από τον Ισοβίτη στον Παναγιώταρο Για τη συντηρητική μεταστροφή και τη γενικότερη ηθική κατρακύλα του Αρκά έχουν γραφτεί αρκετά καλά άρθρα (ενδεικτικά: Αρκάς: η θλιβερή κατάπτωση μιας μεγαλοφυΐας) και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε εκ νέου. Ο μεγάλος δημιουργός δεν παύει να μας εκπλήσσει. Κάθε φορά που νομίζουμε ότι κάποιο σκίτσο του έχει πιάσει πιάτο, επιστρέφει πάντα με ένα καινούργιο, ακόμη πιο χαμηλής ποιότητας, για να μας διαψεύσει. Όμως το πιο πρόσφατό του είναι η επιτομή της ακροδεξιάς ρητορικής. Για τον Αρκά, όψιμα στρατευμένο πολιτικό γελοιογράφο, ένα νομοσχέδιο-σταθμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ήταν αυτό για την ταυτότητα φύλου και ένα άλλο νομοσχέδιο για την ιατρική νομιμοποίηση της κάνναβης (με τεκμηριωμένα θεραπευτικές ιδιότητες για συγκεκριμένες ασθένειες), είναι αντιπερισπασμός για τα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης. Αφήνουμε στην άκρη ότι ο Αρκάς ανακάλυψε τη ληστρική πολιτική των μνημονιακών κυβερνήσεων μόλις το 2015, όταν αυτή έχει βυθίσει την κοινωνία στη φτωχοποίηση ήδη από το 2010. Επίσης προσπερνάμε τις φωνές εκείνων που αναπολούν εμμονικά τον παλιό Αρκά, διαμαρτυρόμενοι για την κατρακύλα του καλλιτέχνη. Σαφώς και ο Αρκάς δεν θα δώσει λόγο σε κανέναν για τις πολιτικές του απόψεις και θα συνεχίσει να εκφράζεται όπως αυτός πιστεύει. Άλλωστε η καπιταλιστική κρίση, και ειδικά η περίοδος διαχείρισής της από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ήταν μια καλή ευκαιρία για να πέσουν οι μάσκες όλων μας, δεξιών κι αριστερών, βγάζοντας τον πραγματικό μας εαυτό: τον καλύτερο ή τον χειρότερο. Και η ελευθερία της έκφρασης πρέπει να συνεχίσει να ισχύει για όλους, ακριβώς για να ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι και να μην υποκρινόμαστε άλλο μεταξύ μας. Σε αυτό που θέλουμε να σταθούμε είναι στην υποδοχή που επιφύλαξε στο τελευταίο σκίτσο του Αρκά, αυτός εδώ: Θα αντιτείνει κάποιος ο Αρκάς δεν είναι άμεσα υπεύθυνος για το ποιοι αναπαράγουν και διαφημίζουν τα σκίτσα του, θεωρώντας πως έτσι προμοτάρουν την ατζέντα τους. Άλλωστε οι φασίστες έχουν καπηλευτεί πολύ σημαντικότερα πράγματα από ένα επιεικώς άστοχο σκιτσάκι, για να "δικαιώσουν" τις ιδέες τους. Όταν όμως οι νοσταλγοί του Άουσβιτς ταυτίζονται με ένα σκίτσο του δημιουργού του Ισοβίτη και της Σόου Μπίζνες, τότε ο δημιουργός πρέπει να αναρωτηθεί τι δεν πάει καλά. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ολόψυχα η συνεργασία του να περιοριστεί στο Πρώτο Θέμα και να μην επεκταθεί στον Στόχο και τη Χρυσή Αυγή! Πηγή
  13. Η διαρκής πτώση του Αρκά Συντάκτης: Δημήτρης Κανελλόπουλος Ίσως να ενοχλήθηκε ο γνωστός σκιτσογράφος από το γεγονός πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε εξωγήινους αυτή τη φορά στη Βουλή αγνοώντας τον, με αποτέλεσμα να το τερματίσει με το τελευταίο του σκίτσο. Ο Αρκάς λοιπόν που δουλεύει πλέον για το Πρώτο Θέμα (λογικό) θεωρεί πως είναι αντιπερισπασμός ένας νόμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα (ταυτότητα φύλου) κι ένας άλλος για την ιατρική ανακούφιση των ασθενών (ινδική κάνναβις με τεκμηριωμένα θεραπευτική ένδειξη για συγκεκριμένες ασθένειες). Ερχονται δύο προοδευτικά νομοσχέδια, κάτι όχι και τόσο σύνηθες ακόμα και γι' αυτή την κυβέρνηση δυστυχώς, και βγαίνει ο Αρκάς να μας δείξει το... κλεμμένο πορτοφόλι. Τόσο χάλι ακόμα και για τα αυτονόητα. Από το σπουργίτι, τον ισοβίτη και τον κόκκορα, στον Κυριάκο και τον Αδωνι. Δεν το λες και εξέλιξη, Αλλά περί ορέξεως ουδείς λόγος. Πολλώ δε μάλλον περί εμπνεύσεως. Χώρια που το συγκεκριμένο σκίτσο το επαναφέρει ανά εξάμηνο αλλάζοντάς του απλώς τα λόγια. Είπαμε, περί εμπνεύσεως... Είναι κακό ένας σκιτσογράφος να στρέφεται στην πολιτική; Φυσικά και όχι. Είναι αλήθεια πως τα στερνά τιμούν τα πρώτα; Φυσικά και ναι. Πηγή
  14. leonidio

    ΤΑ ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ

    Τιμή: 5 ευρώ Μετά τα Μαύρα, τα Πολύ Μαύρα, τα Ροζ Μαύρα, έρχονται τα Κατάμαυρα , που σύμφωνα με το οπισθόφυλλο είναι και το τελευταίο μέρος από τα (γενικώς) Μαύρα. Δεν έχει νόημα να προσθέσω κάτι άλλο στην παρουσίαση.
  15. φλοκ

    ΑΡΚΑΣ 2016

    Η παράδοση που ξεκίνησε το 2013 και θέλει κάθε χρόνο τα σημαντικά μας ραντεβού και γεγονότα να τα σημειώνουμε σε ατζέντα ΑΡΚΑ ,συνεχίζεται και φέτος . Η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ κυκλοφόρησε την παραμονή των Χριστουγέννων (24/12) με το νεο ημερολόγιο /ατζέντα του ΑΡΚΑ για το 2016. Στο ίδιο στυλ με τα τρία προηγούμενα ,καλαίσθητο και γεμάτο σκιτσα απο παλιές και νεότερες δουλειές του ΑΡΚΑ . Το νεο ημερολογιο δεν έχει ISBN και δεν γνωρίζω αν θα κυκλοφορήσει αυτόνομο .Ειναι φυσικά έγχρωμο,σκληρόδετο ,σε διαστασεις 14.5 x 21.0. Παραθέτω τα εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του :
  16. leonidio

    ΧΩΡΙΣ ΠΑΓΟ

    Τιμή καταλόγου: 7,50 ευρώ Η εκδοτική επιστροφή του Αρκά στα στριπάκια που τον έκαναν αγαπητό - σε αντίθεση με τα πρόσφατα εκδοτικά του εγχειρήματα, τα οποία προκάλεσαν πλήθος αντιδράσεων. Εδώ έχουμε μια μάλλον ξεχασμένη σειρά, με την έννοια ότι άργησε πολύ να κυκλοφορήσει σε αυτόνομο άλμπουμ. Είχε ξεκινήσει να δημοσιεύεται στο περιοδικό Μετρό, μετακόμισε στην εφημερίδα Έθνος της Κυριακής, τώρα δεν ξέρω εάν δημοσιεύεται κάπου μετά τη μετακόμιση του Αρκά στο Πρώτο Θέμα. Η σειρά ασχολείται με τα υπαρξιακά και όχι μόνο προβλήματα μιας παρέας μπαρόβιων, που τα πίνουν και φιλοσοφούν με βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο τον μπάρμαν Ισίδωρο και τον μπαρόβιο Μίλτο, με τον πρώτο να γίνεται διαρκώς στόχος των πειραγμάτων του δεύτερου. Τυπική συνταγή Αρκά λοιπόν, με το βασικό δίδυμο να το πλαισιώνουν διάφοροι άλλοι τύποι, που προσδίδουν επιπλέον χιουμοριστικές πινελιές. Σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερες δουλειές του, εμένα προσωπικά τα περισσότερα αστεία μου φάνηκαν κάπως πολυκαιρισμένα, αλλά από την άλλη σίγουρα το προτιμώ σε σχέση με τις περισσότερες πρόσφατες δουλειές του, ίσως γιατί η όλη σύλληψη και εκτέλεση μου φαίνεται πολύ πιο γνώριμη και προσφιλής. Πιστεύω ότι οι οπαδοί του σκιτσογράφου, θα το ευχαριστηθούν.
