Αναζήτηση στην Κοινότητα

Κάθε πράγμα στον καιρό του και ο κολιός τον Αύγουστο και πριν τελειώσει ο Αύγουστος και ο κολιός έρχεται και το ημερολόγιο του ΑΡΚΑ όπως και κάθε μήνα τον παρόντα χρόνο. Για άλλη μια φορά μια πολυτελής σκληρόδετη έκδοση 120 με ειδικό λάστιχο και σελιδοδείκτη, αναλυτικό ημερολόγιο και αρκετές σελίδες για σημειώσεις. Σε αυτή τη σειρά συλλεκτικών εκδόσεων, οι χαρακτήρες που έχουν επιλεγεί για τον μήνα Σεπτεμβρίου είναι από τις ΧΑΜΗΛΕΣ ΠΤΗΣΕΙΣ, ΞΥΠΝΑΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΤΟ ΖΩΟ! και φυσικά από τους ΜΗΝΕΣ. ΚΑΛΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Αφιέρωμα στον Αρκά

Ακόμα καλοκαίρι είναι, μην ακούτε που σας λένε «καλό χειμώνα» όσοι επιστρέφουν. Το καλοκαίρι λοιπόν βάζουμε περισσότερες επαναλήψεις και αναδημοσιεύσεις απ’ό,τι συνήθως, αλλά τη σημερινή αναδημοσίευση δεν την διάλεξα επειδή βαριόμουν να γράψω άρθρο αλλ’ επειδή αναπτύσσει, πολύ εύστοχα πιστεύω, κάτι που κι εγώ είχα σκεφτεί. Στον γελοιογράφο/κομίστα Αρκά δεν έχουμε αφιερώσει άρθρο στο ιστολόγιο, αν και στο Φέισμπουκ τον έχω σχολιάσει κάμποσες φορές. Αγαπούσα πολύ τα σκίτσα του στη δεκαετία του 80, με ενθουσίαζαν λιγότερο στις δυο επόμενες δεκαετίες όταν (από το Σπουργίτι και μετά) είδα το χιούμορ του να στερεύει και το στριπάκι του πολλές φορές να εξαντλείται στην εικονογράφηση ήδη γνωστών ανεκδότων ή καλαμπουριών. Όμως υπήρχαν σωτήριες αναλαμπές όπως και καλοδιαλεγμένα θέματα. Άλλωστε, μεγάλωσε κι εκείνος (και όχι μόνο εκείνος, φευ). Ο Αρκάς απέφευγε πάντοτε την τρέχουσα πολιτική, τις κομματικές αντιπαραθέσεις, τις αναφορές στην επικαιρότητα. Μία μόνο φορά θυμάμαι σκίτσο δικό του επικαιρικό -το 1988-9, με τις αλλεπάλληλες διώξεις για το σκάνδαλο Κοσκωτά όταν μία φορά στην Πρώτη έφτιαξε πρωτοσέλιδο με τον Ισοβίτη και με το ποντίκι να λεει (στον Τόμπρα, ίσως) «Γιά περάστε!» Όμως ήταν πρωτοσέλιδο σκίτσο, όχι κόμικς -κι έμεινε άλλωστε μοναδικό στα χρονικά. Ως το 2015 ή το 2016, όταν ο Αρκάς στράφηκε ολομέτωπος ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μια κίνηση που σόκαρε αρκετούς από το παλαιό κοινό του αλλά βέβαια τον βοήθησε να αποκτήσει πολυπληθές νέο κοινό ιδίως από τότε που άρχισε να δημοσιεύει στο ρυπαρό Πρώτο Θέμα. Ο Αρκάς έκανε αμέτρητα ευθέως πολιτικά (και αντιΣύριζα) σκίτσα, και πρέπει να έχει την αμφίβολη τιμή να είναι ο μοναδικός στα χρονικά γελοιογράφος που τα σκίτσα του χρησιμοποιήθηκαν ευθέως από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κι άλλοι γελοιογράφοι έχουν ασκήσει δριμύτατη κριτική σε κυβερνήσεις, αλλά αυτοί ήταν εξαρχής διακηρυγμένοι πολιτικοί γελοιογράφοι, τη δουλειά τους έκαναν. Ο Αρκάς εξήγησε κάποια στιγμή οτι απεχθάνεται ν’ασχολείται με την τρέχουσα πολιτική αλλά ήταν τόση η ανηθικότητα, η ανικανότητα κτλ. της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που αισθάνθηκε την ανάγκη να βγει από το καβούκι του. Δεν το βρίσκω πειστικό, διότι από το 1985 ως το 2015 δεν σκιτσάριζε στο Λουξεμβούργο. Αλλά το θέμα μου δεν είναι η αντιΣύριζα στροφή του Αρκά. Έγιναν οι εκλογές, έφυγε η κυβερνηση. Άλλοι γελοιογράφοι έκαναν το αυτονόητο, να αρχίσουν τώρα να ρίχνουν βέλη κατά πρώτο λόγο στη νέα κυβέρνηση. Ο Πετρουλάκης αυτό έκανε, με αποτέλεσμα οι φανατικοί δεξιοί που διαβάζουν Καθημερινή να ζητούν την κεφαλήν του επί πίνακι. Πιο συνετός, ο Χαντζόπουλος κάνει υπαινικτικότερη κριτική. Ο Αρκάς σε πρώτη φάση επέστρεψε στα μη πολιτικά σκίτσα: μήνες και μέρες, σκάκι, χοντροί, ζευγάρια, ο Χάρος. Κάποια από τα σκίτσα για χοντρές γυναίκες ενόχλησαν πολύ αρκετούς (ναι, υπήρξε η Χοντρή του Θησαυρού αλλά έχουν περάσει και 60 χρόνια από τότε) αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου. Το θέμα μου είναι το τελευταίο άλμπουμ του Αρκά, που το δημοσιεύει καθημερινα εδώ και δέκα μέρες περίπου, και η δριμύτατη επίθεσή του στις υποτιθέμενες υπερβολές της «πολιτικής ορθότητας», στην πραγματικότητα επίθεση σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Θα ρωτήσετε: δεν υπάρχουν υπερβολές και ακρότητες του κινήματος της πολιτικής ορθότητας ή των παρακλαδιών του όπως το MeToo; Θα απαντήσω ότι είναι αντιστροφή της πραγματικότητας να γίνεται λόγος για τέτοιες υπερβάσεις σε μια χώρα όπου η γυναίκα που πέφτει θύμα βιασμού θεωρείται καταρχήν ένοχη προκλησης, όπου δημοσιογράφος χλεύασε χυδαία γνωστόν γκέι συγγραφέα αλλ’ εξακολουθεί να έχει εκπομπές, όπου ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι ανέφικτο όραμα, όπου κυκλοφορεί το Μακελειό. Δεν γράφει στο Λουξεμβούργο ο Αρκάς, ξαναλέω, ούτε στη Νέα Υόρκη. Mου φαίνεται μάλιστα ότι με το τελευταίο του ιδίως άλμπουμ έχει υποκύψει στη σαγήνη ενός όψιμου κωλοπαιδισμού. Όπως το παιδί των πέντε χρονών που προκαλεί τους μεγάλους λέγοντας «σκατά, χέζω» και άλλα τέτοια «κακά λόγια», θέλοντας να δει μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φτάσει χωρίς να αντιδράσουν, ο Αρκάς σκαρφίζεται ολοένα και πιο γκροτέσκες μορφές αντιστροφής της πραγματικότητας. Έχει άλλωστε ενδιαφέρον ο τρόπος που αντιδρούν οι θαυμαστές του Αρκά σε κάθε νέο σκίτσο του. Κυριαρχούν οι γηπεδικές επευφημίες όπως «Δώσε πόνο» ή «Γλέντα τους Αρκά» ή οι ακόμα πιο απερίφραστες κραυγές ενάντια σε «δικαιωματάκηδες» που «θέλουν να θεωρηθεί ομαλό το κάθε τι ανώμαλο». Θα έλεγε κανείς, κοινό του Σεφερλή. Δείγμα γραφής: Και δεν είναι ο μόνος που προωθεί αυτή την ατζέντα. Εναντίον της υποτιθέμενης κυριαρχίας της κορεκτίλας, του ορθοπολιτικού Μεσαίωνα, ξιφουλκεί συχνά ο Τάκης Θεοδωρόπουλος καθώς και άλλοι ακόμα πιο ανόητοι σαν τον Σάκη Μουμτζή. Οπότε, υπάρχει θέμα. Αλλά είπα πολλά. Δίνω τον λόγο στον Γιάννη Μπαμπούλια (εδώ η αρχική δημοσίευση) και μετά προσθέτω καναδυό πράγματα ακόμα. Πριν από μερικές μέρες, βλέποντας το παραπάνω σκίτσο του Αρκά, του κατά πάσα πιθανότητα πιο γνωστού Έλληνα σκιτσογράφου όλων των εποχών, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά την μεταμόρφωση που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι η πολιτική του τοποθέτηση που υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έγινε σχεδόν αποκρουστικά κομματική υπέρ της ΝΔ — αυτό είναι προσωπική επιλογή του καθενός, με το βάρος και την ευθύνη να τα επωμίζεται ο ίδιος. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο συγκεκριμένο σκίτσο, ήταν ότι αποτελούσε μια Σεφερλίδια παραλλαγή αντίστοιχων “χιουμοριστικών” memes όπως αυτά που κυκλοφορούν στα δίκτυα της λεγόμενης Alt-right. Έγραψα λοιπόν στο τουίτερ, σε μια απόπειρα παλαιο-Αρκάδιου χιούμορ, “Αν ερχόταν πριν μερικά χρόνια κάποιος και μου έλεγε ότι ο Αρκάς θα γινόταν ο μπροστάρης της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα, θα έπαιρνα το 100.” Με αφορμή αυτό το σχόλιο, ο Αντώνης Γαλανόπουλος (Υποψήφιος Διδάκτωρ, με ειδίκευση στα Discourse Theory, Populism/Anti-populism, Psychoanalysis) έγραψε ένα σχόλιο στο Facebook το οποίο αργότερα έγινε κείμενο για την σελίδα Parallaximag και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ. Στο κείμενο ο Γαλανόπουλος αναλύει σε περισσότερο βάθος το γιατί ακριβώς μπορεί ο Αρκάς όντως να θεωρηθεί ως πρεσβευτής της Alt-Right ρητορικής στην Ελλάδα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα από το κείμενο μαζί με τα σκίτσα που παραθέτει: “Μερικά από τα κεντρικά χαρακτηριστικά της Alt-Right ρητορικής είναι η προώθηση μιας ατζέντας που υπερασπίζεται την ανωτερότητα της λευκής φυλής (white supremacy), την λευκή ταυτότητα, και μάλιστα την λευκή ανδρική ετεροφυλοφιλική ταυτότητα, η επίθεση στο φεμινιστικό και το ομοφυλοφιλικό κίνημα μέσω μιας διακωμώδησης που παρουσιάζει τα δυο κινήματα ως καρικατούρες δίχως περιεχόμενο καθώς και η κριτική στις θεωρίες κοινωνικού φύλου (βλέπε τα λεγόμενα anti-gender movements). Προφανώς και το μεταναστευτικό ζήτημα είναι υψηλά στην ατζέντα της Alt-Right.” “Το Alt-Right κίνημα έχει μια -ας την πούμε- πολιτιστική διαστάση. Θέλει να φτιάξει μια ποπ κουλτούρα, να επηρεάσει τις κοινωνικές νόρμες, να διευρύνει τα όρια του αποδεκτού στην δημόσια σφαίρα. Φαίνεται πως βρήκε λοιπόν τον εκφραστή της στην Ελλάδα.” Λέει αλλού ο Γαλανόπουλος, και συμφωνώ απόλυτα. Από όταν δημοσιεύτηκε το κείμενο, έχω λάβει αρκετά σχόλια από οπαδούς προφανώς του Αρκά στο στύλ “βέβαια, με όποιον διαφωνούμε τον λέμε φασίστα και ρατσιστή”. Όταν παρατήρησα ότι ο συγκεκριμένος χρήστης είχε αλλού στο timeline του τον όρο “γυφτοσκοπιανός” πχ και του είπα να μου κάνει τη χάρη, με κατηγόρησε ότι πάσχω από έλλειψη “ανοχής”. Ήμουν δηλαδή εγώ ο φασίστας, επειδή αποκαλώ τους ρατσιστές και φασίστες ως τέτοιους, και δεν τους αφήνω να εκφραστούν ελεύθερα όπως είναι το δικαίωμα τους. Καταρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ελευθερία του λόγου δεν σημαίνει ότι έχω υποχρέωση να σε ακούσω. Επίσης σημαίνει ότι αν λες ρατσιστικά πράγματα, μπορώ να σε πω ρατσιστή εξασκώντας την δική μου ελευθερία του λόγου. Η απαίτηση να μπορεί κάποιος να εκφράζεται με τέτοιους όρους και να μην τον αποκαλούν όπως του αρμόζει είναι πραγματικά από άλλη διάσταση. Μέσα από αυτό το παράδειγμα άρχισα να σκέφτομαι την έκταση που έχει πάρει πια η “κλοπή” της γλώσσας που επιχειρείται από την αντιδραστική και την άκρα δεξιά σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή την πραγματικά τερατώδη προσπάθεια να υφαρπάξουν την έννοια πχ της ανοχής στο διαφορετικό και να την μετατρέψουν σε “ανοχή” για ρατσιστικές και μισογύνικες απόψεις να εκφράζονται ελεύθερα, και στην πορεία να βαφτίσουν τους εαυτούς τους ως “θύματα της πολιτικής ορθότητας”. “Ελευθερία του λόγου” για αυτούς ορίζεται το να προσβάλλεις όποτε θες και από δημόσιο βήμα την LGBT κοινότητα, το φεμινισμό, τους χοντρούς. Αλλά αυτή η “ελευθερία” δεν ισχύει όταν τους αποκαλείς αυτό που είναι: ρατσιστές και φασίστες. Ο Όργουελ θα γυρνάει στον τάφο του (συμπτωματικά, είμαστε στα 70 χρόνια από την έκδοση του 1984). Το φαινόμενο αυτό φυσικά το έβλεπα για πολλά χρόνια να λαμβάνει χώρα στο εξωτερικό, με πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα (αποκορύφωμα του η εκλογή του Donald Trump το 2016). Τελικά έφτασε και στην Ελλάδα — με κάποια καθυστέρηση ομολογουμένως. Όμως είναι πραγματικά τραγικό το πόσο ενώ είναι εισαγόμενο και ξένο, ταυτόχρονα μοιάζει και τόσο οικείο. Κι αυτό γιατί ήταν πάντα μαζί μας. Το ερώτημα είναι φυσικά τι μπορείς να αντιπαραθέσεις σε αυτή τη λογική; Όταν οι λέξεις χάνουν το νόημα τους και το άσπρο γίνεται μαύρο, αναρωτιέσαι αν μιλάτε καν την ίδια γλώσσα. Κι ακριβώς αυτό είναι το όπλο τους: δεν μπορείς να πεις κάτι γιατί έχεις να κάνεις με μια τεχνολογία εξουδετέρωσης του νοήματος και της γλώσσας. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο και το μεγάλο κόλπο. Ξεκίνησε με το rebranding της “κοινής λογικής” ως εργαλείο για την προώθηση των πιο αντιδραστικών ενστίκτων της Ελληνικής κοινωνίας. Εντελώς τυχαία η “κοινή λογική” όπως προωθήθηκε στην Ελλάδα είναι υπερ-συντηρητική και εναντίον των μεταναστών πχ. Τώρα διεκδικεί την “ελευθερία του λόγου” ώστε να προσβάλει και να μειώσει και να δείξει την δική της ανωτερότητα. Είναι μια λογική λούμπεν, που απευθύνεται στον κατώτερο κοινό παρανομαστή. Πως διαφέρει αυτό από ότι γινόταν πάντοτε, και εξακολουθεί να συμβαίνει σήμερα; Υπό αυτό το φως, ο Αρκάς πλέον — και ειδικά μέσα από το FB — δεν είναι απλά ένας σκιτσογράφος: είναι ένας thought-leader θα λέγαμε, που μαζεύει γύρω του ένα κομμάτι της κοινωνίας που νιώθει “αδικημένο” κι ας είναι η “λογική” του και τα “αστεία” για ξανθιές και χοντρούς η απόλυτα κυρίαρχη κουλτούρα. Είναι ένας λιγότερο edgy Milo Yiannopoulos. Κι αυτό είναι, για να μην κρύβουμε λόγια, επικίνδυνο. Κουμπώνει με το κλίμα της πλέον άκρατης δεξιάς υστερίας για το Μακεδονικό και άλλα ζητήματα. Κι ας θυμίζει λίγο η γραμμή του ένα αστείο από το American Dad, όπου ο πρωταγωνιστής λέει “Μου λείπουν οι παλιές καλές εποχές, τότε που οι λευκοί άντρες είχαν όλη την εξουσία, κι όχι απλά την περισσότερη από αυτή”. Γιατί δεν είναι αστείο. Το “χιούμορ” του Αρκά είναι επί της ουσίας μια παλιννόστηση της καφρίλας (που ποτέ δεν έφυγε, ξαναλέω) που μοιράζει συχωροχάρτια, που σου λέει μαλακά στο αυτί “όχι, δεν είσαι εσύ ρατσιστής, αυτοί είναι μαύροι”. Που λέει ότι η πολιτική ορθότητα είναι απλά καπρίτσιο και “δεν μπορούμε πια να κάνουμε ένα αστείο;”. Σου λέει ότι απειλείσαι, δε σε αφήνουν να μιλήσεις, θα τους αφήσεις; Με λίγα λόγια, είναι μια τεχνολογία εκφασισμού. Μέσα της οι λέξεις πια δεν σημαίνουν αυτό που λένε, μετατρέπουν τα κοινωνικά κινήματα σε καρικατούρες, τις γυναίκες σε υστερικές σκύλες κτλ. Είναι η αποθέωση του φαύλου και του εύκολου χιούμορ κι ένας τρόπος για κάποιους να νιώσουν λίγο ανώτεροι. Ας μην φοβόμαστε να πούμε καθαρά το τι συμβαίνει, γιατί προελαύνει ο φασισμός και ο απολυταρχισμός σε όλο τον κόσμο πλέον. Οι ισχυροί, ακόμη και δισεκατομμυριούχοι, προσπαθούν μας πείσουν ότι δεν έχουν καμία δύναμη αλλά ότι είναι οι ίδιοι θύματα. Προσπαθούν μας πείσουν πως “Αυτά που βλέπετε και αυτά που διαβάζετε, δεν είναι αυτά που συμβαίνουν”, όπως είπε ο Trump. Κι αυτό δίνει ο Αρκάς στον κόσμο του. Υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων που θέλει τον Αρκά να “μοιράζει πόνο”. Βλέπουν ότι χτυπάει τους κάτω, αυτούς που, στο μυαλό τους, έχουν σηκώσει κεφάλι: τις γυναίκες, τους φτωχούς, τους αδύναμους. Χαίρονται με αυτό γιατί κατα τ’άλλα νιώθουν ριγμένοι που δεν μπορούν να πουν τη γυναίκα στο δρόμο πατσαβούρα (κι ας τη λένε). Θέλουν να κλοτσήσουν τον χοντρό γείτονα. Πιστεύουν όντως πως αυτοί είναι οι μόνοι πια που δεν μπορούν να εκφραστούν όπως θέλουν. Στο μυαλό τους, είναι ήδη 2+2=5. Κι ο Αρκάς είναι ο Μπαμπάς τους. Κλείνοντας, παραθέτω λινκ προς ένα άρθρο της Λάιφο με κάποιες εύστοχες επισημάνσεις. Τέλος, από τον John Antóno μια «πολιτικά μη ορθή» απάντηση στον Αρκά. Δίστασα να τη βάλω, διότι δεν μ’ αρέσουν οι παραλληλισμοί με τους Ναζί. Αλλά «στη σάτιρα δεν υπάρχουν όρια», έτσι δεν είναι; Link για το άρθρο

Φέρεται να είπε ψέματα για τον αποκλεισμό του απ’ το FB, και βρήκε ως εχθρό την… πολιτική ορθότητα Όταν ο Αρκάς το παράκανε με κάποια σκίτσα του πριν από κάμποσο καιρό και κάποιοι του ασκούσαν κριτική, τους αποκαλούσε κομπλεξικούς και έλεγε ότι ασκεί κριτική στην εκάστοτε εξουσία. Έχει περάσει περισσότερο από ένας μήνας από τότε που η εξουσία άλλαξε χέρια και, ως δια μαγείας, ξέχασε να σατιρίσει την νέα εξουσία. Εκτός και εάν για τον Αρκά η εξουσία της χώρας είναι η πολιτική ορθότητα, την οποία μάχεται σαν να προκάλεσε όλα τα δεινά της χώρας. Το να μην έλκεται ιδιαίτερα ένας γελοιογράφος από την πολιτική ορθότητα έχει κάποια βάση, καθώς του περιορίζει τα πεδία που μπορεί να ασκήσει το χιούμορ του. Το να καυτηριάζει τις υπερβολές που μερικές φορές υπάρχουν σε αυτήν, είναι λογικό. Αλλά το να επιδίδεται σε ένα ανελέητο πόλεμο εναντίον της πολιτικής ορθότητας, λες και είναι από τα χειρότερα πράγματα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία, δεν έχει απολύτως καμία λογική. Για παράδειγμα, το να γελοιοποιεί την έννοια του αυτοπροσδιορισμού, ο οποίος μπορεί να έχει πολλές μορφές (εθνικός, έμφυλος, σεξουαλικός κλπ) είναι ντροπή, καθώς πρόκειται για ένα σημαντικό ιστορικό και κοινωνικό επίτευγμα. Ο αυτοπροσδιορισμός δεν είναι για για να γελάμε μαζί του, αλλά θα πρέπει να αισθανόμαστε τυχεροί που υφίσταται. Λογική δεν έχει και το να δημιουργεί συνεχώς σκίτσα στα οποία σατιρίζει δήθεν την πολιτική ορθότητα, εφευρίσκοντας δικές του εκφάνσεις της πολιτικής ορθότητας που ούτε στην πιο ακραία της μορφή δεν υφίστανται! Ουσιαστικά το παραδέχεται και μόνος του ότι στόχος του πλέον δεν είναι η εξουσία, ορίζοντας ποιον θα έχει απέναντί του στη σάτιρα: Ο Αρκάς μοιάζει να έχει χάσει τη μπάλα. Πέρα από την αλλαγή του στόχου της σάτιράς του, από το ύφος των σκίτσων του πηγάζει μία διχαστική νοοτροπία, η οποία αποτυπώνεται στους θαυμαστές του. Πλέον, οι περισσότεροι θαυμαστές του δεν σχολιάζουν την ουσία των σκίτσων, αλλά γράφουν σχόλια του τύπου «Γλέντα τους», «Δώσε πόνο» και γενικά έχει αναπτυχθεί μια ποδοσφαιρική -γηπεδική για την ακρίβεια- νοοτροπία. Τέλος, όλοι θα ακούσατε για τον αποκλεισμό της σελίδας του Αρκά στο Facebook, επειδή «κάποιοι με μίζερη ύπαρξη» έκαναν αναφορές στη σελίδα. Τι έγινε στ’ αλήθεια με τη σελίδα του Αρκά, και πώς ανέβασε status ενώ τον «μπλόκαραν»; Ωστόσο, υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τέτοιοι είδους αποκλεισμοί δεν επιβάλλονται εξαιτίας αναφορών από χρήστες, αλλά λόγω αναγνώρισης ανάρμοστου υλικού (σκίτσων με γυμνό) από το Facebook. Μάλιστα, οι διαχειριστές της σελίδας ενημερώνονται για τον ακριβή λόγο που επήλθε ο αποκλεισμός. Εάν ισχύει ο παραπάνω ισχυρισμός, τότε πρόκειται για τον απόλυτο ξεπεσμό του Αρκά, ο οποίος χρησιμοποίησε μια ποινή του Facebook για γυμνό για να παρουσιαστεί ως θύμα που φιμώνεται από τους επικριτές του. Αναλυτικά η τεκμηριωμένη εξήγηση που δημοσίευσε στο Facebook o Αντώνης Ηλιάδης ~ ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ «ΠΟΙΝΗΣ» ~ […]Οι διαχειριστές εξήγησαν ότι το φέισμπουκ τούς επιτρέπει να κάνουν δημοσιεύσεις, απλώς αυτές οι δημοσιεύσεις δεν θα εμφανίζονται στις Ενημερώσεις (Newsfeed) των φόλοουερς της σελίδας. Παρέθεσαν, δε, πάλι σε σχόλιο -με κόπι/πέιστ, και έχει σημασία αυτό, θα δούμε στη συνέχεια γιατί- την αιτιολόγηση που έλαβαν από τους υπεύθυνους του φέισμπουκ: «Έχουν επιβληθεί περιορισμοί στο ARKAS -The Original Page. Οι ιστορίες από τη Σελίδα σας δεν εμφανίζονται στις Ενημερώσεις. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δραστηριότητες από τη Σελίδα σας που δεν συμμορφώνονται με τις πολιτικές του Facebook. Αυτός ο περιορισμός είναι προσωρινός και λήγει στις Σάββατο, 17 Αυγούστου 2019 στις 11:47 μ.μ.». Ξεκινώντας: πράγματι, υπάρχει τέτοιος περιορισμός (να μπορείς δηλαδή να δημοσιεύσεις, αλλά οι αναρτήσεις σου να μην φτάνουν στις Ενημερώσεις των φόλοουερς) και πράγματι πιθανότατα έχει επιβληθεί στην σελίδα τού Αρκά. Το θέμα είναι ότι ο συγκεκριμένος περιορισμός, η συγκεκριμένη ποινή, ΔΕΝ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΝΑΦΟΡΩΝ, όπως ανακοινώνουν οι διαχειριστές τής σελίδας στην αρχική ανάρτηση. Όταν υπάρχουν μαζικές αναφορές και γίνει έλεγχος και διαπιστωθεί πρόβλημα, τότε η ποινή είναι μπαν για χι χρονικό διάστημα (όπου μπαν, βλέπε: δεν μπορείς καν να δημοσιεύσεις). Η ποινή του περιορισμού που επιβλήθηκε στον Αρκά μπορεί να επήλθε ως αποτέλεσμα αυτόματης αναγνώρισης ανάρμοστου υλικού από την πλατφόρμα (το τί θεωρεί ανάρμοστο υλικό η πλατφόρμα -ρώγες, γυμνό, κτλ.- είναι μια άλλη, τεράστια κουβέντα). H μίλιον ντόλαρ κουέστιον, λοιπόν, είναι: η σελίδα του Αρκά είχε αναρτήσει πρόσφατα κάποιο τέτοιο, πιθανώς ανάρμοστο (κατά την κρίση και την πολιτική της πλατφόρμας, πάντοτε) υλικό; Η απάντηση είναι: ΝΑΙ. Τις προηγούμενες ημέρες η φβ-σελίδα του Αρκά είχε δώσει λινκ για τα δύο πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα του δημιουργού από την επίσημη ιστοσελίδα του. Πρόκειται για αυτά: (hapato note: τα έβαλα σε spoiler λόγω ελαφρού NSFW) Ξανατονίζω: είναι τα δύο πιο πρόσφατα και τα δημοσίευσαν οι διαχειριστές τις προηγούμενες δυο μέρες και εδώ, στο φέισμπουκ. Όπως γνωρίζουμε όλοι, όταν δημοσιεύεις κάποιο λινκ εδώ μέσα, δημιουργείται ένα αυτόματο preview. Για την περίπτωση του πρώτου κινούμενου σκίτσου, που το είδα με τα μάτια μου, το preview που δημιουργήθηκε ήταν το ζευγάρι που έκανε σεξ στο κρεβάτι (για την ανάρτηση που πιθανώς έγινε για το [β] σκίτσο δεν έχω άποψη, δεν την είδα). Αν ψάξετε αυτή τη στιγμή στο τάιμλάιν του Αρκά, δεν θα βρείτε τις αναρτήσεις με τα λινκ για κανένα από τα δύο αυτά πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα, οι οποίες αναρτήσεις, όμως, ξαναλέω έγιναν τις προηγούμενες μέρες. Εγώ, επαναλαμβάνω, είδα με τα μάτια μου την ανάρτηση για το πρώτο πριν δύο μέρες (πιθανώς να πετύχατε κάποια από τις δύο και όσοι από εσάς παρακολουθείτε την δραστηριότητα της σελίδας του Αρκά). Ταυτόχρονα, υπάρχουν ακόμα οι αναρτήσεις για τα αμέσως επόμενα πιο πρόσφατα κινούμενα σκίτσα. Επομένως, οι αναρτήσεις που έδιναν το λινκ για τα δύο πιο πρόσφατα «ανάρμοστα» σκίτσα στο σάιτ αφαιρέθηκαν. Ήδη αντιλαμβάνεστε πού οδηγεί αυτό το νήμα: οι αναρτήσεις δεν αφαιρέθηκαν από τους διαχειριστές της σελίδας του Αρκά, αλλά από το φέισμπουκ, επειδή το φέισμπουκ αναγνώρισε στο preview κώλο, βυζιά, και σεξ (απαραίτητη σημείωση: όσοι αναρωτιέστε αν οι πολιτικές αυτές εφαρμόζονται και σε σκίτσα ή κινούμενα σχέδια, και όχι μόνο σε κανονικό, ανθρώπινο γυμνό, δοκιμάστε να αναρτήσετε εδώ μέσα hentai porn). Εικάζω, επιπλέον, ότι η αφαίρεση αυτή συνοδεύτηκε από το μήνυμα στους διαχειριστές ότι θα επιβληθεί περιορισμός της ορατότητας των αναρτήσεών τους για διάστημα μιας εβδομάδας. Εδώ κάπου αρχίζει το πράγμα να γίνεται ενδιαφέρον. Ο περιορισμός που επιβλήθηκε στην σελίδα του Αρκά, κατά 99% ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ με αναφορές από «κάποιους που προσπαθούν να δώσουν νόημα στην μίζερη ζωή τους». Κατά 99% οφείλεται σε «ανάρμοστο» υλικό που εντόπισε η πλατφόρμα. Και στην ειδοποίηση που έστειλαν στους διαχειριστές, θα υπάρχει η επεξήγηση ως προς το για ποιά ανάρτηση επιβλήθηκε ο περιορισμός. Δηλαδή: ΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΞΕΡΟΥΝ. Και εδώ έρχεται η σημασία του κόπι/πέιστ, με το οποίο ενημέρωσαν τους φίλους τους: με κόπι/πέιστ δίνουν μόνο το κείμενο της ειδοποίησης. Αντιθέτως, ένα σκρήνσοτ της ειδοποίησης που έλαβαν, θα έδειχνε σε όλους μας συνολικά τί ακριβώς έχει παιχτεί (με αναφορά σε αναρτήσεις, κτλ). Εν κατακλείδι, οι διαχειριστές τής σελίδας του Αρκά χρησιμοποιούν έναν περιορισμό που ΞΕΡΟΥΝ ότι τους επιβλήθηκε αυτόματα για υλικό που ανέβασαν πρόσφατα, με σκοπό να παρουσιαστούν ως θύματα που δέχονται αναφορές από εχθρούς. Πρόκειται για χυδαία υποτίμηση της νοημοσύνης πρώτ’ απ’ όλα των φανς του Αρκά και των φόλοουερς της σελίδας. (…) [UPDATE: Οι αναρτήσεις με τα λινκ προς τα «άσεμνα» κινούμενα σκίτσα στην ιστοσελίδα του Αρκά έχουν εμφανιστεί ξανά στο τάιμλάιν της φβ-σελίδας του. Εδώ για το [α]: https://bit.ly/2H0YfPy. Εδώ για το [β]:https://bit.ly/2KCFeUw. Το [β] είναι η αμέσως προηγούμενη ανάρτηση πριν από την ανακοίνωση των διαχειριστών περί αναφορών. Το [α] δημοσιεύτηκε λίγο νωρίτερα από το [β], την ίδια μέρα. Μένει να δούμε αν με την επαναφορά των αναρτήσεων, υπάρξει πιθανώς και κάποια ανακοίνωση από τους διαχειριστές περί άρσης του περιορισμού.] [UPDATE 2: οι διαχειριστές πόσταραν από την σελίδα ότι επανήλθαν κανονικά: Ο Αρκάς πήρε ένα boost δημοσιότητας για να διατηρηθεί στην επιφάνεια, τα φιλικά προς αυτόν μέσα τσίμπησαν και αναπαρήγαγαν πρόθυμα το παραμύθι των αναφορών και της θυματοποίησης, καλλιεργήθηκε κλίμα αγώνα απέναντι στα κακά τρολ, τέλος καλό, όλα καλά, πάμε γι’ άλλα τώρα. Αν στο αρχικό ποστ εξέφραζα εικασίες -εύλογες μεν, εικασίες δε-, πλέον με την άρση του περιορισμού, είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι ισχύουν όλα ακριβώς: δεν υπήρχαν αναφορές από τρολ, το φέισμπουκ απέσυρε προσωρινά κάποιες πρόσφατες αναρτήσεις με γυμνό και με (διαφαινόμενο) σεξουαλικό περιεχόμενο για να τις ελέγξει, έστειλε ειδοποίηση στους διαχειριστές, ταυτόχρονα έλεγξε και βρήκε ότι οι αναρτήσεις είναι χιουμοριστικές/σατιρικές άρα δεν υπόκεινται στους περιορισμούς της πολιτικής της πλατφόρμας (“Restrictions on the display of sexual activity also apply to digitally created content ***unless it is posted for educational, humorous or satirical purposes***, βλ. εδώ), επανέφερε τις αναρτήσεις αφού συμμορφώνονται με τους κανόνες λειτουργίας και επανήλθε κανονικά και η σελίδα… Link για το άρθρο

