Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'Β Παγκόσμιος Πόλεμος'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Ημερολόγια


Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Μια Πολωνέζα, με κίνδυνο της ζωής της και τεράστιο προσωπικό κόστος, κατάφερε να σώσει χιλιάδες παιδιά κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο πρώτος τόμος ενός συγκλονιστικού βιβλίου καταγράφει τη ζωή και το έργο της στα σιδερόφρακτα ναζιστικά κολαστήρια. Όταν άρχισε να επισκέπτεται το εβραϊκό γκέτο, το 1941, η Ιρίνα Σεντλέροβα ήταν μόλις 31 ετών. Μα ήταν αποφασισμένη να βοηθήσει όπως μπορούσε και με κάθε τίμημα. Είχε σπουδάσει νομικά και πολωνική λογοτεχνία και ήταν μέλος του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Το 1939 ο σύζυγός της, ως μέλος του πολωνικού στρατού, είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς που σιγά σιγά κατακτούσαν τα εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης. Στα τέλη του 1940, οι δυνάμεις κατοχής της Βαρσοβίας διέταξαν την αναγκαστική και βίαιη απομάκρυνση του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης (περίπου 400 χιλιάδες άτομα) και τη συγκέντρωσή του σε μια μικρή περιοχή που σύντομα περιφράχτηκε και μετατράπηκε σε γκέτο, χωρίς επικοινωνία με τον έξω κόσμο, με ελάχιστη πρόσβαση σε τρόφιμα και πόσιμο νερό. Οι αρρώστιες δεν άργησαν και η κατάσταση έγινε αφόρητη. Μόνο σε λιγοστά μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων όπως η Ιρένα Σεντλέροβα επιτρεπόταν η είσοδος για λίγες ώρες. Σε αυτούς τους ηρωικούς ανθρώπους έπεσε όλη η ευθύνη να σώσουν όσο περισσότερα παιδιά ήταν δυνατό από το βέβαιο θάνατο που θα ερχόταν αργά ή γρήγορα είτε στο γκέτο είτε σε κάποιο άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Και η Ιρένα έσωσε πολλά παιδιά. Η ζωή της και το έργο της έχουν αναγνωριστεί από δεκάδες διεθνείς οργανισμούς, έχει κατ’ επανάληψη βραβευτεί στην Πολωνία και σε πολλές άλλες χώρες για τη δράση της, ήταν δύο φορές υποψήφια για το Βραβείο Νόμπελ, αλλά οι λεπτομέρειες αυτής της ζωής δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστές στο ευρύ κοινό. Αυτό προσπαθούν να «διορθώσουν» οι Jean-David Morvan και Severine Trefouel (σενάριο), David Evrard (σχέδια) και Walter (χρώμα) με το «Irena», ένα βιβλίο για τη ζωή της, μέσα από την οποία περνούν και όλες οι φρικτές λεπτομέρειες της ναζιστικής θηριωδίας. Δεν πρόκειται όμως για μια ακαδημαϊκή βιογραφία ούτε για ένα ντοκουμέντο τεκμηρίωσης και φωτογραφικής ακρίβειας και αναπαράστασης, αλλά για μια συγκλονιστική αφήγηση που βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Όπως ξεκαθαρίζουν στον πρόλογό τους οι δημιουργοί: «H Ιρένα Σεντλέροβα ήταν πραγματικό πρόσωπο. Γοητευμένοι από την ιστορία της, προσπαθήσαμε να διαβάσουμε τα πάντα γύρω από αυτήν, ακόμα και σε γλώσσες που δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Οι πολλαπλές πηγές δεν δίνουν πάντα ίδιες πληροφορίες, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα είναι αντικρουόμενες. Οπότε αποφασίσαμε να μην παρουσιάσουμε μια ευθεία και με πολλές εικασίες βιογραφία, αλλά περισσότερο να χρησιμοποιήσουμε τη δραματική φαντασία για να μεταφέρουμε το πνεύμα της εποχής». Και πράγματι, αν ο αναγνώστης αποστασιοποιηθεί από την ιστορία, θα απολαύσει μια συγκλονιστική αφήγηση. Είναι όμως δυνατό κάτι τέτοιο; Η απάντηση είναι σίγουρα αρνητική, καθώς το θέμα είναι τόσο δυνατό και γνωστό που δε μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανέναν. Κι όσο κι αν σε πρώτη ανάγνωση, το καρτουνίστικο σχέδιο μπορεί να ξενίζει για μια ιστορία που μιλά για τον ναζισμό και τα εγκλήματά του, πολύ σύντομα ο θεατής εξοικειώνεται και συμπάσχει με τα πρόσωπα που συνωστίζονται στο γκέτο περιμένοντας τον θάνατο. Ή ένα θαύμα. Το θαύμα, όμως, έρχεται μόνο με τη μορφή της Ιρένα. Η γενναία Πολωνέζα κατόρθωσε, ακόμα και κρύβοντας νεογέννητα μωρά στην τσάντα της, να φυγαδεύσει πολλά παιδιά και να τα δώσει σε ανάδοχες οικογένειες για να επιζήσουν. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι γονείς αυτών των παιδιών πέθαναν στο γκέτο της Βαρσοβίας ή μεταφέρθηκαν σε σκληρότερα στρατόπεδα όπου κάηκαν ζωντανοί, μπήκαν σε θαλάμους αερίων, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ ή πέθαναν από την πείνα και τις αρρώστιες. Η Ιρένα φρόντιζε πάντα να καταγράφει τα στοιχεία όλων των παιδιών, τα ονόματα της οικογένειάς τους και των γονέων τους αλλά και τα ονόματα όσων τα αναλάμβαναν. Για να μην πέσουν αυτά τα στοιχεία στα χέρια των Γερμανών, τα έγραφε σε μικροσκοπικά χαρτάκια, τα έκρυβε μέσα σε γυάλινα βαζάκια και τα έθαβε στο χώμα ώστε όταν τέλειωνε ο εφιάλτης να καταστεί δυνατή η επανένωση των οικογενειών. Μετά τη λήξη του πολέμου, η Ιρένα ξέθαψε όλα αυτά τα βαζάκια και ξεκίνησε η προσπάθεια εντοπισμού παιδιών και γονέων. Δυστυχώς, σχεδόν όλοι οι γονείς αποδείχθηκε πως είχαν πεθάνει, ενώ πολλά παιδιά είχαν μεταφερθεί από τους νέους τους κηδεμόνες εκτός Γερμανίας. Ήταν όμως ζωντανά. Και γι’ αυτό ήταν υπεύθυνη μια νέα γυναίκα και οι συνεργάτες της. Η ίδια η Ιρένα συνελήφθη από την Γκεστάπο το 1943, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Δεν πρόδωσε, όμως, ποτέ τους φίλους της κι όσους τη βοηθούσαν. Καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά λίγο πριν από την εκτέλεσή της, η αντιστασιακή οργάνωση Zegota, της οποίας ήταν μέλος, δωροδόκησε τους φρουρούς της και την άφησαν ελεύθερη. Αντί να αποσυρθεί από τη δράση μετά την περιπέτειά της, επανήλθε στο γκέτο ως νοσοκόμα κάποιας ανθρωπιστικής οργάνωσης, χρησιμοποιώντας πλαστό όνομα και ταυτότητα, για να συνεχίσει να σώζει παιδιά και να βοηθά τους κρατούμενους. Ο πρώτος τόμος της σειράς «Irena» με υπότιτλο «Wartime Ghetto» ολοκληρώνεται με τη σύλληψή της και τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία την υπέβαλαν οι αξιωματικοί των ναζί. Σύμφωνα με τις εκδόσεις Lion Forge, σύντομα θα ακολουθήσει ο δεύτερος τόμος με τη συνέχεια αυτής της συγκλονιστικής πραγματικής ιστορίας, για μια γυναίκα που θυσίασε τα πάντα για να σώσει τις ζωές των παιδιών. Και ένα μόνο να είχε σώσει, θα ήταν επιτυχία. Το κατάφερε για 2.500 παιδιά. Πολλά κόμικς έχουν δημιουργηθεί μέχρι σήμερα για το Ολοκαύτωμα και τη μαζική δολοφονία των Εβραίων. Πιο γνωστό από αυτά, το «Maus» του Art Spiegelman (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Zoobus), μια δραματοποιημένη βιογραφία του πατέρα του Αμερικανού καλλιτέχνη που επέζησε του Άουσβιτς. Ο Spiegelman δεν περιορίζεται, όμως, μόνο στα χρόνια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κατά κάποιον τρόπο αυτοβιογραφείται και περιγράφει τις συνέπειες που είχε ο πόλεμος στην οικογένειά του και στην ψυχική υγεία της μητέρας του που εντέλει αυτοκτόνησε, πιθανώς λόγω των ανεπούλωτων τραυμάτων που τη βασάνιζαν. Βιογραφική ως προς τον πατέρα του και συνάμα αυτοβιογραφική είναι και η «Δεύτερη Γενιά» του Michel Kichka (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμούθ). Ο Βελγο-ισραηλινός δημιουργός περιγράφει τα γεγονότα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως του τα αφηγήθηκε ο πατέρας του, αλλά επικεντρώνεται στον δικό του ψυχισμό ως απογόνου ενός επιζήσαντα που κουβαλά τις μνήμες των προγόνων του προσπαθώντας να απαγκιστρωθεί από την προσκόλληση σε αυτές. Καθαρά βιογραφικός είναι ο «Μποξέρ» του Reinhard Kleist (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ηλίβατον) που αφηγείται τη δραματική ιστορία του Πολωνοεβραίου Χάρι Χαφτ, ενός ανθρώπου που κατόρθωσε να επιζήσει ύστερα από τέσσερα χρόνια κράτησης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης λόγω του ταλέντου του στην πυγμαχία. Ο Χαφτ ήταν ένας από τους πολλούς Εβραίους που οι Γερμανοί έβαζαν να αγωνίζονται μέχρι θανάτου για να διασκεδάζουν και να στοιχηματίζουν. Επέζησε, και μετά τον πόλεμο μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου και επιδίωξε μια νέα καριέρα, αν και πάντα κουβαλούσε τις ενοχές αυτής της επιβίωσης. Και το σχετικό link...
  2. Το «Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ», όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα παραμένει συγκλονιστικό κι επίκαιρο. Γράφτηκε σε συνθήκες αναγκαστικού εγκλεισμού από μια ανήλικη κοπέλα που είχε τραγική κατάληξη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Η προσαρμογή του σε κόμικς υπενθυμίζει εμφατικά ότι η Άννα, ανεξαρτήτως συνθηκών, ήταν ένα πραγματικό κορίτσι που ονειρευόταν, χαιρόταν, ερωτευόταν. Και δολοφονήθηκε. Τα περισσότερα γύρω από το «Ημερολόγιο της Άννα Φρανκ» είναι γνωστά. Το 1942, ένα κορίτσι δεκατριών ετών κρύβεται μαζί με την οικογένειά του και λίγα φιλικά πρόσωπα στη σοφίτα ενός κτιρίου του κατεχόμενου από τους ναζί Άμστερνταμ. Είναι Εβραίοι και πασχίζουν να αποφύγουν τη σύλληψη. Θα μείνουν εκεί για περισσότερο από δύο χρόνια μέχρι να τους ανακαλύψουν οι Γερμανοί και να τους στείλουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και του Μπέργκεν Μπέλσεν. Όλοι θα βρουν τραγικό θάνατο με μοναδικό επιζώντα τον πατέρα της Άννα. Στο διάστημα του αναγκαστικού εγκλεισμού σε μια σοφίτα η Άννα κρατάει ημερολόγιο. Και καταγράφει όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή της. Πόσα, όμως, μπορούν να συμβούν σε λίγα τετραγωνικά μέτρα με κλειστά παράθυρα, με συσκότιση και με ελάχιστες συναναστροφές με άλλους ανθρώπους; Ακούγεται παράδοξο αλλά μπορούν να συμβούν πολλά. Γιατί η Άννα είναι ένα παιδί και όπως κάθε παιδί της ηλικίας της έχει όνειρα, επιθυμίες, φοβίες, απογοητεύσεις, ενθουσιασμούς ακόμα και σε αυτόν τον μικρόκοσμο. Με την ευσύνοπτη γλώσσα που συνοδεύει τις εικόνες των κόμικς, ο σεναριογράφος Σιντ Γιάκομπσον επιτυγχάνει και με το παραπάνω να αποδώσει και να περιγράψει τον εσωτερικό κόσμο και τον ψυχισμό μιας κατ’ ουσίαν ανήλικης φυλακισμένης. Και ο Έρνι Κολόν με τα σχέδιά του κατορθώνει να οπτικοποιήσει με ιδανικό τρόπο τα απομνημονεύματα και τις σκέψεις του μικρού κοριτσιού. Οι δύο δημιουργοί που έχουν συνεργαστεί και κατά το παρελθόν σε διάφορα έργα, μεταξύ των οποίων και μια βιογραφία του Τσε Γκεβάρα (εκδόσεις Μεταίχμιο), δεν μένουν, όμως, μόνο στα χρόνια της σοφίτας. Πιάνουν την ιστορία από πολύ παλαιότερα και φτάνουν μέχρι τον θάνατο του μοναδικού επιζώντα από αυτή την εθελούσια αιχμαλωσία, του τραγικού πατέρα της Άννα που πέθανε το 1980. Δίνουν έτσι μια πλήρη εικόνα της οικογένειας εντός της οποίας μεγάλωσε η Άννα και επιτρέπουν στον αναγνώστη να μπει ακόμη πιο βαθιά στην ψυχολογία της και να ερμηνεύσει τον χαρακτήρα της. Το «Άννα Φρανκ, Ένα Κόμικ-Βιογραφία» (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση: Μαρίζα Ντεκάστρο) που έχει εκδοθεί σε συνεργασία με το Σπίτι της Άννα Φρανκ στο Άμστερνταμ συνοδεύεται επίσης από ένα επεξηγηματικό χρονολόγιο και φωτογραφικό υλικό που προσφέρουν ακόμη περισσότερες πληροφορίες γύρω από τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας που έγινε θρύλος, άθελά της. Και το σχετικό link...
  3. «Το ημερολόγιο της Άννα Φρανκ» είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα και πολυμεταφρασμένα βιβλία παγκοσμίως. Η αξία του είναι διαχρονική, καθώς η ειλικρινής καταγραφή των γεγονότων και των συναισθημάτων της έφηβης Άννας κατά τη δίχρονη παραμονή της σ' ένα κρησφύγετο στο γερμανοκρατούμενο Άμστερνταμ, σε συνδυασμό με την τραγική κατάληξη της από τύφο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν - Μπέλσεν, αποτυπώνουν με καθαρότητα όσα βίωσαν οι Εβραίοι κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκινούν βαθιά. Οι δημιουργοί Σιντ Γιάκομπσον και Έρνι Κολόν σε συνεργασία με το μουσείο το «Σπίτι της Άννα Φρανκ» στο Άμστερνταμ, δημιούργησαν ένα graphic novel για τη ζωή της, με σκοπό όλες οι ηλικίες να μάθουν τα φρικτά γεγονότα που στιγμάτισαν την ανθρωπότητα. Η εξιστόρηση των γεγονότων ξεκινά από την γνωριμία των Εντίτ Χολλέντερ και Όττο Φρανκ, τον γάμο τους και την απόκτηση των δύο παιδιών τους, Μαργκότ και Άννα. Τα πρώτα χρόνια ζωής των κοριτσιών κυλούν όμορφα και ευτυχισμένα και η οικογένεια απολαμβάνει στιγμές ευημερίας και χαράς. Με την άνοδο του Ναζισμού ξεκινούν οι οικονομικές δυσκολίες και μια επαγγελματική ευκαιρία στο Άμστερνταμ τους προσφέρει την πολυπόθητη διαφυγή από τις δυσάρεστες πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις της χώρα τους. Η καθημερινή τους ζωή ξαναβρίσκει το φυσιολογικό της ρυθμό με γέλια, νέες γνωριμίες και εφηβικές ανησυχίες. Μα ο γερμανικός ζυγός και οι φήμες για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους αναγκάζουν να βρουν καταφύγιο σε μια κρυψώνα στο κτίριο που εργάζεται ο πατέρας της. Μέρα με τη μέρα καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια υποφερτή ρουτίνα, αλλά ο εκνευρισμός, η αγωνία και η ένταση παραμονεύουν σε κάθε τους βήμα. Η Άννα βρίσκει διέξοδο στο μικρό της ημερολόγιο, όπου ξεκινά να καταγράφει όσα αισθάνεται και σκέφτεται, χωρίς δισταγμό. Ένα ημερολόγιο που έμεινε πίσω όταν τους συνέλαβαν στις 4 Αυγούστου 1944 και έφτασε στα χέρια του μοναδικού επιζώντα, του Όττο Φρανκ μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Το graphic novel «Άννα Φρανκ» είναι μια εξαιρετική αποτύπωση με εικόνες των σημαντικότερων στιγμών της Άννας, της κοπέλας που καθήλωσε και εξακολουθεί να καθηλώνει εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο με την καθαρότητα της γραφής της, τη δύναμη της πίστης της στην καλοσύνη και την ελπίδα, την χειμαρρώδη ανάγκη της να ζήσει σαν μια φυσιολογική έφηβη, το σθένος που επέδειξε απέναντι στις καταστάσεις και την αγωνία της για το σκοτεινό αύριο. Το κείμενο κινείται παράλληλα σε δύο άξονες: στην καθημερινότητα και τις εξελίξεις στην οικογένεια Φρανκ και στις ιστορικές αλλαγές που ταλάνιζαν τη Γερμανία, και στη συνέχεια όλη την Ευρώπη και τον κόσμο, σε πολιτικό επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό μπορεί ο αναγνώστης να συνειδητοποιήσει τις επιπτώσεις του Ναζισμού στη ζωή των Εβραίων και το φόβο που στοίχειωνε κάθε τους στιγμή. Η εικονογράφηση έχει μια δύναμη που απογειώνει την ένταση της ζωής της Άννας Φρανκ και των οικείων της. Οι εναλλαγές των χρωμάτων, άλλοτε φωτεινά τονίζοντας τις ευτυχισμένες μέρες, και άλλοτε σκοτεινά και μουντά αναδεικνύοντας τις ανησυχίες για την επικράτηση του Χίτλερ και το ζοφερό τοπίο των διωγμών και των βασανιστηρίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, επιτυγχάνουν απόλυτα το στόχο τους. Να δώσουν μορφή και φωνή στις λέξεις και να καθηλώσουν τον αναγνώστη. Τα συναισθήματα των χαρακτήρων φαίνονται με λεπτομέρειες στα χαρακτηριστικά των προσώπων τους και στη στάση των σωμάτων τους, και ζωντανεύουν τις εκμυστηρεύσεις, τις απογοητεύσεις, τους φόβους και τις συνεχείς ανατροπές της ζωής αυτού του ανήσυχου πνεύματος που δεν πρόλαβε να ζήσει τα όνειρά του. Η Άννα Φρανκ παλεύει με τη μετάβασή της από την παιδική στην εφηβική ηλικία, είναι απόλυτη με όσα αισθάνεται, και με ειλικρίνεια προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της μέσα από το ημερολόγιό της. Η μοναξιά την τυλίγει και νιώθει πως η μητέρα της δεν την αγαπά αρκετά. Μέσα στο κλειστοφοβικό κρησφύγετο όλα μεγεθύνονται και η ελπίδα χάνει τη δύναμή της. Μα η Άννα δίνει κουράγιο στον εαυτό της μέσα από τα κείμενά της. Κείμενα που αποκαλύπτουν ένα φυσικό ταλέντο συγγραφής και την ίδια στιγμή μια πνευματική ωριμότητα αταίριαστη με την ηλικίας της. Η Άννα προβληματίστηκε βαθιά για την αγάπη, το μίσος, τον έρωτα με αφορμή τα αισθήματά της για τον Πέτερ με τον οποίο μοιράστηκε το πρώτο της φιλί, για το μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά και την ανάγκη του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τον ίδιο του τον εαυτό του. Η φωνή της Άννας είναι η κραυγή κάθε Εβραίου μα και κάθε ανθρώπου που έζησε τις θηριωδίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Και αυτή η φωνή οφείλει να βρει καταφύγιο σε κάθε σπίτι. Και το σχετικό link...
  4. Γροθιές στα κρεματόρια Συντάκτης:Γιάννης Κουκουλάς Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί πέθαναν αμέτρητοι άνθρωποι υπό φριχτές συνθήκες. Κάποιοι όμως επέζησαν. Ο Χέρτζκο Χαφτ ήταν ένας από αυτούς. Το κατάφερε (και) με τις γροθιές του. Ο Ράινχαρντ Κλάιστ στον «Μποξέρ» αφηγείται τη σκληρή και γεμάτη πάθος ζωή του Ο Γερμανός Ράινχαρντ Κλάιστ θεωρείται, όχι άδικα, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ευρωπαίους δημιουργούς κόμικς που εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια φιλοτεχνεί σπουδαία έργα με μεγάλη διεθνή επιτυχία. Περισσότερο γνωστός είναι για τις βιογραφίες του που αφορούν ιστορικές προσωπικότητες παγκοσμίως αναγνωρισμένες. Στο «Elvis», σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες, καταπιάστηκε με τη ζωή του βασιλιά του ροκ εν ρολ, Ελβις Πρίσλεϊ. Στο «Cash – I see a Darkness» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οξύ) έδωσε μια σκοτεινή διάσταση στην πολυτάραχη ζωή του τραγουδιστή της κάντρι, Τζόνι Κας, και στο ημιβιογραφικό «Lovecraft», ασχολήθηκε με το έργο του μετρ της φανταστικής λογοτεχνίας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Μετά το ταξίδι του στην Κούβα, δημιούργησε το «Castro» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Γνώση), ένα βιβλίο για τη ζωή του προσφάτως εκλιπόντος Κουβανού επαναστάτη, ενώ στο «An Olympic Dream» αφηγήθηκε την περιπέτεια και την τραγική κατάληξη της Σομαλής αθλήτριας Σάμια Γιουσούφ Ομάρ κατά την προσπάθειά της να φτάσει μέσω θαλάσσης στην Ευρώπη για να συνεχίσει την καριέρα της και να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στον «Μποξέρ» (εκδόσεις Ηλίβατον, μετάφραση: Γεωργία Τσάκωνα), όμως, για πρώτη φορά επιλέγει να μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή ενός λιγότερο διάσημου προσώπου. Ενός προσώπου που δεν έγινε πρωτοσέλιδο, δεν απέκτησε πλούτη και δόξα, δεν άσκησε εξουσία, δεν άλλαξε τον κόσμο. Κατόρθωσε όμως να επιβιώσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μεταφερθεί η ζωή του σε πολλά βιβλία. Φυσικά δεν βγήκε αλώβητος. Ο Κλάιστ, με τις βίαιες σκηνές μποξ μέχρι θανάτου και την ανατριχιαστική ηδονή των Γερμανών αξιωματικών μπρος στο αποτρόπαιο θέαμα, δημιουργεί μια αφόρητη ατμόσφαιρα φρίκης «Η αληθινή ιστορία του Χέρτζκο Χαφτ, επιζήσαντα του Ολοκαυτώματος» είναι ο υπότιτλος του «Μποξέρ» που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη βιογραφία του Χαφτ που έγραψε ο μεγαλύτερος γιος του, Αλαν Σκοτ Χαφτ, ύστερα