Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Ηλέκτρα Σταμπουλή'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Παρουσίαση του άλμπουμ "Μικρή Ιερουσαλήμ" 1η Ιουνίου 2016, στις 20:00 Την Τετάρτη 1η Ιουνίου και ώρα 20:00 σας προσκαλούμε στην παρουσίαση του κόμικς-άλμπουμ της Ηλέκτρας Σταμπουλή και του Άντζελο Μεννίλλο Μικρή Ιερουσαλήμ που θα γίνει στο Heroes Bar (Αγιων Αναργυρων 45, στου Ψυρρή). Για το άλμπουμ θα μιλήσουν ή ίδια η συγγραφέας Ηλέκτρα Σταμπουλή, η Νίκη Τζούδα (εκδότρια), ο Γιάννης Κουκουλάς (ιστορικός τέχνης) και ο ένας εκ των δύο μεταφραστών του έργου Γιάννης Μιχαηλίδης. Facebook event
  2. saveapenguin

    ΜΙΚΡΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

    Όπως μας πληροφορεί ο πρόλογος της έκδοσης, η ιστορία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο ιταλικό περιοδικό κόμικς G.I.U.D.A. από το 2009 έως το 2011. Πρόκειται για έναν συνδυασμό κόμικ και κειμένων. Το κόμικ χωρίζεται σε έξι κεφάλαια ενώ παρεμβάλλονται πέντε κείμενα, επεξηγηματικά και συμπληρωματικά στην αφήγηση. Περιεχόμενα Μικρή εισαγωγή στη Μικρή Ιερουσαλήμ 1. Βάρνα Άτιτλο κείμενο 2. Θεσσαλονίκη Η γραμματική του κενού 3. Χωρίς φωτιές 4. Γαρύφαλλα και ρόδα Η ηλεκτρική σκούπα της ιστορίας 5. Για τί πράγμα αγωνιστήκαμε; Το τραύμα με τα μάτια των άλλων 6. Η απόφαση της λησμονιάς Βιβλιογραφία Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε: «Αισθάνομαι ξένος, αλλά και προσκυνητής. Χατζής ονομαζόταν όποιος γύριζε από τα Ιεροσόλυμα. Εγώ έγινα Χατζη-Ρωμανός. Έτσι κι αλλιώς η Θεσσαλονίκη ονομαζόταν για πολύ καιρό μικρή Ιερουσαλήμ». Ο Ρωμανός, ο ήρωας αυτής της ιστορίας, γεννήθηκε στη Βουλγαρία από πατέρα Έλληνα εξόριστο και μητέρα Βουλγάρα ελληνικής και εβραϊκής σεφαραδίτικης καταγωγής. Μέσα από την αναζήτηση της γλωσσικής του ταυτότητας, ξεδιπλώνεται μπροστά μας η σύγχρονη ιστορία της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης με χίλια πρόσωπα. Στην πραγματικότητα όμως αυτή η περιγραφή αναφέρεται μόνο στο πρώτο μισό κομμάτι της ιστορίας. Όπως φαίνεται και από τους τίτλους των κεφαλαίων, τα τρία τελευταία έχουν εντελώς διαφορετικό προσανατολισμό, αναφέρονται στον ελληνικό εμφύλιο και στο ΚΚΕ, δίνοντας κάποια βιογραφικά στοιχεία για τον Μπελογιάννη και τον Ζαχαριάδη. Το σχέδιο είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε "καλλιτεχνικό" και πειραματικό. Η απόδοση αναλογιών σε σώματα και σχήματα προσαρμόζεται στις ανάγκες της αφήγησης όπως τις αντιλαμβάνονται οι δημιουργοί. Μπαλονάκια έχουμε σε πολύ μικρό κομμάτι της ιστορίας, κατά κύριο λόγο έχουμε αφήγηση και περιγραφή. Προσωπικά, το βρήκα ό,τι χειρότερο έχω διαβάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Δε μου άρεσε ούτε το σχέδιο ούτε η ιστορία και δεν εκτίμησα καθόλου το γέγονος ότι το περιεχόμενο ήταν διαφορετικό από όσα αναφέρουν ο τίτλος και η περιγραφή της έκδοσης. Ακολουθούν και δύο τυχαίες σελίδες από το εσωτερικό για να δείτε το σχέδιο (οι άκρες δεν έχουν σκαναριστεί καλά).
