Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Βαγγέλης Παυλίδης'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Είχε στρογγυλά γυαλιά, μούσι και αλογοουρά. Οδηγούσε μια παλιά μηχανή. Αφετηρία και κατάληξή του, πάντα, ήταν η Ρόδος. Διέθετε χέρι σταθερό και τεράστια υπομονή όταν δούλευε τις πένες με τη σινική μελάνη προκειμένου να υπερτονίσει τα γελοιογραφικά χαρακτηριστικά των μορφών που απαθανάτιζε. Ονομαζόταν Βαγγέλης Παυλίδης και επαγγελματικό αντικείμενό του είχε την καρικατούρα. Εξειδικεύτηκε, μάλιστα, στα πορτρέτα δημόσιων προσώπων. Κυρίως προσώπων της πολιτικής. Ο Βαγγέλης Παυλίδης, γνωστός στους αναγνώστες κυρίως του «Βήματος» (αλλά και της κομματικής εφημερίδας του ΠΑΣΟΚ, της «Εξόρμησης», την εποχή της σοσιαλιστικής μυθολογίας που διαμόρφωσε τον ελληνικό μεταπολιτευτικό μοντερνισμό, την ίδια στιγμή που εξύφαινε και τις σταθερές τής μεταπολιτευτικής κοινοτοπίας η οποία τελικά κυριάρχησε), ξεχωριστός γελοιογράφος κυρίως πορτρέτων, πέθανε σε ηλικία 74 ετών ανήμερα Κυριακή του Πάσχα, έπειτα από επιπλοκές μιας εγχείρησης ρουτίνας. Στη ζωή του, δεν επέτρεπε στη ρουτίνα να του χαλάσει την έφεση στην περιπέτεια. Ίσως γι' αυτό, η πολύ γεμάτη ζωή του τού επιφύλαξε όχι μόνο θριάμβους, αλλά και αρκετές επαγγελματικές ήττες. Συνήθως, επέστρεφε και διεκδικούσε τη ρεβάνς. Αυτή τη φορά, ρεβάνς δυστυχώς δεν υπάρχει. Ήταν Ροδίτης γέννημα - θρέμμα. Εκεί γεννήθηκε, εκεί έμαθε γράμματα. Εκεί έμαθε και να σχεδιάζει. Ο ίδιος αναφερόταν στο «δελτίον ατομικότητος» που διατηρούσε η δασκάλα του, όταν εκείνος πήγαινε στην τρίτη τάξη του Προτύπου Δημοτικού Σχολείου της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου, το σχολικό έτος 1951-52. Ήταν παιδί ιδιότροπο, απότομο, απείθαρχο, αλλά είχε θάρρος, αυτοπεποίθηση, εξυπνάδα και, κυρίως, έφεση στα καλλιτεχνικά μαθήματα - ιδίως στην ιχνογραφία, όπως έλεγαν τότε τα καλλιτεχνικά μαθήματα. Η παιδική έφεσή του, πάντως, στην ιχνογραφία έκανε τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, στην ως συνήθως τυπικά αμετροεπή αναφορά του στον θανόντα, να περιγράψει τις απεικονίσεις του σαν «ευρηματικές ιχνογραφίες». Αλίμονο, ο Βαγγέλης Παυλίδης δεν παρέμεινε ιχνογράφος. Αντίθετα, με γνώση και πολλή δουλειά, εξέλιξε το παιδικό του ταλέντο στο σχέδιο σε ανεπανάληπτη δεξιοτεχνία στη σύλληψη και την απόδοση όχι απλώς των εξωτερικών χαρακτηριστικών όσων, πολιτικών κυρίως, απεικόνιζε, αλλά πρωτίστως της ιδιοτυπίας καθενός και καθεμιάς, της ψυχικής και ιδεολογικής ταυτότητάς τους. Κάτι που χρειάζεται ικανότητα, οξυδέρκεια και πολιτική κρίση. Στοιχεία που ο Βαγγέλης Παυλίδης τα διέθετε και με το παραπάνω. Τα είχε αποκτήσει στην πνευματική περιπέτεια της ζωής του. Ο Παυλίδης, ως χίπις, πέρασε επιδερμικά από τον κοσμοπολιτισμό του