Jump to content

Search the Community

Showing results for tags 'ΑΛΕΞΙΑ ΟΘΩΝΑΙΟΥ'.

  • Search By Tags

    Type tags separated by commas.
  • Search By Author

Content Type


Forums

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Find results in...

Find results that contain...


Date Created

  • Start

    End


Last Updated

  • Start

    End


Filter by number of...

Joined

  • Start

    End


Group


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


City


Profession


Interests

Found 24 results

  1. Σύνοψη του εκδότη. 10 χρόνια μετά το ξεκίνημα της έκδοση της σειράς σε μορφή τευχών και 6 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της σειράς με ένα σπέσιαλ graphic novel, άλλη μια σειρά συλλέγεται σε ένα trade, που στην χώρα μας βαπτίζεται μάλλον καταχρηστικά ως omnibus (τεχνικά είναι σωστό αλλά απέχει από το που και πως χρησιμοποιείται ο όρος στις εκδόσεις του εξωτερικού) για να δείξει το τετελεσμένο του πράγματος. Με έξτρα επεξεργασία στο υλικό και μια πινακοθήκη, μια πάρα πολύ καλή εκτύπωση, αλλά και με μόλις 15€ για 208 σελίδες, η έκδοση κρίνεται ως καλή αγορά για όσους δεν έχουν ήδη την ιστορία. Και έχει βγει σε μόλις 200 αριθμημένα κομμάτια, οπότε έχει και τη συλλεκτικότητα του.
  2. Λίγο παρακάτω σε τούτη τη σελίδα, εδώ και χρόνια, γινόμαστε μάρτυρες σπαρταριστών (και λίγο θλιβερών κάποιες φορές) στιγμιοτύπων από τις επεισοδιακές συναντήσεις ανθρώπων με τον ψυχαναλυτή τους ή καλύτερα, με την πολυθρόνα του καθώς τον ίδιο δεν τον βλέπουμε ποτέ. Στην αμέσως προηγούμενη σελίδα, μία φορά τον μήνα, ένας φουκαράς παλεύει με τον εαυτό του προσπαθώντας να κατανοήσει τι είναι αυτό που τον κάνει να μη χωρά πουθενά, να νιώθει εξόριστος από την πλαστή ευδαιμονία που πλασάρεται ως κανονικότητα. Υπεύθυνοι είναι η Αλέξια Οθωναίου που φιλοτεχνεί τις ατελέσφορες ψυχαναλυτικές συναντήσεις θεραπευόμενου και θεραπευτή και ο Γαβριήλ Παγώνης που παρακολουθεί με συμπάθεια και αποτροπιασμό μαζί τα αδιέξοδα του ανώνυμου χαρακτήρα του. Οι δυο τους ενώνουν την απελπισία των πρωταγωνιστών τους σε μια κοινή έκθεση με τίτλο «Τα Μέσα και τα Έξω» στο πλαίσιο των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων του 8ου Φεστιβάλ Chaniartoon σε συνεργασία με τη συλλογικότητα Terra Verde. Όπως μας πληροφορεί και το δελτίο Τύπου: «Τις βαθύτερες εξομολογήσεις μας τις κάνουμε στον εαυτό μας ή στον ψυχαναλυτή μας. Η Αλέξια Οθωναίου με τη σειρά “Χ εις τον Ψ” αποκαλύπτει σύντομα, απολαυστικά κόμικς-αποσπάσματα από τις συνεδρίες των αγνώστων Χ στον καναπέ του Ψ και ο Γαβριήλ Παγώνης με τη συμμετοχή του στη σειρά “Το Λεξικό της Κρίσης” βγάζει τα μέσα έξω καταγράφοντας με πικρό χιούμορ τις απόπειρες συμφιλίωσης με τον εαυτό. Η έκθεση “Τα Μέσα και τα Έξω”, σε επιμέλεια της Λουίζας Καραγεωργίου και του Γιάννη Κουκουλά, παρουσιάζει επιλεγμένα έργα τους από το Καρέ Καρέ της “Εφημερίδας των Συντακτών” και προσκαλεί το κοινό σε μια ενδοσκόπηση λυτρωτικής αυτογνωσίας και αυτοσαρκασμού». ■ Τα Μέσα και τα Έξω Παρασκευή 6 (17.00-21.00), Σάββατο 7 (11.00-21.00) και Δευτέρα 9/9 (11.00-23.00), Πεζόδρομος της Τσουδερών, Χανιά Είσοδος ελεύθερη Από τις 20/9 η έκθεση θα μεταφερθεί στο Θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» στο Παλιό Λιμάνι των Χανίων Και το σχετικό link...
  3. Πόσα και πόσα αντικείμενα δεν έχουμε στο σπίτι μας που παραμένουν σε ένα διαρκές μεταφορικό limbo, μεταξύ παραδείσου και κόλασης, ζωής και θανάτου, ύπαρξης και ανυπαρξίας; Ένας αναπτήρας που κάποτε άναβε αλλά πέρυσι σταμάτησε, έλα όμως που κάποιες φορές βγάζει μια κάποια σπίθα. Δυο λυγισμένοι και λίγο σκουριασμένοι συνδετήρες που τους κρατάς 12 χρόνια τώρα στο συρτάρι γιατί όλο ξεχνάς να πάρεις καινούργιους και, ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάποτε να τους χρειαστείς. Ένας παλιός φορτιστής που δεν θυμάσαι αν ήταν για το κινητό που είχες στις διακοπές του 1996 ή για την ξυριστική μηχανή από τον στρατό… Κάθε τέτοιο αντικείμενο κρύβει τη δική του ιστορία και η παραμονή του εν ακινησία υπό καθεστώς πλήρους αχρησίας και αχρηστίας γεννά νέες χιουμοριστικές ιστορίες ή αλλιώς, «Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη» όπως τις αφηγείται η Αλέξια Οθωναίου (εκδόσεις Jemma Press, 48 σελίδες). Πρόκειται για τον τρίτο τόμο της σειράς με υπότιτλο «Ιν Λίμπο» (ο πρώτος είχε κυκλοφορήσει το 2017 και ο δεύτερος το 2019) και δεν περιορίζεται μόνο σε περιπέτειες αντικειμένων αλλά επεκτείνεται στις αμέτρητες λεπτομέρειες της ζωής που περνούν απαρατήρητες μέχρι να αποφασίσεις να στρέψεις το βλέμμα σου προς αυτές: στα λουλούδια του μπαλκονιού σου μετά από 28 μέρες απουσίας, στις φυλές των κομμωτών που εμπιστεύεσαι το κεφάλι σου, στα χαμένα μαγιό σου, στον λογαριασμό της ΔΕΗ και στα ανεξήγητα ποσά που σου χρεώνουν, στα ακατάληπτα σύμβολα του πλυντηρίου ρούχων. Η Αλέξια Οθωναίου που κάθε εβδομάδα μάς παρουσιάζει ακόμα ένα σπαρταριστό επεισόδιο του Χ εις τον Ψ ακριβώς κάτω από αυτήν τη στήλη, έχει μια απίστευτη ικανότητα να ανακαλύπτει θησαυρούς μέσα σε σωρούς σκουπιδιών και να ξεθάβει διαμάντια από την άβυσσο των τετριμμένων και κοινότοπων καθημερινών μας στιγμών. Με τον σαρκασμό και αυτοσαρκασμό της μπορεί να μην κάνει τη ζωή μας καλύτερη, αλλά σίγουρα την κάνει πιο αστεία και γι’ αυτό πιο υποφερτή. Και το σχετικό link...
  4. Θυμάστε τις "Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη"? Ε, λοιπόν η ταλαντούχα δημιουργός Αλέξια Οθωναίου επανέρχεται με ακόμα ένα, παρεμφερούς θεματολογίας, άλμπουμ, το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στα πλαίσια του ComicDom Con Athens 2019, σε συνεργασία με την JEMMA. Το άλμπουμ περιέχει μονοσέλιδες ιστορίες που περιγράφουν μικρές στιγμές τις καθημερινότητας, που κάποιες τουλάχιστον τις έχουμε ζήσει κι εμείς. Προσωπικά, όπως και το πρώτο άλμπουμ, έτσι κι αυτό μου άρεσε. Αρκετές από τις καταστάσεις που περιγράφονται βγάζουν χιούμορ, ενώ ελάχιστες είναι εκείνες που δεν με ικανοποίησαν. Το παράπονό μου είναι ότι η δημιουργός χρησιμοποιεί πέραν του δέοντος την Αμερικάνικη αργκό και σε μερικά σημεία έχανα το νόημα. Οι συγκεκριμένες ιστορίες κυκλοφόρησαν πρώτη φορά σε ηλεκτρονική μορφή, μέσα από το γνωστό και μη εξαιρετέο socomic. Συνεπώς σε όσους άρεσε το πρώτο άλμπουμ, πιστεύω ότι θα σας αρέσει κι αυτό. Στους μη μυημένους προτείνω να δοκιμάσουν. Η έκδοση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα με την πρώτη. Έχει στενόμακρο φορμά και την κλασική "βρώμικη" υφή του χαρτιού. Η κόλληση στην ράχη είναι ανθεκτική και το εξώφυλλο τόσο παχύ όσο χρειάζεται για να μην τσαλακώνεται εύκολα. Στα έξτρα υπάρχει μόνο μία σελίδα, η οποία αποτελεί ένα σύντομο βιογραφικό της δημιουργού. Την σελιδοποίηση την επιμελήθηκε η Ελευθερία Σκλάβου. Και μία σελίδα από το εσωτερικό. Αφιέρωμα στην Αλέξια Οθωναίου
  5. Πριν εννέα χρόνια η Α. Οθωναίου είχε συμμετάσχει στη σειρά μας «Η Μέρα της Κρίσης», στην οποία πήραν μέρος περισσότεροι από πενήντα κορυφαίοι Έλληνες καλλιτέχνες. Η στήλη αυτή γειτονεύει εδώ και χρόνια με το γραφείο ενός «Ψ» στον οποίο ανοίγει την ψυχή του κάθε εβδομάδα ένας «Χ». Η Αλέξια Οθωναίου μάς κάνει μάρτυρες ενός στιγμιότυπου μίας συνεδρίας στην οποία συχνά καλούμαστε να τοποθετήσουμε ως Χ τους εαυτούς μας, τους φίλους μας, τα μέλη της οικογένειάς μας. Είναι μια χιουμοριστική σειρά μέσα από το απύθμενο ψυχολογικό δράμα των υπάρξεων που απλώνουν τα κορμιά τους και τις ελπίδες τους στον καναπέ του Ψ. Είμαι περήφανος που «βρίσκομαι» κάθε Σάββατο ακριβώς δίπλα στην Αλέξια Οθωναίου και που είμαι συνεργάτης της όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ασυνήθιστο να γράφει κάποιος έτσι για τους, τρόπον τινά, συναδέλφους του στο ίδιο έντυπο. Και μάλιστα χωρίς φαινομενική αφορμή. Η αφορμή όμως είναι το συνολικό έργο της Αλέξιας που με κάθε νέα δουλειά της μας ξαφνιάζει. Μέχρι την επόμενη. Πριν εννέα χρόνια είχε συμμετάσχει στη σειρά «Η Μέρα της Κρίσης», εδώ στο Καρέ Καρέ, στην οποία πήραν μέρος περισσότεροι από πενήντα κορυφαίοι Έλληνες καλλιτέχνες. Πριν από τον «Χ εις τον Ψ» μάς κράταγε χρόνια συντροφιά με τη «Μαντάμ Ξυδέα-Πομπιντού» στην πρώτη σελίδα μας. Έχει δημιουργήσει μαζί με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου την αξέχαστη παρωδία τρόμου, την τριλογία «Dracula», με τον απέθαντο Κόμη να τα βρίσκει σκούρα στη νεοελληνική πραγματικότητα. Στη «Γυναίκα με τα Τραπουλόχαρτα» σχεδίασε το διήγημα του Ratchet με έναν μοναδικά noir τρόπο, ενώ στο «Chemical Morpheus» εικονογράφησε ιδανικά τη δυστοπία επιστημονικής φαντασίας του Κυριάκου Μακρή σε έναν κόσμο χωρίς όνειρα. Στο «Bleeding Hearts» μαζί με τον Σπύρο Δερβενιώτη φιλοτέχνησαν 14 εφιαλτικές μικρές ιστορίες «βγαλμένες από τα σπλάχνα της κόλασης», ενώ στην «Τσακισμένη Αυγή» σε ένα μουντό, αφιλόξενο και σκοτεινό Λονδίνο περιέγραψε τη μοναξιά και τα αδιέξοδα των ανθρώπων που πασχίζουν για συντροφιά. Στις «Ιστορίες που Κρύβονταν σε Απίθανα Μέρη» διασκέδασε με την απόλαυση της κοινοτοπίας και του παράλογου της καθημερινής ζωής κάνοντάς μας να τη δούμε πιο χαμογελαστά. Εκτός από τα κόμικς της, τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Jemma Press, έχει εικονογραφήσει πολλά παιδικά βιβλία, τραγούδια, νανουρίσματα, ενώ κατασκευάζει υπερβολικά καλόγουστα καλλιτεχνικά αντικείμενα, τσάντες, prints κ.ά. Και πάντα είναι πρόθυμη να πάρει μέρος με τα έργα της σε πρωτοβουλίες κινηματικού, αντιρατσιστικού, αντιφασιστικού χαρακτήρα. Αλέξια, εύχομαι να «συγκατοικήσουμε» για πολύ ακόμα! Και το σχετικό link...
