Αναζήτηση στην Κοινότητα

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΤΗΣ ΤΥΡΟΥ Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε Το κόμικ αυτό αποτελεί μια ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Περικλής, ηγεμόνας της Τύρου (Pericles, Prince of Tyre) που παλιότερα υπήρχαν αμφιβολίες για τον δημιουργό του αλλά πλέον είναι αποδεκτό ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι γραμμένο από τον Σαίξπηρ. Πρόκειται για ένα έργο αρκετά πολιτικό και έξυπνο το οποίο μετέφερε σε κόμικ με ένα ενδιαφέρον τρόπο ο Θανάσης Δήμου έχοντας κάνει μερικούς αναχρονισμούς αρκετά ταιριαστούς κατα την άποψη μου. Λίγα λόγια την πλοκή: ο Περικλής, πρίγκηπας της Τύρου μιας φτωχής πολιτείας αποφασίζει να διεκδικήσει το χέρι της κόρης του Αντίοχου που είναι βασιλιάς στην πλούσια Αντιόχεια. Θα του ζητηθεί να λύσει ένα αίνιγμα και θα τα καταφέρει. Αν αποκαλύψει όμως τη απάντηση δεινά θα έρθουν για τον ίδιο και την πατρίδα του. Έτσι θα ξεκινήσει μια περιπλάνηση σε πολλές πολιτείες όπου ο Περικλής θα ζήσει αρκετές περιπέτειες. Όμορφα τα σχέδια που συνοδεύουν τα κείμενα και τα μπαλονάκια βεβαίως και έξυπνος πολιτικός σχολιασμός. Ένα κόμικ ιδιάιτερο που αξίζει κατά την άποψη μου τη προσοχή μας.

Ο Ian Debiase συνήθιζε από παιδί να ζωγραφίζει ιστορίες. Παρά τις ενστάσεις των γονιών του, που μεγαλώνοντας τον προέτρεπαν να ασχοληθεί με κάτι πιο «σοβαρό», κατέληξε να αφοσιωθεί στο σχέδιο και να παρατήσει τις σπουδές του στη Φιλοσοφία και τη Φιλολογία. Το 2013 ξεκίνησε να δουλεύει το εν λόγω βιβλίο, το οποίο και δημοσιεύτηκε το 2017 στην Αργεντινή. Γίνεται να σκιτσάρεις χρησιμοποιώντας μια χτένα και το καπάκι από την κολόνια της μητέρας σου; Υπάρχει ένα επιτυχημένο μοντέλο αυτοοργάνωσης που να έχει εφαρμοστεί; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δόθηκαν στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων ΚΨΜ όπου πριν από λίγες μέρες παρευρέθη ο Αργεντινός δημιουργός του εικονογραφημένου άλμπουμ «Subcomandante Marcos». Ο Ian Debiase και η μεταφράστρια Δανάη Ταχταρά Ο Ian ταξίδεψε από την Αργεντινή για να βρεθεί στον κατάμεστο χώρο, όπου παρουσίασε το προσφάτως μεταφρασμένο στα ελληνικά βιβλίο του και μίλησε για τη διαδικασία της δημιουργίας. Την ενδιαφέρουσα συζήτηση συντόνισε η μεταφράστρια και επιμελήτρια του βιβλίου, Δανάη Ταχταρά. Ο δημιουργός δουλεύοντας το βιβλίο για τέσσερα χρόνια το άφηνε και το ξανάπιανε καθώς δεν ήθελε να πιεστεί. Άλλωστε αυτό φαίνεται και στο τελικό αποτέλεσμα, με τα πρωτότυπα και πειραματικά του σχέδια. Ήθελε η εικόνα να συνοδεύει τα κείμενα του Subcomandante και να «ρέει» στον ρυθμό τους. Παρομοίασε δε αυτή τη διαδικασία με μια μουσική μπάντα που αυτοσχεδιάζει και το κάθε όργανο συμπληρώνει το άλλο. Στο βιβλίο -ένα αφηγηματικό πείραμα όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος- χρησιμοποιήθηκαν λόγια του Υποδιοικητή Μάρκος καθώς μόνο έτσι μπορούσε κάποιος να μάθει την ουσία του κινήματος των Ζαπατίστας και το τι πρεσβεύουν. Ο δημιουργός και η μεταφράστρια σημείωσαν μάλιστα πως απόλαυσαν όλη τη διαδικασία παραγωγής του τελικού αποτελέσματος. Σχέδια του καλλιτέχνη που γέμιζαν τον χώρο Ο καλλιτέχνης υπενθύμισε ότι ο Υποδιοικητής Μάρκος δεν αποτελεί μια προσωποπαγή πολιτική αυθεντία για τα παγκόσμια λαϊκά κινήματα, πράγμα που επαληθεύεται και από την ανωνυμία του: «Το ζαπατιστικό κίνημα έχει αποτελέσει έναν συμβολικό σπόρο, ένα μοντέλο πρακτικής εφαρμογής και πολιτιστικής παρακαταθήκης για όλο τον κόσμο». Τόνισε επίσης πόσο ενδιαφέρουσα είναι η απουσία κάποιου δόγματος στους Ζαπατίστας -αλλιώς EZLN-, αφού άλλωστε, σύμφωνα και με τους ίδιους, «χωράνε όλοι οι κόσμοι στον κόσμο». Η επιλογή του Μάρκος στο βιβλίο δεν ήταν τυχαία, καθώς ο δημιουργός εξέφρασε επανειλημμένα τον σεβασμό του σε αυτό το πρόσωπο που συνδυάζει τον πολιτικό λόγο με το χιούμορ και πρωτότυπες τακτικές, όπως το να διαβάσεις με μικρόφωνο στο κοινό σου παραμύθια. Στο τέλος της παρουσίασης, μας δόθηκε η ευκαιρία να μάθουμε παραπάνω λεπτομέρειες για τα σχέδια καθώς ο καλλιτέχνης ξεκίνησε να αναλύει με παραδείγματα τις επιλογές του. Τέτοια βιβλία σίγουρα αξίζουν την προσοχή μας! Και το σχετικό link...

Τιμή καταλόγου: 12,50€ Πρόκειται για 8 εικονογραφημένους διαλόγους του Ντελεγάδο Σέρο, γνωστού και ως Σουμπκομαντάντε Μάρκος, ηγετικού στελέχους του Στρατού των Ζαπατίστας για την Εθνική Απελευθέρωση (EZLN), οπότε, όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για ένα ακόμα άλμπουμ των εκδόσεων ΚΨΜ που κινείται στις συνήθεις θεματικές που επιλέγει ο εκδότης. Βγήκε το 2018, μόλις έναν χρόνο μετά από την Αργεντίνικη έκδοση. Ευχαριστούμε τον @nikos99 για την παραχώρηση του αντίτυπου του για τις ανάγκες της παρουσίασης.

