Αναζήτηση στην Κοινότητα

Το γέλιο είναι εξασφαλισμένο για κάθε ημέρα της νέας χρονιάς. Το ημερολόγιο του Αρκά για το 2019 είναι πιο αστείο και πιο καυστικό από ποτέ. Όλοι οι αγαπημένοι ήρωες, σε μεγάλη φόρμα, παρελαύνουν σε 200 σπαρταριστά σκίτσα! Πιστός στο ετήσιο ραντεβού με τους θαυμαστές του αστείρευτου χιούμορ του, ο Αρκάς παρουσιάζει το καθιερωμένο ημερολόγιο για την καινούργια χρονιά. Σε αποκλειστική συνεργασία με το Πρώτο ΘΕΜΑ ο κορυφαίος Έλληνας δημιουργός κόμικ υποδέχεται το 2019 με ένα πολυτελές, σκληρόδετο ημερολόγιο. Το οποίο λειτουργεί σαν ένα κανονικό άλμπουμ -και μάλιστα «best of»: Το Σπουργίτι, ο Προφήτης, ο Καρχαρίας, το ζευγάρι των αιωνόβιων, και ο πιο βαριεστημένος σκύλος του κόσμου από τους Συνομηλίκους, μαζί με ένα πλήθος αγαπημένων ηρώων από το πάνθεον του Αρκά χαρίζουν απλόχερα το γέλιο, κυριολεκτικά σε κάθε σελίδα του Ημερολογίου 2019. Η σάτιρα του μεγάλου κομίστα επιφυλάσσει... θερμή υποδοχή στο νέο έτος, ως εκλογική χρονιά. Και -κουίζ: ποιος είναι σύμφωνα με τον Αρκά ο μήνας των εκλογών; Θα το μάθετε ξεφυλλίζοντας το μοναδικό και ανεπανάληπτο, συλλεκτικό Ημερολόγιο του Αρκά για το 2019. Και το βίντεο ΠΗΓΗ

Σελίδα από το τρίτο άλμπουμ της σειράς Επικίνδυνα Νερά του Αρκά.

Τιμή καταλόγου: 5 ευρώ Τελειωμό δεν έχει η παραγωγή του Αρκά την τελευταία πενταετία. Κατά τα φαινόμενα, τώρα εγκαινιάζει μια νέα σειρά με ήρωες τους ηλικιωμένους Ναπολέοντα και Ασημίνα, οι οποίοι, αν και παντρεμένοι εδώ και 65 (!) χρόνια - ή ίσως εξαιτίας αυτού - μισούν σχεδόν θανάσιμα ο ένας τον άλλο. Είναι προφανές, ότι το έδαφος αποδεικνύεται πρόσφορο για τον Αρκά, ο οποίος έχει διαπρέψει σε παρόμοιες καταστάσεις με εντελώς αταίριαστα δίδυμα. Με μεγάλη ικανοποίηση, λοιπόν, διάβασα το συγκεκριμένο αλμπουμάκι, το οποίο διαφοροπείται από τα περισσότερα πρόσφατα έργα του με αμιγώς πολιτικό περιεχόμενο και πειστρέφει στα παλιά, γνώριμα μονοπάτια (ή στην "πεπατημένη", όπως ίσως έλεγε κάποιος που έχει απολαύσει τα τελευταία του άλμπουμ). Σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερες στιγμές του, αλλά υπάρχουν πολύ πετυχημένα σκίτσα και φονικές ατάκες. Είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι θα δούμε και συνέχεια (της συγκεκριμένης σειράς, εννοώ, γιατί γενικότερα από τον Αρκά, θα δούμε σίγουρα κι άλλο αλμπουμάκι προσεχώς ) Ακολουθούν δύο ενδεικτικές γελοιογραφίες που τις βρήκα στο Ίντερνετ:

Τιμή καταλόγου: 7,50 Η νέα εκδοτική προσπάθεια του, προφανώς, ακούραστου Αρκά έχει ως πρωταγωνιστή το γνωστό και συμπαθή (: ) σκύλο Ζαχαρία από τους Συνομήλικους. Το άλμπουμ περιέχει κάποια στριπάκια, που μάλλον δεν χώρεσαν στους Συνομήλικους, και αρκετές γελοιογραφίες με το Ζαχαρία να σχολιάζει κάποιες από τις πτυχές της καθημερινότητας. Διαβάζοντας το άλμπουμ, μου φάνηκε πόσο μεγάλη είναι η διαφορά από τους Συνομήλικους μέχρι το σημερινό Αρκά. Σε γενικές γραμμές, δεν βρήκα το άλμπουμ αστείο, ούτε καν τόσο κυνικό όσο περίμενα. Ακόμα κι έτσι βέβαια, υπάρχουν μερικές καλές στιγμές, αφού, όπως φαίνεται το χιούμορ του Αρκά δεν έχει εξαντληθεί ακόμα. Περιμένω να διαβάσω και άλλες απόψεις από όσους το διαβάσουν. Ορίστε ένα μικρό δείγμα από το Ίντερνετ:

Νέα σειρά από τον Αρκά με πρωταγωνιστες ένα υπερήλικο ζευγάρι γεμάτο μουρμούρα που θυμίζει λίγο τα παλιά του. Περισσότερα στην γνωστή σελίδα του στο Facebook.

