Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'αιγοκερως'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. gkosk

    ΚΕΝΤΑΛ: ΧΡΥΣΟΣ ΑΕΤΟΣ

    Ένα από τα δημιουργήματα της πλούσιας φαντασίας του Χιλιανού Arturo de Castillo, σε σενάριο του βραβευμένου για τον Eternauta, Αργεντινού Hector Oesterheld, δημοσιεύτηκε στην χώρα μας από τις εκδόσεις των Στρατίκη – Ανδρεόπουλου, δηλαδή του Αιγόκερου. Ήταν η εκδοτική εταιρεία που σφράγιζε εκείνη την εποχή, με το χαρακτηριστικό της λογότυπο και με περιοδικά όπως ο Μικρός Σερίφης, ο Μικρός Καουμπόυ και ο Λούκυ Λουκ. Μαζί στο …team και οι Ραμπατζής– Μαρμαρίδης. Το περιοδικό σαν τίτλος απείχε από τον αρχικό τίτλο. Αυτόν δηλαδή που του έδωσαν οι δημιουργοί του. Αντί για Randal the Killer, ονομάστηκε εδώ Κένταλ – Ο Χρυσός Αετός! Αντί για 1956, είχαμε 1968 και αντί για το πρωτοποριακό περιοδικό Hora Cero, το δικό μας δεύτερο του σπίτι ήταν το …Κένταλ! Αργότερα τον είδαμε και στις σελίδες του Μικρού Καουμπόυ και μάλιστα σε συνέχειες, αλλά αυτά θα έρθουν προσεχώς σε ξεχωριστό βιβλίο, από τις εκδόσεις Αιγόκερως! Τι Μονόκερος τι Αιγόκερως! Πάμε στα στοιχεία της έκδοσης του Κένταλ λοιπόν. Σχήμα 17,5 Χ 25, δηλαδή στυλ Μικρού Σερίφη πρώτης περιόδου. Λίγο μικρότερο βέβαια. Αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να είχε τις ίδιες διαστάσεις με τους Αριστοκράτες, επίσης των ίδιων εκδόσεων. Πέρα από σπανιότητες και αξιολογήσεις τύπου Κάσση, θεωρείται αρκετά δύσκολο να βρεθεί στις μέρες μας. Θυμηθείτε πότε το είδατε για τελευταία φορά, στα ράφια κάποιου παλαιοβιβλιοπωλείου και θα καταλάβετε τι λέω. Κυκλοφόρησε 12 τεύχη με αυτοτελείς ιστορίες. Το κόστος ήταν 4 δραχμές, είχε 30 σελίδες και σκίτσα ασπρόμαυρα. Τα κείμενα των αυτοτελών διηγημάτων που συναντούσε κανείς σε κάποιες από τις σελίδες του, επιμελούνταν ο Μαρμαρίδης, γνωστός μετέπειτα για τις πολύ καλές ιστορίες που έγραψε για τον Μικρό Καουμπόυ. Κυκλοφορούσε σε μηνιαία μορφή, με αφετηρία το Σάββατο 13 Απριλίου του 1968. Πρώτο τεύχος, δώδεκα μέρες μετά την Πρωταπριλιά δηλαδή! Ο Μαρμαρίδης έγραφε ακόμη τα πορτρέτα των διάσημων ηθοποιών, που επίσης περιέχονταν στις σελίδες του περιοδικού, το οποίο είχε κάτι ακόμη πρωτοποριακό. Την κριτική και παρουσίαση, σε τρείς παρακαλώ σελίδες, της ταινίας ουέστερν του μήνα! Μαζί με φωτογραφίες, συντελεστές και περίληψη της υπόθεσης. Παραθέτω δυστυχώς, την εικόνα μόνον του δεύτερου τεύχους! Μαζί και κάποιες εσωτερικές σελίδες, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διαφημίστηκε η έκδοση του περιοδικού, στις σελίδες του Μικρού Καουμπόυ, τα οποία όμως θα δείτε ετεροχρονισμένα, λόγω προβληματικού internet!!! Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους crc, sokratis, Dr. Paingiver, trelele & KILLMATH.
  2. Ion

    ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

    ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ Η συγκεκριμένη σειρά βιβλίων κυκλοφόρησε το 1993 από τις εκδόσεις Αιγόκερως. Πρόκειται για βιβλία τσέπης, με καθένα απ' αυτά να συγκεντρώνει μικρές αυτοτελείς ιστορίες γραμμένες από συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας και τρόμου. Όπως γράφει στην εισαγωγή, ο σκοπός είναι να δημοσιευθούν "πασίγνωστοι συγγραφείς με λιγότερο γνωστά ή και εντελώς άγνωστα κείμενά τους", καθώς και έργα από "κάποιους λιγότερο γνωστούς συγγραφείς του φανταστικού αλλά και κάποιους εντελώς άγνωστους στην Ελλάδα, και καθόλου λιγότερο σημαντικούς". Η λίστα των βιβλίων είναι: 1. Ο Νεκρός 2. Παράξενοι Έρωτες 3. Η Μουσική 4. Το Τέρας 5. Η Τρέλα 6. Όνειρο - Εφιάλτης 7. Φαντασίωση - Παραίσθηση 8. Αλλόκοτα Ζώα Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους biggles & mits mits.
  3. rotagiatipino

    ΧΑΡΤΙΝΟΙ ΗΡΩΕΣ, ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΑ ΟΝΕΙΡΑ

    Η σελίδα τίτλου: Περιεχόμενα: Αντί προλόγου 1: Οι πρώτοι διδάξαντες-Μικρός Ήρως 2: Οι καουμπόιιδες 3: Έρχεται ο Μπλεκ 4: Γενικαί Εκδοτικαί Επιχειρήσεις Ο. Ε. 5: Ποδοσφαιρική κουλτούρα 6: Κλασσικά εικονογραφημένα 7: Ο Λούκυ Λουκ, ο Καμπανάς και οι υπόλοιποι 8: Το τρομερό ποντίκι 9: Πηδάλιο Πρεςς 10: Από το 1974 και μετά: η μεταπολίτευση των κόμικς και τα χρόνια της παρακμής 11: Η αμερικάνικη χάρτινη επανάσταση και οι ευρωπαϊκές παρενέργειες 12: Οι συλλέκτες Συνεντεύξεις Ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες για κόμικς Το juke box του βιβλίου!! Επίλογος Βιβλιογραφία Η πρώτη μου κίνηση ήταν να το ξεφυλλίσω. Και να το μυρίσω. Έμεινα ικανοποιημένος και από τα δύο. Ιλουστρασιόν χαρτί και πολλά, πάρα πολλά εξώφυλλα και εσώφυλλα και βινιέτες από κόμικς όχι μόνο όσων κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, στην αρχή του θρύλου. Το βιβλίο είναι μια συνολική και λεπτομερειακή καταγραφή των εικονογραφημένων και παραλογοτεχνικών περιοδικών που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα έως και τη δεκαετία του 1970 (ναι μόνο, αυτό ανακάλυψα φτάνοντας στο τελευταίο κεφάλαιο κι ενώ ένιωθα ότι θα ζούσα και τη δεκαετία που γεννήθηκα αλλά...to be continued μάλλον). Δεν είναι στείρα καταγραφή, δεν είναι συλλεκτική αξιλόγηση. Είναι οι συναισθηματικές και οικονομικές περιπέτειες ενός παιδιού που τον συντρόφεψαν τα κόμικς κι η αγάπη του για τις υπέροχες αυτές στιγμές τον οδήγησε να ψάξει αργότερα όσα δεν πετάχτηκαν ("κάηκαν") και να τα αποκτήσει. Ένα έργο ζωής, με πολύ κόπο και αγώνα. Μέσα στο εργο αυτό ξεδιπλώνονται όχι μόνο οι τίτλοι που συντρόφεψαν όλους μας στα πρώτα χρόνια της ζωής μας αλλά και το σκεπτικό "γιατί ήρθαν αυτοί οι τίτλοι στην Ελλάδα" και "γιατί ευδοκίμησαν ή καταβαραθρώθηκαν"; Απλές σκέψεις ενός ανθρώπου σχετικού με τον καλλιτεχνικό και συλλεκτικό κύκλο, έναν άνθρωπο δικό μας, απλό, καθημερινό. Ερωτήματα δικά μας, απορίες δικές μας, αξιολογήσεις δικές μας, ο συγγραφέας του βιβλίου πρόλαβε να τα διατυπώσει πριν από μας για μας. Θετικό είναι ότι σε κάθε σχεδόν τελευταία σελίδα εκάστου κεφαλαίου ο συγγραφέας ξεφεύγει από την αφήγηση-ανάμνηση και προχωρά στην αυτοβιογραφία, ξανά αναπαριστώντας εικόνες οικείες σε όσους γεννήθηκαν, έζησαν, δημιούργησαν σε εκείνες τις ημέρες (που δεν είναι και πολύ μακρινές από το σήμερα). Δηλαδή διαβάζαμε αυτά τα κόμικς αλλά τι κοιτάγαμε απέναντί μας, τι ακούγαμε έξω από το παράθυρό μας, τι άλλο κάναμε στον ελεύθερο χρόνο μας (πλην της αναγνωσης κόμικς; ). Παιδικά παιχνίδια, προϊόντα, διαφημίσεις, λέξεις και φράσεις μιας άλλης λες εποχής κι όμως τόσο δικής μας, τόσο καθημερινής. Με συγκίνηση είδα να