Νύχτες με Αέρα – Η ανατρεπτική ποίηση συναντά το πολιτικό comic Οι τέχνες συχνά συνομιλούν μεταξύ τους και συνήθως όταν το κάνουν αυτό μας προσφέρουν μαγευτικά αποτελέσματα. Η συχνότερη και πιο δημοφιλής επικοινωνία είναι αυτή μεταξύ της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου. Όμως και άλλες τέχνες, που βασίζονται στην εικόνα εμπνέονται συχνά απ’ τη λογοτεχνία. Από αυτές δεν θα μπορούσε να λείπει και η τέχνη των comics. Όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και το ελληνικό comic (το οποίο βρίσκεται σε φάση ποιοτικής και ποσοτικής ανάπτυξης) να εμπνέεται από λογοτεχνικά κείμενα όλων των ειδών. Χαρακτηριστικότερη, ίσως, είναι η περίπτωση της comic μεταφοράς του Ερωτόκριτου απ’ τους Γούση, Παπαμάρκο και Ράγκο, αλλά και η comic απόδοση της Πάπισσας Ιωάννας, από τον Λευτέρη Παπαθανάση. Αλλά και πολλά ακόμα έργα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας έχουν εμπνεύσει τους έλληνες κομίστες τα τελευταία χρόνια, ενώ μια ενδιαφέρουσα απόδειξη του υπαρκτού ενδιαφέροντος για συνομιλία, από την πλευρά του ελληνικού comic, είναι η συχνή παρουσία ποιημάτων σε comic μεταφορά απ’ τον Μπλέ Κομήτη, ένα περιοδικό που φιλοδοξεί τον τελευταίο χρόνο μέσα από τις σελίδες του να αναδείξει το ταλέντο και τις τάσεις της ελληνικής comic σκηνής. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και το έργο του Κυριάκου Μαυρίδη, τον οποίο γνωρίσαμε πριν λίγα χρόνια, απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ, με τις comic μεταφορές ποιημάτων του Νίκου Καββαδία στο «Ο θάνατος του William George Allum». Συνεχίζοντας σε παρόμοιο ύφος ο Μαυρίδης στις «Νύχτες με Αέρα», πάλι απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ, εικονογραφεί 5 ποιήματα, τα οποία αναμετρώνται -με διαφορετικό τρόπο το καθένα- με εκφάνσεις του φασισμού. Ο Ναζίμ Χικμέτ και ο Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα είναι ανάμεσα στους ποιητές, που εμπνέουν τον Μαυρίδη και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο… Οι ιστορίες που εικονογραφεί ο Μαυρίδης ασχολούνται με θέματα όπως οι πρόσφυγες και ο ρατσισμός, ο ισπανικός εμφύλιος και η αντιφασιστική πάλη, αλλά και οι μετανάστες στη σύγχρονη εργασιακή καπιταλιστική εκμετάλλευση. Έτσι, στις ιστορίες του comic του αλληλοδιαπλέκονται ο ιστορικός προβληματισμός με την σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, καταδεικνύοντας τους υπαίτιους για την κατάσταση των πρωταγωνιστών, δείχνοντας ότι φταίνε από κοινού οι ρατσιστικές – αντιμεταναστευτικές πολιτικές, οι φασίστες και τελικά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Με αυτό τον τρόπο το comic του Κυριάκου Μαυρίδη δεν μένει μόνο στον αντιφασισμό, αλλά μέσα στις σελίδες του ασκεί κριτική συνολικά στο καπιταλιστικό σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει. Πέρα από τα ποιήματα, τα οποία αποτελούν το κέντρο των ιστοριών του comic, ο Μαυρίδης αναφέρει και τις άλλες πηγές απ’ τις οποίες εμπνεύστηκε, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν πολιτικά βιβλία, όπως ο «Έβδομος άνθρωπος» των Τζων Μπέργκερ και Τζην Μορ, που κυκλοφορεί στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις Antifa Scripta και αφορά την εμπειρία της μετανάστευσης πριν το 1975. Μάλιστα, ένα απ’ τα πιο χαρακτηριστικά δισέλιδα του comic προέρχεται από μια φωτογραφία του συγκεκριμένου βιβλίου, την οποία εικονογράφησε και η οποία παρουσιάζει μετανάστες σε αλυσίδες έτοιμους να παλέψουν για τα δικαιώματά τους. Η εικονογραφημένη αποτύπωση της ριζοσπαστικοποίησης των μεταναστών συνοδεύεται και από ένα δυνατό παράθεμα του βιβλίου των Μπέργκερ και Μορ σχετικό με την πολιτικοποίηση των μεταναστών – εργατών: «Στη ζωή του ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο -και πάντοτε αρνητικά- με το όλο σύστημα. Τα στάδια της σκέψης του διευρύνονται, ανάλογα γίνονται πολύ πιο πλατιά απ’ αυτά των θεωρητικών μέσα στο σύστημα. Έτσι, πολύ λίγοι μετανάστες, μια χούφτα ίσως, γίνονται επαναστάτες.» Το σχέδιο του Κυριάκου Μαυρίδη είναι ιδιαίτερο. Το comic του σε καμία περίπτωση δεν έχει τις καρτουνίστικες απεικονίσεις που συναντάμε συχνά στα δημοφιλή comic της μαζικής κουλτούρας. Αντίθετα, ο Μαυρίδης πειραματίζεται με διάφορες τεχνοτροπίες. Χαρακτηριστικότερη ιστορία για το επίπεδο του πειραματισμού του καλλιτέχνη είναι η εικονογράφηση του ποιήματος «Let us describe», στο οποίο συνδυάζει το comic με το κυβιστικό στυλ, δίνοντας ένα αρκετά πρωτότυπο αποτέλεσμα. Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις, η εικονογράφηση του Μαυρίδη θα μας θυμίσει λιγότερο comic και περισσότερο μικρούς ζωγραφικούς πίνακες, εμπλουτισμένους με ποιητικούς στίχους. Τέλος, σημαντικό είναι ότι στην τελευταία σελίδα κάθε εικονογραφημένου ποιήματος βρίσκουμε τα σχόλια του σχεδιαστή, ο οποίος προσπαθεί να μας ξεναγήσει στο καλλιτεχνικό του εργαστήρι. Άλλες φορές μιλάει για τις πηγές απ’ τις οποίες εμπνεύστηκε την εικονογράφηση, ενώ άλλες φορές σχολιάζει το ποίημα που επέλεξε να εικονογραφήσει. Σε κάθε περίπτωση τα σχόλια του Μαυρίδη είναι ιδιαίτερα εύστοχα, προκειμένου να αναστοχαστούμε τις προηγούμενες σελίδες του comic και ίσως να ξαναγυρίσουμε σε αυτές και να τις ξαναδιαβάσουμε υπό το πρίσμα των όσων μας επισήμανε ο σχεδιαστής. Αυτή είναι άλλη μια ιδιαίτερη πινελιά σε ένα διαφορετικό comic, από αυτά που μας έχουν συνηθίσει εδώ και πολλά χρόνια οι εκδόσεις ΚΨΜ, δηλαδή τα comics με κοινωνικό και πολιτικό προβληματισμό. Πηγή

Palestine- Το παλμογράφημα της πρώτης Ιντιφάντας μεταφέρεται στο χαρτί Ο Joe Sacco γράφει και σχεδιάζει τις εμπειρίες του από την Παλαιστίνη, μετατρέποντας τελικά την δημοσιογραφικές του παρατηρήσεις σε μια ολόπλευρη βιωματική έρευνα. Η εμπόλεμη κατάσταση της Παλαιστίνης έχει ουκ ολίγες φορές απασχολήσει τα τηλεοπτικά μέσα σε ολόκληρο τον κόσμο, συνοδευόμενη κυρίως με αιματηρές εικόνες από τις επεμβάσεις του ισραηλινού στρατού σε περιοχές αμάχων. Ο συγγραφέας Joe Sacco όντας και ο ίδιος πρόσφυγας τρόπον τινά σε χώρα της Δύσης, ήταν από τους λίγους δημοσιογράφους που κατάφεραν να προσεγγίσουν με μετριοφροσύνη την ζωή και τον μόχθο του παλαιστινιακού λαού. Απόσταγμα αυτής της εμπειρίας είναι τα 9 τεύχη κόμικ που συγκεντρώθηκαν σε ένα νέο επίτομο σχήμα και εκδόθηκαν στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Ο ίδιος ο δημοσιογράφος όπως δήλωσε και σε παλιότερη συνέντευξή του, γνώριζε για το παλαιστινιακό ζήτημα ό,τι περίπου πληροφορείται ένας μέσος Αμερικάνος από τα μέσα της χώρας του. Έτσι λοιπόν φτάνει στην Παλαιστίνη με πολύ συγκεκριμένη πληροφόρηση για το ρόλο του Ισραήλ και την ιδιότυπη «κατοχή» που έχει επιβάλλει. Η επαφή του με τους Παλαιστίνιους δεν γίνεται σε χλιδάτες αίθουσες συνδιασκέψεων, αλλά στο δρόμο, συγκεκριμένα στα σπίτια κάποιων οικογενειών που αφηγούνται σε πρώτο πρόσωπο τις μαρτυρίες τους. Με φόβο της ζωής τους και με την απειλή του ισραηλινού στρατού να καιροφυλακτεί κάθε στιγμή, ξετυλίγεται ένα σύνθετο νήμα πόνου, απώλειας αλλά και αμετανόητης ελπίδας. Η αμεσότητα και η απλότητα των περιγραφών ζωντανεύουν μέσα στα ασπρόμαυρα καρέ, που μοιάζουν πολλές φορές να ασθμαίνουν συγκαταβατικά μπροστά στο ψυχολογικό φορτίο της αφήγησης. Το Palestine είναι μια συρραφή εμπειριών και δεν θα πρέπει πρωτίστως να εξετάζεται ως μια βαρύγδουπη πολιτική ανάλυση του ζητήματος της Μέσης Ανατολής και του ρόλου των ΗΠΑ και της Ρωσίας σε αυτό. Μέσα από τις αφηγήσεις εμφανίζεται πλήθος πολιτικών πληροφοριών αλλά ο Joe Sacco επιλέγει να μην πάρει εμφανώς θέση, παρά μόνο στο τέλος του κόμικ που ταυτίζεται με το τέλος του δίμηνου ταξιδιού του. Εξάλλου, είναι ένας άνθρωπος με μάλλον αριστερόστροφα αντανακλαστικά που θέλησε με αυτοθυσία να φωτίσει την αθέατη πλευρά των καταπιεσμένων που είναι τα θύματα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Στο επίπεδο της αντίστασης δεν κρύβονται οι δυο πολιτικές γραμμές, της υποταγής και ειρήνευσης από την μια, και της ρήξης και αντίστασης μέχρι το τέλος από την άλλη, μόνο που η αφήγηση δεν δίνει περαιτέρω χώρο στο να δημιουργηθεί ένα τέτοιο πεδίο διαπάλης, μιας και εκείνη την χρονική περίοδο όλα τα ενδεχόμενα ήταν πιθανά. Κυρίαρχο θέμα του κόμικ είναι η φυλάκιση των Παλαιστίνιων που εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της καταπίεσης που υφίστανται από τους Ισραηλινούς. Οι ακραία μελετημένες μέθοδοι βασανιστηρίων που στόχο έχουν να τσακίσουν το ψυχικό σθένος των φυλακισμένων μοιάζουν βγαλμένες από την ταινία «Το Εξπρές του Μεσονυχτίου» και ακολουθούνται από τις επίσης απάνθρωπες συνθήκες φυλάκισης στα ολοένα και αυξανόμενα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πρώτη Ιντιφάντα που καλύπτει εν μέρει το κόμικ ήταν η πρώτη οργανωμένη ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Παλαιστίνιων και Ισραηλινών όσον αφορά την πραξικοπηματική κατάληψη της Δυτικής Όχθης και της αργότερα επονομαζόμενης λωρίδας της Γάζας. Από το 1988 μέχρι θεωρητικά το 1991, πρακτικά το 1993, υπήρξε μια σειρά οικονομικών και άλλων μέτρων που υιοθετήθηκαν από το ισραηλινό καθεστώς με τις πλάτες των ΗΠΑ σε βάρος των Παλαιστίνιων. Η εκτίναξη των τιμών σε βασικά αγαθά μαζί με την μαζική ανεργία που επιβάλλει το Ισραήλ βρίσκει τον Joe Sacco να παίρνει τις πολύτιμες συνεντεύξεις του κάτω από στέγες με νάιλον και πατώματα φτιαγμένα από άμμο. Παρά την όποια ανέχεια, η φιλοξενία των Παλαιστίνιων είναι δεδομένη και δημιουργεί αμηχανία μέχρι και στον αναγνώστη. Πέρα από τις επιμέρους μαρτυρίες, εκφράζεται το άγχος του πώς θα ορθοποδούσε ένα υποθετικό κράτος της Παλαιστίνης, μιας και την περίοδο που βρισκόταν ο συγγραφέας, η Ιντιφάντα βρισκόταν σε πλήρη έξαρση και ταυτόχρονα δηλώνεται η αυθόρμητη στήριξη του λαού στο Ιράκ και στον Σαντάμ Χουσεΐν. Σημαντική πλευρά της όλης δημοσιογραφικής έρευνας ήταν η συνομιλία με την Ομοσπονδία Γυναικών που αναδεικνύει την αρκετά προωθημένη πολιτική τοποθέτηση των Παλαιστίνιων και κατά πλειοψηφία μουσουλμάνων γυναικών σχετικά με την παραδοσιακή ενδυμασία και την απελευθέρωση από τον παραδοσιακό θρησκευτικό νόμο που υπαγορεύει το Κοράνι. Το ασπρόμαυρο σχέδιο είναι δουλεμένο και ιδιαίτερα λεπτομερές οπότε καταφέρνει να αποδώσει πλήρως το ρημαγμένο τοπίο της Παλαιστίνης, αν και οι άνθρωποι καταλαμβάνουν τον περισσότερο χώρο στα καρέ. Το πλήθος στις δημόσιες αγορές αποτελεί πολλές φορές το φόντο των συζητήσεων και συναντήσεων του συγγραφέα και με την πολύπλοκη και άναρχη δόμηση του χώρου αποπνέει αγοραφοβία στον αναγνώστη. Ο ανθρώπινος παράγοντας εφόσον αποτελεί την κύρια αφηγηματική ύλη του κόμικ κάνει σε κάθε σελίδα αισθητή την παρουσία του. Τα έντονα χαρακτηριστικά του προσώπου των Αράβων γίνονται τα στοιχεία για να μετατραπούν σε καρικατούρες και ανάμεσά τους βρίσκεται παράταιρος ο ασθενικός συγγραφέας που μοιάζει με σωσία του Γούντι Άλλεν. Πίσω από τα γυαλιά κρύβονται ανέκφραστα τα μάτια του, που λειτουργούν ως οπτικός καταγραφέας όλων των απαραίτητων πληροφοριών που δεν μπορεί να συγκρατήσει ο φωτογραφικός φακός της κάμεράς του. Μπροστά από τα μάτια του περνούν οι φιγούρες ανέμελων παιδιών που μπορεί στο επόμενο λεπτό να σκοτωθούν από κάποια σφαίρα, παιδιών και εφήβων καταταγμένα από νωρίς, με ψυχή και σώμα αφιερωμένα στην επανάσταση, κοπέλες ατιμασμένες από το καθεστώς που θα αναγκαστούν να μείνουν ανύπαντρες και ηλικιωμένους που μαζεύουν χρήματα για να επισκευάσουν το σπίτι τους ή να επισκεφτούν την οικογένειά τους στο νοσοκομείο ή στο νεκροτομείο. Σε όλων το πρόσωπο είναι χαραγμένη η εικόνα του πολέμου, που έρχεται απλά να πυροδοτήσει τον δίκαιο αγώνα τους για Γη και Ελευθερία. Πηγή

