Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ανδρέας οικονόμου'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Πρόκειται για μία δημιουργία, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2021, η οποία είναι σίγουρο ότι θα μιλήσει στις καρδιές των απανταχού πιστών υποστηρικτών της Πράσινης Αθηναϊκής ομάδας, αλλά (θέλω να πιστεύω) και σε όλους τους γνήσιους φιλάθλους. Με το σενάριο να το έχει επιμεληθεί ο Ανδρέας Οικονόμου και την εικονογράφηση να ανήκει στον Πέτρο Μπάλτα, η ιστορία που αφηγούνται οι δύο δημιουργοί μάς πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στις 22 Απριλίου 1928, όταν ο Παναθηναϊκός έπαιξε εντός έδρας με την Σέρβικη Μπεογκράτσκι. Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, ήταν βαρύ για την ελληνική ομάδα, η οποία ηττήθηκε με σκορ 4-0, σε ένα ματς που όλα λειτούργησαν εναντίον της. Παρά το βαρύ σκορ, όμως, ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν (ένας από τους πολλούς) που σφυρηλάτησαν την στόφα της ομάδας και την νοοτροπία της. Μέσα από τις σελίδες του κόμικ γίνεται αναφορά σε σημαντικές ποδοσφαιρικές προσωπικότητες της εποχής, με προεξάρχουσα εκείνη του Απόστολου Νικολαΐδη. Μετά την ανάγνωση, μπορώ να πω ότι η πλοκή μού θύμισε κάτι από τα κλασικά ποδοσφαιρικά κόμικ που κυκλοφόρησαν κυρίως στην Μεγάλη Βρετανία, με την διαφορά ότι εδώ υπήρχαν δόσεις μίας ιδιαίτερης συναισθηματικής φόρτισης. Σκηνοθετικά έχουμε μία αξιόλογη αφηγηματική ροή, δοσμένη με την απαραίτητη γλαφυρότητα και μία συγκινησιακή υπερβολή. Εν κατακλείδι, μιλάμε για ένα πόνημα, το οποίο σίγουρα θα πρέπει να κοσμεί τις βιβλιοθήκες (τουλάχιστον) των φίλων της συγκεκριμένης ομάδας. Ο εικαστικός τομέας είναι αρκετά προσεγμένος, την ώρα που το ασπρόμαυρο χρώμα είναι το καταλληλότερο για ένα τέτοιο κόμικ. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι βοηθάει τον αναγνώστη να εμβαθύνει καλύτερα στην αναδρομή στο παρελθόν. Τα καρέ είναι καθαρά και βγάζουν τον απαραίτητο ρεαλισμό. Η έκδοση είναι μικρή το δέμας, αλλά αρκετά στιβαρή κι αυτό οφείλεται στο παχύ εξώφυλλο, αλλά και στις εξίσου παχιές εσωτερικές σελίδες του ματ χαρτιού. Σαν συνοδευτικό υλικό θα μπορούσαμε να εντάξουμε έναν δισέλιδο πρόλογο για το κόμικ, ο οποίος (συν τοις άλλοις) αποτελεί κι ένα είδος περίληψής του. Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι η Μαργαρίτα Κωτσίνη, η Μαρία Τσιουράκη κι ο Άγγελος Σκλαβουνάκης έδωσαν τις συμβουλές τους για την παρούσα έκδοση, ενώ η καλλιτεχνική επιμέλεια και η σελιδοποίηση ανήκει στην Πένια Παππά. Τέλος να πούμε ότι μέσα στην έκδοση περιέχεται και μία συλλεκτική κάρτα, εμπνευσμένη από το βιβλίο “Έντεκα εμείς”, το οποίο αναφέρεται στην πορεία του Παναθηναϊκού στο Wembley. Ευχαριστούμε τον φίλο @ nikos99 για την παραχώρηση του κόμικ.
  2. Στα δύσκολα, στα πολύ δύσκολα, αυτό που μπορεί να σε κρατήσει είναι η αγάπη. Είναι η άμεση επαφή με το ένδοξο παρελθόν, η επιστροφή στις ρίζες και την ιστορική πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός, ως οργανισμός, εδώ και αρκετά χρόνια ζει δύσκολες και ιδιαίτερες καταστάσεις και ένα graphic novel έρχεται για να θυμίσει στους παλιούς και να μάθει στους νεότερους, την ιστορία του «τριφυλλιού». Το «1908» κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό και αποτελεί μία πολύ ξεχωριστή προσπάθεια τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και για τις εκδόσεις. Το GWJ συνάντησε τους πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας, τον Ανδρέα Οικονόμου και τον Πέτρο Μπάλτα, οι οποίοι μιλούν για το «1908», εξηγούν τι θα ακολουθήσει και φυσικά αναφέρονται στην αγαπημένη τους ομάδα... Γιατί graphic novel; Πώς πήρατε την απόφαση να πάτε σε κάτι τέτοιο, το οποίο δεν ξέρουμε αν έχει ξαναγίνει σε αθλητική έκδοση. Ανδρέας Οικονόμου: «Σε μια σειρά βιβλίων να πιάνει δηλαδή από την αρχή και να εστιάζει σε βάθος σε όλα τα γεγονότα, δεν έχει ξαναγίνει. Είχε ξαναγίνει ένα κόμικ για τον Ολυμπιακό, το οποίο εστίαζε στις σημαντικές εποχές της ομάδας σε ένα βιβλίο. Το graphic novel είναι κάτι διαφορετικό, εστιάζει περισσότερο σε χαρακτήρες και σε εποχές, ν' αναπτύξεις κάποια πράγματα και όχι απλά να τα περάσεις». Πέτρος Μπάλτας: «Το graphic novel γενικά έχει πιο μυθιστορηματική πλοκή, δεν είναι απλά ένα στριπάκι ή ένα κομιξάκι. Ταιριάζει και με το περιεχόμενο». Πώς όμως ξεφύγατε από το βιβλίο για να πάτε σε κάτι εικονογραφημένο; Ανδρέας: «Εμένα η πρώτη μου δουλειά ήταν η Παναθηναϊκούπολη, η οποία ήταν ένα παραμύθι για τον Παναθηναϊκό και μέσα από αυτό ήθελα να δείξω με ευχάριστο τρόπο τι είναι ο Παναθηναϊκός, ποιες αξίες πρεσβεύει και γενικά ποιες είναι οι υγιείς αξίες και αρχές του αθλητισμού. Πέρασαν τα χρόνια, βγάλαμε τα βιβλία και πέρυσι παίχτηκε η ταινία για την ΑΕΚ, το 1968. Έκανε ο Αριστοτέλης Μπενόγλου μια ανάρτηση στο facebook, όπου καλούσε Παναθηναϊκούς σκηνοθέτες να σκεφτούμε την ιδέα μήπως κάνουμε κάτι αντίστοιχο κάποια στιγμή για τον Παναθηναϊκό. Και έρχεται ένα μήνυμα από τον Πέτρο, όπου μας συστήθηκε και μας πρότεινε με αφορμή το σχόλιό μας να κάνουμε ένα κόμικ για το Γουέμπλεϊ. Εμένα τότε χτύπησαν καμπανάκια, γιατί η Παναθηναϊκούπολη δεν είχε σκίτσο, δεν έγινε όπως την ήθελα». Πέτρος: «Με βασάνιζε καιρό αυτό το πράγμα. Ήθελα να κάνω ένα κόμικ, μια σειρά από σκίτσα, κάτι, για τον Παναθηναϊκό. Γιατί είμαι Παναθηναϊκός και μου άρεσε σαν ιδέα. Μου χτύπησε και εμένα καμπανάκι, είχα ακούσει και εγώ για την ταινία και ήθελα με το δικό μου μέσο να κάνω κάτι αντίστοιχο. Ανδρέας: «Ένας καφές ήταν η υπόθεση. Βρεθήκαμε και μετά κουβέντα με την κουβέντα είπαμε να κάνουμε κάτι σοβαρό». Πόσο εύκολο είναι να κάνεις κάτι τέτοιο εντελώς από μόνος σου, χωρίς δηλαδή να έχεις τις πλάτες μιας ομάδας ή ενός εκδοτικού οίκου; Ανδρέας: «Υπάρχει πολύ μεγαλύτερη κούραση, αλλά υπάρχει και η ευκολία ότι από την άλλη ελέγχεις τα πάντα μόνος σου. Το πώς θα εκδοθεί, τους χρόνους, τους συνεργάτες, δεν έχεις κάποιον από πάνω σου να σε περιορίζει ή να ότι πρέπει να υπάρχει στήριξη από τον τάδε ή τον δείνα. Οπότε αυτή η ευκολία είναι στα πολύ στα θετικά. Είναι δύσκολο από άποψη κούρασης, γιατί πρέπει να ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα και κάποια που πρέπει να τα μάθεις από το μηδέν. Έχουμε πολλούς καλούς συνεργάτες. Ο Άγγελος Σκλαβουνάκης, μια φίλη μας, η Μαργαρίτα, η οποία έχει πολλά χρόνια στον εκδοτικό χώρο και η σύζυγος μου η Μαρία, η οποία είναι διευθύντρια και τρέχει για όλα». Και με μεράκι... Πέτρος: «Πολύ μεράκι, είναι η λέξη-κλειδί». Πόσο εύκολο είναι να αγκαλιάσει ένα τέτοιο εγχείρημα ο κόσμος του Παναθηναϊκού αυτή την περίοδο; Πέτρος: «Αυτό είναι το στοίχημα...». Ανδρέας: «Μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους. Ο ένας είναι -και μας απασχολούσε πάρα πολύ αυτό γιατί προφανώς το κάνουμε για την τρελά μας- ότι δεν θέλαμε να μπούμε μέσα γιατί δε θα έχει και νόημα θα βγάλουμε 1-2-3 τεύχη και να σταματήσουμε εκεί. Είχαμε τη σκέψη ότι τώρα που είναι όπως είναι ο Παναθηναϊκός, ποιος θα καθίσει να ασχοληθεί; Η άλλη ανάγνωση -και βλέπουμε ότι μάλλον έτσι είναι τα πράγματα- είναι ότι τώρα είναι που ο κόσμος το έχει πραγματικά