Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'ΓΙΑΝΝΗΣ ΙΑΤΡΟΥ'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Διαβάστε το αφιέρωμα ψηφιακά και εδώ: https://issuu.com/ionasaggelis/docs/comiccultura_3_fin
  2. Μια ωραία συνέντευξη του Paolo Mottura που έδωσε στον συμφορουμίτη και φίλο Γιάννη Ιατρού. Enjoy Συντάκτης: Συνέντευξη στο Γιάννη Ιατρού Ίσως από τους καλύτερους δημιουργούς Ντίσνεϊ κόμικς της γενιάς του, ο Paolo Mottura ανήκει σε μία πολύ ιδιαίτερη καλλιτεχνική οικογένεια. Έχοντας προσαρμόσει το σχεδιαστικό του ύφος στα ντισνεϊκά πρότυπα, προσπαθεί διαρκώς να το ανανεώνει και να το εκσυγχρονίζει, φέρνοντας διάφορες -πολλές φορές και αντιμαχόμενες μεταξύ τους- επιρροές: το παλιό με το καινούργιο, το γκόθικ στοιχείο με το παραμυθικό... Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής, τουλάχιστον στη χώρα μας, μετά την εξαιρετική διασκευή του μυθιστορήματος «Μόμπι Ντικ» με πρωταγωνιστές την οικογένεια των Ντακ. Η διασκευή κλασικών μυθιστορημάτων, αλλά και ταινιών ή σειρών, σε κόμικς με τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ είναι μία νέα τάση που προωθεί η γειτονική χώρα και ο σχεδιαστής Paolo Mottura είναι ένας από τους κύριους εκφραστές της. Ο Paolo Mottura ανήκει στη νέα φουρνιά δημοφιλών Ιταλών δημιουργών κόμικς με τους χαρακτήρες του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Αν και ξεκίνησε το 1989 την καριέρα του στο περιοδικό Topolino (το αντίστοιχο ιταλικό «Μίκυ Μάους»), η αναγνωρισιμότητα έφτασε το 1998, όταν βραβεύτηκε με τον «Χρυσό Μίκυ» για την καλύτερη ιστορία του έτους 1997, που του προσέφερε η συμμετοχή του στην ξεχωριστή σειρά «Οι νέες περιπέτειες του Φάντομ Ντακ». Δεν δίστασε να προχωρήσει σε εξ ολοκλήρου προσωπικές δημιουργίες, στοχεύοντας στη γαλλική αγορά κόμικς, με προεξάρχουσα τη σειρά «Careme», η οποία και του χάρισε το 2005 το «Βραβείο Albert Uderzo» στην κατηγορία «καλύτερο νέο ταλέντο». Επιστρέφοντας στην ιταλική αγορά, από το 2011 συνεργάζεται με τον οίκο του Sergio Bonelli, εκδότη –μεταξύ άλλων– του Ντύλαν Ντογκ. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη με ιδιαίτερο ύφος εικονογράφησης, ο οποίος δίνει ιδιαίτερη προσοχή στη δυναμική που προσφέρει το χρώμα και παίζει με τους διάφορους τόνους του. Εδραιώθηκε στη συνείδηση του ντισνεϊκού αναγνωστικού κοινού ως ένας από τους πλέον καταξιωμένους σχεδιαστές Ντίσνεϊ κόμικς με την αριστουργηματική διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος του Χέρμαν Μέλβιλ «Μόμπι Ντικ» σε μια σεναριακά και αισθητικά άρτια περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Ντόναλντ και τον θείο Σκρουτζ. Η συνάντησή μας έγινε στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του 2ου THE Comic-Con, τον περασμένο Μάη, όπου ήταν επίσημος καλεσμένος. Στο πέρας της εκδήλωσης, όπου συναντήθηκε, μίλησε και σχεδίασε για τους θαυμαστές του, οι οποίοι του