  3. Μια Μικρή Ιερουσαλήμ κρυμμένη στη μνήμη Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Η Θεσσαλονίκη ήταν κάποτε η Μικρή Ιερουσαλήμ. Ο πολυάριθμος εβραϊκός πληθυσμός της αλλά και η αλλοτινή πολυπολιτισμικότητά της, το ελληνικό, το τουρκικό, το αρμένικο στοιχείο, η συνύπαρξη των ανθρώπων στους αιώνες άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία της. Αρκεί να ξέρεις πού να κοιτάξεις. Η Ηλέκτρα Σταμπουλή και ο Αντζελο Μεννίλλο μάς ξεναγούν σε μια τραυματισμένη πόλη γεμάτη γλώσσες που χάθηκαν. Οσο κι αν φαίνεται ότι πρωταγωνίστρια σε αυτό το κόμικς άλμπουμ είναι η Θεσσαλονίκη, στην πραγματικότητα είναι οι άνθρωποι και τα ίχνη που άφησαν επάνω της. Ιχνη που σβήστηκαν από την αχλή του χρόνου και θάφτηκαν από μπετά και υλικά πολέμων. Οι πόλεις δεν διαθέτουν καμιά ουσιοκρατική μεταφυσική αύρα. Την αύρα τη δημιουργούν οι ιστορίες των ανθρώπων των πόλεων, των οραμάτων τους, των ονείρων τους, των συλλογικοτήτων τους, των μαζικών αγώνων τους. Οι άνθρωποι μπορεί να φεύγουν. Νεκροί ή διωγμένοι. Αλλά πάντα κάτι μένει. Απομεινάρια από κτίρια και ιστορικά γεγονότα, επιγραφές που επιβιώνουν κόντρα στη λησμονιά, τάφοι που θάφτηκαν ακόμη βαθύτερα για να γίνουν δρόμοι και πάρκα, λέξεις που έχασαν το νόημά τους. Γλώσσες που σβήστηκαν από την καθημερινότητα. Και κάποιοι τις ψάχνουν. Πρωταγωνιστής στη «Μικρή Ιερουσαλήμ» (εκδόσεις Jemma Press) είναι ο Ρωμανός, ένας ερευνητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. «Γεννήθηκε στη Βουλγαρία από πατέρα Ελληνα εξόριστο και μητέρα Βουλγάρα ελληνικής και εβραϊκής (σεφαραδίτικης) καταγωγής. Οπου κι αν βρεθεί είναι ξένος: μέσα στη θρυμματισμένη και υβριδική του ταυτότητα συρρέει και διαλέγεται ένα πλήθος φωνών, όπως αυτό που χαρακτηρίζει τη μητρική του γλώσσα, την εβραϊκή (σεφαραδίτικη). Η γλώσσα του, ουσιαστικά ανύπαρκτη, είναι ό,τι το ιστορικό απέμεινε έγκλειστο αλλά αόριστο και ασαφές, μέσα στο “εγώ” του. Η κλίση και η αγάπη του για τις γλώσσες μοιάζει να του έχει μεταδοθεί γενετικά από τον πατέρα του ενώ το γλωσσικό πρόβλημα της ανυπαρξίας της μητρικής γλώσσας είναι ένα τραύμα και αυτό του έχει μεταδοθεί κληρονομικά, αλλά μοιάζει να μην περιορίζεται μόνο στο γλωσσολογικό επίπεδο», επισημαίνουν οι μεταφραστές Γιάννης Μιχαηλίδης και Κωνσταντίνα Ευαγγέλου. Ο Ρωμανός («Ρωμανέ λύσε μου μια απορία… Τι σημαίνει τ’ όνομά σου;» τον ρωτά η Στέλλα. Και αυτός της απαντά: «Είναι απλώς ένας άλλος τρόπος για να πεις Ελληνας») περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης πασχίζοντας να δει και να ακούσει κάτι από τις χαμένες γλώσσες. «Ακούω την άσφαλτο να αναπνέει το καυσαέριο των αυτοκινήτων που τόσο αγαπάνε οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης. Στόλοι από χαμηλωμένα