ανάγκη, το υποστηρίζει, βλέπει ποιες είναι οι ρίζες του συλλόγου, ότι δεν είναι έτσι μίζερα όπως φαίνονται άλλα ο σύλλογος έχει βγει από πολύ μεγαλύτερες κρίσεις. Υπήρχαν εποχές που οι αθλητές παρακαλούσαν για ένα κομμάτι ψωμί τη διοίκηση. Τώρα δεν ζούμε τέτοια πράγματα. Και πάντα ο όμιλος έβρισκε τον τρόπο και έβγαινε από τις δυσκολίες. Οπότε ο κόσμος φαίνεται ότι διψούσε για να θυμηθεί ποιες είναι οι ρίζες του συλλόγου, να μάθει πράγματα, να χαμογελάσει, να δώσει στο παιδί του κάποιους ήρωες, κάτι για να είναι υπερήφανο. Και είμαστε πολύ χαρούμενοι, συγκινούμαστε που λένε γονείς ότι "το δώσαμε στο παιδί μας και έχει τρελαθεί, το δείχνει στο σχολείο και είναι περήφανο", οπότε μάλλον αυτή η κρίση που περνάει ο σύλλογος λειτουργεί ανάποδα». Η ιστορία θα περιέχει και τις δύσκολες στιγμές του συλλόγου; Θα φτάσει μέχρι το σήμερα; Ανδρέας: «Ναι, βέβαια. Ξεκινάει και με μια δύσκολη. Δεν ξέρουμε αν θα φτάσει μέχρι σήμερα, εστιάζουμε στα πρώτα χρονιά προς το παρόν, τις δυσκολίες του Καλαφάτη για να στήσει τον σύλλογο και όλα αυτά». Πέτρος: «Από την αρχή δείχνει και τα δύσκολα σημεία του συλλόγου και του ποδοσφαίρου». Ανδρέας: «Όπως γνωρίζετε το ποδόσφαιρο ήταν το αποπαίδι του αθλητισμού, το έβλεπαν όλες οι αρχές με μισό μάτι, το πολεμούσαν. Το 1909 πέρασε νόμος που απαγόρευε το ποδόσφαιρο στα σχολειά. Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος του Παναθηναϊκού, γιατί στη ουσία αυτή είναι η πραγματικότητα: Ο Παναθηναϊκός καθιέρωσε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Υπήρχαν κι άλλες ομάδες εκείνα τα χρόνια, αλλά χωρίς τον Παναθηναϊκό θα αργούσε πολλά χρόνια να σταθεί το ποδόσφαιρο στη χώρα. Ήταν ο Καλαφάτης, ήταν το γήπεδο της Λεωφόρου, ήταν ότι μπορούσαν πλέον να έρχονται στο γήπεδο εδώ ομάδες των Βαλκανίων για να μπορέσει ο κόσμος να θαυμάζει το άθλημα και να το μαθαίνει. Μετά, μέσα από την αντιπαλότητα με Ολυμπιακό, έγινε το μεγάλο μπαμ. Οπότε για αρχή εστιάζουμε σε όλα αυτά τα γεγονότα». Ποια στιγμή ήταν εκείνη που οραματιστήκατε περισσότερο να δείτε τυπωμένη, όταν σας ήρθε η ιδέα; Πέτρος: «Πολλές στιγμές. Και το Γουέμπλεϊ, αλλά και άλλες. Η στιγμή που χτίζεται το γήπεδο από τους αθλητές του συλλόγου, είναι δυνατή στιγμή». Ανδρέας: «Εμένα είναι μία. Πρώτη Ιουνίου 1930. Το 8-2 με τον Ολυμπιακό». Ποιον παράγοντα ξεχωρίζετε; Ανδρέας: «Από το 1919 έως το 1980 στον ελληνικό αθλητισμό κυριαρχούσε η μορφή του Απόστολου Νικολαΐδη. Τα επόμενα χρόνια, οι φίλαθλοι ευτύχησαν να αναλάβει τα ηνία του Ομίλου μία άλλη ηγετική φυσιογνωμία, ο Παύλος Γιαννακόπουλος, μαζί με τον αδελφό του, τον Θανάση. Όλοι γνωρίζουμε πόσο πολλά πέτυχαν και πού έφτασαν τον Σύλλογο. Θα ήταν πολύ άδικο για αυτούς τους ανθρώπους να ξεχωρίσουμε τον έναν ή τον άλλο ως "καλύτερο παράγοντα". Μας αρκεί που υπήρξαν στον Παναθηναϊκό και που αφιέρωσαν όλη τους τη ζωή στο να τον γιγαντώσουν. Όσον αφορά τον Νικολαΐδη, σύντομα θα κυκλοφορήσει και ένα ξεχωριστό βιβλίο για τη ζωή του, το οποίο είναι έτοιμο και σε λίγο καιρό θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία». Πέτρος: «Χωρίς φυσικά να ξεχνάμε τον τεράστιο Καλαφάτη που είναι και ο πρωταγωνιστής του κόμικ μας». Ανδρέας: «Ο Καλαφάτης ήταν ένας άνθρωπος που είχε ένα μεγάλο όραμα για το ποδόσφαιρο, για να το καθιερώσει στην Ελλάδα και τα κατάφερε μέσα από τον Παναθηναϊκό. Ο Απόστολος Νικολαΐδης έκανε κάτι πολύ σημαντικό, έφτιαξε έναν πολυαθλητικό σύλλογο, πέρασε το μήνυμα ότι ο αθλητισμός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, αλλά θα πρέπει όλα τα αθλήματα να θεωρούνται ισάξια