Χαιρετίσματα από τη Σερβία – Ένας γειτονικός μας πόλεμος Τα Βαλκάνια ήταν ανέκαθεν στο σύγχρονο κόσμο ένα κράμα λαών και πολιτισμών, οι οποίοι συνυπάρχουν εδώ και αιώνες ανταλλάζοντας ιδέες, ήθη και έθιμα, ανθρώπων που συναντιούνται και αναμειγνύονται σε μια ιδιόμορφη γεωγραφική γειτονιά. Όμως, χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης ιδιοσυγκρασίας των βαλκανικών λαών των τελευταίων αιώνων είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ τους, που υποκινείται από πολιτικά και θρησκευτικά μίση, οικονομικά συμφέροντα, αλλά και πολιτικές στρατηγικές ντόπιων ηγετών ή τρίτων ιμπεριαλιστικών χωρών. Το πιο πρόσφατο ξύπνημα των εθνικισμών στη σύγχρονη ιστορία των Βαλκανίων συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και της προσπάθειας των δυτικών καπιταλιστικών χωρών να ελέγξουν πολιτικά τις χώρες του πρώην «υπαρκτού» σοσιαλισμού. Η ανάδυση των εθνικισμών στα Βαλκάνια προκάλεσε τη διάλυση την πρώην ενωμένη Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και οι λαοί της περιοχής έστρεψαν τα όπλα τους ο ένας εναντίον του άλλου αρχίζοντας έναν αιματοβαμμένο εμφύλιο πόλεμο λαών που συνυπήρχαν για δεκαετίες ειρηνικά. Ο πόλεμος τους προκάλεσε αμέτρητες αιματοχυσίες, αλλά και εγκλήματα που συγκλονίζουν μέχρι και σήμερα, όπως είναι η σφαγή της Σρεμπρένιτσα, όπου Σέρβοι από τη Βοσνία, υπό τις οδηγίες του εγκληματία πολέμου στρατηγού Ράτκο Μλαντιντς και με την ενίσχυση ελλήνων φασιστών της Χρυσής Αυγής (που στάλθηκαν στο πεδίο της μάχης στο πλευρό των orthodox brothers υπό την επωνυμία «Ελληνική Εθελοντική Φρουρά»), σκότωσαν 8000 Βόσνιους μουσουλμάνους. Αυτή τη δεκαετία του πολέμου και της κρίσης (σε όλα τα επίπεδα) ο σκιτσογράφος Aleksandar Zograf αποφασίζει να καταγράψει τις σκέψεις και τις μαρτυρίες του απ’ την καθημερινή του ζωή στη Σερβία, οι οποίες ανθολογούνται στο comic «Χαιρετίσματα από τη Σερβία», που κυκλοφορεί στα ελληνικά απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ. Οι αφηγήσεις του αφορούν τη ζωή των απλών ανθρώπων σε περίοδο πολέμου, τις κακουχίες και τον τρόμο που προκαλούν οι καθημερινές σφαγές και οι βομβαρδισμοί των πόλεων. Ο ίδιος τονίζει ότι δεν επιχειρεί να κάνει δημοσιογραφία μέσα απ’ τα comics του, αλλά χαρακτηρίζει την τέχνη του ως «φανταστικό ρεαλισμό με λίγο από ρώσικη παράδοση». Ο φανταστικός ρεαλισμός του Zograf είναι συνήθως σκοτεινός, τρομακτικός και σου αφήνει μια γεύση τρόμου. Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη ένας ολόκληρος λαός βυθίστηκε σε έναν καθημερινό εφιάλτη, που ούτε φανταζόταν ποτέ ότι θα ζούσε. Ένας λαός σε κρίση και σε παραλήρημα. Ουρές στα μαγαζιά για να αγοράσουν οι άνθρωποι τα απαραίτητα, που είναι υπό εξαφάνιση, λόγω των οικονομικών κυρώσεων του εμπάργκο των ιμπεριαλιστικών χωρών στη Σερβία. Η μαύρη αγοράανθεί, ενώ ο υπερπληθωρισμός γκρεμίζει καθημερινά την αξία του χρήματος και της εργατικής δύναμης των Σέρβων. Και ενώ η οικονομική κρίση δεν σταματάει το 1999 το ΝΑΤΟ για μήνες βομβαρδίζει καθημερινά στόχους στη Σερβία, αφήνοντας πίσω του μια χώρα με διαλυμένες υποδομές και αμέτρητους άμαχους νεκρούς. Μάλιστα όσον αφορά την περίοδο των καθημερινών βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, ο Zograf άρχισε να εκδίδει εβδομαδιαία σκιτσάκια σε εφημερίδα των ΗΠΑ με τον τίτλο «Χαιρετίσματα απ’ τη Σερβία», όπου έκανε ανταποκρίσεις από τον πόλεμο σε μορφή comic strip. Όμως δεν περιορίστηκε στις εβδομαδιαίες του εικόνες, αλλά αντίθετα έστελνε κάθε μέρα αναλυτικά e-mails, τα οποία έφταναν στα email boxes πολλών μέσα από προωθήσεις του ίδιου και αναγνωστών του, ενώ αναδημοσιεύονταν και σε ενημερωτικά blogs. Μέσα σε αυτά τα e-mails ο Zograf κράτησε τις καθημερινές μαρτυρίες πολλών τραγικών γεγονότων που συνέβησαν εξαιτίας των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, τα οποία ίσως αλλιώς να είχαν χαθεί στη λήθη και αποτελεί και αυτοτελώς μια ενδιαφέρουσα ιστορική πηγή για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει για αυτή τη σημαντική στιγμή της ιστορίας των Βαλκανίων. Όμως, πέρα από την εναντίωσή του στο ΝΑΤΟ, ο Zograf έχει και έναν έντονο αντικυβερνητικό λόγο. Έτσι λοιπόν στο στόχαστρό του βρίσκεται και η κυβέρνηση Μιλόσεβιτς, καταδικάζοντας όμως παράλληλα και την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ στη χώρα του. Στην πραγματικότητα ο Zograf είναι ένας οραματιστής της ειρήνης και της φιλίας των λαών. Εναντιώνεται στον εθνικισμό και τα εθνικά παραληρήματα τόσο των συμπατριωτών του, όσο και των γειτονικών τους λαών και ονειρεύεται μια ζωή χωρίς πολέμους και μίση ανάμεσα στους ανθρώπους. Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι ο φανταστικός ρεαλισμός του Zograf έρχεται με μια σύγκρουση του εξωτερικού και του εσωτερικού του κόσμου. Ο ίδιος έχει πλούσια φαντασία, η οποία αποτυπώνεται και στις ιδιαίτερες μορφές και παραλλαγές των χαρακτήρων που εμφανίζονται στα comics του. Μάλιστα είχε την ιδέα -την οποία μοιράστηκε και με άλλους φίλους του καλλιτέχνες- να κάνει comics τα όνειρά του. Έτσι λοιπόν στα comics του βλέπουμε συχνά να ξεφεύγει απ’ τον καθημερινό πανικό του πολέμου και του θανάτου μέσα απ’ τα φανταστικά τοπία των ονείρων του. Ο ίδιος ακόμα εξομολογείται ότι ήταν πάντα στο παρελθόν κλεισμένος στον εσωτερικό του κόσμο και είναι παράδοξο για τον ίδιο ότι έχει βγει στον έξω κόσμο για να κάνει τις ανταποκρίσεις του για τον πόλεμο. Η φαντασία του διαπλέκεται με τον ρεαλισμό και δίνει ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα σε ασπρόμαυρο φόντο, το οποίο μπορεί να διαβαστεί, είτε ως μια μαρτυρία πολέμου, είτε και ως μια προειδοποίηση για τη φρίκη στην οποία οδηγούν τους λαούς ο πόλεμος και οι εθνικισμοί. Ο Zograf επιλέγει να σκιτσάρει σε αυτό το θλιβερό φόντο, σε αντίθεση με άλλους ομοτέχνους του που ο πόλεμος τους οδηγεί σε καλλιτεχνική παύση. Ο Brecht αναρωτιόταν «Στον καιρό της φρίκης θα τραγουδάμε ακόμα;» και απαντούσε ότι «Ναι θα τραγουδάμε. Το τραγούδι της φρίκης». Έτσι και ο Zografστα «Χαιρετίσματα από τη Σερβία» τραγουδάει το «τραγούδι της φρίκης» διηγούμενος τις τραγικές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων στον καιρό του πολέμου και της ανόδου των εθνικισμών. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα χρήσιμη συλλογή comics απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ, λόγω και της επικαιρότητας των εθνικισμών που έχουν ξαναξυπνήσει στα Βαλκάνια με τη διαμάχη για το Μακεδονικό. Πηγή

