Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'αντίο μπάτμαν'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Είναι από τα λίγα θεατρικά που πίσω από την ιστορία του έργου υπάρχει ακόμα μία ιστορία, η οποία αντικατοπτρίζει δεκάδες άλλες ιστορίες. Το «Αντίο Μπάτμαν» είναι το πρώτο διήγημα του Τάσου Θεοφίλου που έγινε κόμικς το 2017 από τον Kanello Cob και θεατρικό τώρα από τον Γιάννη Αγγελάκη. Δεν είναι ένα αστυνομικό διήγημα, είναι ένα βαθιά κοινωνικοπολιτικό κείμενο, το οποίο αποδομεί όχι μόνο τον ίδιο τον υπερήρωα (αυτό ίσως δεν είναι τόσο δύσκολο), αλλά κυρίως τη ματιά μας πάνω στις έννοιες «ήρωας», «σωτήρας», «πολίτης», «ευθύνη» κ.λ.π. Γιάννης Αγγελάκης, σκηνοθέτης – Τάσος Θεοφίλου, συγγραφέας Ο συγγραφέας είναι ο γνωστός Τάσος Θεοφίλου, το παιδί που το 2012 συνελήφθη ως ύποπτος με βάση μια «ανώνυμη» καταγγελία κι ένα άσχετο με τη δικογραφία εύρημα DNA, για συμμετοχή στη ληστεία της Alpha Bank στην Πάρο και στη δολοφονία του οδηγού ταξί Δημήτρη Μίχα, ο οποίος προσπάθησε να εμποδίσει τους ληστές, καθώς και για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Πρωτόδικα καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη, απόφαση εναντίον της οποίας άσκησε έφεση και πριν από έξι χρόνια το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων τον απάλλαξε οριστικά από όλες τις κατηγορίες, αναγνωρίζοντας ότι τα ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του ήταν απολύτως ανεπαρκή, και αφέθηκε ελεύθερος ενώ είχε αναπτυχθεί μαζικό κίνημα συμπαράστασης υπέρ του. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γ. Αγγελάκης είναι συνθέτης (έχει γράψει και τη μουσική της παράστασης) και μάλιστα βραβευμένος, με συνθετική δράση σε διεθνές επίπεδο. Μάλιστα, μετά την ολοκλήρωση των παραστάσεων «Αντίο Μπάτμαν» θα παρουσιάσει την παράσταση χορού που έχει δημιουργήσει μαζί τον χορογράφο και χορευτή Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου «A Man and His Double» (θα παιχτεί για λίγες παραστάσεις την άνοιξη), συμμετέχει ως συνθέτης στο πρωτότυπο μουσικό θέατρο «Η Φωνή των Βακχών», σε συνεργασία με τους Ergon Ensemble και σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή, το οποίο θα παιχτεί τον Μάιο στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής, και μια νέα παραγγελία για κουαρτέτο εγχόρδων που θα παιχτεί τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη. Στην παράσταση πρωταγωνιστούν τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί. Οι Θεοδώρα Καμπόσου, Νικόλας Μπράβος και Μαίρη Ντίνου. Ο Νικόλας μάλιστα (έχει σπουδάσει Ιατρική και είναι και πιανίστας) γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη εν μέσω κορονοϊού, καθώς δούλευε ως διανομέας! Στην Αθήνα. Σε μια πόλη που, όπως μας λέει ο Τάσος Θεοφίλου, έχει «τα ίδια μοτίβα με το Γκόθαμ Σίτι»: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του υπάρχει η ανάγκη της εξουσίας να διαχειριστεί, μεταξύ άλλων, τη φτώχεια και την παραβατικότητα και να προπαγανδίσει τις μεθόδους της ως τις πιο έγκυρες. Η ποπ κουλτούρα είναι ένα σημαντικό κομμάτι αυτού του μηχανισμού. Ένας τομέας όπου καταγράφονται, αντανακλώνται και κυρίως επιβάλλονται οι κοινωνικές πεποιθήσεις. Οι υπερήρωες λειτουργούν ως πρότυπα, εξυπηρετώντας συγκεκριμένους προπαγανδιστικούς σκοπούς» εξηγεί. Στο έργο γίνεται λόγος (με ιδιαίτερο σατιρικό ύφος και καυστικό τόνο, που έχει δραματοποιηθεί με μεγάλη προσοχή και ουσιαστικό τρόπο από τον Γιάννη) για «επιδεικτικό πλούτο του παράνομου καπιταλισμού», για «ταξικό ζήτημα στο θέμα “κατσαρίδα”», για «διανοούμενους που αντλούν από τη δυστυχία», για «ιδιότυπους κατοίκους μιας παραγκούπολης», για ελεημοσύνη σε αντίθεση με την αλληλεγγύη. «Η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι από ένα ποίημα του Μartin Niemöller, το οποίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Γερμανίας και χρησιμοποιήθηκε από τον Μπρεχτ: "Όταν ήρθαν να πάρουν τους Τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Τσιγγάνος. Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει"», σχολιάζει ο σκηνοθέτης, αναφερόμενος στους παραπάνω βασικούς εννοιολογικούς άξονες του έργου. «Εμείς που μπορούμε και βλέπουμε την παράσταση, μάλλον δεν είμαστε ούτε οι “ιδιότυποι κάτοικοι” της παραγκούπολης ούτε οι “μεταβιομηχανικοί τροφοσυλλέκτες” που επιβιώνουν με ληγμένα τρόφιμα», συνεχίζει. «Το ζήτημα όμως δεν είναι να προστατεύσουμε μόνο την κατηγορία στην οποία ανήκουμε, αλλά να καταλάβουμε πως οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα είναι ευάλωτη κι επομένως ανά πάσα στιγμή εκτεθειμένη σε κάποια άλλη κοινωνική ομάδα, ενδεχομένως ισχυρότερη, η οποία μπορεί και υψώνει την αδικία της στη δύναμη του απείρου. Το πιο ισχυρό δίπολο που μπορεί να μας ταρακουνήσει, ανεξαρτήτως των πολιτικών μας πεποιθήσεων, ως θεατές και με το οποίο η παράσταση στοχεύει να εμπλουτίσει τα ταξικά δίπολα του διηγήματος, είναι η σύγκρουση μεταξύ ενός αδύναμου κι ενός ισχυρού». «Ο Μπάτμαν συγκεκριμένα εξυπηρετεί την ακροδεξιάς υφής αντεγκληματική ρητορική», συμπληρώνει ο Τάσος. «Στην πραγματικότητα, ενσαρκώνει έναν παρακρατικό μηχανισμό που αναλαμβάνει τη διαχείριση της παραβατικότητας στο πλαίσιο του δικαιώματος αυτοδικίας που διεκδικεί η αστική τάξη για τον εαυτό της. Κατ’ αυτήν την αλτ ράιτ ρητορική η αστυνομία είναι ανίκανη, καθώς δεσμεύεται από παράλογους νόμους που προστατεύουν τους αδίστακτους εγκληματίες. Είναι αυτή η λογική που έχει μέσα στα χρόνια κερδίσει ακόμα μεγαλύτερο έδαφος, οδηγώντας σε σειρά αστυνομικών δολοφονιών σε βάρος Ρομά και όχι μόνο, με τους δράστες να απολαμβάνουν ένα είδος ποινικής ασυλίας». Την ίδια στιγμή βέβαια φαίνεται να έχουμε ανάγκη όσο ποτέ την πίστη σε υπερήρωες, αλλά και ήρωες. Δεν είναι τυχαίο πως η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη λέξη, καθώς και το «θυσία» (για να μην ξεχνάμε και τα Τέμπη) περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν: «Υπήρξαν φορές και στην ενήλικη ζωή μου που αναρωτήθηκα γιατί δεν υπάρχει ένας Μπάτμαν σήμερα να αποδώσει δικαιοσύνη και να μας σώσει από το έγκλημα και τη διαφθορά. Τώρα θα έλεγα πως όχι μόνο έχω ξεριζώσει την ανάγκη μου για υπερήρωες, αλλά είμαι πλέον καχύποπτος με οποιαδήποτε μορφή σωτηρίας προβάλλω σε εξωτερικούς παράγοντες. Από την άλλη, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος; Νομίζω πως η ανάγκη για κάτι “σωτήριο” έξω από μας είναι μια ανάγκη βαθιά ριζωμένη μέσα μας και χρειαζόμαστε πολλή δουλειά ακόμη, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, προκειμένου να μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από αυτήν» εξηγεί ο Γιάννης. Και συνεχίζει: «Στο κοινωνικό φαντασιακό οι “ήρωες” υπακούν στους νόμους, υποκύπτουν στον θάνατο και θυσιάζονται για το κοινό καλό, ενώ οι “υπερήρωες” υπερβαίνουν τον νόμο και ξεπερνούν τον θάνατο με πρόσχημα το κοινό καλό. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κατανοήσω με ψυχολογικούς όρους γιατί ένας λαός έχει ανάγκη από ήρωες/θύματα και υπερήρωες/σωτήρες, οι οποίοι υπόσχονται την αλλαγή με μαγικούς τρόπους και τοποθετούνται σε βάθρα με θρησκευτική ευλάβεια. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω εάν είναι η εμπιστοσύνη, ο φόβος ή κάτι άλλο που οδηγεί τους ανθρώπους σε τέτοιες αποφάσεις. Το να μην πιστεύει μια κοινωνία στην υπερβατική πηγή των θεσμών και των νόμων και να μπορεί να δημιουργεί η ίδια τους θεσμούς και τους νόμους της, να τους εμπιστεύεται αλλά και να τους ελέγχει, είναι εξαιρετικά δύσκολο, όπως εξαιρετικά δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι είναι να γίνει πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι και να το προσφέρουμε στον εαυτό μας και στην κοινωνία μας. Δεν κατηγορώ – συμπάσχω με τους ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι σε ανελεύθερες συνθήκες. Ελπίζω όμως ταυτόχρονα ότι η αυτονομία δεν είναι απλώς μια φιλοσοφική φαντασίωση, αλλά ένας εφικτός τρόπος ζωής». Τότε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί ο ελληνικός λαός ξαναψήφισε αυτούς που ψήφισε και έβαλε μια «μαύρη» Βουλή στο προσκήνιο; «Δεν βρίσκω κάτι παράλογο στο αποτέλεσμα των εκλογών», μας λέει ο Τάσος. «Ένας σταθερά μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων που εξαρτά ή νομίζει ότι εξαρτά τα συμφέροντά του από αυτήν την κυβέρνηση την ξαναψήφισε. Την ίδια στιγμή, ένα ακόμα πιο μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων έμεινε χωρίς επιλογή. Σε σχέση με τη μετατόπιση της κοινωνίας προς τα δεξιά και ακροδεξιά, αρκεί να σημειώσω ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενός κόμματος που παριστάνει ακόμα το προοδευτικό, δήλωσε πρόσφατα ότι ο Μπάτμαν είναι αριστερός! Από αυτό και μόνο μπορούμε να καταλάβουμε πού είναι ο πήχης...», καταλήγει. Τελικά ποιος είναι ο «Μπάτμαν»; Τον έχουμε μέσα μας; Είναι το παρακράτος το οποίο τελικά ενυπάρχει σε μια στρεβλωμένη συνείδηση που επιδιώκει να επιβιώσει επί του αδύναμου, ειδικά αν βρεθεί στα δύσκολα; Ποια είναι η απάντηση και πώς αυτή μπορεί να παρουσιαστεί σε ευρύ κοινό καθαρά; Η απάντηση είναι μία και μόνη: μέσω της τέχνης. Αυτό δηλαδή ακριβώς που κάνει η παράσταση «Αντίο Μπάτμαν». «Ο Τάσος με έναν μαγικό τρόπο καταπιάνεται με δύσκολες πολιτικές έννοιες και τις κάνει να ηχούν ως ποίηση», λέει ο Γιάννης. «Η Γκόθαμ Σίτι δε μοιάζει να είναι μια δυστοπική πόλη του μέλλοντος, αλλά η Αθήνα του σήμερα. Μαζί με αυτή την καινούργια αίσθηση γεννήθηκε κι η ανάγκη να πω αυτή την ιστορία. Ωστόσο, θα ήταν αδύνατο να το κάνω αποκλειστικά μέσω της μουσικής, γιατί, όσο κι αν κατάφερνα να προσεγγίσω με τους ήχους μου την αίσθηση της Γκόθαμ Σίτι, θα χανόταν ουσιαστικά η εγγενής δύναμη του διηγήματος, δηλαδή ο πολιτικός του λόγος. Έτσι, αποφάσισα ότι θα έπρεπε, πέρα από τον ήχο, να δουλέψω και με ηθοποιούς. Μάλιστα ο Τάσος μού έδωσε την ελευθερία να κάνω ό,τι θέλω με το κείμενο και η αλήθεια είναι ότι ενώ το κείμενο του έργου προέρχεται από κείμενα που έχει γράψει ο Τάσος, του έχω αλλάξει τα φώτα! Για λόγους δραματουργίας έχω ξετρυπώσει διάφορους αλλόκοτους χαρακτήρες από άλλα κείμενα του Τάσου, οι οποίοι ξεπηδάνε μέσα από τις δυστοπικές εικόνες που σκιαγραφούνται κι ενσωματώνονται στην Γκόθαμ Σίτι του “Αντίο Μπάτμαν”. Επομένως, η παράσταση είναι αφενός μια θεατρική διασκευή κι αφετέρου μια προσωπική σύνθεση κειμένων, η οποία όμως είναι συμπύκνωση της ταυτότητας του Τάσου και της θεματολογίας που τον απασχολεί. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σκηνή όπου ένας κρατούμενος φυλακής συνομιλεί με μια κατσαρίδα. Μας αποκαλύπτεται η ταξική τους διαφορά χωρίς όμως να υπογραμμίζεται κειμενικά, οι φωνές τους είναι παραμορφωμένες ηλεκτρονικά, η μουσική είναι έντονα σωματική, σαν να γεννιέται από τα σπλάχνα των ηρώων, οι φωτισμοί δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα και ξαφνικά μεταφερόμαστε σε έναν άλλο κόσμο, παράλογο αλλά και οικείο ταυτόχρονα, που θυμίζει κόμικς ή πίνακες ποπ αρτ του Roy Lichtenstein ή σκηνές από ταινίες του David Lynch. Γενικά, οι σκηνές που μου αρέσουν περισσότερο είναι αυτές που το πολιτικό τους πρόσημο είναι καλυμμένο από μια σουρεαλιστική συνθήκη και στις οποίες ο ηχητικός και φωτιστικός σχεδιασμός συνδυάζονται για να αναδείξουν το εικαστικό κομμάτι της παράστασης, μια παράμετρος για την οποία έχουμε εργαστεί συστηματικά με τους υπόλοιπους συνεργάτες»... Έτσι είναι. Όταν το σουρεαλιστικό επιτυγχάνεται, τότε το ρεαλιστικό αναδεικνύεται ολοκάθαρα. «Αντίο Μπάτμαν» λοιπόν ή «Καλώς μας όρισες Αλήθεια»... 📌 Info «Αντίο Μπάτμαν» – Η παράσταση συνεχίζει για λίγες βραδιές ακόμα. Σήμερα και αύριο 9, 10/12 και στις 16, 17/12 στις 20.30, στο θέατρο ΠΛΥΦΑ (Κτίριο 7Α, Κορυτσάς 39, τηλ. 6987142735). ΠΡΟΣΟΧΗ: είσοδος μόνο με ηλεκτρονική αγορά μέσω more.gr (www.more.com/theater/antio-mpatman/). Στο θέατρο δεν θα υπάρχει η δυνατότητα για αγορά εισιτηρίου. Το βιβλίο του Τάσου Θεοφίλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Red ’n’ Noir. Και το σχετικό link...
  2. Η παράσταση «Αντίο Μπάτμαν» βασίζεται στο ομώνυμο αστυνομικό διήγημα του Τάσου Θεοφίλου, το οποίο γράφτηκε λίγους μήνες πριν τη σύλληψη του και εκδόθηκε ενώ ήταν κρατούμενος στις φυλακές Δομοκού το 2013. Οι τρεις ηθοποιοί εναλλάσσονται ασταμάτητα σε αλλόκοτους χαρακτήρες και μας μεταφέρουν συνεχώς σε παράδοξες καταστάσεις που εξελίσσονται στη Γκόθαμ Σίτι. Η ηλεκτρονική μουσική που διαπερνά όλο το έργο, εστιάζει σε αλλοιωμένους ήχους και στις παραμορφωμένες φωνές των χαρακτήρων, ενώ η αισθητική της παράστασης κυμαίνεται μεταξύ κόμικς, ποπ αρτ, σουρεαλισμού και σύγχρονης τέχνης. Ο Γιάννης Αγγελάκης επιχειρεί, τόσο με τη σκηνοθεσία του όσο και με τη μουσική του, να φωτίσει αυτό το έντονα πολιτικό και σατυρικό κείμενο, να αναδείξει με χιουμοριστικό τρόπο το παράλογο στο οποίο είναι εγκλωβισμένοι οι ήρωες της πόλης και, τελικά, να αποδομήσει τον Μπάτμαν ως σούπερ ήρωα των κόμικς και της χολιγουντιανής παράδοσης μαζί με ό,τι αυτός συμβολίζει. Λίγα λόγια για το έργο Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τα μάτια της Δ., μιας κοπέλας η οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια παραγκούπολη της Γκόθαμ Σίτι, εργάστηκε σε πολλές τυχοδιωκτικές δουλειές, συνελήφθη και φυλακίστηκε για τις πολιτικές της απόψεις και επιστρατεύτηκε από συμμορίες της Μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος. Μέσω αυτής της διαδρομής της ζωής της, όπου συνδιαλέγεται με αλλόκοτους χαρακτήρες από τα υπόγεια της κοινωνίας ως τα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα, η Δ. έρχεται συνεχώς αντιμέτωπη με τους παρακρατικούς μηχανισμούς της Γκόθαμ Σίτι. Συνειδητοποιεί τον πραγματικό ρόλο του Μπάτμαν, ο οποίος αποκαλύπτεται όχι πλέον ως ένας σούπερ ήρωας που σώζει την ανθρωπότητα ή ένας άγιος των σύγχρονων μητροπόλεων, αλλά ως μια μεταμοντέρνα εκδοχή του παρακράτους, που απολαμβάνει εξέχουσας κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης. Η Δ. σχεδιάζει ένα φιλόδοξο εγχείρημα… ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Ερμηνεύουν: Θεοδώρα Καμπόσου, Νικόλας Μπράβος και Μαίρη Ντίνου Κείμενα: Τάσος Θεοφίλου Σκηνοθεσία, Διασκευή, Μουσική: Γιάννης Αγγελάκης Σκηνικά: Ελλάδα Δαμιανού Κοστούμια: Μαρία Φωτιάδου Κίνηση: Νίκος