Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Πρόσφυγες'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Μητέρες και παιδιά πρόσφυγες σχεδιάζουν τα δικά τους κόμικς Σχέδιο κόμικ από το υλικό του εκπαιδευτικού προγράμματος «BONDS» Συντάκτης: Λένα Κυριακίδη Τα κόμικς ως εκπαιδευτικό εργαλείο για την κοινωνική ένταξη των προσφύγων αξιοποιεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Bonds», στο πλαίσιο του οποίου παιδιά και μητέρες σχεδιάζουν ιστορίες είτε για να μοιραστούν με δημιουργικό τρόπο τις δικές τους εμπειρίες είτε για να συζητήσουν τη διαχείριση καθημερινών προβλημάτων. Στα κόμικς δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δεν υπάρχει η διαμεσολάβηση της λογικής, αλλά ο συνδυασμός εικόνας και λόγου, ανεξάρτητα από τη γλώσσα του καθενός, και δίνεται η δυνατότητα αφήγησης ακόμα και δύσκολων ζητημάτων, όπως τα βιώματα όσων άφησαν τις πατρίδες τους για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Σκοπός των εργαστηρίων σε έξι ευρωπαϊκές χώρες (Ελλάδα, Κύπρο, Ισπανία, Ιταλία, Σλοβενία, Ολλανδία) αποτέλεσε οι συμμετέχοντες να δουλέψουν ομαδικά, να ανοιχτούν και να εκφράσουν τα συναισθήματά τους. Για όλα τα παραπάνω μάς μίλησε στον φιλόξενο χώρο της Athens Comics Library η Λήδα Τσενέ, υπεύθυνη της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Comicdom Press, που υλοποιεί το πρόγραμμα με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus+. «Οι ιστορίες που ακούγαμε συνήθως είναι για το πώς μπήκαν σε ένα σκάφος για να φτάσουν στην Ελλάδα. Ιστορίες γεμάτες πόνο, δάκρυα και δυστυχία. Για εμάς ήταν και εξουθενωτικό, γιατί δεν είμαστε κοινωνικοί λειτουργοί ή ψυχολόγοι. Οπότε έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο και για να εμπνεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους, για να δουν κάτι άλλο. Υστερα από δύο χρόνια, ακούμε καθημερινές ιστορίες για το πώς ζουν τώρα και ιστορίες για το τι θέλουν να κάνουν στο μέλλον. Θέλω να πιστεύω ότι αυτοί οι πληθυσμοί έχουν κάπως αποδεχτεί την κατάσταση και προσπαθούν να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον εδώ ή να δουν τι μπορούν να πάρουν ή να δώσουν στην Ελλάδα», σημείωσε η κ. Τσενέ. Γι’ αυτό έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιες ιστορίες και επέλεξαν να μοιραστούν οι πρόσφυγες, αλλά και με ποιον τρόπο. «Στις γυναίκες δεν άρεσαν καθόλου τα κόμικς με σούπερ ήρωες. Παράλληλα, όταν ζητούσαμε στα παιδιά να ζωγραφίσουν σούπερ ήρωες, τα περισσότερα ζωγράφιζαν τις μητέρες τους. Αφού δείχναμε στις μητέρες τι ζωγράφισαν τα παιδιά τους, συζητούσαμε για την ιδέα των σούπερ ηρώων με φυσιολογικές δυνάμεις, όπως το να έχεις ενσυναίσθηση ή να είσαι ικανός να καταλάβεις τι συμβαίνει σε πολυπολιτισμικό περιβάλλον. Οταν ζητούσαμε από τις μητέρες να σχεδιάσουν τους δικούς τους σούπερ ήρωες, εκείνες -εκτός από λίγες συμμετέχουσες- απεικόνιζαν πάντα άνδρες κι αυτό έχει να κάνει με την αντίληψη που έχουν για τα δύο φύλα». Ενα από τα καθημερινά σενάρια για κόμικ που δημιούργησε η Δήμητρα Αδαμοπούλου έπειτα από συνεργασία με το Melissa network, αφορά μια οικογένεια που μετακομίζει σε ένα νέο σπίτι, σε μια νέα χώρα. «Οταν ο πατέρας έχει φύγει για τη δουλειά και τα παιδιά για το σχολείο, η μητέρα μένει μόνη στο διαμέρισμα, ξεκινάει να φτιάξει καφέ, συνειδητοποιεί ότι δεν έχει ζάχαρη και σκέφτεται να ζητήσει από τους γείτονές της, ενώ πλάθει στο μυαλό της διαφορά σενάρια για την αντίδρασή τους: θα ανοίξουν την πόρτα, θα την κλείσουν στο πρόσωπό της, πώς θα επικοινωνήσουν; Ζητάμε από τους συμμετέχοντες να τελειώσουν την ιστορία και να μας πουν τι νομίζουν ότι θα συμβεί», εξηγεί η κ. Τσενέ. «Ενα άλλο κόμικ εμφάνιζε γυναίκες να μαγειρεύουν και να μιλούν πίσω από την πλάτη κάποιου που λείπει, όταν το κουδούνι χτυπάει και το νέο μέλος της παρέας ρωτάει:“Τι έχασα;”. Εδώ οι γυναίκες καλούνται να σχεδιάσουν αντίστοιχες εμπειρίες από τη δική τους κουλτούρα. Ενα από τα σενάρια για τα παιδιά, που μπορεί να είναι κοντά με δικά τους βιώματα, έχει ως πρωταγωνίστρια μία χαριτωμένη αλεπού, που έχει χαθεί σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον και δεν ξέρει πώς θα επιβιώσει ή πώς θα γυρίσει σπίτι. Εκεί θέλουμε να δούμε πώς θα απαντήσουν τα παιδιά: θα επιλέξουν να γυρίσει σπίτι, να προσαρμοστεί στο καινούργιο, θα βρει φίλους;». Σύμφωνα με την κ. Τσενέ, το κλειδί της επιτυχίας των εργαστηρίων ήταν ότι όλοι είχαν την ευκαιρία να αλληλογνωριστούν καλύτερα και να μάθουν κάτι ο ένας από τον άλλον. «Ηταν μια εμπειρία κατά την οποία εμείς μάθαμε περισσότερα από ό,τι αυτοί από εμάς και μας ενέπνευσαν», τόνισε και έκλεισε μεταφέροντας μια ιστορία που ζωγράφισε για το νόημα της ζωής ένα κορίτσι από τη Συρία, το οποίο ήρθε με τον «γνωστό τρόπο» στη Λέσβο και μετά στην Αθήνα, ύστερα από πολλούς μήνες στη Μόρια. «Το δικό της κόμικ είχε έναν χαρακτήρα ο οποίος γνώριζε κάθε μέρα ένα άτομο που έκανε κάτι χαρούμενο, όπως για παράδειγμα ένα παιδί με ένα κόκκινο μπαλόνι. Στο τέλος, κατέληγε στην άποψη ότι πρέπει να δεις τη θετική εικόνα και να σκεφτείς όμορφα, για να κάνεις τη δική σου τη ζωή όμορφη. Πρόκειται για ένα δυνατό μήνυμα για έναν άνθρωπο που έχει υποφέρει πολλά, δεν κατηγορεί κάποιον άλλον, και βλέπει την πραγματικότητα με στόχο μια καλύτερη ζωή. Είμαστε πολύ χαρούμενοι, γιατί το εξέφρασε μέσα από τη μεθοδολογία των κόμικ». Πηγή
  2. «Έχε το νου σου στο παιδί» Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Ανάμεσα στους αμέτρητους πρόσφυγες που αναζητούν προστασία στην Ελλάδα βρίσκονται και πολλά παιδιά. Κάποια από αυτά φτάνουν μόνα τους, χωρίς γονείς ή κάποιον ενήλικο συγγενή, και χαρακτηρίζονται ως «ασυνόδευτα». Γι' αυτά τα ευάλωτα παιδιά, η Ελληνική Υπηρεσία Ασύλου κυκλοφόρησε έναν χρήσιμο οδηγό με τις υπέροχες εικόνες της Χριστίνας Τσέβη «Εχεις το δικαίωμα να μιλήσεις και να ακουστείς. Εχεις το δικαίωμα να έχεις κάποιον να σε φροντίζει. Εχεις το δικαίωμα στην ιατρική φροντίδα. Εχεις το δικαίωμα να πας σχολείο. Αν είσαι ανήλικος και επιθυμείς η Ελλάδα να σε προστατεύσει και να μη σε επαναπροωθήσει στην πατρίδα σου, αν βρίσκεσαι στην Ελλάδα χωρίς τους γονείς σου, αν οι γονείς σου βρίσκονται σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, μπορείς να κάνεις αίτηση για άσυλο στην Υπηρεσία Ασύλου». Απλά και εύληπτα λόγια, απαραίτητα όμως προς τα ανήλικα παιδιά που φτάνουν στη χώρα μας χωρίς γονείς για να γλιτώσουν από πολέμους και καταστροφές. Μόνο το 2017, περισσότερα από 2.200 παιδιά ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, ενώ το 2018 ο αριθμός μπορεί να είναι ακόμη μεγαλύτερος. Αυτά τα παιδιά μέχρι τώρα δεν είχαν κάποια βοήθεια ως προς τις πρακτικές οδηγίες που πρέπει να ακολουθήσουν για να θεωρηθούν νόμιμα και να ενταχθούν στη νέα κοινωνική τους πραγματικότητα. Ο οδηγός με τίτλο «Είμαι κάτω από 18 και ζητώ άσυλο στην Ελλάδα», που κυκλοφόρησε σε επτά γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, φαρσί, νταρί, αραβικά, ουρντού και μπενγκάλι), με συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ελλάδας, έρχεται για να κάνει αυτή τη μετάβαση έστω και λίγο πιο ομαλή, να στηρίξει τα παιδιά στα πρώτα τους βήματα σε μια νέα χώρα, να τους τονίσει τα δικαιώματά τους, να απαλύνει τη μοναξιά τους και τον φόβο τους, να τα κάνει να αισθανθούν καλοδεχούμενα. Να τους παρέχει νομικές συμβουλές, χρήσιμες διευθύνσεις, τηλέφωνα και διαδικτυακούς τόπους, να τα ενημερώσει για τις κατά τόπους Υπηρεσίες Ασύλου και τα hotspots, να τα καθοδηγήσει στη ζούγκλα της γραφειοκρατίας και του ρατσισμού. Να τους προσφέρει μια «Ελπίδα», όπως είναι το όνομα από το χάρτινο βαρκάκι που παρακολουθεί σκεπτικό και βυθισμένο στο οδυνηρό παρελθόν του και το αβέβαιο μέλλον του ο μικρός πρόσφυγας σε μια από τις εικονογραφήσεις της Χριστίνας Τσέβη. Τα παιδιά, στις πανέμορφες εικόνες της, αντιστεκόμενα στις αντιξοότητες και τα προβλήματά τους, δείχνουν να παραμένουν παιδιά: κάθονται σε θρανία, παρατηρούν τη φύση, φοράνε πολύχρωμα ρούχα, κρατούν στην αγκαλιά τους τα παιδικά τους κουκλάκια, διαβάζουν βιβλία. Πόσο εύκολο είναι όμως να διατηρήσουν την παιδικότητά τους όταν οι συνθήκες απαιτούν την απότομη και πιθανώς οδυνηρή «ενηλικίωσή» τους; «Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Είναι βέβαιο πως ακόμη και τα πιο τυχερά προσφυγόπουλα εκεί έξω έχουν υπάρξει στην καλύτερη περίπτωση μάρτυρες τραγικών καταστάσεων. Είναι αδύνατο αυτό να μην τα έχει επηρεάσει και να μην έχει επιφέρει τη βίαιη ωρίμανσή τους. Θεωρώ όμως πως, παρόλο που καλούνται να αντιμετωπίσουν καταστάσεις σχεδόν αδιανόητες και για τον πιο σκληραγωγημένο ενήλικα, η ψυχή τους παραμένει παιδική και εξακολουθούν να έχουν ανάγκες και επιθυμίες πολύ κοντινές με αυτές οποιουδήποτε σχεδόν άλλου παιδιού στον κόσμο» τονίζει στην «Εφ.