Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΟΥΜΠΟΥΛΙΑΣ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Loss

    ΜΥΘΟΜΑΧΟΣ

    Από την εκδοτική Ήρωες; Ημίθεοι; Μεσσίες; Οι άνθρωποι τους έχουν δώσει πολλά ονόματα στο πέρασμα της Ιστορίας. Οι Μυθομάχοι όμως, είναι αρχαίοι, αθάνατοι πολεμιστές. Ζουν εξολοθρεύοντας αλλόκοσμα πλάσματα και προστατεύουν την ανθρωπότητα μέσα στους αείμνηστους Ωκεανούς του Χρόνου. Σε αυτούς τους Ωκεανούς ταξίδεψε κι ο Αριστόμαχος, ο τελευταίος απόγονος των Ηρακλειδών. Ένας ήρωας που γνώρισε τόπους ξεχασμένους κι έζησε σε χρόνους περασμένους. Το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του Μυθομάχου, διαδραματίζεται το 1821, λίγο πριν ξεσπάσει η Επανάσταση των Ελλήνων κατά του Τουρκικού ζυγού. Εκεί, ανάμεσα σε μία από τις σημαντικότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο Άρις θα γνωρίσει συντρόφους πιστούς, θα κάνει εχθρούς μοχθηρούς και θα κληθεί να αντιμετωπίσει κάτι ξεχασμένο, κάτι σκοτεινό που θα τον φέρει πολύ κοντά … στον Θάνατο! ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή η όλη ιδέα 1821 και τέρατα μου φαινόταν περίεργη αλλά σε συνδιασμό του καλογραμμένου σεναρίου και του ωραίου σκίτσου, απόλαυσα τον Μυθομάχο πάρα πολύ και τον διάβασα σε χρόνο ντε τε. Η ιστορία σε συνεπαίρνει και δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει η ώρα καθώς χάνεσαι στην φαντασία και στα όμορφα σχέδια του δημιουργού. Εν ολίγοις μία πολύ αξιόλογη προσπάθεια σε σκίτσο του Γιάννη Ρουμπούλια και σενάριο του Χάρη Γιολάτου σε 68 έγχρωμες σελίδες διαστάσεων 18.5 x 28 από την Nerdula Creative Lab με ονομαστική τιμή τα 12€. Μία σελίδα για το σχέδιο Ευχαριστούμε για το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δεύτερου τεύχους τον Argail.
  2. Με το «300 vs Cthulhu» (εκδ. Nerdula), ο Rubus φιλοτεχνεί την απόλυτη παρωδία των κινηματογραφικών «300», γελοιοποιώντας με σπαρταριστό χιούμορ τόσο τις χολιγουντιανές ακρότητες όσο και τα εθνικιστικά στερεότυπα. Κάθε μαθητούδι του Δημοτικού γνωρίζει κάτι για τη μάχη των Θερμοπυλών. Η αυτοθυσία των 300 Σπαρτιατών του Λεωνίδα τo 480 π.Χ., όπως μας την περιγράφει ο Ηρόδοτος στο 7ο βιβλίο της Ιστορίας του, συνιστά όχι μόνο λαμπρή σελίδα του ελληνικού εθνικού αφηγήματος, αλλά και σημαντικό ορόσημο της παγκόσμιας ιστορίας. Για αυτό και σε όλη τη διάρκεια των 25 αιώνων που έχουν μεσολαβήσει από τότε, το παράδειγμα των «300» το έχουν επικαλεστεί αμέτρητοι στρατηγοί ανά την υφήλιο, ενώ η δραματική αυτή μάχη των Περσικών πολέμων έχει αποτελέσει έμπνευση για ζωγραφικούς πίνακες, βιβλία λογοτεχνίας, κόμικς και κινηματογραφικές παραγωγές. Και κάπου εδώ μπαίνουμε στον κόσμο της οργιώδους φαντασίας του κομιξά Γιάννη Ρουμπούλια ή Rubus. Ο Rubus ανήκει στους πιο ταλαντούχους και παραγωγικούς εκπροσώπους της ελληνικής σκηνής κόμικς. Δεινός σχεδιαστής, σεναριογράφος αλλά και ερασιτέχνης ηθοποιός, είναι αναγνωρίσιμος ως ο δημιουργός των «Χρονικών του Δρακοφοίνικα», του «Αδάμαστου» και – με τον Αρη Καπλανίδη – της καλτ ταινίας «Ο Πανίσχυρος Μεγιστάνας των Ninja». Αντλώντας έμπνευση από τις αρχαίες μυθολογίες και το είδος της ηρωικής φαντασίας, κινείται ανάμεσα σε δουλειές όπως η τριλογία τρόμου «Οι Νύφες του Δράκουλα» (εκδ. Jemma Press), η ιστορική περιπέτεια φαντασίας «Μυθομάχος» (εκδ. Nerdula) και φαρσοκωμωδίες όπως ο «Πόναν ο Μάρμαρος» και η «Νταρντάνα η Ακαταμάχητη». «Οσφρίζομαι μείζονα ιστορική ανακρίβεια» Στο ίδιο μοτίβο της επικής φαρσοκωμωδίας βασίζεται και το «300 VS CTHULHU – Action εστί», από τις εκδόσεις Nerdula. Πρόκειται για μια 100% «ρουμπουλίστικη» παρωδία της γνωστής ταινίας «300» του 2006, η οποία με τη σειρά της είχε βασιστεί στο ομώνυμο κόμικς του Φρανκ Μίλερ από το 1998. Ούτε από τον Μίλερ βέβαια είχαμε αξιώσεις ιστορικής ακρίβειας, ούτε από μια ταινία videogame αισθητικής (αν και το βασικό πρόβλημα με το συγκεκριμένο franchise δεν έγκειται αποκλειστικά στην επαφή ή μη με την ιστορική πιστότητα). Ωστόσο, ακόμη και το κόμικς «πατούσε» σε μια μυθοποιημένη εκδοχή της μάχης των Θερμοπυλών. Η ταινία όμως, τράβηξε το στόρι «απ’ τα μαλλιά», προσθέτοντας στις περσικές δυνάμεις εναντίον των κακόμοιρων Σπαρτιατών από… βόμβες μολότοφ και Σαμουράι μέχρι πολεμικούς ρινόκερους και Ορκ. Το 2007, στον απόηχο της προβολής εκείνης της ταινίας και στο πλαίσιο του 24 Hour Comics Day που είχαν διοργανώσει για δεύτερη χρονιά οι εκδόσεις Comicworld, ο Rubus είχε δημιουργήσει μια 24σέλιδη ασπρόμαυρη ιστορία παρωδώντας τους κινηματογραφικούς «300». Η ιστορία του διακρίθηκε και συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ του «μαραθώνιου», που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά. Όπως αναφέρεται στην εισαγωγή της δικής του συμμετοχής: «Όσον αφορά την ιστορία που δημιούργησε [ο Rubus] ρίχνει το φταίξιμο στην ταινία “300” του Frank Miller. “Εντάξει, καλή ταινία δράσης” λέει, “αλλά γενικά η ιδέα να κάνουν τους Πέρσες κακούς και με μορφή σαδομαζοχιστικών ΟΡΚ, ήταν λίγο… εεε… περίεργη!”. Σε μια συζήτηση που έκανε με τον ζωγράφο και φίλο του Γαβριήλ Τομπαλίδη, αναφέρθηκε η τρελή ιδέα της ιστορίας των Θερμοπυλών με τους ΕΛ-ληνες Διαγαλαξιακούς Κομάντο και τους Πέρσες, πιστούς υπηκόους του Μεγάλου Παλαιού Κθούλου! Με αυτά στον νου του, αποφάσισε η ιστορία του να βασιστεί σε αυτή την ιδέα, με κάποιες προσθήκες που έγιναν για χάρη της ακόμα μεγαλύτερης γελοιοποίησης του θέματος». Από το μακρινό 2007 ερχόμαστε στα τέλη του 2022, οπότε και ο Rubus εξέδωσε μια τελειοποιημένη βερσιόν εκείνης της ιδέας. Όπως τότε, έτσι και τώρα, η παρωδία ξεκινάει στις Θερμοπύλες, εκεί «όπου μια χούφτα καραγυμνασμένοι Λαδολεμόνιοι αποφάσισαν να τα βάλουν με ένα εκατομμύριο χιλιάδες Πέρσες». Μετά τις αμοιβαίες ελληνοπερσικές ανταλλαγές φιλοφρονήσεων για τα μπράτσα των μεν και την περμανάντ των δε, ο Υδάρνης μπαίνει στο ψητό ζητώντας γην και ύδωρ – για να λάβει ένα ελληνοπρεπέστατο γιαούρτωμα. Από εκεί και πέρα, απέναντι στους Λαδολεμόνιους Σάιμποργκ του Άλφα Κενταύρου εξαπολύεται μια αδυσώπητη επίθεση από βέλη, λέιζερ και… τυραννόσαυρους Ξερξ! Ενώ κατόπιν προδοσίας του Εφιάλτη (μιας προγονικής εκδοχής του τηλεοπτικού «Χλαπάτσα»), γίνεται επίκληση στον «Μέγα Παλαιό Κύπριο Κθούλο Κθούλου»(!) για την τελική αναμέτρηση με τον Λιονάιντας στα στενά των Θερμοπυλών. Οι κατά Rubus «300» είναι μια παλαβή και προκλητική φαρσοκωμωδία που κάνει ανάλογες απόπειρες (όπως οι «Σπαρτιάτες για κλάματα») να ωχριούν. Με – προσαρμοσμένες στη νεοελληνική πραγματικότητα – αναφορές από την ποπ κουλτούρα και με τη γλωσσική χρήση μιας επιτηδευμένα κάκιστης αρχαΐζουσας που θυμίζει Μποστ, ο Γιάννης Ρουμπούλιας δημιουργεί τη σάτιρα που έχουμε ανάγκη, σε μια εποχή όπου οι ακροδεξιοί προμοτάρουν δυσώνυμα εθνικιστικά μορφώματα σε ανιστόρητα πιτσιρίκια, προσελκύοντάς τα μεταξύ άλλων με φωτογραφίες του περικεφαλαιοφόρου Τζέραρντ Μπάτλερ. Και το σχετικό link...
  3. GreekComicFan

