Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'Παρα Πεντε'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Calendars

  • Εκδηλώσεις

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

  1. Η πρώιμη Τέχνη του πλέον αγαπημένου Έλληνα καλλιτέχνη μέσα από τα ξεχωριστά, νεανικά σχέδιά του. Τον ξέρετε. Είναι ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Αυτό που λογικά δεν ξέρετε είναι ότι πριν συμβούν όλα αυτά που ήδη ξέρετε: η Ομάδα Εδάφους, η «Μήδεια», οι Ολυμπιακοί της Αθήνας, το «Δύο», το «The Great Tamer», ο «Εγκάρσιος προσανατολισμός» και τόσα άλλα, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου εμφανίστηκε στα καλλιτεχνικά πράγματα κάνοντας κόμικς. Ήταν δεκαεπτά χρονών όταν εμφανίστηκε στις σελίδες του περιοδικού κόμικς Βαβέλ, αρχικά με ένα γελοιογραφικό κόμικς και κατόπιν με ένα εικαστικό και έναν πρόλογο από τον δάσκαλό του Γιάννη Τσαρούχη. Στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 δημοσίευσε πολλά κόμικς στα περιοδικά Βαβέλ και Παρά Πέντε, αναπτύσσοντας το δικό του προσωπικό στιλ, το οποίο συνδυάζει πολλές αναφορές και μια αναπολογητική χρήση ζωγραφικής και ποιητικής γλώσσας. H σημαντική έκθεση «Wow! Pow! Bam!» τον περασμένο Ιούνιο στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, αφιερωμένη στα κόμικς και τη σχέση τους με τη ζωγραφική, στην οποία συμμετέιχε και ο ίδιος με παλαιότερες και νέες δουλειές του, ήρθε να μας θυμίσει τον Δημήτρη Παπαϊωάννου των κόμικς. Με αυτήν την αφορμή συναντηθήκαμε μαζί του. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου και οι ιστορίες των κόμικς του Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου © Αλέξης Μπίτσικας ― Μέχρι να δω την έκθεση στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη με ενοχλούσε που δεν μπορούσα να κατατάξω κάπου τα κόμικς σας. Δεν μπορούσα να τα προσδιορίσω ειδολογικά. Εσείς τα βαφτίζετε κάπως; Όχι, φυσικά και όχι. Τον Λουστάλ τον ξέρεις; ― Φυσικά. Τι είδος κάνει; Όχι, δεν τα βαφτίζω κάπως. Δεν είναι δική μου δουλειά αυτό. Ο Λουστάλ με είχε γοητεύσει πολύ. Ο τρόπος της αφήγησής του. ― Πότε ξεκινήσατε να φτιάχνετε κόμικς; Από πολύ μικρός. Έχω κρατήσει, από το δημοτικό ακόμα, κόμικς που έφτιαχνα με τη Σαμάνθα τη Μάγισσα, το οποίο τότε ήταν και μια σειρά στην τηλεόραση (σ.σ. «Η μάγισσα», σειρά του NBC, 1964-1972). Είχα μια δασκάλα αγγλικών, την κυρία Καραφύλη, η οποία με ενθάρρυνε. Τα έβγαζα φωτοτυπίες, τα έδενα σε τεύχη και τα κυκλοφορούσα στους συμμαθητές μου. Αστείο πράγμα. Σαν να τα έφτιαξε άλλος άνθρωπος. Ένα φεμινιστικό τεύχος, όπου έκαναν – και καλά – απεργία οι γυναίκες. Κάτι τέτοια. Αυτά ήταν κάπως σατιρικά και γελοιογραφικά. Με τον ίδιο τρόπο συνέχισα στα σχολικά μου χρόνια, μια και είχαμε μια μαθητική εφημερίδα στην οποία έκανα – τρομάρα μου! – art direction και δημοσίευα κόμικς και σχέδια, έφτιαχνα αφίσες κ.λ.π. Τα κόμικς μου τότε ήταν συνδεδεμένα με τη γελοιογραφία κατά κάποιον τρόπο κι όχι με κάτι άλλο. Όταν ήμουν δεκαέξι-δεκαέξι μισό, γνώρισα τον Τσαρούχη κι έγινα ανεπίσημα μαθητής του. Αυτό άλλαξε τη ζωή μου – η οποία είχε ήδη μετακινηθεί νωρίς από την παιδικότητα στην εφηβεία με την πρώτη ερωτική μου εμπειρία στα 13. Με τον Τσαρούχη επιχείρησα ζωγραφική με αυγό, που είναι η τεχνική της αγιογραφίας, κι έφτιαξα ένα κόμικς το οποίο παραμένει αδημοσίευτο ως τώρα με τον τίτλο «Κένταυρος», που ολοκλήρωσα λίγο αργότερα, στην ηλικία των δεκαεπτά. Αυτό το κόμικς δυστυχώς το έχω σε κακής ποιότητας σκαναρίσματα (είχε πουληθεί). Θα ψάξω να το βρω να το αρχειοθετήσω σε υψηλή ανάλυση. Ήταν ένα κόμικς από το οποίο κανείς μπορεί να καταλάβει πολλά για μένα. Αυτοπροσωπογραφία Δ.Π. © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Γιατί; Νομίζω ότι εμπεριέχει πολλά από αυτά που θα γίνω αργότερα. ― Όπως; Είναι ευαίσθητο, εμποτισμένο με την ελληνική εμπειρία, ομοερωτικό – μ’ έναν λιγότερο απροκάλυπτο τρόπο από τα επόμενα κόμικς μου. Είναι μελαγχολικό. Δυστυχώς το έχω σκαναρισμένο από slides, είναι δηλαδή η ποιότητα γάμησέ τά, κάκιστη. Μπορεί να το επεξεργαστώ κάπως και να σου δώσω μερικές εικόνες. Αυτή ήταν η αρχή. Ήταν κόμικς με ιστορίες και εικόνες κάπως «βυζαντινοτσαρουχικές». Kάποια στιγμή πήγα στη Βαβέλ μ’ ένα απ’ αυτά τα κόμικς και το δημοσίευσαν. Ο Τσαρούχης έγραψε για να με τιμήσει ένα μικρό σημείωμα, προλογίζοντάς το. Δημοσιεύτηκε αυτό και μετά άρχισα να κάνω τα κόμικς με το προσωπικό μου ύφος, αυτό που ξέρετε. Δημοσίευσα την πρώτη μου μεγάλη ιστορία, ήταν 16 σελίδες και απροκάλυπτα ομοερωτική και αναρχική, που λέγεται «Ποιος μιλάει;» (σ.σ.: περιοδικό Παρά Πέντε, τχ.19) και από κει και πέρα επειδή είδα ότι αυτό έκανε γκελ, ένιωσα ότι υπήρχε μια πλατφόρμα – εμένα μ’ ενδιαφέρει να υπάρχει μια πλατφόρμα για να δουλεύω. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν ζωγράφιζα τόσα χρόνια, ένιωθα ότι το περιβάλλον του μάρκετ των εικαστικών ήταν μια πλατφόρμα που δεν μ’ ενδιαφέρει. Ποιος μιλάει; © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Τώρα έχει αλλάξει αυτό; Όχι, απλώς πλέον είμαι εξήντα ετών. Το θέατρο υπήρξε για μένα μια σούπερ πλατφόρμα με τεράστια διεισδυτικότητα στους συνανθρώπους μου και την είχα την επαφή με τη γενιά μου και τώρα πια, προς μεγάλη μου απόλαυση, με γενιές πολύ νεότερες από εμένα. Άρα δεν έχει και τόση σημασία πια. Έτσι κι αλλιώς τώρα δεν θα φτιάξω νέα θεατρική δουλειά, για δύο χρόνια τουλάχιστον. Οπότε η πρόταση της Δάφνης (Ζουμπουλάκη) ήταν μια ευχάριστη ευκαιρία για βόλτα στο αρχείο μου, και να ’μαι στο περιβάλλον μιας γκαλερί. Επίσης η έκδοση με τα σχέδια που έκανα στην Ανάφη είναι πολύ σημαντική για μένα γιατί βρήκαν τα γυμνά αυτά τρόπο να υπάρξουν σε αυτήν την πλατφόρμα και να τα έχει ο κόσμος. Το γεγονός ότι υπάρχει το Instagram και μπορούσα να τα μοιραστώ όταν τα πρωτοέκανα ακούγεται αστείο αλλά είναι σημαντικό για μένα. Δεν με φτιάχνει αυτό που δημιουργώ να είναι αποκλεισμένο σε περιορισμένη θέαση. Θέλω να μοιράζεται. Ανάφη, συλλεκτική έκδοση: Το φως και το σκοτάδι του σώματος δια χειρός Δημήτρη Παπαϊωάννου © Εκδόσεις NOMAS ― Καταλαβαίνω ότι τότε αντιλαμβανόσασταν τη διαδικασία του «φτιάχνω ένα κόμικς και το δημοσιεύω» ως έναν τρόπο επικοινωνίας. Εννοείται. Κατ’ αρχάς μου άρεσαν τα κόμικς, έπαιρνα τη Βαβέλ, ήταν μέρος της πολιτιστικής τροφής μου. Το βασικότερο ήταν πως αισθάνθηκα ότι μπορώ να επικοινωνήσω άμεσα με τη δική μου γενιά και να κάνω μια τέχνη προσβάσιμη, όπου το «original», το πρωτότυπο, είναι το τυπωμένο και είναι φτηνό. Αυτό έχει σημασία. Τα κόμικς είναι μια λαϊκή τέχνη. 1987, Περιοδικό Παρά Πέντε: «Ο τρομερός Μέβερ», κόμικ του Δ.