Καλύβας Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Αγιαννίτης Βοηθός Σκηνοθεσίας: Ιόλη Εξάρχου Φωτογραφία/Αφίσα/Βίντεο: Ιωάννης Καμπάνης Παραγωγή: Ars Nova Experimentalis Εταιρεία Τέχνης και Πολιτισμού ΑΜΚΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: Διάρκεια: 80 λεπτά Για 10 παραστάσεις Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 15€, Μειωμένο 12 € Πρεμιέρα 11 Νοεμβρίου 2023 Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20:30 ΠΛΥΦΑ (Κτήριο 7Α) Διεύθυνση: Κορυτσάς 39, Αθήνα 104 47 Τηλέφωνο: 6987142735 ΠΡΟΣΟΧΗ: Είσοδος μόνο με ηλεκτρονική αγορά μέσω more.ge, καθώς στο θέατρο δεν θα υπάρχει η δυνατότητα για αγορά εισιτηρίου. Προπώληση: https://www.more.com/theater/antio-mpatman/ Και το σχετικό link...
  3. Σε Αυτήν την Εικονογράφηση της Αθήνας Μπορεί να Δεις τον Εαυτό σου Ο δημιουργός του "Random Urbanism: Athens", Kanellos Cob, μας μιλάει για το illustration που του πήρε σχεδόν δύο χρόνια να ολοκληρώσει. Αν είχε πρόσωπο η Αθήνα, πώς θα ήταν; Μήπως θα ήταν γερασμένο, γεμάτο έγνοιες και ρυτίδες; Σίγουρα, στα κουρασμένα μάτια της θα έβλεπες κάτι που φαίνεται σε όσους βρίσκονται για πάρα πολύ καιρό σ' αυτόν τον κόσμο. Η Αθήνα είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου, με καταγεγραμμένη ιστορία που φτάνει έως το 3.200 π.Χ. Κάποτε, η αρχαία Αθήνα υπήρξε μια πανίσχυρη πόλη-κράτος και κέντρο των τεχνών, της γνώσης και της φιλοσοφίας. Ήταν ο χώρος όπου σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η πολιτική σκέψη, το θέατρο, οι τέχνες, η φιλοσοφία, η επιστήμη και η αρχιτεκτονική έφτασαν στο απόγειό τους. Αν είχε μάτια η Αθήνα, μέσα τους θα έβλεπες το φως. Αυτή η σοφή πόλη που θεωρείται η «γενέτειρα της δημοκρατίας» μοιράζει απλόχερα εμπειρίες στους αναρίθμητους επισκέπτες της από όλο τον κόσμο. Στην Αθήνα μπορείς ακόμα να πάρεις μια γεύση από την αίγλη που πηγάζει από την ιστορία της, τα σπουδαία μνημεία και αριστουργήματα τέχνης του παρελθόντος της. Στα μπερδεμένα σοκάκια της θα βρεις ίχνη που άφησαν παλιοί και νέοι κατακτητές, απολαμβάνοντας τον αττικό ουρανό. Στο κέντρο θα βρεις παλιές πολυκατοικίες με σκισμένες μουσταρδί τέντες, καταστήματα με φθηνά και ακριβά προϊόντα, φαστφουντάδικα και πολυτελή εστιατόρια. Θα βρεις συγκροτήματα με ενοικιαζόμενα σπίτια δίπλα από μια μονοκατοικία με βουκαμβίλια στο πλάι, που δεν δόθηκε για αντιπαροχή. Μέσα στην πόλη κυκλοφορούν άνθρωποι γελαστοί και άνθρωποι σκυθρωποί. Αν έχεις ζήσει στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, σίγουρα θα έχεις έρθει αντιμέτωπος με όλες τις αντιθέσεις που πηγάζουν από τη σύγκρουση ενός κόσμου απαρχαιωμένου που στριμώχνεται σε μια σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Κανέλλος Μπίτσικας aka Kanellos Cob γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985 και μεγάλωσε εκεί μέχρι που μετακόμισε στη Γαλλία για να σπουδάσει εικονογράφηση. Είναι ένα παιδί που έζησε το αστικό πεδίο και αποφάσισε να αποτυπώσει σε μια εικόνα όλα όσα η Αθήνα έβαλε στην ψυχή του. Όπως λέει ο ίδιος «Η Αθήνα είναι μία πόλη γεμάτη αντιθέσεις, πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές». Το “Random Urbanism: Athens” είναι το πρώτο από μια σειρά illustration που δημιούργησε με βάση τις πόλεις που έχει ζήσει ή επισκεφτεί. Διάβασε παρακάτω όσα είπε στο VICE για το έργο του: VICE: Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το “Random Urbanism: Athens”; Kanellos COB: Το αστικό τοπίο είναι το πεδίο που με ενδιαφέρει περισσότερο στην εικονογράφηση. Γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω σε πόλη, οπότε οι αναφορές μου πηγάζουν κυρίως από εκεί. Το “Random Urbanism: Athens” είναι το πρώτο από μια σειρά illustration που θέλω να κάνω με βάση πόλεις που εχω ζήσει ή επισκεφτεί. Η Αθήνα είναι μία πόλη γεμάτη αντιθέσεις, πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές. Ένιωσα την ανάγκη να αποτυπώσω αυτή την ποικιλία ενώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία μέσα από ένα πρίσμα παραλογισμού. Το έργο έχει διάσταση 68x400 cm. Η μεγάλη διάσταση του έργου ήταν κάτι που αποφάσισες από την αρχή ή προέκυψε στην πορεία; Ήξερα ότι θέλω να δουλέψω σε μακρόστενο format. Με ενδιαφέρει αυτή η διάσταση, διότι -αν και στατική- η εικόνα ουσιαστικά σε πάει βόλτα σε μία πόλη που δεν σταματάει να κινείται ποτέ. Καθώς προχωράς ανακαλύπτεις καταστάσεις, χρώματα, πρόσωπα και σύμβολα, τα οποία ίσως και να λειτουργήσουν σαν καθρέπτης του εαυτού σου. Το τέλος προέκυψε τυχαία, τη στιγμή που βαρέθηκα και κουράστηκα πια να το δουλεύω - σαν ένα κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει. Μέσα σε πόσο χρονικό διάστημα το ολοκλήρωσες και τι δυσκολίες αντιμετώπισες; Μου πήρε σχεδόν δύο χρόνια να το ολοκληρώσω. Είναι προσωπική δουλειά, οπότε το έπιανα όταν είχα ανάγκη να αδειάσω το κεφάλι μου και να διαχειριστώ τα άγχη μου. Στο τεχνικό κομμάτι, το δύσκολο ήταν να βρω μία συνέχεια στη σύνθεση, που να ενώνει όλα τα κομμάτια της ιστορίας που προσπαθώ να πω, χωρίς να υπάρχουν κενά που σοκάρουν. Μου αρέσει το χάος και όταν προσπαθώ να το αποτυπώσω θέλω να είναι όλα ξεκάθαρα. Παράδοξο το ξέρω. Είναι σαν να προσπαθείς να βάλεις σε τάξη την τυχαιότητα των σκέψεών σου. Ποια θέματα θίγει το “Random Urbanism: Athens”; Πολλά και ασύνδετα μεταξύ τους. Από τη νοσταλγία βλέποντας το απέναντι μπαλκόνι στην γειτονιά που μεγάλωσα, μέχρι την μικροαστική ματαιοδοξία που κάνει contrast με την ταξική ανισσοροπία που επικρατεί. Η πολιτική διαφθορά, το προσφυγικό, η προγονοπληξία, η ομοφοβία, η αστυνομοκρατία, η οικονομική και κοινωνική κρίση, το πρώτο μου φιλί, ο φεμινισμός, οι αντιδράσεις με βάση τον νόμο της ζούγγλας, τα αδέσποτα, η θρησκοληψία και πάει λέγοντας. Ένα συνονθύλευμα χαράς, οργής, λύπης κ.ο.κ. Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα, ωστόσο μένεις στο εξωτερικό εδώ και μερικά χρόνια. Πιστεύεις ότι αυτό έχει επηρεάσει το πώς βλέπεις την Ελλάδα, όντας πλέον εξωτερικός παρατηρητής; Σίγουρα. Μερικές φορές βαράω παράνοιες με αυτά που διαβάζω και βλέπω την Ελλάδα σαν ένα δυστοπικό μέρος. Η άνοδος του φασισμού, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και, αργότερα, του Ζακ Κωστόπουλου, η στοχευμένη πολιτικά αστυνομική καταστολή, το βίαιο άδειασμα των καταλήψεων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων, μία ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση κ.ο.κ., είναι δυστυχώς τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την Ελλάδα. Όταν όμως κάνω τον παραλληλισμό με την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Γαλλία, όπου τα παραπάνω φαινόμενα είναι ίδια, αν όχι χειρότερα, συνειδητοποιώ πως ζούμε στην ίδια δυστοπία. Απλώς με αγγίζει περισσότερο όσον αφορά στην Ελλάδα γιατί αν και, όπως σωστά αναφέρεις, δε ζω πια εκεί, οι δεσμοί μου με τη χώρα και τους ανθρώπους της είναι τέτοιοι που δεν είμαι απλώς ένας παρατηρητής. Ουσιαστικά αυτό θέλω να εκφράσω μέσα από το illustration. «Ποπ-σουρεαλισμός»: Πώς κατέληξες σε αυτήν την προσέγγιση; Στον όρο με εισήγαγε, το 2008, ο εξαιρετικός ζωγράφος Νίκος Σίσκος την περίοδο που έκανα την πτυχιακή