Συν.» η Χριστίνα Τσέβη. Που πρώτα απ’ όλα, στην προσπάθεια να αποδώσει εικονογραφικά τα παιδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς στερεοτυπικές προκαταλήψεις και με στόχο να δημιουργήσει οικείες και ζεστές γι' αυτά εικόνες, ώστε να τα προσελκύσει στην ανάγνωση του οδηγού, έπρεπε να κάνει μια εμπεριστατωμένη έρευνα τεκμηρίωσης Το αποτέλεσμα τη δικαιώνει και με το παραπάνω. «Είναι μάλλον αυτονόητο πως αν έχει κανείς μια στοιχειώδη παρατηρητικότητα και ενδιαφέρον πέραν του εαυτού του, σίγουρα θα έχει έρθει σε επαφή με το θέμα. Eτσι λοιπόν κι εμένα δεν μου ήταν ξένες οι εικόνες των προσφύγων. Αντιθέτως, με είχαν προβληματίσει ιδιαίτερα. Oταν ανέλαβα αυτό το πρότζεκτ, επισκέφτηκα πολλές φορές την Υπηρεσία Ασύλου, παρακολούθησα ολόκληρη τη διαδικασία, είδα συνεντεύξεις, είδα την αναμονή, την αβεβαιότητα, την αγωνία, αλλά και την ελπίδα. Γνώρισα κάποια παιδιά αλλά και ενήλικες. Από κει και πέρα, βέβαια, αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο από όλα να αποτυπώσω είναι το συναίσθημα. Και κυρίως την ελπίδα» διευκρινίζει η εικονογράφος. Είναι, βέβαια, φυσικό πως αυτός ο οδηγός, αν και καθυστερημένος, είναι χρήσιμος αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι από μόνος του αρκετός ούτε να αποτελέσει τη λύση σε όλα τα προβλήματα αυτών των παιδιών. Προτεραιότητα πρέπει να είναι η συνολική βελτίωση της ζωής τους, η ενθάρρυνσή τους, η έμπρακτη υποστήριξή τους, όχι μόνο αυτών αλλά και των ενηλίκων. Για τα επόμενα βήματα, η Χριστίνα Τσέβη συμπληρώνει: «Πολλά παιδιά -και ενήλικες- φτάνουν εδώ και είναι στην κυριολεξία χαμένα. Πράγμα που τα κάνει και πολύ ευκολότερους στόχους εκμετάλλευσης. Νομίζω λοιπόν πως η ενημέρωση των ασυνόδευτων παιδιών είναι ιδιαίτερα σημαντική και πιστεύω πως και από την πλευρά των θεσμών θα έπρεπε κινήσεις σαν αυτή να υποστηρίζονται και να ενισχύονται διαρκώς. Από κει και πέρα αν ο καθένας μας κοίταζε να είναι ελάχιστα λιγότερο εγωκεντρικός και καχύποπτος, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος, και γι' αυτά τα παιδιά αλλά και για όλους μας». Πηγή
  3. Σκληρό εξώφυλλο, μυρωδιά ξεχασμένης παιδικότητας όταν το ανοίγεις και χρώματα που σε βάζουν μέσα στην ιστορία. «Οφείλουν να μας βοηθήσουν. Είμαστε άνθρωποι» αναφωνεί ο κεντρικός ήρωας του εξαιρετικά καλοφτιαγμένου graphic novel «Πρόσφυγες» των Όουεν Κόλφερ και Άντριου Ντονκιν, που εξιστορούν με τον πιο αληθινό τρόπο το επικό ταξίδι ελπίδας και επιβίωσης του δωδεκάχρονου Όμπο από την κεντρική Αφρική με προορισμό την Ευρώπη. Η Ευρώπη, στην εποχή μας περισσότερο από ποτέ, μοιάζει σαν τη γη της επαγγελίας. Άνθρωποι που είναι πιο πιθανό να έχουν smartphone παρά πρόσβαση σε καθαρό νερό, βλέπουν μέσα από μια οθόνη τις εξωραϊσμένες ζωές των Ευρωπαίων στα social media. «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αγνοούμε την ανισότητα» γράφει ο Stephen Hawking στην εφημερίδα Guardian, σε ένα άρθρο για «την πιο επικίνδυνη εποχή στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας». «Γιατί έχουμε την τεχνολογία για να καταστρέψουμε τον κόσμο που ζούμε, αλλά όχι τον τρόπο για να φύγουμε από αυτόν» σχολιάζει ο θεωρητικός φυσικός. Οι μετακινήσεις πληθυσμών συνέβαιναν πάντοτε στην ανθρώπινη ιστορία με σκοπό την εύρεση μιας καλύτερης ζωής. Κι όμως, ακόμη σήμερα θεωρούμε ότι υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι. «Εσείς, που σας αποκαλούν λαθρομετανάστες, πρέπει να γνωρίζετε ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Είναι αντίφαση. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι όμορφοι ή πιο όμορφοι, μπορεί να είναι παχουλοί ή κοκαλιάρηδες, μπορεί να έχουν δίκιο ή άδικο, αλλά λαθραίοι; Πως γίνεται ένας άνθρωπος να είναι λαθραίος;» γράφει ο Έλι Βιζέλ, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης και επιζών του Ολοκαυτώματος, στην πρώτη σελίδα του κόμικ. Η ιστορία του Ίμπο σε συνδυασμό με την τρομερή εικονογράφηση του Τζιοβάννι Ριγκάνο σε κάνει να θες να τελειώσεις το κόμικ με μια ρουφηξιά. Η αφήγηση ξεκινάει με το απέραντο, σκοτεινό μπλε. Ένα παιδί 12 ετών, ο Ίμπο, έχει μπει σε μια από τις αμέτρητες φουσκωτές λέμβους που κατευθύνονται προς την Γηραία Ήπειρο, με μέγιστο φορτίο 6 άτομα κι όμως κουβαλάει 14 επιβάτες. «Στη φωτογραφία μας είχαν δείξει καλύτερη βάρκα. Αστραφτερή και καινούργια, με χώρο για όλους» σκέφτεται ο Ίμπο, αλλά όπως παρατηρούν όλοι στη βάρκα αργότερα, αφού οι έμποροι τους πήραν τα λεφτά, δίνοντάς τους ένα μικρό φουσκωτό, δεν τους νοιάζει τι θα απογίνουν. Το δεύτερο κεφάλαιο γυρνάει πίσω στο χρόνο, συγκεκριμένα 19 μήνες νωρίτερα. Ο Ίμπο είναι στο χωριό του και μαθαίνει ότι ο αδερφός του έχει φύγει χωρίς καν να τον χαιρετήσει. Έτσι, ξεκινάει να πάει να τον βρει, και μαζί να ψάξουν να βρουν τη Σίσι, την αδερφή τους που είχε φύγει νωρίτερα. Συνεχίζει έτσι η παράλληλη αφήγηση, εντείνοντας το ενδιαφέρον και την αγωνία του αναγνώστη, μέχρι και το τέλος της αφήγησης. «Φοβάμαι που φεύγω, αλλά φοβάμαι και να μείνω» λέει ο Ίμπο στον μεγάλο του αδερφό, αφού πέρασαν την έρημο και δούλευαν από πόλη σε πόλη για να μαζέψουν λεφτά, ώστε να βρουν μια θέση στο πλοίο «μιας καλύτερης ζωής». Συνοψίζει έτσι τα αντιφατικά συναισθήματα που πλημμυρίζουν αθώες ψυχές, οι οποίες αναγκάζονται να ακολουθήσουν επικίνδυνες διαδρομές για να γλιτώσουν από πόλεμο, φτώχεια, υποσιτισμό ή κάθε είδους κακοποιήσεις και βασανιστήρια στην χώρα όπου έτυχε να γεννηθούν, παίζοντας κορόνα-γράμματα την ζωή τους. Χάνοντάς την πολλές φορές από ψεύτικες υποσχέσεις ανθρώπων που κοιτούσαν μόνο πως να γεμίσουν την τσέπη τους, μην λογαριάζοντας καθόλου την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η συγκινητική ιστορία του Ίμπο σε βάζει στην θέση του (άλλου) και δεν σε αποστασιοποιεί, όπως πιθανόν κάνουν τα δελτία ειδήσεων. Γι’ αυτό συνιστά μια πολύ καλή επιλογή για μικρούς αλλά και μεγάλους αναγνώστες, ώστε να έρθουν σε επαφή με το τι συμβαίνει δίπλα τους. Αυτές οι ιστορίες πρέπει να ακουστούν. Εύστοχα σημειώνουν οι τρεις δημιουργοί του κόμικ «Πρόσφυγες» στην τελευταία σελίδα: «Δεν είναι ταξίδι που πραγματοποιείται αψήφιστα. Όποιος κάνει την επιλογή να ξεκινήσει αυτό το ταξίδι έχει τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Και όλοι τους είναι άνθρωποι.» ΠΗΓΗ