Το τελευταίο κόμικ του Νάσου Βασιλακάκη (Μαριάννα η Βρωμόστωμη) είναι ένα περίεργο, αλλά πολύ ωραίο κόμικ (για μένα) αλλά μάλλον για λίγους. Ακολουθούμε τον Νίπερ, σε 4 ξεχωριστές μεν αλλά συνεχόμενες ιστορίες ανάμεσα σε δελτία ειδήσεων και διαφημίσεις: Οι ιστορίες είναι: Νίπερ Η Μάχη των Προαστίων Αιώνιος Μετανάστης Ο Σερ Μόργκαν Ο Νίπερ, σύμφωνα με το οπισθόφυλλο "Δεν έχει λεφτά, ούτε σπίτι, ούτε πατρίδα, κάποτε είχε μιαν αγαπημένη, αλλά την κλείδωσαν μακριά και τώρα την αναζητάει... Παράτολμος, μοναχικός, αλαζόνας, ψεύτης, κλέφτης και καταζητούμενος, ο Νίπερ έχει μιαν ακόρεστη δίψα να πέσει σαν ορμητικός χείμαρρος πάνω στα κακά τούτου του κόσμου". Οι ιστορίες σε καμία περίπτωση δεν είναι μια ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής ενός περίεργου τύπου. Είναι μια ονειρική/εφιαλτική πραγματικότητα με λογική αλλά χωρίς λογική (όπως ακριβώς είναι και η εποχή μας) την οποία και σχολιάζει με έναν άμεσο αλλά όχι προσβλητικό τρόπο. Το σχέδιο είναι καρτουνίστικο και ταιριαστό στο θέμα του κόμικ. Περισσότερα και στο σχετικό άρθρο του Κουκουλά

Τιμή καταλόγου: 8€ Το "Οθέλος - Μια pulp τραγωδία" είναι ένα Ελληνικό νουάρ κόμικ από τα πενάκια του Τάσου Θεοφίλου (σενάριο) και Χριστίνας Σ. (σχέδιο). Έχει πάρει το μοτίβο του απαγορευμένου ζευγαρίου από την γνωστή σαιξπηριανή τραγωδία του 1603 όπου ο Οθέλος είναι ένας αλλοδαπός ληστής τραπεζών και η Δυσδαιμόνα κόρη εισαγγελέα. Με μοτίβο μια σύγχρονη Ελληνική μεγαλούπολη εμπνευσμένη από την Αθήνα/Θεσσαλονίκη που δεν ονοματίζεται, παρακολουθούμε μια τυπική νουάρ υπόθεση που εμπλέκει νονούς της νύχτας, ανταλλαγές πυρών μεταξύ εγκληματιών και αστυνομικών, ληστείες τραπεζών, κλεμμένα αυτοκίνητα, δολοφονίες, πάθος και απαγορευμένο έρωτα. Στο κέντρο όλων βρίσκονται τρεις κύριοι χαρακτήρες: Ο Οθέλος που με τον συνεργό του διαπράττει ληστείες χωρίς να γνωρίζει ότι η κλεμμένη Πόρσε που χρησιμοποιούν άνηκε σε έναν εισαγγελέα που ταυτόχρονα είναι ο πατέρας της αγαπημένης του Δυσδαιμόνας και ένας δημοσιογράφος ο οποίος αποτελεί πρακτικά την προσωποποίηση του Θεοφίλου μέσα στην πλοκή και αφηγείται την ιστορία εκεί που χρειάζεται exposition. Το σχέδιο της Χριστίνας έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης τεχνικά αλλά έχει αυτό το κάτι που χρειάζονται οι νουάρ υποθέσεις, είναι ατμοσφαιρικό αλλά ταυτόχρονα διακριτικό χωρίς να κλέβει την λάμψη του σεναρίου και το αφήνει να απλωθεί. Το ασπρόμαυρο είναι μονόδρομος πλέον αν θέλεις σωστές βάσεις για ένα τουλάχιστον συμπαθητικό αστυνομικό κόμικ και έχει προσέξει πολύ τις σκιές και τα περιβάλλοντα που πλαισιώνουν τις σκηνές. Το σενάριο από την άλλη δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο ούτε πρωτοτυπεί - έχει ίντριγκα, είναι σκληρό και ανελέητο προς τους πρωταγωνιστές του, έχει και μια γενναία δόση αστικής φιλοσοφίας με πολιτική χροιά που με κούρασε γιατί αισθάνθηκα ότι κάπου έχασε τον στόχο του γιατί προσπάθησε να θίξει ταυτόχρονα παραπάνω ζητήματα απ'όσα μπορούσε και ισορροπούσε άτσαλα μεταξύ "κατηγορώ" και μυστηρίου. Το μεγάλο μειονέκτημα όμως είναι στα ασφυκτικά μεγάλα κείμενα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι χειρότερο σε κόμικ από το να το ανοίγεις και να ξεκινάς με 3 σελίδες κειμένου που σε εισάγει στην ιστορία και καθ'όλη την διάρκεια η αφήγηση και οι εσωτερικοί μονόλογοι του δημοσιογράφου να είναι τεράστιοι και να διαβάζεις, να διαβάζεις, να διαβάζεις..από ένα σημείο και μετά απλά πέρναγα μπαλονάκια με τοποθετήσεις του συγγραφέα που υπάρχουν απλά γιατί ήθελε να πει κάποια πράγματα, ανεξάρτητα αν κολλούσαν στις συγκεκριμένες φάσεις ή γενικότερα στην ιστορία (που δεν κολλούσαν στο συντριπτικό ποσοστό). Αυτό δυστυχώς ήταν dealbreaker για μένα, την σκιτσογράφο θέλω να την ξαναδώ γιατί πιστεύω ότι έχει πολλές προοπτικές, ο σεναριογράφος όμως πρέπει να κάνει στροφή 180 μοίρες αν θέλει να συνεχίσει στην 9η τέχνη. Φαίνεται ότι δεν έχει πιάσει τον παλμό του μέσου και αρνείται πεισματικά τις τρομερά σημαντικές ευκολίες της οπτικοποίησης κειμένων. Αλλιώς ας το έγραφε σε βιβλίο. Πάντως, αυτό που όντως είναι πολύ ενδιαφέρον στο συγκεκριμένο κόμικ είναι η ιστορία πίσω από την έκδοση του. Στον επίλογο έχει μια μικρή παράγραφο που μας ενημερώνει ότι η ιστορία γράφτηκε στο διάστημα 2010-2014 και αποσπάσματα των κειμένων αποτελούν και κατασχεμένο υλικό της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Όπως διαβάζουμε εδώ, ο Τάσος Θεοφίλου διατηρεί ένα blog ονόματι "Παρανουαρικό" με περιεχόμενο που εστιάζει στον αντιεξουσιαστικό χώρο πέρα από την νουάρ θεματολογία και κάποτε είχε και ο ίδιος συλληφθεί ως μέλος της οργάνωσης "Συνωμοσία των πυρήνων της φωτιάς" και κατηγορούμενος για ληστεία και ανθρωποκτονία (κρίθηκε εν τέλει αθώος μετά από 5 χρόνια). Ο "Οθέλος" αποτελεί συρραφή διαφόρων πραγματικών αστυνομικών ρεπορτάζ που κέντρισαν το ενδιαφέρον του κατά καιρούς και σε μεγάλο μέρος του γράφτηκε πίσω από τα κάγκελα με αρκετούς χαρακτήρες βασισμένους σε πραγματικούς συγκρατούμενους του. Είναι μια τίμια προσπάθεια και αρκετά διαφορετική από την χιουμορ-ο-κρατούμενη ελληνική σκηνή. Αλλά θα μπορούσε να είναι πολύ πολύ καλύτερη με σχετικά λίγες μόντες.