    ΣΥΝΔΡΟΜΟ OMNIBUS

    Σύνοψη του εκδότη. 10 χρόνια μετά το ξεκίνημα της έκδοση της σειράς σε μορφή τευχών και 6 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της σειράς με ένα σπέσιαλ graphic novel, άλλη μια σειρά συλλέγεται σε ένα trade, που στην χώρα μας βαπτίζεται μάλλον καταχρηστικά ως omnibus (τεχνικά είναι σωστό αλλά απέχει από το που και πως χρησιμοποιείται ο όρος στις εκδόσεις του εξωτερικού) για να δείξει το τετελεσμένο του πράγματος. Με έξτρα επεξεργασία στο υλικό και μια πινακοθήκη, μια πάρα πολύ καλή εκτύπωση, αλλά και με μόλις 15€ για 208 σελίδες, η έκδοση κρίνεται ως καλή αγορά για όσους δεν έχουν ήδη την ιστορία. Και έχει βγει σε μόλις 200 αριθμημένα κομμάτια, οπότε έχει και τη συλλεκτικότητα του.
  4. Το φετινό Comicdom Con Athens τιμά το ιταλικό κόμικ, όμως το ελληνικό στοιχείο δεν γίνεται να λείπει από το φεστιβάλ. Έτσι, μιλήσαμε με καλλιτέχνες τριών διαφορετικών γενεών για το σύγχρονο ελληνικό κόμικς και την εξέλιξή του μέχρι σήμερα. Αγγελική Σαλαμαλίκη Με άρωμα Ιταλίας έρχεται το Comicdom Con Athens 2023 στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, το τριήμερο 12-14/5. Η συμβολή των Ιταλών στην ένατη τέχνη είναι αδιαμφισβήτητη, έτσι το μεγαλύτερο φεστιβάλ κόμικς στην Αθήνα αποφάσισε να τιμήσει μερικούς από τους σημαντικότερους δημιουργούς του είδους με εκθέσεις και ειδικά αφιερώματα. Στη φετινή διοργάνωση θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον σεναριογράφο κόμικς Tito Faraci που, ως τιμώμενος διεθνής προσκεκλημένος, θα επισκεφτεί το φεστιβάλ για μία συζήτηση-αναδρομή στη μακρά καριέρα του και θα παραλάβει βραβείο για τη συνολική προσφορά του στην τέχνη των κόμικς. Παράλληλα, το Comicdom συνεργάζεται με το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών για τη φιλοξενία δύο πρωτότυπων εκθέσεων: Με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Ίταλο Καλβίνο, στήνεται η πολύπλευρη έκθεση "Calvino Immaginario – Οι Φανταστικοί Κόσμοι του Italo Calvino", που ζωντανεύει σε παγκόσμια πρεμιέρα στην Αθήνα τους φανταστικούς κόσμους του Ιταλού συγγραφέα, ενώ στην έκθεση "Fumetti dal Mare – Κόμικς από τη Θάλασσα", έξι διεθνείς καλλιτέχνες από Αλβανία, Ιταλία, Ελλάδα και Γαλλία παρουσιάζουν έργα εμπνευσμένα από τη θάλασσα. "Calvino Immaginario – Οι Φανταστικοί Κόσμοι του Italo Calvino" Φυσικά, από το πρόγραμμα δεν λείπουν τα αφιερώματα σε σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς όπως η έκθεση για την Αγγελική Σαλαμαλίκη, καθώς και προβολές animation, εργαστήρια για κάθε ηλικία, διαγωνισμοί, πάνελ και πολλά άλλα events που γιορτάζουν τη διεθνή ένατη τέχνη. Σε αυτό το πλαίσιο, μιλήσαμε με Έλληνες δημιουργούς από τρεις διαφορετικές γενιές, τον Τάσο Αποστολίδη (1947), τον Γιάννη Ρουμπούλια (1982) και τη Μαρία-Όλια Ντακογιάννη (1995), για την πρώτη τους επαφή με τον κόσμο της ένατης τέχνης, τις επιρροές και τις αγαπημένες τους ιστορίες. Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τον κόσμο των κόμικς; Τάσος Αποστολίδης: Ως αναγνώστης, τα "Μίκυ Μάους" στη δεκαετία του ΄50. Ως σεναριογράφος, στη δεκαετία του ΄80, οι "Κωμωδίες" του Αριστοφάνη σε κόμικς με εικόνες του Γιώργου Ακοκαλίδη, που φέτος συμπληρώνουν 40 χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας. Γιάννης Ρουμπούλιας: Από πολύ μικρή ηλικία οι γονείς μου, βλέποντας το ενδιαφέρον που είχα για τις ιστορίες φαντασίας και τα κινούμενα σχέδια, φρόντιζαν να με τροφοδοτούν οι ίδιοι με πολύχρωμα κόμικς διαφόρων ειδών. Ειδικά την εποχή που άρχισα να μαθαίνω να διαβάζω, ο Σπάιντερμαν, ο Σούπερμαν και άλλοι, μου κρατούσαν συντροφιά μέσω των ιστοριών τους και με βοηθούσαν να σχηματίσω ξεκάθαρες εικόνες για το "καλό” και το "κακό”. Ωστόσο όταν ο πατέρας μου ένα καλοκαίρι μου αγόρασε ένα ελληνικό τεύχος "Super Conan", ήταν η καθοριστική στιγμή όπου τα κόμικς με κέρδισαν για πάντα και ο Κόναν ο Βάρβαρος έγινε ένας από τους πλέον αγαπημένος μου χαρακτήρες. Από μικρός είχα συνηθίσει τους πολύχρωμους, ατσαλάκωτους υπερήρωες με τα αδαμάντινα ιδανικά που έμοιαζαν με σύγχρονους ημίθεους. Ωστόσο ο Κόναν, σχεδόν ημίγυμνος και χωρίς υπερφυσικές δυνάμεις, είχε μια λαχτάρα για ζωή που στα μάτια μου τον έκανε να ξεχωρίσει από κάθε άλλον. Κάπου εκεί κατάλαβα πως θα ήθελα για πάντα να διαβάζω τις περιπέτειές του μα και να σκαρφίζομαι και δικές μου, ακονίζοντας τη φαντασία μου στο έπακρο. Μαρία-Όλια Ντακογιάννη: Η σχέση μου με τα κόμικς ξεκίνησε από τη θέση του αναγνώστη και μάλιστα ήταν από τα πρώτα μου ερεθίσματα στον κόσμο του διαβάσματος. Θυμάμαι να περνώ όλη μου την παιδική ηλικία με ένα κόμικ στο χέρι, προσπαθώντας να ξεφυλλίσω τις σελίδες κάποιας περιπέτειας με φόντο τη Λιμνούπολη ή το γαλατικό χωριό ενώ έτρωγα καρπούζι, κάποιο καλοκαίρι στη βεράντα των παππούδων μου. Είναι μια εμπειρία που έχω συνδέσει με την αθωότητα και την ανεμελιά, παρότι αυτή η συνήθεια δεν άλλαξε όσο μεγάλωνα, μάλλον φούντωνε μέσα μου την επιθυμία να διεισδύσω περισσότερο σε αυτό τον κόσμο που τόσο με είχε συγκινήσει. Τη δεκαετία του 1980 ξεκίνησε τη συγγραφική του πορεία ο Τάσος Αποστολίδης, μεταφέροντας τις "Κωμωδίες" του Αριστοφάνη σε κόμικς με εικονογράφηση από τον Γιώργο Ακοκαλίδη, που φέτος συμπληρώνουν 40 χρόνια συνεχούς κυκλοφορίας. Πώς βλέπετε τη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή στην ένατη τέχνη; Τι έχει αλλάξει στις πεποιθήσεις και τις προσεγγίσεις των δημιουργών; Τ.Α.: Βλέπω μεγάλη εξέλιξη από τους δημιουργούς και μεγάλη τόλμη από τους εκδότες. Τα θέματα είναι πιο ψαγμένα, οι εικόνες το ίδιο. Επίσης είναι εμφανής η προσπάθεια προσωπικής γραμμής. Ευτυχώς ξεφύγαμε από το στάδιο των μιμήσεων. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι νέοι δημιουργοί και με τη δυνατότητα της τεχνολογίας μπορούν εύκολα πια να δείξουν τη δουλειά τους. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που διαφαίνεται είναι ότι νέοι δημιουργοί παράγουν για το κοινό, για να διαβαστούν και όχι για να κάνουν το κέφι τους ή να δείξουν μόνο τις ζωγραφικές τους ικανότητες. Γ. Ρ.: Καθώς περνάει ο καιρός και μεγαλώνω σε ηλικία, διαπιστώνω πως οι νεότεροι δημιουργοί σφύζουν από ταλέντο και όρεξη για δουλειά. Είναι πολύ ελπιδοφόρο να βλέπεις όλο και περισσότερο νέο κόσμο να εκφράζεται μέσω της τέχνης. Ταυτόχρονα, σε αντίθεση με τα παλιότερα χρόνια που όσοι ασχολούνταν με καλλιτεχνικά επαγγέλματα κατά κάποιον τρόπο αντιμετωπίζονταν ως ταμπού ή παρίες, ενώ πλέον αντιμετωπίζονται σαν επαγγελματίες που κερδίζουν τα προς το ζην από την τέχνη τους. Ωστόσο οι σημαντικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε ως κλάδος σε διάφορους τομείς δεν παύουν να υπάρχουν. Όσο όμως μεγαλώνει η κοινότητά μας πιστεύω πως η ελληνική σκηνή κόμικς μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάει. Είμαι της γνώμης πως μόνο η φαντασία μπορεί να κάνει τη διαφορά στο οτιδήποτε. Μ. Ν.: Σε σταθερά ανοδική πορεία και με αξιοσημείωτη συνέπεια στην ποιότητα παρά τη ραγδαία ποσοτική αύξηση των παραγόμενων έργων. Η σκηνή είναι ιδιαίτερα ενεργή και έχει αρχίσει να διεισδύει και σε διαφορετικούς χώρους μέσα από ένα δυναμικό δίκτυο συνεργασιών. Για τις πεποιθήσεις και προσεγγίσεις των δημιουργών δεν είμαι τόσο σίγουρη, έχω την εντύπωση πως παρουσιάζονται πιο ευέλικτοι και προσαρμοστικοί και ακολουθούν τις εξελίξεις, τη ζήτηση και τις ανάγκες των αναγνωστών τους για πιο περίπλοκα ή και δύσκολα θέματα, και πιο συμπεριληπτικές ιστορίες. Εάν παρατηρώ κάτι είναι πως δίνεται πλέον ιδιαίτερη προσοχή σε ζητήματα τεκμηρίωσης και έρευνας ακόμη και σε ιστορίες μυθοπλασίας, όλες οι εκδόσεις είναι πολύ προσεγμένες και οι καλλιτέχνες επιχειρούν να αναλαμβάνουν δουλειές με εντυπωσιακό όγκο και μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Στα τέλη των 90s ο Γιάννης άρχισε να αναγνωρίζεται από την εγχώρια σκηνή και σήμερα είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες εικονογράφους. Με τα social media και την αύξηση της απόσπασης προσοχής ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, πολλοί παρατηρούν μια αποστροφή από την ανάγνωση. Τι ισχύει για τα κόμικς; Πιστεύετε ότι οι αναγνώστες τα προτιμούν αντί ένα λογοτεχνικό βιβλίο και γιατί; Τ.Α.: Αυτό άρχισε να διαφαίνεται από το 2000 και μετά, αλλά δεν είναι μόνο φαινόμενο ελληνικό. Τα κόμικς είναι πιο κοντά στην εικόνα που μας έχει κατακλύσει, αναπτύσσονται με λιγότερο λόγο και αυτό τα φέρνει πιο κοντά στις προτιμήσεις του νεανικού κυρίως κοινού. Η αισθητική των σχολικών βιβλίων έχει παίξει τον ρόλο της, απωθώντας τα παιδιά από το βιβλίο. Πάντως δεν συγκρίνονται τα είδη. Ο αναγνώστης που του αρέσει η λογοτεχνία θα την αναζητήσει, αυτό δεν εμποδίζει να διαβάζει και κόμικς ίσως μια άλλη στιγμή, με άλλη ευκαιρία. Γ. Ρ.: Προσωπικά πιστεύω πως όποιος θέλει να ασχοληθεί, θα το κάνει δίχως δεύτερες σκέψεις. Πριν τα social media ήταν η τηλεόραση, τα video games κ.τ.λ. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν μέσα που αποσπούν την προσοχή. Όλα είναι θέμα παιδείας, γούστου και προσαρμογής στα νέα δεδομένα της εκάστοτε εποχής. Δεν διαβάζουν όλοι βιβλία, όπως δε διαβάζουν όλοι κόμικς. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν ασχολούνται καν με τα social media. Μπορεί τα μικρά τεύχη των είκοσι σελίδων (comic books) να μην κάνουν τα εξωπραγματικά νούμερα που έκαναν κάποτε ανά εβδομάδα, μα οι μεγαλύτεροι τόμοι με ολοκληρωμένες ιστορίες (graphic novels) έχουν αναπτύξει μια δυναμική παρόμοια με αυτή των κλασικών βιβλίων τα τελευταία χρόνια. Πλέον έχουν μπει δυναμικά στο παιχνίδι και τα ψηφιακά κόμικς. Μια μορφή τέχνης μπορεί να επιβιώσει με την εξέλιξη και την ανάπτυξή της. Οτιδήποτε μένει στάσιμο και απαράλλαχτο, δυστυχώς είναι καταδικασμένο να εκλείψει κάποια στιγμή. Όσο παράγουμε ποιοτικές και πρωτότυπες ιστορίες που έχουν κάτι να πουν στο αναγνωστικό κοινό, η πεποίθησή μου είναι πως θα ανανεώνεται και το ενδιαφέρον του. Μ. Ν.: Είμαι από τους αναγνώστες που πιστεύουν πως η διαδικασία ανάγνωσης ενός κόμικ και ενός βιβλίου μπορεί να είναι το ίδιο ανάλαφρη και ευχάριστη, ανεξαρτήτως εάν απαιτεί τα ίδια επίπεδα συγκέντρωσης και προσήλωσης. Και στα δύο είδη η γραφή μπορεί να είναι πυκνή, ανιαρή, φλύαρη, να έχει καλή ή κακή ροή. Η εικόνα ενός κόμικ που κάπως διευκολύνει το μάτι και τη φαντασία δε σημαίνει πως δεν είναι επιφορτισμένη με πολλά επίπεδα πληροφορίας, πως δεν απαιτεί αντίστοιχη προσπάθεια από τον αναγνώστη για την αποκωδικοποίηση των νοημάτων της. Για την απόλαυση ενός κόμικ χρειάζεται παρατήρηση, κριτική σκέψη, συγκέντρωση, συνθετική ικανότητα κ.