και ήταν μια εμβληματική προσωπικότητα σε όλο του τον βίο, όχι μόνο στον αθλητισμό. Ως αθλητής ήταν ο καλύτερος και ο μοναδικός που έχει κατακτήσει πανελλήνια πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στον στίβο και στο βόλεϊ. Ως παράγοντας ήταν ένας άνθρωπος που ακόμα και οι μεγαλύτεροι πολίτικοι το σκέφτονταν πώς θα του μιλήσουν. Εξέπεμπε σεβασμό χωρίς να είμαι αυστηρός ή απολυταρχικός ή διάφορα άλλα που έχουν διαιωνιστεί και δεν ισχύουν». Πέτρο, εσύ που είσαι στον χώρο του κόμικ, ταιριάζει περισσότερο στην κουλτούρα μας; Θα το διαβάσει πιο εύκολα ο κόσμος; Πέτρος: «Γενικά το κόμικ και το graphic novel στην Ευρώπη είναι πολύ δημοφιλή. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τόσο πολύ αυτό άλλα γίνονται διάφορες προσπάθειες να εξαπλωθεί όσο περισσότερο γίνεται, σε πολλές κοινωνικές ομάδες. Νομίζω ότι είναι ένα μέσο που διαβάζεται πιο εύκολα, εξαρτάται και τι θέλεις να δώσεις βέβαια. Μια παρουσίαση της ιστορίας του συλλόγου αποτυπώνεται πιο άμεσα έτσι». Γήπεδο πηγαίνετε; Ανδρέας: «Εγώ το έχω σχεδόν κόψει. Πήγαινα φανατικά μέσα-έξω. Τα τελευταία χρονιά είναι και η δουλειά, ο χρόνος είναι πιεσμένος. Είναι και η οικογένεια που πρέπει να έχει πρωταρχικό ρόλο, είναι και αυτή η στενόχωρη κατάσταση που σε ψιλοαποτρέπει να πας να δεις και να χειροκροτήσεις. Θαυμάζω την προσπάθεια στο ποδόσφαιρο, αλλά το ΟΑΚΑ δεν έκανε ποτέ αυτό το κλικ να πεις ότι πάμε να δούμε μπάλα». Πέτρος: «Όχι όπως παλιά, αλλά πηγαίνω». Γιατί πιστεύετε ότι ο κόσμος, στον οποίο απευθύνεστε, δεν έχει στηρίξει προσπάθειες αυτοοργάνωσης από τα κάτω τόσο στο ποδόσφαιρο, όσο και στον Ερασιτέχνη; Ανδρέας: «Νομίζω ότι ξέρεις πολύ καλύτερα την απάντηση και την έχεις δώσει σε ένα εξαιρετικό βιβλίο... Η δική μου άποψη είναι γιατί δεν υπάρχει πίσω από τα λαϊκή βάση ένα μεγάλο όραμα, δηλαδή αν η λαϊκή βάση γίνεται τύπου... ζητιανιά, πάμε ο καθένας ότι μπορεί και με έναν μίζερο τρόπο που έβγαλαν τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος δεν είναι ζεστός. Αν υπήρχε ένας παράγοντας, ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να εμπνεύσει, να δώσει κάποιες ιδέες, να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτός ο άνθρωπος είναι εδώ για να κατευθύνει και να μπορέσει να γίνει κάτι που να χτιστεί με σωστές βάσεις και όχι με βάσεις όπως αυτές των τελευταίων ετών, πιστεύω θα στήριζε». Ίσως βέβαια να εμπνεόταν περισσότερο ο κόσμος δεν υπήρχε κανένας μπροστά, να το ξεκινούσες εσύ, ο Πέτρος, και ο υπόλοιπος απλός κόσμος... Ανδρέας: «Συμφωνώ ότι αν υπάρχει ένας εκατομμυριούχος από πάνω δεν θα το επιτρέψει ποτέ να αναλάβει τον έλεγχο ο κόσμος, θα σπείρει ζιζάνια και δεν θα μπορέσει να υπάρχει συνεργασία. Αυτό το βλέπω και στην καθημερινότητα και στον οπαδικό χώρο, υπάρχει το κλίμα ότι ναι μεν όλοι είμαστε θύρα 13, αλλά “εγώ είμαι υποστηρικτής του ενός παράγοντα, εγώ με τη γραμμή που χαράζει ο άλλος” και καταλήγει όλο αυτό να γίνει σκορποχώρι, δεν υπάρχει συσπείρωση. Αν οι πολυμετοχικοί, όταν υπήρχε αυτό το κλίμα ότι πάμε να χτίσουμε κάτι καινούργιο -άσχετα που για χ ψ λόγους δεν πέτυχε- έλεγαν τότε ότι εμείς βάζουμε 654 εκατομμύρια αλλά θέλουμε και όλο τον κόσμο μαζί μας και να φτιάξουμε εταιρεία λαϊκής βάσης, θα γινόταν χαμός. Αυτό φάνηκε από τα ρεκόρ στα διαρκείας, απ το ότι έπαιζε η ομάδα με Αστέρα Τρίπολης και είχε 45.000 κόσμο. Φάνηκε ότι αυτή η σπίθα υπήρχε». Πέτρος: «Πιστεύω ότι και σήμερα αν υπήρχαν άτομα να εμπνεύσουν, θα ανταποκρινόταν ο κόσμος». Πέτρο, πες μας για τη διαδικασία του να σχεδιάσεις κάτι τέτοιο... Πέτρος: «Εγώ σχεδίαζα γενικά από πάντα. Είναι όμως η πρώτη μου ολοκληρωμένη δουλειά, δεν έχω κάνει ξανά κάτι αντίστοιχο σαν πρότζεκτ και πάνω στον αθλητισμό γενικά...». Ανδρέας: «Είναι και χαμηλών τόνων και μετριόφρων, δεν τα λέει όλα. Είναι μεν η πρώτη του δουλειά, αλλά έχει πάρει μέρος σε διαγωνισμούς, έχει κερδίσει βραβεία σε διαγωνισμό της UNESCO, είχε επαφή με το χώρο ολοκληρωμένη». Πέτρος: «Πήγα σε καλλιτεχνικό σχολείο και αυτό μου έδωσε πολλά πράγματα. Τώρα για τη διαδικασία, στην ουσία όλα ξεκινάνε από το σενάριο του Ανδρέα, το οποίο είναι και αρκετά κατατοπιστικό στο τι πρέπει να κάνω. Παίρνω το σενάριο, σχεδιάζουμε πρόχειρα σκίτσα τα οποία μοιάζουν με μουτζούρες, τοποθετήσεις και τέτοια στο χαρτί. Μετά περνάμε μολύβι, μελάνι καταλήγουμε στο χρώμα, στους διαλόγους και βγαίνει η εικόνα. Δεν είναι πολύ εύκολη διαδικασία, θέλει χρόνο και δουλειά». Ανδρέας: «Δεν είμαστε οι δυο μας, υπάρχει ένα γκρουπ ανθρώπων που μας συμβουλεύουν συνεχώς, δηλαδή γράφω πρώτα το σενάριο και θα μου πει ο Αριστοτέλης “ξέρεις κάτι, εδώ σε αυτή την εποχή να δώσουμε έναν διαφορετικό τρόπο”. Θα μιλήσουμε με τον κύριο Κιτρόεφ, τον Αλέξανδρο ο οποίος μας κατευθύνει σε πιο ακαδημαϊκή προσέγγιση, είναι και ο Άγγελος Σκλαβουνάκης, ο οποίος γνωρίζει τα πάντα, ξέρει μέχρι και ποιος ήταν ο ξάδερφος του Καλαφάτη! Όλες ο διορθώσεις θα περάσουν στο σενάριο, ο Πέτρος θα μου στείλει το μολύβι και την τοποθέτηση, θα περάσει πάλι από όλους, θα γίνει μια διόρθωση, έχει ψωμί. Αλλά υπάρχει μεγάλη σύνδεση, έχουμε κουμπώσει ωραία». Η πρώτη έκδοση έφυγε, αν δεν κάνω λάθος. Πού βρίσκει ο κόσμος το πρώτο τεύχος; Ανδρέας: «Ήδη επανεκδόθηκε και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι' αυτό. Το επόμενο θα κυκλοφορήσει μάλλον Μάρτιο-Απρίλιο, είμαστε αρκετά μπροστά. Υπάρχουν τεύχη έτοιμα, σχεδιασμένα. Θα βγαίνει ανά τρίμηνο περίπου. Ο κόσμος το βρίσκει στο vivliapao.gr, στα βιβλιοπωλεία πλέον σε όλη την Ελλάδα. Όσα δεν το έχουν, μπορούν να το παραγγείλουν». Ανδρέα, πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με την ιστορία του Παναθηναϊκού; Ανδρέας: «Πρέπει να πάω πολύ πίσω. Μου άρεσε γενικότερα πολύ η ιστορία. Είναι ιστορικός ο θείος μου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και είχα αυτή τη σύνδεση με την ιστορία. Είχα και την τρέλα με τον Παναθηναϊκό και όλα τα υπόλοιπα αποτελούν συγκυρίες. Γνώρισα σε διάφορους διαδικτυακούς ιστότοπους τον Αριστοτέλη Μπενόγλου, ο οποίος συγκέντρωνε τους τίτλους και ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να ασχολούμαστε επιφανειακά με τη ιστορία. Περνούσε ο καιρός και όλο αυτό προχωρούσε σε μεγαλύτερο βάθος, μέχρι που καταλήξαμε να αρχειοθετούμε έγγραφε δεκάδων χιλιάδων υλικού. Υπάρχει υλικό για να βγουν πολλά πράγματα. Εμένα το όνειρό μου όταν ξεκίνησα ήταν ο Νικολαΐδης. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη ζωή του σε πολύ ερασιτεχνικό επίπεδο και κατέληξα σε 10.000 έγγραφα του Απόστολου που έπρεπε να γίνουν βιβλίο. Οπότε αν βγει αυτό είμαι εντάξει! Όχι, εντάξει, έχω στο μυαλό μου πολλά πράγματα όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό...». Ως μεταφορείς της ιστορίας, τι φιλοδοξίες και όνειρα έχετε; Ανδρέας: «Εμένα το όνειρό μου είναι να μπορέσει να γίνει κάποια στιγμή ένα μουσείο για τον Παναθηναϊκό και να βάλω έστω και μαι μικρή πινελιά σε αυτό, να μπορέσω με τις γνώσεις και τα αρχεία που έχω να βοηθήσω να γίνει ένα μουσείο αντάξιο της ιστορίας του συλλόγου. Δεν γίνεται να βρισκόμαστε τώρα σε ένα καφέ, όπου είναι πολύ ωραίο τα τρόπαια όπως τα έχουν φτιάξει, αλλά να