Αναζήτηση στην Κοινότητα

Wolverine. Η ζωή και η μετενσάρκωση ενός συμπαθούς αντιήρωα . Αν έκανα κόμικς, την ζωή του γνωστού Wolverine θα ήθελα, να έχει μια δόση ρεαλισμού , αλλά και πραγματικά ανθρώπινα αισθήματα .Χωρίς βεβαίως, να χάνει εκείνα τα υπέροχα συστατικά στοιχεία που τον έκαναν διάσημο. Και εννοώ τα τρομερά νύχια του.Όπως, και τον καλοσυνάτο χαρακτήρα του. Ακόμη και αν αυτός, κρύβεται πίσω από το σκληροτράχηλο προφίλ του. Συν των άλλων, σε αυτό το υποθετικό σενάριο, μεγάλη τμήματα του οποίου βασίζονται, στο κόμικς Origin.Όπως, και από άλλες πηγές.αλλά, και από τα λογικά συμπεράσματα και φαντασία μου θίγω, και το θέμα της μετενσάρκωσης.ως μέσω ανάστασης ενός, συμπαθή χάρτινου ήρωα όπως ο Wolverine φαν του οποίου έγινα πολύ πρόσφατα. Στο πρώτο μέρος, θα παρουσίαζα τα γεγονότα όπως είχαν αλλά, σε μια πιο αληθοφανή βάση. δηλαδή, το αγόρι που γεννήθηκε ως James Howlett κάπου το 1885 από πλούσιους και ευκατάστατους γονείς John και Elizabeth Howlett ή, όπως πίστευε .Παράλληλα, προσέθεσα δικές μου σκηνές. πάντοτε κοντά, στην ιστορία του ήρωα χωρίς όμως, να την αλλοιώνει. Στο δεύτερο μέρος, ο συμπαθής αντιήρωας με άλλο επώνυμο ζει, στην σημερινή εποχή.και εργάζεται ως ντετέκτιβ, κοντά στα πρόθυρα της σύνταξης στην αστυνομία, της Νέας Υόρκης. ο οποίος, τα τελευταία δύο χρόνια υποφέρει, από αλλόκοτα όνειρα που τον απεικονίζουν ως γόνο, μιας πλούσιας οικογένειας του Καναδά δηλαδή των Howlett. Τότε, μετά από ιατρικές εξετάσεις κάνει, ένα ταξίδι προς εκεί και διαπιστώνει ότι: τα όνειρά, του έδειχναν την αλήθεια. Ότι αυτή η οικογένεια, όντως υπήρχε.και μάλιστα, όπως θα διαβάσετε και εσείς, θα καταλάβει ότι υπάρχουν, πολλές συμπτώσεις. Συν των άλλων, θα έδειχνα τον φόβο της μοναξιάς και του θανάτου που διακατέχει, τον ντετέκτιβ Logan γνωστό πλέον στην υπηρεσία, του και στους φίλους του ως, Wolverine. Όπως επίσης, και την αγωνία.αλλά, και τις αντιδράσεις του ήρωα, στους νυχτερινούς εφιάλτες που υποδηλώνουν, την προηγούμενη ζωή του. Καθώς, και τους προβληματισμούς του. τόσο για τα όνειρα αυτά όσο, και για την εφιαλτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μέσα στην οποία ζει. Ταυτόχρονα θα απεικόνιζα, ολόκληρη την γκάμα συναισθημάτων, τον πόνο του ήρωα- και στις δυο ζωές του- αλλά, και των υπολοίπων χαρακτήρων. την κούρασή του από την ζωή, την μοναξιά του, τους φίλους του, τον τρόπο σκέψης και ψυχοσύνθεσης του .Τέλος όσον αφορά την απεικόνιση, των χαρακτηριστικών του προσώπου του Wolverine και του Tomas Logan , αναφέρομαι στα καρέ φτιαγμένα από τον Kubert στο Origin.Διότι αυτός πέτυχε διάνα στα χαρακτηριστικά του πατέρα και γιου .Και αυτά είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το σενάριο). Όμως, να μην σας κουράζω. Ας αρχίσουμε τα πράγματα, από την αρχή. και να με συγχωρήσετε, αν κάποια σημεία σας ξενίζουν. Άλλωστε, όπως είχα αναφέρει στο πρώτο μου σενάριο, δεν είμαι συγγραφέας.και βεβαίως, περιμένω τόσο τις απαντήσεις σας όσο και την κριτική σας.Στο προκείμενο. Εισαγωγή. Το 1950, σε ένα χωριό της επαρχίας της Νέας Υόρκης ονόματι Wesley ζει, μεγάλος πια -στην ηλικία των 64 ετών- ο James Howlett ή αλλιώς Logan, ως συνταξιούχος εργάτης οικοδομών. Κουρασμένος από μια πολύ δύσκολη ζωή, έχοντας χάσει γυναίκα και παιδιά, σε μικρή ηλικία ζει μόνος και απομονωμένος .Την ημέρα, περνά σκαλίζοντας τον κήπο του .και το βράδυ, κάθεται στην βεράντα του σπιτιού του κλεισμένος, στον εαυτό του, και χαμένος στις αναμνήσεις του. Και εκεί, αρχίζει την ιστορία του. πως γεννήθηκε, που γεννήθηκε, πως μεγάλωσε, πως έφτασε πλέον, σε αυτό το σημείο. καθώς, και ποιοι ήταν οι άνθρωποι οι οποίοι σηματοδότησαν αυτό που είναι. Μέρος πρώτο. Η αρχή . Ονομάζομαι Logan. και είμαι συνταξιούχος εργάτης οικοδομών. Από ότι θυμάμαι από την ζωή μου, κουβαλούσα, μεγάλα βάρη διάφορων ειδών, και ποσοτήτων. Ξύλα ελαφρά.αλλά, και ολόκληρους κορμούς δέντρων, πέτρες, βράχους- έσπαζα ολόκληρα βουνά. Τα χέρια μου, είναι γεμάτα κάλους. Το σώμα, και οι ώμοι μου σκλήρυναν. Είμαι γεμάτος σημάδια, από παλαιότερα τραύματα. από πάνω, μέχρι κάτω. Με άλλα λόγια, όλο μου το κορμί είναι, αυλακωμένο. Ακόμη, και η σπονδυλική μου στήλη, έχει τραυματιστεί και εξουθενωθεί. Μάλιστα, σε μια οικοδομή κόντεψα, να μείνω ανάπηρος .Αλλά έπρεπε, να δουλέψω για να ζήσω εφόσον η ζωή, δεν με αξίωσε να σπουδάσω. Όχι, επειδή δεν το ήθελα. Αλλά, δεν με άφησαν οι συνθήκες. Ευτυχώς συνταξιοδοτήθηκα, διότι το σώμα μου, δεν άντεχε πλέον. Από την καταπόνηση, νιώθω πόνο ο οποίος σε κάποιες φάσεις ιδιαίτερα, όταν υπάρχει υγρασία στην ατμόσφαιρα γίνεται, ανυπόφορος. Κυρίως, στον αυχένα.αλλά, και στους μέσους σπονδύλους οι οποίοι, και υπέστησαν τις μεγαλύτερες φθορές. -Ξαπλώνω, σε σκληρό στρώμα διότι, δεν γίνεται αλλιώς. Είμαι μόνος. και πρέπει, να προσέχω τον εαυτό μου διότι οι άνθρωποι μου, και δη τα παιδιά μου, δεν είναι πλέον στην ζωή για να με φροντίζουν. Οι φίλοι μου, είναι ελάχιστοι. Τρεις,όλοι και όλοι.Ένας μαύρος κουρέας,ένας καθαριστής μπαρ τους οποίους, βλέπω ελάχιστα.Και ένας φίλος μου από την δουλειά. Τον οποίο, σε σχέση με τους άλλους , βλέπω αρκετά συχνά.Είτε, ως επισκέπτης στο σπίτι μου φέρνοντας γλυκά φτιαγμένα, από τις γυναίκες του. Σύζυγο και θυγατέρα .Είτε, με καλεί στο σπίτι του για το κυριακάτικο γεύμα. Όχι πάντοτε .Αλλά, κάποιες φορές. Στις οποίες νιώθω ότι ανήκω κάπου. Ότι, έχω οικογένεια. Γυναίκα δεν έχω διότι, έχει πεθάνει αρκετά χρόνια πριν. Επειδή όμως είμαι άντρας, και οπότε το γενετήσιο ένστικτό μου είναι, ακόμη ενεργό και συνεπώς, δεν μπορώ να το καταπιέζω κατά καιρούς βγαίνω, με διάφορες γυναίκες κυρίως νεότερες σε ηλικία. και καταλήγουμε, να κάνουμε έρωτα σε απομονωμένα μοτέλ. Οι άλλοι, με λένε παράξενο κρίνοντας με παράλληλα, και από την φυσιογνωμία μου η οποία, σύμφωνα με αυτούς παραπέμπει σε αγριάνθρωπο των σπηλαίων . Συνεπώς πολλοί από το χωριό, αποφεύγουν να συναναστρέφονται μαζί μου. Διότι από όλα αυτά που άκουσαν για μένα -τα οποία δεν είναι καθόλου αλήθεια- έφτασαν, να με φοβούνται.Όπως, ότι ήμουν φυλακισμένος για ληστεία πριν έρθω εδώ.Η ότι είμαι ένας Επικηρυγμένος για φόνο που βρήκε καταφύγιο στο χωριό τους - Έτσι αρκετοί από αυτούς έφτασαν στο σημείο και να με μισούν. Όμως εγώ δεν τους δίνω πλέον σημασία .Συνήθισα, και τις συμπεριφορές τους και τις στάσεις τους έναντι μου. Και προκειμένου να προστατευτώ επειδή, στην ηλικία που είμαι δεν έχω που αλλού να πάω τις ανέχομαι . Από την άλλη μεριά, το γεγονός ότι με φοβούνται με ευχαριστεί.Καλύτερα λοιπόν .Μια χαρά . Όμως, δεν ήμουν έτσι. Και ούτε, σκόπευα να καταλήξω σε αυτό το σημείο όσο σκληρά, και αν πάλευα στην ζωή μου για να το αποτρέψω. Για αυτό, ποτέ να μην κρίνετε κάποιον, με ελαφρά την καρδιά. Δεν ξέρετε, ποια είναι η πορεία του, τι έχει περάσει και πως έφτασε εκεί, που έφτασε. Τέλος πάντων. Γεννήθηκα, ως James Howlettσε ένα χωριό ονόματι Lonewood στο Cold Lake, στην Alberta, του Καναδά, στις 19 Αυγούστου του 1885. το επώνυμο Logan το απέκτησα, αρκετά αργότερα ως αποτέλεσμα μιας τραγωδίας, που με σημάδεψε για πάντα. Οι γονείς μου, ήταν πολύ πλούσιοι προερχόμενοι, από γαιοκτήμονες και επιχειρηματίες. Ζούσα, σε ένα μεγάλο πολυτελές μέγαρο κτισμένο, από τον παππού μου, ονόματι John Howlett, Sr. στον λόφο που δέσποζε επάνω στο χωριό. Ο παππούς μου λοιπόν, ήταν ο δημιουργός μιας αυτοκρατορίας της περιοχής. Κατείχε σχεδόν, όλα τα μεταλλεία χαλκού. Και όπως ήταν αναμενόμενο, ο πατέρας μου δούλευε για αυτόν προκειμένου κάποτε, να διευθύνει τις επιχειρήσεις. Αυτοδημιούργητος, και σκληρός δουλευταράς ο παππούς μου, ήταν και μεγάλο κάθαρμα σε όλα του.Ιδιαίτερα, στον χαρακτήρα. Ποτέ δεν γνώρισα, τόσο σκληρό και κακότροπο άνθρωπο που το μόνο που έκανε ήταν, να μειώνει τους άλλους. και να φωνάζει, κάθε λίγο και λιγάκι στο ότι τρώμε, και ότι ντυνόμαστε είναι, τα λεφτά του- Λες και ο Θεός, του έδωσε την επιτυχία για να κάνει την ζωή των άλλων στην καλύτερη περίπτωση, μίζερη και στην χειρότερη, κόλαση. Από την άλλη μεριά ο πατέρας μου ο John ήταν, το άκρο αντίθετο από τον πατέρα του.Καλόψυχος, ευγενικός, πάντοτε είχε έναν καλό λόγο, για τον καθένα. Επίσης, ήταν και δίκαιος. δεν χαριζόταν σε τίποτε, Ακόμη και στον εαυτό του που δεν μπόρεσε, να κάνει ευτυχισμένη την μητέρα μου. Ακόμη, και για τον θάνατο του πρώτου του γιου. Όσον αφορά την μητέρα μου η Elizabeth Howlett- όπως, σας ανέφερα προηγουμένως- εκείνη, ήταν γόνος της οικογένειας Hudson .πλουσίων επιχειρηματιών οι οποίοι, δραστηριοποιούταν σε επενδύσεις, επάνω σε κατασκευές σιδηροδρομικών γραμμών, και σε οικοδομές. Ακόμη, σε αυτούς άνηκαν, μέχρι και τράπεζες. Με άλλα λόγια, πολύ χρήμα. Συν των άλλων, ήταν μια πολύ όμορφη, ψιλή, αδύνατη και δη, εντυπωσιακή γυναίκα κάπου 1 και 80 ύψος, με κοντά μαύρα μαλλιά, και με πράσινα μάτια. Ήταν, από τις ωραιότερες της περιοχής. Όμως, δεν την έβλεπα ποτέ και όπως έμαθα αργότερα, έγινε έτσι μετά το θάνατο του αδελφού μου, δέκα χρόνια και έντεκα μήνες, πριν γεννηθώ εγώ. Ως αποτέλεσμα αυτού, αρρώστησαν τα νεύρα της, και την έκλεισαν σε ένα ακριβό ιδιωτικό ψυχιατρείο σε μια κοντινή πόλη, της περιφέρειας. Μετά, από τις θεραπείες που έκανε εκεί, δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Απομονωμένη, μέσα στο δωμάτιό της δεν άφηνε κανέναν, ούτε ακόμη και εμένα να την βλέπω εκτός, από την προσωπική της υπηρέτρια. η οποία, αλλά και άλλοι στο υποστατικό, όπως απεδείχθη αργότερα, γνώριζε πολύ περισσότερα για την αφεντικίνα της εκτός, από την νευρασθένεια της. Επειδή ήμουν φιλάσθενος, και υπέφερα από αλλεργίες δεν με άφηναν, να βγαίνω πολύ έξω. και έτσι, μου έφεραν ένα κορίτσι κάτω από το χωριό ονόματι Rose O Hara, για να μου κάνει παρέα .Ήταν, ένα γλυκύτατο πλάσμα όλο χαρά, και υπομονή. Ιρλανδικής καταγωγής ορφανή, χωρίς γονείς μιας και αυτοί χάθηκαν σε επιδημία γρίπης, η κοπέλα αυτή, ήταν έξυπνη και έλεγε πολλές ιστορίες, και ωραία αστεία. Έτσι, περνούσε η ώρα μου. Κοιτάζοντας πίσω, στα παιδικά μου χρόνια μπορώ να πω ότι αυτή η ύπαρξη, ήταν ο μοναδικός μου φάρος, ελπίδας και χαράς, μέσα στην μιζέρια στην οποία ζούσα. Θα αναρωτηθείτε και δικαίως, πως ένα παιδί, μεγαλωμένο μέσα στην άνεση και πολυτέλεια να είναι, δυστυχισμένο.Και όμως, δεν περνούσε ούτε μια μέρα χωρίς τσακωμούς, μεταξύ του πατέρα μου και του παππού μου.ανταλλάζοντας, σκληρά λόγια ο ένας στον άλλο και ταυτόχρονα, με μια μάνα η οποία, ήταν μόνιμα κλεισμένη στο δωμάτιό της, και στον ταραγμένο της κόσμο. Η πηγή όλων αυτών, ήταν ο παππούς μου ο οποίος, χτυπούσε με τα λόγια όχι μονάχα τον πατέρα μου. Αλλά και εμένα. δεν ξεχνούσε, να με προσβάλλει μπροστά σε όλους, να με μειώνει ως φιλάσθενο και ως παράσιτο. καθώς, και ως ανίκανο πλάσμα. Όμως παρά ταύτα, δεν ήμουν μόνος σε μια τέτοια δυστυχία. Στο υποστατικό μας, απασχολούσαμε πολύ προσωπικό. Και μεταξύ των μελών του, υπήρχε , ένας άνθρωπος ονόματι Tomas Logan ο οποίος, είχε ένα παιδί. Έναν γιο, ονόματι Σκύλο. Όμως, το έβλεπα πάντοτε μελαγχολικό. Μερικές φορές, τον έβρισκα παράμερα κρυμμένο, πίσω από θάμνους να κλαίει. Το πρόσωπό του ήταν, γεμάτο μελανιές και μώλωπες. Πάντοτε τον ρωτούσα, τι έχει και πως χτύπησε. Αλλά δεν μου απαντούσε διότι, φοβόταν. Μάλιστα μια φορά, είχα αναφέρει την κατάστασή του στον πατέρα μου οποίος, μου απάντησε να κοιτώ την δουλεία μου και να μην μπλέκομαι, στις ζωές των άλλων. Συν των άλλων το έβλεπα, πάντοτε αδύνατο, βρώμικο, και ρακένδυτο. Και αναρωτιόμουν, αν η Δυστυχία έχει πάτο. Μια μέρα λοιπόν ρώτησα τον μπάτλερ, τι συμβαίνει με τον φτωχό μου φίλο, και γιατί είναι έτσι .Και γιατί, τον ονομάζουν Σκύλο. Μου είπε λοιπόν, ότι ο πατέρας του είναι, ένας τεμπέλης μέθυσος ο οποίος, ξεσπά στο αγόρι. Και εγώ του απάντησα ότι, αν ήμουν στην θέση του θα το έσκαγα μακριά. Δεν θα ήθελα, να ζω αυτήν την ζωή δίπλα, σε έναν, τόσο σκληρό και απάνθρωπο πατέρα. Τότε, ο καλός μου υπηρέτης μου απάντησε ότι, το αγόρι αυτό δεν έχει μάνα, για να καταφύγει σε αυτή. Διότι, το εγκατέλειψε στο πατέρα του. και επειδή, το αγόρι δεν είχε που αλλού να πάει ακολουθούσε, τον γονιό που του απέμεινε.Και για αυτό, ο τελευταίος, τον ονόμασε Σκύλο.Αλλά, το πραγματικό του όνομα είναι Victor-Και παρότι ο Logan- τον αποκαλεί άχρηστο μπάσταρδο- είναι πολύ έξυπνος και εργατικός. Όμως ο πατέρας του, παίρνει όλα τα χρήματα που κερδίζει το αγόρι του, εξαναγκάζοντας το, να εργάζεται περισσότερο. Για να τα τρώει ο άλλος στο ποτό. Και στις γυναίκες. Ακούγοντας αυτά, το αίμα μου πάγωσε από εκείνα που περνούσε καθημερινά ο φτωχός Σκύλος. Και σκεπτόμουν, ότι αν ήμουν στην θέση του θα έφευγα, όσο το δυνατό πιο γρήγορα από εκεί πέρα .Από, εκείνο τον άνδρα για γονέα . Όμως, άλλο να μιλά κάποιος που είναι έξω από τον χορό. Και άλλο, το να ζει καθημερινά αυτήν την φρίκη . Ε δω εγώ έτρεμα μήπως, με δει ο παππούς μου, ξέχωρα από τον πατέρα μου και αρχίζει τις παρατηρήσεις. Έχοντας ταυτόχρονα παράπονο, γιατί η μητέρα μου δεν εμφανίζεται πουθενά, προκειμένου να με υπερασπιστεί. Όχι, να είσαι μόνος, και ανυπεράσπιστος στα χέρια τέτοιων ανθρώπων για γονείς, δεχόμενος τέτοια κακία.Και από εκείνη την στιγμή, ευχαριστούσα τον Θεό για την καλή μου τύχη που είχα τον πατέρα μου .Εκτοτε, έβαλα τα δυνατά μου για να τον ευχαριστώ να τον κάνω υπερήφανο.Και να μην τον στεναχωρώ .Και αν εκείνος, μου έλεγε πικρά και οδυνηρά λόγια δεν θα του αντιμιλούσα ..Και αν κάποιες στιγμές μου περνούσαν σκέψεις θυμού ή αγανάκτησης για τι μου είχε πει τότε ,στον νου μου ερχόταν η κατάντια και ο εφιάλτης του φίλου μου. Του Victor.Και τότε με διαπερνούσε ένας φόβος. Μήπως,ο πατέρας μου πάθαινε κάτι κακό και τι θα γινόμουν, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο .Ότι, θα ήμουν εξαιρετικά ευάλωτος έναντι του παππού μου και σε άλλους. Εκείνες τις στιγμές, ένιωθα ανατριχίλες με τις εικόνες του παππού μου να με προσβάλει .Και τότε ,κουνούσα δυνατά το κεφάλι μου για να τις διώξω.Και κάθε βράδυ, πριν πέσω για ύπνο προσευχόμουν στο Θεό να προσέχει τον πατέρα μου.Αλλά ,από ότι φάνηκε εκ των υστέρων οι προσευχές μου δεν εισακούστηκαν . Μιας, και δεν υπήρχαν άλλα παιδιά πέρα από εμάς τους τρεις- διότι ο παππούς μου για τους δικούς του ανεξερεύνητους λόγους δεν επέτρεπε να έρχονται παιδιά στο υποστατικό. Ή να συνευρίσκομαι με αυτά -ήταν μοιραίο να γίνουμε φίλοι . Όμως με το πέρασμα των καιρών σκεφτόμουν ότι, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά .Και αν οι συνθήκες μας το επέτρεπαν εμείς οι τρεις θα κάναμε φοβερή παρέα.Ελεύθερα χωρίς περιορισμούς και απαιτήσεις, προερχόμενες από άλλους .Αλλά δυστυχώς, η πραγματικότητα ήταν διαφορετική .Οπότε, έπρεπε να προσαρμοστούμε σε αυτήν. Με ποιο τρόπο; Να αφού πρώτα, έκανα τα μαθήματα και τις εργασίες μου, και εφόσον ο καιρός μας το επέτρεπε, βγαίναμε μαζί με την Rose σε ένα απομακρυσμένο σημείο της αυλής, όπου και συναντιόμασταν με τον Victor.Αν τυχών βλέπαμε έναν ακόλουθο, ή γνωστό του παππού μου- ή τον ίδιο τον παππού και μας ρωτούσε που πάμε, και γιατί τότε ,του απαντούσαμε ότι βγαίναμε για ολιγόλεπτη βόλτα . Και αφού, απομακρυνόμασταν αρκετά από τα οπτικά πεδία που θα μας πρόδιδαν, τότε ερχόμασταν σε επαφή με τον Σκύλο. Ύστερα, αρχίζαμε το παιχνίδι το οποίο διαρκούσε πολλές ώρες μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Όταν όμως, έπεφτε το φως της ημέρας τότε, ο καθένας μας γυρνούσε στην δική του κόλαση. Και εκείνη, του φτωχού Σκύλου ήταν, η χειρότερη.. Τον πατέρα του, τον γνώριζα εξ αποστάσεως. Ήταν ένας πολύ ωραίος και γοητευτικός άνδρας, με αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά. κοντός, κάπου στο 1 και 75 ύψος αλλά, γεροδεμένος, μαύρα μαλλιά, ψιλά και πλατιά ζυγωματικά, και έντονα λοξά μπλε μάτια. σαν του λύκου. Και με τα μαλλιά του πυκνά, σαν χαίτη και με το πρόσωπο αξύριστο, μου θύμιζε έντονα, εκείνο τον θηρευτή του δάσους. Όμως, κάθε φορά που τον έβλεπα από κοντά, μου προκαλούσε τρόμο.