  4. «Πρόσφυγες», ένα σπαρακτικό κόμικ για το πιο σοβαρό ζήτημα της εποχής μας Το βιβλίο έχει ήδη αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, αφού πέρα από την έξοχη εικονογράφηση περιλαμβάνει τρεις αληθινές ιστορίες μεταναστών, όπως τις αφηγούνται οι ίδιοι Είναι ένα graphic novel φτιαγμένο για παιδιά, που όμως απευθύνεται σε κάθε ηλικία κι έχει ένα βαθύ, πανανθρώπινο μήνυμα σχετικά το καίριο προσφυγικό ζήτημα. Oι Πρόσφυγες αφηγούνται τη συγκλονιστική ιστορία του Ίμπο από την Αφρική που ακολουθεί τον μεγάλο του αδερφό Κουάμι σε ένα επικό και ριψοκίνδυνο ταξίδι, προκειμένου να βρουν την αδελφή τους που έχει μεταναστεύσει στην Ευρώπη προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Είναι ένα graphic novel φτιαγμένο για παιδιά, που όμως απευθύνεται σε κάθε ηλικία κι έχει ένα βαθύ, πανανθρώπινο μήνυμα σχετικά με το καίριο προσφυγικό ζήτημα. Ο Όουεν Κόλφερ, ο Άντριου Ντόνκιν και ο Τζοβάννι Ριγκάνο το ετοίμαζαν εδώ και δύο χρόνια. Παλιοί γνώριμοι και οι τρεις, είναι η έκτη φορά που συνεργάζονται πετυχημένα για να υλοποιήσουν ένα κοινό πρότζεκτ που σκέφτηκε ο Κόλφερ. Ο Ιρλανδός βραβευμένος συγγραφέας κέρδισε διεθνή αναγνώριση το 2001 με την πολυαγαπημένη σειρά βιβλίων με ήρωα τον Αρτέμη Φάουλ, που έχει μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Ο Βρετανός Ντόνκιν έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα με τις μεταφορές παιδικών βιβλίων σε κόμικς, ενώ κρύβεται πίσω και από το Batman: Legends of the Dark Night. Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολείται με το θέμα των μεταναστών και του ασύλου. Το βιβλίο του The Terminal Man που κυκλοφόρησε το 2004 αφορά τη ζωή του sir Alfred Mehran, ενός Ιρανού μετανάστη που πέρασε 18 χρόνια από τη ζωή του μέσα στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκολ στο Παρίσι. Την εικονογράφηση των Προσφύγων έχει αναλάβει ο πολυβραβευμένος Ιταλός κομίστας Τζοβάννι Ριγκάνο, γνωστός από τη σειρά Daffodil, αλλά και από τις διασκευές του Incredibles της Disney Pixar και των Πειρατών της Καραϊβικής σε graphic novel. Οι Πρόσφυγες έχουν πάρει ήδη διθυραμβικές κριτικές, με τους «Τimes» να το ξεχωρίζουν στη στήλη τους για το Παιδικό Βιβλίο της Εβδομάδας. Η ομάδα συμπεριέλαβε στο κόμικ τρεις αληθινές ιστορίες μεταναστών, με τα δικά τους λόγια. Ο Κόλφερ δήλωσε ότι ήθελαν να πουν αυτήν τη σημαντική ιστορία με έναν πλούσιο εικαστικά και άμεσο τρόπο, για να μπορέσουν να ευαισθητοποιήσουν μικρούς και μεγάλους, και τα κόμικς ήταν το ιδανικότερο μέσο. Την εικονογράφηση των Προσφύγων έχει αναλάβει ο πολυβραβευμένος Ιταλός κομίστας Τζοβάννι Ριγκάνο Οι Πρόσφυγες έχουν πάρει ήδη διθυραμβικές κριτικές, με τους «Τimes» να το ξεχωρίζουν στη στήλη τους για το Παιδικό Βιβλίο της Εβδομάδας. Πηγή
  5. Σκιτσάροντας τη σκοτεινή πλευρά της ζωής «Ιδού, το ανοσοποιητικό σύστημα της ανθρώπινης ψυχής: Oι υπερήρωες, οι εξερευνητές του Διαστήματος, οι κα- ουμπόηδες του χρόνου, όλοι τους είναι κάτι σαν τα… κύτταρα του πνεύματος. Ηταν πάντα εδώ για να μας σώσουν. Τους κάναμε να μας σώσουν», γράφει ο Μπομπ Πρελ στη νου- βέλα του «A Hundred Thousand Worlds», εξυμνώντας την «ιαματική» δράση των κόμικς στην ψυχοσύνθεσή μας. Σύντροφοι της παιδικής μας ηλικίας αλλά και της ενήλικης ζωής, τα σκίτσα, οι γελοιογραφίες και οι ήρωες με τις υπερφυσικές ιδιότητες απο κτούν… αυξημένες αρμοδιότητες, σε εποχές κρίσης και αναταραχής. Οι πνευματικοί τους γονείς, ενίοτε με κίνδυνο της ζωής τους σε χώρες με ανελεύθερα, δεσποτικά καθεστώτα, τους επιστρατευουν πλέον για να απαλύνουν τον πόνο αλλά και να εξηγήσουν κατά κάποιον τρόπο τα δεινά της σύγχρονης εποχής, από τον πόλεμο στη Συρία και το προσφυγικό μέχρι την οικονομική κρίση και τους κινδύνους που εγκυμονεί το Brexit. Η τελευταία ηρωίδα ενός κόμικ της εταιρίας Marvel, λόγου χάρη, είναι μια μητέρα πέντε παιδιών από την πόλη Μαντάγια της Συρίας και όχι ένας ακόμη υπερήρωας που πολεμά- ει το έγκλημα σε έναν κόσμο φανταστικό, μακριά από τη Γη. Η «Madaya Mom» μιλάει για την προσπάθειά της να επιβιώσουν η ίδια και η οικογένειά της, σε μια πόλη πολιορκημένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο. Το έργο, δημιουργία του επαγγελματία κομίστα Ντάλιμπορ Ταλατζίτς από την Κροατία, βασίζεται στα πραγματικά μηνύματα και την τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με το δίκτυο ABC με μία πραγματική ηρωίδα από τη Μαντάγια. H πείνα, το υπερβολικό ψύχος, οι ακρωτηριασμοί φίλων και γειτόνων, «ο καθημερινός τρόμος» έδωσαν έμπνευση στο σκιτσογράφο, που ήθελε, όπως λέει, να ενθαρρύνει τους αναγνώστες να δώσουν προσοχή στην τραυματική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει ο λαός της Συρίας. «Είναι κάπου εκεί έξω στις τηλεοράσεις μας, σε έναν κόσμο πολύ μακρινό στον οποίο δεν ανήκουμε», είπε στο ABC News. Την πένα των σκιτσογράφων… οδηγεί επίσης εδώ και μήνες η χειρότερη προσφυγική κρίση από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Αϊλάν Κουρντί, λόγου χάρη, ο τρίχρονος Σύρος που γεννήθηκε εν μέσω του εμφυλίου και άφησε την τελευταία του πνοή στα παράλια της Τουρκίας το φθινόπωρο του 2015, έγινε «καρφί» στη συνείδηση της Δύσης και γέμισε τις σελίδες εφημερίδων και περιοδικών. Ο μικρός -μόνος εναντίον όλων – ενεπνευσε θλιβερές γελοιογραφίες, έγινε πολύχρωμη φιγούρα, απέναντι σε μια ασπρόμαυρη, ανάλγητη Ευρώπη και έβγαλε φτερά για να πετάξει για έναν κόσμο καλύτερο… Το ίδιο και τα καραβάνια των απελπισμένων που φθάνουν στις ακτές της Ευρώπης, την ώρα που οι ισχυροί νίπτουν τας χείρας τους και εξακολουθούν να ορθώνουν τείχη και να σκληραίνουν τη ρητορική τους. Η επικαιρότητα από το Brexit μέχρι τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ δίνει επίσης τροφή στους γελοιογράφους του κόσμου. Πριν παραλάβει λοιπόν και επίσημα το κλειδί του Λευκού Οίκου ο Ντόναλντ Τραμπ πόζαρε ως καταζητούμενος για τη «δολοφονία της δημοκρατίας», ως δικτατορίσκος που αρνείται προκαταβολικά το αποτέλεσμα της κάλπης και άλλοτε ως διαγωνιζόμενος σε καλλιστεία… φανατικών που στα δυνατά του σημεία περιλαμβάνει τις απολύσεις και την υποτίμηση των Μεξικανών. Η ελληνική κρίση Αλλά και στο γκρίζο της κρίσης που ταλανίζει την ευρωζώνη τα τελευταία χρόνια, το χιούμορ φώτισε πολλές φορές το δρόμο προς την έξοδο. Ακόμη και όταν γίνεται κατά καιρούς «μπλακ» και στο επίκεντρο της κριτικής βρίσκονται η Ελλάδα και η σκληρή λιτότητα, το χαμόγελο γίνεται λυτρωτικό. Ενας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με την Αθήνα ήταν τα προηγούμενα χρόνια ο διάσημος Γάλλος γελοιογράφος Plantu. Στα πρωτοσέλιδα σκίτσα του στη «Le Monde» σχολίασε με το δικό του τρόπο τα δεινά των Ελλήνων, ντύνοντάς τους συνήθως τσολιάδες με φόντο την Ακρόπολη. Στην άλλη πλευρά της Μάγχης τα λόγια εί- ναι περιττά και το χιούμορ φλεγματικό. Ο Ντέιβ Μπράουν στη βρετανική «Independent» προκά- λεσε συζητήσεις, παρουσιάζοντας την Ανγκελα Μέρκελ να… καταβροχθίζει την Ελλάδα. Με την ελληνική σημαία στο λαιμό για να μη λερωθεί (!) η Γερμανίδα καγκελάριος κατασπαράζει ένα σώμα, την ώρα που η Αθήνα καίγεται. Για πολλοστή φορά, ο Βρετανός σκιτσογράφος άντλησε έμπνευση από το έργο του Ισπανού ζωγράφου Φρανθίσκο Γκόγια «Ο Κρόνος τρώει το γιο του». Αναφέρεται στον ελληνικό μύθο σύμφωνα με τον οποίο ο Τιτάνας Κρόνος έφαγε όλα τα παιδιά του μόλις γεννήθηκαν, φοβούμενος ότι θα τον εκθρονίσουν. Στο παρελθόν είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις, παρουσιάζοντας τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, Αριέλ Σαρόν, να «τρώει» μωρά Παλαιστινίων… Η άλυτη ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη, εξάλλου, έχει την τιμητική της στις γελοιογραφίες, μέσα από τα μάτια των δημιουργών της περιοχής, και όχι μόνο, που εδώ και χρόνια ζωγραφίζουν… την ειρήνη. Κάθε εποχή, άλλωστε, αλλά και κάθε περιοχή έχει τα σκίτσα που της ταιριάζουν. Η Ινδία, λόγου χάρη, που δίνει μάχη τα τελευταία χρόνια με τη σεξουαλική βία, σε μια κοινωνία πατριαρχική έχει πλέον τη δική της φεμινίστρια, σούπερ-ηρωίδα κόμικ, τη διάσημη πλέον Πρίγια. Το κόμικ «Priya’s Shakti» διηγείται την ιστορία μιας νεαρής κοπέλας που έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού, όπως την εμπνεύστηκε ο Ινδοαμερικα- νός κινηματογραφιστής Ραμ Ντενιβένι το 2012. Ηταν η εποχή που ολόκληρη η Ινδία διαδήλωνε σοκαρισμένη από τον άγριο ομαδικό βιασμό μιας φοιτήτριας μέσα σε λεωφορείο. Στο πολύχρωμο βιβλιαράκι που ρίχνει φως στα σκοτεινά ένστικτα μιας ολόκληρης κοινωνίας, οι άνδρες στο χωριό της Πρίγια θεώρησαν ότι το σάρι της που αφήνει ακάλυπτη την κοιλιά ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτικό και μαζί τους συμφώνησε και ο πατέρας της. «Ντρόπιασες την οικογένειά μας» εμφανίζεται να της λέει, απηχώντας μια παράδοση που αντιμετωπίζει με καχυποψία και εξοστρακίζει το ίδιο το θύμα. Στο δημοφιλές κόμικ, η Πρίγια κατατροπώνει τους εχθρούς της με τη βοήθεια της αγαπημένης της τίγρης, αλλά και με λίγη «θεϊκή» βοήθεια… Ο δεύτερος τόμος του κόμικ, που κυκλοφόρησε πρόσφατα είναι αφιερωμένος στις γυναίκες που δέχονται επίθεση με οξύ και χρηματοδοτήθηκε από την ίδια την Παγκόσμια Τράπεζα! ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΩΝ ΦΑΝΑΤΙΚΩΝ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «Jyllands-Posten» της Δανίας είναι η πρώτη που δημοσίευσε σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ το 2005. Στις ταραχές που ξέσπασαν τους επόμενους μήνες σε χώρες από τη Μέση Ανατολή έως την Αφρική και την Ασία, 50 και πλέον άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. ΣΤΙΣ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ του 2015, το γαλλικό σατιρικό περιοδικό «Charlie Hebdo» γίνεται στόχος τρομοκρατικής επίθεσης με 12 νεκρούς. Οι τζιχαντιστές έπληξαν το «βλάσφημο» έντυπο για τα σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσίευε. Οι συνάδελφοί τους σε όλο τον κόσμο «απάντησαν» μαζικά με την πένα τους. ΣΤΙΣ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ του 2017, ο Ιορδανός συγγραφέας Νάχεντ Χατάρ δολοφονήθηκε μπροστά από δικαστήριο του Αμάν όπου θα δικαζόταν για ένα σκίτσο «προσβλητικό» για το Ισλάμ. Παρουσίαζε ένα γενειοφόρο άνδρα στον Παράδεισο να καπνίζει ανάμεσα σε γυναίκες και να ζητά από τον Θεό να… του φέρει κρασί και φιστίκια. Ο ΜΑΡΟΚΙΝΟΣ γελοιογράφος Χαλίντ Γκεντάρ αναδημοσίευσε λίγες ημέρες μετά σκίτσο του εκλιπόντος και δέχθηκε απειλές θανάτου. Ο διευθυντής του σατιρικού περιοδικού «Baboubi» ζήτησε άμεσα αστυνομική προστασία. Πηγή
  6. Συνέντευξη του Μιχάλη Κουντούρη στο περιοδικό Σχεδία σχετικά με την προσφυγική κρίση και όχι μόνο. Πολύ ενδιαφέρουσα κατά τη γνώμη μου.
  7. Έφηβοι πρόσφυγες στέλνουν συγκινητικά μηνύματα μέσα από κόμικς Να εκφράσουν μέσω των κόμικς τις σκέψεις τους για τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν, αλλά και για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισότητα και τη διαφορετικότητα, κάλεσαν 40 έφηβους πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη η μη κυβερνητική οργάνωση ΑΝΤΙΓΟΝΗ και η οργάνωση καλλιτεχνών ADDARΤ. Και η προσέγγιση αυτή δεν ήταν πάντα εύκολη, καθώς στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας στα Λαγκαδίκια για παράδειγμα, οι έφηβοι Αφγανοί δεν ήξεραν τι είναι τα κόμικς, πρόβλημα που ξεπεράστηκε με τις υπερδυνάμεις του ...Σούπερμαν, τον οποίο οι νεαροί πρόσφυγες γνώριζαν καλά. Σε άλλες περιπτώσεις, τα παιδιά ήταν στην αρχή επιφυλακτικά και διστακτικά, καθώς καλούνταν να πάρουν μέρος σε εργαστήρια με μια θεματική που τους θύμιζε όσα στερούνταν... Τα προβλήματα όμως ξεπεράστηκαν και τα παιδιά απόλαυσαν τη διαδικασία. Το συγκεκριμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με τίτλο "Ξαναπές το με κόμικς", υλοποιήθηκε με βάση τα εργαστήρια "Πες το με κόμικς" που πραγματοποιήθηκαν από τις δύο οργανώσεις την περασμένη χρονιά σε δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης, με στόχο την ευαισθητοποίηση των μαθητών στα ανθρώπινα δικαιώματα. Μαθητές Ε' και ΣΤ' δημοτικού, από τρία δημοτικά σχολεία της ανατολικής Θεσσαλονίκης και δύο τη δυτικής Θεσσαλονίκης είχαν συμμετάσχει σε εργαστήρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σε συναντήσεις δημιουργικής γραφής, έφτιαξαν σενάρια και δημιούργησαν τα δικά τους κόμικς. Από τα εργαστήρια είχαν προκύψει πέντε θεματικά έντυπα κόμικς με θέματα δικαιώματα του παιδιού, ξενοφοβία και ρατσισμός, δικαιώματα και αναπηρία και σχολικός εκφοβισμός και σχολική βία. Το πρόγραμμα είχε ξεκινήσει τον Δεκέμβριο του 2015 και ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 2016 με δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. "Κρατήσαμε την ίδια ιδέα αλλά προχωρήσαμε με άλλη λογική αυτή τη φορά, είχαμε να κάνουμε με έφηβες και εφήβους. Ο στόχος δεν ήταν η ευαισθητοποίηση, στόχος ήταν τα παιδιά μέσα από τις ιστορίες που θα δημιουργούσαν να μεταφέρουν δικά τους μηνύματα για δικαιώματα που πολύ πιθανόν στερούνται, παρά απολαμβάνουν" εξήγησε στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ "Πρακτορείο FM 104,9" η υπεύθυνη για τα εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχολεία και του προγράμματος "Πες το με κόμικς" της οργάνωσης ΑΝΤΙΓΟΝΗ - Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για τον Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία, Αθανασία Τέλλιου. Στον κύκλο εργαστηρίων "Ξαναπές το με κόμικς", το οποίο χρηματοδοτείται από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, συμμετείχαν έφηβοι και έφηβες που τους τελευταίους μήνες ζουν στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας Προσφύγων στα Λαγκαδίκια Θεσσαλονίκης και στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο στη Σίνδο Θεσσαλονίκης. Κόμικς στα αραβικά και τα φαρσί Και στις δύο περιπτώσεις οι άνθρωποι στις δομές που δουλεύουν με τα παιδιά απηύθυναν μια πρόσκληση και όσοι ενδιαφέρονταν δήλωσαν συμμετοχή στα εργαστήρια. Στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας στα Λαγκαδίκια συμμετείχαν 15 παιδιά και τέσσερις εκπαιδευτές και εκπαιδεύτριες. Στον Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο, στη Σίνδο ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση 25 παιδιά, τα οποία χωρίστηκαν σε δύο ομάδες ανάλογα με τη μητρική τους γλώσσα, δηλαδή δημιουργήθηκε μία ομάδα με έφηβους που μιλούν αραβικά και μία ομάδα για έφηβους που μιλούν την περσική (φαρσί). Στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας στα Λαγκαδίκια, όπου φιλοξενούνται έφηβοι από το Αφγανιστάν οι εκπαιδευτές συνάντησαν αρχικά δυσκολία να εξηγήσουν τι είναι το κόμικ. "Στην πρώτη συνάντηση γνωριμίας, όταν ρωτούσαμε ποιο είναι το αγαπημένο σας κόμικ, πολλοί απαντούσαν ποιος είναι ο αγαπημένος τους κωμικός, μιλούσαν για ένα άτομο, το οποίο το είχαν δει να κάνει σάτιρα στην τηλεόραση" είπε η κ. Τέλλιου. Ένας όμως ήρωας κόμικ ήταν γνωστός σε όλους και φυσικά επιστρατεύθηκε για την πρώτη επαφή με τον κόσμο των εικονογραφημένων ιστοριών. "Όλοι ήξεραν τον Σούπερμαν και μέσα από τον Σούπερμαν κατάλαβαν τι είναι κόμικ. Έτσι κάπως ξεκινήσαμε να λέμε ότι υπάρχουν διάφοροι ήρωες και ότι γύρω από το χαρακτήρα τους μπορούν να δημιουργηθούν διαφορετικές ιστορίες και ότι και όσοι συμμετείχαν στα εργαστήρια μπορούσαν να δημιουργήσουν νέους, δικούς τους ήρωες" τόνισε. Οι συμμετέχοντες στο πρόγραμμα, όπως ανέφερε, ήταν στην αρχή επιφυλακτικοί και διστακτικοί και διατύπωσαν ενστάσεις για το θέμα των εργαστηρίων, τα δικαιώματα, δεν μπορούσαν να δεχθούν και να πάρουν μέρος σε εργαστήρια με μια θεματική που τους θύμιζε όσα στερούνταν. "Η προσέγγιση ήταν διαφορετική σε σχέση με τα εκπαιδευτικά εργαστήρια που πραγματοποιούνται στα σχολεία, επιδίωξή μας ήταν να φθάσουμε σε ένα μήνυμα βαθύτερο από την απλή ευαισθητοποίηση. Στην αρχή συναντήσαμε δισταγμό και αρνητισμό από τα παιδιά. Όσο γνωριζόμασταν νομίζω ότι καταφέραμε να συγκροτήσουμε ομάδα, να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και καταλάβαμε και με ποιον τρόπο θέλουμε να συνεργαστούμε, για τον ίδιο σκοπό τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων, όσο αυτή μπορεί να επιτευχθεί μέσα από ένα κόμικ" επισήμανε η κ. Τέλλιου. Τα εργαστήρια έχουν ολοκληρωθεί, έχουν συγκεντρωθεί όλα τα σενάρια και οι καλλιτέχνες της ADDART φτιάχνουν τα storyboard, θα ετοιμαστούν τα τεύχη και θα εκτυπωθούν στα ελληνικά και στη συνέχεια και στις μητρικές γλώσσες των παιδιών για να έχουν την ιστορία τους και να τη διαβάζουν στη γλώσσα που μιλούν. Το πρόγραμμα "Ξαναπές το με κόμικς", τόνισε η υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων της οργάνωσης ΑΝΤΙΓΟΝΗ ήταν μία εμπειρία που άλλαξε εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους. "Αλλάξαμε και εμείς σαν προσωπικότητες, επειδή οι ιστορίες που μετέφεραν σε εμάς τα παιδιά ήταν πολύ δυνατές. Ήρθαμε κοντά με τα βιώματα των παιδιών, πήραμε πολλές ιδέες για το πόσο σημαντικό είναι να κινητοποιηθούμε για να αλλάξουμε καταστάσεις και συνθήκες δύσκολες" υπογράμμισε. Εγώ το πρωτοδιάβασα εδώ, αλλά σύμφωνα με το άρθρο η αρχική πηγή είναι το ΑΠΕ/ΜΠΕ