χάνονται το ένα στοιβαγμένο πάνω στο άλλο λες και είμαστε κάποιο σωματείο της γειτονιάς». Πέτρος: «Συμφωνώ σε αυτό που είπε και ένα ακόμα όνειρο είναι μέσα από το κόμικ να μάθουμε στα μικρότερα παιδιά, επειδή είναι δύσκολη εποχή για ένα παιχνίδι να είναι Παναθηναϊκός, να καταλάβει γιατί είναι Παναθηναϊκός, να μάθει τις αξίες αυτής της ομάδας και όλη τη φιλοσοφία του Παναθηναϊκού, η οποία είναι πολύ διαφορετική από αυτή που κυριαρχεί σήμερα». Ανδρέας: «Αν ξέρεις και την ιστορία από μικρή ηλικία, δεν σε αγγίζει και τόσο αυτή η κατάσταση. Σε στεναχωρεί, ναι, αλλά ξέρεις την ιστορία του συλλόγου». Πέτρος: «Ίσως αποβάλει και τη μιζέρια που θεωρώ ότι δεν χρειάζεται στον σύλλογο». Ανδρέας: «Ίσως χτίζεις και τις γενιές που θα κάνουν πραγματικότητα το δικό σου όνειρο, να συσπειρωθούν στις ιδέες του συλλόγου και όχι σε αυτές κάποιου παράγοντα...». Και το σχετικό link...
  3. Πολλές φορές βλέπουμε το ποδόσφαιρο ως μαζικό προϊόν, αποκλεισμένο από οποιαδήποτε σοβαρή αναλυτική σκέψη, ένα προϊόν για τις μάζες. Στην πραγματικότητα όμως είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να το δούμε και μέσα στα ιστορικά του συμφραζόμενα, να μελετήσουμε τις απαρχές του ως απαρχές τεράστιων κοινοτήτων που ακόμα και σήμερα μπορούν να επηρεάσουν ακόμα και κρατικές πολιτικές. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και το '1908', ένα graphic novel που δημιουργήθηκε από τον ιστορικό Ανδρέα Οικονόμου και τον σκιτσογράφο Πέτρο Μπάλτα μελετώντας και αφηγούμενο την ιστορία του Παναθηναϊκού. Αρχικά, πείτε μου την ιστορία της έκδοσης. Πώς προέκυψε η ιδέα; Πέτρος Μπάλτας: Είναι μια αρκετά περίεργη ιστορία τουλάχιστον από την πλευρά μου. Βρισκόμουν σε μια δημιουργική περίοδο, όσον αφορά το σκίτσο. Ήθελα να ξεκινήσω κάτι. Με έτρωγε συνεχώς αυτή η σκέψη. Μια μέρα λέω: "Θα κάνω ένα κόμικ για τον Παναθηναϊκό! Ένα κόμικ για το έπος του Γουέμπλεϊ!". Δεν πέρασαν λίγες ώρες και καθώς τσέκαρα διάφορες αναρτήσεις στο Facebook, βρίσκω μια δημοσίευση της σελίδας 'Και χιλιάδες τίτλοι' που με αφορμή την ταινία '1968' για το Ευρωπαϊκό της ΑΕΚ στο μπάσκετ (μια πολύ όμορφη πρωτοβουλία) ζητά κάποιον Παναθηναϊκό σκηνοθέτη με την ιδέα να γίνει κάτι αντίστοιχο και για την ομάδα μας. Λέω εδώ είμαστε! Ήρθαμε σε επαφή με τον Ανδρέα Οικονόμου και λίγες μέρες μετά είχαμε καταλήξει περίπου στο τι θέλουμε να κάνουμε. Ανδρέας Οικονόμου: Γνωριστήκαμε με τον Πέτρο και αυτό ήταν αρκετό. Συναντηθήκαμε και... γεννήθηκε η ιδέα. Ο Πέτρος επιθυμούσε να αξιοποιήσει το ταλέντο του στο σκίτσο για τη μεγάλη του αγάπη, τον Παναθηναϊκό. Και εγώ ήθελα να διαδώσω τη γνώση πάνω στην ιστορία του Ομίλου σε ένα ευρύ κοινό. Δηλαδή, να γίνουν κατανοητές οι αξίες που πρεσβεύει ο Σύλλογος τόσο σε έναν απαιτητικό αναγνώστη ιστορικών βιβλίων, όσο και σε ένα νεαρό φίλαθλο. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας, γίναμε φίλοι και το αποτέλεσμα είναι το '1908'. Oι οπαδοί του Παναθηναϊκού περνούν δύσκολα τα τελευταία χρόνια. Το εγχείρημά σας έχει κάποια σχέση με το γεγονός αυτό; Είναι δηλαδή και λίγο παρηγοριά στον άρρωστο; Αντρέας: Καταρχάς δεν θεωρούμε ότι ο Παναθηναϊκός είναι άρρωστος. Άρρωστο θεωρούμε όλο το αθλητικό περιβάλλον, όπου εντάσσεται και ο Παναθηναϊκός, το οποίο έχει επιβάλλει την κρίση που περνάει ο Σύλλογος. Το '1908' στοχεύει στο να υπενθυμίζει στους φιλάθλους-αναγνώστες του τα υγιή αθλητικά ιδεώδη, τα οποία τείνουν να ξεχαστούν στη θλιβερή εποχή του σύγχρονου επαγγελματισμού. Πέτρος: Το '1908' στοχεύει όχι τόσο στην 'παρηγοριά' του κόσμου του Παναθηναϊκού, όσο στη μεταφορά