αυτοκίνητα, πειραγμένα για να μουγκρίζουν πιο δυνατά. Ξανθές γυναίκες που σκάνε μύτη δίπλα στους βαλκάνιους καουμπόηδές τους. Κοντά στην Εγνατία προσπαθώ να στήσω αυτί. Κάποτε εδώ υπήρχαν οι εβραϊκές συνοικίες της Πούλιας, Λεβύγιε, Φιντίκ, Σαλχανέ… Στήνω αυτί μήπως κι ακούσω κανά σεφαραδίτικο τραγούδι να πλανιέται στον αέρα. Αλλά το μόνο που πιάνω είναι η μυρωδιά του Καμένου της πυρκαγιάς του ’17». Το Αγαλμα του Αριστοτέλη με το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του έτοιμο να κουνηθεί, ο Λευκός Πύργος με τους γλάρους του, το σπίτι του Μοδιάνο, η Βίλλα Μορντώχ, το σπίτι του Κεμάλ, η Καμάρα, το Γενί Τζαμί γίνονται τα σκηνικά μπροστά στα οποία ο Ρωμανός πασχίζει να αναπλάσει το παρελθόν με τη μνήμη, τις γνώσεις αλλά πάνω απ’ όλα με το συναίσθημα και το άχθος που κουβαλά ένας ακούσιος κοσμοπολίτης χωρίς πατρίδα. Για να το κατανοήσει αλλά όχι να το εξωραΐσει ούτε να το εξιδανικεύσει. Οι ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν σ’ αυτά τα κτίρια ή πέθαναν μέσα τους είναι εγκιβωτισμένες στις ιστορίες τους. Αυτός ο μεταφορικός εγκιβωτισμός έχει, όμως, και το λογοτεχνικό και εικαστικό του ανάλογο στην τεχνική της Σταμπουλή και του Μεννίλλο που εγκιβωτίζουν μικρές ιστορίες στη μεγάλη Ιστορία της Μικρής Ιερουσαλήμ και της μεγάλης σύγχρονης Θεσσαλονίκης. Μια τέτοια είναι και η ιστορία του Νίκου Ζαχαριάδη, του κομμουνιστή ηγέτη που αποκηρύχθηκε από το ΚΚΕ όπως τόσοι και τόσοι, γεννημένου όμως στην άλλη όχθη, στη Νικομήδεια, την Προύσα ή την Αδριανούπολη. Μια ιστορία δοσμένη με ανθρώπινους όρους, που μιλά για τη γνωριμία του με τον Ναζίμ Χικμέτ, την παρουσία του στην κηδεία του Λένιν, τη φυλάκισή του στην Κέρκυρα, τη σχέση του με τον Μπελογιάννη, το Νταχάου, τον εμφύλιο, τη Σιβηρία, τα αδιευκρίνιστα αίτια θανάτου. Η «Μικρή Ιερουσαλήμ», άλλωστε, έχει στο επίκεντρό της την πολιτική ιστορία αυτού του τόπου. Και μιλά για τους πρόσφυγες του '22 που έφτασαν και από τις δυο μεριές του Αιγαίου σε μέρη που ήταν πιο φτωχά από τα μέρη τους, για τον ΕΛΑΣ, τον Γράμμο και το Βίτσι, για τα στρατηγικά λάθη της Αριστεράς που αντί να χαλυβδώνεται από το μίσος των φασιστών, τις φυλακίσεις, τις εξορίες και τις εκτελέσεις, επέλεξε να διασπάται επαναληπτικά. Εχοντας ταυτόχρονα τη διάσταση της μυθοπλασίας και τη βιογραφική διάσταση των προσώπων της Ιστορίας σε συνδυασμό με τα αυτοβιογραφικά στοιχεία της συγγραφέως (κόρη πολιτικών εξόριστων κατά την επταετία), η «Μικρή Ιερουσαλήμ» διατρέχεται σε όλη την έκτασή της, ρητά ή υπόρρητα, από την damnatio memoriae postuma, τη μεταθανάτια μνημονική καταδίκη. Που κατά τους μεταφραστές: «Aφορά είτε το παρελθόν του πρωταγωνιστή της, είτε το παρελθόν της πόλης της Θεσσαλονίκης στην οποία περιπλανιέται. Damnatio