Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Εκδόσεις Κριτική'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Ένας επιστήμονας, στρατευμένος στον αγώνα για τη σωτηρία του πλανήτη, και ένας πολυβραβευμένος δημιουργός κόμικς συζητούν για το τέλος του κόσμου και την (μικρή) πιθανότητα να το αποφύγουμε. «Περιβαλλοντική κρίση», «κλιματική αλλαγή», «πράσινη ανάπτυξη» κ.ά. είναι εκφράσεις που βρίσκονται πλέον στο καθημερινό λεξιλόγιο αλλά το περιεχόμενό τους δεν γίνεται πλήρως κατανοητό από το ευρύ κοινό. Στο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» (μετάφραση: Φωτεινή Βλαχοπούλου, εκδόσεις Κριτική, 196 σελίδες) οι Jean-Marc Jancovici και Christophe Blain προσπαθούν να εξηγήσουν αυτές τις έννοιες με χιουμοριστικό και εκλαϊκευτικό τρόπο. Με πολλά ιστορικά στοιχεία, με πληθώρα αριθμητικών δεδομένων, με έξυπνα διαμορφωμένα διαγράμματα και πίνακες επιχειρούν να περιγράψουν το παρόν του πλανήτη και να προβλέψουν το μέλλον του πριν να είναι αργά. Το «Χωρίς τέλος» του τίτλου τους διαβάζεται περισσότερο ως ευχή παρά ως αισιόδοξος εφησυχασμός, καθώς οι περιγραφές τους αποδεικνύουν ότι το τέλος θα έρθει σύντομα και οδυνηρά αν δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με το περιβάλλον, την παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας, τη χρήση των καυσίμων κ.λ.π. Ο Jancovici άλλωστε, είναι ένας διάσημος μηχανικός στη Γαλλία που έχει αφιερώσει τη ζωή του σε ζητήματα περιβάλλοντος, κλίματος και ενέργειας, κυρίως μέσω του οργανισμού «The Shift Project», ενός δραστήριου think tank με βασικούς στόχους, μεταξύ άλλων, την μείωση των ορυκτών καυσίμων, την κριτική στον καταναλωτισμό και τον επαναπροσδιορισμό των προτεραιοτήτων των σύγχρονων κοινωνιών. Αρωγός του στο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» είναι ο Christophe Blain («Isaac the Pirate», «Gus and His Gang», «Les Ogres», «Weapons of Mass Diplomacy» κ.ά.), βραβευμένος με Harvey (2009) και νικητής δύο βραβείων στο Φεστιβάλ της Αγκουλέμ (2002, 2013), ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους Γάλλους δημιουργούς κόμικς που έχει συνεργαστεί κατά το παρελθόν με μεγάλα ονόματα όπως ο Lewis Trondheim και ο David B. Και για να είμαστε ακριβείς, ο Blain κλέβει την παράσταση καθώς κατορθώνει με το πανέξυπνο χιούμορ του, σαρκαστικό όσο χρειάζεται και αυτοσαρκαστικό επίσης, να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον της ανάγνωσης παρά την εξαντλητική παράθεση πληροφοριών που θα καταντούσαν κουραστικές, ενδεχομένως και ακατάληπτες, χωρίς την ευφυή οπτικοποίησή τους. Επιπλέον, με το χιούμορ διασώζονται και ορισμένα, τουλάχιστον αμφισβητούμενα, συμπεράσματα του Jancovici, ο οποίος συχνά παρασύρεται από τον ενθουσιασμό του και οδηγείται σε αμφιλεγόμενες προτροπές όπως αυτή για την επέκταση χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Παρόμοιες άστοχες γενικεύσεις υπάρχουν αρκετές· «Η ύπαρξη περισσότερων κατοικιών ευνόησε το διαζύγιο», γράφει ο Jancovici παραβλέποντας την κοινωνική διάσταση του φαινομένου, η «αραβική άνοιξη» περιγράφεται απολίτικα και υπερβολικά απλοϊκά, οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες υποβαθμίζονται και οι όποιες κοινωνικές αλλαγές ερμηνεύονται με βάση τις ενεργειακές μεταβολές κ.ά. Αυτό που αποδυναμώνει περισσότερο τα επιχειρήματά του ωστόσο, είναι μια προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου ως ενιαίας ολότητας ανεξαρτήτως τάξεων, κοινωνικών ανισοτήτων, διαφορετικών ταχυτήτων ανάπτυξης και βιοτικών επιπέδων λες και όλοι είναι εξίσου υπεύθυνοι για τα προβλήματα του πλανήτη ή έχουν τις ίδιες δυνατότητες παρέμβασης και δράσης για τη λύση τους. Επιπλέον, ως προς τα αμιγώς επιστημονικά ζητήματα όπως η λεγόμενη κλιματική αλλαγή, θα εξυπηρετούσε η παράθεση και ορισμένων αντίθετων απόψεων ώστε ο αναγνώστης να διαμορφώσει τα δικά του συμπεράσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως, το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» πρόκειται για ένα πολύ χρήσιμο βιβλίο-εργαλείο σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση την οποία απογειώνουν τα μοναδικά σχέδια του Christophe Blain. Και το σχετικό link...
  2. Μιλήσαμε με τον επιμελητή του βιβλίου των Christophe Blain και Jean-Marc Jancovici για την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή. Επιμεληθήκατε το graphic «novel» (που δεν είναι μυθοπλασία, είναι «non fiction») «Ένας κόσμος χωρίς τέλος»: τα κόμικς είναι έργο του Christophe Blain και η αφήγηση είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον Jean-Marc Jancovici. Ο Jancovici είναι Γάλλος μηχανικός, ειδικός στην ενέργεια και στο κλίμα. Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με αυτούς τους δύο δημιουργούς; Τον Jancovici τον πρωτοείδα σε μια εκπομπή στην γαλλική τηλεόραση πριν από δύο περίπου χρόνια, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο στη Γαλλία. Παρουσίαζε το βιβλίο με πολύ πάθος και με πειστικότητα, μιλούσε ακατάπαυστα λέγοντας εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα για το θέμα και για το πώς προσπάθησαν με τον Blain να εκλαϊκεύσουν αυτό το δύσκολο δίπολο της ενέργειας και του κλίματος. Εξηγούσε πως χρειάστηκαν δυο χρόνια για να το ετοιμάσουν και επιχειρηματολογούσε με αριθμούς και στατιστικές που μου φαίνονταν απόλυτα πειστικά. Την επόμενη μέρα αναζήτησα το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία: είχε ήδη γίνει ανάρπαστο – στη Γαλλία έχει πουλήσει 800.000 αντίτυπα – και το βρήκα με δυσκολία. Όταν ξεκίνησα να το διαβάζω με συνεπήρε αμέσως και όταν τελείωσα την πρώτη ανάγνωση το ξεκίνησα πάλι από την αρχή για να το εμπεδώσω: κάθε σελίδα του περιέχει πολλές πληροφορίες που συνδέονται μεταξύ τους. Η όλη παρουσίαση των επιχειρημάτων γίνεται με έναν κάπως παιχνιδιάρικο τρόπο που λειτουργεί πολύ πειστικά χωρίς να χάνεται η ακρίβεια της πληροφόρησης. Έτσι, το πρότεινα στις Εκδόσεις Κριτική που το υιοθέτησαν αμέσως και ξεκίνησε η συνεργασία με την μεταφράστρια Φ. Βλαχοπούλου – η οποία υπερέβαλε εαυτόν στην απόδοση των εννοιών και του ανάλαφρου ύφους του βιβλίου. Μαζί με την ομάδα των εκδόσεων Κριτική είμαστε πολύ υπερήφανοι για το αποτέλεσμα της ελληνικής έκδοσης που έχει τίτλο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος». Το βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες ενώ τους επόμενους μήνες θα κυκλοφορήσει και στις ΗΠΑ. Οι συγγραφείς έχουν ανακοινώσει ότι θα ακολουθήσει και δεύτερος τόμος. Το βιβλίο εκλαϊκεύει τα προβλήματα της ενέργειας και του περιβάλλοντος και εστιάζει στις προειδοποιήσεις των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ πως αν συνεχίσουμε έτσι, θα βρεθούμε σε πολύ δύσκολη θέση. Τι πρέπει να κάνει το κάθε άτομο χωριστά: έχω καταργήσει το ΙΧ από το 2004, δεν τρώω κρέας, παίρνω όλο και σπανιότερα το αεροπλάνο… Έχουν αποτέλεσμα αυτές οι επιλογές ή ματαιοπονώ; Το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» εξηγεί πώς φτάσαμε στην κλιματική κρίση μετά από χρήση των ορυκτών καυσίμων επί δυο αιώνες… Και το πόσο εξαρτημένη είναι πλέον η ζωή μας από την ενέργεια. Αυτή η εξάρτηση χρειάζεται αλλαγή συμπεριφοράς από τον καθένα μας στην κατανάλωση της ενέργειας και ταυτοχρόνως αλλαγή των πηγών παραγωγής της ενέργειας – είναι ένα θέμα που αφορά κυρίως τις κυβερνήσεις και την αυτοδιοίκηση. Οι αλλαγές αυτές στην παραγωγή και στην κατανάλωση ενέργειας θα πρέπει να συμβαίνουν ταυτόχρονα ώστε να καταφέρουμε σταδιακά να μειώσουμε τις ανάγκες μας σε ενέργεια. Στις πλούσιες χώρες της Δύσης η τάση των καταναλωτών σήμερα είναι να αγοράζουν μεγάλα ηλεκτρικά αυτοκίνητα τύπου SUV, που οι αυτοκινητοβιομηχανίες με μεγάλη προθυμία προσφέρουν καθότι αυτά είναι ακριβότερα.