Τα περιοδικά Γρίφος και Κουίζ, φιλοξένησαν αντίστοιχα τις "Χαμηλές Πτήσεις" και το "Η Ζωή μετά" του Αρκά, στο εσωτερικό μέρος των εξώφυλλων τους. Περισσότερα μπορείτε να δείτε στην Gallery, εδώ και εδώ.

Η Ανατολική Σήραγγα στην άκρη της Αποικίας Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Εσφαλμένα, μια μερίδα αναγνωστών είχε ταξινομήσει και κατατάξει κάποτε τον Αρκά στην ευρεία Αριστερά. Λίγο τα έντυπα στα οποία δημοσιεύονταν τα έργα του («Βαβέλ», «Παρά Πέντε», «Ελευθεροτυπία» κ.ά.), λίγο η θεωρούμενη ως εναλλακτική κουλτούρα των κόμικς, λίγο το ιδιότυπο χιούμορ του, και ο Αρκάς, αυθαίρετα, είχε γίνει «δικός μας» σε έναν κόσμο μανιχαϊστικών διπόλων. Τα τελευταία χρόνια αυτός κάνει ό,τι μπορεί για να αποτινάξει από πάνω του αυτή τη «ρετσινιά». Σε σημείο που έγινε, άθελά του ίσως, σημαία της «άλλης πλευράς» (πόσο αστεία ακούγεται η διάκριση σε αυτές τις πλευρές όταν οι πόλοι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ…) Ωστόσο, η έννοια του διπόλου ήταν πάντα το βασικό εργαλείο των απολαυστικών ιστοριών του. Ο σεξουαλικά καταπιεσμένος Κόκκορας και το ακόλαστο Γουρούνι μπον βιβέρ, ο διανοούμενος Ισοβίτης και ο κυνικός Μοντεχρήστος, ο μπαμπάς-σπουργίτι και ο σκληρός γιος του, ο αφελής Καστράτο και η επαναστάτρια Λουκρητία… Σε κάθε ιστορία του Αρκά υπήρχε ένα δίπολο και ανάμεσα στους πόλους στηνόταν ένας ολόκληρος μύθος, τέτοιος που να ταυτίζεσαι με το θύμα και να το λυπάσαι, αλλά να ζηλεύεις ενοχικά τον θύτη. Στην «Αποικία» (εκδόσεις Γράμματα), το δίπολο άλλαξε. Ο ένας πόλος, ο Λαυρέντης, είναι ο ευκολόπιστος και άοκνος εργάτης που καταπίνει αμάσητα όλα όσα του σερβίρει το καθεστώς, πιστεύοντας πως υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό, και ο άλλος πόλος, ο Προκόπης, είναι ο αντικαθεστωτικός και υποψιασμένος μέρμηγκας που ειρωνεύεται τον Λαυρέντη, αμφισβητεί ανοιχτά τις εντολές της Μεγάλης Μητέρας, που συμβολίζει τον πατερούλη Στάλιν, και των φερέφωνών της, που παρουσιάζονται μόνο ως «φωνές» από διάσπαρτα μέσα στις σήραγγες μεγάφωνα, και προσδοκά την ανατροπή. Οι παραλληλισμοί με τη Σοβιετική Ενωση επί σταλινισμού είναι παραπάνω από προφανείς και η ευκολία με την οποία ο Αρκάς προβαίνει στην έμμεση πολιτική κριτική του εκπλήσσει τον εξοικειωμένο με το έργο του αναγνώστη που είχε συνηθίσει, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, σε πιο πολυσύνθετους χαρακτήρες και πιο ενδιαφέροντα κοινωνικά σχόλια, που δεν εξαντλούνται στην πολυφορεμένη τα τελευταία χρόνια αναθεωρητική εξομοίωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό ως -τάχα- δυο όψεων των ίδιων ολοκληρωτικών πρακτικών και μεθόδων. Με δεδομένη, ωστόσο, τη μαεστρία του Αρκά στα λογοπαίγνια και στις φαρμακερές ατάκες αλλά και την αξία που αποκτά η σιωπή συνδυασμένη με τις γκριμάτσες των χαρακτήρων, η «Αποικία» έχει και σημεία που θυμίζουν το παλιό, καλό χιούμορ του Αρκά. Μέχρι εκεί όμως. Για όσους, πιθανώς, ελπίζουν ότι θα ανακαλύψουν νέα «όπλα» στην αντικομμουνιστική εκστρατεία τους, δεν θα τα βρουν εδώ. Είναι όλα παλιά και μεταχειρισμένα, με ωραίο περιτύλιγμα όμως. Επιλεκτικές ευαισθησίες ↳ Πάνω: Η Πύλη του Αουσβιτς γίνεται Ανατολική Σήραγγα στην «Αποικία» του Αρκά και από ναζιστικό κολαστήριο μετατρέπεται σε τόπο εξορίας των αντιφρονούντων εργατών. Κάτω, από αριστερά: Η Πύλη από τον Κ. Γρηγοριαδη («Εφ. Συν.») και από τον Soloup (εφημερίδα «Ποντίκι») σε σκίτσα που προκάλεσαν αντιδράσεις Απ’ ό,τι φαίνεται, παραφράζοντας τον Οργουελ, «όλες οι αποστάσεις είναι ίσες αλλά μερικές είναι πιο ίσες από τις άλλες». Ταιριάζει απόλυτα στην επιλεκτική ευαισθησία όσων θίγονται από τη χρήση εικόνων του Ολοκαυτώματος για σκοπούς που δεν σχετίζονται άμεσα με αυτό. Πολλοί ισχυρίζονται ότι καμιά χρήση τέτοιας εικόνας δεν είναι επιτρεπτή γιατί σχετικοποιεί το απόλυτο έγκλημα και το συγκρίνει με άλλα, ανόμοια, διαφορετικής κλίμακας. Κρατούν, λοιπόν, τις ίδιες αποστάσεις από κάθε τέτοια εικόνα που έχει ενταχθεί τροποποιημένη σε νέα συμφραζόμενα, ανεξαρτήτως σκοπού. Ισως μπορεί κανείς να συμφωνήσει ως προς το ότι η γελοιογραφική εγγενής υπερβολή, ορισμένες φορές, μπορεί να ξεπεράσει τα ανεκτά όρια κάποιων -χωρίς φυσικά αυτό να στερεί το δικαίωμα του εκάστοτε δημιουργού να ξεπερνά τα «όρια», εσκεμμένα ή μη- καθώς και ότι η πύλη του Αουσβιτς είναι μια τόσο έντονα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη εικόνα που πολύ δύσκολα μπορεί να αξιοποιηθεί out of context, αλλά θα ήταν αναμενόμενη αυτή η ευαισθησία αν επιδεικνυόταν σε κάθε περίπτωση. Το 2015, για παράδειγμα, ο Soloup στο «Ποντίκι» μετέτρεψε την πύλη σε είσοδο για Ελληνες που ετοιμάζονταν να τη διαβούν υπό την απειλή του περίστροφου του Σόιμπλε, με την επιγραφή να έχει αλλάξει από το ναζιστικό και εφιαλτικό «Η Εργασία Απελευθερώνει» σε «There is No Alternative». Τότε, κάποιοι είχαν ξεσπαθώσει και η εφημερίδα «Bild» είχε βρει την ευκαιρία να επιτεθεί στον γελοιογράφο και σε όσους διαπράττουν αντίστοιχα «εγκλήματα». Για άγνωστους λόγους, ίσως γιατί δεν το πήραν χαμπάρι, δεν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο, ωστόσο, όταν ο ίδιος δημιουργός στο πολυβραβευμένο βιβλίο του «Αϊβαλί» είχε εντάξει την πύλη του Αουσβιτς σε μια σπαρακτική σύνθεση μαζί με εικόνες του Γκόγια από τη συγκλονιστική σειρά χαρακτικών «Οι Συμφορές του Πολέμου» και εικόνες που παραπέμπουν στις φρικαλεότητες του Γκουαντάναμο. Τον περασμένο Ιούλιο, επίσης, ο γελοιογράφος Κώστας Γρηγοριάδης, για ένα έργο του που δημοσιεύτηκε στην «Εφ.