τουρισμού, που ως εξωτισμός είχε αρχίσει να εμφανίζεται στα ελληνικά νησιά, και στη Ρόδο, τη δεκαετία του 1960. Αλλά η χούντα οδηγούσε τους ανήσυχους σχεδόν αναπότρεπτα στα μονοπάτια της πολιτικής στράτευσης. Μέσα στη χούντα είχε αρχίσει να βιοπορίζεται ως σκιτσογράφος. Η πρώτη του δουλειά ήταν αρχικά στην αθλητική εφημερίδα «Ομάδα» και στη συνέχεια στο «Βήμα» - εκεί του δόθηκε η δυνατότητα να καλλιεργήσει και να τελειοποιήσει το ιδιαίτερο στυλ του: αποκλειστικά με σινική μελάνη σε χαρτί, τραβώντας πολλές γραμμές, δούλευε τα πορτρέτα - καρικατούρες με τα οποία έγινε δημοφιλής. Η δουλειά ήταν επίπονη, τα προσχέδια συχνά έπρεπε να πεταχτούν και να γίνουν νέα, ενώ ο χρόνος της έκδοσης είναι συχνά εχθρός της τελειοθηρικής δουλειάς. Κι όμως. Ο Βαγγέλης Παυλίδης ασκήθηκε στην τελειοθηρία, φέρνοντας έναν νέο αέρα στην ελληνική γελοιογραφία. Ως την εμφάνισή του κυριαρχούσαν οι αφαιρετικές γραμμές - ο Δημητριάδης, ο Μποστ, ο Αρχέλαος, ο ΚΥΡ, ο Βλάχος, ο Χριστοδούλου και οι Μητρόπουλοι, ο Κώστας και ο Βασίλης. Ο Παυλίδης εισήγαγε το στυλ Ονορέ Ντομιέ, του γάλλου καρικατουρίστα που έζησε το διάστημα 1808 έως 1879, το οποίο ήδη στην εποχή του το τιμούσαν σπουδαίοι αμερικανοί κυρίως γελοιογράφοι, όπως ο Λιούρι του «Time» και του «Life», ο Ντέιβιντ Λιβάιν του «New York Review of Books», αλλά και η κυρίαρχη σχολή του περιοδικού «Mad». Στο «Βήμα» χειραφετήθηκε γρήγορα. Και άρχισε να προσθέτει συστατικά στις εικόνες του, που στη συνέχεια μετατράπηκαν σε αναγνωρίσιμα στοιχεία ταυτότητας. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό στα σκίτσα του Παυλίδη ήταν η κουκουβάγια, οι γκριμάτσες της οποίας, σε κάποια γωνιά των σχεδίων του, ισοδυναμούσαν με μια γελοιογραφία μέσα στη γελοιογραφία. Πώς επινόησε την κουκουβάγια; Αφηγείται ο ίδιος: «Στις 6 του Μάρτη 1973, σ' ένα σκίτσο που δημοσιεύτηκε στο "Βήμα" με τίτλο "Νεοελληνικά προβλήματα" η Μαμά Ελλάς - ιδέα του Μποστ - εμφανιζόταν να συλλογάται το μόνο που φαινόταν να απασχολεί τον τόπο την εποχή εκείνη: το ποδόσφαιρο. Η κουκουβάγια, σύμβολο της σοφίας και της Αθηνάς, θεωρήθηκε κατάλληλος σύντροφος της Μαμάς Ελλάδος. Επειδή όμως ήταν η εποχή που η δημοκρατία είχε καταλυθεί, η Σοφία - αυτό ήταν το όνομά της - είχε τα μάτια κλειστά. Έτσι γεννήθηκε η Σοφία, η Κοιμωμένη Γλαυξ, που από τότε φιγουράρει στα πολιτικά σκίτσα μου». Τα χρόνια πέρασαν. Οι καρικατούρες του έγιναν ο αγαπημένος καθρέφτης των πολιτικών της εποχής του - οι πολιτικοί είναι φιλάρεσκοι, ακόμα και όταν τους σατιρίζεις, πόσο μάλλον όταν η δεξιοτεχνία του γελοιογράφου είναι διαχρονικότερη από την ενδεχόμενη επικαιρική κριτική του. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν μια επαγγελματική, πολιτική και καλλιτεχνική περιπέτεια. Ο Βαγγέλης Παυλίδης άλλαξε εφημερίδες (πέρασε από την «Ελευθεροτυπία», τις «24 Ώρες», αλλά από το 1989 επέστρεψε στο «Βήμα» ως το 2010), πρόλαβε να δει κριτικά το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, πρόσθεσε χρώμα στα σκίτσα του, χρησιμοποίησε και τις τεχνικές ευκολίες των υπολογιστών. Ασχολήθηκε με τις εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων, έκανε ποιητικά σκίτσα, λατρεύτηκε και βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ. Επίσης ευτύχησε να έχει διαδόχους υποδειγματικούς πορτρετίστες - τον Θύμη Καπετζώνη (πέθανε νέος), τον Σπύρο Ορνεράκη, τον Γήση Παπαγεωργίου, την Έφη Ξένου, αρκετούς ακόμα. Αλλά, όπως συμβαίνει πάντα και παντού, έρχεται το τέλος. Κάτω τα μολύβια. Είναι η ώρα των επιγόνων. Και το σχετικό link...
  2. Τις τελευταίες ημέρες γράφτηκαν πολλά για τη ζωή και την πολιτική διαδρομή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενώ δεν έλειψαν και οι κλασικές «αγιογραφίες». Οι γελοιογράφοι όμως θα τον θυμούνται πάντα με νοσταλγία. Του χρωστάνε πολλά, καθώς τους πρόσφερε πάντα άφθονη πρώτη ύλη για πολιτική σάτιρα. Ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’90, κατά τη σύντομη περίοδο της πρωθυπουργίας του. Ένα από τα πολλά σκίτσα του Γιάννη Ιωάννου κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του «Μαύρου Πρόβατου» Λένε πως ο αποθανών δεδικαίωται. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το βλέπω κομματάκι δύσκολο.Ο ίδιος δεν μασούσε ποτέ τα λόγια του και ένα από τα ελάχιστα προτερήματά του ήταν η ευθύτητά του. Την ίδια ευθύτητα όμως, ευτυχώς, είχαν και οι πολιτικοί γελοιογράφοι απέναντί του. Δεν του χαρίστηκαν ποτέ και όταν χρειάστηκε, του επιτέθηκαν σκληρά. Οι πολιτικές αποφάσεις του, ενταγμένες στο πλαίσιο ενός ασυγκράτητου αριβισμού, το βαρίδι της αποστασίας που δεν το ξεφορτώθηκε ποτέ, η δολοφονία Τεμπονέρα επί της πρωθυπουργίας του, η υπόθεση Μαυρίκη και οι τηλεφωνικές υποκλοπές των πολιτικών αντιπάλων του, οι ιδιωτικοποιήσεις που ονειρευόταν και οι λίγες που εφάρμοσε όπως αυτή στην ΕΑΣ, το κράμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής με τις χειρότερες παραδόσεις της Ακροδεξιάς, οι απόγονοί του και η οικογενειοκρατία που υπηρέτησε (Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκος Μητσοτάκης, Κώστας Μπακογιάννης κ.ά.), η πολυπληθής αυλή του, οι μηχανορραφίες και τα σκοτεινά του σχέδια και τόσα άλλα σε συνδυασμό με το ξεχωριστό του παρουσιαστικό, το σαρκαστικό του χαμόγελο, το ύψος του, το τικ του, η εκφορά του λόγου του, η φημολογούμενη γκαντεμιά του, η μακροζωία του κ.