Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αναζήτηση στην Κοινότητα

Εμφάνιση αποτελεσμάτων για ετικέτες 'εκδόσεις μεταίχμιο'.

  • Αναζήτηση ανά ετικέτες

    Πληκτρολογήστε ετικέτες χωρισμένες με κόμματα.
  • Αναζήτηση ανά συγγραφέα

Τύπος περιεχομένου


Ενότητες

  • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΝΕΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ - ΒΟΗΘΕΙΑ
    • ΝΕΑ
  • ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
    • ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ
    • ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ
  • ΧΑΛΑΡΩΜΑ
    • ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
    • ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ
    • ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Διάφορα
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Ντόναλντ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Super Μίκυ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Κόμιξ
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μίκυ Μάους
  • ΝΤΙΣΝΕΥ's Μπλα μπλα
  • VINTAGE's Συζήτηση
  • VIDEO GAMES's Γεν. Συζήτηση για Video Games

Blogs

  • Valt's blog
  • Dr Paingiver's blog
  • GCF about comics
  • Vet in madness
  • Θέμα ελεύθερο
  • Film
  • Comics, Drugs and Brocc 'n' roll
  • I don't know karate, but i know ka-razy!
  • Γερμανίκεια
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ή Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
  • Κομικσόκοσμος
  • The Unstable Geek
  • Σκόρπιες Σκέψεις
  • Dhampyr Diaries
  • Περί ανέμων και υδάτων

Βρείτε αποτελέσματα σε ...

Βρείτε αποτελέσματα που ...


Ημερομηνία Δημιουργίας

  • Αρχή

    Τέλος


Τελευταία ενημέρωση

  • Αρχή

    Τέλος


Φιλτράρετε με αριθμό ...