  17. Φάε το Κερασάκι! Σκαν στο πιο ξεχασμένο και ενδιαφέρον κόμικ του Αρκά Ήταν σίγουρα κάμποσα χρόνια πριν, τον προηγούμενο αιώνα ίσως, σε ένα παλιό φεστιβάλ της Βαβέλ στο Γκάζι. Στο οποίο έπαιζαν οι Mode Plagal και διάφοροι άλλοι εξαιρετικοί – τα άγχη λίγα, εγώ πιτσιρίκος, η εποχή διαφορετική και ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα. Ένα από τα θεματικά περίπτερα του φεστιβάλ φιλοξενούσε μια συλλογή για τις δύο δεκαετίες του Αρκά. Παρουσιάζοντας μεταξύ άλλων και και τις σειρές που είχε επιμεληθεί ο ίδιος αλλά που δεν γνώρισαν ποτέ την αναγνώριση που είχαν, φερειπείν, οι «Χαμηλές Πτήσεις» ή ο κόκκορας, ή ο πολυβραβευμένος Ισοβίτης του. Κι ήταν αυτό, για τότε που το ίντερνετ έκανε ακόμα θόρυβο στα ηχεία πριν συνδεθείς, που facebook και μπλογκς μια άγνωστη λέξη, μια αποκάλυψη. Ήταν η πρώτη φορά που είχα δει την σειρά «Φάε το κερασάκι». Μόλις 8 σελίδες σε ένα μικρής ζωής περιοδικό πληροφορικής των 80s, το MICROMAD. Που θα επιβιώσει μόλις 3 χρόνια πριν καν μπουν τα 90ς, πριν το PIXEL αποκτήσει την απόλυτη ηγεμονία στο χώρο, για να δώσει και αυτό με τη σειρά του τη σκυτάλη στο PC-Master, στο RAM και στην έκρηξη των δεκάδων εκδόσεων που θα ακολουθήσει το δεύτερο μισό της δεκαετίας των 90s. Εκείνη λοιπόν την αθώα εποχή που το PC δεν έχει ακόμα καν μπει στο «ελληνικό νοικοκυριό», ο πρωτοπόρος Αρκάς που δημοσίευε ήδη τον ψυχαναγκαστικό του Κόκκορα σε εκδόσεις αποκλειστικά για κομικς όπως το ΠαραΠέντε, θα κάνει ένα στριπ για να σαρκαστεί την κουλτούρα του gaming. Από μέσα, κυριολεκτικά. Ακολουθώντας τον αριστουργηματικό αφηγηματικό τρόπο που έχουν τα περισσότερα στριπ του και που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του – το «Φάε το κερασάκι» στήνει ολόκληρο το χιούμορ γύρω από το δίπολο δυο χαρακτήρων, παγιδευμένων και μόνων σε μια καταναγκαστική, θεατρική, μοιραία πραγματικότητα που δεν μπορούν να αποφύγουν. Και που όμως ενώ ο ένας αντιλαμβάνεται τον ρόλο του σαν αναπόφευκτο και συμφιλιώνεται επαρκώς με αυτόν χωρίς ερωτήματα, ο άλλος ταλανίζεται για πάντα, υπαρξιακά, θεμελιακά. Όπως ο Παντελής και το Λιοντάρι, ο Κόκκορας και το Γουρούνι, ο Ισοβίτης και ο Μοντεχρήστος, ο Χλέμπουρας και η Αρκούδα, ο Φιλόσοφος και ο Βάρβαρος του «Μετά την καταστροφή», η Λουκρητία και ο Καστράτος, ο «Κακός Λύκος» και ο Λαγός, όπως κάθε στριπ που έχει κάνει ποτέ, ο Αρκάς διαλέγει για το «Φάε το κερασάκι» το καλύτερο υπαρξιακό περιβάλλον για να χτίσει την ίδια πάντα Ντοστογιεφσκική, Καφκική, αρχετυπική υπαρξιακή αντιπαράθεση. Ένας κάτι σαν δράκος, συμφιλιωμένος και ακομπλεξάριστος με την ύπαρξη του σαν δράκος, κυνηγάει για πάντα έναν ιππότη, τσακωμένο με το ρόλο του, αγχωμένο με την ύπαρξη του, μαλωμένο με το μάταιο του κόσμου. Να σώσει την πριγκίπισσα, να αποφύγει το Τέρας, να γίνει Ήρωας. Αλλά γιατί; Γιατί; Ποιό είναι το νόημα; Αν το δει κάποιος λίγο πιο προσεκτικά, το «Φάε το κερασάκι» αποτελεί ίσως την πιο απολαυστική, σίγουρα την αγαπημένη μου, σαρκαστική τοποθέτηση πάνω στο αρχαϊκό αφηγηματικό μοτίβο του Damsel in Distress – άλατις, της Δεσποσύνης εν Κινδύνω. Μια κάποια παρθένος δεσποσύνη, άβουλη και ακίνητη, απροστάτευτη, εγκλωβισμένη στα τείχη της αβεβαιότητας, εκτεθειμένη στους υποτιθέμενους κινδύνους της ζωής, αναμένει τον Ιππότη της – να επιτελέσει το ρόλο του, να νικήσει το Δράκο, να της προσφέρει την ζεστή προστασία της αγκαλιάς του. Κι όλα αυτά στα αγεωμέτρητα τείχη ενός πλανήτη με κερασάκια, ξίφη, επίπεδα, στους βαρυτικούς κανόνες ενός σύμπαντος από πιξελς, στο σκοτεινό φανταστικό και μακρινό διάστημα που ζει ο Σουπερ Μάριο, ο Πακμαν και κάθε πρωτόλειο αρχέτυπο της μυθοπλασίας των video games. Που μοιάζει να μας έρχεται αιώνες μπροστά στο διαστημικό μακρινό μέλλον, αλλά που στην ουσία κρύβεται πίσω, στο εποικοδόμημα των ψυχών των δημιουργών του, στις αρχές, τις αντιλήψεις, στα αστεία κλισέ. Μιας θηλυκής ύπαρξης που περιμένει ένα σωτήρα, ενός Ήρωα που το επιτελεί. Αυτά όλα έρχεται ο Αρκάς να τα τελειώσει ιδιοφυώς. Κι αν μαγευτήκατε και ψάχνετε περισσότερα, δείτε κι αυτό, κι αν όχι απολαύστε τα 8 μοναδικά στριπς του «Φάε το κερασάκι». Κλικ για ανάλυση, ξέρετε τώρα. Πηγή Το άρθρο περιλαμβάνει και σκαναρίσματα των αρχικών 8 στριπ του κόμικ, τα οποία υπάρχουν σκαναρισμένα και στο φόρουμ. Κατά ειρωνικό τρόπο, το έργο κυκλοφόρησε με προσθήκες ακυκλοφόρητων στριπ λιγότερο από ένα μήνα μετά την ανάρτηση του άρθρου.