Π. © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Αναφέρατε πριν την εισαγωγή που είχε γράψει ο Γιάννης Τσαρούχης σ’ εκείνο το κόμικς που λεγόταν «Ευρύμαχος» (Βαβέλ, τχ. 32). Είχε δημιουργήσει μια ίντριγκα τότε όλο αυτό. Βέβαια, βέβαια. Γιατί ο Τσαρούχης είχε αρκετή άγνοια για την κουλτούρα των κόμικς, είχε μια γενικότερη αντίληψη και προφανώς δεν ήξερε ότι υπήρχαν ήδη ποιητικά και ζωγραφικά κόμικς και θεωρούσε κακοσχεδιασμένα τα κόμικς των superheroes της Μάρβελ, ενώ είναι θαυμάσια. Εκείνο όμως στο οποίο ήθελε να επιστήσει την προσοχή ήταν η αναπολογητική συμπερίληψη της ζωγραφικής και της ποιητικής γλώσσας. Αυτό νομίζω ότι τον συγκίνησε τον Τσαρούχη. Και ναι, δημιούργησε λίγη φασαρία, αλλά και τι μ’ αυτό; ― Τότε ήσασταν 17. Πώς νιώθει ένα παιδί σ’ εκείνη την ηλικία, που δημοσιεύεται το κόμικς του με εισαγωγή από τον Τσαρούχη και στο επόμενο τεύχος δημοσιεύεται μια έντονη αντίδραση από τον Αρκά; Δεν έγινε και τίποτα φοβερό. Με τα τωρινά μου μυαλά δεν θα δεχόμουν να μου γράψει εισαγωγή στο πρώτο μου κόμικς. Περιττό. Τότε ήταν φυσικό για μένα. Τον αγαπούσα πολύ, με αγαπούσε πολύ. Δεν σκέφτηκα ότι με αυτόν τον τρόπο θα κέρδιζα κάτι. Διάβασα και την αντίδραση και προχώρησα. (γέλια) Ο τρομερός Μέβερ – Το φιλί και το δάγκωμα © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Μακάρι να αντιδρούσαμε όλοι τόσο ψύχραιμα. Δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια τότε. Αυτή η αντίδραση υπήρξε στους αναγνώστες της Βαβέλ. Δεν ήταν για να γίνει της πουτάνας. Αυτοί που ενδιαφερόντουσαν τη διάβασαν και όλοι συνεχίσαμε τις ζωές μας. Σε αυτούς απευθυνόταν. Μωρέ ξέρεις, τα πράγματα τότε ήταν πολύ διαφορετικά. Ήταν μια στιγμή που η ποπ κουλτούρα ακόμα αγωνιζόταν να εδραιωθεί, να αποκτήσει κύρος. Ακόμα και σήμερα, αυτό το κορίτσι, τη Σάττι, τη βρίζανε ότι είναι υποκουλτούρα. Λες και δεν είμαστε σε μια εποχή που έχουν απολύτως διευρυνθεί τα όρια και απενοχοποιηθεί τα πάντα – όχι πάντα με καλά αποτελέσματα, κατά τη γνώμη μου –, αλλά πάντως είναι όλα οκέι. Θεματοφύλακες της ποιότητας, cheer up darlings. Η ποιότητα βρίσκεται παντού και το trash επίσης. Υπάρχει άπειρο trash στη σύγχρονη κατοχυρωμένα επίσημη τέχνη. Rock n' Roll © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Υποκρύπτει κάτι αυτή η αντίδραση που περιγράψατε απέναντι στη Σάττι; Τη μαλακία του κόσμου. Τι να υποκρύπτει; Ο κάθε μαλάκας θα πει τη γνώμη του. Όπως κι εγώ. ― Στο συγκείμενο της Βαβέλ, όταν ξεκινήσατε εσείς, το περιοδικό δεν είχε κάνει ακόμα «άνοιγμα» στο λεγόμενο εικαστικό κόμικς. Εσείς τι αναφορές είχατε για να κάνετε τέτοια κόμικς; Μόνο τη ζωγραφική. Εγώ γενικά, καλώς ή κακώς, είμαι ένας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, παρ’ ότι είχα δασκάλους και σπούδασα. Αλλά δεν σπούδασα σκηνοθεσία, δεν σπούδασα χορογραφία, δεν σπούδασα κόμικς. Οπότε με ό,τι είχα πραγματικά, έκανα ό,τι μπορούσα. Από παλιά έγραφα, ευτυχώς όμως δεν την προχώρησα αυτήν την τέχνη… (γέλια) Η αρχαία πόλις – Βαρύτητα – Μέδουσα – Η γη στο σχήμα της καρδιάς © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Γιατί ευτυχώς; Ε, δεν ήμουν καλός… από μικρός έγραφα κι έτσι είχα να μοιραστώ κάποια πράγματα. Από πολύ μικρός ζωγράφιζα. Την εποχή που έκανα τα κόμικς σπούδαζα στην Καλών Τεχνών. Το είχα μόλις σκάσει από το σπίτι μου. Στα δεκαοκτώ το έσκασα από το σπίτι μου, στα δεκαεννιά ήμουν φοιτητής στην Καλών Τεχνών. Κυκλοφορούσα στα Εξάρχεια. Ήμουν ένας αυτοσυντήρητος νέος, ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Απ’ τους ελάχιστους τότε. Και δίψαγα, όπως πάντα, όπως ακόμα και τώρα στην ηλικία που είμαι, για έκφραση. Ήθελα να τα λέω. Να λέω τι νομίζω και τι ζω. Ό,τι ζωγραφικό εργαλείο είχα το χρησιμοποίησα στα κόμικς. Φυσικά όντας με τους φωτισμένους συμφοιτητές που είχα, πλούτισα. Ήμουν συμφοιτητής με τον Ζάφο Ξαγοράρη, ο οποίος με επηρέασε με τη βιαιότητα των μαυρόασπρων μουντζούρων του. Αυτός προς τον εξπρεσιονισμό, εγώ το πήγα προς πανκ μεριά. Αλλά ήμασταν κολλητοί και επηρεάζαμε ο ένας τον άλλον. Είχα και μια ικανότητα να ζωγραφίζω από μνήμης. Τα περισσότερα κόμικς μου είναι από μνήμης. Υπάρχει ένα που εκτίθεται τώρα, «Η γη στο σχήμα της καρδιάς», στο οποίο υπάρχουν μονάχα τρεις εικόνες όπου είχα μπροστά μου αυτό που ζωγράφισα. Όλο το υπόλοιπο από μνήμης. Έχω φωτογραφική μνήμη. Αυτό που βλέπω μπορώ εύκολα να το αποτυπώσω μετά από κάποιες μέρες. Είναι αυτό το κόμικς, όπως και τα περισσότερα κόμικς μου, μια σύνθεση πραγμάτων που έχω ζήσει κι έχω δει ή έχω φανταστεί ενώ ζω μια εμπειρία. Αυτοπροσωπογραφία Δ.Π. © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Είναι όμως κυριολεκτικά μια σύνθεση αυτό το κόμικς. Άναυδος διαπίστωσα στην έκθεση ότι το κάθε καρέ είναι δουλεμένο ξεχωριστά σε ένα άλλο κομμάτι ακουαρέλας και μόνο ύστερα συνέθεσαν όλα μαζί τις σελίδες του κόμικς. Έτσι τα έκανα πάντα. Επειδή είμαι και τσαπατσούλης και επειδή θέλω το πινέλο μου να τρέχει ελεύθερο, δεν μπορώ να δουλέψω σε πλαίσιο – αυτό εκφράζεται και σε μια χορογραφία μου που λέγεται «Primal mater», η οποία έχει ένα πλαίσιο για ένα σώμα. Πρέπει να είμαι ελεύθερος και μετά τα κόβω και τα βάζω στο πλαίσιο. Και μάλιστα τα έκοβα θεόστραβα μέσα στην προχειρότητά μου. ― Γιατί λείπει το σενάριο από το κόμικς που εκτίθεται στην έκθεση; Εννοώ το λέτερινγκ. Γιατί δεν μ’ ενδιαφέρει. Θέλω να πω, μ’ ενδιαφέρει όταν θα είναι τυπωμένο το κόμικς. Δεν μ’ αρέσει η σκέψη ότι κάποιος θα πάει στην γκαλερί, θα στηθεί μπροστά στον τοίχο και θα διαβάζει τις εικονίτσες. Προτιμώ απλώς να τις βλέπει. Φωνάζω και δεν βγαίνει η φωνή μου – Τρέχω και δεν φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μου © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Δεν είναι όμως αδιαχώρητα αυτά τα δύο (σενάριο και σχέδιο) σ’ ένα κόμικς; Όχι ακριβώς. Κατ’ αρχάς, έτσι κι αλλιώς, τώρα που τα μαζεύω όλα αυτά και τα επιμελούμαι και θα τα μεταφράσω και θα τα κάνω restoration, θα δούμε τι θα γίνει… θέλω να επισκεφτώ τα κείμενα ξανά. Γιατί αυτό που λέω, και το ντεκουπάρισμα της ιστορίας αλλά και ο ρυθμός, με βρίσκουν σύμφωνο, αλλά είναι μερικές εικόνες και μερικές φράσεις που τις έκανα βιαστικά και θέλω να τα ξανακοιτάξω. Ας πούμε στο «Η γη στο σχήμα της καρδιάς», και είχε πολλή πλάκα αυτό, η τελευταία τελευταία εικόνα είναι καινούργια. Δεν φαίνεται, και είμαι πολύ περήφανος που δεν φαίνεται. Μετά από τριάντα χρόνια μιμήθηκα τον τότε εαυτό. Αναρωτιόμουν: θα τολμήσεις να το κάνεις; Και το έκανα και ήταν ολόιδιο, το στιλ και η γκάμα. Είχα κάνει μια μαλακία στην πρώτη βερσιόν που δεν άντεχα να τη βλέπω. ― …αυτή που έτρεχε στο νερό κρατώντας τη βαλίτσα και έγραφε «Τ Ε Λ Ο Σ» πάνω στα βήματα στο νερό; Ναι! Αυτήν. Την έβρισκα κακόγουστη, δεν άντεχα να τη βλέπω και έκανα αυτή τη μικρή διόρθωση. Είμαι πολύ περήφανος που την έκανα γιατί υπάρχει αυτό το δίλημμα: «Πρέπει να επέμβεις στη δική σου ιστορία;» Ναι, μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Εφόσον εσύ είσαι ο αρχηγός, «κάνε ό,τι θες αγοράκι μου». Κι έτσι λοιπόν, μερικά από τα κείμενα και μερικές από τις εικόνες που έγιναν πρόχειρα για να τελειώσει το κόμικς θέλω να τα επιμεληθώ για να έχω μια οριστική μορφή τους που να υποστηρίζω. Ένας ακόμη λόγος που δεν θέλω να δεσμευτώ έχοντας τα κείμενα μέσα στις εικόνες. Πυρκαγιά – Ένα τσιγάρο – Ιστός © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Σε ό,τι αφορά τα κόμικς, ποιες οι επιρροές σας; Νομίζω ο Jean Marc Reiser μ’ έναν τρόπο κρυφό με έχει επηρεάσει πολύ, όπως και ο Copi. Είναι από τους δύο πολύ αγαπημένους μου, δεν μοιάζουν καθόλου μ’ εμένα. Ο Copi μ’ έχει επηρεάσει στον ρυθμό και στις παύσεις του και στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο εμπεριέχει το παράλογο. Ο Reiser μ’ έχει επηρεάσει στον τρόπο με τον οποίο το μελάνι πρέπει να φαίνεται ότι το έχεις φτύσει πάνω στο χαρτί. Σε κάποιες εικόνες μου αυτό είναι εμφανές αλλά κρυμμένο κάτω από το δικό μου στιλ. Μ’ έχει επηρεάσει πολύ ο Liberatore στον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται μια αναγεννησιακή φωτοσκίαση σάρκας, που είναι σαν Μικελάντζελο. Κάπου είχα διαβάσει ότι χρησιμοποιεί και υλικά μέικ απ. ― Και κραγιόν. Και κραγιόν, ναι (γέλια). Ακόμη και τώρα στα σχέδια που έκανα στην Ανάφη, έλεγα από μέσα μου: «Για δες. Ο Tanino». Μ’ έχει επηρεάσει ο Jacques de Loustal στην ατμόσφαιρα και στην κινηματογραφικότητα της αφήγησης. Στα νεανικά μου χρόνια η Claire Bretécher. Οι υπόλοιπες επιρροές μου νομίζω πως είναι ζωγραφικές. Στο δισέλιδο της Μασσαλίας, στο «Η γη στο σχήμα της καρδιάς», είναι σαν να θέλω να μεταμορφωθώ σε Χόκνεϊ και μετά να μεταμορφωθώ ξανά σε μένα. Τον λατρεύω τον Χόκνεϊ. Είναι ένας καλλιτέχνης που με έχει συγκινήσει πολύ, τον έχω στην τριάδα Τσαρούχης-Κουνέλης-Χόκνεϊ. Αυτοί οι τρεις με έχουν επηρεάσει βαθιά. Ο προηγούμενος φίλος μου – Πόρτες © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Τώρα φτιάχνετε κόμικς; Όχι, όχι δεν κάνω. Αλλά την τεχνική της αφήγησης τη χρησιμοποιώ. Πρόσφατα έφτιαξα κάποιες εικόνες που πλαισίωσαν ένα αφιέρωμα που μου έκανε το Dust Magazine, αλλά και στο βιβλίο Sketches for Life με σχέδια από την Ανάφη. Είναι μια τεχνική, ένας τρόπος αφήγησης που χρησιμοποιώ κρυφά. Πολλές φορές και στο προσωπικό μου Instagram μπορεί κάποιος να παρατηρήσει έναν τρόπο αφήγησης που έχει να κάνει με το πώς διαβάζεται μια σελίδα. Η περιπέτεια του βλέμματος πάνω στη σελίδα. Έχω πολύ περίσσευμα μέσα μου για να κάνω κόμικς, αλλά δεν αισθάνομαι ότι υπάρχει η πλατφόρμα. ― Γιατί δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει. Ποιο περιοδικό κόμικς παίρνεις; ― Κανένα. Αυτό είναι η πλατφόρμα. Το περιοδικό. Τι; Να κάνω κόμικς για να κάνω εκδόσεις; Δεν είναι το ίδιο. Το ζώο επί σκηνής – Πρόσωπον προς Πρόσωπον – Soundtrack Nina Simone © Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου ― Μπορείτε να το κάνετε σε ένα άλλο περιοδικό. Όχι απαραίτητα κόμικς θεματολογίας. Θέλετε, όπως καταλαβαίνω, να βρει το κοινό του, το κοινό των κόμικς, που κατανοεί την τέχνη και τις λειτουργίες της. Ναι. Και το οποίο την αγαπά αυτήν την τέχνη. Όπως υπάρχει το κοινό του θεάτρου, που πάει στις παραστάσεις για να τις δει. Αυτή είναι η πλατφόρμα του... τα θέατρα και τα φεστιβάλ. Εκεί προτείνουν κάποιοι τη δουλειά τους. Αντίστοιχα και το περιοδικό κόμικς είναι μια πλατφόρμα όπου οι κομίστες προτείνουν τη δουλειά τους. Να βάλω μια προσωπική ιστορία, λίγο πιο σκληρή ή με εικόνες σεξ ή μελαγχολική, σε ένα περιοδικό π.χ. πόλης... τι νόημα έχει; Τι δουλειά έχει ένας άνθρωπος να μας εκμυστηρεύεται το μακρύ του και το κοντό του εκεί που διαβάζουμε τα νέα; Δεν υπάρχει πλατφόρμα. Προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Παπαϊωάννου © Julian Mommert Το βιβλίο του Δημήτρη Παπαϊωάννου με σχέδια από την Ανάφη, «SKETCHES FROM LIFE», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις NOMAS, μπορείτε να το προμηθευτείτε από αυτόν ΕΔΩ τον σύνδεσμο. Και το σχετικό link...
  2. Το 2001, η χιουμοριστική παρέα του "ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ" έφερε στον κόσμο ένα βιβλίο, που έχει τον τίτλο "ΠΙΠΕΡΑΤΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ". Προορισμός του παρόντος βιβλίου (για όποιον δεν το έχει ψιλιαστεί ήδη από τον τίτλο) είναι να διασκεδάσει τον αναγνώστη με έξυπνα ανέκδοτα, τα οποία όμως δεν θα τα χαρακτηρίζαμε σόκιν. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο θα περιμέναμε, διαβάζοντας τον τίτλο και θαυμάζοντας το πικάντικο εξώφυλλο κι οπισθόφυλλο. Τα κείμενα και οι γελοιογραφίες που παρατίθενται είναι μία ευγενική προσφορά από τους κυρίους Αραγκονές, Φίντυ και Λάρσον, ενώ τα σκίτσα επιμελήθηκαν οι Εντίκα και Μπέλομ. Να πω την αμαρτία μου, πάντως, οι σελίδες με σκίτσα είναι υπερβολικά ελάχιστες. Η έκδοση είναι μικρή και διαθέτει ράχη με μαλακό εξώφυλλο. Δυστυχώς, όμως, πολύ μαλακό... Οι σελίδες του εσωτερικού είναι ματ και διαθέτουν αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου. Πάντως, φαίνεται ότι πήγε καλά σε εισπράξεις και γι' αυτό τον λόγο κυκλοφόρησε και δεύτερη έκδοση, η οποία είναι αυτή που παρουσιάζεται εδώ.
  3. Το καλοκαίρι του 2010, οι εκδόσεις "ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ" κυκλοφόρησαν ένα μικρό βιβλιαράκι που περιέχει ανέκδοτα, κατάλληλα για τις καλοκαιρινές διακοπές. Το βιβλίο αυτό, προέρχεται από μία γενικότερη σειρά, η οποία φέρει τον τίτλο "ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ" κι αποτελεί το δεύτερο μέλος της. Τα υπόλοιπα (τα οποία αναγράφονται και στο οπισθόφυλλο) είναι τα εξής: #01: "ΤΩΝ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΜΕΝΩΝ" #03: "ΑΙΣΧΡΑ & ΑΠΑΙΣΙΑ" #04: "ΣΚΑΜΠΡΟΖΙΚΑ & ΖΟΥΜΕΡΑ" Το βιβλίο περιέχει κείμενο στις περισσότερες σελίδες του, αλλά δεν λείπουν και οι ευρηματικές γελοιογραφίες, από γνωστούς καλλιτέχνες του χώρου, όπως είναι οι: Modrillo, Agagones, Reiser, Rodrigues, Larson, Quino κ.ά.. Την έκδοση θα την χαρακτηρίζαμε τσέπης και το δέσιμό της έχει γίνει με κόλληση. Οι σελίδες στο εσωτερικό είναι ματ, το οποίο δεν αποτελεί πρόβλημα, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για ένα βιβλίο με ανέκδοτα, καθώς επίσης ασπρόμαυρες (που επίσης δεν είναι πρόβλημα, τουλάχιστον για εμένα).
  4. Συνεχίζουμε τις παρουσιάσεις των βιβλίων του "ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ" με ανέκδοτα κι αυτή την φορά έχουμε στα χέρια μας ένα τεύχος με "ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΓΙΑ ΕΞΥΠΝΑ ΠΑΙΔΙΑ". Όπως αναφέρεται στον τίτλο του, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι εδώ έχουμε πιο αθώα ανέκδοτα, κατάλληλα για τις μικρότερες ηλικίες πλακατζήδων αναγνωστών. Σε πολλά από αυτά μάλιστα πρωταγωνιστές είναι παιδιά. Η έκδοση αποτελείται στην συντριπτική πλειοψηφία της από κείμενο, αλλά δεν παραλείπονται και μικρά διαλείμματα με σκίτσα επιμελημένα από γνωστούς δημιουργούς, όπως οι Quino, Mordillo, Larson, και Tunin. Η έκδοση έχει μικρό μέγεθος και είναι δεμένη με κόλληση. Το χαρτί στο εσωτερικό είναι ματ και ο χρωματισμός είναι ασπρόμαυρος. Το εξώφυλλο είναι αρκετά παχύ κι ανθεκτικό στα πολλά άνοιξε-κλείσε, ενώ διαθέτει και τα λεγόμενα "αυτάκια". Το τεύχος που κρατάμε στα χέρια μας αποτελεί την τέταρτη έκδοση, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πήγε καλά.