Yπάρχουν διάφορες θεωρίες για το τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με τον Αρκά. Πρόκειται άλλωστε για έναν καλλιτέχνη που διακατέχεται από μια τρομακτική μυστικοπάθεια όσον αφορά την αληθινή του ταυτότητα και το γεγονός αυτό ευνοεί τις διάφορες θεωρίες αναφορικά με το πρόσωπό του. Για πολλούς, ο αληθινός Αρκάς έχει πεθάνει και πλέον, υπάρχουν άλλοι σκιτσογράφοι που έχουν οικειοποιηθεί το χαρακτηριστικό στιλ σχεδιασμού του και εκμεταλλεύονται το εμπορικό bandname του. Για άλλους, το παραπάνω σενάριο ισχύει απλά με τον Αρκά να ζει: απλά έχει πουλήσει τον bandname του και πλέον έχει αποσυρθεί. Και για κάποιους άλλους, εκείνους που θεωρούν πως η σωστή απάντηση είναι και η πιο απλή, ο Αρκάς απλώς έχασε την έμπνευσή του και πλέον δημιουργεί κατά παραγγελία και με βασικό κίνητρο τα λεφτά. Ό,τι από τα παραπάνω και να ισχύει πάντως, το δεδομένο είναι ένα: ο παλιός Αρκάς δεν υπάρχει πια. Το χιούμορ του, έτσι όπως το μάθαμε από τις παλιές δουλειές του, ανήκει σε ένα μακρινό παρελθόν και η εξυπνάδα με την οποία προσέγγιζε τα πράγματα είναι μια ανάμνηση που δεν έχει καμία σχέση με τις τωρινές δουλειές του. Ο παλιός, καλός Αρκάς διακατεχόταν από μια φιλοσοφία στον τρόπο σκέψης και έκφρασής του, που εμπεριείχε σχεδόν υπαρξιακά χαρακτηριστικά, τα οποία με έναν υπόγειο τρόπο αποτελούσαν ένα σύνολο ειρωνείας απέναντι σε κάθε κατεστημένη και συντηρητική αντίληψη. Ήταν, με άλλα λόγια, ένας καλλιτέχνης σχεδόν αντιεξουσιαστής, όχι τόσο με τον πολιτικό ορισμό της λέξης αλλά κυρίως, με τον φιλοσοφικό. Ο τωρινός Αρκάς από την άλλη, είναι ένας τύπος (ή μια ομάδα) με βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ. Πολλές φορές, η συζήτηση για τη μετάλλαξη του Αρκά περιορίζεται γύρω από το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει αναλωθεί σε μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εξόφθαλμη στράτευση του Αρκά μπορεί να είναι συζητήσιμη αλλά σε μεγάλο βαθμό, αποπροσανατολιστική: δεν είναι τόσο οι διαφοροποιημένες σε σχέση με το παρελθόν πολιτικές απόψεις του Αρκά που ξενίζουν (άλλωστε είναι συνηθισμένο φαινόμενο οι άνθρωποι να αλλάζουν απόψεις) αλλά κυρίως ο τρόπος που τις εκφράζει. Η λεπτή ειρωνεία που όριζε τις παλιές του δουλειές και το χαρακτηριστικό του παραλογισμού που βάραινε σαν κατάρα του ήρωές του (γεγονός που τους έκανε αυτόματα συμπαθητικούς) έχει δώσει τη θέση του σε ένα πολύ χοντροκομμένο χιούμορ. Ένα χιούμορ σεξιστικό, χοντροφοβικό, ξεκάθαρα ρατσιστικό με άλλα λόγια: ο Αρκάς κάνει πλέον ένα βαθιά εξουσιαστικό χιούμορ, τόσο στη μεθοδολογία του όσο και στο περιεχόμενό του. Είναι δεδομένο πως τις περισσότερες αντιδράσεις θα τις δεχόταν από το πάλαι ποτέ κοινό του. Πρόσφατα, ο Αρκάς ανέβασε στην σελίδα του ένα σκίτσο, ξεκάθαρα χονδροφοβικό και ξεκάθαρα σεξιστικό. Και αυτό δεν είναι συζητήσιμο: όποιος διαφωνεί πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ρατσιστικό καρέ, προφανώς πρέπει να του γίνουν μαθήματα για το τι σημαίνει ρατσισμός. Το καρέ ήταν αυτό: Σύντομα, οι αναφορές είχαν πάρει τόσο μαζική μορφή που η σελίδα του Αρκά μπλοκαρίστηκε από το Facebook και ο τελευταίος ανέβασε αυτό: Πρόκειται φυσικά, για μια μορφή λογοκρισίας. Και αυτό ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το χιούμορ του Αρκά έχει καταντήσει ξεκάθαρα αηδιαστικό: το να επιδιώκεται να φιμωθεί κανείς είναι βαρβάτη λογική λογοκρισίας. Και προφανώς, κάπου εδώ η συζήτηση αρχίζει να γίνεται λίγο πιο περίπλοκη. Το θέμα της λογοκρισίας είναι πολύ βαθύ και πολυδιάστατο και στα χρόνια της κυριαρχίας των social media ανοίγει πολύ συχνά. Είναι θεμιτό να φιμώνονται ρατσιστικές φωνές ή μήπως η εναντίωση στη λογοκρισία είναι αυταξία και δεν πρέπει να παραβιάζεται σε καμία περίπτωση; Η συζήτηση αυτή είναι εξαιρετικά μεγάλη και έχει προεκτάσεις που έχουν να κάνουν με τη έννοια της δημοκρατίας, που είναι λίγο πιο σύνθετες από ένα υπεραπλοϊκό «η λογοκρισία είναι κακό πράγμα». Ωστόσο, στην περίπτωση του Αρκά, τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Πρόκειται άλλωστε για κάποιον που μοιάζει να είναι αυτοπαγιδευμένος σε μια συνθήκη που ο ίδιος έχει δημιουργήσει μέσω της μακρόχρονης παρουσίας του στο δημόσιο διάλογο. Κάθε σκίτσο που ανεβάζει ο Αρκάς προκαλεί αντιδράσεις από τους ανθρώπους στο παρελθόν τον ακολουθούσαν: είναι το ίδιο το κοινό του (ή μάλλον, το πρώην κοινό του) που του κάνει επίθεση. Αυτή η κατάσταση εκθέτει τον Αρκά πολύ παραπάνω από μια αναφορά και από κάθε κατέβασμα της σελίδας του, που άλλωστε, σε τελική ανάλυση, τον κάνει να φαίνεται ήρωας και να πλασάρεται ως αντισυστημικός που φιμώνεται. Αν κάθε φορά που ένα σκίτσο του Αρκά ανεβαίνει στο Facebook, τα σχόλια που επικρατούν κάτω από αυτό δομούν μια επιχειρηματολογία που εκθέτει τη βαθιά αντιδραστική ουσία τους, τότε αυτόματα ακυρώνεται η υποτιθέμενη παρεμβατικότητά του και απονομιμοποιείται το ίδιο το χιούμορ του. Άλλωστε, τα social media είναι -μεταξύ άλλων- ένα μεγάλο μέρος ζύμωσης, ανταλλαγής απόψεων και φυσικά, αντιπαράθεσης, σαν ένα καφενείο σε διαδικτυακή μορφή. Ναι, με τις αναφορές στον Αρκά, το αντιδραστικό χιούμορ του παύει να «ακούγεται» σε αυτό το καφενείο αλλά αυτό δεν λέει κάτι: δεν ηττάται καθοριστικά, απλά «απαγορεύεται». Είναι μάλλον μεγαλύτερη ήττα για τον Αρκά να βρίσκει διαρκώς απέναντί του αντιδράσεις κάθε φορά που εκφράζεται. Άλλωστε, αν σε «φτύνουν» διαρκώς όλοι εκείνοι που κάποτε σε αγάπησαν, δεν είναι απλά δύσκολο να το αποφύγεις αλλά και αδύνατο να προσποιηθείς ότι βρέχει. Και το σχετικό link...

Το νέο σκίτσο του Αρκά δεν μας προβληματίζει τόσο όσο τα σχόλια των θαυμαστών του. Νόμιζες πως κάθε χρόνο ο γνωστός Θεσσαλονικιός δικηγόρος που μιλούσε περί «Φαλαινών στις παραλίες» θα ήταν εκείνος που θα σου υπενθύμιζε πως στην χώρα μας είναι ακόμα ακατόρθωτο να μην κρίνεις τον άλλο για την εμφάνισή του και με τα στάνταρ που εσύ υποκειμενικά κρίνεις ως φυσιολογικά; Λάθος έκανες. Φέτος το ζήτημα πάχος, την τυραννία της ζυγαριάς και την όποια ανασφάλεια μπορεί να νιώθουμε σε σχέση με το σώμα μας ήρθε να ενισχύσει μία ανάρτηση του Αρκά (και ακόμα περισσότερα δεκάδες σχόλια που ακολούθησαν). Ο γνωστός σκιτσογράφος ετοιμάζει μία νέα σειρά σκίτσων με γενικό τίτλο «Χοντρά αστεία» και προετοίμασε το έδαφος, αναρτώντας ένα από αυτά στο Facebook και προειδοποιώντας: «Έρχεται! Πολιτικά ορθοί, ετοιμάστε την πυρά!». Η λεζάντα δεν είναι διόλου τυχαία, όπως κατάλαβες, καθώς λειτουργεί στο να ταυτιστεί όποιος δε μοιράζεται μία ίδια «χοντροκομμένη» για να μιλήσω στην ίδια γλώσσα, αίσθηση του χιούμορ, όποιος θεωρεί το ότι τα αστεία με βάση τη διαφορετικότητά του άλλου, την εμφάνισή του, τα κιλά του, το ύψος του, τα μαλλιά του, τα μάτια του, τον αγκώνα του, είναι εύκολα και παλιακά, με κάποιον εμμονικό τύπο με την πολιτική ορθότητα που ψάχνει την παραμικρή αφορμή να ξεσπαθώσει. Δεν είναι όμως ζήτημα εμμονής. Δεν είναι ζήτημα λογοκρισίας και περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης. Είναι ζήτημα διάκρισης μεταξύ του πραγματικά αστείου και του πασέ. Πάνω από όλα αυτό το τελευταίο. Η πολιτική ορθότητα (και όσοι μιλάμε) γι' αυτή είναι ζήτημα που προέκυψε από την ανάγκη να αφήσουμε το παρελθόν εκεί που ανήκει, να πάμε παρακάτω, να εξελιχθούμε, να μη μαθαίνουμε σε μία ακόμα γενιά που δεν έχει αναπτύξει την κριτική της σκέψη, ότι είναι ok να «πειράζεις» και να «αστειεύεσαι» με οποιονδήποτε δε μοιάζει στη μάζα, με οποιονδήποτε διαφορετικό. Εξάλλου τα αστεία αυτά, περί εμφάνισης, πάντα υπήρχαν σε έναν μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στο έργο του Αρκά το οποίο ως έφηβη διάβαζα κι εγώ, δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Απλά, ιδανικά, περιμένουμε από τους καλλιτέχνες που θεωρούνται οξυδερκείς, να εξελίσσονται αντί να καταφεύγουν στις εύκολες, και πλέον, ευτυχώς λόγω εποχής, κατακριτέες λύσεις. Καθώς το νέο άλμπουμ δεν έχει εκδοθεί ακόμα, εύχομαι και ελπίζω ο Αρκάς να με διαψεύσει και ως "πολιτικά ορθή" να παραδεχτώ πώς είναι ανάμεσα σε αυτούς τους οξυδερκείς καλλιτέχνες που αγαπώ να βλέπω να προχωράνε. Ακόμα πιο ανησυχητικό όμως από το πρώτο αυτό σκίτσο και τη λεζάντα, ενός σκιτσογράφου που δουλειά του είναι, μπορεί εκείνος να διαλέξει οτιδήποτε θεωρεί αστείο για να το σατιρίσει και απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική να προτάξει την εποχή της πολιτικής ορθότητας αν θέλει, είναι το γεγονός ότι οι διαδικτυακοί του φίλοι -και όχι μόνο- μπήκαν στη διαδικασία να σχολιάσουν τη φωτογραφία με τρόπο που επιβεβαιώνει ακριβώς όσα σου έγραψα πιο πάνω. Μερικά από αυτά στα παραθέτω παρακάτω: «Ντροπή, δε φτάνει που έχουν τα χάλια τους οι χοντρές, έχουμε και τον Αρκά να κάνει πλάκα» «Τι πρόβλημα μπορεί να έχουν οι χοντρές αφού όλες έχουν γκόμενους. Μια διάβασα έχει τρεις. Αλίμονο στα μοντέλα». «Ότι τους κάνεις χιούμορ τους πειράζει. Το να είναι πιο γεμάτοι από έγκυο ρινόκερο προφανώς όχι. Καμία αιδώς. Πέστα Αρκά!» «Ε ρε γλέντια με τις φεμινίστριες που έχουν να γίνουν. Να είσαι αμείλικτος Αρκά. Βάλε και λίγη τρίχα στη μασχάλη να δεις για πότε θα έχεις 200 χιλιάδες σχόλια από τις μπόγλες». «Πλέον αν πεις τη χοντρή χοντρή και τον φούστη φούστη είσαι ρατσιστής, είσαι σεξιστής, κάνεις bodyshaming και όλες αυτές τις ηλίθιες προοδευτικές π@π@ριές. Κάπου στο τέλος των 90's και στα μέσα του 2000 γίναμε ευαισθητούληδες που πλέον δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, τουλάχιστον μπροστά στους άλλους ή στο ίντερνετ. Τα λέμε μόνο στο κολλητό/η και στον κοσμο το παίζουμε Παναγίες κάτι σαν τις θρήσκες γιαγιάδες». «Εντωμεταξύ όλοι οι θιγόμενοι με τα χοντρά αστεία του Αρκά, ξεραίνονται στα γέλια αν δουν σε μια ελληνική ταινία κανένα κεκέ η γκέι...» «Σχόλια από φεμινίστριες σε 3,2,1...» Οι φεμινίστριες όπως καταλαβαίνεις, παντού χωράνε, και πάντα για κάποιους είναι απαραιτήτως οι γυναίκες που δεν ξυρίζουν τις μασχάλες τους και κατά κανόνα είναι άσχημες (νομίζω αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα πάθαιναν σοκ αν συνειδητοποιούσαν πως και ένας άνδρας μπορεί να χαρακτηρίζεται φεμινιστής αν το θέλει). Όλα τα στερεότυπα μαζεμένα σε λίγες λέξεις. Επίσης δεν έλειψαν και άλλοι που όταν κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν για το πως η παχυσαρκία θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ασθένεια (η Αμερικανική Ιατρική Ένωση την έχει αναγνωρίσει ως τέτοια από το 2013) πέρασαν στην αντεπίθεση. Και συνεχίζω «Με τους χοντρούς γελάμε γιατί τρώνε ασταμάτητα και κάνουν κακό στην υγεία τους. Και από κάθε Δευτέρα ξεκινάνε δίαιτα. Ήμουν μικρός χοντρός και ξέρω. Και έτρωγα και πολύ κορόιδεμα. Αλλά δεν ήμουν κομπλεξικός! Οπότε κάτσε και απόλαυσε τα αστεία του Αρκά χωρίς πολλές κουβέντες. Χοντρέ!» «Δεν είναι ασθένεια, είναι επιλογή και αδυναμία χαρακτήρα... Ασθένεια την κάνατε οι ευαισθητούληδες για να δικαιολογείτε την τεμπελιά σας (και μη μου αρχίσεις την καραμέλα με τον θυρεοειδή, οι περιπτώσεις είναι ελάχιστες). Να κλείσουν το στόμα τους το σκέφτηκαν ποτέ; Ότι επιβαρύνουν την δημόσια υγεία με χρήματα πολιτών που πληρώνουν, τα σκέφτηκαν ποτέ; Σκέφτηκαν ποτέ να αφήσουν την ηδονή της γεύσης για καλό της υγείας τους; Όσο τους πληρώνω, θα το διασκεδάζω. Είμαι σκληρός και απάνθρωπος, αλλά πληρώνω. Να με συμπαθάτε. Όσο πληρώνω τον καπνιστή, τον ναρκομανη και άλλους σε εξάρτηση». Φυσικά υπήρχαν και σχόλια ανθρώπων που εξέφρασαν και αποδοκιμασία προς το σκίτσο και προς τα ακραία σχόλια. Υπήρξαν άνθρωποι που μίλησαν για χιούμορ που δεν είναι χιούμορ, για την κοινωνία που προοδεύει και δε γίνεται να γελάει ακόμα με τα ίδια αστεία κι άλλοι που επεσήμαναν το αυτονόητο: Το χιούμορ, τα αστεία, διαμορφώνουν τις συνειδήσεις των επόμενων γενιών, εκείνων που δεν έχουν ακόμα αναπτύξει την κριτική τους σκέψη, εκείνων που μαθαίνουν μιμητικά να θεωρούν αστείο ό,τι τους υποδεικνύουν ως αστείο οι μεγάλοι. Παλιά έκαιγαν τις ανεξάρτητες γυναίκες ως μάγισσες, πείραζαν μέχρι τελικής πτώσεως τον «τρελό» του χωριού (θυμάσαι τη Γιαννούλα την Κουλουρού στην Πάτρα;), έκαναν τον εύσωμο να υποφέρει επειδή κατ' αυτούς «δεν σταματούσε να τρώει», έπαιζαν κορόιδο με το πιο κοντό παιδάκι, ακύρωναν την προσωπικότητα του ευαίσθητου ανθρώπου (του ευαισθητούλη όπως είδες πιο πάνω) ως μη αποδεκτή, χτυπούσαν όποιο αγόρι δεν τους φαινόταν αρκετά «αγόρι». Σήμερα μπορεί να μην ετοιμάζουμε την πυρά όπως φοβάται ο Αρκάς, αλλά τσακίζουμε με την γλώσσα μας (και με τα σκίτσα μας καμιά φορά) με την πρώτη ευκαιρία, τους ίδιους χαρακτήρες γύρω μας. Γι' αυτό χρειάζεται και η πολιτική ορθότητα. Γι' αυτό χρειάζεται κυρίως η διάκριση και η επιλογή στο τι θα μάθουμε στα παιδιά μας, τι θα τους περάσουμε ως αστείο, τι θα τους περάσουμε ως σοβαρό και η απόφαση να πάψουμε να κρίνουμε και να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους ως «φυσιολογικούς», ως «διαφορετικούς», ως «κομπλεξικούς», ως οτιδήποτε. Ας μείνουμε στην κατηγορία άνθρωποι και μόνο. Κι ας θυμηθούμε ότι όπως ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε ελευθερία της έκφρασης και δώσαμε αγώνες για να την εξασφαλίσουμε, έτσι ως άνθρωποι απαιτούμε να έχουμε και την ελευθερία να υπάρχουμε στον κόσμο όπως θέλουμε αν δε βλάπτουμε τον διπλανό μας. Να υπάρχουμε με όσα κιλά θέλουμε ή με όσα κιλά μπορούμε, με μαλλιά όπως τα θέλουμε, με σώματα όσο γυμνασμένα ή αγύμναστα αισθανόμαστε άνετα να έχουμε, με τρίχες στη μασχάλη ή αποτριχωμένες με λέιζερ, βαμμένες ή άβαφες, με τακούνια ή χωρίς. Απαιτούμε την ελευθερία να ζούμε με τον τρόπο που επιθυμούμε χωρίς να γινόμαστε υπόλογοι για το πώς δείχνουμε και χωρίς να γινόμαστε στόχος κακεντρέχιας με το προκάλυμμα του χιούμορ, αυτή την κολυμβήθρα που ξεπλένει τα πάντα. Να εκφραζόμαστε ελεύθερα, λοιπόν, αλλά μην ξεχνάμε να αναγνωρίζουμε, επιτέλους, το δικαίωμα στους ανθρώπους να υπάρχουν στον ίδιο πλανήτη με εμάς με τον τρόπο που επιθυμούν. Κεντρική φωτογραφία: Facebook/Arkas The Original Page Link για το άρθρο

Ο Αρκάς ποτέ δεν ήταν αστείος. Αυτά περί καλύτερου σκιτσογράφου, προσωπικά τα ακούω λίγο βερεσέ, όταν δίπλα του ψηλώνει το ιστορικό βάρος του Μποστ, του Αρχέλαου και του Καλαϊτζή, ανθρώπων δηλαδή που αντιλαμβανόντουσαν το σκίτσο σαν μια ουσιώδης πολιτική παρέμβαση ενάντια σε κάθε εξουσία και όχι σαν δούρειο ίππο για την κατασκευή μιας αυτάρεσκης περσόνας. Από τότε δε που αποφάσισε να αντικαταστήσει στα σκίτσα του τα ζώα με ανθρώπους, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο άβολα. Προφανώς και η φάση αυτή ντύνεται με το "τυράκι", του "βγάζω τη γλώσσα σε κάθε τι που θεωρείται πολιτικά ορθό", όμως κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον σκιτσογράφο που φαίνεται να είχε στόχο ζωής, να τον μάθει και να τον αγκαλιάσει, το οργισμένο κοινό της τελευταίας 4ετίας, ότι ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η αισχρότητα απευθύνονται πρώτα στον δημιουργό και έπειτα στους χειροκροτητές του. Έχοντας αλλάξει συκώτι από τα γέλια, με το σκίτσο ζευγαριού στο κρεβάτι και τη γυναίκα να εξομολογείται ότι δεν της αρέσει το στοματικό σεξ, για να πάρει απάντηση από τον σύντροφο της ότι μόνο μαζί του τα κάνει αυτά, μιας και πριν από εκείνον το σαγόνι της είχε χτυπήσει περισσότερα μπαλάκια κι απ’ την ρακέτα του Φέντερερ, η έμπνευση χτυπάει κόκκινο με αστεία για χοντρούς ανθρώπους και όποια έκπληξη, για γυναίκες. Σκόπιμα αποφεύγω να αναφερθώ στις πολιτικές τοποθετήσεις των σκίτσων του κυρίου Αρκά, μιας και νομίζω οι προθέσεις του είναι ξεκάθαρες, βρίσκοντας επιτέλους μετά από τόση περιπλάνηση το κατάλληλο κοινό για να εκφραστούν. Θα πάρω όμως σαν αφορμή την τελευταία δημιουργία του, που απεικονίζει μια γυναίκα με βάρος μάλλον όχι αποδεκτό στην αισθητική του σκιτσογράφου, πάνω σε μια ζυγαριά που δείχνει το άπειρο. Τίτλος της επαναστατικής αυτής προσέγγισης, δεν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικός από τον: "Χοντρά Αστεία". Πριν σας αποκαλύψω ότι θεωρώ τον κύριο Αρκά χοντροφοβικό και παντελώς αγκιστρωμένο στα όσα η πατριαρχία καπηλεύεται υπό της εξουσίας της, βάζοντας το πάχος σε εξέχουσα θέση στη διάκριση των γυναικών, θα αναφερθώ στην Ουρανία Μιχαλολιάκου. Θα αναφερθώ σε μια γυναίκα που η παρουσία της μου γεννά βαθιά θλίψη που καλύπτεται από οργή και θα προτιμούσα να μη γνώριζα ποτέ την ύπαρξη της. Θα αναφερθώ στην Ουρανία Μιχαλολιάκου, μέλος ναζιστικής οργάνωσης, κόρη ενός ανθρώπου που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δημόσια σφαγή ενός άλλου ανθρώπου. Το να σχολιάζεις τη γυναίκα αυτή για το βάρος της, δεν σε κάνει περισσότερο αριστερό και σίγουρα όχι αστείο. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να ανοίγεις το δικό της οπλοστάσιο και να χρησιμοποιείς τα όπλα της, εκτοξεύοντας σεξισμό και μισογυνισμό. Το γεγονός ότι η Μιχαλολιάκου μπορεί να ενδιαφέρεται επιλεκτικά για τις διακρίσεις και προφανώς για εκείνες που νιώθει ότι τη θίγουν, εμάς δεν μας αφορά. Εμείς έχουμε ταχθεί στο να πολεμάμε όλες τις διακρίσεις και εκείνους που τις συντηρούν. Με τα δικά μας όπλα, με τις δικές μας ιδέες, αποδεικνύοντας ότι δεν είμαστε ίδιοι σε όλα τα επίπεδα, ότι δεν συγκλίνουμε πουθενά. Αποδεικνύοντας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο ότι με τον ρατσισμό και τον φασισμό είμαστε πάντα σε πόλεμο. Προφανώς το να είσαι χοντροφοβικός είναι καλύτερο από το να είσαι φασίστας όπως η Μιχαλολιάκου, όμως εδώ δεν κάνουμε διαγωνισμό. Επανερχόμενη στο σκίτσο του Αρκά και τις σκέψεις που έκανα χαζεύοντας το, μπορώ να ανακαλέσω όπως όλοι μας, κάμποσες συμπεριφορές που αποδεικνύουν ότι η χοντροφοβία είναι μια μορφή ρατσισμού, που η κοινωνία μας δείχνει εντυπωσιακή ανοχή. Μεγαλώνοντας στο δίπολο της "χοντρής" και της "μουνάρας", μας φορέθηκαν δύο έννοιες που μοιάζει φυσιολογικό να διαχωρίζει τις γυναίκες όχι βάση των ταλέντων ή της προσωπικότητας τους, αλλά με κριτήριο τον αριθμό μιας ζυγαριάς. Αφού λοιπόν εκτιμηθεί η αξία μας, βάση του πόσο αρέσουμε στους άντρες, κάπως πρέπει να μας γίνει κατανοητό ότι γεννηθήκαμε για να χωράμε στα στάνταρ της ματιάς τους. Οι "εμφανίσιμες" δεν έχουν άλλη αξίας εκτός αυτής του σεξουαλικού αντικειμένου, ενώ οι "μη εμφανίσιμες", δεν είναι όμορφες, άρα δεν αξίζουν τίποτα. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πατριαρχικής κοινωνίας, είναι η γυναικεία αυτοεκτίμηση, η οποία πρέπει να πραγματοποιεί μόνιμα "χαμηλές πτήσεις". Με τον τρόπο αυτό, οι γυναίκες θα χρωστάνε πάντα στην αντίληψη ότι υπάρχουν για να τις αποδέχονται οι άντρες. Τι θα γίνει άραγε αν οι "γεματούλες" αποκτήσουν αυτοπεποίθηση; Ποιος ο ρόλος των αντρών μετά και που θα τραβιέται η γραμμή μεταξύ του "έμπαινα" και "δεν έμπαινα"; Η χοντροφοβία, δικαιολογείται τις περισσότερες φορές ως θέμα "αισθητικής" στις γυναίκες, μιας και κυριαρχεί η αντίληψη ότι υπάρχουν για την αισθητική ικανοποίηση των άλλων. Έτσι, βρίσκουν ρούχα που τις "κολακεύουν" και που κρύβουν τις ατέλειες, χωρίς να είναι πάντα ξεκάθαρο αν τους αρέσουν και νιώθουν άνετα σε αυτά. Ο Αρκάς, με τους χιλιάδες θαυμαστές, θα μπορούσε να εξαργυρώσει τη δημοφιλία του με έναν τρόπο που δεν θα χρειαζόταν να του υπενθυμίσουμε ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα και ότι η ευθύνη του δυστυχώς δεν ισορροπεί με τη φθηνή διαχείριση που κάνει. Καμιά φορά βλέπεις, δεν αρκούν τα καλοξυσμένα μολύβια και τα καινούργια στυλό, για ένα αξιόλογο σκίτσο. Χρειάζεται πνευματική υπέρβαση και ανθρωποκεντρική ματιά, χρειάζεται κάτι που σίγουρα δεν έχει και που ποντάρω στο ότι δεν είχε και ποτέ... Και το σχετικό link...