προσέφεραν «τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό και ενδιαφέρον για το έργο μου και για εμένα τον ίδιο», σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές εκδηλώσεις, όπως δήλωσε επανειλημμένα, μας παραχώρησε την ακόλουθη συνέντευξη. Οι Αμερικανοί βλέπουν τη δουλειά μας και λένε «πολύ ωραία δουλειά, μα είναι Ντίσνεϊ;», ακριβώς γιατί η αλλαγή είναι τόσο μεγάλη που πλέον δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν. Οι μεγάλοι Ιταλοί δημιουργοί έφεραν στο προσκήνιο έναν πολύ προσωπικό καλλιτεχνικό «διάλογο». Το ιταλικό Ντίσνεϊ κόμικ, άλλωστε, ανήκει στους δημιουργούς του, με την έννοια ότι δημιούργησαν μια πλειάδα νέων χαρακτήρων και μεταμόρφωσαν σημαντικά αυτόν τον τύπο του κλασικού αμερικανικού κόμικ. ⚫ Είναι γεγονός ότι τα Ντίσνεϊ κόμικς γεννήθηκαν στην Αμερική, όμως εδώ και πολλές δεκαετίες, η πλειονότητα της παραγωγής είναι ευρωπαϊκή και κυρίως ιταλική. Είναι εμφανής για σένα η διαφορά ανάμεσα στην αμερικανική και την ιταλική παραγωγή Ντίσνεϊ; Ναι, υπάρχει μία βαθύτατη διαφορά. Ας πούμε ότι οι Ιταλοί πήραν στα χέρια τους την κληρονομιά που άφησαν οι μεγάλοι Αμερικανοί δημιουργοί και, όταν το ντισνεϊκό κόμικ έγινε, πιθανότατα, λιγότερο σημαντικό στην Αμερική, αντίθετα εκείνα τα χρόνια ακριβώς έγινε πολύ σημαντικό στην Ιταλία. Οι μεγάλοι Ιταλοί δημιουργοί, εμπνεόμενοι από τα «διδάγματα» του Καρλ Μπαρκς και του Φλόιντ Γκότφρεντσον, έφεραν στο προσκήνιο έναν πολύ προσωπικό καλλιτεχνικό «διάλογο». Το ιταλικό Ντίσνεϊ κόμικ, άλλωστε, ανήκει στους δημιουργούς του, με την έννοια ότι δημιούργησαν μία πλειάδα νέων χαρακτήρων και μεταμόρφωσαν σημαντικά αυτόν τον τύπο του κλασικού αμερικανικού κόμικ, «μολύνοντάς» το με ιταλικές ιδέες και αισθητικές επιλογές. Αυτό, κατ’ εμέ, δεν συνέβη αρκετά στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η ντισνεϊκή δημιουργία έμεινε σε ένα βαθμό στάσιμη, σαν απολίθωμα, στο ίδιο πλαίσιο, δίχως να της δίνεται η δυνατότητα εξέλιξης. Στην Ιταλία αυτή ακριβώς η εξέλιξη είναι εμφανέστατη, σε τέτοιο βαθμό που οι Αμερικανοί βλέπουν τη δουλειά μας και λένε «πολύ ωραία δουλειά, μα είναι Ντίσνεϊ;», ακριβώς γιατί η αλλαγή είναι τόσο μεγάλη που πλέον δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν. ⚫ Μίλησέ μας για το ντεμπούτο σου στον χώρο της εικονογράφησης. Το εργαστήρι του Giambiero Umbezio, ενός σχεδιαστής Ντίσνεϊ κόμικς, όπου σύχναζα τακτικά όταν ήμουν 15-16 χρόνων, ήταν στο Τορίνο, κοντά στο σπίτι μου, και κάθε τόσο του πήγαινα δουλειά μου, την έβλεπε και μου έδινε χρήσιμες συμβουλές. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια, μέχρι που υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία και είδα ότι ο χρόνος περνάει –στο μεταξύ γράφτηκα και στο Πανεπιστήμιο, επομένως δεν είχα πολύ χρόνο να συνεχίσω την εξάσκηση. Τότε του ζήτησα να δείξει τα σχέδιά μου στη σύνταξη του Topolino. Εκείνη την περίοδο, ο Giovan Battista Carpi έφτιαχνε την Accademia Disney και έψαχνε νέα ταλέντα, καθώς είχε μεγαλώσει η αγορά και υπήρχε η ανάγκη για περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό, κυρίως σχεδιαστές. Οταν λοιπόν είδε τα σχέδιά μου, με κάλεσε στο γραφείο του και στο μεταξύ τα κοιτούσε σιωπηλός. Μετά από λίγο σηκώθηκε και έφυγε, αφήνοντάς με μόνο μου σε ένα άδειο γραφείο. Περίμενα αρκετή ώρα, πλάθοντας σενάρια με το μυαλό μου «γιατί μπορεί να έφυγε ο δάσκαλος;»... Μάλιστα σκέφτηκα «λες να έρθει και να μου φέρει κάποιο σενάριο να εικονογραφήσω;», αλλά μετά έλεγα «όχι, αδύνατον, είμαι πολύ νέος για κάτι τέτοιο». Μετά από μισή ώρα επέστρεψε και πράγματι, κρατούσε ένα σενάριο στο χέρι του. Αυτή ήταν η αρχή, μία αρχή εκθαμβωτική και άμεση –από αυτήν, την πρώτη μου ιστορία, μέχρι σήμερα, δεν έχω σταματήσει. Εχουν περάσει 30 χρόνια κι εγώ συνεχίζω να σχεδιάζω ιστορίες κόμικς για την Ντίσνεϊ. ⚫ Μία από τις πιο δημοφιλείς δημιουργίες σου με τους χαρακτήρες του Ντίσνεϊ ήταν η παρωδία του «Μόμπι Ντικ». Ποια είναι η δυσκολία αλλά και η πρόκληση να μεταμορφώνεις τους ντισνεϊκούς χαρακτήρες σε αυτούς του βιβλίου; Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι μία πρόκληση που αφορά κατά βάση τον σεναριογράφο.Μιλάμε για ένα δραματικό και πολύ βίαιο μυθιστόρημα και αυτό κατευθείαν γεννάει δυσκολίες στη μεταφορά του στο πλαίσιο του ντισνεϊκού σύμπαντος, σε ένα πρώτο αφηγηματικό επίπεδο. Πρώτα απ’ όλα, στην περίπτωση του «Μόμπι Ντικ», υπάρχει το θέμα της φαλαινοθηρίας, ένα ζήτημα που δεν επιτρέπεται να μεταφέρεις ανέπαφο στο σύμπαν του Ντίσνεϊ. Γι’ αυτό τον λόγο ο σεναριογράφος έπρεπε να βρει μια δικαιολογία για να λειτουργήσει η ιστορία –το κυνήγι, λοιπόν, δεν αφορά τη φάλαινα καθαυτή, αλλά τον θησαυρό που βρίσκεται στο στομάχι της φάλαινας, αφού αυτή έφαγε το πλοίο που μετέφερε τον θησαυρό του Σκρουτζ και γι’ αυτόν τον λόγο την κυνηγάει. Ετσι η παρωδία παραμένει κοντά στο πρωτότυπο, αφήνοντας στην άκρη την ιδέα της φαλαινοθηρίας με την κλασική της έννοια, δηλαδή τον θάνατο του κήτους. Ταυτόχρονα, σε μια ιστορία Ντίσνεϊ δεν γίνεται να έχουμε τραγικό τέλος, όπως στο βιβλίο, αλλά πρέπει να υπάρχει happy end. Κατευθείαν λοιπόν γίνεται αντιληπτός ο βαθμός της πρόκλησης, την οποία καλείται να αντιμετωπίσει ο σεναριογράφος, ο οποίος, συν τοις άλλοις, πρέπει να κάνει μια πολύ καλή έρευνα πριν ξεκινήσει να γράφει. Η ιστορία διαδραματίζεται στα μέσα του 17ου αιώνα, επομένως υπήρχε η ανάγκη να βρούμε πώς ήταν τα παλιά φαλαινοθηρικά, οι πόρτες, οι εσωτερικοί χώροι, το κατάστρωμα, αλλά και οι πόλεις, τα λιμάνια, η ενδυμασία, και εγώ να τα αποδώσω στο χαρτί. Και μετά, έρχονται οι χαρακτήρες. Τον ρόλο του Ισμαήλ έχει ο Ντόναλντ, αυτόν του Αχαμπ ο θείος Σκρουτζ. Είναι βασικό να ταιριάξουν οι χαρακτήρες του βιβλίου με αυτούς του Ντίσνεϊ, χωρίς όμως να αλλάξουν ριζικά οι τελευταίοι. Ο Ντόναλντ πρέπει να παραμείνει όπως τον ξέρουμε και την ίδια στιγμή να μοιάζει στον Ισμαήλ. Πρόσφατα έκανα μια άλλη παρωδία Ντίσνεϊ, η οποία βασιζόταν στο μυθιστόρημα «On the Road» του Τζακ Κέρουακ. Το πρωτότυπο αφηγείται μια ιστορία που σίγουρα δεν μπορεί να μεταφερθεί στον ντισνεϊκό κόσμο, αφού οι πρωταγωνιστές της κάνουν χρήση ναρκωτικών και πίνουν αλκοόλ απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Ο σεναριογράφος, ωστόσο, κράτησε ένα σημαντικό στοιχείο της ιστορίας, το θέμα της φιλίας και του ταξιδιού, και ανέπτυξε αυτά τα δύο θέματα. Σε αυτήν την παρωδία, ο Γκούφυ είναι ένας χαρακτήρας ιδιαίτερα αλλοπρόσαλλος. Βλέποντάς τον, καταλαβαίνεις ότι κάθε τόσο σνιφάρει ή μαστουρώνει, αλλά στην ιστορία, ξεκάθαρα, τέτοια πράγματα δεν μπορούν παρά να υπονοηθούν. Αυτή κι αν ήταν μία ενδιαφέρουσα πρόκληση! ⚫ Ενδιαφέρον είχε, επίσης, η παρωδία-φόρος τιμής στον Ντύλαν Ντογκ, με πρωταγωνιστή τον Μίκυ. Πρόκειται για δύο κόσμους πολύ διαφορετικούς: αφενός ο Μίκυ Μάους είναι χαρακτήρας κόμικς για παιδιά και ο Ντύλαν Ντογκ είναι ένας ήρωας πιο ώριμος και σκοτεινός. Τι κινδύνους ενέχει μία τέτοια μεταμόρφωση; Πρώτα απ’ όλα, το βάρος πέφτει στον σεναριογράφο για να γίνουν οι απαραίτητες συνδέσεις. Αν το σκεφτείς, ο Ντύλαν Ντογκ είναι ένας ήρωας πολύ ήρεμος, βρετανικού στυλ, δεν είναι ένας μυώδης τύπος που ουρλιάζει, δεν είναι υπερήρωας. Είναι μετριοπαθής. Και τον Μίκυ, αντίστοιχα, δεν τον βλέπεις ποτέ να τσαλακώνεται, να φωνάζει, διατηρώντας ταυτόχρονα μια δυναμική. Και οι δύο, επίσης, έχουν έναν ελαφρώς ανόητο βοηθό: ο Γκράουτσο Μαρξ για τον Ντύλαν Ντογκ, ο Γκούφυ για τον Μίκυ. Υπάρχει επίσης και ένας επιθεωρητής που τους βοηθάει, ο Μπλοχ και ο Ο’Χάρα. Επαρκείς ομοιότητες για να στηθεί μια καλή παρωδία. Οσον αφορά το σχέδιο, για έναν σχεδιαστή όλα γίνονται αυτόματα. Οταν διαβάζεις το σενάριο –πρέπει να το διαβάζεις προσεκτικά– ξεκινάς να οπτικοποιείς αυτό που βλέπεις, δημιουργούνται και συντίθενται εικόνες στο μυαλό σου. Το σενάριο σε μεταφέρει. Για μένα, τουλάχιστον, λειτουργεί έτσι. Διαβάζω και προσπαθώ να καταλάβω πώς μπορώ να μεταφέρω στο χαρτί αυτό που διαβάζω. Για παράδειγμα, η Ντύλαν Ντογκ ιστορία με τον Μίκυ είχε σίγουρα σκοτεινά στοιχεία, αλλά και αρκετά κωμικά. Επρεπε συνεπώς να βρεθεί μια μέση λύση, γιατί αν σχεδίαζα πολύ «dark» θα ήταν αρκετά ξεροκέφαλο. Έκανα όμως πειραματισμούς, πρόσθεσα αρκετές γκοθ «λήψεις», βλοσυρές εκφράσεις, αντιγράφοντας ακόμα και σκηνές από το πρωτότυπο. Όμως προσπάθησα να μην υπερβάλλω, γιατί ο συνολικός τόνος έπρεπε να παραμείνει ελαφρύς και κωμικός. Η λύση είναι πάντα η ισορροπία. ⚫ Ποια είναι η εικόνα που έχεις για την αγορά των κόμικς στην Ιταλία, και ευρύτερα στην Ευρώπη; Σε τι βαθμό επηρεάστηκε από την οικονομική κρίση; Δεν είμαι ειδικός στα οικονομικά, όμως από μία όψη σίγουρα επηρεάστηκε από την κρίση. Η κρίση στον χώρο μας, όμως, έχει να κάνει περισσότερο