memoriae postuma για την ιστορία του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης, για πρόσωπα και γεγονότα στη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, ακόμη και αν αυτά είναι ποιητές. Damnatio memoriae postuma για πρόσωπα και γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, ακόμη κι αν αυτά είναι ξυπόλυτα παιδιά που περνούν τα σύνορα ως εκτοπισμένοι. Το τραύμα είναι ακόμη ανοιχτό και οφείλεται στην ανικανότητα να κοιτάξεις την ιστορία με τα μάτια των άλλων. Ολοι εδώ έχουν πιει το νερό της λήθης. Είναι προτιμότερο να ξεχάσεις;» Οι δημιουργοί Η Ηλέκτρα Σταμπουλή εργάζεται ως επιμελήτρια εκθέσεων τέχνης και ως σεναριογράφος κόμικς. Είναι ιδρύτρια και συντονίστρια του Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς Komikazen στη Ραβέννα της Ιταλίας. Αλλες δουλειές της: «The Tamer of Istanbul», «Officina del Macello», «A Cena for Gramsci», «Arriverderci Berlinguer», «Pertini tra le Nuvole», «Diario Segreto di Pasolini». O Αντζελο Μεννίλλο είναι σχεδιαστής κόμικς και εικονογράφος. Εχει συνεργαστεί με τα περιοδικά InguineMha!Gazine», «G.I.U.D.A.», «Nurant», «In Pensiero», ενώ το 2008 κυκλοφόρησε το graphic novel του «Strawberry» σε σενάριο του Salvatore Cacace. Η «Μικρή Ιερουσαλήμ» (εκδόσεις Jemma Press) πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο ιταλικό περιοδικό «G.I.U.D.A.» από το 2009 ώς το 2011. Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου στις 19.30 παρουσιάζεται πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό στο Φεστιβάλ Κόμικς «Παράξενες Μέρες» στη Θεσσαλονίκη (Γαλλικό Ινστιτούτο, Λεωφόρος Στρατού 2Α). Τη συζήτηση συντονίζουν οι μεταφραστές του βιβλίου στην ελληνική γλώσσα, Γιάννης Μιχαηλίδης (φιλόλογος, αρθρογράφος) και Κωνσταντίνα Γερ. Ευαγγέλου (πρόεδρος Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας ΑΠΘ). Πηγή
  4. Η Μέρα της Κρίσης στο ιταλικό Komikazen Γελοιογραφία του Αμερικανού Ted Rall, ενός από τους πιο επικριτικούς και πολιτικά τολμηρούς καλλιτέχνες ως προς την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Το Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς της Ραβένας υποδέχεται τα ελληνικά κόμικς Ενα από τα σημαντικότερα γεγονότα στον χώρο των κόμικς είναι το Διεθνές Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς, Komikazen, που διεξάγεται κάθε φθινόπωρο στη Ραβένα της Ιταλίας και διευθύνεται από την, ελληνικής καταγωγής, Ηλέκτρα Σταμπουλή. Προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες και καλεσμένοι του είναι κατά κανόνα εμβληματικά ονόματα από τον χώρο της ένατης τέχνης. Φέτος, υπό το γενικό τίτλο «Η Γραμμή της Κρίσης» (8–11 Οκτωβρίου) το φεστιβάλ έχει θέμα του την κρίση στην Ευρώπη και στην κεντρική του έκθεση θα παρουσιαστούν