ζωντανεύει στα μάτια μου ένα ( ; ) αθώο παιδί και η καθημερινή του δραστηριότητα: σχολείο, παρέες, μουσική, δωράκια, χαρτζηλίκι. Κάλλιστα θα μπορούσα να πω ότι αυτό το βιβλίο συμπληρώνει ανεπίσημα την έρευνα και για τις καθημερινες μικροχαρές και λεπτομέρειες παλαιότερων εποχών. Άλλο αξιομνημόνευτο είναι οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις σχετικά με τα κόμικς. Μεγάλη πηγή πληροφοριών και αρκετά χρήσιμη για on-line και real-time ενημέρωση και αναζήτηση. Το δε jukebox είναι όλα τα λεφτά από ευρηματικότητα και πρωτοτυπία. Τέλος οι συνεντεύξεις με τον Γιώργο Ανεμοδουρά και τον Γιώργο Δραγούνη δίνουν το απαραίτητο συμπλήρωμα για την αυθεντικότητα του κειμένου και της εποχής του συγγραφέα. Να παρατηρήσω όμως και κάποια μειονεκτήματα; Παραδέχομαι ότι είμαι εκτός του χώρου των κόμικς, τον οποίον ζουν τόσο εμπεριστατωμένα κάποιοι άλλοι από τη μεγάλη παρέα του GreekComics οπότε δεν θα σταθώ στην πορεία της αφήγησης ή τις τυχόν παραδρομές και αναχρονισμούς ή ελλείψεις (που έστω και επιφανειακά εγώ τουλάχιστον δεν τις εντόπισα). Θα μιλήσω ως βιβλιοθηκονόμος και ερευνητής γενικά (υπογραφή: ψωνάρα ) που έχω επαφή με τα βιβλία έρευνας και ειδικά με άλλες συναφείς εκδόσεις σχετικά με τα εικονογραφημένα τευχάκια. Το βιβλίο θα μπορούσε να αποδώσει ακόμη περισσότερο αν οι εικόνες συνοδεύονταν από λεζάντες ("οι βινιέτες είναι από το τάδε περιοδικό" ή "ΔΙΚΑΙΟΣ, εξώφυλλο της χρονολογίας τάδε") ώστε στο κείμενο να έχουμε συνδυασμούς κειμένου-εικόνας (βλ. στη σελίδα τάδε την εικόνα τάδε για ολοκλήρωση της εικόνας του Ποπάι π. χ. που αναφέρω στο κεφάλαιο τάδε"). Υπήρχαν εικόνες σχετικές με το κείμενο αλλά τα έγχρωμα "δωράκια" ήταν ολίγον τι άτακτα ερριμμένα. Με μπέρδεψε η συνεχής ροή του κειμένου. Είναι τόσα πολλά τα περιοδικά που καλύπτει με τις γνώσεις και την πείρα του ο συγγραφέας που βγαίνει ένα κείμενο-ποταμός κατω από γενικές ενότητες. Θα μπορούσαν να διασπαστούν σε επιμέρους κεφάλαια ή έστω πλαγιότιτλους στις κενές περιοχές του κειμένου. Κατ' εμέ επίσης σημαντική παράλειψη είναι το ευρετήριο. Υπάρχουν τόσα ονόματα, τόσος πλούτος γνώσεων που χωρίς το ευρετήριο ίσως πηγαίνει χαμένο. Ευρετρήριο εικονογράφων, συγγραφέων, ξένων εκδοτικών οίκων θα έδινε τεραστια αξία στο κείμενο και μια μοναδική πληρότητα. Προαιρετικά ένας ενδεικτικός χρονολογικός πίνακας με τις εκδόσεις-σταθμούς των περιοδικών στη χώρα μας θα ήταν άλλο ένα πολύτιμο κομμάτι του παζλ. Επίσης με ξένισε που σε πολλά σημεία κι όσον αφορά ξένους δημιουργούς προηγούνταν ένα Internet link σε μορφή άσχημη για το υπόλοιπο κείμενο. Μήπως ήταν κάποια λαθάκια κατά το proofreading; ) (ενδεικτικά σελ. 151, 2η στήλη, 4η παράγραφος). Κάτι που παρατήρησα: στη σελίδα 21, στη μαρτυρία του Χάρη Καμπουρίδη και στη σελίδα 163, στη μαρτυρία του Κώστα Γιαννακόπουλου, δεν αναφέρεται η πηγή από όπου αντλήθηκε η συζήτηση, ούτε αναφέρεται στη βιβλιογραφία στο τέλος. Σημειωτέον ότι η βιβλιογραφία με "απογοήτευσε" γιατί ήταν σε μια τελείως αδόκιμη και πρόχειρη μορφή (εντυπωσιακό, αφού ο Σολδάτος είναι έμπειρος εκδότης). Λοιπόν αρκετά με την γκρίνια, άλλωστε αυτά είναι κοντόφθαλμες λεπτομέρειες ενός γκρινιάρη βιβιλιοθηκονόμου. Κι ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα: είναι χρήσιμο αυτό το βιβλίο; Ναι. Δεν καταγράφει λεπτομερώς τα χαρακτηριστικά του κάθε περιοδικού όπως ο Κάσσης, δεν είναι κατάλογος συλλεκτών, δεν είναι στείρα παράθεση γνώσης. Είναι μια φιλική συντρρφιά που σε ξεναγεί στον μαγικό κόσμο των κόμικς αλλά και της σημερινής συλλεκτικής κατάστασης στην Ελλάδα. Σου εξηγεί γιατί αυτό τότε, γιατί το άλλο τώρα. Είναι άλλο ένα πετραδάκι στον ανεξερεύνητο Άρη του ελληνικού κόμικ. Μπράβο, Γιώργο.
  4. Με το γενικό όρο animation -που περιλαμβάνει και το κινούμενο σχέδιο- νοείται η αυτοτελής και αυτόνομη 8η Τέχνη που δεν έχει κοινά σημεία επαφής με τον κινηματογράφο, την 7η Τέχνη. Το animation δημιουργεί μια απόλυτα υποκειμενική πραγματικότητα, χωρίς την παραμικρή σχέση με μια πιστή αναπαραγωγή της πραγματικότητας, την οποία "μεταμορφώνει". Οι δυνατότητές του στο ρυθμό και τον τρόπο αφήγησης, στο χειρισμό και την αξιοποίηση του χρόνου, στη γραφική πεμπτουσία, είναι απεριόριστες. Ο σκηνοθέτης-καλλιτέχνης είναι ο αποκλειστικός και απόλυτος δημιουργός όσων ζωντανεύουν, κινούνται και πάλλονται από δική τους ζωή μπρος στο θεατή. Έχει την πατρότητα των δημιουργημάτων του σ' έναν κόσμο που ο ίδιος έπλασε, ξεκινώντας με τη σχεδίαση στο χαρτί ή τις κούκλες και τα αντικείμενα. Οι οποιεσδήποτε τεχνολογικές εξελίξεις και τα νέα μέσα έκφρασης απλά είναι χρήσιμα εργαλεία που έχει στη διάθεση του, για να τα αξιοποιήσει, μετουσιώνοντάς τα δημιουργικά στο έργο του. Σε μια εποχή καταιγισμού τόσων εύπεπτων και ανόητων προϊόντων του θεάματος που αποβλακώνουν, δυστυχώς ένα αρκετά μεγάλο μέρος αυτού του θησαυρού, λόγω μη διαθεσιμότητας ή πρόσβασης, παραμένει άγνωστο στο πλατύτερο κοινό. Πέρα από την προσπάθεια μιας όσο γίνεται πιο πλήρους καταγραφής και μαρτυρίας, βασικός στόχος του πονήματος είναι να ευαισθητοποιηθούν και ενεργοποιηθούν οι παντός είδους φορείς, για να θεσμοθετηθεί επιτέλους με απτό τρόπο η παρουσία τόσων αξιόλογων ταινιών animation [και ελληνικών] στα κινηματογραφικά δρώμενα της χώρας. Ακόμη, να συντελέσει κατά το δυνατό σε μια γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας που βλέπει στο animation τη διασκεδαστική τέχνη που απευθύνεται αποκλειστικά στα παιδιά, μόνο κατά τα ντισνεϊκά πρότυπα, ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν και τόσα άλλα διαφορετικής προέλευσης ανώτερου ποιοτικού επιπέδου δείγματα και μάλιστα σύγχρονου και σοβαρού προβληματισμού. Το animation μετουσιώνει τη χαμηλή ποιότητα του σημερινού κόσμου σε αμιγή χώρο ποιητικής, με τη "μαγεία" και ευεξία που προσφέρει. Γιάννης Βασιλειάδης Κριτική Ο συγγραφέας που ασχολήθηκε με τη μουσική, τη λογοτεχνία και το κινηματογράφο γράφοντας σχετικά ιστορικά βιβλία, θεωρητικά κείμενα και κριτικά σημειώματα, έχοντας πάθος για την τέχνη του animation με βαθιά ιστορική και αισθητική γνώση μας δίνει τη μοναδική αυτή έκδοση στην σύγχρονη ελληνική βιβλιογραφία χωρίς να αφήνει τίποτα έξω από το μαγικό κόσμο των ταινιών εμψύχωσης (animation) σε παγκόσμιο επίπεδο. Το βιβλίο είναι μια ευχάριστη έκπληξη όχι μόνο γιατί αποκαλύπτει με πληρότητα την αυτοτελή και αυτόνομη 8η τέχνη του animation που λόγο μη διαθεσιμότητας ή πρόσβασης παραμένει άγνωστη στο πλατύτερο κοινό. Ξεκινώντας από τους πρωτοπόρους και