Συν.», βρέθηκε στο στόχαστρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών γιατί παρουσίασε την καγκελόπορτα με την επιγραφή να έχει αλλάξει για ακόμη μία φορά και να έχει γίνει «Το 12ωρο Απελευθερώνει», ως ένα ειρωνικό σχόλιο για την απόφαση της αυστριακής κυβέρνησης να θεσμοθετήσει τη δωδεκάωρη ημερήσια εργασία. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, όμως, για την ανιστόρητη χρήση της πύλης από τον Αρκά στην «Αποικία». Ανιστόρητη γιατί, αν μη τι άλλο, μετατρέπει την επιγραφή της σε «Ανατολική σήραγγα», τόπο όπου στέλνονται τα αντικαθεστωτικά μυρμήγκια του ιδιότυπου «κομμουνιστικού» καθεστώτος της αποικίας. Κι έτσι, κατά τον Αρκά, οι κομμουνιστές που φυλακίζονταν μαζί με τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους και άλλες ομάδες στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης εξισώνονται με τους θύτες τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι κοιτώνες των μυρμηγκιών-εργατών, όχι μόνο των αντιφρονούντων αλλά όλων, παραπέμπουν επίσης στους απάνθρωπους θαλάμους όπου στοιβάζονταν οι μελλοθάνατοι στα ναζιστικά κολαστήρια. Αυτό φυσικά δεν ενόχλησε ορισμένους από τους θιγμένους σε προηγούμενες περιπτώσεις, γιατί στο πλαίσιο του ιστορικού αναθεωρητισμού τους, είναι πολύ βολική η εξομοίωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι ευαισθησίες και οι ευθιξίες περί σχετικισμού και εργαλειοποίησης του Ολοκαυτώματος πάνε περίπατο. Η κριτική της συμφοράς στην Αριστερά Σε πρόσφατο άρθρο-βιβλιοπαρουσίαση με τον «στρατευμένο», πιασάρικο και ισοπεδωτικό τίτλο «Η αριστερά ως συμφορά» στο «The Athens Review of Books» (τεύχος Ιουνίου 2018), ο Πέτρος Μαρτινίδης, καθηγητής πανεπιστημίου, συγγραφέας και ένας από τους πρώτους Ελληνες που ασχολήθηκαν με τη θεωρία των κόμικς («Συνηγορία της Παραλογοτεχνίας», «Κόμικς - Τέχνη και Τεχνικές της Εικονογραφήγησης», «Πώς Πάνε στον Παράδεισο του Αρκά;» κ.ά.), κατορθώνει σε λίγες σελίδες και με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά να περιγράψει ολόκληρη την ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης με έναν δικό του, απολύτως αυθαίρετο, τρόπο ανάγνωσης, να αποθεώσει τον Αρκά και τα αυτοσαρκαστικά ανέκδοτα των Σοβιετικών πολιτών για τη χώρα τους, να συμπεράνει ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η Αριστερά είναι συνώνυμο της συμφοράς, να τα συνδέσει όλα αυτά με τον ΣΥΡΙΖΑ, η επίθεση στον οποίο απ’ ό,τι φαίνεται είναι και ο βασικός στόχος του άρθρου, το οποίο τελικά «καταφέρνει» να ενοχοποιήσει τον Λένιν για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να βγάλει λάδι τους ναζί. «Κανείς δεν μπορεί να πει αν η τύχη της Ρωσίας θα ήταν καλύτερη στην περίπτωση που ο Λένιν συνέκλινε σε μια κυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες Εσέρους και τους Μενσεβίκους, με τους οποίους άλλωστε είχε ξεκινήσει από κοινού, αντί να ανατρέψει την κυβέρνηση Κερένσκι. Ισως, τότε, ο εκσυγχρονισμός της τεράστιας και βαθιά συντηρητικής χώρας να είχε πάρει άλλους δρόμους. Μαζί και του υπόλοιπου κόσμου. Αντ’ αυτών, η υπόσχεση ευδαιμονίας και ειρήνης έφερε μια νέα συμφορά κι έναν ακόμη πόλεμο – τον τρομερότερο όλων», αναφέρει στον επίλογό του ο Πέτρος Μαρτινίδης. Με άλλα λόγια, αν ο Λένιν είχε συμβιβαστεί τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, δεν θα γινόταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Ποιος Χίτλερ και ποιοι ναζί, ποια Βαϊμάρη και ποιος φασισμός; Ο Λένιν έφταιγε! Ο παραλληλισμός, μάλιστα, με το σήμερα αφορά ευθέως τον ΣΥΡΙΖΑ που κατά τον αρθρογράφο θα μπορούσε να συνεργαστεί με Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και άλλες δυνάμεις παλαιότερα ώστε να αποφευχθεί η σημερινή κατάσταση. Με δυσθυμία, δυσκολεύεται να αποφασίσει ο Πέτρος Μαρτινίδης αν όλα αυτά τα δεινά οφείλονται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «αριστερό» κόμμα και άρα έφερε την έμφυτη στην Αριστερά «συμφορά» ή αν πρέπει να τον εγκαλέσει γιατί είπε ψέματα και δεν φέρθηκε «αριστερά». Πέρα του ασυνάρτητου της σκέψης και της κριτικής του αρθρογράφου στο συγκεκριμένο θέμα, εδώ γίνονται ορατές και αντιληπτές οι αφανείς ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ που στο όνομα της Αριστεράς, εφάρμοσε μια τέτοια πολιτική που δίνει λαβές σε κάποιους να ξιφουλκούν όχι μόνο εναντίον του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και κάθε αριστερής προοπτικής. Στο πλαίσιο αυτό ο Μαρτινίδης αν και προχωρεί σε μια «μεγαλόψυχη» αναγνώριση του αυταρχισμού και της διαφθοράς της εξουσίας, βρίσκει την ευκαιρία με αφορμή τον ΣΥΡΙΖΑ να τσουβαλιάσει την Αριστερά σε πρακτικές που μόνο έξω από τις διακηρύξεις της βρίσκονται. Γράφει: «Για μια ακόμη φορά, η αριστερά λειτούργησε ως συμφορά. Επειδή αρνήθηκε το μόνο πεδίο στο οποίο έχει πράγματι διαπρέψει ιστορικά: τον έλεγχο του εγγενούς αυταρχισμού και της μόνιμης διαφθοράς της εξουσίας.» Ολα αυτά με αφορμή την «Αποικία» του Αρκά… Φυσικά ο δημιουργός κόμικς δεν ευθύνεται για τις αυθαίρετες ερμηνείες των δυνατοτήτων και των επιδόσεων της Αριστεράς από τρίτους, ούτε για τα λογικά χάσματα της σκέψης τους. Φέρει όμως έμμεσα την ευθύνη των «διδαγμάτων» που προκύπτουν από την ανάγνωση του έργου του και μόνο αυτού. Αν και πολύ φοβάμαι, ότι αυτά τα «διδάγματα» είναι αποτελέσματα ανάλογων λογικών χασμάτων και αυθαιρεσιών. Πηγή