με το γεγονός ότι οι νέοι βρίσκουν άλλους τρόπους να περνούν την ώρα τους, εξαιτίας της τεχνολογικής εξέλιξης: tablet, κινητά, Internet, videogames. Αυτά αποσπούν πολύ χρόνο από τους νεότερους και η κρίση αυτή δεν αφορά μόνο τα κόμικς αλλά όλη την αγορά του Τύπου. Εν ολίγοις, διαβάζουμε λιγότερο. Ενδεχομένως συνολικά να διαβάζουμε περισσότερο, αλλά τα παραδοσιακά μέσα -βιβλία, εφημερίδες, κόμικς- έχουν παραμεριστεί αρκετά. Κατ’ εμέ, αυτή είναι μια κρίση χωρίς επιστροφή. Οφείλουμε, επομένως, να την αποδεχτούμε και να προτείνουμε διαρκώς καινούργια, ενδιαφέροντα πράγματα. Κυρίως κρατώντας κοντά μας τον «σκληρό πυρήνα» των αναγνωστών, οι οποίοι εξακολουθούν να ασχολούνται, με την ελπίδα ότι θα επηρεάσουν τις επόμενες γενιές, τα παιδιά τους.
  3. Μια όμορφη και ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Giorgio Gavazzano που έδωσε στο δικό μας παιδί Johnny MZ η συνέντευξη όπως φαίνεται στην ιστοσελίδα της Εφημερίδας Συντακτών Συντάκτης: Γιάννης Ιατρού Ο Giorgio Cavazzano είναι, αναμφίβολα, ένας από τους πιο χαρισματικούς δημιουργούς κόμικς στην Ιταλία. Ο συνεχιστής της παράδοσης του Romano Scarpa, του σημαντικότερου Ιταλού σχεδιαστή ιστοριών Disney, βρέθηκε για λίγες μέρες στην Ελλάδα, στο πλαίσιο της εκδήλωσης THE Comic Con Thessaloniki 2015, όπου οι θαυμαστές του είχαν την ευκαιρία να τον συναντήσουν από κοντά και να θαυμάσουν, εκτός από τη δουλειά του, τη γοητευτική προσωπικότητά του Ταλέντο που ξεχειλίζει, πηγαίο χιούμορ, άριστη τεχνογνωσία και εμπειρία μεγαλύτερη από μισό αιώνα. Αυτές είναι κάποιες από τις αρετές του Giorgio Cavazzano, του δημοφιλέστερου εν ζωή δημιουργού κόμικς με τους χαρακτήρες του Disney στην Ιταλία. Με καταγωγή από τη Βενετία, έκανε το ντεμπούτο του στη νεαρή ηλικία των 14 ετών, στο πλευρό του σημαντικότερου Ιταλού σχεδιαστή της Disney, Romano Scarpa, εκμεταλλευόμενος την τεράστια εύνοια που του προσέφερε η Θεά Τύχη. Το έργο του γαλούχησε γενιές και γενιές αναγνωστών κόμικς, τόσο στην Ιταλία όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και ερέθισμα για δεκάδες νεότερους δημιουργούς. Στην Ελλάδα, η δουλειά του έχει δημοσιευτεί σε όλα τα περιοδικά Disney (ΚΟΜΙΞ, ΜΙΚΥ ΜΑΟΥΣ, ΝΤΟΝΑΛΝΤ κτλ.). Αν θα ξεχώριζα κάποιες ιστορίες του, αυτές θα ήταν οι κινηματογραφικές παρωδίες με ήρωες του Disney, όπως για παράδειγμα τη διασκευή της «Casablanca» με πρωταγωνιστές τον Μίκι και την παρέα του ή το κλασικό έργο «La Strada» του Federico Fellini, αλλά και η μεγάλη περιπέτεια «Οι Αρχοντες των Δράκων», που έχει κυκλοφορήσει σε αυτοτελή έκδοση στη χώρα μας. Η παραγωγή του βέβαια δεν περιορίζεται στον χώρο της Disney, αλλά επεκτείνεται σε πολλά ετερόκλητα μεταξύ τους δημιουργήματα – τόσο με δικής του έμπνευσης ήρωες όσο και με δημοφιλέστατους χαρακτήρες κόμικς όπως ο Αστερίξ, ο Lupo Alberto ή ακόμα και ο Spiderman. Φέτος, στα 68 του, άφησε για λίγες μέρες το