Search the Community

Ειναι σαφές οτι το περιοδικό με τον τίτλο ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ των αρχων του 60,αποτέλεσε πρώιμο στάδιο της γνωστής εφημερίδας με το ιδιο ονομα. Αλλά δουμε πως έφθασε να αποτελεί μια απο τις σημαντικοτερες εφημερίδες του τόπου μας. Δανείζομαι μερος του κείμενο του "Φώντα Τρούσα' της 10ης Μαρτιου του 2024.: 'ΣΤΙΣ 4 ΜΑΡΤΙΟΥ μάθαμε από τα μίντια πως η εταιρεία Alter Ego του Βαγγέλη Μαρινάκη απέκτησε τον τίτλο της ιστορικής εφημερίδας της αριστεράς «Ελευθεροτυπία» και κατ’ επέκταση της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» και βεβαίως του σάιτ enet.gr. Το πρώτο φύλλο της «Ελευθεροτυπίας» είχε κυκλοφορήσει στις 21 Ιουλίου 1975, ενώ η αυλαία θα έπεφτε στις 14 Νοεμβρίου 2014. Στην πράξη όμως ο τίτλος «Ελευθεροτυπία» είναι παλαιότερος και δεν είχε σχέση με εφημερίδα, μα με περιοδικό. Πάμε πολύ πίσω στο χρόνο, στο 1963, μια χρονιά που σημαδεύεται από τη δολοφονία του βουλευτή της αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη (ως γνωστόν ο Λαμπράκης στις 22 Μαΐου 1963, θα χτυπηθεί βάναυσα, στο κεφάλι, από παρακρατικούς στη Θεσσαλονίκη, για ν’ αφήσει την τελευταία του πνοή πέντε μέρες μετά, στο νοσοκομείο, στις 27 Μαΐου, στα 51 χρόνια του). Η δολοφονία του Λαμπράκη, από μόνη της σαν γεγονός, θα έθετε σε μιαν άλλη βάση το ίδιο το δημοσιογραφικό λειτούργημα, καθώς τρεις μαχόμενοι δημοσιογράφοι της εποχής, ο Γιώργος Ρωμαίος από «Το Βήμα» και «Τα Νέα», ο Γιάννης Βούλτεψης από την «Αυγή» και ο Γιώργος Μπέρτσος από την «Ελευθερία» θα βοηθούσαν αποφασιστικά, με τις έρευνες και την αρθρογραφία τους, στη διαλεύκανση μιας υπόθεσης που θα συντάραζε το πανελλήνιο για χρόνια (και με πάμπολλα παρεπόμενα σε πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο). Κάτω από αυτό το σκηνικό οι δημοσιογράφοι θα δουν τον Οκτώβριο του 1963 ένα περιοδικό να βγαίνει μέσα από τα σπλάχνα τους, που αποκαλείται «Ελευθεροτυπία», έχοντας ως ιδιοκτήτες-διευθυντές του τους δημοσιογράφους Δημήτρη Μαρούδα-Αλέκο Φιλιππόπουλο (αργότερα ο Μαρούδας θα αποχωρούσε) και αρχισυντάκτη ξανά τον Α. Φιλιππόπουλο. Στο περιοδικό έγραφαν και άλλοι φυσικά (οι Κώστας Χατζηαργύρης και Αλέκος Λιδωρίκης ήταν ανάμεσά τους), ενώ έδιναν δουλειά τους και σκιτσογράφοι, όπως ο Ιωάννης Κυριακόπουλος (δηλαδή ο ΚΥΡ) και ο Ηλίας Σκουλάς, που είχαν αναλάβει να εικονογραφούν και τα εξώφυλλα.[..] Στη σελίδα 3 βλέπουμε πως το περιοδικό κόστιζε 10 δραχμές –ακριβό για τα δεδομένα της εποχής, αν σκεφθούμε πως οι «Εικόνες», που ήταν μια κλάση πάνω σαν lay-out, κόστιζαν ακριβώς τα μισά, δηλαδή 5 δραχμές–, κάτι που αιτιολογείται από το γεγονός πώς ήταν ειδικού περιεχομένου έκδοση η «Ελευθεροτυπία», όχι «για όλη την οικογένεια», απευθυνόμενη, πρωτίστως, στον κόσμο του Τύπου.[..] Τα προδικτατορικά τεύχη της «Ελευθεροτυπίας» είναι 42 (το τελευταίο από τον Μάρτιο του 1967), με την έκδοση να διακόπτεται από τη δικτατορία. Σχεδόν ένα χρόνο πριν εμφανιστεί στα περίπτερα η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (στις 21 Ιουλίου 1975, όπως προαναφέρθηκε) είναι το περιοδικό «Ελευθεροτυπία», που αρχίζει να τυπώνεται και πάλι, από εκεί όπου σταμάτησε (ή το σταμάτησαν καλύτερα), με εκδότη-διευθυντή πάντα τον Αλέκο Φιλιππόπουλο, αρχισυντάκτη τον Χρήστο Θεοχαράτο και εικονογράφο-σκιτσογράφο τον Διογένη Καμένο («Μήτσος κε Κατινάκι...» κ.