Είναι ο Αρκάς ο καλύτερος Έλληνας; Κράτησε στάση λογικής και ευαισθησίας σε όλες τις κρίσιμες στιγμές Εμπνεύστηκα τον τίτλο από ένα κομμάτι του Μάνου Βουλαρίνου για τον κ. Αμβρόσιο. Και επειδή τις τελευταίες μέρες συνέβησαν πολύ άσχημα πράγματα, θέλησα να γράψω λίγες αράδες για κάποιον που μου φαίνεται ο καλύτερος από όλους μας. Τα σκίτσα του για την πρόσφατη συμφορά είχαν την απλότητα και τη δύναμη που διακρίνουν το μεγάλο ταλέντο και το ακλόνητο ήθος. Όχι ότι είχα καμιά αμφιβολία· δεν είχα. Ο Αρκάς, τον οποίον δεν γνωρίζω προσωπικά, μας συνόδευσε στη ζωή για περισσότερα από τριάντα πέντε χρόνια: του οφείλουμε ― του οφείλω― γέλια μέχρι δακρύων· σκηνές χαράς, φιλίας και συντροφικότητας. (Με θυμάμαι να χτυπιέμαι κυριολεκτικά στο πάτωμα· θυμάμαι άλλους να χτυπιούνται κυριολεκτικά στο πάτωμα.) Γουρούνια, κόκορες, ισοβίτες, καλοί λύκοι (και, υποθέτω, αμαρτωλές Κοκκινοσκουφίτσες), θεοί, προφήτες και άγγελοι, δύστροπα πουλάκια και ερωτομανείς γάτες· όλες οι υπέροχες ανατροπές που μας θύμιζαν, ξανά και ξανά, ότι δεν ήμασταν μόνοι κι ότι ο κόσμος δεν περπατούσε ανάποδα. Και προπάντων μάς πρόσφεραν εκείνο το καθησυχαστικό αίσθημα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μονάχα οι μοχθηροί και οι ανόητοι που κάνουν τόσο θόρυβο (και τόσο κακό), αλλά και οι ευφυείς, οι αστείοι, οι ανθρώπινοι, οι γεμάτοι φαντασία που μεταμορφώνουν τη ζωή μας σε κάτι άξιο να βιωθεί. Ο Αρκάς κράτησε στάση λογικής και ευαισθησίας σε όλες τις κρίσιμες στιγμές· έβλεπε και βλέπει ό,τι άλλοι απλώς κοιτάνε. Δεν ξέρω αν απολαμβάνει της τιμής που αξίζει· έτσι κι αλλιώς, πιστεύω ότι δεν δίνει δεκάρα. Αν έχει όμως κάποια σημασία για όλους εμάς και για την ίδια την υπόθεση της αξιοκρατίας ― αν έχει κάποια σημασία ― θα ήθελα να μάθει ότι, εκτός από τα προαναφερθέντα γέλια, υπήρξε καταλύτης μεγάλης φιλίας και μεγάλων ερώτων· σημείο αναφοράς και imaginary friend. Για όλα τούτα, τον ευχαριστώ· δεν είμαι φυσικά η μόνη· εκφράζω το συναίσθημα πολλών, πάρα πολλών, ανθρώπων που πασχίζουν, άλλοτε με ελπίδα κι άλλοτε αποκαμωμένοι, να βρουν τη φωτεινή ρωγμή. Πηγή