  5. Ένα αφιέρωμα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τα έργα και τις ημέρες του υπερήρωα Στηβ Μπρίζα και του «πατέρα» του Μιχάλη Μιχαήλ. Ο Μιχάλης Μιχαήλ δεν μένει πια εδώ. Έζησε γρήγορα, πέθανε νέος κι ένα αφιέρωμα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ξαναφέρνει στην επικαιρότητα τα έργα και τις ημέρες του ήρωά του Στηβ Μπρίζα. Ο σούπερ ήρωας Στηβ Μπρίζας μπορεί και πετάει πάνω από την πόλη. Σαρκαστικός, κυνικός αλλά και βαθιά ρομαντικός, το ηλεκτροφόρο και διπολικό παιδί του Μιχάλη Μιχαήλ, που παρουσιάζεται αυτές τις μέρες στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, προικίστηκε από τον «μπαμπά του» με υπερφυσικά χαρακτηριστικά. Με αποθέματα αδρεναλίνης αλλά και ευαισθησίας, χρησιμοποιώντας τα καλώδια της ΔΕΗ που ταΐζουν το είναι του με ισχύ και την Αθήνα με ενέργεια, ο Στηβ Μπρίζας έδρασε τη δεκαετία του ’80, αλλάζοντας γειτονιές και πίστες και παρατηρώντας την επέκταση και την εξέλιξη της Αθήνας, που ξεδιπλωνόταν κάτω από το πέταγμά του. Εκφράζοντας τη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολιτευτικής περιόδου – ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, αλλά και… ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια(;) – κατά τη διάρκεια της άγριας δεκαετίας του 1980, ο Μιχάλης Μιχαήλ με την τέχνη του, συμπίλημα ζωγραφικής και κόμιξ, διαφήμισης, σινεμά, κινουμένων σχεδίων, ποπ κουλτούρας, ποίησης και λογοτεχνίας, έγινε ο ευαίσθητος δέκτης αλλά και ο ισχυρός πομπός. Το συναπάντημά του με τον αναγνώστη μέσα από τα τεύχη του περιοδικού Βαβέλ, με το οποίο συνεργαζόταν ακόμα και σήμερα, προκαλεί ρίγη αναμνήσεων. Από τη δεκαετία του ’80 ως σήμερα, μερικές μπρίζες δρόμος Λειτουργώντας σαν το ημερολόγιο μιας ολόκληρης γενιάς που κινούνταν στην Αθήνα του τότε, πολύ διαφορετική αλλά και με πολλά κοινά με τη σημερινή, ο Μιχαήλ κατέγραψε τις μέρες και τις νύχτες της, τις νίκες και τις ήττες της. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την αποχώρησή του (έσβησε πολύ νέος στα τριάντα του, το 1987), το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη επανασυστήνει στο κοινό τον καλλιτέχνη που ακούσια, όπως λέει η μία εκ των δύο επιμελητριών της έκθεσης, Ντόρα Βυζοβίτη, έγινε ένας από τους καθοδηγητές της γενιάς της. «Ή, καλύτερα, της ομάδας εκείνης της γενιάς του ’80 στην οποία ανήκα. Μιας γενιάς που έψαχνε τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις της μέσα από την ποπ κουλτούρα, την εναλλακτική ποίηση, τον πρωτοποριακό κινηματογράφο, την επιστημονική φαντασία, την punk και τη new wave μουσική. Μιας γενιάς που σύχναζε στην Αρετούσα, στο Mad, στο Point, στο Snowball και στο Wittowski. Μιας γενιάς που συναντιόταν στις συναυλίες στο ΡΟΔΟΝ, και στριμωχνόταν στις εκθέσεις, στα φεστιβάλ, στα βιβλιοπωλεία και στις μεταμεσονύκτιες προβολές στο Άλφαβιλ. Μιας μαυρόασπρης γενιάς που έψαχνε την ιδεολογία και τη θέση της με έναν περιθωριακό-μοναχικό τρόπο. Της γενιάς της ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ, του ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ και πάνω από όλα της ΒΑΒΕΛ. Μιας γενιάς που έκανε το δικό της “Υπαρξηκόπημα”, για να κλέψω ένα σύνθημα από graffiti που διάβασα πρόσφατα σε κάποιον τοίχο στα Εξάρχεια». Ποιος ήταν ο Μιχάλης Μιχαήλ και πόσα έκανε μέχρι να «σβήσει»… Γεννημένος το 1957 στο Ζαΐρ, μεγάλωσε στην Αθήνα. Έμενε στην οδό Κλεομένους στο Κολωνάκι και το διάστημα 1979-1981 σπούδασε γραφικές τέχνες (Institut St. Luc – Ecole Supérieure des Arts Plastiques), οπτική επικοινωνία και διαφήμιση (Academie Royale des Beaux Arts – Βρυξέλλες), φωτογραφία (I.N.R.C.I.), τεχνική προσχεδίων Layout (C.A.D.) και χαρακτική (Atelier Somvile). Υπήρξε μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας Moi et les Autres, εργάσθηκε ως art director στις διαφημιστικές εταιρίες Ikon και First και συνεργάσθηκε με τα περιοδικά Ένα, Ταχυδρόμος και Playboy. Το 1979, βαθιά επηρεασμένος από το αμερικανικό και, κυρίως, το ευρωπαϊκό κόμικς, δημοσίευσε το πρώτο του έργο στο τελευταίο τεύχος του ελληνικού περιοδικού κόμικς Κολούμπρα. Από το 1985 έως το 1987 δημοσίευσε στο κορυφαίο περιοδικό κόμικς Βαβέλ με τεράστια επιτυχία. Το 1986 συμμετείχε στον τομέα των κόμικς στην Εικαστική δράση ΙΙ Καλλιδρόμιο στο πλαίσιο της Biennale νέων Μεσογείου. Συμμετείχε σε πολλές εκθέσεις σκίτσου και αφίσας και παρουσίασε τα ζωγραφικά του έργα στη γκαλερί «Συν». Το 1987 (29 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου) η Βαβέλ οργάνωσε στον πολυχώρο τέχνης «Εύμαρος» την πρώτη Διεθνή Έκθεση Κόμικς με τίτλο «Ο κόσμος των κόμικς και όχι μόνο». Συμμετείχαν σημαντικοί ξένοι δημιουργοί και οι περισσότεροι από τους Έλληνες. Το 1988 στον Εύμαρο, μετά τον θάνατό του, με την άοκνη φροντίδα της μητέρας του Στέλλας και του στενού φίλου και συνεργάτη του, σεναριογράφου Σταύρου Βιδάλη, πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση στην οποία παρουσιάσθηκε όλο το φάσμα της εικαστικής έκφρασης του δημιουργού. Το 1992 κυκλοφόρησε η ολοκληρωμένη μονογραφία με σχεδόν ολόκληρη την καλλιτεχνική παραγωγή του από τη διαφήμιση, την εικονογραφία, τη ζωγραφική και τα κόμικς, και κείμενα των εγκυρότερων Ελλήνων ιστορικών και κριτικών τέχνης, της Αθηνάς Σχινά, της Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν και του Χάρη Καμπουρίδη. Η παρουσίαση του αφιερωματικού τόμου συνοδεία έκθεσης έγινε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, ενώ την ίδια χρονιά η ελληνική συμμετοχή στην Biennale νέων καλλιτεχνών στην Μπολόνια ήταν αφιερωμένη σε εκείνον. Στην μπρίζα με τον Στηβ Μπρίζα Εκτός από τον Spider-Man, που τον μπρίφαρε περί της ζωής («Στηβ, η ζωή δεν είναι πάντα χαρούμενη»), ακόμη ένας μεγάλος, μελαγχολικός και ρομαντικός, ο Ρίλκε, καθόρισε την αισθηματική αγωγή του Μιχάλη Μιχαήλ και κατ’ επέκταση του παιδιού του, Στηβ. Στο αρχείο του υπάρχει το χειρόγραφο κατατοπιστικό σημείωμα-drive για την τέχνη του: «Κάποιος, μου φαίνεται ο Ρίλκε, είπε πως τέχνη σημαίνει αναζήτηση της αλήθειας. Πώς γίνεται αυτή; Απάντηση: καταναλώνοντας ενέργεια. Ενέργεια=Δράσις=Ζωή. Δράση υπάρχει μόνο στη ζωή. Άρα τέχνη είναι η ζωή, η ζωή μας, ό,τι ζει τριγύρω μας και ό,τι ζει μαζί μας». «Την τελευταία στιγμή, μωρό μου, θα υπάρχει πάντα ένας ήρωας» είναι άλλο ένα από τα μότο του Στηβ Μπρίζα, καθώς σώζει την καλή του και πετούν ελεύθεροι πάνω από την ασπρόμαυρη Αθήνα. Γιατί «μπαμπάς» και «γιος» αυτό κάνουν: Πετούν πάνω από τη φωτεινή λεωφόρο Συγγρού ή τα αφώτιστα και επικίνδυνα μονοπάτια στα πέριξ του Μενιδίου και του Ταύρου, μια και ίδια με σήμερα, η Αθήνα της δεκαετίας του 1980 αλλού είναι φωτεινή κι αλλού υποφωτισμένη. Παρατηρήστε τους πίνακές του και δείτε πώς ο Μιχαήλ χρησιμοποιεί το κοντράστ ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, όπως φυσικά και το χρώμα όπου χρειάζεται, για να αναδείξει τα σκοτάδια και τις αντιφάσεις της. Παρά και πέρα από την κατά τόπους λαμπρότητα των γυαλιστερών επιγραφών, από το Κολωνάκι ως την Κυψέλη και από το Παγκράτι μέχρι τη Βικτώρια, μέσα από αντιθέσεις, τα αστικά δίπολα σε εύθραυστη ισορροπία (φαντασμαγορία και παρακμή, εγκατάλειψη και τρυφερότητα, βία και φως, θόρυβος και σιωπή) συνοδοιπορούν σε όλες τις περιπέτειες του Στηβ Μπρίζα. Συστήνοντάς μας ήρωες και αντιήρωες των δρόμων, θύτες και θύματα, ο Μιχαήλ τους σεβόταν όλους το ίδιο και τους αντιμετώπιζε με το ίδιο αξιακό μέτρο. Εξ ου και ο «διπολικός» Στηβ, παιδί προέκταση της πόλης, κινείται με ψυχισμούς που διαπερνούν και τη φωτεινή και τη μαύρη πλευρά της αθηναϊκής Σελήνης, ένα χάρτινο αγόρι που χρησιμοποιεί ως ιστό του την ηλεκτρική καλωδίωση της Αθήνας, ένας μοναχικός και μόνος Greek Spider-Man – περιπλανώνενος καουμπόι που θέλει να συνδεθεί με όλους, μπαίνοντας στην μπρίζα! «Στη φαρέτρα του Μιχαήλ, εκτός από το σπάνιο ταλέντο, συνυπήρχαν η επιστημονική γνώση και η διαφήμιση, η επικοινωνία και η γνώση της ποπ κουλτούρας. Τα εκφραστικά του μέσα, κυρίως τα εικονοφραστικά, μπορούσαν να αποδώσουν αλλά και να αποδομήσουν, να αντιπολιτευθούν την πλαστή, πλαστική, γυαλιστερή αναπαράσταση μιας καταναλωτικής ευφορίας που στοίχειωνε τη γενιά του και τον ίδιο, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Η εκ των επιμελητριών της έκθεσης Ντόρα Βυζοβίτη πιστεύει πως «ο Μιχάλης Μιχαήλ έδωσε σάρκα και οστά στα φαντάσματα της τεχνοκρατούμενης, της αποστερημένης ιδεολογίας της εποχής του, κατέγραψε τα μυστήριά της επιλέγοντας να αφήσει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Και κάνοντας το δικό του “υπαρξηκόπημα” (λέξη-δάνειο από τα graffiti που τόσο αγαπούσε) μας άφησε μόνους με το έργο του, αναχωρώντας στα 30 του χρόνια. Υπαρξισμός, ηλεκτρισμός, δράση, πτήση, έφοδος στον ουρανό: η έκθεσή του, στον δεύτερο όροφο στο φουαγιέ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, είναι μια υπέρτατη ευκαιρία για να συνδεθείτε με τον Στηβ Μπρίζα και να πετάξετε άφοβα μαζί του, από καλώδιο σε καλώδιο, παντού πάνω από την πόλη». Περισσότερα για την έκθεση του Μιχάλη Μιχαήλ στο City Guide της Athens Voice. Και το σχετικό link...