… Πράγμα παράλογο… Ναι, εφόσον έτσι αυξάνεται συνεχώς η ζήτηση για ηλεκτρική ενέργεια. Αντίθετα, η χρήση του ηλεκτρικού ποδηλάτου για τις αστικές μετακινήσεις παρουσιάζει σημαντικά πλεονεκτήματα. O Jancovici και το Shift Project, η δεξαμενή σκέψης την οποία έχει συνιδρύσει, προσπαθούν να επηρεάσουν τις αποφάσεις σχετικά με τον δραστικό περιορισμό των ορυκτών καυσίμων και την αντικατάστασή τους από άλλες μορφές ενέργειας – συμπεριλαμβανομένης και της πυρηνικής. Πόσο εφικτό είναι να πραγματοποιηθεί ομαλά αυτή η μετάβαση; Η χρήση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) που έχουν πολύ χαμηλές εκπομπές CO2 αποτελεί πλέον πραγματικότητα στις περισσότερες χώρες της υφηλίου. Στην Ε.Ε. το 2022 έγινε μεγάλη συζήτηση κατά πόσον η πυρηνική ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί ΑΠΕ. Μετά από σκληρή διαπραγμάτευση η πυρηνική ενέργεια, ως πηγή πολύ χαμηλών εκπομπών CO2, απολαμβάνει των ιδίων ευεργετημάτων με τις ΑΠΕ. Ο Jancovici είναι ριζωμένος στη Γαλλία… Η Γαλλία με την παραγωγή και χρήση πυρηνικής ενέργειας ίσως μπορεί να ηγηθεί των ευρωπαϊκών χωρών ώστε να επιτευχθεί η επιθυμητή αποδέσμευση από τον άνθρακα. Πράγματι, η Γαλλία με τους 56 πυρηνικούς σταθμούς της αποτελεί την ηγέτιδα δύναμη στον τομέα. Ο Jancovici είναι μεταξύ των ακτιβιστών οικολόγων που έχει πάρει θέση υπέρ της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας που αποτελούν μονάδες σταθερής παραγωγής, ως απαραίτητο συμπλήρωμα στις ΑΠΕ οι οποίες παρουσιάζουν μεγάλες διακυμάνσεις στην παραγωγή τους. Θεωρεί ότι η πυρηνική ενέργεια θα μας είναι απαραίτητη για μερικές δεκαετίες ακόμα ως μεταβατική λύση μέχρι να βρεθούν άλλες τεχνολογίες παραγωγής ενέργειας χωρίς εκπομπές CO2, που θα επιτρέψουν την παύση της λειτουργίας των πυρηνικών σταθμών. Ήδη το 2022, στην αρχή του πολέμου, ο πρόεδρος Μακρόν ανακοίνωσε τη δημιουργία 6 νέων σταθμών και η Βρετανία επίσης σχεδιάζει νέους σταθμούς. Ο Jancovici έχει επικριθεί – όλοι όσοι μιλούν δημοσίως επικρίνονται, εξυπακούεται – για την υπερβολική εμπιστοσύνη του στην πυρηνική ενέργεια, καθώς και για ένα είδος μεσσιανισμού που τον διακρίνει. Ναι, αλλά σιγά-σιγά και οι πλέον δύσπιστοι αρχίζουν να αλλάζουν άποψη. To ότι κατάφερε να πείσει τον Nicolas Hulot, που είναι οικολόγος της παλιάς σχολής, ότι η πυρηνική ενέργεια δεν ισοδυναμεί με όλεθρο ίσως σημαίνει ότι μπορεί να πείσει κι άλλους λήπτες αποφάσεων. Ακριβώς. Αυτό συμβαίνει διότι στο πρόβλημα της ενεργειακής επάρκειας δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις, αποδεκτές από όλους. Ισχύει κι εδώ η ρήση «το καλύτερο είναι εχθρός του καλού» κι εμείς οι πολίτες πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτήν την πραγματικότητα. Το αντιπυρηνικό κίνημα δαιμονοποίησε την πυρηνική ενέργεια ακόμα και για ειρηνικούς σκοπούς, και έχει θέσει σοβαρά εμπόδια στη συναίνεση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Άραγε η κοινή γνώμη μετατοπίζεται ή παραμένουμε στην άγνοια και στις φοβίες που συνδέονται με τα πυρηνικά ατυχήματα; Η κοινή γνώμη στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης μετακινείται ως προς την αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας: η αποδοχή της σε πολλές χώρες έχει αυξηθεί κατά 15% μετά την επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία. Επίσης, οι πολίτες αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι όλες οι μορφές παραγωγής ενέργειας έχουν συνέπειες: οι ανεμογεννήτριες και τα ηλιακά χρειάζονται και αυτές πρώτες ύλες για την κατασκευή τους – τσιμέντο, χάλυβας, πολυμερή – ενώ για κάποιους αποτελούν οπτική ρύπανση, τα πυρηνικά δημιουργούν απόβλητα κλπ. Το βιβλίο εξηγεί με παραστατικό τρόπο τα θέματα αυτά· μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πως όποια πηγή ενέργειας και να χρησιμοποιηθεί θα επιφέρει στο περιβάλλον κάποιας μορφής αλλοίωση. Πάντως, η πυρηνική ενέργεια δεν μπορεί να καλύψει όλη την ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη. Ναι, θα αποτελεί μια συμπληρωματική πηγή στις άλλες πηγές που ήδη υπάρχουν – άνεμος, ήλιος, υδατοπτώσεις, βιοαέριο – και σε άλλες που θα προκύψουν από την τεχνολογική εξέλιξη. Όπως λέει το βιβλίο «η πυρηνική ενέργεια είναι μόνο μέρος της λύσης». Ποια είναι τα άλλα μέρη; Η ενέργεια έχει δυο όψεις: την παραγωγή και την κατανάλωσή της. Μεγάλη συζήτηση γίνεται για την παραγωγή της: ναι ή όχι στα πυρηνικά, ανεμογεννήτριες στη στεριά ή στη θάλασσα, ηλιακοί συλλέκτες στους αγρούς ή στις στέγες, αποθήκευση της περισσευούμενης ενέργειας κλπ. Νομίζω όμως ότι υπάρχουν επίσης μεγάλα περιθώρια συζήτησης για την ορθολογικότερη κατανάλωση της ενέργειας που αφορά τον καθένα μας. Ποια είναι η ευθύνη της Γερμανίας; Η Γερμανία ήδη από την δεκαετία του ’70 επέλεξε την εξάρτηση της από το φθηνό ρωσικό αέριο, που της έδωσε μεγάλο πλεονέκτημα στην βιομηχανική της παραγωγή, ιδιαίτερα στην χημική της βιομηχανία. Παραλλήλως, εδώ και δεκαετίες, έχει αναπτυχθεί έντονο κύμα άρνησης στην πυρηνική ενέργεια – περιγράφεται πολύ γλαφυρά στο βιβλίο – και θα χρειαστεί χρόνος για να αλλάξει η γερμανική κοινή γνώμη στο θέμα της πυρηνικής ενέργειας. Πάντως και η Γερμανία μετά το 2022 αποφάσισε να μεταθέσει για αργότερα το κλείσιμο των πυρηνικών μονάδων της. Πού κάναμε το λάθος στην Ευρώπη; Για τις ΗΠΑ δεν σας ρωτώ, είναι διαφορετική περίπτωση και μακρά συζήτηση. Κάναμε λάθος στην άκριτη επιλογή του μοντέλου της συνεχούς οικονομικής ανάπτυξης που συνεπάγεται και ανάλογη αύξηση της κατανάλωσης ενεργειακών πόρων, επιλογή που ακολούθησαν όλες οι χώρες στην υφήλιο. Σήμερα, οι εξελίξεις στην κλιματική αλλαγή μάς καλούν να αναθεωρήσουμε αυτό το μοντέλο, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο να αποδεχτούν οι πολίτες της κάθε χώρας. Στο βιβλίο υπάρχουν κάποιες προτάσεις για τις αλλαγές που θα χρειαστούν στο μοντέλο, όμως το θέμα είναι τεράστιο: οι λύσεις απαιτούν σχεδιασμό σε βάθος χρόνου, κατανόηση από τους πολίτες των διαθέσιμων επιλογών και τη συναίνεσή τους σε αλλαγή συμπεριφοράς είτε ως παραγωγών (λ.