Τις περισσότερες φορές ήταν μεθυσμένος και όταν ήταν ξεμέθυστος, έβριζε και καταριόταν όποιον έβρισκε, μπροστά του. Εμένα, μου είπαν, να μην τον πλησιάζω διότι ήταν, επικίνδυνος. Και αυτό έκανα. Επίσης, δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του όταν εκείνος με παρατηρούσε . Ήταν γεμάτο με μίσος και με ζήλια.Σαν η στάση του, μου υποδήλωνε ότι του χρωστούσα .Ότι προσωπικά, ήμουν υπεύθυνος για την θέση, στην οποία εκείνος βρισκόταν.Τώρα που αναφέρω, τον συγκεκριμένο άνθρωπο θα σας ομολογήσω και κάτι άλλο .Όσες φορές, κοιτούσα τον Tomas Logan ένοιωθα μια απροσδιοριστη αίσθηση. Ότι κατά κάποιο τρόπο, μου ήταν κάτι περισσότερο, από ένας κοινός γνωστός.Σαν να ήταν οικείος.Και αυτό δεν μου διέφευγε από το μυαλό .Και προσπαθούσα να καταχωνιάσω αυτήν την σκέψη, στα πίσω μέρη του συρταριού όπου βάζω τις δυσάρεστες σκέψεις μου. Αλλά κάθε φορά που συνιαντιόμασταν να σου αναδυόταν η σκέψη στην επιφάνεια.Και τότε ένιωθα χάλια. Παρόλα αυτά, μπορεί εκείνος ο άνδρας να προκαλούσε σε εμάς τα παιδιά αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα αλλά στο υποστατικό υπήρχαν και εκείνοι, που δεν τον φοβόταν καθόλου. Αντιθέτως, τον έβαζαν στην θέση του. Και συγκεκριμένα, όταν ο προϊστάμενος του τμήματος, ένας λιγνός μεσήλικας με παχύ μουστάκι αλλά πολύ αυστηρός, -ο οποίος δεν τον φοβόταν άλλα ούτε και τον εμπιστευόταν λόγω του χαρακτήρα του, τον κατσάδιαζε τότε οι άλλοι εργάτες τον επικροτούσαν. Χαιρόντουσαν, να βλέπουν αυτόν τον θρασύδειλο νταή, να σκύβει το κεφάλι και να φεύγει με την ουρά στα σκέλια.Διότι εκτός από εμάς, κανένας άλλος εργάτης ή υπηρέτης δεν τον χώνευε. Όλο τσακωνόταν, ήταν ατίθασος και κάποιες φορές ερχόταν στα χέρια με άλλους. Παράλληλα, ερχόταν σε σύγκρουση ακόμα και με τον ίδιο μου τον πατέρα. Ο οποίος προσπαθούσε να είναι ψύχραιμος για να μην δοθεί συνέχεια το πράγμα . Και όλοι αναρωτιόντουσαν γιατί ο γέρος, τον κρατούσε στην δούλεψή του.Μια μέρα ο πατέρας μου, δεν άντεξε την συμπεριφορά του άλλου και τον πέρασε από γενεές δεκατέσσερις .Ερχόμενος στο μέγαρο, ρώτησε με οργή τον παππού μου τι στο διάολο, κρατούσαμε τον Logan στο υποστατικό.Και δεν τον πετούσαμε με τις κλωτσιές, και στην θέση του να προσλαμβάναμε έναν άλλο.Και όταν ο πάππους μου, του απάντησε ότι, ήταν ο πλέον ικανός για την δουλειά, ο πατέρας μου αντιγύρισε και είπε ότι εκεί έξω υπάρχουν πιο άξιοι και άριστοι δουλευταράδες από δαύτον. Ο παππούς τον διέκοψε απότομα ,υπεθυμίζοντας ότι εκείνος στην ουσία κάνει κουμάντο. Και τότε, το σπίτι αρπαζόταν -στις φλόγες του τσακωμού και της φαγωμάρας. Εκείνες τις φορές ήθελα να σκοτώσω τον Tomas Logan. Όταν όμως ο Θεός , θυμηθεί εκείνα τα πλάσματα του τα οποία και καταδίκασε να ζουν μια μίζερη ζωή τότε δημιουργούνται κάποιες στιγμές ανάσας. Μια από αυτές, ήταν τα ταξίδια του πατέρα του Σκύλου. Συγκεκριμένα οταν ο πατέρας μου και με την σύμφωνη γνώμη του υφιστάμενού του τον έστελνε, σε μακρινά μέρη έξω από την περιφέρεια (πάντοτε όμως με συνοδεία δύο άλλων εξίσου γεροδεμένων ανδρών) προκειμένου, να φέρει καινούργια εργαλεία επειδή ήξερε από αυτά -( μήπως κλέψει τα χρήματα για ποτό) - -τότε η ατμόσφαιρα στο υποστατικό άλλαζε.Νιώθαμε ότι απαλλαχτήκαμε έστω και προσωρινά από την πηγή συνεχών προστριβών και προβλημάτων-Ετσι ένοιωθα ασφαλής και δεν φοβόμουν. Το ίδιο ένιωθε και το παιδί του Φέρνοντας στιγμιότυπα, εκείνης της περιόδου στο μυαλό μπορώ να πω, ότι ευχόμασταν ο Logan να καθυστερήσει και άλλο.Η ο προϊστάμενος το όνομα του οποίου, δεν θυμάμαι να τον στέλνει συχνά μακριά από το σπίτι .Η να μην έρθει καθόλου. Ποιο πολύ από όλους μας το ευχόταν ο Σκύλος. Θεέ μου, ας μην έρθει ποτέ ξανά έλεγε και ξανάλεγε. Μάλιστα, κατά την διάρκεια της απουσίας του πατέρα του η διάθεση του Victor άλλαζε.Γινόταν πιο χαρούμενος, πιο ανέμελος, πιο ευτυχισμένος. Και τότε, μαζί με την Rose τρέχαμε ελεύθεροι τρόπος του λέγειν , στα γύρω δάση, γελούσαμε, πηγαίναμε δίπλα στην λίμνη, και βρέχαμε τα πόδια μας. Όπως επίσης, και να κοιτάμε ξαπλωμένοι και οι τρεις, τα σύννεφα και τα παράξενα σχήματά τους. Όταν όμως, ερχόταν ο πατέρας του και συγκεκριμένα, όταν βλέπαμε το κάρο να μπαίνει από την μπασιά(πύλη)τότε, η καρδιά μας, και ιδιαίτερα εκείνη του φίλου μου βούλιαζε.Ποτέ δεν θα ξεχάσω, εκείνο το τρέμουλο στο σώμα του την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, τα μάτια του να γεμίζουν αμέσως με δάκρυα, και με το βλέμμα του να μας επικαλεί να τον βοηθήσουμε.Να τον πάρουμε μαζί μας, να μην τον αφήσουμε μονάχο του. Όμως αυτό που μπορούσαμε να κάνουμε, ήταν να του δώσουμε θάρρος και να μην φοβάται. Όχι πολλά πράγματα δηλαδή. Άλλωστε, δεν ήταν στο χέρι μας να αλλάξουμε αυτήν την νοσηρή κατάσταση.Δυστυχώς. Αμέσως μετά ,εγώ και η Rose τρέχαμε να κρυφτούμε ανάμεσα σε πυκνές φυλλωσιές θάμνων για να μην μας δουν αφήνοντας τον φίλο μας, μόνο του με το θηρίο. Τώρα που το θυμάμαι, προσέχαμε, να μην μας δουν ο παππούς μου και ο Logan.Διότι μας είχαν απαγορεύσει να συναντιόμαστε με τον Σκύλο. Ο μεν πρώτος, δεν ήθελε να μοιράζομαι τίποτε δικό του,-συμπεριλαμβανομένου εμένα και της φιλίας μου- με κανέναν. Και ιδιαίτερα, με κάποιον τόσο φτωχό όπως ο φίλος μου. Ο μεν δεύτερος, λόγω της ζήλιας του προς εκείνους που έβγαζαν πολλά χρήματα από αυτόν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι κάθε φορά που βγαίναμε μαζί, ο φίλος μου έτρεμε μήπως, τον έβλεπε κανένας και το μάθαινε ο πατέρας του. Ο οποίος, στην συνέχεια θα τον έσπαγε άγρια στο ξύλο επειδή, παράκουσε την εντολή του.Και ενθυμούμενος αυτά μου έμεινε αξέχαστη η σκηνή στην οποία, ο Victor κοιτούσε με αγωνία πίσω από την πλάτη του μήπως τον είχε δει κάποιο μάτι -Και τον καρφώσει. Έτσι λοιπόν, περνούσαν οι μέρες μου. με την Rose και με τον Σκύλο να κάνουμε απόδραση, στα γύρω δάση και στις λίμνες πάντοτε με τον φόβο μήπως μας ανακαλύψουν . Και ύστερα, εγώ και η γκουβερνάντα μου γυρίζαμε, πίσω στο σπίτι ακολουθώντας ένα στενό μονοπάτι, κατά μήκος του οποίου ήταν γεμάτο με αγριοτριανταφυλλιές. Και η διαδρομή που παίρναμε, για να γυρίσουμε πίσω στο μέγαρο ήταν ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν περισσότερο. Διότι κατά την διάρκεια του τελευταίου μας περιπάτου, μπορούσαμε να συζητήσουμε ελεύθερα τα γεγονότα και τις εντυπώσεις της ημέρας, χωρίς να μας ακούσει κανείς . Όπως, και για τον φίλο μας και την δυστυχία που αυτός περνά. προσπαθώντας παράλληλα, να βρούμε τους κατάλληλους τρόπους να προκειμένου, να τον γλυτώσουμε από τον πατέρα του. Και τότε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, βρισκόμασταν μπροστά από την πύλη του μεγάρου. Πόσο όμορφο, φαινόταν μέσα στην νύχτα. Φωταγωγημένο από παντού, έμοιαζε σαν ένα ακριβό χριστουγεννιάτικο στολίδι του δέντρου.. Όμως, υπήρχαν φορές που διαισθανόμουν ότι, όλο αυτό το περιβάλλον, κάτι μου έκρυβε. και δεν άργησα να το διαπιστώσω. Στο σπίτι μας, είχαμε δύο υπηρέτριες -μεγάλες σε ηλικία. η μία, ήταν η ιδιαιτέρα της μητέρας μου και η άλλη, δούλευε στην κουζίνα. αλλά, και έξω .Μια μέρα λοιπόν, πηγαίνοντας προς την κουζίνα να πάρω ένα μήλο επειδή πεινούσα, άκουσα πίσω από την μισοανοιγμένη πόρτα να συζητούν για την μητέρα μου. Ότι είχε σχέση, με τον πατέρα του Σκύλου.και τόσο οι γιοί του πατέρα μου, δηλαδή ο αδελφός μου και εγώ, δεν ήμασταν δικοί του. αλλά του Logan .Και ότι ο παππούς μου, έδωσε εντολή να μην μαθευτεί παραπέρα. Δηλαδή στην υπόλοιπη τοπική κοινωνία και,στον Πατέρα μου τον John. Κυρίως, σε αυτόν. Πως έγινε να είναι πλέον, κοινό μυστικό μεταξύ του προσωπικού ; Ότι μια μέρα δύο υπηρέτες, που πήγαν στο στάβλο να πάρουν αυγά είδαν, από κάποια κοντινή απόσταση τον Logan, και την μητέρα μου γυμνούς, επάνω στα άχυρα να κάνουν έρωτα.και βεβαίως, αυτό μαθεύτηκε. Επίσης, όλοι οι εργαζόμενοι στο υποστατικό γνώριζαν. –αλλά, δεν το συζητούσαν. Όχι πολύ, από φόβο μήπως χάσουν την δουλειά τους - ότι η μητέρα μου κατά καιρούς, επισκεπτόταν τους στάβλους ,αργά την νύχτα. και έφευγε από εκεί, νωρίς το ξημέρωμα. Και έτσι, γεννήθηκα εγώ. Μόλις τα άκουσα όλα αυτά, έτρεξα γρήγορα στο δωμάτιό μου, έκλεισα την πόρτα και την κλείδωσα, πήγα αμέσως στο κρεβάτι μου, και κουκουλώθηκα μέχρι το κεφάλι. σαν να ήθελα να κρυφτώ από κάτι, που δεν θα έπρεπε να δω, και να ακούσω. Και εκείνο το βράδυ έβλεπα, εφιαλτικά όνειρα με την μητέρα μου να αγκομαχά, στην αγκαλιά του πατέρα του Σκύλου και εγώ, να ξυπνώ αμέσως, με δάκρυα για τον πατέρα μου τον John .... Ο Tomas Logan, εκτός από αυτά που έκανε ήταν, το άλλο νοσηρό μυστικό της οικογένειας αυτής. Ήταν νόθος γιος, του παππού μου και μιας υπηρέτριας του την οποία, και την έδιωξε μόλις έμεινε έγκυος σε αυτόν. Και επειδή ο παππούς μου, δεν τον αναγνώριζε η μητέρα του βιολογικού μου πατέρα- από τον οποίο, πήρα όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του- τον κακομεταχειριζόταν. Το μόνο καλό, που έκανε ο παππούς μου ήταν, να τον κρατήσει στο υποστατικό ως μέλος του υπηρετικού του προσωπικού. αλλά, μακριά από το σπίτι.μέσα, σε μια χαμοκέλα, δίνοντας του άλλο επώνυμο, με το οποίο είναι γνωστός στις ημέρες μου. Δηλαδή Logan. Αλλά ,από ότι φάνηκε εκ των αποτελεσμάτων δηλαδή, εμένα και τον αδελφό μου, δεν τα κατάφερε. Έτσι ο Logan, ήταν θείος μου. αλλά, και -ο πραγματικός πατέρας μου- και εγώ, αδελφός του Σκύλου .Μια μέρα λοιπόν, έγινε το δυστύχημα που με σημάδεψε για όλη μου την ζωή. Ο Tomas Logan, αρπάχτηκε με τον πατέρα μου επειδή ο γιος του, σκότωσε το σκύλο μου. Ένα, όμορφο λευκό λυκόσκυλο ονόματι Kaillie που ήταν δώρο, των Χριστουγέννων από τον πατέρα μου. αλλά, και επειδή είχε επιτεθεί στην Rose (ύστερα από προτροπή, του βίαιου πατέρα του όπως το ίδιο το παιδί, ανέφερε, αργότερα στον παππού μου. ) ο πατέρας μου, έδωσε διαταγή να φύγουν. Έτσι, την νύχτα μπήκαν στο σπίτι από μια πόρτα της κουζίνας, που κάποιος απρόσεκτος υπηρέτης είχε αφήσει μισάνοιχτη, και οπλισμένοι με ντουφέκια, πήγαν στο δωμάτιο της μητέρας μου. Μάλλον, για να την πάρουν μαζί τους, και να φύγουν. Άλλωστε, αυτοί οι δύο για πολλά χρόνια, ήταν εραστές. Μάλιστα, πιστεύω ότι η μητέρα μου, ήθελε να το σκάσει μαζί του. Προφανώς, θα το είχαν σχεδιάσει πρωτύτερα μαζί παίρνοντας παράλληλα, τα κοσμήματα της, όπως και χρήματα. Όμως εκείνη την στιγμή, η Rose περνούσε έξω από την πόρτα του δωματίου της μητέρας μου, για να πάει στο δωμάτιό της. το οποίο, ήταν στο ίδιο όροφο, δίπλα από το δικό μου και τότε, τους συνάντησε. πατέρα και γιο Logan την οποία, και την έσυραν ως όμηρο. Να μην πολυλογώ. από την έντονη φασαρία και τα ουρλιαχτά, ξύπνησε ο πατέρας μου ξύπνησα και εγώ, και ο Logan τον πυροβόλησε εξ επαφής στο κεφάλι με την καραμπίνα, μπροστά σε εμένα, την μάνα μου, τον Σκύλο, και την Rose. Εγώ, σκότωσα εκείνον τον αχρείο με τις γροθιές μου και με κάτι σαν νύχια οποία, έβγαιναν σαν μακριές λεπίδες από τα σημεία μεταξύ, της παλάμης και των δακτύλων. Εν το μεταξύ η Rose έκλαιγε με αναφιλητά, ο Σκύλος είχε παγώσει από το σοκ, ενώ η μάνα μου ούρλιαζε και με καταριόταν για την πράξη μου αυτήν. Θα πρέπει να σας πω ότι αυτήν την ανωμαλία του σώματός μου. Δηλαδή στο να βγάζω, αυτά τα αλλόκοτα αιχμηρά οστά από κερατίνη - σαν τα ζώα- την κράτησα μυστική. Το γνώριζαν, μόνο οι μάρτυρες εκείνης της νύχτας. Και η γυναίκα μου. Κανένας άλλος. Έτσι, δεν θα επιβαρυνόμουν και με το όνομα του καταραμένου . Και τα νύχια αυτά, βγαίνουν όταν είμαι οργισμένος, ή όταν φοβάμαι. Κυρίως αυτό. Δεν είμαι τέρας -το εξηγώ .Απλά , είμαι ένα πλάσμα του Θεού όπως εσείς. Με καρδιά ενός μικρού παιδιού -ένα ψυχουλίνι ένα άκακο ζωάκι, θύμα άλλων. Έτσι ο παππούς μου, προκειμένου να αποφύγει τον διασυρμό και το σκάνδαλο φοβούμενος, ότι με τις έρευνες θα αποκαλυπτόταν.τόσο, η παράνομη σχέση του επιστάτη του, με την γυναίκα του αδελφού του. δηλαδή, του πατέρα μου όσο και η αλήθεια ότι ο Logan, ήταν νόθος γιος του έδιωξε, εμένα και την Rose απευθείας από το σπίτι. Όπως ήμασταν ντυμένοι με τα νυχτικά μας, δίνοντας μας κάπες για να προστατευτούμε από το κρύο όπως, και από τα μάτια των περιέργων. καθώς, και κάποια χρήματα για το τρένο. Αργότερα η Rose και εγώ με προτροπή της, καταφύγαμε σε ένα ορυχείο που γνώριζε από τους γονείς της, που δούλευαν κάποτε εκεί. το οποίο ήταν, πολύ πολύ μακριά από την περιοχή, όπου μέναμε- και συγκεκριμένα, στην περιφέρεια Yukon η οποία βρίσκεται, στο απομακρυσμένο βορεινό τμήμα του Καναδά. Και έτσι, έγινα αυτός που έγινα. Αρκετά χρόνια αργότερα, και ενώ ήμουν στην εφηβεία η Rose, σκοτώθηκε κατά λάθος από εμένα, σε φιλονικία, που είχα εγώ με τον Σκύλο. Ο οποίος, σε πολλά σημεία όπως απεδείχθη αργότερα στις συναλλαγές του με άλλους –ήταν, ο ίδιος ο πατέρας του. Πως, αυτός μας βρήκε ; Άγνωστο. Να μην τα πολυλογώ, όταν η ένταση έφτασε στο απροχώρητο, ο Σκύλος μου έριξε γροθιά στο πρόσωπο. Εγώ του αντεπιτέθηκα. Όμως, δεν πρόσεξα ότι η Rose ήταν ακριβώς πίσω μου προσπαθώντας, να με χωρίσει από τον άλλον. Και ξαφνικά, τα χέρια μου μετατράπηκαν, σε μια δέσμη από μακρά σουβλερά νύχια. Τα οποία, με μια λάθος κίνηση του χεριού μου, διαπέρασαν τον θώρακα της Rose τρυπώντας, τον δεξί πνεύμονα. Μετά, εκείνη έπεσε κοντά σε πέτρα, χτυπήθηκε θανάσιμα στο κεφάλι, και έμεινε επί τόπου. Εγώ, κατέρρευσα ψυχολογικά από το πένθος, και κατέφυγα στο δάσος όπου ζούσα, σε μια αγέλη λύκων. Η οποία αργότερα, σφαγιάστηκε από κατοίκους των γύρω χωριών. Ύστερα, από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα-κάπου δύο χρόνια- με βρήκαν, κάποιοι κυνηγοί. τους είπα ότι χάθηκα, και το όνομά μου είναι Logan. εκείνο, που μου έδωσε η Rose για να προστατεύσει την πραγματική μου ταυτότητα, και εμένα προσωπικά(μεγάλη ειρωνεία).Μην τυχών, και το μάθαινε ο παππούς μου που βρισκόμασταν.και στείλει ανθρώπους, για να μας σκοτώσει. Αλλά, μας πρόλαβε όλους μας( συμπεριλαμβανομένου, και του παππού μου) ο Σκύλος . Μέρος δεύτερο. H Πορεία . Θα πρέπει δε να σας ομολογήσω ότι, κατατάχθηκα στρατιώτης στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μιας, και ήταν καθήκον να βοηθήσουμε την μητέρα Αγγλία εναντίων των Ούννων. δηλαδή, των Γερμανών( έτσι τους αποκαλούσαμε τότε). Όμως για εμένα, το να πάω στρατιώτης στα πεδία των μαχών, που βρισκόταν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού Ωκεανού δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο ήταν, ένα μέσο για να ξεφύγω. Από την σκέψη της νεκρής πια Rose, τον Σκύλο, τον παππού τους πατεράδες μου, και την ανύπαρκτη σε όλα μάνα μου. Όπως, και την νεκρή αγέλη των λύκων, που με μεγάλωσαν έξω στις ερημιές. Βεβαίως, ο κόσμος αναρωτιόταν, τι στο διάβολο γυρεύαμε εμείς οι άσχετοι Καναδέζοι ως χώρα, με αυτά. αλλά, τα πιστεύω μας ως απλών και άσημων πολιτών, δεν είχαν σημασία και βάρος. Μόνο, ο λόγος των πλούσιων και ισχυρών μεταξύ των οποίων, ήταν και ο Σκύλος- ο ετεροθαλής αδελφός μου από τον Tomas Logan- είχε . Όλα τα υπόλοιπα ήταν, απλά ασημαντότητες. Ο Σκύλος μετονομάστηκε, σε Βίκτωρα Γκρίντ ο οποίος, ύστερα από πολύ σκληρή δουλεία –καμιά σχέση σε αυτό με τον πατέρα του- κατάφερε, να κατέχει μια σειρά από επιχειρήσεις σε τομείς, που φέρνουν άμεσα και πολλά κέρδη - από μπαρ και αποστακτήρια.