H περίπτωση του Αρκά και το τέλος της γελοιογραφίας όπως την ξέραμε Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης και βασανιστικά προβλέψιμης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming» Θυμάμαι κάποτε που μπορεί να διαφωνούσαμε με κάποιους για τα πάντα, υπήρχαν όμως κάποιες ελάχιστες και πολύτιμες σταθερές αξίες υπεράνω κριτικής και υπεράνω υποκειμενικών, αισθητικών και (μικρο)πολιτικών, κριτηρίων. Μία από αυτές ήταν τα κόμικς, τα καρτούν, οι γελοιογραφίες, το έργο, το πνεύμα και η αντίληψη του Αρκά από την εποχή της «Βαβέλ» ακόμα. Είχε να κάνει και λίγο, υποθέτω, με το πέπλο μυστηρίου γύρω από τη «μυστική» του ταυτότητα (αλάνθαστο τρικ ανά τους αιώνες, που σε γλιτώνει από τις φθορές της διασημότητας), κυρίως όμως είχε να κάνει με το διεισδυτικό, αβίαστο και ανέμελα ασεβές χιούμορ, τη δημιουργία και τη συντήρηση εμπνευσμένων αρχετυπικών χαρακτήρων και με την αίσθηση ενός εικονογραφικού/αφηγηματικού σύμπαντος που παρέμενε οικουμενικό χωρίς να είναι «αλλού», διαφεύγοντας ως διά μαγείας σχεδόν από το εσωστρεφές και κλειστοφοβικό νεοελληνικό σύστημα παραγωγής σάτιρας. Μεγάλη δουλειά αυτό το τελευταίο, αν μπορείς να το καταφέρεις χωρίς ίχνη κανιβαλισμού ξένων επιρροών. Ως γνωστόν, τα τελευταία χρόνια ο Αρκάς έχει επιλέξει, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι που παραδόθηκαν για λόγους προσωπικούς ή βιοποριστικούς στους αφόρητους περιορισμούς που επιβάλλει ένα ακραία διχαστικό κλίμα, την οδό της στράτευσης και της απολύτως προβλέψιμης κατεύθυνσης στις ατάκες των κεντρικών χαρακτήρων του, και ειδικά αυτού του μέσου καθημερινού τυπάκου που κουνάει το δάχτυλο, «καυτηριάζοντας» αποκλειστικά τις κωμικοτραγικές ανακολουθίες της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν έχει και πολλή πλάκα αυτό όμως και, όπως και να το κάνουμε, αντικειμενικά είναι εντελώς άχαρο να χαϊδεύεις τα πιο στοιχειώδη αντιπολιτευτικά ένστικτα, χωρίς καν τον κόπο μιας λίγο πιο βαθιάς υπονόμευσης, έστω και μόνο του συγκεκριμένου στόχου. Περνάνε από μπροστά μου στα social media τα καρτούν του, τα κοιτάω, υπομειδιώ και λίγο, όχι λόγω ευθυμίας αλλά μάλλον λόγω συγκατάβασης για τη –μη χαρακτηριστική κάποτε για τον ίδιο– λαϊκίστικη κοινοτοπία που συχνά τα διακρίνει (ούτε ο Κώστας Μητρόπουλος στα πιο πασοκοσυντηρητικά του τέτοιο πράγμα, που κάποτε εκπροσωπούσε ακριβώς το αντίθετο από τον Αρκά ή τον Γ. Ιωάννου), και συνεχίζω τη μέρα μου πιο κατηφής. Μπορεί να το έχει πάρει προσωπικά αυτό με την παρούσα κυβέρνηση (κακό πράγμα όμως η λογική του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για έναν καρτουνίστα), η οποία σαφώς έχει οδηγήσει πολύ καλό κόσμο στα κάγκελα. Τέλος πάντων, με γεια του με χαρά του, και δικαίωμά του. Δεν είναι ο μόνος που κατέληξε στην οδό της μονόπαντης ατζέντας, αυτός είναι ο κανόνας εδώ και καιρό για τους περισσότερους γελοιογράφους πάσης ιδεολογικής προαίρεσης. Έχω κρατήσει μια λίγο παλιότερη (4-5 χρόνια;) γελοιογραφία του Ηλία Μακρή στην «Καθημερινή», όπου απεικονίζεται χωρίς λόγια ο Τσίπρας στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή που έχει τη μορφή του Μαρξ και έχει σηκώσει το περίστροφο στον κρόταφό του, όχι επειδή είναι τόσο ιδιοφυής ή σπαρταριστή αλλά επειδή προσκαλεί στο αστείο έναν μέσο κοινό παρονομαστή που δεν έχει παραδοθεί σε κάποια αεροστεγή ατζέντα, όπως έκαναν και οι γελοιογραφίες του ΚΥΡ κάποτε. Το ίδιο το είδος της γελοιογραφίας έτσι κι αλλιώς έχει περιθωριοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, έρμαιο της γενικής παθογένειας των έντυπων μέσων, και λειτουργεί πλέον ως συλλογή από προμελετημένα memes, συχνά ανέμπνευστα, κακόβουλα και μοχθηρά. Οι ατέλειωτες γελοιογραφίες με τη Μέρκελ ή τον Σόιμπλε σε κατάσταση λυσσασμένου παροξυσμού και ντυμένους με ζαρτιέρες και στολή Ες-Ες (που θύμιζαν το σκετς του Σεφερλή με τίτλο «Αδέλφω Χίτλερ») είναι μόνο ένα παράδειγμα και ίσως το πιο ήπιο στην πραγματικότητα. Υπάρχουν και όρια όμως (όχι ηθικού αλλά αισθητικού τύπου) και νομίζω ότι ο Αρκάς τα υπερέβη με την πρόσφατη ανάρτησή του που φανερώνει και κάποια ανησυχητικά συμπτώματα μανίας καταδιώξεως, στην οποία εμφανίζεται επιβλητικό (και φλύαρο) το σλόγκαν «Απαγορεύονται αστεία: ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά, politically incorrect, fat shaming, body shaming», ενώ δίπλα ο τυπάκος επιχειρεί να αρθρώσει ανέκδοτο που και καλά δεν προσβάλλει δυνητικά κανέναν («είσαι πολύ ξινός, είπε η ντομάτα στο λεμόνι»). Τι να πεις... Ούτε ως γενικό σχόλιο περί επιδερμικού και υποκριτικού δικαιωματισμού δεν στέκεται. Εξάλλου, τα ρατσιστικά, σεξιστικά κ.λπ. αστεία δεν τα απαγορεύει κάποια σύγχρονη Ιερά Εξέταση (βρομάει ο τόπος από δαύτα), απλώς είναι «εύκολα», κακόβουλα, μαλακισμένα και φανερώνουν παντελή έλλειψη χιούμορ. Και επίσης, ήθελα να 'ξερα, όλοι αυτοί που τυραννιούνται τόσο βάναυσα στη χώρα μας από τις στυγνές επιταγές της «πολιτικής ορθότητας» έχουν κοιτάξει τα πρωτοσέλιδα των εθνοχριστιανικών ξεκωλοφυλλάδων που κρέμονται στα περίπτερα και στάζουν ξεφτίλα, παρακμή και χουντίλα; Έχουν χαζέψει τη «δημόσια» –μη συνδρομητική, τέλος πάντων– τηλεόραση (κρατικοδίαιτη και ιδιωτική, αλλά εν προκειμένω κυρίως τη δεύτερη, η ΕΡΤ κουβαλά άλλου τύπου βαριές αμαρτίες) για να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι το μήνυμα που περνά το μέσο στον κόσμο, που, ελλείψει άλλων επιλογών, παρακολουθεί εκπομπές απίστευτης χυδαιότητας, τρομολαγνείας, μικροαστικής ηθικολογίας μετεμφυλιακού τύπου και εκφασισμού; Πηγή