της ιστορίας του Συλλόγου στους νέους φιλάθλους και οπαδούς. Από την ίδρυση του ως σήμερα ο Παναθηναϊκός έχει περάσει αρκετές δύσκολες στιγμές, ίσως και δυσκολότερες από αυτές της εποχής μας. Θεωρούμε συνεπώς πολύ σημαντική την αποτύπωση των πραγματικών αξιών του αθλητισμού και όσων πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός, γιατί μόνο όταν κατακτήσουμε αυτήν τη γνώση, θα δούμε τους δρόμους που οδηγούν στην έξοδο από τη μεγάλη κρίση του Ομίλου. Η αναζήτηση των ιστορικών στοιχείων πώς έγινε; Ανδρέας: Η μελέτη της ιστορίας του Παναθηναϊκού ξεκίνησε πριν από μία δεκαετία από μία ομάδα φίλων - ερασιτεχνών ερευνητών και δημοσιογράφων. Αρχικά σε βιβλιοθήκες και στο πάλαι ποτέ ψηφιακό αρχείο της 'Αθλητικής Ηχούς'. Όσο περνούσαν τα χρόνια, ανακαλύπταμε νέες πηγές και έπειτα από χρόνια έρευνας, είχαμε 'ξεκοκαλίσει' κάθε αθλητικό και πολιτικό έντυπο, διεισδύσαμε σε αρχειακές συλλογές παλαιμάχων, ομοσπονδιών, σωματείων. Δεκάδες χιλιάδες σπάνια και αδημοσίευτα έγγραφα, που χρονολογούνται από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι και τις μέρες μας, βρέθηκαν στην κατοχή μας, από τα οποία προέκυψαν τα βιβλία που έχουν ήδη κυκλοφορήσει και πολλά ακόμα που είναι υπό έκδοση. Συνεπώς όταν ξεκινήσαμε το '1908' υπήρχαν ήδη τα ιστορικά στοιχεία, στα οποία στηρίζεται το σενάριο του κόμικ. Ποια θα είναι η συνέχεια; Να περιμένουμε και επόμενους τόμους; Πέτρος: Φυσικά! Είναι ήδη έτοιμοι οι επόμενοι τόμοι και ετοιμάζονται και άλλοι! Η πλούσια ιστορία του Παναθηναϊκού μας δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσουμε πολλούς τόμους σε βάθος χρόνου! Ανδρέας: Στους πρώτους τόμους, εστιάζουμε στα ─πολύ δύσκολα─ χρόνια της ίδρυσης του Παναθηναϊκού. Ο ιδρυτής του Ομίλου, ο Γιώργος Καλαφάτης, και οι συνοδοιπόροι του αντιμετώπισαν μία εξαιρετικά εχθρική πολεμική από το αθλητικό κατεστημένο (δηλαδή από τους ανθρώπους που ήλεγχαν τον κλασικό αθλητισμό και τη γυμναστική, οι οποίοι θεωρούσαν επαναστατικά τα ομαδικά σπορ). Στα πρώτα τεύχη απεικονίζεται αυτή η επανάσταση του Καλαφάτη, μαζί με πολλά ακόμα στοιχεία, όπως η ζωή στην Αθήνα της 'Belle Epoque', οι συνήθειες και η ενδυμασία του κόσμου, το δράμα των Βαλκανικών Πολέμων και πώς αυτοί επηρέασαν την εξέλιξη του αθλητισμού. O κόσμος του Παναθηναϊκού έχει στηρίξει το εγχείρημά σας; Πέτρος: Η στήριξη είναι (κατά πολύ) μεγαλύτερη από τις αρχικές μας προσδοκίες. Ο κόσμος αγκάλιασε το '1908' και σε χρόνο ρεκόρ ─σε τρεις εβδομάδες─ εξαντλήθηκε η πρώτη έκδοση και βγάλαμε ανατύπωση. Είστε πολύ νέοι σε ηλικία. Υπάρχει κάποια στιγμή του Παναθηναϊκού, σε οποιοδήποτε άθλημα, που τη ζήσατε και δεν θα την ξεχάσετε ποτέ; Ανδρέας: Στο ποδόσφαιρο ευτύχισα να προλάβω την εποχή Σαραβάκου, έστω και στα τελειώματα της καριέρας του. Είμαι ένας από τους εκατομμύρια οπαδούς που έγιναν παναθηναϊκοί χάρη στα κατορθώματα του 'μεγάλου μικρού'. Στο μπάσκετ η πρώτη μου ανάμνηση είναι η τάπα του Βράνκοβιτς στον Μοντέρο. Όχι τόσο το ίδιο το γεγονός όσο αυτά που επακολούθησαν. Τα πανηγύρια σε όλη τη γειτονιά, στο σχολείο, τα πυροτεχνήματα, τα συνθήματα... Πράγματα που στα μάτια ενός 14χρονου είναι φαντασμαγορικά και τον μετατρέπουν από απλό υποστηρικτή μίας ομάδας σε φανατικό οπαδό. Πέτρος: Δεν έχω προλάβει τον Σαραβάκο. Όταν ο Βαζέχα κρέμασε τα παπούτσια του ήμουν 8 χρονών… Μεγάλωσα με Καραγκούνη, Έκι Γκονζάλες, Σισέ και Ζιλμπέρτο Σίλβα. Από την άλλη στο μπάσκετ πρόλαβα τον Αλβέρτη, τον Σάρας, τον Φώτση, τον Μπατίστ, τον Τσαρτσαρή και φυσικά τον τεράστιο Δημήτρη Διαμαντίδη. Ωστόσο τρεις θα έλεγα πως