τόσο στον Καναδά, όσο και στις ΗΠΑ μέχρι τράπεζες κυρίως στον Καναδά, εργοστάσια, όπως και ορυχεία χρυσού, αργύρου χαλκού, και διαμαντιών, και λοιπών πολύτιμων λίθων. τόσο στην Αφρική όσο, και στην Λατινική Αμερική. Συν των άλλων, στην κατοχή του εντάσσονται, κατασκευαστικές εταιρίες οικοδομών σε ένα παρακλάδι των οποίων, εργαζόμουν ως εργάτης μέχρι, και ναυπηγεία. Χάρης στις επιτυχημένες, επιχειρηματικές του κινήσεις δεν τον χτύπησε η οικονομική κρίση του 30. Αντιθέτως, κατάφερε να παρασκευάζει, ακόμη και εξαρτήματα όπλων. και επομένως να κλείνει, επιτυχημένες συνεργασίες με τις τότε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρίες όπλων. Ήταν με άλλα λόγια πολυδισεκατομυριούχος. Μια μέρα, έμαθα από εργάτες ότι κατάφερε και αγόρασε το σπίτι μου, στον Λόφο εκεί στην Cold Lake, στην Alberta, το γκρέμισε, και το ξανάκτισε από την αρχή. Αλλά σε διαφορετική μορφή. Έμαθα επίσης ότι, αγόρασε και τις επιχειρήσεις τόσο του παππού μου-ο οποίος σημειωτέων, πέθανε λίγο καιρό αργότερα μετά τα επεισόδια εκείνης της νύκτας- όσο, και εκείνες που άνηκαν στην οικογένεια της μητέρας μου.μετά, από μια σειρά λαθών που τους οδήγησε στο στόμα και δη, στα δόντια του Σκύλου . Όσον αφορά την μητέρα μου, αυτήν την έκλεισε σε ένα ελεεινό δημόσιο ψυχιατρείο κάπου στο Βανκούβερ όπου και πέθανε. Θα ήθελα να πω ότι παρότι που δεν ήθελα, να την δω εντούτοις, έψαξα, πήγα και την επισκέφτηκα λίγο καιρό πριν πεθάνει - Η κατάστασή της, ήταν πραγματικά αξιοθρήνητη. Ήταν χαμένη στον κόσμο της, η ομορφιά της είχε πια χαθεί, βρώμικη βουτηγμένη, μέσα στα ίδια της τα περιττώματα και τις πληγές φωνάζοντας συνεχώς, το όνομα του εραστή της. Κατά βάθος την λυπήθηκα. Άλλωστε, ήταν η μητέρα μου. Της προσέφερα λίγο νερό, όπως επίσης, της έπλυνα το πρόσωπο με ένα μαντίλι που είχα μαζί μου, το οποίο προηγουμένως, είχα βρέξει. Στην συνέχεια, αφού έδωσα κάποια χρήματα στο προσωπικό, του ιδρύματος αυτού έφυγα αμέσως τρέχοντας, από εκεί Έκτοτε, δεν ξαναπάτησα ποτέ στην συγκεκριμένη περιοχή και συνεπώς, δεν την ξαναείδα ποτέ . Όταν εκείνη πέθανε, δεν ένιωσα καθόλου θλίψη, πόνο, και όλα εκείνα τα αισθήματα που συνοδεύουν, το πένθος. τίποτε απολύτως. Διότι ότι καλό, είχα στην καρδιά μου για αυτήν την γυναίκα, πέθανε σε εκείνο το μέγαρο επάνω, στο λόφο. Ακόμη και τώρα, γέρος πια όταν ακούω για το Βανκούβερ μου έρχεται η σκέψη, του δημοσίου φρενοκομείου με την μάνα μου, και με πιάνει τρέμουλο, οργή, και θλίψη για όσους πραγματικά αγαπούσα και χάθηκαν. Δηλαδή, ο πατέρας μου ο John και η Rose. Περίεργο πράγμα, η θεία δικαιοσύνη. Έχει, μεγάλη αίσθηση του χιούμορ. Όμως, στεναχωρέθηκα για το σπίτι διότι, όσο χάλια και να περνούσα εκεί ήταν το σπίτι εμού, και του πατέρα μου John. Ακολούθως, λίγο καιρό μετά την επίσκεψή μου στο δημόσιο φρενοκομείο όπου νοσηλευόταν η μάνα μου ο Σκύλος, παντρεύτηκε μια γυναίκα συμπαθητική στην όψη, -όπως πρόσφατα έχω δει και διαβάσει στις κοσμικές σελίδες των εφημερίδων- καταγόμενη από πλούσια οικογένεια με σημαντικές διασυνδέσεις, στην πολιτική ζωή της χώρας. Και μαζί της, απέκτησε τρία αγόρια. Έμαθα επίσης, ότι είναι ένας πολύ καλός και προστατευτικός πατέρας προς τα παιδιά του αλλά ταυτόχρονα, αυστηρός. Ουδεμία σχέση με τον πατέρα του τον οποίο, και σιχαίνεται. Ακόμη και σήμερα μαθαίνω ότι, πήγε πολύ μακριά. Έφτασε σε σημείο, να κλείσει συμφωνίες με σημαντικές εταιρίες όπως, με την IBM και με την General Electric στον κλάδο, που λέτε εσείς υπολογιστές. Όπως, και να αγοράσει χωρίς να χρωστά, μέχρι και αεροπορικές εταιρίες .Κυρίως στις ΗΠΑ. μέχρι και πετρελαιοπηγές κατάφερε, να αποκτήσει σε όλη την βόρεια Αμερική. Με άλλα λόγια, ένας ευλογημένος άνθρωπος, με ασύλληπτο για πάρα πολλούς ανθρώπους της εποχής, επιχειρηματικό δαιμόνιο................ Όπως ανέφερα και πριν, δούλευα σε ορυχεία. Αμέσως μετά, την επιστροφή μου από τον πόλεμο ξαναγύρισα, αρχικά στην μόνη απασχόληση που γνώριζα και πριν. Δηλαδή ανθρακωρύχος . Αλλά λίγο καιρό μετά, άλλαξα αντικείμενο δουλειάς. Διότι τα ορυχεία, δεν είχαν μέλλον. Και έτσι, άρχισα να απασχολούμαι ως εργάτης σε διάφορες οικοδομές, που έπαιρναν χώρα σε όλη την επικράτεια του Καναδά. Ως αποτέλεσμα, του αυξανόμενου πληθυσμού και επομένως, της ζήτησης για κατοικίες. Δεν άφησα, ούτε μια άκρη από εκείνη την αχανή χώρα, που να μην έχω επισκεφτεί. Όμως, από την άλλη ήταν πολύ καλό για εμένα, να ξεφύγω από τους εφιάλτες του παρελθόντος μου, από τις πληγές του πολέμου..Όπως, και από την νοσηρή εμμονή μου να μένω, με αγέλες άγριων ζώων. Δεν ήταν, αυτή η λύση. Όσο και αν το επιθυμούσα να ήμουν ζώο, και μέλος της οικογένειάς τους. Διότι είμαι άνθρωπος και δυστυχώς, όπως συμβαίνει με εμάς είμαστε αρπακτικά από μόνοι μας. Έτσι, και οι οικογένειες των λύκων συμπεριλαμβανομένου και της δικής μου σφαγιάστηκαν, από κατοίκους των προσφάτων δημιουργηθέντων χωριών. Τα χωριά, θέλουν καλλιεργήσιμη γη και αυτό συνεπάγεται, εξαφάνιση των δασών και δη, των λύκων. Τέλος πάντων γύρισα, σε αυτό που λέμε ειρήνη και πολιτισμό. δούλευα σαν εργάτης και σε μια, οικοδομική δραστηριότητα μιας περιοχής κάπου στου διαόλου την μάνα, γνώρισα την γυναίκα μου. Ήταν γαζώτρια και κατέφυγε στον Καναδά, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης που μάστιζε τις ΗΠΑ και δη, την περιοχή του Κάνσας όπου και καταγόταν. Η γυναίκα μου, ονομαζόταν Cathrine Garner η οποία και καταγόταν από το Heaven, ένα χωριό του Κάνσας. και γνωριστήκαμε όταν, στο παράρτημα που υπήρχαν γυναίκες πήγα, να μου ράψει ένα τζιν που μου είχε σκιστεί. Δεν ήταν ωραία γυναίκα, με τα πρότυπα της εποχής. αλλά εγώ, την έβρισκα υπέροχη. συν των άλλων, είχε ηθικό ακέραιο, και πολύ δυνατό χαρακτήρα. Δεν φοβόταν τις δυσκολίες αλλά αντιθέτως, ήταν εξίσου δουλευταρού και οικόνομη γυναίκα και βεβαίως, πολύ καλή νοικοκυρά. Αμέσως παντρευτήκαμε, και μετά αποκτήσαμε δύο παιδιά. Ένα αγόρι, που του έδωσα το όνομα του πατέρα μου Τζον. και ένα κορίτσι, ονόματι Rose σε ανάμνηση του αγγέλου που με προστάτευσε. Όμως, δεν τα χάρηκα. Το πρώτο, ο Τζον πέθανε σε ηλικία 10 ετών από πνευμονία, και το κοριτσάκι μου η Rose από ατύχημα σε ηλικία 7 ετών. (Πέφτοντας από την κούνια, χτύπησε άσχημα στο κεφάλι και εξέπνευσε επιτόπου. την κούνια την κατέστρεψα). Έτσι, εγώ και η γυναίκα μου, μείναμε μόνοι και δυστυχισμένοι. οπότε, φύγαμε από τον Καναδά στις ΗΠΑ, για να ξεφύγουμε από τις πληγές που μας προξένησε ο θάνατός τους, τις λοιπές δυσάρεστες αναμνήσεις, όπως και από την ζωή μας εκεί . Λόγω, της φύσης της δουλειάς μου. Όπως, και από την κοινή επιθυμία και των δύο μας, να μείνουμε όσο τον δυνατό γίνεται μακρύτερα από τον Καναδά, εγκατασταθήκαμε στο Wesley. Ένα χωριό έξω, από την Νέα Υόρκη το οποίο, ήταν πετριγυρισμένο από απέραντα δάση. Τα τελευταία μου θύμιζαν, το καταφύγιο της φύσης με τους λύκους όταν ήμουν νέος και έτσι, το προτίμησα. Συν των άλλων, υπήρχε ένα εργοστάσιο επεξεργασίας ξυλείας, που ζητούσε γερά εργατικά χέρια και έτσι, έμεινα για πάντα εδώ. Η γυναίκα μου, δεν μου έφερε αντίρρηση. Ήταν ανέκαθεν, πρακτικός και πολύ δυνατός άνθρωπος παρότι, τις τραγωδίες που συνέβησαν στο σπίτι μας. Όμως, δεν άντεξε και πολύ. Ο θάνατος των παιδιών μας, την τσάκισε αν και δεν το έδειχνε. και λίγα χρόνια μετά, πέθανε από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Έτσι έμεινα μόνος στο Wesley. Mέρος τρίτο. Το Τέλος Παρασκευή, 20 Αυγούστου 1950 ώρα 8,30 το πρωί. Αυτήν την φορά, παρακοιμήθηκα. Άλλωστε, το είχα ανάγκη. Χθες, ήταν μια από τις καλές ημέρες. Βγήκα, με τα φιλαράκια μου για ένα ποτό. και ύστερα πήρα τηλέφωνο την Roxanne μοναχοκόρη, ενός συναδέλφου μου στην δουλειά.(δήθεν, για να την ευχαριστήσω για το γλυκό ανανά που ήθελε να μου δώσει. Αλλά, δεν ήμουν στο σπίτι για να το παραλάβω)-προκειμένου, να συναντηθούμε απόψε. Σε κανένα μοτέλ. Στην πόλη της Νέας Υόρκης, δύο ώρες με το λεωφορείο από το Wesley.Και όχι σε κανένα πανδοχείο εδώ κοντά, διότι είναι επικίνδυνα και για τους δύο μας. Λόγω κατακραυγής της κλειστής κοινωνίας. Εγώ χήρος και αυτή, πολύ μικρότερή μου κάπου 19 χρονών. Πώς την γνώρισα; Όταν ήρθαμε στο Wesley από τον Καναδά η οικογένειά της, ήταν η πρώτη από τους κατοίκους του χωριού που μας πλησίασε. Και από τις λίγες που μας στήριξαν, προκειμένου να βρω δουλειά στο τοπικό εργοστάσιο ξυλείας. και εκείνη την εποχή, το 35 ήταν τεσσάρων ετών. Ένα μικρό χαριτωμένο πλασματάκι που όταν το είχα πρωτοδεί, η καρδιά μου είχε λιώσει από πόνο. Διότι μου είχε θυμίσει, την χαμένη μου κόρη. Την Rose. Και έκτοτε την έβλεπα να μεγαλώνει. αλλά, από μακριά. Μια μέρα λοιπόν, -πριν έξι μήνες περίπου - ο συνάδελφός και φίλος μου πέρασε με αυτήν, να μου δώσει κάτι γλυκά που είχε φτιάξει η γυναίκα του. Και από την πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε, νιώσαμε κάτι σαν έλξη μεταξύ μας. Αν κανείς μπορεί, να το αποκαλέσει έτσι. Και σταδιακά, άρχισα να την γνωρίζω καλύτερα. Είναι μαθήτρια, στην τελευταία τάξη του λυκείου και ονειρεύεται, να γίνει αρχιτέκτονας στην Μεγάλη Πόλη. Στην Νέα Υόρκη. Είναι, η πρώτη μαθήτρια στην τάξη της και προκειμένου να συνεισφέρει στην οικογένειά της. αλλά, και στον εαυτό της βγάζοντας τα έξοδα της, κάνει ιδιαίτερα μαθήματα μαθηματικών σε μικρότερους μαθητές. Ακολούθως, είναι πολύ έξυπνη και οξυδερκής. Δεν πιστεύει σε ηθικές. Όχι, από εκείνες που ηλιθιωδώς πιστεύουμε εμείς. Έχει λογική, και λέει τα πράγματα όπως είναι. Και αυτό, μου αρέσει πάνω της. Τα έχει με ένα αγόρι, στην ομάδα Ράγκμπι του σχολείου της. Βγαίνει μαζί του, και μάλιστα έχει ολοκληρωμένες σχέσεις. Στοιχείο το οποίο, είναι άκρως σκανδαλώδες για ένα κορίτσι της αμερικάνικης επαρχίας των αρχών του 50.Το οποίο, δηλώνει πρόωρη χειραφέτηση. σε αντίθεση με άλλες της ηλικίας της που περιμένουν να παντρευτούν, για να πάνε στο κρεβάτι με άνδρα. Δεν αναφέρομαι, στην σεξουαλική σχέση της μαζί μου. Αν αυτή μαθευόταν, θα μας έκαιγαν στην πυρά. Διότι δυστυχώς, για κάποιες κοινωνίες ορισμένα πράγματα (όπως το δικαίωμα ενός μεγαλύτερου άνδρα, να βγαίνει με μια κατά πολλά χρόνια νεότερη του γυναίκα), τα οποία είναι φυσιολογικά είναι κατακριτέα. Και πιστεύω, ότι θα περάσουν πολλά χρόνια διαμαχών προκειμένου, σχέσεις σαν την δική μας να θεωρηθούν φυσιολογικές. Και δη δεκτές. Αλλά στα μέρη μας, και δη στην εποχή μας το φαίνεσθαι, παίζει τεράστιο ρόλο από το είναι. Κοντολογίς, κάνε ότι κάνεις αλλά με άκρα μυστικότητα. Με άλλα λόγια, υποκρισία. Αλλά όλα αυτά, δεν την εμπόδισαν να συνάψει σχέσεις μαζί μου. Μάλιστα, ήταν ειλικρινής από την αρχή. «Η σχέση μας, θα ήταν καθαρά σεξουαλική. Για το πήδημα» έτσι είχε πει όταν, για μια στιγμή είχαμε μείνει μόνοι και φιληθήκαμε, στο σαλόνι του σπιτιού, περιμένοντας τον πατέρα της να την πάρει. «διότι, έχεις κάτι το ζωώδες επάνω σου που με τρελαίνει. Όπως και εσύ, θέλεις το κοκό από εμένα. Σωστά Λυκάκο μου;»(Το εν λόγω υποκοριστικό, μου το είχε δώσει χάρις, στα χαρακτηριστικά του προσώπου μου τα οποία, όπως μου είχε κάποτε πει με κάνουν να μοιάζω με λύκο). Όμως, εκείνο που θυμάμαι καθαρά από εκείνη την ημέρα ήταν, το σοκ που υπέστην από την ωμότητα της δήλωσής της. την οποία, δεν περίμενα να ακούσω από μια κοπέλα της ηλικίας της. Και αν με ρωτούσατε, για το αν ένιωθα δυσφορία με αυτήν την κατάσταση, θα σας απαντούσα πως όχι. Διότι, αρέσει και σε εμένα. Ιδιαίτερα, για την παραπλανητική αγνότητα της η οποία, με τρελαίνει. Αν νιώθω τύψεις; Καθόλου. διότι, δεν βρίσκω ότι κάνω κάτι κακό. Ούτε, ζημιώνω κανέναν. συν των άλλων, αν καμιά φορά μου ζητήσει καμιά συμβουλή για κάποιο πρόβλημα που την απασχολεί. ή για τις σχέσεις με το αγόρι της ή με την οικογένεια της εγώ, της την δίνω. Αλλά μένουμε μαζί, κυρίως για το γλυκό. Καταλαβαίνετε τι εννοώ.. Πως είναι φυσιογνωμικά; Είναι κοντή κάπου στο 160 ύψος. Ξανθιά με μακριά ίσα μαλλιά, λεπτά πόδια, οβάλ πρόσωπο και πράσινα αμυγδαλωτά μάτια. Ποτέ μου, δεν έχω δει τόσο έντονο πράσινο σε ανθρώπινο μάτι. Και το συγκεκριμένο, είναι πολύ ωραίο. Μου αρέσει. τα χείλη της, είναι κόκκινα και λεπτά. το στόμα της, μεγάλο, και η υφή της γλώσσας της είναι, λίγο τραχιά.Ξαφνικά, ένοιωσα τύψεις έναντι της νεκρής γυναίκας μου. Περίεργο πράγμα διότι η τελευταία, πέθανε αρκετά χρόνια πριν. Όμως διαπίστωσα, ότι δεν ήταν αυτό. Η σχέση μου, μου θύμισε την κόρη που είχα κάποτε. Την Rose μου. Αν αυτή ζούσε, τώρα θα ήταν στην ηλικία της Roxanne.Και το αγόρι της ονόματι Preston. και στο σημείο αυτό, το μυαλό μου πήγε στον αδικοχαμένο γιό μου. Τον John νιώθοντας ταυτόχρονα, ένα βαθύ πόνο στην καρδιά. σαν μαχαίρι. Και στη συνέχεια, άρχισα να κλαίω. Και τότε, συνέβη κάτι αλλόκοτο με το νου μου. Δεν ξέρω πώς . αλλά οι σκέψεις μου απέκτησαν, την μορφή ενός σκυλιού. Ενός Doberman ονόματι Gas, που είχαμε πριν πολλά χρόνια στο εργοστάσιο το οποίο, άνηκε στον ιδιοκτήτη του εν λόγω μέρους. Ήταν ένα ωραίο ζώο, με μαύρο καθαρό τρίχωμα. Αλλά, όσον αφορούσε το ποιόν του εκείνο το ζωντανό, ήταν πολύ μουλωχτό. και πολύ επιθετικό σε όλους. Ακολούθως, συνήθιζε να δαγκώνει όποιον τον πλησίαζε προκειμένου, ή να το χαϊδέψει, ή να του δώσει κάτι να φάει. Ακόμη, και αν ήταν δεμένος με αλυσίδες εκείνος, ο ύπουλος τετράποδος κερατάς περίμενε, την κατάλληλη στιγμή, για να χώσει τα δόντια του. Τα οποία, ήταν απαίσια, μακριά και σουβλερά. Μια μέρα, μου είχε δαγκώσει άγρια το πόδι όταν, προσπάθησα να του δώσω λίγο από το φαγητό μου. Με αποτέλεσμα, να τρέχω στα νοσοκομεία και να υποβάλλομαι σε θεραπείες, με ορούς, και με ενέσεις ενάντια στην λύσσα. Μάλιστα, δεν είχα πει τίποτε στην γυναίκα μου για το περιστατικό. διότι, ήταν άρρωστη με πυρετό, και συνεπώς δεν ήθελα να την ανησυχήσω. Έκτοτε, δεν τον συμπάθησα Και όταν εκείνο ψόφησε, από σκουλήκια στα άντερα τότε καταχάρηκα. Και να φανταστείτε, ότι και εγώ κάποτε είχα ένα σκυλάκι. Έτσι, εκείνο το σκυλί της κολάσεως, άρχισε να αλυχτά. Ότι δεν θα μου άρεσε, να κάνουν σε εμένα και στα παιδιά μου αυτό που κάνω εγώ, με την Roxanne. Και ότι εγώ, κάποτε ήμουν πατέρας. Και αν η πράξη μου αυτή, γινόταν γνωστή στον φίλο και συνάδελφό μου τότε αυτό, θα ήταν μεγάλη προδοσία από μέρος μου. «Φαντάζομαι τον φίλο σου, να σου δίνει γλυκά. και εσύ, να του κάνεις αυτό το πράγμα δικέ μου, μου έλεγε ο Gas.Να του πηδάς , την θυγατέρα. Φαντάζομαι, την αντίδρασή του όταν το μάθει, ότι συνευρίσκεσαι σεξουαλικά με την κόρη του. Διότι, αργά ή γρήγορα αυτά μαθαίνονται. Δεν είναι κάτι που μπορεί να μείνει κρυμμένο για πολύ καιρό ακόμη. Έτσι δεν είναι αγόρι μου;» «Θα φροντίσω να κόψω όταν θα είναι καιρός. Μην νομίζεις ότι αυτά που μου λες, δεν τα ξέρω». Αντιγυρίζοντας, τις κατηγορίες απευθυνόμενος σε ένα Doberman το οποίο, είχε πεθάνει δύο χρόνια αφότου, ήρθα εδώ στο Wesley από τον Καναδά. Και συνέχιζα. «Δεν έχω παιδιά. Ούτε σκυλιά και μάλιστα, την πράξη μου αυτή την έχω λάβει ως απόφαση μεταξύ ενηλίκων. Δεν έχω να» …. Τότε, ο σκύλος με διέκοψε θέτοντας την εξής ερώτηση: «Δηλαδή, θεωρείς λογική την σκέψη σου στο ότι η κοπέλα, είναι ενήλικη; Αν η σχέση σας, υποπέσει στην αντίληψη κάποιων οι οποίοι, στην συνέχεια καλέσουν την Αστυνομία. Και συγκεκριμένα, από εκείνους των Ηθών τότε, τι θα πεις Jamie boy; Ότι ήταν μια αγνή σχέση μεταξύ 65 και19;.