  6. Ο Νίκος Πλατής αποτελεί μια μοναδική περίπτωση ανθρώπου των κόμικς. Εκδότης, συγγραφέας (Black Out / Μαύρο Λεξικό, Μπαχαρικό Λεξικό, Αθωνικό Λεξικό, Κάμα Τσούχτρα κ.ά.), ιστοριοδίφης, λάτρης του απρόβλεπτου και του χιούμορ. Όταν ένας τέτοιος ανήσυχος δημιουργός αποφασίζει να συγκεντρώσει τις δουλειές του αλλά και να μιλήσει για τα έργα άλλων καλλιτεχνών, είναι είδηση. Ο ίδιος περιγράφει τη δική του ιστορία ως εξής: «Γεννήθηκα έτσι, το έχω στο ντι εν έι μου. Είμαι άνθρωπος της εικόνας. Και του κωμικού. Από παιδί ακόμα. Όταν έπιανα στα χέρια μου το καινούργιο ΡΟΜΑΝΤΣΟ, αναζητούσα με ανείπωτη λαχτάρα μέσα στις σελίδες του τις διάσπαρτες γελοιογραφίες του Χριστοδούλου, του Πολενάκη, του Αρχέλαου και του Παύλου Παυλίδη. Και μετά διάβαζα περιχαρής τα ευθυμογραφήματα του Νίκου Τσιφόρου και του Πολύβιου Βασιλειάδη. […] Ταξίδεψα στην Ιταλία (εποχής MALE και LINUS), γράφτηκα στην BEAUX ARTS κι έμεινα (σε δική «μου» σοφίτα) στο Παρίσι, όταν μεσουρανούσαν το L’ ECHO DES SAVANES, το HARAKIRI, το METAL HURLANT (όπου και ο Moebius) και το CHARLIE HEBDO (στο ξεκίνημά του). Πήρα άπειρες εικόνες, απίστευτες δόσεις, κάηκε ο εγκέφαλός μου εκεί, έγινε παρανάλωμα των αλλεπάλληλων οβερντόουζ. […] Αρθρογραφούσα στην ΚΟΛΟΥΜΠΡΑ (οπότε και γνωρίστηκα σε μια συνέντευξη με τον Πολενάκη και… δοθείσης της ευκαιρίας σκάρωσα το αλμπουμάκι με τον ΠΙΠΗ ΠΑΠΙΑ), είχα και την τύχη να ζήσω (εκ των έσωθεν) αυτή την άνοιξη των κόμικς στα περιοδικά του Γιώργου Μπαζίνα (μικρό και μεγάλο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ). Μέχρι και εκδότης (μικροεκδότης, για την ακρίβεια) έγινα για χάρη της εικονολατρίας μου. Αρχικά συνεκδότης με τον Λεωνίδα Χρηστάκη, με τον ΜΙΚΡΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ. Επειτα με την ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΑΤΑ. Κατόπιν με το trade mark προσωπείο της MARIA PENTAGIOTISSA PRESS (όπου τα 2 πανέμορφα αλμπουμάκια με τους FREAΚ BROTHERS και το ονειρικό εκείνο FILIPPINO FOOD). […] Α! Παρέλειψα δε να σας πω πως προς στιγμήν έγινα και κάτι σαν ημιεκατομμυριούχος χάρη στα κόμικς. Έπιασα στα χέρια μου ένα μυθικό (για τα μεγέθη μου) ποσόν. Και μάλιστα για ένα βιβλίο που δεν κυκλοφόρησε ποτέ (το λογόκρινε ένας ζηλωτής, καθηγητής Θεολογίας). Αλήθεια σας λέω. Περισσότερα εν καιρώ…». Αυτά τα «περισσότερα» θα βρίσκονται από σήμερα on-line στην ιστοσελίδα του Νίκου Πλατή: https://sites.google.com/view/platis-comics/home. Ευχόμαστε καλή αρχή και πολλές επισκέψεις! Και το σχετικό link...
  7. Δεν έχω ιδέα πότε κυκλοφόρησε το συγκεκριμένο τευχάκι ούτε ποιου περιοδικού ήταν συμπλήρωμα. Ωστόσο έχοντας ιερή υποχρέωση να συμβάλλω στη δημιουργία πλήρους καταλόγου με ότι κομικσικό έχει κυκλοφορήσει στα Ελληνικά, παραθέτω και αυτό το 16σέλιδο ένθετο με σκίτσα του Sempe.
  8. Όλοι μας λίγο πολύ ξέρουμε ή έχουμε ακουσει για το κλασικό έργο του Βικτωρ Ουγκώ Ο Ανθρωπος Που Γελά (L'Homme qui rit,1869).. Εδώ εχουμε μία παρα πολύ καλή μεταφορά σε κόμικ αυτού του έργου απο τον F. De Felipe, σε μια επίσης πολύ καλή έκδοση απο την Παρα Πέντε.. Ένα βιβλιο που μέσα σε 6 κεφάλαια και 48 σελίδες ζωντανεύει το κλασικό αυτό βιβλίο του Ουγκώ και μας αφήνει μια ωραία αισθηση σε μια τόσο τραγική ιστορία...
  9. Μετά την έκδοση του τεύχους 44 της Βαβέλ, ο Γιώργος Μπαζίνας αποχωρεί από το περιοδικό, το οποίο περνά εξ ολοκλήρου στα χέρια της Νίκης Τζούδα. Ο Γιώργος Μπαζίνας οσονούπω ετοιμάζει το δικό του περιοδικό, το οποίο κυκλοφορεί το πανηγυρικό του τεύχος 0 τον Δεκέμβριο του 1984 με τιμή 120 Δρχ. (το τελευταίο τεύχος 67 κόστιζε 1200 Δρχ) Ο τίτλος του νέου περιοδικού είναι ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ. Το Παρά Πέντε αρχικά είχε μόνο ή κυρίως χιουμοριστικό περιεχόμενο (κόμικς και όχι μόνο, κατά το πρότυπο της Βαβέλ). Tο τεύχος 0 είχε εξώφυλλο από τον άρτι τότε εκλιπόντα αναρχικό Reiser. Από το περιοδικό παρέλασαν και έγιναν γνωστοί ή γνωστότεροι και αγαπητοί οι δημιουργοί : Wolinksi, Binet (οι δυο αυτοί ήταν οι αγαπημένοι του εκδότη, όπως αναφέρει σε πρόσφατη συνέντευξη του), Reiser, Vuillemin, Edika, Quino, Altan κλπ. Από Έλληνες σημαντική παρουσία είχαν οι Αρκάς, Βιτάλης, Δερβενιώτης, τους οποίους το περιοδικό βοήθησε σημαντικά να αναδειχθούν και άλλοι βέβαια. Όλοι αυτοί οι δημιουργοί φαντάζουν απίστευτα οικείοι σήμερα, αυτό όμως το οφείλουμε κυρίως στον Γιώργο Μπαζίνα που είτε μας τους γνώρισε (τους ξένους) είτε τους στήριξε (τους Έλληνες). Το τεύχος 32 είναι το τοπ σέλερ του τίτλου καθώς πουλάει περίπου 15.000 κομμάτια σε Αθήνα και επαρχία. Παράλληλα με την έκδοση του περιοδικού ανοίγει το βιβλιοπωλείο του Παρά Πέντε, στην Ιπποκράτους , όπου όπως διάβασα σε ένα φόρουμ μπήκε στο χώρο η σημερινή ιδιοκτήτρια του Σολάρις. Το βιβλιοπωλείο δυστυχώς δεν μακροημέρευσε κυρίως λόγω των συνήθων μικροκλοπών. Καθώς νέα θεματολογία προστίθεται στο Παρά Πέντε (Επιστημονική Φαντασία, Ερωτισμός), εκδίδεται το Μικρό Παρά Πέντε όπου τα χιουμοριστικά κόμικς εξακολουθούν να έχουν την αποκλειστικότητα. Από το τεύχος 19 και μετά (εξώφυλλα 19,20,21) το Παρά Πέντε αντιλαμβάνεται την ωστική δύναμη επί των πωλήσεων που έχουν τα βυζιά και οι κώλοι! Ο Μπαζίνας προχωράει αργότερα στην έκδοση της Επόμενης Μέρας και του Απαγορευμένου Πλανήτη, δυο περιοδικών με διηγήματα, ειδήσεις, αλλά και κόμικς από το χώρο της Επιστημονικής Φαντασίας, ενώ σε συνεργασία με τον Δημήτρη Αρβανίτη βγαίνει και μια μικρή λογοτεχνική σειρά επιστημονικής φαντασίας με αριστουργήματα του είδους (Norman Spinrad, Ursula Le Guin , Philip Dick κλπ). Διάφορες περιπέτειες στην υγεία του Γ. Μπαζίνα συντελούν στην απορρύθμιση της κυκλοφορίας του Παρά Πέντε, που σταδιακά χάνει το μηνιαίο ρυθμό κυκλοφορίας του και εμφανίζεται στα περίπτερα ανά τρίμηνο. Το τεύχος 67 το Δεκέμβριο του 96 θα είναι και το τελευταίο του περιοδικού γι αυτό τον πρώτο κύκλο της ζωής του. Πολλά χρόνια αργότερα (χμ, πέρυσι) θα εμφανιστεί το Νέο Παρά Πέντε για το οποίο θα μιλήσουμε λεπτομερέστερα στο μέλλον. Προσωπικά μπορώ να πω πως το Παρά Πέντε υπήρξε για ένα διάστημα από τα αγαπημένα μου περιοδικά. Οξυδερκές, επαναστατικό, ανατρεπτικό, βλάσφημο, διαφορετικό. Ωστόσο θεωρώ πως σταδιακά απώλεσε τη φυσιογνωμία του σε βάρος των ερωτικών- πορνογραφικών κόμικς, τα οποία είτε φιλοξενήθηκαν σε ξεχωριστές σπέσιαλ εκδόσεις (Μικρό Ερωτικό Παρά Πέντε - Ερωτικό Παρά Πέντε) , είτε άλωσαν τις σελίδες του Παρά Πέντε του ίδιου. Στο τέλος ότι απέμεινε από όλη αυτή τη προσπάθεια του Γιώργου (και του Νίκου) Μπαζίνα ήταν οι δυο σειρές των ερωτικών κόμικς (κυρίως διότι αυτά ΠΟΥΛΑΓΑΝ, κάτι απόλυτα κατανοητό), για την ποιότητα των οποίων να μην εκφραστώ καλύτερα. Ας πούμε ότι έχουν την ανάλογη ποιότητα που έχουν για τον Κινηματογράφο οι ταινίες της Tracy Lords και της Jenna Jameson. Όλοι θέλουμε να τις χαζέψουμε αλλά δεν θα τις κρατούσαμε στη συλλογή μας. Το Παρά Πέντε έχει λάβει μια σειρά τιμητικές διακρίσεις με σημαντικότερη ίσως το Premio Speciale στο διεθνές φεστιβάλ Premio Satira Politica στο Forte dei Marmi