αναλύοντας όλες τις τεχνικές του animation και τα βασικά χαρακτηριστικά των ταινιών του κινουμένου σχεδίου, το βιβλίο καταγράφει με πλούσια εικονογράφηση την ιστορία του animation μέχρι τον Disney, την αβάν γκάρντ στη Γερμανία και τις επαναστατικές τεχνοτροπίες στην Ευρώπη. Παρουσιάζει επίσης τις σύγχρονες παραγωγές και τα ξεχωριστά είδη του animation σε όλες τις χώρες εκτός Ευρώπης καθώς και τους Έλληνες δημιουργούς με αναλυτική φιλμογραφία των σημαντικότερων και αντιπροσωπευτικότερων ταινιών που συνέβαλλαν στην εκφραστική κυριαρχία και αισθητική του animation από το 1892 έως το 2006. Έχει επιπλέον ενδεικτική πληροφόρηση για όλες τις σχολές, οργανισμούς και φεστιβάλ animation παγκοσμίως και τις νεότερες εξελίξεις βάση των νέων τεχνολογιών. Παράλληλα μελετάει με αισθητικά κριτήρια όλους τους μηχανισμούς , τη θεματολογία, τα μηνύματα, το ύφος και τα ιδιαίτερα σύμβολα όλων των κατηγοριών animation με βασικό στόχο την ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση των φορέων για να θεσμοθετηθεί η παρουσία τόσο αξιόλογων ταινιών αυτής της μορφής τέχνης στα κινηματογραφικά δρώμενα της χώρας . Και είναι δεδομένο ότι το βιβλίο αυτό συντελεί σε μια γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας που βλέπει στο animation μια διασκεδαστική τέχνη που απευθύνεται μόνο στα παιδιά κατά τα ντισνεϊκά πρότυπα ενώ υπάρχουν τόσα δείγματα ταινιών ποιότητας με σύγχρονο και σοβαρό προβληματισμό προσφέροντας συγχρόνως μαγεία και ευεξία στους θεατές. Νίκος Θωμόπουλος Ο συγγραφέας Γιάννης Βασιλειάδης Γεννήθηκε το 1936, στην Κωνσταντινούπολη. Ασχολήθηκε με τη μουσική από νεαρή ηλικία (πιάνο), και αργότερα με τον κινηματογράφο (στο Κέντρο Σπουδών Θεάτρου-Κινηματογράφου, Σχολή σκηνοθετών κινηματογράφου των Ε. Καλκάνη - Κ. Φωτεινού), και τη λογοτεχνία (είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών). Έχει εκδώσει τα ακόλουθα: Μουσική: Μπάρτοκ (1969) του Pierre Citron (μετάφραση), Μουσικά κείμενα (1978), Μότσαρτ - χρόνια ωριμότητας (1991), Η μοναξιά του Γιοχάνες Μπραμς και Βίλχελμ Φρίντεμαν Μπαχ (2002). Κινηματογράφος: Το κινούμενο σχέδιο - Animation (1975 και 1986). Λογοτεχνία: Η ρωσική πρωτοπορία στην πεζογραφία (1968), Γκυ ντε Μωπασάν (σύντομο δοκίμιο, και δύο εκτενή δοκίμια: Χάινριχ φον Κλάιστ - Γκέοργκ Μπύχνερ και Ιούλιος Βερν που είναι προς έκδοση. Θεωρητικά κείμενα, μελετήματα και κριτικά σημειώματά του δημοσιεύτηκαν σε κινηματογραφικά, λογοτεχνικά και μουσικά περιοδικά ή επιθεωρήσεις: "Φιλμ", "Σύγχρονος Κινηματογράφος", "Σινεμά", "Τομές", "Νέα Εστία", "Η Λέξη", "Φωνόγραφος", "Η Δεξαμενή". Βιβλιογραφία Γιάννη Βασιλειάδη (2006) Jan Svankmajer , Σύγχρονοι Ορίζοντες (2005) Γκέοργκ Μπίχνερ και Χάινριχ Φον Κλάιστ , Αιγόκερως (2004) Ιούλιος Βερν , Αιγόκερως (2004) Κώστας Σφήκας , Αιγόκερως (2003) Αντρέι Ταρκόφσκι , Αιγόκερως (2003) Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν , Αιγόκερως (2000) Kenji Mizoguchi , Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1996) Η μοναξιά του Γιοχάνες Μπραμς , Καστανιώτη (1994) Μουσικά πορτρέτα , Καστανιώτη (1988) Οι διαβολογυναίκες , Καστανιώτη, [μετάφραση] (1985) Το κινούμενο σχέδιο , Καστανιώτη
  5. tik

    ΖΑΓΚΟΡ

    Μου φαίνεται αδύνατο το να σχολιάσεις αυτό το δεύτερο βιβλίο του Γιώργου Κοσκινά αν δεν λάβεις υπόψιν το Χάρτινοι Ήρωες, το οποίο προηγήθηκε. Οπότε καλό θα ήταν να ρίξετε μια ματιά σε εκείνη την παρουσίαση. ΟΙ Χάρτινοι Ήρωες λοιπόν δέχτηκαν μεγάλη κριτική τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη δομή τους. Στον Ζαγκόρ ο Γιώργος κοσκινάς επανέρχεται στην αγαπημένη του (μας; ) θεματολογία βελτιώνοντας ως ένα βαθμό τόσο την αφηγηματική του τέχνη όσο και τις επιλογές όσον αφορά στο περιεχόμενο. Θες βοήθησε το πιο περιορισμένο θέμα; Θες ακροάστηκε τα σχόλια των αναγνωστών του; Θες πέτυχε θετική συναστρία; Το θέμα είναι ότι αυτό το βιβλίο είναι πιο συγκροτημένο συγκριτικά με το πρώτο του. Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι έχουμε ένα εξαιρετικό δοκίμιο, ένα επιστημονικό σύγγραμμα ή μια θεμελίωδη μελέτη επί του θέματος. Και αυτό το βιβλίο πάσχει σε θέματα οργάνωσης του υλικού, σελιδοποίησης, σχέσης εικόνας-κειμένου κλπ κλπ. Όμως δεν ήταν και αυτό ο σκοπός του. Δεν είναι δοκίμιο λέμε! Ο συγγραφέας θέλει να μας δώσει μια γεύση από τις προσωπικές του αναμνήσεις και τα συναισθήματα σε σχέση με τον Ζαγκόρ και την εποχή του. Σε συνδυασμό φυσικά με αρκετές ουσιαστικές πληροφορίες για τις εκδόσεις που περιείχαν το εν λόγω κόμικς, τους δημιουργούς, την υπόλοιπη ύλη των περιοδικών και πολλές-πολλές άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες. Και αυτό το πετυχαίνει σε ικανοποιητικό βαθμό. Με δεδομένη την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος του κοινού για τον Ζαγκόρ, αλλά και την προσιτή (στα παζάρια πλέον) τιμή του βιβλίου, νομίζω ότι μπορεί να πάρει μια θέση στη βιβλιοθήκη των φίλων του ήρωα με το περίεργο ντύσιμο, το τσεκούρι στο χέρι και την κραυγή αλά Ταρζάν.
  6. success4a

    ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟΣ

    Αγαπημένος καραγκιόζης Tέσσερις ιστορίες εικονογραφημένες απο το δάσκαλο Σπαθάρη σε έναν τόμο. Έγχρωμες, έξι καρέ ανα σελίδα. - Ο Καραγκιόζης, Ο Μέγας Αλέξανδρος και το Καταραμένο Φίδι. - Ο Καραγκιόζης Δικηγόρος. - Ο Καραγκιόζης Γιατρός. - Το Στοιχειωμένο Δέντρο. Τοποθετήθηκε στη δεκαετία του 80 με καθαρά υποκειμενικά κριτήρια και με μόνη ένδειξη τη χρήση πολυτονικού στην αναφορά των συντελεστών της έκδοσης. Τσεκάρετε και τις παρουσιάσεις της αρχικής έκδοσης των τευχών του '67* απο τον Killmath εδώ και της επανέκδοσης απο τον vaio εδώ. *Στο εσωτερικό του τόμου σημειώνεται οτι η αρχική έκδοση των τευχών απο τον Λιναρδάτο έγινε το 1962. Ξερετε οτι... έχουν καταλογογραφηθεί πάνω απο 250 ιστορίες καραγκιόζη στο ελληνικό δραματολόγιο. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, οπου εμφανίζονται οι πρώτες προσπάθειες καταγραφής του ελληνικού ρεπερτορίου, οι καραγκιοζοπαίχτες απο μνήμης μετέφεραν και κληροδοτούσαν τα έργα στον διάδοχό τους. Τεκμήρια της προφορικής λαικής μας παράδοσης. Σήμερα, μετα απο πολλές παραποιήσεις απο ψευτο-καραγκιοζοπαίχτες, επεμβάσεις επιμελητών και εκδοτών, λογοκρισίες πολιτικού και ηθικού περιεχομένου, έχουμε μια μικρή μόνο ιδέα για τους δημιουργούς και την αρχική δομή/περιεχόμενο των ιστοριών. Και μην ξεχνάτε: ΘΑ ΦΑΜΕ, ΘΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΗΣΤΙΚΟΙ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ!!