Φοβάμαι, ότι δεν θα το πιστέψουν. Όντως όπως σωστά ανέφερες, δεν έχεις ούτε παιδιά ούτε σκυλιά. Όμως αυτό, δεν είναι απάντηση. Ούτε δικαιολογία, για αυτά που κάνεις. σωστά;» «Την αγαπώ Gas και σε αυτήν, βρήκα μια μπουκιά από αυτό το αίσθημα.» «Ναι φίλε μου σίγουρα. Αν αυτό είναι αγάπη, τότε τα σκατά που μου έδινε το αφεντικό μου για φαΐ ήταν χαβιάρι. Μα ποιόν, κοροϊδεύεις Jamie; Είναι απλώς, αυτό που εσείς οι άνθρωποι λέτε για μεταξύ σας. σεξ, Γενετήσιο ένστικτο, πήδημα όπως θέλεις πες το. Και για εμάς τα σκυλιά, καβαλίκεμα. Αλλά αγάπη δεν είναι. Διότι, αν πιστεύεις ότι είναι αυτό. πράγμα, που δεν ισχύει τότε φίλε μου, τσάμπα ψάχνεις. Και σε λάθος μέρος». »Επίσης όλες αυτές οι σαχλαμάρες που μου τσαμπουνάς. και που εμμένεις σε αυτές, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ακόρεστη ανάγκη σου, για την κατανάλωσή φρέσκου κρέατος ονόματι Roxanne.Συν των άλλων, πιστεύεις ότι σε ξανανιώνει. Ότι σε κάνει νέο. Όμως η αλήθεια είναι, ότι σε χρησιμοποιεί ως σεξουαλικό αντικείμενο. Για εμπλουτισμό, των εμπειριών της. Έτσι ώστε να προσφέρει, το καλύτερο για εκείνον που αυτή αγαπά πραγματικά. «Αλήθεια Jamie boy», συνέχιζε ο σκύλος «αν αυτή, βρει κάποιον άλλον εξίσου νέο με αυτήν τότε εσύ, τι θα απογίνεις; Ποια θα είναι η θέση σου; Σε έχει για το πήδημα αγόρι μου, μονάχα για αυτό. Και εσύ το ξέρεις, αλλά δεν θέλεις να το παραδεχθείς». «Σκάσε γαμημένο κωλόσκυλο». «Μην μιλάς. Αλλά, που να ξέρεις εσύ από αυτά; Μόνο, να δαγκάνεις ήξερες. και μάλιστα, εκείνους που σε πλησίαζαν για να σε χαϊδέψουν και να σου δώσουν, ένα πιάτο φαΐ». «Ναι φίλε μου», γρύλιζε ο σκύλος της μνήμης μου. «είμαι, ένα γαμημένο κωλόσκυλο αλλά εσύ, δεν είσαι καλύτερος από εμένα. Μάλιστα τώρα που το καλοσκέφτομαι, είμαστε ακριβώς το ίδιο. Δύο Γαμημένα Κωλόσκυλα. Εγώ τετράποδος και εσύ, δίποδος». Και ενώ μιλούσε με ανθρώπινη φωνή ο Gas, με πλησίαζε ολοένα και περισσότερο. «Ας μην λέμε εκείνη την κοπελιά με το όνομά της.Να την πούμε καλύτερα Roxe. Καλό Ε; Λοιπόν, άκου το εξής εραστή της πορδής .Αν το μάθει ο φίλος σου, δικαίως θα σε σκοτώσει. Αλλά όχι, δεν του αξίζει η φυλακή ένας τόσο καλός άνθρωπος. Το καλύτερο που θα κάνει άπαξ και το μάθει είναι, να σε ντροπιάσει ενόποιων όλου του χωριού .Ίσως, θα μαζέψει δύο ή τρεις ψωμωμένους συντοπίτες του και να σε κάνει λιώμα στο ξύλο.Και όλο το χωριό, θα επικροτήσει την πράξη του έναντι σου.Είναι, που αρκετοί δεν σε χωνεύουν από την στιγμή που πάτησες στο Wesley. Μαθαίνοντας αυτά, τους δίνεις πάτημα .Ίσως, σου κάψουν και το σπίτι Και σε περίπτωση που θα καλέσεις την αστυνομία κάτι, που δεν σου συνιστώ να το κάνεις -θα σε βγάλουν ψεύτη και θα τους καλύψουν. . Όσον για την κόρη του; Από ότι διαπίστωσα, αυτή είναι καπάτσα .Θα τους ξεφουρνίσει, κανένα παραμύθι και θα σε πουλήσει. Θα πει ότι την στρίμωξες σε μια γωνιά και την βίασες, ότι την υποχρέωνες υπό απειλές να κάνει έρωτα μαζί σου και πολλά άλλα που λένε οι πονηρές γυναίκες. .Διότι, πολύ απλά φιλαρα μου όποιος κινδυνεύει δίνει, το τομάρι άλλου προκειμένου να σώσει το δικό του. Και είσαι μόνος, ρε μαλάκα.Και αντί να προσέξεις για να μην δώσεις δικαιώματα κάνεις, τα ίδια ακριβώς που έκαναν οι βιολογικοί σου γονείς.Και δεν αναφέρομαι στον John ». »Είσαι ίδιος ο πατέρας σου James Howlett Ή να σε αποκαλώ καλύτερα Logan; Δεν δαγκάνεις τις σάρκες του ανθρώπου, που σου έδωσε την φιλία του, με το να του πηδάς την κόρη; Ε; Το ίδιο, δεν έκανε ο βιολογικός πατέρας σου ο Tomas, στον θετό πατέρα σου τον John; Αλλά εκεί, δεν είχαμε κοράσια να γαμήσουμε. Εκεί, ο Tomas γαμούσε την μητέρα σου, την Elizabeth. Και ιδού, τα αποτελέσματα. Το ίδιο κάνεις και εσύ, στον φίλο σου. Όπως έκανε, και ο Tomas Logan.Του έδιναν ψωμί, και εκείνος έφτυνε στο κρεβάτι του αφεντικού του. Τσακανώντας ταυτόχρονα με λύσσα, το χέρι που του έδινε μια μπουκιά αξιοπρέπεια. Όπως, κάνεις εσύ στην περίπτωση του συναδέλφου σου Ο οποίος, ως ένας αληθινός φίλος σου έδωσε την υποστήριξη, σε όλη αυτήν την μοναξιά και πόνο που περνάς. Με ένα πιάτο, σπιτικό φαΐ και μπισκότα. Και εσύ, του το ανταποδίδεις με αυτόν τον τρόπο. Είσαι ο ίδιος ο πατέρας σου Jamie.Αχάριστος, δειλός, και κακός». »Ξέρεις κάτι;» Συνέχιζε, νοερά στο μυαλό μου ο επί πολλά χρόνια, νεκρός σκύλος «εγώ είμαι ένα απλό σκυλί. Έχω πάει, με τόσες σκύλες όσο οι τρίχες της ουράς μου .Και από παιδιά ; άλλο τίποτε-ούτε ξέρω πόσα είναι και τι απέγιναν. Αν με ενδιαφέρουν οι τύχες τους ; Άλλες φορές ναι και άλλες όχι.Διότι σκέφτομαι ότι έτσι είναι η ζωή του σκύλου. Όμως αν εγώ, ένα σκυλί είχα έναν σωστό άνθρωπο για αφεντικό. Αν έπεφτα σε καλά χέρια, δεν θα δάγκωνα. διότι στην ουσία, η συμπεριφορά μου ήταν άμυνα. Το αφεντικό μου, με χτυπούσε συνεχώς. Με κλωτσούσε, και με άφηνε για μέρες χωρίς φαγητό-που στην πραγματικότητα αυτό ήταν τα αποφάγια του. Και με έβαζε, σε μια τρύπα για να προστατεύομαι, από τα κρύα και τις βροχές. Και μάλιστα το σπίτι μου, ήταν ένας σωρός, από κακοδεμένες σάπιες σανίδες. Όπου ο αέρας, η ζέστη, και η βροχή έμπαιναν από παντού. Και αν κάποιος μου έδινε, εκείνα που σου έδωσαν εσένα. Ακόμη και ένα πιάτο μπισκότα, θα τον προσκυνούσα, για μια ολόκληρη ζωή. Θα του έδινα, την ψυχή μου στο πιάτο. Και αν με την συμπεριφορά μου, πίκρανα κάποιον τότε, ζητώ ταπεινά συγνώμη. Διότι ντρέπομαι για αυτό που έκανα. Για αυτό που ήμουν σε άλλους και σε εσάς, κύριε Logan.Και αναφέρομαι, για εκείνη την φάση όπου σου δάγκωσα το πόδι. Αλλά στο προκείμενο κύριε μου. αυτό που νιώθεις είναι ξεμώραμα. Έχεις ξεμωραθεί φίλε μου. Και όχι με μια οποιαδήποτε κοπέλα».Και συνέχιζε να ουρλιάζει. »Όμως στην περίπτωση σου, το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είσαι ένας διεφθαρμένος γέρος. Από εκείνους που όταν αποκαλύπτονται, τους φτύνουν, λόγω της βρώμας τους. Πάνε με μικρές, για να βγάζουν τα αρρωστημένα τους απωθημένα-Τα μπορδέλα είναι γεμάτα από κοπέλες. θύματα, εκείνων σαν εσένα. Το ίδιο και κάθε σπίτι, με μια κοπέλα όταν αυτό της συμβεί. Και μαθευτεί.Αλλά εγώ δεν θα σου υποδείξω πως, εσύ θα ενεργήσεις». »Θέλεις να το συνεχίζεις; Καλά κάνεις. Άλλωστε, δεν είσαι ο μόνος μεγαλύτερος ηλικιακά άνδρας που περνά κρίση ηλικίας. και ο οποίος, θέλει να ξεδώσει με μια στην ηλικία της κόρης του. Και άλλοι το κάνουν. Έτσι και αλλιώς, οι πράξεις σου το δηλώνουν». «Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε και ο τελευταίος που πηγαίνει με πολύ νεαρά κορίτσια». «Ναι, συμφωνώ» απαντά ο σκύλος. «Και έτσι είναι όπως τα είπες. Αλλά είναι, η κόρη του φίλου σου. Και αν η κόρη σου ζούσε, θα ήταν στην ηλικία της. Και αν εσύ μάθαινες, ότι πήγε με έναν συνομήλικο σου και μάλιστα με τον καλύτερο σου φίλο, πως θα ένιωθες;» «Θα σου πω εγώ. Κάτι περισσότερο από οργή και μάλιστα, θα την χτυπούσες μέχρι θανάτου.» » Και αν ο γιος σου, μάθαινε ότι η κοπέλα του τον απατά με έναν συνάδελφο του πατέρα του ο οποίος τυγχάνει να είναι ο καλύτερός του φίλος; Τότε πως θα ένιωθες, James Howlett ή Logan;» «Ότι το παιδί σου, μοιράζεται εν αγνοία του το ίδιο γλυκάκι με δαύτον; Ε;» Το πρόσωπο του Doberman ήταν, σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου. ενώ η μουσούδα του, ακουμπούσε την άκρη της μύτης μου. «Θα σου πω εγώ, τι θα ένιωθες. Οργή και προδοσία. Αλλά, και πόνο που εκείνος ο κύριος πρόδωσε εσένα, και την φιλία σου κάνοντας ταυτόχρονα την καρδιά του γιου σου, κομμάτια και θρύψαλα». «Συν των άλλων, αν ο γιος σου μάθαινε, για την κοπελιά τότε, θα της έλεγε δύο τρία φωνήεντα. και ύστερα, σαν σωστός gentleman μιας άλλης εποχής θα την εγκατέλειπε. Και όχι μονάχα αυτό. Δεν θα σου ξαναμιλούσε. Ίσως, και να έφευγε από το σπίτι, Ίσως, και να σου έδινε μια χορτάτη γροθιά, στην ηλίθια φάτσα σου. Κάτι που θα σου άξιζε ». «Διότι», συνεχίζοντας ο Gas «όπως σου είπα και πριν αυτά αργά ή γρήγορα αυτά τα σκατά, βγαίνουν στην επιφάνεια.…Δεν, θα ήθελα να βρίσκομαι στο σπίτι σου Jaime αν σου συμβούν αυτά». Και το σκυλί του μυαλού μου άρχισε να ουρλιάζει. «Αν, αν, αν, αν». «Πάψε» ούρλιαξα. «Σταμάτα». «Ανάθεμά σε», φώναζα. «σταμάτα». «Αγαπώ, την γυναίκα μου. Αγαπώ τα παιδιά μου, και τους φίλους μου. Και εκείνη την αγαπώ. Δεν τους πρόδωσα». και κατάλαβα, ότι ήταν όνειρο και ότι πάλι με είχε πάρει ο ύπνος. Ξύπνησα κάθιδρος. Τα αλλόκοτα νύχια, μεταξύ της παλάμης και των δακτύλων είχαν βγει. Ενώ αίμα, έτρεχε από τους μηρούς και τους βραχίονες των χεριών όπου, υπήρχαν γρατσουνιές. Σωστό χάλι. Από την άλλη μεριά, ο ανδρισμός μου είχε πέσει κάπως. αλλά, για να ξεχάσω το όνειρο του μεσοδιαστήματος του ύπνου, έφερα πάλι στον νου μου την Roxanne και το τι κάναμε την προηγούμενη Παρασκευή. Διότι, η σεξουαλική μου πείνα προερχόμενη από την προσμονή της αποψινής συνάντησης, δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη. Και άρχισα, να αναπολώ εκείνη την ημέρα όπου κάναμε έρωτα σε ένα βρώμικο δωμάτιο ενός ελεεινού μοτέλ. Κοίταξα το ρολόι πάνω από την συρταριέρα. Η ώρα ήταν 9,40 το πρωί. Σηκώθηκα, και πήγα στο μπάνιο να ουρήσω και στην συνέχεια, να πλυθώ. Κοίταξα, τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Και το αποτέλεσμα, που είδα στο είδωλό μου ήταν παραπάνω από ικανοποιητικό. παρά, την προχωρημένη ηλικία μου κρατούσα σε ισχύ τα αδρά χαρακτηριστικά μου - οι γκρίζες τούφες, με πινελιές του λευκού κάλυπταν τα ακόμη μαύρα μαλλιά μου. Στην συνέχεια, κοίταξα το σώμα μου. μπορεί το δέρμα μου να έχασε ένα μεγάλο μέρος της νεανικής σφρυγιλάδας του.Οπως άλλωστε γίνεται σε αυτήν την ηλικία, Αλλά είναι σφικτό και γεμάτο μύες. Χωρίς ένα γραμμάριο λίπους-την στιγμή, που άλλοι συνομήλικοι μου αποκτούν κοιλιές ή άλλα, που υποδηλώνουν ότι το σώμα τους γέρασε. Όμως, μην ξεχνάτε ότι μια ζωή ήμουν εργάτης. και αυτό το κορμί, είναι το αποτέλεσμά της. Τέλος πάντων. αυτό είναι από τα καλά της υπόθεσης. παρά ταύτα, δεν ξεχνώ, ότι είμαι πια 65 χρονών και γέρος. Και ότι στην περίπτωσή μας, των ατόμων της Τρίτης Ηλικίας ο Θάνατος, είναι πλέον πιο κοντά. Και συνεπώς, αυτό θα πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο. Αμέσως μετά, μπήκα άνοιξα την βρύση του μπάνιου, τράβηξα την κουρτίνα και μπήκα μέσα. Το νερό της ντουζιέρας, έπεφτε καυτό επάνω μου ενώ, η μέση μου σταδιακά ανακουφιζόταν από τους πόνους που προκαλεί η υγρασία. αλλά ευτυχώς, ο γιατρός μου σύνεστησε ζεστά μπάνια, παυσίπονα και κρέμες καμφοράς. Άλλο, ένα σημάδι πως από δω και στο εξής, θα πρέπει να προετοιμαστώ ανάλογα για το Τέλος μου που έρχεται. Και αμέσως, χάθηκα πάλι σε έναν ανεμοστρόβιλο σκέψεων και αναμνήσεων. θυμήθηκα με πικρία, τους γονείς μου που χάθηκαν,την Rose την γκουβερνάντα που έδωσε την ζωή της για να ζήσω εγώ, την σύζυγο μου και τα παιδιά μου. Τα οποία, χάθηκαν τόσο νωρίς. Αν η οικογένειά μου υπήρχε ακόμη, τα πράγματα για εμένα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Δεν θα κοιτούσα, με λαχτάρα τις οικογένειες των άλλων. τους γιους, τις θυγατέρες, και τις συζύγους των συναδέλφων και των λοιπών χωρικών, του Wesley. Νιώθοντας την ίδια στιγμή, οδύνη για την απώλεια των αγαπημένων μου ανθρώπων. Ούτε, να νιώθω τόση μοναξιά και εγκατάλειψη βλέποντας τα σπίτια των άλλων τα βράδια, γεμάτα φως και φωνές. ενώ ταυτόχρονα το δικό μου, να είναι βουτηγμένο μέσα στα σκοτάδια. Ούτε, να περιμένω. και στην πραγματικότητα να ζητιανεύω, την πρόσκληση των δύο φίλων που μου απέμειναν. Του συνάδελφού μου για ένα, μεσημεριανό τραπέζι της Κυριακής. Και του μαύρου κουρέα ο οποίος σημειωτέον, σε λίγες μέρες θα κλείσει για πάντα το κουρείο του. και θα πάει στο Detroit να μείνει με τα παιδιά του.Βεβαίως, δεν θα πήγαινα με την κόρη του άλλου φίλου μου περιμένοντας ταυτόχρονα σαν το σκυλί, για να μου απαντήσει αν θα συναντηθούμε ή όχι. Ούτε, θα έπιανα τον εαυτό μου, να ζηλεύει αν η Roxanne συναντά τον Preston.Και παράλληλα να τρέμω, μήπως, με εγκαταλείψει για αυτόν. Η, για κάποιον άλλον νεαρό Preston που θα εμφανιστεί, αργότερα στην ζωή της. Διότι έτσι είναι στην πραγματικότητα, η τάξη όλων των πραγμάτων. Οι νέοι, πάνε με τους νέους. και οι υπόλοιποι, με τους υπολοίπους. Δεν θα είχα ανάγκη, τα φουστάνια και την δήθεν τρυφερότητα της συγκεκριμένης κοπέλας .Σε αυτό, ο συγχωρεμένος ο Gas είχε δίκαιο. Αρνούμενος, να παραδεχθώ την αλήθεια όσον αφορά το ποιόν της σχέσης μας. Παρότι, που η κοπέλα, ήταν έντιμη και ειλικρινής από εξαρχής. Και εμμένοντας, έναντι της συνείδησης μου στο ότι με αγαπάει στην ουσία, έτρωγα τα αποφάγια του Preston. Ζητιάνευα για ξεροκόμματα. Όπως, έκανε και ο Gas το Doberman το σκυλί που είχαμε στο εργοστάσιο. Και αυτή η διαπίστωση, δεν αφορά μονάχα τα απομεινάρια από το πιάτο του Preston, δοθέντα από την Roxanne.Αλλά, και εκείνα προερχόμενα από τα πιάτα της κάθε άλλης νεαρής γυναίκας με την οποία έχω βγει ως τώρα. Σαν ένας ιδιότυπος ζήτουλας, που ενοχλεί τους περαστικούς για μια μπουκιά ψυχικής ζεστασιάς. Επιπρόσθετα, δεν θα κρυβόμουν σαν κλέφτης από το ένα μοτέλ στο άλλο, στην μέση του τίποτε και του πουθενά. προκειμένου, να ζήσω μια στιγμή επίπλαστης ευτυχίας, με μια κατά πολλά χρόνια νεότερή μου γυναίκα. Κινδυνεύοντας παράλληλα, να χάσω τόσο πολλά. Την αξιοπρέπεια μου, την δική της, τους φίλους μου, το όνομά μου. Ίσως, και την ελευθερία μου αν τυχόν με έπιανε των Ηθών, και με έβαζε φυλακή. Και όλα αυτά, για να καλύψω αφενός, το κενό που μου προκάλεσε στην καρδιά και στην ψυχή μου, η απώλεια των αγαπημένων μου ανθρώπων.. Αντίθετα, θα ήμουν στο κρεβάτι μου, με την γυναίκα μου την Catherine. και θα λάτρευα, κάθε πόντο του κορμιού της νύχτα, παρά νύχτα. Ανάμεσα, σε καθαρά και σιδερωμένα από εκείνη σεντόνια κάτω, από χοντρές πολύχρωμες κουβέρτες. Εκείνα τα βράδια, θα φιλούσα κάθε σημείο του κορμιού της. το οποίο, παρότι θα άλλαζε στο πέρασμα των χρόνων, θα ήταν για εμένα το ίδιο ωραίο. Σαν, την πρώτη φορά που την είδα γυμνή την πρώτη νύχτα του γάμου μας. Αλλά, ή πραγματικότητα είναι: τα άπλυτα σεντόνια του σπιτιού μου που θα με περιμένουν απόψε. Τα σεντόνια των μοτέλ. Όπως και η πρόσκαιρη απόλαυση και ανακούφιση από την Roxanne. ίδια, με εκείνη που προσφέρει ένα ανθρακούχο ποτό, όταν διψάμε. Και όπως συμβαίνει με τα αναψυκτικά, η δίψα ικανοποιείται μονάχα προσωρινά. Η απόλαυση φεύγει. και όταν διψάσεις, θα θέλεις να πιεις μονάχα νερό. Και στην περίπτωσή μου, το δροσερό ποτήρι με το νερό που τόσο πολύ ζητώ, από δω και από εκεί είναι η αγάπη της συγχωρεμένης της γυναίκας μου. Επίσης, η Catherine θα με φρόντιζε όπως, θα έκανα και εγώ για αυτήν. θα μου μαγείρευε, τα αγαπημένα μου φαγητά. Και εγώ, θα της έκανα επιδιορθώσεις στο σπίτι αν αυτό ήταν αναγκαίο. και θα φρόντιζα τον κηπάκι, με τα αγαπημένα της λουλούδια. Τα χειμωνιάτικα βράδια, θα ήμασταν αγκαλιασμένοι μπροστά στο τζάκι, ψιθυρίζοντας λόγια αγάπης. Αλλά, και θα ακούγαμε τις αγαπημένες μας εκπομπές στο ραδιόφωνο. Θα συζητούσαμε, τα θέματα της ημέρας, για γνωστούς και αγνώστους, για τους ανθρώπους από την δουλειά. Όπως, και τα προβλήματά μας.Θα καλούσαμε τους φίλους μας ή για κανένα ποτό ή για δείπνο. Και μετά, αφού έφευγε και ο τελευταίος καλεσμένος από το σπίτι μας θα κουβαλούσαμε, μαζί τα πιάτα στον νεροχύτη. και ύστερα, θα πέφταμε κουρασμένοι στο ζεστό μας κρεβάτι με ένα ποτήρι, ζεστό γάλα ο καθένας. Αν ζούσαν τα παιδιά μου, δεν θα φοβόμουν την μοναξιά των Γερατειών. Ούτε τον Θάνατο αν και τελευταία αυτός αρχίζει και μου γίνεται λίγο πολύ ευπρόσδεκτος. Διότι θα γνώριζα, ότι θα μεγάλωναν και με την σειρά τους θα γινόταν παππούδες έχοντας αυτό το προνόμιο, που έχω και εγώ. Να πεθάνουν, σε μεγάλη ηλικία έχοντας, πάρει τόσα πολλά από την Ζωή. Όμως, η τελευταία μου τα στέρησε. Αφαιρώντας από εκείνα, τα όνειρά τους, τις αγάπες τους, και την μελλοντική πορεία που θα είχαν αν ζούσαν. Αν ήταν ακόμη εδώ. Ο γιος μου ο John θα έπαιζε, στην τοπική ομάδα rugby.