από μια σειρά συνεντεύξεων που του πήρε το 2002, πενήντα επτά ολόκληρα χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο διάστημα αυτό, ο Χαφτ μιλούσε σπάνια για όλα όσα πέρασε ως αιχμάλωτος των ναζί και με λιγοστές λεπτομέρειες. Σύμφωνα με τον γιο του ήταν ευερέθιστος και νευρικός, δεν σήκωνε αντιρρήσεις, θύμωνε με το παραμικρό. Δεν ήθελε να ανασύρει στη μνήμη του την κτηνωδία και τη φρίκη που αντιμετώπισε. Ούτε να θυμάται τα πρόσωπα της οικογένειάς του και τους φίλους που έχασε στα χρόνια του πολέμου. Ολοι όμως «βρίσκονταν» πάντα δίπλα του. Γι’ αυτό και πάντα υποσχόταν απολογητικά στον γιο του ότι «μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Και του τα είπε. Ανθρωποι και γεγονότα ξεχύθηκαν στις αφηγήσεις του όταν τις ξεκλείδωσε ο γιος του. Μεταφέρθηκαν αρχικά στο βιβλίο με τίτλο «Χάρι Χαφτ: επιζήσας του Αουσβιτς, διεκδικητής του τίτλου από τον Ρόκι Μαρτσιάνο» που πρωτοεκδόθηκε στις ΗΠΑ το 2006 και εν συνεχεία κυκλοφόρησε στη Γερμανία με τίτλο «Χάρι Χαφτ: μια μέρα θα σ’ τα πω όλα». Ο Κλάιστ το προσάρμοσε σε κόμικς το 2011, πρωτοδημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung και έκτοτε έχει αποσπάσει βραβεία σε διάφορα ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Βιογραφικά κόμικς για το Ολοκαύτωμα έχουν υπάρξει κι άλλα. Ο «Μποξέρ» όμως έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς ο πρωταγωνιστής του επιβιώνει με όπλο τις γροθιές του. Ο Πολωνοεβραίος Χέρτζκο βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης σε ηλικία μόλις 15 ετών. Πόζναν, Στσέλιν, Αουσβιτς, Γιάβοζνο ήταν μερικοί από τους σταθμούς του εφιάλτη του. Βασανίστηκε, δούλεψε, έχτισε, έθαψε, έριξε νεκρά κορμιά σε φούρνους. Μέχρι που οι Γερμανοί αξιωματικοί τον επέλεξαν για διασκεδαστή τους. Τον έχρισαν «πυγμάχο» και τον υποχρέωσαν να «αγωνίζεται» εναντίον συγκρατούμενών του για να στοιχηματίζουν. Κι αυτός νικούσε συνεχώς σε μάχες ανάμεσα σε σκελετωμένους μελλοθάνατους. Με έπαθλο την επιβίωση κι ένα κομμάτι ψωμί. Ο Χέρτζκο κατόρθωσε να αντέξει μέχρι τη λήξη του πολέμου και να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή. Το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να ρίχνει γροθιές. Στα χρόνια του πολέμου τις έριχνε για να επιβιώσει. Εις βάρος της ζωής των αντιπάλων του. Στη Νέα Υόρκη έγινε επαγγελματίας μποξέρ και τις έριχνε για τα χρήματα και τη δόξα. Αλλά και για να ακουστεί το όνομά του ώστε να επανασυνδεθεί με τον έρωτά του. Μέχρι που, κατά τα λεγόμενά του, η μαφία τον απείλησε με τη ζωή του αν τολμούσε να νικήσει τον θρυλικό Ρόκι Μαρτσιάνο. Μια πυγμαχική καριέρα έληξε άδοξα και ένας μποξέρ έμαθε να επιβιώνει ως μανάβης. Με λίγα λόγια και πολλές θαμμένες μνήμες. Ο ρυθμός που δίνει ο Κλάιστ στη συγκλονιστική ιστορία του Χέρτζκο είναι καθηλωτικός. Και γίνεται ακόμη πιο έντονος από τη γνώση του αναγνώστη ότι αυτά που παρακολουθεί είναι προσωπικές αφηγήσεις. Η επιλογή των εξπρεσιονιστικών ασπρόμαυρων σχεδίων που θυμίζουν χαρακτικά και γίνονται ιδιαίτερα σκοτεινά και τρομακτικά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό κλίμα που επιδεινώνεται από τις βίαιες σκηνές μποξ. Τα παραμορφωμένα σώματα των αιμόφυρτων ηττημένων θυμάτων όπως και των αποστεωμένων νεκρών από τις κακουχίες, οι συχνά ιδεοτυπικά σχεδιασμένοι ναζί βασανιστές, οι εξαντλητικές πορείες θανάτου με οδοιπόρους ανθρώπους-σκιές, σχεδόν χωρίς εξωτερικά χαρακτηριστικά, συνθέτουν μια παγωμένη ατμόσφαιρα που μυρίζει θάνατο. Και «ενοχλεί» τον ανυποψίαστο αναγνώστη. Για να τον ωθήσει να υποψιαστεί. Σε αυτό συντελεί και το εξαιρετικό επίμετρο του Μάρτιν Κράους για την πυγμαχία και άλλες αθλητικές «δραστηριότητες» στους καταυλισμούς των εκτοπισμένων και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε μια εξαιρετικά προσεγμένη έκδοση με επίκεντρό της έναν διαλυμένο άνθρωπο που δεν ήταν άγιος. Και κατόρθωσε να βγει ζωντανός. Αλλά ποτέ πια ίδιος με τον αθώο έφηβο που ήταν όταν άρχιζε ο πόλεμος. Στο εμβληματικό για τη σύγχρονη ιστορία της ένατης τέχνης και βραβευμένο με Πούλιτζερ «Maus» (εκδόσεις Zoobus), ο Art Spiegelman καταγράφει μέσω μαγνητοφωνήσεων και μεταφέρει σε κόμικς τη ζωή του Πολωνοεβραίου πατέρα του, Vladek, στα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Δίνοντας τον υπότιτλο «Ο πατέρας μου αιμορραγεί Ιστορία» στον πρώτο τόμο επιλέγει να εστιάσει στα βιογραφικά στοιχεία. Στον δεύτερο τόμο, ωστόσο, ο υπότιτλος «Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματά μου», που «εκφέρεται» από ένα εσκεμμένα ασαφές πρώτο πρόσωπο (τον βασανισμένο πατέρα που λυτρώνεται μέσω της αφήγησης; τον