  7. Book-Design: Θοδωρής Ταρλαντέζος Πρόλογος: Έυη Σαμπανίκου Περιέχει Βιβλιογραφία. Τιμή: 20€ «Από την ηλικία των έξι ετών είχα τη μανία να σχεδιάζω το περίγραμμα και τη μορφή διάφορων πραγμάτων. Στα πενήντα μου είχα εκδώσει ένα ολόκληρο σύμπαν από σχέδια. Όμως, δεν αξίζει να ασχοληθεί κάποιος με ό,τι έχω κάνει πριν τα εβδομήντα μου. Στα εβδομήντα πέντε μου θα έχω μάθει κάτι από τα αρχέτυπα της φύσης, των ζώων, των φυτών, των δέντρων, των πουλιών, των ψαριών και των εντόμων. Στα ογδόντα μου θα δείτε αληθινή πρόοδο. Στα ενενήντα μου θα έχω βρει ένα μονοπάτι βαθιά μέσα στο μυστήριο της ζωής. Στα εκατό θα είμαι ένας θαυμάσιος καλλιτέχνης. Στα εκατόν δέκα, οτιδήποτε θα δημιουργώ, μια κουκίδα, μια γραμμή, θα γίνεται τόσο ζωντανό όσο ποτέ άλλοτε. Σε όλους εσάς που θα ζήσετε όσο και εγώ, υπόσχομαι να πραγματοποιήσω αυτά που λέω. Γράφω όλα αυτά όντας σε γεροντική ηλικία. Συνήθιζα να αποκαλώ τον εαυτό μου Hokusai, όμως σήμερα θα υπογράψω ως «ο γέρος που είναι τρελός με το σχέδιο». Katsushika Hokusai [...] Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι στην ουσία μια περιήγηση. Μια ξενάγηση σε έναν τόπο που ακόμη φαντάζει αρκετά "εξωτικός" για να είναι παράλληλα και ιδιαίτερα συναρπαστικός. Μια ξενάγηση στην ψυχή των manga πολιτών αυτού του κόσμου και στα όνειρα τους όπως διαβάζονται μέσα από τις σελίδες των αγαπημένων τους ιστοριών. Ή, μια συνάντηση γενεών. Της γενιάς "του Ευρωπαϊκού", της γενιάς "του Αμερικάνικου" και της γενιάς των manga που τυχαίνει να είναι και η νεώτερη, άρα, δε μπορεί, και η πιο ελπιδοφόρα. Μας περιμένει εδώ. εμάς τουλάχιστον τους παλαιότερους, ένα συναρπαστικό ξάφνιασμα, ίσως το ξάφνιασμα που περιγράφει ο Peter Carey στο πρόσφατο βιβλίο του, καταγραφή ενός ταξιδιού στην Ιαπωνία με τον δωδεκάχρονο γιο του που κυριολεκτικά ζει μέσα στα manga και για τα manga. Ο συγγραφέας περιγράφει συγκλονισμένος τα στάδια ανακάλυψης της "αληθινής Ιαπωνίας" που δεν είναι πλέον τα αρχαιολογικά μνημεία και οι ιστορίες των σαμουράι, αλλά η πολιτισμική "διαφορετικότητα" όπως σταδιακά γίνεται κατανοητή και αποδεκτή μέσα από τις manga ιστορίες. Τίποτε εδώ δεν είναι "αυτονόητο" με τη δυτική έννοια του όρου. Ούτε καν η σχέση ανθρώπου - μηχανής: "Όταν βλέπεις τα ρομπότ να πέφτουν και να τραυματίζονται, θα προσέξεις ότι πονάνε και τα άτομα που τα χειρίζονται...Αν αυτό το σκεφτείς λογικά, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Κανονικά θα έπρεπε να είναι σαν τους τύπους μέσα στα στρατιωτικά άρματα μάχης, που ταρακουνιούνται ίσως αρκετά, αλλά εσύ εδώ θα πρέπει να καταλάβεις ότι οι πιλότοι αυτοί βρίσκονται στη μήτρα. Νιώθουν αυτό που νιώθει η μητέρα τους" . Και παρακάτω: " Υπάρχει μια ιαπωνική λέξη. η γκουτάϊ, που σημαίνει ότι δύο ή περισσότερα πράγματα ενώνονται ώστε τελικά να γίνουν ένα. Αυτό που συμβαίνει στο Gundam Mobile Suit δεν είναι όπως γίνεται στα τανκς, αλλά είναι ένα είδος ένωσης". [...] Εύη Σαμπανίκου, Επίκουρος Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Πολιτιστικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Η αρχή των ιαπωνικών κόμικς τοποθετείται τον 12ο αιώνα. Ο ιερέας της εποχής Heian/Χεϊάν, Toba Sojo Kakuyu (1053-1140), γνωστός επίσης με το ψευδώνυμο Abbot Of Toba, ήταν ο δημιουργός των Choju Giga emaki/Choujuu Giga (Οι πάπυροι των ζώων), που εντάσσονται στην καλλιτεχνική σχολή Yamato-e και στο στυλ Otoko-e (καρικατούρα πάνω στην πολιτική και τη θρησκεία). Ενώ οι δημιουργίες Choju Giga διαβάζονταν μόνο από ιερείς και ευγενείς, οι δημιουργίες Ukiyo-e (αρχικά ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες), που έκαναν την εμφάνιση τους την περίοδο Edo/Έντο (1600/1603-1867), απευθύνονταν σε ένα πιο ευρύ κοινό, το οποίο καλωσόρισε αυτές τις ξυλογραφίες με ποικίλα θέματα (σατιρικό, ιστορικό, ερωτικό κ.λπ.), που τους προσέφεραν μια απόδραση από τη μίζερη ζωή τους και μια φυγή σε (καλύτερους) φανταστικούς κόσμους. Ο σημαντικότερος και καλύτερος Ukiyo-e καλλιτέχνης ήταν ο Katsushika Hokusai (1760-1849), ο οποίος το 1814 εφηύρε τον όρο manga, χρησιμοποιώντας 2 κινέζικα ιδεογράμματα (kanji), το «man» που σημαίνει «χαλαρό» και το «ga» που σημαίνει «εικόνα», για να περιγράψει τις αφαιρετικά εικονογραφημένες του γραμμές. Κυριολεκτικά μεταφρασμένο, το manga σημαίνει «τυχαίες (ή παράξενες) εικόνες». Στα 15 λευκώματα (εκ των οποίων δυο εκδόθηκαν μετά το θάνατό του) του περίφημου έργου του, Hokusai Manga (1814-1878), έθεσε τις βάσεις για αυτό που σήμερα αποκαλούμε ιαπωνικό κόμικς ή manga. Ένα γοητευτικό ταξίδι στην ιστορία και την εξέλιξη των ιαπωνικών κόμικς –πιο γνωστών ως manga- έρχεται να προσφέρει το βιβλίο Manga: Φαντασία και Πραγματικότητα {θραύσματα κόσμων κοντινών} των εκδόσεων Αιγόκερως. Αξίζει να σημειωθεί πως είναι το πρώτο και μοναδικό ελληνικό βιβλίο με το συγκεκριμένο θέμα. Μία μελέτη της σύγχρονης πραγματικότητας, μέσα από το πρίσμα ρομπότ, τεράτων, μαγείας και φουτουριστικής τεχνολογίας. Η Μυρτώ Τσελέντη ανοίγει την γυάλινη πόρτα και προσκαλεί μυημένους και αμύητους σε κόσμους που βρίσκονται δίπλα μας. 28 ξεχωριστές περιπτώσεις γιαπωνέζικων κόμικς (από το Dark Water, το Appleseed ως το Nausicaa of the Valley of The Wind, το Berserk, και το θαυμαστό Akira) αποτελούν, μέσα από την σκιαγράφηση της σημερινής ιαπωνικής κοινωνίας, τον οδηγό για τον σχολιασμό του κόσμου μας όπως αυτός αντανακλάται στις εικόνες φαντασίας των δημιουργών τους. Στις έξι θεματικές ενότητες που διατρέχουν την έκδοση παρελαύνουν όλοι οι πρωταγωνιστικοί ήρωες που εμπνέουν σήμερα τους σχεδιαστές. Από τις γυναίκες-ανδροειδή, τους δράκους, τους ιππότες, τις πριγκίπισσες και τους κλέφτες μέχρι τους βρικόλακες, τους μάγους, τα φαντάσματα, τους αγγέλους και τους δαίμονες. Ξεχωριστή αναφορά γίνεται στα manga τρόμου, στις κοινωνίες του μέλλοντος, αλλά και σε αυτά που προσεγγίζουν τις βιολογικές μεταλλάξεις στον άνθρωπο. Στις 180 σελίδες του βιβλίου, η συγγραφέας επικεντρώνεται –τόσο μέσα από τα κείμενα όσο και με το πλούσιο φωτογραφικό υλικό- στα σύγχρονα manga (από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα) και στο πως επεξεργάζονται, φιλτράρουν και αποτυπώνουν τελικά την πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε. Το βιβλίο «κλείνει» με ένα χρήσιμο γλωσσάρι ιαπωνικών εννοιών και με μια λίστα διαδικτυακών τόπων. Περιεχόμενα: Σημείωμα της έκδοσης Πρόλογος Εισαγωγή Πρώτη Ενότητα:Μηχανικά αιδοία – Οι γυναίκες ανδροειδή Angelic Layer των Clamp Chobits των Clamp Doll της Mitsukazu Mihara Gunslinger Girl της Yu Aida Δεύτερη Ενότητα:Αίμα και εφιάλτες – Τα manga τρόμου The Pet Shop of Horrors της Matsuri Akino Dark Water και Ring των Koji Suzuki και Meimu The Red Snake και The Bug Boy του Hideshi Hino GYO του Junji Ito Ultra Gash Inferno του Suehiro Maruo Τρίτη Ενότητα:Ουρανοξύστες, ηλεκτρικά κυκλώματα και