Θα παρακολουθούσα τους αγώνες της ομάδας του. Θα τον έβλεπα, να έρχεται ιδρωμένος με τους φίλους του. Θα βγαίναμε μαζί, θα συζητούσαμε τα όνειρα και τους προβληματισμούς του. Και εγώ σαν πατέρας, θα του έλεγα τι θα κάνει. Πως, θα το κάνει. Όπως, είχε κάνει και ο δικός μου πατέρας. Θα ήμουν κοντά του, και δεν θα τον άφηνα μονάχο του. Θα ήμουν ο καλύτερος ο πιο έμπιστος φίλος του. Όπως επίσης και ο αδελφός του. Όσο για την κόρη μου την Rose;Αυτή θα γινόταν μια κούκλα, μια σωστή κυρία. Θα φρόντιζα να έχει τον χαρακτήρα της μητέρας της. Όπως και εκείνον του αγγέλου που με προστάτευσε εκείνη την νύχτα στο Lonewood.Της γκουβερνάντας μου. Την Rose. Παράλληλα, θα φρόντιζα για το μέλλον της. Θα σπούδαζε δασκάλα διότι, αυτό το όνειρο είχε όταν ήταν μικρή. Επίσης, θα είχα τις αγωνίες μου και για αυτήν. Ποιο θα ήταν το αγόρι της, αν αυτό θα είχε καλό χαρακτήρα. Και όλα εκείνα, που έχουν όλοι οι σωστοί πατεράδες για τις κόρες τους. Τους φόβους, και τις αγωνίες. Μην κακοπέσουν, μην πονέσουν, και να μην δυστυχήσουν. Αργότερα, όταν τα παιδιά μου θα ήταν μεγάλα, θα είχαν τις οικογένειες τους. και εγώ, θα αποκτούσα κανένα εγγονάκι. Το οποίο, θα το έπαιρνα στην αγκαλιά μου. Θα του έλεγα παραμύθια. όπως, έκανε και η Rose σε εμένα, όταν ήμουν μικρός. Επιπρόσθετα, θα του έδινα εκείνες τις συμβουλές που θα το βοηθούσαν να σταθεί σωστά στα πόδια του. Να γίνει, καλύτερος άνθρωπος. Και προπαντός, θα του έδινα αγάπη. Πολύ αγάπη. Κάτι που εγώ, δεν είχα από την μάνα μου και τον παππού μου. Μπορεί, να είχα και πολλά εγγόνια. Όμως ανεξάρτητα τον αριθμό τους ως σωστός παππούς, θα έκανα ακριβώς εκείνα, που ανέφερα προηγουμένως. Χαμένος, στις σκέψεις μου. όπως, και στις αναμνήσεις μου δεν κατάλαβα, πως η ώρα περνούσε. Βγαίνοντας έξω, και σκουπίζοντας τον εαυτό μου με μια λευκή παλιά πετσέτα συνειδητοποίησα, το μέγεθος της μοναξιάς μου. Και την ένταση του πόνου, που αυτή μου προκαλεί. Άτιμο πράγμα οι σκέψεις. Αλλά, αναπόφευκτες αν το άτομο είναι μόνο. Σαν το τελευταίο, να είναι ένα μοναχικό και ανυπεράσπιστο θήραμα που τρέχει, ανάμεσα στα δέντρα του δάσους για να μην πέσει στα δόντια των λύκων. Που στο τέλος πέφτει. Δεν ξέρω, τι με πιάνει τελευταία. Σαν να περιμένω κάτι. σαν να έχω, ένα αλύχτισμα μια ασίγαστη αγωνία. Ότι κάτι, θα μου συμβεί. Συν των άλλων, βλέπω και περίεργα όνειρα. Να προχτές την νύχτα, είδα τον πατέρα μου τον John ο οποίος με καλούσε, να έρθω πίσω στο σπίτι μου στο Lonewood. «Έλα αγόρι μου. Σε περιμένω». Μου έλεγε. Ήταν τόσο νέος, και χαρούμενος. Με καθαρά ρούχα. «Έλα, είναι και η Rose.Η οποία, σε περιμένει για να σου πει παραμύθια. Από εκείνα που σου αρέσουν. Όπως, και ο κύριος Kenneth, για να πάτε βόλτα με την άμαξα. Έλα James». Εγώ, του απαντούσα ότι είμαι στο Wesley στις ΗΠΑ και εκείνος, μου είπε. «Εδώ, είναι το σπίτι σου. Εδώ στο Lonewood. Θυμάσαι, που σου είχα πει, πως το χωριό μας πήρε το όνομά του; Το Lonewοod, πήρε από το όνομά του από τους πρώτους Εγγλέζους αποίκους και σημαίνει, το Μοναχικό Δάσος. σαν εκείνο, που μας περιβάλλει. Το θυμάσαι ε;». Στην συνέχεια, με αγκάλιασε. «Είσαι ακόμη, αδυνατούλης και φιλάσθενος. αλλά, θα γίνεις καλά». Τον κοίταξα, και το μόνο που έβλεπα ήταν καθαρή αγάπη. ενώ, το περιβάλλον τοπίο έλαμπε, από ένα γλυκό αλλά δυνατό και αστραφτερό φως. Σε εκείνο το όνειρο, δεν ένιωθα φόβο. Αλλά, ασφάλεια και ευτυχία. Και τότε, όπως συμβαίνει με τα ωραία όνειρα του ύπνου που τελειώνουν, ξύπνησα με θλίψη. Και ενθυμούμενος, από το συγκεκριμένο όνειρο τον πατέρα μου τον John άρχισα, να κλαίω με αναφιλητά. Κοίταξα ξανά το ρολόι, επάνω στο κομοδίνο του υπνοδωματίου. Η ώρα, ήταν 10.40 το πρωί. Αφού ντύθηκα με τα ρούχα της δουλειάς, ένα ξεθωριασμένο τζιν και ένα κίτρινο καρό πουκάμισο έφτιαξα, ένα λιτό πρωινό. Παραδόξως, ήμουν ήρεμος και ίσως ευτυχισμένος. Δεν ξέρω, μπορεί να οφείλεται, στον καλό καιρό. Έφαγα, στα γρήγορα μια φέτα ψωμί με μέλι και βούτυρο και ήπια, ένα φλιτζάνι δυνατό καφέ. Σκέτο, με πολύ ζάχαρη. Διότι, θα χρειαζόμουν την ενέργεια που δίνει. Λόγω, της εργασίας που επρόκειτο να κάνω στην στέγη. Και εκείνο το σημείο της, είναι κάπως απομακρυσμένο. Αλλά, θα πρέπει να διορθώσω την βάση του, και να τοποθετήσω τα κεραμίδια πίσω στην θέση τους. Αλλιώς, με την πρώτη βροχή θα ποτίσουν οι γωνιές των τοίχων του σαλονιού, κάνοντας την υγρασία χειρότερη. Και τον πόνο της μέσης μου αφόρητο. Έκατσα λίγο ακόμη, μέχρι να χωνέψω. Η ώρα ήταν 10,50. Βγήκα έξω με το κουτί των εργαλείων μου. Πήρα την σκάλα, και ανέβηκα μέχρι επάνω στην σκεπή. Σαν να ένοιωθα ζαλάδα. αλλά, δεν έδωσα σημασία. Στάθηκα για λίγο, στο προτελευταίο σκαλί και είδα την θέα από ψηλά. Μου άρεσε αυτό που είδα. Τα δέντρα του δάσους, ήταν σαν ένα λαμπρό πράσινο σκέπασμα το οποίο, μου θύμιζε εκείνο το δάσος που περικύκλωνε το πατρικό μου. το Lonewood, στον Καναδά. Και αμέσως, μου ήρθε σαν χείμαρρος η εικόνα του πατέρα μου, της γκουβερνάντας μου, του μπάτλερ που μας πήγαινε βόλτα. Η λίμνη, δίπλα στο υποστατικό με εκείνα τα γαλάζια, και καθαρά νερά της.Την γυναίκα μου την Catherine,τα παιδιά μου. καθώς, και τα μάτια της Roxanne.Του έρωτα, των στερνών μου χρόνων. Αμέσως, η εικόνα θόλωσε. το σημείο της σκεπής, δεν το έβλεπα καλά. Δάκρυα, κάλυπταν τα πάντα. Και κυλούσαν, καυτά στο πρόσωπό μου. Αλλά έπρεπε, να φτάσω το συγκεκριμένο σημείο. Ανέβηκα στο τελευταίο σκαλί, και έβαλα το γόνατό μου επάνω σε ένα από τα κεραμίδια. Προσεκτικά, μπουσουλούσα προς το μέρος όπου υπήρχε το πρόβλημα, έχοντας την ζώνη με τα εργαλεία μου, δεμένη στην μέση μου. Και εκεί που πλησίαζα, μια δεσμίδα από τα κεραμίδια, υποχώρησε από το βάρος μου. Γλίστρησα προσπαθώντας, απεγνωσμένα να πιαστώ από κάπου. και μετά, έπεσα με την πλάτη κάτω στο έδαφος του κήπου. Αμέσως ένοιωσα, έναν οξύ πόνο να με διαπερνά από το ένα μέρος του σώματος στο άλλο. Σαν με χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα, προερχόμενο από το γυμνό μέρος ενός καλωδίου. Παράλληλα, δεν μπορούσα να κουνήσω τα μέλη μου. Κάτι υγρό, με μεταλλική γεύση άρχισε να ρέει από το στόμα μου. Κατάλαβα ότι ήταν αίμα. Ταυτόχρονα, ένοιωθα τον εγκέφαλο μου να εκρήγνυται. Να βλέπω λευκές κουκκίδες, οι οποίες στην συνέχεια, να ενώνονται σε ένα λευκό φως. Σαν εκείνο, που είχα δει στο όνειρό με τον πατέρα μου. Και έξαφνα τελείωσαν όλα. Δεν πονούσα πια. Αντιθέτως, διαπίστωσα έκπληκτος ότι αιωρόμουν. Έβλεπα, τους γείτονες να μαζεύονται ταραγμένοι πάνω από το σώμα μου. Το τελευταίο, ήταν βουτηγμένο μέσα σε μια λίμνη από αίμα. Μετά, είδα το Wesley με τα όμορφα και περιποιημένα σπίτια του. το οποίο, έγινε το δεύτερο σπίτι, λιμάνι, και καταφύγιό μου από τους εφιάλτες και τον πόνο του Καναδά. Καθώς, και το γύρω δάσος που κάλυπτε το χωριό σαν ένας όμορφος, πράσινος, μεταξωτός μανδύας. Στην συνέχεια, γύρισα και είδα το ρολόι στο καμπαναριό της εκκλησίας. Ήταν 11 η ώρα το πρωί. Το φως ολοένα δυνάμωνε και με κύκλωνε. Και ύστερα. Τίποτε...... . Εφημερίδα New Chronicles of Wesley. Στήλη διάφορων νέων. Κοινωνικά. Την χθεσινή μέρα Παρασκευή, εικοστής Αυγούστου του 1950 και ώρα 11 το πρωί, ο εξηνταπεντάχρονος συνταξιούχος εργάτης James Howlett γνωστός και ως Logan πέθανε, ύστερα από πτώση όταν προσπάθησε να ανέβει, στην στέγη του σπιτιού του προκειμένου να την επιδιορθώσει. Ο θάνατος, ήταν ακαριαίος. Ήταν παντρεμένος με την Catherine, του γένους Garner με καταγωγή, από την κωμόπολη του Κάνσας ονόματι Heaven. Δεν έχει παιδιά καθώς αυτά, πέθαναν σε μικρή ηλικία. Τέλος, η κηδεία του θα γίνει, την μεθαυριανή ημέρα -Κυριακή το μεσημέρι στις 13 00 στην Επισκοπική Εκκλησία. Ενώ η ταφή του, θα λάβει χώρα στον λόφο της περιοχής. Η Μετεμψύχωση. Ονομάζομαι Tomas MacNeill γνωστός, ή ως Tomas Logan. Η, ως Wolverine. Δηλαδή, ο απόλυτος Λύκος που πιάνει τα αρνιά -τους κακοποιούς. και είμαι, αστυνομικός ντετέκτιβ με ειδικότητα, στην έρευνα ανθρωποκτονιών. Όπως, και μερικών ειδεχθών εγκλημάτων Όπως πορνεία, ναρκωτικά, και παιδεραστία. Το επώνυμο Logan μου το έδωσε η υπηρεσία, ως κάλυμμα στις αποστολές μου. Αλλά, με την πολύχρονη χρήση του το υιοθέτησα και εγώ ο ίδιος. Οπότε, όλοι πλην, της ταυτότητας και της εφορίας με ξέρουν, πια μόνο με το επώνυμο αυτό. Παρότι που, το πραγματικό μου είναι McNeill. Ενώ, το προσωνύμιο Wolverine, μου το έδωσαν οι συνάδελφοι από τον δημοφιλή ήρωα της Marvel (που έγινε must στα κόμικς, όταν πρωτοβγήκε λίγο μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ) επειδή, όπως και εκείνος είμαι εξίσου ικανός και αποτελεσματικός στο να κατατροπώνω τους κακούς της ιστορίας. Μεταξύ μας, εγώ είμαι πολύ καλύτερος από αυτόν. Όμως, ανεξάρτητα από παρατσούκλια ή όχι,οι συνθήκες της δουλείας μου ώρες ώρες είναι σκληρές και δύσκολες. Και μερικές από τις υποθέσεις, που έχω διαχειριστεί έως τώρα είτε, στην ενεργό δράση είτε, τώρα στο γραφείο σου αφήνουν, σημάδια στην ψυχή. Για παράδειγμα, όταν πριν από λίγο καιρό βρέθηκε, το πτώμα ενός μικρού επτάχρονου κοριτσιού, μέσα σε ένα χαντάκι. και αφού, από τις ιατροδικαστικές εξετάσεις διαπιστώθηκε, ότι είχε βιαστεί προηγουμένως έβλεπα, εφιάλτες. Δεν ξέρω γιατί αντιδρώ έτσι. Ίσως ξεπερνώ, τα όρια μου. Όμως, αυτό είναι μια από τις προϋποθέσεις της δουλειάς ενός ντετέκτιβ. Η βασικότερη, από όλες. Να ξεπερνάς τα όριά σου, τόσο σωματικά όσο, και πνευματικά. προκειμένου, να διαλευκάνεις με απόλυτη επιτυχία, τις υποθέσεις τις οποίες σου ανατίθενται. Όπως, και για την σωστή άσκηση των καθηκόντων σου ως ειδικού αστυνομικού έναντι, της κοινωνίας . Ακολούθως, το τμήμα μου στην Νέα Υόρκη καλύπτει, ένα ευρύτερο σύνολο περιοχών τα υποσύνολα των οποίων, είναι φυτώρια για κάθε μορφής έγκλημα. Δεν ξέρω. ώρες ώρες, αναρωτιέμαι που πάει όλος αυτός ο κόπος, μιας κοινωνίας στο να προστατευτεί. Κάθε φορά, τα ίδια και χειρότερα. Και βεβαίως, να μην αντιλέγω έχουμε πλέον, και νέες γκάμες εγκληματιών οι οποίες, είναι πολύ εξελιγμένες από αυτό που γνώριζα έως τώρα. Αλλά πως προέκυψε, να γίνω ντετέκτιβ; ούτε και εγώ δεν ξέρω. Λάθος. μάλλον ξέρω. Από μικρό παιδί, βλέποντας ασπρόμαυρες ταινίες τόσο, στον κινηματογράφο. Όσο και στην τηλεόραση που είχαμε, στο σαλόνι του πατρικού μου- που ήταν στην συνοικία Bushwick στο Brooklyn - έβλεπα, ωραίους τύπους που στην γλώσσα των εφήβων ονομάζονται κουλ, ντυμένοι με ωραία σικάτα κουστούμια, και πεντακάθαρες και προσεγμένες καμπαρντίνες. Ακόμη θυμάμαι, τον τρόπο με τον οποίο ο ηθοποιός Gary Grand έβγαζε το πιστόλι του, μέσα από την τσέπη της κομψής καμπαρντίνας του. Καμιά σχέση με εμάς, που θα πρέπει να ντυνόμαστε ανάλογα, με την περίσταση. Δηλαδή, με τζιν, με μπουφάν, και με σκούφο. Εγώ προσωπικά, φορώ είτε κοντομάνικα, είτε φανέλα. Αλλά, με μπουφάν και τζιν. Είμαι λίγο βρομιάρης, και ατημέλητος. αλλά οι γυναίκες, με βρίσκουν πολύ γοητευτικό. Όμως, δεν φορώ ποτέ εσώρουχα. Έτσι, όταν προκύψει ότι προκύψει μπαίνω, απευθείας στην ουσία. Δεν ξέρω για εσάς. αλλά, όσον αφορά εμένα το συγκεκριμένο, αρέσει πολύ στις γυναίκες. Όσον αφορά τα χαρακτηριστικά μου, αυτά είναι κάπως αξιοσημείωτα. Είμαι κανονικού αναστήματος, ένα και εβδομήντα πέντε αλλά γεροδεμένος, με μαύρα μαλλιά, ψιλά και πλατιά ζυγωματικά, και έντονα λοξά μπλε μάτια σαν του λύκου. Και με τα μαλλιά μου, πυκνά σαν χαίτη και με το πρόσωπο, αξύριστο οι συνάδελφοί μου με φωνάζουν Λυκομάτη .Αλλά οι γυναίκες, εκτός που δεν φορώ εσώρουχα και από την ακαταμάχητη γοητεία μου( μάλλον για αυτό, φταίει η καταγωγή της μητέρας μου από την Ιρλανδία) βρίσκουν, την φυσιογνωμία μου πολύ sexy. Ο πατέρας μου, ονομαζόταν John McNeill με μακρινές ρίζες από το Inverness της Σκωτίας. η μητέρα μου, ονόματι Rose Ο Halloran έχει βόρειο-ιρλανδέζικες ρίζες και συγκεκριμένα, από το Δουβλίνο. Και οι δύο, παιδιά μεταναστών έζησαν και μεγάλωσαν, στην Νέα Υόρκη την αχανή πόλη. Όμως, ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Γεννήθηκα, στις 20 Αυγούστου του 1950 ημέρα Παρασκευή και ώρα 11 το πρωί, σε ένα δημόσιο νοσοκομείο κάπου, στις παρυφές της μεγάλης πόλης. Όταν, με πρωτοείδε η μητέρα μου είπε με παράπονο πόσο, άσχημος είναι ο μοναχογιός της. Όμως με λάτρεψε. Και εγώ παρότι, την φτώχεια μας -η μητέρα μου δούλευε, εργάτρια σε εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων και ο πατέρας μου, υδραυλικός- εντούτοις, είχα ευτυχισμένα και χορτάτα χρόνια. Δεν είχαμε τα περιττά, είχαμε όμως τα πάντα. τίποτε, δεν έλειπε από το σπίτι μας. Ακόμη, και σήμερα σκέπτομαι με νοσταλγία, τα χρόνια που πέρασα στο πατρικό μου σπίτι. Ακολούθως, επειδή δεν είχα λεφτά για να σπουδάσω προκειμένου, να γίνω αφενός δικηγόρος. και αφετέρου, να γλιτώσω την επιστράτευση για τον πόλεμο του Βιετνάμ το 67, με κατέταξαν υποχρεωτικά ως στρατιώτης για την νοτιοανατολική Ασία. Για να κατατροπώσω, τους κιτρινιάρηδες που δεν μου έφταιγαν σε τίποτε. Άλλωστε, την ίδια τύχη με εμένα είχαν και εκατοντάδες άλλοι φτωχοί νέοι, μεγάλο ποσοστό των οποίων χάθηκαν στην κρεατομηχανή του πολέμου. Ενώ, όσοι από αυτούς τους στρατιώτες επιβίωσαν, ήταν σακατεμένοι. είτε σωματικά, είτε, ψυχολογικά και στην καλύτερη περίπτωση, όπως συνέβη με εμένα, με δυνατές κρίσεις μελαγχολίας. Αλλά κάποια στιγμή, η θητεία μου εκεί τελείωσε, επέστρεψα πίσω στην πατρίδα -η οποία σημειωτέων βρισκόταν υπό μεγάλη ταραχή. (Οι φοιτητές και οι πολίτες έβγαιναν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι τόσο για τον πόλεμο του Βιετνάμ όσο και για την διαφθορά της κυβέρνησης Νίξον, αστυνομικοί με γκλόκ να κτυπούν αλύπητα όλο αυτό τον κόσμο συναυλίες διαμαρτυρίας με αποκορύφωμα εκείνη του Woodstock-). και στην συνέχεια, πήγα και έδωσα στην σχολή αστυνομικών. και έτσι, έγινα ντετέκτιβ. Μπορεί, να μην έγινα δικηγόρος αλλά, βοηθώ την Δικαιοσύνη να ασκήσει το λειτούργημά της με το να πιάνω εγκληματίες, και να δίνω ψωμί στους υπερασπιστές τους δικηγόρους . Τα χρόνια περνούσαν -ακόμη περνούν- .Την δεκαετία του 80 ήμουν τριάντα χρονών, έζησα το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή μιας ολόκληρης εποχής. Είδα, την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τον οριστικό θάνατο, της Ανατολικής Γερμανίας. μετά ,ήρθαν τα χ- files το Διαδίκτυο, οι επενδύσεις σε αυτό. και στις αρχές, του 2000, όντας κοντά στα πενήντα μου και μένοντας πλέον σε γραφείο καθοδηγώντας, τις αποστολές είδα, την πτώση των Διδύμων Πύργων. το τέλος, μιας ανέμελης εποχής, και την εισαγωγή της αμερικάνικης κοινωνίας, στην Ισλαμική τρομοκρατία. Και τώρα, το 2008 κοντά στην σύνταξη ζω, την οικονομική κρίση, που μαστίζει την χώρα. Ύστερα, από το μπάμ των δανείων φούσκα τόσο στην ίδια την Αμερική όσο και σε άλλες χώρες. Ωστόσο, το τίμημα ήταν βαρύ. Τα θύματα ανέρχονται συνεχώς σε εκατομμύρια κόσμο ο οποίος, έχασε και χάνει την δουλειά του. Κάθε φορά, περνώντας έξω από το παράρτημα του ΟΑΕΔ της περιοχής όπου εργάζομαι βλέπω, ουρές ανέργων για μια θέση εργασίας οι οποίες, ολοένα και αυξάνονται. Και σκέπτομαι ότι στην εποχή μου, ο καθένας μπορούσε εύκολα να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά. Τώρα, για να βρεις δουλεία σε φαστφουντάδικο θα πρέπει να πληρώσεις, ένα κάρο λεφτά δανεικά σε κολέγια. Αλλά το χειρότερο είναι, ότι με το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων πολλοί έχασαν, εκτός από την δουλεία τους και τα σπίτια τους.Επίσης ο κόσμος, δεν είναι πια ο ίδιος που γνώριζα και έζησα. Τίποτε, δεν λειτουργεί πλέον όπως τα ήξερα .