Ένα (θα έλεγα) ομοφοβικό σκίτσο του Αρκά, παλιότερο, ανέβηκε στη σελίδα του όλως τυχαίως την ημέρα του Athens Pride. Και προφανώς ήταν τέτοια η αντίδραση του κόσμου που ανάγκασε τον Αρκά να βγάλει μία ανακοίνωση, επιεικώς, για κλάματα: «Το σκίτσο με το πολύχρωμο σκάκι του Αρκά είναι παλιό, περιλαμβάνεται στο βιβλίο ΧΑΜΕΝΗ ΠΑΡΤΙΔΑ και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το gay pride. Το ότι ανέβηκε ξανά χθες είναι τυχαίο, αλλά απέδειξε για άλλη μια φόρα το πώς μπορεί σκόπιμα να παρερμηνευτεί οτιδήποτε στα σόσιαλ μήντια προκειμένου να συκοφαντηθεί οποιαδήποτε φωνή κριτικάρει την κυβέρνηση» έγραψαν οι διαχειριστές της σελίδας του στο Facebook. Το «ανέβηκε ξανά χθες είναι τυχαίο» το αφήνω στην κρίση σας, δεν θα το σχολιάσω. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνδέεται ένα ομοφοβικό σκίτσο με τη συκοφάντηση «οποιαδήποτε φωνής κριτικάρει την κυβέρνηση»; Αλλά έστω και παρερμηνεύτηκε το σκίτσο και δεν είναι ομοφοβικό, πώς μπαίνει στο κάδρο η κυβέρνηση; Για το Athens Pride μιλάμε και την επιλογή του Αρκά να δημοσιεύσει την ημέρα διεξαγωγής του το συγκεκριμένο σκίτσο. Ξέχασα, τυχαία έγινε... Ποιος μπλέκει τα πολιτικά σε αυτό; Εκτός από την ανακοίνωση (για γέλια) του Αρκά ανέβηκε σήμερα και το παρακάτω σκίτσο. Δέχεται εμμέσως και ο ίδιος, αν καταλαβαίνω καλά, πως το (παλιότερο) σκίτσο του είναι ομοφοβικό. Σωστά; Και δείχνει πως δεν κατάλαβε τίποτε... Και το σχετικό link...