Εγγραφή

  • Αρχή

    Τέλος


Ομάδα


Member Title


MSN


Website URL


Yahoo


Skype


Πόλη


Επάγγελμα


Ενδιαφέροντα

  1. Για τον Ρέι Μπράντμπερι, τους ανθρώπους-βιβλία και τα μυθιστορήματα που γίνονται κόμικς. Ξεφυλλίζω την κομίστικη εκδοχή, διά χειρός Τιμ Χάμιλτον, του κλασικού δυστοπικού έπους Φαρενάιτ 451 του Ρέι Μπράντμπερι (1920-2012). Την ιστορία του Γκάι Μόνταγκ, που η δουλειά του είναι να καίει βιβλία. Σας ακούω να το λέτε και ακούω και τον εαυτό μου να λέει το ίδιο: άλλη μία μεταφορά ενός διάσημου μυθιστορήματος σε κόμικ. Ναι, ίσως έχει παραγίνει, αλλά πρώτον, η συγκεκριμένη δεν είναι καινούργια (ο Μπράντμπερι ζούσε ακόμα όταν κυκλοφόρησε) και δεύτερον, είναι μία από τις καλύτερες που έχουν πέσει στα χέρια μου. Και μόνο αυτός ο απαλός χρωματισμός (που διακόπτεται κάθε τόσο από τις φλόγες) είναι σαν να μεταφέρει την ψυχή του βιβλίου, όλους τους φόβους του συγγραφέα, όλη την πίκρα. Ωστόσο ναι, είναι άλλη μία μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου σε κόμικ – τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα δεκάδες, προσφέροντας μια νέα εκδοχή σε κλασικά κείμενα, ελληνικά και μεταφρασμένα. Δεν είναι όλα καλά. Αλλά κυρίως δεν ισχύει, νομίζω, αυτό που ακούω συχνά και από κομίστες και από εκδότες, ότι δηλαδή αυτός είναι ένας τρόπος η νέα γενιά να έρθει κοντά στη λογοτεχνία. Αυτός είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να έρθει οποιαδήποτε γενιά κοντά στα κόμικς. Η όμορφη έκδοση που κρατάω στα χέρια μου δεν υποκαθιστά το μυθιστόρημα του Μπράντμπερι (το ίδιο προφανώς ισχύει και με τις αμέτρητες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές των λογοτεχνικών έργων) και θέλω να πιστεύω πως απευθύνεται σε όλους όσοι αγαπήσαμε κάποτε το βιβλίο. Επειδή θέλουμε να δούμε με τα μάτια μας τον Μόνταγκ να γνωρίζει την Κλάρις, πώς ξυπνάει μέσα του η ζωή και η αντίσταση, πώς ζωντανεύουν οι άνθρωποι-βιβλία. Οι οποίοι ζωντανεύουν εξαιρετικά, παρεμπιπτόντως, όταν εμφανίζονται στις τελευταίες σελίδες. Αυτοί οι νομάδες επαναστάτες που ζουν στα δάση έχοντας αποστηθίσει τόμους ολόκληρους («στο παρουσιαστικό είμαστε αλήτες, αλλά στο μυαλό βιβλιοθήκες»), για να κρατήσουν τον πολιτισμό ζωντανό από τη μανία του καθεστώτος. Είναι μία από τις πιο βαθιά βιβλιοφιλικές εμπνεύσεις στην ιστορία της λογοτεχνίας. «Και όταν μας ρωτήσουν τι ακριβώς κάνουμε», λέει ένας από τους ανθρώπους-βιβλία, «θα τους πούμε: “Θυμόμαστε”». Το ερώτημα, όπως το θέτει και ο ίδιος ο Μπράντμπερι στην εισαγωγή, είναι ποιο βιβλίο θα μαθαίνατε απ’ έξω για να το κρατήσετε για πάντα ζωντανό. Το κόμικ Φαρενάιτ 451 του Τιμ Χάμιλτον κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Αλέξη Καλοφωλιά. / Διαβάστε τα μυθιστορήματα του Ρέι Μπράντμπερι από τις εκδόσεις Άγρα. Και το σχετικό link...
  2. Επανέκδοση μετά 15 χρόνια του επιδραστικού «Φαρενάιτ 451». Καλιφόρνια 1953. Ένας ταλαντούχος νέος συγγραφέας του φανταστικού, ο Ρέι Μπράντμπερι, γράφει το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Φαρενάιτ 451» – θερμοκρασία κατά την οποία, όπως σημειώνει στην αρχή του κειμένου του, καίγεται το χαρτί ενός βιβλίου. Στο δυστοπικό, φουτουριστικό του σενάριο πρωταγωνιστεί ο Γκάι Μόνταγκ, ένας «πυροσβέστης» που αντί να σβήνει φωτιές τις ανάβει καίγοντας βιβλία, εφόσον αυτά θεωρούνται «κακή επιρροή» που εμπνέει στους αναγνώστες ανατρεπτική, κριτική σκέψη. Εντέλει όμως αφυπνίζεται και καταλήγει να γίνει ένας από αυτούς που κρύβονται από τις φωτιές, παρά από αυτούς που τις πυροδοτούν. Πρόκειται για μια ιστορία που γίνεται κατανοητή μόνο μέσα στο ζοφερό κοινωνικό της πλαίσιο, ελάχιστα μόνο χρόνια από τις αληθινές πυρές των βιβλίων που έστηναν οι ναζί και κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου της Αμερικής του μακαρθισμού, που είχε βαλθεί σε ένα παρανοϊκό «κυνήγι μαγισσών» βάζοντας στο στόχαστρο συγγραφείς και καλλιτέχνες που είχαν χαρακτηριστεί «κομμουνιστές». Το «Φαρενάιτ 451» χαρακτηρίστηκε «αμερικανική απάντηση» στο μνημειώδες «1984» του Τζορτζ Όργουελ και σύντομα απέκτησε τεράστια δημοφιλία και έγινε βαθιά επιδραστικό, μπαίνοντας έως και σε λίστες υποχρεωτικής ανάγνωσης στα σχολεία. Το 2009, ακολουθώντας την τότε ακόμη ανερχόμενη τάση μεταφοράς γνωστών λογοτεχνικών έργων σε μορφή κόμικς, μεταφέρθηκε σε γκράφικ νόβελ και μάλιστα με τις ευλογίες (και με νέα εισαγωγή) του ίδιου του συγγραφέα, για λογαριασμό του μεγάλου αμερικανικού οίκου Hill & Wang. Τότε είχε κυκλοφορήσει η πρώτη έκδοσή του από το Μεταίχμιο και πριν από λίγες ημέρες, 15 χρόνια μετά, επανεκδόθηκε με νέο εξώφυλλο σε μετάφραση του Αλέξη Καλοφωλιά για να συναντήσει ένα νέο κοινό. Εικονογράφος της έκδοσης είναι ένας 57χρονος Νεοϋορκέζος με χαμαιλεοντικό στυλ και καυστικό χιούμορ, ο Τιμ Χάμιλτον, που από το στούντιό του στο Μπρούκλιν έχει στήσει από τη δεκαετία του ’80 μόνιμες συνεργασίες με κορυφαία έντυπα όπως το New Yorker, εκδότες παιδικού βιβλίου αλλά και πρωτοπόρους οίκους της εναλλακτικής εκδοτικής σκηνής, όπως η καλιφορνέζικη Malibu Comics για την οποία σχεδίασε τους πρώτους τόμους της εμβληματικής σειράς «The Trouble with Girls». Το εικονογραφικό του στυλ στη σειρά εκείνη είχε κάτι από τη στερεοτυπική τεχνοτροπία των «σούπερ ηρώων», αλλά και την αισθητική και τη θεματολογία του ακραία φετιχιστικού κόσμου του Ιταλού μάστορα Φράνκο Σαουντέλι, ενός κόσμου όπου το χιούμορ, ο ερωτισμός και η σχεδιαστική δεινότητα παντρεύονται με τον πιο εκρηκτικό τρόπο σε μια κοινωνία που άρχιζε να βλέπει τον σαρωτικό ανεμοστρόβιλο της πολιτικής ορθότητας να επελαύνει στον ορίζοντα. Σημαντικό έργο στο πορτφόλιο του αποτελεί και η μεταφορά που έκανε το 2006 σε γκράφικ νόβελ του «Νησιού των θησαυρών» του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, κλασικού έργου του τέλους του 19ου αιώνα, που ο Χάμιλτον έφερε στη νέα χιλιετία με άφθονα μαύρα μελάνια και μια απολύτως κινηματογραφική ατμόσφαιρα γεμάτη ανορθόδοξα κάδρα, ασυνήθιστες γωνίες και ένα απολύτως «ενήλικο» σκοτάδι, παρά το γεγονός ότι απευθυνόταν σε παιδικό κοινό. Η εικαστική μαεστρία και η αβίαστη άνεσή του να μιλάει το ιδίωμα της ένατης τέχνης λάμπει και στο «Φαρενάιτ 451», όπου επιστρατεύει μια «σιωπηλή», άτονη χρωματική παλέτα που αποτυπώνει επιτυχημένα μια δυστοπική αίσθηση, ενώ συχνά μεταβαίνει σε θερμά χρώματα που θεριεύουν στις εφιαλτικές σκηνές της καύσης των βιβλίων. Υπάρχουν καρέ που νομίζει κανείς πως η φωτιά θα ξεπηδήσει μέσα από τις σελίδες, λες και ο εικονογράφος ήθελε να μας δώσει την αίσθηση πως το έντυπο που κρατάμε στα χέρια μας θα καεί και αυτό μαζί με τα «καταδικασμένα» βιβλία της ίδιας της ιστορίας που διηγείται. Πριν όμως το θρυλικό μυθιστόρημα αποδοθεί σε μορφή κόμικς, είχε έρθει στον κόσμο του σινεμά από τον Φρανσουά Τριφό. Στην ιδιοσυγκρασιακή διασκευή που πρόσφερε ο Γάλλος σκηνοθέτης το 1966, η συνδρομή του μεγάλου κινηματογραφικού συνθέτη Μπέρναρντ Χέρμαν έκλεψε την παράσταση, προσφέροντας ένα σάουντρακ που οι υφές και οι εντάσεις του ήταν λες και έντυσαν ηχητικά ακόμη και το ίδιο το πρωτότυπο κείμενο. Το «πύρινο» έργο του Μπράντμπερι όμως έγινε «μούσα» και για τους δημιουργούς του χώρου των γραφικών τεχνών, εμπνέοντας μέσα στα χρόνια μια μεγάλη σειρά από καταπληκτικά εξώφυλλα φιλοτεχνημένα από έξοχους εικονογράφους της «τέχνης του φανταστικού» όπως ο Βρετανός Μπρους Πένινγκτον, ο επίσης Βρετανός Ραλφ Στέντμαν (γνωστός για τις εικονογραφήσεις του για τα έργα του Χάντερ Σ. Τόμσον) και ο Ιταλοαμερικανός Τζόσεφ Μουγκνάινι. Από το 1953 το «Φαρενάιτ 451», το πιο διάσημο έργο του Μπράντμπερι, έχει πουλήσει περισσότερα από 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Και ενώ η ιστορία που διηγείται διαδραματίζεται σε έναν δυστοπικό, μελλοντικό κόσμο δίχως βιβλία, εκείνο δεν έπαψε ποτέ να τυπώνεται ξανά και ξανά, καταφέρνοντας πάντοτε να ξεφεύγει από τη φωτιά. Και το σχετικό link...