τα έργα των 54 Ελλήνων καλλιτεχνών που δημοσίευσε το «Καρέ Καρέ» στη σειρά «Η Μέρα της Κρίσης». Αριστερά: Η αφίσα του φεστιβάλ, σχεδιασμένη από τον συνεπιμελητή της διοργάνωσης, Gianluca Costantini. Δεξιά: Το εξώφυλλο (σκίτσο από την ιστορία του Γιώργου Μελισσαρόπουλου) του καταλόγου με τα 54 έργα Ελλήνων καλλιτεχνών που δημοσιεύτηκαν στο Καρέ Καρέ Τα αποκαλούμενα ρεαλιστικά κόμικς αποτελούν ένα από τα πλέον διακριτά και ταχύτατα αναπτυσσόμενα είδη στον χώρο της ένατης τέχνης. Αν και συχνά τα όρια ανάμεσα στη δημοσιογραφία, τη μαρτυρία, το ντοκουμέντο και τη μυθοπλασία δεν είναι σαφή –κάτι τέτοιο θα ήταν άλλωστε αδύνατον σε μια μορφή τέχνης– ο όρος «ρεαλιστικά κόμικς» μπορεί να χρησιμοποιηθεί για έργα που χαρακτηρίζονται από την άμεση σχέση και επαφή τους με την κοινωνική, την πολιτική, την οικονομική πραγματικότητα και την έντεχνη αποτύπωση και καταγραφή της. Το Φεστιβάλ Ρεαλιστικών Κόμικς της Ραβένας, που πραγματοποιείται φέτος για ενδέκατη χρονιά, φιλοδοξεί να παρουσιάσει μια πλειάδα καλλιτεχνών που δημιουργούν τα έργα τους με το βλέμμα στραμμένο προς την πραγματικότητα και ρίχνει τα φώτα του στην ευρωπαϊκή κρίση. Μια κρίση που έχει μεγαλύτερο θύμα της και πιο χαρακτηριστικό της παράδειγμα την Ελλάδα. Η χώρα μας εκπροσωπείται στο φεστιβάλ από τον Soloup, έμπειρο γελοιογράφο και δημιουργό κόμικς που σημείωσε τεράστια επιτυχία πρόσφατα με το πολυβραβευμένο «Αϊβαλί» του, τον Γιάννη Ιωάννου, έναν από τους «ιδρυτές» και σημαντικότερους διαμορφωτές του ρεύματος της νέας ελληνικής πολιτικής γελοιογραφίας, που εδώ και 40 χρόνια πρωτοπορεί με τα σκίτσα και τα κόμικς του, τον πανεπιστημιακό και ερευνητή Γιάννη Μιχαηλίδη και τον γράφοντα. Σκίτσο του Τούρκου Cem Dinlenmiş που έχει στο επίκεντρο της θεματολογίας του τους αγώνες για τα πολιτικά δικαιώματα και την ελευθερία της έκφρασης Στην κεντρική έκθεση, που θα πραγματοποιηθεί στο Palazzo Ravaioli, το «Καρέ Καρέ» και η «Εφ.Συν.» θα έχουν την τιμητική τους καθώς θα φιλοξενηθούν, για πρώτη φορά συγκεντρωμένα, τα 54 μονοσέλιδα έργα Ελλήνων δημιουργών που δημοσιεύτηκαν στις σελίδες μας υπό τον γενικό τίτλο «Η Μέρα της Κρίσης». Η έκθεση συνοδεύεται από την κυκλοφορία καταλόγου στα ιταλικά, που περιλαμβάνει όλα τα ελληνικά κόμικς μεταφρασμένα ώστε να τα προσεγγίσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι επισκέπτες. Γιατί, όμως, το Φεστιβάλ της Ραβένας έχει επιλέξει ως κυρίαρχο θέμα του τα «ρεαλιστικά» κόμικς; «Το φεστιβάλ δεν έχει να κάνει τόσο με τον “ρεαλισμό” όσο με την πραγματικότητα. Yπήρξαν πολλοί καλεσμένοι μας, λόγου χάριν ο Dave McKean, που δεν μπορούμε να τους κατατάξουμε στον ρεαλισμό, αλλά σίγουρα σκιαγραφούν την πραγματικότητα. Ολα άρχισαν με μια έκθεση του Joe Sacco το 2002, η