Κυκλοφόρησε σαν ένθετο της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα" το παρόν άλμπουμ του Αρκά με εκτενή πολιτικό σχολιασμό και ειδικότερα ασκώντας κριτική στην παρούσα κυβέρνηση (κάτι που διαφημίστηκε με αρκετά δηκτικό τρόπο από την εφημερίδα κιόλας) αν και βέβαια αρκετά από τα αστεία είναι διαχρονικά και πιάνουν όλες τις κυβερνήσεις. Σε μεγάλο μέγεθος όπως και το "Περιμένοντας την Βροχή", με όλες τις σελίδες ιλουστρασιόν θα έχει και συνέχεια την επόμενη Κυριακή με το άλμπουμ "Καθαρή Έξοδος".

Από το "Γιατρέ έχω ένα βάρος" του Ισοβίτη του Αρκά.

Η επίτομη έκδοση της σειράς που ξεκίνησε μόλις πέρσι. Περιέχει έναν μικρό πρόλογο και μερικές σελίδες με γελοιογραφίες που δεν υπάρχουν στα αλμπουμάκια, αν και πρέπει να αναρτήθηκαν στο facebook. Ευχαριστούμε τον Μενίγ Πουαγώ για την διάθεση του αντίτυπου του για να γίνει η παρουσίαση.

Από τον Ισοβίτη του Αρκά

Έχω βρει το παρακάτω στριπ του Αρκά. Γράφει ότι είναι από τις Χαμηλές πτήσεις. Εγώ έχω το επίτομο, που θεωρητικά συγκεντρώνει όλο το δημοσιευθέν υλικό των τευχών και μέσα εκεί δεν υπάρχει σίγουρα. Το ξεφύλλισα 3 φορές. Γνωρίζει κανείς από που είναι;

Από τις Χαμηλές πτήσεις, του Αρκά.

Τιμή καταλόγου: 7,50€ Χρόνια μετά την Χωματερή του Λέανδρου, μια μυρμηγκοφωλιά επανέρχεται στο προσκήνιο των κόμικς, αυτή τη φορά μέσα στο φρέσκο άλμπουμ του Αρκά (τον Αρκά τον ξέρετε, έτσι;). Πολιτικοποιημένο το άλμπουμ με καλό χιούμορ κατά την άποψή μου. Το πιο θετικό για εμένα είναι ότι ο Αρκάς επιστρέφει στην παλιά καλή συνταγή των στριπ, πιο δυνατά συγκριτικά με την άλλη πρόσφατη σειρά του, το Μαλλί με μαλλί.

Από την επίτομη έκδοση του Ισοβίτη, του Αρκά.

Κυκλοφόρησε λοιπόν ως ένθετο της εφημερίδας "Πρώτο Θέμα" το παρόν αλμπουμάκι και παραδόξως είναι καλό. Μακριά από τις ταγμένες πολιτικά γελοιογραφίες του, o Αρκάς εδώ βρίσκει ένα θέμα -τον επικείμενο κατακλυσμό- και "επενδύει" πάνω του θυμίζοντάς μας τον εμπνευσμένο σκιτσογράφο παρελθόντων ετών. Μακάρι να του ξαναέρθει ανάλογη επιφώτηση και να μας χαρίσει περισσότερα αναλόγου έμπνευσης βιβλιαράκια και στο μέλλον...