  6. Μια περιήγηση στη δραστήρια κοινότητα των Ελλήνων κομικάδων που αλλάζει, μεγαλώνει και θέλει να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Ο Θανάσης Πέτρου ανάμεσα στις δημιουργίες του. Θεωρεί ότι η κινητικότητα των τελευταίων ετών βοηθάει στην αναδιαμόρφωση του τοπίου. Χαζεύω τις εκθέσεις στο Ψηφιακό Μουσείο Comics γιατί ναι, έχουμε Ψηφιακό Μουσείο Comics, το ήξερε κανείς; Έχουμε και βιβλιοθήκη κόμικς (Athens Comics Library), βρίσκεται στου Ψυρρή, διαθέτει 2.500 τίτλους και οργανώνει ένα σωρό δράσεις. Υπάρχει και η Ακαδημία που απονέμει κάθε χρόνο τα βραβεία της. Κι ένα φόρουμ (greekcomics.gr) με σχεδόν 10.000 μέλη. Σε λίγες μέρες ξεκινά το φεστιβάλ του Comicdom CON Athens δίνοντας για τρεις μέρες χρώμα στην πόλη. Και πάνω απ’ όλα, έχω δίπλα μου μια στοίβα με ελληνικές εκδόσεις. Ξεφυλλίζω το 21: Η μάχη της πλατείας (εκδ. Ίκαρος) του Soloup, μια συγκλονιστική δουλειά που συνδέει την ιστορία μας με το σήμερα· θα μπορούσε και θα έπρεπε να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη. Παίρνω στα χέρια μου τον sci-fi μύθο Γυμνά οστά (εκδ. Polaris) που υπογράφουν οι Δημοσθένης Παπαμάρκος και Kanellos Cob. Χάνεται το μυαλό και το μάτι. Διαβάζω το πολύ συγκινητικό Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα (εκδ. Πατάκη) του Τάσου Ζαφειράδη και του Θανάση Πέτρου, και το έπος των Ληστών (εκδ. Polaris) του Γιώργου Γούση και του Γιάννη Ράγκου, χαμογελάω με την ευφυΐα των φρέσκων Κουραφέλκυθρων του Αντώνη Βαβαγιάννη, με τα απίθανα σχέδια του Tomek. Η ελληνική σκηνή ανθίζει. Ανθίζει όμως ή απλώς αλλάζει; Ένα μικρό δείγμα από το Κουραφέλκυθρα – Συγγνώμη που γεννήθηκα! του Αντώνη Βαβαγιάννη, που αναμένεται προσεχώς από την Jemma Press. Σίγουρα βρίσκεται σε μια νέα φάση. Συμβαίνουν πράγματα και συμβαίνουν οργανωμένα, οι εκδόσεις είναι πολλές και καλές, υπάρχει ταλέντο, υπάρχει διάθεση. «Είναι πολύ περισσότεροι πλέον οι άνθρωποι που κάνουν κόμικ, όπως και αυτοί που τα εκδίδουν», μου λέει ο Λευτέρης Σταυριανός, εκδότης της Jemma Press. «Κάποτε υπήρχε η Βαβέλ, το Παρά Πέντε και όλα όσα έβγαιναν στο περίπτερο. Σήμερα το κόμικ είναι περισσότερο είδος βιβλιοπωλείου». Σε αυτό βεβαίως έχει παίξει ρόλο και η εμπλοκή των μεγάλων οίκων, όπως ο Ίκαρος, ο Πατάκης, το Μεταίχμιο κ.ά. που δεν εξειδικεύονταν στο κόμικ, αλλά σήμερα εκδίδουν δουλειές Ελλήνων δημιουργών. «Ένας κομίστας δεν νιώθει σήμερα στο περιθώριο, τουλάχιστον σε σχέση με παλιότερα που το κόμικ ήταν κάτι άγνωστο και παρακμιακό», μου λέει ο Γιώργος Γούσης. «Αρκετοί δημιουργοί είναι πλέον αναγνωρίσιμοι, καλλιτέχνες με προσωπική ταυτότητα. Δεδομένων των συνθηκών, η ελληνική σκηνή βρίσκεται σε καλό σημείο». Οι συνθήκες είναι οι εξής: το κοινό στην Ελλάδα είναι εκ των πραγμάτων μικρό και επίσης, όσο κι αν είναι παρωχημένο να συζητάμε ότι τα κόμικς δεν τελειώνουν στον Μίκι Μάους ή στον Σούπερμαν, στη συνείδηση μιας σημαντικής μερίδας του κοινού εξακολουθεί να είναι ένα είδος για παιδιά, εφήβους ή τέλος πάντων ανθρώπους με ένα ειδικό ενδιαφέρον. Ο Γιώργος Γούσης – στα πόδια του διακρίνεται το εξώφυλλο των Ληστών, μιας έκδοσης που ξεχώρισε τα τελευταία χρόνια. ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ Για τι πράγμα μιλάμε όμως όταν μιλάμε για την ελληνική σκηνή; Υπάρχει κάτι που συνδέει τις νέες δουλειές εκτός από την καταγωγή και τη γλώσσα των δημιουργών τους; Φαίνεται πως όχι. Κοιτάζω τα «καλύτερα κόμικς» όπως προέκυψαν από τα ελληνικά βραβεία την τελευταία τριετία: μια βυζαντινή περιπέτεια φαντασίας (Ψηφιδωτό, εκδ. Jemma Press, Ζαφειριάδης-Χριστούλιας), ένα δυστοπικό αμερικανικό πολιτικό θρίλερ (Shark Nation, εκδ. Χαραμάδα, Δερβενιώτης), μια ατμοσφαιρική βορειοελλαδίτικη ιστορία (Γρα-Γρου, εκδ. Ίκαρος, Παλαβός-Ζαφειριάδης-Πέτρου). Περισσότερες διαφορές βρίσκει κανείς παρά ομοιότητες. «Είναι τεράστια η ποικιλία» μου λέει ο Τάσος Ζαφειριάδης, από τους παλιούς πλέον στον χώρο με μια σειρά διακρίσεων πρωτίστως για τα κείμενά του. «Υπάρχει ποικιλία σε μορφολογικό και υφολογικό επίπεδο, στο σχέδιο και στο σενάριο, δεν ξέρεις τι να περιμένεις, υπάρχουν επιρροές από παντού, βγαίνουν υπερηρωικά κόμικς, στριπ χιουμοριστικά, ιστορικά, αυτοβιογραφικά, ακόμα και μάνγκα». Μάνγκα, ε; «Αυτά διαβάζει περισσότερο η νέα γενιά», μου λέει ο Θανάσης Πέτρου, που διδάσκει κόμικς στο σχετικό τμήμα του ΑΚΤΟ και έρχεται σε επαφή με τις προτιμήσεις των νεότερων. «Διαβάζουν μάνγκα, κυρίως online, και τα μέινστριμ τα αμερικάνικα». Θεωρεί πως αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια «χαρτογράφηση», ότι οι νέες εκδόσεις ξεφεύγουν από το αυστηρό κοινό των κομικάδων. «Ξεκαθαρίζει το τοπίο, ο καθένας χτίζει το κοινό του, ξεχωρίζει ποιος κάνει τι και πού απευθύνεται, εγώ για παράδειγμα δεν θα κάνω ένα κόμικ με υπερήρωες, ούτε αυτός που διαβάζει μάνγκα θα ασχοληθεί με τη δουλειά μου για τον Χαλεπά». Αναφέρεται στη βιογραφία του Γιαννούλη Χαλεπά (εκδ. Πατάκη) που κυκλοφόρησε σε συνεργασία με τον Δημήτρη Βανέλλη. Τον ρωτάω αν μια τέτοια έκδοση θα έβρισκε κοινό πριν από 10-15 χρόνια. «Όχι μόνο δεν θα έβρισκε», μου λέει, «αλλά δεν θα τυπωνόταν καν, οι εκδότες θα το απέρριπταν, όμως ούτε κι εμείς θα το κάναμε, τέτοιες εκδόσεις δεν θα υπήρχαν πριν από 10-15 χρόνια». Γρα-Γρου / Τ. Ζαφειριάδης, Γ. Παλαβός, Θ. Πέτρου. ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Μπορεί να μην υπάρχουν λοιπόν κοινά χαρακτηριστικά ή κάποιο ενιαίο ρεύμα, ωστόσο υπάρχουν τάσεις – μία από τις πιο ξεκάθαρες, σε επίπεδο θεματολογίας, είναι αυτή του ιστορικού graphic novel. Ίσως έχουν παίξει ρόλο και οι επέτειοι που εσχάτως μας έκαναν να κοιτάξουμε στο παρελθόν. «Τα ιστορικά κόμικς είναι πράγματι ένα κομμάτι που έχει εισαχθεί τελευταία, έρχονται καινούργιοι δημιουργοί που εξερευνούν το μέσο, δανείζονται στοιχεία από την ελληνική ιστορία και την παράδοση», μου λέει ο κ. Σταυριανός. Ένας από τους καινούργιους δημιουργούς είναι ο Θανάσης Καραμπάλιος που υπογράφει το 1800 (Jemma Press), ετοιμάζοντας αυτή τη στιγμή το έκτο μέρος της σειράς. Ο ίδιος αγαπάει πολύ την Ιστορία αλλά θεωρεί ότι αυτή η τάση έχει κι άλλη αφετηρία. «Έπαιξε ρόλο η οικονομική-πολιτιστική κρίση των τελευταίων ετών» μου λέει. «Σε τέτοια σταυροδρόμια, κάθε λαός νιώθει χαμένος και ο καθένας προσπαθεί να δει τι φταίει κοιτάζοντας πίσω. Είναι και ζήτημα αναζήτησης ταυτότητας, ειδικά για τη γενιά μου». Είναι 39 ετών. Εργαζόταν για χρόνια στην εστίαση αλλά η επιτυχία του 1800 του άνοιξε κάποιες πόρτες, όπως λέει, και πλέον απασχολείται στον χώρο της εικονογράφησης. Ο Θανάσης Καραμπάλιος δημιουργεί το 1800. Τι σημαίνει όμως «επιτυχία» για ένα ελληνικό κόμικ; «Αν πουλήσει πάνω από 1.000 αντίτυπα σημαίνει ότι έχει πάει καλά», μου λέει ο κ. Σταυριανός. Υπάρχουν βεβαίως και οι εξαιρέσεις. Π.χ. το Logicomix (εκδ. Ίκαρος, Δοξιάδης, Παπαδημητρίου, Παπαδάτος, Di Donna) είναι εκτός συναγωνισμού. Το ίδιο και πολλές δουλειές του Αρκά (εκδ. Πατάκη). Ένα ίσως ανέλπιστο μπεστ σέλερ ήταν ο Ερωτόκριτος (εκδ. Polaris) που έχει πουλήσει πάνω από 13.000 αντίτυπα. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος και ο Γιάννης Ράγκος διασκεύασαν το κλασικό κείμενο του Κορνάρου, το σχέδιο το έκανε ο Γιώργος Γούσης και όπως μου λέει ο εκδότης Γιώργος Ζαρρής, «ήταν μια τεράστια επιτυχία». Μου εξηγεί ότι η προσαρμογή λογοτεχνικών έργων σε graphic novel είναι μια ισχυρή τάση της τελευταίας δεκαετίας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι τα προηγούμενα χρόνια μεταφέρθηκαν σε κόμικ η Κερένια κούκλα του Χρηστομάνου (εκδ. Comicdom Press), o Μεγάλος περίπατος του Πέτρου της Άλκης Ζέη (εκδ. Μεταίχμιο), τα Μυστικά του βάλτου της Πηνελόπης Δέλτα (εκδ. Polaris) κ.ά. «Όλα αυτά έχουν πάει καλά γιατί αγγίζουν το κοινό της λογοτεχνίας», λέει ο κ. Ζαρρής. «Κερδήθηκε ένα περιφερειακό κοινό που δεν είχε εξοικείωση με τα κόμικς, ούτε και διάθεση να αποκτήσει. Αλλά αυτά τα αγόρασε». Αρκετοί επίσης αναζήτησαν αυτά τα βιβλία για τα παιδιά τους, με τη λογική ότι «η νέα γενιά δεν διαβάζει», αλλά ίσως γοητευτεί από μια πιο φιλική μορφή. «Οι λογοτεχνικές διασκευές έχουν αλλάξει σιγά σιγά την αντίληψη του κόσμου για τα κόμικς» μου λέει ο Kanellos Cob, που πέρασε πάνω από έναν χρόνο δουλεύοντας με κάθε λεπτομέρεια τον Ζητιάνο (εκδ. Polaris) του Καρκαβίτσα. «Με αυτόν τον τρόπο έχει συστηθεί το μέσο σε ένα κοινό που δεν θα ενδιαφερόταν σε αντίθετη περίπτωση. Αυτό που πρέπει τώρα να κάνει ο καθένας μας είναι να σεβαστεί τη δουλειά του». Σκηνή από τη διασκευή του Ερωτόκριτου σε graphic novel από τις εκδόσεις Polaris, μια σημαντική εμπορική επιτυχία. ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ Το φθινόπωρο του 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού Μπλε Κομήτης. Είχε καλό χαρτί, πλούσια ύλη, μια όμορφη εικονογράφηση στο εξώφυλλο από τον Παναγιώτη Πανταζή και, όπως διαβάζω σήμερα σε εκείνο το πρώτο editorial, είχε την πρόθεση να συνεχίσει την παράδοση των περιοδικών κόμικ που διαμόρφωσαν την ελληνική σκηνή, από την εποχή του Μικρού Ήρωα μέχρι φυσικά τη Βαβέλ, το Παρά Πέντε, το 9 κ.ά. Ο Μπλε Κομήτης ολοκλήρωσε την πορεία του δύο χρόνια αργότερα. «Ήταν ένα καλό εγχείρημα», μου λέει ο Γιώργος Γούσης που είχε αναλάβει την αρχισυνταξία. «Παρουσιάσαμε τις τάσεις της στιγμής με νέους και καταξιωμένους δημιουργούς, αλλά το περιοδικό δεν είχε τον χρόνο να στιγματίσει πολύ κόσμο». Ήταν η απόδειξη ότι έχουμε περάσει πλέον σε μια άλλη εποχή; Ένας εκ των εκδοτών του, ο Γιώργος Ζαρρής, μου εξηγεί: «Όταν έβγαινε η Βαβέλ για παράδειγμα, δεν ήταν μόνο κόμικ, ήταν ένα παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο, δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο αυτόν ένα περιοδικό σήμερα, οι δίαυλοι πλέον υπάρχουν αλλού». Το ζήτημα όμως δεν είναι ότι χάθηκε μια κουλτούρα ή ότι μεταφέρθηκε στο ίντερνετ – το ζήτημα είναι πολύ πιο πρακτικό. Ο Τάσος Ζαφειριάδης θυμάται ότι τα χρόνια του 9 είχε ανθίσει η σκηνή για τον πολύ απλό λόγο ότι το περιοδικό πλήρωνε σταθερά τους δημιουργούς. «Ήταν πόλος έλξης και λόγος να γίνουν παραγωγές», μου λέει. Και είναι λογικό. Όταν έκλεισε το 9, αυτόν τον ρόλο ανέλαβε για πολλά χρόνια το SoComic, ένα σάιτ που λειτουργούσε με τη χορηγία της ΙΟΝ. «Ήταν βέβαια συγκεκριμένο το είδος που φιλοξενούσε, τα στριπ, όμως πολλές εκδόσεις βγήκαν μέσα από εκεί». Η Αλέξια Οθωναίου με τα χαρακτηριστικά της σχέδια. Κάποια από αυτά, μαζί με άλλα αντικείμενα, θα τα βρείτε στο Curious Attic Shop στην πλατφόρμα Etsy. Εδώ και χρόνια τα ελληνικά κόμικς περνούν μέσα από το διαδίκτυο και πολλοί δημιουργοί έχουν γίνει γνωστοί μέσα από την ιντερνετική τους παρουσία. Είναι αυτό ο σωστός δρόμος; Εξαργυρώνεται ο κόπος ενός δημιουργού με κάποια like στα κοινωνικά δίκτυα; «Δεν είναι έτσι», μου λέει η Αλέξια Οθωναίου, «τις Ιστορίες που κρύβονται σε προφανή μέρη μπορούσε ο καθένας να τις διαβάσει ολόκληρες εντελώς δωρεάν στο SoComic, παρ’ όλα αυτά και τα δύο βιβλία μου έχουν πλέον εξαντληθεί. Ο κόσμος εξοικειώνεται μέσα από το ίντερνετ και αν κάτι του αρέσει μετά θέλει να το αγοράσει». Η Αλέξια έχει ένα πολύ ιδιαίτερο σχεδιαστικό ύφος, ποικίλες επιρροές και πολλές ιδέες. Πρόσφατα εικονογράφησε τον δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου Απροστάτευτος, ένα «cd-κόμικ» όπως το χαρακτηρίζει, και ένα νουάρ-πολιτικό αθηναϊκό graphic novel με τίτλο Η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα (εκδ. Jemma Press). Είναι ο κόσμος των κόμικς ανδροκρατούμενος; τη ρωτάω. «Πολύ λιγότερο από παλιά», μου λέει, «έχει πλέον εξισορροπηθεί». Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση δημιουργού που βρήκε τη θέση του στη σκηνή μέσα από το διαδίκτυο είναι αυτή του Αντώνη Βαβαγιάννη – τα Κουραφέλκυθρα είναι πιθανόν ό,τι πιο αστείο μπορεί να διαβάσει σήμερα κανείς στο ελληνικό ίντερνετ και το κοινό του είναι, δεδομένης της δυναμικής της χώρας μας, τεράστιο. «Για πολλά χρόνια, πριν από τα σόσιαλ μίντια, απευθυνόμουν σε λίγο κόσμο. Πρέπει να χτίσεις μια σχέση και αυτό θέλει πολλή δουλειά. Το ίντερνετ έχει έναν χαρακτήρα εφήμερο. Επίσης, ένα πιο μεγάλο κόμικ δεν βρίσκει χώρο στο ίντερνετ, τα δικά μου τα διαβάζεις σε μια σελίδα. Ήθελα όμως να χτίσω κάτι πιο μεγάλο, να φτιάξω χαρακτήρες που επαναλαμβάνονται, να έχω μια παρουσία που να ξεπερνάει τα πέντε δευτερόλεπτα, να μπει λίγο παραπάνω στις ζωές των ανθρώπων που εκτιμούν το χιούμορ μου». Τα Κουραφέλκυθρα κυκλοφορούν σε μια σειρά από την Jemma Press. «Το ίντερνετ φέρνει τον κόσμο, αλλά πάντα το έντυπο που είναι όλα μαζεμένα είναι πιο ωραίο». Ο Αντώνης Βαβαγιάννης στον χώρο όπου δημιουργεί. Σχολιάζει τη σημασία του ίντερνετ, αλλά και τη γοητεία του εντύπου. Η «ΤΡΕΛΑ» ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ Κάθε χρόνο στην Ελλάδα κυκλοφορούν 60-70 τίτλοι, μου λέει ο Γιώργος Ζαρρής, και θεωρεί ότι υπάρχει ικανός αριθμός καλών δημιουργών. «Κάποιοι έχουν μεγάλες δυνατότητες», συνεχίζει, «αλλά τους κρατάει πίσω το περιβάλλον». Επισημαίνει ότι στις βραβεύσεις βιβλίων που γίνονται στη χώρα μας, επίσημες και ανεπίσημες, το κόμικ ως είδος αγνοείται. «Η σκηνή παραμένει απομονωμένη» καταλήγει, και μου περιγράφει την προοπτική της αναβάθμισης της υπάρχουσας Ακαδημίας σε έναν φορέα πιο δραστήριο. Υπάρχουν και αυτοί που βρήκαν διέξοδο στο εξωτερικό, μεγάλα ονόματα της ελληνικής σκηνής όπως ο Βασίλης Λώλος, ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής μεταξύ άλλων. Ο Kanellos Cob εργάστηκε και αυτός στο εξωτερικό μετά τις σπουδές του στη Γαλλία, μια χώρα όπου το κόμικ όπως λέει «βρίσκεται παντού». Πιστεύει ότι αυτό που χρειάζεται για να εξοικειωθούμε με αυτή την κουλτούρα στην Ελλάδα είναι να παρεισφρήσει το κόμικ σε άλλα μέσα. «Να μπει στην εκπαίδευση για παράδειγμα, να διδαχτεί η νέα γενιά ιστορία ή μαθηματικά μέσα από ένα στριπ». Ο Τάσος Ζαφειριάδης με κάποια από τα βιβλία του στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί το κόμικ να κερδίσει περισσότερους οπαδούς; «Θεωρητικά ναι, μπορεί, αλλά δεν περιμένω καμία έκρηξη», μου λέει ο Τάσος Ζαφειριάδης. «Θα μπορούσαν απλώς να είναι λίγο πιο θαρραλέοι οι εκδότες, πάντως υπάρχουν βιβλία που άξιζαν καλύτερης τύχης και παράπεσαν επειδή δεν είχαν τη διανομή που τους αναλογούσε, ούτε την κάλυψη από τον Τύπο. Το ένα φέρνει το άλλο: αν το κόμικ αποκτήσει ως είδος μεγαλύτερη διείσδυση, τότε θα είναι πιο ασφαλές για τον δημιουργό να συνεχίσει να το κάνει, αλλά και να βρει εκδότη. Έπειτα από τόσα χρόνια στον χώρο, νιώθω ακόμη μερικές φορές ότι σε κάθε βιβλίο πρέπει να περάσω οντισιόν». Βεβαίως η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα. Η ελληνική σκηνή κάνει σταθερά βήματα εδώ και χρόνια αλλά έχει να κάνει μερικά ακόμα. «Επιμονή και όρεξη χρειάζεται από την πλευρά των δημιουργών και εμπιστοσύνη από τους εκδότες που πρέπει να επενδύσουν», μου λέει ο Θανάσης Πέτρου. «Ο κόπος πρέπει κάπως να αμειφθεί, δεν μπορεί να βασιστεί μια σκηνή απλώς στην τρέλα των δημιουργών». Πιθανόν πάντως καμία άλλη καλλιτεχνική κοινότητα δεν είναι τόσο παθιασμένη και τόσο ενωμένη όσο αυτή. Στις συζητήσεις από τις οποίες προέκυψαν τα παραπάνω, όλοι διαφήμισαν τις δουλειές συναδέλφων τους και τις εκδόσεις άλλων οίκων, με τη σκέψη τους να λειτουργεί κυρίως στο πρώτο πληθυντικό. «Η αγορά του κόμικ δεν είναι μεγάλη», λέει ο Kanellos Cob, «αυτό που θέλουμε όλοι είναι ο χώρος να συνεχίσει να ανεβαίνει». Και το σχετικό link...
  7. Ένα noir κόμικ της Αλέξιας Οθωναίου, βασισμένο σε ένα διήγημα τινός ονόματι Ratchet. Το κόμικ δημοσιεύτηκε από το Νοέμβρη του 2019 σε συνέχειες στο ίντερνετ μέσω του socomic.gr. Μπορείτε λοιπόν να το διαβάσετε online για να δείτε εάν σας ενδιαφέρει από εδώ. Το σχέδιο είναι στα τυπικά πλέον χνάρια της δημιουργού. Αντιγράφω την περιγραφή του από το socomic "Ο μεγαλοδικηγόρος Μαρίνος Ταχτσίδης βρίσκεται στριμωγμένος μέσα στο ψυγείο του διαμερίσματος του νεκρός, με ένα τραπουλόχαρτο στο στόμα. 10 κούπα. Ο Σταύρος Καλιάτης, υποψήφιος καθηγητής στην Καλών Τεχνών, δολοφονείται μια βδομάδα αργότερα. Η καρδιά του λείπει. Στη θέση της, ο βαλές σπαθί. Ακολουθεί η ντάμα καρό. Ξημερώνει Δεκέμβρης του 2008. Η Αθήνα παίρνει φωτιά, και η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα δεν παίρνει τη δημοσιότητα που ίσως επιθυμούσε. Οι φόνοι σταματούν λες και είχε αλλάξει ξαφνικά γνώμη. Αλλά όχι. Ποτέ δεν είχε ξεστομίσει «πάσο». Απλά, εδώ και δεκαοχτώ μήνες, κοίταζε τα χαρτιά της και έπαιζε με τις μάρκες της πριν συνεχίσει να τα χώνει."
  8. Ανθολογία με έργα 14 δημιουργών για την κατοχή. Τα ολιγοσέλιδα κόμικ είχαν δημιουργηθεί για την ομώνυμη έκθεση που έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 2016 στο πολιτιστικό κέντρο Μελίνα Μερκούρη. Στην ανάρτηση για την εκδήλωση μπορείτε να δείτε τις διαφορετικές τεχνοτροπίες των δημιουργών καθότι το σκανάρισμα σελίδας από το κόμικ είναι δύσκολο. Απ'ότι βλέπω ο μόνος που λείπει από την ανθολογία είναι ο Γεώργιος Τραγάκης. Περιεχόμενα: σ.5 Πρόλογος, Γιάννης Κοκουλάς σ.7 Εισαγωγή, Μενέλαος Χαραλαμπίδης σ.12 Μαύρες Ελιές, Τόμεκ Γιοβάνης σ.17 Ο Τερματοφύλακας μιλάει για τον Μεγάλο Αγώνα, Γιώργος Γούσης σ.22 Σκιές στο Μνημείο, Σπύρος Δερβενιώτης σ.27 Το Φιλί, Πέτρος Ζερβός σ.32 Το Πείραμα, Δημήτρης Καμένος σ.37 Πουθενά, Λέανδρος σ.42 Das Roastbeef, Τάσος Μαραγκός σ.47 Το Ρεβίθι, Θοδωρής Μπαργιώτας σ.52 Η Μπερέτα, Αλέξια Οθωναίου σ.57 Η Καπαρτίνα, Αλέκος Παπαδάτος σ.62 Ξεροκόμματο, Θανάσης Πέτρου σ.67 Σουλτς και Σαχτ, Soloup σ.72 Μέλπω, Γιώργος Φαραζής σ.77 Μαθημένοι, Πέτρος Χριστούλιας Πριν από κάθε ιστορία προηγείται μια σελίδα με φωτογραφία του δημιουργού και ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα. Το κόμικ πρωτοκυκλοφόρησε 30/8 στο 48ο φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο. Διαφορετικές τεχνοτροπίες, διαφορετικές εμπνεύσεις, διαφορετικές αφηγήσεις. Αλλού είναι καθαρή μυθοπλασία, αλλού είναι ιστορίες της προφορικής παράδοσης, αλλού μεταφορές λογοτεχνικού έργου, αλλού απόδοση ιστορικών γεγονότων. Άνισο, όπως ίσως κάθε ανθολογία, αλλά ενδιαφέρον. Κάποιες ιστορίες μου μίλησαν πολύ. Σχετικά άρθρα 14 δημιουργοί για την απελευθέρωση της Αθήνας [Ιατρού Γιάννης, efsyn.gr, 31/08/2019] Η κατοχική Αθήνα με την πένα των σκιτσογράφων [Τζουμερκιώτη Κατερίνα, Έθνος, 10/10/2016] Ένα γλυκό ξημέρωμα [Αντωνόπουλος Γιάννης, edromos.gr, 11/10/2016]
  9. Με φόντο τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την Αθήνα να βράζει, ένας αστυνομικός ερευνά μια σειρά από στυγερά εγκλήματα. Μια γυναίκα και μια τράπουλα κρύβουν τις απαντήσεις. Το πρώτο θύμα ήταν ένας μεγαλοδικηγόρος. Βρέθηκε νεκρός με το 10 κούπα στο στόμα του. Λίγο αργότερα δολοφονείται ένας υποψήφιος καθηγητής στην Καλών Τεχνών με έναν βαλέ σπαθί στη θέση της ξεριζωμένης καρδιάς του. Ακολουθούν κι άλλα πτώματα με την ντάμα καρό και τον ρήγα μπαστούνι να τα συνοδεύουν. Ο άσος όμως αργεί να φανεί. Και ο Χάρης, ένας εσωστρεφής και λιγομίλητος αστυνομικός που ερευνά ανθρωποκτονίες, πασχίζει να προβλέψει το επόμενο θύμα. «Η Γυναίκα με τα Τραπουλόχαρτα» (εκδόσεις Jemma Press) της Αλέξιας Οθωναίου, βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Ratchet, αποτελεί μια σύντομη αλλά γεμάτη αγωνία και συναίσθημα ιστορία για έναν παθιασμένο και βουτηγμένο στα μυστικά και στο αίμα έρωτα. Οκτώ χρόνια μετά την «Τσακισμένη Αυγή», η Οθωναίου, που κάθε Σάββατο περιγράφει απολαυστικά, χιουμοριστικά και σαρκαστικά στιγμιότυπα από συνεδρίες στον καναπέ του ψυχολόγου στην τελευταία σελίδα του Καρέ Καρέ, επιστρέφει σε μια μεγάλη αφήγηση που εξελίσσεται στους αφιλόξενους δρόμους της βροχερής και σκοτεινής σύγχρονης Αθήνας. Ή μήπως η βροχή και το σκοτάδι βρίσκονται μόνο στο μυαλό του πρωταγωνιστή; Που νιώθει εγκλωβισμένος και παραδομένος στο κυνήγι ενός «φαντάσματος»; Θαρρείς μαζοχιστικά, συνεχίζει να αναζητά την αλήθεια έστω κι αν αυτή μπορεί να είναι οδυνηρή. Κοιμάται και ξυπνά σε έναν εφιάλτη απ’ τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει, με έναν πονοκέφαλο «βαρύ και πορτοκαλί», σε μια πνιγηρή και υγρή ατμόσφαιρα, πάντα ένα βήμα πίσω από τις κινήσεις της αινιγματικής «Γυναίκας με τα Τραπουλόχαρτα» που πότε λέγεται Ηλέκτρα, πότε Τζούλι, πότε Κατερίνα, στον απόηχο της εξέγερσης για τον Αλέξη. Τα σχέδια της Οθωναίου συμβαδίζουν απόλυτα με το κλειστοφοβικό κλίμα προσμονής από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. Συχνά εξπρεσιονιστικά, βουτηγμένα σε βαριές μαύρες σκιές και διάσπαρτα από χρωματικούς «λεκέδες» και φαινομενικά παράταιρες πιτσιλιές, αντανακλούν ψυχικές διαθέσεις και ασταθείς ισορροπίες. Χρησιμοποιώντας δεξιοτεχνικά τα βασικά συστατικά της συνταγής των νουάρ αφηγήσεων και τοποθετώντας τα πρόσωπά της σε μια διαρκή νύχτα που ακόμα κι όταν τελειώνει, το σκοτάδι παραμένει, η Οθωναίου παρουσιάζει τον «τέλειο» έρωτα για να τον απομυθοποιήσει. Οι υποσχέσεις, τα όνειρα, τα μεγάλα λόγια («Τίποτα δεν μπορεί να με πάρει μακριά σου. Τίποτα. Το κατάλαβες;») αποσυντίθενται και χάνουν το νόημά τους κάτω από το βάρος διαταραγμένων ψυχισμών, σε μια σχέση που και τα δύο μέλη έχουν ασυνείδητα αποδεχτεί το ατελέσφορο και το λανθασμένο επικαλούμενα ψευδώς το «όνομα του πατρός». Σ’ αυτό το ψυχολογικό αδιέξοδο, η «Γυναίκα με τα Τραπουλόχαρτα» συνεχίζει να ποντάρει μέχρι να πάρει κάποιος την απόφαση να πει «πάσο» ή να σταματήσει την παρτίδα. Και το σχετικό link...
  10. nquees