  8. Ο Σύρος πρόσφυγας, στην ιστορία του Γιώργου Τραγάκη, διασχίζει χιλιάδες χιλιόμετρα για να βρει μια ασφαλή γη Ο φράκτης στον Εβρο μετά από έναν χρόνο «Αριστερά» παραμένει στη θέση του. Οι πρόσφυγες πνίγονται στο Αιγαίο ή αντιμετωπίζονται σαν ανθρώπινα σκουπίδια στα σύνορα διάφορων ευρωπαϊκών κρατών. Όσοι καταφέρνουν να φτάσουν στον προορισμό τους αντιμετωπίζουν νέες δυσκολίες. Τρεις Ελληνες δημιουργοί μεταφέρουν σε κόμικς τις περιπέτειες των ανθρώπων που διάλεξαν να ζήσουν και αγωνίστηκαν για να το πετύχουν​. «Ιδού εγώ Ο Μετανάστης, ο Ξένος, ο Εξόριστος, ο Πρόσφυγας, ο Απατρις, ο Εκτοπισμένος αυτός που δεν θέλετε να δείτε αυτός που δεν έχει όνομα αυτός που πέρασε τη θάλασσα αυτός που άφησε πίσω του τη λεπτή κόκκινη γραμμή αυτός που φέρνει τους νεκρούς του μαζί του, πάνω του, μέσα του αυτός που δεν ήθελε να πολεμήσει…» Έτσι ξεκινά το σπαρακτικό ποίημα της Ηλέκτρας Αλεξανδροπούλου με τίτλο «Ιδού Εγώ», που «προλογίζει» την έκδοση «Το πιο κρύο καλοκαίρι – Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων» του ελληνικού παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το βιβλίο, με εξώφυλλο του Μάριου Λώλου, περιλαμβάνει τρεις συγκλονιστικές αφηγήσεις προσφύγων μεταφερμένες σε κόμικς από ισάριθμους Ελληνες δημιουργούς, καθώς και κείμενα του Μιχάλη Παναγιωτάκη («10 σημεία για τη γεωπολιτική συγκυρία της προσφυγικής κρίσης») και του Κωστή Τσιτσελίκη («Μεταναστευτικές πολιτικές στην Ελλάδα και την Ευρώπη: Ξέρουμε τι (δεν) θέλουμε;»). Οι δυο νεαροί Αφγανοί, στην ιστορία της Δ. Αδαμοπούλου, ετοιμάζονται για το μεγάλο ταξίδι. Ό,τι και να πάρουν μαζί τους δε θα είναι αρκετό. Στο εισαγωγικό τους σημείωμα, οι Martin Schirdewan, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Γραφείου του Ιδρύματος, και Ιωάννα Μεϊτάνη, συντονίστρια του παραρτήματος στην Ελλάδα, επισημαίνουν: «Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων που συναντήσαμε στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Είναι ιστορίες τυχαίες, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις. Διαλέξαμε να τις μετατρέψουμε σε κόμικς για να ξεγελάσουμε τη δραματικότητα χωρίς να χάσουμε τη λεπτομέρεια της αφήγησης. Τα βασικά πρόσωπα των ιστοριών μας είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν ίσως να είναι μέλη της οικογένειάς μας, φίλοι μας, γείτονες. Είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που στο κοντινό μέλλον θα γίνουν οι συνάνθρωποί μας στις κοινωνίες μας, στους τόπους μας. Ας τους υποδεχτούμε». Τις συνεντεύξεις των προσφύγων πήραν οι Μύριαμ Κλαπή, Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου και Αλίκη Κοσυφολόγου και τη μεταφορά σε κόμικς ανέλαβαν οι Γιώργος Τραγάκης, Θανάσης Πέτρου και Δήμητρα Αδαμοπούλου. Πρωταγωνιστές στην ιστορία της Αδαμοπούλου («Προς τη Δύση») είναι ο Σαΐντ και ο Αλαμντάρ, δυο παιδικοί φίλοι από το Αφγανιστάν, δεκαέξι και δεκαεφτά χρόνων αντίστοιχα, που για να ξεφύγουν από τις επιθέσεις των Ταλιμπάν ο πρώτος και από την έκρυθμη κατάσταση στο Πακιστάν όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια ο δεύτερος περπατούσαν επί ενάμιση μήνα μέχρι να φτάσουν στα τουρκικά παράλια, από εκεί στην Ελλάδα και εντέλει στη Φρανκφούρτη και στο Όσλο. Απόσπασμα από το κόμικς της Δήμητρας Αδαμοπούλου «Θα ήθελα να τους γνωρίσω από κοντά, όχι τόσο για τη δουλειά μου αλλά σε προσωπικό επίπεδο, γιατί από το κείμενο της συνέντευξής τους που μου δόθηκε είδα πόσο δυνατοί άνθρωποι είναι και πόσο κουράγιο έχουν παρά τα όσα έχουν περάσει. Ο ένας από αυτούς μάλιστα ταξίδεψε μόνος του, δεκαέξι χρόνων παιδί. Πώς βρίσκεις δύναμη στα δεκαέξι σου να ξεκινήσεις τέτοιο ταξίδι και να αρχίσεις μια καινούργια ζωή σε μια ξένη χώρα χωρίς καν να μιλάς τη γλώσσα; Είναι απίστευτο το ότι το πέτυχε και ταυτόχρονα διατηρούσε το χιούμορ του και έλεγε αστεία καθώς του έπαιρναν τη συνέντευξη! Σέβομαι και θαυμάζω απεριόριστα αυτά τα παιδιά» τονίζει στην «Εφ.Συν.» η Δήμητρα Αδαμοπούλου. Η εικοσιτετράχρονη Χίμπα, στην ιστορία του Θανάση Πέτρου, φτάνει στη Μυτιλήνη για να συνειδητοποιήσει ότι νέα προβλήματα μόλις αρχίζουν Στην ιστορία του Θανάση Πέτρου («Ακόμα λίγους μήνες»), παρακολουθούμε την περιπέτεια της εικοσιτετράχρονης Χίμπα που έφυγε μαζί με την κόρη της από το Χαλέπι αρχικά και από τη Δαμασκό στη συνέχεια για να συναντήσει τον σύζυγό της στη Γερμανία. Περπάτημα στην Τουρκία, φουρτουνιασμένο Αιγαίο, μούσκεμα στη Μυτιλήνη με βοήθεια μόνο από τους εθελοντές, Αθήνα, Βελιγράδι και ύπνος στα πάρκα, νηστικοί και ταπεινωμένοι σε Ουγγαρία, Αυστρία, Μόναχο, Βερολίνο. Πώς είναι δυνατό να αποδοθεί σε κόμικς ένα τέτοιο ταξίδι επιβίωσης; Και σε ποιες λεπτομέρειες πρέπει να εστιάσει ο δημιουργός; «Δεν ήταν και τόσο εύκολη δουλειά, μια και έπρεπε να προκύψει ένα σενάριο που να σέβεται την πρωτότυπη αφήγηση και να είναι προσαρμοσμένο στους ρυθμούς και στις ανάγκες που έχουν τα κόμικς ως μέσο. Έδωσα μεγαλύτερο βάρος στο να δημιουργήσω μια αίσθηση ενιαίας ατμόσφαιρας, είτε πρόκειται για την ηλιόλουστη Λέσβο είτε για τη βροχερή Γερμανία» επισημαίνει ο Θανάσης Πέτρου. Απόσπασμα από το κόμικς του Θανάση Πέτρου Ένας ανώνυμος σαραντάχρονος Σύρος από τη Δαμασκό αφηγείται τη δική του βασανιστική πορεία στην ιστορία του Γιώργου Τραγάκη («Το πιο κρύο καλοκαίρι»). Η γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του έμειναν πίσω μέχρι αυτός να προετοιμάσει το έδαφος για να τους υποδεχθεί. Συλληφθείς αρχικά από τη συριακή αστυνομία κατά τις πρώτες διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος, κυνηγημένος στη συνέχεια από τον ISIS, διέσχισε σε άθλιες συνθήκες τη Συρία και την Τουρκία και με βάρκα έφτασε στην Ελλάδα για να καταλήξει αρχικά στην Ουγγαρία και μετά στο Αϊζενχούτενστατ. Παρά τα προβλήματα και τις συνεχείς προσβολές και ταπεινώσεις, προτιμά, περιμένοντας να γίνει δεκτή η αίτηση ασύλου του, να κλείσει την αφήγησή του λέγοντας για κάποιους από τους Γερμανούς που τον βοηθούν να ενταχθεί: "Γνώρισα μερικούς ανθρώπους που μας φέρονται σαν αδέρφια. Είναι απλοί, καλοί, ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι". Για τους Ελληνες θα μπορούσε να λεχθεί κάτι τέτοιο; «Δυστυχώς σε όλη την Ευρώπη έχουμε αυτό που, εύκολα θα λέγαμε, μεγάλη ποικιλία ψυχοσυνθέσεων με απεριόριστα απρόβλεπτη συμπεριφορά. Είμεθα ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο» απαντά στην «Εφ.Συν.» ο Γιώργος Τραγάκης. Το τέλος του τεράστιου ταξιδιού μπορεί να είναι αίσιο για λίγους. Όχι για όλους. Aπόσπασμα από τη συμμετοχή του Γιώργου Τραγάκη. Πώς μπορεί, όμως, μια τέτοια έκδοση με εξαιρετικής ποιότητας έργα τέχνης να συμβάλει στη βελτίωση των ζωών των προσφύγων; Σε ποιους απευθύνεται και ποιος είναι ο στόχος των τριών δημιουργών κόμικς που συμμετέχουν; «Η βοήθεια προς τους πρόσφυγες δεν είναι ανάγκη να γίνεται πάντα απευθείας και να είναι μόνο οικονομική. Η έκδοση προσπαθεί να επικοινωνήσει ένα θέμα που σε πολλούς μπορεί να μην είναι τόσο γνωστό όσο σε άλλους» επισημαίνει ο Γιώργος Τραγάκης. Και ο Θανάσης Πέτρου συμπληρώνει: «Το βιβλίο προσπαθεί να κάνει γνωστές στο ευρύ κοινό τις ταλαιπωρίες που βιώνουν άνθρωποι οι οποίοι διεκδικούν το αυτονόητο, να ζουν δηλαδή σε ένα ασφαλές περιβάλλον μακριά από τον πόλεμο. Δείχνει, επιπλέον, ότι δεν πρόκειται για ανθρώπους "εξωπραγματικούς", η Χίμπα είναι μια κοπέλα που σπούδαζε γραφιστική στο πανεπιστήμιο. Ελπίζω να το διαβάσουν και άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τα κόμικς». «Το πιο κρύο καλοκαίρι» με τις ιστορίες των Γιώργου Τραγάκη, Θανάση Πέτρου και Δήμητρας Αδαμοπούλου, σε εξώφυλλο του Μάριου Λώλου, κυκλοφορεί από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ Τέλος, η Δήμητρα Αδαμοπούλου δηλώνει ότι στόχος της είναι οι νέοι και όλοι όσοι δεν κατανοούν το πρόβλημα που βρίσκεται πίσω από τις αιτίες της προσφυγιάς: «Θα ήθελα να διαβάσουν αυτήν την ιστορία οι νέοι κυρίως άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι πρόσφυγες δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν από το να θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο. Για να δουν ότι οι πρόσφυγες έχουν κι εκείνοι οικογένεια και φίλους και μια ολόκληρη ζωή που καταστράφηκε πίσω στην πατρίδα τους. Και ότι αυτά που πέρασαν για να φτάσουν ώς εδώ εμείς τα βλέπουμε μόνο στις ταινίες. Θέλω να τη διαβάσουν νέοι άνθρωποι που βλέπουν τον πρόσφυγα ως κάτι μακρινό και απειλητικό και να μπουν λίγο στη θέση αυτών των ανθρώπων, να καταλάβουν, όχι με τη λογική αλλά με το συναίσθημα». «Το πιο κρύο καλοκαίρι - Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων» διατίθεται δωρεάν από το Παράρτημα Ελλάδας του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η έκδοση είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο, ενώ για αντίτυπα επικοινωνήστε με το Ίδρυμα (τηλ. 210 3613769, Καλλιδρομίου 17, 10680, Αθήνα). Και το σχετικό link...
  9. Μόνο καταφύγιο τα κόμικς Η περιπέτεια του δεκαπεντάχρονου Ιμπραήμ από το Ιράν μέχρι το Λονδίνο φιλοτεχνείται ιδανικά από την Karrie Fransman υπό την αιγίδα του βρετανικού Ερυθρού Σταυρού. Για μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων οι πρόσφυγες και οι οικονομικοί μετανάστες δεν είναι παρά εν δυνάμει εγκληματίες που έρχονται για να μας πάρουν τις δουλειές. Τα δράματα που κρύβονται πίσω από τις ζωές τους σπάνια γίνονται γνωστά και συνήθως για μελοδραματικούς λόγους τηλεθέασης. Ο ρατσισμός και η απανθρωπιά της Δύσης θα αμβλύνονταν με μια, έστω και γρήγορη, ματιά σε ορισμένα πρόσφατα κόμικς που επικεντρώνονται στη ζωή των προσφύγων. Τα πρόσφατα κύματα μεταναστών προς την Ευρώπη από χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της εγγύς Ανατολής επανέφεραν με τραγικό τρόπο στην επικαιρότητα τις έννοιες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Εννοιες που η Ευρώπη φαίνεται να ξεχνά, κλείνοντας τα μάτια (και τα σύνορα) στη σκληρή πραγματικότητα που εξωθεί χιλιάδες ανθρώπους στο μακρινό ταξίδι προς το άγνωστο. Οι μετανάστες δεν έχουν πολλές επιλογές. Οι περισσότεροι είναι πρόσφυγες από χώρες σε κατάσταση πολέμου. Ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα για να ξεφύγουν από βόμβες και πυροβολισμούς που πέφτουν αδιακρίτως στα κεφάλια τους. Και οι περισσότεροι πασχίζουν να σώσουν τα παιδιά τους. Η Δύση και οι χώρες που ακόμη τελούν υπό καθεστώς σχετικής οικονομικής ευμάρειας, αδυνατώντας να συμβάλουν στη λύση των προβλημάτων που ωθούν τους ανθρώπους στην προσφυγιά, επιλέγουν τη βία, τους φράχτες και τα όπλα. Μόνο κάποιες μαχητικές ομάδες αλληλέγγυων και ακτιβιστών, με αυτοθυσία και αλτρουισμό, κρατούν ψηλά τη σημαία της χάρτας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αγωνίζονται για τα αυτονόητα. Κόντρα σε κυβερνήσεις και ρατσιστές. Το φυλλάδιο της αυστραλιανής κυβέρνησης κυκλοφόρησε για να τρομοκρατήσει και να αποτρέψει τους πρόσφυγες Πρόσφατα, το υπουργείο Μετανάστευσης και Προστασίας των Συνόρων της κυβέρνησης της Αυστραλίας, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει την είσοδο οικονομικών μεταναστών και προσφύγων, κυρίως από το Αφγανιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Βιετνάμ και την Ινδονησία, στη χώρα, αξιοποίησε την τέχνη των κόμικς, στη χειρότερη εκδοχή τους, για να διαδώσει τον φόβο και τον τρόμο. Κυκλοφόρησε ένα δεκαοκτασέλιδο φυλλάδιο που παρουσιάζει το δράμα ενός μετανάστη κατά την άφιξή του στην Αυστραλία, τις ταπεινώσεις που δέχεται, τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσει, το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο τοποθετείται κ.λπ. To αυστηρό μήνυμα βρίσκεται στην τελευταία σελίδα και είναι σαφές: «Αν πας στην Αυστραλία μέσω θαλάσσης και χωρίς βίζα, δεν θα μείνεις στην Αυστραλία». Αλλωστε η καμπάνια είχε τίτλο «No Way» και στόχος της ήταν να τρομοκρατήσει όσους αναζητούν άσυλο. Ευτυχώς, η ένατη τέχνη έχει να επιδείξει και πολλά άλλα έργα που κινούνται στους αντίποδες των προθέσεων της αυστραλιανής κυβέρνησης και χαρακτηρίζονται από λιγότερη διάθεση εκφοβισμού και εκδικητικότητας απέναντι σε απελπισμένους αλλά όχι παραιτημένους ανθρώπους. Μια τέτοια περίπτωση είναι το «Meet the Somalis» των Benjamin Dix και Lindsay Pollock (διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο) που δημιουργήθηκε και κυκλοφόρησε με την προτροπή και υπό την αιγίδα του Open Society Foundation. Η σειρά, που αποτελείται από δεκατέσσερις διαφορετικές ιστορίες, καταγράφει και μεταφέρει τις εμπειρίες μεταναστών πρώτης και δεύτερης γενιάς και προσφύγων από τη Σομαλία που διαμένουν σε επτά διαφορετικές ευρωπαϊκές πόλεις (Αμστερνταμ, Κοπεγχάγη, Ελσίνκι, Λέστερ, Λονδίνο, Μάλμε και Οσλο) και προέκυψε μετά από ενδελεχή, μακροχρόνια έρευνα αλλά και μέσω συνεντεύξεων με Σομαλούς πρόσφυγες που αναζήτησαν στην Ευρώπη μια καλύτερη τύχη. Οι Benjamin Dix και Lindsay Pollock υπό την αιγίδα του Open Society Foundation παρακολουθούν τη ζωή των Σομαλών μεταναστών και προσφύγων στην Ευρώπη Οι μαρτυρίες και οι αφηγήσεις τους είναι συγκλονιστικές, καθώς περιγράφουν με λεπτομέρειες την κατάσταση στη χώρα τους και τους λόγους που τους ανάγκασαν να απομακρυνθούν από αυτήν. Ο πόλεμος, οι απειλές απέναντι στη ζωή αυτών και των παιδιών τους, η άθλια οικονομική κατάσταση, οι ασθένειες τους όπλισαν με το θάρρος να κάνουν το μεγάλο βήμα. Το ταξίδι δεν ήταν εύκολο για κανέναν, καθώς σχεδόν πάντα έγινε σε καθεστώς παρανομίας. Και όλοι έχουν να θυμούνται τους νεκρούς τους, συγγενείς και φίλους που δεν κατάφεραν να «αποδράσουν». Αλλά εξίσου σημαντική είναι και η μεταφορά των εμπειριών τους από την καθημερινότητά τους στον δυτικό κόσμο. Μια καθημερινότητα που είναι γεμάτη ταπεινώσεις και εξευτελισμούς, ρατσιστική συμπεριφορά, απίστευτη γραφειοκρατία, ανυπέρβλητες δυσκολίες ακόμα και για την άσκηση οποιουδήποτε επαγγέλματος, νεοναζιστικές απειλές, αποκλεισμούς από κάθε κοινωνική και εκπαιδευτική δραστηριότητα. «Το “Meet the Somalis”… περιλαμβάνει ιστορίες νέων και ηλικιωμένων ανθρώπων, άλλων ευτυχισμένων και άλλων με προβλήματα, άλλων που ζουν με άνεση και άλλων που είναι φτωχοί. Κάποιοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ευρώπη, είναι επαγγελματίες και έχουν οικογένειες που οι ταυτότητές τους ενώνουν τις κουλτούρες της Σομαλίας και της Ευρώπη. Αλλοι έφτασαν πρόσφατα έχοντας αφήσει πίσω τους τη βία, τον φόβο και τα στρατόπεδα προσφύγων και προσπαθούν ακόμη να κατανοήσουν τις νέες ζωές τους σε μια ανοίκεια γη», επισημαίνουν οι δημιουργοί του βιβλίου για τους πρωταγωνιστές του. Σε παρόμοιο κλίμα κινείται και το «Over Under Sideways Down» της Karrie Fransman, που υλοποιήθηκε με την υποστήριξη του βρετανικού Ερυθρού Σταυρού (επίσης διατίθεται δωρεάν στο διαδίκτυο). Η Fransman φιλοτεχνεί την πραγματική ιστορία του Ιμπραήμ, ενός νεαρού Ιρανού κουρδικής καταγωγής που ταξίδεψε από το Ιράν μέχρι το Λονδίνο σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών, χωρίς την οικογένειά του. Ο ίδιος δηλώνει στον επίλογο της ιστορίας: «Δεν θα άφηνα την πατρίδα μου αν δεν ήμουν υποχρεωμένος να το κάνω. Δεν ήρθα εδώ για πλάκα», και περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες το ταξίδι του περπατώντας και σκαρφαλώνοντας στα βουνά της Τουρκίας εν μέσω απειλών και σωματικής βίας από τους «συνοδούς» του και στη συνέχεια στο φορτίο μιας νταλίκας χωρίς φαγητό και παίρνοντας ειδικά χάπια για να μην ουρεί επί δεκαπέντε ημέρες. Μόνη του περιουσία, μια τσάντα με ρούχα. Κατά την άφιξή του στο Λονδίνο, οι μεταφορείς του τον εγκατέλειψαν μόνο, χωρίς χρήματα και χωρίς χαρτιά. Και εκεί ξεκίνησε μια νέα Οδύσσεια γραφειοκρατίας, καθώς έπρεπε να πείσει τις Αρχές στις οποίες απευθύνθηκε για την πραγματική ηλικία του. Οδηγήθηκε σε ίδρυμα, ανακρίθηκε ατέλειωτες φορές και μετά από πολλούς μήνες «υιοθετήθηκε» από τον Ερυθρό Σταυρό και κατόρθωσε να πάει ξανά στο σχολείο. Οι «Ανεπιθύμητοι» Αφρικανοί πρόσφυγες στη Μάλτα βρίσκονται στο επίκεντρο της κόμικς δημοσιογραφίας του Joe Sacco Με επιτόπια έρευνα, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις στη Μάλτα, ο Joe Sacco δημιούργησε την ιστορία με τον εύγλωττο και ειρωνικό τίτλο «Οι Ανεπιθύμητοι» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Barricada Antifa – βλ. «Εφ.