  18. Αρκάς: η θλιβερή κατάπτωση μιας μεγαλοφυΐας Συντάκτης: Γιώργος Μαρτινίδης*, Ιπποκράτης Ταυλάριος** «Φεβρουάριος» προς «Ιούνιο»: «Θεούλη μου, εκτός από ιδρώτα μυρίζει και σκουπίδια» ή «Γιατί σε λένε κουτσοφλέβαρο;» «Γιατί μπερδεύουν το πι με το κάπα…». Εάν κανείς σου έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι αυτά είναι στριπ του Αρκά θα αρνιόσουν να το πιστέψεις. Όσοι περάσαμε δεκαετίες θαυμάζοντας το πάλαι ποτέ υψιπετές χιούμορ του Αρκά, γινόμαστε πλέον θεατές μιας συνεχούς δοσολογικής χορήγησης μεμονωμένων αποσπασματικών σκίτσων, προς τέρψιν ενός αδηφάγου διαδικτυακού κοινού, το οποίο παραδόξως ο ίδιος ο σκιτσογράφος συχνά-πυκνά ειρωνεύεται. Τις αριστουργηματικές πρώτες του σειρές Κόκκορας, Show Business, Ισοβίτης και Χαμηλές Πτήσεις (συν μερικά ακόμη υπέροχα μονότομα), από τα μέσα του ενενήντα διαδέχτηκαν τα επίσης καλά αλλά συγκριτικά κατώτερα Καστράτο, η Ζωή Μετά και οι Συνομήλικοι. Ενώ από το 2010 και έπειτα εκδίδει τα μέτρια έως απογοητευτικά Επικίνδυνα Νερά, Μαλλί με Μαλλί και άλλα μικρά άλμπουμ. Ήταν το 2015, όταν ο ήδη καταξιωμένος Αρκάς, ο οποίος είχε εμφανιστεί στα social media λίγο νωρίτερα και είχε αρχίσει να προωθεί τα σκίτσα του από εκεί, έγινε ξαφνικά στόχος έντονης κριτικής από τους αναγνώστες του. Ο λόγος ήταν ότι ο σκιτσογράφος, για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια καλλιτεχνικού έργου, στράφηκε προς ένα πολιτικό χιούμορ, ή μάλλον «κομματικό», επιτιθέμενος στην τότε «ελπιδοφόρα» νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο το διάστημα, μάλιστα, ο Αρκάς, ίσως σοκαρισμένος από την αμφίδρομη φύση της επικοινωνίας στα social media, έκλεισε το προφίλ του, υποδυόμενος το θύμα bullying. Όμως επανήλθε δριμύτερος σύντομα. Και, από τα τέλη του 2015 και έπειτα οι πολιτικές του τοποθετήσεις άρχισαν να χαίρουν μεγαλύτερης αποδοχής καθώς η απογοήτευση από τις πολιτικές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επεκτεινόταν στην κοινωνία. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι όμως, γιατί ο Αρκάς αποφάσισε ξαφνικά να στραφεί από ένα βαθύ, διαχρονικό και οικουμενικό χιούμορ που προβληματίζεται για την ζωή και την τέχνη, στην εφήμερη στοχευμένη κριτική προς μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Οι διαχειριστές της επίσημης σελίδας του Αρκά στο facebook έχουν δηλώσει ότι πλέον ο πολιτικός αμοραλισμός έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό που ο σκιτσογράφος δεν μπορούσε να αφήσει την κατάσταση ασχολίαστη. Σαφώς και υπάρχει πολιτικός αμοραλισμός στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, ωστόσο φαίνεται αδιανόητο πως ένας άνθρωπος που μεσουρανούσε δημιουργικά κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990 και έχει βιώσει το σκάνδαλο των πάμπερς, το «Τσοβόλα δωσ’ τα όλα», τα ζεϊμπέκικα του Άκη, τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο να απολαμβάνει στριπτίζ στα μπουζούκια, τα πρωτοσέλιδα της Αυριανής με την ημίγυμνη Μιμή και την γενικότερη επικρατούσα προκλητική πολιτική σήψη των εποχών αυτών ανακαλύπτει τώρα ξαφνικά τον πολιτικό αμοραλισμό… Βέβαια, η σελίδα έχει δηλώσει επίσης ότι «ο Αρκάς πάντα έκανε πολιτικό χιούμορ», αλλά με εξαίρεση κάποια καρέ στον Ισοβίτη και κάποια αδημοσίευτα, που καυτηριάζουν τις εκλογές και τους πολιτικούς αορίστως, το έργο του δεν είχε καμία άμεση αναφορά σε συγκεκριμένες κυβερνήσεις, γεγονότα και πρόσωπα ως το 2015. Πλέον ο Αρκάς μεταμορφώθηκε από μια καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα εφάμιλλη του Τσαρλς Σουλτς σε έναν απλό στρατευμένο γελοιογράφο. Άραγε πώς θα φαινόταν εάν ο Σουλτς είχε περάσει τα γηρατειά του παρατώντας τον Τσάρλι Μπράουν και φτιάχνοντας φτηνά προπαγανδιστικά σκίτσα υπέρ του Μπους του πρεσβύτερου; Άλλη μία δήλωση της σελίδας ήταν ότι το πολιτικό χιούμορ του Αρκά θα μπορούσε να αναφέρεται σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ισχυρισμός που αυτοαναιρείται πανηγυρικά όταν στα σκίτσα του φωτογραφίζεται σαφώς ο Αλέξης Τσίπρας, ως γελαστός νέος με κακά αγγλικά, όταν εμφανίζεται ξεκάθαρα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με το κόκκινο σακίδιο πλάτης του, όταν στηρίζει ανοικτά την ανατροπή της κυβέρνησης στην Βενεζουέλα, και όταν επιπλέον με κάποια σκίτσα του (σε καμία περίπτωση χιουμοριστικά) προωθεί το αμφιλεγόμενο κίνημα «Παραιτηθείτε». Πέρα από την υποκρισία αυτών των αντιφάσεων, πάντως, η επιλογή του Αρκά να κάνει ξαφνικά έντονα πολιτικό σκίτσο δεν έχει από μόνη της κάτι το μεμπτό. Ένα μεγάλο μέρος των παλιών αναγνωστών του που προέρχεται από τον χώρο της αριστεράς φαίνεται να εκλαμβάνει την πλήρη ταύτιση της πολιτικής θέσης του Αρκά με αυτήν της Νέας Δημοκρατίας ως κάποιου είδους «ξεπούλημα», αλλά θα έπρεπε να είναι προφανές ότι ο σκιτσογράφος έχει κάθε δικαίωμα να σχολιάσει την πολιτική κατάσταση και να επιλέξει την στάση του. Ωστόσο, η τόσο λυσσαλέα επίθεση εναντίον της κυβέρνησης, αλλά και η δηλητηριώδης ειρωνεία κατά του «ηλίθιου λαού» από έναν καλλιτέχνη που φαινόταν τόσο ψύχραιμος και αποστασιοποιημένος από τέτοιες μεροληπτικές μικρότητες, πραγματικά εκπλήσσει. Ενώ υπάρχουν πολλές αιτίες για να κριτικάρει κανείς έλλογα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τα επιχειρήματα της πολιτικής κριτικής του Αρκά αντανακλούν πλήρως αυτά των ΜΜΕ που πρόσκεινται στην τωρινή αντιπολίτευση. Επιχειρήματα εξαιρετικά απλοϊκά, διχαστικά και σαθρά. Ενδεχομένως, όπως μια μεγάλη μερίδα κόσμου, να έχει επηρεαστεί κι αυτός από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ και να ζει υπό τον τεχνητό φόβο μιας χρεοκοπίας ή μιας σταλινικής εκκαθάρισης των αστών. Ως αποτέλεσμα, τα πολιτικά του σκίτσα δίνουν την αίσθηση ότι φαντασιώνεται τον εαυτό του ως άλλο Σολτζενίτσιν, που τον διώκει ως αντιφρονούντα το κομμουνιστικό καθεστώς. Αυτό που προβληματίζει είναι το γεγονός ότι η κριτική του στην τωρινή κυβέρνηση, δεν γίνεται με το λεπτό και πνευματώδες χιούμορ στο οποίο μας είχε συνηθίσει αλλά περισσότερο με λογική φτηνού μακαρθισμού, επικεντρωνόμενη σε μία επίθεση χονδροειδούς προπαγάνδας, συχνά μέσω ενός μισάνθρωπου «Προφήτη» που κηρύττει με χυδαίους όρους όπως «ψεύτες» «κλέφτες» «ζώα» «σαλτιμπάγκοι» κ.