ά. Επίσης υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη κόμικς και αναγνωστικές προτιμήσεις, πολλές δημιουργίες χρειάζονται μέρες για να διαβαστούν και να αφομοιωθούν. Ίσως φαίνεται πιο εύκολο στην εποχή της εικόνας και της ταχύτητας να διαβάσει κανείς ένα κόμικ, όμως στην πραγματικότητα, η εικόνα δεν εξυπηρετεί την εξοικονόμηση χρόνου και ενέργειας, είναι απλώς ένας διαφορετικός τρόπος διαχείρισης και παρουσίασης της πληροφορίας, που δεν θα πρέπει να προσπερνάμε επιπόλαια ή βιαστικά. Η Μαρία-Όλια Ντακογιάννη ανήκει στη νέα φουρνιά Ελλήνων καλλιτεχνών. Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο καλλιτέχνη που θέλει να ασχοληθεί με τα κόμικς; Τ.Α.: Να προσέξει πολύ το σενάριο και να μάθει πώς γράφεται. Να κάνει πολλή έρευνα γύρω από το θέμα του πριν τραβήξει την πρώτη του γραμμή. Να μη βιάζεται να ''απεικονίσει'', αλλά να είναι σίγουρος ότι η εικόνα του θα πατήσει πάνω σε ένα καλά δομημένο σενάριο. Τόσο στα κόμικς όσο και στα graphic novels το μοίρασμα της προσοχής και του ενδιαφέροντος ανάμεσα στο σενάριο και στην εικόνα είναι 50:50. Γ. Ρ.: Πρώτα απ’ όλα να αγαπάμε από τα βάθη της ψυχής μας αυτό που κάνουμε. Πρέπει να έχουμε υπομονή, επιμονή και να μελετάμε πολύ. Να εξασκούμαστε σταθερά κάθε μέρα, έστω και λίγο. Να μην απογοητευόμαστε από τα λάθη μας, μα να μαθαίνουμε από αυτά. Να επιχειρούμε με κάθε τρόπο να τελειώνουμε ένα έργο μας ακόμη κι αν δεν προέκυψε το καλύτερο αποτέλεσμα που θα θέλαμε. Είναι πάρα πολύ σημαντικό τα ολοκληρώνουμε ένα έργο πριν ξεκινήσουμε κάποιο άλλο. Έτσι αποκτάμε μεγαλύτερη εμπειρία. Θέλει γερό στομάχι ο καλλιτεχνικός χώρος, μα δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ αν πιστεύουμε στη δουλειά και στο μεράκι μας. Να μη διστάζουμε να βοηθάμε ή και να προστατεύουμε λιγότερο έμπειρους από εμάς. Δίνοντας κάτι πίσω στην κοινότητα, έστω και μια συμβουλή, βοηθάμε στο να γίνουμε καλύτεροι σαν σύνολο. Αν τα κάνουμε όλα αυτά υπάρχει μια πάρα πολύ μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε εξαιρετικοί και σεβαστοί καλλιτέχνες. Μ. Ν.: Να γράφει και να εικονογραφεί τις ιστορίες που θα ήθελε ο ίδιος να διαβάσει ως αναγνώστης. Τα θέματα που τον απασχολούν, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που θα ήθελε να μοιραστεί. Η αυθεντικότητα είναι το παν σε κάθε τέχνη και είναι κατά την άποψη μου και αυτό που φέρνει την αναγνώριση και την επιτυχία. Το να δημιουργείς από την καρδιά σου και όχι με κριτήριο κάποια τάση ή τι πιστεύεις ότι είναι αρεστό ή δημοφιλές μεταξύ των αναγνωστών. Οι αναγνώστες σου θα σε ακολουθούν όσο είσαι πιστός στον εαυτό σου και δείχνεις ότι έχεις πάθος για αυτό που κάνεις. Στην τελική ο πρώτος και πιο δύσκολος αναγνώστης που πρέπει να "πείσεις” είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, που διαβάζει κόμικς και αγαπάει αυτή την τέχνη και είναι απαιτητικός και τελειομανής, περιμένοντας να συγκινηθεί. Θα συμβούλευα ένα νέο δημιουργό να τολμά, να παίρνει ρίσκα, να εκτίθεται, να προσπαθεί ξανά και ξανά, να μην αποθαρρύνεται, να αποδέχεται με σεβασμό την κριτική όσο εξελίσσεται και βελτιώνεται, να μην το βάζει κάτω. Σταθμός για την καριέρα του Αποστολίδη υπήρξε το "Χαμένο φάσμα", ένα ατμοσφαιρικό κόμικ-άλμπουμ με καρέ βγαλμένα από φιλμ νουάρ. Το βρίσκετε δύσκολο να εντοπίσετε κοινά σημεία με έργα που δεν ανήκουν στη δική σας φουρνιά καλλιτεχνών; Τ.Α.: Μα το ''εικονογραφήγημα'' είναι η τέχνη της αφήγησης με λόγο και εικόνα. Προφανώς υπάρχουν κοινά σημεία. Μπορεί να προχώρησαν κάποια πράγματα αλλά η σωστή περιγραφή χαρακτήρων, η τοποθέτηση του μύθου σε τόπο και χρόνο κ.τ.λ. δε θα αλλάξουν, αφού αποτελούν δομικά στοιχεία της αφήγησης. Γ. Ρ.: Καθόλου! Ο δάσκαλός μου, Σπύρος Ορνεράκης, με έμαθε να κρατώ τους ορίζοντές μου ανοιχτούς και να κοιτώ με ενδιαφέρον ό,τι δίνει μια νέα, φρέσκια πνοή στην τέχνη μας ή να εκτιμώ κάθε τι παλιότερο που την εξέλιξε και την οδήγησε στο σημείο που βρίσκεται τώρα. Σίγουρα υπάρχουν άπειρα διαφορετικά γούστα σε τεχνοτροπίες, θεματικές και τρόπους αφήγησης που είναι αδύνατο να καλυφθούν απόλυτα σε ένα ευρύ φάσμα. Αυτό όμως πιστεύω πως είναι υγιές και δίνει την ευκαιρία σε πολύ κόσμο, καλλιτέχνες και αναγνώστες, να δοκιμάσουν διαφορετικά πράγματα. Αλίμονο αν άρεσαν όλα σε όλους. Μ. Ν.: Ακριβώς το αντίθετο! Θεωρώ πως το ποιοτικό επίπεδο των έργων πολλών νέων δημιουργών δεν υστερεί σε τίποτα από την αφηγηματική ωριμότητα καλλιτεχνών με περισσότερη εμπειρία στο χώρο. Αντίστοιχα, οι μεγαλύτεροι δημιουργοί τείνουν να πειραματίζονται, να δοκιμάζουν καινούρια πράγματα και να παραμένουν επίκαιροι τόσο θεματικά όσο και εικαστικά. Θα έλεγα πως η μια γενιά επηρεάζει και εμπνέει την άλλη. Στη σημερινή κόμικς κοινότητα οι νεότεροι δημιουργοί συνυπάρχουν με τους πλέον καταξιωμένους σε ένα κλίμα σύμπνοιας και αμοιβαίου σεβασμού. Την τελευταία περίοδο ο Γ. Ρουμπούλιας σχεδιάζει τις ιστορίες του "Μυθομάχου", εμπνευσμένες από την Ελληνική Επανάσταση. Τι θα λέγατε ότι εκφράζει περισσότερο τη δική σας γενιά ως δημιουργούς; Τ.Α.: Η πολιτική, οι ιδεολογίες, οι περιπέτειες, ο έρωτας και το χιούμορ. Γ. Ρ.: Η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να απαντήσω γενικά για μια ολόκληρη γενιά. Κάθε καλλιτέχνης έχει διαφορετικά ερεθίσματα και προσλαμβάνουσες ως ξεχωριστή προσωπικότητα. Διαφορετικά κίνητρα και όνειρα. Προσωπικά πάντα είχα την ανάγκη να ψυχαγωγώ τον κόσμο γύρω μου με το να αφηγούμαι ενδιαφέρουσες φανταστικές ή κωμικές ιστορίες. Ιστορίες που θα αγαπούσα ο ίδιος αλλά και ιστορίες που θα έδιναν και κάτι πίσω στο κοινό. Για μένα η φαντασία είναι το άλφα και το ωμέγα. Μ. Ν.: Η πολυφωνία και το συνεργατικό πνεύμα. Ο κάθε δημιουργός διατηρεί το δικό του χαρακτήρα και προσπαθεί να διαμορφώσει μια ταυτότητα, χωρίς να εγκλωβίζεται σε αυτή και πάντοτε παρακολουθώντας τις τάσεις που κυριαρχούν στο χώρο και τις δουλειές των συναδέλφων του. Η ποικιλία των ιστοριών και των σχεδιαστικών στυλ είναι ενδεικτική των δυνατοτήτων του μέσου. Παρατηρείται επίσης έντονα η τάση των νέων δημιουργών να ενώνουν τις δυνάμεις τους, να εμπιστεύονται τα σενάρια τους σε άλλους σχεδιαστές ή να μοιράζονται μεταξύ τους τα στάδια της εικονογράφησης, τον χρωματισμό, τον σχεδιασμό των εξωφύλλων. Μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα συλλογικά κόμικς των τελευταίων ετών ανέδειξαν πολύ δυνατά δίδυμα ή ομάδες δημιουργών που ανυπομονούμε να ξαναδούμε σε σύμπραξη. Αναμφίβολα θα έχετε κάποιους αγαπημένους καλλιτέχνες που ίσως επηρέασαν και το έργο σας. Ποιοι είναι αυτοί; Τ.Α.: Προφανώς υπάρχουν κι άλλοι λαμπροί εκπρόσωποι του είδους, αλλά οι δημιουργοί της βελγικής σχολής μου άφησαν βαθύ αποτύπωμα και ίσως επηρέασαν τα πρώτα μου έργα. Γ. Ρ.: Frank Frazetta, John Buscema, Claudio Castellini, Σπύρος Ορνεράκης, Brian Bolland, Sergio Toppi, Jim Steranko, Kentaro Miura, Akira Toriyama, Sean O'Mailey, Bruce Timm, Alex Alice, Juanjo Guarnido και άλλοι πολλοί. Μ. Ν.: Ο πρώτος δημιουργός που λάτρεψα και με ενέπνευσε, όχι μόνο να ασχοληθώ με τα κόμικς αλλά και να σπουδάσω την επιστήμη μου, την αρχαιολογία, ήταν ο Ντον Ρόσα, ο δημιουργός του κόμικ "Ο Βίος και η Πολιτεία του Σκρουτζ Μακ Ντακ". Το "Περσέπολις" επίσης της Μαρζάν Σατραπί ήταν το πρώτο μου "ενήλικο” κόμικ, εκείνο που έστρεψε την προσοχή μου σε ωριμότερες αφηγηματικές φόρμες όπως το graphic novel, και με έκανε να συνειδητοποιήσω πως τα κόμικς μπορούν να είναι πολλά περισσότερα από χιουμοριστικές ιστορίες με παπιά και εκρηκτικούς γαλάτες. Έχω θαυμάσει το συγγραφικό και σχεδιαστικό έργο πολλών ξένων δημιουργών με μια προτίμηση για την ευρωπαϊκή σχολή, χωρίς αυτό να αποκλείει τους Αμερικάνους συγγραφείς και εικονογράφους. Μερικοί αγαπημένοι μου είναι οι Scott McCloud, Craig Thomson, Juan Díaz Canales και Juanjo Guarnido, Alan Moore και Neil Gaiman αλλά και οι Έλληνες Soloúp, Δημοσθένης Παπαμάρκος, Θανάσης Πέτρου, Τάσος Ζαφειριάδης, Γιώργος Γούσης και πολλοί άλλοι. Έχετε αντλήσει στοιχεία και από άλλα είδη τέχνης για τις ιστορίες σας; Τ.Α.: Η λογοτεχνία αλλά και η μουσική βοήθησαν τις αφηγηματικές μου δυνατότητες. Γ. Ρ.: Φυσικά! Λατρεύω ιδιαίτερα τον κινηματογράφο και μάλιστα θεωρώ την κινηματογραφική τέχνη και την τέχνη των κόμικς ξαδέρφια. Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που γράφουμε το σενάριο για κόμικς είναι σχεδόν πανομοιότυπος με ένα κινηματογραφικό σενάριο αν εξαιρέσουμε μερικές μικρές διαφορές. Τόσο στα κόμικς όσο και στον κινηματογράφο παίζουν πάρα πολύ μεγάλο ρόλο το σενάριο\ο λόγος, η σκηνοθεσία, ο φωτισμός, η παλέτα χρωμάτων, ο τρόπος αφήγησης, τα πλάνα, η εκφραστικότητα των ηρώων και άλλα πολλά. Μ. Ν.: Το κόμικ μου "Musicoma: το κόμικ-μιούζικαλ" και η καινούρια μου ιστορία που θα κυκλοφορήσει στο φετινό Comicdom Con, ήταν μια απόπειρα να συνδυάσω τις δύο αγαπημένες μου τέχνες, το κόμικ και τη τζαζ μουσική σε ένα διαδραστικό αφηγηματικό περιβάλλον, όπου παράλληλα με την ανάγνωση του κόμικ μπορούσε κανείς να ακούσει και το πρωτότυπο soundtrack που γράφτηκε ειδικά για τη συγκεκριμένη ιδέα. Σκοπός μου ήταν να μεταφέρω το μουσικό θέατρο και το μιούζικαλ σε μια εμπειρία κόμικ, να δώσω μια ακόμη διάσταση στους χαρακτήρες μου και να προτείνω μια παράλληλη μουσική αφήγηση της ιστορίας μου. Το κόμικ μεταφέρθηκε μάλιστα στο θέατρο φέτος στη σκηνή του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, όπου παρουσιάστηκε με τη μορφή μουσικοθεατρικής παράστασης σε συνδυασμό με video-art και animation. Το ενδιαφέρον της Μαρίας-Όλιας για την αρχαιολογία της έδωσε την έμπνευση για την αυτοέκδοση "Amorabilia". Υπάρχει κάποιος δημιουργός που θα θέλατε να συνεργαστείτε; Τ.Α.: Υπήρχε, ο Αλέκος Παπαδάτος! Συνεργαστήκαμε στον "Αριστοτέλη" και ίσως συνεχίσουμε. Εμένα με πήραν και τα χρόνια. Στα 76 μου δουλεύω στον "Πλάτωνα". Είμαι, λένε, ο γηραιότερος σεναριογράφος κόμικς στον κόσμο! Γ. Ρ.: Ανέκαθεν ήθελα να κάνω μια συνεργασία σε κάποιο πρότζεκτ με τον καλό φίλο μου Μάνο Λαγουβάρδο. Ο Μάνος είναι ένας από τους αρτιότερους και σπουδαιότερους κατ' εμέ δημιουργούς που δουλεύουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Το έργο του με εμπνέει να γίνομαι καλύτερος και να μην επαναπαύομαι σε μανιέρες. Ελπίζω στο πλαίσιο της νέας εκδοτικής εταιρείας μου, της Nerdula Creative Lab, να το καταφέρουμε σύντομα. Μ. Ν.: Θα ήθελα πάρα πολύ να συνεργαστώ με τη Γεωργία Ζάχαρη και τη Στέλλα Στεργίου. Θαυμάζω πολύ τη δουλειά τους και ελπίζω κάποτε να έχουμε την ευκαιρία να γράψουμε ή εικονογραφήσουμε από κοινού κάποια ιστορία. Ποια είναι η αγαπημένη σας ιστορία κόμιξ; Τ.Α.: Η "Περσέπολις". Γ. Ρ.: Με σιγουριά θα πω το "Berserk", το σκοτεινό έπος τρόμου και φαντασίας του πρόσφατα εκλιπόντα Kentaro Miura. Μ. Ν.: Αχ, ποτέ δεν μπορούσα να επιλέξω μία μόνο σε αντίστοιχη ερώτηση. "Ο γλύπτης" του McCloud είναι σίγουρα πολύ αγαπημένο μου κόμικ, όπως και το "Daytripper" των Fabio Moon και Gabriel Ba. Έχω και ελληνικά αγαπημένα, ο "Συλλέκτης" του Soloúp σίγουρα, το "Φεστιβάλ" των Γούση, Ζάχαρη και Πανταζή και το" Γρα-Γρού" των Ζαφειριάδη, Παλαβού και Πέτρου. Και το σχετικό link...
  5. Βασιλεύς των κόμικς