το 1990. Ας ευχηθούμε καλή τύχη στη νέα προσπάθεια του (Νέου) Παρά Πέντε, που παρότι αρχικά το είχα πάρει με στραβό μάτι, δείχνει σημάδια σημαντικής βελτίωσης στα τελευταία τεύχη. Πολύ βοήθησαν στη συγκέντρωση των πληροφοριών που αναφέρθηκαν άνωθεν , συνεντεύξεις του Γ. Μπαζίνα στο comicdomκαι τη Γαλέρακαι κείμενο του soloup για το ως3. Παρόλο που εντάχθηκε στη σειρά του Μηνιαίου Παρά Πέντε (φέρει το Νούμερο 58), πρόκειται στην ουσία για μια ειδική (special) έκδοση , όπως αναγράφεται και στο εξώφυλλο. Εκδόθηκε το Νοέμβριο του 1993 και από ότι γνωρίζω έχει ανατυπωθεί και ενταχθεί στη νέα σειρά του Παρά Πέντε με τίτλο ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ 1 - REISER . Σε σχέση με τα regular τεύχη του Παρά Πέντε αυτή η ειδική έκδοση διαφοροποιείται σε τίτλο (γράφει ΕΙΔΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ ), θεματολογία (έχει μόνο Reiser), και δεν έχει ούτε μια διαφήμιση (παρά μόνο στο οπισθόφυλλο). Περιλαμβάνονται επίσης κείμενα των Cavanna και Wolinski για τον Reiser τα οποία και παραθέτω. Το αφιέρωμα στο Reiser διαφημίζεται στο site του Παρά Πέντε ως εξής: Αυτός είναι ένας τόμος γεμάτος με το χιούμορ και τη σάτιρα ενός μεγάλου σαρκαστή. Ο Ζαν-Μαρκ Ρέιζερ με το αφαιρετικό του σκίτσο, ελλειπτικό αλλά εκρηκτικό, στάθηκε με τη σάτιρά του ένας από τους πιο οξυδερκείς σχολιαστές της εποχής μας. Η δηλητηριώδης κριτική του δεν αφήνει τίποτα στο απυρόβλητο: Η εξουσία, η πολιτική, οι ανθρώπινες σχέσεις, το σεξ, ο μικροαστισμός, είναι στο επίκεντρο της σάτιράς του. Κι αυτή η σάτιρα είναι πραγματικά σκληρή. Γαλουχημένος καλλιτεχνικά μέσα στο κλίμα που έφερε ο Μάης του '68 στη Γαλλία και στην ανατρεπτική οπτική που καλλιέργησε η ομάδα του σατιρικού περιοδικού HARA-KIRI (συμμέτοχος της οποίας υπήρξε) πρόλαβε να προσφέρει έως τον απροσδόκητο θάνατό του το 1983, ένα έργο εξαιρετικά δημιουργικό, που αγαπήθηκε απ' όλους τους οργισμένους της εποχής μας και που παραμένει πάντα ανησυχητικά επίκαιρο. ΤΙΜΗ: 1000 ΔΡΧ. ΓΙΑ REISER ΒΛΕΠΕ ΑΚΟΜΑ: REISER ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΤΙΑ ΖΑΝΙΝ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΕΜΑΛΙ Η ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΚΑΘΑΡΟ ΑΕΡΑ ΑΡΘΡΟ 1 - Reiser: Αναρχικός, Βλάσφημος, Βίαιος και Ρομαντικός ΑΡΘΡΟ 2 - Reiser: Η τρυφερή χυδαιότητα της εξέγερσης ΕΝΘΕΤΑ ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ #01 Τελώνιος Βίας #05 Sempe' - 16 σελίδες παιδιά #07 Σέρλοκ Χολμς #09 Τζων Γκρηκ #11 Ταμ Ταμ - Το Γεράκι της θάλασσας #44 Εγώ ο ντετέκτιβ (Igwal - Mako) Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους comicsell, ramirez, crc, ftsgr, dionik & andstef. Αφιέρωμα στον Jean Marc Reiser - Ομαδοποίηση Reiser Σκαναρισμένες Ιστορίες Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ Ιστορία του Jacques Tardi, που δημοσιεύθηκε από τον Δεκέμβριο του '86 μέχρι τον Ιούνιο του '87 στα τεύχη 22 με 27. TRITON Πρόκειται για ενα album του Daniel Torres που δημοσιεύθηκε σε 5 συνέχειες. Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ Πρόκειται για ένα εξαιρετικό έργο του VINK που είχε δημοσιευτεί σε 6 συνέχειες.
  10. It's so hard... Dominique Grange / Jacques Tardi Παρά Πέντε τ.48 (Φεβρουάριος 1990) Άλλα κόμικ του Tardi στα ελληνικά: Ομίχλη στη γέφυρα του Τολμπιάκ Το μελαγχολικό κομμάτι της δυτικής ακτής Η κραυγή του Λαού Griffu (σκαναριμένο εδώ) Ο Δαίμονας των Πάγων (σκαναρισμένο εδώ)
  11. Είχατε ποτέ γάτα ή γάτες στο σπίτι σας; Τις είχατε δει ποτέ να ακονίζουν τα νύχια τους στο καινούργιο ύφασμα του καναπέ σας ή στην φρεσκοσιδερωμένη κουρτίνα σας; Να αποπατώνουν σε κάθε γωνίτσα του σπιτιού σας; Έχετε κάτσει ποτέ σε καναπέ ή πολυθρόνα αφού πρώτα έχει κοιμηθεί εκεί γάτα; Σας έχει τύχει ποτέ την καλύτερη ώρα του ύπνου σας, να σας ξυπνήσει κάτι χνουδωτό που τρίβεται στην μούρη σας; Αν σας έχουν συμβεί όλα τα παραπάνω, τότε σίγουρα θα έχετε πιάσει τον εαυτό σας να κάνει περίεργες ιδέες για τις γάτες σας Έτσι λοιπόν και ο Skip Morrow, έκανε φαίνεται περίεργες ιδέες, τις οποίες όμως αποφάσισε να τις απεικονίσει για να μας δώσει πολλούς εναλλακτικούς τρόπους "εκδίκησης". Ξεκαρδιστικές γελοιογραφίες λοιπόν με θέμα "πως να κάνετε τις γάτες σας να υποφέρουν για τα δεινά που σας προκαλούν". Με τις περισσότερες γέλασα φοβερά. Από την άλλη σκέφτηκα βέβαια και ως που μπορεί να φτάσει η φαντασία ενός ανθρώπου. Πάντως σίγουρα θα διασκεδάσετε και σεις. Υ.Γ. Να διευκρινήσω ξεκάθαρα, ότι το παραπάνω θέμα, αλλά και το αλμπουμάκι δεν έχει καμία σχέση με τον και τον Οράτιο. Κάθε ομοιότητα ή ανομοιότητα είναι τελείως συμπτωματική. Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο τον Locke.
  12. Bonadrug

    SF COMICS

    ΣΕΙΡΑ: SF COMICS, TA KOMIKΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ: 1 ΤΙΜΗ: 1300 ΔΡΧ Πρόκειται για το πρώτο και τελευταίο τεύχος μια σειράς κόμικς που εγκαινίασε και ενταφίασε το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ το 1997. Ήρωας ο Shadow Slayer και κακός ο Melanicus, κάτι σαν εωσφόρος που τρέφεται από τον πόνο των ανθρώπων. Καταλύτης της ιστορίας ένα πλάσμα α λα Μίλα Γιόβοβιτς στο Πέμπτο Στοιχείο, η Κασσάνδρα που θα την διεκδικήσουν τόσο ο Shadow slayer όσο και ο Melanicus. Η ιστορία δεν ολοκληρώνεται αλλά τη συνέχεια της (ένας τόμος ακόμα) δεν την είδαμε ποτέ. Ο σχεδιαστής Larnoy είχε πεθάνει το 1996 πριν δηλαδή την ελληνική έκδοση. Οι δυο σεναριογράφοι έχουν στο ενεργητικό τους αρκετές sci-fi και horror σειρές (ABC WARRIORS, SLAINE, REQUIEM ). Καλό το σενάριο, πολύ εξεζητημένο για sci-fi το σχέδιο, στο τέλος σου παίρνει τη μπουκιά από το στόμα ή σε αφήνει με το πουλί στο χέρι (όπως το δει κανείς) μια και η ιστορία διακόπτεται πάνω στο κρεσέντο της και τη συνέχεια άμα τη βρείτε σφυρίξτε μου κι εμένα ... Bedetheque
  13. Λοιπόν, εδώ έχουμε ένα ακόμη ανθολόγημα από το ΠΠ, όπως τόσα άλλα που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα. Μάλλον αδιάφορο, όπως και τα προηγούμενα, όχι γιατί δεν έχει καλά κόμικς (μάλλον το αντίθετο ισχύει -περιέχει όντως πολύ μεγάλους σχεδιαστές), αλλά γιατί είναι ακριβώς αυτό που λέει: Ανθολόγημα. Δηλαδή είναι καλό μόνο για διάβασμα στην παραλία ή στην τουαλέτα. Όλα αυτά δεν είναι κάτι το περίεργο ή το καινούργιο. Το περίεργο είναι ότι τα τελευταία ανθολογήματα του ΠΠ κυκλοφόρησαν πριν 5-6 χρόνια. Και το συγκεκριμένο δεν συμπεριλαμβάνεται σ' εκείνα. Το άλλο περίεργο είναι ότι η εκδοτική δεν είναι η ΠΠ/Ars Longa (η οποία κυκλοφόρησε των τελευταίο τίτλο της το 2010 νομίζω) αλλά η ΠΠ/ Ars Brevis, η οποία όπως βλέπω κυκλοφόρησε αρκετα βιβλιαράκια φέτος. Το άλλο περίεργο είναι ότι η Πολιτεία στην ιστοσελίδα της (όπου μπορείτε να διαβάσετε και στοιχεία για το περιεχόμενο κι ετσι να γλιτώσω εγώ τας περιγραφάς ) δίνει σαν χρονολογία έκδοσης Μάιος 2013, άρα το τεύχος είναι καινούριο. Το άλλο περίεργο είναι ότι αν και καινούριο το βρήκα στο παζάρι των εκδοτών με -60%, όπως και τα άλλα φρέσκα βιβλία των εκδόσεων ΠΠ. Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν.