α. Δυστυχώς, η στροφή του Αρκά στο πολιτικό σχόλιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θλιβερό γεγονός ότι το χιούμορ του είχε πάρει την κάτω βόλτα πολύ πριν ασχοληθεί με την πολιτική, και με τον σχολιασμό ασήμαντων σημείων της επικαιρότητας. Εάν ο Αρκάς αποφάσιζε να κάνει πολιτικό χιούμορ νωρίτερα στην καριέρα του πιθανόν να ήταν εξίσου ευφυές και αστείο με το υπόλοιπο παλαιότερο έργο του, ενώ τώρα είναι εξίσου αφελές και κρύο με τις καινούργιες του δημιουργίες. Πλέον, έφτασε να δημοσιεύει στον κίτρινο τύπο, το απελπιστικότερο μέχρι στιγμής έργο, τον «Φεβρουάριο και τους Έντεκα Μήνες» που, βασιζόμενο σε αστεία σεφερλίδικου τύπου με απλές παραφράσεις λέξεων, πέη, δυσοσμίες, ιδρωτίλες κ.α., έχει το επίπεδο φτηνής επιθεώρησης ή αμερικάνικης εφηβικής κωμωδίας. Από την υψιπετή κριτική της τέχνης του Show Business, έως τα απίθανα παιδαριώδη-βλακώδη «αστεία» του Φεβρουαρίου που σου παγώνουν το αίμα, φαίνεται ότι έχουν επέλθει τα πέτρινα χρόνια στο χιούμορ του Αρκά, ο οποίος μάλλον δείχνει απλώς να παίζει παίγνια δημοσιότητας, και να βιοπορίζεται… Εδώ πλέον δεν δημιουργούνται χαρακτήρες, ούτε πλοκή, ούτε ηθοπλασία. Μεμονωμένα, εύπεπτα, προς τέρψιν γρήγορων φεισμπουκικών αναγνώσεων, με συχνά ακαλαίσθητες επεκτάσεις των αστείων εκ μέρους των σχολιαστών. Λείπει πλέον το παράδοξο, το ανατρεπτικό, το εκρηκτικό. Δεν θα είναι υπερβολή αν λέγαμε ότι λείπει το ποιοτικό… Όσο τα τεχνικά μέσα που έχει στην διάθεσή του ο σκιτσογράφος βελτιώνονται, και η ευκολία δημιουργίας των σκίτσων και η συχνότητα με την οποία βγαίνουν αυξάνει, τόσο η ποιότητα του χιούμορ του χειροτερεύει. Παρόλα αυτά, θα ήταν άδικο να είμαστε τόσο απαιτητικοί από τον Αρκά. Μόνο ένα από τα κορυφαία δημιουργήματά του θα ήταν αρκετό για να τον καταστήσει κορυφαίο σκιτσογράφο, οπότε, δεδομένου ότι έχει βγάλει τόσα αριστουργήματα, θα ήταν ουτοπικό να περιμένουμε να κρατηθεί εσαεί στο ίδιο επίπεδο. Ωστόσο, ακριβώς αυτό το υψηλό επίπεδο του έργου του, όπως το γνωρίζαμε, είναι που μας κάνει να απογοητευόμαστε με την τεράστια απόστασή που έχει από τα καινούργια σκίτσα που βλέπουμε να αναρτά. Ευχόμαστε στον Αρκά να πάρει τον χρόνο του, να αφήνει να ωριμάζουν οι δημιουργίες του, και να μη γίνεται πλέον έρμαιο του αδηφάγου διαδικτυακού χρόνου και των πολιτικών εμμονών του. *Ο Γιώργος Μαρτινίδης είναι συγγραφέας, ψυχολόγος και διδακτορικός ερευνητής στο πεδίο της περιφερειακής και αστικής ανάπτυξης. **Ο Ιπποκράτης Ταυλάριος είναι φωτογράφος ειδικευμένος στην ασπρόμαυρη καλλιτεχνική φωτογραφία, μαθηματικός και θεολόγος. Πηγή
  19. Ένα γράμμα πικρίας στον αγαπημένο μου Αρκά Αγαπημένε μου Αρκά, Δεν ξέρω πως σε λένε, ποιος είσαι και από που κρατάει η σκούφια σου. Δεν ξέρω καν αν είσαι ένας ή αν είστε πολλοί. Ποτέ δεν με ένοιαξε για να είμαι ειλικρινής. Δεν το έψαξα γιατί δεν είχε καμία σημασία να μάθω το πραγματικό σου πρόσωπο. Ήσουν για μένα, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ένας ήρωας της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ξοδεύει όλο του το χαρτζιλίκι για να αγοράσει τα καινούρια σου βιβλιαράκια, αλλά και όταν είχες καιρό να βγάλεις καινούρια, έβρισκα να αγοράσω ένα παλιό που δεν είχα. Σε θαύμαζα και μεγάλωσα μαζί σου. Μεγάλωσα με τις κοινωνικές ανησυχίες του «Ισοβίτη», που μέσα από τη μιζέρια του καταδείκνυε τα στραβά τόσο στο σωφρονιστικό σύστημα, όσο και στην κοινωνία γενικότερα. Μεγάλωσα με τις «Χαμηλές Πτήσεις» και το αυθάδες σπουργίτι που βρισκόταν σε μία μόνιμη εφηβεία γεμάτη ειρωνεία και κόντρες με τον μπαμπά του, τον οποίο όμως κατά βάθος αγαπούσε πολύ, όπως όλα τα παιδιά στην εφηβεία άλλωστε. Μεγάλωσα με τις υπαρξιακές σου αναζητήσεις στη «Ζωή Μετά», και ανακάλυψα το πετυχημένο σόκιν χιούμορ σου μέσα από τον κυνικό σεξισμό της Λουκρητίας. Αγόραζα την εφημερίδα που παρουσίαζες τα σκίτσα σου, είτε αυτή λεγόταν Ελευθεροτυπία, είτε Έθνος, για να παίρνω συχνά πυκνά μια δόση από την πιο πετυχημένη σάτιρα που γράφτηκε ποτέ σε αυτή τη χώρα. Ταυτίστηκα απίστευτα με τον τρόπο προσέγγισής σου, συμφώνησα άπειρες φορές μαζί σου, αγανάκτησα όταν είδα πολλάκις πως η φωνή της λογικής μέσα στην ελληνική τρέλα βρισκόταν σε μισή σελίδα μιας κυριακάτικης εφημερίδας. Μα πάνω απ'όλα, αυτό που θαύμαζα σε εσένα ήταν ένα πράγμα. Η αδιαπραγμάτευτη, αδέσμευτη και αχρωμάτιστη κατεύθυνση της σάτιρας σου. Αυτό εδώ και λίγες μέρες σταμάτησε να ισχύει και επίσημα. Είχα αρχίσει να παρατηρώ το ύφος των δημοσιεύσεών σου τους τελευταίους μήνες, αλλά το θεώρησα μία καλοπροαίρετη κριτική στην κυβέρνηση, και πίστεψα πως η κριτική και η σάτιρα θα ήταν ίδια, όποια κι αν ήταν η κυβέρνηση. Γιατί έτσι σε είχα μάθει. Με πρόδωσες Αρκά, και μένα και εκατομμύρια υποστηρικτές σου σε αυτή τη χώρα. Με τρομερή απογοήτευση είδα πως δημοσίευσες στην προσωπική σου σελίδα στο Facebook μια εικόνα, με έναν εκ των πρωταγωνιστών σου να μονολογεί: «Το ξέρω ότι η συγκέντρωση δεν θα έχει αποτέλεσμα! Ξέρω ότι δεν θα έχει καν κόσμο! Αλλά θα πάω έστω κι αν είμαι μόνος μου! Γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι εμείς οι μόνοι μας υπάρχουμε και είμαστε πολλοί!» Γνώριζα φυσικά πως την επομένη αυτής της δημοσίευσης ήταν η συγκέντρωση στο Σύνταγμα της κίνησης «Παραιτηθείτε». Παρόλο που δηλώνει ανεξάρτητη, είναι τοις πάσι γνωστό πως αυτή η κίνηση έχει την αμέριστη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας (προφανώς). Και πλέον έχει και τη