χ. στον αγροτικό τομέα) είτε κυρίως ως καταναλωτών. Ποιους τομείς δραστηριότητας μπορούμε να εξορθολογίσουμε; Η κατανάλωση αφορά τρεις τομείς: παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών κάθε είδους (αγροτικά, βιομηχανικά, υπηρεσίες όπως ο τουρισμός), μετακινήσεις/μεταφορές και κατοικία. Και στους τρεις αυτούς τομείς τα περιθώρια βελτιστοποίησης της χρήσης της ενέργειας είναι σημαντικά, ιδιαίτερα στην χώρα μας. Πώς μπορούμε να διαδώσουμε την επιστημονική γνώση σχετικά με την ενέργεια και την κλιματική αλλαγή; Ήδη μπορούμε με διαφωτιστικά βιβλία όπως το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος»… Αλλά εννοώ γενικότερα… Η τεχνολογική και οικονομική εξέλιξη στους δύο τελευταίους αιώνες προσέφερε στον άνθρωπο σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής. Το βιβλίο περιγράφει με εύληπτο και διασκεδαστικό τρόπο το πώς σήμερα καταφέραμε να εξασφαλίζουμε διατροφή για σχεδόν 8 δις κατοίκους στον πλανήτη και πώς σε πολλές χώρες παρέχεται σε σημαντικό μερίδιο του πληθυσμού απασχόληση, αξιοπρεπής διαβίωση καθώς και μακροχρόνια εκπαίδευση, υγειονομική περίθαλψη και συντάξεις. Τα επιτεύγματα αυτά οφείλονται τόσο στην τεχνολογική εξέλιξη, όσο και στην αξιοποίηση των ορυκτών καυσίμων που καταναλώσαμε αμέριμνα επί διακόσια χρόνια. Η κλιματική αλλαγή όμως μας αναγκάζει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο ζωής μας και μάλιστα γρηγορότερα από ότι αρχικά πρόβλεπαν οι επιστήμονες. Για να αποδεχτούν οι πολίτες τις αλλαγές που συνεπάγεται η ενεργειακή εγκράτεια – αυτόν τον όρο χρησιμοποιεί ο Jancovici – πρέπει, όπως είπα, να κατανοήσουν το πώς φτάσαμε εδώ, ποιες επιλογές υπάρχουν και τι σημαίνει αυτό για τον καθένα χωριστά στην καθημερινή του συμπεριφορά. Το βιβλίο αποτελεί ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση, γιατί συμβάλλει στη δημιουργική και ψύχραιμη συζήτηση γύρω από τα θέματα της ενέργειας, που είναι κρίσιμα για την επιβίωση και την ευημερία των κοινωνιών μας. Και το σχετικό link...
  3. Το graphic novel του Jean-Marc Jancovici για το περιβάλλον και την ενέργεια που έγινε εκδοτικό φαινόμενο στη Γαλλία κυκλοφορεί στα ελληνικά. Ένα εικονογραφημένο βιβλίο με τίτλο «Ένας κόσμος χωρίς τέλος», που έγινε μεγάλο μπεστ-σέλερ στη Γαλλία, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κριτική. Ο Jean-Marc Jancovici, ειδικός στα ζητήματα της ενέργειας και της κλιματικής αλλαγής, συζητά με τον πολυβραβευμένο κομίστα Christophe Blain που είναι γνωστός, μεταξύ άλλων, για το κόμικ «Quai d’ Orsay» που μετέφερε στον κινηματογράφο ο Bertrand Tavernier. Οι δύο δημιουργοί συνομιλούν για την εξάρτηση του σύγχρονου ανθρώπου από τα ορυκτά καύσιμα, για τις βαθιές αλλαγές που επιφέρει η ανθρώπινη δραστηριότητα στο φυσικό περιβάλλον και ειδικότερα στο κλίμα, καθώς και για το τι συνεπάγεται αυτό για την κοινωνία στο σύνολό της. Υποδυόμενοι άλλοτε τον εαυτό τους και άλλοτε φανταστικούς ρόλους, οι δύο ήρωες ανασυνθέτουν με ευφάνταστο τρόπο τη μεγάλη περιπέτεια της ανθρωπότητας μέσα από το πρίσμα της ενέργειας και του κλίματος. Στην πορεία της συναρπαστικής τους κουβέντας ο Jancovici καταρρίπτει μύθους, στηλιτεύει την οικειοποίηση της οικολογίας από τις επιχειρήσεις, προτείνει λύσεις που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν το ενεργειακό αύριο των κοινωνιών και το κλιματικό μέλλον του πλανήτη. Με γνώση και ειλικρίνεια, κέφι και χιούμορ, το απολαυστικό, ευφυές graphic novel των Jancovici και Blain μάς καλεί να αναστοχαστούμε για τα ενεργειακά και τα κλιματικά διακυβεύματα της εποχής μας, να «σηκώσουμε τα μανίκια» και να στρωθούμε στη δουλειά. Σκεφτείτε το λίγο: η ενέργεια δεν είναι μόνο ο λογαριασμός του ρεύματος που μας φαίνεται πάντοτε «φουσκωμένος»· είναι οι μηχανές που κινούν την παραγωγή και την οικονομία, οι πόλεις, οι μεταφορές, η εργασία, ο ελεύθερος χρόνος. Με άλλα λόγια, είναι ολόκληρος ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Το σύστημα που φτιάξαμε τα τελευταία περίπου διακόσια χρόνια βασίζεται στην ενεργειακή αφθονία και στην απεριόριστη οικονομική μεγέθυνση. Ωστόσο, οι ορυκτοί ενεργειακοί πόροι όχι μόνο συνεχώς λιγοστεύουν αλλά και ρυπαίνουν. Η κλιματική αλλαγή είναι απόρροια του οράματός μας για αέναο μετασχηματισμό του περιβάλλοντος με τη χρήση της ενέργειας, δηλαδή των μηχανών. Η συνεχής αύξηση του πλούτου φαντάζει αδιαπραγμάτευτη‧ όμως η ίδια η φύση μάς ζητά τώρα να βάλουμε φρένο στην κούρσα της μεγέθυνσης. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν είναι πανάκεια, πάνε χέρι χέρι με τα ορυκτά καύσιμα. Και σίγουρα τα μεγάλα προβλήματα δεν λύνονται με μικρές κινήσεις όπως τα ανακυκλώσιμα καλαμάκια. Μόνο αν υιοθετήσουμε βιώσιμες πρακτικές στην παραγωγή και στη χρήση της ενέργειας, στις μεταφορές, στη στέγαση, στη διατροφή και στην κατανάλωση, και αν παράλληλα χτίσουμε ισχυρά κοινωνικά δίκτυα θα καταφέρουμε να φανούμε ανθεκτικοί απέναντι στις οικονομικές, οικολογικές και κοινωνικές προκλήσεις του μέλλοντος. Το «Ένας κόσμος χωρίς τέλος» πούλησε πάνω από 800.000 αντίτυπα στη Γαλλία και απέσπασε άριστες κριτικές: η εφημερίδα Le Monde το χαρακτήρισε «βιβλίο χωρίς διοξείδιο του άνθρακα» που αφήνει μόνο θετικό αποτύπωμα στον κόσμο. Τη μετάφραση στα ελληνικά έκανε η Φωτεινή Βλαχοπούλου και την έκδοση επιμελήθηκε ο Γιάννης Ζηρίνης. Και το σχετικό link...
  4. Πέραν της δεδομένης οικονομικής αθλιότητας στη σύγχρονη Ελλάδα, η μόνιμη επωδός όλων όσοι σχετίζονται με την επιχειρηματικότητα αφορά τη γραφειοκρατία και την αβάσταχτη υπερφορολόγηση. Ένα νέο βιβλίο εξηγεί, μέσω των εμπειριών των ρομαντικών ιδρυτών της, το αν και το πώς μπορεί να πετύχει μια start-up επιχείρηση. Στις ΗΠΑ, όχι εδώ. Υπάρχουν κάποιες λέξεις που επαναλαμβάνονται ως κλισέ τα τελευταία χρόνια, σε τέτοιο βαθμό που είναι απωθητικές σε όσους δεν καταλαβαίνουν από οικονομία. Ή, καλύτερα, απωθητικοί γίνονται αυτοί που τις εκφέρουν ως πανάκεια και τις επικαλούνται ανά δεύτερη πρόταση για να καυτηριάσουν τα κακώς κείμενα της ελληνικής οικονομίας. Επιχειρηματικότητα, καινοτομία, ελεύθερη αγορά, start-up κ.ά. είναι κάποιες από αυτές τις λέξεις. Οι ίδιες λέξεις -και φυσικά το περιεχόμενό τους- βρίσκονται στο επίκεντρο του «Μαθαίνω να Επιπλέω» (εκδόσεις Κριτική, μετάφραση Αβραάμ Κάουα) των Seth Goldman και Barry Nalebuff. Με τον υπότιτλο: «Πώς θα πετύχεις με μια start-up», που ξεκαθαρίζει ότι πρόκειται για ένα έμμεσο εγχειρίδιο επιβίωσης και επιτυχίας στον τρικυμισμένο καπιταλιστικό ωκεανό. Αυτό που διαφοροποιεί, ωστόσο, το βιβλίο τους από ανάλογες μελέτες διδακτικού τύπου στις υπηρεσίες ενός μεταφυσικού και ανύπαρκτου «υγιούς» ανταγωνισμού και στρατευμένης πολιτικής απεύθυνσης σε όσους αρέσκονται στην αυταπάτη της προσωπικής ανέλιξης κόντρα στην κοινωνική πρόοδο, είναι το ότι οι Goldman και Nalebuff έγιναν επιχειρηματίες χωρίς να έχουν καμιά πρότερη σχέση με το εμπόριο. Και επέλεξαν, κατά τα λεγόμενά τους, να παραμείνουν πιστοί και ανυποχώρητοι στα ηθικά κριτήρια που εξαρχής έθεσαν στους εαυτούς τους. Αυτό τονίζεται και στον υπότιτλο του βιβλίου στην αγγλική έκδοση: «Ο έντιμος τρόπος να κάνεις μπίζνες διαφορετικά και να πετυχαίνεις». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο «Μαθαίνω να Επιπλέω» έχουν τα αυτοβιογραφικά στοιχεία των συγγραφέων του που εν μέρει ερμηνεύουν και τις διαρκείς τους αναζητήσεις και ανησυχίες. «Με τη βεβαιότητα πως οι Μαρξ και Ενγκελς χαμογελούν ειρωνικά κάπου σε ένα υλιστικά προσδιορισμένο “επέκεινα” και μας υπογραμμίζουν ότι “σας τα λέγαμε”, οι επιχειρηματίες Seth Goldman και Barry Nalebuff, με ακαδημαϊκή θητεία ο ένας και πρώην φοιτητής του ο άλλος, σε συνεργασία με τη σκιτσογράφο Sungyoon Choi που γνωρίζουμε ίσως από το American Widow, παραδίδουν στο κοινό έναν οδηγό διάσωσης της νεότευκτης επιχειρηματικότητας στους δύσκολους καιρούς μας σε μορφή graphic novel», επισημαίνει η αναπληρώτρια καθηγήτρια του Τμήματος Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Εύη Σαμπανίκου, προλογίζοντας την ελληνική έκδοση. Και αναρωτιέται: «Πρόκειται εντέλει για ένα βιβλίο οικονομίας; Μπορούμε να το δούμε και έτσι. Είναι όμως ένα ιδανικό βιβλίο οικονομίας γιατί είναι γραμμένο με έναν τρόπο άμεσο, χιουμοριστικό, ζεστό και ανθρώπινο». Αυτός ο άμεσος και ο ανθρώπινος τρόπος είναι που κάνει ξεχωριστή και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα την ιστορία των δύο επίδοξων και φιλόδοξων επιχειρηματιών. Και πάνω απ’ όλα ο αυτοσαρκασμός τους και η αυτογνωσία τους. Δεν είναι και εύκολο να ξεκινάς από το μηδέν με στόχο να φτάσεις πολύ ψηλά, πουλώντας ένα από τα πιο συνηθισμένα προϊόντα, το τσάι, σε μια κορεσμένη αγορά που κατακλύζεται από αντίστοιχα ροφήματα κάθε είδους. Γι’ αυτό και η προσέγγιση των Goldman και Nalebuff ήταν τελείως διαφορετική απ’ ό,τι συνηθίζεται σε ανάλογες περιπτώσεις. Δεν ξεκίνησαν επενδύοντας εκατομμύρια. Δεν διέθεταν, άλλωστε, παρά ελάχιστα χρήματα. Δεν τους προστάτευε καμιά πολυεθνική και κανένα επιχειρηματικό λόμπι. Δεν είχαν στο πλευρό τους οικονομολόγους, συμβούλους, δικηγόρους κ.λ.π. Ένιωθαν μόνο την ανάγκη να προσφέρουν στους καταναλωτές αυτό που και οι ίδιοι θα ήθελαν να πίνουν. Και με αγνά υλικά, που δεν θα έθεταν σε κίνδυνο ούτε την υγεία των πελατών ούτε το περιβάλλον. Ίδρυσαν την «Honest Tea» («τίμιο τσάι» στα ελληνικά αλλά και λογοπαίγνιο με τη λέξη Honesty που σημαίνει ειλικρίνεια) εισάγοντας φύλλα βιολογικού τσαγιού με βάση τους κανόνες του δίκαιου εμπορίου και παρασκευάζοντας ροφήματα με ελάχιστη ζάχαρη εμφιαλωμένα σε γυάλινες οικολογικές συσκευασίες. Η πορεία της Honest Tea προς την αναγνώριση δεν ήταν εύκολη. Και πέρασε μέσα από απογοητεύσεις, συλλογή γνώσεων και αλλαγή στάσεων. Στην αρχή αντιμετώπισαν τη χλεύη και την απόρριψη. Φαινόταν αδιανόητο να ανταγωνιστούν τόσα παρόμοια προϊόντα. Όμως αυτοί επέμειναν γνωρίζοντας ότι το δικό τους τσάι είναι διαφορετικό από τα άλλα: γευστικό, υγιεινό, βιολογικό και οικονομικό. Στην αρχή, μάλιστα, το παρασκεύαζαν οι ίδιοι, στην κουζίνα του σπιτιού τους, μετά από ατέλειωτες δοκιμές. Πώς τα κατάφεραν; «Επιβιώσαμε και λόγω του πάθους μας. Είναι εύκολο να είσαι παθιασμένος όταν χτίζεις την εταιρεία σου γύρω από ένα όραμα – ιδίως όταν αυτό βελτιώνει ζωές. Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα ρόφημα που δεν θα 'χε όμοιό του στην αγορά κι επιμείναμε στα πιστεύω μας, ακόμα κι όταν μας πίεζαν να ακολουθήσουμε την πεπατημένη» λένε οι δύο φίλοι. Η πεπατημένη θα ήταν, μετά τις πρώτες απογοητεύσεις, να εγκαταλείψουν τα μακρόπνοα σχέδιά τους και να επιστρέψουν στις μέχρι τότε δουλειές τους. Παρά τις ατέλειωτες αντιξοότητες, που παρουσιάζονται με αρκετό χιούμορ στο βιβλίο, άντεξαν λόγω της πίστης τους και της επιμονής τους. Εκμεταλλεύτηκαν βέβαια και το κλίμα της εποχής, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, που ευνοούσε την επιστροφή των καταναλωτών στα υγιεινά και βιολογικά προϊόντα. Και βασισμένοι στην παλιά κινέζικη παροιμία σύμφωνα με την οποία “όσοι λένε ότι κάτι δεν μπορεί να γίνει ας μη διακόπτουν εκείνους που το κάνουν». Το αρχικό δίκτυο διανομής τους ήταν τα αμάξια τους, παρασκευαστήριο, εμφιαλωτήριο και συσκευαστήριο το σπίτι τους, πωλητές οι ίδιοι και μέτοχοι της εταιρείας οι συγγενείς και φίλοι τους. Δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Honest Tea το 2007 σημείωσε πωλήσεις 23 εκατομμυρίων δολαρίων και το 2012, 88,5 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 1997 είχε δύο εργαζόμενους (τους ιδιοκτήτες), το 2007 έφτασε να έχει 52 υπαλλήλους και σήμερα 112. Το Honest Tea ξεκίνησε να πωλείται σε ένα κατάστημα και σήμερα οι καταναλωτές μπορούν να το βρουν σε περισσότερα από εκατό χιλιάδες σημεία πώλησης. Και, κατά τους Goldman και Nalebuff, αποτέλεσμα αυτού ήταν να στραφούν σε ανάλογες κατευθύνσεις (λιγότερη ζάχαρη και θερμίδες, ποιοτικότερες πρώτες ύλες, ελαφρύτερες συσκευασίες, φθηνότερες τιμές κ.ά.) όλες οι ανταγωνίστριες εταιρείες. Η τεράστια επιτυχία έφερε την εξαγορά του 100% της εταιρείας το 2011 από την Coca-Cola. Οι δυο συνεταίροι ισχυρίζονται ότι αυτή η οικονομική συμφωνία είχε μόνο θετικά αποτελέσματα για την επιχείρησή τους καθώς οι όροι και ο τρόπος λειτουργίας της αλλά και το παρεχόμενο προϊόν δεν υπέστησαν αλλαγές. Όποια κι αν είναι η αλήθεια και όποια κι αν είναι η πραγματική ιστορία της Honest Tea (δεν έχουμε όμως κανέναν λόγο να αμφισβητήσουμε την ειλικρίνεια των ιδρυτών και εμπνευστών της), το «Μαθαίνω να Επιπλέω» είναι μια καθηλωτική ιστορία δυο ανθρώπων που οραματίστηκαν και υλοποίησαν το όραμά τους. Τα εξαιρετικά σχέδια της Choi, τα διαγράμματα που φιλοτεχνεί, τα γραφήματα, οι ετικέτες, οι αφίσες, οι χάρτες κ.λπ. αλλά και οι ευφυείς μέθοδοι με τις οποίες εστιάζει συχνά σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες για να τονίσει τα σημαντικά στοιχεία κάθε εποχής και να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, εξυπηρετούν απόλυτα την αυτοβιογραφική και χιουμοριστική αφήγηση και τις αναλυτικές οδηγίες για την επιβίωση με ηθικούς όρους στη ζούγκλα του χρήματος. Και το σχετικό link...