άνθρωποι – Οι κοινωνίες του μέλλοντος Appleseed του Masamune Shirow Blame! του Tsutomu Nihei Nausicaä of the Valley of The Wind του Hayao Miyazaki Akira του Katsuhiro Otomo Τέταρτη Ενότητα:Η εξέλιξη κάνει ένα βήμα εμπρός – Άνθρωποι ή κάτι άλλο Rizelmine της Yukiru Sugisaki Seraphic Feather του Hiroyuki Utatane Parasyte του Hitoshi Iwaaki Elfen Lied της Rin Okamoto Πέμπτη Ενότητα: Δράκοι, Ιππότες, Πριγκίπισσες, Κλέφτες και Ξόρκια – Το μεσαιωνικό Fantasy Sorcerer Hunters των Satoru Akahori and Rei Omishi Berserk του Kentarou Miura Madara των Tajima Sho-u και Otsuka Eiji Those Who Hunt Elves του Yu Yagami Record of the Lodoss War του Ryo Mizuno Έκτη Ενότητα:Βρικόλακες, Μάγοι, Φαντάσματα, Άγγελοι, Δαίμονες και άλλοι – Τα υπερφυσικά όντα Hellsing του Kouta Hirano Negima του Ken Akamatsu Vulgar Ghost Daydream των Saki Okuse και Sankichi Meguro Mermaid Saga της Rumiko Takahashi Full Metal Alchemist της Hiromu Arakawa Angel Sanctuary της Kaori Yuki Επίλογος «Μαμά έχω άγνωστες λέξεις, γιατί μιλάει γιαπωνέζικα αυτή?» Μερικές Βασικές Έννοιες Βιβλιογραφία Ευχαριστίες
  8. Bonadrug

    ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ

    Πρόκειται για την πρώτη σοβαρή μελέτη για τα κόμικς σε μια εποχή (1982) που αυτά έχαιραν πλήρους ανυποληψίας! Από τις εκδόσεις Αιγόκερως του Γιάννη Σολδάτου, που εκείνη την εποχή είχε την αποκλειστικότητα σχεδόν, σε εκδόσεις σχετικές με τον κινηματογράφο. Το βιβλίο Τα κόμικς από το 1982 μέχρι σήμερα έχει γνωρίσει αρκετές επανεκδόσεις. Η πρώτη μάλλον έκδοση που κρατάω στα χέρια μου υπάγεται στη σειρά Λογοτεχνικά Κείμενα και Θεωρία του εκδοτικού οίκου, είναι 180 σελίδες και προλογίζεται από τον Δημήτρη Κολιοδήμο , ο οποίος είναι και ο επιμελητής της έκδοσης. Περιλαμβάνονται τα κείμενα: 01. Dwight R. Decker - "Αστερίξ - Αυτοί οι Γάλλοι είναι τρελοί" 02. Γιώργος Φίλης - Κόναν ή ο κόσμος της ηρωϊκής φαντασίας 03.Πάνος Κουτρουλάρης - Ο Κόρτο Μαλτέζε και η αυλή των θαυμάτων 04.Francis Lacassin - Λούκυ Λουκ, ένας καουμπόυ πολύ μεγάλος για το σινεμασκόπ 05.Francis Lacassin - Ποπάυ ή ο νάυτης που ήρθε κατά τύχη 06.Ουμπέρτο Έκο - Ο μύθος του Σούπερμαν 07.Joachim Schiele - Ταρζάν, το τελευταίο αρχέτυπο ενός ήρωα 08.Νίκος Γιαννόπουλος - Ο Τεντεν, ο Ερζέ κι εμείς 09.Gunther Metken - Φλας Γκόρντον, ένας ήρωας του Διαστήματος Παρατίθεται η Εισαγωγή στην έκδοση, γραμμένη από τον Δημήτρη Κολιοδήμο. ΕΙΣΑΓΩΓΗ Το ότι η εικόνα προκαλεί ένα πολύ δυνατό αισθητικό ερέθισμα είναι ίσως κάτι άναμφισβήτητο, το ότι όμως είναι απλή και ευκολοδιάβαστη, δεν χρειάζεται «μετάφραση» και γίνεται εύκολα κατανοητή, είναι μια λανθασμένη αντίληψη. Ο «ρεαλισμός» της, επίσης, δεν είναι a priori δεδομένος δεν παριστάνει, δεν παρουσιάζει και δεν απεικονίζει τον κόσμο (και τον / ή τούς ανθρώπους μέσα σ' αυτόν) έτσι όπως είναι, χωρίς εξωραϊσμούς και ωραιοποιήσεις, δίχως να κρύβει τίποτα και να παραπλανά το κοινό της. Το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα των κόμικς, των ζωγραφικών ή εικονογραφημένων αφηγήσεων, πού δημοσιεύονται στις περισσότερες (αν όχι σ' όλες) καθημερινές εφημερίδες ή υπάρχουν στα αντίστοιχα περιοδικά και άλμπουμ, και πού διαβάζονται από περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο αναγνώστες σε 42 γλώσσες και 102 χώρες, Τα κόμικς είναι ένα πολιτιστικό προϊόν τής βιομηχανικής κοινωνίας πού, όπως όλα τα πολιτιστικά προϊόντα, συμπυκνώνει και προωθεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία, μια ιδεολογία πού στηρίζεται πρωταρχικά στην εικόνα και δευτερεύοντα στο λόγο. Όντας ένα τέτοιο προϊόν, έχει διαφορετική αξία χρήσης γι' αυτούς πού το αγοράζουν και το καταναλώνουν από εκείνη πού έχει γι' αυτούς πού το παράγουν και το πωλούν, για τούς καπιταλιστές (και άρα, και για τον καπιταλισμό σαν σύνολο). Πρέπει να παραδεχθούμε, όμως, ότι οι άνθρωποι δεν τα αγοράζουν για να εκτεθούν στην αστική ιδεολογία, για να υποστούν μία ακόμη επίθεση της, ούτε, πολύ περισσότερο, για να την αποδεχθούν. Τα αγοράζουν και τα χρησιμοποιούν για άλλους λόγους, για να ικανοποιήσουν μία ποικιλία διαφορετικών αναγκών και στερήσεων πού όμως, επειδή δεν έχει γίνει καμιά έρευνα και ουδεμία προσπάθεια αναζήτησης και ανάλυσης, στη χώρα μας τουλάχιστον, μπορούμε να τις μαντέψουμε μόνο. Το κόμικ είναι μία πραγματική απόλαυση, ένα ψυχαγωγικό ανάγνωσμα που το διαβάζεις όταν επιστρέφεις στο σπίτι σου, όσο κουρασμένος κι αν είσαι, απ' όσα βάσανα κι αν τριβελίζεσαι, όσο κακόκεφος κι αν αισθάνεσαι, που δεν βαριέσαι να το κοιτάζεις και να το ξεφυλλίζεις, να χαμογελάς, να καγχάζεις ή ακόμα και να ξεκαρδίζεσαι αδιαφορώντας για το τι λένε οι γύρω σου ή για το ποια γνώμη θα σχηματίσουν για σένα. Είναι ένα λογοτεχνικό είδος που απλώνεται σ' όλα τα αφηγηματικά είδη (περιπέτεια, φανταστικό, γούεστερν, αστυνομικό, πολεμικό, σάτιρα κ.λ.π.) και «πιάνει» όλες τις κατηγορίες τού αναγνωστικού κοινού (από τον απλό εργάτη μέχρι τον απαιτητικό διανοούμενο), έστω κι αν μερικοί το κατατάσσουν στο χώρο τής «υποκουλτούρας», θεωρώντας το μία ιδιαίτερη μορφή της. Είναι ένα μέσο πού σε κάνει να ξεχνάς την πεζή πραγματικότητα τής καθημερινής ζωής μ' όλους τούς καταναγκασμούς της και σε μεταφέρει σ' άλλους κόσμους, τού παρελθόντος, του παρόντος ή του μέλλοντος, εκπληκτικά όμορφους και απίστευτα ωραίους. Είναι ένα απαραίτητο όχημα που αλαφραίνει την πληκτική ζωή του σήμερα και σε απομακρυνθεί από την ασφυκτική ατμόσφαιρα της τσιμεντένιας πολυκατοικίας ή από την κόλαση τού καταπιεστικού κατεστημένου που σε περιτριγυρίζει και σε εξουθενώνει. Είναι...είναι.... Το πρόβλημα ίσως να βρίσκεται στον τρόπο που πετυχαίνει όλ' αυτά, πρόβλημα που γίνεται εντονότερο μέσα από το «δυναμισμό» ορισμένων απ' αυτά και τις εσωτερικοποιήσεις που προκαλούν στον αναγνώστη. Γιατί, πέρα από το σαρκασμό, την ειρωνεία, τη σάτιρα, την αυθάδεια κ.