δική σου. Πήρες θέση Αρκά. Εσύ δεν έπαιρνες ποτέ θέση. Υποστήριξες μία ομάδα έναντι μιας άλλης. Σταμάτησες να είσαι απλός παρατηρητής και έγινες παίκτης. Χρησιμοποίησες τους 761.000 υποστηρικτές σου για να προωθήσεις μία πολιτική εκδήλωση συγκεκριμένου κομματικού χρωματισμού. Την ίδια μέρα «ανέβασες» άλλες τρεις εικόνες, υποστηρίζοντας και προωθώντας την διαδήλωση της επομένης. Κάλεσες τον κόσμο να στηρίξει τους «Παραιτηθείτε» και έχασες αυτό που σε χαρακτήριζε ως τον πιο άξιο εκφραστή της σύγχρονης ελληνικής σάτιρας. Την αντικειμενικότητα σου. Μην με παρεξηγείς, δεν έχει να κάνει με το ποια διαδήλωση στήριξες. Όποια και αν ήταν θα έλεγα ακριβώς το ίδιο πράγμα. Εγώ από τον ηθοπλάστη της εφηβείας μου περίμενα περισσότερα, και σίγουρα όχι αυτό. Και αν αναρωτιέσαι γιατί το κάνω τόσο μεγάλο θέμα, αν σου φαίνεται ότι μάλλον το δραματοποιώ κάπως, σκέψου πόσοι Έλληνες σε διαβάζουν και πόσους επηρεάζεις. Σκέψου ότι η σελίδα σου στα κοινωνικά δίκτυα είναι από τις πιο πολυπληθείς πανελλαδικά, αν όχι η πολυπληθέστερη. Εγώ αγαπητέ Αρκά δεν θέλησα ποτέ να πάρεις θέση. Γιατί αυτό θα χαλούσε όλη την εικόνα που είχα για σένα, όπως και τελικά τη χάλασε. Ήθελα πάντα, να σχολιάζεις τους πάντες και τα πάντα, όποιον θεωρείς εσύ ότι χρίζει καυτηριασμού, χωρίς να επιλέγεις στρατόπεδα. Αυτή σου η τακτική και το ήθος άλλωστε σε έφεραν εδώ που είσαι σήμερα. Εν αντιθέσει με άλλους, στρατευμένους σάτυρους κομμάτων που σήμερα κυβερνάνε τη χώρα, οι οποίοι έχασαν το όποιο κοινωνικό έρεισμα είχαν αποκτήσει στον Έλληνα πολίτη, κάνοντας φτηνή προπαγάνδα υπέρ των κομματικών τους συνεργατών. Δεν θα ήθελα να έχεις μια τέτοια κατάληξη Αρκά. Σε αφήνω Αρκά, με την ελπίδα να αλλάξεις πάλι πορεία και να επιστρέψεις σε αυτό που σε έκανε τον Αρκά των Ελλήνων. Το εύχομαι όχι μόνο για εσένα, αλλά και εγωιστικά βλέποντας το, για μένα, για να ξαναβρώ την καλή συντροφιά των βιβλίων σου και των σκίτσων σου, από την οποία εξαιτίας σου, από σήμερα αποφάσισα να ξεκόψω. Φιλικά, Ένας πρώην θαυμαστής σου Πηγή
  20. Τρεις σημειώσεις πίσω (ή μπροστά) από την πολιτική στροφή του Αρκά και τα σκίτσα υπέρ των 'Παραιτηθείτε'. ο θέμα με τον Αρκά είναι το εξής: ήταν ένα αόρατο πρόσωπο αποδεκτό από όλους. Η σάτιρά του δεν πείραζε κανέναν. Ίσα ίσα, που ενθάρρυνε τον κόσμο να νιώθει ευφορία, να γελάει, να απομένει ενεός με μία εντυπωσιακή σκέψη. Το γεγονός ότι ο κόσμος δεν έμαθε ποτέ ποιος είναι- και είναι πολύ πιθανό να μη μάθει όσο βρίσκεται εν ζωή- έπαιξε αναμφισβήτητα το ρόλο του. Το ορατό πρόσωπο τίθεται απευθείας σε κριτική. Σημείωση πρώτη: ο Αρκάς έκανε πάντα πολιτική σάτιρα. Πολιτική κίνηση είναι να σατιρίζεις τις καταστάσεις στις φυλακές, τον έμφυλο ρατσισμό, την ερωτική τάση. Πολιτική κίνηση δεν είναι απλώς να βάζεις κάτω τι έκανε ένας υπουργός ή ένας πρωθυπουργός, ποιοι είναι οι φόροι και αν υπέκυψε μία κυβέρνηση στα αιτήματα των δανειστών. Παραδείγματος χάρη, η τωρινή κυβέρνηση έχει αποτύχει ολοσχερώς πολιτικά, όχι μόνο επειδή δεν έκανε καμία υπόσχεση πραγματικότητα, όχι μόνο επειδή βρίσκεται υπόλογη επειδή δεν άκουσε το λαϊκό πρόσταγμα πριν από δύο χρόνια, δηλαδή στις 5 Ιουλίου 2015, αλλά διότι οι δρόμοι της Αθήνας κλείνουν και οι ΜΑΤατζήδες δέρνουν πολίτες. Αν μη τι άλλο, μετά το κίνημα των Αγανακτισμένων, στο οποίο τα όργανα της τάξης πετούσαν χημικά ακόμα και στους σταθμούς του μετρό, αυτό που θα έπρεπε να περιφρουρήσει η περίφημη Αριστερά είναι η προσωπική ελευθερία στους δρόμους της πόλης. Με την Ηρώδου Αττικού κλειστή και τους διαδηλωτές γενικώς να κινδυνεύουν, η εποχή που ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης πήγαινε με τρόλεϊ στη δουλειά μοιάζει με μακρινό αστείο. Ο Αρκάς, λοιπόν, έκανε πολιτική σάτιρα ανέκαθεν. Αυτό που δεν συνεπάγεται η πολιτική σάτιρα είναι να αφορά ξεκάθαρα στην πολιτική σκηνή του τόπου. Δεν ήταν όλη η δουλειά του πολιτική σάτιρα, αλλά από καιρού εις καιρόν άφηνε τα σημάδια του. Το Θηρία Ενήμερα, παραδείγματος χάρη, ήταν πολιτική σάτιρα. Τον τελευταίο καιρό, παρ’ όλα αυτά, τέθηκε απέναντι στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαιτέρως με τους Παραιτηθείτε. Και τα τρία σκίτσα του, αν τα δει κάποιος από καλλιτεχνικής άποψης, είναι εξαιρετικά επιτυχημένα, ωστόσο αυτό που ακόμα και οι φανατικοί αναγνώστες του δεν ανέμεναν ήταν να τεθεί ολοφάνερα κατά κάποιου, οποιουδήποτε. Η διαφορά του με την πολιτική σάτιρα είναι ότι για πρώτη φορά παίρνει ουσιαστικά το μέρος κάποιου άλλο. Πριν από δύο χρόνια, όταν γινόταν το δημοψήφισμα, ο Αρκάς έδειξε, μπορεί να πει κάποιος, ότι τον ενδιέφερε το 'Ναι', παρ’ όλα αυτά δεν υπήρχε αντίπαλο δέος το οποίο να φαίνεται πως υποστηρίζει, όπως τώρα, που αναφέρθηκε σε κανονικούς ανθρώπους που επιχείρησαν να κάνουν διαδήλωση, δηλαδή έναν έστω και πολύ προσωρινό μηχανισμό. Και επειδή με τη μορφή που της έχει δώσει η κυβέρνησή της αυτή μοιάζει να είναι η μόνη Αριστερά, χάνοντας την ουσία της και το αίσθημα περί δικαίου, ήταν πολύ λογικό ότι η κίνηση του Αρκά θα περνούσε από το μικροσκόπιο και ο ίδιος θα δεχόταν κριτική. Άλλωστε, αν δεν διαφεύγει από το μυαλό κάτι, τα πρώτα σατιρικά σκίτσα που αφορούσαν στην πολιτική σκηνή τους σύγχρονους καιρούς έγιναν κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος, τα οποία τότε, σε ένα λαό που όδευε προς το διχασμό, είχαν φέρει και τα πρώτα σχόλια. Σημείωση δεύτερη: ένα από τα κλασικά ρητά, που χρησιμοποιείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κυρίως για να αναδείξει την ανθρώπινη φύση, αναφέρει, "αλίμονο στο νέο που δεν είναι αριστερός και στο γέρο που δεν είναι δεξιός". Τώρα, αυτό είναι άσχετο με ό,τι λες πως είσαι. Η Αριστερά είναι ένα κομμάτι στο οποίο ο υποστηρικτής πρέπει να δείχνει συνεχώς ότι τηρεί τις αξιακές συνιστώσες του. Αν παρατηρηθεί αυστηρά, ο αριστερός είναι ολικής