  3. Ιστορικά κόμικς, βιογραφίες, έμπνευση από τη λογοτεχνία, ακόμα και καινούργιος Αστερίξ. Zorμπάς – Πράσινη πέτρα ωραιότατη, Soloup (εκδ. Διόπτρα): Επειδή η επαναφήγηση του Έλληνα κομίστα αφαιρεί τα στερεότυπα που βαραίνουν την πλάτη του εμβληματικού ήρωα. Κάτω ο Χίτλερ! Ή γιατί ο Καρλ δεν ήθελε να γίνει ποδηλάτης, Γιόκεν Βόιτ (εκδ. Ποταμός): Για την ελπίδα που δίνει μια νεανική ιστορία θάρρους ενάντια στον βάρβαρο κόσμο της ναζιστικής Γερμανίας. Η Κόλαση του Δάντη, Πολ και Γκαετάν Μπριζί (εκδ. Οξύ): Γιατί είναι σημαντικό τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας να παίρνουν νέα πνοή, διατηρώντας την αρχική – μεσαιωνική – τους ατμόσφαιρα. Ο κόσμος της σοφίας, Νικομπί & Βενσάν Ζαμπού (εκδ. Μεταίχμιο-Αλεξάνδρεια): Για να ταξιδέψετε στον κόσμο της φιλοσοφίας, όπως τον αφηγήθηκε ο Γιοστέιν Γκάαρντερ, και τον συστήνουν ξανά με τον δικό τους τρόπο δύο κορυφαίοι δημιουργοί των ευρωπαϊκών κόμικς. Κοντά στις ράγιες, Στέλλα Στεργίου & Γεωργία Ζάχαρη (εκδ. Μεταίχμιο): Επειδή οι δύο ταλαντούχες εικονογράφοι μεταφέρουν με μεράκι και φροντίδα άλλο ένα πολυαγαπημένο μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη. Καπετάν Μιχάλης, Παναγιώτης Πανταζής (εκδ. Διόπτρα): Για να γνωρίσετε το πλέον επικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη μέσα από το συναρπαστικό πενάκι του Pan Pan. Ερντογάν: Η άνοδος ενός σύγχρονου σουλτάνου, Τσαν Ντουντάρ (εκδ. Anubis): Επειδή δεν συναντάμε συχνά μια τόσο πειστική βιογραφία από έναν πολέμιο του βιογραφούμενου προσώπου. Θαυμαστός καινούργιος κόσμος, Φρεντ Φόρντχαμ (εκδ. Οξύ): Γιατί η προσέγγιση θυμίζει Blade Runner, αναδεικνύοντας τις προφητικές σκέψεις του Άλντους Χάξλεϊ. Αστερίξ: Η λευκή ίριδα, Ντιντιέ Κονράν & Φαμπκαρό (εκδ. Μαμούθ κόμιξ): Επειδή σατιρίζει σύγχρονα φαινόμενα τόσο επιτυχημένα, ώστε οι Γκοσινί και Ουντερζό θα ήταν περήφανοι. Το Ινκάλ, Moebius & Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι (εκδ. Anubis): Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν υπάρχει ένα graphic novel εκεί έξω που άλλαξε την ποπ κουλτούρα, τότε είναι αυτό. Και το σχετικό link...
  4. Τριάντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το φιλοσοφικό μυθιστόρημα του Γιοστέιν Γκάαρντερ διασκευάζεται σε μορφή κόμικ και αναδεικνύει τον λόγο που παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο. Οι δύο δημιουργοί του, Νικομπί και Βενσάν Ζαμπού, μιλούν στο «Κ». Η ερώτηση· το άλφα και το ωμέγα της ανθρώπινης σκέψης. Όλες οι απαντήσεις για οποιοδήποτε γεγονός, σκέψη και κατάσταση ξεκινούν από μια ερώτηση. Από τους πρώτους που ανέδειξαν τη σημασία της ερώτησης για την εξέλιξη του ανθρώπου και του πολιτισμού ήταν ο Σωκράτης. Το ξέραμε ήδη από το Λύκειο, όταν μαθαίναμε για τη μαιευτική του μέθοδο. Ο Σωκράτης καθοδηγεί σταδιακά τις απόψεις του συνομιλητή του με ερωτήματα για την προσέγγιση της αλήθειας, με τη μέθοδό του να υιοθετείται συνειδητά και υποσυνείδητα από χιλιάδες ανθρώπους. Άλλωστε τα ανθρώπινα όντα πάντα έθεταν φιλοσοφικά ερωτήματα. Αυτό δεν το λέει ο Σωκράτης, αλλά ο Νορβηγός συγγραφέας του Κόσμου της Σοφίας, Γιοστέιν Γκάαρντερ. Η φιλοσοφία ξεκινά από απλά ερωτήματα, των οποίων η απάντηση ενδεχομένως να είναι εξαιρετικά απλή ή απίστευτα περίπλοκη. Πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος; Μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίζει τα πάντα; Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο; Πώς να ξέρω τι είναι σωστό και λάθος; Γιατί ονειρευόμαστε; Υπάρχει σάντουιτς με μία μόνο θερμίδα; Εντάξει, στο τελευταίο ερώτημα η φιλοσοφία δεν οδηγεί σε κάποια ριζοσπαστική αλήθεια, αλλά ένα ακόμη παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ποιοι είμαστε. Το 1991, στα ράφια και στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων της Νορβηγίας στέκουν αντίτυπα του Κόσμου της Σοφίας: Είναι ένα μυθιστόρημα για την ιστορία της φιλοσοφίας, όπως μαρτυρά ο υπότιτλός του, αλλά συγχρόνως ένα μυθιστόρημα για τον κόσμο που περιβάλλει τη Σοφία Άμουνδσεν, τη 14χρονη πρωταγωνίστρια, η οποία ένα πρωί παραλαμβάνει γράμματα από έναν άγνωστο αποστολέα. Τα γράμματα αποτελούν ένα μάθημα φιλοσοφίας. Γεμάτη απορίες, η Σοφία ταξιδεύει πρώτα στους προσωκρατικούς φιλοσόφους, αναλύει με διεξοδικά παραδείγματα τις βασικές αρχές των σημαντικότερων ρευμάτων της αρχαιότητας, συναντιέται με τον Θωμά Ακινάτη και τον Γαλιλαίο και φτάνει μέχρι τον Ζαν-Πολ Σαρτρ. Μεταφρασμένο σε 54 γλώσσες και με πάνω από 40 εκατομμύρια πωλήσεις, ο Κόσμος της Σοφίας αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά και δημοφιλέστερα έργα εκλαϊκευμένης επιστήμης. Γι’ αυτόν τον λόγο τριάντα χρόνια αργότερα, ο Βέλγος σεναριογράφος κόμικς Βενσάν Ζαμπού και ο Γάλλος σκιτσογράφος Νικομπί ένωσαν τις δυνάμεις τους και διασκεύασαν το ογκώδες μυθιστόρημα σε ένα ευανάγνωστο graphic novel που χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο (φτάνει ως τη φιλοσοφία της Αναγέννησης και στον Γαλιλαίο) κυκλοφορεί πλέον στα ελληνικά, σε μια σύμπραξη των εκδόσεων Αλεξάνδρεια και Μεταίχμιο σε μετάφραση της Στέλας Ζουμπουλάκη. Δημόκριτος και lego «Πρόκειται για ένα βιβλίο που εξακολουθεί να μας κάνει να σκεφτόμαστε, καθιστώντας προσιτές τις βασικές γραμμές της ιστορίας της φιλοσοφίας. Όταν ξαναδιαβάζουμε ολόκληρη την εξέλιξη της σκέψης, η ανάγνωση μας παρέχει τα κλειδιά για να σκεφτούμε τον κόσμο μας σήμερα», λέει ο Βενσάν Ζαμπού, ο οποίος αντιμετωπίζει τις ιδέες της φιλοσοφίας ως ένα εργαλείο αντίδρασης απέναντι στις κρίσεις που βιώνουμε σήμερα. «Ο κόσμος μάς προκαλεί σε πολλά επίπεδα: η κλιματική κρίση, η πανδημία, η οικονομική κρίση, ο πόλεμος στην Ουκρανία… Πολλά πράγματα εγείρουν ερωτήματα σχετικά με τη συμβίωση και τη σχέση μας με τον κόσμο. Στην ιστορία της φιλοσοφίας που παρουσιάζεται στο βιβλίο του Γκάαρντερ, μπορούμε να βρούμε μια ολόκληρη σειρά από ιδέες που μπορούν να μας βοηθήσουν να σκεφτούμε πώς να αντιδράσουμε σε όλα αυτά. Η προσαρμογή του μυθιστορήματος σε κόμικ ήταν ένας τρόπος να γίνει προσιτό το περιεχόμενό του σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους σήμερα». Το μυθιστόρημα των 616 σελίδων μπορεί να αποθαρρύνει ορισμένους – ο Νικομπί ήταν ένας από αυτούς που πήρε το βιβλίο στα χέρια του στη Γαλλία το 1995. «Το διάβασα ή μάλλον προσπάθησα να το διαβάσω, αλλά δεν μπόρεσα να το τελειώσω. Δεν ήμουν δυνατός αναγνώστης εκείνη την εποχή. Είναι μια μικρή εκδίκηση για μένα το να κάνω αυτή τη διασκευή. Ελπίζω ότι κάποιοι αναγνώστες που δεν τελείωσαν το μυθιστόρημα θα διαβάσουν το κόμικ μας». Οι δύο δημιουργοί δεν έκαναν εκπτώσεις στη φαντασία τους, με τον Νικομπί να αποδεικνύει τη μαστοριά του ποικιλοτρόπως. Σπάει τον τέταρτο τοίχο και απευθύνεται στον αναγνώστη με αποφασιστικότητα, βάζει τη Σοφία να πετάει κυριολεκτικά τα λόγια του Αριστοτέλη στον γκρεμό με αγανάκτηση όταν τον ακούει να εκφράζει κάποιες μισογυνιστικές απόψεις, ή να παίζει με τα χέρια της το κείμενο σαν να πρόκειται για τα σφηνοτουβλάκια lego. Για την ακρίβεια, το κάνει και αυτό χτίζοντας τη μορφή του Δημόκριτου, που εμφανίζεται ως διά μαγείας στο δωμάτιό της πάνω σε έναν ελέφαντα (είδατε τι κάνει εδώ;). Με το χιούμορ παίζει και ο Βέλγος σεναριογράφος, ο οποίος δίνει φωνή σε όλους τους φιλοσόφους και τους βάζει λόγια που δεν περιμένεις να ακούσεις. «Το μέσο μάς επέτρεψε να είμαστε πιο ευφάνταστοι, να μεταφερθούμε άμεσα από τη μία εποχή στην άλλη ή να φέρουμε τη Σοφία σε επαφή με τους φιλοσόφους που συναντά και να της επιτρέψουμε, όπως και στους αναγνώστες, να συζητήσει απευθείας μαζί τους. Περιλαμβάνονται εικόνες που υπάρχουν στο μυθιστόρημα, αλλά αποκτούν πραγματικά την πλήρη ισχύ τους όταν τοποθετούνται σε εικόνες. Για παράδειγμα η κοσμοθεωρία του Δημόκριτου, την οποία ο Γκάαρντερ συγκρίνει με lego, είναι ακόμη πιο επιδραστική στα κόμικς όταν μπορεί κανείς να φανταστεί τα τουβλάκια να παίρνουν τη μορφή ενός ελέφαντα, μιας καμηλοπάρδαλης ή του ίδιου του φιλοσόφου», λέει ο Νικομπί. «Ο Σωκράτης μού φτιάχνει τη μέρα» «Ένα κόμικ δεν προορίζεται να αντικαταστήσει το βιβλίο στο οποίο βασίζεται. Είναι μια νέα ερμηνεία του περιεχομένου του σε ένα άλλο μέσο. Όπως όταν ένας σκηνοθέτης επεξεργάζεται σήμερα ένα κείμενο του Σαίξπηρ. Δεν αντικαθιστάς τίποτα, φέρνεις απλώς ένα νέο φως», πιστεύει ο Ζαμπού. Διαπιστώνω πως την ίδια άγνοια περί φιλοσοφίας μοιραζόμασταν κάποτε με τον Νικομπί. «Όταν ξεκίνησα κι εγώ το βιβλίο δεν ήξερα πολλά πάνω στη φιλοσοφία. Τώρα μου αρέσει ο Σωκράτης. Πρώτον, επειδή είναι σαν πατρική φιγούρα και με αυτόν πλησιάζουμε για πρώτη φορά μια φιλοσοφία που δεν εξηγεί μόνο θεϊκές λειτουργίες. Δεύτερον, επειδή δεν είναι δογματικός και δεν δίνει την αίσθηση της επιβολής ενός απόλυτου οράματος. Και τρίτον, επειδή έχει χιούμορ. Όταν λέει “αν ένας γάιδαρος σε κλοτσήσει, μην τον κλοτσήσεις πίσω”, μου φτιάχνει τη μέρα». Από την άλλη, ο Ζαμπού επηρεάζεται από τη στιγμή που επιστήμονες όπως ο Γαλιλαίος και ο Κοπέρνικος προσπαθούν να μας κάνουν να καταλάβουμε τη θέση της Γης στον κόσμο μας. «Ξαφνικά οι άνθρωποι κατάλαβαν πως η Γη δεν είναι το κέντρο του κόσμου. Πιστεύω ότι και σήμερα αντιμετωπίζουμε μια τέτοια στιγμή. Για χρόνια ο δυτικός κόσμος νόμιζε πως η φύση ήταν στην υπηρεσία του, αλλά τώρα δεν συμβαίνει αυτό. Είμαστε μέρος της, βασιζόμαστε στο περιβάλλον και σε άλλα είδη, όπως κάθε οργανισμός». Μπορεί η ιστορία της φιλοσοφίας να μας βοηθήσει να βρούμε τον δρόμο μας και να επανεκτιμήσουμε τη στάση μας; Μια καλή αρχή είναι να ρωτάμε και να είμαστε περίεργοι. Όπως η Σοφία Άμουνδσεν. ΙΝFO → Ο κόσμος της Σοφίας – 1. Η φιλοσοφία, από τον Σωκράτη στον Γαλιλαίο του Νικομπί και του Βενσάν Ζαμπού, βασισμένο στο βιβλίο του Γιοστέιν Γκάαρντερ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και Αλεξάνδρεια. Και το σχετικό link...