μου πάνω στις τεχνικές ζωγραφικής του Salvador Dali. To “Random Urbanism: Athens” έγινε, κατά μεγάλο μέρος, με την τεχνική του υπερεαλιστικού αυτοματισμού, όπου πρώτα ζωγραφίζω και μετά σκέφτομαι με σκοπό να προβληθεί το ασυνείδητο. Παράλληλα, η ποπ κουλτούρα που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον σουρεαλισμό και καθοριστικό μέρος της πραγματικότητας μας, αποτελεί μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης για μένα. Ο συνδυασμός αυτών των δύο καθόρισε και τον τρόπο που μου αρέσει να ζωγραφίζω. Ποιο ήταν το feedback που πήρες στην έκθεση Horizons στο Παρίσι, όπου παρουσίασες το έργο σου και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Η έκθεση πήγε πολύ καλά και τα σχόλια ήταν ιδιαίτερα ενθαρυντικά. Προκύπτουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις όταν αποτρέπεις τον θεατή να σου κάνει ερωτήσεις πάνω σε αυτό που βλέπει και να τον προτρέπεις να μοιραστεί μαζί σου αυτό που νιώθει. Σε λίγο καιρό θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα το κόμικ που έκανα σε συνεργασία με τον εκδοτικό Polaris, βασισμένο στον «Ζητιάνο» του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Παράλληλα, δουλεύω ένα κόμικ για την Γαλλική Αντίσταση στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Κανέλλος Μπίτσικας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1985. Το 2010, αφού τελείωσε τις σπουδές του στο Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και 'Εργων Τέχνης στα ΤΕΙ Αθήνας, μετακόμισε στη Γαλλία για να σπουδάσει εικονογράφηση και comics στην Ecole Emile Cohl όπου, το 2014, αποφοίτησε με τιμητική διάκριση. Έχει συμμετάσχει στη δημιουργία της τοιχογραφίας “Μoebius” και το 2013 εξέδωσε το πρώτο του παιδικό βιβλίο “L'arbre”. Έχει εικονογραφήσει άρθρα για περιοδικά όπως τα “Acteurs de l’economie - La Tribune” και “myTOC.fr “. Ανάμεσα στα κόμικ που έχει εκδόσει είναι τα “Tout nu et tout Bronzé”, “Guide de Paris” και “Histoires du Timbre en BD”. Συνεργάζεται με το περιοδικό «Μπλε κομήτης» και παράλληλα εργάζεται σαν εικονογράφος για περιοδικά στον Καναδά (Québec Science), τη Γαλλία (Reliefs, Lyon Capitale) και την Αϊτή (Revue 360). Επίσης, έχει αναλάβει την εικονογράφιση του “Revolt!” label και εικονογραφεί εξώφυλλα δίσκων για Ελλάδα (Melting records), Γαλλία (Hadra Records, Algorythmik) και Καναδά (Collectif 9). Το 2018 εικονογράφησε το κόμικ «Αντίο Μπάτμαν», του Τάσου Θεοφίλου (εκδόσεις Red&Noir) που απέσπασε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικ 2018. Για περισσότερα νέα του Kanellos Cob ακολούθησέ τον στο Facebook και το Instagram. Πηγή ===
  4. Ο βιασμός είναι έγκλημα. Ένα απλό «όχι» θα έπρεπε να είναι αρκετό, ώστε να μην οδηγηθεί μια κατάσταση χωρίς συναίνεση μέχρι εκεί. Τα πρόσφατα περιστατικά βιασμών αποδεικνύουν πως το «όχι» δεν γίνεται σεβαστό. Το «Όχι σημαίνει όχι» εξηγεί το πώς και το γιατί πρέπει να μάθουμε να λέμε και να ακούμε το «όχι». Από τις πιο σπουδαίες και φορτισμένες με αποφασιστικότητα λέξεις σε κάθε γλώσσα του κόσμου είναι το «Όχι». Στις περιπτώσεις που αποτελεί την απάντηση σε κάποια σεξουαλικού τύπου ερώτηση, χειρονομία ή πράξη, θα έπρεπε να αποτελεί διαταγή, χωρίς «αλλά» και δεύτερες κουβέντες. Και με κατηγορηματικό τρόπο, χωρίς επιπλέον πράξεις άνευ συναίνεσης του προσώπου που για οποιονδήποτε λόγο το λέει. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δόθηκαν στη δημοσιότητα το 2016, ωστόσο, το 32% των Ελλήνων και το 27% των Ευρωπαίων πολιτών είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν ένα βιασμό, ανάλογα με τις συνθήκες που συνέβη. Τα ρούχα του θύματος, η συμπεριφορά του, το μέρος στο οποίο βρέθηκε, τα όσα είπε, οι κινήσεις του, αποτελούν για σχεδόν έναν στους τρεις Ευρωπαίους, «ελαφρυντικά» για τον βιαστή και μπορούν να δικαιολογήσουν σε κάποιο βαθμό το έγκλημά του. Το «Όχι σημαίνει όχι» (αυτοέκδοση σε κείμενα της «Λ.» με τη στήριξη της συλλογικότητας «Καμιά Ανοχή» και σχέδια του Kanellos Cob) έρχεται να απαντήσει με έναν απολύτως πειστικό τρόπο σε τέτοιες στάσεις, να δώσει οδηγίες και συμβουλές σε θύματα ώστε να υπερασπιστούν αποτελεσματικά τους εαυτούς τους, αλλά και σε δυνητικούς ή επίδοξους θύτες, ώστε να ξέρουν πού πρέπει να σταματήσουν όταν η απάντηση είναι «όχι». Στο βιβλίο καταγράφεται η εμπειρία της «Λ.», ενός θύματος βιασμού, ενώ η έκδοση γίνεται για την οικονομική υποστήριξη της υπόθεσης. Όπως γράφει ο Kanellos Cob (δημιουργός μεταξύ άλλων του βραβευμένου «Αντίο Μπάτμαν» σε σενάριο του Τάσου Θεοφίλου) στη σελίδα του στο facebook (αναπαράγεται με την άδειά του): «Η Λ. βιάστηκε πριν 2 χρόνια. Με πλησίασε για να επικοινωνήσει τη μαρτυρία της. Η μαρτυρία της και μια σειρά κειμένων γύρω από την κουλτούρα του βιασμού, είχαν αποτέλεσμα μια εικονογραφημένη έκδοση, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για τα έξοδα του δικαστηρίου. Προς το παρόν, βρίσκεται στο Beaver και σύντομα σε αλληλέγγυα βιβλιοπωλεία και βιβλιοκαφέ σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη». Οι εικόνες του είναι σκληρές και συνοδεύουν ιδανικά τα κείμενα της «Λ.», ιδιαίτερα την καταγραφή της εμπειρίας της ως θύματος βιασμού. Ένας ματατζής και ένας γιατρός με πέη σε στύση αντί για κεφάλια έρχονται σε πλήρη αντίστιξη με μια γυναίκα βουτηγμένη σε μια αιμάτινη λίμνη. Για να ανατραπεί αυτό, χρειάζεται ενεργή δράση. Και εκπαίδευση. Και όπως γράφει η «Λ.»: «Πιστεύω σε λογικές πράξεις. Πιστεύω στην εκπαίδευση. Πιστεύω, λοιπόν, ότι είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε στα αγόρια, στους άντρες, τι είναι η συναίνεση, ο σεβασμός και ειδικά να τους εξηγήσουμε ότι οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να βρίσκονται στον δημόσιο χώρο χωρίς να κινδυνεύουν. Έναν κίνδυνο που διατρέχουν επειδή η κοινωνία μας προτιμά να τις εκπαιδεύει να μη βιάζονται παρά να εκπαιδεύει τους άνδρες να μην βιάζουν ή να προσβάλλουν σεξουαλικά τις γυναίκες». Tι είναι βιασμός; Σύμφωνα με το «Όχι σημαίνει όχι»: «Ο βιασμός είναι μια ανεπιθύμητη σεξουαλική σχέση, με ή χωρίς διείσδυση, με τους/τις συντρόφους σας, με έναν ξένο/η, με ή χωρίς σωματική βία. Ο βιασμός δεν είναι μόνο η στερεότυπη εικόνα ενός μεγαλόσωμου τύπου που μας κυνηγάει με ένα όπλο σε έναν σκοτεινό δρόμο, αλλά είναι οποιαδήποτε κατάσταση όπου δεν υπάρχει συναίνεση. Καταπολεμώντας την κουλτούρα του βιασμού ➊ Αποφεύγουμε τη χρήση γλώσσας που αντικειμενοποιεί ή υποβαθμίζει τις γυναίκες και τους διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικό φύλο. ➋ Μιλάμε αν ακούμε κάποιον άλλον να κάνει ένα επιθετικό αστείο ή κάποιο αστείο περί έμφυλης βίας. ➌ Αν κάποια φίλη/φίλος λέει ότι έχει βιαστεί, πάρτε την/τον σοβαρά και υποστηρίξτε την/τον. ➍ Σεβόμαστε τον φυσικό χώρο των άλλων ακόμη και σε περιστασιακές σχέσεις. ➎ Επικοινωνούμε πάντα με τους συντρόφους μας. ➏ Δεν αφήνουμε τα στερεότυπα να διαμορφώνουν τις ενέργειές μας. ➐ Συμμετέχουμε σε ομάδες που υφίστανται για να καταργήσουν την κουλτούρα του βιασμού. ➑ Πάνω απ’ όλα εκφράζουμε την αντίθεσή μας στην αντικειμενοποίηση των γυναικών. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.