    ΟΙ ΝΥΦΕΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ

      1622. Η Οθωμανική αυτοκρατορία έχει εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή, Κωνσταντινούπολη, παιχνίδια εξουσίας, θανάσιμα μυστικά, μυστικές συμφωνίες, επικίνδυνες συμμαχίες. Όμορφες αισθησιακές γυναίκες σκλάβες στα χαρέμια για να ικανοποιούν τις ορέξεις των αφεντάδων τους. Μία από αυτές η ΝΟΥΡ βλέπει το θανάσιμο παιχνίδι που υφαίνεται γύρω της μη μπορώντας να αντιδράσει. Ένας ξένος με σκοτεινή όψη που στο πέρασμά του σπέρνει θάνατο και χάος, θα της αλλάξει την ζωή. Και αυτή είναι μόνο η αρχή... Μια ιστορία τριών γυναικών που έγιναν οι ... ΝΥΦΕΣ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ. Στο δεύτερο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει προσεχώς η ιστορία της ΣΝΤΕΝΚΑ Η ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΤΩΝ ΒΟΥΡΝΤΑΛΑΚ Με σενάριο του Κάουα και σχέδιο του Γιάννη Ρουμπούλια πιστεύω ότι θα είναι από τα καλά κόμικς που θα διαβάσουμε. Τίτλος πρώτου άλμπουμ: ΝΟΥΡ* *Που σημαίνει Φως στα Αιγυπτιακά. ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & albertus magnus.
  6. ramirez

    ΝΤΑΡΝΤΑΝΑ: Η ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΗ

    Όπως σε κάθε Comicdom Con τα τελευταία χρόνια, έτσι και φέτος ο Γιάννης Ρουμπούλιας εξέδωσε ένα κομικσάκι-παρωδία του κόσμου του Κόναν, παρόμοιας τεχνοτροπίας με την τριλογία του Πόναν του Μάρμαρου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση το περιοδικό είναι καθαρή τσόντα και όχι το σύνηθες sword & sorcery περιβάλλον. Πρωταγωνίστρια προφανώς είναι η πολεμίστρια Νταρντάνα που πολεμά όχι για πλούτη ή δόξα, αλλά για τη σεξουαλική της ικανοποίηση. Απλά έχετε το υπ' όψιν πριν ξεφυλλίσετε αυτό το κόμικ, γιατί μαντεύω πως θα δούμε κι άλλα τεύχη απ' αυτή τη σειρά...
  7. Indian

    ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑΣ ΤΩΝ ΝΙΝΤΖΑ

    Εμπνευσμένος από την ομότιτλη ταινία του 2006,στην οποία και συμμετείχε,ο ταλαντούχος Γιάννης Ρουμπούλιας δημιουργεί ένα φανζίν που κυκλοφόρησε στα πλαίσια του 3ου Athnescon που διεξήχθη τον Δεκέμβριο του 2017. Η υπόθεση μάς μεταφέρει σε ένα οικοτροφείο,το οποίο το διοικούν η Deborah Jones κι ο βιολογικός της πατέρας,ο μπαρμπα-Τάκης.Κι ενώ όλα μοιάζουν φυσιολογικά,κάνει την εμφάνισή του ο Ετεοκλής Λούκουλλος,ένας περίεργος εφοριακός,που μαζί με τους νεονίντζα του,προσπαθεί να εισπράξει το αντίστοιχο (βαρύ) χαράτσι προκειμένου να μην κλείσει το οικοτροφείο.Οι απειλές του δεν στέκονται μόνο εκεί,καθώς απειλεί ότι θα φάει τα ορφανά ωμά. Η κουβέντα οξύνεται,τα πράγματα εκτραχύνονται και τελικά τρεις,φαινομενικά συνηθισμένοι τύποι,μετατρέπονται σε υπερήρωες για να υπερασπιστούν τους αδυνάτους και το λουτρό αίματος αρχίζει. Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για μία εντελώς καμμένη δημιουργία που όμως προσφέρει γέλιο κι έχει αναφορές σε ταινίες,κινούμενα σχέδια που αγαπήσαμε την δεκαετία του `80,αλλά και την σκληρή πραγματικότητα.Κι όλα αυτά,ενώ σε κάθε σελίδα υμνείται το Ελληνικό σουβλάκι. Το σενάριο θα το χαρακτηρίζαμε επιμελώς ατημέλητο,κάτι που του προσδίνει μία γοητεία.Σχεδιαστικά θα βρούμε εντυπωσιακές σκηνές μάχης και γεμάτα καρέ,που όμως δεν κουράζουν.Τα χρώματα είναι έντονα κι έχουν μεγάλη ποικιλία. Η έκδοση είναι αξιόλογη.Έχει,πέραν του δέοντος,παχύ χαρτί που καθιστά το κόμικ ανθεκτικό στον χρόνο.Η συρραφή γίνεται με συνδετήρες,ενώ στα δύο εσώφυλλα υπάρχει ένα σύντομο βιογραφικό του δημιουργού (στου εξωφύλλου) και μία διαφήμιση της συνέχειας (στου οπισθόφυλλου) που προβλέπεται να είναι καταιγιστική. Ας βάλουμε και δύο σελίδες από το εσωτερικό για να πάρετε μία ιδέα. Να πούμε ότι το κόμικ συνοδευόταν κι από ένα αυτοκόλλητο. Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρουμπούλια Το κόμικ του 2008
  8. Όλα ξεκίνησαν από τα βιβλία με παραμύθια που του διάβαζαν οι γονείς του. Γοητευμένος από τις εικόνες τους άρχισε να προσπαθεί να τις αναπαράγει στα εσώφυλλά τους. Αυτό σιγά-σιγά έγινε συνήθεια κι άρχισε να γεμίζει ολόκληρα τετράδια με σχέδια από ιστορίες που γεννούσε η παιδική του φαντασία. Ο Γιάννης Ρουμπούλιας, μετά από είκοσι χρόνια δημιουργίας στον χώρο των κόμικς, αφηγείται στον Προτζέκτορα την πορεία του και μας ξεναγεί στο κάστρο του Κόμη Nerdula. «Όταν πήγα για πρώτη φορά σινεμά στη ζωή μου ήταν για να δω το αγαπημένο μου καρτούν που μόλις είχε μεταφερθεί σε live action ταινία: το Masters of the Universe. Ήμουν μόλις 5 ετών και, μετά από αυτή την εμπειρία, η επιθυμία να σχεδιάζω και να σκαρφίζομαι ιστορίες δυνάμωσε ακόμα περισσότερο». Η πρώτη σου επαφή με τα κόμικς πότε ήταν; Μόλις άρχισα να μαθαίνω να διαβάζω. Ως παιδί, ο Σπάιντερμαν, ο Σούπερμαν και άλλοι με βοήθησαν, μέσω των ιστοριών τους, να σχηματίσω ξεκάθαρες εικόνες για το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, τον εγωισμό και τον αλτρουισμό. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου, όταν ήμουν περίπου 7 ετών, μου αγόρασε ένα ελληνικό τεύχος «Super Conan». Αυτό ήταν! Τα κόμικς με κέρδισαν για πάντα και ο Κόναν ο Βάρβαρος έγινε ο αγαπημένος μου χαρακτήρας! Για ποιο λόγο; Μέχρι τότε είχα συνηθίσει τους υπερήρωες που έμοιαζαν με σύγχρονους ημίθεους. Υπερφυσικές δυνάμεις, αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, όλα πεντακάθαρα και καλογυαλισμένα. Μα ήρθε ο Κόναν σχεδόν ημίγυμνος, βρώμικος, χωρίς υπερφυσικές δυνάμεις παρά την περιορισμένη μυϊκή του δύναμη και τη λαχτάρα του για ζωή που καμία αλλόκοτη μαγεία ή ανίερο πλάσμα δεν μπορούσε να του κλέψει! Από τότε και στα χρόνια που ακολούθησαν, οι φανταστικοί κόσμοι και η μυθοπλασία θα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της ψυχής μου. Αυτό το πάθος για τη φαντασία και τα παραμύθια με ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Από τα χόμπι μου μέχρι την επαγγελματική μου ζωή. Ας φύγουμε λίγο από τα κόμικς και ας πάμε στα Role Playing Games και την πρώτη σου επαφή με την υποκριτική. Το 1998 είχα την πρώτη μου επαφή με τα επιτραπέζια Role Playing Games και το Dungeons and Dragons. Αυτό το παιχνίδι, εκτός από την ψυχαγωγία και τη διασκέδαση που μου πρόσφερε, με έμαθε να λειτουργώ και να σκέφτομαι ως μέρος ενός κοινωνικού συνόλου και να εκτιμώ τη διαφορετικότητα. Έμαθα να μπαίνω στη θέση ενός χαρακτήρα που δεν έχει καμία σχέση με τη δική μου ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητα, προσπαθώντας να τον καταλάβω όσο το δυνατό καλύτερα. Αργότερα, ως φοιτητής στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου, είχα την πρώτη επαφή με την υποκριτική, όταν η Σύνη Παππά με εμπιστεύτηκε για να συμμετάσχω σε δύο μικρού μήκους ταινίες της. Έτσι ανακάλυψα άλλον έναν τρόπο να εκφραστώ και να «εφαρμόσω» αυτά που είχα μάθει από τα κόμικς και τα παιχνίδια ρόλων. Η σύνδεση μεταξύ των τριών αυτών βασικών ασχολιών μου ήταν άμεση και άρρηκτη. Και ακολουθεί ένα βήμα που ήταν ουσιαστικό για τη μετέπειτα πορεία σου… Ίσως το σημαντικότερο βήμα που έκανα στη ζωή μου για να ανοίξω τους ορίζοντές μου στον χώρο της Τέχνης και να κάνω τη μεγάλη μου αγάπη, επάγγελμα. Παράτησα το Πάντειο Πανεπιστήμιο για να σπουδάσω δίπλα στον μεγάλο Σπύρο Ορνεράκη, στη Σχολή Σκίτσου του. Τόσο ο Σπύρος όσο και ο Μιχάλης Παπανικολάου, σκηνοθέτης με δεκαετίες εμπειρίας, με έκαναν να αγαπήσω τις τέχνες τους ακόμη περισσότερο. Εκεί γνώρισα και τον καλό μου φίλο και μετέπειτα συνεργάτη Άρη Καπλανίδη με τον οποίο ακόμη μοιραζόμαστε το πάθος για κινηματογράφο, δράση και κωμωδία. Όταν φοιτούσα στη Σχολή ξεκίνησα κι επισήμως την καριέρα μου στον χώρο των κόμικς και της εικονογράφησης ως επαγγελματίας πια. Δούλευες και ως γελοιογράφος εκείνη την περίοδο. Προς το τέλος της φοίτησής μου στη Σχολή Ορνεράκη, ήρθε μια μοναδική ευκαιρία να διευρύνω κι άλλο την γκάμα των δραστηριοτήτων μου και να δουλέψω ως γελοιογράφος και καρικατουρίστας στην εφημερίδα «Το Βήμα». Οι δεσμοί σου με την Σχολή Ορνεράκη διατηρήθηκαν και μετά την αποφοίτησή σου; Επέστρεψα πάλι στη σχολή, ως καθηγητής πλέον. Ήταν μια πολύ δημιουργική διαδικασία γιατί με τον πολύ καλό φίλο και εξαιρετικά ταλαντούχο συνάδελφο Μάνο Λαγουβάρδο δεν διδάσκαμε μόνο τις βασικές αρχές για τη δημιουργία των κόμικς, αλλά συμμετείχαμε ενεργά σε αυτή μέσα από τη φρέσκια ματιά νεότερων καλλιτεχνών. Το «Steam Engines of Oz», τις «Νύφες του Δράκουλα», που θεωρώ την πιο άρτια δουλειά μου μέχρι τώρα, και τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα».Τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα» μου χάρισαν το βραβείο «Καλύτερου Έλληνα Δημιουργού Κόμικς» μέσω πανελλαδικής ψηφοφορίας το 2006, το 2007 και το 2008, ενώ το 2007 το κόμικ απέσπασε το βραβείο της «Καλύτερης Ελληνικής Σειράς Κόμικς» στο πλαίσιο του φεστιβάλ κόμικς Comicdom Convention. Ήταν η δουλειά που με «σφυρηλάτησε» ως δημιουργό κι επαγγελματία. Μίλησέ μου για αυτό. Έχοντας διαγράψει μια αρκετά δραστήρια πορεία στον χώρο των κόμικς για σχεδόν δύο δεκαετίες, τόλμησα να κάνω το επόμενο βήμα. Έτσι μαζί με τους Γιώργο Σούλα και Γιώργο Πάνου δημιουργήσαμε το Nerdula Creative Lab. Μια εταιρία παραγωγής-εκδοτικό οίκο η οποία θα είναι πλέον το σπίτι (ή μάλλον το κάστρο) όλων των μελλοντικών πρότζεκτ μας με τη φιλοδοξία να επεκταθούν και σε μέσα πέρα του ελληνικού εκδοτικού χώρου. Το Nerdula Creative Lab έχει ως σκοπό να δώσει το βήμα σε νέους αλλά και σε πιο έμπειρους δημιουργούς για να αφηγηθούν τις ιστορίες τους συνδυάζοντας την καλλιτεχνική ποιότητα με την εμπορικότητα, έχοντας παράλληλα διασφαλίσει τα πνευματικά δικαιώματα της εργασίας και των ιδεών τους. Αυτό το «κάστρο» κατοικείται από έναν κόμη, αν δεν κάνω λάθος. Ως σωστοί λάτρεις των φανταστικών ιστοριών δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε τον δικό μας αφηγητή: τον Κόμη Νέρντιουλα. Ένα βιβλιοφάγο κόμη που λατρεύει τη σπιτική βυσσινάδα και που θα ενημερώνει το κοινό, μέσω των κοινωνικών μας δικτύων και της ιστοσελίδας μας, για όλα μας τα νέα. Το πρώτο project που θα εκδοθεί από το Nerdula Creative Lab, ποιο θα είναι; Ο «Αειμάχος», μια περιπέτεια φαντασίας με πολλά ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία και πρόσωπα να «δένονται» μεταξύ τους μέσα από την ιστορία του Αριστόμαχου, ενός αρχαίου πολεμιστή που περιπλανιέται αιώνια στον χώρο και τον χρόνο. Με τη βοήθεια του Χάρη Γιουλάτου στο σενάριο και του Λεωνίδα Ανδριώτη στους διαλόγους θα είναι διαθέσιμη στο αναγνωστικό κοινό μέσα στο 2021. Με αφορμή τα 200 χρόνια από το 1821, η πρώτη ιστορία θα διαδραματίζεται με φόντο την Ελληνική Επανάσταση, χωρίς όμως να αποτελεί μέρος της. Εδώ θέλω να ευχαριστήσω τον συνάδελφο Θανάση Πετρόπουλο για την έμπνευση που μου έδωσε μέσα από τη δική του δουλειά «Μυστήρια Πράματα». Ελπίζω αυτό το νέο πρότζεκτ να ενθουσιάσει τους αναγνώστες σε Ελλάδα κι εξωτερικό τόσο όσο έχει ενθουσιάσει εμένα και τους συνεργάτες μου. Ίδωμεν. Δείτε τη δουλειά του Γ. Ρουμπούλια στο facebook, το deviantart και το instagram Βρείτε το Nerdula Creative Lab, εδώ: facebook, nerdula.net Και το σχετικό link...
  9. GeoTrou