Το σημειωματάριο του Αυγούστου μάς έρχεται ντυμένο στα κατάλευκα κι αποχαιρετά, ημερολογιακά, το καλοκαίρι. Το τομάκι κυκλοφόρησε στις 28/07/19, την τελευταία Κυριακή του Ιουλίου, από την εφημερίδα Πρώτο Θέμα και, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έχει να επιδείξει καμία διαφοροποίηση από τα προηγούμενα, εκτός βέβαια από το χρώμα που επικρατεί. Κι εδώ, μετά από μερικές σελίδες με το εορτολόγιο, τις παγκόσμιες ημέρες που έχουν καθιερωθεί αυτόν τον μήνα και το συνοπτικό ημερολόγιο του 2019 και 2020, ο αναγνώστης θα βρει δύο ενότητες. Η πρώτη έχει τις ημέρες του μήνα (μαζί με τα χιουμοριστικά σκίτσα του Αρκά) και η δεύτερη είναι η ενότητα για τις σημειώσεις. Τα σκίτσα που έχουν επιλεγεί είναι, ως επί το πλείστον, δανεισμένα από τα ζώα του και από τους μήνες. Υπάρχουν βέβαια και μερικά από τον Ναπολέοντα και την Ασημίνα, ενώ δεν λείπουν (ελάχιστα ευτυχώς) και σκίτσα πολιτικού περιεχομένου. Ας βάλουμε ενδεικτικά και δύο σελίδες από το εσωτερικό. Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

Η κοινωνία της Ελλάδας, σχεδόν σε κάθε ιστορική στιγμή κι ανεξαρτήτως του πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, είχε μέσα στους κόλπους της ενσωματωμένη μια σοβαρή δικλίδα ασφαλείας που λειτουργούσε αφενός ως βαλβίδα εκτόνωσης κι αφετέρου ως καταδείκτης σφαλμάτων όταν η ρότα τής χώρας ξέφευγε από τη λογική κι έπαυε να υπηρετεί την ίδια την κοινωνία. Η δικλίδα αυτή λειτούργησε (και λειτουργεί) άλλοτε κάνοντας χρήση λογικών επιχειρημάτων κι άλλοτε της σάτιρας η οποία, αν και φαινομενικά απευθύνεται στον κοινωνικό ιστό, στόχευε (και στοχεύει) πάντα στην καρδιά της πολιτικής και των κέντρων λήψης των αποφάσεων. Θα μπορούσαμε λοιπόν να ισχυριστούμε πως για τον τόπο μας τούτη η ιστορία έχει ξεκινήσει από μακριά, μια πορεία από τον Σωκράτη, τον Διογένη και τον Αριστοφάνη που φτάνει στον Καστοριάδη, στον Λιαντίντη αλλά και στον Αρκά. Ουδόλως βεβαίως επιθυμούμε ή είναι στις προθέσεις μας να συγκρίνουμε τους ανωτέρω ως ιστορικά μεγέθη, δεν μπορούμε όμως να μη σημειώσουμε την επίδραση στην κοινωνία που άσκησε καθένας από αυτούς στο χρόνο του ή που ασκεί ακόμα στις μέρες μας. Ευρισκόμενοι μέσα σε μια δύσκολη ιστορική συγκυρία για την Ελλάδα, με μνημόνια που ήλθαν και παρήλθαν(;) αφήνοντας πίσω τους μια πληγωμένη κοινωνία, ένας άνθρωπος που με τη δεικτική του σκέψη πάντοτε ενσωμάτωνε την πολιτική μέσα στα υπέροχα σκίτσα του, αποφάσισε με το μελάνι του να ασκήσει κριτική στον πολιτικό σχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Να ασκήσει κριτική στο κόμμα που έχει αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία χρόνια στρέφοντας μάλιστα την πένα του πολλάκις (όχι Πολάκης) κατά του πρωθυπουργού, έχοντας μάλιστα γράψει πως «δεν δικαιούται να παραμείνει σιωπηλός», έστω κι αν δηλώνει πως «[…]Τα σκίτσα αυτά δεν έχουν πολιτικό πρόσημο, γιατί η αντίθεσή του με την απερχόμενη κυβέρνηση ήταν αισθητικής, ηθικής και εν τέλει πολιτισμικής φύσεως[…]» (σ.σ. Τα ανωτέρω αποσπάσματα έχουν την πηγή τους στην επίσημη σελίδα του Αρκά στο Facebook). Μπροστά σ’ αυτό το πραγματικό γεγονός διαπιστώσαμε πως υπήρξαν τριών ειδών αντιδράσεις.Ορισμένοι θεώρησαν πως οι αιχμές του Αρκά είναι κατευθυνόμενες από κάποια (απροσδιόριστα) κέντρα εξουσίας για να πλήξουν το ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό προσωπικά, ευνοώντας έτσι άλλους κομματικούς σχηματισμούς. Έσπευσαν μάλιστα να δημιουργήσουν ως αντίβαρο ένα κακέκτυπο (τον Αρακά) μην κατανοώντας βεβαίως με την κοντόφθαλμη αντίληψή τους πως η κριτική, όσο αιχμηρή κι αν είναι, είναι πάντοτε θεμιτή για κάθε σοβαρό άνθρωπο, πολύ δε περισσότερο για κάθε σοβαρό πολιτικό. Κάποιοι άλλοι πάλι θεώρησαν πως ορθώς ασκεί κριτική γιατί κατά την άποψή τους η παρούσα κυβέρνηση δεν κάνει σωστά τη δουλειά της. Κι αυτοί όμως δεν κατανόησαν πως ο Αρκάς, έχοντας δημόσιο λόγο, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να βρεθεί στη θέση της αντιπολίτευσης γιατί απλούστατα δεν είναι αυτός ο θεσμικός του ρόλος. Είναι τα κόμματα τής αντιπολίτευσης που πρέπει να ασκήσουν κριτική στην κυβέρνηση, η δουλειά του σκιτσογράφου είναι να επισημαίνει αυτό που ενοχλεί την αισθητική και την κοινωνική του αντίληψη ως πολίτη. Κι αυτό ακριβώς έκανε και κάνει. Υπήρξαν και υπάρχουν βεβαίως και κάποιοι άλλοι πολίτες που βυθισμένοι στο νήδυμο κοινωνικό τους ύπνο… απλώς αδιαφορούν! Ο Αρκάς, κατά τη γνώμη μας, δεν ενεργεί με κομματικά κριτήρια, αν και ο ίδιος είναι βέβαιο πως έχει διαμορφωμένες πολιτικές πεποιθήσεις όπως όλοι οι σκεπτόμενοι πολίτες. Ενεργεί όπως η ″ενοχλητική” μύγα που επιβάλλει εγρήγορση και συνάμα, μέσα από τη φαινομενική άγνοια ή την τεχνηέντως κεκαλυμμένη πονηριά των ηρώων του, κάνει διαπιστώσεις και διατυπώσεις εξόχως εύστοχες για την κοινωνία και τους αναγνώστες του. Φιλτράροντας γεγονότα, εξελίξεις, δηλώσεις αλλά και αποφάσεις, έρχεται να καυτηριάσει λάθη αλλά και τακτικές. Βλέπει το ρου της ιστορικής εξέλιξης από διαφορετική οπτική γωνία σε σχέση με τους αποφασίζοντες κι αυτό ακριβώς είναι το σημείο που κάνει τη διαφορά. Άλλη οπτική γωνία είναι σχεδόν βέβαιο πως σημαίνει και άλλη αντίληψη των πραγμάτων, γεγονός που από μόνο του συμβάλει όχι απλώς στον έλεγχο όσων έχουν την αρμοδιότητα να αποφασίζουν αλλά κυρίως στον δημιουργικό πλουραλισμό κατά το σχεδιασμό του μέλλοντος. Είναι πολύ εύκολο να συμφωνήσει κανείς μαζί του αλλά το ίδιο εύκολο είναι και να διαφωνήσει. Τούτο όμως είναι εν πολλοίς επιδερμικό, το σημαντικό και το ουσιώδες δεν είναι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον σκιτσογράφο αλλά το γεγονός πως και ο ίδιος, ως κριτής της κυβέρνησης, πρέπει να κριθεί στη βάση του δικού του σκεπτικού που λέει, όπως αναφέραμε πιο πάνω, πως «κανένας έντιμος άνθρωπος δεν δικαιούται να παραμείνει σιωπηλός». Στο σημείο αυτό λοιπόν είναι σημαντικό και κρίσιμο να τονίσουμε την ευθύνη του αναγνώστη ως αντικειμενικού κριτή του Αρκά. Εύλογο λοιπόν είναι το ερώτημα: Η επίμονη επιμονή του κατά της κυβέρνησης είναι μια στάση αλαζονείας και υπεροψίας, όπως αυτή που μας διακρίνει ως Έλληνες («αν ήμουν πρωθυπουργός για μια μέρα…») ή είναι μια ειλικρινής στάση διαφοροποίησης απέναντι σε μια σοβαρή παθογένεια που πρέπει να διορθωθεί και να αλλάξει; Δεν είναι υπερβολή η πεποίθησή μας πως ακόμα και το να καταλήξει κανείς να κάνει την ερώτηση της προηγούμενης πρότασης είναι μια μεγάλη επιτυχία του Αρκά. Διότι εκκίνησε σκέψεις που ζητούν απαντήσεις επιτακτικά, κι αυτό από μόνο του καταδεικνύει αλλά και αποδεικνύει πως κάνει πάρα πολύ καλά τη δουλειά του! Γράφει στην επίσημη σελίδα του ο σκιτσογράφος: «ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΕΩΣ: Ο Αρκάς δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα γίνει ποτέ πολιτικός γελοιογράφος». Αν και σχεδόν κάθε μας ενέργεια έχει πολιτικές προεκτάσεις και θα μπορούσε εύκολα κανείς να υποθέσει πως η δήλωση του Αρκά δεν έχει μεγάλη δόση αλήθειας μέσα της, η συγκεκριμένη περίπτωση διαφέρει. Διαφέρει γιατί οι σκιτσογράφοι ενώ βρίσκονται ενσωματωμένοι μέσα στην κοινωνία, έχουν την ικανότητα να αποστασιοποιούνται από αυτή και να την γδύνουν κυριολεκτικά από κάθε τι τεχνηέντως κατασκευασμένο που κρύβει την αλήθεια από τα μάτια των πολιτών. Η ικανότητά τους να βλέπουν την πολιτική τόσο στοιχειωδώς απλά, απομονώνοντας τους καταλύτες που πραγματοποιούν τις (χημικές) πολιτικές αντιδράσεις οι οποίες αλλοιώνουν τελικά το φαίνεσθαι και την επιδερμίδα της, είναι μοναδική. Αν είχαμε λοιπόν τη δυνατότητα να στείλουμε ένα μήνυμα στη ”Διαχείριση”, αυτό δε θα ήταν άλλο από τούτο: Τη στιγμή που έκλεισε ο κύκλος και το σπουργίτι έγινε τελικά ίδιο με τον πατέρα του ακολουθώντας την πορεία της ζωής και της ιστορίας στις Χαμηλές πτήσεις, διαπιστώσαμε με συγκίνηση το αυτονόητο, πως όποιος ζει μέσα στην κοινωνία είναι πιθανόν να γίνει, θέλοντας και μη, καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή της. Απόρροια της εξέλιξης αυτής είναι πως ο πολίτης αδυνατεί από ένα σημείο και μετά να βλέπει τα κακώς κείμενα (ή απλώς να τα δικαιολογεί) αδιαφορώντας μπροστά στο μεγαλείο της επανάστασης. Της μικρής εκείνης καθημερινής επανάστασης που κάνει τις μέρες μας καλύτερες. Ο Αρκάς, και κάθε Άρκας, οφείλει να βρίσκεται εκτός αυτού του κύκλου για να θυμίζει σε εμάς τους υπόλοιπους πως ακόμα και οι κύκλοι, ακόμα και αυτά τα «τέλεια» σχήματα, πρέπει κάποτε να διαρρηγνύονται! Η επανάσταση της καθημερινότητας και του ιδανικού ονείρου δεν χαρίζεται, κι αν το ξεχνάμε, δυο γραμμές, δυο εμπνευσμένες λέξεις και λίγα χρώματα στο χαρτί από την πένα του σκιτσογράφου αρκούν για να μας το θυμίσουν. Αρκ(άς)ούν επαρκώς! Και το σχετικό link...

Ήρθε η τελευταία Κυριακή του Ιουνίου και είναι ώρα η εφημερίδα Πρώτο Θέμα να κυκλοφορήσει το ημερολόγιο-σημειωματάριο του επόμενου μήνα. Το σημειωματάριο του Ιουλίου είναι σε μπλε χρώμα (εκείνοι που κατηγορούν τον Αρκά για το στρατευμένο του σκίτσο ίσως να κάνουν συνειρμούς ), ενώ πλέον δεν μπορούμε να πούμε και πάρα πολλά για την έκδοση. Είναι ίδια κι απαράλλακτη με τις προηγούμενες. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μία σούπερ ανθεκτική κατασκευή που αποτελείται από σκληρό χαρτί και γερό δέσιμο. Επίσης υπάρχει λάστιχο για να μένει το σημειωματάριο κλειστό, ενώ περιέχεται και υφασμάτινος σελιδοδείκτης. Το ημερολόγιο χωρίζεται σε δύο ενότητες. Η πρώτη είναι το κλασικό μηνιαίο ημερολόγιο, ενώ στο δεύτερο μέρος υπάρχουν αρκετές σελίδες που προσφέρονται για σημειώσεις. Πρωταγωνιστές σε αυτό το τομάκι είναι "Οι μήνες" (όπως και σε κάθε έκδοση), ενώ την μερίδα του λέοντος έχουν τα σκίτσα από την σειρά "Επικίνδυνα Νερά". Καλή επιλογή, κατά την ταπεινή μου άποψη, λόγω της καλοκαιρινής αύρας που προσφέρει ο συγκεκριμένος μήνας. Υπάρχουν βέβαια και σκίτσα από άλλες σειρές, αλλά καλύπτουν λίγες σελίδες. Ας παραθέσουμε και δύο σελίδες από το εσωτερικό. Ραντεβού στο τέλος του μήνα. Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

Λίγο πριν μπει ο Ιούνιος και κατά συνέπεια το καλοκαίρι, η εφημερίδα Πρώτο Θέμα στις 25 Μαΐου κυκλοφόρησε το πέμπτο κατά σειρά σημειωματάριο-μηνιαίο ημερολόγιο με παλιά και νέα σκίτσα του Αρκά. Η έκδοση είναι σε κίτρινο χρώμα που θυμίζει έντονα τον ήλιο του καλοκαιριού ( ), είναι σκληρόδετη, ενώ περιέχει εκτός από υφασμάτινο σελιδοδείκτη κι ένα λαστιχάκι για να εμποδίζει το σημειωματάριο να ανοίγει σε ανεπιθύμητες στιγμές. Κατά τα άλλα όσοι είχατε τουλάχιστον ένα σημειωματάριο προηγούμενου μήνα, δεν θα εκπλαγείτε με κάτι νέο. Κι αυτή η έκδοση είναι χωρισμένη σε δύο μέρη (το ημερολόγιο κι ο χώρος για σημειώσεις), ενώ δεν λείπουν και τα υπόλοιπα εξτραδακια όπως το εορτολόγιο, το συνοπτικό ημερολόγιο του έτους, οι παγκόσμιες ημέρες του μήνα κ.ά.. Κι εδώ έχουμε μία ποικιλία από παλιές αλλά και νέες δουλειές του βετεράνου δημιουργού, με έμφαση ίσως στο “Μαλλιά Κουβάρια”. Εντύπωση κάνει η διακριτική παρουσία (απουσία θα έλεγα) των πολιτικοποιημένων σκίτσων του, γεγονός που με χαροποίησε. Κουράστηκα με αυτές τις διαμάχες. Επιγραμματικά να πούμε ότι τα υπόλοιπα σκίτσα ενδεικτικά προέρχονται από τις “Χαμηλές Πτήσεις”, τους “Συνομηλίκους”, τους “Μήνες” και τις “Μέρες”. Και δύο σελίδες από το εσωτερικό Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

Μετά απο το πριν ενός μήνα άλμπουμ <<ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ>> του ταλαντούχου Αρκά έρχεται η συνέχεια <<ΚΑΡΕΚΛΑ ΟΛΑ>>.Η καρέκλα αντικείμενο πόθου για κάθε πολιτικό ακόμα και για τον πρωθυπουργό, γίνεται οδηγός για μια πολιτική καυστική σάτιρα που τσακίζει κόκαλα και προκαλεί ασταμάτητα γέλια. Ακυκλοφόρητο και αυτό το άλμπουμ,απο τις εκδόσεις του Πρώτου Θέματος, που κυκλοφορίες σαν ένθετο μαζί με την εφημερίδα.Προσεγμένη έκδοση ,δεν διαφέρει απο την προηγούμενη σε σχεδιασμό. Είναι εύκολα νοούμενο ότι σε μία μερίδα αναγνωστών δεν θα αρέσει (όχι σε μένα, είμαι σίγουρος ότι θα το καραγουστάρω), αν έχουν ανοιχτό μυαλό ας το αποκτήσουν ,αν όχι ας το αφήσουν καλύτερα. Ο Αρκάς έχει δεχτεί βολές εναντίον του για το οτι κάνει πια πολιτικές γελοιογραφίες του, γνώμη μου είναι ότι σαν σκιτσογράφος έχει το κάθε δικαίωμα να ασχοληθεί και με αυτό το καλλιτεχνικό στυλ , όπως και άλλοι κομίστες ,δεν είδα π.χ.του Δερβενιώτη να του κάνουν σχόλια για τις πολιτικές γελοιογραφίες του . ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ 　 Για το G.REEKCOMICS Βασιλεύς των κόμικς.