ήσυχο στούντιό του στο Μιράνο της Ιταλίας, μία κωμόπολη κοντά στη Βενετία, για να παρευρεθεί στο πρώτο Comic Convention της Θεσσαλονίκης, το οποίο πραγματοποιήθηκε 8-10 Μαΐου. Εκεί, μας δόθηκε η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την ακόλουθη συνέντευξη. •Κύριε Cavazzano, ευχαριστώ πολύ για αυτή τη συνέντευξη. Πώς σας φάνηκε η παραμονή σας στην Ελλάδα, η εκδήλωση, ο κόσμος; Μου άρεσε, ήταν μία εμπειρία πολύ σημαντική για μένα, κυρίως για την αγάπη και τη φυσική γενναιοδωρία που έχουν, πιστεύω, όλοι οι Ελληνες. Ηταν κάτι που δεν περίμενα, αυτό το μεγάλο πάθος που έχουν, όχι μόνο για τη δουλειά μου για την Disney, αλλά για όλο τον κόσμο των κόμικς... •Δεν είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα, σωστά; Οχι, την Ελλάδα μπορώ να πω πως τη γνωρίζω καλά! Εχω επισκεφθεί δύο φορές τη Θεσσαλονίκη, δύο φορές την Αθήνα, έχω κάνει διακοπές σε διάφορα νησιά της... Πρόκειται για ένα λαό και έναν τόπο που μου αρέσει. •Είστε ένας από τους μεγαλύτερους σχεδιαστές Disney, με πολλά χρόνια καριέρας. Οπως αντιλαμβάνεστε τον χώρο σήμερα, υπάρχουν ευκαιρίες για τους νέους καλλιτέχνες; Οι ευκαιρίες υπάρχουν, το σημαντικό είναι οι νέοι δημιουργοί να είναι ικανοί και να έχουν ιδέες, γιατί στον δικό μας κόσμο, της δημιουργίας, υπάρχει η ανάγκη της διαρκούς εξέλιξης και των νέων ιδεών, προκειμένου να πραγματοποιηθεί κάτι που δεν έχει ξαναγίνει. Οι ευκαιρίες δεν λείπουν για κάποιον που έχει αυτήν την ικανότητα. Σίγουρα, δεν θα υπάρχουν για κάποιον που συνεχίζει να κάνει πράγματα που ο κόσμος έχει ξαναδεί πολλές φορές. Οι νέοι δημιουργοί οφείλουν να είναι καινοτόμοι. •Καλλιτεχνικά, ποια ερεθίσματα έχουν επηρεάσει το ύφος σας; Είναι πάρα πολλά! Πρώτα απ’ όλα θα έλεγα ότι με επηρέασε το έργο του Romano Scarpa, το οποίο θα χαρακτήριζα τυπικά ντισνεϊκό. Στη συνέχεια, γνώρισα άλλους δημιουργούς που με κατεύθυναν σε νέα μονοπάτια, μέχρι τη στιγμή που βρήκα τη δική μου οδό. Συγκεκριμένα, θα ανέφερα τους Albert Uderzo, Andre Franquin, Jack Davis, Al Williamson, Alex Toth, Frank Robbins, μένουν όμως και πολλοί πολλοί άλλοι. •Στην πορεία της καριέρας σας είναι φανερή μία διαρκής τροποποίηση του σχεδιαστικού σας ύφους. Είναι μία συνειδητή επιλογή για ανανέωση ή απλά η εξέλιξη του καλλιτέχνη; Πρόκειται για μία επιθυμία ανανέωσης για να μη βαριέμαι τη δουλειά μου. Αν δεν βρίσκω ενθουσιασμό, αν δεν ψάχνω κάτι καινούργιο κάθε μέρα, χασμουριέμαι, με παίρνει ο ύπνος πάνω απ’ τη σελίδα. Είναι αναγκαίο για μένα να βρίσκω διαρκώς ένα νέο ερέθισμα. Οσον αφορά, απ’ την άλλη, την εξέλιξη, θα έλεγα πως είναι ένα στοιχείο που συνοδεύει την ηλικία μου. Στις αρχές «τέντωνα» τη μορφή των χαρακτήρων, έκανα υπερβολικές τις εκφράσεις τους, γιατί ήμουν νέος, αυθόρμητος και εξελισσόμουν διαρκώς. Σιγά σιγά ηρέμησα, έγινα... δεν θα έλεγα ένας «γέρος σοφός», αλλά σίγουρα ένας άνθρωπος που συλλογίζεται πριν κάνει