Όλοι οι τίτλοι comic, graphic novel, strip, γελοιογραφία, εικονογραφημένα album των εκδόσεων ΚΨΜ με εκπτώσεις από 50% έως 70%. Πάρτε την παρέα σας και ελάτε στον πεζόδρομο της Κιάφας & Ακαδημίας και πάρτε τα comic για το καλοκαίρι σας! Η εκδήλωση στο FB

"Τα σκίτσα αποτελούν συχνά το χρονικό της εποχής που περιγράφουν. Με έναν τρόπο που δεν περιορίζεται μόνον στη ιστορικότητα, αλλά που επίσης αποδίδει το «ηχόχρωμα» των καιρών, την ψυχή και την αύρα των ανθρώπινων. Τα σκίτσα δεν είναι «προφητικά» - απλώς οι καιροί ανακυκλώνονται. Και η επανάληψη αυτής της φάρσας είναι μάλλον εκείνη που προσδιορίζει το αέναο της τραγωδίας. Για αυτό και τα όρια του τραγικού με το κωμικό είναι ενίοτε ένας κλαυσίγελως-δρόμος. Για αυτό και η σάτιρα είναι πάντα μια υπόμνηση της κάθαρσης. Ως αναγκαιότητας. Όπως ακριβώς και η ελευθερία, η οποία, κατά Μαρξ, είναι η «εξυπηρέτηση της αναγκαιότητας»... " Το "Ένα βήμα μπρος δύο κωλοτούμπες πίσω..." περιέχει σκίτσα του Στάθη που δημοσιεύτηκαν στη Real Νews και στο enikos.gr κατά την περίοδο διακυβέρνησης Τσίπρα και Σαμαρά. Λιανική τιμή : 10,00 €

Τέρμινους: Comic-ιστορίες ανθρώπων του Εμφυλίου που πάλεψαν για τα όνειρά τους Είναι αλήθεια ότι ανυπομονούσαμε για το Τέρμινους. Το προηγούμενο graphic novel του Λευτέρη Παπαθανάση (γνωστού και με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Boban), η Πάπισσα Ιωάννα μας άρεσε πολύ και περιμέναμε το επόμενο, το κόμικ για τον εμφύλιο. Για άλλη μια φορά το ζητούμενο δεν είναι η ιστορία που θα μας πει ο δημιουργός. Αυτή μας είναι γνωστή. Ανυπομονούσαμε να δούμε τον δικό του τρόπο να την αφηγηθεί και μάλιστα μέσα από την τέχνη του. Αυτό που γνωρίζαμε από την αρχή είναι ότι ο Παπαθανάσης επιλέγει συνειδητά να μπει στη μάχη της μνήμης του Εμφυλίου και να μιλήσει από τη μεριά των αγωνιστών του ΕΑΜ και του ΔΣΕ για ένα θέμα που, ακριβώς λόγω των δυσκολιών που κρύβει κάθε προσπάθεια προσέγγισής του, έλειπε από την ένατη τέχνη. Όταν πήραμε στα χέρια μας το Τέρμινους, που εκδίδεται κι αυτό απ’ τις εκδόσεις ΚΨΜ, το μάτι μας έπεσε πρώτα στην αντάρτισσα του εξωφύλλου και ύστερα στον υπότιτλο: «Εικονογραφημένο αφήγημα για τους ανθρώπους του Εμφυλίου». Για τους ανθρώπους του Εμφυλίου; Όχι για τον εμφύλιο; Προχωρήσαμε στον πρόλογο όπου η απάντηση είναι σαφής: «Το εικονογραφημένο αυτό αφήγημα είναι ιστορίες ανθρώπων του Εμφυλίου και σε καμία περίπτωση η ιστορία του Εμφυλίου.» Προχωρήσαμε στο εικονογραφημένο αφήγημα, που πραγματικά ρουφάει τον αναγνώστη του και καταλάβαμε τι σημαίνουν όλα αυτά. Όπως μας έχει εξηγηθεί στον πρόλογο ο δημιουργός μας αφηγείται τις ιστορίες ανθρώπων που έχει ακούσει από συγγενείς και συγχωριανούς του ως παιδί των Τζουμέρκων. Τα μεγάλα γεγονότα υπάρχουν στην αφήγηση του αλλά αυτό που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο είναι οι άνθρωποι, οι μικρές και μεγάλες ιστορίες τους και τα συναισθήματά τους που πολλές φορές πλημμυρίζουν το καρέ. Αυτό δεν σημαίνει πως το Τέρμινους κρύβει τα μεγάλα ζητήματα. Τα αγγίζει όλα. Φέρνει μπροστά μας σκηνές σκληρές από τις πιο ντροπιαστικές στιγμές της ανθρωπότητας αλλά και τα δύσκολα ερωτήματα της Αριστεράς για τα σχέδια και τις αποφάσεις της και παίρνει θέση σε όλα αλλά πάντα μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων του. Δε θα αναφερθούμε στις ιστορίες που παρουσιάζει αλλά θα σας πούμε ότι θα βρείτε μέσα τους όλη τη συγκίνηση, την αμηχανία, το θυμό για την αδικία και την αισιοδοξία για το μέλλον που κρύβουν πάντα αυτές οι αφηγήσεις. Θα σας πούμε επίσης πως μπορεί να συναντήσετε και μικρές εκπλήξεις καθώς ο δημιουργός δίνει χώρο σε «λεπτομέρεις», εντυπωσιακές ιστορίες ανθρώπων που μάλλον θα χετε ξανακούσει αλλά συχνά τις ξεχνάμε μένοντας προσηλωμένοι-ες στους πρωταγωνιστές. Σημειώνουμε πως το Τέρμινους δεν τελειώνει στο 1949, όπως και η ιστορία δεν χωρίζεται σε κομμάτια με γραμμές. Παρουσιάζεται η δύσκολη περίοδος αμέσως μετά τον εμφύλιο και όχι μόνο αυτή. Σε όλη την αφήγηση παρεμβάλλονται κάδρα σημερινών νέων ανθρώπων που τελικά συνδέοντα άμεσα με το παρελθόν για να φτάσουν στο μέλλον. Ο δημιουργός διαπερνά όλα τα χρόνια που πέρασαν από τότε ως τώρα αναζητώντας τη σύνδεση του αντάρτη με το παρόν. Ο αντάρτης περνάει κι από δεύτερο δικαστήριο, σύγχρονο γιατί είναι ακόμα ζωντανός και παρά τις δυσκολίες, η κατάληξη της πορείας αυτής είναι ελπιδοφόρα φέρνοντάς μας κι εμάς μπροστά στις δικές μας ευθύνες. «Θα σας λιώσω, πουτανάκια του Τίτο!» (σκίτσο απ’ τα προσχέδια του comic) Στην παρουσίαση μιας περιόδου που είναι τόσο δύσκολο να την αγγίξει κανείς ο Λ. Παπαθανάσης δεν πέφτει στην παγίδα να δώσει τον πρώτο λόγο στο κείμενο. Φτιάχνει ένα graphic novel αξιοποιώντας όλες τις δυνατότητες που του δίνει η εικόνα και ψάχνει τρόπους να μεταδώσει συναισθήματα χωρίς τα λόγια των ανθρώπων. Με μεγάλα ολοσέλιδα σκίτσα ή με μικρά συνεχόμενα κοντινά κάδρα αποδίδει την ένταση της στιγμής. Μπορεί να φύγει από τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών του για να εστιάσει στις λεπτομέρειες που θα επιλέξει, ή να αλλοιώσει την ρεαλιστική απεικόνιση μιας σκηνής κι όλα αυτά για να τονίσει τα συναισθήματα. Δεν φοβάται τα βουβά κάδρα ή ακόμα και το μαύρο. Στο τέλος υπάρχουν σημειώσεις που βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει τις ιστορικές αναφορές που γίνονται κατά την αφήγηση της ιστορίας. Ως δημιουργός που παίρνει θέση στα ζητήματα που τίθενται σίγουρα θα προκαλέσει και διαφωνίες. Το ότι είναι με τους ανθρώπους που στρατεύτηκαν με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, το ΔΣΕ μας το έχει δηλώσει ήδη από τον πρόλογο, αλλά θα υπάρξουν διαφωνίες και στην αντιμετώπιση της πορείας αυτής της πλευράς. Σίγουρα όμως το κυρίαρχο είναι ο θαυμασμός (χωρίς αυτό να σημαίνει άνευ όρων δικαίωση) αυτών των ανθρώπων. Το Τέρμινους είναι ένα άριστο παράδειγμα τέχνης συνειδητά στρατευμένης στις χειραφετητικές ιδέες της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό και είναι ένα graphic novel με ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία και σίγουρα πρέπει να διαβαστεί. Πηγή