λπ.). Έτσι το πρώτο μεταπολιτευτικό τεύχος είναι το #43, από τον Νοέμβριο του 1974, με τους τίτλους στο εξώφυλλο να είναι οι εξής: «Οι δημοσιογράφοι κρίνουν τον Τύπο» και «Η 7ετία του βιασμού».[..] Για το πώς προέκυψε η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» έχει μια ωραία αφήγηση, που τραβάει σε μάκρος όμως, ο αείμνηστος δημοσιογράφος Λυκούργος Κομίνης στο βιβλίο του «Η κρίση του ελληνικού Τύπου» [Κάκτος, 1985]. «Ήταν Μάης του 1975. Ένα γλυκό ανοιξιάτικο βράδυ, αλλά ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι μέσα στο τυπογραφείο της παλιάς “Ελευθερίας” του Κόκκα, στην οδό Γερανίου 7. Οι λινοτυπικές μηχανές βογκούσαν. Σ’ όλα τα μαρμάρινα τραπέζια του τυπογραφείου ήταν απλωμένοι οι σελιδοθέτες και από πάνω τους σκυμμένοι τυπογράφοι και δημοσιογράφοι απ’ όλες τις εφημερίδες, έκλειναν τις σελίδες της πρώτης εφημερίδας των συντακτών. Της “Αδέσμευτης Γνώμης”. Ήταν μια από τις πιο μεγάλες απεργίες του κλάδου μας, με ελάχιστα ιδεολογικά και περισσότερα επαγγελματικά αιτήματα. Το κυριότερο όμως δεν ήταν η ικανοποίηση των όσων ήθελαν οι δημοσιογράφοι. Το κυριαρχικό στοιχείο ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης: Ποιος θα υπέκυπτε, οι εργαζόμενοι ή οι εργοδότες; Η μάχη γοήτρου ήταν πιο σημαντική από τις δραχμικές μας επιδιώξεις.(...) Είχαν περάσει 15 μέρες χωρίς εφημερίδες. Η απεργία είχε αρχίσει στις 28 Απριλίου. Η Ένωση Ιδιοκτητών κυκλοφορούσε ένα μικρό ενημερωτικό φυλλάδιο με τα καθημερινά “νέα” τής επιλογής της. Όλα έδειχναν ότι ο αγώνας θα τραβούσε σε μάκρος. Και οι πιο πολλοί άρχισαν να σπάνε. Πρώτος ο Φιλιππόπουλος έριξε την ιδέα να βγάλουμε εφημερίδα. Ήταν τότε διευθυντής της “Απογευματινής”. Το διοικητικό συμβούλιο δέχτηκε μετά από σκέψη την πρόταση. Και πέσαμε στη μάχη.(...) Οι εκδότες μάς αποκαλούσαν Βιετκόγκ. Δουλεύαμε χωρίς σταματημό. Και όλα προχωρούσαν προς την έκδοση της εφημερίδας. Της εφημερίδας μας». Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες εδώ, αλλά για να το προχωρήσουμε το θέμα πιο γοργά να πούμε πως ο Οργανισμός Χάρτου δεν έδινε χαρτί, για να τυπωθεί η νέα εφημερίδα, ενώ και το πρακτορείο αρνιόταν να την μοιράσει. Εκεί σκάει μύτη σαν από μηχανής Θεός ο Χρήστος Τεγόπουλος, που προσφέρει χαρτί για την «Αδέσμευτη Γνώμη», ώστε να συνεχιστεί η έκδοσή της. Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό ο Φιλιππόπουλος απολύεται από την «Απογευματινή», συναντιέται με τον Τεγόπουλο και αφού συμφωνήσουν τα οικονομικά «τι» και «πώς» αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν μια νέα εφημερίδα. Ο τελικός μεταξύ τους διάλογος, όπως τον αποτυπώνει στο βιβλίο του ο Λυκούργος Κομίνης, ήταν ο εξής: «Τίτλος; “Ελεθεροτυπία” λέει ο Φιλιππόπουλος. “Είναι δικός μου, κατοχυρωμένος για το περιοδικάκι που έβγαζα”. Σύμφωνοι». Κάπως έτσι θα προέκυπτε η εφημερίδα πλέον «Ελευθεροτυπία».[..] https://www.lifo.gr/culture/vivlio/h-istoria-tis-efimeridas-eleytherotypia-kai-toy-periodikoy-epsilon