  5. Ο Darryl Cunningham, δημιουργός του Σούπερκραχ, μιλά στο Smassing Culture:Η τέχνη είναι μια καλή μέθοδος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια (Πριν διαβάσετε τη συνέντευξη σας θυμίζουμε ότι οι εκδόσεις Κριτική μας έχουν δώσει για σας δύο αντίτυπα του Σούπερκραχ. Μπορείτε να πάρετε μέρος στην κλήρωση για τα δύο αντίτυπα, αν επισκεφτείτε τη σελίδα μας στο facebook (Smassing Culture) και κάνετε like στη σελίδα και share (share όχι αντιγραφή επικόλληση τη διεύθυνση!) στη σχετική ανάρτηση…) Το να καταπιαστεί κάποιος με την έρευνα των συνθηκών που μας οδήγησαν σε μια παγκόσμια και βαθιά οικονομική κρίση σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο. Εκτός από τις εγγενείς δυσκολίες που μπορεί να περιέχει η προσπάθεια αυτή, πρέπει να προστεθούν σίγουρα και τα εμπόδια που θα βάλουν όσοι δεν έχουν κανένα συμφέρον στο να μάθει ο μέσος άνθρωπος, εσείς και εγώ, το πως πραγματικά φτάσαμε σε τέτοιο σημείο. Βολεύει πολύ περισσότερο να ρίχνουμε το φταίξιμο σε φτωχούς εργάτες και πρόσφυγες. Ωστόσο, οι δυσχέρειες αυτές όχι μόνο δεν τους φοβίζουν όλους, αλλά αντίθετα κάποιοι αναλαμβάνουν ένα έργο ακόμα πιο δύσκολο. Όχι μόνο αναλαμβάνουν να ερευνήσουν τις πρακτικές, τα άτομα. το σύστημα που έφτιαξε την κρίση, αλλά προτίθενται και να μας το παρουσιάσουν με ένα παράδοξο και πολύ αποτελεσματικό format, αυτό του κόμικ. Ο λόγος φυσικά για τον Darryl Cunningham, τον σπουδαίο Βρετανό κομίστα που ασχολείται με τα κατεξοχήν μη-κομιστικά θέματα! Ο ίδιος σπούδασε στο Leeds College of Art και τονίζει πως βασικές του επιρροές είναι οι μεγάλοι ζωγράφοι Gustav Klimt και Egon Schiele, αλλά και ο καρικατουρίστας George Grosz. Στα έργα του συμπεριλαμβάνεται το κόμικ «Psychiatric Tales» (2010), ένα καταιγιστικό κόμικ για την ψυχική υγεία, εμπνευσμένο από την προσωπική του εμπειρία, καθώς δούλεψε ο ίδιος ως βοηθός σε αυτό τον τομέα για πολλά χρόνια. Το «Σούπερκραχ: Το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία» ήρθε το Σεπτέμβριο του 2015 στην Ελλάδα από τις εκδόσεις ΚΡΙΤΙΚΗ και μετάφραση του κορυφαίου Αβράαμ Κάουα. Ο δημιουργός του κόμικ, βαθιά προβληματισμένος από τις μεγάλες οικονομικές αναταραχές των τελευταίων χρόνων, θέλει να διηγηθεί την αληθινή ιστορία της κρίσης, αλλά και τα αίτια πίσω από αυτήν. Προκειμένου να το πετύχει αυτό συνδυάζει οικονομικές αναλύσεις, δοσμένες με κατανοητό και κωμικό τρόπο, με βιογραφικά στοιχεία για πρόσωπα που είχαν κομβικό ρόλο στην εξέλιξη της κρίσης και ιδιαίτερα στον χρηματοπιστωτικό τομέα των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Cunningham στον πρόλογό του, «είναι πάντα προσωπικό», δεν μπορείς να συζητήσεις για τόσο σημαντικές εξελίξεις χωρίς να εστιάσεις και στα πρόσωπα που βρέθηκαν στο επίκεντρό τους. Παρακάτω η συνέντευξη που παραχώρησε στο Smassing Culture… Τι σημαίνει για εσάς η μετάφραση του κόμικ σας στην Ελλάδα, δεδομένου ότι η Ελλάδα έχει υποφέρει τόσο πολύ από την κρίση του 2008: Με εξέπληξε και με ευχαρίστησε. Ευχαριστήθηκα καθώς χαίρομαι να βλέπω το έργο μου να εκδίδεται σε χώρες εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου (όπου ζω) και εξεπλάγην λίγο γιατί το βιβλίο δεν ασχολείται τόσο πολύ με την ελληνική κατάσταση. Είναι αλήθεια ότι περιγράφει λεπτομερώς τις αφετηρίες της ελληνικής κρίσης, η οποία ξεκίνησε όταν η Goldman Sachs, κατ’ αίτηση της τότε κυβέρνησης βοήθησε να παρουσιαστεί η ελληνική οικονομία καλύτερη από ότι ήταν για να μπορέσει να ενταχθεί στην Ε.Ε. Αυτή η εξαπάτηση οδήγησε σε όλα τα συνεπακόλουθα προβλήματα. Αυτό που νομίζω ότι θα ενδιέφερε τους Έλληνες αναγνώστες είναι το πώς το βιβλίο θέτει την ελληνική κρίση μέσα στο πλαίσιο της γενικής οικονομικής κρίσης. Η Ελλάδα ήταν απλά ένα κομμάτι σε μια αλυσίδα από ντόμινο που άρχισαν να πέφτουν όταν έσπασε η φούσκα της αμερικάνικης αγοράς ακινήτων. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι διεθνή και χρειάζεται να αντιμετωπιστούν σε ένα παγκόσμιο επίπεδο. Καμία χώρα δεν μπορεί να επιλύσει από μόνη της αυτά τα ζητήματα και αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα δυσκολεύεται τόσο πολύ να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Πρόσφατα, μια ταινία του Χόλυγουντ,το The Big Short, (Το μεγάλο σορτάρισμα) ασχολήθηκε με την κρίση με έναν τρόπο παρόμοιο με το Σουπερκραχ. Ποιες είναι οι σκέψεις σας πάνω στην ταινία; Το βιβλίο «The Big Short», στο οποίο βασίστηκε η ταινία, ήταν ένα από τα βιβλία που ανέφερα στο δικό μου βιβλίο. Έτσι, γνώριζα ήδη αυτή την ιστορία και επηρέασε σημαντικά τον τρόπο που έγραψα το Σουπερκραχ. Δεν πιστεύω ότι είχα κάποια επίδραση στους δημιουργούς της ταινίας αν και ποτέ δεν ξέρεις. Το βιβλίο έκανε καλές πωλήσεις στις ΗΠΑ και ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να διαβάσει το έργο. Δεν έχω δει την ταινία ακόμα. Σε μια άλλη συνέντευξή σας είχατε πει ότι προσπαθείτε να φτάσετε στην αλήθεια. Είναι ένα δύσκολο έργο; Και είναι η τέχνη η καλύτερη μέθοδος για αυτό; Πιστεύω ότι η τέχνη είναι μια καλή μέθοδος για να φτάσει κανείς στην αλήθεια αν προσεγγίσεις το ζήτημα με ειλικρίνεια και το περιγράψεις με σαφήνεια. Η σαφήνεια είναι πολύ σημαντική όταν περιγράφω ένα σύνθετο ζήτημα. Προσπαθώ να διατηρήσω την απλότητα και στις λέξεις και στις εικόνες. Αυτή η προσέγγιση βοήθα να καταστεί το θέμα κατανοητό στον αναγνώστη. Πιστεύετε ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία για την ανάδυση ενός νέου είδους κόμικ με πολιτική θεματολογία; Το πιστεύω και ελπίζω να υπάρξουν πολύ περισσότερα πολιτικά κόμικ στο μέλλον. Το επόμενο βιβλίο μου θα ασχολείται με την επιστήμη αλλά μετά από αυτό θα κάνω άλλο ένα με πολιτική θεματολογία, το οποίο θα ασχολείται με την αυξανόμενη δύναμη της τάξης των δισεκατομμυριούχων στον κόσμο. Πώς σας βοήθησε ο τρόπος αφήγησης των κόμικ στην αφήγηση; Πόσο δύσκολο ήταν να περιγραφούν σύνθετοι οικονομικοί όροι μέσα από σκίτσα: Βοήθησε σε μεγάλο βαθμό το γεγονός ότι μπορούσα να σχεδιάσω παραδείγματα περίπλοκων οικονομικών όρων κατευθείαν στο χαρτί για να τα δει ο αναγνώστης. Απλοποίησα σκόπιμα το στυλ του σχεδίου έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να συλλάβει τις σύνθετες πληροφορίες, χωρίς σχεδόν να το συνειδητοποιεί. Δεν θέλω να παρουσιάζω στον κόσμο σελίδες με περίπλοκο στήσιμο και διάταξη των πάνελ ή να πρέπει να σκέφτομαι που στέκονταν οι χαρακτήρες στο προηγούμενο σκίτσο. Σχεδιάζω καθαρά και με ακρίβεια, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης να κατανοήσει εύκολα τις πληροφορίες που παρουσιάζω. Αφιερώσατε το πρώτο κεφάλαιο του κόμικ σας στην Άυν Ραντ, την ιδρύτρια του Αντικειμενισμού, μια γυναίκα που επηρέασε τη νεοφιλελεύθερη ηθική και τον τρόπο σκέψης. Ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η αντίδραση της στη σημερινή κρίση; Δεν νομίζω ότι θα ήταν ιδιαίτερα ικανοποιημένη. Θα είχε στηρίξει την απορρύθμιση του οικονομικού συστήματος αλλά δεν θα ήταν ικανοποιημένη με το πόσο μεγάλες και ισχυρές είναι ακόμα οι κυβερνήσεις. Πώς πιστεύετε ότι θα ήταν ο νεοφιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός σήμερα χωρίς έργα όπως το «Ο Άτλας επαναστάτησε»; Είναι αδύνατον να πει κανείς. Το «Ο Άτλας επανάστατησε» έχει δώσει σε πολλούς στη φιλελεύθερη δεξιά ένα πρότυπο για τη δικαιολόγηση της ιδιοτέλειας και της απληστίας με πολιτικούς και φιλοσοφικούς όρους. Χωρίς το έργο της Ραντ, θα είχε αναπτύξει αυτή η πολιτική σκέψη μια τέτοια επιρροή στην πολιτική των ΗΠΑ ή θα είχε βρεθεί κάποια άλλη δικαιολογία για τη φοροδιαφυγή και τον περιορισμένο έλεγχο των εταιρειών; Πιστεύω ότι αυτό θα γινόταν, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Είναι δεδομένο ότι κάποιοι νεοφιλελεύθεροι είχαν ξεκάθαρα αρνητική στάση απέναντι στο κόμικ. Ποια ήταν η ανταπόκριση από την άλλη πλευρά; Σε κάθε περίπτωση, το Σουπερκραχ είναι ένα κόμικ που σημαίνει ότι δύσκολα θα το πάρουν σοβαρά σε σχέση με το νέο βιβλίο του Τσόμσκυ. Έτσι, δεν παρουσιάστηκε με ευρύ τρόπο από την πολιτική αριστερά (με εξαίρεση τη Γαλλία) όμως οι κριτικές ήταν πολύ θετικές. Επίσης, εξέλαβα θετική ανταπόκριση από τον κόσμο της πολιτικής αριστεράς στο διαδίκτυο, μέσω των κοινωνικών δικτύων όπως το Twitter και το facebook. Αναφέρατε στο κόμικ σας ότι το κίνημα “Occupy” είχε μια περιορισμένη απήχηση στις ΗΠΑ. Που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Νομίζω ότι ήταν ένα κίνημα νέων ανθρώπων και ως τέτοιο δεν ρίζωσε στο γενικό πληθυσμό σαν σύνολο, ο οποίος είναι αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας και πιο συντηρητικός στις ΗΠΑ. Ένα κίνημα που θα μπορέσει να κινητοποιήσει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων για έναν κοινό σκοπό δεν έχει εμφανιστεί ακόμα. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ακόμα πιθανό να συμβεί. Κλείνετε το βιβλίο σας με μία αισιόδοξη νότα έμπνευσης, καλώντας τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει στην οικονομία και την πολιτική. Σχεδόν οχτώ χρόνια μετά το 2008, η κρίση δεν δείχνει να υποχωρεί και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι, ειδικά στην Ελλάδα. Πώς βλέπετε να εξελίσσεται μέχρι στιγμής, ο αγώνας ενάντια στην «εποχή της πλεονεξίας»; Είναι μια διαδικασία σε εξέλιξη. Ο απλός κόσμος κάθε χώρας που επηρεάστηκε πρέπει να αγωνιστεί ενάντια στις μεγάλες επιχειρήσεις και την τάξη των εκατομμυριούχων για να πάρει πίσω τον πλούτο και την δημοκρατία που έχει κλαπεί από αυτούς. Καμία χώρα δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνη της. Χρειάζεται να υπάρξει μια διεθνής αντίδραση. Το Σουπερκραχ από τις εκδόσεις Κριτική, θα το βρείτε και εδώ, αλλά και στα βιβλιοπωλεία, ενώ τον κύριο Cunningham μπορείτε να το βρείτε και στο προσωπικό του ιστολόγιο… Πηγή
  6. Τηλεκατευθυνόμενη φούσκα Ο Κάνινγκχαμ επιλέγει μια αισιόδοξη προοπτική, αρκεί τα κινήματα να πιστέψουν πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς Η διεθνής οικονομία δεν τα πάει και πολύ καλά τελευταία. Το υποτιθέμενο «τέλος των ιδεολογιών» και ο «θριαμβευτής» καπιταλισμός, με όχημά του τον νεοφιλελευθερισμό, αντί να φέρουν όσα υπόσχονταν, μετέτρεψαν τη Γη σε ένα παγκοσμιοποιημένο καζάνι που βράζει. Ο Ντάριλ Κάνινγκχαμ στο «Σούπερκραχ» εξηγεί με απλό και ευσύνοπτο τρόπο τα μυστικά και τα ψέματα της λειτουργίας της Οικονομίας. Και προτείνει άμεσες λύσεις.​ Η επίδραση των λειτουργιών και των υπό διαρκή αναδιαμόρφωση κανόνων και μηχανισμών της διεθνούς οικονομίας στις ζωές των πληθυσμών είναι πια τόσο άμεση και έντονη που η άγνοια συνιστά εθελοτυφλία, ηττοπάθεια, παραίτηση. Ή και συνενοχή. Ο Βρετανός εικονογράφος και δημιουργός κόμικς Ντάριλ Κάνινγκχαμ, με το νέο βιβλίο του «Σούπερκραχ» (μετάφραση Αβραάμ Κάουα, εκδόσεις Κριτική) επιχειρεί να παρουσιάσει την πορεία της μοντέρνας οικονομίας και τις στρεβλώσεις της, τους μηχανισμούς που την επηρεάζουν και τη χειραγωγούν και τις βρόμικες προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις σκανδαλώδεις αποφάσεις. Πρωτίστως, όμως, να μιλήσει για τα πρόσωπα που κινούν τα νήματα της οικονομίας και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν, είτε εσκεμμένα, λόγω της ιδιοτελούς στάσης τους, είτε ασυνείδητα, λόγω των ιδεολογημάτων στα οποία υποτάσσονται. Στο τρίτο κεφάλαιο, ο Κάνινγκχαμ ερμηνεύει τις διαφορετικές συμπεριφορές «προοδευτικών» και «συντηρητικών» πολιτών απέναντι στις κρίσεις Γι’ αυτό και ξεκινά το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του με μια εκτενή περιγραφή της ζωής και των απόψεων της Aυν Ραντ, μιας θεωρούμενης σήμερα ελάσσονος διανοούμενης που, όμως, οι φιλοσοφικές θέσεις της συνέβαλαν καθοριστικά στις σύγχρονες οικονομικές θεωρίες και πρακτικές του νεοφιλελευθερισμού και του άκρατου ατομικισμού. «Η Ραντ δεν αποτέλεσε απλά τη δίοδό μου στην κατανόηση του συντηρητικού νου, αλλά και στο πώς τα τελευταία τριάντα χρόνια η νοοτροπία αυτή έχει συντελέσει στον θρίαμβο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής - στην ενθάρρυνση του ελεύθερου εμπορίου και των ανοιχτών αγορών, στις ιδιωτικοποιήσεις, στην άρση των νομοθετικών ρυθμίσεων και στην επέκταση του ρόλου του ιδιωτικού τομέα στη σύγχρονη κοινωνία. Ολοι αυτοί οι παράγοντες βρήκαν την κορύφωσή τους στην καταστροφική οικονομική κρίση του 2008 και στο ανθρώπινο κόστος που αυτή είχε σε τεράστια κλίμακα, καθώς επηρέασε τους πάντες, από τις μεσαίες τάξεις ώς τους πιο φτωχούς ανθρώπους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης» διευκρινίζει ο Κάνινγκχαμ στην εισαγωγή του. Και συνοψίζει την κοσμοθεωρία της Ραντ στην αποθέωση του ωμού εγωκεντρισμού. Ο «αντικειμενισμός» της δεν ήταν κάτι περισσότερο από μια αντεστραμμένη ηθική φιλοσοφία που υποστήριζε, με ρατσιστικές προεκτάσεις, ότι ο εγωισμός είναι αρετή και ο αλτρουισμός ηθική κατάπτωση. Αυτός ο απάνθρωπος κοινωνικός δαρβινισμός έγινε και το βασικό ιδεολογικό οπλοστάσιο όσων την περιτριγύριζαν στους ομίλους και στις λέσχες στήριξης του καπιταλισμού που ίδρυε. Τόσο για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους, όσο και για κάθε κρίση, ποτέ δεν είναι υπεύθυνος μόνο ένας παράγοντας… Πολλά από αυτά τα πρόσωπα κράτησαν στα χέρια τους -και στις τσέπες τους- τις τύχες της παγκόσμιας οικονομίας τα επόμενα χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 1982 και τον θάνατό της. Ενα τέτοιο πρόσωπο ήταν και ο Αλαν Γκρίνσπαν, διορισμένος πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ το 1987 από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν που επί των ημερών του η οικονομία συσχετίστηκε ή, καλύτερα, ταυτίστηκε με τα αποκαλούμενα τοξικά προϊόντα προκαλώντας απανωτές κρίσεις. Σε αυτό το δεύτερο κεφάλαιο, ο Κάνινγκχαμ εξηγεί με ιδανικό τρόπο και εύστοχα παραδείγματα όλα όσα «θα έπρεπε να γνωρίζουμε για την οικονομία αλλά κανείς δεν μας εξηγεί». Πιάνει το νήμα από το οικονομικό κραχ του 1929 και αφηγείται τους τρόπους που το τραπεζικό σύστημα, διαπλεκόμενο πάντα με την οικονομική και την πολιτική εξουσία, κατόρθωσε να μετατραπεί σταδιακά από αποταμιευτικός και επενδυτικός σύμβουλος σε ρυθμιστή κάθε οικονομικής δραστηριότητας επινοώντας όλο και πιο αλλόκοτες και ευφάνταστες μεθόδους για να συσσωρεύει κέρδη. Τα ασφαλιστήρια κινδύνου χρεοκοπίας (CDS), τα αμοιβαία κεφάλαια (mutual funds), τα παράγωγα (derivatives), τα συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης (futures), η αθέτηση πληρωμών (default), ο επιμερισμός κινδύνου (hedging) και πολλοί ακόμα οικονομικοί τεχνικοί όροι αναλύονται διεξοδικά και με σαφήνεια, ενταγμένοι