Αναζήτηση στην Κοινότητα

Οι νέοι υπερήρωες σπάνε τα στερεότυπα Αυτοί οι υπερήρωες μας είναι γνωστοί από τις σελίδες των κόμικς, την τηλεοπτική οθόνη και το σινεμά. Κι όμως τώρα είναι διαφορετικοί. Και χτυπούν τα παλιά στερεότυπα. Με τις πωλήσεις των κόμικς και των graphic novels στη Βόρεια Αμερική να έχουν ξεπεράσει το ένα δισεκατομμύριο δολάρια το 2015, χαρακτήρες που παραδοσιακά δεν εμφανίζονταν στα αμερικανικά mainstream κόμικς: φυλετικές και πολιτιστικές μειονότητες, γυναίκες και LGBT χαρακτήρες, αναδεικνύονται σε σημαντικές φιγούρες. Μερικοί ήρωες σε αυτό το πάνθεο είναι νέοι. Όμως άλλοι είναι ήδη γνωστοί χαρακτήρες που τώρα γίνονται διαφορετικοί. Η Marvel έχει πλέον έναν μαύρο Spiderman και μια Θορ - γυναίκα. Ο πολυφυλετικός χαρακτήρας του Χάρπερ στο γνωστό κόμικ του Άρτσι είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Η Wonder Woman πρόσφατα παντρεύτηκε επισήμως την αγαπημένη της. Ο αναλυτής Μίλτον Γκριπ υποστηρίζει, σύμφωνα με το National Geographic, ότι «κάποιες κάποτε περιθωριοποιημένες ομάδες άρχισαν να εμφανίζονται τακτικά στα mainstream κόμικς πριν από περίπου 10 χρόνια». Η άνοδος των manga, που διαβάζονται ιδιαίτερα από το γυναικείο κοινό καθώς και οι πρόσφατες ταινίες υπερηρώων του Χόλιγουντ, έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή. Οι μετατροπές στη λαϊκή κουλτούρα, τους νόμους και τα δημογραφικά στοιχεία καθώς και το διαδίκτυο έχουν συμβάλει επίσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι υπερήρωες έχουν εξελιχθεί τόσο. Στην πραγματικότητα, οι τελευταίες αλλαγές αποτελούν μέρος μιας συνεχούς αλλαγής, λέει ο Ράμζι Φάγουαζ, συγγραφέας του βιβλίου «The New Mutants: Superheroes and the Radical Imagination of American Comics» (Οι νέοι μεταλλαγμένοι: Οι υπερήρωες και η ριζοσπαστική φαντασία των αμερικανικών κόμικς). Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, οι συγγραφείς και οι καλλιτέχνες - αντικατοπτρίζοντας και αντιμετωπίζοντας τις κοινωνικές αλλαγές - άρχισαν να παρουσιάζουν χαρακτήρες παρίες που βρίσκονταν στο κοινωνικό περιθώριο. Τις επόμενες δεκαετίες, τα πολιτικά και περιβαλλοντικά ζητήματα μπήκαν επίσης στο κάδρο. Σήμερα οι διαφορετικοί χαρακτήρες έχουν και διαφορετικούς δημιουργούς. Ο Στιβ Ορλάντο, ένας αμφιφυλόφιλος συγγραφέας, λέει ότι οι ομοφυλόφιλοι υπερήρωες του, ο Midnighter και ο Virgil, δεν είναι απλά πρωτοπόροι. Είναι επίσης ανθρώπινοι και χαρακτήρες με τους οποίους ο κόσμος μπορεί να ταυτιστεί. «Οι άνθρωποι μου λένε ότι ο Midnighter τους έδωσε δύναμη για να είναι αυτοί που είναι» σημειώνει. «Κάποιοι περίμεναν όλη τους τη ζωή για έναν χαρακτήρα που να τους μοιάζει. Κι αυτό το αξίζει ο καθένας, δηλαδή μια στιγμή που λέει: ‘Ε, αυτός ο τύπος είναι ακριβώς, όπως κι εγώ. Κι αυτός ο τύπος είναι ήρωας. Ίσως θα μπορούσα κι εγώ να είμαι ήρωας’». Ακολουθούν μερικοί παλαιότεροι, ιδιαίτερα πρωτοπόροι υπερήρωες: O David Alleyne, είναι ένας υπερήρωας με δυνάμεις μίμησης. Έγινε γνωστό ότι είναι bisexual το 2013 σε ένα τεύχος των Young Avengers. H Storm των X-Men που ελέγχει τον καιρό εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1975 και ήταν η πρώτη μαύρη γυναίκα σε ένα mainstream κόμικ. O Luke Cage αυτός ο μαύρος ήρωας που πολεμά για την κοινωνική δικαιοσύνη εμφάνισε τις δυνάμεις του το 1972, μετά από μια δικαστική πλάνη και μια άδικη φυλάκιση. Ο Daredevil τυφλώθηκε όταν ήταν παιδί αλλά οι υπόλοιπες αισθήσεις του άρχισαν να λειτουργούν σε επίπεδο υπερήρωα. Ο Matt Murdock δημιουργήθηκε το 1964. O Black Panther είναι ένα φυσικό, πνευματικό και μυστικιστικό θαύμα. Έκανε το ντεμπούτο του το 1966. Ο Sunspot. Το 1982 ο Βραζιλιάνος Ρομπέρτο ντα Κόστα, ικανός να ελέγχει την ηλιακή ενέργεια εντάχθηκε τους Νέους Μεταλλαγμένους. H Dust είναι μια μεταλλαγμένη από το Αφγανιστάν που μπορεί να μετατραπεί σε σκόνη. Φοράει νικάμπ και εμφανίστηκε το 2002. Οι Kyle και Northstar. O αδιανόητα γρήγορος Northstar παντρεμένος με τον Kyle έγινε το 1992 ο πρώτος ανοιχτά gay υπερήρωας. Η Dani Moonstar. Μια ιθαγενής Αμερικάνα που από το 1982, είναι μέλος μιας γυναικείας ομάδας που ονομάζεται Fearless Defenders. Η Karma εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1980. Είναι από το Βιετνάμ και αυτή τη στιγμή είναι μια από τις λίγες γυναίκες υπερήρωες που είναι ανοιχτά λεσβίες. Ο Skin. Ο μεταλλαγμένος Angelo Espinosa, είναι πρώην μέλος μια συμμορίας και μπορεί να αλλάξει το δέρμα του. Έκανε το ντεμπούτο του το 1994. Η Batwoman. Εμπνευσμένη από τον Batman, η σκληρή Kate Kane εκδιώχθηκε από τον στρατό των ΗΠΑ πριν από 10 χρόνια γιατί ήταν λεσβία. Πηγή

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΚΟΜΙΚΣ Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων υπό τον γενικό τίτλο Κόμικς στο Ισόγειο (Χώρος Τέχνης Ισόγειο, Αγίου Δημητρίου 14, Κηφισιά) και παράλληλα με τις εκθέσεις που θα πραγματοποιηθούν, στις 20 Οκτωβρίου ξεκινά το Σεμινάριο Ιστορίας των Κόμικς με εισηγητή τον Γιάννη Κουκουλά, ιστορικό τέχνης. Η διάρκειά του θα είναι 14 ώρες (επτά δίωρα μαθήματα που θα διεξάγονται κάθε Πέμπτη, 18:30 – 20:30) με στόχο την ιχνηλάτηση και κατανόηση της ιστορικής εξέλιξης και διαμόρφωσης της ένατης τέχνης. Κεντρικοί άξονες θα είναι: Τα πρόδρομα έργα της σχεδιαστικής αφηγηματικότητας (βραχογραφίες, ιερογλυφικά, γλυπτοί διάκοσμοι της αρχαιότητας κ.ά.) και της συνύπαρξης του λόγου με την εικόνα (μεσαιωνικά ψηφιδωτά και χειρόγραφα κ.ά.). Οι γελοιογραφίες του 18ου και 19ου αιώνα. Τα κόμικς Ευρωπαίων πρωτοπόρων (Topffer, περιοδικά Epinal κ.λπ.). Κόμικς και μοντερνισμός: η βίαιη αστικοποίηση και το λούμπεν προλεταριάτο στο Yellow Kid του Richard Outcault, οι ψυχαναλυτικές ερμηνείες και ο παιδικός ψυχισμός στο Little Nemo in Slumberland του Winsor McCay, σουρεαλισμός και νταντά στο Krazy Kat του George Herriman, τα εξπρεσιονιστικά έργα του Lyonel Feininger κ.ά. Το Κραχ του 1929 και η εμφάνιση των κόμικς φαντασίας και ηρωισμών (μάγοι, αεροπόροι, πυγμάχοι, αθλητές, ντετέκτιβ, πιλότοι, καπετάνιοι, διαστημικοί τυχοδιώκτες κ.ά.). Οι ήρωες ως βιομηχανικά προϊόντα που αναλαμβάνουν την μεταφορική σωτηρία μέσω της ψυχαγωγίας και της ανάθεσης. Τα κόμικς, τα animation και το συνολικό έργο του Walt Disney, των συνεργατών του και των συνεχιστών της αυτοκρατορίας. Οι πρωτοπόρες ταινίες κινουμένων σχεδίων, η σχέση του Disney με την πολιτική, οι κατήγοροι αλλά και οι υπερασπιστές του. Οι υπερήρωες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά: η γέννηση και η εξέλιξη του Σούπερμαν, του Μπάτμαν, της Γουόντερ Γούμαν κ.ά. Η επινόηση νέων “θεοτήτων” που υποκαθιστούν τη χαμένη ελπίδα. Οι διαφορετικοί υπερήρωες των Stan Lee και Jack Kirby της δεκαετίας του ’60 και οι σύγχρονες αποδομητικές τάσεις. Η μετάλλαξη ως κοινωνικό στίγμα, οι υπερδυνάμεις ως κατάρα, η ευθύνη ως βάρος. Ο Harvey Kurtzman και η επανάσταση του περιοδικού MAD. H θέσπιση του Κώδικα Λογοκρισίας στα ‘50s, ο μακαρθισμός και οι επιπτώσεις του στη δημιουργία κόμικς. Τα underground comix της δεκαετίας του ’60 (Crumb, Shelton, Rodriguez κ.ά.) και η σχέση τους με την κοινωνική έκρηξη και τα κινήματα χειραφέτησης και υπεράσπισης των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Τα σύγχρονα εναλλακτικά κόμικς, η θεματολογία τους, οι σχεδιαστικές τους ιδιαιτερότητες. Το κοινό που απευθύνονται, η πολιτική τους διάσταση, η βιογραφία και η αυτοβιογραφία. Οι περιπτώσεις του Dan Clowes, του Chris Ware, του Adrian Tomine, του Charles Burns και τα κόμικς της αποστασιοποίησης. Οι Watchmen του Alan Moore και η αναθεώρηση της υπερηρωικής ταυτότητας. Ο Dark Knight του Frank Miller και η παραδοχή της υπερηρωικής παρακμής. Τα κόμικς-ντοκουμέντα της σύγχρονης εποχής: Το έργο του Art Spiegelman, η δημοσιογραφική διάσταση των κόμικς του Joe Sacco, τα οδοιπορικά του Ted Rall, τα κόμικς για το προσφυγικό ζήτημα και οι έννοιες της τεκμηρίωσης, της μνήμης, του αρχείου, της Ιστορίας μέσα από την ένατη τέχνη. Κόμικς και τέχνες (κινηματογράφος, λογοτεχνία, εικαστικές τέχνες, μουσική κ.λπ.). Πώς σχετίζονται οι εννέα τέχνες μεταξύ τους; Έννοιες όπως η διακειμενικότητα και η διαεικονικότητα, η προσαρμογή και η μεταγραφή, η παρωδία, η ειρωνεία, το παστίς κ.λπ. Πώς εικαστικοί καλλιτέχνες (Lichtenstein, Warhol, Koons κ.ά.), graffiti artists όπως ο Μπάνκσι, κινηματογραφιστές κ.λπ. αξιοποίησαν τα θέματα και τις τεχνικές των κόμικς και πώς οι δημιουργοί κόμικς συνομιλούν με τις άλλες τέχνες. Το σεμινάριο απευθύνεται σε ανθρώπους όλων των ηλικιών που ενδιαφέρονται γενικότερα για την Ιστορία της Τέχνης αλλά και ειδικότερα για την Ιστορία των Κόμικς, σε εκπαιδευτικούς που επιθυμούν να κατανοήσουν περαιτέρω τη γλώσσα των κόμικς και να ερμηνεύσουν - μεταδώσουν το φαινόμενο της ευρείας διάδοσης και δημοφιλίας της ένατης τέχνης μέσω του πολυγραμματισμού, σε καλλιτέχνες που επιδιώκουν να εμπλουτίσουν το θεωρητικό και ιστορικό τους υπόβαθρο, σε φοιτητές και αποφοίτους Ιστορίας, Κοινωνιολογίας, Καλών Τεχνών, Ανθρωπιστικών Σπουδών, Επικοινωνίας και Μέσων, Διακοσμητικής και Γραφιστικής, Πολιτισμικών Σπουδών κ.λπ., σε αναγνώστες των κόμικς, σε όσους και όσες αναζητούν την αμφίδρομη σχέση της τέχνης με τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις και πτυχές κάθε εποχής. Ο Γιάννης Κουκουλάς γεννήθηκε το 1969 στην Αθήνα. Είναι ιστορικός τέχνης, πτυχιούχος ΑΣΚΤ και εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Ιστορίας και Θεωρίας της Τέχνης της ίδιας σχολής ενώ παράλληλα διδάσκει τα μαθήματα Ιστορία των Κόμικς και Σύγχρονα Εναλλακτικά Κόμικς. Κατά το παρελθόν έχει εργαστεί σε πολλές εφημερίδες (Ελευθεροτυπία – περιοδικό “9”, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία – περιοδικό “7 Ημέρες”, Ποντίκι, Εποχή κ.ά.) και περιοδικά (Βαβέλ, Μετρό, Γαλέρα, MOV, Τραμ κ.ά.) αρθρογραφώντας για θέματα αναφορικά με τα κόμικς και τις εικαστικές τέχνες, έχει διδάξει Ιστορία των Κόμικς συνεργαζόμενος με ιδιωτικές σχολές και φορείς, έχει επιμεληθεί πολλές εκθέσεις και εκδόσεις κόμικς, έχει λάβει μέρος σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια, κείμενα του έχουν περιληφθεί σε συλλογικούς τόμους ιστορίας και θεωρίας των κόμικς και σε πρακτικά συνεδρίων και είναι συγγραφέας των βιβλίων Γυναίκες στα Κόμικς – Ηρωίδες για Κάθε Χρήση (εκδ. Futura) και Ένατη Τέχνη – Από το Παρελθόν στο Μέλλον (εκδ. ΚΨΜ). Τα τελευταία χρόνια, υπογράφει τα κείμενα και είναι συνεπιμελητής στο Καρέ-Καρέ της Εφημερίδας των Συντακτών ενώ πρόσφατα επιμελήθηκε την έκθεση Ένα Γλυκό Ξημέρωμα – Ιστορίες Κόμικς για την Αθήνα της Κατοχής. Για πληροφορίες και εγγραφές μπορείτε να τηλεφωνήσετε στο 697 338 8620

Οι υπερήρωες των Βαλκανίων: Από την Τουρκάλα γενίτσαρο, στον SuperSerb και τον Shqiponja της Αλβανίας Superman και Batman μην πλησιάζετε. Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε, και έχουμε τους δικούς μας υπερήρωες να καθαρίζουν όταν έρχονται τα δύσκολα Κωστής Χριστοδούλου Ελάχιστες είναι οι χώρες της Ευρώπης που δεν έχουν τον δικό τους υπερήρωα όπως φαίνεται και από την πολύ καλή δουλειά που έκανε το europeisnotdead. Όπου δεν κυριαρχεί το χιούμορ όπως γίνεται στην Ισπανία, την Φινλανδία και την Βουλγαρία το αποτέλεσμα είναι συνήθως μία φτηνή αντιγραφή των ηρώων της Marvel και της DC Comics. Εδώ οι Έλληνες κάνουμε πάλι την διαφορά καθώς είχαμε υπερήρωες όταν οι υπόλοιποι λαοί δεν είχαν ακόμη ήρωες. Ο λόγος φυσικά για τον Ηρακλή και τους υπόλοιπους μυθικούς ήρωες που μεγάλωσαν εκατοντάδες γενιές όχι μόνο στην Ελλάδα, πριν ανακαλυφθούν οι νεόκοποι υπερήρωες. Παντοδύναμος και πανέξυπνος, ο γιος του Δία και την Αλκμήνης, κατάφερνε να υπερνικά κάθε εμπόδιο και μυθικό τέρας έβρισκε μπροστά του. Καθώς εκείνη την εποχή κανένας δεν έβγαζε λεφτά από τους Άθλους του Ηρακλή ο υπερήρωας αφού έκανε τον κύκλο του στην Γη, πέθανε αλλά έκανε σίρκουελ καθώς αποθεώθηκε (κοινώς έγινε θεός) και συνέχισε μία πιο ήρεμη καριέρα στον Όλυμπο. Μετά τον Ηρακλή η δεύτερη πιο διάσημη υπερήρωας των Βαλκανίων είναι η Τουρκάλα Janissary (σ.σ. γενίτσαρος). Το πραγματικό της όνομα είναι Selma Tolon και εργάζονταν ως γιατρός στην Ερυθρά Ημισέληνο. Κατά την διάρκεια ενός μεγάλου σεισμού στο σημείο που προσέτρεξε θα πέσει σε μία τρύπα που προξένησε ο σεισμός και θα βρεθεί δίπλα στο μαγικό γιαταγάνι του Σουλεϊμάν του μεγαλοπρεπούς και σε ένα βιβλίο με ξόρκια που θα της δώσει τεράστια δύναμη, αντοχή, την δυνατότητα να πετάει και άλλα μυστικά όπλα για να υπηρετεί το καλό. Η Janissary έκανε διεθνή καριέρα ως guest δίπλα σε άλλους υπερήρωες όπως η Wonder Woman. Ο Αλβανός υπερήρωας, ο Shqiponja (σ.σ. Αλβανονίντζα) με την κατακόκκινη φόρμα και τον δικέφαλο αετό στο στήθος γεννήθηκε το 1997 και κατατρόπωνε - φυσικά - τους Σέρβους. Είναι δημιούργημα του σκιτσογράφου Sorosh τα χρόνια που ο τελευταίος σπούδαζε στην Πρίστινα. Ο Shqiponja γνώρισε δεύτερη καριέρα τα τελευταία χρόνια από το πενάκι του Gani Sanduri ο οποίος τον έβγαλε από τις εθνικιστικές διαμάχες και τον έβαλε να πολεμάει με την μαφία των ναρκωτικών. Πριν γίνει Bosman, o Βόσνιος υπερήρωας ήταν ένα αγόρι που ονομάζονταν Μίρσαντ και ήταν γιος στρατηγού του στρατού της Γιουγκοσλαβίας. Με την έναρξη του πολέμου απέκτησε υπερδυνάμεις και έγινε ο Bosman o μαχητής για την δικαιοσύνη και όπως αναφέρει ένας blogger που αναλύει τα βαλκανικά κόμικς την περίοδο του πολέμου "μίας δικαιοσύνης που απαιτεί να σκοτώνονται Σέρβοι". Ο SuperSerb των Σέρβων μπορεί να μην είχε καταγράψει κάποια περιπέτεια στον ιστορικό του αλλά αποτελεί την καλύτερη απάντηση- παρωδία στην ανάπτυξη εθνικιστικών υπερηρώων στην ταραχώδη περίοδο της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας. "Πιο γρήγορος απο την κοινή λογική. Ισχυρότερος από την πεθερά. Πιο έξυπνος από μία ξανθιά. Ναι, είναι ο SuperSerb" αναφέρει η αφίσα του που είχε κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή. Άλλο Super Hero και άλλο Super Spiro. Ο Βούλγαρος υπερήρωας που από το παρουσιαστικό του λες ότι "δεν το 'χει", κοιμάται την μέρα για να προστατεύει την Σόφια τα βράδια. Η βουλγάρικη μαφία τα έχει βρει σκούρα από αυτή την καρικατούρα υπερήρωα που έχει δημιουργήσει ο Nedelcho Bogdanov. Δείγμα της δουλειάς του υπάρχει και στα αγγλικά. Πηγή ΥΓ Ακολουθήστε τα λινκ του άρθρου.

Οι Superheroes δεν παίρνουν πάντα τις καλύτερες στυλιστικές αποφάσεις. Προκειμένου να ανανεωθεί το ενδιαφέρον του κοινού για έναν superhero χαρακτήρα, οι δημιουργοί του καταφεύγουν συχνά στον επανασχεδιασμό της στολής του. Άλλες φορές με αφορμή κάποια κινηματογραφική εκδοχή του, άλλες φορές για σεναριακούς λόγους, αλλά τις περισσότερες φορές επειδή απλά, "why the hell not". Ας δούμε λοιπόν 10 από τα χειρότερα superhero redesigns που έκαψαν τα μάτια μας Wolverine Τι έχει τραβήξει και αυτός ο κακόμοιρος ο Logan. Στο storyline, Fatal Attractions, ο Magneto έκανε αυτό επιτέλους αυτό που σκεφτόμασταν για χρόνια: έβγαλε το αδαμάντιο από τον σκελετό του Wolverine. Το σώμα του έπαθε "τραλαλά", το healing factor του βάρεσε κόκκινα και αυτός μετατράπηκε σε μία αρκετά πιο κτηνώδης εκδοχή του εαυτού του. Το κατά τα άλλα, αρκετά cool concept συνοδεύτηκε από ανυπαρξία μύτης, μακριά νύχια, μπλε μπαντάνα και μερικές φορές τα speech bubbles του είχαν καρφάκια στο πλαίσιο τους, σε περίπτωση που δεν καταλάβαμε πως είναι αρκετά κτηνώδης. Ευτυχώς μετά από λίγο καιρό το μετάνιωσαν και τον επανέφεραν στα κανονικά του. Namor Γενικά, δεν μπορούμε να πούμε πως ο Namor τα πήγαινε ποτέ ιδιαίτερα καλά με τα outfits του. Όχι πως τον νοιάζει κιόλας, για τον Namor μιλάμε. Ο original αντι-ήρωας της Marvel είχε για χρόνια όμως μία στολή που έβγαζε αρκετό νόημα για κάποιον που ζει στον βυθό. Μέχρι που ο Jae Lee επανασχεδίασε τον χαρακτήρα, κάνοντας τον πιο action-figure material για τα cool παιδιά των 90s. Lobo Όταν η DC ανακοίνωσε πως ο Lobo που ξέρουμε όλοι, ο διαγαλαξιακός badass κυνηγός επικηρυγμένων που μοιάζει με μηχανόβιο, θα αντικατασταθεί από μία πολύ πιο εχμμμ.."Twillight-friendly" εκδοχή του, ε προφανώς και οι fans του δεν το πήραν και πολύ καλά. Όχι πως δεν είναι ένα ωραίο design από μόνο του, αλλά όταν τα πιο βασικά στοιχεία του χαρακτήρα σου είναι πως είναι τεράστιος, άσχημος, άξεστος και τριχωτός, μην περιμένεις πως ο μορφονιός δολοφόνος δεν θα προκαλέσει την οργή των fans. Starfire Την Starfire, πέρα από τις animated Teen Titans περιπέτειες της, δεν την έλεγες και σεμνή. Η DC με το New 52 όμως της πέρασε ακραία μέτρα λιτότητας, στερώντας της τον ρουχισμό, γιατί μάλλον νοστάλγησε τις 90s υπερβολές στα outfit, δίνοντας της ένα είδος πανοπλίας που κρύβει μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να κυκλοφορήσει το comic. Not cool, you guys. Thor Ποτέ κανείς δεν έμαθε γιατί έπρεπε να αλλάξει μία από τις πιο κλασσικές αμφιέσεις στον χώρο των superhero comics. Ο Thor για ένα χρονικό διάστημα αντάλλαξε την εμβληματική στολή του, για μία κακάσχημη σύνθεση με shoulder pads, ζώνες και ένα μπλουζάκι που μάζεψε στο πλύσιμο. Invisible Woman Η Marvel κάπου στα 90s, θεώρησε πως το look της Susan Storm των Fantastic Four χρειαζόταν κάποια ανανέωση. Η φαμίλια των Fantastic Four φορούσε για χρόνια πανομοιότυπες στολές μεταξύ τους, η Sue όμως έπρεπε να ξεχωρίσει. Και προφανώς, ο καλύτερος τρόπος είναι ένα 4-part stripper outfit με το “4” στο στήθος να είναι ντεκολτέ. Προοδευτικό. Doctor Doom Οφείλω να πω πως τα περισσότερα superhero redesigns που εμφανίστηκαν στο Ultimate Marvel Universe ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες εκδοχές τους, ακολουθώντας μία ψευδο-ρεαλιστική προσέγγιση που πρώτη φορά είδαμε στην Marvel. Η περίπτωση του Doctor Doom όμως ήταν "φάουλ". Πέρα από το ότι είναι απόγονος του Δράκουλα, η μεταλλική πανοπλία του είναι πλέον το μεταλλαγμένο δέρμα του λόγω ατυχήματος και με δωράκι ένα σετ κατσικοπόδαρα. Ο Doctor Doom δεν βαδίζει πάνω στα πτώματα των αντιπάλων του με κατσικοπόδαρα! Wonder Woman Η στολή της Wonder Woman έχει υπάρξει πολλές φορές αντικείμενο προβληματισμού. Στα τέλη της δεκαετίας του 60, η DC θεώρησε καλή ιδέα να της δώσουν κανονικότατα μοντέρνα ρούχα εποχής, να της πάρουν τα όπλα και τις δυνάμεις της και να τα αντικαταστήσουν με γνώσεις kung fu που χρησιμοποιούσε στις James Bond-ικές περιπέτειες της. Δεν άντεξε όμως αρκετό καιρό και ζήτησε πίσω από την Themyscira το λάσο, τα περιβραχιόνια και την τιάρα της. Superman Και τι δεν έχουν κάνει ανά τα χρόνια προκειμένου να κάνουν τον Superman πιο ενδιαφέρον για το κοινό. Νομίζω όμως πως η πιο φρικιαστική, τρομαχτική, σοκαριστική αλλά minimal αλλαγή ήταν μετά το Death of Superman. Ο Superman επέστρεψε στην ζωή φορώντας την μία μαύρη στολή, το κούρεμα του όμως μαρτυρούσε πως τον καιρό που έλειπε παίζει να τον πέρασε στην περιοδεία κάποιας 80’s hillbilly country μπάντας ως roadie. Μα χαίτη; ΧΑΙΤΗ; Magneto Το comic storyline Trial of Magneto ήταν από τις πρώτες φορές που ο Magneto προσπάθησε να βαδίσει τον δρόμο της λύτρωσης για τα εγκλήματά του. Προτού βαδίσει όμως αυτόν τον μακρύ δρόμο, προτίμησε να αφήσει την περικεφαλαία και την στολή του στην άκρη και να φορέσει ένα αμάνικο μωβ ρούχο με ένα τεράστιο “M” στην μέση και ένα ζευγάρι ψηλά γάντια για να είναι ασορτί. Μετά τον δίκασαν και για το γούστο του. πηγη

Δεν ξέρω τίποτα παραπάνω για την εκδήλωση, από όσα γράφονται στο παρακάτω κείμενο. Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες και ακολουθώντας το λινκ, μπορείτε να δείτε περισσότερες. Υπερήρωες με μαγιό. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι κάνει ο superman στον ελεύθερο χρόνο του; Πως περνάει ο spiderman τις ώρες του, όταν δεν πετάει από κτίριο σε κτίριο; Τι κάνει ο πλούσιος batman όταν δεν σώζει το Γκόθαμ Σίτυ; Η catwoman κοιτάζει βιτρίνες με παπούτσια; Πηγαίνουν οι σούπερ ήρωες διακοπές; Αγοράζουν μαγιό; Πίνουν το ποτό τους στην παραλία ή προτιμούν το κέντρο της πόλης; Από τους ήρωες του Ουώλντ Ντίσνεϊ και τον Τεν-Τεν του Ερζέ, έως τους υπερήρωες της δεκαετίας του ’60 και της Αμερικάνικης Marvel, όλοι οι «κομιξάδες» παρακάμπτουν επιμελώς την καθημερινότητα των χαρακτήρων τους. Με άλλα λόγια επιλέγουν αξιωματικά οι ίδιοι μόνο τις ιστορίες εκείνες που τους ξεχωρίζουν από τους κοινούς ανθρώπους, που τους μεγαλώνουν στα μάτια μας, και που αυτόματα τους κάνουν υπερασπιστές του καλού. Είναι όμως οι υπερήρωες των κόμικς μόνο αυτό; Ο Διονύσης Φάκος, απόφοιτος του 2014 της Σχολής Καλών Τεχνών της Φλώρινας, επιμένει πως οι σούπερ ήρωες έχουν ελεύθερο χρόνο, κάνουν τα ψώνια τους στο supermarket, βλέπουν τηλεόραση και πίνουν το καφεδάκι τους στο διπλανό τραπέζι. Ζουν ανάμεσά μας και κάνουν κι αυτοί τις καλοκαιρινές διακοπές τους όπως εμείς. Αν δεν τον πιστεύεις, μπορείς να κάνεις μια βόλτα από τη στοά της αγοράς στη Φλώρινα. Από τις 15 έως και το τέλος Αυγούστου όλοι οι χαρακτήρες που θαύμασες ή και θαυμάζεις στα κόμικς, ακόμα πίνουνε το καφεδάκι τους στη σκιά. [ Χ. Σ. ] Η εικαστική εγκατάσταση των έργων του Διονύση Φάκου προτείνονται στον εικαστικό Αύγουστο της πόλης της Φλώρινας ως μια δυνητική συνθήκη της πραγματικότητας. Τα πρωτότυπα σχέδια του κρεμιούνται από σχοινιά σε μια γωνιά της Στοάς Σπυράκη, όπως κάποτε οι περιπτεράδες άπλωναν τα προς πώληση κόμικς. Στην τρέχουσα ―των απλωμένων εικόνων― πρόταση, οι super heroes κρεμάμενοι, όπως ηρωικά πετάνε, ατονούν την ενεργοβόρα δράση τους αλλά εμφανώς και πολύ χονδροειδώς υπάρχουν στην καθημερινότητα. Το δυνητικό τείνει να ενεργοποιηθεί, χωρίς εντούτοις να έχει περάσει στην πραγματική ή τυπική συγκεκριμενοποίηση. Το δέντρο είναι δυνητικά παρόν μέσα στον σπόρο. Δυνητικότητα και εν ενεργεία ύπαρξη είναι δυο διαφορετικοί τρόποι του Είναι. «Χρειάζεται εδώ να εισαγάγουμε μια διάκριση μεταξύ δυνατού και δυνητικού, την οποία έφερε στο φως ο Gilles Deleuse στο Διαφορά και επανάληψη. Το δυνατό είναι ήδη πλήρως συγκροτημένο αλλά παραμένει στην περιφέρεια της πραγματικότητας. Το δυνατό θα πραγματοποιηθεί χωρίς να αλλάξει τίποτα από τους προσδιορισμούς ή τη φύση του. Πρόκειται για ένα πραγματικά λανθάνον και φαντασματικό. Το δυνατό είναι όπως και το πραγματικό: δεν του λείπει παρά η ύπαρξη. Η πραγματοποίηση ενός δυνατού δεν είναι δημιουργία με το πλήρες νόημα αυτού του όρου, επειδή η δημιουργία συνεπάγεται επίσης την καινοτόμο παραγωγή μιας ιδέας ή μιας μορφής. Η διαφορά μεταξύ δυνατού και πραγματικού είναι συνεπώς καθαρά λογική» (Pierre Levy, Δυνητική πραγματικότητα, σελ. 22, 1η παρ., εκδόσεις Κριτική) Στην περίπτωση του Φάκου η διαφορά μεταξύ υπερηρωισμού και καθημερινότητας εντοπίζεται σε γεγονότα καθημερινά, το ξύρισμα, τα ψώνια, τον έρωτα, ως συμβάντα δυνητικά, θεωρώντας τον υπερηρωισμό ως πραγματικότητα. Οι ήρωες βγαίνουν από την πραγματικότητα τους όταν είναι καθημερινοί. Οι ήρωες βιώνουν [εργάζονται] δυνητικά τον ηρωισμό τους ως την καθημερινότητα εν ενεργεία φάση, ενώ εμείς ως καθημερινοί πρέπει να εργαζόμαστε δυνητικά την καθημερινότητα ως ηρωική εν ενεργεία φάση. Κάθε οντότητα λειτουργεί τις δυνητικότητές της: ένα συμβάν, την αποφασιστικότητα, την αναγκαιότητα λύσεων που τη ζωογονούν, τα προβλήματα που την κινητοποιούν, συνιστούν ένα ουσιώδες τμήμα των προσδιορισμών που το συναποτελούν. Αυτή η εν ενεργεία φάση, η ενεργοποίηση είναι δημιουργία, επινόηση μιας μορφής με αφετηρία και στόχευση δυνάμεων και σκοπών. Μέσα σε ένα προκαθορισμένο σύνολο δυνατοτήτων οι υπερήρωες χρειάζονται την καθημερινότητα ως μια δυνητική φάση συγκρότησης των απελεύθερων πράξεών τους. Η μικροαστικότητα της καθημερινότητας χρειάζεται την ηρωικότητα ως μια δυνητική στόχευση απελευθερωτικών πράξεων. Συνειδητοποιείστε τη δυνητικότητα της ζωής και η συμμετοχή σας σε μια οντολογική ζωή είναι η ενάγουσα δύναμη αυτοδημιουργίας και ενανθρωπισμού. Οι τρεις δυνητικοποιήσεις που παρήγαγαν το ανθρώπινο ον είναι οι γλώσσες ως δυνητικοποίηση του παρόντος, του εδώ και τώρα, η τεχνική ως δυνητικοποιήση των πράξεων, των ενεργειών του σώματος και του φυσικού περιβάλλοντος και, τέλος, το συμβόλαιο ή τη συμφωνία που δυνητικοποιεί τις κοινωνικές σχέσεις: δηλαδή τη βία. Μόνο η τέχνη από τις δυνητικές επινοήσεις του ανθρώπου αποτελεί την δυνητικοποίηση της δυνητικότητας. Ανήκει στο πεδίο της γλώσσας για αυτό και δεν την κατηγοριοποιούμε. «Η δυνητικότητα είναι ένας πόλεμος ενάντια στην ευθραυστότητα, στην οδύνη, στη φθορά. Αναζητώντας ασφάλεια και έλεγχο επί των πραγμάτων επιδιώκουμε το δυνητικό, επειδή μας οδηγεί προς οντολογικές περιοχές, που οι συνήθεις κίνδυνοι δεν μπορούν να αγγίξουν. Η τέχνη θέτει ερωτήματα σ’ αυτή την τάση και συνεπώς δυνητικοποιεί τη δυνητικοποιήση, επειδή επιζητεί ταυτόχρονα μια διέξοδο από το εδώ και τώρα, καθώς και την έξαρση των αισθήσεων». (Pierre Levy, Δυνητική πραγματικότητα, σελ. 103, 2η παρ. εκδόσεις Κριτική) [Χ.Κ.] Χρήστος Σκούρτης – Χάρης Κοντοσφύρης

Οι Πρώτες Ταινίες με Υπερήρωες (μέρος 1ο) Πριν από την τριλογία του Batman και τους Avengers, οι ταινίες υπερηρώων ήταν πολύ διαφορετικές Πριν τις επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, πριν τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις στο σενάριο και τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες στο box-office, οι χάρτινοι ήρωες της DC και της Marvel δεν έχαιραν και της καλύτερης μεταχείρισης από τα κινηματογραφικά στούντιο. Μπορεί η πρώτη ταινία του Superman (1978) με τον Christopher Reeve και τα Batman (1989) και Batman Returns (1992) του Tim Burton να αποτελούν εξαιρετικά δείγματα κινηματογραφικής μεταφοράς υπερ-ηρωικών κόμικς στη μεγάλη οθόνη αλλά αποτελούν δυστυχώς λαμπρές εξαιρέσεις απέναντι σ' ένα ορυμαγδό από κιτς, κακογυρισμένες, low-budget ταινίες. Η φρενίτιδα της τελευταίας 15ετίας με τα superhero movies ξεκίνησε με το πρώτο Blade του 1998 (ναι, είναι χαρακτήρας της Marvel) και πήρε την ανιούσα με το πρώτο X-Men του 2000. Και κάπως έτσι αυτού του είδους το cinema σταδιακά απενοχοποιήθηκε πλήρως στα μάτια των θεατών είτε εξαιτίας της ενήλικης και σκοτεινής προσέγγισης της τριλογίας του Batman από τον Christopher Nolan είτε με τα 143 λεπτά geek οργασμού που προσέφερε το The Avengers, του θεού των nerds, Joss Whedon και κατέληξε να κατέχει μία μεγάλη μερίδα της ετήσιας κινηματογραφικής παραγωγής. Ας δούμε όμως μερικές προηγούμενες απόπειρες μεταφοράς γνωστών κόμικς της Marvel και της DC στο κινηματογράφο ή την τηλεόραση, που μπορεί σήμερα να φαντάζουν αφελείς, αλλά έχουν αποκτήσει πια ένα cult status. 1. Superman and the Mole Men (1951) Original Superman Trailer Η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του Superman (οι δύο προηγούμενες, live-action ταινίες του Superman του 1948 και 1950, που είχαν ήδη προβληθεί στους κινηματογράφους, είχαν τη μορφή μικρού μήκους επεισοδίου προσαρτημένο σε μία μεγαλύτερου μήκους ταινία) και γυρίστηκε σε διάστημα μόλις 12 ημερών σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα σε ένα στούντιο. Ασπρόμαυρο, με 58 λεπτά διάρκεια,το συγκεκριμένο φιλμ λειτούργησε ως δοκιμαστικό για να εξεταστεί από τους παραγωγούς Whitney Ellsworth και Robert J. Maxwell η δυναμική που θα είχε η νέα τηλεοπτική τους σειρά ονόματι The Adventures of Superman. Τελικά, το «Superman and the Mole Men» κατέληξε να παιχτεί και ως διμερές επεισόδιο μέσα στη σειρά με τον τίτλο «The Unknown People». Η συγκεκριμένη ταινία είναι φοβερά old -school και πιστή μέχρι αηδίας στο παλιό κόμικς. 2. Batman (1966) Batman (1966) Trailer ΝΑΝΑΝΑΝΑΝΑΝΑΝΑΝΑ! Batman! To συγκεκριμένο Batman γυρίστηκε το 1966 βασισμένο στην ομώνυμη, τηλεοπτική σειρά και αποτελεί μάλιστα την πρώτη, full-length κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου ήρωα της DC Comics. Κυκλοφόρησε από την 20th Century Fox και στη ταινία πρωταγωνιστούσε ο Adam West ως Batman και ο Burt Ward ως Robin. Όσο και να το κοροϊδεύετε και να το χλευάζετε, αυτό το Batman, πέρα από του γεγονότος ότι ήταν το πρώτο, ήταν τρομερά μοντέρνο και διασκεδαστικό για την εποχή του. Μα ποιον κοροϊδεύω; Από που να αρχίσω να πρωτοσχολιάζω… από τις σχεδόν «αποκριάτικες» στολές τους, από τη κοιλίτσα του συμπαθέστατου Batman, από το καρα-cult λογότυπο ή από το «ΝΑΝΑΝΑΝΑ» του μουσικού θέματος; Κάποιες σκηνές δείχνουν τόσο γελοίες που συναγωνίζονται στα ίσια τις ρώγες και τις ατάκες από το Batman και Robin με πρωταγωνιστή τον έκτο καλύτερο Batman, George Clooney. 3. The Amazing Spider-Man TV movie (1977) Το 1977, στις ΗΠΑ μεταδίδονταν μια prime-time, τηλεοπτική σειρά βασισμένη στον Spider-Man. Πρωταγωνιστούσε ο Nicholas Hammond ως Peter Parker και όταν φορούσε την κόκκινη στολή του, το alter ego του είτε στριφογύριζε πάνω σε τοίχους και ταβάνια, είτε τα έβαζε με διάφορους κακούς. Ωστόσο, οι κακοί ήταν ή απλοί εγκληματίες ή διεφθαρμένοι επιχειρηματίες∙ άτομα, των οποίων η παρεκκλίνουσα συμπεριφορά δεν έχρηζε αντιμετώπισης από ένα ήρωα με σούπερ δυνάμεις. Από τα επεισόδια της σειρά προέκυψε και η συγκεκριμένη τηλεταινία, η οποία αντικειμενικά ήταν πολύ μέτρια και τα εφέ της ήταν κακά ακόμα και για τα τέλη της δεκαετίας του 70. Αργότερα, ακολούθησαν άλλες δύο τηλεταινίες το 1978 και το 1979, οι οποίες ήταν και αυτές απλά, τηλεοπτικά επεισόδια μονταρισμένα μεταξύ τους. 4. The Incredible Hulk TV Movie (1977) Την ίδια εποχή με το The Amazing Spider-Man, προβλήθηκε άλλη μία τηλεταινία που έπαιξε το ρόλο του «πιλότου» για την τηλεοπτική σειρά The Incredible Hulk. Αντίθετα, από τον άνθρωπο-αράχνη, η τηλεοπτική σειρά με τον Hulk μπορεί να θεωρηθεί κάπως πιο επιτυχημένη. Το alter ego του Hulk ο Bruce Banner αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομα του σε David για χάρη της σειράς καθώς οι παραγωγοί πίστευαν πως το Bruce ακούγονταν κάπως… gay. Το δίπολο μεταξύ του φυγά David Banner/ Hulk και του δαιμόνιου δημοσιογράφου που προσπαθεί να τον ξεσκεπάσει Jack McGee ήταν ο άξονας πάνω στον οποίο βασίστηκε όλη η σειρά. Το πιο αστείο και ταυτόχρονα πιο έξυπνο κομμάτι της σειράς ήταν το γεγονός ότι ο Bill Bixby έπαιζε μεν τον Banner αλλά ο Lou Ferrigno έπαιζε τον Hulk, όπου ο τελευταίος ήταν κτήνος από μόνος του και απλώς χρειαζόταν ένα ελαφρύ στρώμα πράσινου μακιγιάζ. Επίσης, αν δεν κάνω λάθος ο Thor (με το Mjolnir του να μοιάζει αγορασμένο από τα Jumbo) και ο DareDevil έκαναν εμφανίσεις στις διάφορες τηλεταινίες του Hulk. 5. Captain America TV Movie (1979) Captain America(1979) Για ακόμη μία φορά, μία τηλεταινία χρησιμοποιείται ως μέσο παρουσίασης και προώθησης μία καινούργιας σειράς στο φιλοθεάμον κοινό. Όπως η μερίδα του λέοντος των προσπαθειών αυτών, έτσι και η συγκεκριμένη πάσχει σε πάρα πολλούς τομείς. Το κυριότερο πρόβλημα της ήταν το σενάριο καθώς οι παραγωγοί θεώρησαν ορθό να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων το βασικό στόρυ του κόμικς. Το στόρυ αυτό, όπως όλοι ξέρουμε, περιστρέφονταν γύρω από ένα στρατιώτη του 2ου Παγκόσμιου Πόλεμου, του οποίου όλα τα προβλήματα συνοψίζονταν στο ρητό «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής» και τη μετέπειτα μεταμόρφωση του σε υπερμπρατσωμένη, κινούμενη, αμερικάνικη σημαία με μοναδική αποστολή να δέρνει ακατάπαυστα τους Ναζί φέροντας πάντα μαζί του την άθραυστη, αστερόεσσα (star-spangled που λέει και Εθνικός Ύμνος των ΗΠΑ, βρε αδερφέ) ασπίδα του. Στην τηλεοπτική σειρά, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, καθώς τον πρωταγωνιστή μας, Steve Rogers (Reb Brown), τον συνόδευε ένα πάρα πολύ εντυπωσιακό résumé συγκριτικά με τον ομόλογο του στα κόμικς. Ο Steve Rogers ήταν γιος ενός πρώην κυβερνητικού επιστήμονα, πρώην πεζοναύτης (όντας μάλιστα τόσο πατριώτης που κέρδισε το παρατσούκλι Captain America)και τον ελεύθερο χρόνο καταλάγιαζε τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες ζωγραφίζοντας. Δυστυχώς, μία μαύρη μέρα ο «ήρωας» μας παθαίνει ένα σοβαρό ατύχημα και αναγκάζεται να του χορηγήσουν μία φόρμουλα με το κωδικό όνομα F.L.A.G. (Full Latent Ability Gain) με σκοπό να ξεπεράσει τον κίνδυνο για τη ζωή του. Η φόρμουλα, όμως τού προσέφερε, πέραν της ζωής του, και μία σούπερ σωματική διάπλαση αντίστοιχη δύο body builder-άδων μαζί. Κατόπιν προτροπών του πατέρα του, ο Steve Rogers θα γίνει ο Captain America, ο οποίος φορώντας την στολή, το κράνος του και την ημιδιάφανη ασπίδα του (που μάλλον ήταν παρμένα από stuntman σε τσίρκο -μόνο τα κρόσσια λείπανε) καβαλούσε την μοτοσυκλέτα του (όλα σετάκι στα χρώματα της αμερικάνικης σημαίας) και πολεμούσε το κακό. 6. Supergirl (1984) SuperGirl [1984] - Trailer Θα προσπεράσω τις ταινίες Dr. Strange (Marvel Comics, 1978) και Swamp Thing (DC Comics, 1982) καθώς οι προαναφερθέντες ήρωες δεν είναι ιδιαιτέρα γνωστοί και θα ασχοληθώ με το σόι από τον Krypton και πιο συγκεκριμένα με την ξαδέρφη του Superman, την Supergirl. Η κοντή της φούστα και τα ξανθά της μαλλιά μας απασχόλησαν κινηματογραφικά το 1984 υπό την μορφή spin-off ταινίας, εκπορευόμενη από την κύρια κινηματογραφική σειρά ταινιών του Superman. Στην ταινία πρωταγωνιστούν πέραν της Helen Slater ως Supergirl, η Faye Dunaway και ο Peter O'Toole. Διόλου ευκαταφρόνητο cast, δηλαδή. Παρόλ' αυτά, η ταινία έχει κάποια αδύναμα και σχεδόν αστεία σημεία. Εξηγούμαι. Τόσο κόμικς όσο και η ταινία όλα ξεκινάνε από την Argo City, μία πόλη η οποία εδρεύει πάνω σε ένα κομμάτι του πλανήτη Krypton, το οποίο έχει μείνει ανέπαφο από την τεράστια έκρηξη που διέλυσε τον πλανήτη και συνεχίζει να πλέει ελεύθερο στο διάστημα. Η πόλη, ωστόσο, φέρει ακόμη τη βαρύτητα και την ατμόσφαιρα της και τις διατηρεί ανέπαφες…εντελώς…(Ρουφάτε τον, νόμοι της φυσικής! ). Η Supergirl, λοιπόν, στέλνεται στη Γη για να περισώσει το Omegahedron (κάτι που μοιάζει με βάση για ρεσώ), το οποίο για την Argo City ήταν ότι τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια για την Πτολεμαΐδα. Στη Γη το βρίσκει μια κακιά μάγισσα (Faye Dunaway) και αρχίζουν να περιπλέκονται τα πράγματα. το άρθρο εδώ: luben.tv

Από τις σελίδες των κόμικς πέρασαν στα πλατό της Έβδομης Τέχνης, πραγματοποιώντας μια ενδιάμεση στάση στην ανθηρή φαντασία κάθε λιλιπούτειου αναγνώστη που τους λάτρεψε σε βαθμό θρησκείας. Πλέον, κάθε συλλεκτικό τεύχος τους αξίζει μια ολόκληρη περιουσία. Ωστόσο η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τη γένεση των υπερ-ηρώων των comics, είναι πολύ πιο σκοτεινή απ’ όσο νομίζαμε. Ο φάκελος με το πολιτικώς ορθό παρελθόν τους μόλις άνοιξε... Ιούνιος του 1938 και οι ΗΠΑ στρώνουν κόκκινο χαλί για να υποδεχτούν στην κοινωνική τους συνείδηση τον μεγαλύτερο υπερ-ήρωα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Το όνομα αυτού: Superman. Μόνο που σε αντίθεση με την εκδοχή που γνωρίζουμε, ο τόπος καταγωγής του δεν ήταν ο μακρινός πλανήτης Κρύπτον, αλλά το… Κλίβελαντ του Οχάιο. Εκεί κοινώς όπου δυο νεαροί Εβραίοι, ονόματι Jerry Siegel και Joe Shuster, εμπνεύστηκαν σε πρώτη φάση τη δημιουργία του. Η συνέχεια γνωστή. Οι Siegel και Shuster, σε συνεργασία με την αμερικάνικη εταιρεία comics D.C., κατάφεραν να εκδώσουν το πρώτο τεύχος του ήρωα που χρόνια αργότερα ενσάρκωσε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη ο (αείμνηστος) Christopher Reeve. Το πρώτο τεύχος του Superman έγινε ανάρπαστο. Και η εξήγηση γι’ αυτό ήταν προφανής. Η ανάγκη για ανεύρεση ειδώλων ήταν επιτακτική στην αμερικάνικη καθημερινότητα της εποχής εκείνης, αφού στον ευρωπαϊκό χώρο είχαν αρχίσει ήδη να διακρίνονται έντονα και με σταθερά αυξανόμενους ρυθμούς τα πρώτα σημάδια της ναζιστικής πρόκλησης. Η τραγική ειρωνεία του project «Superman», ωστόσο, ήταν πασιφανής στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Και η εξήγηση γι’ αυτό ήταν ότι το άτομο που είχε πρώτο εμπνευστεί και εισάγει την ιδέα και το όραμα της δημιουργίας ενός «υπερανθρώπου» στα πρότυπα του Νίτσε, ήταν το ίδιο που πολεμήθηκε συστηματικά μέσα από τις σελίδες του διάσημου υπερ-ήρωα. Ο Αδόλφος Χίτλερ -περί ου ο λόγος-στο βιβλίο του «Mein Kampf» (σ.σ. «Ο Αγών Μου»), κάνει λόγο για τη δημιουργία ενός στρατού αποτελούμενου από εξελιγμένους σωματικά στρατιώτες , που κάτω από τη δική του ηγεσία θα τον βοηθούσαν να κατακτήσει τον κόσμο. Άθελά του όμως εκείνη τη στιγμή έδινε το έναυσμα στους δυο νεαρούς Εβραίους, να δημιουργήσουν τον δικό τους υπερ-ήρωα. Όταν ο Siegel και ο Shuster πρωτοσυνέλαβαν την ιδέα, είχαν στο μυαλό τους να κατασκευάσουν μια φανταστική ηρωική φυσιογνωμία, που θ’ αποτελούσε τον ιδανικό προστάτη των Εβραίων απέναντι στην απειλή του Χίτλερ. Αλλά ο «Σούπερ Εβραίος» ήταν μια ιδέα που δεν ευδοκίμησε, επειδή αναφερόταν μόνο στο δικό τους έθνος. Αντίθετα, ο Superman βρήκε ανταπόκριση, όχι μόνο στις εβραϊκές κοινότητες της Αμερικής, αλλά και σε ολόκληρη την αμερικάνικη κοινωνία. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που συνοδεύτηκε από τις αρχικές θριαμβευτικές νίκες του Χίτλερ, ο κίνδυνος της προέκτασης και της προέλασης της ναζιστικής Γερμανία όπλισε τα χέρια όχι μόνο των στρατιωτών, αλλά και των σκιτσογράφων. Ο Superman, που αποτελούσε το αγαπημένο comic της εποχής, μετατράπηκε εν μια νυκτί στον απόλυτο εκδικητή, όχι του Lex Luthor και της αμερικάνικης εγκληματικής κοινωνίας, αλλά του ηγέτη του Τρίτου Ράιχ! Τα τεύχη ξεπουλούσαν το ένα μετά το άλλο και το κεντρικό τους θέμα ήταν οι συνεχόμενοι θρίαμβοι του Superman ενάντια στο ναζιστικό στρατό. Στο εξώφυλλο του 17ου τεύχους μάλιστα, εικονίζεται ο ήρωας να έχει συλλάβει (με περίσσιο ύφος υπερηφάνειας και σαρκασμού) από το γιακά έναν τρομοκρατημένο -σε σημείο γελοιότητας- Χίτλερ μαζί με τον Ιάπωνα ηγέτη Χιροχίτο. Το μήνυμα ήταν προφανές: μπροστά στον ήρωα που προστατεύει την Αμερική ο Χίτλερ… αφοδεύει τα παντελόνια του. Άλλωστε ο Superman εκπροσωπούσε «την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και (βεβαίως-βεβαίως) τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Τοιουτοτρόπως, την ίδια περίοδο ξεπετάχτηκαν νέοι ήρωες τόσο από τα γραφεία της Marvel όσο και από τα αντίστοιχα της D.C. Όλοι τους γνωστοί και αγαπημένοι: Batman, Flash, Captain Marvel κ.ο.κ. Ο σκοπός όλων αυτών, αυτονόητος. Να καταστρέψουν το χιτλερικό καθεστώς! Απ’ όλους αυτούς όμως κανείς δε θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως ενδεικτικότερος εχθρός του Χίτλερ από τον άνθρωπο που έφερε στη στολή (και την ασπίδα) του τα χρώματα της αστερόεσσας. Ο λόγος φυσικά για τον Captain America, το comic-σύμβολο της Αμερικής, η -φανταστική-ιστορία του οποίου ξεκινάει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Captain America και Thor, δύο εμβληματικές μορφές στο χώρο των comics Το story γνωστό: ο νεαρός εθελοντής στο στρατό, Steve Rogers, αποφασίζει να λάβει μέρος σε ένα αμερικάνικο πείραμα που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός υπερφυσικού -σε ικανότητες- στρατιώτη. Το εγχείρημα (φυσικά) πετυχαίνει και ο Captain America είναι γεγονός! Ποιος είναι αυτός που τον μαθαίνει πρώτος; Μα ποιος άλλος από τον… Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος για μια ακόμη φορά αναλαμβάνει να ενσαρκώσει-εν αγνοία του-τον κακό σε άλλο ένα comic. Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του Captain America ο ομώνυμος ήρωας παρουσιάζεται να τρυπώνει στα μυστικά γραφεία των ναζί και να γρονθοκοπεί με μανία τον Φύρερ. Η παραπάνω απεικόνιση γίνεται δεκτή μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού από τους Αμερικανούς και ο νέος υπερ-ήρωας κερδίζει μέσα σε λίγες μέρες πόντους που τον ανεβάζουν ιεραρχικά στην… προεδρική θέση μεταξύ όλων των μασκοφόρων εκδικητών των ΗΠΑ. «Η συγκεκριμένη εικόνα (του Captain America να χτυπάει βάναυσα τον Χίτλερ) αποτυπώνει αυτό που θα ήθελαν να κάνουν όλοι οι Αμερικάνοι. Εφόσον, όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα, ας το απολαύσουμε τουλάχιστον στο comic», είναι το μήνυμα που περνάνε στην πλειοψηφία τους τα αμερικάνικα ΜΜΕ. Κι όμως τα πράγματα δε θα έμεναν για πάντα έτσι. Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνδυασμό με την ήττα του Χίτλερ, στέρησαν από τους υπερ-ήρωες το σκοπό της ύπαρξής τους. Η επιβολή της βίας από πλευράς τους πλέον δεν εξυπηρετούσε σε κάτι, εξ ου και η εισήγηση σε νέες βάσεις που επέβαλλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ στις εταιρείες των comics. Το νέο μήνυμα έχει ως εξής: «Δε χρειάζεται να καταργήσετε τους υπερ-ήρωες, όμως εφεξής θα υφίστανται λογοκρισία οι σκηνές βίας στις σελίδες τους». Η καινούργια εποχή παράσχει εικόνες που το λιγότερο που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν είναι τραγελαφικές, καθώς όλοι οι υπερ-ήρωες χάνουν την ταυτότητά τους. Ο Superman βοηθάει την μέση αμερικανίδα νοικοκυρά στα ψώνια της. Ο Batman και ο Robin παρελαύνουν με μια σημαία ειρήνης. Ο Captain America με το Thor γευματίζουν παρέα σε εστιατόριο πίνοντας κρασί. Τα αποτελέσματα σε όλη αυτή την αλλαγή του concept φυσικά αρχίζουν να γίνονται αισθητά. Οι πωλήσεις πέφτουν θεαματικά και οι εταιρείες D.C. και Marvel φτάνουν στα όρια της διάλυσης. Είναι προφανές ότι κάτι χρειάζεται ν’ αλλάξει. Ότι χρειάζεται ένα γεγονός, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ούτως ώστε να ανάψουν πάλι τα αίματα. Όπερ κι εγένετο! Ο πόλεμος στο Βιετνάμ αποδεικνύεται το κατάλληλο σπίρτο για να πυροδοτήσει εκ νέου το φιτίλι της δράσης στα comics. Η λογοκρισία της βίας εξαλείφεται και οι υπερ-ήρωες τίθενται αντιμέτωποι ύστερα από χρόνια με το καρμικό τους πεπρωμένο να ξυλοφορτώνουν τους «κακούς». Τα πράγματα μπαίνουν πλέον στο αυλάκι και με την απαρχή του νέου αιώνα αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη ίντριγκα. Ο νέος κακός ονομάζεται Μπιν Λάντεν και για όσο καιρό θα εξακολουθήσει να μένει ασύλληπτος από τις αμερικάνικες κατασκοπικές υπηρεσίες, θα δίνει έμπνευση για πολλές ιστορίες στο χαρτί. Το έκτακτο τεύχος του Spiderman (2001) που εκδόθηκε λίγες μέρες ύστερα από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και το οποίο παρουσίαζε μέσα στις σελίδες του τον ήρωα να είναι αυτόπτης μάρτυρας στο ολέθριο γεγονός και να ορκίζεται καταρρακωμένος εκδίκηση, απλά δίνει τη νέα διάσταση της υπόθεσης. Ο εχθρός βρίσκεται γι’ ακόμη μια φορά προ των πυλών. Φορέστε μάσκα και αναλάβετε! http://cobrasports.g...8-superman-mags

Σαρώνει στον μετριοπαθή αραβικό κόσμο το κόμικ «Τhe 99» με «φιλικούς προς τη Δύση» μουσουλμάνους χάρτινους ήρωες Οι 99 υπερήρωες του (καλού) Αλλάχ Είναι μουσουλμάνοι. Και ανίκητοι. Κυνηγάνε τους «κακούς» σε κάθε γωνία του πλανήτη, αλλά ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Τιμωρούν την αδικία και δεν χρησιμοποιούν ποτέ όπλα, μόνο τις υπεράνθρωπες δυνάμεις που τους χαρίζουν οι «99 μαγικές πέτρες», μία για κάθε ιδιότητα του Αλλάχ. Κάτι σαν το μαγικό φίλτρο των Γαλατών του Αστερίξ σε διπλή εκδοχή:ανατολίτικες «Χίλιες και μια νύχτες» και «Σούπερμαν» μαζί. Ισλαμισμός; Τρομοκρατία; Οσάμα μπιν Λάντεν; Ούτε λόγος! Οι χάρτινοι ήρωες, άνδρες και γυναίκες, του επιτυχημένου αγγλόφωνου και αραβόφωνου κόμικ «Οι 99» θυμίζουν «καλές κι αγαθές» μουσουλμανικές εκδοχές του Μπάτμαν ή της Γουόντερ Γούμαν. Και διαβάζονται μονορούφι από παιδιά στο Κουβέιτ, στον Λίβανο, στην Ιορδανία, αλλά και από τους γόνους της αραβικής διασποράς στην Ευρώπη και στην Αμερική. Πετάνε, τρέχουν πιο γρήγορα από τον Καρλ Λιούις, διαθέτουν υπερόραση, «δαμάζουν» τη φωτιά ή το νερό και μπορούν να μείνουν αόρατοι από τους εχθρούς τους. Ο «καλός» είναι ο σοφός Ραμζί Ραζέμ. Ακούνε τις συμβουλές του. Ο «κακός» είναι ο σατανικός Ρουγκάλ. Μάχονται για να τον εξαφανίσουν. Εχουν εξωτικά ονόματα όπως Τζαμπάρ ο Πανίσχυρος, Σάμντα η Ατρωτη, Μπατίνα η Κρυμμένη, Μπάρι ο Θεραπευτής, Μουμίτα η Καταστροφέας, Νταρ ο Δοκιμαστής και Χάντια η Οδηγός. Μάλιστα οι στολές της «Μπατίνα» και άλλων τεσσάρων γυναικών περιλαμβάνουν καλύπτρα της κεφαλής ή και ολόσωμη μπούρκα. Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους «99», μια ομάδα υπερηρώων που έφερε στο φως η δημιουργική φαντασία του 39χρονου καλλιτέχνη κόμικς Ναΐφ αλ Μουτάουα. Γεννημένος στο Κουβέιτ, με σπουδές ψυχολογίας στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Ταφτς και διοίκησης επιχειρήσεων στο Κολούμπια, θεωρείται ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του προοδευτικού Ισλάμ καθώς και σφοδρός πολέμιος του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Η σκέψη για το πρώτο μουσουλμανικό κόμικ με υπερήρωες «φυτεύτηκε» στο κεφάλι του λίγο μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. «Μα τι έπαθε το Ισλάμ;Πόσο απογοητευμένος θα πρέπει να είναι ο Αλλάχ μαζί μας!» αναρωτιόταν μια μέρα του 2003. «Η επόμενη σκέψη μου ήταν ότι ο Αλλάχ έχει 99 ιδιότητες: είχα μόλις βρει την κεντρική ιδέα» δήλωσε πρόσφατα ο κ. Αλ Μουτάουα σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Οbserver». Ετσι το 2006 έφτιαξε έναν εκδοτικό οίκο στο Κουβέιτ, την Τeshkeel Comics, και κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος των «99». Η επιτυχία ήταν αναπάντεχα μεγάλη. Κάθε νέα μηνιαία περιπέτεια γίνεται ανάρπαστη, ένα θεματικό πάρκο έχει ήδη κατασκευαστεί στο Κουβέιτ και τώρα γυρίζονται τα πρώτα επεισόδια για την τηλεόραση, ενώ θα ακολουθήσει κινηματογραφική ταινία. Ο ίδιος ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε ότι η σειρά «συμβάλλει στη θρησκευτική συμφιλίωση Ανατολής και Δύσης». Το επόμενο βήμα του κ. Αλ Μουτάουα ήταν να «παντρέψει» τους υπερήρωες δύο διαφορετικών πολιτισμών. Γι΄ αυτό πήγε στη Νέα Υόρκη και προσέγγισε τον σεναριογράφο Στιούαρτ Μουρ και τον σκιτσογράφο Τζον Μακρί. Κάπως έτσι προέκυψε η νέα μίνι σειρά κόμικς της διάσημης αμερικανικής εταιρείας DC Comics, με τίτλο «Justice League of Αmerica/Τhe 99», που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες, στις 27 Οκτωβρίου. Οι ήρωες της DC Comics, ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν, η Γουόντερ Γούμαν και ο Φλας Γκόρντον, συνεργάζονται με τον Τζαμπάρ, τη Σάμντα, τη Μουμίτα και τον Νταρ προκειμένου να σταματήσουν την εγκληματική δράση του Ρουγκάλ μαζί με έναν, προς το παρόν άγνωστο, νέο «κακό» χαρακτήρα της DC. Ο κ. Αλ Μουτάουα ελπίζει ότι αυτή η χάρτινη «συμμαχία» θα πετύχει τη σύγκρουση με τη μισαλλοδοξία. Και όμως, κάποιοι φανατικοί στις ΗΠΑ αντιμετωπίζουν το νέο κόμικ ως ένα είδος δούρειου ίππου. Υπερσυντηρητικές ιστοσελίδες προειδοποιούν ότι «αποτελεί ακόμη μία προσπάθεια πολιτιστικής εισβολής του Ισλάμ στη χριστιανική Αμερική». Το αφτί του εμπνευστή των «99» όμως δεν ιδρώνει. «Μια μειονότητα αλαζόνων μουσουλμάνων χρησιμοποιεί το μολύβι από τις σφαίρες για να σκοτώσει μαζικά, σε μια ανείπωτη προσβολή στο όνομα του Ισλάμ. Εμείς μέσα από τους “99” χρησιμοποιούμε το μολύβι της πένας μας για να πάρουμε θέση. Για το καλό όλων μας,ελπίζω η πένα να αποδειχθεί ισχυρότερη από το ξίφος» απαντά ο κ. Αλ Μουτάουα. Ο σοφός Ραμζί Ραζέμ, alter ego του δημιουργού Ο δρ Ραμζί Ραζέμ, αδιαφιλονίκητος χάρτινος ηγέτης των «99», είναι (ακριβώς όπως και ο σεναριογράφος και σχεδιαστής Ναΐφ αλ Μουτάουα- «τυχαίο» ; - ψυχολόγος και ιστορικός, απευθείας απόγονος της σέκτας «Φύλακες της Σοφίας». Σύμφωνα με την υπόθεση, τα 99 γνωρίσματα του Αλλάχ είναι κωδικοποιημένα σε 99 μαγικές πέτρες, τις «Πέτρες του Φωτός». Αυτές χαρίζουν στον κάτοχό τους υπεράνθρωπες δυνάμεις και είναι διασκορπισμένες σε όλον τον κόσμο. Τις κατέχουν 99 νέοι και νέες, κυρίως από μουσουλμανικές χώρες. Η σέκτα, μέσω του δρος Ραζέμ, τους στρατολογεί και τους βάζει να πολεμήσουν εναντίον του άπληστου Ρουγκάλ, αρχηγού των κακών, ο οποίος θέλει να αποκτήσει για τον εαυτό του όλη τη δύναμη από τις 99 «πέτρες της φωτιάς». link: http://www.tovima.gr...0#ixzz15J403EkR

Aς ξεκινήσω με μια σύντομη εισαγωγή.Στο φετινό comicdom που ήταν προσκαλεσμένος ο Ρομίτα στο Q&A Session κάποιος έκανε την ερώτηση «Γιατί υπάρχουν λίγες γυναίκες δημιουργοί κόμικς». Η απάντηση του Ρομίτα αν και ήταν η προφανής μου φάνηκε ειλικρινής.Συγκεκριμένα απάντησε (στο περίπου ,δεν θυμάμαι ακριβώς) το εξής «Μπορείς να κάνει την ίδια ερώτηση για οποιαδήποτε μειονότητα.Γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί μαύροι δημιουργοί κόμικς ; Γιατί δεν υπάρχουν αρκετές γυνάικες δημιουργοί;Σε τι οφείλεται αυτό; Έχω αναρωτηθεί κι εγώ πολλές φορές και ακόμα δεν έχω βρει απάντηση.Ειλικρινά δεν ξέρω» . Ξεφεύγοντας λίγο από αυτή την ερώτηση ,πάμε σε μια ίσως πιο βαθιά; Γιατί δεν υπάρχουν υπερήρωες που να ανήκουν σε κοινωνικές μειονότητες .Σίγουρα ένας δημιουργός που ανήκει κάποια μειονότητα μπορεί να έχει κάποια επίδραση στους ομοίους του, φανταστείτε όμως τι επίδραση θα είχε ένα φανταστικός ήρωας που ανήκει σε κάποια μειονότητα στους ομοίους του.Παρόλα αυτά βλέπουμε πως δεν υπάρχουν και τόσοι πολλοί ήρωες που να ανήκουν σε ομάδες που δεν αποτελούν την πλειοψηφία. Το παρακάτω δοκίμιο προσπαθεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση ,και κατά την γνώμη μου απαντά αρκετά ορθά. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το όχι και τόσο μεγάλο κείμενο.Είναι στα Αγγλικά.