Παντού υπάρχει φθορά και σε όλες τις φάσεις της ζωής,στην δουλειά στις σχέσεις με τους άλλους. Ακόμα και στις αντίστοιχες διαπροσωπικές. Δεν υπάρχει πια εμπιστοσύνη. Αλλά επιφυλακτικότητα, ακόμη και φόβο. Οπότε, συγκρίνοντας την δική μου εποχή με το σήμερα, θα σας πω το εξής: Τα χρόνια μου, όσο depasse και αν ακούγεται αυτό, ήταν πιο αθώα, πιο ανέμελα, πιο δημιουργικά, και πιο ασφαλή. Ξέροντας παράλληλα, ποιος είναι ο φίλος σου και ποιος, είναι ο εχθρός σου. Αλλά και χρόνια, με απόλυτη ελευθερία, και χαβαλέ. Τώρα, αισθάνομαι ότι βρισκόμαστε σε φάση αβεβαιότητας. και με την τρομοκρατία από πίσω τα πράγματα, γίνονται ολοένα και πιο εφιαλτικά. Όσον αφορά, την δική μου κατάσταση, είμαι μόνος. Και μένω σε μια ξύλινη μονοκατοικία έξω, στις παρυφές μίας επαρχιακής κωμόπολης ονόματι Wesley πετριγυρισμένη από απέραντες δασικές εκτάσεις. Η κωμόπολη αυτή, απέχει με το αυτοκίνητο δύο ώρες μακριά από την Νέα Υόρκη. και μου αρέσει διότι, η Wesley είναι το καταφύγιο μου. Ακολούθως, το σπιτάκι όπου και διαμένω, είναι δίπλα στο δάσος είναι 60 τετραγωνικών μέτρων, με μια κουζίνα, ένα μικρό μπάνιο, ένα μεγάλο σαλόνι που είναι ταυτόχρονα και το υπνοδωμάτιό μου, όπως και βεράντα. Οπότε, κάποιος με την λογική που διακατέχεται πλέον, σε τεράστιο φάσμα του πληθυσμού των ΗΠΑ στην οποία, τα σπίτια με μεγάλα έως τεράστια τετραγωνικά μέτρα- είναι τα πλέον ιδανικά- θα μπορούσε, να το αποκαλέσει και χαμοκέλα. αλλά, δεν αστειεύομαι καθόλου με αυτό. Το σπίτι είναι, το βασίλειο του κάθε άνδρα ο οποίος, θα πρέπει να το υπερασπίζεται. Και εγώ, δεν αποτελώ εξαίρεση στον συγκεκριμένο κανόνα. και στην περίπτωσή μου, κανένας δεν τολμά να αποκαλέσει το σπίτι μου με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Συν των άλλων, δεν είμαι ψώνιο, για να κοκορεύομαι σε άλλους ότι έχω μεγάλο σπίτι και αυτοκίνητο μάρκας, και παράλληλα να χρωστώ της Μιχαλούς στις τράπεζες. τρέμοντας ταυτόχρονα, μήπως απολυθώ και χάσω το σπίτι μου σε Πλειστηριασμούς. Ζω, με ότι βγάζω δεν πάω ποτέ πάνω από τις δυνατότητές μου και οδηγώ, μια αντίκα servollet του 55 την οποία, την έχω επισκευάσει μονάχος μου. Δεν έχω τηλεόραση. αλλά, διαβάζω πολύ εφημερίδες- θέλω να ενημερώνομαι για τα πάντα- κυρίως, για την πολιτική κατάσταση και την οικονομία.Επίσης διαβάζω, και Κλασσική Λογοτεχνία– Όπως τα Ομηρικά Έπη ,Dickens, και Shakespeare. Τις ελεύθερες ώρες μου, τις περνώ με κάτι πολύ καλά φιλαράκια τα οποία με επισκέπτονται. ή το αντίστροφο, τους επισκέπτομαι και εγώ. Πάντοτε πίστευα, στην κοινωνικότητα. Άλλωστε, είναι ωραίο να έχεις φίλους, να συζητάς για τα πάντα, και για όλα έξω στην βεράντα, με μια μπύρα στο χέρι και με νύχτες με μπάρμπεκιου. Όλοι μας είμαστε μπακούρια, και μας αρέσει, αν κάποιες φορές θέλουμε μια συζυγική συντροφιά τις νύχτες. Αλλά από αυτά που έχουμε δει και ακούσει από άλλους συναδέλφους με διαζύγια και με παιδιά σε προάστια είπαμε να το αφήσουμε καλύτερα. Όμως καμιά φορά αυτό μας τσούζει λιγάκι αλλά, μας περνά αμέσως. Ωστόσο, κακά τα ψέματα ώρες ώρες πεθαίνω από μοναξιά. Ίσως, να αναρωτηθείτε αν αγάπησα πραγματικά κάποια γυναίκα. Και όμως, όσο και αν σας φαίνεται απίθανο λόγω, της ιδιοσυγκρασίας μου ένιωσα, την αγάπη και τον έρωτα. και μάλιστα θυελλώδη, στο πρόσωπο μιας νεαρής δικηγόρου ονόματι Kathryn Lee Garner. Γόνος, μιας πλούσιας οικογένειας γελαδάρηδων του Τέξας με απαρχές, από την μεριά του πατέρα της από το Κάνσας και ιδιαίτερα, από την πόλη Heaven. Είχαμε γνωριστεί, σε ένα γνωστό μπαρ στέκι στο Μανχάταν, και εκεί άρχισε το ειδύλλιο. Όμως, δεν κράτησε για πολύ. Διότι εκείνη, έφυγε από την Αμερική προκειμένου να εργαστεί, σε μια νομική εταιρεία η οποία, ειδικεύεται στο κλάδο της αγοροπωλησίας μετοχών στο Σίτυ του Λονδίνου. Αλλά, άξιζε τον κόπο. Όμως, υπάρχουν στιγμές, που την σκέπτομαι: Τι να κάνει άραγε; που να είναι τώρα; Αν ζει με κάποιον άλλο; Αν απέκτησε οικογένεια αν αν αν.....Πάντως, όπου και να είναι, εύχομαι να είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Επίσης, φοβάμαι τον Θάνατο. Όσο περίεργο και αν αυτό ακούγεται στην περίπτωσή μου, με τόσα που έχω βιώσει .Όπως, και να πεθάνω μόνος. Καμιά φορά, πιάνω τον εαυτό μου να παραδέχεται ότι θα ήθελα μια σύζυγο η οποία στον χαρακτήρα, να μοιάζει με εκείνον της μητέρας μου. Γλυκιά και τρυφερή η οποία,- να φτιάχνει ωραίο σπιτικό φαγητό- και να πεθάνουμε μαζί. Αλλά, από την άλλη μεριά η αλανιάρα φύση μου, θέλει άλλα. φρέσκα, πικάντικα, και με ποικιλία. καταλαβαίνετε τι εννοώ. Μιας λοιπόν, που είμαστε ελεύθεροι και συνεπώς, δεν έχουμε παιδιά σκυλιά και τέτοια, όλοι μαζί πηγαίνουμε σε αγώνες baseball και Basket. Παράλληλα, μας αρέσει να παρακολουθούμε είτε κλασσικό κινηματογράφο είτε Star Trek .Εμένα, μου αρέσουν και τα δύο. αλλά οι γκόμενες, προτιμούν να βλέπουν το sex and the city. την Kim Cardasian και την orphra. Πολύ σοβαρές εκπομπές. βοηθούν, στην ανάπτυξη του εγκεφάλου τους. Οπότε, προσωπικά τις περιορίζω σε εξόδους σε μπαρ. ή εστιατόρια άντε, και κανένα λουλούδι και ύστερα, οδηγούμαστε στα καυτά σεντόνια. Άλλωστε, γιατί να κουράζομαι με φαγωμάρες; Όπως, να αποβλακώνομαι με τις συζητήσεις τους; Επίσης υπάρχουν φορές, που όλα μαζί τα φιλαράκια διαβάζουμε και κόμικς. πολλά κόμικς. Εμένα προσωπικά, μου αρέσουν εκείνα με τον Δόκτωρ Spock του Star Trek. ο Βουλκάνιος, με τα μυτερά αυτιά; καταλάβετε ποιον εννοώ – Πιστεύω ότι καμιά φορά, είναι ωραίο με την φαντασία σου να πετάς, με ένα εξελιγμένο διαστημόπλοιο. και να φεύγεις, μακριά από τον κάδο με τα σκατά που λέγεται Γη, ταξιδεύοντας σε άλλους γαλαξίες, με άλλους πολιτισμούς φτιαγμένους με πραγματικά πολιτισμένα όντα. και όχι σαν εμάς, που είμαστε απόγονοι των πιθήκων. Τώρα τελευταία, κάποιοι από τους φίλους έπαθαν κόλλημα με τον Wolverine ο οποίος, βγάζει ατσαλένια νύχια μέσα από την παλάμη του.Συν των άλλων τους αρέσει επειδή είναι cool, καπνίζει πούρα. Όχι τσιγάρα , ντύνεται ως cowboy και τα λέει έξω από τα δόντια.Πράγμα περίεργο, για έναν Καναδό (διότι είναι απο τον Καναδά. Οπότε σύμφωνα με τους φίλους μου οι Καναδοί δεν είναι έτσι .Λες και τους έχουν ζήσει ) όντας αντισυμβατικός έχοντας τους δικούς του τρόπους .Μου αρέσει, όταν οι φίλοι μου λένε την λέξη αντισυμβατικός διότι, έχει μεγάλη πλάκα-Δίνει μια άλλη διάσταση στο θέμα,ανεξαρτήτως λογικής. Οπότε, όταν τονίζουν το συγκεκριμένο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας του εν λόγω χάρτινου χαρακτήρα μου έρχεται να βάλω τα γέλια.Αλλά συγκρατιέμαι- κάποιες φορές με δυσκολία -για να μην τους προσβάλλω. Όμως, ο ήρωας αυτός μου θύμισε και μια πρόσφατη υπόθεση δολοφονίας μιας Drag Queen. Ενώ, ο δράστης του εγκλήματος ήταν ντυμένος, ακριβώς με τον ήρωα του εν λόγω κόμικς. Ήταν ψυχικά διαταραγμένος, διότι πίστευε ότι στο να απομακρύνει, ελεεινά ηθικά παράσιτα που μολύνουν την ψυχή και τα μυαλά των κατοίκων της Αμερικής, κάνει καλό στην κοινωνία. Και για αυτό, ο Καναδός λυκάνθρωπος μου προκαλεί άγχος. Όμως, αρέσει τόσο στους φανατικούς του οπαδούς (όπως δυστυχώς, ήταν και εκείνος ο ψυχασθενής δολοφόνος) - Σε εκείνα τα φιλαράκια μου όσο, και στα πιτσιρίκια. Άλλωστε, δεν είμαι ειδήμονας στους ήρωες κόμικς παρότι, αυτά μου αρέσουν. Απλά, είμαι διευθυντής του Τμήματος Ειδικών Επιχειρήσεων ενός αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης. Παραδόξως τον τελευταίο καιρό, οι συνάδελφοί μου στην υπηρεσία προκειμένου να με πειράξουν με αποκαλούν όλο και πιο συχνά Wolverine. Επειδή άκουσον άκουσον σαν φυσιογνωμία μοιάζω αρκετά, στον εν λόγω χάρτινο χαρακτήρα!!. Αλλά εγώ, δεν τους δίνω σημασία. Τους απαντώ ότι, πιο πολύ μοιάζω στον Dr Spock παρά στον καναδικό λυκάνθρωπο. Όμως, ένας άλλος λόγος που ο συγκεκριμένος ήρωας μου προκαλεί άγχος είναι το γεγονός, ότι έχω το ίδιο χαρακτηριστικό με εκείνον. Βγάζω, αυτά τα τεράστια-αιχμηρότατα νύχια από τα χέρια μου. Και ιδιαίτερα από τους συνδέσμους. μεταξύ του κεφαλωτού οστού και των καρπομετακάρπιων συνδέσμων(Με άλλα λόγια τα σημεία μεταξύ, της παλάμης και των δακτύλων). Όπως και εκείνος. Και φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως, αυτό το μυστικό γίνει γνωστό. Και ιδιαίτερα σε λάθος αυτιά. Πρόσεχα. Και προσέχω να μην τραυματιστώ για να μην το μάθει ούτε ο γιατρός. Κανείς, από το περιβάλλον μου δεν το ξέρει. Εκτός, από τους γονείς μου. Οι οποίοι σημειωτέον, μου είπαν να μην ντρέπομαι για αυτήν μου, την ιδιαιτερότητα. Διότι είμαι, ένα σπανιότατο θαύμα της Φύσης. Ένα πολύτιμο δώρο, για εκείνους που με αγαπούν. Και πότε, αυτά εμφανίζονται; Όταν είμαι ή εξαγριωμένος, ή φοβερά στρεσαρισμένος. Η, όταν η ζωή μου βρίσκεται σε κίνδυνο. Σαν η Μητέρα Φύση, με προίκισε με το ίδιο όπλο που έδωσε και στα αιλουροειδή . Για την άμυνά μου. Παράλληλα, όταν μου συμβαίνει αυτό, τρέχει αίμα από την σάρκα μου. εκεί, που είναι οι εκδοχείς. Και πονώ πολύ. Ύστερα όταν ηρεμήσω, τα νύχια μου( τα οποία σημειωτέον είναι ελαχίστως καμπυλωτά), βυθίζονται μέσα στην σάρκα.Αυτό, είναι το πλέον θανάσιμο όπλο μου από συμπυκνωμένο μείγμα, κερατίνης και οστού. Και το βίωσαν, ουκ ολίγοι από τους εγκληματίες που έπεσαν σε εμένα. Μάλιστα, όσοι από αυτούς καταφέρουν και μιλήσουν λένε, στους συναδέλφους μου αυτά, που εμφανίζονται στα χέρια μου. Βεβαίως, εγώ τους διαψεύδω, οι άλλοι γελούν με τα λεγάμενα τους, και τους σέρνουν ντουγρού στην Στενή. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι λυκάνθρωπος. Σωστά Ε; Μάλλον, είμαι εξαιρετικά σπάνιος. Και ολίγον τι γλυκούλης. Επιπρόσθετα, βγάζω νύχια και στα πόδια αλλά, δεν είναι το ίδιο με το μυστικό των χεριών μου. Πάντως, το να κόβεις τα νύχια των ποδιών σου κάνει καλό στις κάλτσες σου. Παραταύτα, εκείνο το χαρακτηριστικό μου που εστιάζεται στα χέρια μου- μου θυμίζει πολύ έντονα και την καταγωγή του εν λόγω ήρωα . Τον Καναδά. Και αναφέροντας την συγκεκριμένη χώρα θα σας εξομολογηθώ κάτι,Για κάποιον αλλόκοτο λόγο εκείνο το μέρος, μου προκαλεί θλίψη. Και αυτό είναι αλήθεια. Όσες φορές, άκουγα ή έβλεπα κάτι, που αφορούσε το συγκεκριμένο κράτος. είτε φωτογραφίες, είτε ντοκιμαντέρ για τα ζώα να ήταν αυτό, κάτι με έκανε να κλάψω. Όσο για τον Νιαγάρα, μου θυμίζει εκείνον της λεκάνης της τουαλέτας. Όμως, υπάρχει και κάτι άλλο που θέλω να σας ομολογήσω.Το οποίο, με βασανίζει πολύ καιρό τώρα. Εδώ και δύο χρόνια υποφέρω από περίεργα όνειρα τα οποία στην συνέχεια μετατρέπονται σε εφιάλτες. Σε αυτά λοιπόν, βλέπω ότι ζω ως παιδί ονόματι James Howlett στα τέλη του 19ου αιώνα σε μια επιβλητική έπαυλη κτισμένη επάνω στον λόφου ενός χωριού κάπου ,στον Καναδά. Και συγκεκριμένα στο Cold Lake, στην Alberta και ότι οι γονείς μου ονομάζονταν John και Elizabeth. Από την άλλη μεριά και οι παππούδες μου, από την μεριά του πατέρα μου ονομάζονταν John και Elizabeth. Αυτό όμως, δεν σημαίνει κάτι.Διότι, πάρα πολλοί από εμάς που είμαστε απόγονοι των κατοίκων των νησιών της Βρετανίας και της Ιρλανδίας έχουμε, αυτά τα ονόματα τα οποία είναι από τα πιο κοινά. Παράλληλα, στα όνειρά αυτά βλέπω και ένα κορίτσι ονόματι Rose με υπέροχα πυρρόξανθα μαλλιά, (την οποία για κάποιον ανεξήγητο λόγο νιώθω ότι με προστατεύει από κάτι κακό σαν να είναι ο φύλακας άγγελός μου ). Όπως επίσης, να έχω για παππού μου έναν περίεργο και άκρως αντιπαθητικό γέρο ονόματι και αυτός James κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι, τα μακριά και σουβλερά νύχια των χεριών του. Τα οποία μοιάζουν, σαν εκείνα των αρπακτικών. Σαν εκείνα, που βγάζουν τα χέρια μου όταν βρίσκομαι σε άκρως δυσάρεστες καταστάσεις. Στην συνέχεια, βλέπω τον εαυτό μου να είναι ντυμένος με περίεργα ρούχα από εκείνα που φορούσαν τα πλουσιόπαιδα εκείνης της εποχής, και να παίζω με ένα ρακένδυτο παιδί ονόματι Σκύλος. Αλλά είπαμε. στα όνειρα, όλα γίνονται, όλα είναι πιθανά. Μετά, εκεί που παίζουμε με αυτό το αγόρι, ανάμεσα στους θαμνώδεις φράκτες βλέπω ,έναν νεαρό γεροδεμένο άνδρα με τα ρούχα της δουλειάς, να έρχεται με άγριες διαθέσεις προς τα εμάς. Σαν να του είχαμε χαλάσει ένα μέρος του περιποιημένου κήπου του που, με τόση δυσκολία και κόπο το είχε φτιάξει .Και μέσα ,σε όλη εκείνη την βαβούρα του ονείρου μου υπέθεσα, ότι εκείνος ο άνθρωπος θα πρέπει να ήταν ο επιστάτης εκείνου του μέρους. Ξαφνικά, ο άνδρας αυτός στρέφεται καταπάνω σε εκείνο το παιδί, και αρχίζει να ξεσπά επάνω του με κλωτσιές και με γροθιές. Και ταυτόχρονα, να πετάγονται αίματα κομμάτια του εγκεφάλου του και σάρκες από παντού. Δεν μπορώ, να σας περιγράψω τα ουρλιαχτά εκείνου του κακορίζικου πλάσματος που πέθαινε από τα κτυπήματα εκείνου του τέρατος –Ήταν φοβερά, και σπαρακτικά. Την ίδια στιγμή, εγώ με τρεμάμενα χέρια , να ψάχνω με φρενήρεις κινήσεις παντού σε όλο μου το σώμα για το όπλο της υπηρεσίας μου προκειμένου να τον εξουδετερώσω. Αλλά, δεν το βρίσκω. Και αρχίζω, να κλαίω και να τον παρακαλώ να σταματήσει. Σαν να ήμουν, ένας ιδιότυπος Οδυσσέας που έβλεπε τον Κύκλωπα να τρώει τους συντρόφους του.Χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι για αυτό.. Αλλά εκείνος, δεν με άκουγε.Αντιθέτως, συνέχιζε να γρονθοκοπεί με αμείωτη ένταση το νεκρό παιδί .Σαν ο σκοπός του, να ήταν να το κάνει ένα με το χώμα .Βλέπω ανήμπορος, το πίσω μέρος του σώματός του.Η μπλούζα του έκρυβε ένα τρομερό κορμό, γεμάτο μύες ενώ στο κέντρο της, ήταν μια τεράστια κηλίδα από ιδρώτα.Και αναρωτιόμουν, πως θα τα έβγαζα πέρα με έναν τόσο σωματώδη τύπο. Ύστερα, αφού έχει τελειώσει το ειδεχθές έργο του, έρχεται σε εμένα λέγοντας μου ότι το όνομα του είναι Tomas Logan. Περιέργως ο άνδρας αυτός, είναι ίδιος με εμένα στην φάτσα. Σαν να βλέπω, τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Αλλά διαβολικό. Παράλληλα, αυτό το πλάσμα του νυκτερινού μου εφιάλτη με πληροφορεί ότι είναι ο πραγματικός πατέρας μου, και ότι είναι η σειρά μου να πεθάνω από το ξύλο. Και αμέσως μετά, σηκώνει την ζωστήρα του στην αγκράφα του οποίου, είχαν προσκολληθεί μέρη από την φαιά ουσία του δύστυχου θύματος. Όπως και κομμάτια, από το κρανιακό οστό το οποίο ήταν καλυμμένο με μαλλιά. Ήταν ακριβώς, τα ίδια που έβλεπα στους τόπους εγκλημάτων δηλαδή απομεινάρια κρανίων, καλυμμένο με μαλλιά διασκορπισμένα από εδώ και εκεί, ως αποτέλεσμα επισοκρότησης ή πιστολιού ή κοντόκαννης καραμπίνας. και εν το μεταξύ εγώ, να μένω παράλυτος από αυτήν την φρίκη, Και δη ανίκανος. η, να φωνάξω για βοήθεια ή, να τρέξω γρήγορα και μακριά, προκειμένου να σωθώ και για να προστατευτώ κλαίγοντας για την φρικτή μοίρα που έτυχε στον φίλο μου. Την ίδια στιγμή , όλα κινούνται σε αργή ροή. Σαν να επρόκειτο, για ταινία του κινηματογράφου, το φιλμ της οποίας κολλούσε. Το υποκείμενο αυτό, ντυμένο με ένα μπλουτζίν της εποχής και με κίτρινο καρό ξεκούμπωτο πουκάμισο, έρχεται απευθείας σε εμένα. Τόσο το πρόσωπο, του συγκεκριμένου άνδρα. Όσο, και τα ρούχα του να μην αναφέρω, και τα χέρια του ήταν καλυμμένα, με αίματα. Η ζώνη έσταζε, από το υγρό ιστό του σώματος του νεκρού. ενώ στη αγκράφα, ένα πολύ συμπαγή πράγμα, είχαν σκαλώσει κομμάτια από σπασμένο οστό κρεμασμένα, από τα μαλλιά του θύματος. Συν των άλλων, ήταν καλυμμένη, με κομμάτια από τον εγκέφαλο του .Ακριβώς πίσω του, είναι το πτώμα του άτυχου παιδιού το κεφάλι του δεν υπάρχει πλέον. Διότι, είχε πολτοποιηθεί και δη μετατραπεί σε μια άμορφη μάζα από τα βιαιότητα κτυπήματα.Ενώ παντού, υπάρχουν κομμάτια, από ότι είχε απομείνει από το κρανίο, και το περιεχόμενό του. Και αίμα. πολύ αίμα. Ποτέ στην ζωή μου, δεν έχω δει και βιώσει μια τέτοια σκληρότητα, σαν εκείνη που βίωνα στο συγκεκριμένο όνειρο. Ως στρατιώτης στον Πόλεμο του Βιετνάμ, που πολέμησα στην περιοχή Να Τράγκ κοντά στο Ανώι είδα, αυτά που είδα και βίωσα. αλλά, ήταν πόλεμος μεταξύ ανδρών. Ακόμη και στην καριέρα μου, ως αστυνομικός βίωσα άγριες συμπλοκές με μερικούς, σκληροτράχηλους τύπους στους δρόμους. Αλλά όλα αυτά ωχριούσαν, μπροστά σε αυτήν την πρωτοφανή θηριωδία. Και που; Επάνω σε ένα δύστυχο, και ανυπεράσπιστο παιδί.