λπ., το «όραμα» τού κόσμου που παρουσιάζουν είναι συχνά, απροκάλυπτα ή συγκαλυμμένα, αντιδραστικό: κόσμοι αταξικοί, γεμάτοι θετικούς (καλούς) και αρνητικούς (κακούς) χαρακτήρες πού συνέχεια αντιμάχονται ο ένας τον άλλον, ήρωες με διπλές ταυτότητες που πολεμούν για τη δικαιοσύνη (έννοια τελείως αφηρημένη και εξαιρετικά γενική), πρωτόγονοι λαοί πού δέχονται και επιθυμούν τη βοήθεια των πολιτισμένων, χαρακτήρες ανύπανδροι και ασεξουαλικοί, τονισμός της σημασίας του χρήματος, ρατσισμός, φυλετικές διακρίσεις, προσκοπική στράτευση, αλτρουισμός και τόσα άλλα (δεν αναφερόμαστε βέβαια στα «πολιτικοποιημένα» ή «αντεργκράουντ» κόμικς, αλλά, κυρίως, σ' αυτά πού εκδίδονται, στη μορφή αυτοτελών περιπετειών, από μεγάλους ευρωπαϊκούς και αμερικανικούς οίκους). Από την άλλη μεριά όμως, δεν ύπαρχει τίποτα που να εγγυάται ότι η αξία χρήσης ενός κόμικ για τον αγοραστή του συμφωνεί, συμβιβάζεται και ταιριάζει με την επιθυμητή από τον καπιταλισμό, ως αστική ιδεολογία, χρησιμότητα τους, και συνεπώς δεν υπάρχει καμιά εγγυητή που στην πραγματικότητα θα σιγουρεύει και θα εξασφαλίζει το επιδιωκόμενο απ' αυτόν «ιδεολογικό αποτέλεσμα». Όπως τίποτα δεν εγγυάται ότι η ανάγνωση και η απόλαυση ενός (αντιδραστικού) κόμικ μπορεί να είναι αντιδραστική, έτσι δεν υπάρχει και τίποτα πού να εγγυάται ότι πρέπει να είναι αντιδραστική: ό αναγνώστης ενός κόμικ δεν είναι μόνο το παθητικό εκείνο «υποκείμενο» πού, βυθισμένο στην αναπαυτική του πολυθρόνα ή ξαπλωμένο στο ζεστό και άνετο κρεβατάκι του, με ματιά καρφωμένα στο τυπωμένο χαρτί, ρουφάει με ιδιαίτερη λαιμαργία τις εικόνες, το λόγο και τούς κώδικες τού «κειμένου», αλλά και το ενεργοποιημένο εκείνο «πρόσωπο» πού στοχεύει στην αλλαγή τού συστήματος δεν είναι μόνο η άβουλη και ακοινωνική «σιωπηλή πλειοψηφία», αλλά και αυτός (ή αυτή) πού επιθυμεί και παλεύει για ένα διαφορετικό κόσμο. Συνεπώς η ολική απόρριψη ενός (οποιουδήποτε) κόμικ, νομίζουμε ότι είναι μια λανθασμένη ενεργεία, ενώ αντίθετα η σωστότερη στάση θα ήταν η διεξοδική ανάλυση πού (μαζί με την κατάλληλη διαπαιδαγώγηση) θα απέβλεπε στο να αποσπάσει από αυτό την «πλεονάζουσα» η «υφέρπουσα» θετική αξία πού αμφισβητεί. ή και ανατρέπει ακόμα, την κυρίαρχη ιδεολογία. Προς την κατεύθυνση αυτή κινούνται σήμερα οι ιστορικοί και θεωρητικοί τού είδους, με πρώτους τούς Γάλλους (στο πανεπιστήμιο τής Σορβόννης, μάλιστα, έχει δημιουργηθεί μία έδρα σχετική με τα κόμικς), ξεπερνώντας τις προκαταλήψεις και την έμμονή μίας μερίδας (προοδευτικών) διανοουμένων, κοινωνιολόγων και επιστημόνων πού δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να στηλιτεύουν και να επικρίνουν τις επιπτώσεις των εικονογραφημένων εντύπων στους ανθρώπους και ιδιαιτέρα στη νεολαία. Το μοντέλο προσέγγισης και ανάλυσης πού προτείνουν είναι αυτό πού συνδέει το φανταστικό περιεχόμενο (κείμενο και εικόνα) ενός κόμικ με την πραγματική όψη τής κοινωνίας και των ιδεολογικών της αντιθέσεων. .Η απόλυτη κυριαρχία και η επαναλαμβανομένη διατήρηση ενός αφηγηματικού μοντέλου καθώς και η τελική αποκατάσταση μιας ισορροπίας και τάξης πού είχε διαταραχθεί στην αρχή τής αφήγησης (τού κόμικ) συσχετίζεται με τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές, πού συνήθως παρέχουν την εκκίνηση τής σύλληψης τού κειμενογράφου /σχεδιαστή και αποτελούν ένα είδος δημιουργικού πρότυπου. Ψάχνοντας και ερευνώντας τις σχέσεις αυτές δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αρθρώνουν έναν κριτικό λόγο για την ίδια την κοινωνία, πού προσφέρει μία «ομοούσια» ταυτότητα στο κόμικ (αλλά και πού, ταυτόχρονα, τη ζητάει από αυτό). Οι χαρακτήρες δεν εξετάζονται μόνο σαν φανταστικά πρόσωπα ενός επινοημένου κόσμου και μύθου, αλλά και σαν εκφραστές μίας κοινωνικής συνείδησης πού έχει προβληθεί, αυτούσια ή αντεστραμμένη, μέσα στο «κείμενο» τού κόμικ και πού εκφράζει συγκεκριμένες ηθικές, κοινωνικές και ιδεολογικές αξίες (ό ήρωας, πολλές φορές, δεν είναι παρά ό εκτελεστής μίας ποιουμένης αποκατάστασης, ό κατά κάποιον τρόπο εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος τού αναγνώστη). Το ίδιο γίνεται και με τα ντεκόρ και τούς χώρους: ακόμη κι αν δεν είναι κοινότοπα οικείοι, η «εξωπραγματικότητά» τους κατά βάθος παραπέμπει, ή είναι παραπλήσια, σ' ένα σύμπαν, που η δομή του είναι αναγνωρίσιμη και οι παραστάσεις τού οποίου σημασιοδοτούν (και σημασιοδοτούνται από) τις πράξεις των χαρακτήρων πού κινούνται μέσα σ' αυτό ή έρχονται σ' επαφή μ' αυτό, που μεταφέρει ή αποκτάει αξίες και ιδεολογικές φορτίσεις ανάλογες με αυτές των χαρακτήρων. Έτσι, τέτοιες αναλύσεις έχουν μία λειτουργικότητα μεγαλύτερη από αυτή των αφορισμών και, όταν δημοσιεύονται μέσα σε περιοδικά κόμικς, βοηθούν τον αναγνώστη σε μία ορθότερη νοηματική ερμηνεία τού (λίγο ή πολύ) κατασκευαστικά τυποποιημένου κόμικ. Το βιβλίο αυτό προσπαθήσαμε να κινηθεί μέσα στα παραπάνω πλαίσια. Αποπειράται να παρουσιάσει κριτικά, με μία συνέπεια και μία συστηματικότητα πού ποικίλει ανάλογα με το συγγραφέα τού κάθε άρθρου, κάποια από τα κόμικς πού κυκλοφόρησαν ή κυκλοφορούν στην Ελλάδα και πού η επιλογή τους είναι μάλλον συμπωματική, αφού δεν καθορίστηκε από κάποια αντικειμενικά κριτήρια αξιολόγησης, αλλά από τη δική μας προσωπική αγάπη απέναντι σ' αυτά. Πριν, όμως, κλείσουμε την κάπως γενική αυτή εισαγωγή, και επειδή νομίζουμε ότι ό ρόλος των κόμικς σήμερα είναι περίπου ανάλογος με αυτόν των λαϊκών φυλλάδων τού περασμένου αιώνα, θα θέλαμε να προβούμε σε κάποιες, επίσης γενικές, διαπιστώσεις. 1) Τα κόμικς στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην ύπαρξη των εικόνων. Ό ρόλος τους δεν είναι να συμπληρώνουν και να ζωντανεύουν το στόρι (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις - για παράδειγμα, οι εικονογραφικές εκδοχές γνωστών λογοτεχνικών έργων), αλλά πολλές φορές αφηγούνται από μόνες τους μία ιστορία, μ' ένα σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει αρκετούς κριτικούς στη διατύπωση τής άποψης ότι τα κόμικς «ισοδυναμούν» με τον κινηματογράφο. Πρόκειται για μία λανθασμένη άποψη πού παραβλέπει ότι η εμφάνιση των κόμικς προηγήθηκε αυτής τού κινηματογράφου, άσχετα αν ηανάπτυξη τής τεχνικής τους πήρε πολλά στοιχειά από αυτόν. Ό κινηματογράφος ήταν (και εξακολουθεί να είναι) αιχμάλωτος τής οθόνης, ενώ το κόμικ μπορεί κάλλιστα να την καταργήσει. Σήμερα πολλοί δεν διστάζουν να τα θεωρούν σαν μία 9η τέχνη, μετά την τηλεόραση. 2) Υπάρχει ηεντύπωση ότι τα κόμικς είναι εύπεπτα, ότι αποτελούν μία εύκολη διασκέδαση, ότι ευνουχίζουν τη φαντασία και αδιαφορούν για τον προβληματισμό τού αναγνώστη, ότι τού προσφέρουν μία πνευματική τροφή αμφίβολης, αν όχι ευτελούς αξίας, Χωρίς να αρνούμαστε ότι υπάρχουν και τέτοια κόμικς (για παράδειγμα, ένα μεγάλο μέρος τής αμερικανικής βιομηχανίας) είμαστε τής άποψης ότι ηλειτουργία τους έχει πολλές αντιστοιχίες με τον τρόπο λειτουργίας των εικαστικών τεχνών. Έχουμε ήδη αναφέρει ότι η εικόνα δεν είναι ούτε απλή ούτε ευκολοδιάβαστη έχει την ιδιότητα να μπορεί να συμπυκνώνει πληροφορίες. 'Έτσι ό αναγνώστης είναι υποχρεωμένος να διακρίνει τα βασικά στοιχεία πού την συνθέτουν, να εντοπίσει τις πληροφορίες αυτές και στη συνέχεια, ανάλογα με τη φαντασία του, τις γνώσεις του, τα προσωπικά του βιώματα και εμπειρίες, την εκάστοτε ψυχική του διάθεση να προσπαθήσει να τις ερμηνεύσει νοηματικά. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που η μελέτη των εικόνων (η απόχρωση τού χρώματος, τα τμήματα πού παρουσιάζουν, η κατανομή τους μέσα στη σελίδα κ.λπ.) παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον και γίνεται πραγματική απόλαυση (διαβάστε, για παράδειγμα, την Βαλεντίνα τού Guido Crepax): οι εικόνες «μιλούν» περισσότερο από το γραπτό λόγο, δημιουργούν μία έλξη τού αναγνώστη προς αυτές, πολλές φορές σε βάρος του γραπτού λόγου. Συνεχίζεται παρακάτω........