απασχόλησης: αν κάνει οικογένεια είναι ασφαλές να κοιτάζει το συμφέρον της, ωστόσο επ’ ουδενί πρέπει να επωφελείται εις βάρος άλλων ανθρώπων, να ψάχνει παραθυράκια στους νόμους ή να βάζει μέσο για να πετύχει ένα στόχο. Αυτομάτως, τέτοιες πράξεις τον καθιστούν κάτι άλλο. Ωστόσο, ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει επιζητεί τη σταθερότητα. Οι εναλλαγές στο zeitgeist τον ενοχλούν, διότι απειλούν τις συνήθειές του, που είναι μείζονος σημασίας να τηρούνται. Δεν αποδέχεται την τάση της νεότητας να ζητήσει ολοκληρωτική μεταστροφή σε μία κατάσταση, διότι τότε νιώθει χαμένος και πραγματικά φοβισμένος για το τι θα του φέρει η επόμενη μέρα. Όσο ο άνθρωπος προχωρά, τόσο νιώθει ότι αυτό που συμβαίνει, ακόμα και αν δεν είναι το καλύτερο δυνατόν, είναι το βολικό. Αν όντως διαθέτει υλικά αγαθά, δε, δεν προτιμά την αλλαγή του. Τέτοιες απόψεις παρατηρήθηκαν κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος, το οποίο προσέφερε ένταση που εδώ και πολλά χρόνια είχε να ζήσει ο τόπος, φυσικά με τη βοήθεια της εικονικής πραγματικότητας και της ευρυζωνικότητας. Ο Αρκάς, που ξεκίνησε την καριέρα του με τον Κόκορα στη Βαβέλ το 1981, συμπληρώνει, αν δεν έχει συμπληρώσει, ήδη 36 χρόνια στο κουρμπέτι. Και ενώ μέχρι τώρα κατάφερε και δεν υπήρξε αναχρονιστικός, αυτήν τη στιγμή έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να υπερασπίζεται τουλάχιστον τα καλά και συμφέροντα. Τα οποία τίθενται εν κινδύνω με την κυβέρνηση, που, με τη σειρά της, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να τη βρεις πουθενά. Η αντίστασή της είναι από ελάχιστη ως μηδαμινή, η παράδοσή της, από εύκολη ως ολοκληρωτική. Οπότε ό,τι και να διακινδυνεύσεις να πεις, εκπλήσσεσαι από το πόσο εύκολα καταστρατηγεί, όχι μόνο τις ηθικές αξίες της κατάστασης που υποτίθεται ότι πρεσβεύει αλλά, ακόμα και εκείνων των πραγμάτων που θα έπρεπε να κάνει ως ελάχιστα. Και αν εδώ πρόκειται για μνημείο ανικανότητας, τότε ακόμα και ο Αρκάς, που έχει βαρεθεί τις αλλαγές, στρέφει σε διαφορετική θέα το πρόσωπό του, ακόμα και αν αυτή δείχνει ό,τι αποκαλούμε 'φιλελέδες', ένα φρέσκο κίνημα το οποίο επίσης δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια. Σημείωση τρίτη: μπορεί οι απόψεις μας, ως επί το πλείστον, να είναι παγιωμένες, ωστόσο όσο πιο γρήγορα τις λαμβάνουμε τόσο πιο μεγάλη είναι η αμφιβολία για τη δυναμική εκείνου που ξεχνάμε. Και αφού μάς έχει δοθεί το βήμα να σχολιάζουμε, τότε δεν είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι για κάθε γνώμη που παραθέτουμε με βιασύνη υπάρχει μία αλήθεια που αφήνουμε πίσω μας. Αν παραδείγματος χάρη χωρίς κόστος καταφερθούμε εναντίον του Αρκά για τη σαφή υποστήριξη, πια, λησμονούμε ότι πρόκειται για ένα μέρος της κουλτούρας μας τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ένα μυαλό που δούλεψε και συνεχίζει να δουλεύει ασταμάτητα, παράγοντας έργο πολυσέλιδο και αποσπασματικό, για να παρέχει στον αναγνώστη τόσο μία στη συντριπτική πλειοψηφία της πρωτότυπη ματιά στα γεγονότα και στις σχέσεις όσο και χώρο ώστε να μετατρέψει ο ίδιος τη θέαση που έχει για την πραγματικότητα και τη ζωή, αν όχι να την αλλάξει, να την παραλλάξει ανεπαίσθητα σίγουρα. Αυτή η προσφορά, που γίνεται με καλαισθησία και σαρκασμό, στον όχι αμελητέο κόσμο του σκίτσου, πρέπει να συνοδεύεται από ευγνωμοσύνη για τις φορές που γελάσαμε αλλά και θαυμάσαμε το μυαλό πίσω από τους ήρωες, τον εγγαστρίμυθο που οδηγεί σε παιγνιώδη, ταχυδακτυλουργικά, συμπεράσματα. Πράγματι, ίσως να προκαλεί δυσφορία το γεγονός ότι τα τελευταία σκίτσα του δείχνουν ροπή, αλλά πέρα από όλα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, σε αντίθεση με τον τραγουδοποιό, φερ’ ειπείν, που δεν υποχρεούται να λέει τη γνώμη του για την πολιτική, ο Αρκάς ζει από αυτό και η δημοσιογραφία ανέκαθεν είναι μία κατάσταση που αποσκοπεί στο εμπόριο, όπως όλες οι καταστάσεις, από την πώληση υφασμάτων έως και το γάμο και από την απεργία των σκουπιδιάρηδων έως τη συγγενική σχέση, ακόμα και την πλέον κοντινή. Ο αναγνώστης, που αύθις υπάρχει και ως κριτικός, μπορεί μόνο να υποθέτει για ποιο λόγο έγινε αυτή η μεταστροφή: ασχέτως αν παραθέσει το συμπέρασμά του με βεβαιότητα, η έλλειψη απόδειξης καθιστά αυτό το συμπέρασμα χοϊκή υπόθεση. Ο Αρκάς μπορεί να δεσμεύθηκε να ενεργεί με γνώμονα μία γραμμή, μπορεί να διάλεξε το χρόνο να αναδείξει την πολιτική πεποίθησή του ή μπορεί να έχει απλώς μεγαλώσει και να επιζητεί μία σταθερότητα, απορρίπτοντας, λόγω της παραξενιάς του ίδιου του χαρακτήρα του, παραξενιάς που είναι ένας κοινός γνώμονας όσο περνούν τα χρόνια, τον όποιο άλλο τρόπο. Εμείς, το βέβαιο είναι ότι, δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε με βεβαιότητα, καθότι πρόκειται για πρόσωπο (ή ακόμα και πρόσωπα) το οποίο δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει. Όποια εγγύηση γίνεται να δοθεί είναι ότι όσον αφορά την αιχμηρή γραφίδα του, η συνέχεια θα είναι συναρπαστική. Πηγη