  14. Το 1991 η εκδοτική ΠΑΡΑΠΕΝΤΕ κυκλοφορεί άλλο ένα άλμπουμ του RANXEROX (η επιστροφή) των Liberatore/Tamburini σε μετάφραση Λίλης Ιωαννίδου. Μεγάλο μέγεθος (21Χ28), έγχρωμο, 54 σελίδες με τον γνωστό πρωταγωνιστή που είδαμε και το 1986 (αφιέρωμα ΕΔΩ)
  15. Τιμή 4,90 € - Έκδοση του Γ. Μπαζίνα Την Πέμπτη 26 Απριλίου 2007 , μετά από 12 χρόνια απουσίας το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ επιστρέφει στα περίπτερά μας με σκοπό ένα τεύχος το μήνα ( κάθε τελευταία Πέμπτη του μήνα) . Στην Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, τον πρώτο μήνα. Στην υπόλοιπη Ελλάδα τον επόμενο. Από το Δεκέμβριο του 2008 όμως έχει διακόψει την κυκλοφορία του. Μια συζήτηση για τη Νέα Περίοδο του Παρά Πέντε υπάρχει εδώ. Για την πρώτη έκδοση του Παρά Πέντε βλ. εδώ Αργότερα βγήκαν και δύο ξεστόκ τομάκια με τα #1-2 & #3-4 αντίστοιχα, με τίτλο Double Παρά Πέντε: Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους ftsgr, GCF & dimitris και για τα εξώφυλλα των τόμων τον DJO.
  16. Ένα ανθολόγημα με εξαιρετικά διασκεδαστικά κόμικς από το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ. Μεταξύ άλλων συμμετέχουν οι Magnus, Gotlib και Crumb. Κεντρική θέση κατέχει το χιούμορ περί σεξ. Δυστυχώς πουθενά στο άλμπουμ δεν αναγράφεται ημερομηνία κυκλοφορίας, ούτε κατάφερα να την βρω ψάχνοντας στο internet. Το σίγουρο είναι ότι κυκλοφόρησε μέσα στη δεκαετία του 1990. Όπως λέει και ο bonadrug, μάλλον βγήκε το 1993.
  17. Όλα τα θεατρικά του ιδιαίτερου Αργεντίνου συγγραφέα και κομίστα Copi μεταφράζονται στα ελληνικά από τον Νεκτάριο-Γεώργιο Κωνσταντινίδη στις εκδόσεις Άπαρσις. Ο Χρήστος Παρίδης μας συστήνει έναν σπουδαίο, αλλά σχετικά άγνωστο στην Ελλάδα άνθρωπο του θεάτρου, των τεχνών και του ακτιβισμού. Ο Copi, που το όνομα με το οποίο γεννήθηκε ήταν Raúl Damonte Botana. «Copi» δεν είναι παρά το υποκοριστικό του copo de nieve που στα ισπανικά σημαίνει «νιφάδα χιονιού». Το ψευδώνυμο που επέλεξε ο Ραούλ Νταμόντε Μποτάνα όταν ξεκινούσε το 1964 την καριέρα του ως bande dessinateur, δηλαδή κομίστας για τα περιοδικά «Twenty» και «Bizarre», μια ασχολία του που αγαπούσε πολύ και είχε πρωτοξεκινήσει στα 16 του για τη σατιρική εφημερίδα «Tia Vicenta» στο Μοντεβίδεο. Γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1939 στο Μπουένος Άιρες. Οι πολιτικές δραστηριότητες του πατέρα του, διευθυντή εφημερίδας και ορκισμένου αντι-περονιστή, ταξίδεψαν την οικογένεια από την Ουρουγουάη και την Αϊτή μέχρι τη Νέα Υόρκη. Ο ίδιος ο Copi, αφού έκανε μια πρώτη απόπειρα να σκηνοθετήσει την πρώτη του παράσταση το 1962 στην Αργεντινή, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, σε ένα πιο πρόσφορο έδαφος, ώστε να κυνηγήσει το πάθος του για το θέατρο. Καθώς τα γαλλικά του πρόδιδαν μια ξενική προφορά, αποφάσισε να βιοποριστεί κάνοντας κόμικς. Έγινε γνωστός από την πρώτη σχεδόν στιγμή, όταν τον ανακάλυψε ο Σερζ Λαφορί της «Nouvel Observateur» και χάρη στην «Καθιστή Γυναίκα» που επινόησε, μια κυρία με μεγάλη μύτη και κατσαρά μαλλιά, ασάλευτη σαν μια άλλη Πυθία που μονολογούσε ή διαλογιζόταν με ένα πνεύμα. Παράλληλα συνεργαζόταν και με τα περιοδικά «Hara-kiri» και «Charlie Hebdo», όπου οι ακραίες φιγούρες του με τον αιχμηρό και σουρεαλιστικό λόγο και την ανάλογη θεματολογία, αντίστοιχα του είδους του θεάτρου που μετά από λίγο καιρό παρουσίασε στο παριζιάνικο κοινό, τον έκαναν εξαιρετικά δημοφιλή. Ο ίδιος ο Copi υποδύεται θεατρικούς χαρακτήρες του Με μια μνημειώδη ερμηνεία στις Δούλες του Ζαν Ζενέ εξελίσσεται κι ο ίδιος σε έναν άλλο Ζενέ, με έργα στα οποία κυριαρχούν ο θάνατος, η σχέση εξουσίας-εξουσιαζόμενου, που όμως συνεχώς ανατρέπεται, και ως εκ τούτου ο αλληλοσπαραγμός, ο εξευτελισμός, το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς in extremis και η αστική υποκρισία. Οι χαρακτήρες του περιφέρονται προσποιούμενοι, σε μια κοινωνία εκλεπτυσμένη, με έναν κώδικα αριστοκρατικών τελετουργιών όπου λέγονται τα πλέον αποτροπιαστικά, παραλυτικά και απρόσμενα πράγματα! Οι ανθρώπινες αυτές υπάρξεις, βγαλμένες από την κόλαση που ο Copi είτε αποκωδικοποίησε από τον μεγαλοαστικό του background είτε ανέσυρε από τις καταβυθίσεις του στην άγρια παρισινή νύχτα, αιωρούνται μεταξύ του θεάτρου του παραλόγου και της τραγωδίας. Aλλοπρόσαλλες κι απελπισμένες τραγικομωδίες, όπου το τρομακτικό μας αδιέξοδο απέναντι στο τέλος, η αγωνία του ίδιου ίσως να το ξορκίσει και η μοναξιά οδηγούν τους χαρακτήρες τους στα μεγαλύτερα εγκλήματα, άλλοτε στον οικείο τους μικρόκοσμο άλλοτε ως εξουσία απέναντι στις μάζες. Ο Copi, ενταγμένος στην ομάδα ομοφυλόφιλων συντακτών της «Nouvel Observateur» ως μέλος του Front homosexuel d' action revolutionnaire – Μέτωπο ομοφυλόφιλης επαναστατικής δράσης, αμφιταλαντεύοταν μεταξύ της μαοϊστικής άκρας αριστεράς και των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Οι χαρακτήρες του είναι βγαλμένοι από από τον μεγαλοαστικό του background είτε από τις καταβυθίσεις του στην άγρια παρισινή νύχτα. Είχε την τύχη τα θεατρικά του κείμενα να τα αναλάβει από την αρχή ο συμπατριώτης του και γνωστός θεατρικός σκηνοθέτης Χόρχε Λαβελλί. Με την πρώτη κιόλας παράσταση του Saint Genevieve dans sa baignoire (Η Αγία Γενεβιέβη στο λουτρό) το 1966 έκανε μεγάλη αίσθηση και τα χρόνια που ακολούθησαν η συγγραφική δραστηριότητα του Copi κάλυψε όλα τα είδη: νουβέλα, μυθιστόρημα, μονόπρακτο, δίπρακτο, μονόλογος. Ο ίδιος έπαιξε το ρόλο της τραβεστί στο L' homosexuel ou la difficulte de s' exprimer (Ο ομοφυλόφιλος ή η δυσκολία της έκφρασης), ενώ ως Loretta Strong έκανε τη γαλλική αβανγκάρντ να παραληρεί μαζί του. Στο έργο που αφιέρωσε στην Εύα Περόν και πρωτοανέβασε ο εραστής του Αλφρέντο Αρίας στο Theatre de l' Epee de Bois και λίγο μετά στο Μπουένος Άιρες – όπου ο θίασος δέχτηκε τρομερούς τραμπουκισμούς και απειλές από τους περονιστές –, η Εβίτα απομυθοποιείται εντελώς. Μια γυναίκα εγκλωβισμένη στον μύθο που έχτισε η ίδια, απ' όπου προσπαθεί να ξεφύγει, σκηνοθετώντας τον θάνατό της και την απόδρασή της από την προεδρία και τη χώρα. Ο Copi καταφέρνει, με τον παραμορφωτικό καθρέπτη που βάζει μπροστά στην κοινωνία των ανθρώπων, να καταγράφει τις πλέον ακραίες εκφάνσεις τους και δραματοποιώντας τες να πετυχαίνει ένα είδος θεάτρου που παραπέμπει στη μεγάλη παράδοση του σουρεαλισμού και του παραλόγου. Η ευφάνταστη πορεία του συνεχίστηκε καθ' όλη τη δεκαετία του '70 με έργα όπως Les escaliers du Sacre-Coeur (Τα σκαλιά της Σακρ Κερ), La tour de la defence, Cachafaz, L'ombre de Venceslao. Με το La nuit de madame Lucienne (Η νύχτα της κυρίας Λουσιέν) το1985, σε σκηνοθεσία του Λαβελλί και με πρωταγωνίστρια τη σημαντική Γαλλίδα ηθοποιό Μαρία Καζαρές, έφτασε μέχρι το Φεστιβάλ της Αβινιόν, ενώ με το Une visite inopportune (Μια ανώφελη επίσκεψη) προανήγγειλε τον επικείμενο θάνατό του από AIDS. Το έργο λαμβάνει χώρα σε ένα νοσοκομείο, όπου ακριβώς ένας διάσημος ηθοποιός πεθαίνει από AIDS και δίνει την τελευταία του παράσταση μπροστά σε μια νοσοκόμα, έναν δημοσιογράφο, μια υψίφωνο, έναν σεξομανή γιατρό και έναν φίλο του. Ο Copi πέθανε στις 14 Δεκεμβρίου του 1987 και το τελευταίο αυτό έργο, σε σκηνοθεσία Λουκάς Εμπλέμπ, ανέβηκε στην Comedie Francaise το 2001. Πέντε χρόνια μετά, η Αβινιόν τού οργάνωσε αφιέρωμα με το ανέβασμα πέντε έργων του. Τα κόμιξ του δημοσιεύονταν τακτικά στο περιοδικό Βαβέλ Στην Ελλάδα είναι γνωστός κυρίως ως κομίστας χάρη στα περιοδικά «Βαβέλ» και «Παρά Πέντε», αλλά ελάχιστα ως θεατρικός συγγραφέας. Δραματοποιημένα του κόμικς πρωτοπαίχτηκαν στον Τεχνοχώρο του Γιάννη Κακλέα και από την ομάδα του Θέαμα, αργότερα ανέβηκε η Ανώφελη Επίσκεψη από το Στούντιο Παράθλαση της Θεσσαλονίκης, το Tour de la defence έγινε γνωστό ως Σκρατς στο Αποθήκη και Το Ψυγείο το 2007 στο Πορεία από την ομάδα «Ακροβάτες του ονείρου». Τώρα, χάρη στον φιλόλογο-κριτικό θεάτρου Νεκτάριο-Γεώργιο Κωνσταντινίδη και τις μεταφράσεις του, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άπαρσις ο Α' Τόμος με τα θεατρικά του έργα Εύα Περόν, Η Πυραμίδα, Οι Τέσσερις Δίδυμες και τον μονόλoγο Λορέττα Στρονγκ, με εκτενείς αναλύσεις της συγγραφέως Μαρίας Κυριάκη. Συγχρόνως κυκλοφορεί από τη γνωστή σειρά της Δωδώνης «Παγκόσμιο Θέατρο» το επίσης πολύ επιτυχημένο του Η νύχτα της κυρίας Λουσιέν, πάλι από τους ίδιους συντελεστές. Και το σχετικό link...