  9. Άρθρο του 2006 για αυτή την έκδοση. Οι εικονογραφημένες ιστορίες, η καταγωγή τους, η εξέλιξή τους και το παρόν τους Σύμφωνα με το χρονολόγιο των κόμικς με το οποίο κλείνει το ογκώδες και πλούσιο σε πληροφορίες και εικόνες βιβλίο του Λευτέρη Ταρλαντέζου H ιστορία των κόμικς, ένα από τα πρώτα επίσημα κόμικς είναι ελληνικός πάπυρος με θέμα τον Ηρακλή ο οποίος χρονολογείται περί το 300 μ.X. Οσο για την καταγωγή τoυ εικονογραφημένου, βρίσκεται στις προϊστορικές ζωγραφιές των σπηλαίων, στα 35.000 π.X.! «Αν είναι έτσι», εύστοχα σημειώνει ο συγγραφέας, «τότε δικαιούμαστε να υποθέσουμε πως το πρώτο κινούμενο σχέδιο δημιουργήθηκε με την περιστροφή της περίφημης ασπίδας του Αχιλλέα, αυτή στην οποία ο Ηφαιστος είχε φιλοτεχνήσει διαδοχικά στιγμιότυπα από μεγαλειώδεις σκηνές μάχης, θερισμού και εορτασμών». H προϊστορία Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, τέτοιου τύπου πληροφορίες ανοίγουν από μόνες τους πόρτες στη φαντασία των απληροφόρητων αναγνωστών για τους οποίους τα κόμικς είναι μια πολύ πιο σύγχρονη υπόθεση που πιθανόν να αρχίζει από τον Σνούπι και να τελειώνει στον Σούπερμαν. Αυτή ακριβώς είναι και η βασική αρετή της Ιστορίας των κόμικς. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο από έναν ειδικό που απευθύνεται αποκλειστικά σε ειδικούς και μη «μανιακούς» της Ενάτης Τέχνης, όπως τα κόμικς επίσης αποκαλούνται. Αντιθέτως, μέσα σε 660 σελίδες ο Ταρλαντέζος προσπάθησε να συμπυκνώσει και να ταξινομήσει ένα ολόκληρο σύμπαν από γνωστές και λιγότερο γνωστές φιγούρες εικονογραφημένων ηρώων και να διευκολύνει τους μη ειδικούς να κατανοήσουν (και ίσως να αγαπήσουν) την εικονογραφημένη λογοτεχνία. H ταξινόμηση έγινε με κέφι και αγάπη από έναν παθιασμένο εξπέρ που είχε στην κατοχή του έναν τεράστιο αριθμό φυλλαδίων και κόμικς, άρθρα και ρεπορτάζ από εφημερίδες και περιοδικά και στο ενεργητικό του αναρίθμητες βουτιές στο Διαδίκτυο. H Ιστορία των κόμικς είναι μοιρασμένη σε ευανάγνωστα κεφάλαια που αρχίζουν από το μηδέν και καταλήγουν στις ημέρες μας. H «Καταγωγή των κόμικς» ξεκινά από τα σπήλαια των πρωτογόνων και τους αρχαιοελληνικούς αμφορείς, περνά στον Δίσκο της Φαιστού, προχωρεί στις αναπαραστάσεις της ζωής του Ιησού και των αγίων, κάνει μια στάση στο «Edelstein», το πρώτο εικονογραφημένο βιβλίο (του βαυαρού τυπογράφου Αλμπερχτ Πφίστερ), και αφήνει αρκετές γεύσεις από τους Σατιρικούς της Μεγάλης Βρετανίας (1700-1878) και των Chapbooks, μικρών βιβλίων που περιείχαν εικονογραφημένες ιστορίες δημοφιλών ηρώων, διάσημων εγκλημάτων και ιστοριών από τη Βίβλο. Το κεφάλαιο «H γένεση μιας νέας τέχνης» έχει τις ρίζες του στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ελάχιστοι ίσως γνωρίζουν ότι ένα φαλακρό παιδί ονόματι The Yellow Kid (καθ' ότι ντυμένο με ένα τεράστιο κίτρινο νυχτικό) σήμανε τη γέννηση του νέου κόμικ ως διακεκριμένου μέσου επικοινωνίας. Το φαλακρό παιδί Το Yellow Kid, σχεδιασμένο από τον Ρίτσαρντ Φέλτον Αουτκλολτ, δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 1895 και υπήρξε το αποτέλεσμα μιας αρχικώς αποτυχημένης ιδέας του Τζόζεφ Πούλιτζερ, ο οποίος για να αυξήσει τις πωλήσεις της εφημερίδας του «New York World» σκέφτηκε τη δημοσίευση στην κυριακάτικη έκδοσή της ολοσέλιδων έγχρωμων αναπαραγωγών έργων τέχνης. H παταγώδης αποτυχία αυτής της ιδέας είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του Yellow Kid που δεν συντελέστηκε από τον Πούλιτζερ αλλά από τον μεγάλο ανταγωνιστή του Γουίλιαμ Ράντολφ Χερστ (τον ευφυή μεγαλοεκδότη, γνωστό και ως «Πολίτη Κέιν» από την ταινία του Ορσον Γουέλς) που μόλις είχε αγοράσει τη «Morning Journal» από τον Αλμπερτ Πούλιτζερ, αδελφό του Τζόζεφ. Οπως το περιμέναμε, το αμερικανικό κόμικ εμφανίζεται σε αρκετά κεφάλαια του βιβλίου, με σημαντικότερο εκείνο των ιστορικών περιόδων (εποχές) των αμερικανικών κόμικς: Σκοτεινή ή Λίθινη, που αρχίζει από την προϊστορία και καταλήγει στα τέλη του 19ου αιώνα, Πλατινένια (1896-1938), Χρυσή (1938-1949), με την εμφάνιση του Superman, του Flash Gordon, του Batman και τη γέννηση των αυτοκρατοριών της Marvel Comics και DC Comics, Σκιώδης (1950-1955), που ονομάστηκε έτσι επειδή επισκιάστηκε από την εμφάνιση του γερμανού ψυχολόγου Φρίντριχ Βέρτμαν, ο οποίος επηρέασε την εξέλιξη των κόμικς υποστηρίζοντας την επικινδυνότητά τους για τα παιδιά, Ασημένια (1956-1969), με την εμφάνιση του Flash, Χάλκινη (1970-1986), με τη γέννηση αντιηρώων όπως ο Wolverine, και Σύγχρονη, που συνεχίζεται στις ημέρες μας. Το Manga Από την έκδοση δεν απουσιάζουν κεφάλαια σχετικά με τα κόμικς χωρών όπως (ανάμεσα σε άλλες) η Κίνα, η Χιλή, η Ινδία, η Κολομβία, η Γερμανία, η Γιουγκοσλαβία και το Περού, την ώρα που κάτι παραπάνω από 50 σελίδες είναι αφιερωμένες στα σπουδαία ιαπωνικά Manga. Ευχάριστη νοστιμιά για τους μη ειδικούς βρήκαμε το γλωσσάρι των όρων των κόμικς όπου γίνεται αναλυτική περιγραφή-ερμηνεία όρων τους οποίους οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένους χωρίς να γνωρίζουν τη ρίζα τους. Comic strip, π.χ., είναι η ακολουθία κόμικς στη μορφή strip (που αποδίδεται ως λουρίδα) και balloon (μπαλόνι) ονομάζεται το σύννεφο, ο κύκλος ή το τετράγωνο που εσωκλείει τους διαλόγους των ηρώων. Εκπληξη ωστόσο σε μια τόσο ογκώδη δουλειά μας προκάλεσε η απουσία ευρετηρίου ονομάτων, τίτλων κ.ο.κ., το μόνο κρίμα στο κατά τα άλλα θαυμάσιο αυτό βιβλίο. Γιατί η Ιστορία των κόμικς είναι, χωρίς αμφιβολία, η πιο χορταστική ελληνική έκδοση για την ιστορία αυτής της (παρεξηγημένης τέχνης απέναντι στην οποία η ελληνική βιβλιογραφία μέχρι στιγμής έχει υπάρξει τσιγκούνα. Πηγή: tovima.gr
  10. mits63

    ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ

    Ένας ογκώδης τόμος, σχεδόν τετράγωνος, 660 σελίδων, με πλούσια φυσικά εικονογράφηση. Προλογίζουν οι: Λάζαρος Χατζηνάκος (δημοσιογράφος), Γιάννης Δεληολάνης (αρχισυντάκτης του περιοδικού Σινεμά) και Γιώργος Μπότσος (ο… γνωστός). Το βιβλίο φιλοδοξεί να δώσει στον αναγνώστη μια εικόνα της εξέλιξης αυτής της τέχνης. Χωρίζεται σε κεφάλαια, τα πρώτα είναι εισαγωγικά, ενώ τα περισσότερα αφορούν τα κόμικς διαφόρων χωρών από την Ευρώπη ως την Ασία και την Λατινική Αμερική. Και εδώ η βιβλιογραφία του βιβλίου:
  11. Η σελίδα τίτλου: Περιεχόμενα: Πρόλογος Οι φιγούρες και το προφίλ Οι γρίφοι Τα εικονογραφημένα Οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι Το πρώτο δημοψήφισμα του 1973 Οι συντελεστές Τα τεύχη Οι λεπτομέρειες Οι καταχωρήσεις Τα οπισθόφυλλα Συμπεράσματα Επίλογος Ευχαριστίες Βιβλιογραφία Το soundtrack Να το λοιπόν και το δεύτερο παιδί του Γιώργου Κοσκινά. Μετά τις χάρτινες αναμνήσεις που μας ξύπνησε μας κρατά ξάγρυπνους με το νέο του δημιούργημα. Μιας και είμαι φανατικός αναγνώστης-συλλέκτης ( των σχετικών εικονογραφημένων φυλλαδίων δεν έχω πέτρα άψαχτη που να μη βρω κάτι σχετικό με αυτά, κάτι γύρω από αυτά, που θα με μπάσει στο κλίμα της περασμένης και γλυκιάς εκείνης εποχής. Έχουν λοιπόν βγει κατά καιρούς αρκετά βιβλία, που καταντούν πλέον σπάνια, όλα όμως αφορούν-καταγράφουν-σκαλίζουν γενικά για όλα τα φυλλάδια και τους εκπροσώπους της παραφιλολογίας. Το τελευταίο διάστημα μόνο αρχίζουν αυτοί οι τίτλοι να εξειδικεύονται. Η αρχή έγινε με το λεξικό του Μικρού Ήρωα και τώρα κυκλοφόρησε το παρόν ενώ αναμένεται και ο Μικρός Σερίφης. Μες στην καλή χαρά λοιπόν είμαι για τα νέα αποκτήματα. Το νέο βιβλίο του Γιώργου Κοσκινά αφορά αποκλειστικά λοιπόν τον Μικρό Καουμπόυ. Ένα παιδικό περιοδικό που κυκλοφόρησε κοντά τρεις δεκαετίες κι έκλεισε στο θεαματικό αριθμό