λπ. τον καθιέρωσαν ως έναν από τους αγαπημένους πολιτικούς. Των γελοιογράφων και των επαγγελματιών του χιούμορ. Ο Γιάννης Καλαϊτζής τιμά με τον τρόπο του τον Κων. Μητσοτάκη Η «χρυσή εποχή» του ήταν όταν ανέλαβε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Αργά και μεθοδικά προετοίμαζε την πολυπόθητη πρωθυπουργία του. Το σκάνδαλο Κοσκωτά και μια σειρά άλλων μικρότερων σκανδάλων οδήγησε στο αποκαλούμενο βρόμικο ’89, στην αλήστου μνήμης κυβέρνηση Τζαννετάκη, στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου και πρωτοκλασάτων στελεχών του παραπαίοντος ΠΑΣΟΚ στο Ειδικό Δικαστήριο, στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα και εν τέλει στη νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κρητικός πολιτικός ήταν πια πρωθυπουργός. Τα σκίτσα του δεξιοτέχνη στις προσωπογραφίες πολιτικών, Βαγγέλη Παυλίδη, ήταν απολύτως αντιπροσωπευτικά: ο Κων. Μητσοτάκης με μια απόχη κυνηγά την πεταλούδα της πρωθυπουργίας και λίγο αργότερα κοιτά με το τηλεσκόπιο την ουτοπική αυτοδυναμία. Πολιτικός του μέντορας δεν ήταν άλλος από τη Μάργκαρετ Θάτσερ. Αριστερά: «Νέες Ιδέες» του Γιάννη Ιωάννου. Δεξιά: Πάνω απ' όλα η οικογένεια στο εξώφυλλο του Ανδρέα Πετρουλάκη. Ήταν η εποχή που ένας εκ των κορυφαίων Ελλήνων γελοιογράφων και δημιουργών κόμικς, ο Γιάννης Ιωάννου, είχε ολοκληρώσει τη σειρά «Ο Τρίτος Δρόμος», μια εμβληματική και τολμηρή σειρά που διήρκεσε σχεδόν οχτώ χρόνια με πρωταγωνιστή τον Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ (φαινόταν πως θα) ήταν πια παρελθόν και το φθαρμένο, παλιό πολιτικό σύστημα θα κατέρρεε τάχιστα. Ο Ιωάννου εγκαινίασε τη σειρά με τον ειρωνικό τίτλο «Νέες Ιδέες» και συμπρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Χαρίλαο Φλωράκη και φυσικά τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Στο εξώφυλλο του άλμπουμ με τα έργα αυτής της περιόδου οι τέσσερις δεινόσαυροι της πολιτικής εμφανίζονται σκυθρωποί και με κουβερτούλες στα πόδια στην είσοδο του Οίκου Ευγηρίας «Οι Νέες Ιδέες». Ο Μητσοτάκης του Ιωάννου φέρει πάντα το γνωστό πέταγμα του ώμου με την εύγλωττη ονοματοποιία «τικ» ακόμα και όταν στις προγραμματικές δηλώσεις του στη Βουλή ομολογεί ότι το μόνο πρόγραμμά του είναι πώς θα πάρει τα λεφτά των φορολογούμενων, ενώ με τον διαχρονικό κυνισμό του παρουσιάζει τον νέο εκλογικό νόμο του υπό τη μορφή των κλασικών τραμπούκων της Δεξιάς, των Κένταυρων και των Ρέιντζερς που τότε «μεγαλουργούσαν». Το επόμενο βιβλίο του Ιωάννου όμως ήταν αποκλειστικά αφιερωμένο στον τότε πρωθυπουργό. Υπό τον τίτλο «Το Μαύρο Πρόβατο», ο Μητσοτάκης κατάφερε να γίνει και αυτός, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, ένας σταρ των κόμικς όπως ο αιώνιος εχθρός του Ανδρέας Παπανδρέου. Αριστερά: Ο Στάθης επιλέγει σεξπιρικούς ρόλους για τον Ευάγγελο Αβέρωφ και τον Μητσοτάκη. Δεξιά: Ο Μητσοτάκης βλέπει την αυτοδυναμία με τα κιάλια δια χειρός Βαγγέλη Παυλίδη. Την ίδια εποχή ο Ανδρέας Πετρουλάκης κυκλοφόρησε τρία ολόκληρα βιβλία με τον Μητσοτάκη στο εξώφυλλο και κεντρικό πρόσωπο στην πλειονότητα των γελοιογραφιών του, μεταμορφωμένο άλλοτε σε καουμπόη, άλλοτε σε χούλιγκαν, άλλοτε σε τροχονόμο και άλλοτε σε χασάπη. Σε πολλούς ρόλους τον είχε σχεδιάσει και ο Στάθης από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, τότε που εποφθαλμιούσε την αρχηγία της Ν.