Ο Απρίλιος μάς αποχαιρετά σε λίγες ημέρες και η εφημερίδα Πρώτο Θέμα, πιστή στο ραντεβού της, μας κάνει δώρο με την Κυριακάτικη έκδοσή της που κυκλοφόρησε εκτάκτως το Μ. Σάββατο 27/04/19, το Σημειωματάριο του Αρκά για τον μήνα Μάιο. Εκείνοι που έχουν ήδη προμηθευτεί τα προηγούμενα σημειωματάρια, δεν θα εκπλαγούν με την έκδοση αυτή, καθώς είναι ίδια κι απαράλλαχτη στο στήσιμό της με τις προηγούμενες. Η μοναδική της διαφορά είναι στο χρώμα, που αυτή την φορά είναι σε μωβάκι. Τα στριπάκια που περιέχονται είναι αλιευμένα από διάφορους τίτλους του βετεράνου δημιουργού, όπως οι "Μήνες", "Χαμηλές Πτήσεις", "Τα Μαύρα", "Τα Ζώα", αλλά και μερικά γελοιογραφικά πολιτικά στριπάκια που έχει κατά καιρούς αναρτήσει στο Facebook. Ας βάλουμε και δύο σελίδες από το εσωτερικό. Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

7 μήνες μετά την κυκλοφορία του σε μεγάλο μέγεθος από εφημερίδα, το Ναι σε Όλα κυκλοφόρησε και σε μικρό τομάκι από τις εκδόσεις γράμματα, για όσους το ήθελαν πιο φροντισμένο. Δεν έχει κάτι άλλο να ειπωθεί.

Ο Απρίλιος έρχεται σίγα-σιγά και η εφημερίδα Πρώτο Θέμα, κυκλοφόρησε στις 31/03 το Σημειωματάριο του Αρκά, που μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και σαν ημερολόγιο τού τέταρτου μήνα του χρόνου. Η έκδοση κυμαίνεται ακριβώς στα ίδια επίπεδα με τις προηγούμενες, με την μόνη διαφορά ότι εδώ επικρατεί το πορτοκαλί χρώμα. Και πάλι έχουμε να κάνουμε με μία προσεγμένη δουλειά, σε ποιότητα υλικών. Για όσους δεν έχουν ξεφυλλίσει τα προηγούμενα σημειωματάρια, να πούμε ότι περιέχονται οι ημέρες του μήνα, που όμως πολλές εξ αυτών καταλαμβάνονται από τις γελοιογραφίες του Αρκά και γίνεται δύσκολη η οποιαδήποτε εγγραφή (αν βέβαια κάποιος ήθελε να γράψει επάνω ), ενώ στο τέλος θα βρούμε αρκετές σελίδες κατάλληλες για σημειώσεις. Σε ό,τι αφορά τον βετεράνο δημιουργό, να πούμε ότι έχει γίνει επιλογή από στριπάκια διαφόρων τίτλων του, όπως "Συνομήλικοι", "Ζωή Μετά", "Ισοβίτης", "Ξυπνάς μέσα μου το ζώο", "Τα μαύρα", κ.ά., αλλά (λόγω και της θεματολογίας) επικρατούν οι "Μήνες". Και φυσικά, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, δεν είναι όλα στο ίδιο επίπεδο χιούμορ. Και δύο σελίδες από το εσωτερικό. Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

Ακόμα μία δημιουργία του βετεράνου γελοιογράφου Αρκά, φεύγει από τα όρια του Facebook και μετακινείται σε έντυπη μορφή. Το συγκεκριμένο άλμπουμ διανεμήθηκε μαζί με την εφημερίδα Πρώτο Θέμα της Κυριακής, εκτάκτως (λόγω της αργίας της 25ης Μαρτιου) το Σάββατο 23/03/2019. Όσον αφορά την θεματολογία του κόμικ, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο. Νομίζω ότι ο τίτλος τα λέει όλα. Ο Αρκάς δεν διστάζει να σατιρίσει με το καυστικό του χιούμορ τον θεσμό του Πρωθυπουργού της Ελλάδας, μία κίνηση που (μαζί με άλλες παρεμφερείς) έχει προκαλέσει δυσφορία στις τάξεις των θαυμαστών, αλλά και των απλών αναγνωστών του. Η έκδοση έρχεται με μικρότερο μέγεθος από τις προηγούμενες που φιλοξενήθηκαν σε εφημερίδα, υπάρχει ένα καρέ ανά σελίδα (ή ένα μεγάλο που καταλαμβάνει δύο αντικριστές σελίδες), ενώ υπάρχει κι ένα αρκετά υπολογίσιμο λευκό πλαίσιο γύρω από τα καρέ. Η έκδοση είναι τίμια και σχετικά προσεγμένη. Το χαρτί είναι γυαλιστερό και το εξώφυλλο αρκετά παχύ, όλα δεμένα με μία καλή κόλληση. Το άσχημο είναι ότι με την υγρασία η έκδοση είναι επιρρεπής στο "κατσάρωμα".

Σύμφωνα με έναν αστικό μύθο, ο «Αρκάς» έγραψε τον εξαιρετικό Ισοβίτη κατά τη θητεία του στο στρατό. Είναι ένας από τους πολλούς που συνοδεύουν τον σκιτσογράφο καθώς η επιλογή του να κρατάει την ταυτότητα του μυστική όλα αυτά τα χρόνια προσέφερε κατά καιρούς διάφορα ευφάνταστα σενάρια. Άλλωστε φρόντιζε πάντα να μιλάει με τη δουλειά του χαρίζοντας άφθονο γέλιο και ατάκες που ανακυκλώνονταν ανάμεσα στις παρέες. Αυτό που διαχώριζε πάντα τον Αρκά από τους υπόλοιπους γελοιογράφους ήταν ο χιούμορ του, σε μια χώρα που παραδοσιακά η σάτιρα είναι χοντροκομμένη, η δική του σφραγίδα είχε κάτι το υπαινικτικό και παιγνιώδες, ένα φλέγμα περισσότερο αγγλοσαξονικό που φάνταζε κάπως παράταιρο στην ελληνική πραγματικότητα. Ανατρεπτικός, αιρετικός και πολέμιος της πολιτικής ορθότητας «τσάκιζε» με την πένα του τα στερεότυπα, σόκαρε δίχως να καταφεύγει σε τετριμμένες χυδαιότητες, αγκάλιαζε τα πλατιά στρώματα χωρίς ελιτίστικες εμμονές. Πάνω από όλα παρέμενε αστράτευτος και απολιτικός όπως άλλωστε επέβαλε η ίδια η τέχνη και το ταλέντο του, κινούμενος πάνω από σκοπιμότητες, κουτάκια και εντολοδόχους. Η εικόνα του «φαντομά» που σπέρνει τα ζιζάνια και εξαφανίζεται στα σκοτάδια μέχρι να επανεμφανιστεί δριμύτερος και ακόμα πιο ανελέητος φάνταζε εξόχως ρομαντική. Στη συνείδηση των πιο παλιών, αποτελούσε τον τελευταίο που θα μεταπηδούσε σε κάποιο πολιτικό στρατόπεδο - έστω και αν τον μετέφεραν σηκωτό - την πιο απίθανη περίπτωση ταύτισης και στράτευσης πίσω από έμμισθους τσανακογλείφτες και αυλοκόλακες της τελευταίας σελίδας. Όχι μόνο για να μην απογοητεύσει το πολυάριθμο κοινό του, αλλά πολύ περισσότερο σεβόμενος την ίδια την κληρονομιά του. Η μεταστροφή του «Αρκά» συνοδεύτηκε από σενάρια συνωμοσίας και ακόμα περισσότερους αστικούς μύθους. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να τον πεθάνουν δυσκολευόμενοι να αποδεχτούν τον καινούργιο μανδύα του. Την αδικαιολόγητη και αδιανόητη προσκόλληση του σε συμφέροντα και πολιτικές συντεχνίες. Σε μια από τις ελάχιστες παρεμβάσεις του ο ίδιος επιχείρησε να δικαιολογηθεί με το πρόσχημα πως αποτελεί χρέος όλων να διωχθεί αυτή η «απεχθής και διεφθαρμένη κυβέρνηση». Μπορεί και να έχεις δίκαιο αγαπητέ Αρκά. Όμως που ήταν η πένα σου όταν ο τωρινός Π.τ.Δ. διόριζε εξακόσιους χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους; Ρητορικό το ερώτημα. Πρωτίστως ο Αρκάς δεν απογοήτευσε το κοινό του, αλλά τους ίδιους τους ήρωες του, από τον Μοντεχρήστο μέχρι τη Λουκρητία, τους έκλεισε στο κουτάκι των παιδικών του αναμνήσεων αναγνωρίζοντας στην ετεροχρονισμένη ενηλικίωση του τον κόσμο των «μεγάλων», τον κυνισμό της βολής, τη σάτιρα ως κραυγαλέο άρμα χειραγώγησης και άκοπου πλουτισμού. Ο Αρκάς μετά τον Ισοβίτη, απολαμβάνει μια δεύτερη στρατιωτική θητεία, μόνο που αυτή τη φορά το χακί δεν αποτελεί αναγκαία περιβολή, αλλά συνειδητή επιλογή. Και δυστυχώς, δεν του πάει καθόλου… Και το σχετικό link...

Τον τελευταίο καιρό ο Αρκάς δημοσιεύει κάθε μέρα σκίτσα του που αναφέρονται στα παιδικά χρόνια ενός πρωθυπουργού. Τα social media έχουν λατρέψει αυτά τα ευφυέστατα σκίτσα και οι χρήστες τους τα κοινοποιούν κατά χιλιάδες, σε βαθμό που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο κύμα κατακραυγής της κυβέρνησης. Το παράδοξο είναι ότι ενώ ο Αρκάς δεν αναφέρει ποτέ όνομα πρωθυπουργού, όλοι καταλαβαίνουν άμεσα ποιος πρωθυπουργός έχει αυτά τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προσωποποιούν εύκολα τον ήρωα των σκίτσων. Και δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση πόσο εύκολα γίνεται αυτή η προσωποποίηση, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (και πρώην ΑΝΕΛ) έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που δεν έχουν ξανά υπάρξει ταυτόχρονα και σε αυτήν την ένταση σε καμία ελληνική κυβέρνηση μεταπολιτευτικά. Σε πρόσφατο σκίτσο του ο Αρκάς αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά του ήρωά του πρωθυπουργού: Παραμύθι, Παραπληροφόρηση, Πόλωση, Προπαγάνδα, Παροχολογία και Πούλημα των στενών συνεργατών του. Ακόμα και κάποιος φανατικός υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύνατον να μην προσωποποιήσει αυτόματα τον ήρωα του σκίτσου στο πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού, όσο κι αν προσπαθήσει να παρακάμψει προσωρινά τη λογική του. Είναι βέβαιο ότι πολλά από αυτά τα χαρακτηριστικά τα διέθεταν και παλαιότεροι πρωθυπουργοί, αλλά ποτέ όλα ταυτόχρονα και στο μέγιστο βαθμό. Στη εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάσταση, της παγκόσμιας ψηφιακής μεταμόρφωσης, της καινοτομίας και του διαδικτύου, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει το συνώνυμο της προσκόλλησης στο παρελθόν, του κρατισμού, του λαϊκισμού, του τυχοδιωκτισμού, της πολιτικής δολοπλοκίας, της αντίστασης στη δημιουργικότητα και την αξιοσύνη. Η μιζέρια κι η παρακμή έχουν αποκτήσει πρόσωπο και αυτό φάνηκε καθαρά σε όσους παραβρέθηκαν στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών. Όσα κυβερνητικά στελέχη συμμετείχαν ως ομιλητές σε πάνελ του Φόρουμ ξεχώριζαν σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα. Σε ένα περιβάλλον υγιούς διαλόγου, ανταλλαγής ιδεών και προβληματισμών, όπου συναντούσες τα φωτεινότερα μυαλά, τους σημαντικότερους επιστήμονες, διανοούμενους και επιχειρηματίες της Ελλάδας (και του εξωτερικού), όπου έλαβαν χώρα σημαντικές συζητήσεις για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδος αλλά και του πλανήτη ολόκληρου, η τραγική ανεπάρκεια κι αμηχανία των κυβερνόντων ξεχώριζε από χιλιόμετρα. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα και από την παρουσία στο Φόρουμ των δύο αντίπαλων ”εν δυνάμει” πρωθυπουργών, Τσίπρα και Μητσοτάκη και από την υποδοχή που τους επιφύλαξαν οι παρόντες στο Φόρουμ. Είναι πασιφανές ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απέχει παρασάγγας από την εικόνα του πρωθυπουργού των σκίτσων του Αρκά, όσο κι αν προσπαθήσει κάποιος να τους ταυτίσει. Και είναι αυτός που θα έχει τη νωπή εντολή και τη μοναδική ευκαιρία να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό αμέσως μετά τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Διότι το πολιτικό σκηνικό το καθορίζει πάντα ο νικητής και ποτέ ο ηττημένος. Γι’ αυτό και οι προσπάθειες του νυν πρωθυπουργού για “προοδευτικά μέτωπα” και ”γέφυρες” είναι καταδικασμένες να αποτύχουν εν τη γενέσει τους. Η κριτική που ασκεί ο Αρκάς στην κυβέρνηση μέσω των σκίτσων του έχει τεράστια απήχηση στους χρήστες των κοινωνικών δικτύων και μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για την περαιτέρω κατάρρευση της ήδη πληγωμένης δημοφιλίας της. Η δύναμη της τέχνης και των σκίτσων του είναι ίσως πολύ πιο ισχυρή και αποτελεσματική από όλα τα επιχειρήματα μαζί, σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Αρκάς υποστηρίζει την αντιπολίτευση, απλά όπως ο ίδιος έγραψε στον λογαριασμό του στο Facebook: “Ο Αρκάς θεωρεί ότι ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κομματικός τυχοδιωκτισμός και η ανενδοίαστη εξαπάτηση υπήρχαν πάντα, άλλα έχουν φτάσει στον κολοφώνα τους μ’ αυτήν την κυβέρνηση, τόσο ώστε να τον αναγκάσουν να σχολιάζει αυτό που πάντα σιχαινόταν: την κεντρική πολιτική σκηνή. Απέναντι σ’ αυτή την αθλιότητα κανένας έντιμος άνθρωπος δεν δικαιούται να παραμείνει σιωπηλός”. Την ίδια κριτική θα υποστεί και η επόμενη κυβέρνηση αν κυβερνήσει με το ίδιο θράσος, ασυνέπεια κι αλαζονεία σαν της σημερινής. Άλλωστε, το πεδίο στο οποίο θα κληθεί να λειτουργήσει είναι ήδη ναρκοθετημένο και οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει πολλές. Αν δεν καταφέρει να αντιστρέψει το κλίμα αρκετά σύντομα, δεν θα έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της και τα σατιρικά σκίτσα του Αρκά θα είναι μάλλον περιττά. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια κι αν θα μπορεί ο Αρκάς να δημοσιεύει τα σκίτσα του ελεύθερα… Και το σχετικό link...

