Αναζήτηση στην Κοινότητα

Η Erinto, κατά κόσμον Αικατερίνη Σαραντινού, με το παρόν της κόμικ (το οποίο κυκλοφόρησε στα πλαίσια του 16ου Comicdom Con Athens 2022) θα μας συστήσει τον νεαρό Γκρίφιν, ο οποίος κατοικεί σε ένα μικρό χωριό κι ασχολείται με τις διάφορες κοπιαστικές αγροτικές εργασίες, που του εξασφαλίζουν τα προς το ζην. Ο φίλος μας, μπορεί να ζει μία φαινομενικά λιτή ζωή μέσα στην φύση, φαίνεται όμως ότι η ευτυχία έχει χαθεί από την καρδιά του. Έτσι, θα πάρει την μεγάλη απόφαση. Να εγκαταλείψει το χωριό και να ανοίξει τα φτερά του στον έξω κόσμο, προκειμένου να βιώσει νέες εμπειρίες, αλλά και να γίνει (ξανά) ο κυρίαρχος του εαυτού του. Για να το πετύχει αυτό, θα πρέπει να περάσει μέσα από ένα τεράστιο φράγμα και να κινδυνεύσει να χαθεί στην απέραντη θάλασσα. Αξίζει, άραγε, αυτό το ρίσκο? Και ποια θα είναι η κατάληξη για τον πρωταγωνιστή? Όπως καταλάβατε, έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά, η οποία προσφέρεται περισσότερο για προβληματισμό, παρά έχει σαν βάση μία απλή αφήγηση κάποιων γεγονότων και καταστάσεων. Η δημιουργός, φροντίζει να περάσει διάφορα αλληγορικά μηνύματα περί ύπαρξης, αλλά κι ευτυχίας. Όπως εγώ το κατάλαβα, ένιωσα ότι το όλο πόνημα επικεντρώνεται στο συμπέρασμα ότι για να αλλάξεις την ζωή σου προς το καλύτερο, θα πρέπει να ρισκάρεις. Αρκετά “ψαγμένη” φιλοσοφία, αν αναλογιστούμε ότι προέρχεται από ένα νεαρό κορίτσι. Για να πούμε και δύο λόγια και για το κόμικ γενικότερα, νομίζω ότι διακατέχεται από μία βιασύνη, που αλλοίωνε το τελικό αποτέλεσμα. Δεν έχουμε μία αξιόλογη εισαγωγή, δεν έχουμε μία περιγραφή του χωριού, των κατοίκων και γενικά του σκηνικού, καθώς επίσης δεν υπάρχει κι ένα συγγραφικό “στήσιμο” του χαρακτήρα, που να μας εισάγει καλύτερα στον μύθο. Δεν λέω ότι κι έτσι το κόμικ δεν περνάει τα νοήματα που επιχειρεί, απλώς προσωπικά θα ήθελα να υπήρχε μεγαλύτερη συγγραφική ποικιλία και γλαφυρότητα. Εν κατακλείδι, έχουμε να κάνουμε με ένα βαθυστόχαστο πόνημα, που ενδείκνυται σε εκείνους που αρέσκονται σε τέτοια. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι καλά θα κάνουν να προσπεράσουν. Ο εικαστικός τομέας μαρτυράει περίτρανα ότι η Erinto είναι μία καλή φοιτήτρια Γραφιστικής. Το σχέδιό της είναι ιδιαίτερο και τα καρέ της θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής. Ίσως από το κόμικ να λείπει η μεγάλη πλαστικότητα και η κίνηση, αλλά μας αποζημιώνει με μερικά καρέ, που έχουν τίμιες λεπτομέρειες, επικεντρωμένες περισσότερο στην περιγραφή των προσώπων και των σωμάτων των χαρακτήρων. Η εναλλαγή των καρέ γίνεται με όμορφο τρόπο, συμβάλλοντας έτσι στην εξαιρετική σκηνοθεσία του κόμικ. Το χρώμα είναι γλυκό, με συμπαθητικές αποχρώσεις του μελιού. Δυστυχώς, όμως, το βρήκα πολύ σκουρόχρωμο καθ όλη την διάρκεια της ιστορίας. Η έκδοση, δεν θυμίζει σε τίποτα φανζίν. Είναι μεγάλη σε μέγεθος, η ράχη έχει γερή κόλληση και γενικά η συνολική κατασκευή της μου έφερε στο μυαλό τα τεύχη του Κόρτο, αλλά και τα διάφορα παραμύθια που κυκλοφορούν, κατά καιρούς, οι εκδόσεις “Μικρός Ήρως” με την Εφημερίδα των Συντακτών. Πολλά μπράβο σε αυτόν τον τομέα. Το χαρτί τόσο στο εξώφυλλο, όσο και στις εσωτερικές σελίδες είναι άριστο και η εκτύπωση αποδίδει το σχέδιο και τα χρώματα στην εντέλεια. Στο συνοδευτικό υλικό δεν θα βρούμε πολλά. Θα ξεκινήσουμε με μία σελίδα, όπου η δημιουργός θα δώσει τις ευχαριστίες της και θα ακολουθήσει ακόμα μία σελίδα, όπου θα μας παραθέσει ένα link για την εφαρμογή του Spotify, στο οποίο περιέχεται μία playlist, που άκουγε η Erinto κατά την διάρκεια της δημιουργίας του “Απόπλου”. Τα εξτραδάκια θα κλείσουν με ένα εξαιρετικά σύντομο βιογραφικό της δημιουργού, που θα βρούμε μετά το πέρας της ιστορίας. Πολλές ευχαριστίες στον φίλο @ nikos99 για την διάθεση του κόμικ.