    DRACULA

    Από το οπισθόφυλλο "Τον Δράκουλα τον γνωρίζετε όλοι. Αυτό που πιθανόν να μην γνωρίζετε, είναι πως ο σκοτεινός άρχοντας των απέθαντων έχει επισκεφθεί την χώρα μας και μάλιστα έχει εγκατασταθεί εδώ. Στο Dracula M.G.D.(My Greek Drama) η Αλεξία Οθωναίου και η Δήμητρα Αδαμοπούλου περιγράφουν τις περιπέτειες του Δράκουλα στην χώρα μας καθώς ο πρίγκηπας των βρυκολάκων έχει να αντιμετωπίσει τον πιο θανάσιμο εχθρό...την Ελληνική πραγματικότητα! Η συλλογή που κρατάτε στα χέρια σας περιέχει μια επιλογή από τα καθημερινά στριπ που δημοσιεύτηκαν διαδικτυακά στο socomic.gr καθώς και καινούργιο αδημοσίευτο υλικό που δημιουργήθηκε αποκλειστικά γι'αυτή την έκδοση." Μια σχεδόν ολόκληρη σελίδα για μια γεύση από το χιούμορ και την εικονογράφηση του εν λόγω άλμπουμ Ευχαριστούμε για τα υπόλοιπα εξώφυλλα τους Indian & totally_wired.
  11. Στην εποχή τής «κανονικότητας», τα webcomics ήταν για την Αλέξια Οθωναίου μέρος της δουλειάς της. Το Διαδίκτυο εξαπλωνόταν κάνοντας τις εκδόσεις να φαίνονται ακριβότερες και εκείνη, υπεύθυνη για «χάρτινα» άλμπουμ όπως «Τσακισμένη Αυγή» (εκδ. Jemma Press), έβλεπε τα online στριπάκια της ως συμπλήρωμα της δημιουργικότητας και του εισοδήματός της. Κάποια από αυτά, όπως οι «Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη» ξεκίνησαν να αναρτώνται στην πλατφόρμα socomic.gr με τόση επιτυχία, που έφτασαν και στο τυπογραφείο. Σήμερα, οι συνεργασίες της δεν έχουν μειωθεί. Ειδικά οι ψηφιακές όμως, έχουν αποκτήσει μία ακόμα διάσταση: «Ο κόσμος μένει στο σπίτι, έχοντας ανάγκη και για επικοινωνία, για τέχνη», λέει. «Τα διαδικτυακά κόμικς, με τον αφηγηματικό τους χαρακτήρα, λειτουργούν και ως μια παρηγοριά». Ένα σχέδιο της Αλέξιας Οθωναίου για τον κορωνοϊό, όπως αναρτήθηκε στο socomic.gr Η ιστορία τους ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Η σειρά «Witches and Stiches» του Αμερικανού Ερικ Μιλίκιν ήταν ίσως η πρώτη που δημοσιεύθηκε ψηφιακά. Με την έλευση του world wide web αρκετοί άρχισαν να σχεδιάζουν κόμικς αποκλειστικά για τις οθόνες των υπολογιστών, ενώ οι μεγάλοι παίκτες, όπως η Marvel και η DC ενίσχυσαν το ψηφιακό κομμάτι τους από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Στην Ελλάδα η πλατφόρμα socomic.gr διαθέτει ένα αρχείο με στριπάκια που φτάνει ως τον Σεπτέμβριο του 2011. Εδώ μπορεί κανείς να βρει την αφρόκρεμα της ελληνικής σκηνής: ο Μιχάλης Διαλυνάς, ο Ηλίας Κυριαζής, ο Pan Pan, ο Tas Mar, η Δήμητρα Αδαμοπούλου και άλλοι που αδικούμε, έχουν ανεβασμένα αρκετά έργα τους – αρκετά για να διαβαστούν σε δύο πανδημίες. Ένας από αυτούς είναι και ο Αντώνης Βαβαγιάννης, υπεύθυνος για τα περίφημα «Κουραφέλκυθρα»: είναι η δική του σειρά που ξεκίνησε από το socomic.gr, εκδόθηκε σε χαρτί από την Jemma και πλέον δημοσιεύεται από το luben.tv. «Ένας κομίστας είναι συνηθισμένος να δουλεύει από το σπίτι», λέει ο Αντώνης Βαβαγιάννης. «Ίσως τώρα είναι ευκαιρία να σχεδιάσεις περισσότερο, ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορείς, σαν δημιουργός, να ζεις σε ένα συννεφάκι. Υπάρχει λοιπόν μια μικρή αλλαγή στη θεματολογία. Ανέβασα ένα στριπάκι που δεν εντάσσεται στα “Κουραφέλκυθρα”, αλλά δεν μπορούσα να μη σχολιάσω όσα συμβαίνουν. Όσοι έχουμε ως μέρος της δουλειάς μας το χιούμορ, το χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και τα σχόλια του κόσμου που σε ευχαριστεί γιατί του φτιάχνεις τη διάθεση». Έκτακτο επεισόδιο από τα «Κουραφέλκυθρα» του Αντώνη Βαβαγιάννη, που δημοσιεύθηκε στο luben.tv Ο Σταύρος Κιουτσούκης, γνωστός για τα «Yellow Boy» και «Ο δεξιοτέχνης» (Ένατη Διάσταση), προτιμάει να αναρτά τα «ορφανά» σκίτσα του στα προσωπικά του κοινωνικά δίκτυα. Η θεματολογία του δεν έχει αλλάξει τόσο, όσο έχει βρει ένα «όχημα» στη συνθήκη της απομόνωσης, την οποία προσπαθεί να αντιμετωπίζει με αισιοδοξία. «Ναι, έχω παρατηρήσει μια μικρή αύξηση της επισκεψιμότητας», λέει, «ενώ αρκετοί αναγνώστες σε απομόνωση εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους. Οι δημιουργοί βέβαια περιμέναμε την άνοιξη και τα δύο μεγάλα φεστιβάλ του χώρου που αναβλήθηκαν». Το ένα ήταν το Comic Con της Θεσσαλονίκης και το άλλο το Comicdom της Αθήνας. Το δεύτερο ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 4-6 Σεπτεμβρίου. Η ομάδα του, σύμφωνα με τη Λήδα Τσενέ, προσπαθεί να διατηρήσει ενεργό το ενδιαφέρον του κοινού, με πρωτοβουλίες όπως το Digital Artists Alley που καλεί τους δημιουργούς να προβάλουν ηλεκτρονικά τη δουλειά τους, την ενημέρωση για τη δυνατότητα ηλεκτρονικών παραγγελιών που προσφέρουν τα καταστήματα κόμικς ή τις δραστηριότητες για παιδιά μέσω της Athens Comics Library. Ένα καρέ για την ανάγνωση κόμικς σε περίοδο απομόνωσης, από τα social media του Σταύρου Κιουτσούκη «Η ανθρωπογεωγραφία του κοινού των κόμικς αλλάζει», παρατηρεί η Λήδα Τσενέ, «με τον κόσμο που είναι εξοικειωμένος με την ψηφιακή ανάγνωση να αυξάνεται». Η Αλέξια Οθωναίου προσθέτει μια άλλη πτυχή: «Είναι όπως και με την τηλεργασία», λέει. «Σημασία έχει και η κοινότητα, το δίκτυο των ανθρώπων. Όταν ο κόσμος μένει σπίτι μόνος παρακολουθώντας τέχνη, εντείνεται και μια εξατομίκευση που δεν είναι ωφέλιμη. Αγαπώ τα webcomics, αλλά ας μη μείνουμε μόνο σε αυτό». Και το σχετικό link...
  12. Ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου στο «Σύνδρομο», σε συνεργασία με 5 έμπειρους σχεδιαστές, εξετάζει το αν οι διαφορετικές και ξεχωριστές ικανότητες μιας ομάδας ανθρώπων που πάσχουν από σπάνια σύνδρομα αποτελούν τις αιτίες για τις προσωπικές τους τραγωδίες ή τα εφαλτήρια για τις ηρωικές τους πράξεις. «Δείξτε μου έναν ήρωα και θα σας γράψω μια τραγωδία». Με αυτή τη φράση του Francis Scott Fitzgerald που επανέλαβε ο John Byrne στους Fantastic Four ξεκινά ο Αβραάμ Κάουα τον κατατοπιστικό και επεξηγηματικό πρόλογό του στο «Σύνδρομο» του Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου (εκδόσεις: Comicdom Press, συνοδεύεται από ένα pin-up gallery με έργα 17 Ελλήνων δημιουργών κόμικς και εικονογράφων). Μια φράση που ταιριάζει απόλυτα στους πρωταγωνιστές της σειράς, μια ομάδα ετερόκλιτων ανθρώπων που ο καθένας τους αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τα ιδιαίτερα χαρίσματά του για να βοηθήσει άλλους ανθρώπους, την ίδια στιγμή που τα χαρίσματα αυτά ως συνέπειες μιας σπάνιας πάθησης τους καθιστούν τραγικούς ήρωες, καταραμένους, απόβλητους, δυστυχισμένους, στόχους μιας κοινωνίας που δεν ανέχεται τη διαφορετικότητα, επιζητεί θύματα και όχι ήρωες. «Το «Σύνδρομο» μοιάζει πιο πολύ με τον «Άφθαρτο», την ταινία του M. Night Shyamalan, γιατί σαν αυτή είναι μια ιστορία που μιλάει για ήρωες κι όχι μια ηρωική ιστορία. Κι αν προσεγγίζει τα μοτίβα των κόμικς με υπερήρωες, το κάνει εξίσου πλάγια με τον Άφθαρτο, πιο πολύ με τη λογική του δράματος, της τραγωδίας, κι όχι της δράσης και της περιπέτειας, και μόνο όταν η ιστορία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί καταλαβαίνεις τις εκλεκτικές της συγγένειες. Οι ήρωές του είναι πιο κοντά στο «Doom Patrol» από ό,τι στο «X-Men» (πρωταγωνιστές δυσλειτουργικοί και πάσχοντες, όχι υπεράνθρωποι μεταλλαγμένοι), η ατμόσφαιρά του πιο κοντά στο «Oldboy» και στις σειρές της Vertigo και το όποιο φανταστικό στοιχείο υποστηρίζεται από χαρακτήρες που θα μπορούσες να τους ξέρεις με το μικρό τους όνομα» συμπληρώνει ο Αβραάμ Κάουα. Και αυτό αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του Συνδρόμου καθώς είναι μεγάλη η ικανότητα του Κατιρτζιγιανόγλου, δημοσιογράφου και σεναριογράφου («Αστικό Κενό», «Μαύρο Φως», «Η Κερένια Κούκλα» κ.α.), με μεγάλη θητεία στα ελληνικά κόμικς και εκ των ιδρυτών του Comicdom, να χτίζει τους χαρακτήρες του χωρίς βιασύνη, ευκολίες, υπερβολές και ακροβασίες. Ο πρώτος από τους χαρακτήρες αυτούς (εικονογράφηση: Χρήστος Μαρτίνης) είναι ο Άρης, που πάσχει από το «σύνδρομο Άντον», μια σπάνια μορφή τύφλωσης που ονομάζεται και φλοιώδης τύφλωση. Όπως οι περισσότεροι πάσχοντες από την ιδιαίτερη αυτή πάθηση, «αναγνωρίζει» τα πράγματα με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλός του και συχνά έχει την ικανότητα να «βλέπει» ακόμη περισσότερα. Από το «σύνδρομο Stendahl» πάσχει η ζωγράφος Νικόλ (εικονογράφηση: Γιάννης Ρουμπούλιας), μια ψυχοσωματική ασθένεια που προκαλεί συμπτώματα ζαλάδας, πανικού, παράνοιας και παραισθήσεων στη θέαση συγκεκριμένων έργων τέχνης ή ιστορικών μνημείων. Η Έλλη (εικονογράφηση: Γαβριήλ Τομπαλίδης) πάσχει από το «σύνδρομο Cotard», μια ψυχιατρική διαταραχή που μπορεί να οδηγήσει στην απατηλή αίσθηση ότι ο πάσχων είναι νεκρός ή δεν υπάρχει, έχει σαπίσει, λείπουν τα όργανά του κ.λ.π. Τέλος, από το «σύνδρομο XYY», μια σπάνια χρωμοσωμική ανωμαλία που μπορεί να οδηγήσει σε σκελετικές δυσμορφίες, μεγαλακρία, επιθετικές συμπεριφορές κ.α., πάσχει ο Σταύρος (εικονογράφηση: Αλέξια Οθωναίου). Οι τέσσερίς τους θα συναντηθούν και με γνώμονα την ανεξήγητη τάση τους να εκμεταλλευτούν την ιδιαιτερότητά τους προς όφελος των ανθρώπων θα δημιουργήσουν μια άτυπη ομάδα «ηρώων» που αναλαμβάνει δράση, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς επικές μουσικές (αν και κάθε κεφάλαιο συνοδεύεται από μουσικές προτάσεις του συγγραφέα του), χωρίς μεγάλα λόγια. Από τη δράση αυτή θα αναδειχθεί ακόμη πιο έντονα και η τραγικότητα των «ηρωικών» αυτών προσώπων που είναι αναγκασμένα να κινούνται μυστικά, στις σκιές, μακριά από την κοινή θέα και τους ανθρώπους που τους θεωρούν τέρατα. Στο κεφάλαιο «Η Αρχή Είναι το Τέλος», σε εικονογράφηση Χρήστου Μαρτίνη, τα μέλη της ομάδας θα έρθουν ακόμα πιο κοντά αντιμετωπίζοντας την οργανωμένη επίθεση των εκπροσώπων μιας υποτιθέμενης επιστημονικής ορθότητας που τοποθετεί την έρευνα και το χρήμα πάνω από τους ανθρώπους, ενώ ο ανοιχτός επίλογος (εικονογράφηση: Λευτέρης Μαυρογιάννης) αφήνει περιθώρια για τη συνέχιση του «Συνδρόμου», όπως άλλωστε επισημαίνει ο Ηλίας Κατιρτζιγιανόγλου, στο επιμύθιό του: «Όλες οι ιστορίες που έχω γράψει μέχρι σήμερα έχουν κλείσει τον κύκλο τους μέσα στο μυαλό μου. Εκτός από το Σύνδρομο. Με αυτό, πάντοτε το τέλος θα είναι η αρχή». Και το σχετικό link...
  13. Δημιουργεί εικόνες σε ό,τι δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί διαφορετικά. Σαρκαστικό, αστείο, αιχμηρό, νοσταλγικό και συγκινητικό, ένα κόμικς, είτε strip είτε βιβλίο, μονοπωλεί εκείνες τις ώρες μας στο μετρό, στην παραλία, στην ουρά της τράπεζας. Μια μικρή πολυτέλεια, η έξοδος κινδύνου από την πραγματικότητα. Και οι δημιουργοί του, μικροί θεοί στο σενάριο της ζωής μας. Με αφορμή τη συλλογική έκθεση κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία», το «New Page» μπήκε στον πολύχρωμο κόσμο τριών ταλαντούχων δημιουργών κόμικς που ζουν και εργάζονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, και συναντήθηκε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της. Στην έκθεση, που επέστρεψε πριν από λίγες μέρες για την όγδοη διοργάνωσή της στην Γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και θα διαρκέσει μέχρι και τις 30 Σεπτεμβρίου, παρουσιάζονται αδημοσίευτα έργα 76 Ελλήνων δημιουργών, σε μια διοργάνωση της Comicdom Press και της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, σε συνεργασία με το Hellenic American Education Center (HAEC). ΤΟΜΕΚ ΓΙΟΒΑΝΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.tomek.gr «Για να μου έρθει η έμπνευση “αναγκάζομαι” να βάζω το μυαλό μου να σκέφτεται συνέχεια διάφορα παράξενα πράγματα και να παρατηρώ τον κόσμο και τις καταστάσεις γύρω μου. Μετά ξεσκαρτάρω τα καλύτερα για να δω αν μπορεί να βγει κάτι καλό από αυτά. Κάθε στάδιο της δημιουργίας έχει τις ιδιαιτερότητές του. Καθημερινά ο εγκέφαλός μου δέχεται έναν τεράστιο όγκο σκέψεων (πρώιμες ιδέες), τις οποίες πρέπει να διαχειρίζομαι και να βάζω στην άκρη τις πιο ενδιαφέρουσες. Το αρχικό στάδιο του στησίματος αυτών των ιδεών μπορώ να το κάνω οπουδήποτε, ακόμα και στην παραλία. Στο τελικό στάδιο της εκτέλεσης (μελάνια, χρώμα, lettering) θέλω το γραφείο μου και ηρεμία για να συγκεντρωθώ στις λεπτομέρειες. Άντε, ίσως λίγο Beatles, garage punk και κλασική μουσική. Σχεδιάζω πάντα στο χέρι. Λατρεύω τα απλά: χαρτί, μολύβι, μαρκαδόρους και γόμα. Μ’ αρέσουν τα χειροπιαστά πράγματα, με τα σωστά τους και τα λάθη τους. Τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ ένα σχέδιο πάνω στο χαρτί. Μόνο το χρώμα -καμιά φορά και το lettering- το κάνω στον υπολογιστή, αλλά κι εκεί προσπαθώ να κρατήσω τα πράγματα σε απλά επίπεδα. Δεν υπάρχει ηλικία για τα κόμικς. Είναι σαν τα βιβλία: τα διαβάζεις από το νηπιαγωγείο μέχρι τα βαθιά γεράματα. Σχετικά με το φύλο, πιστεύω ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με παλιότερα. Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες-δημιουργοί κόμικς και προσωπικά, όταν πιάνω ένα στα χέρια μου, δεν με απασχολεί αν είναι φτιαγμένο από άντρα ή γυναίκα, αρκεί να μ’ αρέσει και να έχει κάτι να μου πει. Τα τελευταία 15 χρόνια η κοινότητα κόμικς στην Ελλάδα έχει μεταμορφωθεί πλέον σε κανονική σκηνή κόμικς. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και ταλαντούχοι δημιουργοί που παράγουν σε ετήσια βάση μεγάλο όγκο δουλειάς, από αυτοεκδόσεις και fanzines μέχρι σειρές κόμικς και graphic novels. Επόμενο είναι σε όλο αυτό τον χαμό κάποια να μ’ αρέσουν και κάποια όχι. Τα στοιχεία που κρατάω όμως είναι η μεγάλη δυναμική και το υψηλό επίπεδο της σκηνής στο σύνολό της. Και είμαι πολύ χαρούμενος που αποτελώ κομμάτι της. Δούλευα στο animation για 15 χρόνια πριν ασχοληθώ με την εικονογράφηση και τα κόμικς, και πρέπει να πω ότι είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα. Τα δύο πράγματα έχουν τελείως διαφορετική λογική και το αποτέλεσμα της μεταφοράς μπορεί να είναι καταστροφικό. Προς το παρόν, δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο με κανένα κόμικς που έχω κάνει. Ίσως αυτό που ετοιμάζω αυτή την εποχή. Δύο πολύ καλά παραδείγματα μεταφοράς κόμικς σε animation είναι το “Akira” και το “Persepolis”». Ο Τόμεκ Γιοβάνης φωτογραφήθηκε στο σπίτι-σχεδιαστήριό του, απολαμβάνοντας το αγαπημένο του «Κουλούρι» μεταφορικά και κυριολεκτικά… ΑΛΕΞΙΑ ΟΘΩΝΑΙΟΥ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς www.alexiaothonaiou.com «Αυτό που με κινεί είναι η ανάγκη μου να επικοινωνήσω και να συνδεθώ με τους άλλους ανθρώπους μέσω της δουλειάς μου. Έμπνευση μου δίνουν τα φαινόμενα της καθημερινότητας, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η τέχνη, η φιλοσοφία, ο τρόπος που δουλεύει η κοινωνία και γενικώς η ανθρώπινη κατάσταση. Ξεκινάω με το σενάριο, μετά κάνω storyboards και στο τέλος σχεδιάζω το κόμικς. Το χρονικό διάστημα που μου παίρνει για να σχεδιάσω μια σελίδα ποικίλλει και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η σχεδιαστική περιπλοκότητα της σελίδας, το μέγεθος, αν το κόμικς είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο κ.λ.π. Όταν το θέμα του έργου-comic strip δεν μου είναι αυτονόητο, ρωτάω τον εαυτό μου τι από αυτά που έχω μέσα στο κεφάλι μου σε εκείνη τη φάση είναι σημαντικό να επικοινωνήσω. Πάντα υπάρχουν σκέψεις και ιδέες μέσα μας και το να δώσουμε μορφή σ’ αυτές και να τις εκφράσουμε είναι κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας. Στις αφηγηματικές μορφές τέχνης οι ιδέες παίρνουν τη μορφή ιστορίας. Σπάνια ακούω μουσική όταν δουλεύω, γιατί δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ και με υποβάλλει σε συγκεκριμένη διάθεση. Όσον αφορά στον χώρο, συνήθως δουλεύω στο εργαστήριό μου, αλλά οποιοσδήποτε φωτεινός, ήσυχος χώρος με ένα μεγάλο τραπέζι και μια καρέκλα μου κάνει. Το χέρι ή ο υπολογιστής είναι απλώς εργαλεία που εξυπηρετούν στην υλοποίηση μιας ιδέας και στη δημιουργία ενός έργου. Όπως όλα τα εργαλεία, το καθένα έχει διαφορετικές δυνατότητες, οπότε επιλέγω το πιο κατάλληλο κάθε φορά. Το τι θα σε δυσκολέψει επίσης μπορεί να διαφέρει: η ιστορία, οι χαρακτήρες, τα σχέδια, όλα αυτά μαζί; Είναι σαν να ρωτάς ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην προετοιμασία ενός δείπνου. Να αποφασίσεις ποιο θα είναι το κεντρικό πιάτο, να βρεις τα χρήματα για τα υλικά, να τα αγοράσεις ή να το μαγειρέψεις; Τα κόμικς κάποτε διαβάζονταν και παράγονταν από άντρες. Αυτό το στερεότυπο έχει καταρρεύσει εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία. Παλιότερα επίσης τα περισσότερα ενήλικα κόμικς ήταν υπερηρωικά, με πρωταγωνιστές άντρες, οπότε αναπόφευκτα το κοινό ήταν τέτοιο. Αυτό δεν ισχύει πλέον, η θεματολογία ποικίλλει κατά πολύ – όσο και αυτή των κινηματογραφικών έργων: κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά, αστυνομικά, φαντασίας κ.ο.κ. Μόνο τα manga, των οποίων η παραγωγή ξεπερνάει τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά κόμικς κάθε χρόνο, αγοράζονται κυρίως από γυναίκες. Θαυμάζω, πάντως, πολλούς Έλληνες δημιουργούς, με κάποιους από αυτούς έχω συνεργαστεί και με κάποιους όχι, καθότι οι δουλειές μας είναι ασύμβατες. Το πρώτο μου άλμπουμ, “Bleeding hearts” (σε συνεργασία με τον Σπύρο Δερβενιώτη), είναι μια ανθολογία ιστοριών τρόμου, αισθητικής '80s splatter. Όπως καταλαβαίνεις, δεν θα ήταν το πιο κατάλληλο έργο για να μεταφερθεί σε animation. Το graphic novel μου “Τσακισμένη αυγή” λόγω θεματολογίας και αισθητικής δεν θα έλεγα ότι προσφέρεται ιδιαίτερα για animation και ήδη μεταφέρεται στον κινηματογράφο, που του ταιριάζει περισσότερο, με χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Ίσως το καταλληλότερο από τα άλμπουμ μου για να μεταφερθεί σε κινούμενο σχέδιο να ήταν η τριλογία “Dracula ΜGD (My Greek Drama)” (σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου), μια χιουμοριστική σειρά που πρωτοεκδόθηκε στο socomic.gr, με πρωταγωνιστή τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος αναγκάζεται να ζήσει στην Ελλάδα της κρίσης». Η Αλεξία Οθωναίου στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή, με φόντο το αστικό τοπίο. ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΙΟΥΤΣΙΟΥΚΗΣ Εικονογράφος – δημιουργός κόμικς Infο | facebook: Stavros Kioutsioukis «Αφορμή για να δημιουργήσω είναι κάποιο μουσικό συγκρότημα ή και συναίσθημα. Δουλεύω κυρίως στο σπίτι. Γράφω και σχεδιάζω χωρίς σενάριο, έχοντας μια γενική ιδέα στο μυαλό μου και έναν σκελετό της ιστορίας. Μπορεί να μου πάρει μόνο τρεις μήνες ή και έναν ολόκληρο χρόνο για να ολοκληρώσω ένα κόμικς. Το πιο δύσκολο στις μεγάλες ιστορίες είναι η κλιμάκωση ώστε να έχουν ενδιαφέρον. Δεν μου αρέσει επίσης το αποτέλεσμα όταν κάτι γίνεται σε υπολογιστή, τον επιλέγω μόνο για να χρωματίσω. Όλη η δουλειά γίνεται στο χέρι. Έχει γίνει ανατροπή τα τελευταία χρόνια στον χώρο των κόμικς και παρατηρώ ότι η γυναικεία δημιουργία “ανεβαίνει” και έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από την αντρική. Μου αρέσει η ευαισθησία των κοριτσιών. Όταν συνεργάζομαι με άλλον κόσμο για να συνδημιουργήσουμε κάτι, επιλέγω σε ποσοστό 99% γυναίκες. Θαυμάζω όμως και τον Γιώργο Τσούκη (Trashman), είναι ο μέντοράς μου (σ.σ.: γέλια). Αναφορικά με τη σκηνή στη Θεσσαλονίκη, όπου ζω και δουλεύω, είναι ενεργή, έχει δώσει δείγματα, αλλά αργεί να εμπορευματοποιηθεί τόσο γρήγορα όσο η Αθήνα. Εδώ δεν στοχεύουμε στις πωλήσεις, είμαστε λίγο πιο “ρομαντικοί”, κάτι που είναι και καλό και κακό». Ο Σταύρος Κιουτσιούκης επέλεξε να μας στείλει μια selfie με έμπνευση μια αυτοπροσωπογραφία του. ΓΑΒΡΙΗΛ ΤΟΜΠΑΛΙΔΗΣ Ζωγράφος – δημιουργός κόμικς «Έχω νοσταλγική διάθεση για τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων: τον Φάντομ, τον Σπάιντερμαν. Άλλωστε, δεν ζούμε ήδη όλοι μας μέσα σε κάποια κόμικς;» O υπεύθυνος για την καλλιτεχνική διεύθυνση της έκθεσης κόμικς και εικονογράφησης «Εν Αιθρία» δήλωσε στο «New Page»: «Έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την πρώτη “Εν Αιθρία”, που είχε φιλοξενηθεί στην Ένωση Πτυχιούχων της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών στην Πλάκα το 2003. Για όσους μας ακολουθούν από τότε είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει τεράστια βελτίωση σε τεχνικά θέματα, όπως η παρουσίαση στον χώρο, για παράδειγμα. Σίγουρα έπειτα από κάθε έκθεση, πέρα από τη μεγαλύτερη πείρα, γινόμαστε, πιστεύω, και καλύτεροι στο να δημιουργούμε την κατάλληλη ισορροπία ώστε τα έργα που παρουσιάζονται να αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν περισσότερα είδη και τεχνοτροπίες, ενώ παράλληλα είναι και αντιπροσωπευτικά της ελληνικής σκηνής. Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας έχουμε κόμικς φαντασίας, αυτοβιογραφικά, ερωτικά κ.λ.π. Υπάρχουν πλέον δεκάδες εκδόσεις τόσο από τους Έλληνες εκδότες όσο και από τις πάμπολλες αυτοεκδόσεις. Σ’ αυτό έχει βοηθήσει τα μέγιστα η τεχνολογική εξέλιξη, μια και πια ο καθένας μπορεί να τυπώσει ή να ανεβάσει τις δημιουργίες του στο διαδίκτυο. Στήριξη από το κοινό υπάρχει, αλλά για να πούμε ότι προχωράμε μπροστά θα πρέπει οι εκδόσεις να πολλαπλασιαστούν ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί σε βάθος χρόνου μια νέα γενιά σταθερότερων αναγνωστών με την ανάλογη κουλτούρα. Ο καθένας διαβάζει για διαφορετικούς λόγους. Βασικά, τα κόμικς είναι μια προσωρινή φυγή από την πραγματικότητα, αλλά δεν παύουν να αποτελούν και μια μορφή αυτόνομης τέχνης, συνεπώς έχουν κι έναν σημαντικό παιδαγωγικό χαρακτήρα, με την πλήρη έννοια του όρου. Εξαρτάται, βέβαια, σε μεγάλο βαθμό και από τον αναγνώστη, αν είναι πρόθυμος να ανακαλύψει τυχόν νοήματα και έννοιες ή απλώς θέλει να διαβάσει κάτι “για να περάσει η ώρα”». Ο Γαβριήλ Τομπαλίδης μας χάρισε μερικά καρέ του στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, την ώρα που έστηνε την έκθεση. Και το σχετικό link...
  14. Η αποκάλυψη της καθημερινότητας Συντάκτης:Γιάννης Κουκουλάς Στη ρουτίνα της καθημερινότητας, στις επαναλαμβανόμενες πράξεις, στα πιο ταπεινά αντικείμενα και στα πιο συνηθισμένα μέρη κρύβονται αναπάντεχες εκπλήξεις. Οχι τόσο ως προς τις συνέπειές τους στη ζωή μας αλλά κυρίως ως προς τη συνειδητοποίηση μιας πραγματικότητας που ήταν πάντα εκεί αλλά δεν τη βλέπαμε. Η Αλέξια Οθωναίου αφηγείται και σκιτσάρει τέτοιες «Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη» Πόσες φορές έχουμε φάει τον τόπο για να βρούμε τα γυαλιά μας την ώρα που τα φοράμε; Πού είχαν κρυφτεί τα κλειδιά μας όταν τα ψάχναμε και τώρα μας «χαμογελούν» σαρκαστικά από το πιο κεντρικό σημείο του σπιτιού; Τι κάνουμε όταν δεν μας βλέπει κανείς και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να το μοιραστούμε με τους άλλους; Σε ποιο παράλληλο Σύμπαν ζουν οι εξαφανισμένες μονές κάλτσες και πώς ετοιμάζουν τη Δευτέρα Παρουσία τους; Πόσο συχνά αισθανόμαστε ότι το Σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μας ή είμαστε πρωταγωνιστές σε μια σκηνοθετημένη από άλλους κωμωδία με εκατομμύρια θεατές; Ποια είναι τα ανομολόγητα εγκλήματά μας σχετικά με τα κοινόχρηστα και τα σκουπίδια; Και τι είναι τελικά το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο; Παρόμοια ερωτήματα επιχειρεί να θέσει και να απαντήσει η Αλέξια Οθωναίου στις «Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη» (εκδόσεις Jemma Press, πρώτη δημοσίευση στην πλατφόρμα socomic.gr). Και είναι μικρές ιστορίες, εμπνευσμένες από τα θαυμαστά και ανεξήγητα φαινόμενα της καθημερινότητας, με πρωταγωνιστές τα πιο απρόσμενα πρόσωπα και τα πιο αναπάντεχα αντικείμενα (τη διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, μια οδοντόπαστα, τα απαίσια σιρόπια για το κρύωμα, τα προβατάκια που μετράμε για να κοιμηθούμε, τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος γιόγκας κ.λπ.). Αυτές οι ιστορίες που φέρνουν στο νου τα εγκεφαλικά παιχνίδια των στριπ του Tom Gauld είναι συνήθως οδυνηρές και τραυματικές όταν τις ζεις εν θερμώ, σε καταβάλλουν, σε τσακίζουν. Οταν τις δεις από απόσταση, ωστόσο, είναι ξεκαρδιστικές. Αυτό ακριβώς επιτυγχάνει η Οθωναίου. Να μας παρουσιάσει με τρυφερότητα και χιούμορ, κάποιες φορές και με κυνισμό, τις μικρές απολαυστικές σκηνές της προσωπικής μας αβάσταχτης κοινοτοπίας με τρόπο που μας συμφιλιώνει μαζί της χωρίς να μας απαλλάσσει από τις ευθύνες. Γι’ αυτό και το νέο της βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο μέρος ενός οδηγού επιβίωσης, που δεν προσπαθεί να δώσει συμβουλές λάιφσταϊλ ούτε υπόσχεται να μας βγάλει από δύσκολες καταστάσεις. Απλώς να μας μιλήσει ανοιχτά για τον ελέφαντα που έχει εγκατασταθεί στο σαλόνι μας και υποκρινόμαστε πως δεν τον βλέπουμε ή πράγματι δεν τον βλέπουμε -άραγε ποιο από τα δυο είναι χειρότερο; Επιπλέον δίνει την ευκαιρία στη δημιουργό του να επιδοθεί σε ασκήσεις χιούμορ, κάτι που το επιτυγχάνει κάθε εβδομάδα, επίσης, από την τελευταία σελίδα αυτού του τετρασέλιδου μέσω των περιπετειών της «Μαντάμ Ξυδέα-Πομπιντού». Αποδεικνύοντας ότι είναι ικανή να ελίσσεται με μεγάλη επιτυχία ανάμεσα σε διαφορετικά είδη κόμικς, από τον τρόμο και την πολιτική φαντασία μέχρι την παρωδία και το θρίλερ. Και να πλάθει με την ίδια μαεστρία μεγάλες και μικρές ιστορίες για τα σπουδαία και τα σημαντικά, αλλά και για τα ευτελή και ταπεινά. Ακόμα και γι' αυτά που κρύβονται σε προφανή μέρη αλλά διαφεύγουν την προσοχή μας. Πηγή
  15. Άλλη μία σειρά από χιουμοριστικά στριπ που κυκλοφόρησαν στο Socomic,πήραν τον δρόμο για το τυπογραφείο,από την JEMMA...!Πρόκειται για την νέα δουλειά της Αλέξιας Οθωναίου, με τον (μεγάλο) τίτλο : "Ιστορίες που κρύβονταν σε προφανή μέρη",μία σειρά από μονοσέλιδες ιστορίες καθημερινότητας,που είχαμε την χαρά να αποκτήσουμε στο ComicDom 2017...! Η έκδοση είναι στενόμακρη,με ματ χαρτί που μοιάζει "βρώμικο" ( ) και προσωπικά το εξώφυλλο μου άρεσε αρκετά...!Είναι εντυπωσιακό...!Την σελιδοποίηση την επιμελήθηκε η Ελευθερία Σκλάβου...!Στην τελευταία σελίδα υπάρχει κι ένα σύντομο βιογραφικό της δημιουργού...! Αντιγραφή από το οπισθόφυλλο...! Αφιέρωμα στην Αλέξια Οθωναίου