Από το επετειακό Άλμπουμ της ΒΑΒΕΛ, 20 χρόνια Αρκάς.

Από το 2013,μέχρι και εφέτος,η παράδοση συνεχίζεται Το επιτραπέζιο ημερολόγιο του 2018,με τα κόμικς του αξεπέραστου Αρκά για μια ακόμα χρονιά θα μας συντροφευει και θα σκορπά απλόχερα το γέλιο . Φέτος την σκυτάλη την παίρνει η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ αφού η συνεργασία του κομίστα τελείωσε με την προηγούμενη (ΕΘΝΟΣ) Το τομάκι κινείται στα ίδια επίπεδα με αυτά των προηγούμενων ετών,είναι σκληρόδετο και βολικό στην χρήση. Οπως κάθε ημερολόγιο που σέβεται τον εαυτό του έχει αλφαβητικό και μηνιαίο εορτολόγιο,ακολουθεί το πλάνο του 2018 και 2019,για να ξεκινήσουν έπειτα οι σελίδες με τις ημέρες κάθε μήνα...!Το ημερολόγιο κλείνει με σελίδες τηλεφωνικού καταλόγου και χώρο για σημειώσεις.. ΟΙ χαρακτήρες που θα μας κάνουν παρέα το2018 μεταξύ άλλων είναι οι : Προφήτης,Χαμηλές Πτήσεις,Ξυπνας μέσα μου το ζωο ,Μαλλι με μαλλί ,Ζωή μετά ,Συνομίλικοι,Ισοβττης ,Καρχαρίας ΚΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.

Από το 3ο μέρος του Ισοβίτη (Γιατρέ έχω ένα βάρος) του Αρκά.

Άλλη μια κυκλοφορία με το όνομα του Αρκά λοιπόν, αυτή την φορά στην μορφή του σεναρίου της ομότιτλης θεατρικής παράστασης. Η έκδοση περιέχει επίσης για να γλυκάνει το κοινό, μια σελίδα με τους βασικούς ηθοποιούς και μερικά ενσταντανέ επί τω έργω. Ακόμα, έχει κάποιες κλασικές οικονογραφήσεις των χαρακτήρων από τον Αρκά απλωμένες σε δύο σελίδες έκαστη για να γεμίσει την ύλη. Το αστείο είναι, πως κάποιες από αυτές είναι σε εξαιρετικά χαμηλή ανάλυση και πιξελιάζουν. Τίποτα ιδιαίτερο δηλαδή ως έκδοση. Απλά για όσους θέλουν να έχουν πλήρη συλλογή με ότι έχει το όνομα του Αρκά, όνομα που δεν κοσμεί το εξώφυλλο, έτσι για αλλαγή. Ευχαριστούμε τον @Μενίγ Πουαγώ για την παραχώρηση του αντίτυπου του για τις ανάγκες της παρουσίασης.

ΤΙΜΗ ΕΚΔΟΤΗ: 5€ Ακόμη ένα "μικρό" άλμπουμ με γελοιογραφικό περιεχόμενο από τον σχετικά δραστήριο τον τελευταίο καιρό σε αυτή την κατηγορία Αρκά. Ψιλομέτριο, άκρως πολιτικό περιεχόμενο, κάποια από όσα περιέχονται έχουν εμφανιστεί "δεξιά και αριστερά". Κάποιοι θα ενοχληθούν από αυτό και θα βρουν ευκαιρία να αρχίσουν την συγγραφή πάλι άρθρων για το πως τους πρόδωσε ο δημιουργός, που βρίσκεται αυτός ο παλιός Αρκάς που αγαπήσαμε πριν - μισό αιώνα - από τότε στα παιδάτα μας που διαβάζαμε τις κλασσικές πια σειρές του και διάφορα άλλα τέτοια όμορφα. Κάποια έχουν τον χαβαλέ τους, άλλα είναι πολυπαιγμένα, γενικά δεν λέει ψέματα - μάλλον διαχρονικές και υπερκομματικές αλήθειες, απλά ίσως ενοχλήσει η περίοδος που αποφάσισε να βγάλει αυτή την ξεπέτ... το αλμπουμάκι ήθελα να πω. Αρκετά από τα καρεδάκια χρησιμοποιούν την σκακιέρα και τα πιόνια για να περάσουν τα αρκετά εύστοχα μηνύματα τους, άλλα απλά έχουν τον γνωστό χαρακτήρα που έχουμε πια καλομάθει από τις εμφανίσεις του σε σελίδες του φατσοβιβλίου και των ιστοσελίδων πολιτικών σχολίων. Δεν αξίζει να σκάσετε και πολύ αν δεν τρέξετε να το πάρετε, πιθανόν κάποιοι να κλάψουν και τα λεφτά που θα δώσουν για αυτό, αφού όπως ήδη είπαμε ΔΕΝ έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τον παλιό καλό Αρκά που πρωτομάθαμε και αγαπήσαμε. Κατά τα άλλα περισσότερο σαν συγκεντρωτικό των πολιτικών του γελοιογραφιών μοιάζει. Αυτά και πολλά νομίζω έγραψα... Αν δεν σας αρέσουν τα προηγούμενα μικρά, προσπεράστε το καθώς αυτό θα σας φανεί ακόμη πιο άσκοπη η ύπαρξη του. Από το οπισθόφυλλο: