Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Ρόι Ρέις'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. O ανταγωνισμός των εφημερίδων γίνεται καμιά φορά αιτία για ωραίες εκπλήξεις. Ετσι, μετά τις ιστορίες του Ερίκ Καστέλ που επανακυκλοφόρησαν πρόσφατα από το Εθνος, αύριο στα Νέα επιστρέφει ο άνθρωπος που μεγάλωσε δυο γενιές ποδοσφαιρόφιλων, ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός ήρωας όλων των εποχών, ο Ρόι Ρέις, οι ιστορίες του οποίου κράτησαν δεκαετίες και τις πρωτογνωρίσαμε στο περιοδικό Αγόρι κυρίως, αλλά και στο Τρουένο και στο Μπλεκ. Η εφημερίδα επέλεξε να μας ξαναθυμίσει την δεύτερη περίοδο του Ρόι, σίγουρα την πιο καλοσχεδιασμένη και πιθανότατα την καλύτερη. Υπάρχει μια πρώτη, με τα χρόνια της αθωότητας του Ρόι, που το σκίτσο είναι ακόμα απλό, και μια τρίτη, πιο σκοτεινή, όπου ο ήρωάς μας ξενιτεύεται και πάει στην Ιταλία μετά από ένα ατύχημα. Στην δεύτερη περίοδο οι ιστορίες είναι οι πιο ενδιαφέρουσες: ο Ρόι είναι εθνικός ήρωας, παίκτης – προπονητής στους Ρόβερς, πατέρας με οικογενειακά προβλήματα. Μια εξέγερση οπαδών Τον λατρεύω τον Ρόι κι έχω γράψει για αυτόν πολλές φορές. Για μένα είναι ο μεγαλύτερος Αγγλος ποδοσφαιριστής του καιρού μας κι ας έχω δει μόνο εικονογραφημένα τα κατορθώματα του. Ο Ρόι δεν ήταν σταρ της τηλεόρασης όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Δεν έχανε τα πέναλτι στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ όπως ο Τζον Τέρι. Δεν πήγε ποτέ να παίξει στη Γερμανία όπως ο Κέβιν Κίγκαν. Κυρίως κέρδισε δυο φορές το Παγκόσμιο Κύπελλο, πράγμα που η μετά το 1970 οι αστέρες της Εθνικής Αγγλίας δεν έχουν φανταστεί καν πως θα μπορούσε να γίνει. Ο Ρόι ήταν αρχηγός της Μέλτσεστερ Ρόβερς αρχικά και στη συνέχεια προπονητής της. Ηταν παντρεμένος με την Πένι και είχε δυο κόρες κι ένα γιό τον Ρόκι, που κάποια στιγμή έγινε κι αυτός ποδοσφαιριστής, χωρίς όμως να έχει την κλάση και τα μαγικά πόδια του μπαμπά του. Ο Ρόι ήταν επίσης λάτρης της ταχύτητας και επαγγελματίας οδηγός αγώνων. Εμείς οι αληθινά πιστοί του αγοράζαμε το Τρουένο κυρίως για να διαβάζουμε τα κατορθώματα του στα ραλι – πραγματικές τρέλες, που είχαν εκνευρίσει πάρα πολύ και τον προπονητή του Γκόρντον Ντέξτερ, αλλά και τον πρόεδρο των Ρόβερς Νταν Φλέτσερ. Όταν μάλιστα ο Ρόι, παρά την πίεση της Πένι, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις υποδείξεις αυτών των δυο και έτρεξε κανονικά στο ραλι της Σκοτίας, ο πρόεδρος κι ο προπονητής τον έβγαλαν στο σφυρί και τον πούλησαν στη μισητή Κρόφορντ Σίτι. Χρειάστηκε μια αληθινή εξέγερση των οπαδών για να γυρίσει μετά από ένα μόλις μήνα στους αγαπημένους του Ρόβερς! Η νοσταλγία των μπαμπάδων Μεγάλωσα με τον Ρόι κι εν τέλη εξαιτίας του αγάπησα το ποδόσφαιρο. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 βλέπαμε στην τηλεόραση ελάχιστη μπάλα – καμία σχέση με τα τωρινά. Από το ελληνικό πρωτάθλημα είχαν αρχίσει να χάνονται μεγάλες ομάδες και μεγάλοι πρωταγωνιστές: ως πιτσιρικάδες καταπιεζόμασταν από την νοσταλγία των μπαμπάδων μας, που έλεγαν ότι είχαν δει τους καλύτερους. Είχε φύγει από τον Ολυμπιακό ο Γιώργος Δεληκάρης και με το αντίο του είχε τελειώσει κι ο θεαματικός Ολυμπιακός του Νίκου Γουλανδρή. Στον ΠΑΟΚ είχε απομείνει μόνος ο Γιώργος Κούδας. Είδαμε μόνο το αντίο του Μίμη Δομάζου, η αποχώρηση του οποίου από την ενεργό δράση σήμαινε το τέλος μιας εποχής. Η ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου ήταν κι αυτή ανάμνηση: μετά τη φυγή του Ντούσαν Μπάγεβιτς, μόνο ο Θωμάς Μαύρος είχε απομείνει να τη θυμίζει. Οι νέοι σταρ του πρωτόλειου επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ήταν κυνικοί ανελέητοι γκολτζήδες σαν το Νίκο Αναστόπουλο, νταήδες σαν τον Τάσο Μητρόπουλου, είχαν παιδικές φάτσες σαν τον Δημήτρη Σαραβάκο, και νόμιζες πως δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. Καθώς το ποδόσφαιρο άλλαζε, μόνο ο Βασίλης Χατζηπαναγής επέμενε να μας θυμίζει ότι ένα ματς μπορεί και να εξελιχτεί σε one man show. Το 1980 πήγα στο Καυτατζόγλειο να τον δω με ένα ξάδερφό μου. Ηταν τέλη Αυγούστου, ο Ηρακλής έπαιζε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ, ο Ιωσηφίδης το χε πάρει πολύ στα σοβαρά και ο Βάσια μετά τις δυο τρεις πρώτες αναίτιες κλωτσιές δεν ξανακούμπησε τη μπάλα! Γύρισα σπίτι και διάβασα τέσσερις ιστορίες σερί του Ρόι στο «Αγόρι»: ναι, ο Ρόι ήταν ο μόνος μου ποδοσφαιρικός ήρωας που δεν θα με πρόδιδε ποτέ… Τα παιδικά χρόνια Δίπλα του είναι αλήθεια πως είχε χτιστεί μια καταπληκτική ομάδα. Ο Τσάρλι Κάρτερ, με μαλλί ξανθό και ίσιο, ήταν ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας. Ο Λόφτι Πικ, σκληρός και λίγο χοντρούλης, ήταν ο βράχος της άμυνας. Ο Ντάνκαν Μακ Αϊ, που είχε αποκτηθεί από την Σέλτικ αρχικά ήταν εχθρός του Ρόι γιατί ένοιωθε σταρ, μετά όμως εξελίχτηκε σε ιδανικό παρτενέρ. Ο Τζίμι Νας έτρεχε πάντα στα δεξιά περιμένοντας τη μαγική πάσα. Ο Γκρεγκ Φόστερ εκτός από ένα καταπληκτικό αριστερό πόδι ήταν και καλός φίλος: από αυτόν ο Ρόι γνώρισε την Πένι και την παντρεύτηκε σε ηλικία 22 χρόνων. Και φυσικά υπήρχε και ο μπαμπάς του Ρόι κι ο αδερφός του, έτοιμοι πάντοτε να του δώσουν συμβουλές και να τον ακούσουν. Ειδικά ο μπαμπάς του στο κεφάλαιο «τα παιδικά χρόνια του Ρόι» ήταν πραγματικά ο άνθρωπος πίσω από το μύθο. Σχεδιασμένα και αληθινά Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι κανείς δε μπορεί να δώσει τέτοια φάλτσα στη μπάλα. Διαπίστωσα ότι το ποδόσφαιρο είναι πολύ λιγότερο θεαματικό από αυτό που περίμενα. Κυρίως κατάλαβα ότι χάρη στο Ρόι τα είχα δει όλα, πριν πραγματικά τα δω. Οι μεγάλες φάσεις που είδα ήταν απλά επανάληψη κάποιων προηγούμενων - σχεδιασμένων, αλλά εξίσου αληθινών. Ο Μαραντόνα ντρίπλαρε κάποτε όλη την Εθνική Αγγλίας, αλλά κι ο Ρόι έχει βάλει τρεις τουλάχιστον φορές αυτό το γκολ στην Κρόφορντ Σίτι. Ο Βαν Μπάστεν νίκησε τον Ντασάεφ σουτάροντας σχεδόν από τη γραμμή του άουτ: ο Ρόι έχει βάλει το ίδιο γκολ, αλλά με «ψαλίδι»! Ο Ρόναλντ Κούμαν χτυπούσε τα πιο δυνατά φάουλ του κόσμου, αλλά ο Ρόι ήταν σαφώς περισσότερο εύστοχος. Ο Μπέκαμ παντρεύτηκε την Βιτόρια, αλλά τα αισθηματικά του Ρόι ήταν πιο περίπλοκα: χώρισε την Πένι (!) και όταν τα ξαναβρήκαν αυτή πέθανε στο δυστύχημα που είχε ως οδηγός ελικόπτερου! Τότε ήταν που έκοψε και το ποδόσφαιρο από πίκρα κι έφυγε από την Αγγλία για να γίνει προπονητής στη Μόντσα. Τι να μας πει η πραγματική πραγματικότητα; Ηταν οι καλύτεροι Ο Ρόι κάποτε άνοιξε την πόρτα της ιστορίας κι από εκεί ξεπετάχθηκαν οι καλύτεροι. Ο Μπεν Λίπερ, ο σπουδαιότερος τερματοφύλακας – γιατρός. Ο Κέβιν Κοξ, το «αγρίμι» με την κορδέλα (και μια μακρινή ομοιότητα με τον Κέβιν Κήγκαν), ο Τζόν Στάρκ, ο πρώτος μισθοφόρος ποδοσφαιριστής που άλλαζε μια ομάδα το μήνα. Άλλοι ήταν γρήγοροι κι εκρηκτικοί, άλλοι εγωϊστές, αλλά με καλή καρδιά τελικά, άλλοι τα κατάφεραν γρήγορα κι άλλοι έφτασαν κούτσα κούτσα προς τη δόξα. Τώρα που ο Ρόι Ρέις, ο πατέρας όλων αυτών και ο δικός μας μεγάλος αδερφός γύρισε, ελπίζουμε να δούμε και τους υπόλοιπους. Στριφογυρίζουν στην καρδιά και στο μυαλό μας χρόνια τώρα… Πηγή
  2. Κόμικς και ποδόσφαιρο. Ένα θέμα που μάλλον συγκινεί περισσότερο τους μεγαλύτερους, χωρίς όμως να αφήνει αδιάφορους και τους νεώτερους. Βέβαια, οι παλιότερες γενιές μεγάλωσαν κυριολεκτικά διαβάζοντας τις ιστορίες που κυκλοφορούσαν από τη δεκαετία του ‘60, γνωρίζοντας την απόλυτη ακμή τους μέσα στις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80. Τα ποδοσφαιρικά κόμικς τα βρίσκαμε στα εικονογραφημένα Μπλέκ, Όμπραξ, Ζαγκόρ, Αγόρι, Γκολ, Τρουένο κλπ ως δευτερεύουσες ιστορίες, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα “ρουφήξουμε”, φτιάχνοντας παράλληλα φανταστικές σκηνές στο μυαλό μας, εκεί όπου ήμασταν εμείς που πρωταγωνιστούσαμε μέσα στα γήπεδα, είτε πετυχαίνοντας εντυπωσιακά γκολ, είτε σταματώντας τους αντίπαλους με εκπληκτικές επεμβάσεις. Έτσι λοιπόν αυτό το κείμενο, πέρα από πολλές εικόνες και χρώματα, είναι γεμάτο με νοσταλγία και αναμνήσεις. Από την εποχή που το ποδόσφαιρο αλλά και εμείς, οι τότε πιτσιρικάδες, ήμασταν αθώοι. ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ Οι πρωταγωνιστές των ποδοσφαιρικών κόμικς ήταν αμέτρητοι. Κάποιοι όμως από αυτούς ήταν πιο “διάσημοι” από τους υπόλοιπους. Και νομίζω, ότι ο πιο γνωστός απ’ όλους υπήρξε ο μεγάλος Ρόι Ρέις, αρχηγός της Μέλτσεστερ Ρόβερς (στην επάνω φωτογραφία). Από κοντά ο τερματοφύλακας γιατρός, ο θρυλικός Μπεν Λίπερ και φυσικά ο Γάλλος σούπερ-σταρ Ερίκ Καστέλ. Και η λίστα συνεχίζεται με αμέτρητους παιδικούς και εφηβικούς “ήρωες”: ο Μπίλι Ντέην, ο Ζόρικος, ο Ντάνι Κιντ, ο Χάμις Μπάλφουρ, ο Λέσλι Τόμπσον, ο Σταρκ ο μισθοφόρος, ο κούκλος Γκας, ο Τζόνι ο Έλληνας, ο Σάιμον Μπένσον, ο Τζίμι Γκραντ, ο Τζακ ο τίγρης, ο Τουίστι, ο Λέφτι, ο Τζίμι ο κεραυνός, οι Αλφαίοι, ο Μάικ, ο Ρικ Στιούαρτ και πολλοί άλλοι. Από τη δεκαετία του ‘90, όταν ξεκίνησε η παρακμή των κόμικς τσέπης, σιγά-σιγά εξαφανίστηκαν όλοι οι παραπάνω ήρωες. Την τελευταία δεκαετία όμως, έχουμε μια μεγάλη αλλαγή σε ότι αφορά τα ποδοσφαιρικά κόμικς. Μεγάλοι και μικρότεροι σύλλογοι σε όλον τον κόσμο (αλλά κυρίως στην Ευρώπη) άρχισαν να εκδίδουν τεύχη, άλμπουμ ή ακόμα και βιβλία με την ιστορία τους γραμμένη και εικονογραφημένη σε κόμικς. Έτσι έχουμε μια καινούργια προσέγγιση του είδους, τελείως διαφορετική μεν, αλλά άκρως ενδιαφέρουσα όπως θα δείτε στη συνέχεια του κειμένου. ROY OF THE ROVERS Όπως είπαμε και πριν, ο Ρόι Ρέις είναι πιθανότατα ο πιο γνωστός ήρωας των ποδοσφαιρικών κόμικς. Εμφανίστηκε στη Μεγάλη Βρετανία το 1954 (δημιούργημα του Βρετανού σκιτσογράφου Τόνι Χάρντινγκ) και διασκέδασε τους αναγνώστες του σε όλον τον κόσμο μέχρι το 1995. Ήταν ο αρχηγός της Μέλτσεστερ Ρόβερς, με τη φανέλα της οποίας όλα αυτά τα χρόνια έπαιξε σε 436 ματς πετυχαίνοντας 501 τέρματα, ενώ είχε και 43 συμμετοχές με την Εθνική Αγγλίας (52 γκολ). Ο Ρόι της Ρόβερς, όπως συνήθως τον αποκαλούσαν, κατέκτησε στη διάρκεια της καριέρας του 10 πρωταθλήματα Αγγλίας, 10 Κύπελλα Αγγλίας, 4 Κύπελλα Πρωταθλητριών, 4 Κυπελλούχων και 2 UEFA! Στην Ελλάδα τον διαβάζαμε στο “Αγόρι”. Αγωνιζόταν στη θέση του επιθετικού και το αριστερό του πόδι ήταν ασυναγώνιστο, ενώ ήταν υπόδειγμα στο fair play. Σε ένα από τα Κυπελλούχων που πήρε μέρος, η Ρόβερς αντιμετώπισε και μια ελληνική ομάδα, τον Αχιλλέα Κεραυνού! Το τέλος του κόμικ ήταν αρκετά σουρεαλιστικό, αφού πρώτα η Ρόβερς αποδεκατίστηκε από τρομοκρατική επίθεση, ενώ αργότερα ο Ρόι έχασε το αριστερό του πόδι έπειτα από πτώση ελικοπτέρου! ERIC CASTEL Άλλος ένας ποδοσφαιρικός ήρωας των κόμικς, εξίσου σημαντικός με τον Ρόι, ήταν ο Ερίκ Καστέλ, δημιούργημα του Βέλγου Ραϊμόντ Ρεντίνγκ. Ο Καστέλ, γαλλικής υπηκοότητας, “γεννήθηκε” το 1979 και σε εκείνο το πρώτο τεύχος μάθαμε ότι έπαιζε στην Ίντερ, πως απείχε αρκετό καιρό λόγω τραυματισμού και πως πήρε μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα για να κάνει μια καινούργια αρχή στην καριέρα του. Αγωνιζόταν ως αριστερό εξτρέμ και είχε - όπως και ο Ρόι - ένα αριστερό “θάνατο”! Ο Καστέλ έμεινε μια πενταετία στην Μπάρτσα (7 τεύχη) και στη συνέχεια μεταγράφηκε στην Παρί Σεν Ζερμέν (1984), με την οποία αντιμετώπισε την πρώην ομάδα του στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου των Πόλεων των Τεχνών. Η Παρί κατέκτησε το τρόπαιο χάρη στον Καστέλ, κάτι που προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών στους φιλάθλους των “μπλαουγκράνα”. Ο εκδοτικός οίκος δέχτηκε εκατοντάδες επιστολές διαμαρτυρίας, ενώ οι πωλήσεις του κόμικ παρουσίασαν κατακόρυφη πτώση! Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν οι δημιουργοί του Καστέλ, μετά από δυο τεύχη, να τον επιστρέψουν στη Μπαρτσελόνα, με την οποία δυο χρόνια αργότερα κατέκτησε το ευρωπαϊκό Κύπελλο. Το 1992 ο Καστέλ έφυγε για την Λιλ, όπου και ολοκλήρωσε την καριέρα του. Συνολικά κυκλοφόρησαν 15 τεύχη (τα πρώτα 9 και στην Ελλάδα), καλύπτοντας μια περίοδο 13 χρόνων. ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ Μπορεί οι περισσότεροι ήρωες των ποδοσφαιρικών κόμικς να ήταν επιθετικοί, όμως εκπροσωπήθηκαν πανάξια και οι γκολκίπερ, με σημαντικότερους τον “τερματοφύλακα-γιατρό” και τον - απλώς - “τερματοφύλακα”. Ο τερματοφύλακας-γιατρός (”This goalie’s got guts” ο αγγλικός τίτλος), ο θρυλικός Μπεν Λίπερ, τον οποίο διαβάζαμε στον “Μπλεκ”, ήταν φοιτητής της ιατρικής και αγωνιζόταν στην Μάνκαστορ Σίτι, ομάδα Δ’ κατηγορίας. Ένα σοβαρό ατύχημα τον είχε καθηλώσει σε αναπηρικό καροτσάκι, όμως αρκετό καιρό αργότερα κατάφερε να επανέλθει κάτω από τα δοκάρια. Φημιζόταν για τις 70άρες πάσες ακριβείας στους επιθετικούς του, ενώ είχε σημειώσει γκολ και με απευθείας βολέ! Το αντίπαλο δέος του Λίπερ ήταν ο Ρικ Στιούαρτ στο κόμικ με την ονομασία “Goalkeeper”. Ο Ρικ ήθελε να μοιάσει στον πατέρα του, Γκόρντον Στιούαρτ, που ήταν σπουδαίος τερματοφύλακας και είχε σκοτωθεί σε ένα αεροπορικό δυστύχημα. Από τα 17 του χρόνια ο Ρικ έγινε βασικός και αναντικατάστατος στην Τίνφιλντ Γιουνάιτεντ και αργότερα αγωνίστηκε και στην Οκχάμπτον (αιώνια αντίπαλο της Τίνφιλντ). ΟΙ ΣΚΟΡΕΡ Όσο καλοί όμως και αν ήταν οι τερματοφύλακες, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στην συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιρικών κόμικς ήταν οι επιθετικοί. Εκεί έδιναν οι σκιτσογράφοι την μεγαλύτερη προσοχή τους, αποδίδοντας με το πενάκι τους την δύναμη του σουτ, το φάλτσο, την πορεία της μπάλας, τον ήχο της στην επαφή με το παπούτσι ή τα δίχτυα, την συνολική προσπάθεια του παίκτη στην φάση μπροστά στα αντίπαλα καρέ. Τα ονόματα των “ηρώων” τα αναφέραμε στην αρχή, οπότε εδώ απολαύστε αποκλειστικά και μόνο την μαγεία της εικόνας. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ! Μια μικρή παρένθεση αξίζει, νομίζω, τον κόπο. Το 2005, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση της Σεβίγια, κυκλοφόρησε ένα βιβλιαράκι με την ιστορία του συλλόγου σε κόμικ. Εκεί λοιπόν αναφέρεται και η πρόκριση σε βάρος του Ολυμπιακού στη φάση των 32 του Κυπέλλου UEFA της σεζόν 1995/96 με το φάουλ του Σούκερ στα τελευταία λεπτά της παράτασης. Στο σχετικό καρεδάκι λοιπόν, βλέπουμε πρώτα-πρώτα το λάθος του σχεδιαστή, που παρουσιάζει το καινούργιο “Καραϊσκάκη” μια δεκαετία σχεδόν πριν την κατασκευή του! Μετά ακολουθεί το φάουλ και η εκτέλεσή του από τον Σούκερ, με την μπάλα να τρυπάει στην κυριολεξία τον Αλέκο Ράντο πριν καταλήξει στα δίχτυα του! Και στο τέλος, ο ίδιος ο σχεδιαστής σχολιάζει το σκίτσο του: “Εντάξει, μπορεί και να μην έγινε ακριβώς έτσι”!!! ΟΙ ΒΡΕΤΑΝΟΙ Όπως γράψαμε στην αρχή του κειμένου, τα ποδοσφαιρικά κόμικς με τη μορφή που τα γνωρίσαμε και τα ζήσαμε μέχρι και την αρχή της δεκαετίας του ‘90, δεν υπάρχουν πια σήμερα, ή τουλάχιστον σπανίζουν. Όμως διάφοροι σύλλογοι (όπως στην αμέσως προηγούμενη ενότητα με την Σεβίγια) αλλά και εθνικές ομάδες, αποτυπώνουν με κόμικς είτε την ιστορία τους, είτε συγκεκριμένες εποχές και περιόδους αυτής. Έτσι λοιπόν, τα κόμικς έχουν έρθει τα τελευταία χρόνια ξανά στη μόδα με πολύ προσεγμένες εκδόσεις που αξίζει τον κόπο να τις διαβάσετε. Στην ενότητα που ακολουθεί, θα δούμε μερικές εικόνες από τα ποδοσφαιρικά κόμικ των βρετανικών ομάδων (Λίβερπουλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τότεναμ) για να πάρετε μια μικρή ιδέα από τις εικονογραφήσεις τους. ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ Μετά την Βρετανία, σειρά έχει η Ισπανία, όχι όμως σε συλλογικό, αλλά σε εθνικό επίπεδο. Η Panini, κυρίαρχος εκδοτικός οίκος τα τελευταία χρόνια στα ποδοσφαιρικά κόμικς, σε συνεργασία με την Ισπανική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, κυκλοφόρησε το 2010 το άλμπουμ με τίτλο “El año que fuimos campeones del mundo” (η χρονιά που γίναμε πρωταθλητές κόσμου). Μέσα από αυτό, δείτε τέσσερα χαρακτηριστικά σκίτσα. Το πέμπτο, κάτω δεξιά, είναι από το βιβλίο με την ιστορία της Σεβίγια και πρόκειται για τον αγώνα με τον οποίο ο Βασίλης Τσιάρτας και η παρέα του επέστρεψαν στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Η ΜΑΣΙΑ Κλείνουμε το σημερινό αφιέρωμα του Sport24.gr στα ποδοσφαιρικά κόμικς, με ένα ακόμα άλμπουμ που κυκλοφόρησε η Panini με τίτλο “Herois de la Masia”, δηλαδή οι ήρωες της Μασία. Οι σκιτσογράφοι έχουν σχεδιάσει την πορεία των πρωταγωνιστών της Pep Team από την ακαδημία της Μπαρτσελόνα μέχρι και την πρώτη ομάδα. Πουγιόλ. Τσάβι, Ινιέστα, Μέσι, Πέδρο, Πικέ, Μπουσκέτς, Μπόγιαν, Βαλντές και φυσικά ο ίδιος ο Πεπ Γουαρδιόλα. Στη μεσαία φωτογραφία, δίπλα-δίπλα Ρίμπο και Ζίο, ενώ κάτω αριστερά, ο κύριος που μιλάει στον μικρό Ινιέστα, είναι ο Λορένθο Σέρα Φερέρ. Και το σχετικό link...
  3. Κόμικς και Ποδόσφαιρο Για τους νεότερους πιθανότατα οι παρακάτω ιστορίες δεν σημαίνουν τίποτε, όμως σε όσους βρίσκονται γύρω στα 30 και μεγάλωσαν διαβάζοντας κόμικς στη δεκαετία του Ά80, ίσως το θέμα αυτό να φέρει στο νου γλυκές αναμνήσεις από τα χρόνια της αθωότητας. Τότε που οι περισσότεροι ονειρευόμαστε να γίνουμε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές για να σκίζουμε τα δίχτυα όπως ο Χάμις, να κερδίζουμε τίτλους και δόξα όπως ο Ρόι Ρέις ή να κάνουμε ηρωικές αποκρούσεις σαν τον Μπεν Λήπερ. Τα χρόνια πέρασαν, το χαρτί στα κόμικς κιτρίνισε και το όνειρο ξέφτισε μέσα από την ανάγκη για οικονομική αποκατάσταση με ελαχιστοποίηση του ρίσκου. Ομως, όπως λένε, κάθε άντρας κρύβει για πάντα μέσα του ένα παιδί και η μαγεία από τις ποδοσφαιρικές ιστορίες που αγαπήσαμε στα παιδικά μας χρόνια συνεχίζει να μας συγκινεί. Εστω κι αν μετά από καμιά 20αριά χρόνια από τότε είναι δύσκολο να βρούμε τα παραμικρό στοιχείο αληθοφάνειας. Εστω κι αν με μια πιο προσεκτική ματιά οι περισσότερες ιστορίες μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους... Ο πιο πολυνίκης ήρωας κόμικ όλων των εποχών ήταν με διαφορά ο Ρόι της Ρόβερς που αγαπήσαμε μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Αγόρι». Στην Αγγλία η ιστορία είχε διάρκεια 39 χρόνων (από το 1954 μέχρι το 1993) και ακολούθησε όλη την καριέρα του Ρόι Ρέις από τα παιδικά του χρόνια μέχρι το τραγικό τέλος της καριέρας του. Με την ένδοξη φανέλα της Μέλτσεστερ Ρόβερς ο Ρόι πέτυχε 436 γκολ, κέρδισε 10 πρωταθλήματα, 6 κύπελλα Αγγλίας και τρεις φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών! Το 1976 παντρεύτηκε τη γραμματέα Πένι και... έγινε αυτόνομη έκδοση κόμικ. Ηταν επιθετικός με «φονικό» αριστερό πόδι και φυσικά υπόδειγμα fair play που κατάφερνε να πάντα επικρατήσει παρά τα βρώμικα τεχνάσματα των αντιπάλων και το φθόνο κάποιων συμπαικτών του. Επίσης πρόλαβε να διατελέσει προπονητής της Εθνικής Αγγλίας και παίκτης-προπονητής της ομάδας του. Το 1985 αποφάσισε να πάρει στη Μέλτσεστερ δύο μέλη του ποπ συγκροτήματος Spandau Ballet, που «έβγαλαν μάτια» σε ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι! Λίγα χρόνια αργότερα η ομάδα αποδεκατίστηκε από τρομοκράτες (!) και το τέλος της καριέρας του (και του κόμικ) ήρθε το 1993 όταν ο Ρόι έχασε το αριστερό του πόδι σε πτώση ελικοπτέρου! Μόλις 8 ή 9 τεύχη κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα και η ιστορία - τουλάχιστον για το ελληνικό κοινό - δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αλλά όσοι μεγαλώσαμε με τα κατορθώματα του Γάλλου Ερίκ Καστέλ βρήκαμε έναν ακόμη σημαντικό λόγο για να γίνουμε οπαδοί της Μπάρτσα. Στην παρθενική του χρονιά στο Καμπ Νου (πήγε με μεταγραφή από την Ιντερ) τον είδαμε να οδηγεί τη Μπαρτσελόνα μέχρι τα ημιτελικά του... Ευρωπαϊκού Κυπέλλου Ιστορικών Πόλεων (το πήρε η Ναντ!). Αν και σούπερσταρ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, ο Ερίκ Καστέλ κυκλοφορούσε με ένα ταπεινό Σουμπαρού και έκανε παρέα με πιτσιρίκια - τους «Παμπλίτος» - από τις φτωχογειτονιές της Καταλονίας. Μάλιστα η απουσία γυναικείας παρουσίας στο πλευρό του για πολύ καιρό, δίνει τροφή για υποθέσεις και κακόβουλα σχόλια... Στη συνέχεια μεταγράφηκε στην Παρί Σεν Ζερμέν και τα ίχνη του χάθηκαν, αφού το κόμικ σταμάτησε να κυκλοφορεί στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα εκδόθηκαν 15 τεύχη από το 1979 μέχρι το 1992 με δημιουργούς τους Βέλγους Francoise Hugues και Raymond Reding. Τα ελληνικά τεύχη από το 5 και μετά έχουν πια συλλεκτική αξία καθώς είναι δυσεύρετα. Ηταν το μοναδικό μη-βρετανικό ποδοσφαιρικό κόμικ που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα και ξεχώριζε εκτός των άλλων για την υψηλή ποιότητα της έκδοσης. Μία ιστορία που αποκλείεται να μην θυμούνται όσοι διάβαζαν «Μπλεκ» εκείνη την εποχή ήταν ο Τερματοφύλακας-γιατρός με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Μπεν Λήπερ («Τhis goalieΆs got guts» ο πρωτότυπος τίτλος). Ο διεθνής τερματοφύλακας της Μάνκαστορ Σίτι ήταν ταυτόχρονα και ένας πολύ καλός γιατρός! Ομως ένα σοβαρό ατύχημα τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι, μέχρι που αρκετό καιρό αργότερα κατάφερε να αγωνιστεί ξανά. Χαρακτηριστικές ήταν οι ατάκες του τύπου «έχει δυνατό βορειοδυτικό άνεμο, θα τους πιάσω στον ύπνο» πριν από τις μπαλιές ακριβείας 70 μέτρων προς τον σέντερ φορ της ομάδας, Τζίμι Γουόρθ ή τα γκολ που πετύχαινε με βολέ πίσω από τη σέντρα! Μια ακόμη στιγμή-σταθμός ήταν σε μια προπόνηση που απέκρουε όλα τα σουτ από το αναπηρικό καροτσάκι! Μιά από τις πιο συγκινητικές ιστορίες ήταν αυτή του Λέσλι Τόμπσον στο "Κούτσα-κούτσα προς τη δόξα" που γράφτηκε πρώτη φορά το 1951 («Limp-along Leslie» ο αγγλικός τίτλος). Ο πρωταγωνιστής έχασε και τους δύο του γονείς σε τροχαίο δυστύχημα όταν ήταν μικρός και ταυτόχρονα τραυματίστηκε στο αριστερό του πόδι, που έμεινε πιο κοντό από το δεξί! Μεγαλώνοντας κατάφερε να παίξει στην αγαπημένη του Ντάρμπουρι Ρέιντζερς και να εκπαιδεύσει το πιστό του τσοπανόσκυλο Παλ. Ο γιατρός τον συμβουλεύει να μην παίξει στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν γιατί η κατάσταση του ποδιού του είναι οριακή και είναι πιθανό να μην ξαναπερπατήσει αν κλωτσήσει τη μπάλα. Ο Λέσλι όχι μόνο έπαιξε τελικά, αλλά στο τελευταίο λεπτό η ομάδα του κέρδισε πέναλτι που θα έκρινε την παραμονή της στην κατηγορία. Κανείς δεν τολμούσε να το χτυπήσει κι έτσι ο ήρωας ανέλαβε την ευθύνη. Σκόραρε και έσωσε την ομάδα του, αλλά έμεινε ανάπηρος... Ο Χάμις Μπάλφουρ ξεκίνησε μόνος του την λαμπρή ποδοσφαιρική του καριέρα στην σκωτσέζικη Πρίνσες Παρκ στο κόμικ 'Hot Shot Hamish'. Μετά από μερικά χρόνια όμως, ο θηριώδης Χάμις με το ασύλληπτο σουτ (γνωστό ως «το τούβλο») βρήκε τον τέλειο παρτενέρ στο πρόσωπο του κοντόχοντρου διοπτροφόρου Κέβιν Μάους, ο οποίος παρά το αντιποδοσφαιρικό σουλούπι του ήταν ταχύτατος και βιρτουόζος της μπάλας. Μαζί έγιναν οι "Δύο απίθανοι γκολτζήδες" στις πρώτες σελίδες του περιοδικού «Γκολ». Ατραξιόν του κόμικ ήταν ο τράγος του Χάμις, που τον έβαζε σχυνά σε μπελάδες! Η Πρίνσες Παρκ κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων νικώντας τη γερμανική... Μούνχεν Μπούμχεν 3-2 με δύο γκολ του Χάμις και ένα του Μάους. Στον τελικό ο προπονητής ΜακΧτύπας εμφανίστηκε με κιλτ και έπαιξε γκάιντα για να εμψυχώσει τους Σκωτσέζους παίκτες της ομάδας του! Το αντίπαλον δέος στον «τερματοφύλακα-γιατρό» ήταν Ο τερματοφύλακας που ξεπήδησε λίγα χρόνια αργότερα μέσα από τις σελίδες του «Γκολ». Ο νεαρός Ρικ Στιούαρτ είχε από πολύ μικρός το όνειρο να βαδίσει στα χνάρια του πατέρα του Γκόρντον, ο οποίος ήταν σπουδαίος τερματοφύλακας αλλά - τι πρωτότυπο - σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα. Από τα 17 του χρόνια ο Ρικ «κατέβαζε τα ρολά» για την Τίνφιλντ Γιουνάιτεντ και αργότερα για την αιώνια αντίπαλό της Οκχάμπτον, με βασικό χαρακτηριστικό την αυτοθυσία. Το μεγαλύτερό του «κατόρθωμά» του ήταν πως κατάφερε να φέρει στον ίσιο δρόμο τον Μπράιαν Οσμπορν, γνωστό ως Οζ, ένα σπουδαίο ταλέντο με απείθαρχο χαρακτήρα. Ενα ακόμη ορφανό που έκανε σπουδαία καριέρα στα κόμικς ήταν ο Μπίλι Ντέην, πρωταγωνιστής στην ιστορία Τα μαγικά παπούτσια του Μπίλι που μπορούσε να βρει κανείς στο «Γκολ» και παλιότερα στο «Τρουένο». Ο μικρός Μπίλι είχε στην κατοχή του τα παπούτσια ενός μεγάλου παίκτη της δεκαετίας του Ά20, του κανονιέρη Κιν και όταν τα φορούσε μεταμορφωνόταν από άμπαλος έφηβος σε παικταρά παγκόσμιας κλάσης! Φυσικά πολύ συχνά κλέφτες ή αντίπαλοι του έπαιρναν τα μαγικά παπούτσια, η γιαγιά του τα πουλούσε ή τα χάριζε στους φτωχούς και ο Μπίλι έψαχνε σαν τρελός να τα βρει. Οι πιο μυημένοι των ποδοσφαιρικών κόμικς, ίσως να θυμούνται ακόμη τον «Νίπερ», τον «Σταρκ τον Μισθοφόρο», που δεν είχε ομάδα και πληρωνόταν με τον αγώνα με αγγελία που έγραφε «Ενοικιάζεται νικητής: 1000 λίρες ο αγώνας συν 250 κάθε γκολ. Σε περίπτωση ήττας τα χρήματα επιστρέφονται!». Ακόμη τον «Ζόρικο» Κένι Κοξ και «Το παιδί θαύμα» Ντάνι Κιντ, τον «Κούκλο» Γκας που ήταν κόμης και πήγαινε στους αγώνες με... τον μπάτλερ του και τον «Τζόνι τον Ελληνα», ένα ξενιτεμένο Ελληνόπουλο ονόματι Τζόνι Χαρίδης, που πήρε το κύπελλο Ευρώπης με την Έβερπουλ! zephyrous, www.artinoi.gr, 19/1/2006
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.