  5. Δεκάξι χρόνια μετά την κυκλοφορία στα ελληνικά του πρώτου τεύχους του κόμικ «Ομήρου Οδύσσεια» σε διασκευή–κείμενα του Τάσου Αποστολίδη και εικόνες του Γιώργου Ακοκαλίδη και δεκατρία χρόνια μετά την αγγλική της μετάφραση, τον Απρίλιο του 2021 κυκλοφόρησε σε ηλεκτρονικό βιβλίο στα κινέζικα. Τη βαθιά του ικανοποίηση που «ο Όμηρος περνάει στην Ασία, μια αχανή χώρα με τεράστιο πολιτισμό και τεράστιο πληθυσμό» μέσα από την «Οδύσσειά» του εκφράζει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Τάσος Αποστολίδης, ο οποίος χαρακτηρίζει τον εαυτό του «ένα όχημα» που φέρνει τον αρχαίο Όμηρο στη σημερινή Κίνα. Το δυνητικά τεράστιο αναγνωστικό κοινό της χώρας – που αριθμεί κάτι λιγότερο από 1,5 δισεκ. κατοίκους – μπορεί να φέρει σημαντικό οικονομικό κέρδος στους δημιουργούς, παρά την εξαιρετικά χαμηλή τιμή στην οποία πωλείται η «Οδύσσεια» εκεί, 8,79 γουάν (κάτι παραπάνω από 1 ευρώ). Ωστόσο ο κ. Αποστολίδης κάνει λόγο για μεγάλη ηθική αμοιβή. «Με τα βιβλία δεν έχω κανένα παράπονο. Ο Αριστοφάνης έχει πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, πουλάει και σήμερα, ακόμη και στα πωλητήρια των μουσείων». Η συμφωνία με τους κινέζους για την «Οδύσσεια» αφορά μόνο το ηλεκτρονικό βιβλίο και εφόσον πάνε καλά οι πωλήσεις υπάρχει περίπτωση να βγει και σε έντυπο. Η... εξαγωγή του κόμικ «Ομήρου Οδύσσεια» ξεκίνησε το 2018 όταν ζήτησαν τα έξι τεύχη και το επίτομο η αμερικάνικη και η αγγλική amazon. Το Σεπτέμβριο του 2020 τους δημιουργούς πλησίασε η κινεζική amazon, έγιναν τα συμβόλαια, τον Απρίλιο του 2021 βγήκε διαδικτυακά το πρώτο τεύχος και θα κυκλοφορήσουν τα άλλα πέντε. Οι δημιουργοί δεν έχουν καν δει ακόμη πως είναι το περιεχόμενο της κινέζικης έκδοσης, εντυπωσιάστηκαν όμως από την ταχύτητα της μετάφρασης. «Πέντε μήνες είναι απίστευτα γρήγορος χρόνος. Αυτό μάλλον είναι καλός οιωνός», σημειώνει ο Τάσος Αποστολίδης, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι μάλλον έγινε τόσο γρήγορα γιατί οι Κινέζοι λατρεύουν τη μυθολογία. «Επειδή και αυτοί έχουν αρχαία μυθολογία και ιστορία εκτιμούν πολύ την αντίστοιχη», σημειώνει και προσθέτει ότι στην Κίνα είναι ήδη καταταγμένο στα βιβλία με τις καλύτερες πωλήσεις. Κινέζοι εκδότες είχαν ενδιαφερθεί πριν από περίπου 15 χρόνια να πάρουν τα κόμικς των Αποστολίδη–Ακοκαλίδη με τα έργα του Αριστοφάνη – έχουν μεταφραστεί σε αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και τούρκικα – αλλά εκείνη η συνεργασία δεν προχώρησε, οπότε οι δημιουργοί είχαν θεωρήσει ότι δε θα υπάρξει εκ νέου ενδιαφέρον. Έτσι βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν ήρθε η πρόταση συνεργασίας, από άλλη κινέζικη αυτή τη φορά εκδοτική εταιρεία. Πρόκειται πιθανότατα για την πρώτη έκδοση της Οδύσσειας σε κόμικ στην Κίνα, σε αντίθεση με την Αμερική που πριν από τη μετάφραση του Τάσου Αποστολίδη υπήρχαν ήδη πάνω από δέκα «Οδύσσειες». «Δεν ξέρω γιατί οι Κινέζοι προτίμησαν τη δική μας κι όχι μια αμερικάνικη. Προφανώς γιατί εκτίμησαν ότι οι Έλληνες δημιουργοί θα ξέρουν καλύτερα την Οδύσσεια», σημειώνει. «Ο Όμηρος δε με κούρασε ποτέ» Η... οδύσσεια του Τάσου Αποστολίδη για τη δημιουργία του κόμικ «Ομήρου Οδύσσεια» διήρκεσε έξι χρόνια και τέσσερα χρόνια του Γιώργου Ακοκαλίδη για την εικονογράφηση. «Σελίδες που ο αναγνώστης διαβάζει σε κάποιες ώρες, κανείς δεν ξέρει ότι χρειάζονται πολλά χρόνια και πολύς κόπος για να γίνουν» εξηγεί, αλλά προσθέτει ότι ο Όμηρος δεν τον κούρασε ποτέ. «Ο Όμηρος έχει μια καταπληκτική ικανότητα να διηγείται με εικόνες. Διαβάζοντάς τον, βλέπεις εικόνες. Νομίζω ότι έγραψε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια για να γίνουν εύκολα σενάρια, κόμικς. Ήταν πολύ γλυκός με τον χρήστη...», δηλώνει ο Τάσος Αποστολίδης. Σχεδόν διπλάσια χρόνια χρειάστηκαν για την ολοκλήρωση των έργων του Αριστοφάνη. Αλλά υπάρχει ανταμοιβή και όχι μόνον οικονομική. Θυμάται με συγκίνηση, αλλά και βαθιά ικανοποίηση ένα καλοκαίρι στο Ναύπλιο, όπου παίζονταν οι «Νεφέλες», έναν πιτσιρικά να ζητάει από τη μαμά του να δουν την παράσταση επειδή είχε διαβάσει το κόμικ και του άρεσε. «Τα κόμικ έστειλαν τον πιτσιρικά να δει το έργο στην πρωτότυπη μορφή του. Για μένα αυτό ήταν επιβράβευση των κόπων μου». Ο Αριστοφάνης τον «βοήθησε» όπως εξηγεί να περάσει πολλά μηνύματα στα παιδιά. «Σαν δάσκαλος θεωρώ καθήκον μου να περάσω στα παιδιά ό,τι πιστεύω ότι θα τους είναι χρήσιμο για τη ζωή τους. Ο Αριστοφάνης βοήθησε να περάσω πολλά μηνύματα που έχουν σχέση με τον πόλεμο, την ειρήνη, τις ανθρώπινες συμπεριφορές, τον έρωτα, τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, τις σχέσεις ανθρώπων-πολιτείας. Με βοήθησε πολύ ο μύθος και αυτό νομίζω έκανε καλό στα παιδιά». Και το σχετικό link...
  6. Ένα από τα σημαντικότερα βιβλία της σύγχρονης ελληνικής παιδικής – εφηβικής λογοτεχνίας που έχει διαβαστεί από εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά τα τελευταία 50 χρόνια προσαρμόζεται σε κόμικς από την Αγγελική Δαρλάση και τον Δημήτρη Μαστώρο. Και διατηρεί ατόφιο το κλίμα με το οποίο η Άλκη Ζέη περιέγραψε την Αθήνα της Κατοχής. Ο τίτλος του άρθρου είναι ενδεικτικός των προθέσεων της Άλκης Ζέη (1923 – 2020) όπως αυτές αποκαλύπτονται σιγά-σιγά στον «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου» (εκδόσεις Μεταίχμιο, 168 σελίδες): η σπουδαία συγγραφέας, που δραστηριοποιήθηκε κυρίως στην παιδική κι εφηβική λογοτεχνία, μέσα από μια συγκινητική αλλά κι εμψυχωτική ιστορία με φόντο την Αθήνα της Κατοχής καταγράφει τη σταδιακή πορεία ενός εννιάχρονου αγοριού προς την «ενηλικίωση». Μια «ενηλικίωση» που θα έρθει πολύ πριν από τη βιολογική σε καθεστώς πολέμου. Και χαρακτηρίζεται από σταδιακές συνειδητοποιήσεις που υπό συνθήκες ειρήνης θα καθυστερούσαν, θα έρχονταν ομαλά, θα χωνεύονταν με ένα φυσιολογικό ρυθμό. Σε συνθήκες Κατοχής όμως η Ιστορία εξελίσσεται με άλματα και ο χαρακτήρας του παιδιού διαμορφώνεται βίαια κι απότομα, με πόνο, τραύματα, απανωτές ήττες αλλά και σημαντικές προσωπικές νίκες. Τέτοιες νίκες είναι οι σταδιακές καταρρεύσεις των μύθων και η σταδιακή αντικατάστασή τους από τις γνώσεις και τις εμπειρίες. Ο Πέτρος σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής «μεγαλώνει» με ταχείς ρυθμούς και μαθαίνει διαρκώς πράγματα για τη ζωή, τους ανθρώπους, τον χαρακτήρα, την αξιοπρέπεια, την οικογένεια, την ελευθερία, την αντίσταση. «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» είναι μια μακρά διαδρομή τεσσάρων ετών μέσα από δύσβατα μονοπάτια με αφετηρία την παιδική αθωότητα εν καιρώ ειρήνης και κατάληξη την ωριμότητα. Το βιβλίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της Χούντας, όταν η Άλκη Ζέη ζούσε εξόριστη στο Παρίσι, και κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1971. Από τότε μέχρι σήμερα έχει κάνει δεκάδες επανεκδόσεις και έχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Η προσαρμογή του σε κόμικς σε σενάριο της πολυβραβευμένης για βιβλία παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας συγγραφέως Αγγελικής Δαρλάση και του σχεδιαστή Δημήτρη Μαστώρου που έδωσε το 2016 το εξαιρετικό «Εξάρχεια – Το Πικρό Νεράντζι», ακολουθεί πιστά την εξέλιξη του πρωτοτύπου και το εικονοποιεί με έναν πολύ εύστοχο τρόπο αποδίδοντας ιδανικά το κλίμα και το πνεύμα του. Υπερασπιζόμενο και μέσω της εικόνας την ιστορική μνήμη όπως τη θωράκιζε και την προωθούσε το σύνολο του έργου της Άλκης Ζέη. «Για την Άλκη Ζέη, η ανάγκη του “να μη λησμονείς, να θυμάσαι” μοιάζει να είναι μια βαθιά ανάγκη κατανόησης της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης και συνείδησης και, ταυτόχρονα, μια συνειδητή αποδοχή της μεγάλης, κοινής κληρονομιάς ενός λαού κι ενός έθνους. Για τη Ζέη, η ιστορική μνήμη δεν αποτελεί ποτέ πεδίο για αναμόχλευση ερίδων και διαφωνιών. Αντίθετα είναι μια θαρραλέα πράξη συμφιλίωσης, (αλληλο)κατανόησης, συνεννόησης, ακόμα και τρόπος επούλωσης πληγών κι ένα χρέος όχι μόνο προς το παρελθόν αλλά και, κυρίως, προς το μέλλον μας» γράφει η Αγγελική Δαρλάση στο επιλογικό της σημείωμα. Και μαζί με τον Δημήτρη Μαστώρο υπογράφουν το τελικό κείμενο, στο οποίο διευκρινίζουν πώς δούλεψαν στο «Μεγάλο Περίπατο» και πώς συνεργάστηκαν