καλλιτέχνη γιο που «εκμεταλλεύεται» τον επιζήσαντα; τον εκ του ασφαλούς αναγνώστη και θεατή μιας θηριωδίας αποκαλύπτει τον πολυεπίπεδο χαρακτήρα του έργου που ελίσσεται επιδέξια μεταξύ βιογραφίας, αυτοβιογραφίας, Ιστορίας, μυθοπλασίας και ντοκουμέντου. «Δεύτερη Γενιά» (εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ) είναι ο τίτλος του αυτοβιογραφικού άλμπουμ του Michel Kichka, με υπότιτλο: «Αυτά που δεν έχω πει στον πατέρα μου». Ο Βελγοϊσραηλινός δημιουργός αφηγείται και αυτός τη ζωή του Εβραίου πατέρα του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά επιλέγει μέσω αυτής να αυτοβιογραφηθεί και να «εξομολογηθεί» στον πατέρα του και στους αναγνώστες τα δικά του βιώματα από την τόσο στενή του σχέση με έναν επιζήσαντα. Ως εκπρόσωπος της «δεύτερης γενιάς», των άμεσων απογόνων δηλαδή όσων γλίτωσαν από τα κρεματόρια του Αουσβιτς, περιγράφει τις σημαντικές στιγμές της παιδικής και νεανικής του ηλικίας υπό το βάρος της στενής συνύπαρξης με κάποιον που έζησε τη φρίκη και βγήκε ζωντανός. Στο «The Property» η Ισραηλινή Rutu Modan, χρησιμοποιώντας στοιχεία από το οικογενειακό της περιβάλλον και τις δύο Πολωνοεβραίες γιαγιάδες της, αφηγείται μια φανταστική ιστορία με μια ηλικιωμένη γυναίκα που επισκέπτεται τη Βαρσοβία δεκαετίες μετά τον πόλεμο για να διεκδικήσει ένα κτίριο που ισχυρίζεται ότι της ανήκε, για να ξυπνήσουν έτσι παλιές, οδυνηρές μνήμες. Στο «Auschwitz» o Pascal Croci αξιοποιεί εικόνες και μαρτυρίες κρατουμένων στο Αουσβιτς Μπιρκενάου για να συνθέσει ένα εφιαλτικό άλμπουμ για την καθημερινότητα σε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πηγή
  5. Ο ρωσικός διωγμός του «Maus» O κορυφαίος Αμερικανός δημιουργός Αρτ Σπίγκελμαν | NADJIA SPIEGELMAN Συντάκτης: Βένα Γεωργακοπούλου Κάποιος θα πρέπει να εξηγήσει στη Ρωσία του Πούτιν το ποιος είναι ο Αρτ Σπίγκελμαν και τη σημασία του κόμικς του «Maus» (εκδόσεις Zoobus Publications). Αυτό το αντιφασιστικό αριστούργημα, που βραβεύτηκε με Πούλιτζερ το 1992, άργησε να κυκλοφορήσει στη χώρα. Το 2013 βγήκε στα βιβλιοπωλεία. Για να αρχίσει ξαφνικά, προχθές Δευτέρα, να εξαφανίζεται μαζικά. Οχι, δεν ανέβηκαν οι πωλήσεις. Οπως υποστηρίζει δημοσίευμα του ΑFP, μεγάλα βιβλιοπωλεία της Μόσχας απέσυραν τα αντίτυπα του «Maus» για να προλάβουν το κακό. Ποιο κακό; Να πέσει το βιβλίο θύμα προγραφών από τις αρχές τις ίδιες. Οι Ρώσοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν στις 9 Μαΐου τα 70 χρόνια από τη νίκη των Σοβιετικών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (θα πάει και ο Τσίπρας) και δεν θέλουν να υπάρχει επί ρωσικού εδάφους τίποτα που να προπαγανδίζει τον ναζισμό - ψήφισαν τον Δεκέμβριο και σχετικό νόμο. Και βλέποντας το διάσημο εξώφυλλο του «Maus» (διεθνώς πάνω-κάτω είναι το ίδιο, δείτε στη φωτογραφία το ελληνικό) σκέφτηκαν ότι ο κορυφαίος Αμερικανός δημιουργός Αρτ Σπίγκελμαν είναι... φιλοναζί. Δύο ποντίκια, πατέρας και γιος, σφιχταγκαλιασμένα. Ο Χίτλερ με τη μορφή (και τα μουστάκια) γάτας. Και μια σβάστικα. Αυτό το εξώφυλλο, λοιπόν, του «Maus», καταγγέλλουν στο AFP πολλοί, ανάμεσά τους και η διευθύντρια του ρωσικού εκδοτικού οίκου, Βαρβάρα Γκορνοστάγεβα, έχει θορυβήσει τους ήδη φοβισμένους βιβλιοπώλες. Να θυμίσουμε, βέβαια, ότι στο «Maus» ο Σπίγκελμαν διηγείται το Ολοκαύτωμα μέσα από την οικογενειακή του ιστορία - ο πατέρας του ήταν Εβραίος της Πολωνίας, που επέζησε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Ο κομίστας χρησιμοποιεί μορφές ζώων για τους ήρωές του, ποντίκια οι Εβραίοι, γάτες οι ναζί. Ενας ρεπόρτερ του ραδιοσταθμού «Echo of Moscow» επιβεβαιώνει στο AFP την απόσυρση του «Maus», ενώ έγραψε στο twitter: «Οι υπάλληλοι λένε ότι φταίει η σβάστικα. Περιμένοντας επιδρομές από την αστυνομία, καθάρισαν μόνοι τους τα ράφια». Ανάλογες εκστρατείες εκκαθάρισης έχουν γίνει ήδη ακόμα και σε παιχνιδάδικα αλλά και σε παλαιοπωλεία που, όσο να ’ναι, τα παραφερνάλια της εποχής δεν μπορούν να τα αγνοήσουν. «Το “Maus” δεν είναι ναζιστική προπαγάνδα», επιμένει η Ρωσίδα εκδότριά του. «Το αντίθετο. Ακριβώς τέτοια βιβλία θα έπρεπε να βρίσκουν στα ράφια των βιβλιοπωλείων στις 9 Μαΐου, που θα γιορτάζουμε την κατατρόπωση των χιτλερικών στρατευμάτων». Κι ενώ επικρατoύσε μια μικρή σύγχυση γύρω από τη ρωσική τύχη του «Maus», να σου και μία ακόμα είδηση. Το απόγευμα της Δευτέρας, τρία από τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία της Μόσχας (τα Biblio Globus, Moskva και Moskovsky Dom Knigi) εξαφάνισαν το κόμικς και από τα ψηφιακά τους καταστήματα. Την παρουσίαση του κόμικ μπορείτε να τη βρείτε εδώ και το λινκ της είδησης εδώ.