    ΜΥΘΟΝΑΥΤΕΣ

    Ονομαστική τιμή: 5,00€ Τι κοινό έχουν η προστατευόμενη της Μπουμπουλίνας, ο τερατώδης Βασιλίσκος και οχτώ πιάτα στιφάδο; Βρίσκονται όλα σε αυτό το κόμικ της AddArt. Η δημιουργική ομάδα αποτελείται από τους Δημήτρη Σαββαΐδη (σενάριο), Γιάννη Ρουμπούλια (σενάριο, σχέδιο) και Φώτη Καλιάλη (χρώματα). Πρόκειται για ένα κόμικ εναλλακτικής ιστορίας, το οποίο συνδυάζει τη μυθολογία με το steampunk και που πρόκειται να ολοκληρωθεί σε έξι μέρη. Βρισκόμαστε στα 1830, λίγο μετά τη λήξη της Ελληνικής Επανάστασης. Οι Μυθοναύτες είναι μια επίλεκτη ομάδα, την οποία δημιούργησε ο ίδιος ο Καποδίστριας, ώστε να απαλλάξει το νεοσύστατο κράτος από τα τέρατα που έχουν επιβιώσει μέσα στους αιώνες. Έχοντας μόλις ολοκληρώσει επιτυχώς άλλη μια αποστολή στο Λεωνίδιο, η ομάδα θα δεχτεί ένα επείγον γράμμα από τον Κυβερνήτη της Ελλάδας, που τους ζητά να επιστρέψουν στο Ναύπλιο. Η κεντρική ιδέα είναι ξεκάθαρα τρομερή. Ευτυχώς και η εκτέλεση είναι εξίσου καλή. Το χιούμορ και η δράση συνδυάζονται ωραία, σ' ένα κόμικ που είναι πιο σοβαρό απ' ότι περιμένει κανείς. Το σχέδιο, αν και δεν είναι κακό, δεν βρίσκεται στο επίπεδο που μας έχει συνηθίσει ο Ρουμπούλιας, αλλά ο χρωματισμός βοηθά στο να κρυφτούν οι ατέλειες. Στα συν, ότι στο τέλος υπάρχουν αρκετές σελίδες πληροφοριακού περιεχομένου, που λογικά θα εμφανίζονται σε κάθε τεύχος. Ένα άνετο 8,5/10 που πιθανώς θα αυξηθεί στο μέλλον. Υ.Γ.: επιτέλους κάποιοι αποφάσισαν να εμπνευστούν από την ελληνική ιστορία και να της αλλάξουν τα φώτα (με την καλή έννοια)! Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα τους leonidio, tik, Indian & Kurdy Malloy.
  10. germanicus

    300 VS CTHULHU

    Κάμερα εμοί! Ούτη εστί η αληθής ιστορία των τεκταινομένων εν Θερμοπύλοις προ ͵βυϟη ετών. Αφηγηθείσα και σχεδιαθείσα παρά του Ρουμπούλεως εις αψεγάδιαστον παγκοσμιοποιημένην νεοκαθαρευουσιανήν. Βεβασισμένη εν ιδέα Γαβριήλου Τομπαλίδος. Κάμερα εμοί! Ένδυσον μετά του νανογιλέκου υμών και ανάγνωσον πόνημα τούτο ίνα πέρδεσθαι εν μέσω ατέρμονου γέλωτος. Ότι γαρ καλογραμμένον εστί, καλοσχεδιασμένον εστί, καλοχρωματισμένον εστί. Θερμοπυλομάχοι επολέμησον, εσφάγιασον και εσφαγιάσθησον, και σφας την δόξαν αναπέμπομεν, τω Λεωνίδα και τω Λαβκράφτω και τω Μέλανα Ζωμώ, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν, ια ια Κθουλου φχθτάνγκ! Κάμερα υμίν! Άρον το πορτοφόλιον υμών, ξεπαράδιασον και αγόρασον! 5 ευρώπουλα μόνον! :ευοιευάνπέντε: υγ η παθητική φωνή της δοτικής εστί η παρτική. άσχετον, αλλά ουκ συνουσιάζεται?
  11. Και επειδή οι μεγάλες τριλογίες είναι πάντα τρεις ο Γιάννης Ρουμπούλιας πιστός στο ραντεβού του μας παρουσιάζει τη νέα περιπέτεια του θρυλικού μας ήρωα του Πόναν του Μάρμαρου! Γέλιο. ξύλο, σπαθιά, μαγεία και περισσότερο γέλιο σας περιμένουν μέσα στο νέο τευχάκι! Η ποιότητα της έκδοσης ίδια με τα άλλα δύο τευχάκια της σειράς. Ο Βρωμ μαζί μας!
  12. Valtasar

    RUBUS SKETCHBOOK

    Το 2ο sketchbook του Γιάννη Ρουμπούλια που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2012 στο London Convention. Μερικές εσωτερικές σελίδες Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρουμπούλια Παρουσίαση Sketchbook 2011 Ευχαριστούμε για τα εξώφυλλα και τις πληροφορίες τους AndreasD & Retroplaymo
  13. Indian

    ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ: ΝΗΦΑΛΙΟΣ ΝΑΝΟΣ

    Η JEMMA κυκλοφόρησε,στα πλαίσια του 2ου Athenscon,ένα καλαίσθητο κόμικ με θέμα τα κλασικά πλέον "Χρονικά του Δρακοφοίνικα",του Γιάννη Ρουμπούλια...! Μέσα από τις σελίδες αυτού του τεύχους απολαμβάνουμε την Dream Team του χώρου,σε πλήρη δράση,καθώς παρελαύνουν πολλοί αξιόλογοι δημιουργοί,τόσο στο σενάριο,όσο και στο σχέδιο...!Στις τελευταίες σελίδες υπάρχουν τα σύντομα βιογραφικά των δημιουργών και κατά πόσο αυτοί συνέβαλαν...! Το αρνητικό είναι ότι το σχέδιο εναλλάσσεται μετά από κάποιον αριθμό σελίδων,μιας κι αναλαμβάνει διαφορετικός σχεδιαστής...!Αυτό δεν γίνεται πχ στην αρχή κάποιου κεφαλαίου αλλά ξαφνικά...!Όλες οι σελίδες είναι όμορφα σχεδιασμένες,αλλά αυτή η μεγάλη ποικιλία νομίζω ότι μπερδεύει και δεν δίνει τόσο καλό αισθητικό αποτέλεσμα...! Η έκδοση της JEMMA,γι'άλλη μία φορά είναι εξαιρετική...!
  14. Ένα χρόνο μετά την ολοκλήρωση της σειράς Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα μέσω της Jemma με την κυκλοφορία του Omnibus, ο Ρουμπούλιας επιστρέφει στον κόσμο του Έλεμπρος για να εξιστορήσει μια ακόμα περιπέτεια του Ντράγκαρ, του χαρακτήρα της ταινίας Αδάμαστος. Όσοι έχετε πιάσει σειρές όπως το UGH, Homo & Krak Komiks, ξέρετε τι να περιμένετε όσο αφορά την ποιότητα της έκδοσης. Το τευχάκι κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στο Comicdom Athens του 2015, λίγες μέρες πριν διατεθεί και στα βιβλιοπωλεία.
  15. Μυθοναύτες- Οι Avengers του 1821 σας περιμένουν! Η ελληνική σκηνή κόμικ δεν είναι άγνωστη με την μεταφορά ιστοριών της λαογραφίας ή της νεοελληνικής γραμματείας στην 9η Τέχνη, οι ποίες μπορεί να είναι είτε αυτούσιες είτε παραλλαγμένες ή ακόμα και νέες ιστορίες εμπνευσμένες από αυτές. Οι μεταφορές μάλιστα αυτών των ιστοριών αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής παραγωγής. Κάθε είδος κόμικ, από τα ψυχογραφικά graphic novel μέχρι τα ιστορικά έχει το μερίδιο του σε αυτή την «ελληνική» απόπειρα μεταφορών και διεκδικεί, το καθένα με τον τρόπο του και την ποιότητα του, το δικό του μερίδιο στην προσοχή του αναγνωστικού κοινού. Ωστόσο, το είδος της δράσης, το παραδοσιακό action comic που τόσο αγαπάμε (στην Ελλάδα και παντού) δεν είχε την εκπροσώπηση που θα του άξιζε σε αυτή την άνθισης της «στροφής στο παρελθόν». Τουλάχιστον όχι μέχρι τους Μυθοναύτες (εκδόσεις ADDART), την καθαρόαιμη ελληνική περιπέτεια (και μάλιστα σε steampunkσκηνικό), σε σενάριο του Δημήτρη Σαββαΐδη και σχέδιο του Γιάννη Ρουμπούλια. Η ιστορία, όπως έχει διαμορφωθεί στα δύο μέχρι στιγμής τεύχη, τοποθετείται στα 1830 και ακολουθεί μια επίλεκτη ομάδα κυνηγών τεράτων, διαλεγμένη προσωπικά από τον κυβερνήτη του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, Ιωάννη Καποδίστρια, στην αποστολή της να καθαρίσει την ελληνική επαρχία από τους εφιάλτες που την λυμαίνονται. Τέρατα βγαλμένα από την μυθολογία αλλά και το σύγχρονο (για την εποχή στην οποία αναφέρεται το κόμικ) φολκλόρ, αρχέγονοι μύθοι και παραπονεμένοι θεοί, όλοι στέκονται ενάντια στην ειδική ομάδα, οι περιπέτειες της οποίας φαίνονται σαν σισύφειος άθλος. Και αυτό γιατί ο Σαββαΐδης, στο σύντομο χώρο που του δίνει μια σειρά με τεύχη (η σειρά πλάστηκε με ορίζοντα τα 6), καταφέρνει να περιγράψει μια παράλληλη ιστορία. Εδώ η Ελλάδα δε μοιάζει (ευτυχώς) με μια αγωνιζόμενη ψωροκώσταινα, μόνη εναντίον όλων, απομονωμένη μέσα στον στεγνό, ανιστορικό αλυτρωτισμό που περιγράφουν τα σχολικά εγχειρίδια. Ο ελληνικός χώρος του Σαββαΐδη, επηρεασμένος από φανταστικά σκηνικά (πολύ πιο ζωντανά και τραχιά από την εύπεπτη ιστορία του δημοτικού) φαντάζει τρισδιάστατος και αυθεντικός και αποτελεί μια προσπάθεια επανοικειοποίησης της ιστορίας που έχει πέσει, σχεδόν αμαχητί, στα χέρια της ακροδεξιάς ρητορικής. Έχουν γίνει προσπάθειες (όχι πάντα επιτυχημένες ή ολοκληρωμένες η αλήθεια είναι) να δοθεί μια αίσθηση αλήθειας σε μια περιπέτεια steampunk ύφους. Η γλώσσα μεταξύ των άλλων ξεχωρίζει για αυτό. Παρόλο που δεν πλησιάζει την καθομιλουμένη ούτε της εποχής που περιγράφει ούτε της δική μας, το λεξιλόγιο της είναι σίγουρα ενδιαφέρον, αν και κάποιες φορές φαντάζει ίσως κωμικό, όχι με την καλή έννοια. Σε αυτή την αίσθηση «ελλαδικότητας» το σχέδιο του Ρουμπούλια έχει βοηθήσει ιδιαίτερα, καθώς, σαν καλλιτέχνης κατανοεί όχι μόνο την ιδιαιτερότητα των ελληνικών τοπίων, με τη μοναδική σύνθεση του φωτός και της φύσης, αλλά και τη βαθιά σημασία τους για τη διαμόρφωση του πολιτισμού των κατοίκων που γεμίζουν αυτά τα τοπία. Ωστόσο σίγουρα υπάρχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης που, γνωρίζοντας τις δυνατότητες του Ρουμπούλια, περιμένουμε να φταστούν και να ξεπεραστούν. Ταυτόχρονα βέβαια οφείλει κανείς να παρατηρήσει πως οι επιρροές των δημιουργών, τα αμερικάνικα κόμικ δράσης, αποτελούν τη βάση και, τελικά, το μεγαλύτερο μέρος του κόμικ, στο οποίο τα ελληνικά στοιχεία χρησιμεύουν κυρίως ως επιστέγασμα. Η συνδιαλλαγή μεταξύ ελληνικού/ιστορικού στοιχείου και αμερικάνικου φορμάτ (ιστορίας και σχεδίου) γέρνει πολύ υπέρ του δεύτερου μέρους, πράγμα που τελικά αφήνει ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες που έχει η εν λόγω ιστορική περίοδος. Διαβάζοντας έργα που ασχολούνται με αντίστοιχες περιόδους και μέρη, καταλαβαίνει κανείς το πόσο απέχει το αποτέλεσμα των Μυθοναυτών από αυτό που θα μπορούσαν πραγματικά να είναι. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα πολύ καλό πρώτο βήμα για το πού θα μπορούσε να πάει ένα κόμικ ιστορικής δράσης στην Ελλάδα. Στο κομμάτι των χαρακτήρων, ο Σαββαΐδης έχει φτιάξει μια ομάδα σύνθετη και πολύμορφη, η οποία, παρά τις αντιθέσεις είναι ένα λειτουργικό σύνολο. Η αρχηγός της, η καπετάννισα Δημονίκη Αρναούται είναι η μαχητική αλλά και ψύχραιμη, έμπειρη φωνή της λογικής που έχει βιώσει τον πόλεμο στην πρώτη γραμμή και καθοδηγεί τους υπόλοιπους. Να σημειωθεί εδώ πως τόσο αυτή όσο και η έτερη γυναίκα της συντροφιάς, η Σμυρνιά μάγισσα Μελτέμ Γιαγκίνα, είναι χαρακτήρες με το δικό τους βάρος, προσωπικότητα και ιστορία και δεν χρησιμεύουν ούτε κατελάχιστον σαν διακοσμητικά στοιχεία ή damsels in distress, κάτι που άλλα κόμικ του είδους κάνουν κατά κόρον. Oι έτεροι δύο της συντροφιάς, ο Γιάννης «Το Θεριό» Θύμιουλας και ο Ελληνογάλλος εφευρέτης Μπελμόν Ροδαφήνος χρησιμεύουν σαν τα μπράτσα και το μυαλό αντίστοιχα, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει πως ο ρόλος τους τους καθορίζει και δεν αποκτούν, όσο περνούν οι σελίδες την δική τους προσωπικότητα. Όπως και να έχει βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο περιορισμένος χώρος αναγκάζει τους δημιουργούς να προβούν σε συντομεύσεις και κάποιες φορές υπεραπλουστεύσεις. Έτσι, δυστυχώς, δεν λείπουν στερεότυπα (του μεγάλου και αφελή χειρωδύναμου άντρα ή του εξευγενισμένου Ευρωπαίου), τα οποία ελπίζουμε να εκλείψουν όσο προχωρούν οι σελίδες. Οι Μυθοναύτες έχουν προοπτικές και είναι κρίμα να μείνουν σε υλικό β διαλογής. Επιλογικά, οι Μυθοναύτες θα συνεχίσουν το ταξίδι τους. Ελπίζουμε αυτό να γίνει με βελτιώσεις, γιατί πραγματικά όλοι ξέρουμε πόσο έχουμε ανάγκη τέτοια κόμικ! Πηγή
  16. Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου στο «Σύνδρομο», σε συνεργασία με 5 έμπειρους σχεδιαστές, εξετάζει το αν οι διαφορετικές και ξεχωριστές ικανότητες μιας ομάδας ανθρώπων που πάσχουν από σπάνια σύνδρομα αποτελούν τις αιτίες για τις προσωπικές τους τραγωδίες ή τα εφαλτήρια για τις ηρωικές τους πράξεις. «Δείξτε μου έναν ήρωα και θα σας γράψω μια τραγωδία». Με αυτή τη φράση του Francis Scott Fitzgerald που επανέλαβε ο John Byrne στους Fantastic Four ξεκινά ο Αβραάμ Κάουα τον κατατοπιστικό και επεξηγηματικό πρόλογό του στο «Σύνδρομο» του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου (εκδόσεις: Comicdom Press, συνοδεύεται από ένα pin-up gallery με έργα 17 Ελλήνων δημιουργών κόμικς και εικονογράφων). Μια φράση που ταιριάζει απόλυτα στους πρωταγωνιστές της σειράς, μια ομάδα ετερόκλιτων ανθρώπων που ο καθένας τους αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα ιδιαίτερα χαρίσματά του για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που τα χαρίσματα αυτά ως συνέπειες μιας σπάνιας πάθησης τους καθιστούν τραγικούς ήρωες, καταραμένους, απόβλητους, δυστυχισμένους, στόχους μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, επιζητεί θύματα και όχι ήρωες. «Το «Σύνδρομο» μοιάζει πιο πολύ με τον «Άφθαρτο», την ταινία του M. Night Shyamalan, γιατί σαν αυτή είναι μια ιστορία που μιλάει για ήρωες κι όχι μια ηρωική ιστορία. Κι αν προσεγγίζει τα μοτίβα των κόμικς με υπερήρωες, το κάνει εξίσου πλάγια με τον Άφθαρτο, πιο πολύ με τη λογική του δράματος, της τραγωδίας, κι όχι της δράσης και της περιπέτειας, και μόνο όταν η ιστορία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί καταλαβαίνεις τις εκλεκτικές της συγγένειες. Οι ήρωές του είναι πιο κοντά στο «Doom Patrol» από ό,τι στο «X-Men» (πρωταγωνιστές δυσλειτουργικοί και πάσχοντες, όχι υπεράνθρωποι μεταλλαγμένοι), η ατμόσφαιρά του πιο κοντά στο «Oldboy» και στις σειρές της Vertigo και το όποιο φανταστικό στοιχείο υποστηρίζεται από χαρακτήρες που θα μπορούσες να τους ξέρεις με το μικρό τους όνομα» συμπληρώνει ο Αβραάμ Κάουα. Και αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του Συνδρόμου καθώς είναι μεγάλη η ικανότητα του Κατιρτζιγιανόγλου, δημοσιογράφου και σεναριογράφου («Αστικό Κενό», «Μαύρο Φως», «Η Κερένια Κούκλα» κ.α.), με μεγάλη θητεία στα ελληνικά κόμικς και εκ των ιδρυτών του Comicdom, να χτίζει τους χαρακτήρες του χωρίς βιασύνη, ευκολίες, υπερβολές και ακροβασίες. Ο πρώτος από τους χαρακτήρες αυτούς (εικονογράφηση: Χρήστος Μαρτίνης) είναι ο Άρης, που πάσχει από το «σύνδρομο Άντον», μια σπάνια μορφή τύφλωσης που ονομάζεται και φλοιώδης τύφλωση. Όπως οι περισσότεροι πάσχοντες από την ιδιαίτερη αυτή πάθηση, «αναγνωρίζει» τα πράγματα με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός του και συχνά έχει την ικανότητα να «βλέπει» ακόμη περισσότερα. Από το «σύνδρομο Stendahl» πάσχει η ζωγράφος Νικόλ (εικονογράφηση: Γιάννης Ρουμπούλιας), μια ψυχοσωματική ασθένεια που προκαλεί συμπτώματα ζαλάδας, πανικού, παράνοιας και παραισθήσεων στη θέαση συγκεκριμένων έργων τέχνης ή ιστορικών μνημείων. Η Έλλη (εικονογράφηση: Γαβριήλ Τομπαλίδης) πάσχει από το «σύνδρομο Cotard», μια ψυχιατρική διαταραχή που μπορεί να οδηγήσει στην απατηλή αίσθηση ότι ο πάσχων είναι νεκρός ή δεν υπάρχει, έχει σαπίσει, λείπουν τα όργανά του κ.λ.π. Τέλος, από το «σύνδρομο XYY», μια σπάνια χρωμοσωμική ανωμαλία που μπορεί να οδηγήσει σε σκελετικές δυσμορφίες, μεγαλακρία, επιθετικές συμπεριφορές κ.α., πάσχει ο Σταύρος (εικονογράφηση: Αλέξια Οθωναίου). Οι τέσσερίς τους θα συναντηθούν και με γνώμονα την ανεξήγητη τάση τους να εκμεταλλευτούν την ιδιαιτερότητά τους προς όφελος των ανθρώπων θα δημιουργήσουν μια άτυπη ομάδα «ηρώων» που αναλαμβάνει δράση, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επικές μουσικές (αν και κάθε κεφάλαιο συνοδεύεται από μουσικές προτάσεις του συγγραφέα του), χωρίς μεγάλα λόγια. Από τη δράση αυτή θα αναδειχθεί ακόμη πιο έντονα και η τραγικότητα των «ηρωικών» αυτών προσώπων που είναι αναγκασμένα να κινούνται μυστικά, στις σκιές, μακριά από την κοινή θέα και τους ανθρώπους που τους θεωρούν τέρατα. Στο κεφάλαιο «Η Αρχή Είναι το Τέλος», σε εικονογράφηση Χρήστου Μαρτίνη, τα μέλη της ομάδας θα έρθουν ακόμα πιο κοντά αντιμετωπίζοντας την οργανωμένη επίθεση των εκπροσώπων μιας υποτιθέμενης επιστημονικής ορθότητας που τοποθετεί την έρευνα και το χρήμα πάνω από τους ανθρώπους, ενώ ο ανοιχτός επίλογος (εικονογράφηση: Λευτέρης Μαυρογιάννης) αφήνει περιθώρια για τη συνέχιση του «Συνδρόμου», όπως άλλωστε επισημαίνει ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, στο επιμύθιό του: «Όλες οι ιστορίες που έχω γράψει μέχρι σήμερα έχουν κλείσει τον κύκλο τους μέσα στο μυαλό μου. Εκτός από το Σύνδρομο. Με αυτό, πάντοτε το τέλος θα είναι η αρχή». Και το σχετικό link...
  17. Στον μύθο του Δράκουλα, από το πρωτότυπο έργο του Μπραμ Στόουκερ μέχρι τις σύγχρονες λογοτεχνικές και κινηματογραφικές εκδοχές, ο αιμοδιψής κόμης βρίσκεται σε πρώτο πλάνο και οι θηριωδίες του προκαλούν τρόμο. Οι Αβραάμ Κάουα και Γιάννης Ρουμπούλιας καθιστούν πρωταγωνίστριες τις Νύφες του και δημιουργούν μια συναρπαστική ιστορία. Είναι δύσκολο για έναν καλλιτέχνη να αναμετρηθεί με ένα πασίγνωστο έργο και να προσθέσει σ' αυτό τη δική του προσωπική πινελιά, προωθώντας τον μύθο του. Κινδυνεύει να τον καταπιεί το μεγαλείο του πρωτοτύπου. Η πρόκληση όμως είναι μεγάλη. Γι’ αυτό συχνά – πυκνά πολλοί δημιουργοί το τολμούν. Τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουν. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις. Ο Αβραάμ Κάουα, συγγραφέας μεταξύ άλλων και πολλών ιστοριών κόμικς («Δημοκρατία», «Ubermensch» κ.ά.) και μυθιστορημάτων τρόμου («Το ασήμι που ουρλιάζει», «Νεκρό δέρμα» κ.ά.), και ο σχεδιαστής και δημιουργός κόμικς Γιάννης Ρουμπούλιας («Τα χρονικά του Δρακοφοίνικα» κ.ά.) με το πρώτο μέρος μιας προαναγγελθείσας τριλογίας καταγράφονται στη δεύτερη κατηγορία. Κι αυτό, γιατί η ιστορία με τίτλο «Νουρ» από τη σειρά «Οι Νύφες του Δράκουλα» (εκδόσεις Jemma Press) αποτελεί κάτι ολότελα νέο στη μυθολογία με πρωταγωνιστή τον Άρχοντα της Τρανσυλβανίας. Στο επίκεντρο δεν βρίσκεται ο πανούργος Δαίμονας αλλά οι γυναίκες του, οι «Νύφες» και Σκλάβες του. Η ιστορία ξεκινά από τον πύργο του Δράκουλα μια νύχτα με πανσέληνο του 1893, για να μεταφερθεί αμέσως μετά στην Κωνσταντινούπολη του 1622. Η δυστυχισμένη Νουρ, οδαλίσκη στο χαρέμι του Γεντίκ Τσελεμπή, ονειρεύεται να μπήξει ένα μαχαίρι στον λαιμό του βασανιστή και ιδιοκτήτη της. Μέχρι που αυτός συνάπτει συμφωνία με τον Δράκουλα με φόντο παιχνίδια εξουσίας και εκδίκησης στα Βαλκάνια που βρίσκονται σε αναβρασμό. Η αναμενόμενη προδοσία θα φέρει την απελπισμένη αλλά τολμηρή Νουρ στο πλευρό του Δράκουλα. Η θαρραλέα κοπέλα από παλλακίδα ενός φιλόδοξου ευγενή Τούρκου θα καταλήξει, με τη θέλησή της, νύφη του πιο τρομακτικού πλάσματος στον κόσμο. Και θα γίνει κτήμα του σε μια σχέση που τη χαλυβδώνει η αγάπη αλλά και το αίμα. Ακόμα και μια τέτοια αγάπη, όμως, έχει ημερομηνία λήξης, μια και η ιστορία αναμένεται να έχει δύο συνέχειες με τις επόμενες Νύφες του Δράκουλα. Το σενάριο του Κάουα σε αυτήν την πρώτη ιστορία της τριλογίας είναι καθηλωτικό και με τις διαδοχικές ανατροπές κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα. Παράλληλα, τα σχέδια του Ρουμπούλια, σκοτεινά και ασπρόμαυρα, δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα στην οποία κυριαρχεί η σκληρότητα και ρέει άφθονο αίμα. Με την ολοκλήρωση της ιστορίας, η σκυτάλη κατά τα φαινόμενα περνά στη «Σντένκα - Θυγατέρα των Βούρνταλακ» που θα πρωταγωνιστήσει στο δεύτερο μέρος, σε μια μεγάλη αφήγηση που τόσο έχουν ανάγκη τα ελληνικά κόμικς για να βγουν από την, δικαιολογημένη κατά τα άλλα εξαιτίας της ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, εμμονή στις μικρές και αποσπασματικές ιστορίες. Και το σχετικό link...
  18. Indian