με την Άλκη Ζέη που δυστυχώς πέθανε πριν από την ολοκλήρωση του βιβλίου και δεν είχε τη χαρά να το δει τελειωμένο: «Η μόνη δικιά της πρόταση ήταν να μην είναι πολύχρωμη η εικονογράφησή του, πρόταση που φυσικά σεβαστήκαμε κι ακολουθήσαμε. Η αγάπη μας για το συγκεκριμένο βιβλίο και τη δημιουργία του, τα δικά της ενθαρρυντικά, εγκάρδια λόγια και η εμπιστοσύνη που μας έδειξε κατάφεραν να μεταμορφώσουν το βάρος που είχαμε αρχικά νιώσει σε φτερά. Φτερά που θα μας έκανε να ταξιδέψουμε σε έναν τόπο τόσο οικείο και ταυτόχρονα πρωτόγνωρο. Και ταξιδέψαμε... Δεν θα ισχυριστούμε ότι δεν είχε δυσκολίες το ταξίδι μας. Σε κάθε μεταγραφή από ένα είδος σε κάποιο άλλο γνωρίζουμε ότι αναπόφευκτα χάνεις πολλά από το πρωτότυπο. Έτσι και στην περίπτωσή μας, το να μεταγράψεις ένα μυθιστόρημα, όπου πρωταγωνιστεί φυσικά ο λόγος, σε graphic novel όπου το βασικό αφηγηματικό του μέσο είναι η εικόνα, σήμαινε ότι έπρεπε να αποχωριστούμε αρκετά στοιχεία της πλοκής αλλά και της δυναμικής που φέρει η λογοτεχνικότητα του κειμένου. Έπρεπε να δομήσουμε διαφορετικά το δικό μας βιβλίο, ώστε ν’ ανταποκρίνεται στις δικές του διαφορετικές από το πρωτότυπο, απαιτήσεις και κανόνες. Έπρεπε να βρούμε αυτό που εμάς μας είχε συγκινήσει, αυτό που σ’ εμάς μιλούσε κι αυτό να μεταπλάσουμε κι εκ νέου να δημιουργήσουμε». Σίγουρα τα κατάφεραν. Η κόμικς εκδοχή του «Μεγάλου Περίπατου» είναι απολαυστική και έρχεται να προστεθεί σε μια μεγάλη αλυσίδα από μεταφορές σπουδαίων έργων της κλασικής και νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας σε κόμικς. Μετά τις πολλές προσαρμογές και διασκευές όπως αυτές των Δημήτρη Βανέλλη και Θανάση Πέτρου πάνω σε κείμενα πολλών πεζογράφων και λογοτεχνών (Καραγάτσης, Βουτυράς, Καβάφης, Καρυωτάκης, Παπαδιαμάντης κ.ά.), τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου από τους Γιάννη Ράγκο, Δημοσθένη Παπαμάρκο και Γιώργο Γούση, τα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα από τους Γιάννη Ράγκο και Παναγιώτη Πανταζή, την «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου από τους Ηλία Κατιρτζιγιανόγλου και Γιώργο Τσιαμάντα, τον «Ζητιάνο» του Καρκαβίτσα από τον Kanellos Cob κ.ά., η κυκλοφορία του «Μεγάλου Περίπατου» επιβεβαιώνει αυτή την τάση «επιστροφής» στην ελληνική πεζογραφία, αλλά και τη νέα ματιά με την οποία μπορούν να ιδωθούν ακόμα και τα πιο σύγχρονα ελληνικά λογοτεχνικά έργα όπως αυτό της Άλκης Ζέη. Η δομή της διασκευής των Δαρλάση και Μαστώρου ακολουθεί τη δομή του πρωτοτύπου και το βιβλίο διαιρείται σε τέσσερα μέρη με τίτλους: «Όχι», «Πεινάααω», «Συσσίτιο» και «Λευτεριά ή Θάνατος». Η ιστορία ξεκινά την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου με τον θάνατο του τριζονιού του εννιάχρονου Πέτρου και τις οικογενειακές συζητήσεις για την εύθραυστη πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη. Μια μέρα μετά, η Ελλάδα έχει μπει στον πόλεμο και αυτό που φαινόταν για τον μικρό Πέτρο ως κάτι μακρινό και, πιθανώς, ως ένα πεδίο επίδειξης ηρωισμών και ανδρείας, γίνεται θλιβερή πραγματικότητα. Ο πόλεμος είναι σκληρός και κανείς δεν μπορεί να νιώθει ικανοποίηση σε τέτοιες συνθήκες. Μέσα από τα μάτια του Πέτρου, από τις σκέψεις του, από τα όσα συμβαίνουν πρώτα μακριά από αυτόν και προοδευτικά, κατά την εξέλιξη του βιβλίου, όλο και πιο κοντά του, στους γείτονες, στους φίλους, στην οικογένειά του, ο αναγνώστης παρακολουθεί τη διαρκή επιδείνωση της ζωής των Αθηναίων, τον αγώνα για επιβίωση υπό καθεστώς Κατοχής, την προδοσία και τη σκληρότητα αλλά και την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, τον θάνατο που ζυγώνει αλλά και τη ζωή που θριαμβεύει. Η φτώχεια, η πείνα, ο φόβος, η ανελευθερία, οι αρρώστιες, οι νεκροί στη μέση του δρόμου, η ναζιστική αγριότητα, οι δωσίλογοι και οι εκμεταλλευτές γίνονται εφιάλτης για τον Πέτρο που δεν παύει να είναι παιδί. Αλλά ένα παιδί που, όπως όλα τα παιδιά της εποχής, μεγάλωσαν πριν την ώρα τους. Και πήραν μαθήματα ζωής από την αντίσταση, τις διαμαρτυρίες, τις διαδηλώσεις, τις προκηρύξεις, τα συνθήματα στους τοίχους, το ΕΑΜ, τις ειδήσεις για τις νίκες του Κόκκινου Στρατού, την ανυπακοή χωρίς να υπολογίζονται οι συνέπειες και το τίμημα απέναντι στους ναζί και στους ντόπιους συνεργάτες τους. Κι έτσι ο Πέτρος θα καταφέρει να μείνει ζωντανός μέχρι την πολυπόθητη ημέρα της Απελευθέρωσης της Αθήνας, εντελώς διαφορετικός όμως από το παιδί της έναρξης του πολέμου. Και θα ξεχυθεί χαμογελαστός στους δρόμους για έναν πραγματικά Μεγάλο Περίπατο στην ελεύθερη και αδούλωτη Ζωή. Και το σχετικό link...
  7. Δεν ήταν μια συνηθισμένη, φυσιολογική χρονιά αυτή που φεύγει. Μια από τις πολλές συνέπειες της κυριαρχίας του ιού επί των ζωών μας ήταν και η ελάττωση της παραγωγής κόμικς. Λίγο πριν από το νέο έτος ξαναθυμόμαστε τα σημαντικότερα έργα του 2020 με την ευχή του χρόνου τέτοιες μέρες τα πράγματα να είναι καλύτερα. «Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς» του Θανάση Πέτρου (εκδόσεις Ίκαρος) Ήρωες ή προδότες; Οι Όμηροι του Γκαίρλιτς στο περιθώριο (ή στην καρδιά;) του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου γίνονται οι ανώνυμοι πρωταγωνιστές σε μια ιστορία διχασμού και πολέμου. Ξεχασμένοι από όλους, έρμαια των παλινωδιών και της αναποφασιστικότητας της ελληνικής κυβέρνησης, οι Έλληνες φαντάροι ένιωσαν στο πετσί τους την έννοια της εγκατάλειψης. Ο Θανάσης Πέτρου παρουσιάζει έπειτα από εξαντλητική έρευνα και τεκμηρίωση τις ζωές αυτών των ανθρώπων σε μια από τις ελάχιστα γνωστές πτυχές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στην οποία αντικατοπτρίζονται μοναδικά οι πολιτικές συνθήκες της εποχής. «Ληστές» των Γιάννη Ράγκου και Γιώργου Γούση (εκδόσεις Polaris) Στην Ήπειρο των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, με κεντρικά πρόσωπα τους ληστές που λυμαίνονταν την ύπαιθρο αλλά και τις πόλεις, τοποθετείται η μυθοπλασία των Γιάννη Ράγκου (σενάριο) και Γιώργου Γούση (σχέδια). Μια ιστορία που μπορεί να έχει φανταστικούς πρωταγωνιστές, αλλά βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και είναι εμπνευσμένη από τη ζωή των αδελφών Ρέντζου. Νουάρ ατμόσφαιρα, ηθογραφία, ακρίβεια σε όλα τα πραγματολογικά στοιχεία και τα ιστορικά δεδομένα χαρακτηρίζουν αυτή την ιδιότυπη βιογραφία, από την οποία αναδύονται όλες οι κλασικές παθογένειες του νεοελληνικού κράτους και η διαχρονικά αμετάβλητη διαφθορά της εξουσίας. «Berlin» των Κυριάκου Αθανασιάδη και Νικόλα Κούρτη (εκδόσεις Jemma Press) Ένας λιγόλογος και φλεγματικός ιδιωτικός ντετέκτιβ που ασχολείται με μικροϋποθέσεις δέχεται μια δελεαστική πρόταση που μπορεί να αλλάξει (ή να τερματίσει) τη ζωή του. Αναλαμβάνει τη δουλειά αδιαφορώντας για τους κινδύνους. Αλλά αυτοί θα είναι τελικά απρόβλεπτοι και πολύ περισσότεροι σε μια θηριώδη, επιβλητική και απάνθρωπη μητρόπολη που λέγεται Μπερλίν. Σε μια πνιγηρή και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και με πολλά στοιχεία εξπρεσιονιστικού και παραφυσικού τρόμου, η αυτοτελής νουάρ ιστορία των Αθανασιάδη και Κούρτη αποτελεί την αρχή μιας σειράς που αναμένεται να έχει πολλές ακόμη συνέχειες. «Στο δάσος» των Σπύρου Γιαννακόπουλου και Στέλλας Στεργίου (εκδόσεις Πατάκη) Ένα μοντέρνο παραμύθι που πλάθεται με σκοπό να ανατρέψει κάθε στερεότυπο και κάθε σύμβαση του είδους φιλοτεχνούν ο συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας Σπύρος Γιαννακόπουλος και η γνωστή από την υπέροχη εκδοχή του «Μικρού Πρίγκιπα» Στέλλα Στεργίου. Η συνταγή τα έχει όλα: μάγισσες, γίγαντες, τέρατα, νάνους, μαγεμένες βατραχίνες, πρίγκιπες και σκουπόξυλα. Αλλά τίποτα δεν πηγαίνει όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες ιστορίες. Οι ανατροπές κρύβονται σε κάθε γωνιά αυτού του γοητευτικού δάσους που διαβάζεται εξίσου απολαυστικά από μικρούς και μεγάλους. «1800» του Θανάση Καραμπάλιου (εκδόσεις Jemma Press) Στο τέταρτο μέρος της βραβευμένης σειράς «1800», με τίτλο «Χάκι» (= εκδίκηση στα αρβανίτικα) ο Θανάσης Καραμπάλιος παρακολουθεί και καταγράφει τα επόμενα βήματα της οικογένειας των Καραμάνων λίγο πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Κλέφτες και αρματολοί, Έλληνες και Τούρκοι, στρατιώτες και χωρικοί, πλούσιοι και φτωχοί στην ακόμα ρευστή, σαν καζάνι που κοχλάζει, ελληνική ύπαιθρο, παρουσιάζονται με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια σε μια μυθοπλασία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μπλέκοντας πραγματικά πρόσωπα και fiction χαρακτήρες και προχωρώντας βήμα βήμα προς τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που θα ακολουθήσουν σε λίγα χρόνια. «Η γυναίκα με τα τραπουλόχαρτα» της Αλέξιας Οθωναίου (εκδόσεις Jemma Press) Μια σειρά από εγκλήματα με θύματα επιτυχημένους άνδρες στοιχειώνουν τη σκέψη και τη ζωή ενός ντετέκτιβ που πασχίζει να λύσει το μυστήριο στη βροχερή και αφιλόξενη Αθήνα μιας νουάρ και σκοτεινής ιστορίας. Σε κάθε κατακρεουργημένο πτώμα κρύβεται και ένα διαφορετικό τραπουλόχαρτο που οδηγεί στην επόμενη κίνηση σε μια παράδοξη και εφιαλτική παρτίδα πόκερ. Κι όλα αυτά στη βαριά σκιά ενός μεγάλου και μοιραίου έρωτα που αποτελεί μέρος της ίδιας παρτίδας, από την οποία κανείς από τους παίκτες δεν μπορεί να βγει. «Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» των Αγγελικής Δαρλάση και Δημήτρη Μαστώρου (εκδόσεις Μεταίχμιο) Ένα κλασικό βιβλίο της Άλκης Ζέη, μιας από τις σπουδαιότερες εκπροσώπους της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, προσαρμόζουν σε κόμικς η συγγραφέας Αγγελική Δαρλάση και ο Δημήτρης Μαστώρος. Η ιστορία ξεκινά μια μέρα πριν οι Ιταλοί κηρύξουν τον πόλεμο στην Ελλάδα το 1940 και εξελίσσεται μέχρι τη λήξη του πολέμου μέσα από τα μάτια και τη ζωή του μικρού Πέτρου που βλέπει τον εαυτό του να «ενηλικιώνεται» απότομα υπό καθεστώς κατοχής. Κι ας είναι μόνο εννιά χρονών όταν ακούει τις πρώτες σειρήνες. Η πείνα, οι διωγμοί, ο φόβος, ο θάνατος αλλά και η φιλία, η Αντίσταση, η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά εναλλάσσονται σε ένα υπέροχο βιβλίο που γεννά σπάνια συναισθήματα στον αναγνώστη. «Μετεωρίτες» των Τάκη Θεοδοσίου και John Antono (εκδόσεις Λόγος Slovo Α-Ω) Διευθυντής του Ελληνικού Μουσείου Μετεωριτών ο Τάκης Θεοδοσίου και πολιτικός γελοιογράφος και δημιουργός κόμικς με επιστημονικές ανησυχίες ο Γιάννης Αντωνόπουλος, συνεργάζονται σε ένα σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα βιβλίο εκλαΐκευσης της επιστημονικής γνώσης. «Ταξίδι στη Γνώση» είναι ο υπότιτλός του και πράγματι προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία στον αναγνώστη του να μάθει τι ακριβώς είναι οι μετεωρίτες, από πού έρχονται, ποιες οι διαφορές τους, τι μας διηγούνται για την ιστορία του ηλιακού συστήματος, πόσο κινδυνεύουμε από αυτούς, πώς θα εκμεταλλευτούμε την ύπαρξή τους. «Τετράς η Ξακουστή του Πειραιώς» των Γιώργου Σκαμπαρδώνη και Δημήτρη Κερασίδη (εκδόσεις Μικρός Ήρως) Τέσσερις ρεμπέτες που μετέπειτα έγραψαν ιστορία, ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Γιώργος Μπάτης, ο Ανέστος Δελιάς και ο Στράτος Παγιουμτζής αποτέλεσαν την Τετράδα την Ξακουστή του Πειραιώς, μια ρεμπέτικη κομπανία που σχηματίστηκε το 1934. Η ιστορία τους βασίζεται στο βιβλίο «Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας» του συγγραφέα Γιώργου Σκαμπαρδώνη, ενώ τα σχέδια φιλοτεχνεί ο Δημήτρης Κερασίδης και το εξώφυλλο ο Κωνσταντίνος Σκλαβενίτης. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ιστορία μιας παρέας που άφησε εποχή και μέσω αυτής η ιστορία του ρεμπέτικου ως κοινωνικού και καλλιτεχνικού φαινομένου αλλά και η κατάσταση της Ελλάδας την προπολεμική περίοδο. «All Hell Broke Loose» των Αντώνη Β. και Λέανδρου (εκδόσεις Skewed Press) Η Κόλαση στις εικόνες του Λέανδρου και τα κείμενα του Αντώνη Β. είναι οι σύγχρονες βρόμικες, εχθρικές και σκοτεινές μητροπόλεις και οι κολασμένοι πολίτες καίγονται στα καζάνια της. Αλλά δεν έχουν συνθηκολογήσει. Και κάποια μέρα ξεχύνονται στους δρόμους για να πάρουν εκδίκηση. Πάνω στις φωτογραφίες του Αντώνη Β. από το Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, το Χονγκ Κονγκ και το Λος Αντζελες που θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί από κάθε μεγαλούπολη της Δύσης, ο Λέανδρος στήνει τα δικά του σχέδια και παρουσιάζει ένα «πριν» απελπισίας και ένα φωτεινό «μετά» από το ξέσπασμα της βίας και της επανάκτησης της αξιοπρέπειας έστω κι αν το μέλλον θα είναι πάντα αβέβαιο και υπό διαμόρφωση. «Scary Tales» του Πάνου Ζάχαρη (εκδόσεις Jemma Press) Ο Κακός Λύκος, τα Τρία Γουρουνάκια, ο Κοντορεβιθούλης, η Κοκκινοσκουφίτσα, ο Πίτερ Παν, ο Πινόκιο, ο Λαγός κι η Χελώνα συμπρωταγωνιστούν στα «τρομακτικά παραμύθια» του Πάνου Ζάχαρη που δημοσιεύονται κάθε εβδομάδα στις σελίδες της Εφ. Συν. Ο τρόμος ωστόσο δεν προκύπτει από το περιεχόμενο των πρωτότυπων παραμυθιών αλλά από τις απολαυστικές παρωδίες του δημιουργού τους, από τους ευφυέστατους αναχρονισμούς του, από τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα στην οποία παραπέμπουν. Όλα τα στριπάκια του Ζάχαρη αποτελούν μοναδικά χιουμοριστικά σχόλια πάνω στην εξοργιστική γύμνια των βασιλιάδων αλλά και την κομφορμιστική σιωπή των υπηκόων τους. «Καραντινιέροι» του Κλήμη Κεραμιτσόπουλου (αυτοέκδοση) Ως «μια αφ’ υψηλού και εκ του ασφαλούς θεώρηση καταστάσεων εγκλεισμού» χαρακτηρίζει σαρκαστικά και αυτοσαρκαστικά ο ίδιος ο δημιουργός το έργο του. Και καταγράφει τη διόλου αρμονική συμβίωση δύο συγκατοίκων στα χρόνια της καραντίνας και του κορονοϊού. «Τι μέρα είπαμε ότι είναι;» είναι η λιτή και λακωνική φράση που παίζει τον ρόλο του προλόγου για να ξεκινήσει ένα χιουμοριστικό «πιτζάμα πάρτι», με μόνους πρωταγωνιστές δύο φίλους σε κατάσταση απομόνωσης και σε διαρκή ανταγωνισμό για το ποιος θα ξεστομίσει την πιο απαισιόδοξη και φαρμακερή ατάκα. Αν όλα αυτά κάτι θυμίζουν στους περισσότερους από εμάς, δεν είναι τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι τα ζούμε ακόμα και απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα. Και το σχετικό link...
  8. Πενήντα χρόνια μετά, επανέρχεται – online από σήμερα κι όταν ανοίξουν τα βιβλιοπωλεία φυσικά – «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» της Άλκης Ζέη, αυτήν τη φορά σε μορφή κόμικ με σχέδιο του Δημήτρη Μαστώρου και διασκευή της Αγγελικής Δαρλάση (εκδόσεις Μεταίχμιο). Ένας φόρος τιμής από νεότερους δημιουργούς στη συγγραφέα του θρυλικού ομώνυμου βιβλίου που από την πρώτη του έκδοση το 1971 έχει πουλήσει περί τα 345.000 αντίτυπα και μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Ήταν η πρώτη φορά που ένα παιδικό βιβλίο εξιστορούσε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού γεγονότα της Κατοχής και της απαγορευμένης Αντίστασης. Ξεριζωμένη και πάλι τότε από την Ελλάδα λόγω της χούντας, η Άλκη Ζέη εκπατρισμένη στο Παρίσι έγραψε τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου αναπλάθοντας με τη γραφή της δραματικά βιώματα δικά της και πολλών, με απλότητα, χωρίς διδακτισμό και με το υποδόριο χιούμορ της που δεν την εγκατέλειψε ποτέ, συνεχίζοντας τη συναρπαστική της πορεία η οποία σταμάτησε τον Φεβρουάριο του 2020. Πώς θα της φαινόταν άραγε ο αντιστασιακός Πέτρος, ο σκανταλιάρης Σωτήρης ο κολλητός του σε graphic novel; Ο κομίστας Δημήτρης Μαστώρος που έκανε γνωστά τα Εξάρχεια στους Γάλλους με το επιτυχημένο του graphic novel «L'Orange Αmère»(«Εξάρχεια Το πικρό νεράντζι») μιλά στο ΑΠΕ/ΜΠΕ για τη δική του ματιά στον «μεγάλο περίπατο του Πέτρου», τη συμμετοχή της Άλκης Ζέη στην προετοιμασία της έκδοσης, την επικαιρότητα του βιβλίου, αλλά και το ελληνικό κόμικ, παρότι ο ίδιος γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στις Βρυξέλλες, πρωτεύουσα με ισχυρή παράδοση στο κόμικ. Είσαι 31 χρόνων, ανήκεις σε μια γενιά μακρινή από το βιβλίο, ιδίως από τα γεγονότα που εξιστορεί. Πώς προέκυψε η εμπλοκή σου στον «μεγάλο περίπατο του Πέτρου»; Είχα δικό μου πρότζεκτ, όταν στο μεταξύ μού πρότειναν από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» να αναλάβω το σχέδιο. Δεν είχα ξαναδουλέψει σε διασκευή βιβλίου και μού άρεσε η ιδέα, άλλωστε η Αγγελική Δαρλάση που έκανε τη διασκευή είχε την περισσότερη δουλειά. Έκριναν ότι το σχέδιό μου θα ταίριαζε στην ατμόσφαιρα του βιβλίου. Κι επειδή ζω στις Βρυξέλλες και γνωρίζω την κόρη της Άλκης Ζέη, την Ειρήνη, είχα την φιλική υποστήριξή της, όπως και του Πέτρου, τού αδελφού της. Με δεδομένο ότι άρεσε η ιδέα στην Άλκη, διάβασα το βιβλίο – το είχα διαβάσει πρώτη φορά όταν ήμουν μικρός – κι αμέσως «είδα» κάποιες σκηνές που κόλλαγαν πολύ σε κόμικς. Της έστειλα ένα δείγμα σχεδίου, της άρεσε και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε. Ξεκίνησα το καλοκαίρι του 2019 και τις τελικές σελίδες άρχισα να τις σχεδιάζω στην Ελλάδα τον Φεβρουάριο του 2020, λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή. Είχε προλάβει να δει το πρόσωπο του Πέτρου στο σχέδιο και της άρεσε. Στο πρώτο λοκντάουν δούλευα το βιβλίο συνέχεια, είτε στην Ελλάδα είτε στις Βρυξέλλες, πάντως αρκετά γρήγορα για τα δεδομένα μου. Κι επειδή ήθελα να βγει τώρα, επέμενα να κάνω την δική μου γραμματοσειρά οπότε όλα τα γράμματα στο βιβλίο είναι χειρόγραφα ενώ θα μπορούσα να τα κάνω στον υπολογιστή, πράγμα που δεν έκανα και το πλήρωσα γιατί έχει πολλούς διαλόγους. Τι σε άγγιξε διαβάζοντάς το; Το είδα αμέσως με το βλέμμα της δουλειάς. Όταν πεθαίνει η γιαγιά ενός παιδιού και πρέπει αντί να την θάψουν επίσημα να την πετάξουν στο νεκροταφείο ώστε να μη τη δηλώσουν νεκρή και χάσουν το δελτίο συσσιτίου της, ενθουσιάστηκα με την ιδέα να ζωγραφίσω την εικόνα. Τόσα άτομα του βιβλίου έχουν μια εικόνα, έπρεπε να βρω τις φάτσες τους πώς θα κινούνται, πώς θα μιλάνε… Δουλεύουμε πολύ το στόρυμπορντ. Με το που σου σκάει μια σκηνή από την ανάγνωση σημειώνεις σ' ένα τετράδιο πώς θα είναι ένα καντράζ. Θεωρείς ότι είναι ένα βιβλίο για παιδιά ή για μεγάλους; Αυτή είναι η μαγκιά. Περιγράφει κάποιες σκηνές πολύ σκληρές, αφήνοντας άλλα ιστορικά γεγονότα ασχολίαστα τα οποία καταλαβαίνεις όταν το ξαναδιαβάσεις στην εφηβεία κι έχεις ακούσει π.