Για το οποίο ήμουν ανήμπορος να το σώσω.Και ενθυμούμενος τον Οδυσσέα ένιωσα, ότι αντιθέτως με αυτόν εγώ, απέτυχα να γλιτώσω εκείνο τον σύντροφό μου στο παιχνίδι, από τα τρομερά χέρια εκείνου του άνδρα. Δεν μπόρεσα, να τον τυφλώσω και στην προκειμένη περίπτωση να τον σκοτώσω.. Όμως, ο εφιάλτης μου δεν είχε τέλος .Μάταια προσπαθούσα, να ανοίξω τα μάτια μου αλλά, δεν μπορούσα. Σαν κάτι με κρατούσε εκεί, στο ταραγμένο εκείνο κόσμο και στο ανθρωπόμορφο τέρας. Ακολούθως, αυτό άρχισε να μου λέει ότι εκτός ότι ήταν ο πραγματικός μου πατέρας η μητέρα μου, η Elizabeth ήταν μια γοητευτική, και καυτή σκρόφα. και ότι σκόπευαν, να φύγουν μαζί. Παράλληλα, όσο συνέχιζε να μου μιλά τόσο, με πλησίαζε και εγώ παγωμένος σαν άγαλμα, δεν μπορούσα να κινηθώ. Ύστερα, άρχιζε να βρίζει τον πατέρα μου John με διάφορους ανεκδιήγητους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Όπως ανίκανο,και άχρηστο. Και εγώ να φωνάζω κλαίγοντας γοερά, ότι δεν ήταν αλήθεια .Και ξαφνικά, ετοιμάζεται να με χτυπήσει με την ζώνη του, η μεταλλική αγκράφα της οποίας, είχε αφύσικο βάρος(σαν να είναι, σιδερένια σφαίρα. από εκείνες, που έβαζαν κάποτε στα κανόνια). Και σε αυτό το σημείο, ξυπνώ κάθιδρος ουρλιάζοντας στο σκοτάδι. Σαν τον Λύκο, που ουρλιάζει ανάμεσα στα δέντρα του δάσους. Ταυτόχρονα, τα επιπλέον νύχια μου έχουν βγει. Σε όλο το μέγεθός τους .Και να τρέχει το δικό μου αίμα λερώνοντας τα πάντα. Μαξιλάρια, σεντόνια, και τις πιτζάμες μου. Οι εφιάλτες αυτοί εμφανίζονταν, στον ύπνο μου σχεδόν κάθε βράδυ –εκεί, όταν έκλειναν τα μάτια μου βρισκόμουν πάλι στο ίδιο μέρος. με την ίδια κοπέλα, ονόματι Rose η οποία είχε πυρρόξανθα μαλλιά. Ένα υπέροχο και πολυτελή, για τα δεδομένα της περιοχής μέγαρο, με ωραίους κήπους. μετά, βρίσκομαι με εκείνο το αγόρι σε κάποιον από αυτούς, ξέρετε εκείνους τους κήπους που είναι φτιαγμένοι ως φράκτες, μονάχα από θάμνους –είμαι, ευτυχισμένος με τον φίλο μου ονόματι Σκύλο το ίδιο και αυτός. Μετά, τρέχουμε ανάμεσα σε αυτούς, γελώντας και παίζοντας και ξαφνικά εμφανίζεται ο απόλυτος τρόμος. Ο άνδρας ο οποίος σκοτώνει, με πραγματικά άγριο τρόπο εκείνο το παιδί τα ουρλιαχτά του οποίου, είναι τρομακτικά. εγώ, να ψάχνω το όπλο της υπηρεσίας μου και να μην μπορώ να το βρω. Μα, πως γίνεται αφού είμαι παιδί ενός άλλου αιώνα να κατέχω, ένα ρεβόλβερ της αστυνομίας του 21ου αιώνα; Και ύστερα, να μου λέει ότι είναι ο πραγματικός μου πατέρας. και ότι ετοιμάζεται, να με σκοτώσει.Στην συνέχεια, εγώ ένας ολόκληρος άνδρας που έχει ζήσει καταστάσεις με το κουτάλι, πρώτα στον πόλεμο και ύστερα στην υπηρεσία, να φωνάζει στον ύπνο του ότι είμαι γιος του John McNeill γιου με σκωτσέζικες ρίζες και Αμερικανός πολίτης. και όχι Καναδός. Μια μέρα λοιπόν το πράγμα, έφτασε σε τέτοιο βαθμό που σηκώθηκα κάθιδρος, και έντρομος και μεταξύ ύπνου και ξύπνου, και λέγοντας ταυτόχρονα το Ave Maria πήρα το πιστόλι, και άρχισα να πυροβολώ προς την κατεύθυνση εκείνου, του ανθρωπόμορφου δαίμονα. Που στοίχειωνε τον ύπνο μου. και στην πραγματικότητα, τους τοίχους του δωματίου μου. από τα αριστερά προς την ντουλάπα. Για καλή μου τύχη δεν είχα φιλοξενούμενο, εκείνο το βράδυ στο σπίτι το οποίο ευτυχώς είναι σε δάσος. οπότε, δεν είχα θέμα ή με γείτονες ή, με περαστικούς (-μην τυχόν και εξοστρακιζόταν καμία, σφαίρα με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα) .Μήπως συν των άλλων, έβλεπαν το μυστικό μου .Που ήταν τα νύχια τα οποία είχαν βγει, από τα οστά του πάνω μέρους της παλάμης. Εκεί, στους συνδέσμους. Τέλος πάντων. Πήγα στο γιατρό, έκανα ακτινολογικές εξετάσεις στον εγκέφαλο μήπως, όλα αυτά είναι αποτέλεσμα κάποιου όγκου – πληρώνοντας, ένα κάρο λεφτά από την ασφαλιστική μου. Αυτή και η εφορία ώρες ώρες είναι πληγές, για την αμερικανική κοινωνία. Αλλά, τι να γίνει. ευτυχώς, δεν μου βρήκε τίποτε. Στην συνέχεια, ήταν να πάω σε ψυχολόγο. Αλλά, έδιωξα αυτήν την σκέψη από το μυαλό διότι, για κάποιον λόγο, φοβάμαι τους ψυχολόγους. Τότε, ένας φίλος μου είπε να πάω να ψάξω τις ρίζες μου.Εκεί στον Καναδά. Μήπως, όλα αυτά είναι σημάδια μιας άλλης ζωής που έζησα, πριν να γεννηθώ ως τέτοιος που είμαι σήμερα. και του απαντώ «αν είμαστε ποτέ σοβαροί τι σχέση έχω εγώ με ένα παιδί που έζησε σε ένα μέγαρο κάπου στον Καναδά στα τέλη του 19ου αιώνα» Συνεχίζοντας. «Άσε, αυτά είναι μαλακίες. Όταν, κάποιος πεθαίνει, πεθαίνει για τα καλά σύμφωνα με τις επιταγές της Καθολικής Εκκλησιάς.- είμαι καθολικός- δεν υπάρχει μετεμψύχωση».Και τα λοιπά. Και όμως, παιδιά ,έκανα τον κόπο και επισκέφτηκα τον βορεινό μας γείτονα . Και τελικά βρήκα την άκρη. Αφού έψαξα διεξοδικά, για το που βρίσκεται η εν λόγω περιοχή κατάφερα, και την βρήκα. Είναι ένα χωριό ονόματι Lonewood στην επαρχία Cold Lake, στην Alberta. Πήγα στο μέρος που βλέπω στα όνειρα μου, και είδα τον λόφο επάνω στο οποίο υπήρχαν τα ερείπια μιας έπαυλης η οποία, κάποτε δέσποζε στην περιοχή. Περιττό να σας πληροφορήσω ότι, μόλις αντίκρισα όλα αυτά μου ερχόταν σκοτοδίνες και τρέμουλα. διότι, τόσο το συγκεκριμένο μέρος όσο και ο λόφος με τα απομεινάρια του μεγάρου είναι τα ίδια, που έβλεπα στους εφιάλτες μου. Ύστερα από το αρχικό σοκ, πήγα σε ένα μπαρ για να πιω κάτι προκειμένου, να συνέλθω. Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κανείς, παρά μονάχα ο μπάρμαν ο οποίος, τύγχανε να είναι και ο ιδιοκτήτης. Τον συμπάθησα αμέσως τον τύπο, αλλά επειδή κατάλαβε ότι είμαι ξένος με ρώτησε, τι κάνω στο χωρίο του. Εγώ, για τους λόγους που σας ανέφερα προηγουμένως, δεν του φανέρωσα τον πραγματικό σκοπό της επίσκεψής μου στο χωριό. Αντίθετα, του είπα ότι είμαι ένας Νεοϋρκέζος τουρίστας αρχιτέκτονας στο επάγγελμα ο οποίος, ενδιαφέρεται για τις παλαιές κατοικίες. Διότι από αυτές, παίρνω ιδέες για την δουλεία μου. Και επειδή είχα δει, την συγκεκριμένη έπαυλη από φωτογραφίες και γκραβούρες εκείνης της εποχής πήρα το θάρρος, να έρθω να την δω από κοντά .Τότε ο μπάρμαν, αφού με κέρασε μια μπύρα ως καλωσόρισμα μιας και δεν έρχονται τουρίστες στα μέρη του άρχισε, να μου μιλά για την ιστορία του μεγάρου και για ποιο λόγο δεν υπάρχει πια. Μου είπε λοιπόν ότι εκεί, διέμενε μια πολύ πλούσια οικογένεια οι Howlett επικεφαλής της οποίας, ήταν ένας γέρος ονόματι James. Ο τελευταίος, ήταν ένας αυτοδημιούργητος μεγιστάνας του χαλκού στην κατοχή του οποίου, ήταν σχεδόν όλα τα ορυχεία του συγκεκριμένου μετάλλου της περιοχής. Όμως, ήταν μεγάλο κάθαρμα. Ακολούθως, ο άνθρωπος αυτός είχε έναν γιο, ονόματι John ή έτσι πίστευε ο κόσμος τότε. Ενώ η γυναίκα του γιου του, ονόματι Elizabeth ήταν μια πολύ όμορφη, εξίσου από πλούσια οικογένεια. Αλλά, ψυχασθενής η οποία είχε παράλληλο ερωτικό δεσμό με έναν επιστάτη του κτήματος ονόματι Tomas Logan.- τονίζοντας παράλληλα, ότι «για την εποχή της ήταν μεγάλη σκρόφα».Οπότε, σύμφωνα με τα γεγονότα που έφτασαν μέχρι τις μέρες μας αυτή, σκόπευε να το σκάσει με εκείνο τον επιστάτη παίρνοντας μαζί της, τα χρήματα, και τα κοσμήματα της οικογένειας. Και ότι ο νόμιμος σύζυγος της, ήταν πολύ καλός άνθρωπος. «δεν του άξιζε τέτοια γυναίκα». -Να με συγχωρήσετε για τους χαρακτηρισμούς αλλά αυτοί, δεν είναι δικοί μου. Όταν πρόκειται, για υποθέσεις συζυγικής απιστίας οι άνθρωποι των απομονωμένων περιοχών, και ιδιαίτερα οι γυναίκες είναι, πολύ αυστηροί και σκληροί στους χαρακτηρισμούς. Ιδιαίτερα οι γυναίκες- Αυτοί λοιπόν, σύμφωνα με την ιστορία είχαν και δύο παιδιά. το ένα πέθανε, το άλλο ονόματι James διέφυγε, με την βοήθεια της νεαρής γκουβερνάντας του μιας Ιρλανδής ονόματι Rose Ο Hara. Επίσης ο Tomas Logan, είχε έναν γιο ονόματι Σκύλο τον οποίο, και κακομεταχειριζόταν πολύ άσχημα. Αλλά όταν άκουσα, από το στόμα εκείνου του ιδιοκτήτη μπαρ. και το όνομα του άτυχου παιδιού, και το γεγονός ότι, το γρονθοκοπούσε και το κλοτσούσε λυσσαλέα και άγρια παντού, σε όλο του το σώμα. Ακόμη, και στο πρόσωπο και το κεφάλι σοκαρίστηκα. Και όταν μου ανέφερε ότι, ο πατέρας του διασκέδαζε με το να χτυπά, το αγόρι με την ζωστήρα η αγκράφα της οποίας, ήταν συμπαγής και βαριά τότε. Αρρώστησα. Και στο μυαλό μου ήρθαν ξαφνικά, οι εικόνες του εφιάλτη μου. Με τα φρικτά ουρλιαχτά εκείνου του παιδιού, ο ήχος του κρανίου που θρυμματιζόταν, τα κομμάτια του όπως και το περιεχόμενο του, να πετάγονται παντού. Καθώς, και την αφύσικα χοντρή μεταλλική αγκράφα καλυμμένη, με τα απομεινάρια του κρανίου κρεμασμένα, σε αυτήν από τα μαλλιά του θύματος. Εκείνη η αγκράφα. Όμως, όταν ρώτησα για τον James προκειμένου, να διώξω αυτές τις σκέψεις. Όπως, και να ξεπεράσω αυτά που μόλις άκουσα ο μπάρμαν, μου ανέφερε ότι σύμφωνα με φήμες άλλαξε το επώνυμό του από Howlett σε Logan.Εργάστηκε, ως εργάτης σε οικοδομές και ότι είχε, δυο παιδιά που πέθαναν. Και συνεχίζοντας ο μπάρμαν ανέφερε, με μια δόση σαρκασμού ότι το επώνυμο Logan, δεν ήταν τυχαίο. Αλλά, ήταν το επώνυμο του πραγματικού πατέρα του ο οποίος, ήταν εκείνος ο επιστάτης. Διότι, «δεν υπήρχαν άλλοι με το συγκεκριμένο επώνυμο, ανάμεσα στο προσωπικό. ούτε, κανένας άλλος δεν πηδιόταν με δαύτον» (Και πάλι να με συγχωρήσετε, αλλά οι χαρακτηρισμοί δεν ήταν από εμένα. Αλλά, μεταφέρω αυτολεξεί τα λόγια του μπάρμαν). Ύστερα, με ρώτησε ότι αν η επιλογή του συγκεκριμένου επωνύμου ήταν, τραγική ειρωνεία. Αλλά καλύτερα, μου σύστησε να πάω στην τοπική βιβλιοθήκη. Εκεί, υπάρχει ένας ηλικιωμένος βιβλιοθηκάριος ονόματι κύριος Jimmy Kenneth ο οποίος, γνωρίζει τα γεγονότα με κάθε λεπτομέρεια. Διότι, ο προ προ προ πάππους του εργαζόταν, ως μπάτλερ για την οικογένεια αυτήν. Τότε, τον ευχαρίστησα για το κέρασμα του, και τις πληροφορίες και έφυγα για να πάω στην βιβλιοθήκη. Ευτυχώς, ήταν καθημερινή και πρωί οπότε, δεν θα την έβρισκα κλειστή. Και άλλες περίεργες συμπτώσεις ...... Τέλος, να μην σας πολυλογώ πήγα στο κτήριο όπου στεγάζονταν η δημοτική βιβλιοθήκη. Ένα πολύ ωραίο, και ζεστό μέρος το οποίο σε ταξίδευε πίσω στον χρόνο. σε μια άλλη όμορφη εποχή, πολύ όμορφη. Ζήτησα τον βιβλιοθηκάριο, για δήθεν πληροφορίες για την έπαυλη και με την πείρα, που απέκτησα στην απόσπαση πληροφοριών ως ντετέκτιβ, άρχισα με τρόπο να τον ξεψαχνίζω για τα πάντα. Επίσης, όταν του ζήτησα αν η βιβλιοθήκη έχει στην κατοχή της, τυχόν φωτογραφικό υλικό. Η πορτρέτα της οικογένειας λόγω, της σημαντικής παρουσίας της σε αυτήν την περιοχή τότε, ο κύριος Kenneth μου απάντησε ότι: Όσον αφορά, τα πορτρέτα αυτά δεν υπάρχουν πλέον. Διότι, αυτά χάθηκαν στην πυρκαγιά που κατέφαγε τα πάντα και η οποία, είχε προκληθεί από ένα, αναμμένο κούτσουρο στο δωμάτιο του γέρου.-ο τελευταίος, πέθανε μέσα στις φλόγες. Όμως προς μεγάλη μου ανακούφιση, μου ανέφερε ότι είχε φωτογραφίες της εποχής που έδειχναν, τα πορτρέτα αυτά. Όπως, και πολλές άλλες που απεικόνιζαν, τόσο την ίδια την έπαυλη. Όσο και τους κατόχους τους μαζί με όλο το προσωπικό του υποστατικού. Αλλά, τις έχει φυλαγμένες στην αποθήκη. Και όταν του το ζήτησα, αν γινόταν να τις δω αυτός συμφώνησε. Μου είπε να περιμένω για λίγα λεπτά ,και αμέσως πήγε εκεί για να μου τις φέρει. Και λίγο μετά, επέστρεψε με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί χρώματος σκούρο γκρι. Από εκείνα, που φυλάσσονται τα αρχειακά έγγραφα. Και άρχισε να μου δείχνει, πολλές φωτογραφίες. Ανάμεσα σε αυτές, συγκαταλέγονταν και μερικά σκίτσα που απεικόνιζαν, διάφορες κτιριακές εγκαταστάσεις ,που συγκροτούσαν την έπαυλη. Όπως, και άλλα εξ αυτών που απεικόνιζαν ανθρώπους. Συν των άλλων, στα αρχεία υπήρχαν, και αποκόμματα εφημερίδων εκείνης της εποχής με αρθρογραφίες, που ενημέρωναν για κάποιο φοβερό δυστύχημα. Όπως, και για την πυρκαγιά που κατάστρεψε το υποστατικό. Όταν όμως είδα, τους ανθρώπους που απεικονίζονταν στα συγκεκριμένα αρχειακά υλικά, και με τον υπάλληλο να μου λέει ποιος είναι ο καθένας από αυτούς, αμέσως πάγωσε το αίμα μου. Τα πρόσωπα ήταν τα ίδια, που έβλεπα στα όνειρα μου. Είδα επίσης, και το αγόρι ντυμένο με ακριβά ρούχα εκείνης της εποχής. ακριβώς τα ίδια, με εκείνα που έβλεπα στον ύπνο μου. Είδα, και εκείνη την κοπέλα την Rose ίδια ακριβώς όπως την έβλεπα, ακόμη στα όνειρά μου. Όπως επίσης, και τον φτωχό και ρακένδυτο αγόρι ονόματι Σκύλος. Και ο Tomas Logan ο επιστάτης; «Αυτός, σκοτώθηκε από τον γιό του μακαρίτη του Τζον με γροθιές» μου απάντησε ο υπάλληλος. αλλά, διαθέτουμε σκίτσα της εποχής που τον απεικονίζουν. Μου έδειξε ένα και τότε, ένοιωσα ζαλάδα.Ήταν, μια ακριβέστατη περιγραφή του προσώπου του που έβλεπα στους εφιάλτες μου- για το οποίο θα πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν, πολύ ωραίο. Και τότε σκέφτηκα ότι εκείνος ο Logan, εκτός από την γυναίκα του αφεντικού του, θα πρέπει να είχε πολλές κατακτήσεις στο ενεργητικό του. Και συγκρίνοντας το σκίτσο, που απεικόνιζε τον επιστάτη με εκείνο του συζύγου της Elizabeth, από την φωτογραφία του πορτρέτου έδειχνε, τον νόμιμο σύζυγο να είναι ένας άνδρας. Όχι άσχημος, άλλα ούτε και ιδιαίτερα ωραίος. Και συνεπώς, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο Tomas Logan ήταν, όντας πολύ εντυπωσιακός άνδρας σε σχέση, με εκείνον τον John. Συν των άλλων, συμπέρανα ότι θα πρέπει να ήταν εξίσου πολύ γοητευτικός. Και ίσως, υποθέτω ίσως, η γυναίκα εκείνου του John να βρήκε σε αυτόν τον εργάτη του υποστατικού, έναν άνδρα με κατανόηση για αυτήν. Στοιχεία, που έλειπαν από την συμπεριφορά του νόμιμου συζύγου της. Και όμως, αυτό έπαψε να ισχύει στην περίπτωσή τόσο του συζύγου της όσο και της ιδίας, όταν ο βιβλιοθηκάριος φανέρωσε όλη την αλήθεια. Για τα πάντα, χωρίς να λείπει ούτε η παραμικρή λεπτομέρεια. Όπως συμβαίνει, με τους πραγματικά καλούς μάρτυρες στις μέρες μου. Σαφείς, οξυδερκείς, και λεπτομερείς στις καταθέσεις τους χωρίς, να κρύβουν ή, να αλλοιώνουν στοιχεία. Δίνοντας με ακρίβεια, την αληθινή παράθεση των γεγονότων που συνέβησαν. Και δεδομένου, από όλα εκείνα που άκουσα από το στόμα του γέρου υπαλλήλου, με έκαναν να καταλάβω διάφορα. και συνεπώς, να καταλήξω στα ανάλογα συμπεράσματα. Για εκείνη την εποχή, η Elizabeth όμορφη από πλούσια οικογένεια, παντρεμένη με έναν εξίσου πλούσιο σύζυγο με καλό χαρακτήρα, θεωρούταν σχεδόν από όλους πολύ τυχερή γυναίκα. Ακόμη και σήμερα, αν ζούσε και έχοντας ακριβώς την ίδια τύχη, το ίδιο θα σκεπτόμασταν όλοι μας. Συμπεριλαμβανομένου και εμού, του ιδίου. Ασχέτως, που κανένας δεν γνώριζε, το τι συνέβαινε μέσα στην έπαυλη εντούτοις, μακάριζαν την τύχη της. Και αυτό, ήταν απολύτως λογικό όταν οι συνθήκες, τόσο της απασχόλησης όσο, και της διαβίωσης ήταν σκληρές, για το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων. και ιδιαίτερα των γυναικών. Και η εν λόγω κυρία, είχε το χρυσό λαχείο που την αξίωσε να μην τις βιώσει. Διότι, τις βίωσε και η δική μου μητέρα ως εργάτρια υφασμάτων, με πολλές ώρες κάπου 12 και 6 μέρες της εβδομάδας. Ξαφνικά, συγκρίνοντας αυτήν την κυρία με την μητέρα μου. Αλλά και με άλλες γυναίκες, που συνάντησα στην ζωή μου. ακόμη, και με φυλακισμένες ένιωσα, κάτι σαν οργή και αγανάκτηση. Η γυναίκα αυτή δεν, είχε το δικαίωμα να κάνει αυτά που έκανε στην οικογένειά της. Τα είχε όλα. αγάπη, καλή θέση η οποία ήταν κατοχυρωμένη από την γέννησή της. Όπως και χρήματα, μεγαλωμένη τόσο από το πατρικό της όσο και ως παντρεμένη. μέλος, μιας εξίσου πλούσιας οικογένειας. Συν των άλλων, είχε έναν σύζυγο που την λάτρευε, και ένα μικρό παιδί που της έδινε μέχρι και την καρδιά του στο πιάτο. Ποτέ της, δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτε, για να αποκτήσει όλα αυτά. Δεν χρειάστηκε να σηκώσει ούτε, ένα φύλλο χαρτί πεσμένο μπροστά ακριβώς στα πόδια της. Ούτε, να παλέψει σκληρά, προκειμένου να αποδείξει την αξία της. Είτε