Συν.», 3-5-2014). Οι «ανεπιθύμητοι» στο νησί της Μεσογείου δεν είναι άλλοι από τους μετανάστες από την υποσαχάρια Αφρική, την Αλγερία, το Μαρόκο και άλλες χώρες με έντονα πολιτικά και οικονομικά προβλήματα. Ο Sacco επικεντρώνεται στις αιτίες που αναγκάζουν τους Αφρικανούς στην προσφυγιά και στη σκληρή καθημερινότητά τους, συνήθως ως κρατούμενοι και άλλοτε ως φτηνό εργατικό δυναμικό, συχνά ως θύματα ρατσιστικών επιθέσεων και σίγουρα όχι αποδεκτοί από την τοπική κοινωνία. Δίνει λόγο, ωστόσο, και στους ντόπιους, ακούγοντας με προσοχή τα επιχειρήματά τους. Αφήνει έτσι στον αναγνώστη την ελευθερία και τα περιθώρια για την εξαγωγή συμπερασμάτων αναφορικά με το ξέσπασμα της ξενοφοβίας και ενός καλπάζοντος ρατσιστικού αισθήματος στις χώρες υποδοχής μεταναστών. Μια τέτοια χώρα είναι και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Που μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει σε επίπεδο κρατικών δομών να αντιμετωπίσει με αίσθημα ανθρωπισμού την κατάσταση. Αυτό επιτείνει τα ρατσιστικά ξεσπάσματα και δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις δυσκολίες στη ζωή των ανθρώπων που ξεσπιτώθηκαν αναζητώντας αξιοπρέπεια. Δυο πρόσφατα ελληνικά κόμικς που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διδακτικά ως προς την κατανόηση του παρελθόντος και τις ελληνικές εμπειρίες από τον ξενιτεμό είναι το «Αϊβαλί» του Soloup (εκδόσεις Κέδρος) και οι «Μικρές Ζωές» των Θεόδωρου Παπαδόπουλου και Φώτη Παπαστεφάνου (εκδόσεις Ενατη Διάσταση). Γιατί φαίνεται πως όσο οι Ελληνες ξεχνούν το παρελθόν τους και τις κακουχίες τους ως μετανάστες και ξεριζωμένοι τόσο πιο έντονα και οδυνηρά ωθούν στις ίδιες και χειρότερες κακουχίες τους σύγχρονους πρόσφυγες. Και επειδή έχει ο καιρός γυρίσματα, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά θα έπρεπε να είναι παντός καιρού. Πηγή
  10. Ο Τιτέφ στον πόλεμο Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς «Να κάτσουν στις πατρίδες τους. Τι μας φορτώνονται εδώ;» είναι το κλισέ που ανέξοδα εκστομίζουν ορισμένοι για τους πρόσφυγες πολέμου. O Ελβετός Zep, με μια συγκλονιστική ολιγοσέλιδη ιστορία, τους εξηγεί τι σημαίνει πόλεμος. «Ο Τιτέφ, ένας συμπαθής πιτσιρίκος, σαν όλα τα παιδάκια της ηλικίας του …». Αυτή θα μπορούσε να είναι η εναρκτήρια φράση ενός άρθρου για τον οκτάχρονο Τιτέφ, τον δημοφιλέστατο χαρακτήρα των κόμικς του Zep. Θα έκρυβε όμως ένα τεράστιο σφάλμα: δεν περνούν όλα τα συνομήλικα παιδάκια με τον Τιτέφ την ίδια ζωή με αυτόν. Ο Τιτέφ ζει σε μια σχετικά ασφαλή και συγκριτικά πλούσια χώρα της Δύσης, εκεί που ο πόλεμος είναι θέμα μόνο στις ειδήσεις και θέαμα μόνο στα videogames, ενώ το τρεχούμενο νερό και το ρεύμα είναι αυτονόητα σε αντίθεση με εκατομμύρια παιδάκια στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Παλαιστίνη που ζουν σε συνθήκες πολέμου ή/και κατοχής. Ο Τιτέφ μεγαλώνει με τους γονείς του, πάει στο σχολείο, έχει σπίτι, παιχνίδια και φίλους, τρώει καλό φαγητό και κοιμάται σε ζεστό κρεβάτι. Και ο πιο ενοχλητικός θόρυβος στη ζωή του είναι στη χειρότερη περίπτωση ο ήχος από ένα κομπρεσέρ ή τα τραγούδια των συμμαθητών του. Τα παιδάκια στις εμπόλεμες ζώνες μεγαλώνουν (όσα προλαβαίνουν) ακούγοντας βόμβες να εκρήγνυνται, σφαίρες να σφυρίζουν, αεροπλάνα να εφορμούν, σειρήνες να ουρλιάζουν. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στον Τιτέφ (τον κάθε δυτικό Τιτέφ) και τα παιδιά του πολέμου ήταν μία από τις αιτίες που ώθησαν τον Zep στη δημιουργία μιας ιστορίας με πρωταγωνιστή τον Τιτέφ, τοποθετημένο σε κάποιον φανταστικό πόλεμο. Κι ήταν πολύ παράξενο κάτι τέτοιο, καθώς τα μέρη που διαδραματίζονται τα κόμικς με τον Τιτέφ απέχουν χιλιάδες χιλιόμετρα από τις τρικυμιώδεις περιοχές του πλανήτη. Η συγκεκριμένη ιστορία αποπνέει ένα αίσθημα αποξένωσης, είναι ανοίκειες οι εικόνες και η αφήγηση για τον μέσο αναγνώστη του Τιτέφ. Οταν έχεις συνηθίσει να γελάς με επιτυχημένα και πνευματώδη αστεία από την καθημερινότητα ενός μικρού, αθώου παιδιού, είναι δύσκολο και, γιατί όχι, αναπόφευκτα σκληρό να προσπαθήσεις να μπεις στο κλίμα μιας κατάστασης πολέμου και μιας, καταδικασμένης σε αποτυχία, απόπειρας διαφυγής του ίδιου παιδιού από τον εφιάλτη. Ο Ελβετός Zep (το ψευδώνυμό του προέρχεται από τους αγαπημένους του Led Zeppelin, το πραγματικό του όνομα είναι Philippe Chappuis, γεννημένος το 1967 στη Γενεύη) θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς κόμικς και τα έργα του σημειώνουν τεράστια επιτυχία στη Γαλλία και σε πολλές χώρες ακόμη. Εχει βραβευτεί επανειλημμένα στο φεστιβάλ κόμικς της Αγκουλέμ σε διάφορες κατηγορίες, ενώ κάθε νέος τόμος της σειράς του με πρωταγωνιστή τον Τιτέφ υπολογίζεται πως πουλά περισσότερα από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του, που είναι και το δέκατο τέταρτο της σειράς με τίτλο «Καλώς Ηρθατε στην Εφηβεία», σκαρφάλωσε πριν από μία εβδομάδα μέχρι τη δεύτερη θέση των πιο ευπώλητων βιβλίων όλων των κατηγοριών στη Γαλλία και φυσικά στην πρώτη θέση στην κατηγορία των κόμικς. Στην Ελλάδα, τα κόμικς του Zep με τον Τιτέφ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μαμούθ, τα βιβλία του «Happy Girls» και «Happy Sex» έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Annubis ενώ το «Κάτι αλλάζει… Ενας διαφορετικός οδηγός γύρω από τη σεξουαλικότητα» της Ελέν Μπριλέρ σε εικονογράφηση του Zep κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ενας τόσο επιτυχημένος καλλιτέχνης θα μπορούσε να αναπαύεται στις δάφνες του και να ακολουθεί τη συνταγή που τον έκανε διάσημο. Το δράμα των προσφύγων από τη Συρία, ωστόσο, δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο. Ο Zep, συγκλονισμένος από τις εικόνες με τους νεκρούς πρόσφυγες και ενοχλημένος από την εθελοτυφλία και τη σκληρότητα της Δύσης, δημιούργησε στις 8 Σεπτεμβρίου και ανέβασε στο blog του που τιτλοφορείται «What a Wonderful World» το κόμικς με τίτλο «Μεγαλίστικα παιχνίδια». Το blog φιλοξενείται στην ιστοσελίδα της ιστορικής γαλλικής εφημερίδας Le Monde (zepworld.blog.lemonde.fr/), η οποία στις 11 Σεπτεμβρίου αναδημοσίευσε την ιστορία στην πρώτη της σελίδα της, δίνοντας την ευκαιρία σε εκατομμύρια ανθρώπους να διαβάσουν αυτήν τη συνταρακτική εκδοχή της ζωής του Τιτέφ που παραπέμπει στις μαρτυρικές ζωές των θυμάτων πολέμου, των προσφύγων και των εξ ανάγκης μεταναστών. Επιθυμία του Zep είναι να μεταφραστεί και να αναδημοσιευτεί ελεύθερα σε όσο το δυνατόν περισσότερες γλώσσες και χώρες. Η «Εφ.Συν.» αναδημοσιεύει την ιστορία με τη σύμφωνη γνώμη του Zep με την ελπίδα να ευαισθητοποιήσει όσους θεωρούν ότι οι πρόσφυγες είναι τουρίστες ή έρχονται στη Δύση κατ’ επιλογήν. Το βιβλίο με ήρωα τον Τιτέφ «Κάτι αλλάζει... Ενας διαφορετικός οδηγός γύρω από τη σεξουαλικότητα» (Ελέν Μπριλέρ, εικ.: Ζεπ) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Τα κόμικ του Ζεπ με ήρωα τον Τιτέφ κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Μαμούθ. Ευχαριστούμε την Κατερίνα Φράγκου που εκπροσωπεί τον Zep στην Ελλάδα μέσω του πρακτορείου Iris για τη βοήθειά της. Πηγή Δική μου σημείωση: έχουν κυκλοφορήσει και τρία άλμπουν του Τιτέφ από τη Modern Times. Αυτά για το τυπικό του θέματος, που προφανώς δεν ενδιαφέρει κανένα. Σχετικά με την ουσία, η οποία είμαι σίγουρος ότι μας ενδιαφέρει όλους, πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό άρθρο και μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία.