των 1218 τευχών ενώ παράλληλα κυκλοφόρησαν άλλοι δύο τίτλοι με το ίδιο περιεχόμενο (Μικρός Αρχηγός και Μικρός Σερίφης, που ήταν και ο πρώτος διδάξας). Για να μην αναφέρω τις έξτρα εκδόσεις όπως Υπερτεύχος Μικρός Κάου-Μπόυ κλπ. Συγγραφέας του ο Πότης Στρατίκης αρχικά και ακολούθησε πλειάδα άλλων ονομάτων, επιφανών και διακεκριμένων ήδη στο χώρο τους ή νέου αίματος στο χώρο της συγγραφής. Κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι έγραψαν, δημιούργησαν και ζωντάνεψαν τον Τζιμ Άνταμς, την Ντιάνα, τον Τσιπιρίπο και τον κωμικό Πεπίτο. Αυτήν την ιστορία ξετυλίγει με εμπεριστατωμένα στοιχεία ο συγγραφέας. Τα έχει όλα (σχεδόν), από τις ταυτότητες των ηρώων, τις σταδιοδρομίες των συγγραφέων και των εικονογράφων του κειμένου έως τις μετέπειτα εκδόσεις και τις πηγές προέλευσης των κόμικς που συμπλήρωναν την ύλη του περιοδικού. Ακόμη και αναφορά και σχόλια στις βινιέτες του περιοδικού και στις διαφημιστικές καταχωρήσεις και τις αναγγελίες των επόμενων τευχών. Τα οποία συνδέει με την επικαιρότητα της εποχής. Πλήρες, μεστό, τεκμηριωμένο. Είναι εύχρηστο όμως; Το ταξίδι ξεκινάει με την ταυτότητα των ηρώων για να επεκταθεί κατόπιν στα κόμικς του περιοδικού που συμπλήρωναν την ύλη και πού αυτά προωτοδημοσιεύθηκαν (δημιουργοί, χώρα προέλευσης, μετέπειτα αυτόνομη εκδοτική πορεία κλπ.) και επιστρέφοντας στην πρωταγωνιστική τετράδα: από πού εμπνεύστηκαν οι εικονογράφοι τη μορφή των ηρώων αυτών και πώς εξελίχθηκαν ανα έκδοση. Φτάνουμε σιγά σιγά στον κύριο όγκο του έργου. Έχουμε λοιπόν πλήρη λίστα όλων των κόμικς που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό και χάρη στις συζητήσεις και τις διχογνωμίες εδώ στο greekcomics καταφέραμε να αποκρυπτογραφήσουμε, ξεθάψουμε, ξεκαθαρίσουμε και αρκετοί τίτλοι να αποκατασταθούν στο αχανές τούνελ της έρευνας. Η λεπτομέρεια αγγίζει και τις διάφορες φατσούλες που συνοδεύουν κάποιες μόνιμες στήλες και κάποια χιουμοιστικά γκαγκς που δημοσιεύονταν περιοδικά ή μόνιμα, μιλάμε για πολύ εξαντλητική έρευνα. Προχωράμε στις ιστορίες. Ποιοι έγραψαν ποιες ιστορίες, πού δημοσιεύθηκαν, πού αναπαρήχθησαν εντός και εκτός κύκλου Μιικρού Κάου-μπόυ, πόσο συναρπαστικές ή σπάνιες είναι κλπ. Καταγράφονται χωριστά οι σειρές των μεγάλων περιπετειών των μικρών ηρώων (από 4 τεύχη και πάνω), οι κυριότεροι και πιο πείσμονες αντίπαλοι, οι πιο περίεργες περιπέτειες που είχαν να αντιμετωπίσουν τα παιδιά. Σε άλλο κεφάλαιο καταγράφεται η ιστορία του εκδοτικού οίκου που ίδρυσε ο Πότης Στρατίκης και οι επαγγελματικές κινήσεις του Θέμου Ανδρεόπουλου όταν διαλύθηκε η συνεργασία τους. Πολλές λεπτομέρειες γύρω από τη συγγραφική τους και την καλλιτεχνική τους σταδιοδρομία δίνονται και πλουτίζουν τα ελλιπή βιογραφικά στοιχεία που υπάρχουν σε άλλες πηγές. Τελειώσαμε; Όχι....Ποια τεύχη είναι πιο σπάνια και γιατί; Ποια κυκλοφόρησαν ως επετειακά και γιατί;Λίστα των πρώτων 215 τευχών (ένα από τα πράγματα που με ενόχλησαν στο βιβλίο: γιατί μόνο τα πρώτα 215; κι αμέσως, σα να λείπει κομμάτι ολόκληρο, μεταπηδάμε στο πού εντοπίζουμε επαναλήψεις ιστοριών αλλά και εξωφύλλων). Για μένα θα έπρεπε να υπάρχει χωριστά και σε ευκρινές σημείο, όχι ενσωματωμένο στη ροή του κειμένου, πλήρης κατάλογος των τευχών όλης της σειράς και των συνοδευτικών τίτλων και σχεδόν δίπλα σε καθε τεύχος ό,τι σχόλια πρέπει να το συνοδεύουν (πηγή έμπνευσης, περιεχόμενα, επανάληψη τυχόν ίστορίας κλπ.). Αρκετά αναλυτικό είναι και το γεγονός που αναφέρθηκε και πιο πάνω, την έμπνευση δηλαδή της σύνθεσης των εξωφύλλων: πότε άρχισαν να εμφανίζονται οι μικροί ήρωες και στα εξώφυλλα, ποια καρέ ξένων δημιουργών αντεγράφηκαν ή αποτέλεσαν έμπνευση για τους Έλληνες εκδότες, πού συναντάμε τα ίδια εξώφυλλα και τι απεικονίζουν κ. π. ά. Δυστυχώς χωρίς συνοδευτικές εικόνες για επεξήγηση, μόνο ένα ολόκληρο κατεβατό που σύντομα κουράζει και ξενίζει. Και σχεδόν με κομμένη ανάσα φτάνουμε στο τέλος, όπου κάπως χαλαρώνουν οι ρυθμοί ανάγνωσης και ξετυλίγουμε το κουβάρι των οπισθόφυλλων. Τι δημοσιεύθηκε στην πίσω εξωτρική σελίδα του περιοδικού; Σε πόσες συνέχειες; Είχε ανταπόκριση; Είχε εγκυκλοπαιδικές γνώσεις; Ήταν όμορφο αισθητικά και καλλιτεχνικά;Φαντάζομαι ότι το πιο όμορφο κομμάτι και το πιο συναρπαστικό ακόμη και για μας σήμερα ήταν οι έγχρωμες απεικονίσεις των βασικών πρωταγωνιστών του αναγνώσματος, από τη θρυλική τετράδα ως τους δευτεραγωνιστές και συντρόφους των παιδιών στο καλό και στο κακό. Μπορείς να χαζεύεις με ις ώρες αυτά τα τόσο όμορφα, δυναμικά και λιτά σκίτσα. Στον επίλογο έχουμε πάλι τις λογοτεχνικές εξάρσεις του συγγραφέα που μας πιάνουν από το χέρι και μας ξεναγούν στην παιδική μας ηλικία και στα πρώτα μας παιχνίδια. Ακριβώς όπως έκανε και στο πρώτο του βιβλίο. Για να κλείσουμε το σεντούκι με άλλη μια ανάμνηση των πολύτιμων εκείνων στιγμών που ξεθάψαμε. Δυστυχώς, η πρώτη εικόνα που έχω δεν είναι θετική. Έχοντας γνωρίσει το πρώτο έργο του συγγραφέα έτρεξα με λαχτάρα να διαφωτιστώ και να αγαπήσω και τον Μικρό Κάου-μπόυ όμως απογοητεύτηκα. Είναι λογικό να βγάζει κάποιος ένα βιβλίο και να μην ικανοποιεί όλους τους αναγνώστες του, αλλιώς θα βγάζαν όλοι αυτοί ο καθένας το δικό του. Αντικειμενικά μιλώντας λοιπόν το βιβλίο είναι ένας συλλεκτικός οδηγός κι όχι ένα ανάγνωσμα. Δεν βοηθάει κάποιον άσχετο με το χώρο είτε της παραφιλολογίας είτε του Μικρού-Καουμπόυ ειδικότερα να αγαπήσει ή να ερμηνεύσει αυτό το ανάγνωσμα. Κι ο ίδιος ο συγγραφέας αυτό ξεκαθαρίζει στον πρόλογο: "Κυριαρχεί η έρευνα και η καταγραφή...η γλώσσα των αριθμών σε πρώτο πλάνο και οι αναμνήσεις διάσπαρτες αλλά σε δεύτερο ρόλο...". Δεν αντιλέγω κι εφόσον ξεκαθαρίζει το στόχο του βιβλίου πάσο. Έχει όμως στα χέρια του έναν θησαυρό και δεν τον αναδεικνύει. Ελλιπής λίστα τευχών, επαναλήψεις εξωφύλλων (πότε ασπρόμαυρα και πότε έγχρωμα) κ. ά. 1218 εξώφυλλα κάλλιστα θα μπορούσαν να ντύσουν πολύ ωραία αισθητικά ένα τέτοιο λεύκωμα κι αντ' αυτού βλέπουμε επαναλήψεις (βλ. σελ. 10 και 104, 10 και 103, 11 και σελίδα τίτλου κ. ά.); Για να μην αναφέρω τα άσχετα εξώφυλλα των συναφών περιοδικών κόμικς των σχετικών δεκαετιών (Μπλεκ, Δίκαιος κλπ. κλπ.) που ναι, είναι όμορφα αλλά δεν κολλάνε έτσι ατάκτως ερριμμένα, κάτι που είχα παρατηρήσει και στο πρώτο βιβλίο. Ή έστω με λεζάντες. Απίστευτη εικονογράφηση, πανέμορφες εικόνες, υλικό που θα μπορούσε να τοποθετηθεί σωστά και να αναδείξει με άριστο τρόπο τον κόπο και το συλλεκτισμό του συγγραφέα. Η εικονογράφηση είναι σαν τη σύζυγο: όσο καλοντυμένη είναι, αν βγαίνετε κοινές εξόδους π. χ. στο Μοναστηράκι και την ψάχνεις στο Γκάζι μην τη βγάζεις έξω!!!! Κάτι άλλο που παρατήρησα είναι μια επανάληψη. Στη σελίδα 46 και στην 78 ο συγγραφέας γράφει για το ίδιο θέμα, το δημοψήφισμα που είχαν κάνει οι εκδότες του περιοδικού το 1973 για τα καινούρια κόμικς που οι αναγνώστες θα θέλουν να δουν στο αγαπημένο τους περιοδικό. Που πιο πολύ ταιριάζει στη δεύτερη θέση (Καταχωρήσεις) παρά στην πρώτη (Οι καλοί, οι κακοί και οι άσχημοι). Έχω άδικο να φωνάζω μετά; ΟΚ δε θα γκρινιάξω άλλο αλλά όπως έγραψα πιο πάνω, άλλαι αι βουλαί του Πάνου κι άλλα ο Γιώργος κελεύει. Ναι, είναι μια αξιόλογη δουλειά, ναι δείχνει μελέτη, αγωνία, ψάξιμο, ενδιαφέρον για αυτό το περιοδικάκι. Γράφει για όλα αλλά θέλει λίγο περισσότερη ευταξία και έναν σαφή διαχωρισμό καλοσωρίσματος και συλλεκτισμού (τώρα θα μιλήσουμε για την τετράδα και τώρα θα καταγράψουμε τα τεύχη), δηλαδή μια ισορροπία για να κρατήσει και τον νοσταλγικό αναγνώστη αλλά και τον ερευνητή.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.