    ΠΟΝΑΝ Ο ΜΑΡΜΑΡΟΣ: ΜΠΡΑΤΣΑ, ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΑΤΕ!

    Τιμή: 5€ Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Κόναν του Βάρβαρου...? Φυσικά...! Έχετε ακούσει για τον θρύλο του Πόναν του Μάρμαρου...? Όχι...? Αυτόν ακριβώς τον θρύλο έρχεται να μας διδάξει ο καθ ύλην αρμόδιος σε τέτοια θέματα, Γιάννης Ρουμπούλιας...! Ο σπουδαίος δημιουργός έφτιαξε μία ιστορία με την μορφή αυτοέκδοσης και την κυκλοφόρησε στο ComicDom 2017...! Πρόκειται για μία ασπρόμαυρη παρωδία του Κόναν...! Όπως μου εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο δημιουργός, η ιδέα του Πόναν υπήρχε στο μυαλό του από το Λύκειο και τώρα που ωρίμασαν οι καιροί, βγήκε στην επιφάνεια...! Η έκδοση θυμίζει fanzine, αλλά γενικά είναι αρκετά προσεγμένη...! Έχει καλής ποιότητας σελίδες και η βιβλιοδεσία έχει γίνει με συνδετήρες...! Στο εσωτερικό του οπισθόφυλλου υπάρχει ένα ολοσέλιδο σκίτσο του Πόναν, από τον Μάνο Λαγουβάρδο...! Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρουμπούλια
  19. Οι Νύφες του Δράκουλα: Νουρ- Το φως και το σκοτάδι στις (δευτερ) αγωνίστριες Είναι αλήθεια πως είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πλέον κάτι για τον Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ. Ένα έργο σταθμός για την σύγχρονη λογοτεχνία γενικά, στέκει ακόμα και σήμερα, 121 χρόνια μετά την έκδοση του στην αρχή μιας μακράς λογοτεχνικής παράδοσης για τους Βασιλιάδες των Παρεκκλίσεων από τους φυσικούς νόμους. Μπορεί οι μύθοι για τους βρυκόλακες να υπήρχαν και πριν, ωστόσο ήταν ο Στόκερ που τους έδωσε την μορφή με την οποία έφτασαν στις μέρες μας μέχρι σήμερα, και στην οποία βασίστηκαν αργότερα τόσοι και τόσοι δημιουργοί, σε όλες τις τέχνες. Θα έλεγε κανείς οτι τόσα χρόνια μετά, οι βρυκόλακες θα έπρεπε να είχαν προχωρήσει. Και, σε μεγάλο βαθμό, το έκαναν. Αλλά πάντα η επανεφεύρεση των πηγών ασκεί μια τεράστια γοητεία στους δημιουργούς και το κοινό. Ειδικά όταν έτσι πέφτει φως σε άτομα, μέρη και ιστορίες που ποτέ πριν δεν είχαμε φανταστεί αλλά πάντα τριγυρνούσαν στο πίσω μέρος του μυαλού μας, σαν άμορφες απορίες. Μια τέτοια πτυχή του μύθου έρχεται σήμερα, στα δεδομένα της ελληνικής κόμικ σκηνής, να λύσουν ο Αβράαμ Κάουα και ο Γιάννης Ρουμπούλιας με το νέο τους πόνημα «Οι Νύφες του Δράκουλα» (εκδόσεις Jemma Press), μια (ελπίζουμε) τριλογία αφιερωμένη στις Νύφες του Βλάντ του Παλουκωτή, οι οποίες στο αρχικό έργο δεν εμφανίζονται παρά σε ελάχιστα μέρη. Και όμως, αυτά τα όντα κάποτε ήταν άνθρωποι με θέλω, επιδιώξεις και ελπίδες. Με φόβους, μίση και απογοητεύσεις. Στο πρώτο βιβλίο λοιπόν βυθιζόμαστε στην ιστορία της πρώτης Νύφης, της Νουρ (φως στα Αιγυπτιακά), μιας σκλάβας σε ένα χαρέμι στην Κωσταντινούπολη. Η Νουρ αντάλλαξε μια ζωή στο φως με μια άλλη, πέρα από τα όρια του θανάτου και της τρέλας, και, κοιτώντας το πως έφτασε εκεί, δεν μπορούμε να πούμε πως την αδικούμε. O Κάουα φτιάχνει με μια εικόνα μόνο μια ολόκληρη ιστορία με βάθος και χαρακτήρες προσεγμένους, προσεγγίσιμους. Το κυριότερο όμως είναι οτι, αναγνωρίζοντας την ιστορικότητα των χαρακτήρων, δεν τους κάνει πιόνια σε μια κοινότυπη ιστορία εκδίκησης ή εντυπωσιασμού. Οι Νύφες δεν είναι μια ευκαιρία να ξαναδούμε τον Δράκουλα. Η Νουρ είναι πρωταγωνίστρια σε όλα. Από το ψυχολογικό προφίλ, μέχρι την στιγμή της εναντίωσης/ ενηλικίωσης. Οι επιλογές της είναι δικές της και το σενάριο μας οδηγεί σε αυτές χωρίς άλματα, βιασύνες ή εφηβικό ενθουσιασμό. Καταλαβαίνουμε πως μια γυναίκα που επί χρόνια βιώνε την χειρότερη καταπίεση μπορεί να επιλέγει ελεύθερα τον θάνατο (και τελικά την προσωοποποίηση του). Καταλαβαίνουμε γιατί τελικά ξεσηκώνεται και σηκώνει τα όπλα απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία που την έστειλε στα μεταξένια αλλά πολύ πραγματικά κάτεργα. Η άρνηση όλων των ανθρώπων που γνώρισε και ο εναγκαλισμός της νύχτας μας δίνεται με λογική, ευαισθησία και κατανόηση. Μακριά από εύκολες και παιδιαρίστικες λογικές της αδύναμης γυναίκας που παρασύρεται από τον γοητευτικό ξένο, η Νουρ με το γιαταγάνι στο χέρι μαθαίνει να ορίζει την μοίρα της- και να δέχεται τις συνέπειες των επιλογών της. Όσον αφορά το σχέδιο, παραμένει ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της έκδοσης. Ο Γιάννης Ρουμπούλιας αφήνει λίγο στην άκρη το γνωστό, έντονα σωματικό στυλ του και μας δίνει μια καλοακονισμένη σκοτεινή ατμόσφαιρα, έντονα επηρεασμένη από πιο παραδοσιακές απεικονίσεις του Δράκουλα. Οι έντονες γραμμές και σκιάσεις δίνουν έμφαση στα πρόσωπα, τα οποία πολύ συχνά γεμίζουν εντελώς τα ακανόνιστα καρέ, ως κοντινά στους χαρακτήρες. Το μαύρο, σε όλες του τις αποχρώσεις, κυριαρχεί, ενώ οι αντιθέσεις μεταξύ των τονών Η βία και το αίμα ενώ υπάρχουν σε αφθονία, θα ήταν λάθος να καθορίσουν τον τόνο του έργου και, σε μεγάλο βαθμό, αυτό αποφεύγεται, δίνοντας έμφαση σε πάλεις και στοιχεία εσωτερικά. Ταυτοχρονα, το ερωτικό στοιχείο, εφόσον μάλιστα μιλάμε για γάμους, είναι ιδιαίτερα έντονο τόσο εκφραστικά όσο και σχεδιαστικά στους χαρακτήρες, πολύ περισσότερο στους γυναικείους, πράγμα που ενώ σαν επιλογή δικαιολογείται, θα μπορούσε να ακολουθήσει τον δρόμο του υπόλοιπου έργου. Σε κάθε περίπτωση, οι Νύφες ήταν μια πολύ ιδιαίτερη και ευχάριστη έκπληξη που θα θέλαμε να συνεχιστεί. Πηγή
  20. Ο αγαπημένος ήρωας από το πενάκι του Γιάννη Ρουμπούλια, Πόναν ο Μάρμαρος επιστρέφει δριμύτερος και με παρέα αυτή τη φορά για μια ακόμη περιπέτεια γεμάτη χιούμορ (ακόμη περισσότερο καμμένο χιούμορ) και φυσικά αναφορές σε ταινίες, καταστάσεις κτλ Η έκδοση στην ίδια ποιότητα με το περσινό τεύχος, το μέγεθος και ο αριθμός των σελίδων επίσης όπως και η τιμή (πέντε ευρώ). Μα τον Βρώμ γέλασα αρκετά ομολογώ.
  21. Μιλήσαμε με Κάποιους Από τους Καλύτερους Κομιξάδες της Ελλάδας Το ελληνικό κόμικ είναι πιο δυνατό από ποτέ. Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός Θυμάμαι πως, όταν ήμουν μικρός, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδο που ήθελα να γίνω κομιξάς. Όπως πολλά πιτσιρίκια, έτσι κι εγώ, είχα πωρωθεί με το αγαπημένο μου κόμικ, τον Garfield, και είχα αρχίσει να φτιάχνω τους δικούς μου χαρακτήρες. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα και αυτό δεν ήταν άλλο από το γεγονός πως, ακόμη και σήμερα, δεν είμαι ικανός να ζωγραφίσω ούτε ένα σπιτάκι. Τα βιβλία που είχα παραγγείλει από κάτι διαφημίσεις τύπου telemarketing δεν βοήθησαν την κατάσταση και έτσι η καριέρα μου τελείωσε πριν καν αρχίσει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον Κόμη Φράγκουλα, τον οποίο είχα τη φαϊνή ιδέα να ζωγραφίσω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μία από τις ντουλάπες του δωματίου μου -το αποτελέσμα ήταν τραγικό- φρικάροντας τη μάνα μου. Μεγάλο ρόλο στην αγάπη μου για τα κόμικς έπαιξε και το περιοδικό «9» που είχε ξεκινήσει να κυκλοφορεί εκείνη την εποχή. Μέσα από τις σελίδες του παρέλασαν και αναδείχτηκαν πολλά γνωστά ονόματα του χώρου και δικαίως αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού κόμικ. Μάλιστα, είχα λάβει μέρος -με τον Φράγκουλα, αν θυμάμαι καλά- σε έναν από τους διαγωνισμούς του περιοδικού και ακόμη και σήμερα ειλικρινά ντρέπομαι που έστειλα αυτά τα εκτρώματα στους ανθρώπους. Τέλος πάντων. Τα χρόνια πέρασαν και η εγχώρια σκηνή έχει εξελιχθεί τρομερά. Πλέον, υπάρχουν Έλληνες δημιουργοί που συνεργάζονται με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους του κόσμου και που καταφέρνουν, σε πείσμα των καιρών, να επιβιώνουν κάνοντας αυτό που αγαπούν. Συναντήσαμε κάποιους από τους πιο γνωστούς και ενδιαφέροντες κομιξάδες εκεί έξω και τους επισκεφτήκαμε στον χώρο τους, για να τους φωτογραφίσουμε και να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Ένα σημαντικό στατιστικό που προέκυψε είναι πως οι περισσότεροι δείχνουν μια προτίμηση στις γάτες. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα μάθετε διαβάζοντας όσα είπαμε μαζί τους. Μιχάλης Διαλυνάς VICE: Έχεις καταφέρει να συνεργαστείς με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στον κόσμο, όπως η Marvel και η DC Comics. Η ερώτηση είναι απλή: πώς στο καλό τα κατάφερες; Μπορώ για αρχή να σου πω ότι έγινε με πολλά χρόνια εξάσκησης, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά από αυτό, τους έστειλα mail και τους έδειξα τη δουλειά μου. Στη Marvel, με την οποία συνεργάστηκα το 2013, τους είχα στείλει δυο-τρεις φορές και έκανα για δείγματα σελίδες, όπως κάνουν όλοι. Μου είπαν, «Ωραία, καλά πας, στείλε μας ξανά, όταν έχεις κάτι να μας δείξεις». Αφού τελείωσα το πρώτο μου κόμικ στην Dark Horse, το Amala's Blade, τους το έστειλα. Τους άρεσε και μου εμπιστεύτηκαν τον σχεδιασμό ενός τεύχους Superior Spider-Μan. Με την DC ήταν διαφορετικά, δεν τους είχα στείλει δουλειά μου, αλλά ήρθαν εκείνοι σε επαφή μαζί μου, επειδή είχα συνεργαστεί με την editor που δούλευε σε μια άλλη εταιρεία, προτού πάει εκεί. Ήξερε τη δουλειά μου και θεώρησες πως θα ταίριαζα στο Gotham Academy. Από τότε, έχω σχεδιάσει σε δύο τεύχη τους και ελπίζω να σχεδιάσω ξανά στο μέλλον. Μόλις, δηλαδή, τελειώσω με το The Woods. Πώς μπήκες στη φάση των κόμικς; Όπως όλοι οι δημιουργοί κόμικς. Διάβαζα μικρός, έπαιρνα από τα περίπτερα και τα πρακτορεία ξένου Τύπου στην Κρήτη και μου έστελνε η θεία μου από την Αγγλία διάφορα τεύχη Spawn, Batman, TMNT, ακόμη και Power Rangers. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα να σχεδιάζω και όταν ήμουν στο Λύκειο κυκλοφόρησε το 9 στην Ελευθεροτυπία. Από εκείνη τη στιγμή, είδα ότι ίσως να υπάρχει ένα μέλλον και ένα πάτημα, ώστε να φτιάξω και εγώ κόμικς στην Ελλάδα και ίσως και στο εξωτερικό. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν καλά, είμαι εδώ ακόμη και σχεδιάζω. Να υποθέσω πως ζεις από αυτό, σωστά; Ναι, πλέον είναι full-time δουλειά. Όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έτσι και εγώ, πρέπει να κυνηγάω τη δουλειά και να κλείνω project. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα και έτρωγα μόνο ρύζι και μακαρόνια, για να μπορέσει να αφήσω το στίγμα μου με ένα καλό κόμικ. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζω τη σειρά The Woods με τον συγγραφέα James Tynion IV και την εκδοτική Boom! Με αυτούς ήμουν τυχερός και κατάφερα να εξασφαλίσω πως θα σχεδίαζα 36 τεύχη. Τώρα είμαι στο τεύχος 31, οπότε, όταν τελειώσω -τον Σεπτέμβριο- θα είμαι πάλι στο κυνήγι της επόμενης συνεργασίας. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτήν τη δουλειά μένοντας στην Ελλάδα; Βασικά, είναι ευχή και κατάρα. Έχουμε επτά με δέκα ώρες διαφορά με τις ΗΠΑ, οπότε έχουμε ένα προβάδισμα στα deadlines, αλλά από την άλλη είναι κακό, επειδή όταν σκάνε τα mail, είναι μετά τις 10 το βράδυ και μερικές φορές μιλάς μαζί τους για αλλαγές μέχρι τα ξημερώματα. Το κόστος ζωής στην Αμερική είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με εδώ, οπότε είναι καλό να μένεις Ελλάδα, αλλά για να μπορώ να συναναστραφώ με τους εργοδότες και τους συνεργάτες μου από εκεί, θα πρέπει να περιμένω πότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε σε κάποιο συνέδριο. Για παράδειγμα, με τον συγγραφέα του Woods έχω βρεθεί τρεις φορές και με τους editors μου, δύο. Προς το παρόν, νιώθω καλά που είμαι εδώ και πηγαίνω μια φορά τον χρόνο στο New York Comic Con και βλέπω κόσμο. Θέλω να μου μιλήσεις για το κεφάλαιο Χελωνονιντζάκια . Ξέρω πως τα λατρεύεις, αλλά και πως δουλεύεις με αυτά. Είχα πάθει πατατράκ τις πρώτες μέρες, λες και είχα ξεχάσει πως να σχεδιάζω, έπρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι τώρα έχω την ευκαιρία να αφήσω ένα κομμάτι μου στην ιστορία τους, αλλά ταυτόχρονα να περάσω καλά και να μην αγχώνομαι. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο αυτό. Τα Χελωνονιντζάκια είναι η παιδική μου αγάπη. Όταν βγήκε η πρώτη ταινία το 1990, ήμουν έξι χρονών και βαθιά χωμένος στη «Χελωνομανία». Φιγούρες, παιδικά μπλουζάκια, τα πάντα. Αλλά και τώρα, είναι λες και δεν άλλαξε τίποτα, παρακολουθώ τη νέα σειρά στο Nickelodeon, διαβάζω τα κόμικς και αγοράζω τις φιγούρες. Απλώς τώρα τα σχεδιάζω κιόλας, όποτε έχω χρόνο. Τον Δεκέμβριο βγήκε το τελευταίο τεύχος που σχεδίασα και πρόκειται να δουλέψω πάνω σε άλλες περιπέτειές τους πολύ σύντομα. Η συνεργασία μου με την IDW -την εκδοτική που τα βγάζει- είναι πολύ διασκεδαστική και χαίρομαι όποτε μου στέλνουν, για να με ρωτήσουν, αν έχω λίγο χρόνο να επισκεφτώ ξανά τους πράσινους φίλους μου. Τι θα δούμε από εσένα μέσα στο 2017; Φέτος θα είναι το φινάλε της σειράς The Woods στο τεύχος 36, το οποίο θα βγει τον Οκτώβριο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Θα κυκλοφορήσουν τρεις τόμοι από αυτό μέχρι το τέλος της χρονιάς, Όπου να' ναι, θα βγει και ο πρώτος τόμος Teenage Mutant Ninja Turtles Universe και σύντομα θα σχεδιάσω ξανά ένα νέο τεύχος, το οποίο δεν γνωρίζω πότε θα κυκλοφορήσει. Επίσης, μέσα στη χρονιά θα έχουμε και κάποια άλλα νέα, σχετικά με την τηλεοπτική μεταφορά του The Woods από το SyFy Channel. Ηλίας Κυριαζής Θυμάσαι την πρώτη ιστορία που σχεδίασες; Πρέπει να ήταν στην Γ΄ή Δ΄ Δημοτικού και είχε γίνει ολόκληρο θέμα. Είχε γυμνούς ανθρώπους, τέρατα και ξεκοιλιάσματα και την είχαν δει στο σχολείο, είχαν καλέσει τους γονείς μου, χαμός. Fun times. Η κυκλοφορία του Manifesto σε έκανε ευρύτερα γνωστό ακόμα και σε κόσμο που δεν ασχολούνταν μέχρι τότε με Έλληνες σχεδιαστές. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Αυτοί που ασχολούνταν με τους Έλληνες σχεδιαστές τότε, ήταν κυρίως οι Έλληνες σχεδιαστές. Αυτό άλλαξε σιγά-σιγά με το 9. Τo περιοδικό έκανε αδιαμφισβήτητα μεγάλο καλό στα ελληνικά κόμικς και εγώ σίγουρα δε θα είχα καριέρα χωρίς αυτό. Τότε βέβαια, το βλέπαμε κάπως αλλιώς, υπήρχε το κλίμα ότι κάτι ξεκινάει, κάτι πάει να γίνει, αλλά -ίσως λόγω οικονομικής κρίσης- το πράγμα ξεκίνησε να φρενάρει προτού προφτάσει να καταφέρει όλα όσα ήλπιζα ότι θα μπορούσε. Το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά δημιουργών μπόρεσε να κάνει το ξεκίνημα της μέσω του 9 δεν είναι καθόλου αμελητέο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να μην έχω γλυκόπικρα συναισθήματα για το περιοδικό. Γενικότερα για την εποχή κάπως πιο γλυκά, επειδή ήμουν και στα early 20s μου και το ζούσα. Αλλά και τα κόμικς ήταν πολύ καλά μαζί μου: μου έδωσαν φίλους, αυτοπεποίθηση, αναγνωρισιμότητα, χαρτζιλίκι και κάπου να ανήκω. Τώρα, μετά το τέλος του πάρτι, έχουν μείνει στον χώρο οι δημιουργοί που το εννοούσαν και οι πιο πιστοί αναγνώστες, αλλά έχει χαθεί το casual αναγνωστικό κοινό, που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου με αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους, όπως οι IDW και DC Comics; Είχα δει πως η φάση στην Ελλάδα με τα κόμικς βάλτωνε και ψαχνόμουν για έξω. Είχα ξεκινήσει τα ταξίδια στο San Diego Comic Con και να στέλνω email. Για την DC κέρδισα έναν διαγωνισμό ταλέντων που έκανε για το έντυπο Zuda και το ίδιο συνέβη και με την Dark Horse Comics. Στην ΙDW με έφερε ο Scott Lobdell, τον οποίο πλησίασα, επειδή γούσταρα τα X-Men που έγραφε στα 90s, του άρεσε και εκείνου η δουλειά μου και ξεκινήσαμε μια συνεργασία που μας έδωσε τα κόμικς Ghostbusters, Galaxy Quest και έχουμε ακόμη μέλλον. Πόσο εύκολο είναι το να είσαι επαγγελματίας κομίστας στην Ελλάδα; Είμαι επαγγελματίας κομίστας, όμως απλώς κατοικώ στη χώρα. Δεν εργάζομαι εδώ. Ας απαντήσει κάποιος ή κάποια που βιοπορίζεται μόνο από την Ελλάδα, για να μας πει πώς τα καταφέρνει. Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή κόμικς και όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την προώθησή της; Είναι μια ειρωνεία που πονάει λίγο, το πόσο ανεβασμένο είναι το επίπεδο καλλιτεχνικά -και στους παλιότερους και στους νεότερους- σχετικά με τα «χρόνια της άνθησης» των 00s. Το διεθνές κοινό αγκαλιάζει τα ταλέντα που προέρχονται από τη χώρα μας, οπότε φιλοδοξούμε σύντομα να συμβεί το ίδιο και με το ελληνικό. Τα conventions, η διαδικτυακή παρουσία, οτιδήποτε φέρνει κόσμο στα κόμικς γενικότερα βοηθά και τους Έλληνες δημιουργούς και βέβαια, μην ξεχνάμε πως έχει ανοίξει πια και ο δρόμος για τη διεθνή αγορά. Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα εδώ, υπάρχει ο δρόμος για να κάνει καριέρα ένας δημιουργός. Πάνω σε τι δουλεύεις αυτήν την εποχή; Σχεδιάζω τη σειρά Dirk Gently's Holistic Detective Agency, που είναι βασισμένη στα ομώνυμα βιβλία του Douglas Adams και στην τηλεοπτική σειρά του Max Landis, του BBC America και της IDW. Γιάννης Ρουμπούλιας Πότε έπιασες πρώτη φορά πενάκι αποφασισμένος να φτιάξεις μια ιστορία και πώς κατάλαβες ότι πάει κάπου όλο αυτό; Στην ηλικία που ξεκίνησα, δεν ήξερα καν τι σημαίνει «πενάκι». Ανέκαθεν με γοήτευε το μέσο των κόμικς και θεωρούσα πολύ συναρπαστικό το να μπορείς να αφηγηθείς μέσω σχεδίων μια δική σου ιστορία. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσω πως ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό από πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη φορά που έφτιαξα μια ολοκληρωμένη ιστορία, ήταν νομίζω το καλοκαίρι μεταξύ ΣΤ΄ Δημοτικού και Α΄ Γυμνασίου, σε σχολικό τετράδιο που πλέον θα ήταν άχρηστο, καθώς το σχολείο είχε τελειώσει. Ήταν μια ιστορία του Κόναν του Βάρβαρου. Νομίζω ότι κάπου υπάρχει ακόμη, θαμμένη σε μια κούτα μαζί με άλλα σχέδια εκείνων των αρχαίων εποχών. Έχεις προλάβει τον χώρο των κόμικς πριν από την εισβολή των social media στην καθημερινότητά μας. Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος προσέγγισης του κόσμου, αλλά και των καλλιτεχνών σήμερα σε σχέση με πριν από 10-12 χρόνια; Τα πράγματα είναι σαφέστατα καλύτερα ως επί το πλείστον. Πλέον, μπορούμε να δείξουμε τη δουλειά μας στα πέρατα του κόσμου με πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια απ' ό,τι στο παρελθόν. Η αγορά, όσον αφορά τη δουλειά μας, δεν περιορίζεται από τα σύνορα. Μπορεί κάποιος να δουλεύει από την Ελλάδα και να γίνει εύκολα γνωστός σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσω του Ίντερνετ. Μια τέτοια ευκολία ωθεί όλο και περισσότερους νέους καλλιτέχνες να δείχνουν τη δουλειά τους. Όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει και αγαπάει πια το μέσο και την ποπ κουλτούρα ευρύτερα. Ωστόσο, πάντα πρέπει να εκθέτουμε τη δουλειά μας με προσοχή, διότι πολλοί αετονύχηδες μπορεί να σφετεριστούν τη δουλειά κάποιου, αλλά τα καλά που προσφέρει το Ίντερνετ είναι σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτόν τον μικρό κίνδυνο. Είσαι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που είχαν τη χαρά να δουν ένα έργο τους να γίνεται ταινία, Tα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος , έστω και αν ήταν δική σου προσπάθεια. Πόσο διαφορετική ήταν η προσέγγιση και πως ένιωσες, όταν την είδες για πρώτη φορά ολοκληρωμένη; Γενικά, θεωρώ πως ο κινηματογράφος και τα κόμικς ως τέχνες είναι ξαδέρφια. Πάντα ήταν οι μεγάλες μου αγάπες και τις έχω μελετήσει και τις δύο. Η τέχνη της αφήγησης μέσω της εικόνας και το χτίσιμο ενδιαφερόντων χαρακτήρων είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία, για να δημιουργήσει κάποιος μια καλή ιστορία. Κάθε φορά που ένας δημιουργός ολοκληρώνει ένα έργο, το συναίσθημα δε μπορεί να συγκριθεί. Οφείλω εδώ να σημειώσω πως χρωστάω πολλά σε όλους τους συνεργάτες μου, για οτιδήποτε έχω καταφέρει έως τώρα. Πιστεύω πάρα πολύ στην ομαδική δουλειά και πάντα την επιδιώκω, επειδή η πείρα μου μού έχει δείξει πως οι μονάδες και οι εγωισμοί παράγουν μόνο ελλειπή και άνευρα έργα. Ήταν και η πρώτη ελληνική ταινία επικής φαντασίας, σωστά; Δεν θα έπρεπε, ειδικά εμείς με τη μυθολογία που έχουμε, να είμαστε από τους πρώτους στην Ευρώπη που κάνουν τέτοιες ταινίες; Δυστυχώς, ως χώρα και νοοτροπία είμαστε λίγο πίσω στον χώρο του θεάματος. Το κοινό μας έχει μια τάση να σνομπάρει αντίστοιχες ελληνικές προσπάθειες, θεωρώντας τις –λανθασμένα- υποδεέστερες των εισαγόμενων. Κατά τη γνώμη μου, στο μόνο πράγμα που υστερούν, είναι η έλλειψη αξιόλογου budget και οι ευκαιρίες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους οι πραγματικά δημιουργικοί άνθρωποι του χώρου. Αυτό όμως είναι κάτι που σιγά-σιγά ως δημιουργοί το διορθώνουμε, εκπαιδεύοντας κατάλληλα το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε. Έχουμε υπέροχες τοποθεσίες που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε, τεράστια ιστορία και μύθους από τους οποίους μπορούμε να αντλήσουμε αμέτρητα σενάρια και σίγουρα, πολύ ταλέντο και δημιουργικότητα. Δυστυχώς, η αδράνεια, η ευθυνοφοβία και η ημιμάθεια κάποιων ανθρώπων σε κρατικές θέσεις-κλειδιά έχουν μπλοκάρει κατά καιρούς πολλά project που θα μπορούσαν να φέρουν παγκόσμια αναγνώριση και έσοδα στη χώρα μας. Έχεις καταφέρει να ζεις από την τέχνη σου, αλλά και ως illustrator. Πόσο δύσκολο είναι αυτό στην Ελλάδα της κρίσης; Στην Ελλάδα, είναι γενικά δύσκολο να ζεις πλέον κάνοντας οτιδήποτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, δυστυχώς. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι, παρόλο που πολλοί συνάδελφοι θα μπορούσαν να δουλεύουν από εδώ και η δουλειά τους να εκδίδεται στο εξωτερικό, σιγά-σιγά μετακομίζουν σε άλλες χώρες. Εκεί χρίζουν καλύτερης φορολογικής μεταχείρισης και δεν αντιμετωπίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες ως απατεώνες. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σύντομα, για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, στο μέρος που μεγαλώσαμε και ζούμε. Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό; Πολλά και διάφορα. Συνεχίζουμε το έγχρωμο webcomic Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Ημίθεος κάθε Σάββατο στο socomic.gr, ετοιμάζω το νέο άλμπουμ του Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος με τη Jemma Press, το νέο τεύχος των Μυθοναυτών από την Addart σε σχέδιο και σενάριο δικό μου, αλλά και μια νέα εκπομπή που έχει να κάνει με την ποπ κουλτούρα, στο YouTube. Υγεία να έχουμε και ελπίζω ότι όλα θα υλοποιηθούν. Λουκία Τζωρτζοπούλου Πόσο καιρό ασχολείσαι με τα κόμιξ σε δημιουργικό επίπεδο; Επισήμως, ασχολούμαι από το 2012 περίπου. Τι θα πρότεινες να διαβάσει πρώτα κάποιος που θέλει να ξεκινήσει να παρακολουθεί τη δουλειά σου; Έχω συγκριτικά μικρή σε ποσότητα και μάλλον ετερόκλητη δημοσιευμένη δουλειά. Σε γενικές γραμμές, ό,τι δημιουργώ έχει σχέση με το σινεμά (κυρίως το ασιατικό), το Japanese horror, τους Τρεις Σωματοφύλακες, το vaporwave, τα σουρεάλ κολάζ και τα χειροποίητα GIFs. Πολλά GIFs. Στο blog μου ανεβάζω τακτικά ό,τι καινούριο φτιάχνω, καθώς και δείγματα από παλιότερα και μελλοντικά κόμικς μου. Οπότε, το blog είναι ο εύκολος τρόπος να πάρει κανείς μια γεύση από τη δουλειά μου. Ακόμη, τρέχω κι ένα side-blog όπου κατά καιρούς ανεβάζω «χειροποίητα», καρτουνίστικα GIFs που εμπνέονται από διάφορες ελληνικές ταινίες. Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια και για τον Θρόνο του Πόρθου , ένα φανζίν που κυκλοφόρησες πριν από λίγα χρόνια και πήγε πολύ καλά. Ο Θρόνος του Πόρθου ήταν ένα mini-comic βασισμένο στα κλασικό μυθιστόρημα Οι Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά. Ήταν μια μάλλον γλυκόπικρη και οριακά σκατολογική ιστορία που παρουσίαζε τον διάλογο του Πόρθου με τον υπηρέτη του κατά τη διάρκεια της πρωινής του τουαλέτας. Παρ' όλες τις ατέλειές του, είμαι χαρούμενη που βγήκε σαν ολοκληρωμένο κόμικ, επειδή αποτέλεσε το πρώτο βήμα ενός μεγαλύτερου project με τους -τρεις συν έναν- Σωματοφύλακες που θέλω να δημιουργήσω σύντομα. Ο Θρόνος του Πόρθου βρίσκεται πλέον online στα αγγλικά. Ποιοι δημιουργοί μπορείς να πεις ότι επηρέασαν το στιλ σου; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Κατά βάση, έχω επηρεαστεί από τα late 80s και 90s anime που έβλεπα μικρή, κυρίως των Kunihiko Ikuhara και Osamu Dezaki και τις κλασικές ταινίες της Disney, αναπόφευκτα. Επίσης, είμαι fan της δουλειάς του Winshluss, επειδή κατά τη γνώμη μου συνδυάζει άψογα την ενήλικη, σκοτεινή, κάφρικη θεματολογία με το χαριτωμένο, παιδικό σχεδιαστικό στιλ. Έχεις συμμετάσχει ως ηθοποιός και σε ταινίες - μάλιστα, έχεις παίξει και στην πρώτη ελληνική ταινία πολεμικών τεχνών, το F.L.S. Πώς προέκυψε αυτό; Γνωριζόμασταν με τον Θάνο, τον σκηνοθέτη της ταινίας, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον για τα κινηματογραφικά μας project από διάφορα πόστα - για παράδειγμα, ο Θάνος είχε κάνει τη διεύθυνση φωτογραφίας για τη δική μου μικρού μήκους animated ταινία. Έτσι, μου πρότεινε τον ρόλο της Μizuno για το F.L.S., την πτυχιακή του ταινία. Ήταν μια φιλική διανομή ρόλου, όπως και η συμμετοχή μου στο Goldfish, δυο χρόνια αργότερα. Επίσης, είχα σχεδιάσει μια από τις ιστορίες για την ανθολογία κόμικς που ήταν βασισμένη στο F.L.S., καθώς και μια από τις αφίσες για το Goldfish. Τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή; Αυτόν τον καιρό προετοιμάζομαι για το Comicdom που θα γίνει τον Απρίλη. Θα έχω δυο νέα κόμικς. Το ένα θα παρουσιάζει την ιστορία ενός luchador (σ.σ. αθλητής μεξικάνικης πάλης) ντετέκτιβ και το άλλο θα αφορά έναν ακόμη Σωματοφύλακα: Θα είναι μια ιστορία για τον Άραμη και, ουσιαστικά, θα είναι το δεύτερο μέρος της νοητής τετραλογίας των Σωματοφυλάκων που θα ήθελα να ολοκληρώσω μελλοντικά. Αντώνης Βαβαγιάννης Πώς μπήκες στο τριπάκι να γίνεις κομίστας; Δεν ήταν ιδιαίτερα συνειδητοποιημένη απόφαση. Απλά το να φτιάχνω κόμικς είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω. Όταν ξεκίνησα τα Κουραφέλκυθρα, δεν υπήρχε ενδιαφέρον από κανένα έντυπο να τα δημοσιεύσει, οπότε ξεκίνησα να τα ανεβάζω αρχικά στη σελίδα μου. Έχω την εντύπωση, ότι είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά διαδικτυακά κόμικ. Σιγά-σιγά, αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση από τον κόσμο για κάποιον περίεργο λόγο. Βέβαια, αυτό πήρε χρόνια. Πριν από τα Κουραφέλκυθρα είχα γράψει το σενάριο για τρία κόμικς. Τον Φωτογράφο 1+2, σε σκίτσα Σπύρου Δερβενιώτη και το AVPD, σε σκίτσα Κώστα Φουτσίδη. Τι είναι τα Κουραφέλκυθρα ; Δεν είναι καν λέξη! Η ονομασία μου φανερώθηκε σε ένα όραμα ή απλά το διάβασα σε ένα βιβλίο με «μαργαριτάρια», ως τίτλο μιας έκθεσης. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια. Ποιοι Έλληνες ή ξένοι κομίστες σε έχουν εμπνεύσει; Από Έλληνες, ο Αρκάς και ο Γιάννης Καλαϊτζής και από ξένους ο Gary Larson, η Kate Beaton, ο Nicholas Gurewitz, ο Εdika και βέβαια ο Gosciny. Πέραν των κόμικς, είσαι και μέλος του συγκροτήματος Empty Frame, με τους οποίους μόλις κυκλοφορήσατε το τέταρτο σας άλμπουμ. Πες μου δυο λόγια για αυτό. Οι Empty Frame ξεκίνησαν περίπου ίδια εποχή με τα Κουραφέλκυθρα. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι μέλος αυτής της μπάντας. Θεωρώ ότι έχουμε γράψει πολύ ωραία μουσική μαζί και ελπίζω κάποτε να ακουστεί περισσότερο. Έχουμε βγάλει δύο άλμπουμ και δύο soundtracks. Η τελευταία κυκλοφορία μας είναι το soundtrack μιας χορευτικής παράστασης με τίτλο Hands και περιέχει instrumental ατμοσφαιρικά κομμάτια, τα οποία παίζαμε live στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Έχεις γράψει ιστορία και ως «Γκάλης Κούπερ». Θέλεις να μας πεις περισσότερα για εκείνη τη βραδιά; Ίσως είναι ό,τι πιο δημοφιλές έχω κάνει - τζάμπα τα χρόνια που τρώω παίζοντας μουσική και κάνοντας κόμικς. Το πάρτι εκείνο ήταν υπέροχο και δεν ήταν η μόνη αστεία στολή πρέπει να σου πω. Θυμάμαι την εξαιρετική στολή «Καραμολέγκολας», καθώς και τους τρεις φίλους που είχαν ντυθεί «Reunion των Hanson». Είναι η σκιτσογραφία το βασικό σου επάγγελμα; Ωραίο αστείο. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, από τότε που τα Κουραφέλκυθρα πήγαν στο Socomic.gr, είναι πια μια πηγή συμπληρωματικών εσόδων. Πριν από αυτό, δεν έβγαζα σχεδόν τίποτα από τα κόμικς - για τη μουσική δεν το συζητάμε καν. Η πρωινή δουλειά μου είναι μια από τις πιο δύσκολες, αλλά και πιο ωραίες που υπάρχουν. Είμαι δάσκαλος σε Δημοτικό σχολείο. Τέλος, θα ήθελα να μου πεις τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή. Ετοιμάζεται το τευχάκι Κουραφέλκυθρα - Εμένα Μου Φαίνονται Συμπαθέστατα, που θα κυκλοφορήσει από την Jemma Press τον Απρίλη, στο Comicdom Con 2017 και περιλαμβάνει μια επιλογή από Κουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν στο Socomic την περασμένη χρονιά. Κυκλοφορεί ήδη το δεύτερο τεύχος των Προτελευταίων που κάνουμε μαζί με τον Θανάση Πετρόπουλο και με τους Εmpty Frame θα παίξουμε την Κυριακή 19 Μαρτίου στο Vinyl Is Back. DaNi Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τα κόμικς; Διάβαζα από μικρή κόμικς και παράλληλα σχεδίαζα, οπότε το να φτιάχνω και τις δικές μου ιστορίες ήρθε φυσικά. Ουσιαστικά, συνδύασα τα δύο αγαπημένα μου πράγματα και μέχρι στιγμής χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Είναι κάτι που κάνεις επαγγελματικά; Τον τελευταίο χρόνο, τα κόμικς είναι η δουλειά από την οποία ζω κάθε μήνα και με αυτό ασχολούμαι κάθε μέρα. Από εκεί και πέρα, μπορεί να τύχει να αναλλάβω και κάποιο έξτρα project, ανάλογα με τον χρόνο που θα έχω. Συνήθως, είναι συνεργασίες με μπάντες για σχέδια σε κάποιο δίσκο ή για αφίσες, άλλες φορές για κάποιο logo και πάει λέγοντας. Σε βοήθησαν οι σπουδές στην Καλών Τεχνών όσον αφορά την τέχνη σου; Συγκεκριμένα στα κόμικς, δεν νομίζω πως με έχει βοηθήσει η Καλών Τεχνών ιδιαίτερα, καθώς έκανα τελείως διαφορετικά πράγματα στη σχολή - σπούδαζα στον τομέα της γλυπτικής. Συνολικά, σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο σίγουρα με έχει βοηθήσει και με έχει εξελίξει, όσον αφορά τις θεωρητικές γνώσεις αλλά και τεχνικές. Όμως τα κόμικς τα έχω δουλέψει μόνη μου, είτε διαβάζοντας και αναλύοντας ιστορίες που μου άρεσαν είτε παρατηρώντας τους αγαπημένους μου σχεδιαστές. Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει το στιλ σου; Η πρώτη μου αγάπη ήταν ο Mike Mignola. Στη συνέχεια, ανακάλυψα και άλλους, όπως ο Eduardo Risso. Γενικά, μου αρέσουν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν έντονα μαύρα στο σχέδιό τους και δυναμικά στησίματα στις σελίδες τους. Η αυτοέκδοση σου Tales from the Strips κέρδισε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς του 2015. Θέλεις να μου πεις λίγα λόγια γι' αυτό; Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή, επειδή δεν το περίμενα καθόλου. Δεν είχα δηλώσει ποτέ ξανά συμμετοχή στα βραβεία και το βράδυ που γίνονταν το είχα ξεχάσει τελείως. Να σκεφτείς, δεν είχα κατέβει καν να τα παρακολουθήσω, ήμουν ακόμη στο τραπέζι μου στις αυτοεκδόσεις και με πήραν τηλέφωνο, για να μου πουν ότι κέρδισα. Είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχει κόσμος που, όχι μόνο παρακολουθεί τη δουλειά σου, αλλά του αρέσει και τόσο, ώστε να την ψηφίσει κιόλας. Ποια θεωρείς πώς ήταν η πιο σημαντική στιγμή της πορείας σου; Μέχρι στιγμής, μπορώ να ξεχωρίσω δύο. Την πρώτη φορά που είχα πάει να δουλέψω στο London Super Comic Con και ήρθα σε επαφή με την 2000 AD, με τους οποίους συνεργάζομαι από τότε σε διάφορες ιστορίες. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Η άλλη, είναι η πρώτη φορά που πήγα ως επισκέπτρια στο New York Comic Con και είδα τους περισσότερους από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές και τη δουλειά τους από κοντά. Είχα χαζέψει. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το προσεχές μέλλον; Να συνεχίσω να δουλεύω κανονικά στα κόμικς και να έχω τον χρόνο να φτιάχνω παράλληλα τις δικές μου ιστορίες. Αλεξία Οθωναίου Με τι ασχολείσαι αυτήν την εποχή, όσον αφορά τα κόμικς; Αυτό τον καιρό δημοσιεύω το διαδικτυακό κόμικ Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη στο socomic.gr, το κόμικ στριπ Μαντάμ Ξυδέα Πομπιντού στην Εφημερίδα των Συντακτών και το κόμικ Ψ στο περιοδικό Unfollow. Κάνεις μαθήματα κόμικς σε ανήλικα προσφυγόπουλα, θέλεις να μου μιλήσεις λίγο γι' αυτήν την εμπειρία; Πράγματι, κάνω μαθήματα κόμικ σε ασυνόδευτους ανήλικες πρόσφυγες, κυρίως έφηβους. Λόγω της γλώσσας και του διαφορετικού πολιτισμικού background η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη, αλλά, όταν το χάσμα γεφυρώνεται, είναι πολύ συγκινητικό. Μετά τα πρώτα μαθήματα, αναρωτήθηκα σοβαρά, αν είχα να προσφέρω κάτι σε αυτά τα παιδιά, δηλαδή, αν θα τους ωφελούσε σε κάτι να μάθουν να φτιάχνουν κόμικ ή αν θα κατάφερνα να τους μάθω πώς να εκφραστούν μέσα από αυτό το μέσο στο σύντομο διάστημα που θα βρίσκονται στην Ελλάδα. Κατόπιν σκέψης κατέληξα πως τα κόμικς είναι πάνω απ' όλα ιστορίες και πως όλοι χρειαζόμαστε τις ιστορίες, για να επιβιώσουμε - αυτά τα παιδιά ίσως περισσότερο από όλους. Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω. Η επαφή μου με αυτά τα παιδιά μου μαθαίνει πολλά και ελπίζω και αυτά να μάθουν κάτι χρήσιμο από εμένα. Ο κόσμος δείχνει να αγαπά τις ιστορίες του Δράκουλα που ζει ένα ελληνικό δράμα, τις οποίες φτιάχνεις σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου. Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη ιδέα και συνεργασία; Η σειρά Dracula ολοκληρώθηκε φέτος με την έκδοση του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της σειράς. Εμένα μου άρεσε η ιδέα μιας σειράς όπου ο Δράκουλας, μια αρχέτυπη, παραδοσιακή μορφή κακού, έρχεται σε αντιδιαστολή με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα – το συγκαλυμμένο κακό. Η Δήμητρα είχε εξαρχής μια συμπάθεια προς τον Δράκουλα και όλη αυτή τη μυθολογία του απέθαντου. Το να βάλουμε τον Δράκουλα να ζει στην Ελλάδα του σήμερα, γεννούσε από μόνο του μια σειρά από αστείες και παράδοξες εικόνες, που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την καθημερινότητα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία με έναν χιουμοριστικό και σχετικά ανάλαφρο τρόπο. Τι περιμένουμε από εσένα μέσα στο επόμενο διάστημα; Ετοιμάζω την έκδοση του νέου μου κόμικ άλμπουμ, Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη, τον Απρίλιο και σκοπεύω να συνεχίσω τις τρέχουσες συνεργασίες μου. Από 'κει και πέρα θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά με μια μεγαλύτερη αφήγηση όπως της Τσακισμένης Αυγής - το προηγούμενο graphic novel μου. Έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά για την ώρα είναι σκόρπιες σημειώσεις και σκέψεις. Θανάσης Πετρόπουλος Είναι αλήθεια πως για μεγάλο διάστημα έκανες κόμικς, χωρίς να τα κυκλοφορείς; Αλήθεια είναι, εάν σκεφτείς πώς σχεδιάζω κόμικς από πιτσιρίκι και το πρώτο μου προσωπικό κόμικ άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα. Τότε, μάλλον ναι, ήταν μεγάλο το διάστημα, αν και ο χρόνος είναι πάντα σχετικός. Ας πούμε ότι πήρα τον χρόνο μου. Απ' ό,τι έχω δει, ασχολείσαι με το θέατρο και το ραδιόφωνο πέραν των κόμικς. Μέσα σου ποια θεωρείς πως είναι η βασική σου ιδιότητα; Θα πω απλώς πως μέσα μου είμαι ένας άνθρωπος που τον τρώει ένα σαράκι να επικοινωνήσει μέσα από την Τέχνη, θέλω να είμαι δημιουργικός με παραπάνω από έναν τρόπους. Ασχολούμαι επαγγελματικά με την υποκριτική γύρω στα 12 χρόνια, με τα κόμικς έξι και με το ραδιόφωνο άλλα τόσα, αν και το τελευταίο είναι περισσότερο ένα χόμπι, καθώς δεν πληρώνομαι γι' αυτό. Αυτό το σκόρπισμα όμως έχει επιπτώσεις, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που κάνω δεν τα κάνω τόσο καλά όσο θα μπορούσα. Όταν ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, είναι μοιραίο να μην αποδίδεις τα μέγιστα σε κανένα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα η υποκριτική, θέλει αφοσίωση. Είμαι ένας μπάσταρδος ηθοποιός/κομιξάς/ραδιοφωνικός παραγωγός. Από ποια κυκλοφορία σου θα πρέπει να ξεκινήσει κάποιος που θέλει να γνωρίσει τη δουλειά σου; Όλες οι δουλειές που έχω κυκλοφορήσει, είτε μόνος μου - Πλασματικά Νούμερα, Καμμένα Βούρλα- είτε με τον φίλο μου τον Αντώνη Βαβαγιάννη - Προτελευταίοι, Προτελευταίοι Ξανά- είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Δηλαδή του εαυτού μου και με αντιπροσωπεύουν πλήρως. Αξίζει να σημειωθεί πως τα Πλασματικά Νούμερα ανέβαιναν στο site Comicdom Press και τα Καμμένα Βούρλα, Πλασματικά Νούμερα -το Δυο- και Πρότελευταιοι στο SoComic.gr. Αν πρέπει όμως να διαλέξω μια, την πιο αντιπροσωπευτική, αυτή είναι τα Καμμένα Βούρλα από την Jemma Press. Βγάζεις αρκετά χρήματα, για να ζήσεις από τα κόμικς; Ούτε κατά διάνοια. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά από τα κόμικς σε αυτήν τη χώρα και είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτά όλη μέρα. Κάποιοι σχεδιάζουν και για εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού -και πάλι παίζεται, αν ζουν από αυτά- και οι περισσότεροι συνήθως συμπληρώνουν το εισόδημα με εικονογραφήσεις και σχέδια παντός τύπου. Εγώ απλώς βγάζω ένα μικρό χαρτζιλίκι Τι είναι η ομάδα CReatures; Η ομάδα αυτή ξεκίνησε το 2010 από παλιούς συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές και γενικά φίλους από διαφορετικούς χώρους -δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, σχεδιαστές, ηθοποιούς και άλλους- και γέννησε πολύ ωραία πράγματα. Ένα από τα οποία είναι ο ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός CR Radio που φιλοξενεί εδώ και πέντε με έξι χρόνια την εβδομαδιαία εκπομπή Προτελευταίοι, που εκπέμπει μέχρι και σήμερα και στην οποία έχει βασιστεί το ομώνυμο κόμικ στριπ. Τα CReatures εξελίχτηκαν σε μια πολύ δυναμική εταιρεία παραγωγής βίντεο και graphic / web design, στην οποία συμμετέχω, όποτε μπορώ, με την ιδιότητα του ηθοποιού. Τι ετοιμάζεις για το προσεχές μέλλον; Ένα πειραγμένο, παραφυσικό, ελληνικό γκόθικ κόμικ με μια δόση χιούμορ - ό,τι να 'ναι, δηλαδή. Πηγή Σημείωση δική μου: αν ακολουθήσετε το σύνδεσμο για την πηγή, θα δείτε μετά τις συνεντεύξεις και σχέδια των καλλιτεχνών. Ζητώ συγγνώμη, αλλά η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι πολύ βαριά, μου πήρε πάνω από μία ώρα να ανεβάσω το άρθρο και δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή να ανεβάσω και τα σκίτσα. Ευελπιστώ στην κατανόησή σας.
  22. Ο Ντράγκαρ,ο Αδάμαστος ξαναχτυπά...! Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά έχουμε μία ιστορία από τον κόσμο των "Χρονικών του Δρακοφοίνικα"...! Αυτή την φορά ο Ρουμπούλιας έμεινε μόνο στο σχέδιο,καθώς το σενάριο το έχει αναλάβει η Βασιλεία Βαξεβάνη...! Στο τέλος του κόμικ υπάρχουν και 6 σελίδες με πληροφορίες για τις περιοχές και τους χαρακτήρες...! Η έκδοση της Jemma είναι αρκετά καλαίσθητη,με σκληρό εξώφυλλο,καλής ποιότητας ματ χαρτί και θερμοκόλληση στην ράχη...!
  23. Ελληνικό «άρωμα» στο New York Comic Con Το New York Comic Con πραγματοποιείται σε έναν τεράστιο εκθεσιακό χώρο στο Javits Center, στο Μανχάταν. ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ - ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Το New York Comic Con είναι μια εντυπωσιακή γιορτή για το κόμικ (όπου βρεθήκαμε χάρη στην υποστήριξη της Αμερικανικής Πρεσβείας). Ξεκίνησε την Πέμπτη 8 Οκτωβρίου, ολοκληρώνεται την Κυριακή 11 Οκτωβρίου και πραγματοποιείται σε έναν τεράστιο εκθεσιακό χώρο στο Javits Center, στο Μανχάταν, ο οποίος πλημμυρίζει από κόσμο (τόσο απλούς ανθρώπους, όσο και σούπερ-ήρωες). Εκεί επικρατεί ένα χάος. Και μέσα σε αυτό το χάος, ο επισκέπτης θα βρει αμέτρητους κόμικ τίτλους, θα ξεφυλλίσει τεύχη που αγνοεί την ύπαρξή τους, θα ενημερωθεί για νέες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές σειρές και νέες εκδόσεις. Ο επισκέπτης, είτε είναι νεαρός σκληροπυρηνικός φαν που έχει έρθει μασκαρεμένος, είτε απαιτητικός αναγνώστης, θα βιώσει ένα γεγονός που θα του αφήσει μια βαθιά επίδραση. Και από την άλλη, οι ίδιοι οι δημιουργοί κόμικς έχουν την ευκαιρία να εκθέσουν την δουλειά τους σε ένα τεράστιο κοινό. Ο Γιάννης Κουρουμπακάλης από το ελληνικό Comicdom αναφέρει χαρακτηριστικά: «Με εντυπωσιάζει το γιγαντιαίο μέγεθος αυτού του συνεδρίου. Το οποίο δίνει μια τεράστια δυνατότητα στους καλλιτέχνες, ειδικά στους νέους, έχοντας το τραπέζι τους, να εκτεθούν σε ένα τεράστιο κοινό, σε κοινό που σε αριθμούς αντιστοιχεί σε γιγάντια συναυλία». Και σε αυτό το τεράστιο κοινό ήρθαν να εκθέσουν τη δουλειά τους και Έλληνες δημιουργοί που έχουν περάσει τα σύνορα και δοκιμάζονται σε αμερικανικές εκδοτικές. Στο αχανές Show Floor, σε ένα χώρο περιτριγυρισμένο με φιγούρες επικής φαντασίας, με Ορκ, δράκους, ξωτικά και βάρβαρους πολεμιστές, δείχνουν τη δουλειά τους και συνομιλούν με το κοινό οι Γιάννης Ρουμπούλιας και Μάνος Λαγουβάρδος. Σχεδιάζουν κόμικς για την εταιρία ARH Comix που φτιάχνει ως επί το πλείστον αγάλματα επικής φαντασίας – έτσι ώστε τα αγάλματα να συνοδεύονται από κόμικ ιστορίες. «Σκοπεύω να δείξω εδώ την ήδη υπάρχουσα δουλειά σε editors και να κάνω περισσότερες γνωριμίες» λέει ο Λαγούβαρδος. «Οι πρώτες εταιρίες που θα προσπαθήσω να έρθω σε επαφή είναι η IDW και η Dark Horse, που έχουν έναν πιο indie περιεχόμενο και πιστεύω πως σε αυτές ταιριάζει το ύφος μου». Ο Γιάννης Ρουμπούλιας συμπληρώνει: «Κάθε καλλιτέχνη τον βοηθάει ένα τέτοιο ταξίδι, κυρίως γιατί έχει την ευκαιρία να γνωρίσει άλλους καλλιτέχνες διεθνούς φήμης και να συζητήσει μαζί τους, να ανταλλάξει απόψεις πάνω στην τέχνη, πάνω στη δουλειά, σε οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να σου ανοίξει ορίζοντες». Στο Artist Alley τα τραπεζάκια των καλλιτεχνών ξεπερνούν τα εκατό. Μπροστά από κάποιους υπάρχει ουρά και ο κόσμος έχει φέρει αντίτυπα προς υπογραφή. Σε ένα από αυτά τα τραπεζάκια συναντάμε τους Μιχάλη Διαλυνά και Ηλία Κυριαζή – κάθονται δίπλα δίπλα. Οι δυο τους έχουν κάνει καλό άνοιγμα σε αξιόλογες αμερικανικές εκδοτικές. Ο Διαλυνάς, μετά το «The Wood» για την Boom!, σχεδιάζει πλέον και το «Teenage Mutant Ninja Turtles» για την IDW. Είναι απασχολημένος να κάνει σκίτσα με αφιερώσεις. Από τον άλλη ο Κυριαζής έχει μπροστά του το «Secret Identities», μια δουλειά που έκανε για την Image. «Εδώ βλέπεις τι άλλο παίζει γύρω σου και αυτό σου δίνει μια ώθηση να προσπαθείς περισσότερο και να βελτιώνεις τη δουλειά σου» μας λέει ο Κυριαζής. «Κάνεις επαφές, γνωρίζεις κόσμο που μπορεί άμεσα να σου δώσει δουλειά, αλλά και άλλους καλλιτέχνες που είναι χρήσιμο. Δημιουργείς μια σχέση με τον κόσμο που κάνει την ίδια δουλειά με σένα. Στο NYCC γενικά γίνεται ένας χαμός. Υπάρχει κάτι για τον οποιονδήποτε. Είναι μια ευκαιρία για τον κόσμο να έρθει σε επαφή με αγαπημένους δημιουργούς, να μαζέψει αυτόγραφα και σκίτσα, να αγοράσει ειδικές εκδόσεις που βγαίνουν μόνο στο Comic Con. Να αγοράσει οτιδήποτε, από κουκλάκια και χειροτεχνίες και διάφορα που κυκλοφορούν εδώ. Να ενημερωθεί για νέες εκδόσεις και νέες τηλεοπτικές σειρές. Το NYCC είναι ένας πυρήνας που βοηθάει να δημιουργηθεί ένα κοινό γύρω από το κόμικ και να γνωρίζονται μεταξύ τους οι δημιουργοί. Για παράδειγμα, έχω κάνει ολόκληρο κόμικ με την Image και τώρα πια είδα από κοντά τους συνεργάτες μου». Πηγή
  24. 06/07/14 Καρέ - καρέ Έλληνες δημιουργοί κόμικς εκτός συνόρων Πάντα παραπονιόμαστε για το ότι οι Ελληνες καλλιτέχνες δεν γίνονται ευρύτερα γνωστοί στο εξωτερικό. Οι συνωμοσιολόγοι καταγγέλλουν μια παγκόσμια ανθελληνική πλεκτάνη, ενώ οι μεμψίμοιροι κατηγορούν τους καλλιτέχνες ως ανεπαρκείς και τεμπέληδες. Οι καλλιτέχνες των κόμικς με την αυξανόμενη παρουσία τους στη διεθνή σκηνή τούς. Η διεθνής καριέρα είναι γεγονός για μια πλειάδα Ελλήνων δημιουργών κόμικς της νεότερης γενιάς που συνεργάζονται πλέον με σημαντικούς εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού και δημοσιεύουν τα έργα τους σε μια παγκόσμια αγορά. Οι νέες τεχνολογίες που επιτρέπουν την εξ αποστάσεως εργασία, σε συνδυασμό με το υψηλό επίπεδο και τον επαγγελματισμό πολλών Ελλήνων καλλιτεχνών, άνοιξαν τις πόρτες. Από τους πλέον επώνυμους καλλιτέχνες στις ΗΠΑ είναι ο πολυβραβευμένος Μιχάλης Διαλυνάς, που τα τελευταία χρόνια εργάζεται σε διάφορους τίτλους όπως The Woods, μια τρομακτική ιστορία γύρω από την εξαφάνιση ενός ολόκληρου σχολείου, Amala’s Blade κ.ά. Ο Ηλίας Κυριαζής, που σάρωσε τα φετινά βραβεία Comicdom, έχει επίσης πολλές δημοσιεύσεις σε τίτλους όπως Galaxy Quest: Global Warning, Ghostbusters, Vampirella, Falling from Lionheart κ.ά. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να εμπιστευτούν οι Αμερικανοί εκδότες τους Έλληνες που προέρχονται από μια χώρα με όχι και τόσο μεγάλη παράδοση στα κόμικς; «Δεν έχει να κάνει με το από πού είμαστε. Κανέναν εργοδότη στα αμερικάνικα κόμικς δεν τον νοιάζει αν είσαι Ελληνας ή όχι. Ετσι κι αλλιώς, είναι τεράστιο το ποσοστό των καλλιτεχνών που ενώ η δουλειά τους εκδίδεται στις ΗΠΑ, αυτοί δεν ζουν εκεί ούτε κατάγονται από τις ΗΠΑ. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτή η δουλειά σου, όχι λόγω της “ελληνικότητάς” της, έννοια που δεν υφίσταται όταν μιλάμε για σχέδιο, δεν υπάρχει “ελληνική γραμμή”, αλλά επειδή ανταγωνίζεσαι με τους καλύτερους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Ηλίας Κυριαζής. Σε παρόμοιο μήκος κύματος ο Βασίλης Γκογκτζιλάς, που έχει δημοσιεύσει το The Adventures of Augusta Wind, τα Mr. Universe και Misery City σε σενάρια του Κώστα Ζαχόπουλου κ.ά., μας εξηγεί πώς ξεκίνησε η συνεργασία του με αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους: «Με την πρώτη μου επίσκεψη σε κάποιο convention στις ΗΠΑ το 2006 η ανταπόκριση ήταν πολύ θετική και άρχισαν οι πρώτες εκδόσεις. Νομίζω πως ήμουν τυχερός, μέσα σ’ όλη αυτή την πληθώρα των καλλιτεχνών, να φτάσω να βλέπω τη δουλειά μου τυπωμένη και να συνεργάζομαι με καλλιτέχνες που εκτιμώ βαθιά. Παίζουν ρόλο βέβαια και άλλοι παράγοντες, όσο και να θέλουμε να το εκλογικεύσουμε η ζωή είναι ένα περίεργο μυστήριο. Το ότι τα πράγματα έρχονται πολλές φορές όπως τα ονειρευόμαστε καλό είναι να το αποδεχόμαστε ως έχει! Και φυσικά να το χαιρόμαστε!». Ο Γιάννης Ρουμπούλιας, με τους πολλούς φανατικούς οπαδούς στην Ελλάδα, έχει δημοσιεύσει τη διαστημική περιπέτεια Deadly Harvest, το υπερηρωικό Zipper Vs Dominatrix: The Slave Trade και το The Steam Engines of Oz ως συνέχεια του μύθου του Μάγου του Οζ. «Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι Ελληνας, Αμερικανός ή κάποιας άλλης εθνικότητας. Αν ο καλλιτέχνης είναι εργατικός, συνεργάσιμος και πάνω από όλα δημιουργικός, τότε φυσικά και θα τον εμπιστευτούν. Οχι μόνο ως επαγγελματία αλλά και ως άνθρωπο, αν οι εργοδότες είναι σωστοί» τονίζει στην «Εφ.Συν.» ο Γιάννης Ρουμπούλιας. Και άλλοι Ελληνες δημιουργοί, όμως, δημοσιεύουν δουλειές τους και εκτός συνόρων. Ο Βασίλης Λώλος (The Last Call, The Pirates of Coney Island, Conan the Barbarian, Akaneiro κ.ά.), ο Νίκος Κούτσης, που ασχολείται κυρίως με το coloring (50 Girls 50, Mirabilis κ.ά.), ο Σπύρος Βερύκιος με το μοναδικό εικαστικό στιλ (περιοδικό Heavy Metal), o Χρήστος Μαρτίνης (The Fang σε σενάριο του Κώστα Ζαχόπουλου), η Βάλια Καπάνταη (White Knuckle, Kindred Spirit κ.ά.), ο Κωστής Κυριακάκης (Flight), o Σπύρος Δερβενιώτης (Ugh), o Γιάννης Μυλωνογιάννης (Prophet, Spera κ.ά.). Το κίνητρο; «Ούτε η αμοιβή ούτε η δημοσιότητα. Οποιος προσπαθεί να μπει στον χώρο για κάποιο από αυτά θα απογοητευτεί. Οποιος ασχοληθεί με τα κόμικς αλλά και την τέχνη γενικότερα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για μεγάλες δυσκολίες. Οι χαρές που θα πάρει είναι κυρίως σε άλλο, ίσως καθαρά πνευματικό επίπεδο. Θέλει μεγάλη αφοσίωση. Μεγάλη επένδυση χρόνου. Και πολύ μεράκι. Φυσικά κανένα από αυτά δεν μετριέται σε χρήμα, δόξα και επιτυχία» επισημαίνει ο Βασίλης Γκογκτζιλάς. «Οι αμοιβές είναι σίγουρα καλύτερες από τον ελληνικό εκδοτικό χώρο. Οσο περισσότερο δουλεύει κάποιος καλλιτέχνης και αποκτά φήμη, μπορεί να κάνει καλύτερες συμφωνίες στο μέλλον, με καλύτερη αμοιβή» συμπληρώνει ο Γιάννης Ρουμπούλιας. Και ο Ηλίας Κυριαζής τονίζει: «Στην Ελλάδα απολαμβάνουμε το «πρώτος στο χωριό» αλλά αυτό δεν έχει σχέση με μια βιομηχανία όπως η αμερικάνικη. Οι συνθήκες; Δουλειά! Στα ελληνικά κόμικς καθόμαστε, κάνουμε διακοπές. Και οι αμοιβές; Πληρώνεσαι. Δεν είναι αυτό αρκετό; Τέλος, τη δημοσιότητα ελπίζω να τη βρούμε στο μέλλον. Αν και καταλαβαίνεις ότι το “αποτυχημένο” indie κομιξάκι στις ΗΠΑ πουλάει όσα αντίτυπα η σούπερ επιτυχία στην Ελλάδα. Αλλά εδώ είναι πιο μικρή η κοινότητα και φαίνεται περισσότερο. Και δεν έχεις να ανταγωνιστείς και τον Batman…».
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.