οποία είχε τεράστια απήχηση. Αναρωτηθήκαμε τότε γιατί συνέβη αυτό και συνεχίσαμε με τη Marjane Satrapi το 2003. Ανακαλύψαμε πως υπάρχει ένα καινούργιο κοινό που δεν έχει να κάνει με το κλασικό κόμικς, ούτε με τους υπερήρωες αλλά ούτε με την ωραία γραμμή καλλιτεχνών όπως ο Pratt. Είναι ένα κοινό που ενδιαφέρεται πρωτίστως για το θέμα και, αν και θεωρεί πως τα κόμικς είναι τέχνη, επιθυμεί να παρακολουθήσει τις μαρτυρίες των καλλιτεχνών και την καταγραφή της πραγματικότητας μέσω της δικιάς τους οπτικής γωνίας. Οταν ζωγραφίζεις, άλλωστε, δεν μπορείς να κρυφτείς. Επιπλέον, σπάσαμε και ένα κλασικό πρότυπο, καθώς το κοινό μας και οι καλλιτέχνες που παρουσιάζουμε δεν είναι μόνο νέοι αλλά και άνθρωποι μεγαλύτερων ηλικιών» απαντά στην «Εφ.Συν.» η καλλιτεχνική συνεπιμελήτρια (μαζί με τον Gianluca Costantini), Ηλέκτρα Σταμπουλή. Σκίτσο του Σουδανού Khalid Albaih Τι ανταπόκριση έχει ένα τέτοιο, ιδιαίτερο φεστιβάλ στην πόλη της Ραβένας και στην Ιταλία, μια χώρα με μεγάλη παράδοση στα κόμικς; «Θεωρείται το φεστιβάλ της πρωτοπορίας και της έρευνας. Στην Ιταλία έχει πάρα πολύ μεγάλη απήχηση. Μπορεί να μη δεις τις ουρές του Φεστιβάλ της Lucca ούτε το πλήθος των επισκεπτών της Βαβέλ, αφήνει όμως πάντα ένα στίγμα για την ποιότητά του, κυρίως, και όχι για την ποσότητα. Στην πόλη μάς θεωρούν λίγο εκκεντρικούς, η Ραβένα είναι μια επαρχιακή πόλη, ας πούμε σαν τα Ιωάννινα, που ξαφνικά γεμίζει με όλους αυτούς τους παράξενους επισκέπτες. Πρόπερσι είχαμε καλέσει 99 καλλιτέχνες και κάνανε ομαδική performance στην Πινακοθήκη, το θέμα ήταν “99%”, εμπνευσμένο από το Οccupy Wall Street, είχε παρά πολύ κόσμο, σαν διαδήλωση. Ε, ήταν εντυπωσιακό και παράξενο για την πόλη. Ειδικά, όταν αντί για απεριτίφ έφτασαν 99 πίτσες που τις φέρανε τα μηχανάκια. Γενικά είμαστε δικτυωμένοι σε όλη την Ευρώπη αλλά και σε χώρες όπως η Αίγυπτος, ο Λίβανος, η Τουρκία» επισημαίνει η Ηλέκτρα Σταμπουλή. Και σε ό,τι αφορά το πώς πρέπει να κρίνονται οι ιστορίες των ρεαλιστικών κόμικς, με όρους και κριτήρια δημοσιογραφίας ή τέχνης, μας απαντά: «Πάντα και με τα δύο. Μια καλή ιστορία δεν είναι ποτέ αρκετή, δεν φτάνει να είναι σημαντικό το θέμα. Το ίδιο συμβαίνει και με το σινεμά. Μάλιστα επειδή τα κόμικς στοιχίζουν πολύ λιγότερο, δεν συγχωρείται το mainstream, η έλλειψη καινοτομίας ή το να προσποιείσαι πως είσαι κάποιος άλλος. Εχει τεράστια σημασία ο τρόπος με τον οποίο θα υλοποιήσεις και θα σχεδιάσεις τα νοήματα και τις έννοιες της ιστορίας σου». Δεξιά: Σχέδιο του Soloup που μαζί με τον Γιάννη Ιωάννου είναι οι δυο Ελληνες δημιουργοί - επίσημοι καλεσμένοι του φεστιβάλ. Αριστερά: Σχέδιο της Kara Sievewright από τα νησιά Haida Gwaii, ακτιβίστριας για τα πολιτικά δικαιώματα και το περιβάλλον Ποια εικόνα αποκομίζει