Πρόκειται για το ίδιο άλμπουμ που είχε βγει σε μεγάλο σχήμα τον Ιανουάριο του 2018, από το Πρώτο Θέμα. Σε εκείνη την έκδοση είχε φανεί περιττό το μεγάλο μέγεθος, και ήταν φανερό πως θα φαινόταν καλύτερα ήταν να βγει σε μικρό. Τώρα που βγήκε, δυστυχώς δεν έγινε με σωστό τρόπο. Αντί να εκμεταλλευτούν το φορμά, πήραν την μεγάλη έκδοση, μαζί με τα τεράστια λευκά κενά που είχε και απλά τα σμικρύνανε, μαζί με τα τεράστια λευκά κενά. Έτσι έχουμε δύο εκδόσεις με διαφορετικό μέγεθος, που αποτυγχάνουν και οι δύο να παρουσιάσουν το περιεχόμενο στην καλύτερη δυνατή μορφή. Το ίδιο το άλμπουμ, παραμένει η πιο ενδιαφέρουσα έκδοση του Αρκά εδώ και χρόνια, αν και σαφώς απέχει από τον καλύτερο εαυτό του. Ευχαριστούμε τον @Μενίγ Πουαγώ για την παραχώρηση του αντίτυπου του για τις ανάγκες της παρουσίασης.

Κάθε νέο σκίτσο προκαλεί (εκτός από χιλιάδες βέβαια likes) και... κατάρες στα social media, με την αιτίαση του «έμμισθου κονδυλοφόρου». Δεν είναι όμως λιγάκι αυθαίρετο ένα τέτοιο συμπέρασμα; Για δύο γενιές (και βάλε) το ακρωνύμιο ΑΡΚΑΣ υπήρξε σύμβολο της ευρηματικότητας, της τέχνης του ευφυολογήματος, του βιτριολικού χιούμορ και της πολυπλοκότητας έκφρασης, μέσω των «ηρώων» του. Από τον καθηλωτικό κυνισμό του μικρού σπουργίτη έως την παροιμιώδη αφέλεια του (ερωτοχτυπημένου με μια προβατίνα) καλού λύκου. Η δημοφιλία του κορυφαίου κομίστα ξεπέρασε τα στενά ελληνικά όρια, μέσω της μετάφρασης και κυκλοφορίας των έργων του σε εννέα διαφορετικές γλώσσες. Η τεράστια απήχηση των χαρακτήρων του, οι οποίοι έγιναν μπλουζάκια, τσάντες, ρολόγια, ακόμα και τατουάζ, έγκειται στους περίτεχνους και ακραίους συμβολισμούς τους. Αν όλοι μαζί δημιουργούσαν μια μικρή κοινωνία, θα έβρισκες εκεί κάθε καρυδιάς καρύδι. Βολεμένους, «θύματα», εξυπνάκηδες, ευσυνείδητους, λαμόγια. Καθένας (μας) έχει εντοπίσει μια πτυχή του χαρακτήρα του ή ακόμα… χειρότερα ένα ζώο που ξύπνησε μέσα του, στα σκίτσα του Αρκά. Το χιούμορ είναι η βιτρίνα. Από πίσω υπάρχει μια ολόκληρη φιλοσοφία, η απόπειρα καταγραφής ενός κοντράστ κοινωνικών συμπεριφορών. Από εκείνες τις ένδοξες μέρες έως τη σειρά «τα παιδικά χρόνια ενός πρωθυπουργού», υπάρχει ασφαλώς μια απόσταση. Η οπτική ματιά είναι πλέον στοχευμένη και ομολογουμένως όχι εξίσου εμπνευσμένη. Για τους νυν επικριτές του κομίστα αυτή η απόσταση είναι χαοτική και εδράζεται σε μια ανάγκη αμιγώς μισθοφορική. Κάθε νέο σκίτσο προκαλεί (εκτός από χιλιάδες βέβαια likes) και θύελλα αντιδράσεων στα social media, με τις απαραίτητες συνοδευτικές κατηγορίες του «έμμισθου κονδυλοφόρου». Για όσους εξύμνησαν το επίπεδο της τέχνης του, η εικόνα με τα κάδρα του Τσε και του Πινόκιο στο δωμάτιο του εκκολαπτόμενου πρωθυπουργού, μοιάζει «ξένη» με την πένα του. Ομοίως και αυτή με τον τύπο ανάμεσα στους Μάο και Στάλιν, που εκφράζει τη στήριξη του στον Μαδούρο. Δεν είναι μόνο ότι με το πολιτικό σχόλιο έχει αλλοιωθεί η ταυτότητα του δημιουργού όπως τον μυθοποιήσαμε, αλλά και ότι το επίπεδο της σάτιρας «αγγίζει» σε αρκετές περιπτώσεις τα όρια του λαϊκισμού. Αυτό όμως που δικαιούμαστε να κρίνουμε όλοι οι υπόλοιποι είναι το αποτέλεσμα και όχι το κίνητρο. Για το αισθητικό του πράγματος ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του, για το λόγο όμως που επέλεξε να γυρίσει σελίδα και να πολιτικοποιήσει την έκφραση του, οι ισχυρισμοί περί «κομματόσκυλου», «φιλελέ» κ.λ.π. είναι τόσο αντικειμενικοί, όσο και… ανιδιοτελής η στήριξη των στελεχών των ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Αν ο Αρκάς είχε ως επίκεντρο της κριτικής του τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι τον πρωθυπουργό, η συντριπτική πλειονότητα των επικριτών του θα εξακολουθούσε κατά πάσα βεβαιότητα να… θαυμάζει την οξυδέρκεια των σχολίων του. Μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν. Αν ο Αρκάς είναι νεοφιλελεύθερος και δεξιός, γιατί τόσα χρόνια δεν στηλίτευσε στα σκίτσα του τον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ; Μήπως δεν είχε πεδίο δόξης λαμπρό να το κάνει; Το σενάριο να ανήκει ιδεολογικά στην (πάλαι ποτέ) Αριστέρα και να αντιδρά τώρα ως ένας εξαπατημένος του «ΟΧΙ» μοιάζει πιο λογικό. Άλλωστε, ιστορικά και κοινωνικά οι πιο δριμείς επικριτές καταλήγουν να είναι αυτοί που αισθάνονται «προδομένοι». Έχω την αίσθηση ότι μια τέτοια διάθεση «φωτογράφισε» ο ίδιος μέσω της σελίδας του στο Facebook, όταν πριν από περίπου ένα χρόνο εκδηλώθηκαν οι πρώτες «φιλοκυβερνητικές» αντιδράσεις, με αφορμή τη σειρά σκίτσων του «Προφήτη». «Ο Αρκάς θεωρεί ότι ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κομματικός τυχοδιωκτισμός και η ανενδοίαστη εξαπάτηση υπήρχαν πάντα, άλλα έχουν φτάσει στον κολοφώνα τους μ’ αυτήν την κυβέρνηση, τόσο ώστε να τον αναγκάσουν να σχολιάσει αυτό που πάντα σιχαινόταν: την κεντρική πολιτική σκηνή». Αν πράγματι πρόκειται περί αυτού, ναι, μπορούμε να κρίνουμε τη ρότα που πήρε η τέχνη του, οφείλουμε όμως να σεβαστούμε, χωρίς υστερίες και ακρότητες, το δικαίωμα του να εκφράσει τις απόψεις του, με τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει να κάνει. Και το σχετικό link...

Το μεγαλείο ενός γελοιογράφου Τις καταγέλαστες καρικατούρες που έπλασε ο Αριστοφάνης στον Σωκράτη και τον Ευριπίδη, υποθέτω ότι κανείς σήμερα δεν τις αποδέχεται ως αξιόπιστες, ως αντιπροσωπευτικές των ανθρώπων που γίνονται στόχος της σάτιράς του. Κι όμως, οι "Νεφέλες" και οι "Βάτραχοι" θεωρούνται ομόφωνα αριστουργήματα του θεάτρου. Κι αυτό παρότι η αριστοφανική κωμωδία σίγουρα έπαιξε ρόλο στην δικαστική καταδίκη αργότερα του Σωκράτη, ασφαλώς συνετέλεσε στο κλίμα εις βάρος του που τον οδήγησε στο κώνειο. Το ίδιο ισχύει με πλήθος πορτρέτων λογοτεχνικών. Ούτε ο "προδότης" Βαρνακιώτης του Κάλβου ούτε ο "υπερόπτης" Μαλακάσης του Καρυωτάκη αποδίδουν την πραγματικότητα, όταν μάλιστα δεν την διαστρέφουν και ολότελα. Παρ' όλα αυτά, η φήμη των δύο ποιητών δεν υπέστη βλάβη, ούτε τα επίδικα ποιήματα απωθήθηκαν από τον λογοτεχνικό μας κανόνα. Γιατί; Προφανώς λόγω του χρόνου που παρήλθε. Κανείς μας δεν γνώρισε βέβαια προσωπικά τον Σωκράτη ή τον Ευριπίδη, οι υποθέσεις Βαρνακιώτη και Μαλακάση είναι ίσκιοι απόμακροι του παρελθόντος, σήμερα δεν μας αφορούν παρά μόνο φιλολογικά. Και δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε τα πάθη που ανακινούσαν την εποχή τους. Το αντίθετο συμβαίνει με την τωρινή, την εντελώς επίκαιρη σάτιρα. Για όποιον δεν συμμερίζεται την γνώμη του Αρκά για τον βίο και την πολιτεία του Τσίπρα, για όποιον μάλιστα τυχαίνει να πρόσκειται στον σατιριζόμενο ή έστω να τον συμπαθεί, η βιαιότητα των επιθέσεων του γελοιογράφου στον πολιτικό είναι σκανδαλώδης. Ένας τέτοιος δεν μπορεί να παραδεχτεί τη μεγαλοφυΐα του Αρκά πόσο μάλλον να αναγνωρίσει την εκπληκτική ευστοχία ειδικά των σκίτσων του που καταπιάνονται με τον Τσίπρα. Όμως και αυτός ακόμα, εντελώς άθελά του, στο τέλος υποκλίνεται και στα δυο. Από πού φαίνεται; Μα από τις οργίλες αντιδράσεις, από τις απελπισμένες καταγγελίες ότι ο καλλιτέχνης από κάπου "τα πιάνει", από τα λυπημένα σχόλια για την "κατάντια του", κ.ο.κ., κ.ο.κ. Απόπειρες άμυνας είναι όλα αυτά, απόπειρες όμως αμήχανες, απρόσφορες, φτωχές, που σκορπούν σαν το φύλλο στον άνεμο στο επόμενο σκίτσο. Αν ο Αρκάς είχε "ξεπέσει", αν είχε χάσει "το χιούμορ του", αν είχε γίνει όντως "τόσο φτηνός" και "πουλημένος" όσο του καταλογίζουν, η δουλειά του δεν θα ενδιέφερε κανέναν. Συμβαίνει όμως το αντίθετο, ποτέ δεν ήταν πιο καίριος, πιο δυνατός, πιο επίκαιρος όσο τώρα - εξού και όλη αυτή η λατρεία και το μίσος που ξεσηκώνει. Γιατί ο καλύτερος Αρκάς είναι αυτός των τελευταίων χρόνων. Αυτός που έχει παρατήσει το αριστοκρατικό χιούμορ ή την συμπαθητική ηθογραφία και έχει πιάσει το μαστίγιο. Εννοείται ότι δεν μπορεί κάτι τέτοιο να αρέσει σε όλους, αλίμονο. Αλλά αυτό είναι το γνώρισμα του μεγάλου σατιρικού, ότι δημιουργεί έχθρες. Η σάτιρα στο υψηλότερο επίπεδό της δεν προκαλεί γέλιο. Είναι σαρωτική, πιάνεται από ένα κουσούρι και το διογκώνει ανελέητα, καταφέρνει να κλείσει σε μια ατάκα, μια πινελιά μια ολόκληρη εποχή, έναν ολόκληρο τόπο. Προκαλεί οργή, θυμηδία, αγανάκτηση, πόνο. Αντλεί από όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και ένστικτα, και από το μίσος ακόμη: ας σκεφτεί κανείς τον Αρχίλοχο της Νεοφύλης, τον Σολωμό της “Γυναίκας της Ζάκυθος”, τον Παλαμά των “Σατιρικών Γυμνασμάτων”. Σε τέτοιο ύψος αναρριχάται τις καλύτερες στιγμές του ο Αρκάς. Μόνο οι μεγάλοι το μπορούν αυτό, να διχάζουν τα πνεύματα, να ξεσηκώνουν τα πάθη, να στρέφουν εναντίον τους ώς και πρώην θαυμαστές, να συνεπαίρνουν τα πριν άσχετα πλήθη. Και το μπορούν όχι επειδή είναι τάχα "παραταξιακοί", "τσιράκια της μιας πλευράς", όπως τους τα σούρνουν. Αλλά επειδή είναι τόσο ισχυροί και ανεξάρτητοι πνευματικά και ηθικά ώστε να αντέχουν και στα δυο - και στα ζήτω των οπαδών και στα γιούχα των αντιπάλων. Πηγή

Την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου (στις 24/02) η εφημερίδα Πρώτο Θέμα κυκλοφόρησε το σημειωματάριο του Αρκά για τον μήνα Μάρτιο. Το εν λόγω σημειωματάριο είναι στα πρότυπα του αντίστοιχου του Φεβρουαρίου, με την μόνη διαφορά ότι είναι σε πράσινο χρώμα. Η ποιότητα της έκδοσης είναι και πάλι πολύ καλή κι ανθεκτική, πράγμα καλό για εκείνους που θα θελήσουν να το χρησιμοποιήσουν σαν ημερολόγιο-σημειωματάριο. Στο εσωτερικό περιέχονται οι ημέρες του μήνα, ενώ στο τέλος θα βρούμε αρκετές σελίδες για σημειώσεις. Το αρνητικό είναι ότι σε αρκετές ημέρες η γελοιογραφία του Αρκά μπαίνει φαρδιά πλατιά με αποτέλεσμα να καθίσταται δύσκολο το γράψιμο κάποιας σημείωσης. Όσον αφορά το κωμικό κομμάτι, έχει γίνει επιλογή με αποκριάτικα στριπάκια (ως επί το πλείστον), αλλά κι από άλλα άσχετα (Χάρος, Χαμηλές Πτήσεις, Ζώα, Συνομήλικοι κ.ά.). Το χιούμορ που βγαίνει δεν είναι το ίδιο σε όλα τα στριπ, αλλά υπάρχουν μερικά που με έκαναν και γέλασα. Ας παραθέσουμε και μία σελίδα που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