χ. για τους χίτες, για το σκοπευτήριο της Καισαριανής. Και σίγουρα είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται από μεγάλους. Τι σε διευκόλυνε στην πρόσληψη της εποχής στην οποία αναφέρεται το βιβλίο; Έπρεπε ιστορικά να είμαστε σωστοί, έψαξα φωτογραφίες, υλικό από ταινίες, ανέτρεξα στο πελώριο φωτογραφικό λεύκωμα της Βούλας Παπαϊωάννου για να βρω τους δρόμους, τα αμάξια της εποχής, την πλατεία Ομονοίας, τον κινηματογράφο Ατθίς στην Πατησίων, την πλατεία Άϊ Γιώργη στην Κυψέλη, όλα όσα αναφέρονται στο βιβλίο. Δεν ήξερα τι είναι η φουφού, έπρεπε να το ψάξω. Όπως και τα φορέματα της Αντιγόνης με τα στοιχεία της εποχής, τα πλισέ και άλλες λεπτομέρειες που περιγράφει η Άλκη Ζέη. Η έκδοση αυτή προσεγγίζει μια άλλη γενιά, πιο εξοικειωμένη με το graphic novel. Εμένα αυτό μ' ενδιαφέρει. Είναι ένα βιβλίο 50 ετών και είναι επίκαιρο όχι μόνο επειδή μεταγράφεται σε μια διαφορετική γλώσσα που είναι το κόμικ αλλά και επειδή είμαστε μια χώρα που ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να ξαναφουντώνει ο φασισμός και ο ναζισμός, το έχουμε δει πρόσφατα. Διαβάζουμε τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου και μπορούμε να δούμε παράλληλα ότι μπορεί να συμβούν ακόμα και σήμερα. Ήταν ένα βιβλίο μπροστά από την εποχή του. Όταν η Άλκη Ζέη το έγραφε το 1970 μπόρεσε και μίλησε για ανθρώπινες σχέσεις ακόμα και για προδοσίες, μίλησε για τα παιδιά, τις γυναίκες. «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» είναι, νομίζω, αρκετά επίκαιρος σε πολλούς τομείς. Πώς βλέπεις το ελληνικό κόμικ; Τα γυμνασιακά μου χρόνια τα πέρασα εδώ στην Ελλάδα και μεγάλωσα με τη Βαβέλ. Εξαιρετικό περιοδικό. Δεν ξέρω κάποιο περιοδικό στη Γαλλία τόσο εκλεπτυσμένο, με εξαιρετικά κόμικς από τη Γαλλία, την Ιταλία, με άρθρα και άποψη. Πήγαινα στο φεστιβάλ της Βαβέλ κάθε χρόνο, στενοχωρήθηκα όταν σταμάτησε. Ήθελα να το ξαναδώ, να ξαναβγεί το περιοδικό. Πρόσφατα είχε κυκλοφορήσει και ο «Μπλε Κομήτης», μια αξιόλογη προσπάθεια. Έχουμε πολύ καλά χέρια στην Ελλάδα, ωραία κόμικς που ίσως δεν είναι τόσο γνωστά στο ευρύ κοινό. Συνεχίζοντας το ενδιαφέρον παιχνίδι του κόμικ ποιο θα είναι το επόμενο πρότζεκτ σου; Μια προσωπική ιστορία με φόντο την Ελλάδα των παιδικών μου χρόνων, όχι σε συγκεκριμένο χώρο όπως τα Εξάρχεια. Είναι όμως ακόμα νωρίς. Και το σχετικό link...
  9. Ο Κώστας Μητρόπουλος έχει πιο πολλή πλάκα off the record. Η συνέντευξη αυτή έγινε μισή γραπτώς και η άλλη μισή σε μία επίσκεψη στο σπίτι του – μας είχε ετοιμάσει ουίσκι και φιστίκια και μας περίμενε. «Έτσι είναι καλύτερα» είχε πει. «Να σου απαντήσω στις ερωτήσεις και μετά να γνωριστούμε από κοντά και να μιλήσουμε όση ώρα θέλουμε». Αυτό και μόνο αρκεί για να δείξει την εμπειρία του στον τύπο, τη γνώση του για την οικονομία του λόγου και την αξία της αφαίρεσης. Κάτι σαν τα σκίτσα του. Ένας χαρούμενος, οξυδερκής άνθρωπος 93 χρονών, γεμάτος χιούμορ, με γρήγορες ατάκες και παρατηρητικότητα. Που ξυπνάει κάθε πρωί ανελλιπώς, από το 1960, παρακολουθεί την ειδησεογραφία της ημέρας και ετοιμάζει τα σκίτσα του για να τα στείλει στο «Βήμα» και στα «Νέα». Που ζει και σχεδιάζει διαρκώς – διακόπτει μόνο κατά τη διάρκεια των ματς του Ολυμπιακού, όπως λέει. Σχολιάζει τα πάντα με οξεία κρίση, είναι ένας αυθεντικός «εφημεριδάς» παλαιάς κοπής με άφθονες ιστορίες να διηγηθεί – όπως εκείνη με το σκίτσο του, που έγινε σχεδόν από λάθος η αφορμή να τις αρπάξει από τους λογοκριτές της χούντας. Ο Κώστας Μητρόπουλος έχει εκδώσει πολλά βιβλία με ανθολογία σκίτσων στην Eλλάδα και στο εξωτερικό. Έχει εκθέσει και διακριθεί σε διάφορες διεθνείς εκθέσεις και έχει βραβευθεί από την Aκαδημία Aθηνών. Γελοιογραφίες του υπάρχουν σε ελληνικές και ξένες συλλογές ενώ σκίτσα του έχουν αναδημοσιεύσει έντυπα όπως το «Time», οι «New York Times», το «Punch» κ.ά. Μας μιλάει και σκιτσάρει γρήγορα για να μας δείξει την αφαιρετική γραμμή που είναι το στιλ του, «τα δύο μάτια στο πλάι» όπως λέει. Μπροστά του το «Charlie Hebdo» το οποίο αγοράζει πάντα από το Σύνταγμα. Μιλάει για το σεξ και την πολιτική, για το γυμνό και το πώς μπορεί να μην είναι προκλητικό. Άλλωστε αυτό φαίνεται και στο πρόσφατο άλμπουμ του «Γυμνοί στην κρίση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ένας άνθρωπος αυθόρμητος και κομψός που μιλάει με «λεζάντες». Είστε ο μακροβιότερος Έλληνας σκιτσογράφος. Πώς είναι να έχετε σκιτσάρει και σατιρίσει σχεδόν όλη τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας; Είναι σαν να ’σουνα στο Μάτι και τη γλίτωσες. Θέλω να πω, δεν μου έκανε ζημιά. Είχε ενδιαφέρον. Πέρασα καλά με τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Σαν ν’ ακούω κάποιον αναγνώστη σας να γκρινιάζει: Ρε, μανία όλοι αυτοί οι παππούδες με τις νεότερες. Τι έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα; Τίποτα. Οι ίδιες μαλακίες γίνονται. Και σίγουρα θα γίνονται και προσεχώς. Σας υπόσχομαι ότι θα κάτσω να το σχεδιάσω. Έχει την πλάκα του. Πώς μπήκε το σκίτσο στη ζωή σας; Εγώ μπήκα στο σκίτσο. Αυτό προσπαθεί να βγει μπας και βρει κάνα καλύτερο, αλλά του ’χω κάνει κεφαλοκλείδωμα. Ποια είναι τα πιο σημαντικά σημεία στη ζωή σας; Αυτά που σας διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο; Να σας πω τα ελαττώματά μου; Είμαι ακόμα αδιαμόρφωτος. Μερικές φορές μοιάζω κατασταλαγμένος, αλλά είναι πρόσκαιρο. Και ποια θεωρείτε τα σημαντικότερα σημεία της καριέρας σας; Τον καιρό της Χούντας. Ήταν δύσκολα και είχε κι ένα ψιλοκίνδυνο. Όχι να σε σκοτώσουν, ας είμαστε σοβαροί. Αλλά να φας τίποτα σφαλιάρες και κλωτσοπατινάδα. Ποια ήταν η καλύτερη εποχή για να είναι κανείς γελοιογράφος; Νομίζω, η εποχή των υψηλών μισθών. Ήταν πολύ ωραία, μου ’λεγαν συνάδελφοι άλλων εντύπων. Στον οργανισμό Λαμπράκη δεν δόθηκαν ποτέ. Ή εγώ δεν το πήρα χαμπάρι. Με ποιους άλλους σκιτσογράφους κάνατε παρέα; Υπήρχε ανταγωνισμός; Παλιά έκανα με όλους. Τώρα όχι. Διαισθάνομαι ότι ενοχλώ, ειδικά τους νεότερους, εκτός από τον Κώστα Σκλαβενίτη, τον καινούργιο σκιτσογράφο στα «ΝΕΑ» που σχεδιάζει μ’ έναν τρόπο φρέσκο και κεφάτο. Και έχουμε μια καλή φιλική σχέση. Γιατί όχι μ’ όλους; Δεν ξέρω. Η γυναίκα μου λέει ότι φταίει που εξυπνακίζω! Μπορεί. Σήμερα, πώς περνά μία μέρα σας; Άστε το. Μη με κάνετε να θυμηθώ πώς περνώ μια μέρα μου. Κάθε βράδυ που το συνειδητοποιώ γίνομαι έξω φρενών. Αγαπάτε την Αθήνα; Ποια είναι η αγαπημένη σας βόλτα; Πάρα πολύ. Κάθε φορά που βρισκόμουν εκτός πόλεως και χώρας λύσσαγα να γυρίσω. Όχι μόνο γιατί είχαν τελειώσει τα λεφτά. Την αγαπημένη μου βόλτα την ψάχνω ακόμα. Πώς σας φαίνονται οι σημερινοί Αθηναίοι; Φίλε Γιάννη, δεν υπάρχουν «Αθηναίοι». Ο τελευταίος πέθανε προ ετών. Λεγόταν Σκουζές. Οι εναπομείναντες είμαστε όλοι βλάχοι. Ακόμα και οι γεννηθέντες εδώ, από γεννηθέντες εδώ γονείς. Είμαστε χωρίς ευγένεια, κουλτούρα και τρόπους. Κανείς δεν κρατάει μια εφημερίδα, ένα βιβλίο. Κολλημένοι στον διαδικτυακό τενεκέ ή στα κινητά. Ζευγάρια αμίλητα. Άδειες γκαλερί, μουσεία και βιβλιοπωλεία… αν είσαι σαραντάρης, σε φωνάζουν μπάρμπα. Αν είσαι πενηντάρης, σε φωνάζουν παππού. Φρίκη. Μιλήστε μου για τα σημερινά πιτσιρίκια, και για τα «Άγρια Μωρά» σας. Τα σημερινά πιτσιρίκια με τα σμαρτ-φονς νυχθημερόν στα χέρια, μας έχουν γράψει κανονικά. Ήταν χαρά Θεού το σχεδίασμά τους, αλλά ενηλικιώθηκαν. Ποιοι θα λέγατε ότι είναι οι άλλοι ήρωες των σκίτσων σας, εκτός από τους πολιτικούς; Νόμιζα πως είχα τον Μήτσο, αλλά απαλλοτριώθηκε από άφθονους συναδέλφους. Έχω βγάλει στα γκεζί ένα ώριμο ζευγάρι μ’ ένα παιδί και την καθημερινότητά τους. Ντάξει, δεν είναι η ανακάλυψη του αιώνος. Τι είναι τα γκεζί; Η αγορά, η πιάτσα, στη γλώσσα των εφημεριδάδων. Το τελευταίο σας άλμπουμ «Γυμνοί στην κρίση» δείχνει μία πολύ υγιή σχέση των Ελλήνων με το σεξ. Πιστεύετε ότι το σεξ είναι το αντίδοτο στην κρίση; Όχι μόνο το άλμπουμ. Φαντάζομαι κι η πραγματικότητα. Είναι αντίδοτο, όντως. Αλλά λειτουργεί ανάποδα. Αντί να πηδάμε την κρίση, μας πηδάει! Ελπίζω να γυρίσει κι ο τροχός κάποια στιγμή και να, τέλος πάντων, μη βάζουμε ιδέες… Πώς επηρέασε η κρίση τη σάτιρα στη γελοιογραφία; Απίστευτα! Τους μισούς τους άφησε άνεργους και τους άλλους μισούς με μισθούς ψίχουλα! Τι αποφεύγετε να σατιρίζετε στα σκίτσα σας; Προσπαθώ να αποφεύγω προσωπικές επιθέσεις. Προσπαθώ να μένω στα γεγονότα. Μερικές φορές μου ξεφεύγει και ειλικρινά στεναχωριέμαι. Πόσο κουραστικό είναι να σατιρίζεις την πολιτική; Είναι μία ιστορία που επαναλαμβάνεται; Όπως είναι μ’ αρέσει. Έχει ζωντάνια και νεύρο. Λογική δεν έχει, αλλά δεν μπορείς να τα ’χεις όλα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά με άλλους πρωταγωνιστές. Αυτό την κάνει και ενδιαφέρουσα. Μπορεί να μην ωφελεί τον λαό βέβαια, αλλά αυτός δεν τους επέλεξε; Προτιμάτε την πολιτική σάτιρα ή την κοινωνική σάτιρα; Εγώ προτιμώ την ποδοσφαιρική. Όσο την έκανα στην «Αθλητική Ηχώ» το γλέντησα και μου ’χει μείνει αξέχαστο. Στη δική σας γενιά των γελοιογράφων υπήρχε μία τάση να ζωγραφίζετε υπερβολικά σέξι γυναίκες, όπως π.