  6. Από τις σελίδες των κόμικς πέρασαν στα πλατό της Έβδομης Τέχνης, πραγματοποιώντας μια ενδιάμεση στάση στην ανθηρή φαντασία κάθε λιλιπούτειου αναγνώστη που τους λάτρεψε σε βαθμό θρησκείας. Πλέον, κάθε συλλεκτικό τεύχος τους αξίζει μια ολόκληρη περιουσία. Ωστόσο η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τη γένεση των υπερ-ηρώων των comics, είναι πολύ πιο σκοτεινή απ’ όσο νομίζαμε. Ο φάκελος με το πολιτικώς ορθό παρελθόν τους μόλις άνοιξε... Ιούνιος του 1938 και οι ΗΠΑ στρώνουν κόκκινο χαλί για να υποδεχτούν στην κοινωνική τους συνείδηση τον μεγαλύτερο υπερ-ήρωα που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Το όνομα αυτού: Superman. Μόνο που σε αντίθεση με την εκδοχή που γνωρίζουμε, ο τόπος καταγωγής του δεν ήταν ο μακρινός πλανήτης Κρύπτον, αλλά το… Κλίβελαντ του Οχάιο. Εκεί κοινώς όπου δυο νεαροί Εβραίοι, ονόματι Jerry Siegel και Joe Shuster, εμπνεύστηκαν σε πρώτη φάση τη δημιουργία του. Η συνέχεια γνωστή. Οι Siegel και Shuster, σε συνεργασία με την αμερικάνικη εταιρεία comics D.C., κατάφεραν να εκδώσουν το πρώτο τεύχος του ήρωα που χρόνια αργότερα ενσάρκωσε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη ο (αείμνηστος) Christopher Reeve. Το πρώτο τεύχος του Superman έγινε ανάρπαστο. Και η εξήγηση γι’ αυτό ήταν προφανής. Η ανάγκη για ανεύρεση ειδώλων ήταν επιτακτική στην αμερικάνικη καθημερινότητα της εποχής εκείνης, αφού στον ευρωπαϊκό χώρο είχαν αρχίσει ήδη να διακρίνονται έντονα και με σταθερά αυξανόμενους ρυθμούς τα πρώτα σημάδια της ναζιστικής πρόκλησης. Η τραγική ειρωνεία του project «Superman», ωστόσο, ήταν πασιφανής στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Και η εξήγηση γι’ αυτό ήταν ότι το άτομο που είχε πρώτο εμπνευστεί και εισάγει την ιδέα και το όραμα της δημιουργίας ενός «υπερανθρώπου» στα πρότυπα του Νίτσε, ήταν το ίδιο που πολεμήθηκε συστηματικά μέσα από τις σελίδες του διάσημου υπερ-ήρωα. Ο Αδόλφος Χίτλερ -περί ου ο λόγος-στο βιβλίο του «Mein Kampf» (σ.σ. «Ο Αγών Μου»), κάνει λόγο για τη δημιουργία ενός στρατού αποτελούμενου από εξελιγμένους σωματικά στρατιώτες , που κάτω από τη δική του ηγεσία θα τον βοηθούσαν να κατακτήσει τον κόσμο. Άθελά του όμως εκείνη τη στιγμή έδινε το έναυσμα στους δυο νεαρούς Εβραίους, να δημιουργήσουν τον δικό τους υπερ-ήρωα. Όταν ο Siegel και ο Shuster πρωτοσυνέλαβαν την ιδέα, είχαν στο μυαλό τους να κατασκευάσουν μια φανταστική ηρωική φυσιογνωμία, που θ’ αποτελούσε τον ιδανικό προστάτη των Εβραίων απέναντι στην απειλή του Χίτλερ. Αλλά ο «Σούπερ Εβραίος» ήταν μια ιδέα που δεν ευδοκίμησε, επειδή αναφερόταν μόνο στο δικό τους έθνος. Αντίθετα, ο Superman βρήκε ανταπόκριση, όχι μόνο στις εβραϊκές κοινότητες της Αμερικής, αλλά και σε ολόκληρη την αμερικάνικη κοινωνία. Όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που συνοδεύτηκε από τις αρχικές θριαμβευτικές νίκες του Χίτλερ, ο κίνδυνος της προέκτασης και της προέλασης της ναζιστικής Γερμανία όπλισε τα χέρια όχι μόνο των στρατιωτών, αλλά και των σκιτσογράφων. Ο Superman, που αποτελούσε το αγαπημένο comic της εποχής, μετατράπηκε εν μια νυκτί στον απόλυτο εκδικητή, όχι του Lex Luthor και της αμερικάνικης εγκληματικής κοινωνίας, αλλά του ηγέτη του Τρίτου Ράιχ! Τα τεύχη ξεπουλούσαν το ένα μετά το άλλο και το κεντρικό τους θέμα ήταν οι συνεχόμενοι θρίαμβοι του Superman ενάντια στο ναζιστικό στρατό. Στο εξώφυλλο του 17ου τεύχους μάλιστα, εικονίζεται ο ήρωας να έχει συλλάβει (με περίσσιο ύφος υπερηφάνειας και σαρκασμού) από το γιακά έναν τρομοκρατημένο -σε σημείο γελοιότητας- Χίτλερ μαζί με τον Ιάπωνα ηγέτη Χιροχίτο. Το μήνυμα ήταν προφανές: μπροστά στον ήρωα που προστατεύει την Αμερική ο Χίτλερ… αφοδεύει τα παντελόνια του. Άλλωστε ο Superman εκπροσωπούσε «την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και (βεβαίως-βεβαίως) τον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Τοιουτοτρόπως, την ίδια περίοδο ξεπετάχτηκαν νέοι ήρωες τόσο από τα γραφεία της Marvel όσο και από τα αντίστοιχα της D.C. Όλοι τους γνωστοί και αγαπημένοι: Batman, Flash, Captain Marvel κ.ο.