  16. Μιλήσαμε με Κάποιους Από τους Καλύτερους Κομιξάδες της Ελλάδας Το ελληνικό κόμικ είναι πιο δυνατό από ποτέ. Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός Θυμάμαι πως, όταν ήμουν μικρός, είχα περάσει μια αρκετά μεγάλη περίοδο που ήθελα να γίνω κομιξάς. Όπως πολλά πιτσιρίκια, έτσι κι εγώ, είχα πωρωθεί με το αγαπημένο μου κόμικ, τον Garfield, και είχα αρχίσει να φτιάχνω τους δικούς μου χαρακτήρες. Βέβαια, υπήρχε ένα πρόβλημα και αυτό δεν ήταν άλλο από το γεγονός πως, ακόμη και σήμερα, δεν είμαι ικανός να ζωγραφίσω ούτε ένα σπιτάκι. Τα βιβλία που είχα παραγγείλει από κάτι διαφημίσεις τύπου telemarketing δεν βοήθησαν την κατάσταση και έτσι η καριέρα μου τελείωσε πριν καν αρχίσει. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη μου επιτυχία, τον Κόμη Φράγκουλα, τον οποίο είχα τη φαϊνή ιδέα να ζωγραφίσω με ανεξίτηλο μαρκαδόρο σε μία από τις ντουλάπες του δωματίου μου -το αποτελέσμα ήταν τραγικό- φρικάροντας τη μάνα μου. Μεγάλο ρόλο στην αγάπη μου για τα κόμικς έπαιξε και το περιοδικό «9» που είχε ξεκινήσει να κυκλοφορεί εκείνη την εποχή. Μέσα από τις σελίδες του παρέλασαν και αναδείχτηκαν πολλά γνωστά ονόματα του χώρου και δικαίως αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού κόμικ. Μάλιστα, είχα λάβει μέρος -με τον Φράγκουλα, αν θυμάμαι καλά- σε έναν από τους διαγωνισμούς του περιοδικού και ακόμη και σήμερα ειλικρινά ντρέπομαι που έστειλα αυτά τα εκτρώματα στους ανθρώπους. Τέλος πάντων. Τα χρόνια πέρασαν και η εγχώρια σκηνή έχει εξελιχθεί τρομερά. Πλέον, υπάρχουν Έλληνες δημιουργοί που συνεργάζονται με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους του κόσμου και που καταφέρνουν, σε πείσμα των καιρών, να επιβιώνουν κάνοντας αυτό που αγαπούν. Συναντήσαμε κάποιους από τους πιο γνωστούς και ενδιαφέροντες κομιξάδες εκεί έξω και τους επισκεφτήκαμε στον χώρο τους, για να τους φωτογραφίσουμε και να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Ένα σημαντικό στατιστικό που προέκυψε είναι πως οι περισσότεροι δείχνουν μια προτίμηση στις γάτες. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα μάθετε διαβάζοντας όσα είπαμε μαζί τους. Μιχάλης Διαλυνάς VICE: Έχεις καταφέρει να συνεργαστείς με τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους στον κόσμο, όπως η Marvel και η DC Comics. Η ερώτηση είναι απλή: πώς στο καλό τα κατάφερες; Μπορώ για αρχή να σου πω ότι έγινε με πολλά χρόνια εξάσκησης, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά από αυτό, τους έστειλα mail και τους έδειξα τη δουλειά μου. Στη Marvel, με την οποία συνεργάστηκα το 2013, τους είχα στείλει δυο-τρεις φορές και έκανα για δείγματα σελίδες, όπως κάνουν όλοι. Μου είπαν, «Ωραία, καλά πας, στείλε μας ξανά, όταν έχεις κάτι να μας δείξεις». Αφού τελείωσα το πρώτο μου κόμικ στην Dark Horse, το Amala's Blade, τους το έστειλα. Τους άρεσε και μου εμπιστεύτηκαν τον σχεδιασμό ενός τεύχους Superior Spider-Μan. Με την DC ήταν διαφορετικά, δεν τους είχα στείλει δουλειά μου, αλλά ήρθαν εκείνοι σε επαφή μαζί μου, επειδή είχα συνεργαστεί με την editor που δούλευε σε μια άλλη εταιρεία, προτού πάει εκεί. Ήξερε τη δουλειά μου και θεώρησες πως θα ταίριαζα στο Gotham Academy. Από τότε, έχω σχεδιάσει σε δύο τεύχη τους και ελπίζω να σχεδιάσω ξανά στο μέλλον. Μόλις, δηλαδή, τελειώσω με το The Woods. Πώς μπήκες στη φάση των κόμικς; Όπως όλοι οι δημιουργοί κόμικς. Διάβαζα μικρός, έπαιρνα από τα περίπτερα και τα πρακτορεία ξένου Τύπου στην Κρήτη και μου έστελνε η θεία μου από την Αγγλία διάφορα τεύχη Spawn, Batman, TMNT, ακόμη και Power Rangers. Κάποια στιγμή, ξεκίνησα να σχεδιάζω και όταν ήμουν στο Λύκειο κυκλοφόρησε το 9 στην Ελευθεροτυπία. Από εκείνη τη στιγμή, είδα ότι ίσως να υπάρχει ένα μέλλον και ένα πάτημα, ώστε να φτιάξω και εγώ κόμικς στην Ελλάδα και ίσως και στο εξωτερικό. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν καλά, είμαι εδώ ακόμη και σχεδιάζω. Να υποθέσω πως ζεις από αυτό, σωστά; Ναι, πλέον είναι full-time δουλειά. Όπως όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, έτσι και εγώ, πρέπει να κυνηγάω τη δουλειά και να κλείνω project. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα και έτρωγα μόνο ρύζι και μακαρόνια, για να μπορέσει να αφήσω το στίγμα μου με ένα καλό κόμικ. Τα τελευταία χρόνια σχεδιάζω τη σειρά The Woods με τον συγγραφέα James Tynion IV και την εκδοτική Boom! Με αυτούς ήμουν τυχερός και κατάφερα να εξασφαλίσω πως θα σχεδίαζα 36 τεύχη. Τώρα είμαι στο τεύχος 31, οπότε, όταν τελειώσω -τον Σεπτέμβριο- θα είμαι πάλι στο κυνήγι της επόμενης συνεργασίας. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτήν τη δουλειά μένοντας στην Ελλάδα; Βασικά, είναι ευχή και κατάρα. Έχουμε επτά με δέκα ώρες διαφορά με τις ΗΠΑ, οπότε έχουμε ένα προβάδισμα στα deadlines, αλλά από την άλλη είναι κακό, επειδή όταν σκάνε τα mail, είναι μετά τις 10 το βράδυ και μερικές φορές μιλάς μαζί τους για αλλαγές μέχρι τα ξημερώματα. Το κόστος ζωής στην Αμερική είναι πολύ μεγαλύτερο σε σχέση με εδώ, οπότε είναι καλό να μένεις Ελλάδα, αλλά για να μπορώ να συναναστραφώ με τους εργοδότες και τους συνεργάτες μου από εκεί, θα πρέπει να περιμένω πότε θα μπορέσουμε να βρεθούμε σε κάποιο συνέδριο. Για παράδειγμα, με τον συγγραφέα του Woods έχω βρεθεί τρεις φορές και με τους editors μου, δύο. Προς το παρόν, νιώθω καλά που είμαι εδώ και πηγαίνω μια φορά τον χρόνο στο New York Comic Con και βλέπω κόσμο. Θέλω να μου μιλήσεις για το κεφάλαιο Χελωνονιντζάκια . Ξέρω πως τα λατρεύεις, αλλά και πως δουλεύεις με αυτά. Είχα πάθει πατατράκ τις πρώτες μέρες, λες και είχα ξεχάσει πως να σχεδιάζω, έπρεπε να θυμίσω στον εαυτό μου ότι τώρα έχω την ευκαιρία να αφήσω ένα κομμάτι μου στην ιστορία τους, αλλά ταυτόχρονα να περάσω καλά και να μην αγχώνομαι. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο αυτό. Τα Χελωνονιντζάκια είναι η παιδική μου αγάπη. Όταν βγήκε η πρώτη ταινία το 1990, ήμουν έξι χρονών και βαθιά χωμένος στη «Χελωνομανία». Φιγούρες, παιδικά μπλουζάκια, τα πάντα. Αλλά και τώρα, είναι λες και δεν άλλαξε τίποτα, παρακολουθώ τη νέα σειρά στο Nickelodeon, διαβάζω τα κόμικς και αγοράζω τις φιγούρες. Απλώς τώρα τα σχεδιάζω κιόλας, όποτε έχω χρόνο. Τον Δεκέμβριο βγήκε το τελευταίο τεύχος που σχεδίασα και πρόκειται να δουλέψω πάνω σε άλλες περιπέτειές τους πολύ σύντομα. Η συνεργασία μου με την IDW -την εκδοτική που τα βγάζει- είναι πολύ διασκεδαστική και χαίρομαι όποτε μου στέλνουν, για να με ρωτήσουν, αν έχω λίγο χρόνο να επισκεφτώ ξανά τους πράσινους φίλους μου. Τι θα δούμε από εσένα μέσα στο 2017; Φέτος θα είναι το φινάλε της σειράς The Woods στο τεύχος 36, το οποίο θα βγει τον Οκτώβριο. Είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Θα κυκλοφορήσουν τρεις τόμοι από αυτό μέχρι το τέλος της χρονιάς, Όπου να' ναι, θα βγει και ο πρώτος τόμος Teenage Mutant Ninja Turtles Universe και σύντομα θα σχεδιάσω ξανά ένα νέο τεύχος, το οποίο δεν γνωρίζω πότε θα κυκλοφορήσει. Επίσης, μέσα στη χρονιά θα έχουμε και κάποια άλλα νέα, σχετικά με την τηλεοπτική μεταφορά του The Woods από το SyFy Channel. Ηλίας Κυριαζής Θυμάσαι την πρώτη ιστορία που σχεδίασες; Πρέπει να ήταν στην Γ΄ή Δ΄ Δημοτικού και είχε γίνει ολόκληρο θέμα. Είχε γυμνούς ανθρώπους, τέρατα και ξεκοιλιάσματα και την είχαν δει στο σχολείο, είχαν καλέσει τους γονείς μου, χαμός. Fun times. Η κυκλοφορία του Manifesto σε έκανε ευρύτερα γνωστό ακόμα και σε κόσμο που δεν ασχολούνταν μέχρι τότε με Έλληνες σχεδιαστές. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή; Αυτοί που ασχολούνταν με τους Έλληνες σχεδιαστές τότε, ήταν κυρίως οι Έλληνες σχεδιαστές. Αυτό άλλαξε σιγά-σιγά με το 9. Τo περιοδικό έκανε αδιαμφισβήτητα μεγάλο καλό στα ελληνικά κόμικς και εγώ σίγουρα δε θα είχα καριέρα χωρίς αυτό. Τότε βέβαια, το βλέπαμε κάπως αλλιώς, υπήρχε το κλίμα ότι κάτι ξεκινάει, κάτι πάει να γίνει, αλλά -ίσως λόγω οικονομικής κρίσης- το πράγμα ξεκίνησε να φρενάρει προτού προφτάσει να καταφέρει όλα όσα ήλπιζα ότι θα μπορούσε. Το γεγονός ότι μια ολόκληρη γενιά δημιουργών μπόρεσε να κάνει το ξεκίνημα της μέσω του 9 δεν είναι καθόλου αμελητέο, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να μην έχω γλυκόπικρα συναισθήματα για το περιοδικό. Γενικότερα για την εποχή κάπως πιο γλυκά, επειδή ήμουν και στα early 20s μου και το ζούσα. Αλλά και τα κόμικς ήταν πολύ καλά μαζί μου: μου έδωσαν φίλους, αυτοπεποίθηση, αναγνωρισιμότητα, χαρτζιλίκι και κάπου να ανήκω. Τώρα, μετά το τέλος του πάρτι, έχουν μείνει στον χώρο οι δημιουργοί που το εννοούσαν και οι πιο πιστοί αναγνώστες, αλλά έχει χαθεί το casual αναγνωστικό κοινό, που κάνει τη μεγάλη διαφορά. Πώς προέκυψαν οι συνεργασίες σου με αμερικανικούς εκδοτικούς οίκους, όπως οι IDW και DC Comics; Είχα δει πως η φάση στην Ελλάδα με τα κόμικς βάλτωνε και ψαχνόμουν για έξω. Είχα ξεκινήσει τα ταξίδια στο San Diego Comic Con και να στέλνω email. Για την DC κέρδισα έναν διαγωνισμό ταλέντων που έκανε για το έντυπο Zuda και το ίδιο συνέβη και με την Dark Horse Comics. Στην ΙDW με έφερε ο Scott Lobdell, τον οποίο πλησίασα, επειδή γούσταρα τα X-Men που έγραφε στα 90s, του άρεσε και εκείνου η δουλειά μου και ξεκινήσαμε μια συνεργασία που μας έδωσε τα κόμικς Ghostbusters, Galaxy Quest και έχουμε ακόμη μέλλον. Πόσο εύκολο είναι το να είσαι επαγγελματίας κομίστας στην Ελλάδα; Είμαι επαγγελματίας κομίστας, όμως απλώς κατοικώ στη χώρα. Δεν εργάζομαι εδώ. Ας απαντήσει κάποιος ή κάποια που βιοπορίζεται μόνο από την Ελλάδα, για να μας πει πώς τα καταφέρνει. Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή κόμικς και όλες τις προσπάθειες που γίνονται για την προώθησή της; Είναι μια ειρωνεία που πονάει λίγο, το πόσο ανεβασμένο είναι το επίπεδο καλλιτεχνικά -και στους παλιότερους και στους νεότερους- σχετικά με τα «χρόνια της άνθησης» των 00s. Το διεθνές κοινό αγκαλιάζει τα ταλέντα που προέρχονται από τη χώρα μας, οπότε φιλοδοξούμε σύντομα να συμβεί το ίδιο και με το ελληνικό. Τα conventions, η διαδικτυακή παρουσία, οτιδήποτε φέρνει κόσμο στα κόμικς γενικότερα βοηθά και τους Έλληνες δημιουργούς και βέβαια, μην ξεχνάμε πως έχει ανοίξει πια και ο δρόμος για τη διεθνή αγορά. Όσο δύσκολα και να είναι τα πράγματα εδώ, υπάρχει ο δρόμος για να κάνει καριέρα ένας δημιουργός. Πάνω σε τι δουλεύεις αυτήν την εποχή; Σχεδιάζω τη σειρά Dirk Gently's Holistic Detective Agency, που είναι βασισμένη στα ομώνυμα βιβλία του Douglas Adams και στην τηλεοπτική σειρά του Max Landis, του BBC America και της IDW. Γιάννης Ρουμπούλιας Πότε έπιασες πρώτη φορά πενάκι αποφασισμένος να φτιάξεις μια ιστορία και πώς κατάλαβες ότι πάει κάπου όλο αυτό; Στην ηλικία που ξεκίνησα, δεν ήξερα καν τι σημαίνει «πενάκι». Ανέκαθεν με γοήτευε το μέσο των κόμικς και θεωρούσα πολύ συναρπαστικό το να μπορείς να αφηγηθείς μέσω σχεδίων μια δική σου ιστορία. Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να αποφασίσω πως ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό από πολύ μικρή ηλικία. Η πρώτη φορά που έφτιαξα μια ολοκληρωμένη ιστορία, ήταν νομίζω το καλοκαίρι μεταξύ ΣΤ΄ Δημοτικού και Α΄ Γυμνασίου, σε σχολικό τετράδιο που πλέον θα ήταν άχρηστο, καθώς το σχολείο είχε τελειώσει. Ήταν μια ιστορία του Κόναν του Βάρβαρου. Νομίζω ότι κάπου υπάρχει ακόμη, θαμμένη σε μια κούτα μαζί με άλλα σχέδια εκείνων των αρχαίων εποχών. Έχεις προλάβει τον χώρο των κόμικς πριν από την εισβολή των social media στην καθημερινότητά μας. Πόσο διαφορετικός είναι ο τρόπος προσέγγισης του κόσμου, αλλά και των καλλιτεχνών σήμερα σε σχέση με πριν από 10-12 χρόνια; Τα πράγματα είναι σαφέστατα καλύτερα ως επί το πλείστον. Πλέον, μπορούμε να δείξουμε τη δουλειά μας στα πέρατα του κόσμου με πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια απ' ό,τι στο παρελθόν. Η αγορά, όσον αφορά τη δουλειά μας, δεν περιορίζεται από τα σύνορα. Μπορεί κάποιος να δουλεύει από την Ελλάδα και να γίνει εύκολα γνωστός σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσω του Ίντερνετ. Μια τέτοια ευκολία ωθεί όλο και περισσότερους νέους καλλιτέχνες να δείχνουν τη δουλειά τους. Όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζει και αγαπάει πια το μέσο και την ποπ κουλτούρα ευρύτερα. Ωστόσο, πάντα πρέπει να εκθέτουμε τη δουλειά μας με προσοχή, διότι πολλοί αετονύχηδες μπορεί να σφετεριστούν τη δουλειά κάποιου, αλλά τα καλά που προσφέρει το Ίντερνετ είναι σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτόν τον μικρό κίνδυνο. Είσαι από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που είχαν τη χαρά να δουν ένα έργο τους να γίνεται ταινία, Tα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος , έστω και αν ήταν δική σου προσπάθεια. Πόσο διαφορετική ήταν η προσέγγιση και πως ένιωσες, όταν την είδες για πρώτη φορά ολοκληρωμένη; Γενικά, θεωρώ πως ο κινηματογράφος και τα κόμικς ως τέχνες είναι ξαδέρφια. Πάντα ήταν οι μεγάλες μου αγάπες και τις έχω μελετήσει και τις δύο. Η τέχνη της αφήγησης μέσω της εικόνας και το χτίσιμο ενδιαφερόντων χαρακτήρων είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία, για να δημιουργήσει κάποιος μια καλή ιστορία. Κάθε φορά που ένας δημιουργός ολοκληρώνει ένα έργο, το συναίσθημα δε μπορεί να συγκριθεί. Οφείλω εδώ να σημειώσω πως χρωστάω πολλά σε όλους τους συνεργάτες μου, για οτιδήποτε έχω καταφέρει έως τώρα. Πιστεύω πάρα πολύ στην ομαδική δουλειά και πάντα την επιδιώκω, επειδή η πείρα μου μού έχει δείξει πως οι μονάδες και οι εγωισμοί παράγουν μόνο ελλειπή και άνευρα έργα. Ήταν και η πρώτη ελληνική ταινία επικής φαντασίας, σωστά; Δεν θα έπρεπε, ειδικά εμείς με τη μυθολογία που έχουμε, να είμαστε από τους πρώτους στην Ευρώπη που κάνουν τέτοιες ταινίες; Δυστυχώς, ως χώρα και νοοτροπία είμαστε λίγο πίσω στον χώρο του θεάματος. Το κοινό μας έχει μια τάση να σνομπάρει αντίστοιχες ελληνικές προσπάθειες, θεωρώντας τις –λανθασμένα- υποδεέστερες των εισαγόμενων. Κατά τη γνώμη μου, στο μόνο πράγμα που υστερούν, είναι η έλλειψη αξιόλογου budget και οι ευκαιρίες να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους οι πραγματικά δημιουργικοί άνθρωποι του χώρου. Αυτό όμως είναι κάτι που σιγά-σιγά ως δημιουργοί το διορθώνουμε, εκπαιδεύοντας κατάλληλα το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε. Έχουμε υπέροχες τοποθεσίες που θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε, τεράστια ιστορία και μύθους από τους οποίους μπορούμε να αντλήσουμε αμέτρητα σενάρια και σίγουρα, πολύ ταλέντο και δημιουργικότητα. Δυστυχώς, η αδράνεια, η ευθυνοφοβία και η ημιμάθεια κάποιων ανθρώπων σε κρατικές θέσεις-κλειδιά έχουν μπλοκάρει κατά καιρούς πολλά project που θα μπορούσαν να φέρουν παγκόσμια αναγνώριση και έσοδα στη χώρα μας. Έχεις καταφέρει να ζεις από την τέχνη σου, αλλά και ως illustrator. Πόσο δύσκολο είναι αυτό στην Ελλάδα της κρίσης; Στην Ελλάδα, είναι γενικά δύσκολο να ζεις πλέον κάνοντας οτιδήποτε ως ελεύθερος επαγγελματίας, δυστυχώς. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι, παρόλο που πολλοί συνάδελφοι θα μπορούσαν να δουλεύουν από εδώ και η δουλειά τους να εκδίδεται στο εξωτερικό, σιγά-σιγά μετακομίζουν σε άλλες χώρες. Εκεί χρίζουν καλύτερης φορολογικής μεταχείρισης και δεν αντιμετωπίζονται από τις κρατικές υπηρεσίες ως απατεώνες. Ελπίζω αυτό να αλλάξει σύντομα, για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, στο μέρος που μεγαλώσαμε και ζούμε. Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό; Πολλά και διάφορα. Συνεχίζουμε το έγχρωμο webcomic Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Ημίθεος κάθε Σάββατο στο socomic.gr, ετοιμάζω το νέο άλμπουμ του Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος με τη Jemma Press, το νέο τεύχος των Μυθοναυτών από την Addart σε σχέδιο και σενάριο δικό μου, αλλά και μια νέα εκπομπή που έχει να κάνει με την ποπ κουλτούρα, στο YouTube. Υγεία να έχουμε και ελπίζω ότι όλα θα υλοποιηθούν. Λουκία Τζωρτζοπούλου Πόσο καιρό ασχολείσαι με τα κόμιξ σε δημιουργικό επίπεδο; Επισήμως, ασχολούμαι από το 2012 περίπου. Τι θα πρότεινες να διαβάσει πρώτα κάποιος που θέλει να ξεκινήσει να παρακολουθεί τη δουλειά σου; Έχω συγκριτικά μικρή σε ποσότητα και μάλλον ετερόκλητη δημοσιευμένη δουλειά. Σε γενικές γραμμές, ό,τι δημιουργώ έχει σχέση με το σινεμά (κυρίως το ασιατικό), το Japanese horror, τους Τρεις Σωματοφύλακες, το vaporwave, τα σουρεάλ κολάζ και τα χειροποίητα GIFs. Πολλά GIFs. Στο blog μου ανεβάζω τακτικά ό,τι καινούριο φτιάχνω, καθώς και δείγματα από παλιότερα και μελλοντικά κόμικς μου. Οπότε, το blog είναι ο εύκολος τρόπος να πάρει κανείς μια γεύση από τη δουλειά μου. Ακόμη, τρέχω κι ένα side-blog όπου κατά καιρούς ανεβάζω «χειροποίητα», καρτουνίστικα GIFs που εμπνέονται από διάφορες ελληνικές ταινίες. Θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια και για τον Θρόνο του Πόρθου , ένα φανζίν που κυκλοφόρησες πριν από λίγα χρόνια και πήγε πολύ καλά. Ο Θρόνος του Πόρθου ήταν ένα mini-comic βασισμένο στα κλασικό μυθιστόρημα Οι Τρεις Σωματοφύλακες του Αλέξανδρου Δουμά. Ήταν μια μάλλον γλυκόπικρη και οριακά σκατολογική ιστορία που παρουσίαζε τον διάλογο του Πόρθου με τον υπηρέτη του κατά τη διάρκεια της πρωινής του τουαλέτας. Παρ' όλες τις ατέλειές του, είμαι χαρούμενη που βγήκε σαν ολοκληρωμένο κόμικ, επειδή αποτέλεσε το πρώτο βήμα ενός μεγαλύτερου project με τους -τρεις συν έναν- Σωματοφύλακες που θέλω να δημιουργήσω σύντομα. Ο Θρόνος του Πόρθου βρίσκεται πλέον online στα αγγλικά. Ποιοι δημιουργοί μπορείς να πεις ότι επηρέασαν το στιλ σου; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Κατά βάση, έχω επηρεαστεί από τα late 80s και 90s anime που έβλεπα μικρή, κυρίως των Kunihiko Ikuhara και Osamu Dezaki και τις κλασικές ταινίες της Disney, αναπόφευκτα. Επίσης, είμαι fan της δουλειάς του Winshluss, επειδή κατά τη γνώμη μου συνδυάζει άψογα την ενήλικη, σκοτεινή, κάφρικη θεματολογία με το χαριτωμένο, παιδικό σχεδιαστικό στιλ. Έχεις συμμετάσχει ως ηθοποιός και σε ταινίες - μάλιστα, έχεις παίξει και στην πρώτη ελληνική ταινία πολεμικών τεχνών, το F.L.S. Πώς προέκυψε αυτό; Γνωριζόμασταν με τον Θάνο, τον σκηνοθέτη της ταινίας, βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον για τα κινηματογραφικά μας project από διάφορα πόστα - για παράδειγμα, ο Θάνος είχε κάνει τη διεύθυνση φωτογραφίας για τη δική μου μικρού μήκους animated ταινία. Έτσι, μου πρότεινε τον ρόλο της Μizuno για το F.L.S., την πτυχιακή του ταινία. Ήταν μια φιλική διανομή ρόλου, όπως και η συμμετοχή μου στο Goldfish, δυο χρόνια αργότερα. Επίσης, είχα σχεδιάσει μια από τις ιστορίες για την ανθολογία κόμικς που ήταν βασισμένη στο F.L.S., καθώς και μια από τις αφίσες για το Goldfish. Τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή; Αυτόν τον καιρό προετοιμάζομαι για το Comicdom που θα γίνει τον Απρίλη. Θα έχω δυο νέα κόμικς. Το ένα θα παρουσιάζει την ιστορία ενός luchador (σ.σ. αθλητής μεξικάνικης πάλης) ντετέκτιβ και το άλλο θα αφορά έναν ακόμη Σωματοφύλακα: Θα είναι μια ιστορία για τον Άραμη και, ουσιαστικά, θα είναι το δεύτερο μέρος της νοητής τετραλογίας των Σωματοφυλάκων που θα ήθελα να ολοκληρώσω μελλοντικά. Αντώνης Βαβαγιάννης Πώς μπήκες στο τριπάκι να γίνεις κομίστας; Δεν ήταν ιδιαίτερα συνειδητοποιημένη απόφαση. Απλά το να φτιάχνω κόμικς είναι ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω. Όταν ξεκίνησα τα Κουραφέλκυθρα, δεν υπήρχε ενδιαφέρον από κανένα έντυπο να τα δημοσιεύσει, οπότε ξεκίνησα να τα ανεβάζω αρχικά στη σελίδα μου. Έχω την εντύπωση, ότι είναι ένα από τα πρώτα ελληνικά διαδικτυακά κόμικ. Σιγά-σιγά, αυτό που έκανα είχε ανταπόκριση από τον κόσμο για κάποιον περίεργο λόγο. Βέβαια, αυτό πήρε χρόνια. Πριν από τα Κουραφέλκυθρα είχα γράψει το σενάριο για τρία κόμικς. Τον Φωτογράφο 1+2, σε σκίτσα Σπύρου Δερβενιώτη και το AVPD, σε σκίτσα Κώστα Φουτσίδη. Τι είναι τα Κουραφέλκυθρα ; Δεν είναι καν λέξη! Η ονομασία μου φανερώθηκε σε ένα όραμα ή απλά το διάβασα σε ένα βιβλίο με «μαργαριτάρια», ως τίτλο μιας έκθεσης. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιο από τα δύο είναι η αλήθεια. Ποιοι Έλληνες ή ξένοι κομίστες σε έχουν εμπνεύσει; Από Έλληνες, ο Αρκάς και ο Γιάννης Καλαϊτζής και από ξένους ο Gary Larson, η Kate Beaton, ο Nicholas Gurewitz, ο Εdika και βέβαια ο Gosciny. Πέραν των κόμικς, είσαι και μέλος του συγκροτήματος Empty Frame, με τους οποίους μόλις κυκλοφορήσατε το τέταρτο σας άλμπουμ. Πες μου δυο λόγια για αυτό. Οι Empty Frame ξεκίνησαν περίπου ίδια εποχή με τα Κουραφέλκυθρα. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι μέλος αυτής της μπάντας. Θεωρώ ότι έχουμε γράψει πολύ ωραία μουσική μαζί και ελπίζω κάποτε να ακουστεί περισσότερο. Έχουμε βγάλει δύο άλμπουμ και δύο soundtracks. Η τελευταία κυκλοφορία μας είναι το soundtrack μιας χορευτικής παράστασης με τίτλο Hands και περιέχει instrumental ατμοσφαιρικά κομμάτια, τα οποία παίζαμε live στη σκηνή κατά τη διάρκεια της παράστασης. Έχεις γράψει ιστορία και ως «Γκάλης Κούπερ». Θέλεις να μας πεις περισσότερα για εκείνη τη βραδιά; Ίσως είναι ό,τι πιο δημοφιλές έχω κάνει - τζάμπα τα χρόνια που τρώω παίζοντας μουσική και κάνοντας κόμικς. Το πάρτι εκείνο ήταν υπέροχο και δεν ήταν η μόνη αστεία στολή πρέπει να σου πω. Θυμάμαι την εξαιρετική στολή «Καραμολέγκολας», καθώς και τους τρεις φίλους που είχαν ντυθεί «Reunion των Hanson». Είναι η σκιτσογραφία το βασικό σου επάγγελμα; Ωραίο αστείο. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, από τότε που τα Κουραφέλκυθρα πήγαν στο Socomic.gr, είναι πια μια πηγή συμπληρωματικών εσόδων. Πριν από αυτό, δεν έβγαζα σχεδόν τίποτα από τα κόμικς - για τη μουσική δεν το συζητάμε καν. Η πρωινή δουλειά μου είναι μια από τις πιο δύσκολες, αλλά και πιο ωραίες που υπάρχουν. Είμαι δάσκαλος σε Δημοτικό σχολείο. Τέλος, θα ήθελα να μου πεις τι ετοιμάζεις αυτήν την εποχή. Ετοιμάζεται το τευχάκι Κουραφέλκυθρα - Εμένα Μου Φαίνονται Συμπαθέστατα, που θα κυκλοφορήσει από την Jemma Press τον Απρίλη, στο Comicdom Con 2017 και περιλαμβάνει μια επιλογή από Κουραφέλκυθρα που δημοσιεύτηκαν στο Socomic την περασμένη χρονιά. Κυκλοφορεί ήδη το δεύτερο τεύχος των Προτελευταίων που κάνουμε μαζί με τον Θανάση Πετρόπουλο και με τους Εmpty Frame θα παίξουμε την Κυριακή 19 Μαρτίου στο Vinyl Is Back. DaNi Πώς ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τα κόμικς; Διάβαζα από μικρή κόμικς και παράλληλα σχεδίαζα, οπότε το να φτιάχνω και τις δικές μου ιστορίες ήρθε φυσικά. Ουσιαστικά, συνδύασα τα δύο αγαπημένα μου πράγματα και μέχρι στιγμής χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Είναι κάτι που κάνεις επαγγελματικά; Τον τελευταίο χρόνο, τα κόμικς είναι η δουλειά από την οποία ζω κάθε μήνα και με αυτό ασχολούμαι κάθε μέρα. Από εκεί και πέρα, μπορεί να τύχει να αναλλάβω και κάποιο έξτρα project, ανάλογα με τον χρόνο που θα έχω. Συνήθως, είναι συνεργασίες με μπάντες για σχέδια σε κάποιο δίσκο ή για αφίσες, άλλες φορές για κάποιο logo και πάει λέγοντας. Σε βοήθησαν οι σπουδές στην Καλών Τεχνών όσον αφορά την τέχνη σου; Συγκεκριμένα στα κόμικς, δεν νομίζω πως με έχει βοηθήσει η Καλών Τεχνών ιδιαίτερα, καθώς έκανα τελείως διαφορετικά πράγματα στη σχολή - σπούδαζα στον τομέα της γλυπτικής. Συνολικά, σαν καλλιτέχνη και σαν άνθρωπο σίγουρα με έχει βοηθήσει και με έχει εξελίξει, όσον αφορά τις θεωρητικές γνώσεις αλλά και τεχνικές. Όμως τα κόμικς τα έχω δουλέψει μόνη μου, είτε διαβάζοντας και αναλύοντας ιστορίες που μου άρεσαν είτε παρατηρώντας τους αγαπημένους μου σχεδιαστές. Ποιοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει το στιλ σου; Η πρώτη μου αγάπη ήταν ο Mike Mignola. Στη συνέχεια, ανακάλυψα και άλλους, όπως ο Eduardo Risso. Γενικά, μου αρέσουν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν έντονα μαύρα στο σχέδιό τους και δυναμικά στησίματα στις σελίδες τους. Η αυτοέκδοση σου Tales from the Strips κέρδισε το Βραβείο Κοινού στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς του 2015. Θέλεις να μου πεις λίγα λόγια γι' αυτό; Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή, επειδή δεν το περίμενα καθόλου. Δεν είχα δηλώσει ποτέ ξανά συμμετοχή στα βραβεία και το βράδυ που γίνονταν το είχα ξεχάσει τελείως. Να σκεφτείς, δεν είχα κατέβει καν να τα παρακολουθήσω, ήμουν ακόμη στο τραπέζι μου στις αυτοεκδόσεις και με πήραν τηλέφωνο, για να μου πουν ότι κέρδισα. Είναι πάντα ωραίο να βλέπεις ότι υπάρχει κόσμος που, όχι μόνο παρακολουθεί τη δουλειά σου, αλλά του αρέσει και τόσο, ώστε να την ψηφίσει κιόλας. Ποια θεωρείς πώς ήταν η πιο σημαντική στιγμή της πορείας σου; Μέχρι στιγμής, μπορώ να ξεχωρίσω δύο. Την πρώτη φορά που είχα πάει να δουλέψω στο London Super Comic Con και ήρθα σε επαφή με την 2000 AD, με τους οποίους συνεργάζομαι από τότε σε διάφορες ιστορίες. Ήταν η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά. Η άλλη, είναι η πρώτη φορά που πήγα ως επισκέπτρια στο New York Comic Con και είδα τους περισσότερους από τους αγαπημένους μου σχεδιαστές και τη δουλειά τους από κοντά. Είχα χαζέψει. Ποια είναι τα σχέδιά σου για το προσεχές μέλλον; Να συνεχίσω να δουλεύω κανονικά στα κόμικς και να έχω τον χρόνο να φτιάχνω παράλληλα τις δικές μου ιστορίες. Αλεξία Οθωναίου Με τι ασχολείσαι αυτήν την εποχή, όσον αφορά τα κόμικς; Αυτό τον καιρό δημοσιεύω το διαδικτυακό κόμικ Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη στο socomic.gr, το κόμικ στριπ Μαντάμ Ξυδέα Πομπιντού στην Εφημερίδα των Συντακτών και το κόμικ Ψ στο περιοδικό Unfollow. Κάνεις μαθήματα κόμικς σε ανήλικα προσφυγόπουλα, θέλεις να μου μιλήσεις λίγο γι' αυτήν την εμπειρία; Πράγματι, κάνω μαθήματα κόμικ σε ασυνόδευτους ανήλικες πρόσφυγες, κυρίως έφηβους. Λόγω της γλώσσας και του διαφορετικού πολιτισμικού background η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολη, αλλά, όταν το χάσμα γεφυρώνεται, είναι πολύ συγκινητικό. Μετά τα πρώτα μαθήματα, αναρωτήθηκα σοβαρά, αν είχα να προσφέρω κάτι σε αυτά τα παιδιά, δηλαδή, αν θα τους ωφελούσε σε κάτι να μάθουν να φτιάχνουν κόμικ ή αν θα κατάφερνα να τους μάθω πώς να εκφραστούν μέσα από αυτό το μέσο στο σύντομο διάστημα που θα βρίσκονται στην Ελλάδα. Κατόπιν σκέψης κατέληξα πως τα κόμικς είναι πάνω απ' όλα ιστορίες και πως όλοι χρειαζόμαστε τις ιστορίες, για να επιβιώσουμε - αυτά τα παιδιά ίσως περισσότερο από όλους. Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω. Η επαφή μου με αυτά τα παιδιά μου μαθαίνει πολλά και ελπίζω και αυτά να μάθουν κάτι χρήσιμο από εμένα. Ο κόσμος δείχνει να αγαπά τις ιστορίες του Δράκουλα που ζει ένα ελληνικό δράμα, τις οποίες φτιάχνεις σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου. Πώς προέκυψε η συγκεκριμένη ιδέα και συνεργασία; Η σειρά Dracula ολοκληρώθηκε φέτος με την έκδοση του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της σειράς. Εμένα μου άρεσε η ιδέα μιας σειράς όπου ο Δράκουλας, μια αρχέτυπη, παραδοσιακή μορφή κακού, έρχεται σε αντιδιαστολή με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα – το συγκαλυμμένο κακό. Η Δήμητρα είχε εξαρχής μια συμπάθεια προς τον Δράκουλα και όλη αυτή τη μυθολογία του απέθαντου. Το να βάλουμε τον Δράκουλα να ζει στην Ελλάδα του σήμερα, γεννούσε από μόνο του μια σειρά από αστείες και παράδοξες εικόνες, που μας έδωσε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την καθημερινότητα στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία με έναν χιουμοριστικό και σχετικά ανάλαφρο τρόπο. Τι περιμένουμε από εσένα μέσα στο επόμενο διάστημα; Ετοιμάζω την έκδοση του νέου μου κόμικ άλμπουμ, Ιστορίες που Κρύβονταν σε Προφανή Μέρη, τον Απρίλιο και σκοπεύω να συνεχίσω τις τρέχουσες συνεργασίες μου. Από 'κει και πέρα θα ήθελα να ασχοληθώ ξανά με μια μεγαλύτερη αφήγηση όπως της Τσακισμένης Αυγής - το προηγούμενο graphic novel μου. Έχω κάτι στο μυαλό μου, αλλά για την ώρα είναι σκόρπιες σημειώσεις και σκέψεις. Θανάσης Πετρόπουλος Είναι αλήθεια πως για μεγάλο διάστημα έκανες κόμικς, χωρίς να τα κυκλοφορείς; Αλήθεια είναι, εάν σκεφτείς πώς σχεδιάζω κόμικς από πιτσιρίκι και το πρώτο μου προσωπικό κόμικ άλμπουμ κυκλοφόρησε πριν από τέσσερα. Τότε, μάλλον ναι, ήταν μεγάλο το διάστημα, αν και ο χρόνος είναι πάντα σχετικός. Ας πούμε ότι πήρα τον χρόνο μου. Απ' ό,τι έχω δει, ασχολείσαι με το θέατρο και το ραδιόφωνο πέραν των κόμικς. Μέσα σου ποια θεωρείς πως είναι η βασική σου ιδιότητα; Θα πω απλώς πως μέσα μου είμαι ένας άνθρωπος που τον τρώει ένα σαράκι να επικοινωνήσει μέσα από την Τέχνη, θέλω να είμαι δημιουργικός με παραπάνω από έναν τρόπους. Ασχολούμαι επαγγελματικά με την υποκριτική γύρω στα 12 χρόνια, με τα κόμικς έξι και με το ραδιόφωνο άλλα τόσα, αν και το τελευταίο είναι περισσότερο ένα χόμπι, καθώς δεν πληρώνομαι γι' αυτό. Αυτό το σκόρπισμα όμως έχει επιπτώσεις, πιστεύω πως τίποτα από αυτά που κάνω δεν τα κάνω τόσο καλά όσο θα μπορούσα. Όταν ασχολείσαι με πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, είναι μοιραίο να μην αποδίδεις τα μέγιστα σε κανένα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα η υποκριτική, θέλει αφοσίωση. Είμαι ένας μπάσταρδος ηθοποιός/κομιξάς/ραδιοφωνικός παραγωγός. Από ποια κυκλοφορία σου θα πρέπει να ξεκινήσει κάποιος που θέλει να γνωρίσει τη δουλειά σου; Όλες οι δουλειές που έχω κυκλοφορήσει, είτε μόνος μου - Πλασματικά Νούμερα, Καμμένα Βούρλα- είτε με τον φίλο μου τον Αντώνη Βαβαγιάννη - Προτελευταίοι, Προτελευταίοι Ξανά- είναι κομμάτια του ίδιου παζλ. Δηλαδή του εαυτού μου και με αντιπροσωπεύουν πλήρως. Αξίζει να σημειωθεί πως τα Πλασματικά Νούμερα ανέβαιναν στο site Comicdom Press και τα Καμμένα Βούρλα, Πλασματικά Νούμερα -το Δυο- και Πρότελευταιοι στο SoComic.gr. Αν πρέπει όμως να διαλέξω μια, την πιο αντιπροσωπευτική, αυτή είναι τα Καμμένα Βούρλα από την Jemma Press. Βγάζεις αρκετά χρήματα, για να ζήσεις από τα κόμικς; Ούτε κατά διάνοια. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν αποκλειστικά από τα κόμικς σε αυτήν τη χώρα και είναι αυτοί που ασχολούνται με αυτά όλη μέρα. Κάποιοι σχεδιάζουν και για εκδοτικούς οίκους του εξωτερικού -και πάλι παίζεται, αν ζουν από αυτά- και οι περισσότεροι συνήθως συμπληρώνουν το εισόδημα με εικονογραφήσεις και σχέδια παντός τύπου. Εγώ απλώς βγάζω ένα μικρό χαρτζιλίκι Τι είναι η ομάδα CReatures; Η ομάδα αυτή ξεκίνησε το 2010 από παλιούς συμφοιτητές, παλιούς συμμαθητές και γενικά φίλους από διαφορετικούς χώρους -δημοσιογράφους, σκηνοθέτες, σχεδιαστές, ηθοποιούς και άλλους- και γέννησε πολύ ωραία πράγματα. Ένα από τα οποία είναι ο ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός CR Radio που φιλοξενεί εδώ και πέντε με έξι χρόνια την εβδομαδιαία εκπομπή Προτελευταίοι, που εκπέμπει μέχρι και σήμερα και στην οποία έχει βασιστεί το ομώνυμο κόμικ στριπ. Τα CReatures εξελίχτηκαν σε μια πολύ δυναμική εταιρεία παραγωγής βίντεο και graphic / web design, στην οποία συμμετέχω, όποτε μπορώ, με την ιδιότητα του ηθοποιού. Τι ετοιμάζεις για το προσεχές μέλλον; Ένα πειραγμένο, παραφυσικό, ελληνικό γκόθικ κόμικ με μια δόση χιούμορ - ό,τι να 'ναι, δηλαδή. Πηγή Σημείωση δική μου: αν ακολουθήσετε το σύνδεσμο για την πηγή, θα δείτε μετά τις συνεντεύξεις και σχέδια των καλλιτεχνών. Ζητώ συγγνώμη, αλλά η συγκεκριμένη ιστοσελίδα είναι πολύ βαριά, μου πήρε πάνω από μία ώρα να ανεβάσω το άρθρο και δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή να ανεβάσω και τα σκίτσα. Ευελπιστώ στην κατανόησή σας.
  17. Έτος 2095. Εδώ και πέντε δεκαετίες, η ατμόσφαιρα έχει μολυνθεί από τον ιό Erase D. Έναν ιό, του οποίου η βασική παρενέργεια είναι η αδρανοποίηση του τμήματος του εγκέφαλου που ευθύνεται για τη δημιουργία ονείρων κατά τη διάρκεια του ύπνου. Οι νεότεροι δεν έχουν δει ποτέ τους όνειρα, ενώ οι παλαιότεροι τα θυμούνται σαν μια ωραία ανάμνηση. Η φαρμακευτική εταιρεία CAPSULE XPRNC προσπαθεί χρόνια τώρα να επαναφέρει τα όνειρα στους ανθρώπους. Αυτήν τη φορά, όμως, είναι πολύ κοντά στο να το πετύχει, με επικεφαλής του προγράμματος Chemical Morpheus, τον δρ Έλιοτ Στερν. Αλήθεια, όταν δεν έχεις δει ποτέ σου όνειρα, πόσο εύκολα μπορείς να ξεχωρίσεις τον εφιάλτη που έρχεται; Η περίληψη του οπισθόφυλλου είναι αρκετά κατατοπιστική για το τι πρόκειται να διαβάσετε. Κόμικ με την λέξη "Morpheus" στον τίτλο, είμαι υποχρεωμένος να το αγοράσω. Δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε, όπως πχ η Τσακισμένη Αυγή. Το σενάριο έμοιαζε κάπως στριμωγμένο, ήθελε να απλωθεί σε περισσότερες σελίδες. Όλα γινόταν γρήγορα πράγμα που σακάτευε την ροή. Όχι ότι δεν ήταν καλή ή ότι δεν καταλάβαινες τι γίνεται. Απλά δεν σου άφηνε περιθώριο να πάρεις μια ανάσα, να συνοψίσεις και να συνεχίσεις. Εκεί που πραγματικά υπήρχε πρόβλημα όμως ήταν στους διαλόγους οι οποίοι έμοιαζαν αποστειρωμένοι. Το σχέδιο της Αλέξιας ήταν όπως πάντα εξαιρετικό, μεγάλο μείον όμως η επιλογή να τυπωθεί ασπρόμαυρο. Έχασε πολύ από την ατμόσφαιρα. Δείτε πχ το υπέροχο εξώφυλλο και συγκρίνετέ το με τις εσωτερικές σελίδες. Πανέμορφες, θα απογειωνόταν όμως αν ήταν έγχρωμες. Σε γενικές γραμμές δεν σε απογοητεύει, θα μπορούσε όμως να τα πάει και καλύτερα. Ίσως βέβαια μας καλόμαθε με την Τσακισμένη Αυγή που ανέβασε πολύ τον πήχη των προσδοκιών. Ή ίσως εγώ έχω αρχίσει να γίνομαι γεροπαράξενος + Chemical Morpheus Trailer
  18. Το τεύχος αυτό είναι μιά έκδοση της "Ελληνικής ένωσης γιά τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη" και ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο μέρη. Το μισό, σε κείμενα Κωστή Παπαϊωάννου, περιλαμβάνει μιά συνοπτική περιγραφή της ακροδεξιάς και των συνθηκών που την γεννάνε, τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και ειδικώτερα σε καθαρά Ελληνικό επίπεδο. Το άλλο μισό, περιλαμβάνει τέσσερα πεντασέλιδα κόμικς, που και αυτά αναφέρονται στο φαινόμενο της αναζωπύρωσης της ακροδεξιάς τάσης στην Ελλάδα. Τα κόμικς είναι τα παρακάτω: 1- "Spoilers", του Σπύρου Δερβενιώτη σε σενάριο της Μάρως Καλογερή 2- "Τέλος χρόνου", της Αλεξίας Οθωναίου 3- "Love kills", του Τάσου Μαραγκού 4- "Να η μπάλα!", του Θανάση Πέτρου σε σενάριο Δημήτρη Βανέλλη Και τα τέσσερα είναι πολύ ευρυματικά και πρωτότυπα κόμικς. Το τεύχος διανέμεται δωρεάν, αρκεί να το ζητήσετε. Ταχυδρομείται άμεσα. Εγώ προσωπικά το έλαβα σε μόλις δύο μέρες. Διαβάστε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Κουκουλά από την εφημερίδα των συντακτών, "Καθαρές απαντήσεις στην ακροδεξιά" που ανέβασε ο bonadrug. Θα βρείτε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, καθώς και θα ενημερωθείτε για το πως θα το παραγγείλετε όσοι το θέλετε. Νομίζω ότι πρέπει να το πάρετε όλοι. Είναι μιά προσπάθεια που αξίζει να την στηρίξουμε.
  19. Δύο ελληνικά κόμικς γίνονται ταινίες Η Αλκηστη Πουλοπούλου, η Δήμητρα Ματσούκα, ο Γιάννης Βασαρδάνης και η Nalyssa Green πρωταγωνιστούν στην κινηματογραφική μεταφορά δύο κόμικς. Δημιουργοί τους, η Αλέξια Οθωναίου και ο Παναγιώτης Πανταζής Δεν υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι να αρχίσει κάποιος μια συζήτηση για δύο ελληνικά κόμικς που μεταφέρονται ή μεταφέρθηκαν πρόσφατα στον κινηματογράφο, με αντιστοιχίες σε μεγάλες παραγωγές, του Χόλιγουντ κυρίως. Σύμφωνοι, ταινίες όπως οι «Σούπερμαν» του Ρίτσαρντ Ντόνερ, «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον ή «Σκοτεινός Ιππότης» του Κρίστοφερ Νόλαν, η «Αστερίξ και Οβελίξ: επιχείρηση Κλεοπάτρα» του Αλέν Σαμπά ή ένα σωρό ακόμα (άντε και εκείνοι οι «300» του Ζακ Σνάιντερ) είναι τόσο δημοφιλείς, που για πολλούς δίνουν τον τόνο. Η Ελλάδα, όμως, που παρακολούθησε την πρώτη σχετική προσπάθεια το 2012 με το «Getting my penis back» (σε σκηνοθεσία Κώστα Γούναρη από το ομότιτλο κόμικ του Γιώργου Γούση) και τη δεύτερη το 2013 με τα «Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος» (του Θάνου Κερμίτση, που βασίστηκε στη δουλειά του Γιάννη Ρουμπούλια), είναι άλλη περίπτωση. Χωρίς συσκέψεις μανατζαραίων ή γραφήματα με τάσεις της αγοράς. Με άλλα μεγέθη, πιο ανθρώπινα. Στο παράδειγμα ας πούμε του Παναγιώτη Πανταζή, γνωστού και ως Pan-Pan, που το 2009 κυκλοφόρησε το «Τώρα πια ξυπνάω με τον ήλιο» (Giganto Books), η ιδέα για μια μικρού μήκους ταινία ήταν επίσης του Κώστα Γούναρη. Προσέγγισε τον κομίστα ο οποίος του ζήτησε να γράψει ο ίδιος το σενάριο, επειδή η ιστορία ήταν προσωπική και ήθελε να την έχει από κοντά. Τελικά το έγραψαν παρέα χωρίς συγκλονιστικές αλλαγές: και στο πανί ο πρωταγωνιστής, έπειτα από έναν επώδυνο χωρισμό οχυρώνεται στο σπίτι του για να προστατεύσει τον εγωισμό του, που τελικά γιγαντώνεται μέχρι η φούσκα του να σπάσει με την ανθρώπινη επαφή. «Δεν φοβήθηκα ότι κάποιο σημείο της αφήγησης ή της γενικότερης αίσθησης είναι αδύνατο να μεταφερθεί, γιατί ο Κώστας γνωρίζει τη δουλειά μου και την ατμόσφαιρά της» λέει ο Παναγιώτης, ο οποίος είναι και μουσικός: το κόμικ του συνοδευόταν και από ένα δικό του, συμπληρωματικό της ανάγνωσης σάουντρακ, που χρησιμοποιήθηκε στην ταινία, στους τίτλους αρχής. Τον χάρτινο ήρωα με το όνομα Jonsie, βέβαια, τον υποδύεται ο ηθοποιός Κώστας Βασαρδάνης. Η Αλέξια Οθωναίου έβγαλε την «Τσακισμένη αυγή» το 2012, από τη Jemma Press. Κάποια στιγμή ήρθε σε επαφή μαζί της ο σκηνοθέτης Βασίλης Χριστοφιλάκης και της είπε τη σκέψη του. Συζήτησαν τους όρους υλοποίησής της και αφού βρέθηκε κοινό έδαφος, αποφάσισαν να προχωρήσουν. Αυτό που την ενδιέφερε, ήταν οι χαρακτήρες και οι μεταξύ τους σχέσεις να παραμείνουν αυτούσιες. Εχουμε εξάλλου να κάνουμε με έναν bon viveur επιχειρηματία, ένα call girl, έναν βετεράνο εκτελεστή και μια νεαρή σερβιτόρα, των οποίων οι ζωές σε μια ανώνυμη μητρόπολη συνδέονται έπειτα από ένα ατύχημα. ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ. Η Αλέξια θέλησε να γράψει η ίδια το σενάριο, προσθαφαιρώντας μερικές σκηνές, ώστε να λειτουργεί εξίσου καλά. «Στον κινηματογράφο, βέβαια, το τελικό έργο είναι προϊόν σκληρής δουλειάς πολλών ανθρώπων» λέει και για αυτό, ξέροντας ότι κάποια κομμάτια της πλοκής δύσκολα θα «μεταφράζονταν», δούλεψε και εκείνη σκληρά για το επιθυμητό σεναριακό αποτέλεσμα. Το casting για τη διασκευή του δικού της κόμικ περιλαμβάνει τους Νίκο Ψαρρά, Nalyssa Green, Τάκη Μόσχο, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Αλκηστη Πουλοπούλου, Δήμητρα Ματσούκα και Μάνο Βακούση. Το «Τώρα πια ξυπνάω με τον ήλιο» προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας και στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, ενώ στις 27 Οκτωβρίου θα προβληθεί στον κινηματογράφο Τριανόν. Η κινηματογραφική μεταφορά της «Τσακισμένης αυγής» θα είναι έτοιμη κάπου τον χειμώνα, με σκοπό να βγει την άνοιξη στις αίθουσες. Στις ίδιες, ενδεχομένως, που οι δύο δημιουργοί μπορεί να είδαν στο παρελθόν κάποιο από εκείνα τα χολιγουντιανά αντίστοιχα που λέγαμε. Εχουν, αλήθεια, κάποιο παράδειγμα μεταφοράς κόμικ που να έκανε καλά τη δουλειά του; Το «Ghost World» του Ντάνιελ Κλόους, λέει ο Παναγιώτης, σε σκηνοθεσία Τέρι Ζουίγκοφ, που «μπορεί να οδήγησε αλλού την ιστορία, αυτό όμως δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η ατμόσφαιρα». Για την Αλέξια, αξιόλογα παραδείγματα είναι το «Sin City» του Φρανκ Μίλερ και το «Persepolis» της Μαριάν Σατραπί, όχι μόνο γιατί έμειναν πιστά στο σενάριο, αλλά και γιατί διατήρησαν την ατμόσφαιρα και το βάθος των κόμικς. Και ποια ταινία δεν τα κατάφερε; Το «Watchmen» του Ζακ Σνάιντερ, βρίσκει σύμφωνους και τους δύο. «Στο κόμικ, κάθε καρέ έχει δυο - τρία επίπεδα ανάγνωσης που, όπως έλεγε και ο συγγραφέας του Αλαν Μουρ, απαιτούν χρόνο από τον αναγνώστη» λέει ο Παναγιώτης. «Η ταινία το αγνόησε, ίσως όμως και να μην μπορούσε να κάνει αλλιώς». Τόσο διαφορετικά είναι δύο μέσα που αφηγούνται ιστορίες με τη βοήθεια εικόνας και λόγου; «Το κοινό αυτό στοιχείο είναι το προφανές» λέει ο Παναγιώτης και εξηγεί ότι τα κόμικς αφήνουν περισσότερο «χώρο» στον αναγνώστη, αφού η μαγεία τους συνίσταται στο αν τα καρέ δίνονται τόσο καλά ώστε εκείνος - παρατηρώντας τα όση ώρα επιθυμεί - να φτάσει στο ενδιάμεσό τους. Η Αλέξια προσυπογράφει: «Στο κόμικ ο αναγνώστης συμπληρώνει με τη φαντασία του την απόσταση μεταξύ των καρέ» λέει και δύσκολα διαφωνεί κανείς. Ενα ερώτημα πάντως είναι αν όλα αυτά, εφαρμοσμένα στην ελληνική εκδοχή μιας κινηματογραφικής μεταφοράς, δίνουν στην Οθωναίου και στον Πανταζή την αίσθηση ακόμα μιας ώθησης προς τα εμπρός της εγχώριας ένατης τέχνης. Για την πρώτη, η δουλειά της οποίας συγκεντρώνεται στο www.alexiaothonaiou.com, «προσπάθειες όπως οι δικές μας ή όπως εκείνη του Γιάννη Ρουμπούλια είναι από τις πρώτες. Θα χρειαστεί επομένως να περάσουν λίγα χρόνια για να ψηλαφίσουμε την επιρροή τους». Για τον δεύτερο, για τον οποίο μπορεί κανείς να μάθει περισσότερα στο postnoise.com, «ό,τι στρέφει το φως στα κόμικς με καλό τρόπο, καλό είναι». ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ πηγή: ΤΑ ΝΕΑ [15/10/2014] + Η «Τσακισμένη Αυγή» από το χαρτί στο σινεμά.[Παπανικολάου Νατάσα, Εθνος, 9/8/2014]
  20. Απρόμαυρη φωτοτυπία της βιβλιοκριτικής. Παραθέτω και έγχρωμα σκαναρίσματα των φωτογραφιών.
×
×
  • Create New...

Important Information

By using this site, you agree to our Terms of Use.