κάτι. •Περιγράψτε τη συνάντηση με τον Romano Scarpa και την εμπειρία τού να δουλεύεις με έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη, πρωτοπόρο στην ιταλική παραγωγή Disney. Τον Romano Scarpa τον έψαχνα για πολύ καιρό. Ηξερα πως είναι ένας Βενετός σχεδιαστής, επομένως τον έψαχνα με έναν απλό και επιπόλαιο τρόπο: πήγαινα στο μανάβικο, στο φαρμακείο, και τους ρωτούσα αν ξέρουν τον Romano Scarpa. Το πράγμα δεν λειτούργησε, κανένας δεν τον ήξερε. Με την εύνοια της τύχης όμως, σε ένα καραβάκι στη Βενετία, συνάντησα τη μνηστή του Romano Scarpa, η οποία μου έδωσε τον αριθμό του τηλεφώνου του. Με το που κατέβηκα από το καράβι, τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι χρειαζόταν έναν συνεργάτη, επειδή αυτός που είχε προηγουμένως πρόσφατα είχε αποχωρήσει. Φυσικά, ήμουν απίστευτα τυχερός και επρόκειτο για μία ιστορία που δεν θα έχανα με τίποτα! Δε θα ξεχάσω ποτέ τον ενθουσιασμό μου, όταν περιφερόμουν στους δρόμους της Βενετίας για να βρω το σπίτι του Romano, τη μέρα της πρώτης συνάντησής μας. Δεν θα περίμενα ποτέ όμως ότι σε αυτήν την ιστορία, όπου η τύχη μού χαμογέλασε πλατιά, θα υπήρχε και ένα φινάλε, το οποίο έφτασε χρόνια αργότερα. Οταν έκλεισα τα 60, δέχτηκα ευχές από πολλούς φίλους, καθώς επίσης κι ένα τηλεφώνημα από ένα άτομο που μου είπε επί λέξει «Καλημέρα, είμαι ο εφημέριος του Ιέσολο -που είναι ένα χωριό κοντά στη Βενετία- και θέλω να σας διηγηθώ μία ιστορία που δεν γνωρίζετε, επειδή πρόκειται να κάνω μία εγχείρηση, από την οποία δεν ξέρω αν θα επιζήσω. Ονομάζομαι Don Paolo Donatelli και θέλω να σας πω ότι δεν θα γινόσασταν ποτέ ο βοηθός του Romano Scarpa, γιατί ήμουν εγώ σε αυτή τη θέση. Μία εβδομάδα, όμως, πριν τον πάρετε τηλέφωνο, ένιωσα το κάλεσμα να γίνω παπάς, κι έτσι έφυγα». Μπορώ λοιπόν να δηλώσω με σιγουριά πως με βοήθησε κάποιος από ψηλά, από τον ουρανό, και καθόρισε το μέλλον μου! •Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε δει κατά κύριο λόγο μόνο τη δουλειά σας για την Disney. Παρόλα αυτά, έχετε δουλέψει και με άλλους χαρακτήρες, τις περισσότερες φορές δικής σας έμπνευσης. Ποιες μη ντισνεϊκές δουλειές θα ξεχωρίζατε; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, επειδή όλοι οι ήρωες που έχω δημιουργήσει ανήκουν σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου. Οι Altai & Jonson ήταν, μάλλον, η δημιουργία που με ώθησε σε μία κατάσταση έρευνας, για την εύρεση ενός προσωπικού στιλ. Δεν στάθηκα για πολύ καιρό σε αυτή τη σειρά, νομίζω ήταν για 3-4 χρόνια, αλλά από το πρώτο τεύχος μέχρι το τελευταίο υπάρχει ένα... ουράνιο τόξο αναζήτησης! Στην άκρη αυτού του ουράνιου τόξου δεν βρήκα το σεντούκι με τον θησαυρό, βρήκα όμως τον δρόμο μου. Το στυλ που προέκυψε τότε ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα, προσέγγιζε την καλλιτεχνική μου φύση στο έπακρο. Αργότερα, γεννήθηκαν σειρές όπως το Capitan Rogers, Smalto e Johnny, Funny Ken κ.