  11. Η Οδύσσεια μετανάστη σ’ έναν κόσμο διαφορετικό Στο «The Arrival», οι εικόνες θυμίζουν φωτογραφίες σε σέπια. Για το βιβλίο αυτό, ο Ταν άντλησε υλικό από ιστορίες μεταναστών, όπως και του πατέρα του, μετανάστη από τη Μαλαισία στην Αυστραλία το 1960. SHAUN TAN «THE ARRIVAL» εκδ. Arthur A. Levine Books Η φωτογραφία της κορνίζας απεικονίζει την τριμελή οικογένειά του: τον ίδιο, τη σύζυγο, την κόρη. Αφού πρώτα την τυλίξει με ένα πανί, την εσωκλείει με προσοχή στη μικρή βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα. Η σύζυγος και η κόρη τον συνοδεύουν στον σταθμό, το κλίμα βαρύ. Στον ουρανό πλανάται η τεράστια, ακανθώδης, σκιερή ουρά ενός τέρατος, του τέρατος που τον διώχνει από τη γενέτειρά του. Θα πάρει το τρένο, θα φτάσει στο λιμάνι, θα πάρει το πλοίο. Στον νου μας έρχεται η ταινία «Αμέρικα Αμέρικα» του Ηλία Καζάν. Στο ραδιόφωνο του μυαλού μας σιγοπαίζει το τραγούδι «Στην Αμερική» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Συμβαίνει να τον «στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολιτσμάνοι». Στη νέα γη θα περιπλανηθεί στωικά, θα υπομείνει όσα του επιφυλάσσονται. Θα τον εκμεταλλευτούν, θα τον περιφρονήσουν, θα τον διώξουν, αλλά κάποια στιγμή θα τον καλοδεχτούν. Αισίως θα βρει δουλειά, θα βρει φίλους. Κι όταν κάπου εγκατασταθεί, τοποθετεί ευλαβικά στον τοίχο την κορνίζα με την οικογένειά του. Και συνεχίζει να προσπαθεί, να δημιουργήσει το κατάλληλο υπόβαθρο για να μπορέσει να φέρει κοντά του τη γυναίκα του και την κόρη του. Μια γνώριμη ιστορία, μαρτυρία ή παραμύθι ενός μετανάστη που κατάφερε να ριζώσει μακριά από την πατρίδα του και να ευτυχήσει εκεί, που αποδίδεται με εκπληκτική ευστοχία και αμεσότητα στο αριστουργηματικό «The Arrival» (πρώτη έκδοση 2007) του Αυστραλού Shaun Tan. Ο Shaun Tan, ένας εκπληκτικός εικονογράφος και συγγραφέας, με ένα ξεχωριστό στυλ που μας ταξιδεύει σε έναν παράλληλο, παραμυθένιο και ίσως υπερρεαλιστικό κόσμο, στο «The Arrival» πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης. Το γκράφικ νόβελ που δημιουργεί είναι χωρίς λόγια. Αφήνει τις εικόνες να αφηγηθούν. Και αυτές αφηγούνται με ακρίβεια. Είναι εικόνες εκπληκτικές, που γοητεύουν με την λεπτομέρεια και τη φαντασία τους, που δημιουργούν μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα και κάνουν ξεκάθαρο το κοινωνικό πλαίσιο της ιστορίας. Στο έργο του ο Shaun Tan έχει ένα ιδιαίτερο πρίσμα μέσω του οποίου αποτυπώνει τον κόσμο, κάτι που τον κάνει ξεχωριστό. Φτιάχνει δικά του πλάσματα, δικά του αντικείμενα, οικεία μέσα στην παραξενιά τους. Σαν να ζωγραφίζει όνειρα. Στο βιβλίο του «The Lost Thing» (το οποίο γυρίστηκε από τον ίδιο σε 3D animation φιλμάκι μικρού μήκους και βραβεύτηκε με Οσκαρ το 2010) ένα πλάσμα που θυμίζει τεράστια κόκκινη τσαγιέρα με πλοκάμια χάνεται και ένας νεαρός προσπαθεί μέσα σε έναν καφκικό κόσμο να το επιστρέψει εκεί που ανήκει. Στο «Red Tree» ένα μικρό κορίτσι βιώνει την απόγνωση, όπου και να κοιτάξει συναντά αδιέξοδα, μέχρι που, εκεί που δεν το περιμένει, βρίσκει κάτι ελπιδοφόρο. Στη συλλογή παραμυθιών «Tales from Outer Suburbia», ο δημιουργός φτιάχνει ένα δικό του σύμπαν, όπου βρέχει ποιήματα, όπου ένα πλασματάκι επισκέπτεται μια οικογένεια και επιλέγει για κρεβάτι του μια κούπα του τσαγιού, όπου οι κάτοικοι μιας πόλης δεν υπακούουν στις εντολές της κυβέρνησης και βάφουν τους πολεμικούς πυραύλους με έντονα χρώματα, με την ελπίδα ότι θα μείνουν εκεί ξεχασμένοι και αχρείαστοι. Στο έργο του διακρίνεται μια λεπτή ευαισθησία. Ομως για το Arrival, σε αντίθεση με τα άλλα βιβλία του, δεν χρησιμοποίησε καθόλου φωτεινά χρώματα. Οι εικόνες του θυμίζουν φωτογραφίες σε σέπια. Για το βιβλίο αυτό άντλησε υλικό από ιστορίες μεταναστών από διάφορες χώρες και χρονικές περιόδους, συμπεριλαμβανομένου και του πατέρα του που ήρθε στην Αυστραλία μετανάστης από τη Μαλαισία το 1960. Εμπνεύστηκε από τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και τον κινηματογράφο, όπως από την ταινία «Κλέφτης ποδηλάτων» του Vittorio De Sica. Και ύφανε την περιπέτεια ενός μετανάστη, την οδύσσειά του σε έναν κόσμο όπου ο ρεαλισμός και η φαντασία συνυπάρχουν. Σε μιαν άλλη Νέα Υόρκη, αντί του Αγάλματος της Ελευθερίας, ένα άλλο επιβλητικό μνημείο υποδέχεται τους επισκέπτες. Τεράστια κτίρια, γκρίζα εργοστάσια, επίμονη γραφειοκρατία και το σκηνικό μοιάζει οργουελικό. Κάπου αλλού, γίγαντες με τεράστιες ηλεκτρικές σκούπες που ρουφούν ανθρώπους προχωρούν σε γενοκτονίες. Κάπου αλλού, ένας στρατιώτης σε μια μάχη χάνει το πόδι του. Ομως κάποιο ασανσέρ που κρέμεται από ένα μεγάλο μπαλόνι απογειώνεται και ταξιδεύει στον ουρανό για να ενώσει ξανά τον μετανάστη με την οικογένειά του. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο όπου τα κτίρια, τα αντικείμενα, τα φυτά, τα ζώα είναι παράξενα, μόνο οι άνθρωποι έχουν απεικονιστεί με ρεαλισμό. Πηγή Υστερόγραφο δικό μου: δυστυχώς, αυτό το υπέροχο κόμικ, με τις απίστευτες εικόνες δεν έχει εκδοθεί στα ελληνικά (γράφω "εκδοθεί" και όχι "μεταφραστεί", επειδή δεν περιέχει καθόλου λόγια. Ευτυχώς όμως, υπάρχει στο φόρουμ παρουσίαση του έργου, αλλά και του δημιουργού του.
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.