χ. οι σεξοβόμβες που σχεδίαζε ο Βασίλης Χριστοδούλου. Πιστεύετε ότι έχει αλλάξει το γυμνό σήμερα; Εγώ τα γυμνά τα σχεδιάζω γυμνά. Ούτε ένα χέρι καλύπτει κάτι, ούτε ένα πανάκι κυματίζει σε καίρια σημεία. Όταν το είχε δει ο Χριστοδούλου είχε μπουρλοτιάσει. «Εγώ γιατί τους καλύπτω, ρε Κώστα;» απορούσε. «Μα ξέρεις πώς είναι ακάλυπτες, Βασίλη;» τον ρωτούσαμε όλοι τότε. «Στον επόμενο γάμο μου θα το προσέξω» απαντούσε και έπεφτε γέλιο γιατί ο Χριστοδούλου παντρευόταν συνεχώς. Αλλά με ρωτήσατε και αν έχει αλλάξει το γυμνό σήμερα. Όχι, δεν έχει αλλάξει. Όλα μείνανε στη θέση τους. Γλουτοί, στήθη, αιδοία, αμετακίνητα. Εκεί που τα ξέρουμε, παραμένουν. Ευτυχώς, δηλαδή. Πώς εντοπίζετε τα χαρακτηριστικά των πολιτικών για να τους σκιτσάρετε; Αλίμονο στους ωραίους! Οι καράφλες, οι μυταράδες, οι τετράπαχοι, οι δασύτριχοι είναι η χαρά του γελοιογράφου. Παρακολουθείτε άλλους, σύγχρονους σκιτσογράφους; Ποιοι σας αρέσουν; Όλους τους δικούς μας. Κάνουν τέλεια δουλειά. Και στη γραμμή και στα ευρήματα. Απ’ τους ξένους βλέπω τα σκίτσα στη Μοντ, στη Φιγκαρό, δεν τα βρίσκω και εκκωφαντικά. Καλύτερα είναι του Rowson στην «Γκάρντιαν» και προ πάντων του Peter Brookes στους «Τάιμς». Φοβερές δουλειές! Το ίντερνετ πώς έχει επηρεάσει τη δουλειά σας; Έχω μεσάνυχτα από ίντερνετ. Δεν έχετε πρόβλημα; Γιατί να έχω. Εγώ έχω μείνει στο χαρτάκι και στο μολυβάκι. Δεν έπαθα τίποτα που δεν έμαθα γραφομηχανή στα 20 μου. Στέλνετε μηνύματα με το κινητό; Τι γνώμη έχετε για τα emoticons; Πειράζει που δεν έχω κινητό; Υπάρχει ένα στο σπίτι αλλά δεν είναι δικό μου. Ούτε ξέρω να σβήσω τον φακό του. Τι είναι τα emoticons; Τα σύμβολα με τις φατσούλες στα μηνύματα των κινητών τηλεφώνων… Εσείς με τι γελάτε; Δεν υπάρχουν σοβαρά πράγματα, φίλε Νένε. Και το σχετικό link...
  10. Ο Σέρλοκ Χoλμς, ο ντετέκτιβ που δημιούργησε ο Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ το 1854, αποτελεί έναν από τους πλέον διάσημους και αγαπητούς χαρακτήρες της αστυνομικής λογοτεχνίας και εξακολουθεί να γοητεύει τους λάτρεις του είδους. Μαζί με τον βοηθό του, τον δρ Τζον Γουάτσον, αποτελούν ένα αχτύπητο δίδυμο που κατορθώνει με αντισυμβατικό και εντυπωσιακό τρόπο να φέρνουν εις πέρας τις υποθέσεις που καλούνται να εξιχνιάσουν. Οι περιπέτειές τους έχουν συντροφεύσει δεκάδες γενιές μέσα από τα τέσσερα μυθιστορήματα και τα 56 αυτοτελή διηγήματα που έχουν γραφτεί, ενώ οι ιστορίες τους έχουν μεταφερθεί 278 φορές στον κινηματογράφο και τη μικρή οθόνη, με μεγάλη πάντα επιτυχία. Χαρακτηριστικά στοιχεία του Χολμς, που συνεπαίρνουν τους απανταχού θαυμαστές του, είναι, μεταξύ άλλων, ο σκεπτικισμός του, η εκκεντρικότητά του όσον αφορά τον τρόπο που προσεγγίζει τα στοιχεία της εκάστοτε υπόθεσης, η εστίαση στις λεπτομέρειες και όχι στο προφανές, τα εύστοχα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει παρατηρώντας με απόλυτη προσοχή τον συνομιλητή του. Οι τρόποι του δεν είναι πάντα αρεστοί και δεν ξέρει να επικοινωνήσει σωστά τα συναισθήματά του, αλλά η ψυχρότητά του είναι απαραίτητη για να επιτελέσει ορθά το έργο που έχει αναλάβει. Ο συγγραφέας και εικονογράφος Σαμ Χερν είχε μια ευφυή σύλληψη: να δημιουργήσει μια σειρά για παιδιά με πρωταγωνιστές τον Σέρλοκ Χολμς και τον Τζον Γουάτσον ως μαθητές της ακαδημίας Μπέικερ σήμερα, ευελπιστώντας να φέρει τους μικρούς αναγνώστες κοντά στον χαρισματικό αυτό ήρωα και τον βοηθό του. Και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε απόλυτα. Οι φιγούρες των δύο αυτών χαρακτήρων επιτυγχάνουν να δημιουργήσουν ένα αίσθημα οικειότητας στους μικρούς φίλους και τους προσφέρουν την ευκαιρία να ταυτιστούν μαζί τους. Το σχολικό περιβάλλον, οι συμμαθητές, η καθημερινή ρουτίνα των μαθημάτων είναι στοιχεία γνώριμα και κατά συνέπεια οι κινήσεις, οι αντιδράσεις και οι πράξεις των ηρώων είναι κατανοητές και οικείες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η εξέλιξη της υπόθεσης ιντριγκάρει το ενδιαφέρον των παιδιών καθώς μπαίνουν αυτομάτως στη θέση του Σέρλοκ και του Γουάτσον και ενστερνίζονται τις προσωπικότητές τους. Το πρώτο βιβλίο της σειράς μας συστήνει τους πρωταγωνιστές της ακαδημίας Μπέικερ και τα μέρη όπου κινούνται. Ο Τζον είναι ο νέος μαθητής της ακαδημίας και με τη βοήθεια της Μάρθας Χάντσον αρχίζει να γνωρίζει τους υπόλοιπους μαθητές και αποτυπώνει τις σκέψεις και τις εντυπώσεις του. Την προσοχή του κεντρίζει αμέσως ο εκκεντρικός Σέρλοκ, που με απίστευτη ευκολία ανακαλύπτει τι αρέσει και τι όχι στον Τζον, τις συνήθειές του ή και τι έκανε λίγες ώρες πριν. Η διορατικότητά του και ο ανορθόδοξος τρόπος σκέψης του αιχμαλωτίζουν τον Τζον και μαζί με τη Μάρθα αρχίζουν να κάνουν στενή παρέα. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει ο μαθητής Τζέιμς Μοριάρτι από την παρέα, που απεχθάνεται τον Σέρλοκ και τον ανταγωνίζεται σε κάθε ευκαιρία. Άλλη μια ιδιαίτερη πινελιά της ακαδημίας είναι η ύπαρξη του σκύλου που ακούει στο όνομα «Μπάσκερβιλ», παραπέμποντας εύστοχα στο τρίτο μυθιστόρημα του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ με τίτλο «Το Σκυλί των Μπάσκερβιλ». Στο σχολικό λεύκωμα, στις πρώτες σελίδες, οι μικροί φίλοι γνωρίζουν τα πρόσωπα που θα απασχολήσουν τη σειρά και μπορούν να επανέρχονται κάθε φορά που ξεχνούν κάποιον ήρωα. Τα εξαιρετικά σκίτσα και οι απλοί, κατανοητοί διάλογοι αποτελούν το ατού αυτής της νέας σειράς, που σύντομα θα αποκτήσει ένθερμους θαυμαστές, όπως ακριβώς και ο ίδιος ο Σέρλοκ. Οι εναλλαγές στην αφήγηση, που γίνεται άλλοτε με κόμικς, άλλοτε με έξυπνες εικόνες, άλλοτε με συνδυασμό πιο μεγάλων κειμένων με χιούμορ και ενδιαφέρον, άλλοτε με ανακοινώσεις και αποκόμματα εφημερίδων, πυροδοτούν τη σκέψη, τη φαντασία και το μυαλό των μικρών βιβλιόφιλων. Οι χαρακτήρες της ιστορίας είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία και η υιοθέτηση των κινητών και των ipad αποτελούν άλλο ένα σημείο σύγκλισης που θα γοητεύσει τα παιδιά. Θα ανακαλύψουν πώς μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα για να δημιουργήσουν το δικό τους προσωπικό blog –όπως ο Τζον Γουάτσον– ή για την αναζήτηση νέων γνώσεων. Το μεγαλύτερο προτέρημα της ιστορίας, βέβαια, είναι η άκρως ενδιαφέρουσα πλοκή που αφορά σε μια επίσκεψη στο μουσείο και την εξαφάνιση του Αλπικού αστεριού, ενός διαμαντιού που ανακαλύφθηκε τον 19o αιώνα και θεωρήθηκε καταραμένο. Ο Τζον και η Μάρθα προσπαθούν να ακολουθήσουν τη δαιδαλώδη σκέψη του Σέρλοκ και τον βοηθούν ώστε με τον δικό του ιδιόμορφο τρόπο να βρει την άκρη του νήματος. Γρήγορος ρυθμός, συνεχείς εναλλαγές στην εξέλιξη της ιστορίας και ανατροπές θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών και την αγωνία τους στα ύψη μέχρι την ευφάνταστη λύση που θα επιτύχει ο Σέρλοκ και η συντροφιά του. Η παρατηρητικότητα, η αποφασιστικότητα, η έρευνα και η συνεργασία προβάλλονται ως απαραίτητα συστατικά για μια επιτυχημένη εξιχνίαση, ενώ ο δόλος και το ψέμα οδηγούν πάντα στην αποτυχία. Η σκληρόδετη πρώτη περιπέτεια του Σέρλοκ Χολμς στην ακαδημία της οδού Μπέικερ είναι σίγουρο ότι θα αποτελέσει την αρχή μιας μεγάλης αγάπης και μια πλούσια συλλογής για τα παιδιά. Μιας συλλογής που θα τα συναρπάσει και ταυτόχρονα θα τα φέρει κοντά με την ασύλληπτη ικανότητα του Σέρλοκ να εντοπίζει τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Και το σχετικό link...
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Χρησιμοποιώντας αυτή τη σελίδα, αποδέχεστε τις Όρους χρήσης μας.