ά., έχω σχεδιάσει κάποιες ιστορίες με το Lupo Alberto, με τον Bonelli κάναμε 2 άλμπουμ, «La citta» και «Maledetta Galassia», σε συνεργασία με τον Bonvi, έναν καταπληκτικό συγγραφέα που δεν ζει πια. Εκτός από κόμικς, έχω συνεργαστεί με πολλές διαφημιστικές εταιρείες, έχω κάνει το character design για χαρακτήρες τηλεοπτικών σειρών κινουμένων σχεδίων, ακόμα και μουσικά βιβλία για παιδιά έχω εικονογραφήσει. •Οσον αφορά το δαιδαλώδες έργο σας στην Disney, είναι γεγονός πως οι περιπέτειες που βασίζονται σε κινηματογραφικές επιτυχίες, βρίσκουν πολύ θετική ανταπόκριση από το κοινό. Ηταν πρωτότυπο, για παράδειγμα, να βλέπεις τους ήρωες του Disney να πρωταγωνιστούν στην Casablanca ή στην κλασική La Strada του Fellini. Σίγουρα, οι κινηματογραφικές παρωδίες έχουν πάντα μία ιδιαίτερη γοητεία, καθώς υπάρχει η περιέργεια του πώς ο δημιουργός θα «σκηνοθετήσει» αυτές τις παρωδίες. Πάντως, όλα εξαρτώνται απ’ το πώς θα αποτυπωθεί η ιδέα στο χαρτί. Θέλω να πω ότι, κατά τη γνώμη μου, η παρωδία θα πρέπει να αποτελεί ένα φόρο τιμής στη σκηνοθεσία του έργου, όχι μία απλή χαριτωμένη καρικατούρα όπου οι ηθοποιοί του πρωτότυπου αντικαθίστανται από τους χαρακτήρες του Disney. Αλλωστε, και οι ήρωες αυτοί είναι, τρόπον τινά, ηθοποιοί. Επομένως, η γοητεία των κινηματογραφικών ή και θεατρικών παρωδιών γίνεται εμφανής όταν το νέο έργο αντιμετωπίζει με σεβασμό εκείνον που έγραψε και σκηνοθέτησε την πρωτότυπη ιστορία. Γεννήθηκα στη Βενετία και έζησα εκεί για πολλά χρόνια. Κάποια στιγμή, από ανάγκη, επειδή η Βενετία ήταν πολύ ασφυκτική για μένα, για τη δουλειά μου, μετακόμισα στο Μέστρε. Αργότερα παντρεύτηκα και, όταν γεννήθηκε και το δεύτερο παιδί μου, βρήκα ένα όμορφο σπίτι σε μία πολύ ήσυχη περιοχή κοντά στη Βενετία, στο Μιράνο. Μάλιστα, μένω πολύ κοντά στον συνεργάτη μου Alessandro Zemolin, ο οποίος περνάει το μελάνι στις ιστορίες μου για την Disney, κάτι που είναι πολύ χρήσιμο για μένα – ουσιαστικά, ο Alessandro είναι το δεξί μου χέρι. Οταν θέλω να χαλαρώσω, περνάω πολύ χρόνο με τη γυναίκα μου. Κάθε βράδυ θα περάσουμε χρόνο μαζί, διαβάζοντας, μιλώντας ή βγαίνοντας για φαγητό, σινεμά, θέατρο... Επίσης, μου αρέσει να παίζω γκολφ. Τα μεσημέρια συχνάζω σε ένα γήπεδο που είναι περίπου 4 χλμ. μακριά από το σπίτι μου. Εχω βγει μάλιστα πρώτος σε πρωτάθλημα γκολφ, δύο συνεχόμενα έτη! Κατά τα άλλα, περνάω πολλή ώρα σχεδιάζοντας, στο στούντιο. Το στούντιό μου είναι πολύ ταπεινό, 3x3. Μου θυμίζει λίγο εκείνο του Romano Scarpa, το οποίο ήταν, ίσως, λίγο πιο μικρό. Εχω καταλάβει πως οι καλλιτέχνες χρειάζεται να είναι, γενικά, ταπεινοί, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη δουλειά τους. Με αυτόν τον τρόπο, είναι πιο κοντά στο σενάριο, στη σελίδα, στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά και στους αναγνώστες. λινκ εδώ!
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.