Τον Λευτέρη Παπαθανάση τον γνωρίσαμε από το αξιόλογο κόμικ του Πάπισσα Ιωάννα. Κατάγεται από ένα χωριό στα Τζουμέρκα, το Βουλγαρέλι. Το χωριό του βρέθηκε πολλές φορές στο επίκεντρο τόσο της αντίστασης κατά των ναζί, όσο και μετά την απελευθέρωση στο επίκεντρο του εμφυλίου πολέμου. Ο Παπαθανάσης συλλέγει λοιπόν πραγματικές ιστορίες που άκουσε από τους πρεσβύτερους συγχωριανούς του και τις αποδίδει στο κοινό με την μορφή του κόμικ. Με το όρο Τέρμινους ονομάστηκε η τελική επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων για την πλήρη εξάλειψη και εκδίωξη των εναπομεινάντων ανταρτών σε όλη την επικράτεια. Αυτόν ακριβώς τον όρο επέλεξε και σαν τίτλο του κόμικ. Όπως γράφει ο ίδιος, προσπάθησε να κρατήσει στις αφηγήσεις τους ανθρώπους όλων των μερών. Όμως, όπως πάλι ο ίδιος γράφει παρακάτω, επικρατούν οι εξιστορήσεις της δικής του μεριάς, αυτής που συνετάχθη με τον ΕΛΑΣ. Αυτό ακριβώς είναι και το Τέρμινους. Ένα στρατευμένο κόμικ που διηγείται ιστορίες με συγκεκριμένο τρόπο. Άρα μπορεί να σας αρέσει, μπορεί και όχι. Το σχέδιό του, παρά τα όσα έχουν γραφτεί γι αυτό, εμένα μου άρεσε. Υπήρξαν στιγμές στο κόμικ που τις βρήκα πολύ δυνατές. Για το σενάριο τώρα δεν έχω να πω κάτι. Αλλού καλό, αλλού όχι, αλλά πάντα στα ίδια πατήματα. Θεωρώ τον Παπαθανάση πάντως καλό κομίστα (βιβλία του δεν έχω διαβάσει) και πιστεύω ότι μπορεί να καθιερωθεί και σε άλλα μονοπάτια. Η έκδοση του ΚΨΜ πολύ καλή, με εκτεταμένο πρόλογο του δημιουργού στην αρχή και πλούσιο φωτογραφικό και επεξηγηματικό υλικό στο τέλος. Συνίσταται μόνο σε όσους μπορούν να το διαβάσουν αποστασιοποιημένα.

Εκτός από τον Οθέλο - μια pulp τραγωδία για το οποίο μας ενημέρωσε ο φίλος GeoTrou ΕΔΩ Αναμένουμε από την εκδοτική ΚΨΜ όπως αναφέρονται στον κατάλογο τους του 2017 τα: Οκτωβριανή Επανάσταση - Η ιστορία της σε κόμικς - υπό έκδοση Οκτώβριος 2017 Σενάριο: Βασίλης Λιάσης Σκίτσο-εικονογράφηση: Νάσος Σταυρόπουλος Η μάχη της Zacatecas - Pancho Villa - υπό έκδοση Οκτώβριος 2017 Κείμενα: Paco Ignacio Taibo II Εικονογράφηση: atelier des grands pechers Ωπ... υπάρχει και ψηφιακά ο κατάλογος τους. Σελίδα 50 για τα παραπάνω. http://www.kapsimi.gr/sites/default/files/pdfs/kapsimi-katalogos-2017.pdf

Μετά την πρόσφατη μετακίνηση του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων σε νέο χώρο στην οδό Κιάφας, 3, πάλι στο κέντρο της Αθήνας φυσικά, οι εκδόσεις ΚΨΜ διοργανώνουν τριήμερο bazaar όπου όλοι οι τίτλοι comic και graphic novel θα είναι διαθέσιμοι στη μισή τιμή ενώ θα μοιραστούν δώρα και θα υπάρχουν και άλλες πιο μεγάλες προσφορές (50%-70%). edit για να το δούνε κάποιοι που δεν το είδαν : Πέμπτη 4/5 και Παρασκευή 5/5 από τις 9.00 το πρωί μέχρι τις 8.00 το βράδυ και το Σάββατο 6/5 από τις 9.00 το πρωί μέχρι τις 4.00 το απόγευμα. Αντιγράφω από το event στο fb:

Νέο κόμικ από τις Εκδόσεις ΚΨΜ Αντιγράφω από το σάιτ τους:

Το νέο άλμπουμ του Στάθη επικεντρώνεται στην ακροδεξιά, την οποία ο σκιτσογράφος θεωρεί μέγιστη απειλή κατά της δημοκρατίας αλλά και της κοινής λογικής, όπως άλλωστε μας διδάσκει το πρόσφατο παρελθόν. Η ιστορία ως γνωστόν επαναλαμβάνεται, αλλά ως φάρσα ή ως τραγωδία όπως έλεγε ο Μαρξ. Το τι μπορεί να συμβεί αν τα γεγονότα του παρελθόντος ήταν ήδη τραγωδία εξ αρχάς, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Τα Αντιφασιστικά περιέχουν σκίτσα του Στάθη που δημοσιεύτηκαν στη Real news, στα Επίκαιρα, στο Παρόν και στο enikos.gr κατά την περίοδο 2011-2016. Ορισμένα εξ αυτών είναι παλαιότερα, αλλά ο φασισμός προϋπήρξε της Χρυσής Αυγής, όπως θα υπάρξει και μετά από αυτήν.

Στο «Καρέ-Καρέ» διαβάζετε κάθε εβδομάδα τα «Αδέσποτα Σκίτσα» του Τάσου Μαραγκού. Μπορεί όμως να έχετε χάσει κάποια. Ή να θέλετε να τα θυμηθείτε. Ή απλώς να τα διατηρείτε συγκεντρωμένα. Ή να τα κάνετε δωράκι. Για όλα υπάρχει λύση. Ο Τάσος Μαραγκός και οι εκδόσεις ΚΨΜ φρόντισαν και κυκλοφόρησαν τα «Αδέσποτα Σκίτσα – Βιβλίο Πρώτο», κάτι σα να λέμε «Season 1», σε ένα άλμπουμ που περιλαμβάνει τα 77 πρώτα επεισόδια. Ολα τα «αγαπημένα» πρόσωπα του Μαραγκού, πρωταγωνιστές σε ένα νεοελληνικό καρναβάλι που βγάζει άφθονο γέλιο και προκαλεί μπόλικη οργή, είναι παρόντα: παπάδες σε κηρύγματα μίσους, λοβοτομημένοι νεοναζιστές, διεφθαρμένοι υπουργοί, αναίσθητοι χίπστερ, ψηφοφόροι-θύματα, ο Ανδρέας Παπανδρέου-βαμπίρ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης-δράκουλας, ματατζήδες επί το έργο, καναπεδάτοι κυρ Παντελήδες, ο Jesus Christ-underground και η νυν πρωθυπουργάρα σε ρόλο ταχυδακτυλουργού που μεταμορφώνει τα «Οχι» σε «Ναι». Ενας υπέροχος θίασος σε έναν υπέροχο κόσμο… Πηγή