είναι οι στιγμές που μπορώ να ξεχωρίσω. Η μία έγινε το 2010, όταν ο Παναθηναϊκός με μπροστάρηδες τον Σισσέ και τον Νίνη άλωσε το Ολίμπικο, νικώντας με σκορ 2-3 τη Ρόμα. Η άλλη ήταν στο Final 4 του Βερολίνου, ο ημιτελικός με τον Ολυμπιακό. Η τρίτη και ίσως αυτή που έζησα πιο έντονα, ήταν στα playoffs της Ευρωλίγκας το 2013, όταν ο Διαμαντίδης έβαλε το τρίποντο απέναντι στον Τζαουάι, οδηγώντας τον Παναθηναϊκό σε μια μεγάλη εκτός έδρας νίκη απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Αν ερχόταν κάποιος και σας ζήταγε να κάνετε το ίδιο πράγμα για οποιονδήποτε άλλο σύλλογο του κόσμου, ποιον θα διαλέγατε και γιατί; Ανδρέας: Δεν θα το έκανα για οποιονδήποτε άλλο σύλλογο. Δηλαδή να γράφω την πλοκή για το κόμικ άλλου σωματείου. Γιατί ακόμα και να υπήρχαν οι ιστορικές γνώσεις και τα αρχεία, θα απουσίαζε κάτι πολύ σημαντικό: το συναίσθημα. Πέτρος: Δυο-τρεις ομάδες μου είναι αρκετά συμπαθείς στο εξωτερικό. Η Σέλτικ Γλασκώβης, η Λίβερπουλ και ο Άγιαξ. Σε παιδική ηλικία θυμάμαι, άρχισα να συμπαθώ τη Λίβερπουλ από τον τελικό Champions League της Κωνσταντινούπολης. Αργότερα έψαξα την ιστορία της και πραγματικά με είχαν εντυπωσιάσει τα κατορθώματά της. Αν και φοράει κόκκινα, μια ακόμα ομάδα που συμπαθώ είναι ο Άγιαξ. Τον Άγιαξ, που πρωτόμαθα για αυτόν μέσα από τις αφηγήσεις για τον τελικό του Γουέμπλεϊ, τον συμπαθώ κυρίως λόγω του ότι υπήρξε μια από τις καλύτερες ομάδες στον κόσμο. Τέλος, η Σέλτικ στα παιδικά μου μάτια φάνταζε κάτι σαν τον 'Παναθηναϊκό της Σκωτίας'! Ίσως είναι τα χρώματα περισσότερο παρά το σήμα καθώς τα δύο τριφύλλια απέχουν αρκετά. Τέλος, πρόσφατα διάβασα την ιστορία της Αθλέτικ Μπιλμπάο και με ξάφνιασε ευχάριστα. Ωστόσο όπως είπε και ο Ανδρέας Οικονόμου, παίζει σημαντικό ρόλο το «συναίσθημα», όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό. Πού μπορούμε να προμηθευτούμε το '1908'; Πέτρος: Στο vivliapao.gr (μαζί με πολλές ακόμα εκδόσεις που αφορούν τον Όμιλο), σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία αλλά και σε πιο mainstream χώρους όπως τα Public. Τέλος, θα το βρείτε στο καφέ στην είσοδο του Τάφου του Ινδού (θύρα 7, γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης). Τελικά, είναι μια ποδοσφαιρική ομάδα 'ιδέα'; Ανδρέας: Μία ποδοσφαιρική ομάδα δεν είναι ιδέα. Είναι όμως ιδέα ένας Αθλητικός Όμιλος, που για 111 χρόνια καλλιεργεί σε βάθος ─με μεγάλες θυσίες και επιμονή─ 30 αθλήματα· ένα σωματείο που πρωτοπορεί, αγωνίζεται κόντρα σε τεράστια εμπόδια και ενάντια σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, και το οποίο προάγει αθλητική παιδεία και ήθος. Πέτρος: Ο Παναθηναϊκός είναι ένας σύλλογος που δεν μένει απαθής απέναντι σε κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Στο βιβλίο «Λεωφόρος Ηρώων» φωτίζονται με τον καλύτερο τρόπο οι αντιστασιακές δράσεις του Συλλόγου και των μελών του την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής του ’40. Ακόμα και σήμερα οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού δεν διστάζουν να εκφράσουν την άποψη τους ─τόσο εντός όσο εκτός γηπέδου─ για ζητήματα που αφορούν την κοινωνία μας. Όπως άλλωστε έχει δηλώσει ο Γιώργος Ανδριανόπουλος, ιδρυτικό μέλος και ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες του Ολυμπιακού, 'ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αποτελεί πάντοτε παράδειγμα προς μίμηση δι’ όλους ημάς τους υπολοίπους. Θα είναι τιμή και υποχρέωση κάθε σωματείου να προσπαθήσει να πλησιάσει το αδιαφιλονίκητο μεγαλείο του Παναθηναϊκο'. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.