  21. Εναν Αρκά στα μέτρα μας Στους επικριτές του Αρκά επειδή σατιρίζει την κυβέρνηση προστέθηκε εσχάτως και η Ελενα Ακρίτα, η οποία με άρθρο της στα «Νέα» τοποθέτησε αυθαίρετα τον εαυτό της σε μία, κατά τη γνώμη της, μεγάλη ομάδα που υποθέτει ότι έχει μαζικά προδοθεί. Αλλά ο Αρκάς κανέναν δεν πρόδωσε, γιατί σε κανέναν δεν ανήκει Οσο μοναχική είναι η δημιουργία ενός σκίτσου, άλλο τόσο μοναχική είναι και η ανάγνωσή του. Αλλους μπορεί να ερεθίσει άλλους όχι, το σίγουρο όμως είναι ότι αυτό δεν είναι μια συλλογική διαδικασία, μια ομαδική ομοιόμορφη αντίδραση και ένα σταθερό μικρό σύμπαν που υποδέχεται το πόνημα σαν να μπορούσε να το προδιαγράψει. Η ποικιλία της αποδοχής διαχέεται μέσα στην ποικιλία της έμπνευσης και αυτός είναι ο μόνος τρόπος να παραμένει ελεύθερος ο σκιτσογράφος από τον καταναγκασμό της προσμονής κάποιου κοινού. Το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι ο σκιτσογράφος δεν οφείλει καμιά εξήγηση για την έμπνευσή του, γιατί ο ίδιος δεν ανήκει σε κανέναν. Ο θαυμασμός στη δουλειά ενός δημιουργού δεν στοιχειοθετεί για λογαριασμό σου δικαιώματα για το μέλλον –είναι το ίδιο ελεύθερος με σένα να αλλάξει απόψεις, τεχνοτροπία, εποχή, στυλ. Είναι τελείως ελεύθερος να φτιάξει κάτι που είσαι το ίδιο ελεύθερος να μη σου αρέσει. Ο αναγνώστης είναι παντοδύναμος, δεν σου φτάνει; Η κυρία Ακρίτα αυθαιρέτως τοποθετεί τον εαυτό της σε μία, κατά τη γνώμη της, μεγάλη ομάδα που υποθέτει ότι έχει μαζικά προδοθεί από τα πράγματα που φτιάχνει ο Αρκάς αυτήν την εποχή. Αυτό ως υπόθεση πάσχει γιατί φαντάζομαι το ερέθισμά της είναι το προσωπικό της γούστο και ίσως κάποιων φίλων της που το συζήτησε. Και μάλλον όχι μόνο γούστο αλλά και πολιτική οπτική. Σαν να ήταν υποχρεωμένος ο δημιουργός να αποτελεί μονίμως την αναφορά κάποιου συλλογικού υποκειμένου και να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση να μην το διαψεύσει. Οι σημαντικοί σκιτσογράφοι όμως δεν συνομιλούν με κανένα κοινό, απλώς υπάρχουν και εργάζονται –αν συμβεί το αντίθετο εγκλωβίζονται στην εικόνα που έχουν άλλοι για αυτούς και αυτοαναιρούνται. Για αυτό αδίκως παραθέτει η αρθρογράφος όλην τη βιβλιογραφία του Αρκά που κατέχει, δίκην αποδείξεως εννόμου συμφέροντός της να διαμαρτυρηθεί. Τη δική της εποχή περιγράφει όχι τη δική του. Το σκίτσο δεν είναι μαζική σάτιρα σαν την επιθεώρηση, τις σατιρικές εκπομπές της τηλεόρασης ή τα stand up comedies, όπου οι άνθρωποι γελούν ή παγώνουν όλοι μαζί και ο καλλιτέχνης καταρχήν θέλει να αποσπάσει τη συλλογική αποδοχή. Το σκίτσο είναι χάρτινο καραβάκι που ταξιδεύει μόνο του, ερήμην του δημιουργού του, με τη δύσκολη αποστολή να αποσπάσει βλέμματα που αντιλαμβάνονται το κλείσιμο του ματιού και χείλη που ίσως γελάσουν – ο αναγνώστης το βλέπει μόνος του, γελά, δυσαρεστείται, αδιαφορεί αλλά σίγουρα δεν το μοιράζεται, απλώς γιατί δεν μοιράζεται η στιγμή. Και το σκίτσο είναι το στοίχημα της μαγικής στιγμής, την επόμενη στιγμή που θα το δει κάποιος άλλος ο δικός σου αιφνιδιασμός έχει φύγει. Δεν αιφνιδιάζεστε όλοι μαζί, για αυτό δεν γελάτε ή θυμώνετε ή παραμένετε απαθείς όλοι μαζί, για αυτό δεν ανήκετε σε καμία ομάδα που δοξάζει ή απαξιώνει ένα δημιουργό συλλογικά. Επομένως κανείς δεν σας προδίδει και ασφαλώς δεν σας ανήκει –όπως εσείς δεν δίνετε λογαριασμό γιατί αλλάζετε ιδέες έτσι και ο σκιτσογράφος δεν έχει να απολογηθεί για τη μάχη της καθημερινής του ιδέας. Ασφαλώς κάποια στιγμή ενώνεις τις τελίτσες, τα εκατοντάδες, χιλιάδες σκίτσα ενός δημιουργού, και φτιάχνεις νοερά το διάγραμμά του. Καλός ή κακός, συμφωνώ ή διαφωνώ. Και αυτό δική σου απόφασή είναι όμως, όχι δική του. Εκείνος θα παραμείνει ένας μοναχικός καβαλάρης της επικαιρότητας που θα στέλνει τα αινιγματικά, υπαινικτικά του σινιάλα σε αγνώστους, σαν σήματα μορς μέσα στη νύχτα, και τα μισά θα του επιστρέφουν λάθος. Πάει πολύ να πρέπει να απαντά τι διαβάζει ο ασύρματος του καθενός. Αν τον λαμβάνουν πολλοί ή λίγοι, αυτό είναι το μέτρο της δύναμής του. Πηγή Όπως καταλαβαίνετε, αυτό το άρθρο είναι απάντηση σε αυτό
  22. GreekComicFan

    ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

    Τιμή καταλόγου: 13€ Πιστοί στο πνεύμα της επιτομοποίησης όλων των άλμπουμ του Αρκά, το 2013 οι εκδόσεις γράμματα έβγαλαν το Επείγοντα Περιστατικά, το οποίο συλλέγει τα δύο θεατρικά του, το Εχθροί Εξ Αίματος και Βιολογικός Μετανάστης. Οπότε δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω από αυτά που θα βρείτε στις ξεχωριστές παρουσιάσεις. Ευχαριστούμε τον Μενίγ Πουαγό για την παραχώρηση του αντίτυπου του για το σκανάρισμα.
  23. ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΤΑ ΣΚΙΤΣΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ETHNOS.GR Γιατί ο Αρκάς έφυγε από το Facebook Η εικόνα ενός ανθρώπου των σπηλαίων που γράφει στον υπολογιστή του και μονολογεί «WiFi παντού. Αυτό θα πει εξέλιξη» ήταν το καυστικό σχόλιο του Αρκά για την ανεξέλεγκτη συμπεριφορά πολλών χρηστών των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης και ταυτόχρονα το τελευταίο καινούργιο σκίτσο που έδωσε για δημοσίευση στo επίσημο προφίλ του στο Facebook. Ορισμένα από τα σκίτσα του Αρκά στο Facebook, με εμφανή τον σχολιασμό της πολιτικής επικαιρότητας που προκάλεσε -ακριβώς γι' αυτό τον λόγο- επιθέσεις εις βάρος του, φαινόμενο που παρατηρήθηκε ιδιαίτερα πέρυσι το καλοκαίρι. Από εδώ και στο εξής ο σπουδαίος κομίστας θα δημοσιεύει ηλεκτρονικά τα καινούργια σκίτσα του μόνο στο ethnos.gr, με το οποίο έχει συνεργασία ετών, και φυσικά θα τα παρουσιάζει στα άλμπουμ του, τα οποία θα συνεχίσουν να εκδίδονται. Στα τρία χρόνια που λειτουργεί το προφίλ του, ο Αρκάς βρέθηκε αντιμέτωπος με το χάος και την ανομία του Ιντερνετ, δίνοντας πολλές μάχες. Τα έβαλε με τους ανώνυμους «τζιχαντιστές του Διαδικτύου» οι οποίοι σκορπούν μίσος σε κάθε άποψη που είναι διαφορετική από τη δική τους, με έμμισθα τρολ σε διατεταγμένη υπηρεσία, με ανθρώπους που τον κατηγόρησαν ή τον χλεύασαν επειδή τα σκίτσα του έγιναν περισσότερο πολιτικά. Αυτές οι μάχες φαίνεται ότι επηρέασαν πολύ τον Αρκά, έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, με τόση... αδιαφορία για τη δημοσιότητα που κανείς δεν ξέρει το παραμικρό για την ταυτότητά του. Οταν διαπίστωσε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσει και τους υποκλοπείς του Facebook που έπαιρναν χωρίς άδεια τα σκίτσα του και δημιουργούσαν σελίδες με το όνομα «Αρκάς», το ποτήρι ξεχείλισε. «Η σελίδα δεν πρόκειται να ανεβάσει ξανά καινούργια σκίτσα, όσο υπάρχουν σελίδες σαν κι αυτή που εκμεταλλεύονται το όνομα του Αρκά και αναδημοσιεύουν αυθαίρετα ό,τι ανεβάζουμε χωρίς να αναφέρουν καν την πηγή» έγραψαν οι διαχειριστές της Arkas-The