Τα ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΙΤΣΑ δεν είναι τίποτα άλλο απο ένα αλμπουμάκι που μαζεύει τα 77 πρώτα κόμικ-στριπ που δημοσιεύτηκαν στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ στο εβδομαδιαίο τετρασέλιδο ΚΑΡΕ-ΚΑΡΕ απο το πρώτο κιόλας φύλλο. Δεν εχω κριτική να κάνω όλοι ξέρουμε το τρελλό χιούμορ του Τάσου Μαραγκού,που εμένα μου αρέσει.Οπως έχει να κάνει σε τέτοιου είδους εκδόσεις που βασίζονται σε στριπ,αλλού γελάς,αλλού χαμογελάς,αλλού αδιαφορείς. Μερικές σελιδες ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Μεσαιωνικόν Εικονογραφημένον Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Σχεδόν 150 χρόνια μετά τη συγγραφή της «Πάπισσας Ιωάννας», το εμβληματικό λογοτεχνικό έργο του Εμμανουήλ Ροΐδη μεταφέρεται πρώτη φορά σε κόμικς (εκδ. ΚΨΜ) από έναν Ελληνα δημιουργό. Ο Λευτέρης Παπαθανάσης, με άφθονο χιούμορ και ευφυείς αναχρονισμούς παρουσιάζει την (φανταστική περιπέτεια μιας όμορφης και πιστής κοπέλας από την ανέχεια και τη μοναστική ζωή στο ύπατο θρησκευτικό αξίωμα. Και εντέλει στο απόλυτο σκάνδαλο. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης υπήρξε ένας από τους πιο πνευματώδεις και πολιτικά αιχμηρούς Ελληνες συγγραφείς του δέκατου ένατου αιώνα. Η ταραγμένη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα του νεοσυσταθέντος και ασταθούς ελληνικού κράτους πρόσφερε άλλωστε άφθονες πρώτες ύλες για σάτιρα σε όσους μπορούσαν να παραμένουν ανοιχτόμυαλοι και δηκτικοί. Ο Συριανός συγγραφέας, έχοντας ζήσει από μικρή ηλικία λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων και προβλημάτων υγείας, στη Γένοβα, στο Ιάσιο, στο Βερολίνο και στην Αίγυπτο απέκτησε μια πλούσια παιδεία και μια καυστική γραφή που συχνά τον έφερε στο στόχαστρο συντηρητικών πολιτικών, λογοτεχνικών και θρησκευτικών κύκλων. Εγραψε την «Πάπισσα Ιωάννα» το 1866, σε ηλικία μόλις 30 ετών και προκάλεσε πάραυτα την οργή της εκκλησίας που τον αφόρισε. Το έργο βασίζεται σε έναν μεσαιωνικό θρύλο για μια γυναίκα που κατόρθωσε, μεταμφιεσμένη σε άντρα, να ανελιχθεί στα ανώτατα εκκλησιαστικά αξιώματα και τελικά να αναρριχηθεί στον παπικό θρόνο. Ο Λευτέρης Παπαθανάσης εξηγεί τους λόγους που τον ώθησαν στη μεταφορά της Πάπισσας Ιωάννας σε κόμικς Ο Ροΐδης, συνεπαρμένος από τη δύναμη αυτής της γυναίκας αλλά και αγανακτισμένος από τη θρησκευτική υποκρισία, μελέτησε σε βάθος τον θρύλο και τις διάφορες εκδοχές του, επισκέφτηκε βιβλιοθήκες και μοναστήρια και κατέληξε σε ένα αποτέλεσμα που στρέφεται με σφοδρότητα ενάντια στον κλήρο. Φυσικά όχι μόνο στον καθολικό ούτε μόνο στον μεσαιωνικό κλήρο αλλά στον απανταχού κλήρο και διαχρονικά. Γι’ αυτό ενόχλησε ιδιαίτερα την Ορθόδοξη Εκκλησία («αντιχριστιανικόν και κακόηθες» έργο χαρακτήρισε την Πάπισσα Ιωάννα) και απασχόλησε ακόμα και την ελληνική Δικαιοσύνη. Οχι άδικα, καθώς τόσο η Εκκλησία όσο και η Δικαιοσύνη ανέκαθεν ένιωθαν εαυτούς ικανούς να κρίνουν και να επικρίνουν την τέχνη με κριτήρια δογματικά, κοντόφθαλμα και εθνικοπατριωτικά. Οι επιθέσεις δεν πτόησαν τον Ροΐδη που δεν σταμάτησε ποτέ να τα βάζει με τις νεοελληνικές μικρότητες της εποχής του, να επιτίθεται στο συντηρητισμό, πολιτικό, κοινωνικό και λογοτεχνικό, να γράφει τολμηρά και αντιρομαντικά υπονομεύοντας τις καθιερωμένες λογοτεχνικές συμβάσεις με όπλα του την παρωδία, τη σάτιρα, την αυτοαναφορικότητα, τη διακειμενικότητα και το κωμικό στοιχείο. Αυτό το κωμικό στοιχείο αξιοποιεί στο έπακρο και ο σχεδιαστής της «Πάπισσας Ιωάννας», Λευτέρης Παπαθανάσης. Ενώ ο Ροΐδης χρησιμοποίησε για την «Πάπισσα Ιωάννα» τον επεξηγηματικό τίτλο «Μεσαιωνική Μελέτη», με μια δόση υπερβολής ίσως αλλά πεπεισμένος για το ότι η πρωταγωνίστριά του υπήρξε πραγματικό ιστορικό πρόσωπο όπως πιθανώς απέδειξαν και οι ενδελεχείς έρευνές του, ο Παπαθανάσης συνοδεύει τον δικό του τίτλο από την επισήμανση «Μεσαιωνικόν Εικονογραφημένον». Ακολουθεί πιστά τη χρονική εξέλιξη του πρωτοτύπου, δηλαδή εκτελεί μια γραμμική διαδρομή από τη γέννηση της Ιωάννας μέχρι τον τραγικό της θάνατο, ωστόσο, λόγω και της φύσης της τέχνης των κόμικς, εισάγει στην πλοκή πολλά διαλογικά μέρη που απουσιάζουν από το κείμενο του Ροΐδη. Αυτό προσδίδει στο κόμικς μια ιδιαίτερη ζωντάνια και επιτρέπει στον δημιουργό του να συνοψίσει, βοηθούντων των σχεδίων, σε μικρότερο χώρο και σε μικρότερη έκταση τις εκτενέστερες περιγραφές του Ροΐδη. Η Ιωάννα, φυσικά ως Ιωάννης, πήρε το χρίσμα αλλά αυτή ήταν η αρχή του τέλους μιας «βλάσφημης» πορείας Απολαυστικές είναι επίσης οι επεμβάσεις και οι προσθήκες του στην αφήγηση που «επικαιροποιούν» το έργο, αξιοποιώντας επιτυχημένους χιουμοριστικούς αναχρονισμούς ή εισάγοντας εικόνες από άλλα γνωστά κόμικς ή, ακόμα, και ενθέτοντας σύγχρονα πολιτικά συνθήματα. Για παράδειγμα, κατά την άφιξη της Ιωάννας στη μεσαιωνική Αθήνα, το ακρωνύμιο ACAB (All Cops Are Bastards) κοσμεί μια μαρμάρινη πλάκα, ενώ ταυτόχρονα κάποιος της φωνάζει «Rooms? Taverna?». Ενα κιβώτιο με εισαγόμενα προϊόντα φέρει την ένδειξη «Taiwan» και ο σοφός επίσκοπος των Αθηνών αποκαλεί τους Δυτικούς «Φραγκοχλεχλέδες». Σε μια έντονη ερωτική σκηνή ανάμεσα στην Ιωάννα και στον Φλώρο, ο Παπαθανάσης σχολιάζει ότι «ακολούθησαν πράξεις που ούτε ο Ροΐδης δεν τόλμησε να περιγράψει…», οδηγώντας το αυτοαναφορικό ύφος του συγγραφέα σε ένα δεύτερο επίπεδο μεταμυθοπλασίας, ενώ στην τελευταία του σελίδα χρησιμοποιεί έναν ακόμη αναχρονισμό, παρουσιάζοντας δυο σύγχρονους νέους σε μια καφετέρια να συζητούν για την «Πάπισσα Ιωάννα». Η συνύπαρξη, επίσης, της ιδιάζουσας γλώσσας του Ροΐδη («Η νυξ εξήπλουτο ασέληνος και ζοφερά επί του δάσους») με τη νεοελληνική («Μάνα μου, τι μουρμούριζες ρε γκομενάκι στον ύπνο σου») στην ίδια σελίδα, ακόμα και στο ίδιο καρέ, δημιουργεί αστεία αποτελέσματα που συχνά απομακρύνουν τον αναγνώστη από την αφήγηση για ένα χιουμοριστικό διάλειμμα που ανακουφίζει μέχρι την επιστροφή στην πορεία της Ιωάννας. Οι παραλληλισμοί, τέλος, με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι εύστοχοι («Θα μου εγκρίνει ένα μικρό δανειάκι για το γιο μου», «Μόλις ετοίμασα τη λίστα διορισμών του μήνα», «Χήρεψε μια θέση κουβικουλάριου»), όταν η Πάπισσα Ιωάννα αναγκάζεται να ανεχτεί τον εσμό των αυλοκολάκων της και τελικά να ενδώσει κι αυτή στα ρουσφέτια και τον αυταρχισμό της εξουσίας. Οπως κι αν τη δει κανείς, η «Πάπισσα Ιωάννη» του Λευτέρη Παπαθανάση είναι μια εξαιρετική αφορμή (επανα)προσέγγισης του έργου του Ροΐδη. Σε όσους είναι οικείο δίνεται η ευκαιρία να το δουν σε μια εικονογραφημένη εκδοχή, τροποποιημένη καταλλήλως ώστε να αποτελεί ένα νέο έργο με τη δική του αυταξία. Και σε όσους δεν είναι οικείο λειτουργεί ως προτροπή. Προς τον Ροΐδη και προς τα κόμικς. Μετά τον αφορισμό του από την Ιερά Σύνοδο το 1866, ο Εμμανουήλ Ροΐδης απάντησε αρχικά στις κατηγορίες εναντίον του με χιουμοριστικό ύφος μέσω των «Επιστολών ενός Αγρινιώτου» που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Αυγή». Το ψευδώνυμο που χρησιμοποιούσε σε αυτές τις επιστολές ήταν Διονύσιος Σουρλής. Στους προσεκτικούς φίλους και μελετητές της ελληνικής γελοιογραφίας δεν πρέπει να έχει περάσει απαρατήρητο ότι ο «δικός μας» Γιάννης Καλαϊτζής, εκ των κορυφαίων σύγχρονων γελοιογράφων, σε ορισμένα τεύχη του περιοδικού «Γαλέρα» «υιοθέτησε» αυτό ακριβώς το ψευδώνυμο για να υπογράφει τα έργα του. Οι λόγοι προφανείς. Από το 1875 έως το 1885, ο Εμμανουήλ Ροΐδης και ο γελοιογράφος Θέμος Αννινος υπήρξαν οι βασικοί δημιουργοί ενός από τα πρώτα σατιρικά περιοδικά-εφημερίδες, του θρυλικού «Ασμοδαίου». Με όνομα βιβλικού δαίμονα αλλά με κοσμιότητα, πολύ προσεγμένη γλώσσα και εξαιρετικά ποιοτικά σκίτσα, ο «Ασμοδαίος» σατίριζε και καυτηρίαζε την πολιτική, θρησκευτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Παρουσίαση της έκδοσης Πηγή

Ονομαστική τιμή: 8.97 Μια νέα έκδοση από τις εκδόσεις ΚΨΜ όπου προσωπικά έχουν αρχίσει να γίνονται από τις αγαπημένες μου. Βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Ροΐδη μια απολαυστική εικονογραφημένη μεταφορά! Δεν το έχω διαβάσει ακόμα αλλά φαίνεται εξαιρετικό! το σχέδιο πολύ καλό αλλά συνάμα και "χαβαλετζίδικο" (π.χ. όλα τα μάτια είναι τετράγωνα ) ενώ σε κάποια σημεία μάλιστα το μελάνωμα μου θυμίζει ξυλογραφία εποχής. Δύο εικόνες από μέσα από το άλμπουμ μέσα σε σποιλερ καθώς η μια περιέχει γυμνό και ενδέχεται να προκαλέσει και το θρησκευτικό σας αίσθημα.