κ. Ο σκοπός όλων αυτών, αυτονόητος. Να καταστρέψουν το χιτλερικό καθεστώς! Απ’ όλους αυτούς όμως κανείς δε θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως ενδεικτικότερος εχθρός του Χίτλερ από τον άνθρωπο που έφερε στη στολή (και την ασπίδα) του τα χρώματα της αστερόεσσας. Ο λόγος φυσικά για τον Captain America, το comic-σύμβολο της Αμερικής, η -φανταστική-ιστορία του οποίου ξεκινάει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Captain America και Thor, δύο εμβληματικές μορφές στο χώρο των comics Το story γνωστό: ο νεαρός εθελοντής στο στρατό, Steve Rogers, αποφασίζει να λάβει μέρος σε ένα αμερικάνικο πείραμα που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός υπερφυσικού -σε ικανότητες- στρατιώτη. Το εγχείρημα (φυσικά) πετυχαίνει και ο Captain America είναι γεγονός! Ποιος είναι αυτός που τον μαθαίνει πρώτος; Μα ποιος άλλος από τον… Αδόλφο Χίτλερ, ο οποίος για μια ακόμη φορά αναλαμβάνει να ενσαρκώσει-εν αγνοία του-τον κακό σε άλλο ένα comic. Στο εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του Captain America ο ομώνυμος ήρωας παρουσιάζεται να τρυπώνει στα μυστικά γραφεία των ναζί και να γρονθοκοπεί με μανία τον Φύρερ. Η παραπάνω απεικόνιση γίνεται δεκτή μέσα σε ντελίριο ενθουσιασμού από τους Αμερικανούς και ο νέος υπερ-ήρωας κερδίζει μέσα σε λίγες μέρες πόντους που τον ανεβάζουν ιεραρχικά στην… προεδρική θέση μεταξύ όλων των μασκοφόρων εκδικητών των ΗΠΑ. «Η συγκεκριμένη εικόνα (του Captain America να χτυπάει βάναυσα τον Χίτλερ) αποτυπώνει αυτό που θα ήθελαν να κάνουν όλοι οι Αμερικάνοι. Εφόσον, όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα, ας το απολαύσουμε τουλάχιστον στο comic», είναι το μήνυμα που περνάνε στην πλειοψηφία τους τα αμερικάνικα ΜΜΕ. Κι όμως τα πράγματα δε θα έμεναν για πάντα έτσι. Η λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, σε συνδυασμό με την ήττα του Χίτλερ, στέρησαν από τους υπερ-ήρωες το σκοπό της ύπαρξής τους. Η επιβολή της βίας από πλευράς τους πλέον δεν εξυπηρετούσε σε κάτι, εξ ου και η εισήγηση σε νέες βάσεις που επέβαλλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ στις εταιρείες των comics. Το νέο μήνυμα έχει ως εξής: «Δε χρειάζεται να καταργήσετε τους υπερ-ήρωες, όμως εφεξής θα υφίστανται λογοκρισία οι σκηνές βίας στις σελίδες τους». Η καινούργια εποχή παράσχει εικόνες που το λιγότερο που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν είναι τραγελαφικές, καθώς όλοι οι υπερ-ήρωες χάνουν την ταυτότητά τους. Ο Superman βοηθάει την μέση αμερικανίδα νοικοκυρά στα ψώνια της. Ο Batman και ο Robin παρελαύνουν με μια σημαία ειρήνης. Ο Captain America με το Thor γευματίζουν παρέα σε εστιατόριο πίνοντας κρασί. Τα αποτελέσματα σε όλη αυτή την αλλαγή του concept φυσικά αρχίζουν να γίνονται αισθητά. Οι πωλήσεις πέφτουν θεαματικά και οι εταιρείες D.C. και Marvel φτάνουν στα όρια της διάλυσης. Είναι προφανές ότι κάτι χρειάζεται ν’ αλλάξει. Ότι χρειάζεται ένα γεγονός, όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ούτως ώστε να ανάψουν πάλι τα αίματα. Όπερ κι εγένετο! Ο πόλεμος στο Βιετνάμ αποδεικνύεται το κατάλληλο σπίρτο για να πυροδοτήσει εκ νέου το φιτίλι της δράσης στα comics. Η λογοκρισία της βίας εξαλείφεται και οι υπερ-ήρωες τίθενται αντιμέτωποι ύστερα από χρόνια με το καρμικό τους πεπρωμένο να ξυλοφορτώνουν τους «κακούς». Τα πράγματα μπαίνουν πλέον στο αυλάκι και με την απαρχή του νέου αιώνα αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη ίντριγκα. Ο νέος κακός ονομάζεται Μπιν Λάντεν και για όσο καιρό θα εξακολουθήσει να μένει ασύλληπτος από τις αμερικάνικες κατασκοπικές υπηρεσίες, θα δίνει έμπνευση για πολλές ιστορίες στο χαρτί. Το έκτακτο τεύχος του Spiderman (2001) που εκδόθηκε λίγες μέρες ύστερα από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και το οποίο παρουσίαζε μέσα στις σελίδες του τον ήρωα να είναι αυτόπτης μάρτυρας στο ολέθριο γεγονός και να ορκίζεται καταρρακωμένος εκδίκηση, απλά δίνει τη νέα διάσταση της υπόθεσης. Ο εχθρός βρίσκεται γι’ ακόμη μια φορά προ των πυλών. Φορέστε μάσκα και αναλάβετε! http://cobrasports.g...8-superman-mags
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.