Original Page το περασμένο Σάββατο, αναφερόμενοι σε μια σελίδα που άλλαξε πλέον το όνομά της σε «Αρκάς - Σελίδα Φίλων του Αρκά» και από την περασμένη Κυριακή αναφέρει ξεκάθαρα ότι είναι ανεπίσημη. «Δεν έχει νόημα» Η συνεργασία ετών του Αρκά με το ethnos.gr θα προσφέρει τη δυνατότητα στους επισκέπτες του site να συνεχίσουν να απολαμβάνουν ηλεκτρονικά τα σκίτσα του. «Σ’ αυτήν τη σελίδα ο Αρκάς ανεβάζει παλιά, αλλά και καινούργια, αδημοσίευτα σκίτσα από τα οποία δεν προσπορίζεται κανένα κέρδος. Δηλώσαμε ότι δεν έχει νόημα να ανεβαίνουν καινούργια σκίτσα όσο υπάρχουν ψευδεπίγραφες σελίδες που τα καρπώνονται. Η συγκεκριμένη δεν είναι η μόνη, αλλά είναι η πιο προκλητική. Εχει τον τίτλο ‘Αρκάς’ ώστε να βγαίνει στις μηχανές αναζήτησης, κάνει όλα τα καινούργια σκίτσα copy- paste και όχι share που είναι το νόμιμο και μαζεύει likes που είναι πιθανόν κάποια στιγμή να τα εξαργυρώσει. Το χειρότερο είναι πως παραπλανά χρήστες που πιστεύουν ότι αυτή η σελίδα αντιπροσωπεύει τον Αρκά κι έτσι οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να περάσει απόψεις στο όνομα του Αρκά. Ολα αυτά είναι απολύτως παράνομα» ανέφεραν οι διαχειριστές της επίσημης σελίδας σε άλλη ανάρτησή τους. Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη περιπέτεια του Αρκά στον κόσμο του Facebook. Πριν από περίπου δύο μήνες, ο σκιτσογράφος δέχθηκε τα βέλη του ιντερνετικού όχλου, ο οποίος τον κατηγόρησε ως «ναζί» και «οπαδό της ευγονικής». Αιτία ήταν ένα σκίτσο του με πρωταγωνιστή τον «Προφήτη». Σε αυτό, ο γενειοφόρος ήρωας του Αρκά λέει στους πιστούς «κάντε αυτό που πρέπει αν δεν θέλετε να σας καταριούνται οι επόμενες γενιές» και στην ερώτηση «δηλαδή, τι να κάνουμε;» απαντά «στείρωση». Η αντίδραση και τα υβριστικά σχόλια ήταν τόσο έντονα που ανάγκασαν τον Αρκά να αποσύρει το σκίτσο από την επίσημη σελίδα του και τους διαχειριστές της να προχωρήσουν στις -τελικά- απαραίτητες διευκρινίσεις για το περιεχόμενό του. «Αν δεν θέλετε να σας καταριούνται οι επόμενες γενιές κάντε στείρωση, δηλαδή η μόνη πιθανότητα να μη σας καταριούνται οι επόμενες γενιές είναι να μην υπάρξουν επόμενες γενιές. Δεν υπάρχει πιο άχαρο πράγμα από το να εξηγείς ένα αστείο (και ειδικά ένα αστείο του Αρκά που έχει τόσες συνδηλώσεις ώστε οποιαδήποτε εξήγηση το καταστρέφει). Ομως αυτό το σκίτσο δέχτηκε πολλές αναφορές και αρνητικά σχόλια, ακόμα και κατηγορίες από τον έρποντα κρετινισμό του Διαδικτύου για ευγονική (!!!) και ναζισμό (!!!), γι' αυτό θεωρήσαμε σωστό να κάνουμε αυτό το σχόλιο» έγραψαν. Ακόμα και αυτό το περιστατικό, πάντως, ωχριά μπροστά στο ανελέητο διαδικτυακό bullying που υπέστη ο Αρκάς πέρυσι το καλοκαίρι εξαιτίας των σκίτσων του. Στην πιο φορτισμένη πολιτικά περίοδο των τελευταίων δεκαετιών, στην οποία κάθε διαδικτυακή διαφωνία μετατρεπόταν σε χρόνο μηδέν σε χυδαίο υβρεολόγιο, τα πολιτικά σκίτσα του Αρκά προκάλεσαν όχι μόνο εκτός ορίων διαδικτυακές επιθέσεις αλλά και σφοδρή πολιτική αντιπαράθεση. Από τα σκίτσα εκείνων των ημερών, δύο ήταν αυτά που προκάλεσαν τις μεγαλύτερες αντιδράσεις. Στο πρώτο έγραφε «Εχω μεγάλη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Είναι άνθρωποι που πατάνε γερά στον αέρα» και στο δεύτερο «Ηγέτης είναι αυτός που μπορεί να αποτρέψει μια καταστροφή η οποία δεν θα ερχόταν αν δεν κυβερνούσε». Υβρεις και σοκ Οταν δημοσιεύτηκαν, η σελίδα του στο Facebook κατακλύστηκε από δεκάδες υβριστικά μηνύματα. Ο Αρκάς, άνθρωπος χαμηλών τόνων που δεν αρέσκεται στις αντιπαραθέσεις, σοκαρίστηκε τόσο πολύ από αυτά που διάβασε που πήρε την απόφαση να κλείσει οριστικά τη σελίδα. Το σχόλιο των διαχειριστών της σελίδας ήταν το εξής: «Στο κλίμα της πολιτικής βαρβαρότητας κάποιοι παρεξήγησαν κάποιες αναρτήσεις και έκαναν κακοήθη σχόλια. Εφτασαν σε σημείο να υπαινιχθούν ότι ο Αρκάς χρηματίζεται από συγκεκριμένα κέντρα για τα σκίτσα που αναρτήσαμε. Δεν συμφωνούμε με την απόφαση του Αρκά, αλλά καταλαβαίνουμε απόλυτα έναν άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή απέφυγε τη δημοσιότητα, να διασύρεται από ανεγκέφαλους επειδή, χωρίς κανένα κέρδος, έδωσε την άδεια να δημοσιεύονται σκίτσα του στο Facebook» έγραψαν οι διαχειριστές της σελίδας. Λίγες ώρες αργότερα, ωστόσο, την ενεργοποίησε ξανά με ένα πικρό σκίτσο στο οποίο ένας άνδρας λέει ότι «σε αυτή τη χώρα είναι επικίνδυνο να είσαι με τους άλλους... όποιοι κι αν είναι αυτοί» και ένα νέο status update που έγραφε «επαναφέρουμε τη λειτουργία της σελίδας, γιατί η διακοπή της πήρε υπερβολικές διαστάσεις και γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης απ’ όλες τις πλευρές. Ζούμε σε άγριους, τρελούς και επικίνδυνους καιρούς...». Και μπορεί στο Facebook ο Αρκάς να σφυροκοπήθηκε άγρια, αλλά η κοινωνία στάθηκε στο πλευρό του. Οι αναφορές για το περιστατιalpha;, κό στο Twitter ξεπέρασαν τις 15.000, ενώ κορυφαίοι συνάδελφοί του όπως ο Ανδρέας Πετρουλάκης και ο Δημήτρης Χαντζόπουλος τον υποστήριξαν με σκίτσα τους. Το θέμα απέκτησε και πολιτικές προεκτάσεις. Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι εξέδωσαν ανακοινώσεις με τις οποίες έστρεφαν τα βέλη τους ενάντια στα ανώνυμα τάγματα του Διαδικτύου, ενώ ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης τόνισε ότι «η σάτιρα κρίνει τα πάντα και δεν χρειάζεται κατήγορους ή προστάτες». Η αναφορά στους «ηλίθιους του Ιντερνετ» έμοιαζε με προαναγγελία της αποχώρησης του δημοφιλούς σκιτσογράφου από το Facebook. ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΟΓΙΑΤΖΑΚΗΣ svogiatzakis@pegasus.gr Πηγή. ---------------------- Υ.Γ. Για αρχειακούς σκοπούς να αναφέρω πως στη έντυπη έκδοση, ο τίτλος του άρθρου ήταν Το Χάος στο Διαδίκτυο Έδιωξε τον Αρκά από το Facebook. Είχε έναν υπότιτλο που έλεγε Όταν το Χιούμορ Έρχεται Αντιμέτωπο με την Ασυδοσία, επίσης.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.