Αντιγράφω από την σελίδα του εκδότη. Μεσαιωνικό Εικονογραφημένο Λευτέρης Παπαθανάσης Ένα ατμοσφαιρικό comic album Η εικονογραφημένη ιστορία της Πάπισσας Ιωάννας, βασισμένη στο γνωστό έργο του μεγάλου Εμμουνουήλ Ροίδη. Ο δημιουργός Λευτέρης Παπαθανάσης σε άλλη μια καταπληκτική δουλειά, αποδίδει την ιστορία ως "μεσαιωνικό εικονογραφημένον". Απολαύστε το! ISBN: 978-618-5156-08-4 Ημερομηνία έκδοσης: Ιούνιος 2015 Σελίδες: 80 Στοιχεία έκδοσης: χαρτόδετο 21*29 cm Λιανική Τιμή: €8,97

Τιμή: 15 Ευρώ Παρατήρηση πρώτη: Αναμφισβήτητα, ένας από τους πιο φοβερούς τίτλους για κόμικ! Ξεκαθαρίζω ότι, όπως γράφεται και στις πρώτες σελίδες του κόμικ, Motherfucker ήταν ο χαιρετισμός που χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους τα μέλη της οργάνωσης Μαύροι Πάνθηρες Πάμε παρακάτω: Για όσους δεν ξέρουν ποιοι ήταν οι Μαύροι Πάνθηρες, να γράψουμε δύο λόγια: ήταν ένα επαναστατικό κίνημα με μαρξιστικές καταβολές, σαφώς επηρεασμένο από τις απόψεις του Μάο-Τσε-Τουνγκ, που σκοπός της ήταν να απελευθερώσει τους μαύρους των ΗΠΑ από τη λευκή κυριαρχία, στην ανάγκη ακόμα και με ένοπλο αγώνα. Περισσότερα εδώ και ακόμα περισσότερα εδώ (στα Αγγλικά). Οι βασικές επιδιώξεις της οργάνωσης κωδικοποιήθηκαν σε ένα, ας πούμε, μανιφέστο με 10 σημεία, το οποίο αναπαράγεται στο οπισθόφυλλο του κόμικ. Η ιστορία του κόμικ ακολουθεί την τύχη μιας οικογένειας μαύρων στο Ντιτρόιτ του τέλους της δεκαετίας του 1960. Το σεναριακό εύρημα είναι, ότι οι δοκιμασίες της οικογένειας διαπερνούν τα δέκα σημεία του μανιφέστου, με τη σειρά που αυτά ήταν γραμμένα. Τόσο το σενάριο, όσο και το σκίτσο αναδεικνύουν απόλυτα την απελπισία των μαύρων μέσα στη ρατσιστική Αμερική της δεκαετίας του 1960. Δεν έχει νόημα να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες για πράγματα που πολλοί από εμάς γνωρίζουμε και για τα οποία μπορούν να βρεθούν πληροφορίες πολύ εύκολα σε πολλές ταινίες και πολλά βιβλία της εποχής. Οφείλω να προειδοποιήσω, ότι καλώς ή κακώς το κόμικ είναι απολύτως στρατευμένο υπέρ των ΜΠ και ως εκ τούτου κάπως σχηματικό, αφού σχεδόν όλοι οι λευκοί παρουσιάζονται ως εν δυνάμει ρατσιστές (ακόμη και μικρά παιδιά), ενώ σίγουρα επιχειρείται και μια εξιδανίκευση των ΜΠ. Παρόλα αυτά, και προτού καταδικάσουμε τους συγγραφείς για προπαγάνδα, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι οι συνθήκες διαβίωσης και η καθημερινότητα της μεγάλης πλειονότητας των μαύρων στις ΗΠΑ τότε ήταν πραγματικά δραματικές. Συνεπώς, το κόμικ απευθύνεται πρωτίστως σε ανθρώπους που είναι "προκατειλημμένοι" υπέρ του αγώνα των μαύρων, και μάλιστα (και) του ένοπλου αγώνα. Αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων (και επειδή οι καιροί είναι περίεργοι), για να ξέρετε περίπου τι θα διαβάσετε. Παρεμπιπτόντως, το κόμικ αυτό θα ήταν καλό να διαβαστεί σε συνδυασμό με αυτό (δεν έχω διαβάσει το κόμικ, αλλά έχω διαβάσει το βιβλίο στο οποίο βασίζεται και σας διαβεβαιώ ότι πρόκειται για έργο, το οποίο αναδεικνύει με απόλυτα τεκμηριωμένο τρόπο τις εφιαλτικές συνθήκες διαβίωσης ορισμένων κοινωνικών και φυλετικών ομάδων στις ΗΠΑ, ανάμεσά τους και των μαύρων). Στη Γαλλία το έργο κυκλοφόρησε αρχικά σε 2 τόμους και στη συνέχεια σε έναν συγκεντρωτικό. Αυτός είναι που εκδίδεται στα ελληνικά και φυσικά είναι μια άρτια έκδοση από πλευράς ποιότητας, κάτι φυσιολογικό, αφού πρόκειται για έκδοση του ΚΨΜ. Εντάξει, ίσως η τιμή να είναι κάπως, αλλά μπορείτε να το βρείτε και με σημαντική έκπτωση.

Εγνώρισα κάποια φορά σ’ ένα καράβι ξένο έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή... Έτσι μας πρωτοπαρουσιάζεται ο William George Allum στο ομώνυμο ποίημα του Νίκου Καββαδία, στους στίχους του οποίου βασίζεται η πολύ ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία. Ο Μαυρίδης συνθέτει τους στίχους των Μαραμπού και William George Allum για να μας δώσει την τραγική ιστορία του λιγομίλητου αυτού ναυτικού... Μόνο που αυτή τη φορά θα μάθουμε και γιατί ακριβώς κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky, μ’ ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί. Συνολικά πρόκειται για πολύ καλή προσπάθεια που αξίζει την προσοχή μας. Ειδικά όσοι αγαπούν την ποίηση του Καββαδία θα πρέπει να την τιμήσουν ασυζητητί. Περιττό να πω φυσικά, ότι επιβάλλεται να διαβαστεί με την ανάλογη μουσική υπόκρουση.

Τιμή: 5 Ευρώ Ο κατάλογος της εκδήλωσης "Με Πενάκι και Σκαπάνη" είναι πολύ καλαίσθητος και ιδιαιτέρως χορταστικός. Επίσης είναι αφιερωμένος, όπως και το φεστιβάλ στη μνήμη του Μάριου Μεγαπάνου (marios1957). Εδώ μπορείτε να δείτε και τα περιεχόμενα του καταλόγου. Τα σκίτσα στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι του Malk. Δεν είδα πουθενα να αναγράφεται το ISBN της έκδοσης. Στοιχεία 2ου καταλόγου Τίτλος:ΜΕ ΠΕΝΑΚΙ ΚΑΙ ΣΚΑΠΑΝΗ-ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΚΘΕΣΗΣ 2015 Σενάριο/Kείμενα:Διάφοροι Σχέδιο:Διάφοροι Εκδοτική:ΡΕΝΙΕΡΗ/COMICON SHOP Hμερ. έκδοσης:Ιούλιος 2015 Εξώφυλλα: Τεύχη: Κατηγορία:Αυτοτελές Είδος εντύπου:Άλμπουμ με μαλακό εξώφυλλο Περιεχόμενο:Πολυθεματικό Μέγεθος:15.0 x 21.0 (Μεσαίο) Σελίδες:116 Χρώμα:Ασπρόμαυρο (ΑΜ) Προέλευση:Ελληνικη Τιμή: 5 Ευρώ ISBN:918-618-81657-8-6 Στοιχεία του 3ου καταλόγου : Τίτλος: ΜΕ ΠΕΝΑΚΙ ΚΑΙ ΣΚΑΠΑΝΗ-ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΚΘΕΣΗΣ 2016 Σενάριο/Kείμενα: Διάφοροι Σχέδιο: Διάφοροι Εκδοτική: ΡΕΝΙΕΡΗ/COMICON SHOP Hμερ. έκδοσης: Ιούλιος 2016 Τεύχη: 1 Κατηγορία: Αυτοτελές Είδος εντύπου: Άλμπουμ με μαλακό εξώφυλλο Περιεχόμενο: Πολυθεματικό Μέγεθος: 14.5 x 21.0 (Μεσαίο) Σελίδες: 68 Χρώμα: Ασπρόμαυρο (ΑΜ) Προέλευση: Ελληνικη Τιμή: 3 € ISBN: 978-618-5199-11-1 Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο και τις πληροφορίες τους comicsking & Indian.