απολύτως στο ιστορικό και κοινωνικό γίγνεσθαι εντός του οποίου επινοήθηκαν. Και δεν κρίνονται ουδέτερα και απονευρωμένα, αλλά μέσω των ανθρώπων που τους πρότειναν και των συμφερόντων που εξυπηρετούσαν και παράλληλα των συνεπειών που είχε η εφαρμογή τους. Παλιά παραδοσιακή μέθοδο της αμερικανικής Δεξιάς απέναντι σε κάθε κρίση για την οποία ευθύνονται οι ανεξέλεγκτες «ελεύθερες αγορές» αποτελεί η επίρριψη ευθυνών στη δημοκρατία και το κράτος Ο Κάνινγκχαμ περιγράφει την προϊούσα αυτονόμηση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από κάθε κρατικό και δημόσιο έλεγχο και τη σταδιακή μετατροπή τους σε εγκληματικές κερδοσκοπικές οργανώσεις που τοποθετώντας τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις έφτασαν να ελέγχουν και να καθοδηγούν πλήρως το νομοθετικό έργο και να επηρεάζουν τις κυβερνήσεις δρώντας ανενόχλητα, ιδιαίτερα στο γιγάντιο σκάνδαλο των παραγώγων από υποθήκες. Οι οίκοι αξιολόγησης (Standard and Poor’s, Moody’s, Fitch Ratings) έβγαζαν πορίσματα και ανακοίνωναν εκτιμήσεις χαλκεύοντας και τροποποιώντας στοιχεία, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα δεν έπαιρνε θέση, η Γουόλ Στριτ αγόραζε υποθήκες και ασφάλιζε δάνεια μεταπωλώντας τα σε επενδυτές και τα ασφαλιστήρια κινδύνου χρεοκοπίας μεταδίδονταν σαν επιδημία. Τα σαθρά θεμέλια του τραπεζικού συστήματος άρχισαν να κλονίζονται με το σκάσιμο της φούσκας της στεγαστικής αγοράς το 1998, την κατάρρευση της Lehman Brothers και τους επιθετικούς χειρισμούς της Goldman Sachs που εμπλέκεται και στο θέμα του ελληνικού χρέους, καθώς σε αγαστή συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση εμφάνισαν μια μαγική εικόνα των οικονομικών δεικτών και του αξιόχρεου της χώρας. Η ιστορία που ακολούθησε είναι γνωστή… Με την παράθεση πολλών επίσημων στατιστικών στοιχείων ο Κάνινγκχαμ καταρρίπτει πολλούς από τους ευρέως διαδεδομένους μύθους για την αμερικανική οικονομία Ολα αυτά, ο Κάνινγκχαμ δεν τα περιγράφει ως αποστασιοποιημένος παρατηρητής, αλλά διατυπώνει τις δικές του απόψεις και παίρνει ξεκάθαρη θέση: Στη Δεξιά επικρατεί η άποψη πως η ελεύθερη αγορά είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα και πως την κρίση την προκάλεσαν τα τελευταία ψήγματα ρυθμίσεων και κρατικού παρεμβατισμού. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, μόνο η πλήρης κατάργηση των παρεμβατικών νόμων και των ρυθμιστικών αρχών θα αφήσει τις αγορές να ανακαλύψουν την αληθινή τους αξία και να φέρουν την ευημερία στους ανθρώπους. Είναι ένα επιχείρημα εκτός πραγματικότητας. Αν μας έδειξαν κάτι τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι πως οι ελεύθερες αγορές δεν οδηγούν στην ατομική ελευθερία αλλά στην ελευθερία των εταιρειών - την οποία ελευθερία έχουν εκμεταλλευτεί αμέτρητες φορές στο παρελθόν για να μολύνουν, να κλέψουν, να καταπιέσουν. Μετά το Κραχ, ο Κάνινγκχαμ προχωρεί στο τρίτο κεφάλαιο που είναι και το πιο «προσωπικό» του, με τίτλο «Η Εποχή του Εγωισμού», καθώς αφορά τις στάσεις των ανθρώπων ανάλογα με την ταξική θέση τους, την πολιτική τοποθέτησή τους, την επαγγελματική ενασχόλησή τους απέναντι στην οικονομία και τη ζωή. Μια στάση, όμως, που δεν είναι ποτέ ανεξάρτητη από την πάντα χειραγωγούμενη και καθοδηγούμενη πληροφόρηση, από τις απειλές που εκτοξεύονται και τον συντηρούμενο φόβο και από τη στοχοποίηση της διαφορετικότητας ως, υποτίθεται, αποσταθεροποιητικού παράγοντα. To «Σούπερκραχ – Το Μεγάλο Κόλπο με τη Διεθνή Οικονομία» του Ντάριλ Κάνινγκχαμ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική (μετάφραση: Αβραάμ Κάουα, 240 σελίδες) Παρά τα μελανά χρώματα με τα οποία περιγράφει την παντοκρατορία του βάρβαρου καπιταλισμού χωρίς όρια, διατηρεί για το τέλος μια νότα αισιοδοξίας, καθώς τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και η ιστορία της ανθρωπότητας είναι γεμάτη επαναστατικές αλλαγές. Ο επίλογος του Κάνινγκχαμ είναι και η προτροπή του προς όσους ζαλίζονται από τις ακατανόητες οικονομικές ορολογίες και θεωρίες και υφίστανται στο πετσί τους τις συνέπειες της κρίσης: Είναι λάθος να νομίζουμε ότι οι τωρινές πολιτικές συνθήκες θα ισχύουν αιώνια. Πολλές φορές στο παρελθόν, κινήματα φτιαγμένα από ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα έχουν επιφέρει τεράστιες αλλαγές. Δίχως αυτές τις εκστρατείες, δεν θα υπήρχε δημόσια εκπαίδευση για όλους, δεν θα θεσπίζονταν νόμοι για την παιδική εργασία ή την προστασία του περιβάλλοντος, ούτε για τη γυναικεία χειραφέτηση. Στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ δεν θα είχε καταργηθεί ο φυλετικός διαχωρισμός. Η δουλεία θα συνεχιζόταν. Ολα αυτά τα κινήματα συνάντησαν απίστευτες αντιστάσεις σε εποχές όπου φαινόταν σίγουρο πως τίποτα δεν θα άλλαζε ποτέ. Τόσο δυνατά ήταν τα συμφέροντα εναντίον τους. Κι όμως στο τέλος τα κατάφεραν… Πηγή Άλλο ένα άρθρο που ασχολείται (και) με αυτό το κόμικ.
  7. «Η ιστορία έχει αποδείξει, ξανά και ξανά, ότι τα κοινωνικά κινήματα ευρείας αποδοχής, μπορούν να επιφέρουν αλλαγές πέρα από κάθε προσδοκία» λέει στην «ΕΦ.ΣΥΝ.» ο Ντάριλ Κάνινγκχαμ Είναι γνωστός για τα περίεργα, δύσκολα και καίρια θέματα με τα οποία καταπιάνεται (ψυχιατρικά, επιστημονικά κ.ά.). Ο καταξιωμένος και βραβευμένος Βρετανός κομίστας Ντάριλ Κάνινγκχαμ δίνει αποκλειστική συνέντευξη στην «Εφ.Συν.» με αφορμή το τελευταίο του graphic novel, «Σούπερκραχ - το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Κριτική». • Είναι η πρώτη φορά που εκδίδεται στην Ελλάδα ένα βιβλίο κόμικς, που στο τέλος του εμπεριέχεται βιβλιογραφία και ορολογία, κάτι που παραπέμπει σε ακαδημαϊκό ανάγνωσμα... Η προετοιμασία του «Σούπερκραχ» ήταν διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα. Το γραφείο μου γέμισε βιβλία. Διάβασα τα πάντα για το θέμα που είχα να διαχειριστώ -δηλαδή τις ιδεολογικές συνιστώσες του νεοφιλελευθερισμού, τα αίτια, τους μηχανισμούς και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης- μέχρι που τα έμαθα απ΄ έξω κι ανακατωτά. Όταν ήμουν ικανός να τα εξηγήσω σε έναν τρίτο και να τα καταλάβει, τότε ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω το βιβλίο. Σκιτσάρω σελίδα σελίδα, κανονικά, τη μία μετά την άλλη, με τη σειρά που θα μπουν στο graphic novel. Ειδικά για το «Σούπερκραχ», ήρθα σε επαφή με ανθρώπους που ξέρουν καλά πώς δουλεύει το σύστημα, γιατί πολύ απλά δουλεύουν για το σύστημα. Τραπεζίτες, οικονομολόγοι, χρηματιστές. Συνεργάστηκα, π.χ, με τον συγγραφέα του «Economix», Μάικλ Γκούντγουιν, για να καταλάβω ειδικούς οικονομικούς όρους. Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, το βιβλίο χρειάστηκε δύο χρόνια για να τελειώσει. • Στο κόμικς αναφέρεστε, μεταξύ άλλων, και στην Ελλάδα. Πιστεύετε ότι όσα έγιναν αυτό το καλοκαίρι -ένα μνημόνιο έπειτα από ένα δημοψήφισμα υπέρ του «Οχι»- αποτελούν ένδειξη ελλείμματος δημοκρατίας στην Ε.Ε.; Είναι ξεκάθαρο πως η Ε.Ε. χρειάζεται ριζική αναμόρφωση, μεταμόρφωση... όπως θέλετε πείτε το. Σε όλο τον Δυτικό Κόσμο, τα οικονομικά ιδρύματα έχουν την εξουσία, όχι οι λαοί. Οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν ότι έχουν το αλάθητο - γι΄ αυτό μετατοπίζουν το βάρος της ευθύνης, άρα και του τελικού λογαριασμού στους λαούς. Αυτοί πάντα βγαίνουν κερδισμένοι, γιατί πιστεύουν ότι δεν φταίνε για τίποτα! Όταν οι αποφάσεις των κυβερνήσεων είναι υπέρ των τραπεζών αντί των πολιτών, δεν θέλει και πολλή σκέψη να καταλάβεις όχι μόνο ότι κάτι δεν πάει καλά, μα κάτι πάει πολύ λάθος! Οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να υπηρετούν τον λαό που τις ψήφισε, όχι τις τράπεζες που ευνοούν το κεφάλαιο. Πώς μπορούμε να μιλάμε για δημοκρατία, όταν η οικονομική ελίτ εξουσιάζει πλήρως κυβερνήσεις, κοινοβούλιο - ευρωπαϊκά και κρατικά - και λαούς; • Ταυτόχρονα, στην Ελλάδα έχουμε δεκάδες παραδείγματα «περιστρεφόμενης πόρτας»: τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας, την πρ. Γ.Γ. Δημοσίων Εσόδων κ.λπ. Αυτό είναι άλλη μία συνέπεια της κρίσης ή αίτιο αυτής; Παντού στη Δύση το ίδιο γίνεται. Άνθρωποι σε θέσεις-κλειδιά σε μια κυβέρνηση μεταφέρονται ως μεγαλοστελέχη σε οργανισμούς με τεράστια δύναμη και οικονομικές απολαβές που ελέγχουν κατ΄ουσίαν την κυβέρνηση για την οποία εργάζονταν πριν. Και στην οποία, το πιθανότερο είναι να ξαναεπιστρέψουν σαν τον δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος. Αυτή η κουλτούρα της «περιστρεφόμενης πόρτας» αποτελεί την ισχυρότερη απόδειξη του πώς μετακυλίεται η δύναμη μεταξύ κυβερνήσεων και οικονομικών λόμπι. Και πώς, τελικά, καταλήγουν σε κοινό τρόπο σκέψης και δράσης. Στο βιβλίο περιγράφω τη σχέση της κυβέρνησης των ΗΠΑ με τη Wall Street, κάτι που ισχύει ως «παράδειγμα» και στην Ευρώπη. • Η τελευταία σελίδα του βιβλίου αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας. Υπάρχουν; Πάντα υπάρχει ελπίδα. Άσε που σιχαίνομαι την ηττοπάθεια. Μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη έχει περάσει πιο σκοτεινούς καιρούς από τους τωρινούς. Η απελπισία βοηθάει μόνο όσους έχουν την εξουσία να τη διατηρήσουν. Για το προσεχές μέλλον μπορεί να είμαι απαισιόδοξος, αλλά μακροπρόθεσμα μπορεί ν΄ αλλάξουν τα πράγματα. Η ιστορία έχει αποδείξει, ξανά και ξανά, ότι τα κοινωνικά κινήματα ευρείας αποδοχής, μπορούν να επιφέρουν αλλαγές πέρα από κάθε προσδοκία. Καμία πολιτική πραγματικότητα δεν είναι μόνιμη. Θα υπάρξουν σίγουρα αλλαγές - από εμάς εξαρτάται αν θα είναι για το καλό μας ή όχι. • Με τη δουλειά σας, κατορθώνετε να περνάτε με έναν ιδιαίτερο, κόμικ(ς) τρόπο, σκληρές αλήθειες στο ευρύ κοινό. Ίσως τα κόμικς να είχαν αυτόν τον ρόλο, αλλά δυστυχώς δεν νομίζω να τα διαβάζουν πια όσοι παλαιότερα. Το κοινό τους συρρικνώνεται, όπως και του βιβλίου εν γένει. Ξέρω, όμως, ότι για μένα είναι ευλογία. Αν ο αναγνώστης κατορθώσει να ξεπεράσει αυτό το όριο που λέει πως «τα κόμικς είναι μόνο για παιδιά», ανοίγεται μπροστά του ένα ολόκληρο σύμπαν. Με τα σκίτσα, μπορείς να «καταστρέψεις» στα πρωταρχικά τους συστατικά, περίπλοκες ιδέες, που στη συνέχεια, επανασυντίθενται στο μυαλό του αναγνώστη. Τόσο η εικόνα όσο και ο λόγος είναι τρομερά ισχυρά «όπλα». Και τα δύο μαζί είναι ανίκητα! • Καταπιαστήκατε και με την ψυχολογία των πολιτών που βιώνουν αυτή την πραγματικότητα της κρίσης στη Δύση σήμερα. Ποιο συμπέρασμα από τα όσα καταλήξατε σας εξέπληξε περισσότερο; Πριν από λίγες μέρες οι Πολωνοί εξέλεξαν μια ακροδεξιά, εθνικιστική κυβέρνηση. Στην Ευρώπη το φαινόμενο του νεοφασισμού εξαπλώνεται ταχύτατα, ίσως γιατί υπόσχεται «εύκολες» λύσεις σε δύσκολα προβλήματα και μεταφέρει το βάρος της ευθύνης έξω από σένα, στον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό. Κυρίως προσελκύει ανθρώπους περιθωριακούς ή δεξιούς, καθώς σε αυτούς τους κύκλους υπάρχει μια κουλτούρα τού «δεν με νοιάζει τι θα πάθει όποιος δεν ανήκει στον κύκλο ή την ομάδα μου». Αυτό εξηγείται ψυχολογικά και δεν είναι προσωπική μου, μόνο, άποψη. Υπάρχουν πολλές μελέτες που το υποστηρίζουν, τις οποίες αναφέρω στο «Σούπερκραχ». Ειδικά σε περιόδους κρίσης, η Ακροδεξιά παίρνει τα πάνω της. Στην Ευρώπη, υπάρχουν χώρες που έχουν πληγεί από τον ιό του φασισμού... Μένει να δούμε πόσες ακόμα θα μολυνθούν. Ας έχουμε τον νου μας... ΚΟΜΙΚΣ: «Σούπερκραχ - το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία» του Ντάρυλ Κάνινγκχαμ «Σούπερκραχ - το μεγάλο κόλπο με τη διεθνή οικονομία» του Ντάρυλ Κάνινγκχαμ Εικονογράφηση: Ντάρυλ Κάνινγκχαμ Μετάφραση: Αβραάμ Κάουα Εκδόσεις: ΚΡΙΤΙΚΗ (Νευροκοπίου 8, Γκάζι, Αθήνα, τηλ. 210 8211470, www.kritiki.gr) σελ. 240 ISBN 978-960-586-071-4 Ένα ιδιαίτερο κόμικς, που εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο τις ιδεολογικές συνιστώσες του νεοφιλελευθερισμού, τα αίτια, τους μηχανισμούς και τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Κόμικ για την οικονομική κρίση;;; Κι όμως, ΝΑΙ. Και μάλιστα, από τον καταξιωμένο κομίστα σε “περίεργα” θέματα, Ντάρυλ Κάνινγκχαμ. Ακολουθώντας τον, μπαίνουμε στα άδυτα της πρόσφατης χρηματοπιστωτικής κρίσης, ανιχνεύοντας τις ρίζες της οικονομικής κατάρρευσης. Έτσι, με απλό και κυρίως διασκεδαστικό τρόπο, μαθαίνουμε βήμα βήμα τα γεγονότα που οδήγησαν τον κόσμο στην οικονομική ύφεση. Ο Κάνινγκχαμ ξεκινάει με το πορτρέτο της Άυν Ραντ, που υπήρξε οπαδός του φιλελευθερισμού και μέντορας του Άλαν Γκρίνσπαν. Δείχνει πώς οι νεοσυντηρητικοί σφετερίστηκαν τη δημόσια συζήτηση περί οικονομίας, ανοίγοντας τον δρόμο στην κυριαρχία των αγορών, με τους φτωχούς, όπως πάντα, να πληρώνουν τα λάθη των πλουσίων. Συγχρόνως προσεγγίζει και την ψυχολογική βάση των πολιτικών μας επιλογών, διερωτώμενος γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουμε κατεύθυνση - ακόμα κι όταν βλέπουμε πως τα μέτρα που εφαρμόζονται δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. ΝΤΑΡΥΛ ΚΑΝΙΝΓΚΧΑΜ – ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο εξαιρετικός κομίστας, Ντάρυλ Κάνινγκχαμ O Ντάρυλ Κάνινγκχαμ σπούδασε καλές τέχνες στο Πανεπιστήμιο του Leeds. Ασχολείται με την εικονογραφική δημοσιογραφία. Έχει εργαστεί ως νοσηλευτής σε ψυχιατρική κλινική, εμπειρία, την οποία αξιοποίησε στο πρώτο του βιβλίο, «Psychiatric Tales» (Blank Slate 2010), που γνώρισε σημαντική επιτυχία. Το δεύτερο κόμικς του, «Science Tales» (Myriad 2012), ήταν υποψήφιο για τα British Comic Awards του 2012 στην κατηγορία «καλύτερο βιβλίο». Το 2014 κέρδισε το βραβείο του καλύτερου ανεξάρτητου συγγραφέα στα Broken Frontier Awards για το «Σούπερκραχ» (Κριτική 2015), το οποίο συμπεριλήφθηκε στη λίστα των New York Times με τα πιο ευπώλητα βιβλία του 2015, στην τελική λίστα υποψηφιοτήτων για το 2015 στα British Book Design and Production Awards. Και το σχετικά links... Άρθρο της ίδιας εφημερίδας για το κόμικ... Διαγωνισμός της ίδιας εφημερίδας με ισχύ ως τις 18/11...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.