όμως για τα ελληνικά κόμικς στα χρόνια της κρίσης η Ελληνίδα διευθύντρια του Φεστιβάλ Komikazen μέσω της «Μέρας της Κρίσης»; «Μου έκανε εντύπωση ότι σε πολλές ιστορίες κυριαρχεί η μυθοπλασία, μια αφήγηση που θυμίζει παραμύθι. Σαν να λέει ο καλλιτέχνης “Το ζω αλλά δεν το πιστεύω, είναι παραμύθι”. Αναρωτήθηκα επίσης πού “κρύβονταν” όλοι αυτοί οι δημιουργοί, ήταν μεγάλη έκπληξη. Αυτή η δουλειά ανίχνευσης της δημιουργικότητας που συμπυκνώνεται σε αυτά τα κόμικς είναι πάρα πολύ σημαντική. Οπως έλεγε και ο Καμί “η ομορφιά δεν προκαλεί την επανάσταση αλλά θα φτάσει κάποτε η στιγμή που η επανάσταση θα έχει ανάγκη την ομορφιά”». Επομένως, παρά την κρίση, η κατάσταση των ελληνικών κόμικς εμπνέει αισιοδοξία; «Τα τελευταία χρόνια, αν και από την άλλη πλευρά της Αδριατικής, παρατήρησα μια ενδιαφέρουσα αλλαγή. Οταν μπήκα σε αθηναϊκό βιβλιοπωλείο πριν από μερικά χρόνια και είδα το Logicomix στα ευπώλητα βιβλία ένιωσα δέος. Θεωρώ πως η ελληνική κοινωνία είναι αρκετά εικονοκλαστική. Δεν διδάσκεται Ιστορία της Τέχνης στα σχολεία, το θέμα της τέχνης θεωρείται σημαντικό μόνο σε ό,τι αφορά τους αρχαίους ημών προγόνους. Δίνεται προσοχή και δείχνεται θαυμασμός μόνο στον λόγο. Ομως κάτι αλλάζει, μια τάση διαφαίνεται από τα εξώφυλλα των βιβλίων. Το “Αϊβαλί” του Soloup, η διασκευή του Χρόνη Μίσιου, θεμελιώνουν κάτι καινούργιο» τονίζει με ενθουσιασμό η Ηλέκτρα Σταμπουλή. Και συμπληρώνει: «Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στην “Εφ.Συν.” για το παράθυρο που ανοίγει κάθε εβδομάδα σε αυτό το νέο τοπίο». Η Ηλέκτρα Σταμπουλή γεννήθηκε στην Μπολόνια από γονείς πολιτικούς πρόσφυγες επί δικτατορίας. Είναι καλλιτεχνική επιμελήτρια του Komikazen Festival και σεναριογράφος. Εχει γράψει μικρές ιστορίες αλλά και graphic novels, μεταξύ των οποίων τα «Arrivederci, Berlinguer» («Αντίο Μπερλινγκουέρ»), «Pertini Fra le nuvole» («Ο Περτίνι στα σύννεφα») και το υπό έκδοση «Diario segreto di Pasolini» («Το κρυφό ημερολόγιο του Παζολίνι». Τον Νοέμβριο θα εκδοθεί στα ελληνικά το βιβλίο της «Μικρή Ιερουσαλήμ» από την Jemma Press. Εκτός από το Komikazen, τις μέρες αυτές βρίσκεται σε εξέλιξη (ολοκληρώνεται στις 15 Οκτωβρίου) η ομαδική έκθεση «Ελλάς» στην γκαλερί Tricromia της Ρώμης. Εξι Ελληνες καλλιτέχνες (Μιχάλης Κουντούρης, Θανάσης Πέτρου, Soloup, Θανάσης Δήμου, Πέτρος Χριστούλιας, Γιώργος Μπότσος) εκθέτουν τα έργα τους, εικονογραφήσεις, γελοιογραφίες και κόμικς για τη ζωή εν καιρώ κρίσης. Και όπως τονίζουν οι διοργανωτές, με τα έργα αυτά «καταγράφεται η ιδέα της κρίσης με μολύβια και χρώματα που τα ωθεί ένας άνεμος ελεύθερης σκέψης και βούλησης. Μέσω της Ελλάδας μπορούμε να κατανοήσουμε το μέλλον κάθε έθνους». Πηγή
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.