Αρκάς: Η Ζωή Μετά το Χιούμορ Η Λίνα Ρόκου αναζητά τον κομίστα που μας «μεγάλωσε γερά παιδιά». Και πια βρίσκει έναν κουρασμένο δημιουργό, παγιδευμένο στην ευκολία που χάρισε την υπογραφή του στη βαρετή πολιτική αντιπαράθεση. Το 2000 στο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς που γινόταν τότε στο Γκάζι είχα βρεθεί σε μια μεγάλη αίθουσα που ήταν αφιερωμένη στον Αρκά, με αφορμή τα είκοσι χρόνια παρουσίας του. Θυμάμαι που η αίθουσα είχε πολύ κόσμο –ο Αρκάς τότε βρισκόταν στο αποκορύφωμα της αναγνώρισης μετά την θριαμβικά παραγωγική δεκαετία του ’90-, ότι το πλήθος διάβαζε σιωπηλά τα μεγάλα στριπ που ήταν αναρτημένα στους τοίχους, με τον Κόκορα, τον Ισοβίτη, τη Θέκλα και το μόνο που άκουγες ήταν δυνατά γέλια. Και θυμάμαι ότι ήταν μια στιγμή σχεδόν ευδαιμονική, να νιώθεις ότι σε συνδέει κοινή αίσθηση χιούμορ με παντελώς άγνωστους σου ανθρώπους και ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη προς τον δημιουργό που με το πενάκι και τις λέξεις του δημιουργεί ένα αόρατο νήμα, ένα προστατευτικό κουκούλι προσφέροντας γέλιο, ανακουφιστικό αλλά κι ενίοτε γλυκόπικρο. Γιατί αυτό ήταν το γέλιο που προκαλούσε ο Αρκάς. Τότε. 2019 κι αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που γέλασα με καινούριο σκίτσο του Αρκά. Δεν θυμάμαι. Κι όπως φαίνεται δεν είμαι η μόνη. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να πιάσω το αστείο σε ό,τι παρουσιάζει, κι όσο περνάει ο καιρός όλο και δυσκολεύομαι. Τα πρώτα πυρά εναντίον του ξεκίνησαν όταν ο Αρκάς άρχισε να παίρνει ξεκάθαρη πολιτική στάση, αντιπολιτευτική την τελευταία τετραετία. Οι ΣΥΡΙΖΑίοι ενοχλήθηκαν: «Μα τώρα τον έπιασε για πρώτη φορά ο πόνος να σχολιάσει την πολιτική επικαιρότητα;». Δεν έχουν δίκιο. Ο κάθε δημιουργός, ειδικά ο κάθε σατιρικός δημιουργός, έχει το απόλυτο δικαίωμα να διαλέγει ποιο θα είναι κάθε φορά το αντικείμενο της σάτιρας του. Και ποιο το timing της. Ο Αρκάς, για τους δικούς του λόγους, διάλεξε να είναι το κυβερνών κόμμα κι αυτή η τετραετία η αφορμή και η στιγμή για να γίνει απροκάλυπτα πολιτικός. Το θέμα είναι ότι ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (πια σκέτο ΣΥΡΙΖΑ) έχει δώσει πάμπολλες αφορμές για ανελέητο τρολάρισμα αλλά και για σαρκαστικό σχολιασμό των κινήσεων της ο Αρκάς δεν κινείται προς καμία από τις δύο κατευθύνσεις. Με έναν υπεραπλουστευτικό λαϊκίστικο λόγο στρέφεται κακόγουστα, και καθόλου ευφάνταστα, όχι εναντίον της κυβέρνησης αλλά εναντίον του κοινοβουλευτισμού. Κι όχι με αντίλογο αναρχικό και πικρό, αλλά με έναν συντηρητικό, σχεδόν φοβικό, λόγο. Όμως εμένα δε με ενδιαφέρει η πολιτική του τοποθέτηση. Ο πρώτος Αρκάς που διάβασα ήταν ο Ισοβίτης. Είχε κάτι αληθινά μαύρο αυτή η ιστορία ενός ανθρώπου που δεν ήταν απλά φυλακισμένος, αλλά φυλακισμένος εφ’ όρου ζωής, και η μοναδική του παρέα ήταν ένα κυνικό ποντίκι που δεν έμοιαζε να αντιλαμβάνεται την τραγικότητα της κατάστασης του φίλου του, ή ακριβώς επειδή την αντιλαμβανόταν κυλιόταν πάνω της με όλη τη βρωμιά του όπως ακριβώς κυλιόταν πάνω της αργότερα το Γουρούνι, που δεν αντιλαμβανόταν το υπαρξιακό αδιέξοδο του Κόκορα. Δεν ήταν όλα τα αστεία του Αρκά «σοφιστικέ», ούτε είχαν αναγκαστικά υπόβαθρο κάποια ουσιαστικότερη αναζήτηση. Ο Αρκάς έκανε και πλάκα πιο χοντροκομμένη, το είχε αποδείξει στο Ξυπνάς μέσα μου το Ζώο ή στον Καστράτο του με τη σεξουαλική απελπισία της Λουκρητίας. Όμως, όταν τα διάβαζες, ένιωθες ότι ο δημιουργός ήταν ξεκάθαρα με το μέρος της που ακόμη και στα χερούλια των τηγανιών έβλεπε έναν δονητή ή στον βασιλικό της γλάστρας έβρισκε αφορμή για να τριφτεί ερωτικά. Όταν διαβάζαμε τη Λουκρητία νιώθαμε την ασφυξία της μέσα στο αποστειρωμένο, κλινικό, ασέξουαλ περιβάλλον της. Το χιούμορ του Αρκά, εκείνη την περίοδο, δεν είχε, ευτυχώς, τίποτα το πολιτικά ορθό, έβαζε στο στόχαστρο του τις οικογενειακές σχέσεις με τις Χαμηλές Πτήσεις, το θάνατο με το Η Ζωή Μετά. Και γι’ αυτό δεν μπορώ να εκλάβω παρά ως φτηνή δικαιολογία το παρακάτω σκίτσο με το οποίο απάντησε, σχετικά πρόσφατα, σε όσους του ασκούν όψιμη κριτική… Συγγνώμη αλλά για μένα το πρόβλημα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ο Αρκάς έχασε την αίσθηση του χιούμορ μπαίνοντας σε εύκολα, προβλέψιμα, βαρετά ως κι ανόητα μονοπάτια, αποφεύγοντας κάθε τι που μπορεί να προκαλέσει όχι μια επανάσταση –ας είμαστε ρεαλιστές ποτέ δεν το έφτανε ως εκεί –αλλά μια έστω αμυδρή κινητοποίηση των φαιών κυττάρων. Πώς φτάσαμε από την έξαλλη και όλο ζωή Λουκρητία που δεν σεβόταν τη γριά αφεντικίνα της κι έριχνε τολμηρά υπονοούμενα για τον νεκρό άντρα της στην γελοιογραφία που ο σύζυγος συγκρίνει το σαγόνι της γυναίκας του με ρακέτα του τένις επειδή αρνείται να του κάνει πίπα; Σίγουρα όχι από τη μια στιγμή στην άλλη. Όμως ακόμη και τώρα, παρότι ο Αρκάς έχει δώσει αρκετά παρόμοια δείγματα το τελευταίο διάστημα δεν μπορώ να νιώθω μέσα στο κεφάλι μου «φασαρία» με κάθε του καινούριο ατόπημα. Ατόπημα για μένα φυσικά, η σελίδα του Αρκά έχει (τώρα που γράφω) 915.910 likes. Δεν μπορεί να υποστηρίξει κανείς, σε social media όρους, ότι το κοινό του έχει στρέψει την πλάτη. Όμως νιώθω ότι το πιο δραστήριο τωρινό κοινό του Αρκά είναι κατά κύριο λόγο αυτό που τον ανακάλυψε τα τελευταία χρόνια στο Facebook (είτε του ασκούν κριτική, είτε υιοθετούν το λόγο του), ενώ οι φίλοι από την εποχή των πρώτων άλμπουμ μάλλον έχουν ξεμείνει αδρανείς στη σελίδα παρά τον παρακολουθούν στ’ αλήθεια. Εκτός κι αν έχουν γεράσει κι αυτοί, δεν εννοώ ηλικιακά. Δεν είναι τυχαίο που πολλές φορές ακούω ή διαβάζω την άποψη «Δεν είναι ο Αρκάς που τα σχεδιάζει πια. Έχει ομάδα που το κάνει γι’ αυτόν». Υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι «δεν ζει καν», δίνοντας στον θρύλο του Αρκά –που ούτως ή άλλως είχε καλλιεργηθεί λόγω του ότι ποτέ δεν μάθαμε την ταυτότητα του- σχεδόν Presley-κές διαστάσεις και μας κάνει να τον φανταζόμαστε να βρίσκεται στο τροπικό νησί που ονειρευόταν ο Κόκορας παρέα με όλους τους παλιούς του ήρωες. Ακόμη πάντως κι αυτή η άποψη «αποκλείεται να είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει σκιτσάρει εκείνα “τα παλιά” κι αυτά “τα καινούρια”» δείχνει πόσο κι εμείς δεν έχουμε αποδεχθεί ότι οι άνθρωποι γίνεται με τα χρόνια συχνά πυκνά να παρουσιάζουν μια στάση και μια συμπεριφορά που θεωρούμε (εμείς γι’ αυτούς) ότι δεν τους αρμόζει καθόλου. Ο Παναγιώτης Μένεγος είχε καταθέσει εδώ μια παρόμοια νοσταλγία για τον Τζιμάκο αλλοτινών εποχών, μαζί με τον προβληματισμό του για τις απόψεις στα τελευταία χρόνια του. Ξέρω ανθρώπους που έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά όταν ο Μίκης πήρε μέρος στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό πέρσι τον χειμώνα, βλέποντας το αριστερό είδωλο των νεανικών τους χρόνων να απευθύνεται και να συντάσσεται με χρυσαυγίτες. Ο Αρκάς δεν είναι Πανούσης και σίγουρα δεν είναι Μίκης. Ποτέ δεν έφτασε σε τόσο υψηλό βάθρο. Όμως υπήρχε η εποχή που νιώθαμε εκείνη την ευδαιμονία ενός ιερόσυλου, τουλάχιστον στο πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας, σαρκασμού ενώ γελούσαμε τόσοι άγνωστοι παρέα σε μια μεγάλη αίθουσα ενός φεστιβάλ κόμικ. Τώρα μένουμε παγωμένοι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μας να αναρωτιόμαστε πόσο ασφυκτικά φυλακισμένος θα ένιωθε ο Ισοβίτης του μπροστά σε αυτό το σκίτσο: Πηγή

Τιμή καταλόγου: 5 ευρώ Το νέο πόνημα του Αρκά που είναι παραγωγικότατος είναι η συνέχεια των περιπετειών του Ναπολέοντα και της Ασημίνας (το πρώτο άλμπουμάκι τους εδώ) . Ένα ζευγάρι τρίτης ηλικίας που τρέφει μίσος ο ένας για τον άλλο και οι βιτριολικές ατάκες δίνουν ρεσιτάλ. Σίγουρα καλύτερο από αλλες πρόσφατες δουλειές του δημιουργού.

Μετά το καθιερωμένο Ημερολόγιο του Αρκά, που κυκλοφόρησε στις 19 Δεκεμβρίου 2018, το Πρώτο Θέμα φαίνεται ότι δεν θα το επανακυκλοφορήσει, όπως το συνηθίζει. Αντί γι'αυτό, δημιούργησε ένα μηνιαίο ημερολόγιο, το οποίο περιέχει και χώρο για σημειώσεις, πλαισιωμένο με στριπάκια των πρωταγωνιστών του αγαπημένου μας Αρκά. Στις 27 Ιανουαρίου 2019 κυκλοφόρησε το σημειωματάριο του Φεβρουαρίου (που ξεκινάει την σειρά, μιας και δεν έχει κυκλοφορήσει του Ιανουαρίου) κι όπως μας ενημερώσει η εφημερίδα θα κυκλοφορεί ένα τέτοιο σημειωματάριο-ημερολόγιο κάθε μήνα. Εξωτερικά το τομάκι είναι σκληρόδετο, με υφασμάτινο σελιδοδείκτη, ενώ έχει κι ενσωματωμένο λάστιχο στα πρότυπα των νέων σημειωματάριων που κυκλοφορούν στην αγορά. Ας δούμε λίγο το εσωτερικό του. Με ένα πρώτο ξεφύλλισμα θα βρούμε τις κλασικές πρώτες σελίδες με τον τίτλο, για να συνεχίσουμε με την σελίδα στην οποία μπορούμε να βάλουμε τα προσωπικά μας στοιχεία. Στην συνέχεια θα βρούμε το εορτολόγιο του Φεβρουαρίου. Κι έπειτα τις Παγκόσμιες Ημέρες που έχουν καθιερωθεί τον μήνα αυτό. Ακολουθεί ένα συνοπτικό ημερολόγιο του 2019 και του 2020, για να συνεχίσουμε με ένα (σαν) συνοπτικό ημερολόγιο του Φεβρουαρίου. Έπειτα, υπάρχει το αναλυτικό ημερολόγιο που έχει μία ημέρα ανά δύο σελίδες και φυσικά είναι διανθισμένο με τα σχέδια του Αρκά, στα πρότυπα του κλασικού ημερολογίου που δίνεται τα τελευταία χρόνια. Μόλις τελειώσει, θα βρεθούμε στο τμήμα του σημειωματάριου... ...όπου υπάρχουν κενές σελίδες με παράλληλες, οριζόντιες γραμμές. Όσον αφορά την θεματολογία των σκίτσων, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο. Η επιλογή έχει γίνει από μία μεγάλη γκάμα των τίτλων που έχει κυκλοφορήσει ο δημιουργός. Το σημειωματάριο του Μαρτίου Το σημειωματάριο του Απριλίου Το σημειωματάριο του Μαΐου Το σημειωματάριο του Ιουνίου Το σημειωματάριο του Ιουλίου Το σημειωματάριο του Αυγούστου Το σημειωματάριο του Σεπτεμβρίου Το σημειωματάριο του Οκτωβρίου Αφιέρωμα στον Αρκά

Μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο άλπμουμ του Αρκά από τη σειρά Ναπολέων και Ασημίνα με τίτλο "Αχώριστοι Εχθροί". Σπαρταριστός Αρκάς όπως πάντα σε αυτό το δεύτερο αλμπουμάκι της σειράς "Ναπολέων και Ασημίνα" που κατά τη γνώμη μου σε μερικά χρόνια θα γίνει κλασικό όπως έγινε "Ο Ισοβίτης" ή ο "Κόκκορας". Εν αναμονή λοιπόν και του τρίτου άλμπουμ πάρτε μία γέυση: Μπορούν δυο άνθρωποι που μισούνται να παραμένουν μαζί για μια ολόκληρη ζωή; Μπορούν! Ο Ναπολέων και η Ασημίνα, το αιωνόβιο ζευγάρι του Αρκά, είναι η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτό. Τα δυο γερόντια έχουν περάσει προ πολλού από τον μήνα του μέλιτος στις δεκαετίες του όξους και της χολής. Τα γλυκόλογα της μνηστείας τα έχουν διαδεχτεί τα θανατηφόρα σχόλια και η δηλητηριώδης γκρίνια του μίσους και της αποστροφής. Κι όμως, τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τους χωρίσει. Ευτυχώς για μας! Γιατί σ’ αυτή την άχαρη και εχθρική συμβίωση οφείλουμε μια σειρά από τις πιο πικρές, αλλά και πιο σπαρταριστές ατάκες του Αρκά.