στην θέση της, στην κοινωνία. είτε, στην καρδιά ενός άνδρα όπως γινόταν, και γίνεται, για το σύνολο όλων των γυναικών. Όπως να δώσει, σκληρές μάχες για την αγάπη του γιου της . Ταυτόχρονα, με την πείρα μου ως αστυνομικού και ζυγίζοντας όλες τις πληροφορίες και τα γεγονότα έκρινα, και πιστεύω σωστά και με βεβαιότητα ότι ,η μακαρίτισσα θα πρέπει να είχε απαίσιο χαρακτήρα -Όχι απαραίτητα βίαιο - ο οποίος δεν δικαιολογιόταν. Τόσο, εξαιτίας της θέσης της. Όσο, και εξαιτίας της καταγωγής της. Ήταν ράθυμη, από μονάχη της. Δεν είχε ουσιαστικά ενδιαφέροντα, τα οποία να της δώσουν πραγματική αξία, στην καθημερινότητά της. Όπως για παράδειγμα, να συμμετέχει ενεργά σε διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις, όπως έκαναν οι λοιπές κυρίες της τάξης της. Να διδάξει, ανάγνωση και γραφή στα παιδιά του χωριού. Να φροντίζει, αν έχουν τροφές και ρούχα ιδιαίτερα τα φτωχότερα από αυτά. Να δείξει, ένα στοιχείο ότι νοιάζεται για τον χώρο που την τίμησε να είναι κυρία του. Λόγου χάρη, να ενδιαφερθεί πως λειτουργεί το υποστατικό. Έτσι ώστε, σε περίπτωση που συνέβαινε κάτι ή στον σύζυγό της ή, στον πεθερό της να έχει την πείρα. και την γνώση να αντιμετωπίσει τυχών προκλήσεις. Όπως έκαναν, και άλλες σύζυγοι αυτοδημιούργητων ανδρών όχι απαραίτητα μεγιστάνων. Δεν την ενδιέφερε, πως βγαίνει το χρήμα το οποίο, της έδινε την δυνατότητα παροχής ,κάθε πολυτέλειας. Όπως επίσης, και την άνεση να συν βρίσκεται τις νύχτες με εκείνον τον επιστάτη. Προφανώς, την ίδια στάση όσον αφορά το εν λόγω θέμα, θα είχε και έναντι του πατρικού της. Και από ότι φάνηκε, επειδή δεν είχε έναν ουσιαστικό σκοπό στην μίζερη κατά εμέ ζωή της, έστω κάτι βρε αδελφέ. ο οποίος, να την κάνει να σηκωθεί από το κρεβάτι της νωρίς το πρωί, εμφάνισε νευρασθένεια η οποία, με τον θάνατο του πρώτου της παιδιού χειροτέρευσε. Διότι η ανιαρή ζωή. Η ζωή, χωρίς πραγματικό νόημα αρρωσταίνει. Επιπρόσθετα, δεν είχε την παραμικρή έγνοια ή προβληματισμό για την δυστυχία, που διαδραματίζονταν γύρω της. Αλλά, και ενοποιών της. Και αναφέρομαι τόσο, στην περίπτωση του γιου της όσο, και για εκείνη του κακόμοιρου του Σκύλου. Έβλεπε, κάθε μέρα από το παράθυρο του δωματίου όπου ήταν κλεισμένη, εκείνο το ρακένδυτο και ταλαιπωρημένο παιδί, γεμάτο μώλωπες. και δεν έκανε, ακριβώς τίποτε για να το σώσει από τα δόντια του λύκου. Ήξερε, ότι ο γιος της την χρειαζόταν κοντά του δίπλα του και αυτή, δεν υπήρχε πουθενά. Να του δώσει, πραγματική αγάπη. να το προστατεύσει, από τις προσβολές του πεθερού της όπως, με πληροφόρησε ο βιβλιοθηκάριος.Να του σταθεί, σαν πραγματική μάνα να του εμφυσήσει όραμα, και πραγματικές ηθικές αρχές. Όπως έκανε η δική μου μητέρα, η Rose o Halloran μια φτωχή, και αγράμματη γυναίκα. Όπως έκαναν, και θα έκαναν όλες οι σωστές μητέρες, ανεξαρτήτου τάξης και εποχής .Όπως, έκανε και εκείνη η αξιέπαινη γκουβερνάντα για να το προστατεύσει. τις γενναίες πράξεις της οποίας μου αφηγήθηκε ο βιβλιοθηκάριος και το όνομα της οποίας είναι το ίδιο με εκείνο της μητέρας μου. Αλλά, το μόνο που ένοιαζε την εν λόγω κυρία ήταν, πως θα περνά καλά με τον Logan. Τον νόθο γιο, του γέρου. Το πως να τον ικανοποιεί, με κάθε τρόπο. Και προκειμένου αυτή, να περνά καλά. τόσο συναισθηματικά, όσο και σωματικά, κατάστρεψε τα πάντα. δίνοντας όλους εκείνους που την αγαπούσαν, θυσία στο ορθωμένο πέος του Tomas Logan. Και από ότι φάνηκε, το συγκεκριμένο μέλος της ανατομίας του ανδρικού σώματος του εν λόγω ατόμου, ήταν ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξής της. Για αυτό έκανε αυτά που έκανε.Παράλληλα πιστεύω, ότι αν δεν είχε όλη εκείνη την άνεση. Αν είχε αυστηρούς, αλλά σωστούς γονείς. αν είχε να παλέψει σκληρά για να τα αποκτήσει, τότε θα γινόταν άνθρωπος. Μια πραγματική αγωνίστρια της ζωής Και όχι κάθαρμα. Άλλωστε, για αυτό το τελευταίο ταίριαζαν στον χαρακτήρα η Elizabeth και ο Επιστάτης. διότι, ήταν ακριβώς ίδιοι. Το ίδιο σκληροί διότι η σκληρότητα έχει διαφοροποιήσεις - και η παγερή αδιαφορία είναι μορφή σκληρότητας. Όπως και το ίδιο δειλοί. διότι, τόσο ο επιστάτης όσο και εκείνη, αντί να φύγουν από εκεί και να αντιμετωπίσουν μόνοι τους τις δυσκολίες, προτιμούσαν, να κρύβονται πίσω από την ασφάλεια που τους παρείχαν άλλοι. Ήταν επίσης το ίδιο οκνηροί. δηλαδή, αντί ο καθένας τους,με τον δικό τους τρόπο να παλέψουν και να σταθούν στην ζωή τους. Ζώντας ανεξάρτητοι, με αξιοπρέπεια επέλεγαν, να ζουν παρασιτικά εις βάρος άλλων. Όπως, να τρώνε από το χέρι το οποίο τους τάιζε έστω, και αν αυτό ήταν κάθαρμα. αλλά ταυτόχρονα, να το φτύνουν. Ας δούλευε αλλού ο Logan. Ας έκανε, δύο και τρεις δουλειές να τρέχει, από το πρωί μέχρι το βράδυ αντί, να μυξοκλαίγεται για την τύχη του, και να ξευτελίζεται καθημερινά ο ανδρικός εγωισμός του .Αλλά από ότι φάνηκε, δεν είχε τσαγανό και αξιοπρέπεια. Ούτε, για τον ίδιο του τον εαυτό. Προτιμούσε, να κάνει τον χαμάλη, να τον φτύνουν πατέρας και αδελφός, να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις προσβολές τους, να το ρίχνει στο πιοτό. Και το χειρότερο από όλα αυτά; Να ξεσπά αλύπητα, στο φτωχό παιδί του εξαιτίας, της ανικανότητας του. Όπως, και να το χρησιμοποιεί ως μέσω εκδίκησης όπως απεδείχθη, στη περίπτωση της γκουβερνάντας. Δηλαδή της Rose. Επίσης,( και αυτό είναι το πλέον εμετικό)πάντοτε εκ του ασφαλούς, προτιμούσε να κάνει τον επιβήτορα, προς ικανοποίηση του γενετήσιου ενστίκτου της κυρίας. Χωρίς, ο κρετίνος να σκεφτεί ότι οι πραγματικοί άνδρες, πρώτα στέκονται στα πόδια τους, και ύστερα έχουν την αξίωση να πάνε με γυναίκες. Δεν ζουν, εις βάρος της σκληρής δουλείας, και του κόπου άλλων ανδρών. Ούτε βεβαίως, τους κλέβουν τις συζύγους. Οι αληθινοί άνδρες, δεν φοβούνται την ζωή, δεν δειλιάζουν στις δυσκολίες, δεν τα βάζουν με τους αδύναμους και φτωχότερους από αυτούς. Αντιθέτως, τους προστατεύουν. Και κρατούν τον λόγο τους. Με άλλα λόγια, είναι άνδρες με αρχίδια. και ως τέτοιοι, σέβονται τις συντρόφους τους. Ξέρουν, ότι όταν είσαι καλή πάστα, είτε εσύ είσαι εργάτης, ή απλός υπάλληλος, ή μεγιστάνας τότε, σε θέλουν οι γυναίκες. Όπως συμβαίνει, και στο ζωικό περιβάλλον. Τα θηλυκά, πάνε στο καλό αρσενικό. Συν των άλλων, σέβονται την τιμή και την αξιοπρέπειά τους. Και πάνε με τις κυρίες- ως σύντροφοί- ως ίσοι, σε όλα. Όχι ως πόρνες. Και ξέρετε και κάτι; Τσαντίστηκα πραγματικά με τον γέρο. Όχι μονάχα για τον χαρακτήρα του. Αλλά, επειδή δεν πέταξε αυτόν τον αχρείο, αυτόν τον μαλάκα, αυτόν τον θρασύτατο λεχρίτη, έξω με τις κλωτσιές προστατεύοντας με αυτόν τον τρόπο, τον κακόμοιρο τον Σκύλο. Η κυρία ήταν δυστυχισμένη; Δεν είχε επικοινωνία με τον σύζυγο της; Αν ναι ήταν σωστό να νιώσει έτσι. Άλλωστε, έχασε και ένα παιδί και αυτό, είναι σεβαστό. Όμως αυτό, δεν της έδωσε το δικαίωμα να συνευρίσκεται με καθάρματα, εις βάρος όλων των άλλων. που και αυτοί πονούσαν με την απώλεια, αλλά δεν έκαναν αυτά τα πράγματα. Και άλλες γυναίκες, χάνουν τα παιδιά τους. αλλά, δεν πουλούν τις ψυχές των άλλων στο διάβολο. και ιδιαίτερα, εκείνων που τις αγαπούν και τις στηρίζουν προκειμένου αυτές, να νιώσουν καλύτερα. Δέχονται, με δύναμη και αξιοπρέπεια, αυτήν την σκληρή δοκιμασία.Επίσης, θέτω και αυτό το ερώτημα. Αφού ένιωθε δυσφορία, και από τις αναμνήσεις του θανάτου του πρώτου της γιου. Όπως, και από την συναισθηματική απουσία του συζύγου γιατί, δεν χώριζε να πάρει το παιδί μαζί της και να τσακιστεί να φύγει από εκεί μέσα; Έντιμα, θαρραλέα, και σωστά. Είχε λεφτά, με τα οποία θα μπορούσε να ζήσει, με τον γιο της μονάχη της .Με φειδώ και αξιοπρέπεια Χωρίς, να δίνει το δικαίωμα στους υπόλοιπους να συζητούν πίσω από την πλάτη της, για τον δεσμό της με τον Tomas Logan.Σχέση, η οποία είχε γίνει γνωστή από μέλη του οικιακού προσωπικού που μια μέρα, τους είχαν πιάσει μαζί .Σε έναν από τους στάβλους του υποστατικού.Και έκτοτε ήταν κοινό μυστικό -Ένα άλλο, αποδεικτικό στοιχείο που ανέφερε ο Βιβλιοθηκάριος-το οποίο, έδειχνε την αναξιότητα και την ευτέλεια της. Έναντι του εαυτού της, της θέσης, της και του σπιτικού της. -. Όμως, αντί να κάνει εκείνα που ανέφερα προηγουμένως, προτίμησε να πράξει αυτά που έκανε. Και εκείνη την στιγμή, ένιωσα αηδία και περιφρόνηση έναντι αυτής της γυναίκας Και αν αυτά, συνέβαιναν στην εποχή μου και στην επικράτεια του τμήματός μου τότε, εγώ ο ίδιος προσωπικά θα την ενσυλλάμβανα, και θα την οδηγούσα απευθείας στο Αυτόφωρο. Μαζί με τον γκόμενο. Και αν ήμουν κύριος, και αν μου επέτρεπε η υπηρεσία μου, θα την ανέκρινα με τον τρόπο που εμείς οι αστυνομικοί ανακρίνουμε τους σκληροτράχηλους δράστες. Πολύ αυστηρά, αλλά δίκαια. Διότι αυτή, ήταν μια εκ των κυρίων ηθικών αυτουργών αυτού του στυγερού εγκλήματος. Ενώ τον τύπο, ονόματι Logan, θα τον έσπαγα άγρια στο ξύλο .Πολύ άγρια και θα τον έχωνα στην Στενή. Σε κάποια φάση, ήμουν τόσο απορροφημένος από τις σκέψεις μου που δεν άκουσα, τον υπάλληλο να μου μιλά. Με αποτέλεσμα, να επαναλάβει ευγενικά, δυο φορές το όνομά μου προκειμένου, να επανέλθω στην πραγματικότητα της στιγμής. Στην συνέχεια μου είπε, ότι τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου είναι ίδια, με εκείνα του Tomas Logan. κάτι, που ούτε και εγώ ο ίδιος δεν το είχα προσέξει, όσο και αν παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Ξανακοίταξα το σκίτσο, και είχε δίκαιο. Τα χαρακτηριστικά του μακαρίτη είναι ίδια με τα δικά μου. Και εκείνη την στιγμή, ένιωσα ηλίθιος που δεν πρόσεξα την συγκεκριμένη λεπτομέρεια. Κάτι ασυγχώρητο, για ένα άτομο με ειδικότητα σαν την δική μου. Όμως, από την άλλη μεριά, τι σχέση έχω εγώ και η καταγωγή μου; Καμία απολύτως. Διότι, άνθρωπος ανθρώπου μοιάζει. συμβαίνει άλλωστε και συχνά. Όμως, ο Kenneth δεν καταλάμβανε και πολλά από αυτά. και με ρώτησε, με μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλά και με σοκ αν ήμουν, μακρινός συγγενής του. από φόβο, μήπως με τις πληροφορίες που μου έδωσε, πρόσβαλλε την καταγωγή μου. Εγώ αρνήθηκα ευγενικά. και του ανέφερα, το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειάς μου βλέποντας την ανακούφιση, στο πρόσωπό του. αν, και με κάποια επιφύλαξη. «Αλλά επειδή μου έκανε εντύπωση, το τέλος μιας τέτοιας οικογένειας μιας και για αυτήν, είχα ακούσει πολλά από φίλους. και από βιβλία, τότε ήρθα στην περιοχή σας». Δηλαδή, ψέματα και μαλακίες. Τι να του έλεγα; Ότι έπασχα από εφιάλτες και από μετεμψυχώσεις; Πάντως, χάρηκα πολύ όταν έμαθα ότι ο επιστάτης Logan σκοτώθηκε από τον ίδιο του τον γιο. Τον James και ο Σκύλος, το φτωχό και ανυπεράσπιστο αγόρι των ονείρων μου, έγινε γνωστός ως ο πολυδισεκατομυριούχος Βίκτωρας Γκριντ. ( Γνωρίζω τις επιχειρήσεις του οι οποίες υπάρχουν μέχρι και σήμερα ). Επίσης, ένιωσα μέχρι και ευτυχία επειδή, ο κάποτε φτωχός και πολύ βασανισμένος Σκύλος πέτυχε τόσα πολλά. Απέκτησε, την οικογένεια που δεν είχε, και πέθανε άνδρας με τιμή. Και όταν ρώτησα, τι απέγινε ο νόμιμος κληρονόμος του οίκου Howlett. Δηλαδή, ο James τότε, ο βιβλιοθηκάριος μου απάντησε ότι το ίδιο βράδυ της τραγωδίας, διέφυγε με την νεαρή γκουβερνάντα του Rose ύστερα, από απαίτηση του Γέρου. και κατέφυγαν, σε ένα απομονωμένο ορυχείο, κάπου στα βόρεια. πολύ μακριά -στην περιφέρεια Yukon .Και συνέχιζε ότι από σκόρπιες πληροφορίες, από αφηγήσεις ατόμων που δούλευαν σε οικοδομές, μακριά από το χωριό τους, και που έτυχαν να τον δουν, έγινε εργάτης στις οικοδομές. Και λίγο καιρό μετά, παντρεύτηκε μια Αμερικανίδα από το Κάνσας η οποία δούλευε ως γαζωτρια.Στο τμήμα των γυναικών, που απασχολούσαν γαζώτριες και μαγείρισσες στους εργάτες, σε μια από τις οικοδομικές επιχειρήσεις του Σκύλου Επειδή, δεν έβρισκε δουλεία στην πατρίδα της λόγω του μεγάλου Κράχ που μάστιζε τότε την Αμερική. Στην συνέχεια, ο βιβλιοθηκάριος, ανέφερε ότι απέκτησαν παιδιά τα οποία και πέθαναν. Και μετά, το ζευγάρι με το επώνυμο Logan, μετανάστευσε στις ΗΠΑ όπου και κατέληξαν, να μένουν σε ένα χωριό έξω από την Νέα Υόρκη ονόματι Wesley. Ο Logan, πέθανε το 50 μετά από πτώση όταν προσπάθησε, να ανέβει στην στέγη του σπιτιού του προκειμένου να επιδιορθώσει ένα μέρος της . Ακούγοντας αυτά, και ιδιαίτερα το όνομα της κωμόπολης όπου διαμένω με κυρίευσε, σοκ και τρόμος .Αλλά, και μια αίσθηση γαλήνης και ανακούφισης. ιδιαίτερα, για την κατάληξη του Σκύλου. Για τον μόνιμο κληρονόμο, δεν ένιωσα ακριβώς τίποτε άλλο παρά, θλίψη και πόνο. Πόνο που αυτό το παιδί, μέσα σε μια νύχτα έχασε τα πάντα. Όμως, εκεί που πόνεσε ακόμη πιο πολύ ήταν, ότι η Rose ο φύλακας άγγελος. Τόσο εκείνου του παιδιού, όσο και εμένα στους εφιάλτες μου, πέθανε ακαριαία σε μια άγρια συμπλοκή που είχε πάρει χώρα μεταξύ του Σκύλου και του James. «μάλλον, για τα κληρονομικά» συμπέρανε ο υπάλληλος της βιβλιοθήκης. Και όταν ρώτησα, γιατί η κοπέλα αυτή πήρε μέρος σε αυτήν την συμπλοκή, ο υπάλληλος μου απάντησε ότι, ήθελε να τους χωρίσει. Μόλις γύρισα πίσω στον τόπο μου,-μιας και έκανα διακοπές -τρόπος του λέγειν -στο Καναδά, άρχισα απευθείας και άμεσα να ψάχνω στα ληξιαρχεία της περιφέρειας της Νέας Υόρκης. (Στην οποία εντάσσεται, και η κωμόπολη όπου διαμένω) τα ονόματα, της οικογένειας Logan. πότε εκείνοι ήρθαν, σε αυτό το μέρος και εγκαταστάθηκαν σε αυτό. Και μετά, από τις πληροφορίες που μάζεψα από το ταξίδι μου στον Καναδά. συν, με πρόχειρους υπολογισμούς κατέληξα ότι οι Logan θα πρέπει να εγκαταστάθηκαν, εδώ στην περιοχή κάπου το 1935. Ζήτησα τους καταλόγους, με τους οποίους είχαν εγγραφεί οι κάτοικοι εκείνης της χρονιάς και εκεί, βρήκα το όνομα James Logan, και της συζύγου του. οι οποίοι ήρθαν, τις 20 Μαρτίου το 1935. Επιπρόσθετα, έμαθα και την ημερομηνία του θανάτου του, που ήταν ακριβώς η ημέρα και η ώρα που ήρθα εγώ στον κόσμο ως Tomas McNeill .γνωστός σε όλους ως Logan.Αυτό, που μπορώ να σας περιγράψω ήταν, το αίσθημα παράλυσης όπως και τάσεις λιποθυμίας, που ένιωσα όταν τα διάβασα .Όμως, είμαι λογικό άτομο. και βάζοντας την ψυχραιμία, και το μυαλό να δουλέψει στοιχεία, που με έσωσαν από πολλές κακοτοπιές στην καριέρα μου συμπέρανα, ότι μαζί με εμένα, εκείνη την στιγμή γεννιόταν και άλλα παιδιά. – Όμως, το επώνυμο Logan, το οποίο ήταν κάλυμμα για το πραγματικό όνομα Howlett για το αγόρι, είναι το ίδιο που μου έδωσε η υπηρεσία μου. Ακόμη και ο σκοπός, εκείνης της αλλαγής του επωνύμου μου στο να προστατευτώ, σε ορισμένες επικίνδυνες αποστολές ήταν, ακριβώς ο ίδιος που δόθηκε, σε εκείνο το παιδί. Προκειμένου, εκείνο να προστατευτεί ύστερα από την σοφή απόφαση εκείνης της νεαρής κοπέλας. της Rose .Άρα λοιπόν, όλο αυτό είναι κάτι παραπάνω από απλή σύμπτωση. Είναι αυτό που λένε στην γλώσσα της μεταφυσικής -Μετεμψύχωση. Οπότε ,μετά από την επίσκεψή μου αυτή κάποια πράγματα μέσα μου, άλλαξαν. Μήπως τελικά, υπάρχει μετεμψύχωση; Και συνεπώς μήπως λέγω, μήπως είμαι η μετεμψύχωση, εκείνου του μοναχικού παιδιού που έμεινε ορφανό, σε μια νύχτα, και ότι έπρεπε να ξεφύγει; Το οποίο, πάντοτε αναρωτιόταν, το γιατί να του συμβούν όλα αυτά; Μήπως, εκείνη η τραυματική του εμπειρία, με έκανε να γίνω ντετέκτιβ σε αυτήν την ζωή; Μήπως, η πραγματική μητέρα μου. εκείνη, που με έφερε στον κόσμο μια Παρασκευή του 1950 είναι, το πνεύμα εκείνης της νεαρής γκουβερνάντας που το προστάτεψε; Δεν ξέρω. πάντως, ότι και να είναι μετά από την επίσκεψη αυτή, οι εφιάλτες μου πέρασαν. Αλλά κάτι μένει στην ψυχή μου. κάτι μου λέει ότι εδώ, στην Χώρα του Καναδά είναι οι ρίζες μου. Ότι όλα αυτά τελείωσαν, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω, η ζωή γενικά πάει μπροστά, και να επιστρέψω στην ζωή μου. ως Tomas Mac Neill. γνωστός σε όλους ή ως Tomas Logan ή, ως Wolverine .