Δ. επί προεδρίας του Ευάγγελου Αβέρωφ. Ο Μητσοτάκης του Στάθη έφτασε να γίνει μέχρι και ομιλούσα –α λα Άμλετ– κομμένη κεφαλή που όπως πάντα χαμογελάει αναίτια, ακόμα και όταν είναι αλυσοδεμένος εθελοντικά και δουλικά στην ΕΟΚ. Αυτό το αταίριαστο γέλιο, που έχει «δανείσει» και στην κόρη του, ήταν και το σήμα κατατεθέν του. Γιατί όταν γελούσε ακόμα και κατά την πιο δυσάρεστη δήλωση ή ανακοίνωση, σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι ή είναι χαιρέκακος και εκδικητικός ή πάσχει από αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας. Αντίστοιχη αδυναμία με αυτήν είχε και στο να καταλάβει ότι οι πολιτικές μέρες του ήταν μετρημένες πριν από την ολοκλήρωση της πρωθυπουργίας του, όπως εύστοχα επισημαίνει η γελοιογραφία του Γιάννη Καλαϊτζή με τον Μητσοτάκη να βουτά ολόκληρος μέσα στη «γαβάθα». Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια αποσύρθηκε και έδινε μόνο, αραιά και πού, συνεντεύξεις και χρησμούς. Τα λιγοστά σκίτσα που παρουσιάζουμε -από τα αμέτρητα που τον περιέλαβαν τα τελευταία πενήντα χρόνια- ας γίνουν αφορμή για να θυμηθούμε. Ποιος ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Ποιος είναι ο γιος του; Ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός; Και πόσο «ικανός» θα αποδειχτεί να κρατά σε εγρήγορση τα γελοιογραφικά αντανακλαστικά; Και το σχετικό link...
  3. tik

    COMICTRONIO

    Μια μυστήρια (ίσως και πειρατική; ) αυτοέκδοση από τη Θεσσαλονίκη. Ο άγνωστος εκδότης Μάνος Γεωργόπουλος διατηρεί το ομώνυμο, πτωχό πλην τίμιο μπλογκ, Comictronio, όπου δημοσιεύει και σχολιάζει γελοιογραφίες. Στο συγκεκριμένο τευχάκι σταχυολογούνται γελοιογραφίες των Γεωργοπάλη και Παυλίδη με θεματολογία σχετική με την πολιτική επικαιρότητα, την οικονομική κρίση κλπ κλπ. Η αλήθεια είναι ότι σταχυολογείται κυρίως ο κ. Γεωργοπάλης, ενώ ο κ. Παυλίδης καταλαμβάνει αποκλειστικά και μόνο την τελευταία (τιμητική) σελίδα, δηλαδή το οπισθόφυλλο. Εδώ το εισαγωγικό κείμενο Εδώ το βιογραφικό του Δημήτρη Γεωργοπάλη και μια ενδεικτική σελίδα από τη δουλειά του Δεν γνωρίζω τίποτα για τον τρόπο διανομής του συλλεκτικού (sic) τεύχους, το πέτυχα πριν από μήνες σε παλαιοβιβλιοπωλείο. Πάντως τα έξοδά του πρέπει να τα έκανε απόσβεση, αν κρίνω από την παρουσία 12 χορηγών/διαφημιζόμενων που βλέπω στο εσωτερικό. Για τον Δημήτρη Γεωργοπάλη δείτε και εδώ. Για τον Βαγγέλη Παυλίδη δείτε και εδώ
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.