  18. Το άλμπουμ έχει ήδη παρουσιαστεί εκεί: ΕΔΩ Η συγκεκριμένη έκδοση έγινε από την Ars Longa, προφανώς μετά τη διάσπαση της Βαβέλ το 1984. Το εξώφυλλο έχει μικροδιαφορές στο στήσιμο και τα χρώματα. Στο εσωτερικό δεν αναφέρει στοιχεία έκδοσης. Παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχουν πολλές στο φόρουμ όπως: Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ εδώ κι εκεί ΚΑΛΗ ΟΡΕΞΗ εδώ κι εκεί Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ εδώ SHOW BUSINESS εδώ κι εκεί Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ εδώ κι εκεί
  19. Τα Μικρά Ερωτικά Παρά Πέντε ήταν κατά κάποιο τρόπο spin-offs της σειράς ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ. Στα στοιχεία του περιοδικού αναφέρεται πως είναι ειδική έκδοση μιας σειράς αφιερωμάτων! Κάπως ασαφές Ως εκδότης αναφέρεται ο Μίστερ Παρά 5 Γιώργος Μπαζίνας και η Ars Longa εμφανίζεται να έχει την κεντρική διάθεση. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε τον Αύγουστο 1988 ( @the guest). Κάποτε το είχα αλλά τώρα έχει αποδημήσει για τον άλλο κόσμο (εκεί που πηγαίνουν τα χαμένα κόμικς). Το τεύχος 2 βγήκε Ιούνιο 1989, κόστιζε 350δρχ, 82 σελίδες με ιστορίες από Lucques (βλέπε στα ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ), Bakay & Kupperberg (Διαβολικός Κλόουν) και κυρίως ΝΕΚΡΟΝ του MAGNUS κ.α. Από έλληνες είχε ΑΡΩΝΗ (βλέπε πάλι στα ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ). Κάπως σινεφίλ τεύχος με μια ιστορία με πρωταγωνίστρια τη θρυλική Lulu (τη Louise Brooks δηλαδή) και πανέμορφα σχέιδα του Buzelli εμπνευσμένα από ταινίες του Bunuel. To τεύχος 3 βγήκε σε απίστευτα σύντομο διάστημα τον Σεπτέμβρη του 89, είχε διαφορετικό δέσιμο (με ράχη), 20 σελίδες λιγότερες από το προηγούμενο αλλά 30 δραχμές ακριβότερο (380δρχ). Είχε πάλι Magnus, πάλι Lucques (στην καλύτερη ιστορία του τεύχους), 2 ιστορίες του Edika, Beroy (βλέπε ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ) και ένα αφιέρωμα στις Λολίτες και τα Νυμφίδια. Η ύπαρξη τέταρτου τεύχους είναι εξαιρετικά αβέβαια. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους crc, theguest & Retroplaymo.
  20. Edika! (αφιέρωμα ΕΔΩ) Μέσα δεν αναφέρει κάποια χρονιά. Tο εξώφυλλο είναι το ίδιο με αυτό του Absurdomanies (τ.4) (πλην όμως σε μπλέ φόντο), το οπισθόφυλλο ίδιο με το οπισθόφυλλο του Concertos pour Omoplates (τ.10), και τα περιεχόμενα (τα-ντα!) αντιστοιχούν στο Sketchup (τ.5)!!! 60 α/μ σελιδούλες, μεταφραστής Γιώργος Μαθιόπουλος και έχει διαστάσεις 21χ28 Περιέχει τις ιστορίες (σε παρένθεση ο γαλλικός τίτλος, ο αριθμός του γαλλικού τόμου απ'όπου προέρχεται και τεύχος και ημερομηνία του Fluide Glacial όπου πρωτοδημοσιεύτηκε): Μύηση (Initiation, 5, 81 03/83) Ο ντροπαλός (Le timide, 5, 78 12/82) Παντρευτείτε! Παντρευτείτε! (Mariez-vous, mariez-vous, 5, 74 08/82) Ωτο-στοπ (Auto-stop, 5, 75 09/82) Πρελούδιο για το απόγευμα ενός μαλάκα (Prélude à l'après-midi d'un con, 5, 76 10/82) Κανείς δεν τον είδε, κανείς δεν τον γνώρισε (Ni vu ni connu, 5, 36 06/79) Α! Πουναι εκείνες οι ωραίες βραδιές; (Ah! Où sont les soirées d’antan?, 5, 79 01/83) Edika ΟΜΑΔΟΠΟΙΗΣΗ Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους bonadrug & tik. --- Το μέλος Bonadrug πρόσθεσε ΕΔΩ: Παραθέτω τα εξώφυλλα της πρώτης έκδοσης στην οποία αναγράφεται ότι ο τίτλος της πρωτότυπης γαλλικής είναι όντως Sketchup! Οι ιστορίες που περιέχονται είναι αυτές που παραθέτει ο Νίκος. Lettering η Μαρία Βρετού.
  21. Μόνιμη στήλη στο περιοδικό CINE 7 για τα κόμικς, από τον Γιώργο Τραγάκη και τον SOLIS Μπαρκή. Όποιος έχει τα τεύχη ας μας ενημερώσει για την ημερομηνία δημοσίευσης,
  22. Λόγω έλλειψης χώρου είπα να προσπαθήσω κι εγώ να «διώξω» διάφορα τεύχη σε χαμηλές τιμές (παραλαβή κατά προτίμηση και χάριν ευκολίας από την Λέσχη) Ολα τα τεύχη εδώ είναι του κουτιού, καταστάσεις 9-10, εκτός από τα Λούκυ Λουκ και το Αστερίξ που είναι μεταχειρισμένα και είναι 5-6. Με τις αγορές πολλών μαζί, θα γίνονται καλύτερες τιμές. Παρα Πεντε -- 2€ Α' περιοδος #21, Β' περίοδος #4 Βαβέλ -- 2,5€ #112, 214, 216, 228, 231, 235, 236 ΑΣΤΕΡΙΞ #16 -- 2€ Ελληνικά Τεύχη Αμεταχείριστα -- 2€ έκαστο Fantasy Heroes #1 Μετα το τέζα (ο ψοφιος κοριος) EΡΙΚ ΚΑΣΤΕΛ (ΕΘΝΟΣ) #4, #6, #7, #10, #11, #12, #13, #14 -- 2€ έκαστο ROY OF THE ROVERS (ΤΑ ΝΕΑ) #1, 4 , 6, 7 -- 1,5€ έκαστο BAKER STREET (NEA ΣΕΛΙΔΑ) Το άλογο που ψυθίριζε, ...Και η λέσχη των Ακραίων Σπορ, Οι άνθρωποι της Καμέλιας, Η σκιά του Μ -- 2€ έκαστο Η Οικονομία του Σκρουτζ, 3ο μάθημα (Καθημερινή) 3€ Κόμιξ #22 (Καθημερινή) 2€ Editor's Choice: Σκοτεινά Μυστήρια (Καθημερινή) 2€ Captain Marvel (Τόμος Α, Β) -- 2€ έκαστο Saga -- 8€
  23. Ότι πληρώνεις, παίρνεις! Από το χιουμοριστικό άλμπουμ "Ό,τι προλάβουμε" του Πάρα Πέντε, απολαυστικός Don Martin.
  24. Ο ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ “O Xάρτινος Άνθρωπος είναι μια απ’ τις πιο διασκεδαστικές δουλειές του Milo Manara, του πολύ σημαντικού Ιταλού σχεδιαστή. Σ’ αυτό το άλμπουμ οι ήρωές του αναφέρονται στο «γουέστ» και φυσικά δεν λείπουν οι ομηρικοί καυγάδες στα σαλούν, τα κυνηγητά κι ο έρωτας…” “Χάρτινος άνθρωπος” είναι το όνομα που θα δώσει η όμορφη ινδιάνα Άσπρος Λαγός στον νεαρό με τα ξανθά μαλλιά που βρέθηκε στο δρόμο της και την γλύτωσε απ’ την αιχμαλωσία. Οι δυο τους, συντροφιά με έναν σαλεμένο γέρο πρώην λοχία της Αυτού Μεγαλειότητος, έναν αιδεσιμότατο που παθαίνει αμόκ όταν πιάνει βροχή, και έναν ινδιάνο που κάνει τα πάντα ανάποδα, αποτελούν μια μάλλον ασυνήθιστη παρέα, που θα προσπαθήσουν να αποφύγουν την αιχμαλωσία αλλά και να ειδοποιήσουν τους ερυθρόδερμους προκειμένου να αποφευχθεί μια νέα σύρραξη με τους λευκούς. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τον Θρηνωδός.
  25. Ένα ανθολόγημα με εξαιρετικά διασκεδαστικά κόμικς και κείμενα από το ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ. Κεντρική θέση κατέχει το χιούμορ περί σεξ. Χαρακτηριστικό αυτού του άλμπουμ είναι ότι τα κόμικς έχουν δευτερεύοντα χαρακτήρα, καθώς αποτελείται κυρίως από χιουμοριστικούς "οδηγούς" και κείμενα που σκοπό έχουν να μας συμβουλέψουν σε κάθε είδους σεξουαλικό ζήτημα. Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα των επανεκδόσεων τον GreekComicFan.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.